 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
RUYA İÇİNDE RUYA
MOBİLYACI
Karanlık, rutubetli, küf kokan korkunç bir yerdi. Su boruları gibi dar bir şeyler vardı ve onların içine girmişti veya sokulmuştu. Güçlü, kuvvetli biri olmasına rağmen ne kadar uğraştıysa çıkamadı o daracık yerden. Tepindikçe sıkıştı, hepten kıpırdayamaz hâle geldi. İzahı zor, berbat bir durumdu! Gittikçe havasız kalıyor, boğazı sıkılıyordu. Ha öldü ölecek... canhıraş son bir hamleyle uyandığında da nefes nefese kalmıştı.
Bu seferde evin ortasında kefene sarılı bir cesete takıldı korku dolu gözleri. Olacak şey değildi! Yoksa deliriyor muydu? Meçhul biri, upuzun uzanmış, hareketsiz yatıyordu odanın ortasında. “Ben kâbus dolu rüyamdan uyanmadım mı yoksa?” dedi ama kimse cevap vermedi!
Camdan baktı, derin derin nefes alıp verdi lakin durum pek kötüydü. Dışarıda birçok araba var, biri kırmızı; çabuk göze batıyor, diğeri yeşil, türbe yeşili… kendi kendine “Cenaze arabası…” dedi. Mavi, beyaz, gri her renkten, tipten arabalar peş peşe sırlanmış. Gökyüzü kurşuni bulutlarla kaplı ha yağdı yağacak...
Sıkışıyor, tuvalete gitmek için yürürken, yerdeki ceset hortlayıp üstüne atlıyor. "Sende benimle gel! Kara toprak altında yalnız kalmaktan korkuyorum!” diyor, sıkı sarılıyor. Denize düşenin yılana sarılması gibi. Seneler öncesi vefat etmiş babaannesi mi, yoksa dedesi mi tam anlayamıyor. Gözleri bembeyaz bu akraba cesediyle boğuşuyor saatlerce. O ise bütün kuvvetiyle gitmemeye direniyor ama ne mümkün kurtulmak! Tam o esnada hanımı:
“Fatih Fatih!”
“!!!”
“Fatih kalk! Ne oldu sana?”
Sesiyle gözlerini açtı. Zar zor uyanmıştı ama sırılsıklam ter içinde kalmıştı. “Elhamdülillah rüyaymış!” diye söylendi kimseye çaktırmadan.
Rüya olduğunu anlamasına anlamıştı da tesirinden bir türlü kurtulamıyordu. Attığı çığlıkları duyan ufaklıklar bile uyanmış, korkulu gözlerle odaya üşüşmüşlerdi. Çocukların başları okşayıp “Hadi çocuklar yerinize…” deyip bir şey olmamış gibi davranmış, doğru pencereye geçmişti. Camdan aşağı baktığında ne görsün? Rüyasında gördüğü aynı arabalar, aynı sırayla sokaktan geçmiyor mu? “Bunda bir iş var ama ne?” diye düşünmeye başladı Fatih.
Elbiselerini giyinip traş oldu ama gördüğü dehşetli rüyanın tesiri altındaydı hâlâ. Biraz ferahlamak için odanın penceresini açtı rüyadaki gibi. “Oh ferahlandım!” deyip başını uzattı, dışardan esen rüzagârda uzun saçları dalgalandı bir bayrak gibi. Elinde olmadan “Dünya varmış!” dedi, etrafını seyretti bir müddet Fatih.
Sessiz, sakin bir sabah, hava hâlâ kapalı, kurşuni bulutlar gökyüzüne hakim. “Bugün ıslanacağız!” dedi, yeniden semaya baktı. Parça parça kara kargalar, sığırcık sürüleri geçiyordu binaların üstünden üstünden...
Açtığı pencereyi olduğu gibi bırakarak lavaboya geçti. Aynada kendi görüntüsüne tebessüm etti gayr-ı ihtiyarı. Yer yer kır düşmüş saçlarına takıldı “Seneler ne kadar da çabuk geçti! Hakikaten bu ben miyim?” dedi, gördüğüne inanamadı. Solgun, sapsarı bir yüz, şakakları, çökmüş, gözler fersiz, pili azalmış fener gibiydi… Sıkıntısından dolayı mı yoksa içindeki fırtınalardan mı ne beyaz gömleğinin açık yakasını bir düğme daha açarak ferahlanmaya çalıştı ama nafile…”Hastayım! Öleceğim galiba!” diye düşündü pek efkârlandı. Musluğu açtı, soğuk kısmına getirdi, bol suyla iyice yüzünü gözünü yıkadı. Parmaklarını tarak gibi yaparak ıslak elleriyle saçlarını düzelmeye çalışsa da sıkıntısı geçecek gibi değildi.
“En iyisi Lütfü Hocaya gideyim, belki beni teselli edecek bir şeyler söyler…” dedi, dışarı çıktı.
Birbirine bitişik, çatıları görünmeyen site blokları, sağa sola koşuşturan her yaştan insanlar, yürüdüğü kaldırımlar, bağrışan çocuklar, ışıltılı vitrinler, korna çalarak yol isteyen sürücüler... kim olurlarsa olsun hiçbiri de umurunda değildi. Rüya, ölüm ve sonrası zihnini fena meşgul ediyordu. Şimdiye kadar ahreti bu kadar düşünmemişti. Niçin öte tarafla âlâkadar olmamış ve en sonunda gideceği yere uzak kalmıştı? Bu ve benzeri suâle cevap arıyordu zihni.
Ahret hayatı hususunda kafasına takılanları sormak için girdiği uzun cadde bitecek gibi değildi. Oysa sık sık gelip geçtiği bu yerleri gözü kapalı yürürdü de farkında bile olmazdı.
Bugün başakaydı. Hayatında yeni bir sayfa açılmış ve ne yazacağını bilmeyen tembel bir talebe gibi hissediyordu kendini. Yol, sokaklar niçin uzundu? Marmara bir sitesi büyümüş, tükenmek bilmeyen bir oraman gibi gelmişti ona.
…
Sık sık; "Veysel Karani Hazretleri verdiği nasihatının birinde: Ölümü, yatınca yastığının altında bil; kalkınca da karşında…” diyen Lütfü Hoca, asra merdiven dayamış, gön görmüş, tecrübeli bir âlimdi. Onu en son ziyaretinde kendini uğurlarken ne fısıldamıştı kulağına?
“Büyük mütefekkir gönül sultanımız hazreti Mevlana buyuruyor ki: ‘İstediğin bir şey olursa bir hayır, olmazsa bin hayır ara…’ Unutma ha bu sözümü! Darda kaldığında hep hatırla ve içinden de tekrar et, ta ki kalbindeki sıkıntılar dağılana kadar.”
Elinde olmadan başladı söylemeye:
"İstediğin bir şey olursa bir hayır, olmazsa bin hayır ara…”
"İstediğin bir şey olursa bir hayır, olmazsa bin hayır ara…”
"İstediğin bir şey olursa bir hayır, olmazsa bin hayır ara…”
Diline pelesenk ettiği cümleyi söleyerek, gözleri yerde yürüyordu ki bir tanıdık sesle irkildi Fatih:
- Hey Fatih!
- !!!
- Fatih Usta! Sana sesleniyorum!
- Ne var?
- Çok dalgınsın!
- Garip bir şey yaşıyorum ama…
- Aması maması yok! Haydı köşedeki çay ocağında birer kahve içelim. Açılırsın!
- Başka bir yere uğrayacaktım.
- Yine uğra canım! Hadi nazlanma!
- Peki.
Hayatının en diri hatıraları arasında esaslı bir yeri vardı; ve bir türlü inanamadığı veya anlamadığı bir şey varsa hep ona sorardı. Filozof gibi biriydi Fatih'in arkadaşı. Onun küçüklüğünü de bilirdi. O yaşlarda bile farklıydı. Hani derler ya: “Yedisinde neyse yetmişinde de odur insan!” Ona göre o zaman da filozoftu şimdide. Hep konuşur, anlatır, yaşıtlarından önde olurdu. Dediği dedikti bir kere… Yine öyle oldu. Yönünü şimdilik arkadaşından yana çevirdi.
Çay bahçesi tıklım tıklım doluydu. Kuytu bir köşede yer buldu ve oturur oturmaz da kahvelerini söylediler.
- Bir orta şekerli, bir sade… dedi, filozof kılıklı adam ve konuşmasına devam etti:
- Hadi anlat bakalım derdin neymiş Fatih?
- Bu sıralar kafam karışık! Çok düşünüyorum da...
- Neyi?
- Neyi olacak? Ölümü! Ahireti, öldükten sonra hayatı... Benim ise hiç sevabım yok hep günah hep günâh!
- !!!
- Aklım başımdan gidecek, deli olacağım diye korkuyorum!
- Boşu boşuna korkma! O mevzularda da hiç telaşlanma! Mevlâna ne diyor? "Ne kadar günahın varsa da gel! Bizim kapımız herkese açık..." Al sana müjde! Ben hem camiye gidiyorum hem meyhaneye. Hem dünyamı mamur ediyorum hem de ahiretimi…
- O kadar kolay mı?
- Aslanım! Fatih Ustam! Bak koçum! Beni iyi dinle ve söylediklerimi iyi anla; dinde zorlama morlama yok! Bunu kafana iyice yerleştir bir kere! Canın ne istiyorsa ye iç, namazını kıl, oruç tut, hacca git, duâlarını da yap!
- !!!
- Bak ben her iki tarafıda idare etmenin keyfini yaşıyorum. İşte görüyorsun benden mesut biri var mı? Sen de maalesef canlı bir mevta gibisin! Kararsızlık kötüdür oğlum! Peygamberimizin, “Allahü teâlâ, günahkâr kulunun tövbesini, canı gargaraya gelmeden kabul eder...” buyuruyor. Bunun üzerine söz mü olur daha! Bu hadis-i şerifi yetmez mi delil olarak? Affedileceğimizin müjdesi bunların hepsi de. Kalk hayatını yaşa! Bu hasta ruh halin ailene, çocuklara, iş yerinde mesai arkadaşlarına yüktür! Benden söylemesi.
- !!!
Büyüklerin iptidaî mahlûk gözüyle bakmalarının aksine, bu dünya ve içindekiler ayrı bir âlemdi. "Düşünen bir varlık olmanın yanı sıra, demek ki o yaşlarda bile ne kadar keskin tesbiti, sınırsız zevki, yüksek arzusu, emeli, nice kederi ve muzaffer olabilme esrarını yaşatıyordu..." diye düşünmeye başlasa da Fatih Usta duyduklarını Lütfü Hocaya anlatmadan kalbi rahat etmeyecekti.
Güz ve bahar aylarında toprak damların üzerinde zaman zaman “merdane” dedikleri silindir şeklinde büyük taşlar gezdirilerek toprağı sıkıştırırlardı büyükleri. O günleri ve toprak damlı evleri hatırladı. İlk oturdukları evde, yağmur yağdığı zaman su damlardı. O zaman başlıca eşya olarak karyola ve üzerinde hem oturulup hem yatılan sedir, ıslanmayacak köşelere nakledilir, su akan yerlere de leğen, kap-kaçak ne bulunursa onu koyarlardı. Ailenin telaşına nisbetle, küçükler için keyifli bir macera olurdu. Şimdi de bu filozof böyle neler söylüyordu? "Hem meyhaneye hem camiye gitmek..." hiç de duymadığı bir şeydi. Nefsinin hoşuna gitse de kalbi rahat değildi. Merdane nasıl damın akmaması için toprağı sıkıştırıyorsa onun nefsinide sıkıştıracak bir merdaneye ihtiyaç vardı.
***
Fatih, hoca efendinin kaldığı dairesini, kimseye sormadan kolayca buldu. Kapı kapalıydı ama, çok şükür, içeriden sesler geliyordu. Zili çaldı, bekledi. Daha bekledi çaldı. “Ufaklıkların gürültüsünden zil sesini işitmiyorlar galiba” derken megafondan bir cılız ses duyuldu:
- Kimse yok! dedi, sustu.
- Aç ben yabancı değilim! Hey, sana dedim... Aç... Sen beni tanımıyor musun? Fatih amca! Fatih!
- Dedem, evde yok! Teyzemlere gitti. “Ben gelmeden kimseye kapı açma!” dedi.
- Sen bu zamana hiç dışarı çıkmadın mı?
- Çıktım. Çıkılmaz mı?
- Kapıyı açmadan nasıl çıktın?
- !!!
İçerideki ufaklıkların yüksek sesle gülüşmeleri hoşuna gitmişti.
Pek böyle konuşmazdı Fatih ama keyfi yerine gelsin diye içerdeki küçüklerle şakalaşmak, sıkıntılarını hafifletmek istiyordu ki üçüncü kattaki asansör duruverdi birden. Gayr-ı ihtiyarı dönüp baktı. Lütfü Hoca gelmiyor mu?
- Hocam! Ben de size gelmiştim ama…
- Hoş gelmişsin. Durma, haydi içeri geçelim!
- !!!
Hoş beşten, hal hatır sorulduktan sonra Fatih Usta, ihtiyar hoca efendiyi yormamak için soracaklarını hemen sorup ayrılmak istiyordu. "Hem iş yerinde çalışanlar da merak etmişlerdir" diye düşünüyordu.
- Efendim, uykularım kaçtı, birçok şey kafama takıldı.
- Malumunuz "Soran dağlar aşmış, sormayan düz yolda şaşmış…" derdi ecdat.
- O söz bizde de söylenir efendim. Dün akşam korkunç bir rüya gördüm.
- Hayrola Fatih Bey Kardeşim. Rüyaları hayra yormak lazım.
- Ama çok kötüydü!
- Kötü rüya olmaz! Kötü tabir olur. Bak sana ne anlatacağım: Bir devrede zamanın pâdişahı, öyle kötü sandığı bir rüya görmüştü: “Nemçe yani Avusturya kralıyla güreş tutmuş ve kendisi arka üstü yere düşmüş, kral pâdişahın üstünde kalmıştı.”
Zâhiren pek acıklı görünen bu rü’yanın yorumunda zamanın tabircileri acz izhar etmişlerdi yani aciz kalmış tabir edememişlerdi. Bunun üzerine rü’ya ta’bir edilmek üzere yazılıp Şeyh Aziz Mahmûd Hüdâyî Hazretlerine gönderildi. Pâdişahın mektubunu getiren elçi, Hazreti Hüdâyî’nin hücresine gelip kapıyı çaldığında bizzat Hüdâyî kapıyı açtı ve elçiden mektubu alarak mütalâa etmeden pâdişaha verilmek üzere zarf içinden bir başka mektup verdi. Pâdişah’a takdim edilen bu mektup açılınca rü’yânın şöylece ta’bir ve tefsir edildiği görüldü:
“Cenâb-ı Hakk, insan vücûdunda sırtı, cemâdât arasında da arzı yani yeryüzünü en kuvvetli olarak yaratmıştır. İnsanın sırtı ile arzın temas ve ictimâından iki kuvvet cem’ ve hâsıl olur. Binâenaleyh Hazreti Pâdişah’ın yere arka üstü temasıyla iki kuvvet birleşmiş oluyor. Bu yüzden a’dâ yani düşmanlara galebe-i İslâm ve zafer mukarrerdir.” Rü’yânın bu şekilde ta’biri sultanı son derece memnûn etmiş, Hüdâyî’ye bir takım hediye ve ihsanlar göndermişti. Hattâ bilâhare pâdişahın bizzât gelip intisâb ettiği de rivayet edilir. Bu tabir üzerine yapılan muharebede zafer müyessir olur.
- Anlamana memnun oldum. Demek ki rüyalar, her şeyden evvel doğru tabir edebilenlere anlatılacak. Hele görenin onu kötüye yorması daha tehlikelidir.
- Tövbeyi her zaman, herkes can-ı gönülden etmesi lazım! Her şeyimiz muhtaç tövbeye!
- Bir de Hocam, Mevlâna Hazretleri "Gel ne yaparsan, yap, ne olursan ol yine gel…" diyor. Bir arkadaş da hem dünyayı yaşarım hem de ahireti… bu işler nasıl oluyor ya da nasıl olmalı? Bir türlü aklım ermiyor, anlayamıyorum.
- Ben gönül sultanımızın o güzel sözlerinin tamamını okuyayım istersen! Peki vaktin var mı?
- Memnuniyetle.
- Şöyle buyuruyor mübarek:
Gel, gel, ne olursan ol, yine gel,
İster kafir, ister mecusi,
İster puta tapan ol, yine gel,
Bizim dergahımız, ümitsizlik dergâhı değildir,
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da, yine gel...
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz biz...
Beri gel, beri!
Daha da beri!
Niceye şu yol vuruculuk?
Mademki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik...
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız!
Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir.
Kimleri kast ettiği net olarak açıktır, gizli, saklı, anlaşılmayacak bir şey de yoktur, her şey ortada aşikâr. Mevlâna Hazretleri, bugüne kadar bu fani dünyada yaşamış en iyi on şairden biri kabul edilir. Onun mütevaziliğine, ilmine, güzel ahlakına değinmeyeceğim bile. Anlatmaya vaktimiz kifayetsiz kalır. Yüzbinlerce insan her sene sırf onun yaşadığı yeri görmek ve ona hürmet göstermek için dünyanın çeşitli yerlerinden geliyor. Bizim cahiller de burada abuk sabuk yorumlar yapıyorlar. Mevlâna Hazretleri memleketimiz için, İslâm âlemi için ve bütün insanlık için mühim, bir o kadar da büyük kıymetlerimizdendir.
Bu söylediklerinin hulasası: "Ne yaparsan yap, ne halde bulunursan bulun, ne kadar kötü olursan ol, tereddüt etmeden yine gel. Yani tövbe ederek gel ve bir daha o kötülüklere, günahlara geri dönme! Ebediyyen kurtul..." demek istiyor. Yoksa "hem bize gel, hem git haramlara sarıl, eğlen, hayatını yaşa bidaha gel" demiyor! Lütfen böyle söyleyenleri dinlemeyin ve kanmayın da...
- İnşaallah uyananlardan ve samimi tövbe edenlerden oluruz Efendim. Bir de Peygamberimizin…
- Sallallahü aleyhi vesellem!
- “Allahü teâlâ, günahkâr kulunun tövbesini, canı gargaraya gelmeden kabul eder” hadis-i şerifi hakkında ne buyurursunuz?
Lütfü Hoca, sakalını sıvazlayarak düşündü. Belli ki Fatih Ustanın kafası karışıktı. Bu suâl, bir yerden bir şeyler duymanın işaretiydi. Cevabı çok uzun da olabilirdi kısada ama onun anlayacağı şekilde olması daha evlaydı. Suâlinin tam cevabını vermeden, bildiği halde ona dedi ki.
- Mesleğin nedir Fatih Bey?
- Malumunuz Hocam! Mobilya ustasıyım. Her çeşit mobilya yaparım. Büyük mağazalara da perakende isteyen herkese de satarım. Maharetliyim bu hususta, elimden her şey gelir.
- Buna marangozluk da deniyor değil mi?
- Evet hocam.
- Bu meslekte en kolay şey nedir Fatih Bey?
- Kalası hızara koyup kesmektir.
- Kaç senedir, bu işi yaparsın?
- Çıraklığımla beraber otuz beş, kırk olmuştur.
- Suâllerimi dikkatli dinle, mertçe cevap ver! Canın gargaraya geldiği zaman, o mahir olduğun hızarla tahta kesebilir misin?
- Mümkün değil! Elim ayağım tutmaz, o kuvveti bulamam, kesemem!
- Uzun bir müddet zahmet çekip, öğrendiğin ve onca sene kolaylıkla yaptığın bir işi, o zaman yapamazsan, ömründe hiç yapmadığın tövbeyi o can verme anında nasıl yapabilirsin ki? Bugün gücün kuvvetin yerinde iken tövbe et! O zaman belki can derdine düşer TÖVBE yapamazsın, Allah muhafaza!
İşin aslı kalpten, inanarak, bütün günahlardan; bir daha dönmemek üzere pişman olup tövbe etmektir…
Bunları sana anlatırken Hâce Alaeddin Hazretlerinin sözü geliyor aklıma:
"Girdiğinde kapıyı yavaşça aç, çıktığında ise kapıyı yavaşça kapat. Bu dünya öyle bir yer ki haktan ibarettir. Canlı cansız, dilli dilsiz herkesin bir hakkı vardır. Kapıyı hoyratça çarpıp gidersen kapı senden hakkını, seni kendisine tekrar muhtaç ederek alır."
- Ben kapıyı çalmıştım.
- Sen kapıyı çaldığında kapı açılır mı, açılmaz mı bilmem ama kendisine kapı açılanlar kapıyı edeple çalanlardır. Unutma ustam; edep ki herkese her daim ve ebediyen lazım!
- Minnattarım hocam!
- Estağfirullah! Bizde sizin gibi gençlerin sorup öğrenmelerine hayranız. Kalp dönektir. Fıldır fıldır döner. Uyandığında da bir bakarsın iklim değişmiş, kalp buz tutmuş...
- Onu nasıl anlarız?
- Biraz tefekkür eden, elini vicdanına koyduğunda bilir. Kalbinde sönmeyen bir ışık yakanlar üşütmez ve üşümezler de... haksızlığa uğradıkları her gece üzerini o parıldayışla örter. Kapıyı kapatıp sobayı yakmalı, sıcacık yorgan veya battaniyelere sarılmalı yürekler...ve kalbi sonuna kadar açıp, duymamalı dışarıdaki bozuk lafları, küfür kokan naraları! Sol omzundaki melek hep boş ve işsiz kalmalı…
***
Yine Mevlâna Hazretleri buyuruyorlar ki:
Bir âşık gelip ilâhi aşk ile bağlı olduğu sevdiğinin kapısını çaldı. O Allahü teâlânın dostu içeriden:
“Sen kimsin?” diye seslendi. Kapıyı çalan da:
“Benim!” diye cevap verdi.
Allahü teâlânın dostu:
“Senin gibi hamlar için içeri girme zamanı gelmiş değildir. Mânevi nimetlerin sofrasında senin gibilere yer yoktur. O sebepten şimdi git!” dedi.
Ham olan kişi çok üzüldü. Ayrılık ateşinden yanıp tutuştu. Efendimiz, sallallhü aleyhi vesellem: “Bir kimse her şeyini hatta kendini Allahü teâlâya verirse Allahü teâlanın hakiki yani gerçek bir kulu olur.” buyurmuştur.
Dost kapısından kovulan adam, tam bir sene yollara düştü. İçerisinde bulunduğu ayrılık ateşi âşığı yaktı ve iyice pişirdi. Tekrar aynı kapıya geldi ve bir müddet bekledi. Daha sonra, kimsede korku ve tereddüt oluşturmayacak şekilde dikkatlice kapıyı çaldı.
Efendisi içeriden seslendi:
“Kapıyı çalan kim?”
Âşık olan bağrı yanık:
“Ey gönlümü elimden almış olan! Kapıdaki sensin!” dedi. Allahü teâlânın dostu hemen cevap verdi:
“Madem ki şimdi sen bensin, ey ben olan, benden olan içeri gir! Bu ev dardır, bu evde iki ben için yer yoktur! Benlik davasından geçtiysen gel buyur!”
**
Şahısın kıymeti nedir?
Ne arıyorsa odur!
Sen can hanesini arıyorsan bil ki sen cansın.
Eğer bir lokma peşinde koşuyorsan sen bir lokma ekmeksin!
Bu esrarlı bu nükteli sözün manasına akıl erdirirsen anlarsın ki;
Aradığın ancak sensin 'sen!'
Madendeki inciyi aradıkça madensin.
Ekmek lokmasına heves ettikçe ekmeksin!
Şu kapalı sözü anlarsan, anlarsın her şeyi!
'Neyi arıyorsan, SEN OSUN!'
Canının içinde bir can var sen o canı ara!
Beden dağının içinde mücevher var, o mücevherin madenini ara!
A yürüyüp giden adam!
Gücün yeterse ara!
Ama dışarıda değil,
Aradığını 'kendinde' ara.
Benim aşktan başka bir arkadaşım yoktu ve olmadı.
Ne dünyaya gelmeden önce ne de daha sonra aşksız yaşadım!
'Canım' içimden bana şöyle sesleniyor;
"Ey aşk yolunun olgun yolcusu, bana kapıyı aç!”
***
Kalbim sarayıma girersin diye,
Çaldığım kapılar bak senin için,
Pek süslü cümleleri seversin diye,
Yazdım oku diye hep senin için.
Hakka meftun ettim ben bu sinemi,
Duâlarla abat ettin hanemi,
Sen üzülme diye, tuttum çenemi,
Konuşma ne olur, sus benim için!
.
vaktiyle çok zengin bir adam yaşarmış.
bu adam birgün rüyasında mezara gireceğini , orada tek başına sıkıntı çekeceğini , malı mülkünün de orda burda çarçur edilip kimseye fayda vermeyeceğini görmüş.
aradan günler aylar yıllar geçmiş.
yaşlanmış ve yataklara düşmüş.
rüyası bir an olsun aklından çıkmamış.
düşünmüş taşınmış ...
evlat eş dost ve akrabalarına dönüp kendisiyle birlikte bir gece kabirde kalacak olana bütün malını mülkünü vereceğini buna kimin niyetli olduğunu sormuş.
donup kalmış herkes.
bir tarafta tüm mirası tek başına almak...
diğer tarafta kabrin ürpertisi....
velhasıl kimse buna cesaret edememiş.
adam dellal çıkartmış ilan ettirmiş yine aday yok...
ölmüş......
cenazede orada ki cemaatin arasından bir hamal korksa da baya bir yüklü mal veya para vaadini duyunca ben dururum demiş.
Noter çağırıp kayıt altına almışlar malın tamamı verilecektir....
.................
Sonra cenazeyle birlikte hamalı da gömmüşler cenazenin yanına, tabi havalandırma için gerekli tedbiri de almışlar. Münker-Nekir melekleri gelmişler sorgu için.
Demişler ölü zaten bizim. O bir yere gidemez. Biz önce canlıdan başlayalım sorguya demişler.
Başlamışlar sorguya; sen kimsin, dinin ne, kitabın, peygamberin, kıblen neresi derken; sen ne iş yaparsın demişler. Demiş hamal, hamallık yaparım.
Malının şükrünü eda ettin mi? demişler. Malım yok tu ki; demiş. Ben insanların taşınacak mallarını taşıyarak, akşama kadar çalışıp sabaha kadar yiyorduk. Neyle taşıyordun o malları demişler. Urganım vardı o urganla taşıyordum demiş hamal.
Neyle ve nerden aldın o urganı diye esas sorgu başlamış ve sabaha kadar devam etmiş. Urganın hesabını verinceye kadar sabah olmuş.
Sabah komşular gelmişler ve mezarı açmışlar.
Hamalın beti benzi atık saçlar beyazlamış vaziyette mezardan çıktığı gibi son surat kaçmaya başlamış.
Ya gel nereye gidiyorsun söz verdiğimiz üzere vaat ettiğimiz malı vereceğiz demişler. Hamal yok demiş, yok istemem. Ben sabaha kadar bir urganın hesabını veremedim. Sizin o bana vereceğiniz malın hesabını hiç veremem demiş kaçmaya devam etmiş.
...................
hesabını verebileceğimiz işler yapmamız dileklerimle...
Çevrimdışı 58sivas58
Uzman Üye
*****
555
727
İngilizce Öğretmeni
# 24 Eki 2011 23:22:12
Güzel bir konu gerçekten..Aslında her dersin başında birkaç dakika bu tür şeyleri anlatmak güzel oluyor
Ara sıra deniyorum
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 25 Eki 2011 00:45:10
rahmetli ebemin kendi ağzından dinlemiştim çocukken.
ebem dediğim babamın babaannesiydi.
98 yaşında ben 17 yaşımdayken göç eylemişti.
tahminim 1930 lu yıllarda birgün ebem kızlığında ebem , ebemin annesi ve komşusu kadınla oturuyorlarmış.
evimizin hemen yanındaki "oda" diye tabir edilen misafirhane tarzı yere de sık sık dilenci , kalaycı , incik-boncukçu , kestaneci , halatçı vs. gelirmiş.
gelenlerin yemek , odun , yatak-yorgan gibi çoğu ihtiyacı da bizim evden karşılanırmış.
birgün yaşlı ve ak sakallı bir adam gelmiş.
çocuğuna yedireceğini biraz bulgurla bir tabak bekmez lazım olduğunu söylemiş.
komşu kadın adamı tanımadığından ve evde erkekler olmadığından savmaya çalışmış ebem ve annesinden önce.
(zamanın kıtlık şartlarını gözönünde tutarsak haksız da değilmiş tabi)
adama " yok bizde git başkasından iste..." demiş.
adam tekrar sormuş bu sefer ebemin anası komşusunu yalancı çıkarmamak için yok demiş.
adam aynen şunları söylemiş
"içeede ocağın yanında goca gümlüde bekmez , yanındaki dokuma çuvalda da cafaraanın bekilli deymeninden çektirip getidiği bulgurdan gatıvicenmi "
iki kadın ve ebem şokta...
adam devam etmiş " eğer gataasan evinizin bereketi artaa , gatmazsan bela sizi goovemez..." demiş.
ebem gençliğin de verdiği çeviklikle anasına bakmadan bir çırpında bekmezi ve bulguru katıp adama vermiş.
adam gitmiş.
bir daha o adamı bu üç kadından başka gören duyan olmamış.
asıl garip olan ise hem gümlüde hem de çuvalda azar azar kalan bekmez ve bulgurun kendiliğinden dolup taşıp yerlere saçılmasıdır.
.........
ebem bana eski evin arka odasında ocağın başındaki o yeri gösterirken hala kalbi pır pır çarpardı.
o gün bu gündür evimize gelen boş çevrilmez.
şükürler olsun bereketi de hiç eksilmez.
Allah herkese böyle bereketli günler nasip etsin.
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 27 Eki 2011 01:08:07
dileyen hocalarım burada hikayelerini paylaşabilirler.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 27 Eki 2011 17:52:35
Başarmak, engellerde ezilmeden, kararlılıkla çalışmaktır.
"Yeryüzünde belli bir anda, yüz milyon kere milyar karınca yaşar. Çoğunluğu toprak yüzeyini temizlemekle görevli her bir işçi karınca ağırlığının 50 katı yük taşıyabilir ve günde ortalama 2.400 böcek ölüsünü yer altına indirir. Bu başarının ardındaki ilahi sırrı düşündünüz mü?
Askerde, güneşin yaktığı bir günün ortasında içtima için çağrılmayı beklerken, çimenlerin üzerinde dikkatimi çeken bir karıncaya dakikalarca takıldım. Yoluna ayağımı koydum, sağından, solundan, üzerinden geçmeyi denedi. Ağzından böceği zorla alıp bir kaç metre öteye attım, otların arasından geçip böceği buldu ve her defasında aynı yöndeki yuvasına yöneldi. Karıncayı yuvasından epeyce uzak bir yere götürüp bıraktım. Bir süre durdu, çevresinde döndü, harekete geçti, arandı, yeni bir böcek buldu ve pusulası varmış gibi yine yuvasına yöneldi.
Oturup halimi karıncayla kıyasladım, duygulandım: Bu ne azim böyle… Bu ne sabır, bu ne ısrar, bu ne vazgeçmeme ve ölümüne çabalama gayretidir böyle… Biz şu karıncanın onda biri azimli, ısrarlı, sabırlı olsak, ne büyük yüklerin üstesinden gelebilirdik. Anlıyoruz ki başarmak, engellerde ezilmeden, kararlılıkla çalışmaktan geçiyor." ...
Gercekten sabretmek gerekiyor,ve bunun bilincindeyiz cok sukur.ama bazen de hayat ve insanlar cok acimasiz...l
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 28 Eki 2011 00:32:32
sayın zümrem çok güzel bir anektod paylaşmışsınız.
Allahın "..hiç ders almaz mısınız..." sözünden kasıt bu olsa gerek
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 28 Eki 2011 21:48:19
Can, sardığı bedeni nasıl da derinden güzelleştiriyor!
Bu sabah halsizce uzanmış bir kirpi gördük işyerimizin girişinde. Soluyordu, lakin, üzerine mi basıldıysa, çaresizmiş gibi tepkisizce uzanıvermişti. Gelen geçen kalp sahibi kadınlar ve erkekler başında durdu, baktı, bazıları biraz bekledi. 'Ah ne şirin! Zavallı! Yaşıyor mu?' diyenleri duyduk.
Sıradan bir canın topraktan yaratılan şu bedeni nasıl da güzelleştirdiğini gördüm. Bitkilere, hayvanlara ve insanlara sevimlilik sunan canı içimde hissettim.
Dünyanın, fani, yarım, sönük ve soluk canı bedenleri böylesine güzelleştiriyorsa, cennetin tam, parlak ve sonsuz canının varlığınızı nasıl muhteşem kılacağını düşünün.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2011 22:12:01
FITRATININ GEREĞİNİ YAP,,MERHAMETLİ OL
Derviş suya düşen akrebi kurtarmak ister...
elini uzatınca akrep sokar;
derviş tekrar dener, akrep yine sokar..
Bunu görenler dayanamaz dervişe:
"İyilik yapmak istediğin halde sana zarar verene daha ne diye yardım edersin." der.
Dervişin cevabı mânidardır:
"Akrebin fıtratında sokmak var,
benim fıtratımda ise yaratılanı sevmek, merhamet etmek;
o fıtratının gereğini yapıyor diye,ben niye fıtratımı değiştireyim?
Çevrimdışı ertugdogan
Bilge Üye
*****
7.608
12.141
2. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2011 22:22:40
Çok güzel bir başlık çok güzel paylaşımlar olacağına inanıyorum gerkliydi yerinde bir başlık olmuş açan ve katkıda bulunan arkadaşlarıma teşkkür ederim,
kendimde yaşadığım inanılmaz bir ibretlik bir hikayem, vardı keşke paylaşabilseydim ama anlatmamı doğru bulmadığım için paylaşmaycağım
çok selamlar
Çevrimdışı er-sel
Çalışkan Üye
***
40
152
# 29 Eki 2011 22:30:31
Paylaşımlar Güzel.teşekkürler
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2011 22:35:27
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindanbir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Einstein'in söyledigi rivayet edilen bir söz var: "insanlardaki önyargiyi parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor"
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2011 22:51:41
ASIL FAKİRLİK
Günlerden bir gün bir baba ve zengin ailesi oğlunu köye götürdü. Bu yolculuğun tek amacı vardı, insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek. Çok fakir bir ailenin çiftliğinde bir gece ve gün geçirdiler.
Yolculuktan döndüklerinde baba oğluna sordu,
"insanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?"
"Evet!"
"Ne öğrendin peki?"
Oğlu cevap verdi,
"Şunu gördüm: bizim evde bir köpeğimiz var, onlarınsa dört. Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan bir dereleri. Bizim bahçemizde ithal lambalar var, onlarınsa yıldızları. Bizim görüş alanımız ön avluya kadar, onlarsa bütün bir ufku görüyorlar."
Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı. Oğlu ekledi, "Teşekkür ederim baba, ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!"
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 29 Eki 2011 23:12:55
Dervişin biri eski İstanbul sokaklarında :
‘-Sen doğru ol kem belasını bulur.Sen doğru ol kem belasını bulur.’Diye diye dolaşıyormuş.Padişahın biri tebdil-i kıyafet çarşıda gezerken dervişin sözlerini duymuş,ilgisini çekmiş ve dervişe :
-Hergün sarayıma gel seninle muhabbet ederiz ‘demiş.
Dervişimiz ertesi gün ……
Sarayın kapısına gitmiş padişahın karşısına çıkarılmış sohbet muhabbet zaman geçmiş saraydan ayrılırken padişah dervişin cebine bir altın konulmasını emretmiş.
Sarayın dışında dervişimizi takip eden sahte derviş kılıklı biri yanına yanaşmış ,
-Ya arkadaş ,Padişah seni neden saraya davet etti ?Derdi neymiş?’falan filan bir yığın sorgu suale tutmuş.Her gün bir altın aldığını da öğrenince.’Onun yaptığı işi ben de yaparım’ diye düşünmüş.Sormuş,
-Ya kardeş, hergün ben de seninle gelsem rahatsız olmazsın değil mi?’ demiş belki Padişah bana da bir altın verir çoluk çocuğum nasiplenir.’
İyi dervişimiz:
-Padişahım kabul ederse neden olmasın sende gelirsin tabii ‘demiş.
Gel zaman git zaman padişah her muhabbet sonrası bir ona bir öbürüne birer altın verdirir olmuuuş.
Sahte derviş bir sabah gerçek dervişimizi çorba içmeye davet etmiş.Garsona da gizlice arkadaşının çorbasına bol sarmısak koymasını tembihlemiş.Gerçek dervişin
-Padişah’ımla muhabbet ederken kötü kokarım ‘sözlerine sözüm ona çare de üretmiş
-ağzına mendil tutarsın kardeşim ‘demiş.O gün aynen böyle olmuş bizim derviş ağzını mendille örterek padişahla söyleşisini sürdürmüş.Bu arada sahte derviş fırsat bulduğunda Padişahın kulağına eğilip,
- efendim arkadaşım ağzını mendille neden kapatıyordu biliyormusunuz ,ağzınız kokuyormuş o kokuyu duymamak için’ demiş.
Padişah çok sinirlenmiş çağırın o dervişi demiş. gerçek dervişimize sarayın fırıncısına verilmek üzere bir pusula vermiş ve ,
-Al bunu fırıncıya götür’ demiş.okuma yazması yok tabii tam kapıdan çıkıp fırıncıya gidecekken sahte derviş :
-İstersen ver o pusulayı ben götüreyim fırıncıya , belki Padişah ekmek lütfetmiştir çocuklara götürürüm senin ekmeğe ihtiyacın mı olur?’ demiş.
Onunda okuması yok,pusula böylece sahte dervişin elinden fırıncıya ulaşmış.fırıncı kağıtta yazılan ‘bunu sana getireni kızgın fırına at’ emrini hemen yerine getirip sahte dervişi küt ,alev alev yanan kızgın fırına yollamış.Ertesi gün gerçek derviş yine saraya gelmiş.Padişah şaşırmış:
- Hayrola sen dün fırıncıya gitmedinmi ?’diye sormuş..Derviş de olanları birbir anlatmış.Padişah dervişin kulağına eğilmiş:
-SEN DOĞRU OL ,KEM BELASINI BULUR ‘demiş.
…..
GÜNAHLARA KEFARETTİR GÖNÜLDEKİ KEDER
NİYETLER HALİS OLUNCA AMELLER OLMAZ HEDER
BİRAZ DAHA SABREYLE NELER GÖRECEKSİN NELER
MEVLAM İHMAL DEĞİL İMTİHAN EDER
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 30 Eki 2011 02:21:16
hocam izninizle bir ekleme yapmak istiyorum .
bizim kaldığımız otelin 5 yıldızı var onlarınki sonsuz....
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
ASIL FAKİRLİK
Günlerden bir gün bir baba ve zengin ailesi oğlunu köye götürdü. Bu yolculuğun tek amacı vardı, insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek. Çok fakir bir ailenin çiftliğinde bir gece ve gün geçirdiler.
Yolculuktan döndüklerinde baba oğluna sordu,
"insanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?"
"Evet!"
"Ne öğrendin peki?"
Oğlu cevap verdi,
"Şunu gördüm: bizim evde bir köpeğimiz var, onlarınsa dört. Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan bir dereleri. Bizim bahçemizde ithal lambalar var, onlarınsa yıldızları. Bizim görüş alanımız ön avluya kadar, onlarsa bütün bir ufku görüyorlar."
Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı. Oğlu ekledi, "Teşekkür ederim baba, ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!"
.FİNCAN TAKIMI
Yırtık pırtık paltolar giymiş iki çocuk
kapımı çaldılar: “Eski gazeteniz var mı bayan?”
Çok işim vardı. Önce hayır demek istedim ama ayaklarına
gözüm ilişince sustum. İkisinin de ayaklarında eski sandaletler
vardı ve ayakları su içindeydi.
“İçeri girin de, size kakao yapayım”
dedim. Hiç konuşmuyorlardı. Islak ayakkabıları halıda iz bırakmıştı.
Kakaonun yanında reçel, ekmek de hazırladım onlara, belki dışarıdaki
soğuğu unutturabilir, azıcık da olsa ısıtabilirdim minikleri.
Onlar şöminenin önünde karınlarını doyururken ben de mutfağa döndüm ve yarıda bıraktığım işlerimi yapmaya koyuldum.
fakat oturma odasındaki sessizlik dikkatimi çekti
bir an ve başımı uzattım içeriye. Küçük kız elindeki boş fincana bakıyordu…
Erkek çocuğu bana döndü
“Bayan, siz zengin misiniz?” diye sordu.
Zengin mi? “Yo hayır!” diye yanıtlarken çocuğu,gözlerim bir an ayağımdaki eski terliklere kaydı.
Kız elindeki fincanı tabağına dikkatle yerleştirdi ve
“Sizin fincanlarınız, fincan tabaklarınız takım” dedi. Sesindeki açlık, karın açlığına benzemiyordu.
Sonra gazetelerini alıp çıktılar dışarıdaki soğuğa. Teşekkür bile etmemişlerdi
ama buna gerek yoktu. Teşekkür etmekten daha öte bir şey yapmışlardı.
Düz mavi fincanlarım ve fincan tabaklarım takımdı.
Pişirdiğim patateslerin tadına baktım. Sıcacıktı patatesler, başımızı sokacak bir evimiz vardı, bir eşim vardı ve eşimin de bir işi…..
Bunlar da fincanlarım ve fincan tabaklarım gibi bir uyum içindeydi.
Sandalyeleri şöminenin önünden kaldırıp, yerlerine yerleştirdim. Çocukların
sandaletlerinin çamur izleri,halının üzerindeydi
halâ. Silmedim ayak izlerini. Silmeyeceğim
de. Olur unutuveririm ne denli zengin
olduğumu…
ZENGİNLİKLERİMİZİ FARKEDEBİLMEMİZ VE ŞÜKREDEBİLMEMİZ DİLEKLERİMLE...
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 10 Kas 2011 20:43:02
yıl 1071 Sulltan Alparslan bizans sınırına gönderdiği gözcüler gelirler, heyecanla ve korkuyla :"sultanım bizden 10 kat büyük bizans ordusu hızla yaklaşıyor".
sultan gayet sakin :
"biz de onlara yaklaşıyoruz"....
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 10 Kas 2011 21:05:24
Sultan Mahmut kıyafet değiştirip, beraberinde sadrazam ve birkaç muhafız ile halkı teftişe çıkmış. Dolaşırken bir kahvehaneye girip oturmuşlar. Bakmışlar müşteriler kahvehaneciye seslenip duruyor: "Tıkandı Baba, çay getir"; "Tıkandı Baba kahve getir". Tıkandı Baba lakabı Sultan Mahmut'a ilginç gelmiş. Merak edip kahvehaneciyi çağırmış. Kahvehaneci gelince:
- Baba sana neden "Tıkandı Baba" derler?
Hele otur da anlat, demiş.
Tıkandı Baba başlamış anlatmaya:
- Ben bir gece, bir rüya gördüm.
Rüyamda tanıdığım tüm insanların bir çeşmesi vardı ve hepsinin çeşmesinden oluk oluk su akıyordu. Benim de bir çeşmem vardı fakat benim çeşmemdeki su ip gibi akıyordu. Sonra ben;
"Keşke benim çeşmem de onlarınki kadar aksa" diye içimden geçirdim. Sonra yerden bir çomak alıp suyun geldiği oluğu dürtmeye başladım. Ben oluğu dürterken çomak kırıldı
ve ip gibi akan suyum damlamaya başladı.
Bu sefer ben; "Keşke çeşmem diğerlerininki kadar olmasa da,
bari eskisi kadar aksa" diye içimden geçirdim ve oluğu kurcalamaya devam ettim. Ben uğraşırken suyun geldiği oluk tamamen kırıldı. Az önce damlayan suyum, tamamen kesildi. Ben yine uğraşmaya devam ediyordum ki,
o sırada Cebrail göründü; "Tıkandı, baba! Artık uğraşma!" dedi. O gün bu gündür bu rüyamı kime anlattıysam adım Tıkandı Baba'ya çıktı. Hangi işe elimi attıysam olmadı. Şimdi de burada çaycılık yapıp zar zor geçinmeye çalışıyorum.
Tıkandı baba'nın anlattıklarından etkilenen Sultan Mahmut, muhafızlarına; "Bundan sonra her gün bu adama bir tepsi baklava getirin; her baklava diliminin altına da bir altın koyun."
diye emir vermiş. Hemen ertesi gün askerler ilk tepsi baklavayı getirip,
Tıkandı Baba'ya teslim etmişler.
"Padişahımızdandır" diyerek...
Tıkandı Baba baklavaya sevinmiş.
"Ne zamandır tatlı yemişliğim de yoktu"
diye içinden geçirmiş. Almış tepsiyi tutmuş evinin yolunu.
Yolda düşünmüş kendi kendine; "Yahu ben bir canıma nasıl yerim bir tepsi baklavayı? En iyisi ben buna hiç dokunmadan satayım."
Tıkandı Baba işlek bir yol kenarına kurmuş tezgâhını başlamış;
"Taze baklava! Taze baklava!" diye bağırmaya...
Bu sırada yoldan geçen bir Yahudi baklavaya talip olmuş.
Üç aşağı beş yukarı anlaşmışlar, Yahudi baklavayı alıp gitmiş...
Tıkandı Baba baklavadan kazandığı ile ihtiyaçlarının bir kısmını karşılamış.
Yahudi baklavayı evine götürmüş.
Bir dilim atmış ağzına... Fakat dişine bir şey değmiş... Bu nedir diye bir bakmış ki; altın. Ve baklavanın her diliminin altında bir tane altın... Yahudi bu duruma anlam veremese de ertesi gün tekrar aynı yere gitmiş ki; aynı adamı görür müyüm diye... Bakmış ki adam orada...
Demiş ki; "Sen her akşam burada olacaksan, biraz indirim yap da ben her akşam alayım bu baklavaları senden." Tıkandı Baba kabul etmiş ve her akşam baklavayı Yahudi'ye satmaya başlamış.
Sultan Mahmut, bir ay baklava gönderdikten sonra;
"Bakalım Tıkandı Baba şimdi ne durumda?"
deyip adamlarıyla beraber tutmuş kahvenin yolunu. Fakat bu kez kıyafet değiştirmeden... Sultan Mahmut bakmış ki; Tıkandı Baba aynı tas aynı hamam. Ne uzamış ne kısalmış. Yine aynı kahvehanede, ekmek kavgasında... Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'yı yanına çağırtıp sormuş:
- Tıkandı Baba sana yolladığım baklavaları almadın mı?
Tıkandı Baba biraz mahcup:
- Geldi hünkârım, demiş. Ben de satıp ihtiyaçlarımı giderdim. Duacınızım.
Sultan Mahmut, bunu duyunca tebessüm etmiş. "Anlaşıldı Tıkandı Baba, sen gel bakalım benimle" demiş. Birlikte sarayın yolunu tutmuşlar. Saraya varınca Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'yı doğruca hazine odasına götürmüş. Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'nın eline bir kürek tutuşturup:
- Baba daldır bakalım küreği istediğin yere...
Küreğin üzerinde ne kalırsa senindir, demiş.
Bunu duyan Tıkandı Baba öyle heyecanlanmış ki;
küreği ters tuttuğunu fark etmemiş bile...
Hızla küreği daldırıp çıkarmış ama ne çare? Kürek ters olunca üzerinde bir tanecik altın kalmış o da düştü düşecek... Derken o da düşmüş. Sultan Mahmut:
- Baba, demiş. Senin buradan nasibin yok! Sen şu bizim askerleri takip et. Onlar ne derse yap.
Tıkandı Baba boynunu büküp düşmüş askerlerin önüne... Sultan Mahmut askerlerden birini yanına çağırmış:
- Bu adamı alın Üsküdar'a götürün, demiş. Deyin ki; baba bir taş seç. Seçtiği taşa karışmayın. Sonra deyin ki; seçtiğin taşı fırlat. Tıkandı Baba taşı ne kadar uzağa atarsa; durduğu yerden taşı attığı yere kadar ona verin.
Askerler Tıkandı Baba'yı alıp Üsküdar'a götürmüş. Demişler ki baba bir taş seç. Tıkandı Baba sormuş "Ne için ki?" diye ama askerler bir şey söylememiş. Tıkandı Baba; şu büyüktü, şu küçüktü, şu yamuktu derken kocaman bir kayaya sarılmış demiş ki seçtiğim taş budur. Askerler demiş ki; "Baba sen şimdi bu taşı fırlat, ne kadar uzağa atarsan o kadar yer senindir." Bunu duyan Tıkandı Baba heyecanla seçtiği taşa atılmış, güç bela yerden kaldırmış. Fakat taşın ağırlığını direyemeyip elinde taş olduğu halde sırtüstü devrilmiş. Taş da üzerine düştüğünden oracıkta can vermiş. Askerler gidip durumu Sultan Mahmut'a anlattıklarında, Sultan Mahmut o meşhur sözünü söylemiş:
- Vermeyince Mabut, neylesin Mahmut?
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 10 Kas 2011 23:32:22
Zalim09 öğretmenimden alıntı.
Yılların marangozuydu.
Saçlarını o küçük atölyesinde ağartmıştı. Eskisi kadar işi yoktu artık. Fabrika mamulü eşyalar piyasayı istila etmişti. El işi özel imalat meraklıları dışında kimse gelmiyordu dükkânına. Hani neredeyse birer sanat eseri olan masalar, sehpalar, kitaplıklar yapar, geçimini bununla sağlardı. En iyi tahtaları kullanır, görülmedik bir özenle çalışırdı.
Tahta mı gerekiyor, ker...esteciye mutlaka kendisi gider; ceviz, gürgen, çam cinsinden en iyi tahtaları bizzat seçip alırdı. Üzerlerinden en az bir yıl geçmedikçe bu tahtaları asla kullanmaz, kurumalarını beklerdi. Bu yüzden de yaptığı eserlerinde en küçük bir ayrılma, eğilme, bükülme olmazdı. İmal ederken pek az çivi kullanırdı, “Demir çivi eşyanın ömrünü kısaltır” derdi.
İşinde gayet titizdi. Az konuşur, sorulan sorulara kısa cevaplar verir, ücret konusunda hiç pazarlık etmezdi. Tanıyanlar bilirlerdi bu huyunu, tanımayan müşteri gelir de fiyata itiraz ederse, sözü uzatmaz, “Ben hakkımdan fazlasını istemem” der, . pahalı geliyorsa başka bir marangoza gitmesini söylerdi. Sinirliydi biraz, bu huyunu bilir, kimseyle tartışmamaya çalışırdı.
Sabah namazından beri çalışıyordu. Bir hayli yorulmuştu. Sipariş edilen bir masayı daha bitirdikten sonra, “Bugünlük bu kadar yeter” deyip oturdu. Kurban bayramına üç gün kalmıştı, kurbanlık alması gerekiyordu. “Bir bardak çay içeyim de ondan sonra giderim” dedi. Kendi kendine konuşurdu yalnız zamanlarında. Emektar aletleriyle sohbet ederdi bazen. Bunlar onun organları gibiydi.
İki dükkân ötedeki çay ocağına gitti, selam verip bir sandalyeye oturdu. Onun her zaman “orta açık çay” içtiğini bilen garson, sormaya bile lüzum görmeden getirdi çayını. Şekeri karıştırırken, kendisi gibi emektar ustalardan biri olan arkadaşı kapıda belirdi. Sonra da gelip yanına oturdu. Tornacıydı adam. Son zamanlarda iyice yaşlanmış, işini göremez olmuştu. Dalgındı, hüznün resmi mürtesemdi yüzünde.
Söz kurbandan açıldı, konuştular bir iki satır.
“Biraz sonra gidip kurbanlık alacağım” dedi marangoz.
Tornacı dalgın gözlerle marangozun yüzüne bakıyordu. Söyleneni işitiyor ama anlamıyordu. Marangoz farkına vardı bunun:
“Canın sıkkın” dedi.
“Evet.”
“Sebep?”
“Bir talebe var... Üniversitede okuyor.”
“Ne var bunda?”
“Önüm sıra yürürken birden yere yıkıldı çocuk.”
“Niye?”
“Kaldırdım hemen. Sebebini sordum. Önce söylemek istemedi. Israr ettim... Açlıktan başı dönmüş...”
“Kimi kimsesi yok mu peki?”
“Gurbet hali, bilirsin. Arkadaşları var gerçi. Bizim binanın bodrum katında kirada oturuyorlar. Hepsi memleketlerine
gitmişler.”
“Bu niye gitmemiş?”
“Gidememiş. Para beklemiş ama gelmemiş parası. Ailesi fakirmiş anlaşılan, gönderememişler. Cebindeki üç beş kuruş da bitince aç kalmış. Kimselere söyleyememiş derdini.”
Marangoz şakaklarını ovdu bir süre. İri bir eli, nasırlı parmakları vardı. Âdetiydi, canı sıkıldı mı iyice bastırarak alnını, şakaklarını, göz çukurlarını ovardı. Tornacıyı ilk kez görüyormuş gibi bakarak sordu:
“Sen ne yaptın peki?”
“Ne yapacağım” dedi Tornacı, “aldım eve götürdüm. Allah ne verdiyse beraber yedik. Lakin fazlasını yapamadım. Benim de meteliksiz zamanıma rast geldi. Kalktım buraya geldim, belki bir iş çıkar diye.”
“Çıktı mı peki?”
Tornacı “Nerde o eski günler!” dercesine elini sallayıp sustu. Önüne konan çayı karıştırmaya başladı. Şeker atmayı unutmuştu.
Marangoz da susuyordu. Bir yanda evde kurban bekleyen hanımı vardı, öte yanda parasızlıktan yere yıkılan bir garip talebe. Elini cebine attı, bütün parasını çıkarıp tornacıya uzattı:
“Götür ver!” dedi, “Söyle ona, memleketine gitsin.”
Tornacı hayretle baktı:
“Hepsini mi?”
“Hepsini.”
“Kurban alacaktın hani?”
“Allah kerim!” dedi Marangoz, başka da bir şey söylemedi.
Uzunca sustular. Tornacı parayı cebine koyup gitti. Marangoz da atölyeyi kapatıp evin yolunu tuttu. Yürüyerek gitmek zorundaydı, son parasını da çaycıya vermişti çünkü.
Evde, “Kurbanlık almadın mı Bey?” diyen hanımına da Tornacıya verdiği cevabı verdi:
“Allah kerim!”
Kadın başka soru sormadı. Tanırdı kocasını. Sessizce sofra hazırlamaya başladı.
İkinci gün tekrar atölyesine gitti Marangoz. İş elbisesini giyip tezgâhının başına geçti. Çam ve tutkal kokuyordu atölye. Yıllardır bu kokuyla yaşamıştı. Bu koku elbisesine de siner, her nereye gitse onunla gelirdi. Eline planyayı aldı, işe başlayacaktı ki kapıda bir adam belirdi:
“Merhaba usta!”
“Merhaba!”
Adam eşikte duruyordu, arkası güneşe dönük olduğu için yüzü iyi seçilmiyordu. Marangoz tanıyamamıştı. Adam anladı durumu, bir iki adımda içeriye girdi.
“Beni tanıyamadın galiba.”
“Evet.”
“Üç ay kadar önce sana bir iş yaptırmıştım. Çalışma odam için masa, sehpa, kitaplık falan... Paranın bir kısmını
vermiş bir kısmını sonraya bırakmıştım. Şimdi hatırladın mı?”
“Hatırlar gibi oldum. Gebzeliydin galiba.”
“Evet... Ya usta, kusura bakma, parayı geciktirdim. Bir türlü yolum düşmedi buralara. Sen de arayıp sormadın.”
Cebinden bir deste para çıkartıp uzattı Marangoza:
“Buyur. Bayram yaklaştı, lazım olur. Hakkını helal et.”
Marangoz parayı alıp tezgâhın üstüne koydu.
“Buyur bir çay iç” dedi.
“Sağ ol usta, başka zaman. Arabayı çalışır vaziyette bıraktım. Bana müsaade.”
Ustanın elini sıkıp gitti adam.
Marangoz parayı saydı.
Kurban bayramı için ayırıp da sonra Tornacıya verdiği paranın tam iki katıydı!
En küçük bir hayret ifadesi belirmedi yüzünde. Hafifçe gülümsedi . ve “Allah kerim ! ” dedi
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2011 00:00:59
AMCA DİYEN PAPAĞAN
Adamın biri güzel bir papağan satın alarak eve getirmiş ve başlamış konuşmayı öğretmeye. Özellikle papağanın "amca"
demesini istiyormuş.
...Günlerce uğraşmış ancak papağana tek kelime
öğretmeyi başaramamış. Bir gün iyice sinirlenmiş ve papağanın bir
tüyünü kopararak, "amca de bakayım" diye bağırmış. Papağandan yine ses
çıkmayınca her seferinde "amca de" diyerek hayvanın tüylerini tek tek
yolmuş. Adam, tüylerini tamamen yolduğu papağanı tavuk kümesine atmış..
Sabaha karşı kümesten gürültüler gelmeye başlamış. Kümese giden adam birde negörsün, papağan bir tavuğun üzerine çıkmış, tavuğun tüylerini tek tek yolarak her seferinde "amca de bakayım", "amca de bakayım" diye bağırıyormuş.
Bir insana bir şeyler öğretmek istiyorsak çok sabırlı ve esnek olmalıyız. Öğrenme kişinin istemesi ve bilgiyi veren kişiyi sevmesi ile mümkündür.
Öğrenme sırasındaki olumsuz davranışlar, kişinin bilgiye öğrenememesine neden olacağı gibi bu davranışları aynen modellemesine de sebep olabilir.
Ne öğrettiğinizden çok, karşınızdakinin ne aldığı önemlidir.
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2011 00:03:23
PENCERE
Genç bir çift yeni bir mahalledeki yeni evlerine taşınmışlar,
Sabah kahvaltı yaparlarken komşu da çamaşırları asıyormuş,
Kadın kocasına :
......
'Bak,çamaşırları yeterince temiz değil,çamaşır yıkamayı bilmiyor,belki de doğru sabunu kullanmıyor.' demiş.. ...
Kocası hiçbir şey söylememiş,kahvaltısına devam etmiş..
Kadın komşusunun çamaşır astığını gördüğü her seferinde aynı yorumu yapmaya devam etmiş.
Bir ay kadar sonra, bir sabah, komşusunun çamaşırlarının tertemiz olduğunu gören kadın çok şaşırmış :
'Bak' demiş kocasına 'Çamaşır yıkamayı öğrendi sonunda, merak ediyorum, kim öğretti acaba ?' ve kocasından şöyle cevap gelmiş:
'Ben bu sabah biraz erken kalkıp penceremizi
temizledim çok kirliydi'...
Göz penceren, kalp penceren kirliyse her şeyi kirli görürsün.
Çevrimdışı munzeviçığlık
Uzman Üye
*****
4.642
22.385
4. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2011 00:13:21
Küçük kuş
Mori Schwartz, hayat dolu bir üniversite profesörüydü. 1994'te vücudunda bir gariplik hissetmiş. 60'lık vücudu artık dans derslerini kaldıramayacak kadar bitkinleşmiş.
Doktora gittiğinde yakında öleceği haberini almış: Hastalık Mori'yi tekerlekli sandalyeye bağlamış. Dersleri bırakmış, evdeki bakıcının kollarında bebekliğe yeniden dönmüş.
Kucaklanıp kaldırılır, başkası tarafından yıkanır, poposu pudralanır olmuş.
Düşünmüş o zaman:
-"Kendimi bırakıp yok olmayı mı bekleyeyim, yoksa kalan zamanımı en iyi şekilde değerlendireyim mi?"
Sonunda ölümünden utanmamaya ve yaşamla ölüm arasındaki son köprünün bütün ayrıntılarını anlatmaya karar vermiş. Hayattaki son dersi, "kendi ölümü" olacakmış.
Önce sevdiklerini toplayıp, onlara bir "canlı cenaze töreni" düzenlemiş. Bizim ancak ölenlerin ardından yaptığımız sevgi konuşmalarını hayattayken dinleme ve gönlünceyanıt verme şansını yaratmış.
ABC televizyonunun ünlü haber sunucusu Ted Koppel'ın programına konuk olunca üne kavuşmuş. Dünyanın dört bir yanından mektup yazan, röportaja gelen insanlar ona "son yolculuk"u sormaya başlamışlar. Mori'nin bu sorulara verdiği yanıtlar Türkçede de yayımlandı. (Mitch Albom, "Öğretmenim Mori'yle Salı Buluşmaları", Boyner Y. 1997)
Birbirinden ilginç o yanıtlardan benim aklımda kalan ders şu oldu:
"Herkes öleceğini bilir, ama kimse buna inanmak istemez. Oysa öleceğimize inansak, bazı şeyleri farklı yapardık. İnsan ölmeyi öğrenince yaşamayı da öğrenmiş oluyor. Budistlerin yaptığını yap ve her sabah omuzundaki küçük kuşa sor:
- O gün, bugün mü? Hazır mıyım? Olmak istediğim insan mıyım? Kariyer, iyi maaş,araba ve ev taksitleri. Hayattan istediğim şey bu mu?"
- "Şuraya uzanmış yavaş yavaş ölürken rahatlıkla söyleyebilirim ki, istediğin kadar güce ya da paraya sahip ol, yaşamı satın alamazsın." diyor Mori... "
- “Son bir 24 saatin olsa ne yapmak isterdin?" sorusuna ise herkesi şaşırtacak kadar sade bir yanıt veriyor:
-"Sabah kalkar, jimnastiğimi yapar, ardından çörek ve çayla kahvaltı eder, yüzmeye giderdim. Sonra arkadaşlarımı evde güzel bir öğle yemeğine davet eder, onlara ne kadar değer verdiğimi anlatırdım. Ardından ağaçlıklı bir bahçede yürüyüp renkleri, kuşları seyreder, doğayı içime çekerdim. Akşam sevdiklerimle bir restorana gidip yemek yer ve en güzel kızlarla tükeninceye dek dans ederdim. Ardından eve gelir mükemmel bir uyku çekerdim."
Sizin bunları yapacak vaktiniz var. Bütün yapmanız gereken arada bir omuzunuza bir bakış atıp sormak:
-"Bugün mü küçük kuş, bugün mü?"
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 12 Kas 2011 10:32:42
Sultan Murat Han o gün bir hoştur. Telaşeli görünür. Sanki bir şeyler söylemek ister sonra vazgeçer. Neşeli deseniz değil, üzüntülü deseniz hiç değil. Veziriazam Siyavuş Paşa sorar:
- Hayrola efendim, canınızı sıkan bir şey mi var?
- Akşam garip bir rüya gördüm.
- Hayırdır inşallah?...
- Hayır mı şer mi öğreneceğiz.
- Nasıl yani?
- Hazırlan, dışarı çıkıyoruz.
Ve iki molla kılığında çıkarlar yola. Görünen o ki, padişah hâlâ gördüğü rüyanın tesirindedir ve gideceği yeri iyi bilir. Seri, kararlı adımlarla Beyazıt'a çıkar, döner Vefa'ya, Zeyrek'ten aşağılara sallanır. Unkapanı civarında soluklanır. Etrafına daha bir dikkatle bakınır. İşte tam o sırada yerde yatan bir ceset gözlerine batar, sorarlar:
- Kimdir bu?
Ahali:
- Aman hocam hiç bulaşma, derler.
Ayyaşın menhusun biri işte!...
- Nerden biliyorsunuz?
- Müsaade et de bilelim yani. Kırk yıllık komşumuz...
Bir başkası tafsilata girer:
- Biliyor musunuz, der. Aslında iyi sanatkârdır. Azaplar Çarşısı’nda çalışır. Nalının hasını yapar... Ancak kazandıklarını içkiye, fuhuşa harcar. Hem şişe şişe şarap taşır evine, hem de nerde namlı mimli kadın varsa takar peşine…
Hele yaşlının biri çok öfkelidir:
- İsterseniz komşulara sorun, der. Sorun bakalım onu bir cemaatte gören olmuş mu?
Hâsılı, mahalleli döner ardını gider. Bizim tebdili kıyafet mollalar kalırlar mı ortada?! Tam vezir de toparlanıyordur ki, padişah keser yolunu:
- Nereye?
- Bilmem, bu adamdan uzak durmayı yeğlersiniz sanırım.
- Millet bu, çeker gider. Kimseye bir şey diyemem...
Ama biz gidemeyiz, şöyle veya böyle tebaamızdır. Defini tamamlamak gerek.
- İyi ya, saraydan birkaç hoca yollar, kurtuluruz vebalden.
- Olmaz, rüyadaki hikmeti çözemedik daha.
- Peki, ne yapmamı emir buyurursunuz?
- Mollalığa devam... Naaşı kaldırmalıyız en azından.
- Aman efendim, nasıl kaldırırız?
- Basbayağı kaldırırız işte.
- Yapmayın, etmeyin sultanım, bunun yıkanması, paklanması var. Tekfini, telkini...
- Merak etme ben beceririm. Ama önce bir gasilhane bulmalıyız.
- Şurada bir mahalle mescidi var ama...
- Olmaz, vefat eden sen olsaydın nereden kalkmak isterdin?
- Ne bileyim, Ayasofya'dan, Süleymaniye'den, en azından Fatih Camii'nden...
- Ayasofya ile Süleymaniye'de devlet erkânı çoktur. Tanınmak istemem. Ama Fatih Camii'ni iyi dedin. Hadi yüklenelim...
Ve gelirler camiye. Vezir sağa sola koşturur, kefen tabut bulur. Padişah bakır kazanları vurur ocağa... Usulü erkânınca bir güzel yıkarlar ki; naaş, ayan beyan güzelleşir sanki. Bir nurdur, aydınlanır alnında. Yüzü sâkilere benzemez. Hem manalı bir tebessüm okunur dudaklarında. Padişahın kanı ısınmıştır bu adama, vezirin de keza... Meçhul nalıncıyı kefenler, tabutlar, musalla taşına yatırırlar. Ama namaz vaktine bir hayli vardır daha... Bir ara vezir sıkıntılı sıkıntılı yaklaşır.
- Sultanım, der. Yanlış yapıyoruz galiba...
- Nasıl yani?...
- Heyecana kapıldık, sorup soruşturmadan buraya getirdik cenazeyi. Kim bilir belki hanımı vardır, belki yetimleri?
- Doğru! Öyle ya, neyse... Sen başını bekle, ben mahalleyi dolanıp geleyim.
Vezir, cüzüne, tespihine döner, padişah garip maceranın başladığı noktaya koşar. Nitekim sorar soruşturur. Nalıncının evini bulur. Kapıyı yaşlı bir kadın açar. Hadiseyi metanetle dinler. Sanki bu vefatı bekler gibidir.
- Hakkını helal et evladım, der. Belli ki çok yorulmuşsun.
Sonra eşiğe çöker, ellerini yumruk yapar, şakaklarına dayar... Ağlar mı? Hayır. Ama gözleri kısılır, hatıralara dalar belki. Neden sonra silkinip çıkar hayal dünyasından...
- Biliyor musun oğlum? diye dertli dertli söylenir... Bizim efendi bir âlemdi, vesselam... Akşamlara kadar nalın yapar... Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin; elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip dökerdi helaya!...
- Niye?
- Ümmeti Muhammed içmesin diye...
- Hayret!?.
- Sonra, malum kadınların ücretlerini öder eve getirirdi. “Ben sizin zamanınızı satın aldım mı? Aldım!” derdi. “Öyleyse şimdi dinlemeniz gerek...” O çeker gider, ben menkıbeler anlatırdım onlara... Mızraklı ilmihal. Hücceti İslam okurdum...
- Bak sen! Millet ne sanıyor hâlbuki...
- Milletin ne sandığı umurunda değildi. Hoş, o hep uzak mescitlere giderdi. “Öyle bir imamın arkasında durmalı ki…” derdi. “Tekbir alırken Kâbe’yi görmeli...”
- Öyle imam kaç tane kaldı şimdi?
- İşte bu yüzden Nişancı’ya, Sofular'a uzanırdı ya... Hatta bir gün; Bakasın efendi, dedim. Sen böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek. İnan cenazen kalacak ortada...
- Doğru, öyle ya?...
- Kimseye zahmetim olmasın deyip, mezarını kendi kazdı bahçeye. Ama ben üsteledim. İş mezarla bitiyor mu, dedim. Seni kim yıkasın, kim kaldırsın?
- Peki, o ne dedi?
- Önce uzun uzun güldü, sonra; “Allah büyüktür hatun” dedi. Hem padişahın işi ne?
Çevrimdışı özgürinsan
Üyeliği İptal Edildi
42
97
# 12 Kas 2011 11:08:21
MEMURUN ÖLÜMÜ
Bir gece, mümeyyiz İvan Dimitriç Çerviakov, ikinci sıra koltuklardan birine oturmuş, dürbünle “Kornevil Çanları”nı seyrediyordu. Çerviakov seyrediyor, mutluluğun en yükseklerine ulaştığını duyuyordu. Derken birdenbire… hikayelerde bu “Derken birdenbire”lere sık sık raslanır. Yazarların hakları var: hayat beklenmedik şeylerle öylesine dolu ki… Derken birdenbire yüzü buruştu. Gözleri kaydı, soluğu kesildi. Dürbünü gözünden ayrıldı, eğildi ve… hapşuuuu!.. diye aksırdı. Bildiğiniz gibi aksırık, hiçbir yerde, hiç kimseye yasak edilmemiştir. Köylüler de aksırır, emniyet amirleri de aksırır, hatta bazen, danışmanların bile aksırdığı olur. Herkes aksırır. Çerviakov hiç de bozulmadı, mendili ile ağzını burnu sildi, nazik bir insan gibi, kimseyi rahatsız edip etmediğini anlamak için etrafına bakındı. Ve hemen utanmak zorunda kaldı; önünde, birinci sıra koltuklardan birinde oturmakta olan yaşlı bir zatın kafasını, ensesini eldiveni ile dikkatle silmekte olduğunu, bir şeyler mırıldandığını gördü. Çerviakov, ihtiyarın ulaştırma bakanlığında çalışan sivil generallerden Brizjalov olduğunu tanımakta gecikmedi:
- Adamın üstünü başını berbat ettim, diye düşündü. Gerçi, benim amirim değil, yabancı, ama ne de olsa hoş bir şey değil. özür dilemeliyim.
Çerviakov, öksürdü, gövdesini biraz ileri doğru verdi, generalin kulağına:
- Af buyurun, efendimiz, diye fısıldadı; üstünüzü başınızı berbat ettim. İstemiyerek oldu.
- Zararı yok, zararı yok!..
- Allah rızası için af buyurun! Ama ben… Böyle olmasını istemezdim.
- Ama oturunuz rica ederim. Bırakın da dinleyeyim!..
Çerviakov utandı, alık alık sırıttı, sahneye bakmaya başladı. Tiyatroyu seyrediyor ama, zevk duymuyordu. İçini bir kurt kemirmeye başlamıştı. Perde arasında Brizjalov’a yaklaştı, yanıbaşında yürüdü, ürkekliğini yenerek mırıldandı:
- Efendimiz, üstünüzü başınızı berbat ettim. Af buyurun! Oysa ben… Hiç de böyle olmasını istemiyordum.
General:
- Yeter artık canım, ben onu unutmuştum bile, oysa siz boyuna tekrarlayıp duruyorsunuz, diye söylendi, alt dudağını da hızlı hızlı oynatmaya başladı.
Çerviakov, şüpheli şüpheli generale bakarak: “Unutmuş ama, gözleri hain hain bakıyor, konuşmak bile istemiyor,” diye düşündü. “Bunun bir tabiat kanunu olduğunu kendisine anlatmalıydım. Yoksa herif tükürmek istediğimi sanabilir. Şimdi sanmasa bile, sonra sanabilir.”
Çerviakov evine gelince ettiği kabalığı karısına anlattı. Karısı, görünüşe göre, olup biteni pek de umursamadı. Yalnız korktu, ama Brizjalov’un bir “Yabancı” olduğunu öğrenince rahat bir nefes aldı:
- Neyse sen yine gidip ondan özür dile, dedi. Sosyete hayatında nasıl davranılacağını bilmediğini sanabilir.
- Bütün mesele işte burada ya! Ben özür diledim ama, o biraz tuhaf davrandı. Akla yakın bir söz söyleyemedi. Hoş konuşmayada vakti yoktu ya.
Ertesi gün Çerviakov yeni üniformasını giydi, traş oldu, meseleyi Brizjalov’a anlatmaya gitti. Brizjalov’un bekleme odasına girince orada bir çok ricacılar, bunların arasında da, ricacıların dertlerini dinlemeye başlamış olan Brizjalov’u gördü. General, birkaç ricacının derdini dinledikten sonra gözlerini Çerviakov’a kaldırdı. Mümeyyiz:
- Dün gece “Arkadi” de… diye anlatmaya başladı, eğer hatırlarsanız efendimiz, aksırmış ve… istemeyerek üstünüzü başınızı berbat etmiştim. Af…
Sivil general:
- Ne saçma şey… aman Yarabbi, diye mırıldandı ve bir başka ziyaretçiye dönerek: Siz ne istiyorsunuz? Diye sordu.
Çerviakov sarararak: “Konuşmak istemiyor,” diye düşündü. “Demek ki kızıyor. Hayır, bunu böyle bırakmamalıyım… ona anlatmalıyım.”
Sivil general, son ricacı ile konuşmasını bitirip çalışma odasına yürüyünce, Çerviakov da arkasından yürüdü.
- Efendimiz, diye mırıldandı, efendimizi rahatsız etmek cesaretinde bulunuyorsam, bu sadece içimdeki pişmanlık duygusundan ileri geliyor. Siz de bilirsiniz ki efendimiz, isteyerek yapmadım.
Sivil general, ağlamaklı suratını astı, elini sallayarak:
- Ama siz benimle düpedüz alay ediyorsunuz! Dedi, kapının arkasından kayboldu.
Çerviakov evine giderken şöyle düşündü: “Bunda hiçbir alay yok. Bir türlü anlayamıyor, bir de general olacak. öyle ise artık ben de bu palavracıdan af maf dilemem. Canı cehenneme! Ona bir mektup yazarım. Ama bir daha gitmem, vallahi gitmem.”
Çerviakov evine giderken böyle düşünüyordu. Generale mektup yazmadı. Düşündü taşındı, ama bu mektubu bir türlü toparlayıp yazamadı. Ertesi gün kendisinin gidip işi anlatması gereksedi.
General sorgu dolu gözlerini ona diktiği zaman Çerviakov:
- Dün efendimizi, buyurduğunuz gibi, alay etmek için rahatsız etmeye gelmemiştim. Aksırırken üstünüzü başınızı berbat ettiğim için özür dilemeye gelmiştim. Alay etmek benim ne haddime? Bizler alay etmeye kalkarsak o zaman, efendime söyleyeyim, insanlara saygı kalır mı?
Mosmor kesilen, sapır sapır titreyen general, birdenbire:
- Defol!.. diye bağırdı.
Dehşetinden kireç gibi olan Çerviakov, bir fısıltı halinde:
- Ne buyurdunuz? Diye sordu.
General ayaklarını yere vurarak:
- Defol!.. diye tekrarladı.
Çerviakov’un karnında bir şeyler koptu. Hiçbir şey görmeden, geri geri kapıya gitti, sokağa çıktı, yürüdü. Bir makine gibi evine gelince, üniformasını çıkarmadan, kanepeye uzandı ve… öldü.
Anton Çehov
1883
Çevrimdışı pasaklıprenses
Tecrübeli Üye
****
341
439
Müdür Yetkili
# 12 Kas 2011 11:17:55
MARANGOZ
Yaslı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. işveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım isimden ayrılmak ve esi, büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yasam sürmek tasarısından söz etti. Çekle aldığı ücretini elbette özleyecekti. Emekli olmak ihtiyacındaydı, ne var ki. Müteahhit iyi isçisinin ayrılmasına üzüldü. Ve ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir ev daha yapmasını rica etti. Marangoz kabul etti ve ise girişti, ne var ki gönlünün yaptığı iste olmadığını görmek pek kolaydı. Bastan savma bir isçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı. Kendini adamış olduğu mesleğine böyle son vermek ne talihsizlikti!.. isini bitirdiğinde, işveren, evi gözden geçirmek için geldi. Diş kapının anahtarını marangoza uzattı. "Bu ev senin" dedi, "sana benden hediye". Marangoz soka girdi. Ne kadar utanmıştı! Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar miydi! Bizim için de bu böyledir. Gün be gün kendi hayatimizi kurarız. Çoğu zamanda, yaptığımız ise elimizden gelenden daha azını koyarız. Sonra da, soka girerek, kendi kurduğumuz evde yasayacağımızı anlarız. Eğer tekrar yapabilsek, çok daha farklı yaparız. Ne var ki, geriye dönemeyiz. Marangoz sizsiniz. Her gün bir çivi çakar, bir tahta koyar ye da bir duvar dikersiniz. "Hayat bir kendin yap tasarımıdır" demiştir biri. Bugün yaptığınız davranış ve secimler, yarin yasayacağınız evi kurar. Öyle ise onu akıllıca kurun. Unutmayın... Paraya ihtiyacınız yokmuş gibi calisin. Hiç incinmemişsiniz gibi sevin. Kimse izlemiyormuş gibi dans edin.
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 12 Kas 2011 12:23:12
keşke demeden önce ikidefa üç beş defa düşünmelidir.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 13 Kas 2011 22:42:19
Bir yurt talebesidir Abdurrahman.
Çalışkanlığıyla oturup kalkmasıyla kılık kıyafetiyle herkese örnek olacak vasıflar
taşımaktadır.Fakat her nasılsa o günlerde saçları bir öğrenci için dikkat çekecek kadar uzamıştır.
Yurttaki belletmen ağabeyleri ile anne-baba nasıl olsa kestirir diye bir şey demezler.Fakat saç uzadıkça uzar.Bir gün yurttaki müdür muavini çağırır Abdurrahmanı.
-Abdurrahman saçlarını kestir artık epey uzadı.bir yurt talebesi için bu saçlar epey uzun anlaştık değil mi? sorusuna Abdurrahman kafasını iki yana sallayarak sessizce hayır cevabını verir.
Müdür yardımcısı zaten yarın izne gidecek babası kestirir diye düşünür ve fazla üstelemez.
Abdurrahman o gün izne gider.Babası ile müdür yardımcısı önceden görüşmüştür.Babası yemekten sonra:
-Oğlum canım evladım!Saçlarını yarın kestirelim deyince babasını hiç kırmayan o munis çocuk:
-Hayır olmaz babacığım deyip koşarak odasına kapanır.Anne ve baba şaşkın şaşkın birbirlerine bakakalırlar.
Ertesi gün saçlarını kestirmeden öylece yurda gider Abdurrahman.Müdür bey onu çağırır ve biraz sert konuşur.
-Yarın kestir saçlarını der ve Abdurrahman başı önde
müdüriyetten çıkar.yatağına yatar ve göz yaşları içinde sabahlar.
Sabah aynanın karşısına geçer ve:
-Seni benden ayıramazlar ayrılmam senden diye saçları ile konuşur.
Okul çıkışı yurda değil evine gider.Annesi hiç beklemediği
oğlunu karşısında görünce meselinin halledilmediğini anlar:
-Canım evladım seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun.Ne olursun
beni kırma.Kestir saçlarını kestir yavrum der.Annesinin ağlamaklı
konuşması karşısında Abdurrahman:
-Cennet ayaklarının altında olan annem canım kadar sevdiğim babam bir ağabeyim kadar sevdiğim belletmenim bizleri evlatları kadar seven yurt idarecilerim bir anlasanız.ben sizleri kıramam ama beni bir anlasanız...
-Evladım niye kestirmiyorsun saçlarını niçin kestirmek
istemiyorsun?
-Söyliyemem anne kestirmek istemiyorum.
-Oğlum hadi kestir gel saçlarını da yurda gidelim.Sonra yurttan
kızarlar.Bizleri de daha fazla üzme.
Abdurrahman çaresizlik içinde gider berbere kestirir saçlarını.Kesilen saçlarıda berberde bırakmaz yanına alır.
Evden annesi ile beraber yurda giderler.Mesele hallolmuştur.
yaklaşık bir ay sonrasıdır.Müdür yardımcısı geceleyin talebelerin defter ve kitaplarını kontrol etmektedir.
Sıra
Abdurrahma nın eşyalarını kontrole gelince kitaplarının birinin
sayfalarını çevirince gördüğü manzara karşısında şaşkına döner.
Çünkü kesilen saçlar kitabın arasındadır. Bir talebenin saçına bu kadar değer vermesini anlayamaz müdür yardımcısı.Ama dikkat edince saçların altında bir yazı görür.okumaya başlar:
"Canım annem ve babam çok değerli yurt idarecimin baskısı olmasa bu saçlarımı kestirmezdim.Onlar bilmiyorlar bende
söylemedim.Yoksa rüyamda peygamber efendimizin (s a v) okşadığı o saçları ömür boyu kestirmezdim...
AFFET YA RASULALLAH!SENİN OKŞADIĞIN O SAÇLARI KESTİRDİM...affet
beni affet affet!".........
Çevrimdışı rüzgarın sesi
Uzman Üye
*****
1.201
2.447
Müdür Yardımcısı
# 13 Kas 2011 22:53:21
3 ateist mevlanaya gitmişler.ona:
-eğer müsaitsen sana 3 sual soracağız?
mevlana:
-ben müsait değilim şems e gidin
demiş
ateistler şemse gitmişler.şems de o sıra bir KERPİÇ ile oyalanmaktadır
ateistler:
-müsaitsen sana 3 suan soracağız
şems:
-müsaidim.birinci soruyu sor
ateistler aralarında bir sözcü seçmişler.
ateist:
-allah var diyorsunuz.ama allahı göremiyoruz.allahı gösterin de biz de inanalım.biz görmediğimiz seye inanmayız
şems:
-diğer suali sor
ateist:
-diyorsunuz"seytan atesten yaratıldı ama daha sonra da diyorsunuz seytan ateşle cezalandırılacak".bu saçma değil mi ateş ateşe azap eder mi?
sems:
-son soruya geç
-ne diye insanlara hep baskı kurarsınız, nedir bu seriat,bırakın insanlar ne yapmak istiyorsalar onu yapsınlar o zaman insanlar daha mutlu olur
bütün bu sorularımıza cevap ver ki allaha iman edelim veremezsen .........
ateist daha cümlesini bitirmeden şems yerdeki kerpiçi alıp ateisttin kafasına atmış.ateisttin kafasına hiçbirsey olmamış.sadece acı ile inliyormuş.dışardan darbe yediği belli olmuyor
neyse ateist kadıya gidip davacı olmuş.kadı şemsten hesap sormak için onu huzuruna getirtmiş.
kadı:
-söyle bakalım.niye bu adamın başına kerpiç attın.adam şimdi senden hakkını istiyor..adam ateist diye niye ona kötü davranıyorsun.bizim dinimizde hoşgörü var.cabuk hesap ver!
şems:
-ben hiçbir sekilde bu adama şiddet kullanmadım.bana 3 soru sordu.ben de bu adamın dilden anlamayacağını anladım.onun yaşayarak öğrenmesini istediğimden 3 sorunun 3 üne de tek cevap verdim.
-nasıl yani?
-bu adam bana dedi ki"allahı bana göster inanayım."ben bu adamın yalan söylediğine inanıyorum.bu adamın başı falan ağrımıyor.başının ağrısını göstersin de inanayım
ateist:
-ama acıyor ben hissediyorum
-ben de allahın varlığını hissediyorum
ateist caresizce susmuş.söyleyecek bir laf bulamamış
şems:
-daha sonra bana dedi"seytan ateşten yaratıldı ateş ateşe azap eder mi hiç" ben de bu adama cevap olarak kerpiç attım.kerpiç de topraktan insan da topraktan nasıl kerpiç insana acı veriyorsa ateş de seytana öyle acı verecek
ateist:
-ama ama seyyy..
şems devam etmiş:
-daha sonra bana "bırakın insanlar ne yapmak istiyorsa yapsınlar ne diye onları engelliyorsunuz"dedi.ben de o an bu adama cok sinirlendim ve kafasına kerpiç atmak istedim.söyleyin bana"her insan yapmak istediğini yaparsa dünyada düzen kalır mı"
3 ateisttin de o anda kalplerinde birseyler açılmaya başlamış ve allaha iman etmişler..kadı şemsi cezalandıracaktı ama eski ateistler yeni müminler davalarından vazgeçmiş...
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 14 Kas 2011 20:05:18
Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış... Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış. "Bu at; sadece bir at değil benim için... Bir dost... İnsan dostunu satar mı?" dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: "Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler...
İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin!" demiş. "Sadece at kayıp" deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez."
Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmeden at, bir gece ansızın dönmüş... Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ithiyardan özür dilemişler. "Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var.."
"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç. Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?" Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga geçmemişler ama içlerinden; "Bu herif sahiden salak" diye geçirmişler...
Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara. "Bir kez daha haklı çıktın" demişler. "Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş. "O kadar acele etmeyin. Oğlumun bacağı kırıldı. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağısize asla bildirilmez."
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş. Köylüler, gene ihtiyara gelmişler... "Gene haklı olduğun kanıtlandı" demişler.
"Oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler, belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer..."
"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor."
.
Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış... Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış. "Bu at; sadece bir at değil benim için... Bir dost... İnsan dostunu satar mı?" dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: "Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler...
İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin!" demiş. "Sadece at kayıp" deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez."
Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmeden at, bir gece ansızın dönmüş... Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ithiyardan özür dilemişler. "Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var.."
"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç. Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?" Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga geçmemişler ama içlerinden; "Bu herif sahiden salak" diye geçirmişler...
Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara. "Bir kez daha haklı çıktın" demişler. "Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş. "O kadar acele etmeyin. Oğlumun bacağı kırıldı. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağısize asla bildirilmez."
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş. Köylüler, gene ihtiyara gelmişler... "Gene haklı olduğun kanıtlandı" demişler.
"Oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler, belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer..."
"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor."
insanın dünya için üzerine düşeni yapması ve tüm görevlerini yerine getirdikten sonra da tevekkül etmesi bu olsa gerek.
tevekkül doğru olanı doğru zamanda doğru ve hayırlı şekilde oluşması için beklemedir.
tevekkül bir çeşit "demlenme" dir.sabırdır.
.Günün son dersinin sonuna gelinmişti. Öğrenciler çıkmak için sabırsızlanıyordu. Defter ve kitaplarını çantalarına koydular. Zil çalar çalmaz, dışarı çıkmak için hazırdılar. Yalnız, Ali hazırlanmamıştı. Gecikmek için de elinden geleni yapıyordu. Nihayet zil çaldı. Öğrenciler bir anda kapıya yöneldi. Ali, yerinden kalkmadı. Ağır ağır eşyasını topladı. Bir yandan göz ucuyla öğretmenine bakıyor, bir yandan da arkadaşlarının gitmesini bekliyordu.
Öğretmeni, onun bu halini fark etti:
- Hayrola Ali, dedi. Eve gitmeyecek misin?
Ali, son arkadaşının da çıktığını görünce cevap verdi:
- Sizinle konuşmak istiyordum öğretmenim.
- Peki, dedi öğretmeni. Ne söyleyeceksin bakalım?
- Ahmet arkadaşımız var ya…
- Evet, ne olmuş Ahmet'e?
- Durumları pek iyi değil galiba. Annesi, beslenme çantasına pekiyi şeyler koymuyor.
- Eee?
- Ona yardım etmek istiyorum. Ama benim yardim ettiğimi bilirse üzülür. Günde bir simit parası biriktirip her hafta size versem, siz de ona verseniz?
Cebinden bir avuç bozuk para çıkarıp öğretmenin masasının üzerine koydu. Nurhan Öğretmen, paraya dokunmadı. Sandalyesine oturup düşündü. Ali hakkındaki bilgilerini yokladı. Bildiği kadarıyla ailesinin durumu pekiyi değildi. Bu çalışkan ve sevimli öğrencisi, ne kadar da iyi niyetli ve düşünceliydi. Zengin bir ailenin çocuğu değildi. Buna rağmen yardim etmek istiyordu. Üstelik yardım ettiğinin bilinmesini istemiyordu.
Nurhan Öğretmen:
- Dur bakalım Ali, dedi. Bildiğim kadarıyla sizin de maddî durumunuz pekiyi değil. Yanlış mı biliyorum?
- Doğru biliyorsunuz öğretmenim. Babam gündelikçi. Çoğu zaman iş bulamıyor. Ama ben de çalışıyor, para kazanıyorum.
- Nerede çalışıyorsun?
- Simit satıyorum.
Nurhan Öğretmen yine durup düşündü. İyiliğin bu kadarına ne demeliydi şimdi? Bunun gerçekleşmesi zordu. Onu, bundan vazgeçirmek için bir çare bulmalıydı. Bunu yaparken, sevimli öğrencisini de kırmamalıydı. Onunla biraz daha konuşursa, belki bir yolunu bulurdu.
Nurhan Öğretmen, Ali'ye dondu:
- Büyüyünce ne olmak istiyorsun, diye sordu.
- Çok zengin bir işadamı…
- Niçin?
- İnsanlara daha çok yardım etmek için…
- Güzel, dedi Nurhan Öğretmen. Bak şimdi Ali, Ahmet'in ailesinin durumu pek iyi değil, bu doğru. Ama sizinki de bundan pek farklı değil. İstersen acele etme. Çok zengin olduğun zaman insanlara yardım edersin. Olmaz mı?
- Olmaz, dedi Ali. Şimdi yapmalıyım.
— Neden olmaz?
— Üç sebepten dolayı olmaz.
Birincisi: Bu para zaten benim değil. İyilik ettiğim için Allah, beni insanlara sevimli gösteriyor. İnsanlar da bundan etkileniyor, daha çok simit alıyorlar. Bu sayede gün boyu çalışanlardan bile fazla simit satıyorum. Hele mahallede Hasan Amca var, her gün iki simit alıp güvercinlere veriyor.
İkincisi: 'Ağaç yaş iken eğilir.' deniliyor. Şimdiden iyilik yapmayı öğrenmezsem büyüdüğümde hiç yapamam. Şimdiden iyilik yapmayıp bunu zenginlik günlerime ertelersem, zengin olduğum günlerde de daha zengin olduğum günlere erteler kendimi kandırmış olurum.
Üçüncüsü ise daha önemli: Büyüdüğüm zaman çok zengin bir işadamı olmak istiyorum. Zamanında yatırım yapmayanlar büyük işadamı olamazlar.
Nurhan Öğretmen, karsısında büyük biri varmış gibi dinliyordu:
- Bu sonuncusunu pekiyi anlayamadım, dedi.
- Açıklayayım öğretmenim, dedi Ali. Şimdi, çok zengin olmadığım için, ancak günde bir simit parası kadar yardım edebiliyorum. Bundan fazlasını veremem. Allah, Cennet'i gücü kadar iyilik edene veriyor. Şimdi gücüm bu olduğuna göre, Cennet'in fiyatı birkaç simit parası kadardır. Eğer zengin olmadan ölürsem birkaç simit parasıyla Cennet'e girebilirim. Bundan daha karlı bir yatırım olur mu ?
Nurhan Öğretmen'in gözleri dolmuştu. Başını 'Evet' anlamında sallarken Ali'yi evine yolladı.
Sınıfa geri dönerken okulun boşaldığını fark etti. Eşyalarını toplamak için masasına döndüğünde Ali'nin bıraktığı paraların masa üstünde kaldığını fark etti. Sandalyesine gayri ihtiyari oturdu ve paraları eline aldı.
Hiçbir para ona bu kadar kıymetli gelmemişti. Sanki elinde dünyanın en kıymetli incilerini, yakutlarını, elmaslarını tutuyordu. Hatta bu paralar onlardan bile kıymetliydi. Bu paralar, bu bozuk simit paraları, Cennet'i satın alabilecek paralardı. Sanki hiç bırakmak istemeyen bir duygu ile sımsıkı kavradı bu bozuk simit paralarını.
Oturduğu yerden kalkamadı Nurhan Öğretmen. İçinin dolduğunu, tarif edilemeyen duygulara boğulduğunu hissetti. Birden boşalan sağanak yağmurlar gibi ağlamaya başladı. Ağladı… Ağladı… Ağladı.
Kendine geldiğinde aksam olmuştu. Yavaş adımlarla sınıftan çıkıp okuldan ayrılırken bekçi Sadık 'Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak... Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak' diye Nurhan öğretmenin sayıkladığını duydu. Bekçinin hayretler içinde, 'Ne dediniz hocam?' demesini bile duymayan Nurhan öğretmen, bekçinin şaşkın bakışları altında akşamın alaca karanlığına karışıvermişti.
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Kas 2011 15:24:04
Hükümdarın birinin beyaz bir atı varmış. Hükümdar, bu atını çok severmiş. Bir gün bütün maiyetinin ("kendi adamlarının") hazır bulunduğu bir sırada:
- Bu beyaz atımın ölüm haberini getirenin kafasını uçurabilirim. Çok dikkatli olun. Çünkü bu beyaz atı canım kadar seviyorum. Onun ölüm haberi bende kriz geçirtebilir, demiş.
Günün birinde, her şeyin eceli gibi beyaz atın da eceli gelir. Ve beyaz at ölür. Hükümdarın adamlarında bir telaştır kopar. Kimse cesaret edemez ki, beyaz atın ölümünü hükümdara haber versinler. Seyis başı, düşünür taşınır, olacak gibi değil. Ben gidip hükümdara haber vereceğim. Öyle olsa da, böyle olsa da bizim kafa gidecek, der. Ve Seyis başı, hükümdarın huzuruna çıkar:
- Hükümdarım, der. Sizin beyaz at var ya!
- Evet der, Hükümdar. Seyis başı:
- O, yatmış, ayaklarını dikmiş, gözlerini yummuş, karnı şişmiş, hiç nefes almıyor, der. Hükümdar :
- Seyis başı, seyis başı! Desene, bizim beyaz at öldü!..
Seyis başı:
- Aman hükümdarım! Ben demedim, siz dediniz hükümdarım, siz dediniz der ve kafayı kurtarır.
---------------------------
"Söyleme şeklimiz bir çok şeyi değiştirir."
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 20 Kas 2011 17:23:53
Günlerden bir gün, köylerden birinde, adamın birinin eşeği, kuyununbirine düşmüş. Niye düşer, nasıl düşer sormayın. Eşek bu. Düşmüş işte.
Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı belki, üzerine de toprak dökülmüştü. Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı, toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm.
Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı, bağırdı kendi dilinde. Ayıptır söylemesi,anırdı yani. Sesini duyan sahibi gelip baktı ki vaziyet kötü. Zavallı eşeği kuyunun dibinde melul mahzun bakınıyor. Üstelik yaralanmış. Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız köylüleri yardıma çağırdı.
Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı.
Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez.
Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek. Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkinerek dibe döktü. Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu. Köylüler ağzı açık bakakaldı.
------------------
Hayat, bazen bizim de üzerimize üzerimize gelir. (Ne bazeni, çoğu zaman.) Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak,aydınlığa adım atmaktır.
Kör kuyuda olsak bile
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 21 Kas 2011 21:54:02
Azim
Japon çocuğun tek hayali çok ünlü bir karateci olmaktı. Fakat ailesi buna izin vermezdi. Bir gün talihsiz bir kaza sonucu çocuk sol kolunu kaybetti. Ailesi çocuğun moralinin çok kötü olduğunu görünce ona bir karate hocası tuttu. Hoca ilk dersinde çocuğa karsısındakini sağ koluyla tutup üstünden savurmayı gösterdi. Hatta ikinci, üçüncü ve sonraki bütün derslerde hep aynı hareketi yapıyorlardı.
Çocuk bir gün hocasına "hocam ben çok sıkıldım, artık başka hareketlere geçsek" dedi. Hoca ise bunu kabul etmeyerek dünyada bu işi en hızlı yapan kişi olmadıkça bitirmeyeceğini söyledi. Çocuk o kadar hızlanmıştı ki, hocasını bile göz açıp kapayıncaya kadar yerden yere vuruyordu. Bir gün hoca elinde bir kağıtla geldi kağıtta çocuğun gençler karate şampiyonasına katılabileceği yazıyordu. Çocuk çok şaşırdı. Ertesi gün salonda ilk rakibinin karşısına çıkacakken heyecanla hocasına sordu, "hocam bu iş nasıl olur? Ben sadece tek hareket biliyorum kesin kaybederim". Hocası ise "sen sadece hareketi yap" cevabını verdi.Çocuk ringe çıktı ve hareketiyle rakibini eledi. Hatta tek hareketle finale kadar çıktı. Finalde karşısında kendisinin iki katı birisi vardı. Önce çok korktu ama gene bildiği hareketi yaparak son rakibini de yendi ve şampiyon oldu.
Sevinçle hocasının yanına koştu ve sordu "hocam nasıl olur, anlamıyorum, sadece bir hareket biliyorum, tek kolluyum ve şampiyon oldum".
Hocası çocuğa baktı ve dedi ki, "senin yaptığın hareket karatedeki en zor hareketlerden biridir. ..
Ve bir tek savunması vardır o da, rakibin sol kolunu tutmak".
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 22 Kas 2011 20:52:46
Belki bu hikayeyi biliyorsunuzdur, olsun ben hatırlatmak istedim....Sevgiyle kalın.
Öğretmen olmak---
Yıllar önce Mrs Thompson adında bir ilkokul öğretmeni vardı. Okulların açıldığı gün, 5 inci sınıf talebelerinin önünde , onlara gerçek olmayan birşey söyledi. Pekçok öğretmenin yaptığı gibi, öğrencilerine baktı ve onların hepsini, birbirinden ayırmaksızın çok sevdiğini söyledi.
Fakat tabi bu pek mümkün değildi çünkü ön sırada büzülmüş oturan Teddy Stoddard adında çelimsiz bir öğrencisi vardı. Mrs. Thompson onu geçen yıl görmüş, arkadaşlarıyla iyi geçinmediğini, üstünün başının darmadağınık ve pis olduğunu farketmişti. Teddy'nin rahatsız edici olduğunu düşünüyordu. Öyle ki onun sınav kağıdına kalın bir kalemle kocaman çarpılar koyup üstüne de en düşük notu yazmak onun için zevk olmaya başlamıştı.
Mrs. Thompson'un öğretmenlik yaptığı okulda, öğrencilerin geçmişindeki başarı kayıtlarını incelemek zorunluydu ancak o Teddy'nin kayıtlarını incelemeyi en sona bırakmıştı. Sıra nihayet Teddy'nin kayıtlarını incelemeye geldiğinde ise büyük bir şaşkınlık geçirdi.
Teddy'nin birinci sınıftaki öğretmeni onun için :
"Teddy çok parlak ve güleryüzlü bir çocuktur. Ödevlerini büyük bir titizlikle yapar ve davranışları çok olumludur. Sınıfta olması büyük mutluluk" diye yazmıştı.
İkinci sınıf öğretmeni:
"Teddy sınıf arkadaşları tarafından çok sevilen mükemmel bir öğrencidir. Ancak annesi ölümcül bir hastalığın pençesinde olduğu için sorunlar yaşıyor ve evdeki yaşamı mücadeleyle geçiyor olmalı" diyordu.
Üçüncü sınıf öğretmeni ise:
"Annesinin ölümü onu çok etkiledi. Elinden geleni yapmaya çalışıyor ancak babası oldukça ilgisiz, gereken yapılmazsa ev yaşamı yakında derslerini etkileyebilir." yazıyordu.
Dördüncü sınıf öğretmeninin yazdıkları:
"Teddy içine kapandı ve okula karşı oldukça ilgisiz. Fazla arkadaşı yok, bazen sınıfta uyukluyor." şeklindeydi.
Mrs. Thompson artık durumu anlamış ve çocuğa karşı davranışlarından ötürü utanç duymaya başlamıştı. Noel geldiğinde , sınıftaki diğer çocuklar, ona çok güzel kurdeleler ve parlak kağıtlarla paket edilmiş hediyeler getirdiğinde bu utancı daha da artmıştı. Teddy'nin elinde kesekağıdına gelişigüzel sarılmış bir hediye paketi vardı.
Diğer hediyelerin yanında Teddy'nin paketini açmak Mrs. Thompson için çok zor oldu. Paketten taklit elmas taşlarının bir kısmı dökülmüş olan eski bir bilezikle neredeyse dibine inmiş bir parfüm şişesi çıkınca öğrencilerin bazıları gülmeye başladılar. Fakat o çocukları hemen susturduktan sonra bileziği, ne kadar güzel olduğunu söyleyerek, koluna taktı ve bileğine birkaç damla parfüm damlattı.
Teddy Stoddard o gün dersler bittikten sonra yanına gelerek:
"Mrs. Thompson, bugün aynen annem gibi kokuyordunuz" dedi.
Çocuğun bu sözlerinden çok etkilenen Mrs. Thompson bütün çocuklar evlerine gittikten sonra oturduğu yerde yarım saat kadar ağladı. Bundan sonra çocuklara okumayı, yazmayı ve matematiği öğreten biri olmak yerine gerçek bir öğretmen olmaya karar verdi.
O günden sonra Teddy'ye özel ilgi göstermeye başladı. Onunla meşgul oldukça Teddy'nin zihnine bir canlılık gelmeye başladı. Onu yüreklendirdikçe ondan daha olumlu tepkiler alıyordu. Sene sonunda Teddy sınıftaki en parlak bir kaç öğrenciden biri olmuştu ve bırakın onu diğerlerinden az sevmeyi, en "gözde" talebeleri arasına girmişti.
Bir yıl sonra kapısının altında Teddy'den gelen ve kendisinin hala onun hayatındaki en iyi öğretmeni olduğunu belirten bir not buldu. Teddy'den ikinci mesajı alması 6 yıl sonraydı. Orta öğrenimini üçüncülükle bitirdiğini, onun hala hayatında sahip olduğu en iyi öğretmeni olduğunu bildiriyordu.
4 yıl sonra ondan bir mektup daha aldı. Bu mektupta zaman zaman güçlüklerle karşılaştıysa da bunlarla başa çıkabildiğini, üniversiteden yüksek iftiharla mezun olduğunu ve onun hala hayatta sahip olduğu en iyi ve en çok sevdiği öğretmeni olduğunu vurguluyordu.
Aradan 4 yıl daha geçti, bir mektup daha geldi Teddy'den. Eğitiminde yeni bir aşama daha kaydetmişti. Onun hala en sevdiği ve en iyi öğretmeni olduğunu yineliyordu ama bu kez adı biraz uzamıştı, mektup Dr. Theodore F. Stoddard olarak imzalanmıştı.
Öykü burada da bitmiyor. O yıl ilkbaharda Teddy'den bir mektup daha geldi. Mektubunda "hayatının kızı"yla karşılaştığını ve onunla evleneceğini bildiriyordu. Birkaç yıl önce babasını da kaybettiğinden bahsederek düğünde öğretmeninin damadın annesi için ayrılan yerde oturmayı kabul edip etmeyeceğini soruyordu. Mrs. Thompson elbette bu teklifi kabul etti. Ve düğüne giderken Teddy'e annesiyle kutladıkları son Noel'i hatırlatan parfümünü sürdü, koluna da yine onun yıllarca önce hediye ettiği taşları dökülmüş taklit bileziği taktı.
Karşılaştıklarında kucaklaştılar, Dr. Stoddard sevgili öğretmeninin kulağına eğilerek:
" Size çok teşekkür ediyorum Mrs. Thompson, bana inandığınız için, kendimi önemli hissetmemi ve birşeyleri değiştirebileceğimi gösterdiğiniz için size minnettarım." diye fısıldadı.
Mrs Thompson gözyaşları arasında yine fısıldayarak cevap verdi:
"Teddy, sen durumu bütünüyle yanlış anlamışsın. Aslında fark yaratabileceğimi bana öğreten sensin. Seninle karşılaşana kadar ben öğretmenliğin nasıl birşey olduğunu gerçekten bilmiyordum...
İnternet alıntısıdır--
Çevrimdışı kucukbostan
Aktif Üye
**
14
65
4. Sınıf Öğretmeni
# 23 Kas 2011 22:14:41
'Evin telefonu sabaha karşı üç buçukta çaldı.
Uyku sersemi adam telefonu açtı.
Telefondaki ses annesine aitti.
Telaşlandı, korktu başlarına bir şey mi gelmişti?
Annesi 'nasılsın oğlum iyi misin?' diye sordu.
... Oğlu şaşkın bir ifadeyle 'iyiyim anne hayırdır bir şey mi oldu siz iyi
misiniz?' dedi.
Annesi 'biz iyiyiz bir şeyimiz yok sadece sesini duymak istedim' dedi.
Oğlu da 'anne bunun için mi aradın saat sabahın üçbuçuğu yarında
konuşabilirdik' diyince annesi de 'rahatsız mı ettim oğlum?' dedi.
Oğlu 'evet anne rahatsız ettin' diyince annesi
'30 sene önce sen de beni bu
saate rahatsız etmiştin, doğum günün kutlu olsun'.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 23 Kas 2011 23:27:34
Kavak Agaci Ve Kabak..
Ulu bir kavak agacinin yaninda bir kabak filizi boy göstermis. Bahar ilerledikçe bitki kavak agacina sarilarak yükselmeye baslamis. Yagmurlarin ve günesin etkisiyle müthis hizla büyümüs ve neredeyse kavak agaciyla ayni boya gelmis.
Bir gün dayanamayip sormus kavağa:
“Sen kaç ayda bu hale geldin ağaç?”
10 yilda” demis kavak
10 yilda mi?” diye gülmüs ve çiçeklerini sallamis kabak
“Ben neredeyse 2 ayda seninle ayni boya geldim bak!”
“Dogru” demis agaç “dogru”
Günler günleri kovalamis ve sonbaharin ilk rüzgarlari basladiginda
Kabak önce üsümeye sonra yapraklarini düsürmeye, soguklar arttikçada asagiya dogru inmeye baslamis.
Sormus endiseyle kavaga:
“Neler oluyor bana agaç?”
“Ölüyorsun” demis kavak
“Niçin?”
“Benim on yilda geldigim yere sen iki ayda gelmeye çalistigin için”
Çevrimdışı alanyap
Uzman Üye
*****
1.787
4.682
3. Sınıf Öğretmeni
# 25 Kas 2011 23:43:10
İncitmeyecek kadar uzak,üşümeyecek kadar da yakın olabilmek...
Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş,büyük
kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek
çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan
dikenleri var.Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi
toplanmış,çözüm aramaya başlamış.Tartışa tartışa,nihayet gece olunca tüm
kirpilerin bir araya toplanmasına,birbirlerine yakın durarak geceyi
geçirmelerine karar verilmiş.Böylece kirpiler birbirlerinin vücut
sıcaklığından yararlanacak,aralarındaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan
kurtulacaklarmış. İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını
görmüşler.Ama başka bir problem çıkmış ortaya.Üşüyen kirpiler birbirlerine
fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş.Daha sonraki gece
yaralanma korkusundan birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde;donmalar
meydana gelmiş.Ne var ki, her gece kah uzaklaşa kah yakınlaşa, deneye yanıla
birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın,ancak
birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler.
KISACA ; Bizim de uzun dikenlerimiz var.Bunlar hayata karşı filtrelerimiz.
Bazen faydalı,bazen de zararlı.Çoğu zaman,kimseleri yaklaştırmıyoruz
yanımıza. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel dünyamıza.Ne
var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mümkün. Birbirini incitmeyecek kadar
uzak,hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da yakın olmayı
öğrenmeliyiz. Aynen kirpiler gibi...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 26 Kas 2011 19:21:35
Okumaya Değer . . .
Şehre gelen papazın biri, Müslüman bir çocuğa kilisenin yolunu sorar:
“Yavrum, ben yabancıyım, kilise nerede, yolunu gösterir misin?”
“Peki amca...” der ve onu kiliseye götürür.
Yaklaşınca : “Yavrum, seni çok sevdim! Şu parayı ve şekerleri al; yarın kiliseye gelirsen sana Cennetin yolunu gösteririm.”
Çocuk şöyle der:
“Peki, ama sen kilisenin yolunu bile bilmiyorsun; Cennetin yolunu nasıl göstereceksin...???
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 27 Kas 2011 00:46:45
-Cami Kapısından Geçerken Ezanın Okunduğunu Duyan Şoför Geriye Dönüp Patronundan İzin İster :
-Beyefendi İzin Verirseniz Ezan Okunmuşken Şuracıkta Namazımı Kılsam da Yola Devam Etsek? Der
Patron Pek de Memnun Olmasa da İzin Verir.
Şoför Camiye Girer, Patron da Arabanın İçinde Bekler. ... ... ...
Ancak Cemaat Namazını Kılıp Çıktığı Halde Şoför Çıkmayınca Canı Sıkılan Patron, Arabadan İnip Caminin Avlusuna Dalar, Pencere Camına Başını Dayayıp İçeri Bakar ki ,Şoför Ellerini Açmış Duaya Devam Ediyor..
Camı Tıklatarak Seslenir:
-Herkes Çıktı Ne Duruyorsun Sen de Çıksana!
Gelen Cevap
İbretlidir ; Bırakmıyor ! -Kim Bırakmıyor? Der Patron ,
-Cevap Gelir ; Seni İçeri Bırakmayan !
Bir Düşünce Sarar Patronu 'Seni İçeri Bırakmayan' Nidası ..
Hemen Orada Abdestini Alır Camiye Girer ve Yanına Vardığı Şoföre Seslenir İşte , Der Beni de Bıraktı!
Yaşlı Gözlerle Bakan Şoför Seslenir : -Elbette Bırakır, Der. Deminden Beri Boşuna mı Gözyaşlarıyla Dua Ediyorum Sanıyorsun ?
Senin Dışarıda Kalmana Gönlüm Bir Türlü Razı Olmadı.
Ellerimi Açıp İçeri Alınman İçin Dua Ettim. Şükürler Olsun RABBİM Kabul Etti Duamı da İçeri Aldı Seni Dışarda Bırakmadı
Dua müminin silahıdır. Mümin bir başka mümin kardeşine mutlaka dua da yer verir.
Çevrimdışı handan333
Uzman Üye
*****
721
2.793
5. Sınıf Öğretmeni
# 27 Kas 2011 10:32:30
ogrtmn35 kardeşim Allah senden ve diğer yazanlardan razı olsun sabah sabah ailece okuduk ve duamızı ettik: Rabbim rızan için çalışmak ve çalışanlara faydalı olmak nasip et hepimize
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 27 Kas 2011 13:36:05
..."Yollari oldukca uzunmus, yokus yukari gidiyorlarmis, gunes yakiciymis,
ter icinde kalmislar, susamislar.
Bir donemecin ardinda harika bir mermer kapi gormusler; kapi, ortasinda bir
cesme bulunan altin doseli bir meydana aciliyormus, cesmeden berrak bir su
akiyormus.
Yolcu kapidaki bekciye donmus.
'Iyi gunler.'
'Iyi gunler,' diye yanit vermis bekci.
'Burasi harika bir yer, adi ne?'
'Burasi cennet.'
'Ne iyi, cennete gelmisiz, cunku cok susadik.'
'Iceri girip dilediginiz kadar su icebilirsiniz', demis bekci ve eliyle
cesmeyi gostermis.
'Atimla kopegim de susadilar.'
'Kusura bakmayin,' demis bekci.
'Buraya hayvanlar giremez.'
Yolcu cok uzulmus, cok susamismis, ama suyu tek basina icmek istemiyormus.
Bekciye tesekkur edip yoluna devam etmis. Epeyce bir sure yamac yukari
gittikten sonra eski gorunumlu kucuk bir kapiya varmislar, kapi iki yani
agaclikli toprak bir yola aciliyormus. Agaclardan birinin altinda, sapkasini
alnina indirmis, uyur gibi yatan bir adam varmis.
'Iyi gunler,' demis yolcu
Adam basini sallamis.
'Atim, kopegim ve ben cok susadik.'
'Surada taslarin arasinda bir pinar var,' diyen adam eliyle orayi isaret
etmis.'Istediginiz kadar su icebilirsiniz.'
Yolcu, ati ve kopegi pinara gidip susuzluklarini gidermisler.
Yolcu bekciye tesekkur etmis.
'Istediginiz zaman yine gelebilirsiniz,' demis bekci.
'Buranin adi ne?'
'Cennet.'
'Cennet mi? Ama mermer kapidaki bekci bana orasinin cennet oldugunu
soyledi.'
'Orasi cennet degil cehennemdi.'
Yolcunun akli karismis 'Sizin adinizi kullanmalarina niye izin veriyorsunuz?
Yanlis bilgi vermeleri buyuk karisikliga neden olur!'
'Hic de degil. Aslinda onlar bize buyuk bir iyilikte bulunuyorlar. En iyi dostlarina sırt cevirenlerin hepsi orada kalıyor cunku
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 27 Kas 2011 18:24:26
Cimri bir adam, tüm mal varlığından emin olmak için her şeyini satar ve altına çevirir.
Altınları yer altına gömüp ara sıra kontrol eder.
Bir gün bir işçisi onu ararken cimriyi altınları gömdüğü yeri keşfeder.
Gece vakti altınların olduğu yere gidip, tüm altınları çalar.
Cimri altınların gömülü olduğu yere geldiğinde tüm altınlarının çalındığını anlar.
Ağlaya ağlaya kendini perişan eder bir vaziyette iken; bir komşusuna durumu anlatır.
Komşusu ona şöyle der:
“Kendini üzme artık, bir taş alıp aynı çukura koy ve o taşın altınların olduğunu düşün.
Çünkü kullanmayı hiç düşünmediğine göre taş da aynı işi görecektir.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 27 Kas 2011 20:42:05
"Her ne doğrarsan aşına, o çıkar karşına."
Sık sık evinin kapısını çalıp birşeyler dilenen kadından bıkıp, oldukça rahatsız olan evin hanımı, bir gün yine
aynı dilenci kapısını çaldığında ondan kurtulmaya karar verir. Dilenciye biraz beklemesini söyleyip mutfaktan
bir ekmek alır ve ortasından yararak arasına peynir, zeytin yerleştirir. Tabii bu arada arasına haşarat
öldürmede kullandığı kuvvetli zehirden dökmeyi de ihmal etmez.
Dışarıya çıkıp ekmeği dilenciye uzattığında, kadın "Allah razı olsun." deyip evden ayrılır.
İyice acıkan kadın bir caminin avlusunda biraz önce kendisine verilen ekmeği çıkarıp tam yiyeceği esnada
elini yüzünü yıkamakta olan bir askerin kendisine baktığını görür. Askerin halinden, yoldan geldiği ve
yorgunluğu anlaşılmaktadır. Dilenci, askerin bakışlarından onun aç olduğunu ve sanki "Biraz da bana ver."
Manasını çıkarmıştır. Gencin haline acıyan kadın ekmeğin hepsini askere buyur eder ve oradan uzaklaşır.
Dilenci kadının verdiği ekmeği iştahla yiyen asker, çok geçmeden acıyla kıvranmaya başlar.
Bir müddet sonra camiye gelen cemaat yerde kıvranan gencin kimin nesi olduğunu sorup öğrendikten sonra
alıp evine götürürler.
Evin hanımı, aylardır binbir ümitle terhisini beklediği yeni terhis olmuş oğlunu perişan vaziyette karşısında
görünce çırpınmaya, dövünmeye başlar. Biraz zaman geçip de sakinleşen kadın, oğluna ne olduğunu,
niçin kıvrandığını sorup öğrenmeye çalışır.
Delikanlı biraz önce cami avlusunda bir dilenci kadının kendisine ekmek verdiğini, onu yedikten sonra bu hale
geldiğini söyleyince kadın ona verdiği ekmeği hatırlar ve başından aşağıya kaynar sular dökülür. "Ben ne yaptım?" diye dövünmeye başlar ama iş işten geçmiştir. Arslan gibi delikanlı oracıkta hayata gözlerini yumar....
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Ara 2011 21:51:20
İki komşu ülkenin hükümdarları birbirleriyle savaşmazlar, ama her fırsatta birbirlerini rahatsız ederlerdi. Doğum günleri, bayramlar da ilginç armağanlar göndererek birbirlerine zekâ gösterisi yaparlardı.
Hükümdarlardan biri, günün birinde ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırdı. İstediği, birer karış yüksekliğinde, altından, birbirinin tıpatıp aynisi üç insan heykeli yapmasıydı. Aralarında bir fark olacak ama bu farkı sadece ikisi bilecekti.
Heykeller hazırlandı ve doğum gününde komsu ülke hükümdarına gönderildi.
Heykellerin yanına bir de mektup konmuştu.
Söyle diyordu heykelleri yaptıran hükümdar: ..
“-Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynisi gibi görünebilir. Ama içlerinden biri diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver.”
Hediyeyi alan hükümdar önce heykelleri tarttırdı. Üç altın heykel gramına kadar eşitti. Ülkesinde sanattan anlayan ne kadar insan varsa çağırttı. Hepsi de heykelleri büyük bir dikkatle incelediler ama aralarında bir fark göremediler.
Günler geçti. Bütün ülke hükümdarın sıkıntısını duymuştu ve kimse çözüm bulamıyordu. Sonunda, hükümdarın fazla isyankâr olduğu için zindana attırdığı bir genç haber gönderdi. İyi okumuş, akilli ve zeki olan bu genç, hükümdarın bazı isteklerine karşı çıktığı için zindana atılmıştı.
Başka çaresi olmayan hükümdar bu genci çağırttı. Genç önce heykelleri sıkı sıkıya inceledi, sonra çok ince bir tel getirilmesini istedi.
Teli birinci heykelciğin kulağından soktu, tel heykelin ağzından çıktı. İkinci heykele de ayni işlemi yaptı. Tel bu kez diğer kulaktan çıktı. Üçüncü heykelde tel kulaktan girdi ama bir yerden dışarı çıkmadı. Ancak telin sığabileceği bir kanal kalp hizasına kadar iniyor, oradan öteye gitmiyordu.
Hükümdar heykelleri gönderen komsu hükümdara cevabi yazdı:
“Kulağından gireni ağzından çıkartan insan makbul değildir. Bir kulağından giren diğer kulağından çıkıyorsa, o insan da makbul değildir. En değerli insan, kulağından gireni yüreğine gömen insandır. Bu değerli hediyen için çok teşekkür ederim.”….
Bir gün okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek battı.Gemiden tek bir kişi sağ kurtuldu. Dalgalar bu adamı küçük ıssız bir adaya kadar sürükledi.Adam ilk günler kendisini kurtarması için Allaha yakardı ve yardım bulurum umuduyla ufka baktı. Ama ne gelen oldu ne giden.
Daha sonra rüzgardan yağmurdan ve vahşi hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklarından bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu gemiden arta kalan konserve pusula vs. gibi eşyaları bu kulübeye koydu.Günler hep aynı şekilde geçiyordu.Balık avlıyor pişirip yiyorve ufku gözlüyordu.Allaha düa ediyordu.
B İR GÜN TATLI SU GETİRMEK İÇİN YÜRÜYÜŞE ÇIKMIŞTI, GERİ DÖNDÜĞÜNDE KULÜBESİNİN ALEVLER İÇİNDE YANDIĞINI GÖRDÜ.
bAŞINA GELEBİLECEK EN KÖTÜ ŞEYDİ BU.Keder ve öfke içinde donakaldı.Şimdi bu ıssız adada başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştı.
Allahım bunu bana nasıl yapabildin diye feryat etti. o geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi.O kadar dua ettığiğ halde Allaha bu olayı başına getirmesinden dolayı sitemler etti.
Ertesi sabah erken saatlerde adaya yaklaşmakta olanbir geminin düdük sesiyle uyandı. Onu kurtarmaya geliyorlardı.
Benim burada olduğumu nasıl anladınız? diye sordu bitkin adam kendisini kurtaranlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de utandırdı:
Dumanla verdiğiniz işareti gördük
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 04 Ara 2011 22:16:33
((1854 yılında A.B.D. Başkanı yazdığı bir mektupla Amerikaya gelen beyaz göçmenlere toprak bulmak amacıyla Kızılderililer’den toprak istemiş ve “bu isteği kabul edilecek olursa, Kızılderililere rahatlıkla yaşayabilecekleri bir bölgenin ayrılacağını bildirmiştir.
Topraklarının büyük bir bölümü zaten beyazlar tarafından zorla ellerinden alınmış olan Kızılderili Reisi Seattle (İsminin aslı Seatlh’dır. ingilizce telafuza uygun hale getirmek için Seattle’a çevrilmiştir.) bir söyleviyle A.B.D. Başkanına yanıt vermiş ve bu yanıt mektup olarak A.B.D. başkanına gönderilmiştir. Mektubun aslı Amerika, Seattle, Squamish Müzesinde korunmaktadır.))
-----------
“Yüzyıllardır halkımın üzerine merhamet gözyaşları döken şu sonsuz gökyüzü bir gün değişebilir. Bugün açık gözüken gökyüzü yarın bulutlarla kaplanabilir. Sözlerim, asla yer değiştirmeyen yıldızlar gibidir.
Şef Seattle her ne söylerse Washington’daki büyük Şef ona, güneşin ya da mevsimlerin dönüşüne
inandığı ölçüde inanabilir. Washington’daki Büyük Şef bize dostluk ve iyilik dilekleriyle birlikte
bizden topraklarımızı satın almak istediğini bildirmiş. Onun, bizim arkadaşlığımıza çok fazla ihtiyacı olmadığının farkındayız.
Merak ediyoruz ki gökyüzünü ve toprağın sıcaklığını nasıl satın alabilir ya da satabilirsiniz? Bunu anlamak bizler için çok güç.
Bir zamanlar insanlarımız bu topraklara tıpkı rüzgarda kıvrımlanan deniz dalgalarının kabuklu kum yüzeyleri kapladığı gibi yayılmışlardı. Çok uzun zaman geçti ve o büyük kabileler artık hüzünlü bir anı oldu.
Bu toprakların her parçası halkım için kutsaldır. Çam ağaçlarının parıldayan iğneleri, vızıldayan böcekler, beyaz kumsallı sahiller, karanlık ormanlar ve sabahları çayırları örten buğu; halkımın anılarının ve geçirdiği yüzlerce yıllık deneylerin bir parçasıdır. Ormandaki ağaçların damarlarında dolaşan su, atalarımızın anılarını taşır; biz buna inanırız.
Beyaz adamın ölüleri yıldızlar arasında yürümeye gittiklerinde, doğdukları ülkeyi unuturlar. Bizim ölülerimiz bu güzel dünyayı asla unutmazlar. Çünkü o Kızılderili’nin anasıdır. Biz dünyanın parçasıyız ve o da bizim parçamız. Güzel kokan çiçekler bizim kız kardeşlerimizdir; geyik, at, büyük kartal, bunlarsa bizim erkek kardeşlerimiz, kayalık tepeler, çayırlardaki ıslaklık, tayın vücut ısısı ve adam, hepsi aynı aileye aittir.
Büyük Beyaz Reis bize rahat yaşayacağımız bir yerin ayrılacağını, bize babalık edeceğini, biz kızılderililerin ise onun çocuktan olacağımızı söylüyor. Toprağımızı alma teklifini düşüneceğiz, ama bu kolay olmayacak. Çünkü bu toprak bizim için kutsaldır. Dereler ve nehirlerden akan, parıldayan sular, sadece su değil atalarımızın kanlarıdır. Eğer size toprak satarsak, onun kutsal olduğunu hatırlamalısınız ve çocuklarınıza da onun kutsal olduğunu öğretmelisiniz. Göllerin berrak suyundaki her hayali yansıma, halkımın yaşamından anılar ve olaylar anlatır. Suyun mırıltısı babamın babasının sesidir. Nehirler erkek kardeşlerimizdir, susuzluğumuzu giderirler, nehirler kanolarımızı taşırlar ve çocuklarımızı beslerler. Eğer size toprağımızı satarsak hatırlamalısınız ve çocuklarınıza öğretmelisiniz ki nehirler bizim kardeşlerimizdir ve sizin de bundan dolayı nehirlere herhangi bir kardeşe göstereceğiniz sevgiyi göstermelisiniz.
Biliyorum, beyaz adam bizim gibi düşünmez. Beyazlar için bir parça toprağın diğerinden farkı yoktur. Beyaz adam topraktan istediğini almaya bakar ve sonra yoluna devam eder. Çünkü toprak beyaz adamın dostu değil, düşmanıdır. Beyaz adam topraktan istediğini alınca başka serüvenlere atılır.
Beyaz adam annesi olan toprağa ve kardeşi olan gökyüzüne, alıp satılacak, işlenecek, yağmalanacak bir şey gözüyle bakar. O’nun bu ihtirasıdır ki toprakları çölleştirecek ve her şeyi yok edecektir.
Beyaz adamın kurduğu kentleri de anlayamayız biz Kızılderililer. Bu kentlerde huzur ve barış yoktur. Baharda yaprakların açılışını ya da böceklerin kanat vuruşlarını duyacak yer yoktur. Belki bir vahşi olduğum için anlayamıyorum ama benim ve halkım için önemli olan şeyler oldukça başka. İnsan bir su birikintisinin etrafına toplanmış kurbağaların, ağaçlardaki kuşların ve doğanın seslerini duymadıkça yaşamın ne değeri olur?
Bir kızılderiliyim ve anlamıyorum. Biz kızılderililer, bir su birikintisinin yüzünü yalayan rüzgarın sesini ve kokusunu severiz. Hava önemlidir bizim için. Ağaçlar, hayvanlar ve insanlar aynı havayı koklar. Beyaz adam için bunun da önemi yoktur. Ancak size bu toprakları satacak olursak havanın temizliğine önem vermeyi de öğrenmeniz gerekir. Çocuklarınıza havanın kutsal olduğunu öğretmeniz gerekir. Hem nasıl kutsal olmasın ki hava? Atalarımız doğduktan gün ilk nefeslerini onun sayesinde almışlardır. Ölmeden önce son nefeslerini de gene bu havadan almazlar mı?
Toprak satmamız için yaptığınız öneriyi inceleyeceğiz. Eğer önerinizi kabul edecek olursak, bizim de bir koşulumuz var; beyaz adam bu topraklar üzerinde yaşayan bütün canlılara saygı gösterecek. Ben bir vahşiyim ve başka türlü düşünemiyorum. “Yaylalarda cesetleri kokan binlerce buffalo gördüm. Beyaz adam trenle geçerken vurup öldürüyor bu hayvanları sadece eğlenmek için. Dumanlar püskürten bu demir atın bir buffalodan daha değerli olduğuna aklım ermiyor. Biz sadece yaşayabilmek için avlarız buffaloları. Bütün hayvanları öldürecek olursanız nasıl yaşayabilirsiniz? Canlıların yok edildiği bir dünyada insan ruhu yalnızlık duygusundan
ölmez mi?
Unutmayın bugün diğer canlıların başına gelen yarın insanın başına gelir. Çünkü bütün hepsinin arasında bir bağ vardır.
Şu gerçeği iyi biliyoruz: Toprak insana değil, insan toprağa aittir. Ve bu dünyadaki her şey, bir ailenin fertlerini birbirine bağlayan kan gibi ortaktır ve birbirine bağlıdır. Bu nedenle de dünyanın başına gelen her felaket insanoğlunun da başına gelmiş sayılır.
Bildiğimiz bir gerçek daha var; sizin Tanrınız bizimkinden başka bir Tanrı değil. Aynı Tanrının yarattıklarıyız. Beyaz adam bir gün bu gerçeği de anlayacak ve kardeş olduğumuzu fark edecektir. Siz Tanrınızın başka olduğunu düşünmekte serbestsiniz. Ama hepimizi yaratan Tanrı için kızılderili ile beyazın farkı yoktur.
Ve kızılderililer gibi Tanrı da toprağa değer verir. Bu toprağa saygısızlık, Tanrının kendisine saygısızlıktır. Beyaz adamı bu topraklara getiren ve kızılderiliyi boyunduruk altına alma gücünü veren Tanrının adaletini anlayamıyoruz. Tıpkı buffaloların öldürülüşü, ormanların yakılışı, toprağın kirletilişini anlamadığımız gibi.
Bir gün bakacaksınız gökteki kartallar, dağları örten ormanlar yok olmuş, yabani atlar ehlileştirilmiş ve her yer insanoğlunun kokusuyla dolmuş. İşte o gün insanoğlu için yaşamın sonu ve varlığını devam ettirebilme mücadelesinin başlangıcı olacak.
Gündüz ve gece bir arada olamaz. Kızılderililer her zaman beyazlardan tıpkı sabah sislerinin güneşten kaçtığı gibi kaçmışlardır. Bütün bunlara rağmen, teklifinizi tartışacağız. Ve umuyorum ki, halkım bunu kabul edecek ve Büyük Beyaz Şef’in vaadettiği üzere beraber barış içinde yaşayacağız. Böylece Ay birkaç kez daha doğacak, birkaç kış daha geçecek. Geri kalan günlerimizi nerede geçirdiğimiz önemli değil. Çocuklarımız babalarının yenilgiyle aşağılandığını gördüler. Savaşçılarımız utanç duydu ve yenilgiden sonra günlerini aylaklık etmek ve vücutlarını tatlı yiyecekler ve sert içkilerle kirletmekle harcıyorlar. Birkaç saat, birkaç kış ve bu dünyada bir zamanlar yaşamış büyük kavimlerin veya şimdi ufak topluluklar halinde ormanda dolaşanların çocukları da kalmayacak; bir zamanlar sizinkiler gibi güçlü ve umutlu olanların mezarlarında yas tutmak için. Ama, niye insanlarımın kaderi için yas tutayım ki? Tıpkı deniz dalgaları gibi kabileler kabileleri, uluslar ulusları takip ediyor. Bu doğanın düzenidir ve teessüf gerekmez. Yok oluşumuz çok uzak olabilir ama kesinlikle bir gün gerçekleşecek; son kızılderili yok olup kabilemin hatıraları beyazlar için bir tarih olduğunda, bu kıyılar kabilemin görünmez cesetleriyle kaynaşacak.
Çocuklarınızın çocukları kendilerini bir dükkanda, bir yolda, boş bir yerde yalnız olarak düşündüğünde aslında yalnız olmayacaklar. Dünyanın hiçbir yerinde tamamen ıssız bir yer yoktur. Geceleri, şehir ve kasabalarınızın caddeleri boşalmış gibi görünse de, aslında, bir zamanlar oralarda yaşamış ve bu güzel toprakları gerçekten seven ruhlarla dolu olacaktır. Beyaz adam asla yalnız kalamayacaktır.
Beyaz adamın, benim insanlarıma saygı göstermesini sağlamalısınız, çünkü; ölüler güçsüz değildir.
Ölü mü dedim?… Ölüm diye bir şey yoktur ki sadece dünya değiştirir insan.”
Reis Seattle
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 05 Ara 2011 23:39:53
Dört tane kelebek bir gün bir ateş görmüşler. Bunun nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istemişler. Birinci kelebek ateşe biraz yaklaşmış ve üzerinin aydınlandığını görmüş. Arkadaşlarının yanına gelmiş ve:
- Bu ateş aydınlatıcı bir şey! demiş..
İkinci kelebek bununla yetinmeyerek daha fazla şey öğrenmek istemiş. Biraz daha yaklaşmış ve ısındığını hissetmiş… Demiş ki:
- Aynı zamanda bu ateş ısıtıcı bir şey!
Üçüncü kelebek bununla da yetinmemiş, Biraz daha biraz daha yaklaşmış. Bir anda ateşin kanatlarını yaladığını hissetmiş ve yanmış kanatlarıyla geri dönmüş… Şöyle demiş:
- Ve bu ateş yakıcı bir şey!
Sonuncu kelebek daha da çok şey öğrenmek istiyormuş. Biraz yaklaşmış, aydınlandığını görmüş. Biraz yaklaşmış, ısındığını hissetmiş. Biraz daha yaklaşmış, ateş kanatlarını kavurmuş ve biraz daha yaklaştıktan sonra tamamen yanan kelebek "poff !" diye ortadan kayboluvermiş.
Ateşin gerçekten ne olduğunu belki bir tek o öğrenmiş ama geri dönüp söyleyememiş. Çünkü o kaybolmuş ateş içinde ve bir şeyi, ancak içinde kaybolan bilebilirmiş!...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 07 Ara 2011 21:50:09
Marifetli çocuk
Üç kadın ellerinde sepetleriyle pazardan dönüyorlardı. Dinlenmek için yolun kenarındaki kanepeye oturdular. Çocukları hakkında sohbet etmeye başladılar.
Birinci kadın; Oğlunun çok hareketli olduğunu, ellerinin üzerinde dakikalarca yürüyebileceğini söyledi.
İkinci kadın; Bülbül sesli oğlunun şarkılarına herkesin bayıldığını anlattı.
Üçüncü kadın onları dinlemekle yetindi. Niçin konuşmadığını sorduklarında:
- Benimkinin anlatılacak bir marifeti yok, dedi.
Bu konuşmalara kulak misafiri olan bir ihtiyar, kadınların peşinden yürüdü.
Sokağın başında kadınlar sepetlerini yere bırakıp yorulan kollarını, ağrıyan bellerini ovuşturmaya başladılar. Onları gören çocukları koşarak geldiler.
Birinci kadının oğlu perendeler atarak ellerinin üzerinde yürüyordu. İkinci kadının . oğlu bir taşın üzerine oturup annesinin sevdiği şarkılardan birini söylemeye başladı. Diğer kadınlar onu coşkuyla alkışladılar.
Üçüncü kadının oğlu ise;
- Sana yardım edeyim anneciğim, diyerek sepetin kulpuna yapıştı. Kadınlar oradan geçmekte olan yaşlı adama, çocuklarının marifetini nasıl bulduğunu sordular.
- Ben marifetli bir çocuk . gördüm, dedi ihtiyar. O da annesine yardıma koşan şu çocuk. O, Peygamber (s.a.v.) Efendimizin şu hadis-i şerifine uygun davrandı:
"Herkese annesinin hizmetinde bulunmayı tavsiye ederim."
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2011 15:35:36
Uyumak ve dinlenmek dışında boş duran kuş gördünüz mü?
''İlahi emirle uçan turnalar tavlayla, televizyonla ömür öldürmezler. Bir kereliğine geldikleri hayatın hızla harcanan saniyelerini capcanlı yaşamaya azmederler. Bu yüzden hemen her turna, yeryüzündeki hayatının sonuna, bir uzak ufuklar fatihi gibi kavuşur.
Turnalarınkinden çok daha uzak ufuklardaki yıldızların ardına uzanan sonsuzluk yolculuğu için yaratılan siz, adınızın tarihe altın harflerle geçmesini istemez misiniz?
Cevabınız evet ise kararınızı verin: Gün sizi kuşlar gibi cıvıltılı çabalarınızda karşılasın. İlahi buyruğa siz de uyun, oyalanmayı bırakın ve “Bir (hayırlı) işi bitirince hemen diğer işe koyulun.”
Böylece imanınız, heyecanınız, zekânız, güveniniz, yetenekleriniz, cesaretiniz, gücünüz gelişsin.'' M. Bozdağ
Çevrimdışı TugraÖzyıldız
Bilge Üye
*****
10.275
16.913
Birleştirilmiş Sınıf
# 08 Ara 2011 18:06:00
Bir tesettürlü kıza aşk olunca...
Zamanında bir kız sevmiştim. Hala seviyorum. Adı Gülçiçek. Çok güzel biriydi. Dinine düşkündü,dinde sürünüyordu adeta. Başörtülü bir kızdı. Karşı apatmanda oturuyordu ve balkonları,bizim camın en k...öşesinden biraz da olsa görünüyordu. Her akşam,gölge gelince balkonda kitap okurdu. Saatlerce. Bazen Ku'an okuduğuna da şahittim. Değişiyordu elindeki kitaplar. Sesi de çok güzeldi. Çok'u ve güzel'i sadece Gülçiçek için yan yana kullanabilirdim.
Bir gün,cesaretimi toplayıp karşısına çıktım. Bakkaldan eve dönüyordu. Elinde poşetler. Centilmenlik yapıp alayım dedim ,yardımcı olayım,izin vermedi.
"Sizinle konuşmak istiyorum" dedim.
"Sadece on dakika,biraz,lütfen..."
Başı öne eğikti. Yüzüme bakmıyordu. Gözlerinin gözlerime dokunduğunu hiç görmedim. Hiç hissemedim nasıl bir titreme hali olduğunu.
"Ne amaçla?" dedi.
"Size aşığım" dedim,çıkıverdi ağzımdan. Belki biraz daha ağırdan almalıydım. Hoşlandım desem belki de olacaktı bu iş. Aşığım deyince korktu tabi.
"Sizinle konuşmam caiz değil" dedi. "Lütfen,çekilin önümden..."
"Caiz mi? O ne demek?"
"Ve,ek olarak,bu soruyu sorduğunuz için bile aşkınıza karşılık vermem..."
"?"
Gitti...
Yine uzaklardan seyretmeye tahammül edecektim.
Gitti.
Sesini özleyeceketim...
Gitti.
Ne de güzeldi gidişi...
Acaba ne kastetmişti? Caiz ne demek harbi? Başörtülü bir kıza tutulduysan,Kur'an'ı hatim etmelisin oğlum! Farklı bir dilden konuşuyoruz...
Ertesi gün,sokaktan taşınacağını öğrendim. Ailesiyle birlikte Yalova'ya yerleşiyorlarmış. Emekli olmuş babası. Daha sakin bir şehirde,daha sakin bir hayat düşlüyormuş. Üzüntüden öldüm sandım. Bıçağı alıp tenime değdirince hala nefes aldığımı anlamam uzun sürmedi. Annem görünce intihar ediyorum sanıp ağladı ama ben ona sarılıp teselliye başladım hemen. Yanlış anlaşılmaya mahal yok.
Gitti.
Göremeyeceğim bir daha onu...
Gitti.
Onunla evlenemeyeceğim...
Gitti.
Ya unutursam?
Merakım içimi deşti. İnternetin başına geçtim ve caiz ne demek onu araştırdım.
"Caiz, genel olarak ruhsat verilmiştir, günah değildir manasındadır. Fakat, caiz denilen şeyi yapmamak daha iyidir."
Bizim onunla konuşmamız günah mı yani?
Günler geçti,
araştırmalarım sonunda kalbimi ALLAH sevgisi kapladı. Bir ayetin ortasına düştüm ve kendimi oradan kurtarmak istemedim.
"Kalpler ALLAH' ı (c.c.) Anmakla Mutmain Olur //
Ra`d Sûresi 28. "
Sureler ezberledim.
Abdest almayı öğrendim.
Namaz kıldım.
Kur'an okudum.
Gülümsedim.
Sadaka dağıttım.
Her şey çok hızlı ilerliyordu. Anladım ki, ALLAH'ın yolunda bekleme yoktu... Aylar sonra,bir camiden çıkarken, Gülçiçek'e rastladım. Ayaklarım titredi. Durdum.
"ALLAH" dedim...
İçimden onlarca kez "ALLAH" dedim... Kaç saniyede bir ALLAH denilebiliyordu? Ona bakmamalıydım. Göz zinası, İslam'da haramdı. Ayaklarımla temas kurdum ve yürüyüp evimin yolunu tuttum...
Akşam annem geldi ve beni görücü usulü bir kızla tanıştırmak istediğini söyledi. Onunla evlenirsem,çok iyi bir yuvam olurmuş. Ahlaklı,güzel ve şefkatli bir eş...
Gülçiçek'i unutmanın sağlıklı bir yöntemiydi belki de. Tamam dedim,olsun. Kabul...
Odadan içeri girdim, mavi bir elbise içinde,başörtülü bir kız arkası dönük duruyordu.
"Selamun Aleykum..." dedim.
"Aleykum Selam" dedi
ve
yüzünü bana çevirdi... Artık CAİZDİR..
(alıntı)
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2011 18:20:20
ÇOCUKLARIMIZA BIRAKABİLECEĞİMİDEĞERLER
(Alıtııdır.)
Toplantıya gideceğim. Baktım geç kalma ihtimalim var, bindim bir taksiye, muhabbetçi bir arkadaş. O anlatıyor ben dinliyorum.Tam işyerinin önüne geldik. Ankara'da Bakanlıklar. Diyelim ki. taksi parası 9.75 TL tuttu, ben 10 TL uzattım. Hani hepimizin yaşadığı sahne vardır ya, taksici üstünü arıyormuş gibi yapar, siz de para üstünü alabılmek için bir ayak dışarda, inmemek için debelenirsiniz.Tam o sahne olacak. Şoför, para üstü varmı diye aranmaya başladı.
"Üstü kalsın kardeşim"dedim.
Döndü bana doğru
"Vaktin varmı ağabey ?" dedi.
"Evet" dedim (tek ayağım hala dışarda)
Dörtlülere bastı, trafik dört şerit akıyor, indi araçtan. Önde bir büfe var. Gitti oraya, bir şeyler konuşup geldi. Bana 25 Krş uzattı. Belli ki para bozdurmuş.
"Birader" dedim,"9.75 değil, 10.50 yazssa istermiydin 50 krş.benden?"
-Ne alacağım ağabey 50 krş.u
-Peki niye gittin 25 krş. için o kadar uğraştın. üstü kalsın demiştim.
Döndü bana, attı kolunu arkaya :
-Vaktin varmı ağabey
-Var
-Çek kapıyı o zaman
Muhabbetçi bir taksici ile karşı karşıyayız.
5 dk.konuştuk. İngiltere'de profösüründen, bilmem kiminden eğitimler aldım. O taksicinin 5 dk.da öğrettiklerini, ingiliz hocalar haftalarca verdikleri derslerde öğretemediler.
Ağabey biz Keçiören'de 5 kardeşiz. Babam rençberdi benim, günlük yevmiyeye giderdi; artık inşaat falan bulursa çalışır gelir, o gün iş bulamamışsa, biz eve gelişinden, yüzünden anlardık. Durumumuz hiç iyi olmadı. Akşam yer sofrasında yemek yerdik.Yemek bitince babam bize"Durun kalkmayın" derdi. Önce dua ederdik sonra babam bize sofrada konuşma yapardı.
"Aha" dedim,"Bizim meslek", seminerci.
- Ne anlatırdı baban
- Hayattta nasıl başarılı olunur ?
O gün inşaata çağırmazlarsa eve para getiremiyor, sonra çocuklara hayatta başarı teknikleri anlatıyor.
-Babam işe gidince büyük ağabeyimiz onu taklit ederdi, delik bir çorapla pantalonun ceplerini çıkarır, dört kardeşi karşısına alıp "Dürüst olun, evinize haram lokma sokmayın" diye anlatırken , biz de gülerdik. Annem kızardı,"Babanızla alay etmeyin. O, hem dürüst hem de çalışkandır" derdi. Yan evde iki kardeş var, onların babası zengin. Babaları birahane işletiyor, ama adamda her numara vardı, kumar falan oynatırdı. Bizim yeni hiç bir şeyimiz olmadı, hep o ikisinin eskilerini kullandık. O amca mahalleden geçerken biz 5 kardeş ayağa kalkardık, çünkü bize bahşiş verirdi. Babam eve gelince ayağa kalkmazdık. Çünkü hediye, para falan hak getire. Ağabey biz babamı kaybettik. Altı ay içinde yandaki baba da öldü. yandaki baba iki çocuğa 5 katlı bir apartıman, işleyen birahane, dövizler ve araziler bıraktı. Bizim baba ne bıraktıbiliyormusunuz ?
-Ne bıraktı ?
-Bakkal veresiyesi ve konuşmalarını bıraktı : "Evladım işinizi dürüst yapın, hakkınız olmayan parayı almayın..."falan filan. Ağabey aradan 15 yıl geçti, diğer 2 kardeş cezaevindeler, ne ev kaldı ne birahane. Ailesi dağıldı.
Biz 5 kardeş, beşimizin Keçiören de taksi durağında birer taksisi var hepimizin birer ailesi, çoluk çocuğu, hepimizin birer dairesi var. Geçenlerde büyük ağabeyimiz bizi topladı ve dedi ki :
"Asıl mirası bizim baba bırakmış."
Hepimiz ağladık. 5 kardeş taksiciliğe başladığımızdan beri, taksimetrenin yazmadığı 10 krş.u evimize sokmadık. Her şeyimiz var Allah'a şükür.
Çok duygulandım, veda ettim, tam ineceğim :
-Dur ağabey, asıl bomba şimdi.
-Nedir bomban ?
-Nerede oturuyoruz biliyormusun ? O iki kardeşin oturduğu 5 katlı apartmanı biz aldık. 5 kardeş orada oturuyoruz.
Evladınıza ne araba bırakırsınız, ne ev, ne de başka bir miras. Evlada sadece değer kavramları bırakırsınız. Bakın iki baba da evlatlarına değer kavramları bırakmışlar.
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 08 Ara 2011 18:37:47
DEĞİŞEN SİZİN KALBİNİZ
Bir padişah, bir iki vezirini ve diğer erkandan birkaçını yanına alarak payitahta (başkente) yakın yerleşim merkezlerinde bir gezintiye çıkmıştı Payitahttan ayrılıp bir kaç saatlik bir yol katettikten sonra yolları üzerindeki bir nar bahçesinin kıyısında dinlenme molası verdiler Olgunlaşmış, tam kıvamını bulmuş olan narlar insanın iştahını kabartıyordu Padişah bahçe içinde çalışmakta olan yaşlı bir adamı yanına çağırdı sordu:
- Bu güzel nar bahçesi kimin?
- Bu nar bahçesi benimdir efendim, babamdan miras kaldı
- Oğlun, uşağın var mı?
- Allah bize oğul uşak vermedi efendim, bir karı kocadan ibaret iki kişilik bir aileyiz
- Peki ben de bu ülkenin hükümdarıyım, şuradan bir nar şerbeti sıksan da içsek
İhtiyar "başüstüne" dedi ve hemen gidip bah çe içindeki kulübeden kalaylı, tertemiz bir tas getirdi En yakındaki ağaçtan iki nar kopardı ve sıktı İki nar tam bir tası doldurdu Padişah içti ve
çok beğendi Bütün vücuduna bir zindelik ve ferahlık yayılmıştı İhtiyar çif çi padişahın beraberindeki herkese sırayla nar şerbeti ikram etti Padişah ve adamları bedenlerinin kazandığı bu zindelikle biraz yol almak için ihtiyara veda edip yola koyuldular Yolda şeytan padişahın kafasını karıştırmaya başladı "Madem birer ayakları çukurda olan bu yaşlı karı-kocanın mirasçıları yok, ne yapacaklar böyle güzel nar bahçesini, karşılığında bir kaç kuruş verip de bu bahçeyi ellerinden alayım" diye düşündü Padişah ve adamları akşama doğru geri dönerlerken aynı bahçenin yanında yine konakladılar Padişah ihtiyardan bir tas daha nar şerbeti yapmasını istedi İhtiyar sabahki kadar candan ve gönülden olmasa da bir tas nar şerbeti yapıp sundu Fakat padişah bu defa nar şerbetinin tadını pek beğenmedi Sabahkine hiç benzemiyordu Sordu:
- Baba ne oldu böyle, bu nar şerbeti sabahki ile aynı nardan değil mi? Bunun tadı hiç de hoş değil
- Aynı nardan evlat, aslında tadında da bir değişiklik yok, asıl değişen sizin kalbiniz Tebaanızın malına göz koydunuz, bunun için de narların tadı değişti.
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2011 19:22:36
Tüm öğretmen annelere ….
MÜSAİT OLUNCA BENI SEVER MİSİN ?
İçeri girer girmez neşeyle bağırdı:Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu? Görmüyor musun ? Telefonla konuşuyorum.
Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu.Her şey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olduğunda... Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu..Nerelere gitsindi? Annesi kapattı telefonu.
Mutfaktan tencere sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti:Sana yardim edeyim mi ? dedi en sevimli halini takınarak, Annesi manalı manalı baktı: Hayırdır. Bir yaramazlık filan ? Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten..Yorgunluk nasıl bir şeydi ? Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır :-Nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni, diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi..Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, neden annesi kendisiyle böyle kızgın kzgın konuşuyordu.-Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor. Uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın..Yorgunluktan, bu kelimeden nefret ediyordu."Yorgunum, Yorgun olduğumdan, Böyle yorgun, yorgunken"
Anneciğim sen yorulma, diye...Yemekte konuşuruz çocuğum.Bankada isler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmek lazım.Hadi sen oyna biraz.Hani siz yoruluyorsunuz ya...Eeee....Bende oynamaktan yoruluyorum.Ne yapayım bilmem???...Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı. Işıklar sondu birden.Annesi öfkeyle söylenmeye başladı.
Mum da yok !! diye diye karıştırdı dolapları el yordamıyla..Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin koyunu düşündü..Gaz lambasının ışığında deli tavsan masalını anlatısını. Deli tavsanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavsan kafası yaptı.''Bak deli tavsan'' diyerek parmaklarını oynattı.Yoldan gecen arabaların farları duvardaki tavsana yol açtı.Tavsan alabildiğine hür dolaştı sağda solda. Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü .Duvardaki görüntü minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşça kanepeden aşağı sarktı.Neden sonra ışıklar geldi.Kadın çocuğun hiç konuşmadığını akil etti.Birden kanepeye koştu.Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı.Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek.Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini.Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu.Çocuk sanki bir ipucu bekliyormuşçasına aralanan gözleriyle mırıldandı; isin bitince beni sever misin anne? » dedi.
Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı .Lütfen sevgimizi yarınlara ertelemeyelim. Hayat telasına kaptırıp kendimizi,sevdiklerimizi ihmal etmeyelim.Unutmayalım ki yasamın en güzel yani sevgidir.
Unutmayalım ki yarın kimseye vaat edilmemiştir.
Sevgilerle kalın....
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2011 19:25:14
BUGÜN MÜ KÜÇÜK KUŞ, BUGÜN MÜ ?..
Morrie Schwartz, hayat dolu bir üniversite profesörü... 1994'te vücudunda bir gariplik hissetmiş. 70'lık vücudu artık dans derslerini kaldıramayacak kadar bitkinleşmiş. Doktora gittiğinde yakında öleceği haberini almış: Hastalık Morrie'yi tekerlekli sandalyeye bağlamış. Dersleri bırakmış, evdeki bakıcının kollarında bebekliğe yeniden dönmüş. Kucaklanıp kaldırılır, başkası tarafından yıkanır, poposu pudralanır olmuş. Düşünmüş o zaman:
"Kendimi bırakıp yok olmayı mı bekleyeyim, yoksa kalan zamanımı en iyi şekilde değerlendireyim mi?"
Sonunda ölümünden utanmamaya ve yaşamla ölüm arasındaki son köprünün bütün ayrıntılarını anlatmaya karar vermiş. Hayattaki son dersi, "kendi ölümü" olacakmış.
Önce sevdiklerini toplayıp, onlara bir "canlı cenaze töreni" düzenlemiş. Bizim ancak ölenlerin ardından yaptığımız sevgi konuşmalarını hayattayken dinleme ve gönlünce cevap verme şansını yaratmış. ABC televizyonunun ünlü haber sunucusu Ted Koppel'ın programına konuk olunca üne kavuşmuş. Dünyanın dört bir yanından mektup yazan, röportaja gelen insanlar ona "son yolculuk"u sormaya başlamışlar. Morrie'nin bu sorulara verdiği yanıtlar Türkçede de yayımlandı.
Birbirinden ilginç o yanıtlardan benim aklımda kalan ders şu oldu:
"Herkes öleceğini bilir, ama kimse buna inanmak istemez. Oysa öleceğimize inansak, bazı şeyleri farklı yapardık. İnsan ölmeyi öğrenince yaşamayı da öğrenmiş oluyor. Budistlerin yaptığını yap ve her sabah omuzundaki küçük kuşa sor:
- O gün, bugün mü?
Hazır mıyım? Olmak istediğim insan mıyım? Kariyer, iyi maaş, araba ve ev taksitleri... Hayattan istediğim şey bu mu?"
"Şuraya uzanmış yavaş yavaş ölürken rahatlıkla söyleyebilirim ki, istediğin kadar güce ya da paraya sahip ol, yaşamı satın alamazsın." diyor Morrie... "
- Son bir 24 saatin olsa ne yapmak isterdin?" sorusuna ise herkesi şaşırtacak kadar sade bir cevap veriyor:
"- Sabah kalkar, jimnastiğimi yapar, ardından çörek ve çayla kahvaltı eder, yüzmeye giderdim. Sonra arkadaşlarımı evde güzel bir öğle yemeğine davet eder, onlara ne kadar değer verdiğimi anlatırdım. Ardından ağaçlıklı bir bahçede yürüyüp renkleri, kuşları seyreder, doğayı içime çekerdim. Akşam sevdiklerimle bir restorana gidip yemek yer ve en güzel kızlarla tükeninceye dek dans ederdim. Ardından eve gelir mükemmel bir uyku çekerdim."
Sizin bunları yapacak vaktiniz var. Bütün yapmanız gereken arada bir omuzunuza bir bakış atıp sormak: "Bugün mü küçük kuş, bugün mü?"
CAN DÜNDAR
Çevrimdışı pasaklıprenses
Tecrübeli Üye
****
341
439
Müdür Yetkili
# 08 Ara 2011 20:08:44
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindan
bir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 09 Ara 2011 21:33:40
DÜŞÜNDÜRÜCÜ...
Brenda yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini
toplayarak bir grup tırmanışına katıldı. Tırmanacakları yere vardıklarında,
neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Tüm
korkularına rağmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı
ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.
Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslenebileceği bir oyuk buldu..
Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek
ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla Branda nın gözüne çarparak
lensinin düşmesine neden oldu.
Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens yamacın ortasında
bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde
Brenda, lensini bulması için Allah'a dua edebilirdi yalnızca. Ve içten içe
düşünüp dua etmeye başladı.
"Allahım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki
her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun.
Onu bulmama yardım et."
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde, tırmanmak üzere
oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri "Aranızda lens
kaybeden var mı?" diye bağırdı.
Brenda'nın sonradan öğrendiğine göre, lensi bir karınca taşıyordu ve
karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens
kızların dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve
bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi
çizerek, karıncanın üzerindeki baloncuğa bunları yazacaktı:
"Allahım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve
neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa,
senin için taşıyacağım..."
"BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM" demeyin.....
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 09 Ara 2011 21:54:44
pasaklıprenses hocam aynı hikayeyi ben ilk sayfaya daha önce eklemiştim.
Buraya öykü eklemeden önce, önceki sayfalara şöyle bir göz atarsak aynı öyküler tekrar tekrar eklenmiş olmaz.İyi çalışmalar.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı mgulen14
Uzman Üye
*****
1.205
1.702
# 09 Ara 2011 22:15:02
HİÇ BİR ZAMAN GEÇ KALMIŞ SAYILMAZSINIZ
Yıllar önce katıldığım bir iletişim kursu sırasında başıma çok değişik bir şey geldi. Öğretmenimiz bizden geçmişte başımızdan geçen ve bize utanç veren, suçluluk ya da pişmanlık duymamıza yol açan her şeyi bir liste haline getirmemizi istedi. ertesi hafta ilk derste de her birimizin listemizdekileri sınıf arkadaşlarımıza yüksek sesle okumamızı istedi. bu, önce hepimize biraz zor geldi, ama bu tür gruplarda başı çekecek bir cesur her zaman bulunur, bilirsiniz. Sınıf arkadaşlarım listelerini okurlarken, benim listem giderek uzuyordu. Üç hafta sonra listemdeki maddelerin sayısı 101'i bulmuştu. Öğretmenimiz daha sonra, hatalarımızı düzeltmemiz, hata yaptığımız insanlardan özür dilememiz ya da hatalı davranmamamızı sağlamak amacıyla, bazı eylem planları yapmamızı ve bunun için de birtakım yollar bulmamızı önerdi bizlere. Listemdeki o kadar insanı yaşamımdan çıkardıktan sonra bunun benim iletişim kurma becerime nasıl yardımcı olacağını merak etmeye başlamıştım.
Bir hafta sonra yanımda oturan bir adam elini kaldırıp, şu öyküyü anlatmaya başladı:
"Listemi hazırlarken lise yıllarımda başımdan geçen bir olay aklıma geldi. Ben Lowa eyaletinin küçük bir kasabasında büyüdüm. Kasabanın çocuklar tarafından hiç sevilmeyen bir şerifi vardı. Bir gece iki arkadaşımla birlikte Şerif Brown'a bir oyun oynamaya karar verdik. Birkaç şişe bira içtikten sonra, bir kutu kırmızı boya bulduk ve kasabanın orta yerindeki su tankının üzerine tırmandık. Tankın üzerine kıpkırmızı boyayla Şerif Browna hakaret dolu yazılar yazdık..Ertesi gün, kasaba halkı gözlerini açtığında tankın üzerindeki yazıları okudu. İki saat içinde, Şerif yazıyı yazanların ben ve iki arkadaşım olduğunu öğrenmiş ve bizi ofisine çağırmıştı. Arkadaşlarım yazıyı kendilerinin yazdıklarını itiraf ettiler, ama ben aralarında olmadığımı dile getirip, yalan söyledim. Hiç kimse de benim de onlarla birlikte olduğumu hiçbir zaman öğrenemedi.
"Yaklaşık 20 yıl sonra, Şerif Brown'ın adı bu listeye girdi. Onun hayatta olup olmadığını bile bilmiyordum. Geçen hafta sonu Lowa Bilgi işlem merkezine telefon ettim. Kasaba halkının listesinde Roger Brown adında biri hala vardı. Telefon numarasını çevirdim. Telefon birkaç kez çaldıktan sonra açıldı ve karşıdaki erkek "Alo" dedi. "Ben Jimmy Calkin.Benim yaptığımı bilmenizi istiyorum" dedim. Bir an bir sessizlik oldu. "Biliyordum" dedi. İkimiz de gülmeye başladık ve aramızda çok hoş bir sohbet geçti. Şerif konuşmasını şöyle tamamladı: "Jimmy, senin için hep üzüldüm, biliyormusun. Çünkü arkadaşların yaptıklarını itiraf ederek rahatladılar, ama sen bu yükü onca yıl hep sırtında taşıdın. Beni aradığın için sana teşekkür etmek istiyorum...senin adına."
Jimmy listemdeki 101 maddeyi temizlememde bana esin kaynağı oldu. Bu iş yaklaşık iki yılımı aldı, ama benim için bir sıçrama tahtası ve kariyerimde anlaşmazlıkları çözen bir insan olmamda bana esin kaynağı oldu. Ortaya çıkan anlaşmazlık, kriz ya da durum ne denli güç olursa olsun, geçmişteki hataları düzeltmek ve sorunlara bir çözüm olmak için hiçbir zaman geç kalmış sayılmazsınız
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 10 Ara 2011 17:02:05
Çinli Ressamlar kendilerini Rumlu ressamlardan daha üstün görüyorlardı.
Rum ressamlar ise,
‘biz onlardan daha üstünüz’ diyorlardı.
Bunun üzerine padişah gerçek üstünlüğe kimin sahip olduğunu anlamak için onları sınamaya karar verdi. Her iki tarafı da huzura çağırdı.
Aslında Rum ressamlar resimden daha iyi anlıyordu. Her iki taraf da birer odaya çekildi. Çinliler her sabah değişik değişik boyalar istiyordu.
Rumlar ise önce çevredeki kiri temizlemeye başladılar. Duvarları cilaladılar, parlattılar. Çinliler resimlerini bitirtiler ve davul çalmaya başladılar. Padişah geldi ve Çinlilerin dehşet verici güzel resimlerini gördü.
Sonra diğer ordaya geçince, Rum ressamlar aradaki perdeyi kaldırdı ve Çinlilerin yaptığı resim cilalanmış duvara yansıdı, böylece resimdeki güzelliğin tüm boyutları daha iyi görünüyordu...
xxxxx
YAPILAN İYİLİK KONUŞULMAMALIDIR
Vaktiyle bulunduğu küçük yerde geçim sıkıntısı çeken dürüst ve temiz yaratılışlı genç bir adam, bir gün memleketine çok uzakta bulunan bir şehir merkezine giderek iş bulup çalışmaya, kendine yeni bir hayat düzeni kurmaya karar verdi Bu niyetle vakit kaybetmeden hazırlanıp yola koyuldu Genç adam bu yolculuğu sırasında yorum ve açıklaması kendisi için imkânsız olan bir takım olaylarla karşılaştı
Bunlardan biri şuydu: Bazı kimseler bir tarlaya buğday ekiyorlar, ekilen buğdaylar hemen yetişip olgunlaşıyor, onlar da hiç vakit kaybetmeden hasat ediyorlar, sonra bunları ateşe verip yakıyorlardı
İkinci olarak şuna şahit olmuştu: Bir adam büyük bir taşı kaldırmaya çalışıyor, kaldıramıyor; ama bu taşa bir tane daha ekleyince kaldırabiliyor, bir üçüncüyü ekleyince daha da rahat kaldırabiliyordu
Şahit olduğu bir başka olay da şu idi: Bir adam bir koyuna binmiş, onun üzerine birkaç kişi daha binmiş koşturuyorlar, arkalarından birileri de onlara yetişmek için çabalıyor ama yetişemiyorlardı
Adam bunlarla kafası Karışmış birhalde uzun yolculuğun nasıl geçtiğini anlamadan şehrin kapısına geldi Burada nurani bir ihtiyar kendisini durdurup nereden geldiğini, niçin geldiğini yolculuğun nasıl geçtiğini sordu Adam herşeyi anlattı ve yolda karşılaştığı alışılmamış hadiseleri de serüvenine eklemeyi unutmadı Bunun üzerine ihtiyar bu genç adama rastladığı olayları bir bir açıkladı:
"Senin yolda ilk rastladığın buğday ekip hemen hasat eden ve sonra ateşe verip yakan insanlar, iyilik edip de onu sağda solda konuşarak değerini sıfıra indiren insanları simgeler
Taş kaldırmaya çalışan kimse de şunu anlatır: İnsana ilk işlediği günah ağır gelir, onun altında ezilir Ama ona tevbe etmeden başka günahlar işlemeye devam ederse artık o günahlar ona hafif gelmeye başlar
Koyun ve ona binenlere gelince, koyun cennet hayvanıdır Sırtındakileri cennete taşımaktadır Koyuna ilk defa binen alimlerdir Ondan sonra binenler her sınıftan müminlerdir Bunlara yetişmek için koşanlar ise inançsızlardır
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 10 Ara 2011 20:59:54
DUA
Çocuk, deniz kenarına oturmuş, gözlerini de ilerdeki bir noktaya dikmişti. Belki de bir saattir öylece duruyordu. Onun bu hali, alışveriş için balıkçı sandallarının kıyıya dönmesini bekleyen bir ihtiyarın dikkatini çekti.
Yaşlı adam, seke seke onun yanına gidip:
- "Merhaba delikanlı!." dedi. "Bu gün deniz çok harika değil mi?"
Çocuk, başını çevirmeden:
- "Ama rüzgârlı," dedi. "Topum denize düşünce sürükleyip götürdü."
Adam, çocuğun yanına oturup:
- "Eğer biraz genç olsaydım, yüzüp onu alırdım!." dedi.
"Ama şimdi adım bile atamıyorum."
Çocuk, ona cevap vermedi. Ve kıyıdan uzaklaşan topunu daha iyi görebilmek için, hemen yanındaki tümseğe çıktı.
Yaşlı adam, sakin bir ses tonuyla:
- "Ümidini hiçbir zaman kaybetme!." dedi.
"Bence dua etsen çok iyi olur."
Çocuk, büyük bir sevinçle:
- "Dua etsem topum geri gelir mi?" diye sordu.
"Denize düştüğü yeri bilir mi?"
- "Allah isterse eğer, ona öğretir!." dedi ihtiyar.
"Topun geri gelmese de, duaların sevabı sana yeter."
Çocuk, yaşlı adamın sözlerini biraz düşündükten sonra, her okuduğunda dedesinden bahşiş kopardığı duaları ard arda sıraladı. Daha sonra da, topun dönmesi için Allah'tan yardım istedi. Ama üzüntüsü azalmamıştı. O topa bir sürü para harcamış, bayram parasını bile ona katmıştı. Şimdi artık tek şansı, bazen olduğu gibi, rüzgarın aniden yön değiştirmesiydi. Ama deniz çok büyüktü, topu ise küçücük.
Akşam üstü hava biraz daha sertleşti ve güneş batmak üzereyken sandallar döndü. Çocuk, eve gitmek istemiyordu. Bu yüzden de ihtiyarla birlikte oyalandı. Yaşlı adam, hep aynı balıkçıdan alışveriş yapardı. Sonunda onu bulup:
- "Avınız inşallah iyi geçmiştir!." dedi. "Eğer varsa, birkaç kilo alabilirim."
Sandaldaki adam, bir kova içindeki balıkları gösterip:
- "Zaten ancak o kadarcık tutmuştum," dedi. "Denizde "av" diye bir şey kalmadı."
- "Dua etmeyi denediniz mi?" diye atıldı çocuk. "Ümidinizi sakın kaybetmeyin!. "
Balıkçı için her şey tesadüftü. Bunun için de "rasgele" derlerdi. Ama şimdi bir şey hatırlamıştı. Yıllar yılı unuttuğu bir şeyi. Çocuğun yanaklarını okşarken:
- "Dua ha!." diye mırıldandı. "O zaman tutar mıyım?"
- "Tutamasanız bile, duaların sevabı size yeter," dedi çocuk. "Bunu yeni öğrendim."
Balıkçı, böyle bir sözü ilk defa duyuyordu. Başını ağır ağır sallayarak:
- "Ben de yeni öğrendim!." diye gülümsedi. "Üstelik de küçük bir öğretmenden."
Çocuk, bu sözlerden çok hoşlanmıştı. Artık topun gitmesine üzülmüyordu. Yanındaki yaşlı adam ona bir göz kırparken, balıkçı tekrar sandala yöneldi ve ağların üzerindeki eski örtüyü açtı. Bir top vardı orada. Henüz ıslak olduğundan, ışıl ışıl parıldayan bir futbol topu. Balıkçı, onu çocuğa uzatıp:
- "Öğretmenlerin hakkı hiç ödenmez!." dedi. "Bunu biraz önce denizde buldum!."
Çocuk, rüyada olmalıydı. Hiç beklenmedik şeylerin yaşandığı bir rüya. Aceleyle sağa sola bakındı. Ama her şey gerçekti. Balıkçı da, sandal da, ihtiyar da... Topu ise, işte ellerindeydi. Ona sıkıca sarılıp:
- "Bir daha benden izinsiz gezmek yok!." dedi. "Ya dua etmeseydim ne olurdun?"
Gökten üç elma daha düştü. Biri cüzi ve külli iradeyi temiz bir yürekle birleştirene, ikincisi total enerjiyi vicdan aklığıyla arayanlara, diğeri ise içindeki barış ve sevgiyi tüm doğayla paylaşanlara...
Alıntıdır----
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 10 Ara 2011 23:21:10
BİLİYOR MUYDUNUZ?
Ağaca Asılan Zekat Parası
Fatih Sultan Mehmet Han devrinde bir Müslümanın. günlerce dolaşıp yıllık zekatını verebileceği fakir birini arayıp bulamadığını
Bunun üzerine zekatının tutarı olan parayı bir keseye koyarak Cağaloğlu'ndaki bir ağaca asıp üzerine de:
"Müslüman kardeşim bütün aramalarıma rağmen memleketimizde zekatımı verecek kimse bulamadım. Eğer muhtaç isen hiç tereddüt etmeden bunu al" diye yazdığını..
Ve bu kesenin üç ay kadar o ağaçta asılı kaldığını.
şimdi evinde sakladığını çalıyorlar...Nerede kaldı ki ağaçta asılı olan..
Çevrimdışı bahharrr12
Tecrübeli Üye
****
152
108
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Ara 2011 00:08:53
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Sultan Mahmut kıyafet değiştirip, beraberinde sadrazam ve birkaç muhafız ile halkı teftişe çıkmış. Dolaşırken bir kahvehaneye girip oturmuşlar. Bakmışlar müşteriler kahvehaneciye seslenip duruyor: "Tıkandı Baba, çay getir"; "Tıkandı Baba kahve getir". Tıkandı Baba lakabı Sultan Mahmut'a ilginç gelmiş. Merak edip kahvehaneciyi çağırmış. Kahvehaneci gelince:
- Baba sana neden "Tıkandı Baba" derler?
Hele otur da anlat, demiş.
Tıkandı Baba başlamış anlatmaya:
- Ben bir gece, bir rüya gördüm.
Rüyamda tanıdığım tüm insanların bir çeşmesi vardı ve hepsinin çeşmesinden oluk oluk su akıyordu. Benim de bir çeşmem vardı fakat benim çeşmemdeki su ip gibi akıyordu. Sonra ben;
"Keşke benim çeşmem de onlarınki kadar aksa" diye içimden geçirdim. Sonra yerden bir çomak alıp suyun geldiği oluğu dürtmeye başladım. Ben oluğu dürterken çomak kırıldı
ve ip gibi akan suyum damlamaya başladı.
Bu sefer ben; "Keşke çeşmem diğerlerininki kadar olmasa da,
bari eskisi kadar aksa" diye içimden geçirdim ve oluğu kurcalamaya devam ettim. Ben uğraşırken suyun geldiği oluk tamamen kırıldı. Az önce damlayan suyum, tamamen kesildi. Ben yine uğraşmaya devam ediyordum ki,
o sırada Cebrail göründü; "Tıkandı, baba! Artık uğraşma!" dedi. O gün bu gündür bu rüyamı kime anlattıysam adım Tıkandı Baba'ya çıktı. Hangi işe elimi attıysam olmadı. Şimdi de burada çaycılık yapıp zar zor geçinmeye çalışıyorum.
Tıkandı baba'nın anlattıklarından etkilenen Sultan Mahmut, muhafızlarına; "Bundan sonra her gün bu adama bir tepsi baklava getirin; her baklava diliminin altına da bir altın koyun."
diye emir vermiş. Hemen ertesi gün askerler ilk tepsi baklavayı getirip,
Tıkandı Baba'ya teslim etmişler.
"Padişahımızdandır" diyerek...
Tıkandı Baba baklavaya sevinmiş.
"Ne zamandır tatlı yemişliğim de yoktu"
diye içinden geçirmiş. Almış tepsiyi tutmuş evinin yolunu.
Yolda düşünmüş kendi kendine; "Yahu ben bir canıma nasıl yerim bir tepsi baklavayı? En iyisi ben buna hiç dokunmadan satayım."
Tıkandı Baba işlek bir yol kenarına kurmuş tezgâhını başlamış;
"Taze baklava! Taze baklava!" diye bağırmaya...
Bu sırada yoldan geçen bir Yahudi baklavaya talip olmuş.
Üç aşağı beş yukarı anlaşmışlar, Yahudi baklavayı alıp gitmiş...
Tıkandı Baba baklavadan kazandığı ile ihtiyaçlarının bir kısmını karşılamış.
Yahudi baklavayı evine götürmüş.
Bir dilim atmış ağzına... Fakat dişine bir şey değmiş... Bu nedir diye bir bakmış ki; altın. Ve baklavanın her diliminin altında bir tane altın... Yahudi bu duruma anlam veremese de ertesi gün tekrar aynı yere gitmiş ki; aynı adamı görür müyüm diye... Bakmış ki adam orada...
Demiş ki; "Sen her akşam burada olacaksan, biraz indirim yap da ben her akşam alayım bu baklavaları senden." Tıkandı Baba kabul etmiş ve her akşam baklavayı Yahudi'ye satmaya başlamış.
Sultan Mahmut, bir ay baklava gönderdikten sonra;
"Bakalım Tıkandı Baba şimdi ne durumda?"
deyip adamlarıyla beraber tutmuş kahvenin yolunu. Fakat bu kez kıyafet değiştirmeden... Sultan Mahmut bakmış ki; Tıkandı Baba aynı tas aynı hamam. Ne uzamış ne kısalmış. Yine aynı kahvehanede, ekmek kavgasında... Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'yı yanına çağırtıp sormuş:
- Tıkandı Baba sana yolladığım baklavaları almadın mı?
Tıkandı Baba biraz mahcup:
- Geldi hünkârım, demiş. Ben de satıp ihtiyaçlarımı giderdim. Duacınızım.
Sultan Mahmut, bunu duyunca tebessüm etmiş. "Anlaşıldı Tıkandı Baba, sen gel bakalım benimle" demiş. Birlikte sarayın yolunu tutmuşlar. Saraya varınca Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'yı doğruca hazine odasına götürmüş. Sultan Mahmut, Tıkandı Baba'nın eline bir kürek tutuşturup:
- Baba daldır bakalım küreği istediğin yere...
Küreğin üzerinde ne kalırsa senindir, demiş.
Bunu duyan Tıkandı Baba öyle heyecanlanmış ki;
küreği ters tuttuğunu fark etmemiş bile...
Hızla küreği daldırıp çıkarmış ama ne çare? Kürek ters olunca üzerinde bir tanecik altın kalmış o da düştü düşecek... Derken o da düşmüş. Sultan Mahmut:
- Baba, demiş. Senin buradan nasibin yok! Sen şu bizim askerleri takip et. Onlar ne derse yap.
Tıkandı Baba boynunu büküp düşmüş askerlerin önüne... Sultan Mahmut askerlerden birini yanına çağırmış:
- Bu adamı alın Üsküdar'a götürün, demiş. Deyin ki; baba bir taş seç. Seçtiği taşa karışmayın. Sonra deyin ki; seçtiğin taşı fırlat. Tıkandı Baba taşı ne kadar uzağa atarsa; durduğu yerden taşı attığı yere kadar ona verin.
Askerler Tıkandı Baba'yı alıp Üsküdar'a götürmüş. Demişler ki baba bir taş seç. Tıkandı Baba sormuş "Ne için ki?" diye ama askerler bir şey söylememiş. Tıkandı Baba; şu büyüktü, şu küçüktü, şu yamuktu derken kocaman bir kayaya sarılmış demiş ki seçtiğim taş budur. Askerler demiş ki; "Baba sen şimdi bu taşı fırlat, ne kadar uzağa atarsan o kadar yer senindir." Bunu duyan Tıkandı Baba heyecanla seçtiği taşa atılmış, güç bela yerden kaldırmış. Fakat taşın ağırlığını direyemeyip elinde taş olduğu halde sırtüstü devrilmiş. Taş da üzerine düştüğünden oracıkta can vermiş. Askerler gidip durumu Sultan Mahmut'a anlattıklarında, Sultan Mahmut o meşhur sözünü söylemiş:
- Vermeyince Mabut, neylesin Mahmut?
gerçekten çok güzel bir hikaye...
Çevrimdışı alanyap
Uzman Üye
*****
1.787
4.682
3. Sınıf Öğretmeni
# 11 Ara 2011 00:40:28
HAMAL
Hamalsan iki şey önemlidir senin için : Yük ve yol..
Ancak sırtına aldığın yükle bu mesafeyi aşabilirsen, ücret mevzu bahis oluyor. Aksi olursa, cereme çekiyorsun!
Bunu düşünüyordum. Yanımdaki hamalla yola çıktık. İhtiyardı. Kendinden büyük bir yük almıştı. Benim sırtımda ise bir kaç bavul vardı sadece, onunkinin çeyreği… Diyordum ki içimden “Çok gitmeden kıvrılırsa titreyen bacakları, yüklenirim sırtındaki yükün yarısını!..”
Nitekim, çok geçmeden dedi ki;
“Mola vakti. Gel biraz dinlenelim!..”
“Ne molası”, dedim ona hayretle. “Ben daha terlemedim!..” Sözüme aldırmadı. Durdu. Çöktü. Salarken yükünün ipini, “Sen de dinlen hadi” dedi.
Benim canım sıkılmıştı bu işe. Genç olduğumu, ondan kuvvetli olduğumu, bunun gibi bir bunakla yola çıkmamın ne büyük hata olduğunu düşünüyordum. O ihtiyar, bir bacağını azıcık uzatmış halde sessizce dinleniyorken, ben huzursuz bir şekilde ayakta dolanıyordum.
Bir saat kadar sonra yine durdu, oturdu, sonra uzanarak dinlendi. Ben kızgınlıkla dolandım etrafında.. “Yükünü indirip sen de dinlen” demesine aldırmadım, ona daha çok kızdım.. Sonra yine durdu. Bana da dinlenmemi söyledi yine ama onu dinlemedim, dinlenmedim.
Yarım sat sonra “dinlenelim mi?” diye sordu, aksi aksi başımı salladım.. Kaçıncı molasıydı hatırlamıyorum, birden bire dizlerimin bağı çözüldü. Kafamın içinde uçuşan kara kara sinekler sustu, çöküp kaldım. Kayış kolumdan çıktı, sırtımdaki bavullar kaydı. Ne kadar zaman geçtiğini fark etmedim. Uyumuştum da uyandım mı, yoksa bayılmıştım da ayıldım mı anlamadım. Baktım kendi kocaman yükünün üzerine benim bavullarımı da bağlamıştı. Küçük tasına birazcık su koyup dudağıma dayadı, içtim. Sonra koluma girerek; “Haydi kalk”, dedi “Bana yaslan. Ağır ağır gider ve bir süre sonra yine dinleniriz.” Dediğini yaptım. Omuzundan güç aldım, ama asıl anlattıkları iyi geldi bana.
“Ben yılların hamalıyım”, dedi. “Nice pehlivan yapılı adamlar gördüm. Çoğu dinlenmek istemediklerinden yükleriyle birlikte kendilerini de toprağa serdi sonunda. Yolda gördüğümüz, saçılmış kuru kemiklerin çoğu anlattığım bu insanlara ait. Halbuki bir yükü taşımak bizim işimiz, altında ezilmek değil!. Unutma ki bur yük taşıdıkça ağırlaşır. Dinlenerek sen yükünü hafifletiyorsun! Belki günün birinde hamallığın şekli değişir. Belki o günleri ben göremem.
Ama sen kavuşursan o zamanlara, aman ha, kafanın içinde de sakın yük taşıma !.. Akşamları bırak ve hafifle. Sabah dinlenmiş olarak yeniden taşırsın yükünü. Bizim işimiz, bugünü yarına taşımak, bugünün altında yok olmak değil!
Çünkü yarınlarda bizi bekleyenler var, taşıdıklarımızı bekleyenler var..”
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 11 Ara 2011 13:59:00
Ana Hakkı Ödenmez
Musâ peygamber, Tûr Dağı’nda ALLAH u Tealâ ile konuşma şerefine erdikten sonra: “Yâ Rabbi, benim Cennet’teki komşularım kimlerdir, bazılarını bildirir misin?” diye bir istekte bulunmuştu
ALLAH, Musâ peygambere: “Senin Cennet’teki komşularından biri, falan yerde yaşayan bir kasaptır Görmek istersen, dükkânı falan yerdedir Git, bir gece kendisine misafir ol,” buyurdu
Musâ Peygamber, bu kasabın nasıl bir iyilik işleyerek kendine Cennet’te komşu olmayı hak ettiğini düşündü Bu merakla, onun bulunduğu bölgeye doğru yola çıktı Nihayet kasabı bularak: “Ey ALLAH’ın kulu, bu gece sana misafir olmak istiyorum, kabul eder misin?” dedi
Kasap: “Hay hay! ALLAH misafirlerine, kapım daima açıktır, akşam olsun da eve birlikte gidelim, dedi
Akşam olunca, kasap elindeki sepetin içini yiyeceklerle doldurdu Birlikte evin yolunu tuttular Eve gelince kasap:
– Bana müsaade buyurun, evvela şu salıncakta, değerli bir misafirim daha vardır Onun hatırını sorup ihtiyaçlarını karşılayayım, sonra sizinle ilgilenirim, dedi Odanın bir köşesinde asılı duran salıncaktan yaşlı bir kadın çıkardı Altını temizledi, elbisesini değiştirdi Adeta bir iskeletten ibaret kalmış ihtiyarın bütün hizmetini görüp, yemeğini yedirdikten sonra, tekrar yerine yatırdı O sırada İhtiyar kadının anlaşılır anlaşılmaz bir şeyler söylendiği duyulduKasap da bu sözlere “âmin” dedi
Musâ peygamber sordu: “Bu kimdir ki, kendisine bu kadar özenle hizmet ediyorsun?”
Kasap: “Bu benim anamdır Vaktiyle benim bütün zahmet ve sıkıntılarıma katlanmış vefakâr bir kadındır Şimdi ben de kendisine evlâtlık görevimi yapmaya çalışmaktayım”
– Peki, hizmetinin sonunda bir şeyler söyledi, sen de âmin, dedin; ne dedi ki?
– Annem, hizmetlerimden çok memnun kaldığı için, bana her gün, “Oğlum, Cennet’te Musâ Peygambere komşu olasın” diye dua eder; ben de âmin derim Bu olacak iş mi? Musâ Peygamber kim, ben kim? Ben onun yanına bile yaklaşabilir miyim hiç?
Bu esnada kendisini tanıtan Musâ Peygamber: “Müjdeler olsun sana,” dedi “Ben Musâ Peygamber’im Cennette senin bana komşu olacağını ALLAH haber verdiği için, komşumu görmek üzere buraya gelmiştim Annene hizmetten sakın geri kalma,” diyerek oradan ayrıldı.
alıntı
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 11 Ara 2011 14:09:01
kuran ayetlerinin meal ve tefsirlerini paylaşmayı düşündüğüm sayfamıza beklerim.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
bu sayfa yönetim tarafından "sohbet" bölümüne taşındığı için paylaşımlara teşekkür edemiyormuşuz.
kusura bakmasınlar.
hepsi benim için çok değerli, hepsi sırtımda taşıyıp kalbimde gezdirircesine kıymetli....
Çevrimdışı mn2135
Tecrübeli Üye
****
186
407
# 11 Ara 2011 14:19:52
açılmıyor
Çevrimdışı mn2135
Tecrübeli Üye
****
186
407
# 11 Ara 2011 20:22:44
Baktığınız konu veya bölüm silinmiş veya taşınmış olabilir. uyarısını veriyor
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 12 Ara 2011 21:22:19
80´ine merdiven dayamış yaşlı baba ile onu ziyarete gelen -45 yaşında ve saygın bir işi olan oğlu salonda oturuyorlardı.
Hal hatırdan, çoluk-çocuktan, havadan-sudan sahbet ettikten sonra oğlu susmuş, ayrılmanın sinyalini vermişti.
O anda üzerinde oturdukları sedirin yanındaki pencerenin pervazına bir karga kondu.
Yaşlı baba kargaya gülümserek biraz baktıktan sonra oğluna sordu: ´Bu ne oğlum?´
Oğlu şaşkın, cevapladı: O bir karga baba.´
Yaşlı baba kargaya biraz daha baktıktan sonra yine sordu: ´Bu ne oğlum?´
Oğlu daha da şaşkın, yine cevapladı: ´Baba, o bir karga´
Karga hâlâ pervazda, komik hareketlerle başını sağa sola çeviriyor, başını yan yatırıyor, havaya bakıyor, sonra başını yine onlara çeviriyordu.
Yaşlı baba üçüncü defa sordu: ´Bu ne?´
Oğlunun şaşkınlığı sabırsızlığa dönmüştü: ´O bir karga baba, üç oldu soruyorsun. Beni işitmiyor musun?
Yaşlı baba dördüncü defa da sorunca oğlunun sabrı taştı ve sesini yükseltti: ´Baba bunu neden yapıyorsun?
Tam dört defadır onun ne olduğunu soruyorsun, sana cevap veriyorum ve sen hâlâ sormaya devam ediyorsun. Sabrımı mı deniyorsun?´
Babası yüzünde hâlâ bir gülümseme yerinden kalktı, içeri odaya gitti ve elinde bir defterle döndü. Bu bir hâtıra defteriydi. Oturdu, sayfalarını karıştırdı ve aradığını buldu. Sevgiyle gülümseye devam ederek sayfası açık bir vaziyette defteri oğluna uzattı ve o sayfayı okumasını söyledi:
´Bugün 3 yaşındaki minik yavrumla salondaki sedirde otururken yanıbaşımızdaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Oğlum tam 23 defa onun ne olduğunu sordu. 23 soruşunda da ona sevgiyle sarılarak, onun bir karga olduğunu söyledim.
Rahatsız olmak mı? Hayır! Onun sorusunu masumca tekrar edişi içimi sevgiyle doldurdu.´
´Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza iyi davranmanızı kesin olarak emretti. Eğer onlardan biri, ya da her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara ´öf´ bile deme; onları azarlama; onlara tatlı ve güzel söz söyle.´ (İsra, 23)
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 12 Ara 2011 21:35:39
HERKES SOYUNA ÇEKER
Bir padişah Hızır'ı görmek istiyordu Bir gün bunun için tellallar çağırttı "Kim bana Hızır'ı gösterirse onu armağanlara boğacağım" dedi Birçok oğlu uşağı olan fakir bir adam bu işe talip oldu Karısına dedi ki: "Hanım ben padişaha Hızır'ı bulacağımı söyleyip ondan kırk gün müsade alacağım Bu kırk gün için padişahtan size ömrünüz boyunca yetecek yiyecek, içecek ve para alırım
Kırk günün sonunda Hızır'ı bulamayacağım için benim kelle gider, ama siz rahat olursunuz"
Adamın karısı kanaatkar biriydi "Efendi biz nasıl olsa alıştık böyle kıt kanaat geçinmeye Bundan sonra da idare ederiz Vazgeç bu tehlikeli işten" dedi Ama adam kafaya koymuştu Padişaha gidip Hızır'ı bulacağını söyledi Bunun için kırk gün izin istedi Hızır'ı bulmak için koşuşturacağı kırk gün zarfında ailesinin geçimi için sarayın ambarından tonlarca yiyecek, içecek ve nakit para aldı Bunları evine teslim edip kırk gün ortalıktan kayboldu Kırk günün bitiminde padişahın huzuruna çıkıp herşeyi itiraf etti: 'Benim aslında Hızır'ı falan bulacağım yoktu Ailece sıkıntı çekiyorduk Hızır'ı bulacağım diye sizden dünyalık almak istedim" dedi Padişah buna çok kızdı: "Padişahı kandırmanın cezasını hayatınla ödeyeceğini hiç düşünmedin mi?" diye bağırdı Adam da her şeyi göze aldığını söyledi Bunun üzerine padişah yanında bulunan üç veziriyle görüş alış verişinde bulundu Birinci vezire sordu:
- Padişahı kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Efendimiz, bu adamın boğazını keselim, etini parçalayıp çengellere asalım
Bu sırada peyda olan, nurani, ak sakallı bir ihtiyar I vezirin sözleri üzerine söyle dedi: Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Padişah ikinci vezirine sordu:
- Bu adama ne ceza verelim?
- Hükümdarım bu adamın derisini yüzüp içine saman dolduralım
Biraz önce ansızın ortaya çıkan ihtiyar yine "Küllü şeyin yerciu ila aslını" dedi
Padişah üçüncü vezire sordu:
- Ey vezirim sen ne dersin, beni kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Padişahım bana göre, bu adamı affedin Size yakışan, sizden beklenen budur Bu adam önemli bir suç isledi ama sanıldığı kadar da kötü biri değil Çünkü çoluk çocuğunun rahatı için kendini feda edebilecek kadar da iyi yürekli
Nurani ihtiyar yine söze karıştı: "Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Bu defa padişah o yaşlı zata yöneldi:
- Sen kimsin? İkide bir tekrarladığın o laf ne demektir?
ihtiyar cevap verdi:
- Senin birinci vezirinin babası kasaptı Onun için kesmekten, etini çengellere asmaktan bah setti Yani aslını gösterdi İkinci vezirin babası yorgancı idi Yorgan yastık, yatak yüzlerine yün, pamuk vb doldururdu O da babasına çekti
Üçüncü vezirin ise babası da vezirdi O da soyuna çekti, büyüklüğünü gösterdi Benim söylediğim söz "Herkes aslına çeker" demektir Vezir istersen (üçüncü veziri göstererek) işte vezir, Hızır istersen (kendini göstererek) işte Hızır, bu adamı mahcup etmemek için sana göründüm, dedi ve kayboldu
Çevrimdışı Nazlıhilal38
Uzman Üye
*****
274
1.134
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Ara 2011 21:45:18
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş.Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış.Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş.Doktor,çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış.Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, "Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: "Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 12 Ara 2011 21:49:09
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş.Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış.Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş.Doktor,çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış.Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, "Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: "Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş.
Bu hikayeyi ilk okuduğumda çok etkilenmiş ve veli toplantısın da okumuştum..sürekli şiddet uygulayan veliler bir nebzede olsa vazgeçmişlerdi.Paylaşım için teşekkürler öğretmenim.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 12 Ara 2011 22:46:00
Bir dükkan sahibi dükkanın vitrinine üzerinde satılık yavru köpekler yazan bir tabela asarkenyanında küçük bir erkek çocuğu belirdi. '' köpek yavrularını kaça satıyorsunuz?'' diye sordu. Adam çocuğa yavruların en az 50 dolar ettiğini söyledi. Çocuk elini cebine attı, biraz bozuk para çıkardı, dükkan sahibine bakıp'' iki dolar 35 sentim var onlara bakabilir miyim? dedi. Dükkan sahibi bir ıslık çaldı. Lady adlı bir köpek dükkanın içindeki kulübesinde çıkıp onlara doğru koşmaya başladı. Arkasında beş tane küçük yün yumağı vardı.
yavrulardan biri, diğerinin gerisinden topallayarak geliyordu. Bu küçük çocuğun hemen dikkatini çekti.
'' bu yavrunun nesi var?'' dükkan sahibi "veterinerin dediğine göre, kalçasında bir kemik eksikmiş" diye yanıt verdi. "hep böyle topallayacakmış."
küçük çocuk hemen,"onu almak istiyorum" dedi. dükkan sahibi "sahi mi?... o yavruyu gerçekten istiyorsan sana bedava verebilirim" dedi.
çocuk dükkan sahibine yaklaştı ve öfkeyle "onu bana bedava vermenizi istemiyorum. Bu yavru da diğer yavrular kadar değerli. Fiyatı neyse size ödeyeceğim şimdi size 2 dolar 35 sent vereceğim, kalan parayı da ayda 50 sent, 50 sent ödeyeceğim!" dedi. dükkan sahibi "o sakat yavruyu ne yapacaksın?O hiçbir zaman diğer köpekler gibi koşup, oynayamayacak" dedi.Küçük çocuk pantolonunun paçasını yukarı kaldırdı ve iki çelik bağla desteklenmiş eğri sol bacağını gösterdi "ben de pek koşamıyorum" dedi.
"Bu yavrunun da kendini anlayacak birine ihtiyacı var."
Çevrimdışı fedilem
Uzman Üye
*****
324
746
# 12 Ara 2011 23:51:25
Yaşlı adam lisenin tam karşısında bahçeli şirin bir ev satın almıştı. Karısıyla birlikte son yıllarını huzur içinde yaşamak istiyorlardı...
Taşındıklarının ilk birkaç haftasını huzur içinde geçirdiler. Ancak ders yılı başlar başlamaz her şey değişti. Çünkü dersten çıkan bir grup öğrenci, sokak boyunca dizili tüm çöp bidonlarını sırayla tekmeliyor, çıkan sese çığlıklarını katıp müthiş gürültü yapıyorlardı. Bu çekilmez gürültüye yaşlı karı koca ancak birkaç gün dayanabildiler... Bir sabah Lise Müdürü’ne çıktılar, olayı anlattılar:
“Lütfen ilgilenin” diye de ricada bulundular. Değişen bir şey olmayınca, polise şikayet ettiler. O hafta boyunca polis tüm sokağı denetime aldı. Fakat polisler sokaktan çekilir çekilmez, çocuklar öyle bir bağırmaya ve bidonları tekmelemeye başladılar ki, yaşlı adamla karısı neredeyse eski günlerini arar hale geldiler. Yedi çocuk babası dostu işte tam o sırada telefon etti.
Yaşlı adam o kadar doluydu ki, hâl hatırdan hemen sonra çocukları şikayete başladı. Dostu, yedi çocuk büyütmüş olmanın tecrübesiyle bir tavsiyede bulundu: “Tavsiyemi aynen uygulayabilirsen huzura kavuşursun” dedi.
Yaşlı adamın başka çaresi yoktu. Öğrendiği yöntemi uygulayacaktı...
Ertesi gün, tam da çocukların gürültüyle sokaktan geçtikleri saatte bahçeye çıktı. Çocuklar yaşlı adama hiç aldırmadan bidonları tekmelemeyi sürdürdüler.
Yaşlı adam ise her şey yolundaymış gibi gülümseyerek seyrediyordu. Tam önünden geçerlerken, çocukları durdurdu.
Elebaşı oldukları anlaşılan iki çocuğun gözlerinin içine gülümseyerek: “Hepiniz çok iyi çocuklarsınız” dedi, “tıpkı gençliğime benziyorsunuz. Ben de sizin yaşlardayken gürültü çıkarmaktan hoşlanırdım. Ama bunun ödüllendirilmesi lâzım. Eğer her gün bu saatte gürültü yaparsanız, size bir dolar vereceğim.”
Bu teklif çocukların çok hoşuna gitti. O günden sonra çöp bidonlarını daha büyük bir istekle tekmelediler, daha dayanılmaz biçimde gürültü ettiler. Birkaç gün sonra yaşlı adam, tekrar çocukların karşısına çıktı: “Çocuklar” dedi, “biliyor musunuz bu ay enflasyon yükselmiş; bu durumdan en çok biz emekliler etkileniriz.”
“Yani?” diye sordu çocuklardan biri, “ne demeye çalışıyorsunuz?”
“Bundan böyle size bir dolar yerine yarım dolar verebileceğimi söylemeye çalışıyorum, çünkü enflasyon gelirimi azalttı.”
Çocuklar bu durumdan pek hoşlanmadılar, ama razı oldular. Artık elli sent karşılığında sokaktaki çöp bidonlarını tekmeliyorlardı. Derken yaşlı adam, bir süre sonra bir kez daha karşılarına çıktı:
“Kötü haber” dedi, “bu ay da enflasyon yüksek çıktı. Anlayacağınız gelir kaybım arttı. Bundan sonra ne yazık ki sadece yirmi beş sente bidonları tekmeleyeceksiniz.”
Gruba önderlik eden iki çocuk kendi aralarında tartışıp bir karar verdiler:
“Bu imkânsız bayım. Günde yirmibeş sente bu zor işi kimseye yaptıramazsınız. Gücenmeyin, ama biz işi bırakıyoruz.”
Yaşlı adamla karısı o günden sonra bahçeli evlerinde huzurlu ve mutlu bir hayat yaşadılar.
.hikaye...
I. Kıssa
Avrupa'nın ünlü sanat merkezilerinden birinde, çocuğun biri, vitrinde çok
hoş bir tablo görür. Tablonun bedeli oldukça yüksektir. Çocuk bu tabloyu
bir sonraki sene abisinin doğum gününe almayı ister ve bir iş bulup kıt
kanaat geçinerek biriktirdiği tüm para ile mağazaya gider.
Şanslıdır, tablo hala satılmamıştır. İçeri girer, tabloyu bir süre yakından
izledikten sonra resmi yapan sanatçıyı bulur ve; "Abimin doğum günü için bu
resmi satın almak istiyorum, tüm param da bu kadar" der.
Ressam bir süre düşündükten sonra resmi paketler ve çocuğa satar. Çocuk
paketini alır ve teşekkür ederek çıkar.Mağazada adamın arkadaşları da
vardır
ve şaşkın şaşkın sorarlar: "Sen ne yaptın, o resmin değeri milyonlar
ederdi.
Neden bu kadar düşük bir rakama sattın?"
Ressam cevap verir: "Evet, ben bu resme milyonlarını verecek bir sürü insan
bulabilirdim, ancak tüm servetini bu resme verecek kaç kişi
bulabilirdim?..."
Sözün Özü: Günümüzde insanlar her şeyin fiyatını biliyor, fakat hiçbir
şeyin
değerini bilmiyorlar.
II. Kıssa
Hz.Ali'nin ağabeyi Cafer b. Ebu Talib'in oğlu Abdullah, sıcak bir günde,
bir
kabilenin hurmalığına inmişti. Abdullah burada dinlenirken, hurmalıkta
çalışan köleye, yemek vakti üç parça ekmek geldiğini gördü.
Adam ekmeklerden birini ağzına götürmek üzereydi ki, birden önünde açlığı
her halinden belli bir köpek belirdi.
Köle elindeki ekmeği köpeğin önüne attı. Köpek ekmeği derhal yedi. Köle
ekmeğin ikinci parçasını da attı. Köpek bunu da bir kerede sildi süpürdü.
Köle bunun üzerine üçüncü parçayı da köpeğe verdi. Kalkıp, yeniden işine
dönmek üzereydi ki, olup biteni uzaktan seyreden Abdullah, yaklaşıp sordu:
- "Ey köle, bugünkü yiyeceğin ne kadardı?" Köle sıkılarak cevap verdi:
- "İşte bu üç parça ekmek."
- "O halde neden kendine hiç ayırmadın?"
- "Baktım ki, hayvan çok aç. O halde bırakmak istemedim."
- "Peki sen ne yiyeceksin şimdi?"
- "Oruç tutacağım."
Bunun üzerine, Abdullah b. Cafer, köleden sahibini, evinin nerede olduğunu
sordu. Sonra da gidip adamdan bu hurmalığı içindeki köleyle birlikte satın
aldı. Sonra döndü, köleye bu tarlayı ve onu sahibinden satın aldığını
söyledi ve ekledi:
"Seni azad ediyorum. Bu hurmalığı da sana hediye ediyorum." Cömertliğiyle
meşhur Abdullah b. Cafer, kendisinden daha cömert birini tanıyıp tanımadığı
sorulduğunda, bu olayı anlatır ve: "Ama o köpeğe topu topu üç parça ekmek
vermiş; sense ona koskoca bir hurmalığı ve hürriyetini vermişsin"
dediklerinde, şu karşılığı verirdi: "Ama o elindeki herşeyi verdi; ben ise
elimdekinin bir kısmını...
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 13 Ara 2011 18:32:22
Bir Tepsi Baklava Dünyaya Bedel
Dünyanın en akıllı adamını bulmak için diyar diyar gezen bir keşişin yolu Nasreddin Hoca’nın köyüne düşmüş ve köylülere:
- Sizin köyün en akıllı adamı kim? diye sormuş.
Köylüler:
- Bu da sorulur mu hiç, diye gülüşmüşler ve keşişi yanlarına aldıkları gibi soluğu Nasreddin Hoca’nın yanında almışlar.
Hoca’yla keşişi tanıştırmışlar. Bir iki hoşbeşten sonra, keşiş eline bir çomak almış; yere bir daire çizmiş. Nasreddin Hoca da bir çomak almış, daireyi ortadan ikiye bölmüş.
Keşiş bir doğru daha çizerek daireyi dörde bölmüş. Hoca da dörde bölünmüş dairenin üç dilimine çarpı işareti koymuş.
Keşiş elleriyle aşağıdan yukarıya doğru belirsiz bir hareket yapmış. Hoca da aynı hareketi yukarıdan aşağıya doğru yapmış.
Keşiş büyük bir hayranlıkla hocayı tebrik etmiş. Olup biteni merakla takip eden ancak hiçbir şey anlamayan halk, hayretle keşişe ne olduğunu sormuş.
Keşiş heyecanla:
- Bu adam gerçekten dünyanın en akıllı adamı, demiş. Yere dünya çizdim, “Ortadan ekvator geçer” dedi. Ben dünyayı dörde böldüm, o da “Dörtte üçü sudur” dedi. Ben “Yerden buharlaşma sonucunda ne olur?” diye sordum, o da “Yağmur yağar” dedi.
Keşişin söyledikleriyle yetinmeyen halk, olup biteni bir de Hoca’dan dinlemek istemiş.
Hoca önce uzun uzun gülmüş. Ahali iyice meraklanmış.
- Haydi, Hocam öldürecek misin bizi meraktan, diye sıkıştırmışlar hocayı.
Hoca başlamış anlatmaya:
- Bu adam oburun biri, demiş. Yere bir tepsi baklava çizdi. Ben de “Yarısı benim” dedim. Daha sonra tepsiyi dörde böldü. “O zaman dörtte üçü benim” dedim. O da “Tepsi altından ateşi hafif hafif almalı” dedi. Ben de “Üstüne fındık fıstık serpersek daha iyi olur” dedim.
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 13 Ara 2011 18:43:35
KADERİNİ SEV, BELKİ EN İYİSİDİR.
"KADER
Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.
Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
"Ol" der Tanrı. Güneş oluverir.
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister. "Ol" der Tanrı. Bulut olur.
Rüzgâr alır götürür bulutu, rüzgârın oyuncağı olur.
Rüzgâr olmak ister bu kez. Ona da "Ol" der Tanrı.
Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
Her şey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan esen burdan eser, kaya bana mısın demez!
Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı...
Sırtında bir acı ile uyanır....
Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. ."
Çevrimdışı karabekir_2005
Tecrübeli Üye
****
150
113
# 13 Ara 2011 20:04:32
İşte Sana 20 Kr
çocuk Okuldan Yeni Gelmişti. Annesi Her Zamanki Gibi Telaşlıydı Yine Birşeylerle İlgileniyordu. Çocuk Anne Biraz Konuşabilir Miyiz Dedi
anne Her Zaman Ki Gibi Kızarak Oğlum Hadi Odana Dedi
çocuk Boynu Bükük Bir Şekilde Odasına Çıktı.
akşam Oldu Babası İşten Geldi
baba Bana 10 Krş Verir Misin Dedi. Baba Kızgın Bir Şekilde Ben Sabahtan Akşama Kadar Çalışıyorum. 20 Krş Kazanmak İçin 1 Saat Çalışıyorum. Ne Yapacaksın Bu Kadar Parayı Hadi Odana Diyerek Çocuğu Odasına Gönderdi. Sonra Sakin Kafayla Biraz Düşündükten Sonra Çocuğuna Haksızlık Yaptığını Fark Etti. Çocuğun Odasın Çıkıp Onu Öptü Ve Kokladı. Çocuğun Sana Bağırdığım İçin Özür Dilerim Dedi. Buğün İşlerin Çok Yoğun Olduğunu Bu Yüzden Biraz Sinirli Olduğunu Söyledi.
hani İstemiştin Ya İşte Sana 10 Krş Dedi. Çocuk Sevinç İçinde Yatağından Doğruldu Ve Yastığının Altındaki Paraları Çıkardı.
baba Bu Defa Çok Çok Kızmıştı. Mademki Paran Var Neden Benden Para İstiyorsun Dedi .
çocuk Paraları Saydı Tamı Tamına 20 Krş Şimdi Bana Bir Saatini Ayırır Mısın Babacığım Dedi
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 14 Ara 2011 20:06:40
YA BARDAK OLACAKSIN YA DA GÖL
Ustaların çıraklarına sadece edindikleri mesleği, zanaatı değil hayatı da öğrettikleri,en geniş ve gerçek anlamıyla öğretmen oldukları dönemdeHintli bir ahşap ustası yaşıyordu. Bu ustanın çırağı büyüdü, ahşap işlemeyi ve hayatı öğrendi, kendi işini kurup başlattı. Bir süre sonra dostlarından biri oğlunu getirdi, ustadan onu yanına çırak almasını istedi.
Fakat bu çırak sürekli yakınıp duran, her şeye bozulan bir çocuk çıktı.
Tahta getirmeye gidiyor, döndüğünde ellerine kıymık battığından uzun uzun yakınıyordu. Bir iş teslim etmeye gidiyor, döndüğünde yoldan, sıcaktan, müşterinin tavrından yakınıyordu. Usta çocuğa bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama sözlerinin hiçbir etkisi olmuyordu. Bir gün usta çırağını köye tuz almaya gönderdi. Çırak ustasının söylediği gibi, tuzu alıp döndü.
Usta bir bardak su getirmesini söyledi. Çırak bir bardak suyu da getirdi.
Usta, Şimdi o tuzu suyun için at" dedi. Çırak ustasının söylediğini yaptı.
Sonra usta "Şimdi o suyu iç" dedi. Çırak suyu içti ve tabii ki içer içmez de tükürdü.
Öfkeyle ustasına bakarken, usta "Nasıldı tadı" diye sordu. Çırak nefretle, "Çok acı" dedi.
Usta çocuğa "Tuzu yanına al gel, gidiyoruz" dedi. Çırak ustasının peşine takıldı.
Bir süre sonra civardaki gölün kıyısına geldiler.Usta çırağa "Bütün tuzu göle dök" dedi.
Çırak söyleneni yaptı.
Usta "Şimdi gölün suyundan iç" dedi. Çırak içti."Suyun tadı nasıldı" diye sordu usta.
Çırak, "Çok güzeldi" dedi.
"Peki tuzun acısını hissettin mi" diye sordu bu kez de.
Çırak "hayır" dedi.
Usta çırağı karşısına oturtup anlattı:
"Hayattaki bütün olumsuzluklar işte bu bir avuç tuz gibidir.
Eğer sen küçük bir bardak su isen, nasıl tuzun bütün acısını tattıysan,
hayatın bütün olumsuzluklarından da öyle etkilenirsin.
Eğer sen kişiliğinle ve gönlünle bu önümüzdeki göl gibi isen, hayatta karşılaşabileceğin bütün olumsuzluklar seni,
o bir avuç tuz gölün suyunu nasıl etkilediyse öyle etkiler,bir bardak suda tattığın acıyı vermez sana.
Seçim senindir: Ya bardak olacaksın ya da göl..."
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 14 Ara 2011 20:30:47
İÇLERİNE SAKLAYALIM
İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş...
Hep şikayetçi hep bıkkınmış...
Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler.
" Saklayalım, zor bulsunlar. Zor buldukları için belki kıymetini bilirler " diyerek
başlamışlar tartışmaya. Sorun büyükmüş. Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü. Kimisi
" Everest'in tepesine saklayalım " demiş, kimisi
" Atlas Okyanusu'nun dibine" demiş.
"Tac Mahal'in kubbesi, Mekke sokakları, İtalyan sofrası, bir hastanenin yeni doğan
odası,dondurma külahı, lale bahçesi... "Pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş... Derken meleklerden biri " İÇLERİNE SAKLAYALIM " demiş.
" Kimsenin aklına gelmez içine bakmak" İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış...
Hiçbir mutluluk kolay gelmiyor. Kolay kolay gülmüyor insanın yüzü...
Emekte ve insanın içinde saklı mutluluk. Ne başkasının ekmeğinde, ne başkasının evinde, ne de başka bir şeyde......
Bu yüzden gözünüz hep içeride olsun!
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 14 Ara 2011 21:44:50
Gerçek tevazu
Bir adamcağız, kötü yoldan para kazanıp bununla kendisine bir inek alır. Neden sonra, yaptıklarından pişman olur ve hiç olmazsa iyi birşey yapmış olmak için bunu Hacı Bektaş Veli ‘nin dergahına kurban olarak bağışlamak ister. O zamanlar dergâhlar aynı zamanda aşevi işlevi görüyordu. Durumu Hacı Bektaş Veli ‘ye anlatır ve Hacı Bektaş Veli helal değildir diye bu kurbanı geri çevirir. Bunun üzerine adam Mevlevi dergahına gider ve ayni durumu Mevlana ‘ya anlatır. Mevlana ise bu hediyeyi kabul eder. Adam aynı şeyi Hacı Bektaş Veli’ye de anlattığını ama onun bunu kabul etmemiş olduğunu söyler ve Mevlana’ya bunun sebebini sorar. Mevlana söyle der:
— Biz bir karga isek Haci Bektaş Veli bir şahin gibidir. Öyle her leşe konmaz. O yüzden senin bu hediyeni biz kabul ederiz ama o kabul etmeyebilir.
Adam üşenmez kalkar Haci Bektaş dergâhı’na gider ve Hacı Bektaş Veli’ye, Mevlana’nın kurbanı kabul ettiğini söyleyip bunun sebebini bir de Haci Bektaş Veli’ye sorar. Hacı Bektaş da söyle der:
— Bizim gönlümüz bir su birikintisi ise Mevlana’nın gönlü okyanus gibidir. Bu yüzden, bir damlayla bizim gönlümüz kirlenebilir ama onun engin gönlü kirlenmez. Bu sebepten dolayı o senin hediyeni kabul etmiştir.
Çevrimdışı BAYPARS2
Uzman Üye
*****
1.975
7.279
4. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2011 20:35:21
Yavuz Sultan Selim'in Zerafeti Slayt(Alıntıdır)
Çevrimdışı melfa
Tecrübeli Üye
****
803
2.530
1. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2011 20:55:19
İlk görev yerim Şanlıurfa'da başımdan geçen bir olayı paylaşmak istiyorum.
Öğretmenliğimin ikinci yılı, 52 mevcutlu , Türkçeyi tam konuşamayan bir sınıfım var. Elimden geldiğince uğraşıyorum.
Matematikten ikişer saymayı ancak bitirdim ama bir öğrencim bir türlü kavrayamadı.
Ben de babasına bir not yazıp çocuğa verdim, gönderdim. "Sayın veli, sınıfta tüm uğraşmalarıma karşın , çocuğunuz ikişerli saymayı öğrenemedi. Lütfen siz de evde destek olunuz."
Ertesi gün öğrenci elinde bir kağıtla geldi."öğretmenim babam siye bunu yolladı"
Açtım okudum, önce şaşırdım sonra güldüm. Kağıtta aynen şu yazıyordu:" Öğretmen sen misin, ben miyim?" 
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2011 21:11:26
Hz. Fatıma, ‘ya Ali’ der.. “hasan hüseyin aç, evde yiyecek yok..
gidip yiyecek birşeyler alsana”
... Hz.Ali’nin sadece altı dirhemi vardır.
yiyecek almak için evden çıkar ve giderken yolda kavga eden iki insan görür.
Hz Ali “Niçin kavga ediyorsunuz?
Şu âlemde Allah’ı düşüneceğiniz yerde niçin birbirinizle mücadele ediyorsunuz?” diye sorar.
Kavga edenlerden biri, diğerinden altı dirhem alacağı olduğunu, vermediğini, söyler. Hz Ali cebindeki altı dirhemi çıkarır ve alacaklıya verir.
Evine geldiğinde eli boştur, ‘Cennet kadınlarının seyyidesi’,
“Ya Ali, hiç mi bir şey almadın?”
diye sorunca,
“Ama ara düzelttim ya Fatma” der.
Hz Fatma’nın yüzünde nurlu bir gülümseme belirir.
Memnundur kocasının bu güzel hareketinden.
Daha sonra Hasan’la Hüseyin ağlamaya başlarlar, ‘açız’ diye. bu acı manzaraya dayanamaz ve evden çıkar, Yolda bir adama rastlar.
Elinde besili bir deve..
“Ya Ali bu deveyi sana satmak isterim, ucuza satacağım.”
“Param yok” der Hz Ali. “Olsun” der adam.
“Bu deveyi sana vermeyi çok istiyorum.150 dirhem bu deve. Al sonra ödersin.” Alır Hz Ali o deveyi.
Yolda giderken başka adama rastlar. “Ya Ali” der, “ne güzel bir deve bu.
Ben bunu 300′e alayım ne olursun reddetme beni.”
Hz Ali “ama ben bunu 150′ye aldım” der. “Olsun, ben çok beğendim bunu”
ve deveyi satar. Hz Ali mutlu bir şekilde gider
yiyecekleri alır eve döner. sonra Peygamber’in huzuruna çıkar.
Efendimiz(s.a.v.) güler, “gel” der,
“ya Ali şu deve hikâyesini anlat”.
Anlatınca da der ki:
“Sen ki ara düzelttin. Allah
Cebrail’i ile sana deveyi sattı.
İsrafil’i ile de satın aldı. Her kim ki ara yapar, birleştirir,
düzeltir, ikilikten insanları
kurtarırsa o bendendir ya Ali.”
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2011 23:07:13
Bir Babadan Çocuklarına Mutluluk Reçetesi...
Baba ve iki küçük çocuğu ormanda gezintiye çıkmışlardı. Bir süre yürüdükten sonra çocuklardan biri, “Baba, çok yoruldum” dedi. “Beni kucağına alır mısın?”
Baba yürümeyi sürdürerek yanıtladı oğlunu:
“Üzgünüm, seni kucağıma alamam” dedi. “Ben de çok yorgunum.”
Çocuk aldığı yanıttan hoşlanmamıştı, bu kez ağlamaya başladı.
Baba tek sözcük söylemeden durdu ve ağaçtan bir dal kesti.
Dalı bıçakla düzeltti ve oğluna verdi.
“Al oğlum, sana güzel bir at” dedi.
Çocuğun gözleri mutlulukla ışıldadı. Büyük bir coşkuyla sıçrayarak ata bindi ve atına vurarak evine doğru yürümeye başladı.
Baba kendilerini şaşkınlıkla izleyen kızına döndü bu kez:
“İşte yaşam budur kızım” dedi. “Kimi zaman sen de ruhsal ya da bedensel açıdan yorgun olduğunu duyumsayabilirsin. İşte o zaman sen de kendine ağaç dalından bir at bul ve mutluluk içinde sürdür yolunda ilerlemeni...”
Sonra da tane tane açıkladı sözlerini:
“Bu at bir arkadaş, bir şarkı, bir şiir, bir çiçek, belki de bir çocuğun gülümsemesi olabilir. Çevresine bakınıp böyle bir atı arayan herkes onu bulabilir” dedi ve bir de öğüt verdi kızına:
“Yaşamın ne denli zor olduğunu düşünürsen, senin için yaşam o denli zorlaşır.”
Alıntıdır--
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 16 Ara 2011 20:27:19
KISSADAN HİSSE-İBRET
Günlerden bir gün, köylerden birinde, adamın birinin eşeği kuyuya düşmüş. Niye düşer, nasıl düşer diye sormayın. Eşek bu. Düşmüş işte. Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı, belki de üzerine toprak dökülmüştü. Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı, ot yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm!
Hayvancık saatlerce acı içinde kıvranmış, bağırmış kendi kendine , kendi dilinde. Sesini duyan sahibi gelip bakmış ki vaziyet kötü. Zavallı eşeği kuyunun dibinde öylece melül mahzun mahzun bakınıyormuş. Üstelik yaralanmış.
Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız köylüleri yardıma çağırmış. Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kalmış. Sonunda karar verilmiş, kurtarmak hem çok güç hem de onca uğraşıya değmezmiş. Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek. Ellerine aldıkları küreklerle başlamışlar etraftan kuyunun içine toprak atmaya... Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları her seferinde silkinerek dibe döke döke ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükseliyormuş. Ve sonunda yukarıya kadar çıkmış. Köylüler ağzı açık öylece baka bakakalmışlar!
Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır. Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla başetmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır...
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 16 Ara 2011 20:43:57
Ölümüne Soğuk ve Kirpiler...
Dünya tarihinde az rastlanır bir kış döneminde hayvanlar teker teker donarak ölmekteymiş...
Kirpiler de durumun farkına varmış, soğuktan korunmak ve kendilerini koruyabilmek için birbirlerine iyice sokulmaya karar vermişler...
Ama sırtlarındaki dikenler birbirlerine batınca ayrılmışlar ve onlar da diğerleri gibi ölümün sessizliğine yatmış, soğuk devam ettikçe de birer birer donarak ölmeye devam etmişler...
Sonunda bir karar vermeleri gerekmiş: Ya ölüp yeryüzünden silinecekler ya da dikenlerine rağmen birleşip birbirlerine sokulmayı göze alacaklar...
Akıl baskın çıkmış ve birlik olmuşlar...
Birbirlerine sokularak ısılarını paylaşmışlar, ufak tefek yaralanmalara da hiç aldırmadan. Bu birlikteliğin getirdiği küçük yaralar ise onları hem hayatta tutumuş hem de yaşamı öğretmiş...
(...Paulo Coelho)
. DÖRT KELEBEK !
Dört tane kelebek bir gün bir ateş görmüşler. Bunun nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istemişler. Birinci kelebek ateşe biraz yaklaşmış ve üzerinin aydınlandığını görmüş. Arkadaşlarının yanına gelmiş ve:
-Bu ateş aydınlatıcı bir şey ! demiş..
İkinci kelebek bununla yetinmeyerek daha fazla şey öğrenmek istemiş. Biraz daha yaklaşmış ve ısındığını hissetmiş..demiş ki:
-Aynı zamanda bu ateş ısıtıcı bir şey !
Üçüncü kelebek bununla da yetinmemiş, Biraz daha biraz daha yaklaşmış. Bir anda ateşin kanatlarını yaladığını hissetmiş ve yanmış kanatlarıyla geri dönmüş..Şöyle demiş:
-Ve bu ateş yakıcı bir şey !
Sonuncu kelebek daha da çok şey öğrenmek istiyormuş. Biraz yaklaşmış, aydınlandığını görmüş. Biraz yaklaşmış, ısındığını hissetmiş. Biraz daha yaklaşmış, ateş kanatlarını kavurmuş ve biraz daha yaklaştıktan sonra tamamen yanan kelebek "poff ! " diye ortadan kayboluvermiş... Ateşin gerçekten ne olduğunu belki bir tek o öğrenmiş ama geri dönüp söyleyememiş.. Çünkü o kaybolmuş ateş içinde ve bir şeyi, ancak içinde kaybolan bilebilirmiş !.. »
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 17 Ara 2011 22:38:43
Çobanın Aşkı
Aşıktı delikanlı. Sevgilisinin isminden başka bir şey bilmediğinden mi, konuşmaya mecali olmadığından mı bilinmez, arkadaşı anlatıyordu onun halini: - Gözleri günlerdir uyku görmedi efendim, diyordu, yemiyor, içmiyor, işi gücü, gecesi gündüzü havası suyu o kız oldu sanki. Ne desem kâr etmiyor, son bir çare diye geldik size. Halbuki “sen bir garip çobansın, o padişahın kızı, davul bile dengi dengine” dedim ya, dinlemiyor efendim, ama herhalde aşkın gözü kördür diye de buna diyorlar, değil mi efendim.. İhtiyar adam bu esnada gözlerini dikmiş, iskeletinin üstüne deriden bir zırh giydirilmişcesine zayıf, çelimsiz, saçı sakalına karışmış, uzaklara dalıp dalıp giden, gözlerinde aşktan gayrısı kalmayan diğer çobanı süzüyordu. Sonra bir ah çekti, yüzünü nefes almadan konuşmasını sürdüren delikanlıya çevirip tebessüm etti. - Kolay evlat kolay, dedi, çaresizseniz çare sizsiniz. Ve tane tane anlatmaya başladı. İki genç çobanın, çökmek üzere olan bu kulübesinde dertlerine derman aradıkları ihtiyar adam, aslında padişahın bütün dertlerini paylaştığı, her meselesini danıştığı bir bilge idi. Yıllar önce padişah kendisini tanıyıp sevdiğinde bir tek şey istemişti ondan; burada yaşamaya devam edecekti ve kimsecikler bilmeyecekti kim olduğunu. O günden beri de bu kulübede yaşıyor, gelen geçene ikram edip, gül alıp gül satıyordu. Padişahın kızının aşkıyla eriyip muma dönen genç çoban ve yanındaki kadim dostu nereden bilsindi bu garip ihtiyarın padişahın gönlüne sultan olduğunu.ihtiyar adam çobana dediğini yaparsa kazanacağını syleyerek aklındakini anlatır.padişahın dikkatini çekeceksin herkez seni konuşacak hiç kimse ile konuşmayacaksın sabah akşam her wakit sadece ALLAH diyeceksin kim ne sorar ne söylerse sadece ALLAH… Aşık genç, ihtiyar adamın anlattıklarını dinledikten sonra, her şeyin bittiği anda başlayan son ümide sımsıkı sarılanların o saf ve tertemiz teslimiyetiyle: - Sahiden bu kadar kolay mı efendim, dedi, yani o mağarada elimde tesbih, kırk gün ALLAH dersem sevdiğime kavuşabilir miyim, onunla evlenebilir miyim? - Evet, dedi bilge, kırk gün o mağarada gece gündüz ALLAH diyeceksin, kırk gün sonra padişahın kızı senindir. İki dost hemen yola çıktılar, aşık çobanın yüzüne kan, dizlerine derman, yüreğine yeniden can gelmişti. Arkadaşına sarılıp, elinde tesbih, gönlünde aşk, yüzünde ümit çiçeklerinden örülme bir tebessüm, mağaranın yolunu tuttu. Gelir gelmez hiç vakit kaybetmeden diz çöktü, dualar etti, gözlerini kapattı, kalbini padişahın kızına bağladı, eline tesbihi aldı ve dudakları kıpırdamaya başladı: ALLAH, ALLAH, ALLAH… Günler günleri padişahın kızının hayaliyle tespih taneleri gibi kovalayadursun, mağaranın yakınındaki köyleri bir söylenti çoktan sarmıştı. Herkes birbirine karşı dağdaki mağarada gece gündüz ALLAH diyen gençten bahsediyordu. Cami çıkışında ihtiyarlar, çeşme başında kadınlar, tarlada işçiler, top oynarken çocuklar, herkes onu konuşuyordu: - Şu karşı mağarada bir genç varmış, kendini ALLAH’a adamış, gece gündüz durmadan ALLAH diyormuş, ALLAH ALLAH ALLAH…” Kırk günün yarıdan fazlası geçmişti, o durmadan ALLAH diyordu, ama ne padişahın kızı vardı, ne bir haber, ne bir ümit kırıntısı… Acaba, diyecek oluyor, yutkunuyor, hayır diyor, tespihine bakıyor, bir kalp gibi atan sağ el işaret parmağını sabitlemeye çalışıyor, avuçlarını sıkıyor, gözleri doluyordu, sustu gece, mağaranın duvarları sustu, tükendi her şey, hiç tükendi, an bitti, sadece bir söz kaldı: ALLAHH… Kırk günün dolmasına üç-beş gün kala, mağaradaki dervişin namı bütün ülkeyi sarmış, nihayet sarayın koridorlarında konuşulur olmuştu sonunda padişahında kulağına gitmişti konuşulanlar ve padişah adamı çok merak etmiş derdinin ne olduğunu öğrenmek istemiştir. Hemen yola koyulan padişah çobanın yanına gider. Halk merak içinde olan biteni izlemeye koyulur… padişan çobana adını sorar çoban sadece ALLAH der. Nerelisin-ALLAH, kimlerdensin- ALLAH, niye bölye şeyler yapıyor sun – ALLAHH sadece ALLAH ALLAH ALLAH çoban başka bişey söylemez padişah iyice merak içinde çobana şaşkınlıkla bakmaktadır. Tamam der sana sarayımı veriyorum yeter ki başka bişey söyle çoban yine ALLAH der, tamam ülkemi vereyim, coban ALLAH , Padişah iyice şaşırmıştı ülkesini veriyor kabul etmiyordu peki dedi sana padişahlıgımıda veriyorum buna ne diyor sun der çoban yine ALLAHHHHH der. padişah son olarak pki dedi sana kızımı veriyorum bakalım buna ne diyeceksin….. Usulca doğruldu oturduğu yerden, etrafını şöyle bir süzdükten sonra, gözlerini padişahın gözlerine dikti, sarhoş gibiydi. Kendinden emin bir ifadeyle: - Hayır, dedi, kızınızı istemiyorum. Birden ortalığı bir sessizlik kaplayıverdi. Padişah mahzundu, halk hayret içindeydi, vezirler şaşkınlıkla birbirine bakıyor, bilge tebessüm ediyordu. Aşık çobanın genç arkadaşı yaşlı gözlerini silip, birden ileri atılarak bozdu sessizliği. Dostunun yanına geldi, kulağına eğilip: - Sen ne yapıyorsun, dedi, kırk gündür bu çileyi ne diye çektin sen, neyi reddettiğinin farkında mısın? Güldü aşık çoban gözleriyle ihtiyar bilgeyi arayarak: - A dostum, dedi, ben kırk gün padişahın kızı için ALLAH dedim, ALLAH padişahla vezirlerini ayağıma getirdi. Ya bir de ALLAH için ALLAH deseydim…
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 17 Ara 2011 22:41:57
Bir gün, bir bilge, kendi türleriyle uçmayı reddeden iki ayrı cins kuşa rastlar yol kenarında.
Hayli merak eder bu iki farklı yaratığın nasıl olup da kendi aileleriyle, ait oldukları yerlerde yaşamak istemediklerini, nasıl olup da bir 'yabancı’ yı kendi kardeşlerine yeğlediklerini.
Biri karga, biri leylek... O kadar farklıdır ki kuşlar. İhtimal veremez birbirlerini sevdiklerine, türdeşleriyle değil de birbirleriyle uçmayı yeğlediklerine.
Öyle ya, karga dediğin kargalarla uçmalıdır, leylek dediğinse leyleklerle.
Yaklaşır ve merakla inceler kuşları. Ta ki her ikisinin de topal olduğunu keşfedinceye kadar.
O zaman anlar ki, birlikte kaçar, birlikte uçar, birlikte yaşarlar beklenenlerin yanında tutunamayanlar.
O zaman anlar ki, sahip oldukları değil, sahip olmadıklarıdır kimilerini birbirlerine yakın kılan.
Topal kuşlar birbirlerinin 'arıza’larını bilir ve sömürmek ya da örtmek yerine kabullenirler öylesine.
En sahici dostluklar ortak varlıklar üzerine değil, ortak yoksunluklar üzerine kurulanlardır.
Aynı şekilde zengin, ayni şekilde mesut olanların ortak paydaları sabun köpüğü gibidir uçar, söner.
Ortak acı, ortak hüzün, ortak pürüzdür esas yakınlaştıran, yaklaştıran...
Mesnevi'den
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 17 Ara 2011 22:45:31
Necip Fazıl’a, “Allah, deveyi iğnenin deliğinden geçirebilir mi?” diye sormuşlar. “Evet geçirir” demiş. Bunun üzerine “deveyi mi küçültür, yoksa iğneyi mi büyültür?” demişler.
Necip Fazıl, İlahi kudretin sonsuzluğunu ifade babında, şu cevabı vermiş:
- Ne deveyi küçültür, ne iğneyi büyültür. Gökteki yıldızları senin gözbebeğine sığdırdığı gibi, vızır vızır geçirir.
Çevrimdışı 33kalemdar
Bilge Üye
*****
2.452
5.170
# 18 Ara 2011 22:26:13
paylaşımlarınızdan dolayı teşekkürler arkadaşlar
Çevrimdışı rabia3360
Uzman Üye
*****
1.436
2.687
1. Sınıf Öğretmeni
# 19 Ara 2011 23:53:37
Geçmiş zamanların birinde çok mu çok zengin bir adam varmış. Emrinde binlerce işçisi, yüzlerce hizmetçisi, onlarca da uşağı varmış. Sağlık sıhhat içersinde ömrünü geçirirken en korktuğu şeyde ölümmüş. Her ne kadar zalim ve adaletsiz olmasa da, malını çok sevdiği için hayır işlerinde de pek gözü yokmuş. İnancıda olduğundan kabirde nasıl hesap vereceğini düşünür dururmuş. Kaygısı arttığı zamanlarda mutlaka küçük te olsa çam sakızı çoban armağanı misali bir hayır yapar kalbini ferahlatırmış.
Ama yaptığı hayrın azlığını kendiside görüp hissettiği için gönlü yine daralırmış. Günler geçip ihtiyarlayınca bir ayağının çukura girdiğini fark eden adam kabir hesabında başkası olursa yanımda belki hafif atlatırım diye kendi kendine düşünce kurmuş. Her tarafa "Öldüğüm geceyi kim kabre girerek sabaha kadar benimle geçirirse servetimin 3 ' te birini ona bağışlıyorum" diye haber salmış. Aylar geçmiş kimseden ses seda çıkmaz olmuş Ölümün yüzü ile karşılaşan adam son bir çare vasiyetini değiştirerek çevreye yeniden haber salmış. "Öldüğüm geceyi kabirde beraber geçirecek kişiye servetimin yarısını verecem" diye
Tüm ahilinin gözü açılmış yarısı bile çok büyük bir servet olan bu teklife herkes a" acaba kabul etsek mi .." diye düşünürken kabirde bir ölü ile bir gece bile kalmanın soğukluğu karşısında " yooo yoo ya geri dönemezsem " korkusu da eklenir olmuş. Velhasıl yine kimse kabul etmeye cesaret edememiş.
Bu haber kendi halinde yaşayan ve tuzu bile olmadığı için halkın kendine Tuzsuz Bekir ismini verdiği bir odun taşıyıcı hamalında kulağına da gitmiş. Gerçi haberi daha önceden de duymuş ama essah değildir diye düşünerek kulak ardı etmiş. Ama şimdi haber ikinci defa ulaşmış kendisine ve vaat edilen servetin miktarında artma olduğunu da öğrenmiş. Hoş ipinden başka bir şeyi olmayan zavallı hamal 3 'te bir servete de razıymış ya .
Tuzsuz Bekir kendi kendine düşünmeye başlamış;
-Benim sadece bir ipim var, kaybedecek bir şeyim yok. Sabaha kadar durursam zengin olurum." diye düşünerek hemen başvurmak için yola koyulmuş..
Ölüm döşeğindeki adama kendisiyle bir gecede olsa kabirde geceleyecek adam geldiği söylenince sevinçle gözlerini açmış ve " şimdi huzur içinde ölebilirim işte" diyerek gözlerini kapamış. Az sonrada zaten vefat etmiş.
Vefat eden zengin ile birlikte tuzsuz deli Bekride defnetmişler.Tabi sabah çıkabilsin diye de açık bir oyukta bırakmışlar.Sorgu sual melekleri gelmiş. Bakmışlar kabirde bir ölü, bir canlı var. "Nasıl olsa bu ölü elimizde... Biz şu canlı olandan başlayalım" demişler ve Tuzsuz Bekri sorgulamaya başlamışlar.
-O ip kimin? Nereden aldın? Niye aldın? Nasıl aldın? Nerelerde kullandın?" Sabaha kadar sorgu sual devam etmiş, adamın hesabı bitmemiş.
Sabahın olmasını dört gözle bekleyen Tuzsuz Bekir kendini kabirden dışarı zor atmış.
Etrafta onu bekleyen tüm halk coşkuyla karşılamış
- "Tamam kazandın "demişler. "servetin yarısı senin, "
Tuzsuz Bekir gözleri yerinden fırlamış yüzünü elleri ile kapatarak koşmaya başlamış, bir taraftan da avazı çıktığı bağırarak cevap veriyormuş..
- Amaaaan, , istemeeeeem, kalsııııııııın. Ben, sabaha kadar bir ipin hesabını veremedim. O kadar servetin hesabını nasıl veririm?
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Ara 2011 21:15:08
Bir matematik profesörü Nobel ödülü almıştı. Ödül töreninden sonraki ilk dersinde, öğrencilerinden biri kendisine şöyle bir soru sordu:
“Efendim! Dünyada yüzlerce Matematik profesörü var. Ancak bu kadar bilim adamı arasında, ödülü size lâyık gördüler. Sizi diğerlerinden ayıran özellik neydi?”
Profesör, bu farklı soruya önce bir tebessümle cevap verdi. Ardından da, kendisinden merakla cevap bekleyen öğrencisine şunları söyledi:
“Doğrusunu söylemek gerekirse, hepsini anneme borçluyum! Çünkü ben küçük bir öğrenciyken, diğer çocukların anneleri, onlar okuldan evlerine döndüklerinde kendilerine: ‘Söyle bakalım, öğretmeninin sorduğu sorulara iyi cevaplar verebildin mi?’ diye sorarlardı. Benim annem ise bana: ‘Söyle bakalım’ derdi. ‘Bugün öğretmenine iyi bir soru sordun mu?’
İşte beni farklı yapan bu oldu. Her zaman diğerlerinin sormadığı soruları sordum ve hayatım boyunca da, sormaya devam ettim!”
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 21 Ara 2011 22:38:38
Her ne kadar burada sözü edilen kişileri de biz yetiştirmiş olsakta bu memlekette bizden başka sorumluluk alacak yok mu?
GARİP BİR MESLEK ÖĞRETMENLİK...
Toplumsal statümüz düşük olduğu için herkesçe üstümüzden proje üretilir durulur. İKS ile veli ve öğrenci bizleri değerlendirir oldu. Tamam olsun ama bu iş sadece öğretmenlerle sınırlı kalmasın.
**Trafik kazalarında şampiyonuz ve Hergün Trafik kazasından 6 kişi ölüyor.Not verin
**6 Şiddetinde depremde binalar yıkılıyor. Mühendise not verin (...) Bu binalara izin veren... Belediye imar çalışanlarına not verin (...)
**At ve domuz eti yiyoruz. Zabıtaya ne not verirdiniz? (...)
**Dışarıdan buğday ve et alıyoruz. Et fiyatları altına endekslendi. Tar-Gel personeline not veriniz lütfen (...)
**20 yıldan bu yana doçent ve profesör ünvanını taşıyıp, herhangi bir buluşu olmayan akademisyene not versek nasıl olur? (...)
**Bir türlü bitmek bilmeyen terör var. Haydi hep birlikte TSK ya ve MİT e not verelim.
**Her gittiğimizde bizlerden röntgen ve tomografi dahil birsürü test ve tahlil isteyen doktorları da unutmayalım. Onlara ne not verdiniz...
Görevi sırasında denetlenen tek meslek öğretmenliktir. Siz bir doktorun muayene sırasında, avukatın bir dava sırasında, bankacının ödeme yaptığı sırada, hemşirenin iğne yaparken, ebe nin doğum yaptırırken, polisin ceza keserken, askerin savaşırken denetlendiğini gördünüz mü. Kişiler değil kurumlar denetlenir. Ama ne hikmetse öğretmen ders işlerken denetlenir. Marmara depreminde 50 bin kişi, Van depreminde yaklaşık 1000 kişi hayatını kaybettiyse denetlenmesi gerekenlerin denetlenmediğinin en büyük göstergesi değil midir bu.
"İşte tatili ve mesaisi herkesçe dile dolanan bir garip öğretmenim ben." dedikleri bu olsa gerek.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 21 Ara 2011 23:46:34
Azmiyle engelleri aştı
Sivas'ın Divriği ilçesinde, aldığı özel eğitimle okumayı ve ağzıyla yazı yazmayı öğrenen, sadece tek parmağını oynatabilen doğuştan bedensel engelli 27 yaşındaki Cebrail Bektaş, azmin önünde hiçbir engelin duramayacağını gözler önüne seriyor.
Doğuştan yüzde 92 engelli olan, yürüyemeyen ve sadece tek parmağını oynatabilen Cebrail Bektaş, AA muhabirine yaptığı açıklamada, en büyük hayalinin okumayı ve yazmayı öğrenmek olduğunu, geçen yıl Kaymakamlığa ve Divriği Halk Eğitim Merkezine başvurarak okuma yazma öğrenmek istediğini bildirdiğini ifade etti.Ağzıyla da olsa yazmayı öğrendiği için mutlu olduğunu belirten Bektaş, şunları kaydetti:''Okuma yazma öğrenmek en büyük hayalimdi. Okuyarak yazarak kendimi geliştireceğimi düşündüm ve Divriği Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğüne başvurdum. Okuma yazma kurslarına devam ederek ağzımla yazmaya başladım. Aldığım eğitim sayesinde ağzımla yazı yazarak önemli bir zorluğu çalışmayla aşmış oldum. Kaymakamımıza, Halk Eğitim Merkezi Müdürümüze bana gösterdikleri ilgiden dolayı çok teşekkür ediyorum. Şimdi Bilgisayar İşletmenliği ve Operatörlük kursuna katılıp kendimi teknolojik anlamda da geliştireceğim. Azimle çalışınca bütün engeller kalkıyor.''
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 28 Ara 2011 19:41:07
Hz Ebubekir vefat etmiş Hz.Ömer hilafeti teslim almış, devlet emanetlerini inceliyor bir akşam vakti Sandıklar açılıyor, evraklar ve mali hazineye ait altınlar, dirhemler tasnif edilip devir teslim yapılıyor. Evrakları tek tek inceleyen Hz. Ömer sandıklardan birinde bir kavanozla karşılaşıyor. İçi dirhemlerle dolu kavanozu merak ederek açıyor. İçinden şu not çıkıyor: “Ben ki; ALLAH Rasülü’nün Halifesi Ebubekir Hilafetim süresince devlet hazinesinden bana bağlanan maaşı almaya haya ettim ve hiç kullanmadım. Çünkü bulunduğum makam; tebliğini ücretsiz, Hak Rızası için yapan Rasül makamı idi. Tamamen kendi gayretimle geçindim. Benden sonra gelecek halifeye teslim edilmek üzere tüm maaşım bu kavanozdadır. Devlet hazinesine kaydedilsin!” Hayatı Hz. Ebubekir’le hayır yarışına dönüşen Hz. Ömer olduğu yere öylece çöker Ağlamaklı vaziyette şunları söyleyecektir: -Ne kadar büyüksün Ya Ebubekir! Hayatında seni geçmeme fırsat vermedin, vefatın sonrasında da buna imkan tanımıyorsun Ne kadar büyüksün Ya Sıddık!
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 29 Ara 2011 22:52:17
Anne Sevgisi...
Japonya da olan bir depremde kurtarma ekibi genç bir kadının yaşadığı enkaza ulaşırlar. Yıkıntıların arasında kadının cesedine ulaşırlar.
Kadının enkaz altındaki pozisyonu biraz ilginçtir sanki ellerinde bir şey tutarak iş yaparken dizlerinin üzerine çökmüş haldedir.
Bu esnada sanki ev üzerine yıkılmış gibidir. Kurtarma ekibinin lideri yine de canlı olma ümidi ile kadına ulaşmaya çalışır, maalesef kadın çoktan ölmüştür.
Ekip oradan başka bir enkaza hareket etmek üzere iken bir sebepten dolayı ekip lideri açtığı delikten içeri doğru kadının cesedinin altına doğru bakar ve seslenir ! "Bir çocuk!.. Bir çocuk var!" der.
Ekip uzun bir çalışmadan sonra çiçekli bir battaniye içinde ölü kadının cesedinin altında 3 aylık bir çocuk bulurlar. Kadın son bir hamle ile çocuğunu kurtarmak için bedenini ona siper yapmıştır.
Ekip çocuğa ulaştığında hala bebek uyumaktadır.
Doktor çabucak gelir ve çocuğu muayene eder. Battaniyeyi açtığında içinde bir cep telefonu bulur. Ekranda yazılı bir mesaj vardır.
Mesajda şu yazıyordur!.." Eğer kurtarıldıysan, seni sevdiğimi hatırla...
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 29 Ara 2011 23:00:53
Amerika'nın ünlü doğa parkı Yellowstone National Park'ta çıkan bir yangın sonrası görevliler hasar tespit çalışmaları için ormanda geziyorlardı.
Görevlilerden biri bir ağacın dibinde küller içinde neredeyse kömürden bir heykele dönüşmüş bir kuş gördü. Görevli, elindeki çubukla hafifçe dokundu kömürleşmiş kuşa dokunur dokunmaz kuşun kanatları altından üç küçük kuş yavrusunun cıvıldayarak çıktığını gördü.
Anne kuş gelen tehlikeyi fark ederek, yavrularını bir ağacın arkasına getirmiş, kendisinin yanacağını bile bile onları kanatlarının altında saklamıştı. Yangın yayılmadan, çok rahatlıkla uçup oradan uzaklaşması mümkün iken, yavrularının yanında kalmayı tercih etmişti.
Alevler bulunduğu yere varıp küçücük bedenini kavurmaya başladığında, hiç kıpırdamadan kalmıştı. Bedeni yanıp kavrulmuştu; ama geriye hiç ölmeyecek bir "Anne Heykelii" bırakmıştı.
Çevrimdışı sokrates03
Üye
*
6
33
# 29 Ara 2011 23:13:54
KARINCA İLE HZ. SÜLEYMAN (a.s)..
Bir gün Süleyman Peygamber (a.s) bir karıncaya bir yıllık yiyeceğinin miktarını sorar.
Karınca da,
"Bir buğday tanesi yerim" diye cevap verir.
Cevabın doğru olup olmadığını kontrol etmek isteyen Süleyman Peygamber (a.s) karıncayı bir şişeye koyar. Yanına da bir buğday tanesi koyarak hava alacak şekilde şişeyi kapatır. Ondan sonra da bir yıl bekler. Müddeti dolunca şişeyi açtığında bir de bakar ki karınca buğday tanesinin yarısını yemiş, yarısını da bırakmıştır. Kendi kendine meraklanır. Acaba neden yemedi?
Bunun üzerine Hz. Süleyman (a.s) karıncaya buğday tanesini tamamen neden yemediğini sorar.
Karınca da,
"Daha önce benim yiyeceğimi yüce Allah (c.c) verirdi. Ben de O'na güvenerek bir buğday tanesini tamam olarak yerdim. Çünkü O beni asla unutmaz ve ihmal etmezdi. Fakat bu işi sen üzerine alınca doğrusu nihayet bu aciz bir insandır diye sana pek güvenemedim. Belki beni unutup yiyeceğimi ihmal edebilirsin. O yüzden de bir yıllık yiyeceğimin yarısını yiyerek, diğer yarısını da ertesi yıla bıraktım" diye cevap verdi..
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 29 Ara 2011 23:17:58
BİR BARDAK SUDA BOĞULAN DENİZCİ
Sultan II. Abdülhamit devrinde yaşamış ve Hasköylü Salih olarak bilinen yaman bir denizci vardı.
İstanbul Haliç'te sandalcılık yaparak geçimini temin eden bu kurt denizci, boğaz sularında ekmek teknesiyle tam 15 defa deniz kazası geçirmiş, hepsinden de sağ salim kurtulmak nasip olmuş.
Feleğin çemberinden geçmiş tecrübeli bir denizci olan Salih, günün birinde Hasköy'de kahvehanede otururken kahveciden içmek için bir bardak su istedi.
Kaderin garip tecellisine bakın ki, 15 deniz kazasından kurtulup sağ kalabilen bu tecrübeli denizci, içtiği bir bardak sudan boğularak hayatını kaybetti...
Çevrimdışı 33kalemdar
Bilge Üye
*****
2.452
5.170
# 30 Ara 2011 00:05:25
bilge bir adam yol kenarında çalışan iki adama rastlsr.biri toprağı kazmakta diğeri ise onun kazdığı yeri kapamaktadır.Bilge hayretle yaklaşarak sorar:niçin bu şekilde yapıyorsunuz?adam cevap verir aslında biz üç kişydik birimiz toprağı kazıyor birimiz ağacı toprağa ekiyor birimizde toprağı kapatıyorduk.ama ağaç diken kişi gelmedi ve bizde bize verilen vazifemizi yapıyoruz der.
aslında güzel bir anlam vardır bu hikayede insanlar kendilerine düşen vazifeden fazlasını yapmalıki bir anlam ifade etsin
.Yaşlı bir bey, sabah erkenden evinden çıkmış yolda ilerlerken, bir bisikletlinin kendisine çarpması ile yere yuvarlanmış ve hafif yaralanmış.
Sokaktan geçenler, yaşlı adamı hemen en yakın sağlık birimine ulaştırmışlar.
Hemşireler, adamcağızın yarasına pansuman yapmışlar, ama biraz beklemesini ve röntgen çekerek herhangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını inceleyecekleri söylemişler.
Yaşlı adam huzursuzlanmış ve acelesi olduğunu, tetkik istemediğini söylemiş.
Hemşireler merakla acelesinin sebebini sormuşlar.
Adamcağızda, "Karım huzur evinde kalıyor, her sabah onunla kahvaltı etmeye giderim, geç kalmak istemiyorum" demiş.
Hemşire "Karınızın, siz gecikince merak edeceğini düşünüyorsunuz herhalde" demiş.
Adam üzgün bir ifade ile "Ne yazık ki karım alzheimer hastası ve benim kim olduğumu bilmiyor" demiş.
Hemşireler hayretle "Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor, neden her gün onunla kahvaltı yapmak için koşturuyorsunuz?" demişler.
Adam buruk bir sesle "Ama ben onun kim olduğunu biliyorum" demiş.
Çevrimdışı galipkudalak
Uzman Üye
*****
1.129
10.549
1. Sınıf Öğretmeni
# 05 Oca 2012 09:45:49
MESNEVİ"DEN.....
Bir Yahudi, bir Hristiyan, bir de Müslüman yolda giderken arkadaş oldular. Tıpkı aklın iman, bedeninde nefis ve şeytanla arkadaş olması gibi o Müslüman da onlarla bir süre arkadaş oldu.
Bu üç arkadaş yürüyerek akşama doğru bir konağa vardılar. Orada biri onlara yemeleri için helva gönderdi. Yahudi ile Hristiyan'ın karnı toktu, Müslümansa oruçluydu. Akşam namazı vakti gelince Müslüman helvayı yemek istedi. Diğer ikisi itiraz ederek:
"Şimdi karnımız tok, bu helvayı sabaha bırakalım, sabahleyin yeriz" dediler.
Müslüman oruçlu olduğunu söylediyse de para etmedi. Sonra helvanın paylaşılmasını teklif etti. Onuda kabul etmediler. Neticede helvayı sabaha bırakmaya karar vererek uyudular. Sabah olunca üçü de uyandı. İçlerinden biri:
"Herkes gördüğü rüyayı anlatsın, kimin rüyası daha güzelse helvayı o yesin. Zaten bu helva az, üç kişiye yetmez" dedi.
Önce Yahudi söze başladı:
"Gece rüyamda Hazreti Musa'yı gördüm. Elimden tutarak beni Tur dağına götürdü. Oraya varınca ben de, Hazreti Musa'da, Tur Dağı da hep birlikte nurâ gark olduk" diyerek söze başladı. Daha bir çok acayiplikler anlattı. Görmediği bir çok hârikulâde halden bahsetti. Bin bir yalan düzüp konuştu, helvayı kapabilmek için bütün hünerlerini ortaya koydu. Yahudi'den sonra Hristiyan söze başladı:
"Rüyamda Hazreti İsa'yı gördüm. Onunla göğün dördüncü katına çıktık. Âlemin güneşinin bulunduğu yere gittik. Orada akıllara durgunluk verecek nice nice şeyler gördüm" diyerek sözlere başladı. Oda olmadık yalanlar söyleyerek görmediği birçok şeyler anlattı. Hristiyan'ın rüyası bitince birlikte Müslümana:
"Haydi söyle bakalım sen neler gördün?" dediler. Müslüman boynunu büktü:
"Sizler göklerin ve yerin acayipliklerini görüp dururken ben yatağımda uyuyordum. Yüce Peygamber Hazreti Muhammed (s.a.v) gelerek bana:
'Ne uyuyup duruyorsun. Arkadaşlarından biri Musa ile Tur Dağında nurlara gark oldu, diğeri İsa ile göklerde dolaşıyor, bari sende kalkıp karnını doyur.' dedi. Ben zavallı da kalkıp helvayı yedim." dedi.
Hazreti Mevlâna Celaleddin-i Rûmi
Çevrimdışı turgutkuzan
Uzman Üye
*****
4.439
3.070
Öğrenci Velisi
# 09 Oca 2012 20:32:33
Hayırlı akşamlar.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
linkindeki
Yeni yılda kalp gözünü açmak başlıklı yazıdan bir bölüm :
Yeni yılın ilk sabahı bir fıkra: Ünlü dedektif Sherlock Holmes ile asistanı Dr. Watson kampa giderler.
Güzel bir yemek yiyip sonra uykuya dalarlar. Birkaç saat sonra Holmes uyanır ve arkadaşını dürtükler: “Watson, yukarıya bak ve bana ne gördüğünü söyle.”
Watson cevap verir:
“Milyonlarca yıldız görüyorum.”
Holmes sorar: “Bu sana neyi gösteriyor?”
Watson bir an düşünür ve cevaplar: “Astronomik olarak milyonlarca galaksinin ve dolayısıyla milyarlarca gezegenin varlığını görüyorum. Yıldızların konumuna bakarak saatin 3′ü çeyrek geçtiğini çıkarıyorum. Teolojik olarak Allah’ın kudretini ve kendi acizliğimizi görüyorum. Meteorolojik açıdan da bugün havanın çok güzel olacağını tahmin ediyorum. Neden sordun? Sana ne gösteriyor?”
Holmes arkadaşını sabırla dinlemiştir ama artık dayanamaz:
“Şaşkın, çadırımızı çalmışlar!”
Kalp gözünüzü açarken, kafanızdaki gözlerin kapanmaması dileğiyle... :
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 12 Oca 2012 20:09:52
Beratını Alan Adamın Muhteşem Hikayesi…
Eski zamanların birinde saf mı saf temiz mi temiz, her şeye ve herkese kanan bir adam yaşarmış. Tüm muradı insanlara hizmet edip Rabbinin rızasını kazanmakmış. Fakat bazı kendini bilmez insanlar, onun bu saflığından yararlanıp, ona kötü şakalar yaparlar, üzerlermiş.
Gel zaman git zaman, bu saf adamın köyünden bir grup insan umre ziyareti yapmaya karar verirler. Giderlerken bu adamcağızı da yanlarında götürmeye karar verirler.
“Yolda biraz takılırız, zaman geçiririz.” diye.
Nihayet uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra yüce ALLAH’ın evi Beytullah tüm heybetiyle görünmüş. Müslümanlar ve bizim iyilik timsali saf adamımız, heyecan ve sevinçle ona koşmuş ve umre vazifelerini yerine getirmişler.
Yaklaşık on gün burada ibadet ve taatla meşgul olan kafile artık toparlanıyormuş.
Şimdi Resûlullah’a varma zamanı gelmişti.
Nur şehir Medine’ye gitmek için yola koyulmuşlardı.
Mekke’den bir mil mesafe ayrılmışlardı ki, içlerinden biri çantasından birtakım kâğıtlar çıkarmış, acele ile arkadaşlarına dağıtmaya başlamış.
“Bu nedir?” diyenlere:
-”Susun, sessiz olun. Bizim saf adam duymasın, ona müthiş bir oyun hazırladım.” demiş.
Kafilede olan herkese dağıtmış.
O kâğıtlardan sadece saf adama vermemiş.
Arkadaşları dayanamamış, “çabuk anlat, oyunun nedir?” demişler.
Adam:
-”Bakın, birazdan saf adam gelecek. Bizlere ellerimizdeki kâğıtların ne olduğunu soracak.”
-”Eee, biz ne diyeceğiz?” diye atılmış arkadaşları.
-”Diyeceğiz ki, bu kâğıtlar bize cennetten gelmiştir. Umre ziyaretimizi kabul eden ALLAH, bizlere beraatlarımızı gönderdi.” diyeceğiz.
Arkadaşlarından bazıları:
-”Fakat bu çok ağır bir şaka.” dedilerse de bu işi yapmaya karar verdiler.
Biraz sonra saf adam yanlarına gelmişti. Birde ne görsün, herkesin elinde birtakım kağıtlar, onu öpüp kokluyorlar.
Dayanamadı:
-”Ey benim arkadaşlarım! Nedir o elinizdeki öpüp kokladığınız kâğıtlar?” diye sordu.
Hepsi birbirlerine kaş göz edip gülüşmüşlerdi.
Bu oyunu hazırlayan zat ona:
-”Aaa, senin bu kâğıtlardan haberin yok mu?”
-”Hayır, yok.”
-”Ama nasıl olur, bak, hepimize gönderildi bundan.”
-”Fakat anlamıyorum, nedir onlar? Kim gönderdi?”
-”Kim olacak, umremizi ve ibadetlerimizi beğenip kabul eden ALLAH gönderdi.”
Saf adam âdeta beyninden vurulmuştu.
Son baharda yaprakları dökülüp en ufak bir rüzgârda titreyen bir gül ağacı yaprağı gibiydi. Dudakları:
-”Rabbim! Rabbim! diye kıpırdıyordu.
Aniden yönünü Mekke’ye çevirdi.
Kâbe karşısındaydı; birden olanca kuvvetiyle koşmaya başladı.
Arkadaşlarının
-”Dur, gitme! şaka yaptık.” sözlerini duymuyordu bile.
Onun gönlü yanmıştı, hem de nasıl bir yangın? Belki Nil nehri oraya aksa, söndüremeyecekti. Düşüyor, kalkıyor, ağlıyordu. Sonunda kavuşmuştu Beytullah’a. Ona öyle bir sarıldı ki, gözyaşlarını, Kâbe’nin örtüsü içine çekiyordu. Kalbini âlemlerin Rabbi olan ALLAH’a bağlamış haykırıyordu:
-”Ey yüceler yücesi ALLAH’ım! Ey benim Rabbim!
Niye benim beraatımı vermedin, ne kusur ettim?
ALLAH’ım! Arkadaşlarım öyle mutlu ve sevinçli, ben böyle boynu bükük yetim kaldım.
Rabbim! Sana yalvarıyorum! Benim de beratımı ver. Ne olur ALLAH’ım, beratımı ver!”
O, böyle yalvarırken, kafasına bir şeyin değip yere düştüğünü hissetti. Bir de ne görsün, arkadaşlarının ellerindeki kâğıtlardan çok daha güzel bir kâğıt. Hemen aldı, sevinçten ne yapacağını şaşırmıştı. Hemen kalktı kafilesine doğru koşmaya başladı. Bir yandan da bağırıyordu:
-”Aldım! Aldım! Ben de beratımı aldım!?”
Arkadaşlarının hepsi şaşırmıştı.
Adam yanlarına gelince, hemen elindeki kağıdı aldılar.
O da neydi? Bu kâğıt nasıl da güzel kokuyordu! Hayatlarında hiç bu kadar güzel bir koku koklamamışlardı. üstelik çok garip harika desenli bir kâğıttı.
Şimdi hepsi telaşlanmışlardı, işin içinde bir iş vardı.
Hiç vakit kaybetmeden hemen Mekke’ye döndüler ve o devrin büyük âlimi bir büyük zata gittiler.
Kâğıdı ona verdiler.
O âlim zat kâğıdı eline alır almaz, ayağa kalktı.
-”SübhanALLAH! Bu cennet kokusudur.” dedi. Kâğıdı açınca hayret ve dehşeti arttı:
-”Bu,” dedi, “bu bir berattır. Falan adama yazılmıştır. Hem de nur mürekkeple yazılmıştır.”
Hepsi donmuşlardı. Kimileri hüngür hüngür ağlıyordu. Âlim o saf adamı kucaklamış sakallarından, yüzünden, ellerinden öpüyordu.-”Ne olur bana dua et!” diye rica ediyordu.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 12 Oca 2012 20:14:48
MİMAR SİNANDAN SÜPRİZ MEKTUP
Bir Mimar Sinan eseri olan Şehzadebaşı Camii´nin 1990´li yıllarda devam eden restorasyonunu yapan firma yetkililerinden bir inşaat mühendisi, caminin restorasyonu sırasında yaşadıkları bir olayı tv´de şöyle anlatmıştı. Cami bahçesini çevreleyen havale duvarında bulunan kapıların üzerindeki kemerleri oluşturan taşlarda yer yer çürümeler vardı. Restorasyon programında bu kemerlerin yenilenmesi de yer alıyordu. Biz inşaat fakültesinde teorik olarak kemerlerin nasıl inşaat edildiğini öğrenmiştik fakat taş kemer inşaası ile ilgili pratiğimiz yoktu. Kemerleri nasıl restore edeceğimiz konusunda ustalarla toplantı yaptık. Sonuç olarak kemeri alttan yalayan bir tahta kalıp çakacaktık. Daha sonra kemeri yavaş yavaş söküp yapım teknikleri ile ilgili notlar alacaktık ve yeniden yaparken bu notlardan faydalanacaktık. Kalıbı yaptık. Sökmeye kemerin kilit taşından başladık. Taşı yerinden çıkardığımızda hayretle iki taşın birleşme noktasında olan silindirik bir boşluğa yerleştirilmiş bir cam şişeye rastladık. Şişenin içinde dürülmüş beyaz bir kâğıt vardı. Şişeyi açıp kâğıda baktık. Osmanlıca bir şeyler yazıyordu. Hemen bir uzman bulup okuttuk. Bu bir mektup idi ve Mimar Sinan tarafından yazılmıştı. Şunları söylüyordu: "Bu kemeri oluşturan taşların ömrü yaklaşık 400 senedir. Bu müddet zarfında bu taşlar çürümüş olacağından siz bu kemeri yenilemek isteyeceksiniz. Büyük bir ihtimalle yapı teknikleri de değişeceğinden bu kemeri nasıl yeniden inşaa edeceğinizi bilemeyeceksiniz. İşte bu mektubu ben size, bu kemeri nasıl inşa edeceğinizi anlatmak için yazıyorum." Koca Sinan mektubunda böyle başladıktan sonra o kemeri inşa ettikleri taşları Anadolu´nun neresinden getirttiklerini söyleyerek izahlarına devam ediyor ve ayrıntılı bir biçimde kemerin inşaasını anlatıyordu. Bu mektup bir inşanın, yaptığı işin kalıcı olması için gösterebileceği çabanın insanüstü bir örneğidir. Bu mektubun ihtişamı, modern çağın insanlarının bile zorlanacağı taşın ömrünü bilmesi, yapı tekniğinin değişeceğini bilmesi, 400 sene dayanacak kâğıt ve mürekkep kullanması gibi yüksek bilgi seviyesinden gelmektedir. Şüphesiz bu yüksek bilgiler de o koca mimarin erişilmez özelliklerindendir. Ancak erişilmesi gerçekten zor olan bu bilgilerden çok daha muhteşem olan 400 sene sonraya çözüm üreten sorumluluk duygusudur.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 13 Oca 2012 22:01:09
Yaşlı Adam ve Kadın
Yaşlı bir bey, sabah erken evinden çıkmış,
yolda ilerlerken, bir bisikletlinin çarpmasıyla yere yuvarlanmış ve hafif yaralanmış.
Sokaktan geçenler yaşlı beyi hemen en yakın sağlık birimine ulaştırmışlar.
Hemşireler, önce pansuman yapmışlar ve 'biraz beklemesini ve röntgen çekerek her hangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını inceleyeceklerini' söylemişler.
... Yaşlı bey huzursuzlanmış; "acelesi olduğunu, röntgen istemediğini" söylemiş.
Hemşireler merakla acelesinin nedenini sormuşlar.
"Eşim huzur evinde kalıyor.Her sabah birlikte kahvaltı etmeye giderim, gecikmek istemiyorum" demiş.
"Eşinize haber iletir gecikeceğinizi söyleriz" deyince.
Yaşlı adam üzgün bir ifade ile "Ne yazık ki karım Alzheimer hastası hiç bir şey anlamıyor,hatta benim kim olduğumu dahi bilmiyor" demiş.
Hemşireler hayretle "Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor neden hergün onunla kahvaltı yapmak için koşuşturuyorsunuz?"diye sormuşlar.
Adam buruk bir sesle "Ama ben onun kim olduğunu biliyorum" demiş
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 14 Oca 2012 01:32:37
Dervişin biri eski İstanbul sokaklarında :
‘-Sen doğru ol kem belasını bulur.Sen doğru ol kem belasını bulur.’Diye diye dolaşıyormuş.Padişahın biri tebdil-i kıyafet çarşıda gezerken dervişin sözlerini duymuş,ilgisini çekmiş ve dervişe :
-Hergün sarayıma gel seninle muhabbet ederiz ‘demiş.
Dervişimiz ertesi gün ……
Sarayın kapısına gitmiş padişahın karşısına çıkarılmış sohbet muhabbet zaman geçmiş saraydan ayrılırken padişah dervişin cebine bir altın konulmasını emretmiş.
Sarayın dışında dervişimizi takip eden sahte derviş kılıklı biri yanına yanaşmış ,
-Ya arkadaş ,Padişah seni neden saraya davet etti ?Derdi neymiş?’falan filan bir yığın sorgu suale tutmuş.Her gün bir altın aldığını da öğrenince.’Onun yaptığı işi ben de yaparım’ diye düşünmüş.Sormuş,
-Ya kardeş, hergün ben de seninle gelsem rahatsız olmazsın değil mi?’ demiş belki Padişah bana da bir altın verir çoluk çocuğum nasiplenir.’
İyi dervişimiz:
-Padişahım kabul ederse neden olmasın sende gelirsin tabii ‘demiş.
Gel zaman git zaman padişah her muhabbet sonrası bir ona bir öbürüne birer altın verdirir olmuuuş.
Sahte derviş bir sabah gerçek dervişimizi çorba içmeye davet etmiş.Garsona da gizlice arkadaşının çorbasına bol sarmısak koymasını tembihlemiş.Gerçek dervişin
-Padişah’ımla muhabbet ederken kötü kokarım ‘sözlerine sözüm ona çare de üretmiş
-ağzına mendil tutarsın kardeşim ‘demiş.O gün aynen böyle olmuş bizim derviş ağzını mendille örterek padişahla söyleşisini sürdürmüş.Bu arada sahte derviş fırsat bulduğunda Padişahın kulağına eğilip,
- efendim arkadaşım ağzını mendille neden kapatıyordu biliyormusunuz ,ağzınız kokuyormuş o kokuyu duymamak için’ demiş.
Padişah çok sinirlenmiş çağırın o dervişi demiş. gerçek dervişimize sarayın fırıncısına verilmek üzere bir pusula vermiş ve ,
-Al bunu fırıncıya götür’ demiş.okuma yazması yok tabii tam kapıdan çıkıp fırıncıya gidecekken sahte derviş :
-İstersen ver o pusulayı ben götüreyim fırıncıya , belki Padişah ekmek lütfetmiştir çocuklara götürürüm senin ekmeğe ihtiyacın mı olur?’ demiş.
Onunda okuması yok,pusula böylece sahte dervişin elinden fırıncıya ulaşmış.fırıncı kağıtta yazılan ‘bunu sana getireni kızgın fırına at’ emrini hemen yerine getirip sahte dervişi küt ,alev alev yanan kızgın fırına yollamış.Ertesi gün gerçek derviş yine saraya gelmiş.Padişah şaşırmış:
- Hayrola sen dün fırıncıya gitmedinmi ?’diye sormuş..Derviş de olanları birbir anlatmış.Padişah dervişin kulağına eğilmiş:
-SEN DOĞRU OL ,KEM BELASINI BULUR ‘demiş.
…..
GÜNAHLARA KEFARETTİR GÖNÜLDEKİ KEDER
NİYETLER HALİS OLUNCA AMELLER OLMAZ HEDER
BİRAZ DAHA SABREYLE NELER GÖRECEKSİN NELER
MEVLAM İHMAL DEĞİL İMTİHAN EDER
Alıntı
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 14 Oca 2012 15:16:11
HAVUÇ MU?, YUMURTA MI? YOKSA KAHVE MİYİZ?
Bir baba ile kızı dertleşiyormuş. Kız babasına, çok sıkıntı çektiğinden, sorunlarla baş edemediğinden bahsetmiş. Babası kızını dinlemiş, dinlemiş ve “Gel, sana bir şey göstereceğim!” diye kızını mutfağa götürmüş.
Ünlü bir aşçı olan baba, ocağa üç tane eşit büyüklükte kap koymuş, üçüne de eşit su koymuş ve üçünün de altını aynı miktarda yakmış. Ve birinci kaba bir havuç, diğerine bir adet yumurta, diğerine ise bir avuç çekilmemiş kahve çekirdeği koymuş. Ve her üçünü de tam 20 dakika pişirmiş. Daha sonra ateşi kesmiş. Sonra masaya 2 tane tabak bir tane de boş bardak koymuş.
İlk önce haşlanmış havucu alıp bir tabağa koymuş. Sonra pişmiş yumurtayı diğer tabağa koymuş. Sonra da suya iyice sinmiş ve tam kıvamında kahve görüntüsü olan kahveyi de alıp bir bardağa boşalttıktan sonra kızına dönerek,
– Kızım ne görüyorsun?
Kızı “Havuç, yumurta ve kahve.” Kızını masaya iyice yaklaştıran baba bunlara daha yakından bakmasını istemiş.
Kızının şaşkınlığını gören baba, anlatmasına devam etmiş:
– Havuç haşlandığı için yumuşak bir hal aldı.
Yumurta, artık pişmekten içi katılaşmış sert bir hale geldi.
Kahve ise, (bir yudum alarak) harika olmuş. Tadı da çok hoş.
Kız, iyice şaşırarak, “Baba, bunu bana niçin gösteriyorsun?” diye sormuş.
Ve kızına, “Kızım sen hangisisin?” diye sormuş adam.
“Zorluklarla karşılaştığın zaman nasıl tepki gösteriyorsun?
Havuç gibi sıkıntılara, problemlere rastgelince çözülüyor musun, benliğini koruyamıyor musun? Yoksa yumurta gibi katılaşıyor, başta kendin olmak üzere kimseye faydan dokunmuyor mu?
Yoksa sen kahve misin? Kendini bitirmek uğruna, kendini ateşe atma pahasına diğer insanlara mutluluk veren, huzur veren, ağızlarına lezzet veren bir sevgi kaynağı mısın? Karar ver yavrucuğum ve bence sen bir kahve ol hayatta. Kahve bulunduğu çevreyi değiştirir, mutluluk soluklarını etrafına yayar. Başkalarının yaşaması uğruna kendini feda et ve bundan sonsuz mutluluk duy...
Peki dostlar biz hangisiyiz acaba? 
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 16 Oca 2012 20:04:58
BU DA GEÇER YA HU!!!
Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara, kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar.
Köylüler, kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini salık verirler. Derviş yola koyulur, birkaç köylüye daha rastlar. Onların anlattıklarından, Şakir'in bölgenin en zengin kişilerinden birisi olduğunu anlar.
Bölgedeki ikinci zengin ise Haddad adında bir başka çiftlik sahibidir. Derviş, Şakir'in çiftliğine varır. Çok iyi karşılanır, iyi misafir edilir, yer içer, dinlenir. Şakir de, ailesi de hem misafirperver hem de gönlü geniş insanlardır... Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir'e teşekkür ederken, "Böyle zengin olduğun için hep şükret." der. Şakir ise şöyle cevap verir: "Hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen görünen, gerçeğin kendisi değildir. Bu da geçer..."
Derviş, Şakir'in çiftliğinden ayrıldıktan sonra bu söz üzerine uzun uzun düşünür. Birkaç yıl sonra, Derviş'in yolu yine aynı bölgeye düşer. Şakir'i hatırlar, bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı köylülerle sohbet ederken Şakir'den söz eder.
"Haa o Şakir mi?" der köylüler,
"O iyice fakirledi, şimdi Haddad'ın yanında çalışıyor.
" Derviş hemen Haddad'ın çiftliğine gider, Şakir'i bulur. Eski dostu yaşlanmıştır, üzerinde eski püskü giysiler vardır. Üç yıl önceki bir sel felâketinde bütün sığırları telef olmuş, evi yıkılmıştır. Toprakları da işlenemez hale geldiği için tek çare olarak, selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad'ın yanında çalışmak kalmıştır.
Şakir ve ailesi üç yıldır Haddad'ın hizmetkârıdır. Şakir, bu kez Derviş'i son derece mütevazı olan evinde misafir eder. Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır... Derviş, vedalaşırken Şakir'e olup bitenlerden ötürü ne kadar üzgün olduğunu söyler ve Şakir'den şu cevabı alır: "Üzülme... Unutma, bu da geçer..."
Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bölgeye düşer. Şaşkınlık içinde olan biteni öğrenir. Haddad birkaç yıl önce ölmüş, ailesi olmadığı için de bütün varını yoğunu en sadık hizmetkârı ve eski dostu Şakir'e bırakmıştır. Şakir, Haddad'ın konağında oturmaktadır, kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yörenin en zengin insanıdır. Derviş eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar sevindiğini söyler ve yine aynı cevabı alır: "Bu da geçer..."
Bir zaman sonra Derviş yine Şakir'i arar. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir'in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: "Bu da geçer." Derviş, "Ölümün nesi geçecek?" diye düşünür ve gider. Ertesi yıl Şakir'in mezarını ziyaret etmek için geri döner; ama ortada ne tepe vardır ne de mezar. Büyük bir sel gelmiş, tepeyi önüne katmış, Şakir'den geriye bir iz dahi kalmamıştır...
O aralar ülkenin sultanı, kendisi için çok değişik bir yüzük yapılmasını ister. Öyle bir yüzük ki, mutsuz olduğunda umudunu tazelesin, mutlu olduğunda ise kendisini mutluluğun tembelliğine kaptırmaması gerektiğini hatırlatsın... Hiç kimse sultanı tatmin edecek böyle bir yüzüğü yapamaz. Sultanın adamları da bilge Derviş'i bulup yardım isterler. Derviş, sultanın kuyumcusuna hitaben bir mektup yazıp verir. Kısa bir süre sonra yüzük sultana sunulur. Sultan önce bir şey anlamaz; çünkü son derece sade bir yüzüktür bu. Sonra üzerindeki yazıya gözü takılır, biraz düşünür ve yüzüne büyük bir mutluluk ışığı yayılır: "Bu da geçer" yazmaktadır.
Bu da geçer Ya Hû
'Bu da geçer Ya Hû' sözünün aslı bundan bin küsur sene önceye, Bizans dönemine uzanır. Bizanslılar, fena bir işe uğradıkları zaman 'Bu da geçer' mânâsına gelen 'k'afto ta perasi' demektedirler. İbare, Selçuklular zamanında İran taraflarına geçer; ama Farsçalaşıp 'in niz beguzered' olur; Osmanlılar devrinde Türkçe söylenip 'bu da geçer' yapılır. Derken, tekkelerde ve dergâhlarda da benimsenir ve sonuna 'Ya Allah' mânâsına gelen bir 'Ya Hû' ilave edilip 'Bu da geçer Ya Hû' haline gelir….
Çevrimdışı faldov
Bilge Üye
*****
4.346
46.567
2. Sınıf Öğretmeni
# 17 Oca 2012 19:48:40
Mustafa Güzelgözün'ün hikayesi ne kadar hazin dolu olsada mutlaka çıkarılması gereken dersler var.Fazla hikayeyi uzatmadan yazıyı aktarayım.
Mustafa Güzelgöz - Eşekli Kütüphaneci
-------
Bazen arkadaşlarımızdan haklı olarak soranlar oluyor:
—"Bu cahil millet, kendi oylarıyla ülkeyi düşmanlara teslim edecek kadar, düşünmekten acizken; Aziz Nesin'in 'yüzde altmış' saptamasının doğruluğu bu kadar kesinlikle ortaya çıkmışken; Atatürk bu milletle Kurtuluş Savaşı'nı nasıl kazandı, anlamıyorum..."
Çok doğru, yerinde bir soru...
Ancak, Atatürk'ün başarı sırrı, önce insanların içine bir "insan olma" ruhunu koyabilmesindedir. Aşağıdaki örnek, söylemek istediğimiz FARKI daha iyi anlatacaktır.
Devamı linkte
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 18 Oca 2012 23:12:01
Adamın biri her gece çocuğuyla yatar. Bir gece bakar ki çocuğu bir sağa, bir sola dönmekte ve bir türlü gözlerini yumup da uyuyamamaktadır. Hasta mıdır, yoksa bir sıkıntısı mı var diye merak eden baba, "Ne oldu yavrum, yoksa hasta mısın?" diye sorar. Çocukta,
"Babacığım!.." der. "Yarın günlerden perşembe. Öğretmen imtihan edecek. Çalıştım imtihanımın başarılı geçeceğine inanıyorum, fakat yine de bir hata yaparım da öğretmenim beni döver veyahut da kendisini kızdırırım diye korkuyorum. Onun için de sıkıldığımdan gözlerime bir türlü uyku girmiyor. İmtihan bu. Kolay değil."
Küçücük çocuğun bu şekilde manalı ve yerinde konuşması adamı birden bire aptallaştırıverir. Daha bu yaşta bir çocuğun yarını düşünmesi ve imtihandan bu derece korkması ne demek?
İşte bu düşünçe kendisini büsbütün çileden çıkarır ve hüngür hüngür ağlamaya başlar. Bir sabi yarını düşünerek ve korkarak imtihanına hazırlanırda; bizler niye hazırlanmayız, bizler niye korkmayız?
Hem de bizim imtihanımız Kıyamet günü yüce Allah'ın huzurunda Mahkeme-i Kübra'da olacak, diyen düşünceler içinde saçını başını yolmaya koyulur. O sırada, "Birgün dağları yerinden sökeriz de yeri dümdüz olmuş görürsünüz. Sonra da hiçbirini bırakmaksızın insanları toplarız. Saf saf Rabbine arz edildiklerinde onlara; And olsun ki, sizi önce nasıl yarattıysak, huzurumuza da öylece getiririz. Kıyamet kopup da huzurumuza çıkarak hesaba çekilmeyeceğinizi mi sandınız?" diyen Allah kelamını hatırlar.
Bundan sonra artık adam kendini Allah'a ibadete adıyarak bütün zamanını ahiret imtihanına hazırlamakla geçirir.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 18 Oca 2012 23:26:39
Haddini Bilme Öyküsü
Fare bir devenin yularına yapışmış,onunla birlikte gidiyordu.Gidiyordu ya,gurur ve kibri de kendisiyle birlikte gidiyordu.
Deve ömrü boyunca bu kadar kibirli,kendini beğenmiş ve üstün gören biriyle karşılaşmamıştı.Fare,kendi kendine:
"Ne büyük bir rehbermişim de haberim yokmuş.Deveyi yularından tutmuş götürüyorum."diyordu.
Az sonra bir ırmağa çıktı yolu devenin.Gürül gürül çağlayarak akıyordu.Deve duraksadı.Akıntı güçlüydü.Ama rahatlıkla geçebilirdi.Fareninse beti benzi atmıştı.
"Eyvah!"dedi."Şimdi ne yapacağım?"
Deve ,az önce gururundan yanına yaklaşılmayan fareye baktı:
"Hayrola dostum!"dedi."Ne oldu?"
Fare kekeledi:
"Yo,yok bişey!"
Deve:
"Haydi!" dedi."Paçaları sıva da gir suya,kılavuz sen değil misin?"
Fare zor durumdaydı:
"Bu koca ırmağı nasıl geçerim?"dedi.Sesi yumuşamış,yelkenleri indirmişti.
"Su çok derin."
Deve ağır ağır girdi suya.Birkaç adım attı.Su dizlerindeydi:,"Korkmana gerek yok!" dedi."Bak dizlerime geliyor."
Fare yalvarır gibi:
"Aziz üstad..." dedi."Senin dizine gelen su,benim başımı kaç metre geçer Allah bilir."
DEve taşı gediğine koyarak:
"Öyleyse..."dedi."Bir daha böbürlenme,haddini bil!"
Ve ekledi:"Haydi hörgücüme geç de gidelim."
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 18 Oca 2012 23:34:25
Karınca ve Kalem Öyküsü
Bir gün bir karınca bir kağıdın üzerinde duran kalemi gördü.Kalemin nasıl yazı yazdığını görünce ona hayran kaldı.Gidip diğer karıncalara kalemin marifetini anlattı.Bunun üzerine bir karınca:
"O,sanatın asıl ustası parmaklardır,kalem sadece bir araç." dedi.
Bir diğer karınca ise:
"Asıl iş kollarda,çünkü parmaklar kolların bir parçası." dedi.
Bu işin doğrusunu öğrenmek için bilgili bir karıncaya başvurdular.Bilge karınca da şöyle dedi:
"Hüneri hemen görünüşe vermeyin.Görünüş elbise gibidir,can olmadan,akıl olmadan oynamaz."
O karıncanın da bilmediği,canın ve aklın,Allah(c.c) istemeden varolmayacağı idi.
Çevrimdışı eylulada1
Bilge Üye
*****
4.164
47.322
# 31 Oca 2012 22:07:59
Koskoca bir bahçede harikulade çiçekler içinde bir papatya..
Ve papatya aşık olmuş, yanmış tutuşmuş ak sakallı bahçıvana..
Bir ümit bekliyormuş. Yüzlerce çiçeğin arasından..
Onunla, sadece onunla saatlerce ilgilensin…
Buz gibi suyunu sadece ona döksün istiyormuş..
Sadece ona değsin makası, Sadece ona gülsün dudakları..
Kıskanıyormuş bahçıvanı,
Kırmızı güllerden,
Sarı lalelerden,
Mor menekşelerden….
Zambaklardan…
Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş, Bembeyaz yapraklarını..
Bir gün, Aşkı öyle büyümüş ki…
Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş..
Eğilivermiş boynu.. Toprağa bakıyormuş artık...
Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş..
Ayaklarını görüyormuş.. Bunada şükür diyormuş..
Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek…
Zaman akıp gidiyormuş..
Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş..
Ne var sanki boynumu kaldırsa Bir kerecik daha görsem yüzünü diyormuş..
Ve işte bir gün..
Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış… İncecik bedenini ellerinin arasına almış…
Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş bir iple papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya.. Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı… Hala göremiyormuş onu, ama bedeni kurtulmuş…
Uzun bir müddet sonra,
Bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye..
Gelen giden yokmuş..
Kahrından ölecekmiş papatya..
Ama işte bir sabah…
Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış..
Derin bir oh çekmiş..
Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş..
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş..
Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş..
Başka birisiymiş..
Adamın elinde bir de makas varmış..
Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru..
Ne güzel açmışsın sen öyle demiş..
Bu gencecik, yakışıklı bir delikanlıymış...
Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarısıymış..
Ama gövden seni taşımıyor demiş.
Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış..
Ve bir hamlede bağını gövdesinden ayırmış..
Papatya yere düşerken hatırlamış sevdiğini..
O ak saçlı, ak sakallı, yaşlımı yaşlı bahçıvanı hatırlamış..
Birde o gencecik, yakışıklı delikanlıyı düşünmüş..
Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini..
O her şeye rağmen, papatyaya emek vermiş..
Ona hiç bir zaman güzel olduğunu söylememiş,
ama onu aslında hep sevmiş…
Papatya anlamış artık..
Sevgi, emek istermiş…
Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini..
Teşekkür etmiş ona içinden..
Son yaprağı da kuruduğunda, biliyormuş artık..
Gerçek sevginin, söylemeden, yaşamadan ve asla kavuşmadan var olabileceğini
Çevrimdışı duyguaydın
Yönetim Ekibi
*****
5.463
127.400
# 01 Şub 2012 19:59:37
YAŞLI ANADAN 5 OĞLUNA MEKTUP !
Köyümüz şehirden yüksek mi yüksek,
Baban ihtiyarlıyor oğul, bilmem netsek
Söz dinlemiyor artık ahırdaki eşek,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul !
Sizi 9 ay 10 gün karnımda taşıdım
Beş oğul bir kızım için yaşadım
Şimdi halim kalmadı, gençliğimi boşadım
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul !
Köyde bacalar eskisi gibi tütmüyor,
Çorba dahi boğazımızdan geçmiyor
Takatimiz kalmadı işler bitmiyor
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Geçenlerde kasabadan köye doktor geldi
Sağlam kimse kalmadı herkese ilaç verdi
Bana da kendini yorma ansızın gidersin deyiverdi
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Eskiden köyümüzde yağız delikanlılar vardı
Al duvak içinde gelinler, giderken ağlardı
Gençler köyü terk etti, şimdi ihtiyarlar kaldı
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Hani yalnız yaşayan komşumuz Ali amca vardı
O da rahmetli oldu cenazesi üç gün kaldı
Mezarını kazacak delikanlı bulunamadı
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Öğrenci yokluğundan artık okul kapalı
İhtiyarlayınca, babanın döküldü saçı sakalı
Benimde dizlerim tutmaz, ağır işlere bakalı
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
İmam usandı, tayin yaptırıp gitti
Bir ezan sesi duyuyorduk o da bitti
Hastalıklar çoğaldı artık canımıza yetti
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Analarda ciğer, evlatlarda merhamet olur
Gezen görür, yaşayan ölür, eden elbet bulur
Hayır duamızı alın biz ölmeden ne olur
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Sizin huzurunuzu kaçırmak istemem
Gelinlerimi severim asla kin beslemem
Şimdi gelmezseniz cenazeme de istemem
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
OĞULLARIN ANALARINA CEVABI
(1. oğul)
Ana, şimdi Akdeniz sahillerindeyiz,
Buralar çok güzel herkese tavsiye ederiz.
Çocuklar diyor, ölürüz de asla köye gitmeyiz
Kusura bakma, çocuklar istemeden biz gelemeyiz!
(2. oğul)
Ana, mektup yazmışsın bize boşu boşuna,
Çünkü daha açarken gitmedi hanımın hoşuna,
Sen idare et artık, bu sene de yalnız başına,
Kusura bakma, ben hanımı gönderemem ana !
(3. oğul)
Ana, gönderdiğin mektubu şimdi okudum hanıma,
Dedi bu devirde hizmet eden var mı?, Allah aşkına,
Ne olur soğuk su katma bu yaştan sonra, pişmiş aşıma,
Kusura bakma ana, gönderemem hanımı ben sana asla!
(4. oğul)
Ana darılma, vakit bulup ta mektubunu okuyamadım,
Şimdi okuyunca ne demek istediğini çok iyi anladım.
Benim hanımdan başka çağıracak gelin mi bulamadın?
Kusura bakma gönderemem, hanım oralara alışamaz ana !
(5. oğul)
Ana abim söyledi, hizmete bizim hanımı çağırmışın,
Olur mu öyle şey, doğalgazdan sobalı eve nasıl alışsın.
Birde önceden başlamış günleri var, onlar yarım mı kalsın?
Kusura bakma ana gönderemem, bu sene bizimki kalsın!
(ortak çözüm)
Beş kardeş hanımlarıyla bir araya geldiler.
Anamızın isteği yerinde, acil çözüm bulalım dediler.
Bizler ne yapacağız diye düşünürken, aklı gelinler verdiler.
Kusura bakma ana, sana hizmete ancak bacımızı uygun gördüler
.amii'nin birine yeni bir imam gönderilmiş. Adam şehre gitmek için hep aynı otobüse biniyor ve çoğu zaman da aynı söföre rastlıyormuş. Bir gün, bilet alırken şoför yanlışlıkla 20 kuruş fazla vermiş. İmam yanlışlığı oturup da parasını sayınca fark etmiş. Kendi kendine "20 kuruşu geri versem mi şöföre?" diye düşünüyormuş. Ama içinden bir ses diyormuş ki "çok gülünç bir para ve şoförün umurunda değil.... Otobüs şirketi çok para kazanıyor zaten... Sadece 20 kuruş onlara bir şey yapmaz." Bu parayı saklayabilirim diye düşünmüş, ALLAH'tan gelen bir hediye gibi.. İnecegi durağa gelince, imam kalkmış ve fikrini değiştirmiş, inmeden önce şoförün yanına gitmiş, 20 kuruşu geri vermiş ve demiş ki: "Paranın üstünü fazla verdiniz." Şöför gülümsemiş ve demiş ki : "Siz caminin yeni imamısınız değil mi? Aslında uzun zamandır sizi caminizde ziyaret etmek istiyordum, islamı öğrenmek için. Bu yüzden bilerek size fazla para verdim. Nasıl tepki vereceğinizi görmek istedim." İnerken imam artık bacaklarını hissetmiyormuş, yere yığılacakmış neredeyse, bir direğe tutunmuş ve kendine gelmeye çalışmış. Gözlerinden yaşlar dökülerek demiş ki: "ALLAH'ım az daha İslamı 20 kuruşa satıyordum!. .."
Unutmayin ki siz belki de müslüman olmayan insanlar için dinimizi tanıtan kişilerdensiniz, bu yüzden hareketlerinize dikkat edin. Maalesef insanlar sizinle birlikte dinimizi de yargılayacaklardır!
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 22 Şub 2012 22:09:04
HAPİSHANEDE KILINAN NAMAZ..!
Horasan valisi Abdullah bin Tahir, çok âdil biriydi.
Jandarmaları birkaç hırsız yakalamış, valiye bildirmişlerdi.
Getirilirken hırsızlardan birisi kaçtı.
O sırada Hiratlı bir demirci, Nişapur'a gitmişti.
Demirciyi, gece eve giderken, jandarmalar yakaladılar ve diğer zanlılarla beraber valiye çıkardılar.
Vâli dedi ki:
Hepsini hapsedin.
Bir suçu olmayan demirci, hapishanede hemen abdest alıp, namaz kıldı.
Ellerini uzatıp:
Ya Rabbi bir suçum olmadığını ancak sen biliyorsun.
Beni bu zindandan ancak sen kurtarırsın diye dua etti.
Vali uyurken rüyasında dört kuvvetli kimse gelip, tahtını ters çevirecekleri zaman uykudan uyandı.
Hemen kalkıp, abdest aldı, iki rek'at namaz kıldı.
Tekrar uyudu.
Tekrar o dört kimsenin tahtını yıkmak üzere olduğunu gördü ve uyandı.
Kendisinde bir mazlumun ahı olduğunu anladı.
Vali hemen hapishane müdürünü çağırtıp sordu:
Acaba bu gece hapishanede mazlum birisi kalmış mı..?
Müdür dedi ki:
Bunu bilemem efendim.
Yanlız biri namaz kılıyor, çok dua ediyor göz yaşları döküyor.
Hemen adamı buraya getiriniz.
Demirciyi valinin yanına getirdiler.
Vali halini sorup, durumu anladı, ve dedi ki:
Sizden özür diliyorum.
Hakkını helal et ve şu bin gümüş hediyemi kabul et.
Herhangi bir arzun olunca bana gel.
Demirci de dedi ki:
Ben hakkımı helal ettim.
Verdiğiniz hediyeyi kabul ettim.
Fakat işimi, dileğimi senden istemeye gelemem.
Neden gelemezsiniz..?
Çünkü benim gibi bir fakir için, senin gibi bir sultanın tahtını birkaç defa tersine çevirten sahibimi bırakıp da, dileklerimi başkasına söylemek kulluğa yakışır mı..?
Namazlardan sonra ettiğim dualarla beni nice sıkıntılardan kurtardı.
Pek çok muradıma kavuşturdu.
Nasıl olur da başkasına sığınırım..?
Rabbim, nihayeti olmayan rahmet hazinesinin kapısını, ihsan sofrasını herkese açmış iken, başkasına nasıl giderim..?
Kim istedi de vermedi..?
Kim geldi de, boş döndü..?
İstemesini bilmezsen, alamazsın.
Huzuruna edeple çıkmazsan rahmetine kavuşamazsın...
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 26 Şub 2012 22:00:09
Merv şehri kâdısının bir kızı vardı. Ülkedeki, ileri gelen zengin, makam ve mevkı sâhibi kimseler bu kızı isteyince hiç birine vermedi. Bu zâtın Mübârek adlı, bağına-bahçesine bakan bir kölesi vardı. Aradan iki ay geçmiş meyveler olgunlaşmış bolluk bereket gelmişti. Efendisi, Mübârek'ten üzüm isteyince, toplayıp geldi. Getirdiği üzüm çok güzel olmasına rağmen henüz olmamıştı, başka üzüm istedi. O da ekşi çıktı.
Efendisi;
"Bahçede o kadar üzüm var, niçin böyle üzüm getiriyorsun?" demekten kendini alamadı.
Mübârek;
"Efendim! Ekşisini tatlısını bilmiyorum!" diye cevap verdi.
Bağ sâhibi;
"Sübhanallah iki aydır bağdasın, daha hangisinin ekşi, hangisinin tatlı olduğunu bilmiyorsun." diye çıkıştı.
Mübârek onları yemekle değil korumakla vazîfeli olduğunu biliyordu.
Efendisi;
"Niçin onlardan yemedin?" deyince;
"Siz benden bağınızdaki meyvelerin muhâfazasını istediniz. Yeyiniz demeyince alıp yemem uygun olur mu, emrinize karşı gelebilir miyim?" cevâbını verdi.
Efendisi böyle bir hâdiseyle ilk defâ karşılaşmıştı. Mübârek'in bu hâline hayran kaldı. Güvenebileceği birini bulmuştu. Gerçekten onu ve hâlini çok sevmişti. Kölesine dönerek; "Sana bir şey soracağım." diye söze başladı. Sonra; "Benim bir kızım var, malı makamı yüksek pekçok kimse onu ister. Hangisine vereceğimi ne yapacağımı bilemiyorum. Bu hususda bir fikrin olur mu? Sen ne dersin?" diye sordu. Mübârek, bu söze karşı şöyle dedi:"Efendim!.. İnsanlar, dâmâd için; câhiliyye devrinde soya sopa; yahûdîler ve hıristiyanlar güzelliğe, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem zamânında dindârlığa, Allahü teâlâdan korkup, haramlardan sakınmaya bakarlardı. Zamânımızda ise, mala ve makama bakılıyor. Artık bunlardan dilediğini seç."
Bunun üzerine efendisi:"Ben dindarlığı ve takvâyı seçiyorum ve kızımı seninle evlendirmek istiyorum. Çünkü sende haramlardan kaçma, dînine bağlılık, iyi hal, emânet ve güvenilirlik gördüm ve bunları sende buldum." dedi.O ise kendisinin köle olduğunu, parayla satıldığını, böyle olunca evlenmelerinin garib karşılanacağını, hem kızın buna râzı olmayacağını bir bir anlattı. Akıl da öyle diyordu. Ancak kâdı kararlı idi. "Kalk eve gidelim." dedi.Eve varınca hanımına;
"Bu sâlih, dindâr, takvâ sâhibi bir köledir. Kızımızı onunla evlendirmek istiyorum, senin fikrin ne?" deyince, hanımı;
"Sen bilirsin, fakat bir de kıza soralım." cevabını verdi.
Anne durumu kıza açıp babasının niyetini söyleyince, kızı da bu hususta her şeyi anne ve babasına bıraktığını bildirdi. Kadın kızın râzı olduğunu babasına anlatınca nikahları kıyıldı. Fakat Mübârek, kızın yanına gitmiyordu. Bu hâl kırk gün sürdü. Bir vesîle ile anne durumdan haberdâr olunca dayanamadı;
"Kızımızı kölene verdin, aradan bunca zaman geçtiği halde dönüp yüzüne bile bakmadı, bu yaptığı nedir? Bu nasıl iş?" diye şikâyet ve sitemde bulundu. Bunun üzerine kâdı;
"Ey Mübârek! Kızıma nâz mı ediyorsun? Niçin yanına gitmiyorsun?" demekten kendini alamadı. Buna karşılık dâmâd:
"Ey müslümanların kâdısı! Ey efendim! Bu nasıl söz? Sizin kerîmenize nâz etmek ne haddime. Lâkin kâdısınız. Ola ki kızınız şüpheli bir şey yemiştir. Şüpheden uzak olmak için bu zamâna kadar bekledim ve ona helâl yemek yedirdim. Belki Allahü teâlâ bize sâlih bir evlâd verir. Bundan başka bir düşüncem yoktur." dedi.
Kırk gün geçtikten sonra ehline yaklaştı. Haram ve helâle bu derece dikkat ettiği için Allahü teâlâ ona Abdullah isminde bir çocuk verdi.
Kaynak: Evliyalar Ansiklopedisi
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 03 Mar 2012 20:05:44
OĞLUMA VE KIZIMA
Benim yaşlandığımı düşündüğün gün (ihtiyarladığımda) sabırlı ol lütfen ve beni anlamaya çalış!
Yemek yerken üstümü kirletirsem lütfen kızma!
Sana bir şeyler öğretmek için nasıl çırpındığımı, bıkmadan, usanmadan uğraştığım o günleri hatırla!
Sen küçükken, uyuyana kadar sana aynı hikâyeyi bilmem kaç defa tekrar tekrar okumak zorunda kaldığımı hatırla!
Yeni teknolojiler karşısındaki cahilliğimi görürsen bana zaman tanı; beni yüzünde alaycı bir gülümsemeyle izleme!
Bazı zamanlarda unutkan olursam yahut konuşmalarımızda ipin ucunu kaçırırsam lütfen hatırlamam için gerekli zamanı bana tanı; hemen sinirlenme! Çünkü asıl önemli olan senin yanında olabilmem ve beni dinliyor olmandır.
Ben sana bir sürü şeyi nasıl yapacağını gösterdim!
Yaşlı bacaklarım yürümeme izin vermediğinde bana elini ver! Tıpkı, benim sana ilk adımlarını atarken verdiğim gibi.
Bir gün beni anlayacaksın.
Senin yanında olduğumda üzgün, kızgın ya da güçsüz hissetme kendini. Benim yanımda olmalısın, beni anlamalısın ve bana yardım etmelisin.
Benim için yaptıklarını, ya bir gülümseme ya da senin için her zaman taşıdığım çok derin sevgiyle duâ ederek geri ödeyebilirim ancak.
Seni çok seviyorum ve hep seveceğim; bunu sakın unutma!
Sana yaptıklarımı ve sevgimi hep karşılıksız yaptım!
Şimdi beni anladın mı yavrum?..
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 04 Mar 2012 08:38:00
Server-i Kâinat zaman zaman şanlı ashabını toplar, tadına doyulmaz sohbetler yapardı. Medine’nin nurlu gençlerinden Nevfel (radıyallahu anh) bunları hiç kaçırmaz, âdeta kaydeder, kelimesi kelimesine aktarmaya bakardı.
Bir gün yüzü suyu hürmetine âlemlerin yaratıldığı server şehadetten söz açtı: “Kıyâmet gününde şehidler, Mahşer yerine gelirken; Peygamberler ayağa kalkar. Onlar; çocuklarından, akraba ve dostlarından 70.000 kişiye şefaat eder (Cehennemden kurtarırlar)” Gel de heyecanlanma. Müjdenin güzelliğine bak. Nevfel soluk soluğa eve koştu. İki oğlunu ve hanımını alıp geldi, Efendimizin (Sallallahü aleyhi ve sellem) huzuruna çıktı.
“Yâ Resûlullah! Bir duâ etsem amin der misiniz?” Gül yüzlü Nebi, adı güzel Muhammed (Sallallahü aleyhi ve sellem) tebessüm buyurdular. Nevfel büyük bir aşkla ellerini açtı ve “Yâ Rabbi” dedi, “Nevfel kulunu şehid, yavrularını yetim, hanımını dul bırak!”
Bu içli niyaza hanımı ve çocukları da katıldılar… Nitekim Nevfel çıktığı ilk gazada (Uhud’da) şehid oldu. Kâfirler mübarek naaşını paraladı, tanınmaz hale soktular.
Hazreti Ali r.a anlatır: “Gazâdan sonra Medine’ye dönüyorduk, şehre yaklaşınca kadınlar ve çocuklar bizi istikbale (karşılamaya) çıktılar. Allahü Teâlâ’nın takdirine razıydılar; ama yine de bir ümit, bir merak… Eşleri, oğulları, babaları dönecek mi bilmiyorlar. Nitekim Nevfel’in hanımı, çocukları ve ihtiyar anası da önümüze durdular.
Büyük bir muhabbetle “Gazânız mübârek olsun Yâ Resûlullah!” dediler, sonra Nevfel’i sordular. Efendimizin güzel gözleri nemlendi, “O şehit oldu” diyemedi. Elleriyle arka tarafı işaret edip yürüdüler. Efendimizin ardından Ammar’’la birlikte geliyoruz. Nevfel’in hanımı ve çocukları bu kez bize yöneldiler. Resulullah Efendimizin vermediği haberi biz nasıl verebiliriz? Aynen onun yaptığı gibi yaptık, elimizle arkayı işaret ettik. Hattaboğlu Ömer de, aynı şekilde hareket etmek zorunda kaldı, Osman bin Affan o da keza…
Kafilenin sonunda Ebû Bekir Sıddîk geliyordu, yanında Muaz bin Cebel, üç beş adım gerisinde de Zübeyr bin Avvam. Gerçekten çok zor durumdaydı, onun “arkada işareti” yapmak gibi bir şansı kalmamıştı. Ebû Bekir’in ıstırabını anlayabiliyorduk, hem doğru konuşmak isterdi, hem de Resulullah gibi davranmayı arzulardı. Efendimize uymamaktan hepimiz korkardık ama o daha çok korkardı. Peki yalan? Hayır, hayır böyle bir şeyi hiç yapmadı ve yapmazdı. Nevfel’in anası, hanımı ve çocukları Sıddîk’i çevirip halkaladı, her biri ayrı tondan “Nevfel’e ne oldu” diye sormaya başladılar. Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak! Hazret-i Ebû Bekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı:
-Yâ !.. Allah-Yâ Nevfel!… Donduk kaldık, nasıl bir sessizlik oldu anlatamam. Birden ovayı bir nal sesi doldurdu ve uzaklardan bir toz bulutu kalktı. Yayından boşanırcasına koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı. Süvari dizginleri çekip sordu “Buyur ya Sıddîk! Beni mi çağırdın?” Yüzünden keyfiyesini çıkarıp attı.
Aaaa Nevfel!.. Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı, canlı… Biraz evvel onu libaslarıyla gömmedik mi, üstüne toprak atmadık mı? Müminler henüz hadisenin şaşkınlığını yaşarken, Cebrail Aleyhisselâm göründü. Efendimize “Yâ Resûlallah” diye haber getirdi, “Hak teâlânın selâmı var. Buyurdular ki: “Eğer mağara arkadaşın bir kere daha ALLAH deseydi yüceliğim hakkı için, bütün şehitleri diriltirdim. Çünkü Ebû Bekir kulum; cahiliye devrinde bile yalan söylemedi”. Nevfel bundan sonra yıllarca yaşar.
Nihayet duası kabul olur ve Yemame cenginde umduğuna kavuşur, şehadet şerbetini yudumlar…
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 09 Mar 2012 12:22:35
Evini yeniden dekore ettirmek isteyen Japon bunun için evinin bir duvarını yıkar.
Japon evlerinde genellikle iki tahta duvar arasında çukur bir boşluk bulunur. Duvarı yıkarken, orada dışarıdan gelen bir çivinin ayağına battığı için sıkışmış bir kertenkele görür. Adam bunu gördüğünde kendini kötü hisseder ve aynı zamanda meraklanır da, kertenkelenin ayağına çakılmış çiviyi görünce. Muhtemelen bu çivi 10 yıl önce, ev yapılırken çakılmıştı. Nasıl olmuştu da kertenkele bu pozisyonda hiç kıpırdamadan 10 yıl boyunca yaşamayı başarmıştı?
Karanlık bir duvar boşluğunda hiç kıpırdamadan 10 yıl boyunca yaşamak çok zor olmalıydı.
Sonra bu kertenkelenin 10 yıldır hiç kıpırdamadan nasıl 10 yıl yaşadığını düşündü- ayak çivilenmişti!
Böylece çalışmayı bırakır ve kertenkeleyi izlemeye başlar, ne yiyor acaba?
Sonra nereden çıktığını fark edemediği başka bir kertenkele gelir ağzında taşıdığı yemekle!
İnanılmaz! Adamı sersemletir gördüğü manzara. Bu nasıl bir sevgi?
Ayağı çivilenmiş kertenkele, 10 yıldır diğer kertenkele tarafından beslenmekteydi…
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 11 Mar 2012 19:31:10
Hz. Mevlânâ bir gün eve gelir, oğlunu üzgün görür. Sebebini sorar.
Oğlu: "Hiç…" der.
Hz. Mevlânâ dışarı çıkar.
Kapıda asılı bir kurt postu vardır, onu alır üstüne giyer. Ellerini havaya doğru açıp ulamaya başlar.
Oğlu babasının bu haline bakıp güler.
Hz. Mevlânâ:
"Evladım, gördün mü?" der.
"Dünya dertleri de işte böyledir. Kurt, aslında korkutucu bir hayvandır. Ama sen o postun arkasında babanın olduğunu bildiğin için korkmadın ve güldün.
İşte bütün dertlerin arkasında da Rabbinin olduğunu bil ve ona güven..."
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 18 Mar 2012 20:27:01
Yüzü simsiyahtı. Ama kendisi boyamamıştı ki! Kaldı ki, kalbi bembeyazdı. Buna rağmen onu basite alanlar vardı. Dedi ki:
– Ya Resûlallah, yüzümün siyahlığı cennete girmeme mani midir?
– Asla!
– O halde beni niçin insanlar hor görüyorlar, kimse bana niçin kızını vermiyor
– Amir bin Veheb’in evine git ve “Resûlullah selamı var, kerimeni bana nikahlamanı emretti” de.
Siyah yüzlü genç hemen adrestedir. Kızın yanında babaya selamı aynen tebliğ eder ve teklifi de açıkça anlatır.
Baba kızgın, hemen reddeder. Ancak, teklifi dinleyen kızcağız babasını ikaz eder:
– Babacığım, vahiy gelir de sonra seni mahcup eder. Ne biliyorsun bu olayı Rabbimin emretmediğini Efendimiz (sav)’in o emri tebliğ buyurmadığını Hemen git, Resûlullah’tan özür dile ve beni o gence nikâhla. Resûlullah’ın uygun bulduğunu ben de uygun bulurum.
Kızının ikazıyla mescide koşan baba özür diler:
– Söylediğinin doğru olup olmadığını bilmiyordum. Demek ki doğruymuş. Kızımı verdim. Şu anda nikahlısıdır.
Efendimizin gence emri:
– Git, evini hazırla, aile oturacak şekilde döşe.
– Benim ev döşeyecek tek dirhemim bile yok!..
– Öyle ise Ali’ye, Osman’a, Abdurrahman bin Avf’a git. Onlar sana ikişer yüz dirhem versinler.
Uçarcasına gider. Onların her biri, emredilenden fazla yardımda bulunurlar ve sıra çarşının yolunu tutmaya gelmiştir. Bir ev hazırlamak için gerekli para elde mevcut. Hele zevcesi, ümidinin de üstünde bir azizedir âdeta…
Çarşı yolunda hızla giderken kulağına bir ses gelir. Önce anlayamaz, duraklar ve nefesi kesilircesine dinler. Evet, evet yanlış anlamamıştır, doğrudur. Ses herkese ilan etmektedir:
– Ey kendini ALLAH’a asker bilen Müslümanlar!
Derhal atınıza binin, cihada yönelin. Ordu mescidin dışında beklemektedir. Siz böyle gün için varsınız dünyada! Düşman ani baskın yapacak!
Şimdi ne olacak.. Cihada mı gitsin, evlenmeye mi.. Yönünü hemen değiştirir, demirciler çarşısına gider. İlk işi bir kılıç, sonra bir zırh, daha sonra da bir at almak olur. Elindeki paranın hepsini de harcamıştır. Ama cihad için lazım olan silahını da tamamlamıştır…
Sıçradığı atının üzerinde kuş gibi uçar, bekleyen orduya toz duman içinde karışır.
– Bu genç, herhalde Bahreyn’den gelen biridir, derler. Ancak onun siyahlığını fark eden Resûlullah Aleyhisselam:
– Sen Saad mısın buyurur.
– Evet, deyince de dua eder:
– Ceddine saadetler!..
Kumlu çöllerden geçilir, tozlu yollardan gidilir ve nihayet düşmanla müthiş bir savaş başlar… Herkes cesaretle ileri atılır. Ama içlerinden biri herkesten de cesaretle atılır; saldırdığı tarafın adamlarını sağa sola püskürtür. Neden sonra meydan sakinleşir, düşman kaçmış, müşrikler yok olmuşlardır. Şehitler tespit edilirken, bir ses:
– ALLAHü Ekber! Evlenmek üzere olan Saad da şehit!
Efendimiz onun cesedi başına gelir, mahzun şekilde bakar:
– Seni Havz-ı Kevserimin başında bekleyeceğim!
Bir hayret nidası daha:
– ALLAHü Ekber!
Sonra döner, oradakilere hitap eder:
– Kılıcını, mızrağını ve atını alın, kendisini gönüllü olarak isteyen kızcağıza verin. Babasına da deyin ki:
– Kızını vermekte tereddüt ettiğin siyah yüzlü gence ALLAHü Teâla cennet hurilerini lâyık gördü!
Ve hayret nidaları birbirini takip eder: – ALLAHü Ekber! ALLAHü Ekber!…
Rabbim bizede böyle iman nasip etsin inşallah…
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 18 Mar 2012 21:04:05
Bir gün iki kişi, Râbia-tül Adeviyye’yi ziyârete geldiler. İkisi de açtı. “Yemeği helâldir” diye içlerinden yemek yemek geçti. O anda kapıya biri gelerek, Allah rızâsı için bir şeyler istedi. Râbia hazretleri evdeki iki ekmeğini buna verdi. Gelen sevinerek gitti. Bir saat kadar sonra bir kişi kucağında bir yığın ekmekle geldi. Râbia hazretleri ekmekleri saydı. On sekiz ekmek vardı.
Dedi ki:
Ekmekler yirmi olsa gerektir.
Ekmeği getiren, ikisini saklamıştı. Çıkarıp iki ekmeği de verdi. Oradakiler hayretle sordular.
-Bu ne sırdır? Biz senin ekmeğini yemeye gelmiştik. Önümüze koyacağın ekmekleri kapıya gelene verdin. Ardından ekmek geldi. Eksik olduğunu söyledin.
Cevâbında şöyle buyurdu:
-Siz ikiniz gelince karnınızın aç olduğunu anladım. Önünüze koyacağım o iki ekmeği kapıya gelene verdim. Allahü teâlâdan bu ekmeklerin misâfirlerin karnını doyuramayacağını, bunun için bir yerine on vermesini istedim. Çünkü Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerîmde* bire on vereceğini bildiriyor. Ben O’nun bu vâdine güvendim. İki ekmek yerine yirmi ekmek geleceğini bildiğim için de ekmeklerin noksan olduğunu söyledim.
*”Kim bir iyilik yaparsa ona on katı vardır.
Kim de bir kötülük yaparsa o da sadece o kötülüğün misliyle cezalandırılır
ve onlara zulmedilmez.”
En’am Suresi, 160
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 16 Nis 2012 22:20:24
''ETME BULMA DÜNYASI İBRETLİK''
Bir şehirde namuslu bir aile varmış. Koca kuyumcu, kadın ise ev hanımıymış. Bir gün kadın her gün süt getiren erkek satıcıdan süt almak için kapı aralığından tenceresini uzatmış. Ama sütçü önceden yapmadığı bir şeyi yapmış. O gün kadının elini şehvetle tutuvermiş. Kadın tencereyi hemen bırakıvermiş. Sütçünün yaptığına çok üzülmüş.
Kocası evine geldiği zaman ağlayarak, söyle bugün ne yaptın ki benim başıma şöyle bir iş geldi” diyerek olanı anlatmış. Bunun üzerine adam şöyle bir itirafta bulunmuş:
“Evet, hanım özür dilerim. Bugün hiç yapmadığım bir işi yaptım ve bilezik almak isteyen bir kadın, takamıyorum bana yardım et, deyince, bileziği koluna takarken, bunu sanki zor oluyormuş gibi geciktirerek yaptım ki, kolu bir iki saniye daha çok elimde kalsın, diye düşündüm. İşte senin başına gelenin sebebi budur.” demiş.
Sevgili Peygamberimizin (sallallahu aleyhi vesellem) şu uyarısının iyi anlanması gerekir:
“Başkalarının hanımlarına iffetli davranın ki sizin hanımlarınız da iffetli ve namuslu olsunlar...
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 18 Nis 2012 18:28:57
EVLİ OLSAN DA OLMASAN DA BUNU OKUMALISIN....
Bu akşam eve geldiğimde Eşim Akşam yemeğini servis ediyordu. Elini tuttum ve ona söyleyeceğim şeyler olduğunu söyledim. Masaya oturdu ve sessizce yemeği yemeye başladı. Ve yine Gözlerinde o korkuyu gördüm.
Bir an da kasıldım ağzımı açamıyordum ama düşüncelerimi söylemem lazımdı. Ben boşanmak istiyorum. Sinirlenmedi Sözlerime karşılık vermedi, sadece sebebini sordu.
Bir cevap veremedim ve buna çok sinirlendi elinde ki Çatal Bıçakları fırlattı. Bana bağırdı ve Adam olmadığımı söyledi. Bu akşam tek kelime konuşmadık. Eşim bütün Gece ağladı. Farkındaydım Evliliğimiz ne olacağını merak ediyordu, ama onu tatmin edecek bir şey söyleyemeyecektim. Ben jane'e aşık oldum, eşimi sevmiyorum artık.
Bu vicdan azabıyla bir Evlilik sözleşmesi hazırladım, Evi, Arabayı ve Şirkettin 30% ona verecektim. Sözleşmeye kısa bir süre baktı ve yırttı. 10 yıl hayatımı paylaştığım bu Kadın bana yabancı olmuştu. Onun harcadığı zamana ve enerjiye üzülüyordum, ama geri dönemezdim, Jane'e çok aşık olmuştum. Sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı, bu benim beklediğim bir tepkiydi. onun ağlaması benim hafiflememe sebep olmuştu. Bir süredir aklımdan geçiriyordum boşanmayı, bu fikir bende saplantı haline gelmişti ve şimdi bu duyguyu daha da güçlü hissediyordum ve doğru karardı.
Bir sonra ki akşam eve geç gelmiştim ve Eşimi Masada yazı yazarken gördüm. Çok uykum vardı ve Akşam yemeğini yemeden uyumaya gittim. Jane ile geçirdiğim o kadar saat beni yormuştu. Bir ara uyandım ve onu hala yazı yazarken gördüm Masa da. Ama bu benim Umurumda değildi ve başımı çevirip uyumaya devam ettim. .
Ertesi sabah bana Şartlarını yazı halinde sundu. Benden hiçbir şey istemiyordu, sadece boşanmamızı ilan etmek için 1 ay müsade istedi ve bu zamanda normal bir Aile gibi davranmamızı istedi. Bunun sebebi Oğlumuzun 1 ay sonra Sınavların olması ve bu dönemde ona bu yükü bindirmemekti. Bu kabul edilebilinir. Bir şey daha vardı, benden onu Evlilik Gecesinde onu kapıdan içeriye nasıl taşıdığımı hatırlamaktı, ve 1 ay boyunca her sabah onu Yatak odasında Kapıya kadar taşımamı istedi. Kafayı yediğini düşündüm, ama son günlerimizin iyi geçmesi acısından, kabul ettim.
Sonra bu şartlardan Jane bahsettim, yüksek ses ile gülüp bunun çok saçma olduğunu ve eninde sonunda Boşanmayı kabul etmek zorunda kalacağını söyledi.
Eşimle boşanma konusunu açtığımdan beri Fiziksel temas da bulunmadık. Bu sebepten ilk gün onu kucağıma alıp kapıya götürdüğümde tuaf bir duygu yaşadım. Oğlumuz arkamızda duruyordu ve alkış yapmaya başladı 'Babam Annemi kucağında taşıyor' bu onu çok sevindirmişti, Sözleri canımı acıtmıştı... Yatak odasından Evin Kapısına kadar 10 metre taşıdım. Eşim gözlerini kapattı ve kulağıma 'Oğlumuza boşanmamızdan bahsetme' diye fısıldadı. Bende başımı öne eğerek tamam dedim, ve içime bir üzüntü çöktü. kapı önünde onu bıraktım Eşim Otobüs durağına gitti ve onu İşe götürecek olan Otobüsü bekledi. Bende tek başıma Ofise gittim.
2. gün bu oyunu oynamak bize daha kolay gelmişti. eşim başını Göğsüme yasladı, ve onun kokusunu duydum. Birden Eşime uzun süredir bakmadığımı anladım. Ve onun Evlendiğim zaman ki kadar Genç olmadığını farkettim. Yüzünde hafif çizgiler oluşmuş saclarına ak düşmüştü. Gecen yıllar öylesine yanından geçmemişti, O an kendime ona bununla neler yaptığımı sordum.
4. Gün onu kucağıma aldığımda bir güven duygusu yaşadım. Bu bana Hayatının 10 yılını Hediye eden Kadın.
5. gün bu güven duygusu daha da büyümüştü. bundan Jane bahsetmedim. Günler geçtikçe onu taşımak daha da kolaylaşmıştı, belki de bu sayede yaptığım antreman dan dolayıydı bu.
Bir Sabah onu ne giyeceğini düşünürken izledim. İsyan ederek her gün kıyafetlerin biraz daha bol geldiğini söyledi. Birden onun ne kadar süzüldüğünü ve kilo verdiğini farkettim. Demek ki onu her sabah daha kolay taşıyabilmemin sebebi buydu. Birden yüzüme yumruk gibi vurdu. Bu kadar Acıyı ve Üzüntüyü Kalbinde taşıyordu. farkında olmadan başını okşadım. O an Oğlumuz da geldi ve ' Baba Annemi taşıman lazım ' dedi. Bu hayatımızın bir parçası olmuştu, Babasının Annesini odadan Kapıya taşıması. Eşim Oğlumuzu yanına çağırdı ve ona sıkı sıkı sarıldı. Ben başımı cevirdim, son anda kararımdan vazgeçmek istemiyordum. Onu kucağıma aldım ve Yatak odasından Kapıya kadar taşıdım. Elini enseme koymuştu ve ben onu sıkı sıkı tutmuştum. Tıpkı Evlendiğimiz gün gibi.
Artık Huzursuzlanmıştım bu kadar kilo vermesinden. Son Gün onu kucağım da taşıdığımda hareket etmedim. Oğlumuz okuldaydı ve Eşime Hayatımızda ki yakınlığın ne kadar eksildiğini söyledim. Ofise gittim arabadan fırladım kapıyı kilitlemeden bunun için zaman yoktu. Her anın kararımın değiştirmesinden korkuyordum ve Merdiven den yukarı koştum, yukarı varınca Jane kapıyı açtı. Ona Karımdan boşanmayacağımı söyledim.
Şaşkın bir ifadeyle elini anlıma koydu ve ' Senin ateşin mi var' diye sordu. Üzgünüm Jane ama ben artık boşanmak istemiyorum dedim. Evliliğimizin renksiz kalması sevgi eksikliğinden değil, birbirimizin değerini unuttuğumuzdan dı. Şimdi aklıma geldi ki, ona Evlendiğimiz Gün kapıdan içeri taşıyınca ömrümün sonuna kadar Sadakat yemini verdiğimi........ Jane olayı anlayınca yüzüme bir tokat attı ve kapıyı kapatarak ağlamaya başladı. Hemen aşağı koşup ilk Çiçekçiye gidip Eşime bir Buket çicek aldım, üzerinde ki Karta da'''Seni her Sabah hayatımın sonuna kadar taşıyacağım'''' .
Eve vardığımda yüzümü bir gülümseme kapladı, elimde Çiçeklerle yatak odasına gittim ve Eşimi yatağın üstünde Ölü buldum. Eşim aylardır Kanser ile savaşıyordu ve ben Jane ile ilgilenmekten bunu farketmemiştim. Fazla yaşamayacağını bildiği için, beni Oğlumun bana negativ tutumundan korumaya çalışmıştı . En azından Oğlumun gözünde iyi bir Eş olarak kalmamı istemişti.
İlişkide ki küçük şeylerdir önemli olan. Villalar, arabalar çok paralar değil . bunlar hayatı kolaylaştırır ama asla Mutluluğun temeli olamazlar.
İlişkine zaman ayır ve ilişkinin güven ve huzur anlamına gelecek şeylerle meşgul ol.
Mutlu bir beraberlik yaşa.
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 18 Nis 2012 18:34:23
SÖZÜN BİTTİĞİ YER
Bir okul müdürü her eğitim öğretim yılı başında öğretmenlere bu mektubu gönderir...miş:
Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan biriyim.
Gözlerim hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü.
İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğnelerle ölen bebekler, lise ve üniversite mezunlarının vurup yaktığı insanlar.
Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum.
Sizlerden isteğim şudur:
Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın. Çabalarınız bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin. Okuma yazma, matematik, çocuklarınızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa ancak o zaman önem taşır...
Çevrimdışı micihtn44
Uzman Üye
*****
894
3.990
1. Sınıf Öğretmeni
# 18 Nis 2012 18:38:29
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
EVLİ OLSAN DA OLMASAN DA BUNU OKUMALISIN....
Paylaşım için teşekkürler hayat 2 öğretmenim. Okurken duygulandım. Mükemmel bir hikaye...
Çevrimdışı mmelih_25
Uzman Üye
*****
486
235
# 18 Nis 2012 18:47:45
Fatih Sultan Mehmet’le Yahudi
Hazret-i Padisah Fatih Sultan Mehmethan zamanında yapılacak bir camii insaati icin bir yerde uygun gorulen araziyi fatih istimlak eder. Ve fermanıda mühürleyerek istimlak kararını tasdikler. Fakat bu arazinin sahibi bir yahudidir. Bu olay uzerine istimlak kararını kendine yediremeyen yahudi kadıya giderek koca padisahı sikayet eder. Kadı padisahı huzuruna cıkarır. Her iki tarafıda dinledikten sonra kadı kararını açıklar:
Padişahın mühür vurduğu sağ eli kesilecek..
Fatih Sultan Mehmet karara tepkisiz kalıp bir tek cümlesine bile karşı gelmemiştir.
Bu karar uzerine yahudi yahu koskoca padisahın elini kesecekler ve bunu sadece benim arazim istimlak edildi diye yapacaklar diye düşünerek kararından vazgecer. Kadi Fatih Sultan Mehmet’e dönerek eğer padişahlığına güvenipte benim verdiğim karara karşı gelseydin şu gördüğün topuzla senin kafanı ezer seni oracıkta öldürürdüm der. Kadının bu cümlelerine istinaden koca Sultan Fatih’te eğerki sende benim padişahlığıma aldanip farklı bir karar verseydin bende senin kafanı kılıcımla koparırdım der.
Yahudiye gelince …
Bu adalet sistemine ve bu kadar insanlıga yüreği ne kadar haz etmistir ki o karar verildikten sonra şikayetini geri alir ve müslümanlıgı kabul ederek o anda sahadet eder..
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 19 Nis 2012 17:37:39
Yasli kadin oldukça dini bütün bir insanmis.. Her sabah kapisinin
önüne çikar ve bagira bagira dua edermis:
“Allah’ım bize verdiklerin için sana sükürler olsun!”
Ve ardindan her seferinde de yan komsusunun sesi duyulurmus:
“Allah yok kadiiin Allah yok!!!” (HAŞA)
Yasli teyze ne kadar sinirlense de yine her sabah dua edermis,
öteki komsu da inadindan her seferinde ona öyle bagirirmis..
Neyse.. Bir aksam, komsusu yasli teyzeye bir oyun etmeye kalkmis..
Markete gidip bi sürü meyve sebze, ekmek vs. alip torbalara
doldurmus, yasli teyzenin kapisinin önüne birakmis…
Ertesi sabah teyze kapiyi açip da yiyecekleri görünce çok sasirmis
ve sevinçle bagirmis:
“Sana sükürler olsun Allah’ım, bu gönderdigin yiyecekler için sana
sükürler olsun!!!”
Ve agacin arkasindan onu seyreden komsusu seslenmis:
“Allah yok kadiiin Allah yok!!! (HAŞA) O yiyecekleri ben aldiiiiiim!!!”
Yasli teyze hiç istifini bozmamis:
“Yüce Allah’ım sana ne kadar sükretsem azdır!!!! Hem bu yiyecekleri
göndermissin, hem de parasini ŞEYTANA ödetmissin!!
.ehoo hocamdan
Müfettiş öğrenciye sorar,
"Söyle bakalım 3 ile 2 ne eder?"
Çocuk,
"Neye göre öğretmenim, bu duruma göre değişir." der.
Müfettiş "nasıl yani?"
deyince, Çocuk;
3 ten 2 çıkarsa 1 kalır. Buda ALLAH 1 dir demektir. Yok 3 ile 2 yi toplarsak 5 eder. Buda islamın 5 şartı demektir. Yok eğer, 3 ile 2 yi çarparsak 6 eder, buda imanın şartı demektir. Hee eğer 3 ile 2 yi peşpeşe okuyacaksak buda 32 farz demektir.
Siz hangisini sormuştunuz?
3 ile 2 yi Ayrı Ayrı Soruyorsanız 3 Guslün Farzı'dır 2 Teyemmü'mün Farzıdır.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 25 Nis 2012 23:18:20
Hz. Ali (r.a) anlatıyor:
Ben ve Fatıma, Resulü Ekrem (s.a.v)'in yanına girdik.
O'nu üzüntülü ve ağlar durumda bulduk, sebebini sorduk.
Resulü Ekrem (s.a.v) buyurdu ki:
Ben miraç gecesinde göklerde ümmetimin kadınlarını çok çeşitli azap olduklarını gördüm.
Onların gördükleri o şiddetli azaplarına dayanamayıp üzüldüm ve ağladım.
1-) Onlardan bir kısmını saçlarından asılmış (ateşten kor kafalarının üstüne koymuşlardı) beyinlerini kaynarken gördüm..!
2-) Bir kısmını dilerinden asılmış boğazlarından katran akıtılırken gördüm..!
3-) Bir kısmını elleri boyunlarına ve ayakları göğüslerine bağlanmış olarak gördüm. Yılan ve akrepler onları sokup zehirliyorlardı..!
4-) Bir kısmını göğüslerinden asılı olarak gördüm..!
5-) Bir kısım kadın gördüm ki başı domuz, gövdesi merkep gövdesi gibi bin bir çeşit azap ile azap oluyorlardı..!
6-) Bir kısım kadın gördüm ki suretleri köpek suretinde ateş ağızlarından giriyor ardından çıkıyordu, melekler tokmaklarıyla durmadan başlarına vuruyorlardı..!
İşte onları hatırladım, üzüldüm ve ağladım.
Hazreti Fatıma ağlayıp ayağa kalktı:
Ey Sevgili Babacığım.
Acaba bunlar neler yaparlar ki bu kadar çeşitli azaplarla karşılaştılar diye sordu.
Resulü Ekrem (s.a.v) ;
1-) Saçlarından asılmış beyinleri kaynayıp azaplananlar, başını örtmeyip saçını başını yabancı erkeklerden gizlemeyen kadınlardır..!
2-) Dilinden asılmış, boğazından katran dökülüp azaplananlar, dili ile kocasına eziyet edip servet mal mülk isteyen kadınlardır..!
3-)Elleri boyunlarına ve ayakları göğsüne bağlanmış olup yılan ve akreplerle zehirlenip azaplananlar, cünüplükten ve hayızlıktan yıkanmayıp namaza ihanet eden, namaz kılmayan kadınlardır..!
4-) Göğüslerinden asılıp azaplananlar, kocasının hizmetini yapmayıp yatağında eziyet eden, göğsünü yabancı erkeklerden sakınmayıp örtünmeyen kadınlardır..!
5-) Başı domuz gövdesi merkep gövdesi gibi olup binbir çeşit azaplananlar (saçını başını süsleyip püsleyip, açık saçık dar ve açık renkli giyinip, vücut hatlarını belli ettirip binbir cilvelerle yabancı erkeklerin gönlünü çeken) kadınlardır..!
6-) Köpek suretinde olup ateş ağzından girip ardından çıkanlar hased edip kocasıyla Müslümanların arasını bozmak için söz gezdirip yalan konuşan kadınlardır...
Çevrimdışı dizayn
Uzman Üye
*****
1.180
2.255
# 25 Nis 2012 23:25:10
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Hz. Ali (r.a) anlatıyor:
Ben ve Fatıma, Resulü Ekrem (s.a.v)'in yanına girdik.
O'nu üzüntülü ve ağlar durumda bulduk, sebebini sorduk.
Resulü Ekrem (s.a.v) buyurdu ki:
Ben miraç gecesinde göklerde ümmetimin kadınlarını çok çeşitli azap olduklarını gördüm.
Onların gördükleri o şiddetli azaplarına dayanamayıp üzüldüm ve ağladım.
1-) Onlardan bir kısmını saçlarından asılmış (ateşten kor kafalarının üstüne koymuşlardı) beyinlerini kaynarken gördüm..!
2-) Bir kısmını dilerinden asılmış boğazlarından katran akıtılırken gördüm..!
3-) Bir kısmını elleri boyunlarına ve ayakları göğüslerine bağlanmış olarak gördüm. Yılan ve akrepler onları sokup zehirliyorlardı..!
4-) Bir kısmını göğüslerinden asılı olarak gördüm..!
5-) Bir kısım kadın gördüm ki başı domuz, gövdesi merkep gövdesi gibi bin bir çeşit azap ile azap oluyorlardı..!
6-) Bir kısım kadın gördüm ki suretleri köpek suretinde ateş ağızlarından giriyor ardından çıkıyordu, melekler tokmaklarıyla durmadan başlarına vuruyorlardı..!
İşte onları hatırladım, üzüldüm ve ağladım.
Hazreti Fatıma ağlayıp ayağa kalktı:
Ey Sevgili Babacığım.
Acaba bunlar neler yaparlar ki bu kadar çeşitli azaplarla karşılaştılar diye sordu.
Resulü Ekrem (s.a.v) ;
1-) Saçlarından asılmış beyinleri kaynayıp azaplananlar, başını örtmeyip saçını başını yabancı erkeklerden gizlemeyen kadınlardır..!
2-) Dilinden asılmış, boğazından katran dökülüp azaplananlar, dili ile kocasına eziyet edip servet mal mülk isteyen kadınlardır..!
3-)Elleri boyunlarına ve ayakları göğsüne bağlanmış olup yılan ve akreplerle zehirlenip azaplananlar, cünüplükten ve hayızlıktan yıkanmayıp namaza ihanet eden, namaz kılmayan kadınlardır..!
4-) Göğüslerinden asılıp azaplananlar, kocasının hizmetini yapmayıp yatağında eziyet eden, göğsünü yabancı erkeklerden sakınmayıp örtünmeyen kadınlardır..!
5-) Başı domuz gövdesi merkep gövdesi gibi olup binbir çeşit azaplananlar (saçını başını süsleyip püsleyip, açık saçık dar ve açık renkli giyinip, vücut hatlarını belli ettirip binbir cilvelerle yabancı erkeklerin gönlünü çeken) kadınlardır..!
6-) Köpek suretinde olup ateş ağzından girip ardından çıkanlar hased edip kocasıyla Müslümanların arasını bozmak için söz gezdirip yalan konuşan kadınlardır...
Allah muhafaza etsin cümlemizi.
Allah razı olsun öğretmenim
Çevrimdışı fzt
Üye
*
13
4
# 25 Nis 2012 23:36:59
5-) Başı domuz gövdesi merkep gövdesi gibi olup binbir çeşit azaplananlar (saçını başını süsleyip püsleyip, açık saçık dar ve açık renkli giyinip, vücut hatlarını belli ettirip binbir cilvelerle yabancı erkeklerin gönlünü çeken) kadınlardır..!
açık saçık giyinip fakat koyu renk giyinince günah olmaz öyle mi?nasıl da yorum katıldığı belli.arifin fikri ve zikri diyorum....
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 25 Nis 2012 23:38:31
sayın öğretmenim güzel bakan güzel görür derler orada sakıncalı olan şeyleri saymış dememiş ki renksiz olursa koyu giyinince günah değil diye.Siz öyle baktığınızdan öyle yorumlamışsınız. Dua ile.
Çevrimdışı mabay
Uzman Üye
*****
2.300
4.236
Müdür Yardımcısı
# 25 Nis 2012 23:55:41
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
sayın öğretmenim güzel bakan güzel görür derler orada sakıncalı olan şeyleri saymış dememiş ki renksiz olursa koyu giyinince günah değil diye.Siz öyle baktığınızdan öyle yorumlamışsınız. Dua ile.
Aynen katılıyorum..
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 26 Nis 2012 21:04:12
Öğretmen okulun ilk gününde,
5. Sınıfın önünde dururken, çocuklara bir yalan söyledi:
Çoğu öğretmen gibi, öğrencilerine baktı ve hepsini aynı
derecede sevdiğini söyledi.
Ancak bu imkansızdı, çünkü ön sırada, oturduğu
yerde bir yana kaykılmış ismi Mustafa Yılmaz olan bir erkek çocuk vardı.
Mediha öğretmen bir yıl önce Mustafa’ yı izlemişti ve diğer çocuklarla iyi oynamadığını, elbiselerinin kirli olduğunu ve sürekli olarak kirli dolaştığını gözlemlemişti.
İlave olarak Mustafa tatsız olabiliyordu.
Bu öyle bir noktaya geldi ki, Mediha öğretmen onun kağıtlarını büyük bir kırmızı kalemle işaretlemekten, kalın çarpılar(X) yapmaktan ve kağıdın üstüne kocaman bir “0” koymaktan zevk alır oldu.
Mediha öğretmenin okulunda, her çocuğun geçmiş kayıtlarını incelemesi gerekiyordu; Mustafa’ nın kayıtlarını en sona bıraktı.
Ancak, onun hayatını gözden geçirdiğinde, bir sürpriz ile karşılaştı.
Mustafa’ nın birinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa gülmeye hazır parlak bir çocuk. Ödevlerini derli toplu ve temiz yapıyor ve de çok terbiyeli. Onun etrafta olması çok eğlenceli"
İkinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
"Mustafa mükemmel bir öğrenci, sınıf arkadaşları tarafından çok seviliyor, ama annesinin ölümcül bir hastalığı olduğu için sıkıntı içinde ve evdeki yaşamı mücadele içinde geçiyor."
Üçüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
"Mustafa’nın annesinin ölümü onun için çok zor oldu. Mustafa elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor, ama babası ona ilgi göstermiyor ve eğer bazı adımlar atılmazsa evde ki yaşamı yakında onu etkileyecek."
Mustafa’ nın dördüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
"Mustafa içine kapanık ve okulda derslere çok fazla ilgi göstermiyor. Çok fazla arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor."
Bunları okuyunca, Mediha öğretmen problemi kavradı ve kendinden utandı.
Öğrencileri ona güzel kurdelelerle ve parlak kağıtlara sarılmış hediyeleri getirdiğinde bile çok kötü hissediyordu.
Mustafa’ nın hediyesini alıncaya kadar bu böyle devam etti.
Mustafa’ nın hediyesi bir marketten aldığı kalın, kahverengi ambalaj kağıdı ile beceriksizce sarılmıştı.
Mediha öğretmen onu diğer hediyelerin ortasında açmaktan acı duydu.
Mediha öğretmen pakette taşlarından bazıları düşmüş yapma elmas taşlı bir bilezik ve çeyreği dolu olan bir parfüm şişesini çıkarınca çocuklardan bazıları gülmeye başladı.
Ama o bileziğin ne kadar güzel olduğunu haykırdığında çocukların gülmesi kesildi.
Bileziği taktı ve parfümü bileklerine sürdü.
Mustafa, o gün okuldan sonra öğretmenine şunu söylemek için kaldı.
"Öğretmenim bugün aynı annem gibi kokuyordunuz."
Çocuklar gittikten sonra, Mediha öğretmen en az bir saat ağladı.
O günden sonra, okuma, yazma ve aritmetik öğretmeyi bıraktı. Bunun yerine, çocukları eğitmeye başladı.
Mediha öğretmen, Mustafa’ya özel ilgi gösterdi.
Onunla çalışırken, zihni canlanmaya başlıyor görünüyordu. Onu daha fazla teşvik ettikçe, daha hızlı karşılık veriyordu.
Yılın sonuna kadar Mustafa sınıfta ki en zeki çocuklardan biri oldu ve tüm çocukları aynı derecede sevdiğini söylemesine rağmen, Mustafa onun gözdelerinden biri idi.
Bir sene sonra, Mediha öğretmen kapısının altında Mustafa dan bir not buldu, ona hala tüm yaşamında sahip olduğu en iyi öğretmen olduğunu söylüyordu.
Altı yıl sonra Mustafa’dan bir not daha aldı.
Liseyi bitirdiğini, sınıfında üçüncü olduğunu ve onun hala hayatındaki en iyi öğretmen olduğunu yazmıştı.
Bundan dört yıl sonra, bazı zamanlar zor geçmesine rağmen okulda kaldığını, sebatla çalışmaya devam ettiğini ve yakında kolejden en yüksek derece ile mezun olacağını yazan başka bir mektup aldı.
Yine Mediha öğretmenin tüm yaşamında ki en iyi ve en favori öğretmen olduğunu yazmıştı.
Sonra dört yıl daha geçti ve başka bir mektup geldi.
Bu kez fakülte diplomasını aldıktan sonra, biraz daha ilerlemeye karar verdiğini açıklıyordu.
Mektup onun hala karşılaştığı en iyi ve en favori öğretmen olduğunu açıklıyordu.
Ama simdi ismi biraz daha uzundu.
Mektup söyle imzalanmıştı:
Prof. Dr. Mustafa Yılmaz
( Tıp Doktoru)
Öykü burada bitmiyor.
Görüyorsunuz, ortaya çıkan başka bir mektup var.
Mustafa bir kızla tanıştığını ve onunla evleneceğini söylüyordu.
Babasının birkaç hafta önce vefat ettiğini açıklıyordu ve evlenme töreninde Mediha öğretmenin damadın annesine ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu.
Şüphesiz Mediha öğretmen bunu kabul etti.
Ve tahmin edin ne oldu?
Taşları düşmüş olan o bileziği taktı. Dahası, Mustafa’ nın annesinin süründüğü parfümden sürdü.
Birbirlerini kucakladılar ve Dr. Mustafa, Mediha öğretmenin kulağına şöyle fısıldadı:
"Bana inandığınız için teşekkür ederim, öğretmenim.
Bana önemli olduğumu hissettirdiğiniz ve bir fark meydana getirebileceğimi gösterdiğiniz için çok teşekkür ederim"
Mediha öğretmen, gözlerinde yaşlarla şöyle dedi:
“Yanlış düşüncelere sahiptim. Bir fark meydana getirebileceğimi bana öğreten sensin. Seninle tanışıncaya dek, nasıl öğreteceğimi bilmiyordum."
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 26 Nis 2012 21:22:25
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
açık saçık giyinip fakat koyu renk giyinince günah olmaz öyle mi?nasıl da yorum katıldığı belli.arifin fikri ve zikri diyorum....
sayın hocam yorumunuzdaki
"açık saçık giyinip fakat koyu renk giyinince günah olmaz ..." yargısı sizin özelinizde bir "öğretmen"in zekasına göre bir varsayım değildir.
şahsen bunu bir meslektaşımdan duymayı yada beklemeyi kendime zûl sayarım.
giyinme ; şöyle olacak , şurası örtünecek , şu şöyle takılacak vs. gibi cümlelerle kısıtlanamaz.
hele hele dinimizle hiç alakası olamaz.
dinimizde aslolan erkek olsun kadın olsun karşı cinsi cinsel yönden uyarmayacak , vücudu kem bakışlara maruz bırakmayacak şekilde giyinip örtünmedir.
başı açık ve renkli elbise giydiği halde pek dikkat çekmeyen , erkekleri ağzını açarak kendini seyrettirmeyen kadınlar olduğu gibi ;
örtülü hatta koyu giyinse bile gerek kıyafetinin uyumsuzluğundan gerekse de jest mimik ve hareketlerinden ötürü karşısındakini tahrik eden yada olmasına sebep olan kadınlar vardır.
kişi kendi hür iradesi ile nasıl giyinmeyi kendince doğru buluyorsa , kendinin ve eşinin nasıl midesi alıyorsa öyle giyinmekte serbesttir.
bir de şu husus var :
meselenin salt kadın özelinde alınması da haksızlıktır.
erkeklere de birtakım kurallar getirlmektedir.
ar namus iffet .. gibi kavramlar sadece kadınlara özel değildir.
erkek kendi eşine bacısına kızına yapılmasını istemediği hareketi başkalarına da layık görmemelidir.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 26 Nis 2012 22:46:37
Güzellik ve çirkinlik birer sınavdır.
Güzel ben güzleim diye böbürlenir kibir yapar.çünkü çevrede çok ilgi görür ve nefsi kabarır.güzleliği kendinin sanır.ben güzleim der.bu onun sınavıdır.güzelliğin kendinden olmadığını Yaradanın verdiğini bilip mütevaziliği korumak herkesin yapabileceği birşey değildir.bu büyük bir iman gücü ister
Çirkin olan da herkes güzelken ben neden güzel değilim beni neden güzel yaratmadın diye Yaradana karşı isyana girer.bu da onun sınavıdır.o görüntünün Yaradandan geldiğini bilip her haline şükretmeyi bilebilmeli isyana düşmemelidir
tabi sınav burda bitmiyor.diğer taraftada güzelliği mi yoksa dindarlığı mı seçme imtihanı vardır.çoğu kişi görselliğe takılır.halbuki unutur ki ikisini de yaradan Allahtır.o beğenmediği çirkin dediği kişi değil aslında Allahın yarattığıdır yani Allahın yaratma sanatıdır.güzelin peşinden koşar çoğu zaman.ama o güzellik bir süre sonra bittiğinde huy güzelliğide yoksa büyük bir hüsranla sınavı kaybetme acısını yaşar ama iş işten geçmiştir.tabi sınav bu dünya ile sınırlı dğeildir.o peşinde koştuğu güzellik eğer haramalrıda güzel gören biriyse ve harama sürüklemişse eşini hem dünyası hem ahireti mahfolmuştur
ne uğruna olur bunlar?en fazla 40-50 senelik bir fani hayat için yani hayalden ibaret bir hayat için.eğer çirkinde olsa dindarlığı için yani Allah rızası için dindarı seçtiyse Allah o çirkin olan kulu güzelleştirecek,sevdirecek ,huzur mutluluk verecektir.sadece Allah rızası düşünüldüğü için.hem dünyaları cennet hemde ahiretleri cennet olacaktır...
alıntı
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 02 May 2012 23:12:25
Delinin biri camiye girer, belli ki namaz kılacak.
Ama oturmaz, meraklı ve şaşkın gözlerle etrafı süzer-dolanır..
... Bir oraya, bir buraya her köşeye dikkatlice bakar ve hızla çıkar gider..
Az sonra sırtında bağlanmış odunlarla tekrar gelir camiye ve tam namaza başlamak üzere olan cemaatle birlikte saf tutar..
Ama sırtındaki odunlarla güç bela bitirir namazını.
Eğilip kalktıkça yere düşen odunlar, çıkardığı ses vs. derken, tabii cemaat de rahatsız olmuştur bu durumdan..
Nihayet biter namaz, bitmesine ama her kafadan bir ses çıkar..
Herkes kıpırdanmaya, adama söylenmeye başlamıştır bile..
İmama kadar ulaşır sesler, hafiften tartışmalar..
İmam aynı mahalleden, bilir az çok garibin halini, şefkatle yaklaşır meczubun yanına ve der ki:
“Oğlum böyle namaz mı olur, sırtında odunlarla, sen ne yaptın?
Hem kendini hem de çevreni rahatsız ettin bak, bir daha namaz kılmaya yüksüz gel olur mu?”
Bunu duyan meczub melül-mahzun, ama manalı bir bakışla sorar
“Âdetiniz böyle değil mi?”
“Ne âdeti?!” der Hoca..
Cemaat da toplanmış, merak ve şaşkınlıkla olayı izlemektedir o sıra..
Der ki meczub bu kez:
“Hocam ben namaz kılmak için girdim camiye, şöyle kendime uygun bir yer ararken içeridekilere baktım, gördüm ki herkesin sırtında bir şeyler var. Zannettim ki adet böyledir, ben de şu odunları yüklendim geldim işte, neden kızıyorsun? Kızacaksan herkese kız, tek bana değil!
Hoca şaşırır: “Benim sırtımda da mı var?” der..
“Evet” der meczub, “Hepinizin sırtı yüklü!”..
Cemaatte ise hafiften “deli işte!” manasına,bıyık altından gülüşmeler başlamıştır..
Meczub bu kez öne atılır ve tek tek cemaati işaret ederek, saf bir çocukça, heyecanla bağırır:
“Bak bunun sırtında mavi gözlü bir çocuk, bunda kocaman bir elma ağacı vardı..
Bunda kırık bir kapı, bunda bir tencere yemek, bunda kızarmış tavuk, şunun sırtında yeşil gözlü esmer bir hatun, bununkinde de yaşlı annesi vardı!..”
Sonra iki elini yanlarına salar başını sallar ve umutsuzca;
“ Boş yok, boş yok hiç!..diye tekrarlar.
O böyle söyleyince, herkes dehşet içinde şaşkınlıkla birbirinin yüzüne bakar!
Aynen doğrudur dedikleri çünkü;
Kimi doğacak çocuğunu düşünüyordur namazda,
kimi bahçesindeki meyve ağaçlarını,
biri onaracağı kapıyı,
diğeri lokantasında pişireceği yemeği..
Biri açtır aklında yiyeceği tavuk,
birinin sırtında sevdiği kadın,
diğerinde de bakıma muhtaç annesi vardır.
“Peki söyle bakalım bende ne vardı?” der, bu kez endişeyle Hoca..
O da der ki:
“Zaten en çok da sana şaştım hoca! Sırtında kocaman bir inek vardı!
Meğerse efendim, hocanın ineği hastaymış, “öldü mü ölecek mi?” diye düşünürmüş namazda...
“Harâbât ehlini hor görme sakın, defineye mâlik viraneler var.”
Bildirince bildiren, yüreği olan görüyor elbet..".
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 04 May 2012 23:08:06
Öyle çok pazarlık ettim ki Seninle ey Rabbim
Sen çağırınca, kendime ayırdığım vakitlerden çalındığını düşündüm
Ezan okununca,sevdiklerimle geçirdiğim zamanların azalmasından korktum
Vakit girince, içim “cız” etti hep Odamdan uzaklaştım, bıraktım işimi, bozdum keyfimi; öylece namaza durdum
Ayak diredim, “az sonra kılsam da olur!” dedim “Az sonra”larım “çok sonralar”a döndü, geç kaldım, geç kalmaktan utanmadım Sonunda ayaklarımı sürüye sürüye vardım huzuruna Pazarlığımı vaktin daralmışlığını bahane ederek yeniden ileri sürdüm
Kaçıyordu namaz ya; o yüzden çabucak kıldım, selam verdim, hemen kalktım, rahatladım
Oysa rahatlığı Sana borçluyum
Ağrımayan her bir dişim kadar huzur borçluyum Sana
Damarlarımın her bir noktasında pıhtılaşmayan kanım kadar sükûnet borçluyum Sana
Tenimin kaşınmayan her bir noktası kadar rahatlık borçluyum Sana
Dişlerim ağrıyacak olsa her biri için harcayacağım zaman Senin
Kanım pıhtılaşıp damarlarım tıkanacak olsa, her defasında ızdırap ve korkuyla geçireceğim saatlerin hepsi Senin
Tenim her noktasında yırtılacakmış gibi acıyacak olsa, kendi kendime dar geleceğim huzursuz günler Senin
Gün oldu; usandım Sabrımı tükettim; tükendim
Kendimi yontmaya heveslendim
Benden istediğin zamanı çok gördüm Benden istediğini, benim için istediğini bile bile, huzurunda huzursuz durdum
Fazla buldum namazın rekatlarını; kısaltmak için bahaneler aradım
Günümü delik deşik etmeni, işimin arasına kesintiler sokmanı, hayatımın ortasına duraklar koymanı, uykumu bölmeni lüzumsuz gördüm
“Beni bana bırak!”larla durdum huzuruna;
içim başka bir yerlerin türküsünü söylerken, ben seccadende, belki sadece bedenimle, mıhlı kaldım
Oysa Sen, dileseydin dar edebilirdin zamanı bana!
Bir uçurumun dibine savrulmuş bir arabada çaresizce Sana yalvartıyor olabilirdin beni
Korkulu bir savaşın orta yerinde ateş ve kan kusan bombaların altında günümü de, işimi de, uykumu da, hatta rüyalarımı da delik deşik etmelerini takdir edebilirdin
Düşmeyen bombalar kadar, uçuruma savrulmayan arabalar kadar genişlik borçluyum Sana
alıntı
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 04 May 2012 23:16:18
Âlim bir zat, talebesine demiş ki,
"Bu bahçeye meyve ağaçları dik." Talebe de söyleneni hemen yapmış.
Ağaçlar hızla büyümüş ve gelişmiş. Bol bol meyve vermiş. Bahçe sahibi, ağaçlara ve dallara adeta hürmet eder olmuş.
O alim şahıs, bir gün talebesini ziyarete gitmiş. Bakmış ki sürekli bahçeyle meşgul oluyor. Ağaçların dallarını kırarak yere atmış.
Talebe dehşet içinde, "Aman hocam, bir hata mı yaptık?" diye sormuş.
O da, "ben sana, ağaçları bahçeye dik dedim, kalbine değil!" diye sitem etmiş.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 08 May 2012 20:11:05
'' BİR NİNENİN ÖLMÜŞ EŞİNE MEKTUBU ''
Son GÜNLERDE; bir surat bir surat ki GELİNDE, çayımı bile yarım dolduruyor BEY. Allah'tan KULAKLARIM ağır işitiyor da, duymuyorum ne söylediğini!
Ama yinede HİSSEDİYORUM.! Beni, bu evde galiba istemiyor artık.
Hey gidi günler heeey!
OĞLUNU bilirsin, vur kafasına al lokmayı. İki ara bir derede ne yapsın!
ANA bu, atsa atılmaz; satsa satılmaz.Bana artık gizli gizli sarılıyor bey!
Dün akşam, UYURKEN öptü beni biliyor musun? Nasıl ağırıma gitti nası!
Artık AKİDE ŞEKERİDE getirmiyor. Hani dişlerim yok ya, güya yerken garip sesler çıkarıyormuşum da; çocuklar İĞRENİYORMUŞ benden.
Yok; vallahi yalan bey, hiç yapar mıyım ben öyle şey? GELİN; çocuklara masal anlatmamı da yasakladı. Üstelik seninle konuşuyormuşum diye, duvardaki resmini bir yere sakladı.
Olsun, koynumdaki resminden haberi bile yok!Yine de BEDDUA edemem bey, oğlumun karısı; torunlarımın anası o! Geçenlerde üst KOMŞULAR geldi.
Ne konuştuklarını duymayayım diye, kapıyı üstüme kilitledi.
Duymadım, duyamadım; lakin hissettim. DÜŞKÜNLER EVİNE yatıracaklarmış önümüzdeki ay beni. Ne yalan söyleyeyim epey ağırıma gitti, epey!
Ha, SEN ne diyorsun bey? Hani bir görünsen OĞLUNA!
Ne de olsa babasısın, seni dinler. Bu odada oturur, vallahi hiç dışarı çıkmam.
Akide şekeri de istemem. MASALDA anlatmam artık çocuklara. Ne olur, AYIRMASINLAR beni bu evden. Yaşayamam, nefes bile alamam. Sana ait anılardan uzak ne yaparım ben, ne yaparım..? Şu camın PERVAZINDA hayalin durur, çekmecelerde el izin. BASTONUN hala duvarda asılı. İstemiyorlar beni artık, istemiyorlar hasılı...!
HEY GİDİ GÜNLER HEY!
Hani DİYORUM, bir çağırsan!Yoksa, yoksa sendemi UNUTTUN beni bey!
Rabbim biz gençlere merhamet yaşlılarada sabır versin...Mevlam kimseyi kimseye muhtac etmesin.Yarın biz ne olacağız bilemiyoruz...??
Çevrimdışı re-royal
Tecrübeli Üye
****
158
313
# 08 May 2012 20:22:51
okuyunca içim bi garip oldu..rabbim kimseyi kimseye muhtaç etmesin....
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 13 May 2012 19:48:41
EMIN MISIN.?
Yağmurun birgün dinmeyeceğınden, hiç bitmez gibi görünen hayat irmağının birgün kurumayacağından, seni alıp diyardan diyara gezdiren rüzgarın durmayacağından..
Emin misin.? Hep atan yüreğinin durmayacağından, duyan kulağın hep duyacağından, gören gözün hep göreceğinden..
Emin misin.? "Ben olmazsam olmaz.!" dediğin işlerin, asla sensiz yapılamayacağından, sen olmazsan dünyanın duracağından, titrediğini sandığın şu dağların hep emrinde olacağından..
Emin misin.? Sana uzanan ellerin hep yanında olacağından, yüreğini verdiklerinin birgün sırtını dönüp gitmeyeceğinden..
Emin misin.? Karanlığın içinde kaybolup giden çığlıkları duyabildiğinden, yüreğindeki ışıktan başkalarına da verdiğinden..
Emin misin.? Güzel bir hayat yaşadığından, yapabileceğin her şeyi yapabildiğinden,
BÜTÜN BUNLAR IÇIN BIR KERE DAHA FIRSATIN OLDUĞUNDAN.. SAHIDEN EMIN MISIN.?!”
.İBRETLİK: Aç dişi bir aslan zorlu bir kovalamanın ardından ceylanı yakalamayı başardı ve ceylanı parçalamaya başladığında avının hamile olduğunu gördü,şaşırdı ve ardından yavruyu kurtarmaya çalıştı.
fakat yavruyu kurtaramadığını görünce avının yanına attı kendisini.
Daha sonra resmi çeken kişi dişi aslana yöneldi ve aslanın hayatını kaybettiğini gördü..
İnsanlığın kaybettiği bir merhamet.
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 14 May 2012 16:28:07
Ben bundan çok etkilendim. Şu hayvan kadar olamıyor insanlar... Merhametsiz, acımasız yaratıklara dönüştü insanlık:(
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 15 May 2012 06:45:20
Adamın biri bir gün bahçesinde otururken Hayvan dışkısından top yapan bir böceği görmüş, böcek pisliği ayakları ile yuvarlayarak giderken içinden şöyle geçirmiş:
- Ey Allahım! Her şeyi çok güzel çok hoş yaratmışsın da, şu böceği sırf pislikle uğraşsın diye mi yarattın?
Aradan bir kaç ay geçmiş adam umarsız bir hastalığa yakalanmış.
Derdine kimseler çare bulamamış.
En sonunda bilge bir doktor ''Bak demiş bazen bahçelerde gezen bir böcek olur ayakları ile pislik yuvarlar işte o yuvarladığı pisliklerden 40 gün boyunca aralıksız yiyeceksin" demiş.
Adam 40 gün boyunca o pislikleri yemiş ve iyileşmiş. Aradan yıllar geçmiş aynı adam gemiye binmiş ve denizin ortasında çok büyük fırtınaya yakalanmışlar. Herkes bağırıp, çağırıp, ağlaşırken bu adam bacak bacak üstüne atıp sakince çayını yudumluyomuş.
Birileri dayanamamış sormuş. "Biz yana yakıla dua edip bağırıp çağırıyoruz sendeki bu rahatlık ne be adam ?!."
Adam şöyle cevap vermiş
- KURBAN OLDUĞUMUN BİR KERE İŞİNE KARIŞTIM BANA KIRK GÜN PİSLİK YEDİRDİ, İSTER YÜZDÜRÜR, İSTER BATIRIR BEN KARIŞMAM KARDEŞİM.demiş..
Çevrimdışı aslanx7
Uzman Üye
*****
2.262
6.615
Müdür Yardımcısı
# 15 May 2012 12:08:02
İBRETLİK: Aç dişi bir aslan zorlu bir kovalamanın ardından ceylanı yakalamayı başardı ve ceylanı parçalamaya başladığında avının hamile olduğunu gördü,şaşırdı ve ardından yavruyu kurtarmaya çalıştı.
fakat yavruyu kurtaramadığını görünce avının yanına attı kendisini.
Daha sonra resmi çeken kişi dişi aslana yöneldi ve aslanın hayatını kaybettiğini gördü..
İnsanlığın kaybettiği bir merhamet.
Çevrimdışı aslanx7
Uzman Üye
*****
2.262
6.615
Müdür Yardımcısı
# 15 May 2012 12:13:23
Şimdi farkettim, benden önce paylaşmış Tolstoyevski hocam.. Pardon..
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 17 May 2012 17:33:09
İbrahim Ethem tacı tahtı terk ediyor. Seneler sonra seyr-ü sülûkünü tamamladıktan sonra Belh şehrine tekrar geliyor. Kendi yaptırdığı camide yatsı namazı kılıyor. Dışarıda sulu kar, yağmur, soğuk… “Şurada kıvrılayım da sabah olunca giderim” diye düşünüyor. Kayyum geliyor, camide saklandığı yerden buluyor, çıkarıyor. “Ne yapıyorsun” diyor. “Müsaade et, şurada yatayım. Sabah namazından sonra Belh’e gireceğim” diyor. Kayyum bacağından tutuyor onu “İbrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptırmadı bu camiyi” diyor ve bacağından sürükleye sürükleye, kafasını merdivenlere vura vura atıyor onu dışarıya. İbrahim Ethem “Ben bu camiyi yaptırdım” diyemiyor. Çaresiz, şehre gidiyor. Her taraf kapalı, sadece bir yer açık. Bir fırın. Kapıyı çalıyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi istiyor. Orada çalışan işçi, “Geç otur” diyor. Aradan bir-iki saat geçiyor. Sabah ezanı okunmaya başlıyor. Okunduktan sonra işçi dönüyor “Hoşgeldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz ne” diyor. İbrahim Ethem de “Ben iki saattir burada oturuyorum, şimdi mi geldi aklına sormak” diyor. Fırıncı diyor ki: “Ben bu fırında işçiyim. İki çocuğum var, iki de yetime bakıyorum. Ben onlara şimdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldiğin vakit benim mesai saatim dahilindeydi. Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istediğin kadar konuşabiliriz, şimdi kazancıma haram karışmaz.”
İbrahim Ethem “Sen ne güzel adammışsın. Sen Allah’tan bir şey isteyip de olmadığı vaki oldu mu?” diye soruyor.
“Ben Allah’tan ne istediysem verdi. Fakat Allah’tan bir şey istedim. Onu bana vermedi. Allah’a yalvardım, bana İbrahim Ethem’i göster diye, bana onu göstermedi” diyor.
“O Allah, öyle bir Allah ki,” diyor İbrahim Ethem, “İbrahim Ethem’i bacağından sürükleye sürükleye, kafasına vura vura getirir sana gösterir ve senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir” diyor ve Allah diyerek ruhunu teslim ediyor.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 18 May 2012 20:24:56
Hz. Mevlânâ bir gün eve gelir, oğlunu üzgün görür. Sebebini sorar.
Oğlu: "Hiç…" der.
Hz. Mevlânâ dışarı çıkar.
Kapıda asılı bir kurt postu vardır, onu alır üstüne giyer. Ellerini havaya doğru açıp ulamaya başlar.
Oğlu babasının bu haline bakıp güler.
Hz. Mevlânâ:
"Evladım, gördün mü?" der.
"Dünya dertleri de işte böyledir. Kurt, aslında korkutucu bir hayvandır. Ama sen o postun arkasında babanın olduğunu bildiğin için korkmadın ve güldün.
İşte bütün dertlerin arkasında da RABB'inin olduğunu bil ve O'na güven." der...
| Hz Mevlana |
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 19 May 2012 00:01:55
Hazreti Ali, bir gün gazadan hanesine geldiğinde, Hz. Ebubekir Sıddık, Hz Ömer El Faruk, Hz. Osman Zinnureyn gelerek Hz. Ali’ye:
“Gazan mübarek olsun ey Allahın arslanı” dediler…..
Hz. Fatımatüz Zehra validemiz de onlara ikramen kalaylı bir tas içinde bal getirdi. Balın üzerinde ince bir kıl vardı. Hz. Ebubekir kılı almak üzere davrandı.
Hz. Ömer ise, kılı aldırmadı ve dedi ki:
– Bizler Hazreti Zişanın vezirleriyiz. Belki Fatimetüz Zehra bizleri tecrübe için bu kılı koymuştur. Aramızda bu kıl hakkında üçer tevil edelim. Münasip değil mi?” dedi ve sonra;
Hz. Ebubekir:
– Namaz kılanın kalbi nurludur bu tastan.
Dünya endişesini gönlüne getirmeden namaz kılmak tatlıdır bu baldan.
Namazı tadili erkan üzere kılmak incedir bu kıldan.
Müteakiben Hz. Ömer El Faruk şöyle buyurdular:
– Misafiri seven hane sahibinin kalbi nurludur bu tastan. Misafirlere ikram etmek ve gönlünü almak tatlıdır bu baldan.
Misafirin kalbi incedir bu kıldan.
Hz. Osman da söyle yorumladı:
– Alimlerin kalbi nurludur bu tastan.
Alimlerle sohbet etmek ve onları dinlemek tatlıdır bu baldan.
Kur’an-ı Kerim’e mana vermek incedir bu kıldan.
Hz Ali Efendimiz de söyle bir açıklama da bulundu:
– Gazaya giden gazilerin kalbi nurludur ba tastan.
Cihat edip al kanlara boyanıp kafirlerle cenk etmek tatlıdır bu baldan.
Üzerine kul hakkı geçirmeden, haram yemeden hanesine dönmek incedir bu kıldan.
Sonra Hz. Fatıma validemiz de bir yorumda bulundular:
– Erkeğini hoşnut eden kadınların kalbi nurludur bu tastan.
Erine cefa etmeyip güzelce geçinip, kendinden razı etmek tatlıdır bu baldan.
Kocasının hakkını yerine getirmek incedir bu kıldan.
Sonra Hz. Peygamber Efendimiz(s.a.v) de bu sohbete iştirak ederek şöyle tevil buyurdular:
– Benim ümmetimin kalbi nurludur bu tastan.
Kevser şarabı tatlıdır bu baldan.
Dinimiz (İslamiyet) incedir bu kıldan.
– Bu sohbete, neş’e veren Cenab–ı Hak, Cebrail (as)’ı göndererek buyurdu ki:
– Senin nübüvvet nurun nurludur bu tastan.
Yarın kıyamet günü mahşer yerinde ümmetine şefaat etmen tatlıdır bu baldan.
Sırat köprüsü incedir bu kıldan.
Çevrimdışı rumeysa7
Uzman Üye
*****
764
914
3. Sınıf Öğretmeni
# 19 May 2012 21:11:51
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
İBRETLİK: Aç dişi bir aslan zorlu bir kovalamanın ardından ceylanı yakalamayı başardı ve ceylanı parçalamaya başladığında avının hamile olduğunu gördü,şaşırdı ve ardından yavruyu kurtarmaya çalıştı.
fakat yavruyu kurtaramadığını görünce avının yanına attı kendisini.
Daha sonra resmi çeken kişi dişi aslana yöneldi ve aslanın hayatını kaybettiğini gördü..
İnsanlığın kaybettiği bir merhamet.
Hocam aslan zehirlenmiş olmasın?Öyle değilse gerçekten çok anlamlı.
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 26 May 2012 10:48:38
Genç adam, evinin alt katında marangozluk yapıyordu. Kapı ve pencere konusunda uzmandı. Fakat plâstik pencereler yaygınlaşınca, ahşap olanlara rağbet azaldı. Bu yüzden işler iyi gitmiyordu. Üstelik de çocukları büyümüş, biri hariç okula başlamıştı. Masrafları artınca, yanındaki kalfasına yol verdi. İşe
biraz daha erken koyulur, yardımcıya ayırdığı parayı, çocukların harçlığına katardı.
Adam, bir gün çalışırken, elektrik kesildi. Ve uzun süre beklediği halde gelmedi. Aksi gibi, o akşam üzeri teslim etmesi gereken bir kaç pencere vardı. Boş kalmayı sevmezdi. Planyayı yağladı, talaşları süpürdü. Biraz dinlenmek için eve çıkarken, sigortaya göz attı. Eğer yanılmıyorsa, bu iş normal değildi. Biri gelip sigortayı kapatmış olmalıydı.
Şalteri kaldırınca, atölye aydınlandı. Tahminleri doğru çıkmıştı ama, bu işe bir anlam veremiyordu.
Şaka dese, böyle bir şaka yapılmazdı. Kendisini kıskanacak bir düşmanı da yoktu.
İşe koyulduğunda, yine aynı şey oldu. Ama bu sefer suçluyu görmüştü. Oğlu, evden atölyeye bağlanan merdiveni sessizce inmiş ve sigortayı kapattığı sırada, babasını karşısında bulmuştu.
Adam, on yaşına gelmiş bir çocuğun böyle bir haylazlığını affedemezdi. Bütün günü, onun yüzünden mahvolmuştu. Bir kere yapmış olsa, ses çıkartmazdı. Ama tekrarlaması, hangi yönden bakılırsa bakılsın, büyük hataydı. Saçlarından yakalayıp sıkı bir tokat attı. Her şey onun iyiliği içindi. Belki vurduğu tokat, serseri olmasını engellerdi.
Adam, oğlunun gözyaşlarını görmezden geldi ve eve çıktıktan sonra, eşine dert yanarak:
- Bu çocuğun, okulda kimlerle düşüp kalktığını bilmemiz lazım!.. dedi. Eğer serbest bırakırsak, başımıza büyük dertler açacak!..
Adam, bir süre düşündü. Sonunda da en kolay yolu buldu. Oğlunun hiç aksatmadan tuttuğu günlüğünde, arkadaşlarına ait ip ucu olmalıydı. Eşi istemese de, ona kulak asmadı ve çocuğunun günlüğünü okumaya başladı.
Oğlu, en son sayfada:
“Bu gece kötü bir rüya gördüm!..” yazmıştı. “Atölyede çalışırken, babamı elektrik çarpıyordu. Allah’ım onu koru!.. Ben elimden geleni yapacağım!..”
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 27 May 2012 11:48:03
Bir gün altı insanın yolu bir yerde kesişti. Birbirlerini daha önceden tanımıyorlardı. İlk defa ve mecburen bir arada olmaları gerekiyordu. Tehlikeli bir yolculuğun hiç beklenmedik durağında durmuşlardı. Bindikleri araç arızalanmış, yolda kalmışlardı. Soğuk ve karanlıktı. Hepsi bir ateşin etrafında toplanmış, ısınmaya ve gecenin karanlığını dağıtmaya çalışıyorlardı. Biricik ateşleri sönmek üzereydi. Alevler cılızlaştıkça karanlık derinleşti. Yüzlerine çarpan sıcaklık hızla azalmaya başladı. Herkesi yalnızlaştıran ve çaresizleştiren karanlığı ve soğuğu daha derinden hissetmeye başladılar. Ateşe yeni odun atmak gerekiyordu. Odunları yok değildi. Her birinin elinde birer odun vardı. Halkanın en başında oturmakta olan kadın, elindeki odunu arkasına saklamıştı. Ateşin etrafındaki adamlardan birinin zenci olduğunu fark etmişti. Bir zenci için feda edecek bir şeyi yoktu. Kadının yanındaki adam tek tek herkesin yüzüne baktı. Kendi milletinden kimse yoktu, ateşe atacağı odun başkalarını ısıtacak olduğuna göre soğukta kalsa daha iyiydi. Elindeki odunu sıkıca kavrayıp tuttu. Hemen onun yanında zengince bir adam oturuyordu. Bir eli yağda bir eli balda yaşamıştı şimdiye dek. “Sıradan” insanların arasına sığınmak zorunda oluşuna lanetler okuyordu. Sahip olduğu malı mülkü aklına geldi; kimseyle bir şey paylaşmamıştı şimdiye dek. Hep kazanan olmuştu. Şimdi elindeki tek serveti odunu neden bu miskin insanlar için harcamalıydı ki? Ateşe atmadı elindekini. Onun yanındaki yoksul adam, ceketini bir hırsıza kaptırmıştı. Nefretle yanındaki iyi giyimli zengine baktı, emeğini sömürüp hakkını vermeyen bencil bir zengin için neden bir odunu feda etsindi ki? Zenci olan ise nefret duygularıyla doluydu tüm beyazlara karşı. Elindeki sopa kendini başkalarından koruyacak tek silahtı. Onu ateşe atıp yakamazdı. Halkanın sonundaki adam ise şimdiye kadar hiç karşılıksız vermemişti. Ancak bir şey aldığında vermeyi öğretmişti ona anne ve babası. Oyunun kuralı böyleydi. Ateşe atmadı elindeki odunu.
***
Ertesi gün küllenmiş bir ateşin etrafında donarak ölmüş altı insan cesedi bulundu. Her birinin donmuş ellerinde sıkı sıkıya tutulmuş altı tane de ateşe atılmamış odun vardı.
Kaskatıydı elleri: Bir başkası için vermeye yanaşmayan bencillikleri tutmuştu ellerini. Donmuştu yürekleri: İçlerine “senden eksilen aslında sana kalır!” gerçeğinin sımsıcak güneşi hiç doğmamıştı. Buza kesmişti gözleri: Kendilerinden başkasını görmeyi öğrenmemişlerdi hiç. Sıcağını kaybetmişti yüzleri: Kabuğunu kıramayan “ben”likleri “infak” meyvesine durmadan içine kapanıvermiş, çürümüştü.
Görünüşe göre hepsi dışarıdaki soğuk yüzünden ölmüştü. Oysa, insanın ellerini vermekten geri tutan cimrilik daha soğuktu. İnsanı büyüklenmenin vadilerine savuran aldırışsızlık daha karanlıktı. Oysa “ben var ya, ben!” dedirten bencilliğin giderek yuvarlanan çığı en amansız ayazdı. Oysa başkalarını görmekten alıkoyan çıkarcılığın körlüğü en soğuk karanlıkları emziriyordu.
Buzların hepsini eriten sımsıcak kelimeleri O [asm] çoktan dillendirmişti:
“Vermeyene vereceksin!”
Karanlıkları dağıtan heceler O’nun [asm] dudağından akıp gelmişti:
“Gelmeyene gideceksin!”
Ben’ciliğin katı duvarlarını yıkan, bencilliğin soğuk küllerini köz eyleyen sözler O’nun [asm] nefesinde alevlenmişti:
“Kötülük edene iyilik edeceksin!”
Dışarıdaki soğuk değil, içlerindeki soğukluk öldürmüştü onları. Dirilmeye hazırlananlar asıl “ateş”i O’nun dudağında gördüler.
Senai Demirci
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 28 May 2012 17:07:47
Amerika’nın ünlü doğa parkı Yellowstone National Park’da çıkan bir yangın sonrası görevliler, hasar tespit çalışmaları için ormanda geziyorlardı.
Görevlilerden biri, bir ağacın dibinde küller içinde neredeyse kömürden bir heykele dönüşmüş bir kuş gördü.
Görevli, elindeki çubukla hafifçe dokundu kömürleşmiş kuşa.
Dokunur dokunmaz kuşun kanatları altından üç küçük kuş yavrusunun cıvıldayarak çıktığını gördü.
Anne kuş, gelen tehlikeyi fark ederek, yavrularını bir ağacın arkasına getirmiş, kendisinin yanacağını bile bile onları kanatlarının altında saklamıştı.
Yangın, yayılmadan çok rahatlıkla uçup oradan uzaklaşması mümkünken yavrularının yanında kalmayı tercih etmişti.
Alevler, bulunduğu yere varıp küçücük bedenini kavurmaya başladığında hiç kıpırdamadan kalmıştı. Bedeni, yanıp kavrulmuştu, ama geriye hiç ölmeyecek bir “anne” heykeli bırakmıştı.
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 30 May 2012 19:01:19
Fatih Sultan Mehmet istanbul’u fethetme plânları yapıyordu. Daha henüz 21 yaşında bulunan hükümdar, İstanbul’un fethine girişmeden önce, halkını imtihan etmek istemişti. Sabahın erken saatlerinde tebdili kıyafet ederek, Osmanlı’nın başşehri olan Edirne’de çarşıya çıktı.
Çarşının bir tarafından girip, alış veriş yapmaya başladı. Birinci dükkâna varıp birşey aldı. İkinci bir şey istediğinde dükkân sahibi vermedi. Fatih’i tanımıyordu dükkân sahibi. Fatih Hazretleri mal olduğu halde neden vermediğini sordu.
Adam: “Ben sana bir şey satmakla sabah siftahımı yapmış oldum, ikinci alacağını da karşıdaki dükkândan al. Çünkü o henüz siftah etmemiştir,” dedi.
Fatih memnun olmuştu. Öbürüne vardı, bir miktar mal aldı… İkincisini istediğinde o da vermeyip komşu dükkâna gönderdi. Böylece Hazreti Fatih koca çarşıyı baştan sona kadar dolaştı… Hepsinde aynı mukabele ile karşılaşmıştı.
Aldıkları erzakı, medresede ilim tahsil eden talebelere gönderdi, kendisi de saraya gelip Allah’a şükür secdesine kapandı ve şöyle dedi:
- “Ya Rabbi sana hamdolsun… Bana böyle birbirini düşünen millet ihsan ettin. Ben bu milletimle değil Bizans’ı, dünyayı bile fethederim, dedi ve istanbul’un Fetih planlarını hazırlamaya başladı.
51 gün süren muhasaradan sonra Bizans, Akşemseddin Hazretlerinin de bizzat iştirakiyle fetholunmuştu. İstanbul fetholunduktan sonra, Osmanlı imparatorluğunun merkezi Edirne’den İstanbul’a taşındı.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 05 Haz 2012 19:05:05
Davut ALeyhisselam Mescidinde Oturmuş Zebur Okurken Toprak Üzerinde Kırmızı Bir Kurtçuk Görür.
Kendi kendine şöyle der:
"Acaba bu kurtçuğu yaratmakla ALLAH Teâlâ ne murad etmiş olabilir?"
Cenabı Hak kurtçuğa izin verir, o da dile gelerek şöyle der:
-Ey ALLAH'ın peygamberi gündüzümü öğrenmek istersen;
ALLAH Teâlâ her gün bin defa "SübhanAllahi velhamdü lillahi ve la ilahe illAllahü vAllahü ekber" dememi ilham etti.
Gecemi öğrenmek istersen:
Her gecede de bin defa Allahümme salli ala muhammedini'n Nebiyyi'l-Ümmiyyi ve ala alihi ve sahbihi ve sellim" dememi ilham etti.
Acaba sen hangi şeyleri söylüyorsun, onları söylesen de, bizde senden istifade etsek?"
Davud aleyhisselam söylediklerine pişman oldu, ALLAH'tan korktu, yaptığından tövbe ederek O'na tevekkül etti.
.Hz. Mevlânâ bir gün eve gelir, oğlunu üzgün görür. Sebebini sorar.
Oğlu: "Hiç…" der.
Hz. Mevlânâ dışarı çıkar.
Kapıda asılı bir kurt postu vardır, onu alır üstüne giyer. Ellerini havaya doğru açıp ulamaya başlar.
Oğlu babasının bu haline bakıp güler.
Hz. Mevlânâ:
"Evladım, gördün mü?" der.
"Dünya dertleri de işte böyledir. Kurt, aslında korkutucu bir hayvandır. Ama sen o postun arkasında babanın olduğunu bildiğin için korkmadın ve güldün.
İşte bütün dertlerin arkasında da RABB'inin olduğunu bil ve O'na güven." der...
| Hz Mevlana |
Sıkıntımın hayli fazla olduğu bir gece okudum yazınızı.İçimi rahatlattınız, teşekkür ederim.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 12 Haz 2012 23:29:24
YAŞANMIŞ GERÇEK BİR OLAY..
Bir acelesi olduğunu, onu görür görmez anlamıştım. Sağanak halinde yağan yağmura aldırış bile etmiyor ve bükülmüş haline rağmen sağa sola koşuyordu. Yanına sokularak:
- Hayrola teyzeciğim, dedim. Bir derdiniz mi var?
Sıcak bir tebessümle:
- Buraların yabancısıyım evladım, dedi. Hastane tarafına gidecek bir araba arıyorum.
- Biraz beklerseniz aynı dolmuşa binebiliriz, dedim. Oraya geldiğimizde size haber veririm.
Teşekkür ederek yanıma yaklaştı ve küçük bir çocuk gibi şemsiyenin altına girdi. Nurlu yüzü yağmur damlacıklarıyla ıslanmış ve yanakları pembe pembe olmuştu.
- Torunlarımdan biri menenjit geçirdi, diye devam etti. Ziyaret saati bitmeden dolaşmak istemiştim."
- 20 dakikanız var, dedim. Hastaneye yakın ama, bu havada pek araba bulunmuyor.
Durağa herkesten önce geldiğimiz için, dolmuşa da rahatça bineceğimizi zannediyordum. Ancak araba yanaştığında, arkamızda duran 4-5 kişinin bir anda hücum ettiğini gördüm. İçeriye doluşan ve arkadaş olduğu anlaşılan adamlara:
- İlk önce biz gelmiştik, dedim. Sırayı bozmaya hakkınız var mı?
Ön koltukta oturanı:
- Hak istiyorsan Hakkari'ye gideceksin arkadaşım, dedi. Hem oradaki haklardan KDV'de alınmıyormuş.
Bu laf üzerine attıkları kahkahalarla bindikleri araba sarsılmış ve sinirlerim allak bullak olmuştu. Sakinleşmeye çalışarak:
- Ben biraz daha bekleyebilirim, dedim. Ama şu ihtiyar teyzenin hastaneye yetişmesi gerekiyor.
Bu defa şoför lafa karışıp:
- Teyzenin arabaya falan ihtiyacı yok be kardeşim, dedi. Okuyup üfledi mi, hastaneye uçuverir.
Tekrar kopan kahkahalarla birlikte araba uzaklaşıp gitti. Yaşlı kadına baktım, tevekkülle susuyordu.
5-10 dakika sonra gelen bir başka dolmuşa onunla beraber bindim ve şoföre "teyzeyi hastanede indirmesini" söyledim. Yaşlı kadın, yapacağı ziyaretten ümitsiz görünmesine rağmen şikayet etmiyordu. Üstelik trafik de, yarı yolda tıkanıp kalmıştı. Şoför:
- Yolun bu durumu, hayra alamet değil, dedi. Sebebini anlasam iyi olacak.
Arabayı çalışır vaziyette bırakıp ileri doğru yürüdü ve biraz sonra döndüğünde:
- Kısmete bak yahu, dedi. Bizden önce kalkan dolmuşa kamyon çarpmış. Heyecanla:
- Bir şey olmuş mu? diye atıldım. Yani yaralı falan var mı?
- Herhalde, diye cevap verdi. Dolmuşta bulunanları, teyzenin gideceği hastaneye kaldırmışlar.
Göz ucuyla yaşlı kadına baktım. Solgun dudaklarıyla bir şeyler mırıldanıyor ve sanki onlar için dua ediyordu. Şoför, koltuğuna yavaşça otururken:
- Kısmet işte, diye tekrarlayıp, duruyordu.Sen kalk koca bir kamyonla çarpış, hem de Türkiye'nin öbür ucundan gelen Hakkari plakalı bir kamyonla...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 15 Haz 2012 22:20:52
İBRET ALACAĞIMIZ BİR HİKAYE
Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götureyim dedim. Bugün cuma biliyorsun.
-Sende benim camiye gitmediğimi biliyorsun.dedi.
-Biliyorum ama sebebini gerçekten merak ediyorum.
-Ne bileyim,olmuyor işte. Hem pantolonumun ütüsü bozulup,dizleri cıkar diye endişe ediyorum.dedi.
Gayri ihtiyari gülmeye başladım.
-Herhalde şaka yapıyorsun. Bunun icin cami terk edilir mi?
-Ciddi söylüyorum. "Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin."dedi.
Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri; mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-Peki dedim. "Hayatında hiç camiye gitmedin mi?"
-Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim. Hem o yaşlarda dizlerimin aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.
Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmisti. Daha sonra tokalaşıp ayrıldık. Onunla konuşmamızdan iki ay sonra; kendisinin camide olduğunu söylediler.Hemen gittim. Bahcedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve yine yeşiller vardı üzerinde .
Yavasca yanına yaklaştım ve Kısık bir sesle:
"Hani camiye gelmiyecektin ?" dedim
Hiç sesini çıkartmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu...
Her canlı ölümü tadacaktır rabbim yar ve yardımcımız olsun doğru yoldan ayırmasın...
Çevrimdışı aslanx7
Uzman Üye
*****
2.262
6.615
Müdür Yardımcısı
# 16 Haz 2012 11:01:37
İnanmak .
San Francisco Körfezi'ndeki bir okulda okul müdürü 3 öğretmeni çağırıp şöyle demiş.
" Siz üç öğretmen sistemde en iyi ve en uzman kişilerden olduğunuz için 90 tane seçkin üstün öğrenciyi size vereceğiz. Bu öğrencilerin gelecek yıl da hızlarını korumalarını sağlamanızı ve çok şey öğrenmelerini bekliyoruz. "
Üç öğretmen, öğrenciler ve öğrencilerin anne -babaları bunun çok iyi bir fikir olduğunu düşünmüşler. O okul dönemi hepsinin hoşuna gitmiş ve çok başarılı çalışmalar yapmışlar.
Okul bittiği zaman öğrenciler bütün San Francisco Körfezi'ndeki diğer öğrencilere göre % 20-30 daha başarılı olmuşlar. Yıl sonu geldiğinde müdür, üç öğretmeni çağırmış ve onlara şöyle demiş.
"Bir itirafta bulunmak istiyorum. En zeki öğrencilerin 90'ı sizde değildi. Onlar ortalamanın biraz üstünde öğrencilerdi ve o 90 öğrenciyi sistemden tesadüfen seçtik."
Öğretmenler doğal olarak öğrencilerde görülen başarının kendi istisnai öğretme becerilerine bağlanması gerektiği sonucuna varmışlar. Müdür devam etmiş.
"Bir itirafım daha var demiş. Siz de en parlak öğretmenler değilsiniz. İsimlerinizi bir şapkanın içine doldurduğum kağıtların arasından rasgele seçtim."
Siz inandığınız için başarılı oldunuz . . .
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Haz 2012 14:21:22
Bir gün sormuşlar ermişlerden birine, ‘Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?’. ‘Bakın göstereyim… ‘ demiş ermiş.
Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine derken, tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş. Arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş: ‘Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz. ‘ diye debir şart koşmuş. ‘Peki…’ demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o dane? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan.
Bunun üzerine ‘Şimdi…’ demiş ermiş. ‘Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe.’ Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. ‘Buyrun’ deyince, her biri uzun boylukaşığını çorbaya daldırıp, karşısındaki arkadaşına uzatarak içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.
‘İşte…’ demiş ermiş: ‘Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür vedoymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Ve kim sevdiğini dostunu düşünür de doyurursa,o da sevdiği dostu tarafından doyurulacaktır.
ŞÜPHESİZ, HAYAT PAZARINDA DAİMA SEVGİYİ PAYLAŞANLAR KAZANÇTADIR..
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 20 Haz 2012 21:48:06
Bir gün padişah iki tane köle satın aldı. Kölelerden biri çok temiz yüzlü inci dişli biriydi, nefesi gül gibi kokuyordu. Diğeri oldukça çirkindi, dişleri çürümüş ağzı kokuyordu.
Padişah o güzel yüzlü köleye ihsanlarda bulunarak onu hamama gönderdi. Dişleri çürümüş ağzı kokan köleyi yanına çağırdı. Kendini çok beğendiğini fakat arkadaşının kendisi hakkında çok kötü şeyler söylediğini belirterek, onun da arkadaşının kötü huylarını söylemesini istedi. Fakat köle arkadaşına toz kondurmadı hep onu övücü sözler söyledi. Padişah ne yaptıysa bir türlü o köleye arkadaşı hakkında kötü bir söz söyletemedi.
Nihayet ikinci köle hamamdan geldi. Padişah onu da sınamak için huzuruna çağırdı. Onu övücü sözler söyledi.
"Sıhhatler olsun ne kadar zarif ve latif olmuşsun. Keşke öbür kölenin sayıp döktüğü kötü huyların da olmasa ne olurdu." dedi ve onu da diğer köle gibi denemek istedi.
Bunun üzerine köle kızdı, köpürdü ve arkadaşı hakkında kötü şeyler sayıp dökmeye başladı.
Biraz konuştuktan, arkadaşının kötülüklerinden bahsettikten sonra padişah onu susturdu:
- "Yeter artık ikinizin de özünü, aslını anladım, onun ağzı kokuyor, senin ise için kokmuş, bundan sonra sen o doğru sözlü ve güzel huylu kölenin emrindesin haydi git." dedi
Çevrimdışı DORUK17
Üyeliği İptal Edildi
569
1.024
# 20 Haz 2012 21:51:15
kına basılmış boylu boyunca
ellerindeki derin yarıklara
güneş yanıkları yüzündeki
-gülümsemesi eksik
sabahın güneşten evvelki vaktinde
bakar ve kalkar
üzerinde giysisi yırtık pırtık
ölürüm ölürüm de dirilmem
kim görmüş
kim duymuş
sabanla öküzü bu traktör çağında
yılan sokmaları vız gelir be anam
acı duyduğum bir tek
sabah uykusu
henüz 11 inde bir çocuk
evcilik oyunu
annecilik provası
Çevrimdışı TAYLANSALİH
Uzman Üye
*****
1.336
3.247
Beden Eğitimi Öğrt.
# 21 Haz 2012 11:28:40
İBRETLİK OLAYLAR..
BİR NAMAZ ÖYKÜSÜ İşte bir namaz öyküsü... İbret alabilen herkes için... İbretimiz belki bir gün beratımız olur. ORTA YAŞLI ADAMIN iyi bir işi, iyi bir eşi mutlu bir hayatı vardır. Az kimsenin yaptığı ticaretle meşguliyetinden çok para kazanmakta, rahat günler geçirmektedir. Ev, araba, tatiller, seyahatler, uçuşanlar sevinçler... Gülen gündüzler. Derken dönen dünya ile beraber ibre değişmeye başlar... Ticarette rakipleri çoğalır, hanımı rahatsızlanır, çocuklar artan problemleriyle büyür. Mengene sıkmaya başlar, kolay olanlar zor işlere dönüşür. Daraldıkça daralmaya başlar günler. Yaşadıkları sanki günün gündüzüdür, geceye geçişi yaşayacaktır artık. Kazancı iyice azalır, oğlunun olumsuz harcamalarından evini satmak zorunda kalır. Alacaklar kapıya dayanır, hanımı vefat eder. Karanlık karanlık üstüne çökmekte, gece siyah bir gelin gibi onu sarmaktadır. Gündüz genişliğinde aklına gelmeyen gece darlığında gelir; dua etmek... Yapacağı başka bir şey kalmamıştır da... Dua etmesine eder, ama kendi aklınca kabul olmaz. Gizliden serzenişte bulunur. Bir gün oturduğu binanın altında esnaf komşusuna uğrar. Serzenişlerini dindar komşuya söyler: “Allah dualarımı kabul etmiyor!” O da durumu bildiği için biraz celalli konuşur: “Allah senin dualarına niye kabul etsin, Allah’ın emri namazı kılmıyorsun ki.” Adeta duvara vurmuş da ayılmış gibidir. Doğrudur, niye namazı kılmıyordur ki... Aslında dualarına cevap gelmiştir; komşunun söylemesiyle kader yol ve yön göstermiştir ona: namaz kılmak. Ya bu yolda yürüyecek kurtulacak veya iyice kaybolacaktır karanlıkta... Var olmayı tercih eder, o gün başlar namaza... Namazla birlikte kader ağlarını çözmeye başlar, beyaz iplikle siyah iplik birbirinden ayrılmaya, belirginleşmeye başlar. İşler yavaş yavaş iyiye dönmeye doğru gider. Öyle olur ki, bir müddet sonra sattığı evi bir şekilde geri alır. Hanımı geri gelmez ama, yaşam umutları iyice yeşerir dünyasında. Sevinç rüzgârları eskisi gibi esmez, fakat huzur bulutları gölgelendirerek gezer üzerinde... Seksene yaklaşan yaşıyla mahalle camimizin müdavimlerindendir şimdilerde... Karşı apartman komşumuzla namaz yollarında giderken ve dönerken hayata dair kısa konuşmalar yaparız. Sakin, ağırbaşlı haline pek yakışır ağaran saçları... Dünyasını kurtaran namaz inşaallah ahiretini de kurtarır... Demek ki dünya ve ahiret işleri kulluk miracı namazla düzeliyor. Kul olmanın ağırlığı ile secdeye giden başlar hafiflemiş kalple kalkıyor. Zorluğun ve kolaylığın Rabbi ona çıkış yollarını açıyor, ummadığı yerden rızıklandırıyor. Güç işler geç işlere dönüşüyor. Gücünün bittiği yerde yeni ümit çiçekleri birden bitiveriyor. Sebepler susuyor, Müsebbibü’l-esbab konuşuyor çünkü. O “Ol” deyiverdikten sonra olmayacak birşey var mı? İşlerimizde yamukluk varsa kulluğumuzu doğrultmalıyız. Nefis yamulmadıkça doğru yol bulunamaz. Gündüzde gece ellerimizle dua etmesini biliyorsak gece olmuş, gündüz olmuş fark etmez. Gündüzden sonra gecenin geleceğini iyi bellemezsek musibetler belimizi büktüğünde anlamamız geç olur. Geç işler güç işlere dönüşür. Geç kalmadan, gecenin karabasanı basmadan, gündüzün basmakalıp işleri ve zevklerinden ayrılabilmeliyiz... Ayrılmazsak gündüzden, şehirden, şehirlerden zaten ayrılacağız. İyisi mi talimini bitirmiş asker edasıyla terhis olalım dünya gecesinden, gamı kederi geride bırakarak doğalım sonsuzluk sabahında. Dünyada “En” işimiz namazı en iyi yaparsak gece-gündüz, gündüz-gece döner durur ubudiyet yapraklarını dökerek. Dökülenler sonsuzluk havuzunda toplanır biz sonlular için... İşte bir namaz öyküsü... İbret alabilen herkes için... İbretimiz belki bir gün beratımız olur. Selametle..
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 22 Haz 2012 09:37:21
Fatih Sultan Mehmet, bir gün Kur’an okurken şu âyetin mânâsına takılmış:
”Ey iman edenler!
Allah’a, Peygamberine, Peygamberine indirdiği kitaba ve daha önce indirdiği kitaba iman edin.” (Nisa,136)
Fatih:
“Âyet, zaten iman edenlere sesleniyor. Ardından tekrar imanı emretmesi acaba neden?”diye düşünmüş.
Alimlerle sohbeti esnasında konuyu kendileriyle paylaşmış. “Ne düşünüyorsunuz?” diye sırmuş.
Âlimlerin arasından Akşemseddin, “Sultanım,” demiş. “Dışardan gelen seslere kulak verin, cevabınızı alın.”
Dışarıdan o sırada mehteranın kös sesleri geliyormuş.
Fatih, “Efendim, biraz açar mısınız?” demiş. Bunun üzerine Akşemseddin şöyle izah etmiş:
“Sultanım, mehteranın davullarından ‘düm, düm’ sesleri geliyor.
‘Düm’ kelimesi sizin de bildiğiniz gibi Arapça’da ‘devam et’ anlamına geliyor.
Âyetin de mânâsı bu olsa gerektir. Bu âyet,
‘Ey iman edenler! Allah’a, Peygambere, Kitaba olan imanınızda her daim devam edin!’ mesajı vermektedir.”
İnsanın elbisesi eskidiği gibi, imanı da eskiyebilir.
Elbise gibi, imanı da yenilemek gerekir.
Öte yandan, âyetin yorumunda şöyle bir incelik de düşünülebilir:
“Ey iman edenler! İmanınızı kontrol ediniz. ‘Allah’a inandım’ diyor, ama O’na itaat etmiyorsanız,
‘Peygambere inandım’ diyor, ama onun yolundan gitmiyorsanız,
‘Kitaba inandım’ diyor, ama Kitaba göre yaşamıyorsanız, gelin imanınızı kontrol edin.
Belki tam inanmadınız, inandığınızı sandınız.
Zira Allah’a iman, O’na itaati gerektirir.
Peygambere iman, O’nu rehber kabul etmeyi icap ettirir.
Kitaba iman, Kitaba göre bir hayatı netice vermelidir!
Çevrimdışı TAYLANSALİH
Uzman Üye
*****
1.336
3.247
Beden Eğitimi Öğrt.
# 22 Haz 2012 11:10:47
NNE SEVGİSİ
Bu hikaye 8 Mart 2012 tarihinde İbretlik Hikayeler kategorisine gönderilmiştir.
Yorum Yok
Bir annenin çocuğu olmuş tabiiki çocuğuna bakmak istemiş ve bir de ne görsün çocuğunun doğuştan kulakları yokmuş annesi çok üzülmüş çocuk okula başlamış arkadaşları onunla dalga geçiyormuş ama çocuk aldırmamaya çalışıyormuş daha sonra çocuğun evlenme yaşı gelmiş ama kulaksız birine kim varır ki ? Daha sonra kulak nakli aramaya başlamışlar biraz uzun sürmüş uygun nakli bulmak ama bulunmuş en sonunda.. ama kimin bağış ettiğini söylememişler çocuğun ameliyatı çok güzel geçmiş ve kulak nakli olmuş nakli kimin yaptığını merakla babasına sormuş babası bunu zamanının geldiğinde söyleceğini söylemiş .yılar sonra annesi ölmüş çocuğu annesinin kefeninin yanına getirmiş ve annesinin saçlarını kaldırmış annesinin [...]
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 22 Haz 2012 17:22:56
Vaktiyle bir padişah bir saray yaptırmış Ve sarayın büyük salonunu da bir tezhiple süsletmek istemiş. Ülkeden bu işi ehil iki usta çağırtmış. Salonun orta yerine de bir perde çektirmiş ve onlara ikiniz birbirinizden habersiz en güzel süslemeleri yapacaksınız ancak yaptıklarınız birbirini tamamlar tarzda birbirine yakın olmalı demiş…
Ustalar başlamış çalışmaya.. Ustanın biri önce duvara güzel bir cila çekerek ince sanatını konuşturarak bildiği en güzel işlemeleri ile duvarı süslemeye başlamış.. Öbür ustada duvara devamlı cilalamış..Sadece cila atmış.. Vakit tamam olur padişah gelir bir bakar ki bir tarafta çok güzel nakış nakış işlemiş bir duvar diğer yanda cilalanmış ayna gibi bir duvar..
Padişah sormuş bu ne sanattır usta.. Usta cevaben padişahım benim sanatım perde aradan kalktığı zaman belli olacak, emir verin perdeyi kaldırsınlar demiş.. Padişah perdeyi kaldırtmış ve diğer ustanın türlü renklerle motiflerle tezhip ettiği duvar cilalanmış ayna gibi duvardan aksetmiş.. Müthiş bir görüntü ortaya çıkmış..
İşte bu kalp aynasını zikirle, Kur’anla, Salat ve selamla ibadetlerle cilalatıp parlatırsan ve de masiva perdesini aradan kaldırıp yönünü Hakk’a çevirirsen Cenabı Hakk’ın aşkı, feyzi, muhabbeti, o kalbe tecelli eder ve o kalpten bütün dünyaya yansır.
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 24 Haz 2012 11:09:23
Sanma şahım / herkesi sen / sadıkane /yar olur
Herkesi sen / dost mu sandın / belki ol / ağyar olur
Sadıkane / belki ol / alemde / dildar olur
Yar olur / ağyar olur / dildar olur / serdar olur
”Yavuz Sultan Selim”
Dizelerin ilk kelimeleri yukarıdan aşağıya okunduğunda aynı dizeyi verir. Bu tarzda yazılan ilk beyit olduğu söylenmektedir. Divan edebiyatında bu özelliğe vezni aher denir. Yavuz Sultan Selim Han bu beyti Şah İsmail’e yazmıştır. Hikayesi şöyledir:
Yavuz şiire, edebiyata ve satranç oynamaya meraklı biridir. Aynı şekilde Şah İsmail’de de bu özellikler vardır. Sarayında ünlü şairleri barındırır ve çok iyi satranç oynar. Bunu bilen Yavuz Şahın şahın bu özelliğinden yararlanmak ister. Tebdili kıyafetle (gezgin bir abdal kılığında) şahın ülkesine gider. Hanlarda , Kervansaraylarda satranç oynayarak önüne geleni yener. Haber şaha ulaşır. Şah der ki çağırın birde benimle oynasın. Yavuz Şah’ı da yener. Şah sinirlenir ve Yavuz’a der ki: ” Sen edep nedir bilmez misin? Hiç şahlar mat edilir mi?” Elinin tersiyle Yavuza bir tokat atar( Bir rivayete göre ) . Şahın kızdığını anlayan Yavuz onu yücelten şiirler okumaya başlar. İşte şahın huzurundan ayrılırkende bu şiiri okur. Ancak Şah İsmail hala onun Yavuz Sultan Selim olduğunu anlamamıştır.
Yavuz yediği tokatın acısını unutmaz. Birkaç sene sonra Çaldıran’da Şah İsmail’i yener ve ona bir mektup gönderir. Mektupta o günkü tokadın acısını aldığını söyler ve ilave eder: ” Atacaksan tokadı böyle atacaksın. “
Çevrimdışı whoojer82
Tecrübeli Üye
****
407
1.004
# 24 Haz 2012 11:48:32
İÇ SOĞUK
Bir gün altı insanın yolu bir yerde kesişti. Birbirlerini daha önceden tanımıyorlardı. İlk defa ve mecburen bir arada olmaları gerekiyordu. Tehlikeli bir yolculuğun hiç beklenmedik durağında durmuşlardı. Bindikleri araç arızalanmış, yolda kalmışlardı. Soğuk ve karanlıktı. Hepsi bir ateşin etrafında toplanmış, ısınmaya ve gecenin karanlığını dağıtmaya çalışıyorlardı. Biricik ateşleri sönmek üzereydi. Alevler cılızlaştıkça karanlık derinleşti. Yüzlerine çarpan sıcaklık hızla azalmaya başladı. Herkesi yalnızlaştıran ve çaresizleştiren karanlığı ve soğuğu daha derinden hissetmeye başladılar. Ateşe yeni odun atmak gerekiyordu. Odunları yok değildi. Her birinin elinde birer odun vardı. Halkanın en başında oturmakta olan kadın, elindeki odunu arkasına saklamıştı. Ateşin etrafındaki adamlardan birinin zenci olduğunu fark etmişti. Bir zenci için feda edecek bir şeyi yoktu. Kadının yanındaki adam tek tek herkesin yüzüne baktı. Kendi milletinden kimse yoktu, ateşe atacağı odun başkalarını ısıtacak olduğuna göre soğukta kalsa daha iyiydi. Elindeki odunu sıkıca kavrayıp tuttu. Hemen onun yanında zengince bir adam oturuyordu. Bir eli yağda bir eli balda yaşamıştı şimdiye dek. "Sıradan" insanların arasına sığınmak zorunda oluşuna lanetler okuyordu. Sahip olduğu malı mülkü aklına geldi; kimseyle bir şey paylaşmamıştı şimdiye dek. Hep kazanan olmuştu. Şimdi elindeki tek serveti odunu neden bu miskin insanlar için harcamalıydı ki? Ateşe atmadı elindekini. Onun yanındaki yoksul adam, ceketini bir hırsıza kaptırmıştı. Nefretle yanındaki iyi giyimli zengine baktı, emeğini sömürüp hakkını vermeyen bencil bir zengin için neden bir odunu feda etsindi ki? Zenci olan ise nefret duygularıyla doluydu tüm beyazlara karşı. Elindeki sopa kendini başkalarından koruyacak tek silahtı. Onu ateşe atıp yakamazdı. Halkanın sonundaki adam ise şimdiye kadar hiç karşılıksız vermemişti. Ancak bir şey aldığında vermeyi öğretmişti ona anne ve babası. Oyunun kuralı böyleydi. Ateşe atmadı elindeki odunu. *** Ertesi gün küllenmiş bir ateşin etrafında donarak ölmüş altı insan cesedi bulundu. Her birinin donmuş ellerinde sıkı sıkıya tutulmuş altı tane de ateşe atılmamış odun vardı. Kaskatıydı elleri: Bir başkası için vermeye yanaşmayan bencillikleri tutmuştu ellerini. Donmuştu yürekleri: İçlerine "senden eksilen aslında sana kalır!" gerçeğinin sımsıcak güneşi hiç doğmamıştı. Buza kesmişti gözleri: Kendilerinden başkasını görmeyi öğrenmemişlerdi hiç. Sıcağını kaybetmişti yüzleri: Kabuğunu kıramayan "ben"likleri "infak" meyvesine durmadan içine kapanıvermiş, çürümüştü. Görünüşe göre hepsi dışarıdaki soğuk yüzünden ölmüştü. Oysa, insanın ellerini vermekten geri tutan cimrilik daha soğuktu. İnsanı büyüklenmenin vadilerine savuran aldırışsızlık daha karanlıktı. Oysa "ben var ya, ben!" dedirten bencilliğin giderek yuvarlanan çığı en amansız ayazdı. Oysa başkalarını görmekten alıkoyan çıkarcılığın körlüğü en soğuk karanlıkları emziriyordu. Buzların hepsini eriten sımsıcak kelimeleri O [asm] çoktan dillendirmişti: "Vermeyene vereceksin!" Karanlıkları dağıtan heceler O'nun [asm] dudağından akıp gelmişti: "Gelmeyene gideceksin!" Ben'ciliğin katı duvarlarını yıkan, bencilliğin soğuk küllerini köz eyleyen sözler O'nun [asm] nefesinde alevlenmişti: "Kötülük edene iyilik edeceksin!" Dışarıdaki soğuk değil, içlerindeki soğukluk öldürmüştü onları. Dirilmeye hazırlananlar asıl "ateş"i O'nun dudağında gördüler.
Senai DEMİRCİ
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 24 Haz 2012 17:23:40
Hoca vaazında;
“Bismillah diyerek yürürseniz, suyun üzerinden batmadan geçebilirsiniz.” der.
Bu söze inanan bir köylü, artık köprü yerine nehirden geçmektedir.
Bir gün hocayı evine davet eder. Kabul eden hocayla birlikte giderken, karşılarına nehir çıkar ve adam nehrin üzerinden yürüyerek geçer. Ama hoca suya girmeye cesaret edemez.
Şaşkın köylü:
“Hocam böyle dememiş miydiniz, gelsenize!”
diye seslenir.
Hoca şöyle cevap verir:
“Onu söyleyen dil bende; ama ona inanan kalp sende…!”
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 25 Haz 2012 10:00:33
Bir zamanlar bir köylü bir medresenin kapısını çaldı. Kapılara bakan talebe gelip kapıyı açtığında köylü ona nefis bir salkım üzüm uzattı. “Bunlar benim bağımın en güzel üzümleri. Size hediye olarak getirdim.” “Teşekkür ederim” dedi talebe. “Onları hemen hocamıza götüreceğim. İkramınızdan çok memnun olacaktır.”
“Hayır, hayır” diye atıldı köylü. “Ben bunları sana getirdim.”
“Bana mı?” Talebenin yüzü kızardı. Böyle güzel bir hediyeyi hak ettiğini düşünmüyordu.
“Evet!” diye ısrar etti köylü. “Çünkü ne zaman bu kapıyı çalsam onu sen açıyorsun. Ne zaman ürünlerim kuraklıktan kırılsa, bana hergün sen yiyecek ekmek veriyorsun. İnşallah bu üzüm salkımı da sana güneş ışığı gibi ılık ve yağmur gibi güzel İlâhî rahmeti getirir. Çünkü, bak, ne güzel yaratılmışlar.”
Talebe o sabahı üzüm salkımını tefekkür ederek geçirdi. Üzümler sahiden de harika yaratılmışlardı. O yüzden salkımı hocasına ikram etmeye karar verdi. Çünkü kendilerine ilim ve hikmeti öğreten oydu.
Hoca, talebenin bu ikramıyla çok mutlu oldu. Ama sonra hemen medresedeki hasta talebesini hatırladı.
“Üzümleri ona hediye edeyim. Kimbilir belki onlarla sevinir ve daha çabuk şifa bulur.”
Düşündüğü gibi de yaptı. Ama üzümler hasta talebenin odasında da fazla kalmadı. Hasta talebe şöyle düşünmüştü:
“Medresenin aşçısı beni günlerce en iyi yemeklerle besledi. Eminim bu üzümleri o daha çok hak ediyordur.”
Aşçı ona öğle yemeğini getirdiğinde, üzüm salkımını ona hediye etti:
“Allah’ın yarattığı sebze ve meyve gibi harikalarla en yakın olan sensin ve dolayısıyla da bu İlâhî sanat eseriyle ne yapılacağını en iyi sen bilirsin.”
Aşçı üzümlerin güzelliğine hayran olmuştu. Bu üzümlerin güzelliğini ve harikalığını kimse kitaplardan sorumlu talebeden fazla takdir edemezdi. O, tefekkürüyle ve ince düşünüşüyle medresede şöhret kazanmış bir gençti.
Üzümleri görür görmez en küçük şeyde bile İlâhî sanat ve nakışların en yüksek derecede yansıyabileceğini derinden kavradı o talebe de. Yüreği bu sanatın ve güzelliğin Sahibine sevgiyle doldu. Tam bu sırada, medreseye ilk geldiğinde kendisine kapıyı açan talebeyi hatırladı. Şefkatiyle, tevazuuyla, sevecenliğiyle, sıcaklığıyla benzer duyguları yaşamasına vesile olmuştu o arkadaşı da.
Ve böylece daha akşam olmadan, çiftçinin medreseye getirdiği üzüm salkımı kapıya bakan talebeye geri dönmüştü bile.
İşte o zaman bu talebe bu üzümlerin gerçekten de kendi kısmeti olduğunu anladı. Ve bir şeyi daha anladı. Cömertlik dostluğun en parlak bir nişanıydı.
.x
.Bir zimmi, Sultan İkinci Murad Hana der ki:
- Bir maruzatım var Padişahım, müsaade buyurun anlatayım?
- Elbette, söyle nedir maruzatın?
- Askerleriniz benim bahçemden dün elma yediler ve parasını ödemediler!
- Bu dediğin nasıl olabilir? Bir yanlışlık olmalı!
- Yanlışlık yok Padişahım.
Sultan Murad Han derhal araştırılmasını emreder. Kısa zaman sonra üç askeri huzura getirirler. Sultan onlara olayı anlatır ve sorar:
- Bu zimminin söyledikleri doğru mudur?
Askerlerden biri der ki:
- Doğrudur Sultanım, ben yaptım!
- Peki ama nasıl? Kul hakkını düşünmedin mi hiç?
- Padişahım, benim yediğim elma yerdeydi ve çürüktü. Çürük bir elmanın para edeceğini düşünemedim; nitekim bu iki arkadaşım da oradaydı, onlar ağaçtan elma kopardılar ve parasını da bahçeye attılar.
Padişah, zimmiye sorar:
- Askerlerimin söyledikleri doğru mudur?
- Evet, o ikisinin kopardığı elmaların bedelini aldım.
- Peki, öyleyse istediğin nedir?
- Diğer askerinizin yerden aldığı elmanın bedelini de isterim.
- Peki, o çürük elma için ne istersin?
- Bir kese altın isterim, yoksa hakkımı helal etmem.
- Bir çürük elma bir kese altın eder mi hiç? Bu açıkça haksızlık.
- O zaman hakkımı helal etmem.
- Peki al bir kese altın!
Zimminin gözleri dolar, kendisine uzatılan keseyi eliyle iter ve kelime-i şehadet getirir. Sonra der ki:
- Efendim, maksadım altın falan değildi, müslüman olmadan önce son defa adaletinizi tecrübe etmek istemiştim, beni affedin ve aranıza alın!
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 02 Tem 2012 14:59:46
Hükümdar Timur hapse düşer bir gün,
ve umudunu yitirir.
Allah’ın işi bu ya, karıncayla karşılaşır,
yâda karınca azmini Timur’un gözüne sokar!
Bir buğday tanesidir karıncanın hikâyesi.
Kendinden kat kat büyük bir buğday tanesini
yuvasına ulaştırmak için her gün çabalar durur,
defalarca defalarca dener.
Yorulunca yuvasına gider biraz dinlenir,
sabah kalkıp bakar Timur,
karınca yine buğdayın peşindedir…
Saymaya karar verir Timur,
kaç kez düşürüp kaç kez tekrar kaldırmaya çalıştığını…
Bini geçer, yorulur saymaktan azmini, umudunu.
Karınca hiç yorulmaz yıkılıp doğrulmaktan.
Bir sabah ne görsün, şaşar kalır hükümdar,
karıncanın sırtında bir buğday tanesi var…
Timur karar verir o sabah, karıncanın taklitçisi olmaya,
O kararında ne kadar sadık olabilmiş bizi bağlamaz ama
bu hikâye bir yol açsın dileriz tükenmiş umutlara…
Bir sabah gerçekten gücüm kalmadığını anladığımda
kalkar kalkmaz gözümün çarpacağı bir yere
küçük bir not iliştiririm.
KALBİM!
Ne olur karıncayı unutma!
Karıncanın sahibini ise asla unutma!…
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 02 Tem 2012 15:27:55
Fatih Sultan Mehmed bir Anadolu seferi dönüşünde, Balıkesir'den geçiyordu. Hava oldukça sıcaktı. Bu sıcaktan herkes gibi Fatih Sultan Mehmed de nasibine düşeni almıştı. Öylesine yorgundu ki...
Kendisini bu halde gören bir köylü kadını bir tas içerisinde ona ayran ikram etti. Ayranın üstünde iki üç tane saman çöplerini üfleye üfleye ayranı içti. Sonra da kendisini bir ana şefkatiyle seyreden ihtiyar köylü kadına:
"Allah razı olsun," dedi.
"Ama şu saman çöpleri ayranı bir nefeste içmeme engel oldu."
İhtiyar kadın Fatih'in bu sözlerine anne şefkatinin boyutlarını gözler önüne seren, şu cevabı verdi:
"Oğul, ben onları ayranın üzerine kasıtlı koydum. Sen uzak yoldan geliyorsun. Sonra terlemişsin de. Soğuk ayranı bir yudumda içersin de hasta olursun, hasta olmayasın diye böyle yaptım..
Çevrimdışı TAYLANSALİH
Uzman Üye
*****
1.336
3.247
Beden Eğitimi Öğrt.
# 02 Tem 2012 15:37:32
Sırrı-i Sekati Hazretleri’ne:
- “Ya şeyh, sizin hiç hatanız olmadı mı?” diye sordular.
- “Kardeşlerim, bir hata işledim ki ateşi otuz yıldır yüreğimi yakmaktadır. Hatırladığımda kalbim duracak gibi oluyor” dedi. Müslümanlar merak ettiler:
- “O hata ne idi?”
- “Otuz yıl önce Bağdat’ta büyük bir yangın çıktı. Benim dükkanımın da bulunduğu büyük bir çarşı yandı. O sırada ben orda değildim. Bana bütün komşuların dükkanının yandığını, benimkine bir şey olmadığını haber verdiler. Sevindim, “Elhamdülillah” diyerek Rabb’ime hamdettim. Fakat hemen aklıma diğer Müslümanları bırakıp sadece kendimi düşündüğüm geldi ve çok utandım. Derhal tövbe istiğfar ettim. Kefaret olarak dükkanımdaki bütün malları fakirlere dağıttım. Lakin otuz yıldır, o bir anlık bencilliğim kalbimden hiç çıkmadı, ateşi beni hep yaktı” dedi.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 03 Tem 2012 18:49:49
Bir bilge varmış;Ne sorsan cevap verirmiş. Onu çekemeyen biri demiş ki:
-Ona öyle bir soru soracağım ki kesinlikle bilemeyecek.
Ne soracaksın? diye sorduklarında ise:-Elimde bir kelebek var. Ölü mü diri mi? diye soracağım. Eğer diri derse elimi sıkıp öldüreceğim. Ölü derse de elimi açp bırakacağım uçup gidecek.
Bilgenin yanına gidiyor ve soruyor:
-Elimdeki kelebek ölü mü diri mi? diyor.
Bilgenin cevabı ise müthiş;
-O SENİN ELİNDE...!
Çevrimdışı TAYLANSALİH
Uzman Üye
*****
1.336
3.247
Beden Eğitimi Öğrt.
# 23 Tem 2012 03:16:48
On iki daireli fakir adam
Bakalım, insan ele geçiremediği şeylere karşı ne kadar hırslı, ele geçirdiği nimetlere karşı da ne kadar şükürsüz olabiliyor, bir görelim. Öğle namazını kıldığımız caminin avlusunda karşılaştığım bir zat, beni kendi yaşına yakın görmüş olacak ki, sorusunu şöyle sordu:
– Buralara eskiden gelmişe benziyorsun.
– Evet, dedim. Elli seneyi geçti Yozgat’tan geleli.
– Ben de Nevşehir’den geleli elli seneyi geçti, dedikten sonra hemen ekledi:
– Ne yazık ki ben kafayı çalıştıramadım, ömrüm boşa geçti. İnşaallah sen kafayı çalıştırmış, ömrünü boşa geçirmemiş, köşeyi dönmüşsündür!
– Anlayamadım köşeyi dönme işini, dedim. Elli sene önce gelince köşe mi dönülür?
– Elbette, dedi. Ben buraların elli sene öncesini biliyorum. O zaman tarlaydı şimdi şu apartmanların yükseldiği yerler. Kolayca satın alınırdı buralar. Onun için diyorum, sen erken geldiğine göre arazi almış, belki şu apartmanlar gibi apartmanlar da dikmişsindir buralarda.
– Rabbime şükürler olsun, dedim, kirada değilim. Başımı sokacak dairem var. Bundan dolayı şükür duyguları içindeyim. Kirada olsaydım zorlanırdım diye düşünüyor, hep şükrediyorum. Rabbimiz olmayanlara da ihsan eylesin, diyorum.
İnanmıyor gibi baktı yüzüme. Sonra da kelimelere basa basa sordu:
– Yani senin sadece başını sokacak bir dairen mi var şimdi?
– Öyle, dedim.
– Geldiğin senelerde buralardan üç beş tarla alıp da şimdi daireleri dizemedin mi?
– Hayır, dedim. İstanbul’a 1950’de geldiğimde öyle bir düşüncem de yoktu, imkanım da. Ben buraya okumak için geldim. Cami harabelerinde kalıyor, okumaya çalışıyordum. Başka meselem yoktu o günlerde.
Yüzünü buruşturup dudaklarını büktü. Mazeretimi hiç de meşru bulmamıştı anlaşılan. Derinden bir nefes aldıktan sonra söylenmeye başladı:
– Demek sen de benim gibi kafayı dövüyorsun şimdi!
– Hayır, dedim, ben asla kafamı dövmüyorum. Tam aksine başımı sokacak bir daire ihsan ettiği için Rabbime şükrediyorum. Sen kafanı niye dövüyorsun? Yoksa başını sokacak bir dairen yok mu, kirada mısın hâlâ?
– Yok canım, olur mu öyle şey dedi? Dairelerim var. Hem de en değerli yerlerde. Ne yazık ki, bir türlü ilerleyemedik, on iki dairede çakılıp kaldık, üzerine ilaveler yapamadık. Kafamı dövüşüm bundan dolayı. Vaktiyle ele geçen fırsatları değerlendiremeyip on iki dairede kalışımdan dolayı. Şaşırarak sordum:
– Yani on iki dairenin sahibi olduğun halde mi, fırsatı değerlendiremedim, diyorsun? Elini boşlukta salladıktan sonra:
– On iki daire ne ki? dedi. Aslında ben on iki gökdelenin sahibi olmalıydım şimdi. Gerekçesini de şöyle açıkladı:
– Ben buraların tarla olduğunu, bedava denecek kadar ucuza satıldığını biliyorum! Ama bunu bilmenin bir faydası yok ki şimdi. Kafayı vaktiyle çalıştırmadıktan sonra, kalırsın işte böyle on iki daireyle! Yumruklarsın kafanı durmadan!.. Bir ürperti geldi içime:
– Beyefendi kusura bakma, dedim senin düşüncenden korkmaya başladım. On iki daireye sahip olmuşsun hâlâ mutlu ve huzurlu değilsin. Şükür duyguları taşımıyorsun. Hemen uzaklaşıyorum bu türlü düşüncenin yanından.. diyerek yürüdüm kendi istikametime doğru. O da, sahip olamadığı gökdelenlerin hasreti içinde kafasını yumruklayarak yürüdü kendi istikametine doğru… Yol boyunca Efendimiz (sas)’in ikazlarını düşündüm. Şöyle tarif ediyordu ademoğlunun hırsını.
– Kendi ihtiyarladığı halde hırsı hep genç kalan ademoğulları vardır. Bunların iki dere dolusu altını olsa, yine doymaz da der ki: “Keşke bir üçüncü dere dolusu altınım daha olsaydı!” Böyle insanların gözünü ancak toprak doldurur! Sadaka Rasûlullah.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 02 Ağu 2012 23:51:33
Namaz kılan annemi görünce "Benim için de dua et" dedim ve annemin cevabıyla sarsıldım: "Seni sorarsa nerede diyeyim???
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 12 Ağu 2012 13:55:18
Bir gün Hz Musa Cenab-ı Hakk'a yüz tuttu ve:
Ya Rabbi Bunca mahluku önce özene bezene yaratıp sonra Azrailin aracılığıyla, öldürmenin hikmeti nedir, diye sordu Hak Teala:
- Bunun hikmetini bilmek mi istiyorsun? O halde şimdi git toprağına
tohum ek, hasat vakti sorunun cevabını alacaksın dedi Hz Musa mahsul olgunlaşınca orakla kesip harmanda dövmeye başladı O zaman gaibden bir ses geldi:
- Ya Musa, o büyüttüğün ekinleri niçin şimdi kesip yok ediyorsun? Hz Musa:
- Kesme sebebim şu ki, tane ile saman birbirinden ayrılsın; buğday buğday ambarına, saman samanlığa gitsin İkisini ayırmak için harman yaptım, dedi
- İşte ben de bunun gibi olgunla ham seçilsin, iyi kötüden ayrılsın diye ölümü ve ruhların harmanı olan mahşeri halk ettim
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 14 Ağu 2012 01:31:25
Bir gün Hazreti Ömer, yolda şair Hassân bin Sâbit'e rastlamış ve sormuş:
- Hassân, niçin şiir söylemez oldun?
- Kur'an indikten sonra dilim tutuldu . !
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 15 Ağu 2012 01:25:18
"Siz hiç ikiz kardeşinizi tanımaya çalıştınız mı..?
Ya da aynalara baktığınızda karşılaştığınız kişiye yıllar sonra ‘işte ben’ dediniz mi..?
Kur’an ikiz kardeşidir insanlığın. Anladıkça kendimizi buluruz mısralarda..
İşte doğum günü bugün..
Sevdiklerimizin doğum günlerinde günler öncesinden hediyeler alıyor, sürprizler yapıyoruz. Kendi doğum günlerimizi her günden farklı yaşıyor ve ayrı bir mutlu oluyoruz o günlerde..
Ya evimizin en yüksek yerlerinde özel kutular içerisinde sakladığımız ve bırakın onunla yaşamayı elimize dahi almaktan aciz olduğumuz Kutsal Kitabımızın doğum günü için neler yapıyoruz..?
Sema.. Yine yıldızlara açmış kucağını.
Ve dua çiçekleri tomurcuklanmış yağmur sonrası daha bir güzel kokan topraklarda..
Ramazan’ın gidişini haber veriyor geceler.. Ayrılık artık hissettirdi kendini.. Bayram alış verişleri, yoğun kalabalıklar arasındaki sokaklar, son teravihler ve bayramlık mutluluklara bir Ramazanı daha uğurluyoruz..
Kur’an’ı anlayan, kadrini bilen ve yaşayanlardan olmak dileğiyle..
Kadir Geceniz doğum günü mutluluğunda ve kandil simidi tadında olsun.."
(Ahmet Polat Mevsimlik Temenniler'den..)
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 20 Ağu 2012 20:26:31
SEDEF ÇİÇEĞİ
Mahkeme salonunda, seksenlerindeki yaşlı çiftin durumu içler acısıydı. Adam inatçı bakışlarla suskun, Nine'nin ağlamaktan iyice çukurlaşmış gözleri ve keskin çizgileriyle bıkkın bakışları süzüyordu etrafını...Ve
Hakimin tokmak sesiyle sustu uğultu ve tok sesiyle, sözü yaşlı kadına verdi, hakim...
'Anlat teyze neden boşanmak istiyorsun...?'
Yaşlı kadın derin bir nefes çektikten sonra baş örtüsüyle ağzını aralayıp, kısılmış sesiyle konuşmaya başladı...
' Bu herif yetti gari, 50 yıldır bezdirdi hayattan...'
Sonra uzunca bir sessizlik hakim oldu mahkeme salonunda... Sessizlik bu tür haberleri her gün manşet yapan gazetecilerden birinin flaşıyla bozuldu, kimbilir nasıl bir manşet atacaklardı, yaşanmış 50 yılın ardından...
Çok sayıda gazeteci izliyordu davayı, kadın neler diyecekti..Herkes onu
dinliyordu.. Yaşlı kadının gözleri doldu...Ve devam etti...
'Bizim bir sedef çiçeği vardı, çok sevdiğim...O bilmez...50 yıl önceydi.. O çiçeği bana verdiği çiçeklerin arasından kopardığım bir yaprağı tohumlamıştım, öyle büyüttüm.. Yavrumuz olmadı,
onları yavrum bildim... Bir süre sonra çiçek kurumaya başladı. O zamanadak adadım... Her gece güneş açmadan önce bir tas suyla suluycam onu diye... İyi gelirmiş dedilerdi... 50 yıl oldu, bu herif bir gece kalkıp bir kere de bu çiçeği ben sulayım demedi... Taki geçen geceye kadar... O gece takatim kesilmiş..uyuyakalmışım... Ben böyle bir adamla 50 yıl geçirdim... Hayatımı, umudumu her şeyimi verdim... Ondan hiçbir şey göremedim.. Bir kerecik olsun, benim bildiğim görevlerden birisini
yapmasını bekledim.... Onsuz daha iyiyim, yemin ederim.'
Hakim, yaşlı adama dönerek ;
'Diyeceğin bir şey var mı baba' dedi.
Yaşlı adam bastonla zor yürüdüğü kürsüye, o ana kadar suçlanmış olmanın utangaçlığını hissettiren yüz ifadesiyle hakime yöneldi.
'Askerliğimi, reisicumhur köşkünde bahçevan olarak yaptım, o bahçenin görkemli görünümüyle büyümesi için emeklerimi verdim... Fadimemi de orada tanıdım... Sedefleri de... Ona en güzel çiçeklerden büketler verdim... O çiçeklerle doludur bahçesi... Kokusuna taptığım perişan eder
yüreğimi... İlk Evlendiğimiz günlerin birinde boyun ağrısından onu hekime götürdüm... Hekim çok uzun süre uyanmadan yatarsa boynundaki kireç sertleşir, kötüleşir dedi.. Her gece uykusunu bölüp, uyansın, gezinsin dedi... Hekimi pek dinlemedi, bizim hatun...lafım geçmedi... O günlerde
tesadüf bu çiçek kurudu... Ben ona gece sularsan geçer dedim.. Adak dilettim... Her gece onu uyandırdım. Ve onu seyrettim... O sevdiğim kadının yavrusu bildiği çiçekleri sularken seyrettim... Her gece o çiçek ben oldum... Sanki... Ona bu yüzden tapabilirdim...' dedi adam o yaştaki bir adamdan beklenmeyecek ifadelerle...
'Her gece O yattıktan sonra uyandım... Saksıdaki suyu boşalttım... Sedef
gece sulanmayı sevmez, hakim bey.. Geçen gece de... Yaşlılık.. Ben de
uyanamadım.. Uyandıramadım... Çiçek susuz kalırdı amma , kadınımın boynu
yine azabilirdi... Suçlandım.. Sesimi çıkartamadım...'
O an Mahkeme salonunda her şey sustu...
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 25 Ağu 2012 21:48:07
İnsanlığın ilk var olduğu dönemde, adamın biri şeytanı yakalamaya karar vermiş. ...Ancak bunun için 40 yıl Tanrı'ya ibadet etmesi gerekiyormuş. Karısıyla, dostlarıyla ve bütün dünyayla ilişkisini kesmiş, kendisini ibadete adamış. 40 yıl sora Tanrı, ibadetinin karşılığı olarak ona ağzı kapalı bir şişenin içinde şeytanı sunmuş.
Artık özgürmüş adam. Dünyada neler olup bittiğini görmek, nelerin değiştiğini öğrenmek için sabırsızlanıyormuş. Şişeyi karısına teslim etmiş, ona iyi sahip olmasını söylemiş ve dışarıya çıkmış.
Kadıncağız şeytanı çok merak ediyormuş.Ve merakına yenilip şişenin ağzını açıvermiş.
Açar açmaz da şeytan şişeden fırlayıp çıkmış ve gülmeye başlamış. "Merakına engel olamadın ve kocanın 40 yıllık emeğini boşa çıkardın" diye alay etmiş kadınla. "Yok canim" demiş kadın. "Sen hiç o şişenin içinde olmadın ki". "Nasıl olur?" diye haykırmış şeytan. "Sen de gördün. Şişeden çıktım ben!" "Hiç o şişenin içinde değildin, inanmıyorum buna. Nasıl küçücük şişeye girebilirsin ki?" Kafası atmış şeytanin . "Gireyim de gör!" demiş ve yeniden şişenin içine girivermiş. "İşte böyle."
Adamın şeytanı hapsetmesi 40 yılını, kadının ise yalnızca 5 dakikasını almış. Şeytan da söyle isyan etmiş Tanrı'ya:
"TANRIM, MADEM KADINI YARATACAKTIN, O ZAMAN BENİ NEDEN YARATTIN.???
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 26 Ağu 2012 13:25:46
Bu yazı MÖ 900 lü yıllarda bir tapınağın duvarında yazılıymış. insanlar ibadet için geldiklerinde, çocuklarıyla birlikte bu yazıyı okurlarmış...
Gürültü - patırtının ortasında sükunetle dolaş. Sessizliğin içinde huzur bulunduğunu unutma
Başka türlü davranmak açıkça gerekmedikçe, herkesle dost olmaya çalış. Sana bir kötülük yapıldığında, verebileceğin en iyi karşılık unutmak olsun. Bağışla ve unut. Ama kimseye teslim olma.
İçten ol; Telaşsız, kısa ve açık seçik konuş. Başkalarına da kulak ver. Aptal ve cahil oldukları zaman bile dinle onları. çünkü dünyada herkesin bir öyküsü vardır.
Yanlız planlarının değil başarılarının da tadını çıkarmaya çalış. İşinle ne kadar küçük olursa olsun ilgilen, hayattaki dayanağın odur.
Seveceğin bir iş seçersen , hayatında bir an bile çalışmış ve yorulmuş olmazsın. İşini öyle sev ki, başarıların bedenini ve yüreğini güçlendirirken, verdiklerinle de yepyeni hayatlar başlatmış olacaksın.
Olduğun gibi görün ve göründüğün gibi ol..... Sevmedigin zaman sever gibi yapma. Çevrene önerilerde bulun ama hükmetme. İnsanları yargılarsan onları sevmeye zamanın kalmaz.
Ve unutma ki insanların yüzyıllardır ögrendikleri, sonsuzluktaki tek bir kum tanesinden daha fazla değildir.
Aşka burun kıvırma sakın. o çöl ortasında yemyeşil bir bahçedir. o bahçeye layık bir bahçıvan olmak için , her bitkinin sürekli bakıma ihtiyacı olduğunu unutma....
Kaybetmeyi ahlaksız bir kazanca tercih et. ilkinin acısı bir an, ötekinin vijdan azabı bir ömür boyu sürer. Bazı idealler o kadar değerlidir ki, o yolda mağlup olman bile zafer sayılır. Bu dünyada bırakacağın en büyük miras dürüstlüktür..
Yılların geçmesine öfkelenme, gençliğine yakışan şeyleri gülümseyerek teslim et geçmişe. Yapamayacağın şeylerin yapabileceklerini engellemesine izin verme. rüzgarın yönünü degiştiremediğin zaman, yelkenlerini rüzgara göre
ayarla. Çünkü dünya karşılaştığın fırtınalarla değil, gemiyi limana getirip getirmediğinle ilgilenir. ara sıra isyana yönelecek olsan da, hatırla ki evreni yargılamak imkansızdır. onun için kavgalarını sürdürürken bile kendinle barış içinde ol.
Hatırlarmısın, doğduğunda sen ağlarken herkes gülüyordu. öyle bir ömür geçir ki, herkes ağlasın öldüğünde, sen mutlulukla gülümse. Sabırlı, sevecen, erdemli ol. eninde sonunda bütün servetin sensin.
Görmeye çalış ki, herşeye rağmen dünya, insan oğlunun biricik güzel mekanıdır......
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 05 Eyl 2012 17:54:19
---SİMİT PARASIYLA CENNETI SATIN ALMAK---
Gunun son dersinin sonuna gelinmisti. Ogrenciler cıkmak icin sabırsızlanıyordu. Defter ve kitaplarını cantalarına koydular. Zil calar calmaz, dısarı cıkmak icin hazırdılar. Yalniz, Ali hazırlanmamıstı.Gecikmek icin de elinden geleni yapiyordu.Nihayet zil caldi. Ogrenciler bir anda kapıya yoneldi. Ali, yerinden kalkmadı. Agır agır esyasını topladı. Bir ya
ndan goz ucuyla ogretmenine bakıyor, bir yandan da arkadaslarinin gitmesini bekliyordu.
Ogretmeni, onun bu hâlini fark etti:
- Hayrola Ali, dedi. Eve gitmeyecek misin?
Ali, son arkadasinin da ciktigini gorunce cevap verdi:
- Sizinle konusmak istiyordum ogretmenim.
- Peki, dedi ogretmeni. Ne soyleyeceksin bakalim?
- Ahmet arkadasimiz var ya…
- Evet, ne olmus Ahmet’e?
- Durumları pek iyi degil galiba. Annesi, beslenme cantasına pekiyi seyler koymuyor.
- Ee?
- Ona yardım etmek istiyorum. Ama benim yardim ettigimi bilirse uzulur. Gunde bir simit parası biriktirip her hafta size versem, siz de ona verseniz?
Cebinden bir avuc bozuk para cıkarıp ogretmenin masasının uzerine koydu. Nurhan Ogretmen, paraya dokunmadi. Sandalyesine oturup dusundu.Ali hakkindaki bilgilerini yokladi. Bildigi kadariyla ailesinin durumu pekiyi degildi. Bu caliskan ve sevimli ogrencisi, ne kadar da iyi niyetli ve dusunceliydi. Zengin bir ailenin cocugu degildi. Buna ragmen yardım etmek istiyordu. Ustelik yardım ettiginin bilinmesini istemiyordu.
Nurhan Ogretmen:
- Dur bakalım Ali, dedi. Bildigim kadarıyla sizin de maddî durumunuz pekiyi degil. Yanlıs mı biliyorum?
- Dogru biliyorsunuz ogretmenim. Babam gundelikci. Cogu zaman is bulamıyor. Ama ben de calısıyor, para kazanıyorum.
- Nerede calısıyorsun?
- Simit satıyorum.
Nurhan Ogretmen yine durup dusundu. Iyiligin bu kadarina ne demeliydi simdi. Bunun gerceklesmesi zordu. Onu, bundan vazgecirmek icin bir care bulmaliydi. Bunu yaparken, sevimli ogrencisini de kırmamalıydı. Onunla biraz daha konusursa, belki bir yolunu bulurdu.
Nurhan Ogretmen, Ali’ye dondu:
- Buyuyunce ne olmak istiyorsun, diye sordu.
- Cok zengin bir isadami…
- Nicin?
- Insanlara daha cok yardim etmek icin…
- Guzel, dedi Nurhan Ogretmen. Bak simdi Ali, Ahmet’in ailesinin durumu pekiyi degil; bu dogru. Ama sizinki de bundan pek farkli degil. Istersen acele etme; cok zengin oldugun zaman insanlara yardim edersin.Olmaz mi?
- Olmaz, dedi Ali. Simdi yapmaliyim.
- Neden olmaz?
- Uc sebepten dolayi olmaz.
Birincisi: Bu para zaten benim degil. Iyilik ettigim icin Allah, beni insanlara sevimli gosteriyor. Insanlar da bundan etkileniyor, daha cok simit alıyorlar. Bu sayede gun boyu calısanlardan bile fazla simit satiyorum. Hele mahallede Hasan Amca var, her gun iki simit alip guvercinlere veriyor.
Ikincisi: “Agac yas iken egilir.” deniliyor. Simdiden iyilik yapmayı ogrenmezsem buyudugumde hic yapamam.
Ucuncusu ise daha onemli: Buyudugum zaman cok zengin bir isadami olmak istiyorum. Zamanında yatırım yapmayanlar buyuk isadamı olamazlar.
Nurhan Ogretmen, karsısında buyuk biri varmis gibi dinliyordu:
- Bu sonuncusunu pek iyi anlayamadim, dedi.?
- Acıklayayım ogretmenim, dedi Ali. Simdi, cok zengin olmadıgım icin, ancak gunde bir simit parasi kadar yardım edebiliyorum. Bundan fazlasını veremem. Allah, Cennet’i gucu kadar iyilik edene veriyor. Simdi gucum bu olduguna gore Cennet’in fiyati birkac simit parası kadardır. Eger zengin olmadan olursem birkac simit parasıyla Cennet’e girebilirim. Bundan daha kârlı bir yatırım olur mu?
Nurhan Ogretmen’in gozleri dolmustu. Basını “Evet” anlamında sallarken Aliyi evine yolladı.
Sınıfa geri donerken okulun bosaldıgını fark etti. Esyalarını toplamak icin masasına dondugunde Ali’nin bıraktıgı paraların masaustunde kaldıgını fark etti. Sandalyesine gayri ihtiyari oturdu ve paraları eline aldı. Hicbir para ona bu kadar kıymetli gelmemisti. Sanki elinde dunyanin en kıymetli incilerini, yakutlarını, elmaslarını tutuyordu. Hatta bu paralar onlardan bile kıymetliydi. Oyle bu paralar, Bu bozuk SIMIT paraları, Cenneti satın alabilecek paralardı. Sanki hic bırakmak istemeyen bir duygu ile sımsıkı kavradı bu bozuk simit paralarını.
Oturdugu yerden kalkamadı Nurhan Ogretmen. Icinin doldugunu, Tarif edilemeyen duygulara boguldugunu hissetti. Birden bosalan saganak yagmurlar gibi aglamaya basladı. Agladı … Agladı.
Kendine geldiginde aksam olmustu. Yavas yavas sınıftan cıkıp okuldan ayrılırken bekci Sadık “ Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak, Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak” diye Nurhan ogretmenin sayıkladıgını duydu. Bekcinin hayretler icinde “ Ne dediniz hocam “ demesini bile duymayan Nurhan ogretmen bekcinin saskın bakısları altında aksamın alaca karanlıgına karısmıştı.....
Çocuklarımızın böyle güzel bir duyguya sahip olmaları dileğiyle...
Çevrimdışı siraçisra
Bilge Üye
*****
7.026
30.504
Zihin Eng. Öğrt.
# 07 Eyl 2012 18:06:15
Aşıktı delikanlı. Sevgilisinin isminden başka bir şey bilmediğinden mi, konuşmaya mecali olmadığından mı bilinmez, arkadaşı anlatıyordu onun halini:
-Gözleri günlerdir uyku görmedi efendim, diyordu, yemiyor, içmiyor, işi gücü, gecesi gündüzü havası suyu o kız oldu sanki. Ne desem kâr etmiyor, son bir çare diye geldik size. Halbuki “sen bir garip çobansın, o padişahın kızı, davul bile dengi dengine” dedim ya, dinlemiyor efendim, ama herhalde aşkın gözü kördür diye de buna diyorlar, değil mi efendim…
İhtiyar adam bu esnada gözlerini dikmiş, iskeletinin üstüne deriden bir zırh giydirilmişcesine zayıf, çelimsiz, saçı sakalına karışmış, uzaklara dalıp dalıp giden, gözlerinde aşktan gayrısı kalmayan diğer çobanı süzüyordu. Sonra bir ah çekti, yüzünü nefes almadan konuşmasını sürdüren delikanlıya çevirip tebessüm etti.
- Kolay evlat kolay, dedi, çaresizseniz çare sizsiniz. Ve tane tane anlatmaya başladı.
İki genç çobanın, çökmek üzere olan bu dağ kulübesinde dertlerine derman aradıkları ihtiyar adam, aslında padişahın bütün dertlerini paylaştığı, her meselesini danıştığı bir bilge idi. Yıllar önce padişah kendisini tanıyıp sevdiğinde bir tek şey istemişti ondan; burada yaşamaya devam edecekti ve kimsecikler bilmeyecekti kim olduğunu. O günden beri de bu kulübede yaşıyor, gelen geçene ikram edip, gül alıp gül satıyordu. Padişahın kızının aşkıyla eriyip muma dönen genç çoban ve yanındaki kadim dostu nereden bilsindi bu garip ihtiyarın padişahın gönlüne sultan olduğunu.
Aşık genç, ihtiyar adamın anlattıklarını dinledikten sonra, her şeyin bittiği anda başlayan son ümide sımsıkı sarılanların o saf ve tertemiz teslimiyetiyle:
- Sahiden bu kadar kolay mı efendim, dedi, yani o mağarada elimde tesbih , kırk gün Allah dersem sevdiğime kavuşabilir miyim, onunla evlenebilir miyim?
- Evet , dedi bilge, kırk gün o mağarada gece gündüz Allah diyeceksin, kırk gün sonra padişahın kızı senindir.
İki dost hemen yola çıktılar, aşık çobanın yüzüne kan, dizlerine derman, yüreğine yeniden can gelmişti. Arkadaşına sarılıp, elinde tespih, gönlünde aşk, yüzünde ümit çiçeklerinden örülme bir tebessüm, mağaranın yolunu tuttu. Gelir gelmez hiç vakit kaybetmeden diz çöktü, dualar etti, gözlerini kapattı, kalbini padişahın kızına bağladı, eline tesbihini aldı ve
dudakları kıpırdamaya başladı: Allah, Allah, Allah…
Günler günleri padişahın kızının hayaliyle tespih taneleri gibi kovalayadursun, mağaranın yakınındaki köyleri bir söylenti çoktan sarmıştı. Herkes birbirine karşı dağdaki mağarada gece gündüz Allah diyen gençten bahsediyordu. Cami çıkışında ihtiyarlar, çe ş me başında kadınlar, tarlada işçiler, top oynarken çocuklar, herkes onu konuşuyordu:
- Şu karşı mağarada bir genç varmış, kendini Allah a adamış, gece gündüz durmadan Allah diyormuş, Allah Allah …”
Aşık dostunun ne halde olduğunu merak eden genç çoban, mağaraya geldiğinde üç hafta geride kalmıştı bile. Bizimkinin gözleri kapalıydı, dudaklarının da kıpırdamadığını görünce, uyuyakaldı herhalde diye düşündü. Tespih tanelerinin parmaklarının arasında dolaşmaya devam ettiğini görünce de, bu nasıl uyku diye sordu kendine. Bu sırada gözlerini açan genç adam ,
karşısında arkadaşını görünce, günlerdir yalnızlığıyla paylaştıklarını birbiri ardınca anlatmaya başladı: Kırk günün yarıdan fazlası geçmişti, o durmadan Allah diyordu, ama ne padişahın kızı vardı, ne bir haber, ne bir ümit kırıntısı… Acaba, diyecek oluyor, yutkunuyor, hayır diyor, tespihine bakıyor, bir kalp gibi atan sağ el işaret parmağını sabitlemeye çalışıyor, avuçlarını sıkıyor, gözleri doluyordu. Vedalaştılar. Ay ışığında dostunun gözlerine yayılan başkalık dikkatini çekmişti genç çobanın.
Aşık çoban yeniden eline tesbihini aldı, gözlerini kapattı, boynunu neye bağlayacağını bilemediği kalbine doğru büktü, dudakları kıpırdamıyordu artık, sustu gece, mağaranın duvarları sustu, tükendi her şey, hiç tükendi, an bitti, sadece bir söz kaldı: Allah…
Kırk günün dolmasına üç-beş gün kala, mağaradaki dervişin namı bütün ülkeyi sarmış, nihayet sarayın koridorlarında konuşulur olmu ştu. Meselenin aslını merak eden padişaha, bu insanların bir yerde sürekli kalmadıklarından, bulundukları mekâna bereket getirdiklerinden, ne yapıp-edip bu dervişi ülkelerinde yaşamaya ikna etmeleri gerektiğinden uzun uzun bahsetti
başveziri . Ne yapması gerektiğini artık bilen padişah, nasıl yapması gerektiğini bilemediği bütün zamanlarda yaptığı gibi, dağ kulübesinin yolunu tuttu. Hürmetle diz çöktü bilge ihtiyarın önünde. Derdini anlattı, derman diledi. Sarayının yanına bir saray yaptırmaktan, o dervişi veziri yapmaya, sancak-tuğ vermeye kadar saydığı her şey, bilgenin:
- Hünkârım , gönül erleri mala-mülke, makama-mansıba itibar etmezler, demesiyle son buldu.
Kaderdi bu, padişahlarla köleleri aynı eteğin önünde diz çöktürür, birinin derdini diğerine derman eyler, ikisini de aynı tebessümle bahtiyar ederdi.
Güldü ihtiyar:
- Neden kerimenizin nikâhını teklif etmiyorsunuz sultanım, dedi. Şaşırma sırası padişaha gelmişti.
- Nasıl yani, diyebildi, bu şerefi bize lütfederler mi, kabul ederler mi?
Kırkıncı günün güneşi batmak üzereydi genç aşığın mağarasının üstünden… Padişah ve ihtiyar bilge en önde, arkalarında vezirler, onların arkasında halktan meraklı bir kalabalık ve en arkada da olup bitenlere bir mana vermeye çalışan aşık çobanın arkadaşı, mağaraya doğru yürümeye başladılar.
Bu arada bizim aşık kendinden öylesine geçmiş, tespihiyle öylesine bir olmuştu ki, gelenler içeri girseler ve bir tesbihten başka bir şey bulamasalar şaşırmazlardı.
Padişah edepte kusur etmemeye çalışarak içeri girdi, ellerini birbirine bağladı, duyulması güç bir sesle;
- Efendim , dedi, sizi ziyarete geldik.
Yavaşça başını çevirdi aşık , sonra bütün vücuduyla döndü, gözlerinde en ufak bir şaşkınlık emaresi yoktu, sapsarı bir heykel gibiydi. Herkes heyecan içinde. Vezirler, halk, genç çoban, mağara, tespih, sessizlik, duvar… Hatta güneş bile batmaktan vazgeçmiş, kafasını mağaranın içine doğru uzatarak olan biteni görme telaşındaydı.
Padişah meramını anlattı, türlü tekliflerde bulundu. Ne saray, ne vezirlik, ne tuğ ne de sancak, hiç birinde gözü yoktu dervişin.
- Efendim , diyebildi en son, sessizce, benim bir kızım var efendim, zat-ı âlinize layık değil belki, ama lütfeder nikâhınıza alırsanız bizi bahtiyar edersiniz…
Kırk günlük çile nihayet bitmiş, olmaz denilen olmuştu. İşte aşık maşukuna kavuşacak , murad hasıl olacaktı. Bizimkinin arkadaşı sevinçten ağlıyordu. Soru ve cevap sanki bu soru sorulsun, cevabı verilsin diye yaratılmıştı. Sessizlik ilk defa bağırmak, haykırmak istiyordu ve bütün
gözler genç adamdaydı.
Usulca doğruldu oturduğu yerden, etrafını şöyle bir süzdükten sonra, gözlerini padişahın gözlerine dikti, sarhoş gibiydi. Kendinden emin bir ifadeyle:
- Hayır , dedi, kızınızı istemiyorum.
Birden ortalığı bir sessizlik kaplayıverdi. Padişah mahzundu, halk hayret içindeydi, vezirler şaşkınlıkla birbirine bakıyor, bilge tebessüm ediyordu. Aşık çobanın genç arkadaşı yaşlı gözlerini silip, birden ileri atılarak bozdu sessizliği. Dostunun yanına geldi, kulağına eğilip:
- Sen ne yapıyorsun, dedi, kırk gündür bu çileyi ne diye çektin sen, neyi reddettiğinin farkında mısın?
Güldü aşık çoban gözleriyle ihtiyar bilgeyi arayarak:
-Dostum, dedi, ben kırk gün padişahın kızı için Allah dedim, Allah padişahla vezirlerini ayağıma getirdi. Ya bir de Allah için Allah deseydim…
Dil susmuş yürekler konuşuyordu.
FOTOĞRAFA BAKTIĞINIZDA EE NE VAR BUNDA ŞİMDİ DİYORSUNUZ?
200 metrede altın ve bronz madalya kazanan Amerikalı iki siyah atletin, Tommie Smith ve John Carlos’un siyah deri eldivenli yumrukları havada, başları önde posteri yıllarca hayal dünyamızı ve asıl oda duvarlarımızı süslemişti.
İtiraf ediyorum ki, Aynur Çağlı’nın o muhteşem haberini okuyana kadar aynı karede önde duran, gümüş madalyalı Avustralyalı beyaz atlete hiç dikkat etmemişim. Adı Peter Norman imiş...
İşte bu atlet geçen hafta öldü. Haberin ve konunun tekrar gündeme gelmesinin sebebi budur.
Gelelim hikayeye...
Mexico City’de 200 metre finali koşulmuş. Amerikalı (siyah) atletler Tommie Smith ile John Carlos birinci ve üçüncü gelirken, ikinciliği Avustralyalı (beyaz) Peter Norman kazanmış.
Madalya töreni için bekledikleri sırada, Carlos, Peter Norman’ın yanına gelerek sormuş:
- İnsan haklarına inanıyor musun?
- Evet, inanıyorum.
- Peki ya Tanrı’ya?
- Bütün kalbimle...
Bunun üzerine, iki siyah atlet kafalarındaki eylem planını açıklamışlar, Norman tereddütsüz katılmış:
- Ben eyleminizi destekleyeceğim, bana ne yapmam gerektiğini söyleyin!
İlk defa, o günler için müthiş bir provokasyon hatta devrim sayılacak bir eylem planlıyor iki genç adam: Amerika’daki ırk ayrımcılığını ve siyahlara reva görülen fakirliği ve ikinci sınıf vatandaşlığı protesto edecekler... Ama nasıl?
Fikir Norman’dan geliyor: bir çift siyah deri eldiven buluyorlar, sağ tekini Tommie, sol tekini John eline geçiriyor; fakirliği sembolize etmek için çıplak ayakla kürsüye çıkıyorlar, başları kederle öne eğik, sıkılı yumruklarını havaya kaldırıyorlar. Önlerinde duran beyaz atlet Peter Norman da, dayanışmasını göstermek için kalbinin üstüne ‘İnsan Hakları İçin Olimpiyat Projesi Hareketi’nin kokartını iğneliyor.
Amerikan milli marşı çalarken plan icra ediliyor ve eylem koyuluyor.
Ve tabii (hatırlıyorum) dünya birbirine giriyor. Amerika ayağa kalkıyor. Olimpiyatlar bile gölgede kalıyor, dünya gazeteleri yumrukları havada siyah atletlerin fotoğrafını birinci sayfadan veriyor...
Amerikan Olimpiyat Komitesi iki siyahın spor kariyerini o saniye bitiriyor. Eylem amacına ulaşmış, Amerika’daki zenci azınlığın durumu dünya gündemine girmiştir. Smith ve Carlos spor hayatlarını (ve buna bağlı olarak geleceklerini) feda etmişler ama dünya tarihine geçmişlerdir. Dünyadaki yüz milyonlarca ezilmiş siyahın ilahı haline gelmişlerdir.
Peki ya Avustralyalı beyaz Peter Norman?
Meslektaşım Aynur’un anlattığına göre, Norman’ın da hayatı kararmış.
Tommie Smith diyor ki:
“Peter, bir beyazdı. O günlerde siyahların haklarını savunma cesareti gösteren, onurlu ve belkemiği sahibi beyaz çok azdı. Peter, Avustralya’ya döndüğünde kimse yüzüne bakmadığı gibi, herkes tarafından yargılandı. Onun da atletizm kariyeri bitti, spor çevrelerinden dışlandı. Tehditler, işsizlik ve tecrit nedeniyle öyle sıkıntılı günler yaşadık ki, üçümüzün de ilk evliliği sona erdi.”
Avustralya Devleti Norman’ı ölene kadar affetmemiş ama... Norman intikamını mezara götürmüş: 1968 Olimpiyatları finalinde ikinci olurken kırdığı 200 metre Avusturalya rekoru hâlâ, 38 yıl sonra kırılamamış.
Ölene kadar süren ‘eylem kardeşliği’...
İki amerikalı ve bir Avustralyalı ‘lanetli’ atletin o gün başlayan ‘eylem kardeşliği’ ve dostlukları ömür boyu sürmüş. Aradan geçen 38 yıl boyunca, yazışmışlar, buluşmuşlar, görüşmüşler.
Ta, geçen hafta, Peter Norman evinin bahçesinde kalp krizi geçirip 64 yaşında ölene kadar.
Ve şimdi, fotoğrafın sağına tekrar bakın
Melbourne’de yapılan cenaze töreni. ‘Onurlu beyaz atlet’ Peter Norman’ın tabutu, Tommie Smith (solda) ve John Carlos’un omuzlarında ..
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 11 Eyl 2012 23:33:58
Antik bir Hint masalı vardır, çok eski ama çok büyük bir öneme sahip bir öyküdür.
Çok büyük ama aptal bir kral sert zeminin ayağını acıttığını söyleyip tüm krallığın sığır derisiyle kaplanmasını emretmiş. Ancak sarayın maskarası bu fikre kahkahalarla güldü; o bilge bir adamdı. Dedi ki: “Kralın fikri en basitinden komik.”
Kral çok kızmıştı ve maskaraya dedi ki: “Bana daha iyi bir seçenek göster yoksa öldürüleceksin.”
Maskara, “Efendim küçük bir sığır derisi parçasını kesip ayağınızı kaplayın” dedi. Ve ayakkabılar bu şekilde doğdu.
Bütün dünyayı sığır derisiyle kaplamaya gerek yok; sadece ayağını kaplamak tüm dünyayı kaplar. Bilgeliğin başlangıcı budur. ''
Osho
Çevrimdışı hayal_mavisi
Tecrübeli Üye
****
258
199
# 12 Eyl 2012 00:01:55
Yaşlı bir adam emekliye ayrılır ve kendine bir lisenin yanında küçük bir ev alır. Emekliliğinin ilk bir kaç haftasını huzur ve sessizlik içinde geçirir ama sonra ders yılı başlar.
Okulların açıldığı ilk gün, dersten çıkan öğrenciler yollarının üzerindeki her çöp bidonunu tekmelerler, bağırıp, çağırarak. Bu çekilmez gürültü günler sürer ve yaşlı adam bir önlem almaya karar verir...
Ertesi gün çocuklar gürültüyle evine doğru yaklaşırken, kapısının önüne çıkar, onları durdurur ve, "Çok tatlı çocuklarsınız, çok da eğleniyorsunuz. Bu neşenizi sürdürmenizi istiyorum sizden. Ben de sizlerin yaşındayken aynı şekilde gürültüler çıkarmaktan hoşlanırdım, bana gençliğimi hatırlatıyorsunuz. Eğer her gün buradan geçer ve gürültü yaparsanız size her gün 1 dolar vereceğim" der.
Bu teklif çocukların çok hoşuna gider ve gürültüyü sürdürürler. Birkaç gün sonra yaşlı adam yine çocukların önüne çıkar ve onlara şöyle der, "Çocuklar enflasyon beni de etkilemeye başladı, bundan böyle size sadece 50 sent verebilirim."Çocuklar pek hoşlanmazlar ama yine devam ederler gürültüye.
Aradan bir kaç gün daha geçer ve yaşlı adam yine karşılar onları.
"Bakın" der, "Henüz maaşımı alamadım bu yüzden size günde ancak 25 sent verebilirim, tamam mı?"
"Olanaksız bayim" der içlerinden biri, "Günde 25 sent için bu işi yapacağımızı sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Biz işi bırakıyoruz."
:)
Çevrimdışı hayal_mavisi
Tecrübeli Üye
****
258
199
# 12 Eyl 2012 00:04:18
Bir gün Avrupa”nın ünlü sanat merkezi kentlerinden birinde bir resim sergisini ezen çocuğun biri çok hoş bir tablo görür. Tablo çok hoşuna gider ama oldukça pahalı olduğunu fark eder ama kaç lira olduğunu tam kestiremez.
Çocuk bu tabloyu bir sonraki sene annesinin doğum gününe almayı ister ve bir iş bulup kıt kanaat geçinerek biriktirdiği tüm para ile o sergiye gider. Şanslıdır tablo hala satılmamıştır. İçeri girer ve tabloyu bir süre yakından izledikten sonra resmi yapan sanatçıyı bulur ve ‘Annemin doğum günü için bu resmi satın almak istiyorum’ cebindeki tüm çıkarır ve “Sahip olduğum tüm paramda bu kadar.” der. Ressam bir süre düşündükten sonra. Resmi paketler ve resmi satar.
Çocuk paketini alır ve teşekkür ederek çıkar.
Mağazada adamın arkadaşları da vardır ve saşkın saşkın sorarlar
Çocuk paketini alır ve teşekkür ederek çıkar.
Mağazada adamın arkadaşları da vardır ve saşkın saşkın sorarlar
- Sen ne yaptın o resmin değeri milyonlar ederdi. Neden bu kadar cüzi bir rakama sattın?
Adam cevap verir:
Evet ben bu resme milyonlarını verecek bir sürü insan bulabilirdim.
Ancak tüm servetini bu resme verecek kaç kişi bulabilirdim...
Çevrimdışı also1
B Grubu
1.543
4.081
# 13 Eyl 2012 15:24:10
Dünyada bir anket yapilmiş sadece bir soru sorulmuş?
soru:
'Lütfen dünyanın geri kalan kismındaki yiyecek eksikliğine bir çözüm ile ilgili kişisel görüşünüzü dürüstçe belirtiniz.'
Anket büyük bir başarısızlıkla sonuçlanmış. Çünkü;
Afrika´da insanlar 'yiyecek' kelimesinin ne anlama geldiğini bilmiyorlar...
Batı Avrupa´da insanlar 'eksiklik' kelimesinin ne anlama geldiğini bilmiyorlar....
Dogu Avrupa´daki insanlar 'kişisel görüş'ün ne anlama geldiğini bilmiyorlar...
Orta Doğu´da insanlar 'çözüm'ün ne anlama geldiğini bilmiyorlar.
Güney Amerika´daki insanlar 'lütfen' kelimesinin ne anlama geldiğini bilmiyorlar...
İsrail´deki insanlar 'dürüstlük' kelimesinin ne anlama geldiğini bilmiyorlar...
İŞTE BÖYLE BİR DÜNYA İÇİN BÜTÜN ÇABAMIZ.....
Çevrimdışı senizkarasah
Uzman Üye
*****
5.500
26.524
2. Sınıf Öğretmeni
# 14 Eyl 2012 22:24:48
BARIŞ MANÇO'NUN KÜSTAH SUNUCUYA CEVABI
Barış Manço Fransa'da bir televizyon kanalının canlı yayınına konuktur...
Küstah bir sunucu vardır ve Barış Manço ile dalga geçmektedir...
Sürekli, " İşte Türk, yani barbar, vahşi vs... " demektedir...
Barış Manço daha fazla dayanamaz ve sunucuya " yanınızda kâğıt para var mı? " diye sorar!Bu soruya sunucu şaşırır ve " evet var ama n'olacak " der... Barış Manço ısrar edince sunucu cebindeki kâğıt paraları çıkartır...
Bu olaydan az önce Barış Manço canlı yayında "Anahtar" adlı şarkısını söylemiştir... Bu şarkının bir bölümü şöyledir: " Beş Akif- bir Saat Kulesi, iki Kule-bir Fatih, beş Fatih-bir Mevlana, İki Mevlana-bir Sinan" (Barış Manço / Anahtar şarkısı / Darısı Başınıza Albümü / 1992). Bu şarkı bir matematik sorusudur ve şarkıda adı geçen kişiler o dönemdeki Türk parası olan banknotların arkasında fotoğrafı olan kişilerdir...
Barış Manço sunucuya sorar: " Bu paranızda fotoğrafı olan kişi kim? "
Sunucu: "General......." Barış Manço diğer paralardaki fotoğrafları olan kişileri de sorar, sunucunun verdiği cevaplar hep aynıdır, "General.......", "Amiral...........", "Komutan............." Sunucunun bu "falanca General, falanca Amiral, falanca Komutan" cevabından sonra, bu sefer de Barış Manço cebinden Türk paralarını çıkarır...
Sunucuya der ki:
* Bu parada fotoğrafı olan kişi Mehmet Akif Ersoy'dur. Şairdir...
* Bu fotoğraftaki kişi Mevlana'dır. Düşünürdür...
* Bu paradaki fotoğrafı olan kişi Fatih Sultan Mehmet'dir. Adaletin sembolüdür...
* Bu paradaki kişi ise Atatürk'tür. "Yurtta barış, dünyada barış" diyen kişidir...
Bizim paralarımız bunlar...
* Biz Türkler ince ruhlu, kibar, medeni insanlar olduğumuz için paralarımızın arkasına "şairlerimizin", "düşünürlerimizin","bilim adamalarımızın" fotoğraflarını bastık...
Siz Fransızlar kendiniz barbar, vahşi olduğunuz için paralarınızın arkasına hep savaş Adamlarının fotoğraflarını basmışsınız!" der...
Barış Manço'nun bu müthiş cevabından sonra televizyon yöneticileri Canlı yayını keserler ve spikeri yayından alırlar, başka bir sunucu yerine gelir ve canlı yayın yeniden başlar, yeni sunucu Barış Manço'dan ve Türklerden özür diler, programa böylece devam edilir..
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 14 Eyl 2012 22:28:16
Şeniz öğretmenim Barış Manço en sevdiğim sanatçıların başında gelir. Boşluğu asla dolmayacak müthiş bir insandı. Ruhu şad olsun. Mekanı cennet olsun.
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 16 Eki 2012 23:30:34
EĞER İLERDE BİRGÜN KEŞKE DEMEK İSTEMİYORSAN.3 ŞEYİ DOĞRU SEÇ..!! EŞİNİ,İŞİNİ,ARKADAŞINI..!!!
İyi evladım var diye güvenme: EVLENDİRMEDEN...
İyi komşum var diye güvenme: Büyük DERDE düşmeden...
İyi arkadaşım var diye güvenme: Başına BELA gelmeden...
İyi eşim var diye güvenme: HASTALANIP yatağa düşmeden...
İyi kardeşim var diye güvenme: Araya MADDİYAT girmeden...
İyi mahsülüm var diye güvenme: Ambarına BUĞDAY girmeden...
İyi dostum var diye güvenme: Araya DOST görünen biri girmeden.....!!!
Çevrimdışı frkn-0417
Çalışkan Üye
***
11
150
Matematik Öğretmeni
# 18 Eki 2012 15:25:10
Mürşitleri, üç pervaneye ateşi öğretmekteymiş.Birinci pervaneye hitaben demiş ki:"Hadi uç ateşe doğru. Git ve tez vakitte geri dön. Bakalım bize ne haberler getireceksin?"Heyecanla uçmuş birinci pervane ateşe. Çok geçmeden, gidişinin bin misli heyecanla geri dönmüş."Efendim!" demiş mürşidine. "Ateş öyle bir şey ki, görünce gözlerim kamaştı. Karanlık dünyam ışıdı! Çok muazzam bir şey bu ateş dedikleri!"
"Bu gördü!" demiş mürşit.
İkinci pervaneyi göndermiş ateşi öğrenmeye. Hayli gecikme ile geri dönmüş ikinci pervane. Birinci pervaneyi aşkın bir heyecan ve sersemlik, sarhoşluk içinde anlatmış:
"Efendim! Ateşe o kadar yaklaştım ki! Işığı gözlerimi kamaştırmakla kalmadı, sıcaklığı yüzümü yaladı. Bu sıcaklıktan adeta sarhoş oldum, kendimden geçtim. Toparlanmam uzun sürdüğü için dönmekte geciktim."
"Bu bildi!" demiş pervanelerin mürşidi.
Son pervaneyi uçurmuş ateşe.
Beklemişler, beklemişler, beklemişler... Geri dönen olmamış.
"Bu da yaşadı!" diye mırıldanmış mürşit.
Ateşi merak eden pervanelerin öyküsüydü bu. Ateşe uçan, ateşi gören, ateşi bilen, yaşayan... Ateşin aşkına yanıp kül olan...
Ateşi yutan pervane görülmüş müdür? İçindeki ateş dışındakine denk olan? Yandıkça ateşe hasreti artan? Kalbindeki ateşin ışığından gözleri kamaşarak, dışındaki ateşi görmeden dalan?
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Kas 2012 20:02:10
RÜZGAR İLE YAPRAK DOST OLDULAR
Artık rüzgâr savurmuyordu yaprağı.
- Söyle dostum, nereye istersen oraya götüreyim seni" dedi rüzgâr yaprağa.
Yaprak düşündü taşındı, aklına hiçbir şey gelmedi. Tekrar sordu rüzgâr:
- Hadi söyle seni istediğin yere taşıyayım.
Tekrar düşündü yaprak, aklına yine bir şey gelmedi...
- ''Bilmiyorum rüzgâr kardeş, aklıma hiçbir şey gelmiyor. Sen söyle ?'' dedi.
Rüzgâr:
- Gideceğin yeri bilmedikten sonra rüzgâr dostun olsa da neye yarar..
Savrulur gidersin! dedi ve bildiği gibi esti tekrar. Yaprak yine savruldu...
Bu sefer savuran üstelik de dostuydu...
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Kas 2012 20:09:37
KİRLİLİK...
Esas kirlilik, dışta değil içte, kisvede değil kalpte olur.
Onun dışındaki her leke ne kadar kötü görünürse görünsün, yıkandı mı temizlenir, suyla arınır.
Yıkamakla çıkmayan tek pislik kalplerde yağ bağlamış haset ve art niyettir.
Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken sen HİÇ ol. Menzilin yokluk olsun. İnsanın çömlekten farkı olmamalı. Nasıl çömleği tutan dışındaki biçim değil, içindeki boşluk ise, insanı ayakta tutan da benlik zannı değil, hiçlik bilincidir.
Yaradanı hangi kelimelerle tanımladığımız, kendimizi nasıl gördüğümüze ayna tutar.
Şayet Tanrı dendi mi öncelikle korkulacak, utanılacak bir varlık geliyorsa aklına, demek ki sende korku ve utanç içindesin çoğunlukla.
Yok eğer Tanrı dendi mi evvele aşk, merhamet ve şefkat anlıyorsan, sende de bu vasıflardan bolca mevcut demektir.
Aklın kimyası ile aşkın kimyası başkadır. Akıl temkinlidir. Korka korka atar adımlarını. "Aman sakın kendini" diye tembihler. Halbuki aşk öyle mi? Onun tek dediği: "bırak kendini, ko gitsin!"
Akıl kolay kolay yıkılmaz. Aşk ise kendini yıpratır, harap düşer. Halbuki hazineler ve defineler yıkıntılar arasında olur. Ne varsa harap bir kalpte var!
Tebrizli Şems / Mevlâna...
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 03 Kas 2012 19:49:48
Karar Vermenin Bilgeligi
Köyün birinde bir yaşlı adam varmış.. Çok fakir.. Ama kral bile onu kıskanırmış.. Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki.. Kral at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış..
"Bu at, bir at değil benim için.. Bir dost.. İnsan dostunu satar mı" dermiş hep.. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok..
Köylü ihtiyarın başına toplanmış..
"Seni ihtiyar bunak.. Bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler..
İhtiyar "Karar vermek için acele etmeyin" demiş.. Sadece 'At kayıp' deyin. Çünkü gerçek bu.. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı, bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez.."
Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Ama aradan 15 gün geçmeden, at bir gece ansızın dönmüş.. Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine.. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş.
Köylüler, ihtiyar adamın etrafına toplanıp özür dilemişler..
"Babalık" demişler.. "Sen haklı çıktın.. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için.. Şimdi bir at sürün var.."
"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar.. Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç.. Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?.."
Köylüler bu defa ihtiyarla dalga geçmemişler açıktan ama, içlerinden "Bu herif sahiden gerzek" diye geçirmişler.. Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış.
Köylüler gene gelmişler ihtiyara..
"Bir kez daha haklı çıktın" demişler. "Bu atlar yüzünden tek oğlun bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok.. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler..
İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş. "O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu.. Ötesi sizin verdiğiniz karar.. Ama acaba ne kadar doğru.. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez.."
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkan yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya esir düşüp köle diye satılacağını herkes biliyormuş.
Köylüler, gene ihtiyara gelmişler..
"Gene haklı olduğun kanıtlandı" demişler. "Oğlunun bacağı kırık, ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer.."
"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar.. Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde.. Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor."
Lao Tzu, öyküsünü şu nasihatla tamamlarmış, etrafına anlattığında:
"Acele karar vermeyin. O zaman sizin de herkesten farkınız kalmaz. Hayatın küçük bir parçasına bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar aklın durması halidir. Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur. Buna rağmen akıl insanı daima karara zorlar. Çünkü gelişme halinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz."
Lao Tzu
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 04 Kas 2012 14:49:01
Babam;
Bir gün bana:
__Sağ elini aç bakayım.
Arapça rakamlarla kaç yazıyor, oku !
Açtım baktım Arap rakamlarıyla 81 yazıyordu.
Sol avucunu aç;
Onda ne yazıyor?” dedi.
Açtım, onda da 18 yazıyordu. 81 ' Le 18' i topla dedi.
Topladım 99.
Bu rakam sana neyi hatırlatıyor? diye sordu.
Tabiki Allah’ın 99 sıfatı ! diye cevapladım.
Peki 81’den 18’i çıkarınca kaç kalıyor?
Elbette 63.
Peki bu sana neyi çağrıştırıyor? diye sordu.
Düşündüm!
Aklıma hemen Resulullah Efendimizin ''ömür yaşı'' geldi.
Peygamberimiz 63 yaşında ömür yaşını doldurmuştur.
Bana dönerek:
" Allah milyarlarca insanın avucuna bu ilâhî mührü vurmuştur.
Bu asla tesadüf olamaz.
Tesadüf olsaydı birkaç insanın avucunda olurdu."dedi.
Tesadüf diye bir şey yoktur, Tevafuk vardır. RÂBBİM, hepimize ibret almayı nasip eylesin inşallah...
Çevrimdışı kereta
Uzman Üye
*****
2.363
5.760
# 06 Kas 2012 12:34:02
Hayattaki seçimlerimiz(mutlaka okuyun)
Jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir şey bulurdu. Hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile.
Bu adam, bu halde bile nasıl iyimser olabiliyor? Birisi nasıl olduğunu sorsa; "Bomba gibiyim" diye yanıt verirdi hep...
"Bomba gibiyim."
Jerry bir doğal motivasyoncuydu...
Yanında çalışanlardan biri, o gün, kötü bir günündeyse, Jerry yanına koşar, duruma nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı.
Bu tarzı fena halde düşündürüyordu beni... Bir gün Jerry'ye gittim. Anlayamıyorum dedim.. Nasıl olur da, her zaman, her koşulda bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun... Nasıl başarıyorsun bunu?
Her sabah kalktığımda kendi kendime Jerry bugün iki seçimin var:
Havan ya iyi olacak, ya kötü.. derim.
Havamın iyi olmasını seçerim. Kötü bir şey olduğunda gene iki seçimim var:
Kurban olmak, ya da ders almak.
Ben başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. Birisi bana bir şeyden şikayete geldiğinde, gene iki seçimim var... Şikayetini kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını
göstermek. Ben hayatın olumlu yanlarını seçerim.
Yok yahu, diye protesto ettim. Bu kadar kolay yani? Evet.. Kolay dedi Jerry.. Hayat seçimlerden ibarettir. Her durumda bir seçim vardır. Sen her durumda nasıl davranacağını seçersin. Sen insanların senin tavrından nasıl etkileneceklerini seçersin. Sen havanın, tavrının
iyi ya da kötü olmasını seçersin... Yani sen, hayatını nasıl yaşayacağını seçersin!..
Jerry'nin sözleri beni oldukça etkiledi. Onu, uzun yıllar görmedim. Ama, hayatımdaki talihsiz olaylara dövünmek yerine, seçim yapmayı tercih ettiğimde hep onu hatırladım.
Yıllar sonra, Jerry'nin başına çok tatsız bir şey geldi. Soygun için gelen hırsızlar, paniğe kapılıp, Jerry'yi delik deşik etmişler... Ameliyatı 18 saat sürmüş, haftalarca yoğun bakımda kalmış.
Taburcu edildiğinde, kurşunların bazıları hala vücudundaymış.
Ben onu, olaydan altı ay sonra gördüm. Nasılsın? diye sorduğumda, Bomba gibiyim dedi
Bomba gibi. Olay sırasında neler hissettin Jerry dedim. Yerde yatarken, iki seçimim var diye düşündüm... Ya yaşamayı seçecektim, ya ölümü.. Ben yaşamayı seçtim.
Korkmadın mı, şuurunu kaybetmedin mi ?
Ambülansla gelen sağlık görevlileri harika insanlardı. Bana hep İyileşeceksin merak etme dediler.
Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla sürerlerken, doktorların ve hemşirelerin yüzündeki
ifadeyi görünce ilk defa korktum. Bu gözler bana; Bana adam ölmüş diyordu. Bir şeyler yapmazsam, biraz sonra ölü bir adam olacaktım gerçekten...
Ne yaptın? diye merakla sordum..
Kocaman bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu...
Evet diye yanıt verdim.. Var.. Doktorlar ve hemşireler merakla sustular.. Derin bir nefes alarak kendimi toparladım ve bağırdım: Benim kurşunlara alerjim var !..
Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladılar. Tekrar bağırdım... Ben yaşamayı seçtim. Beni bir canlı gibi ameliyat edin. Otopsi yapar gibi değil..
Jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük
katkısı ile yaşadı. Yaşaması bana yeni ders oldu.
Hergün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim..
Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu..
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2012 21:34:57
İnsanlar kimi zaman akılsız, mantıksız ve ben-merkezci olurlar.
Yine de onları sevin.
İyilik yaptığınızda insanlar sizi bencilce amaçlar taşımakla suçlarlar.
Yine de iyilik yapın.
Başarılı olduğunuz takdirde sahte dostlar ve gerçek düşmanlar kazanabilirsiniz.
Yine de başarılı olun.
Bugün yaptığınız iyilik yarın unutulabilir.
Yine de iyilik yapın.
Dürüstlük ve şeffaflık sizi kırılganlaştırabilir.
Yine de dürüst ve şeffaf olun.
Kurmak için yıllarınızı harcadığınız şey bir gecede yerle bir olabilir.
Yine de kurun.
Gerçekten yardımcı olmak istediğiniz kişiler yardımınıza saldırganlıkla karşılık verebilir.
Yine de yardımcı olun.
Dünyaya elinizdekilerin en iyisini verin, bu yüzden incitilebilirsiniz.
Yine de dünyaya elinizdekilerin en iyisini verin.
Dünya çatışmalarla doludur.
Yine de huzuru seçin.
Steven W.VANNOY.
.DERS ALINACAK HARİKA BİR HİKAYE MUTLAKA OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM ARKADAŞLAR..!!!
TEK AYAKKABI...
Ayakkabıcı, yeni getirdiği malları vitrine yerleştirirken, sokaktaki bir çocuk onu izlemekteydi. Okullar kapanmak üzere olduğundan, spor ayakkabılara rağbet fazlaydı. Gerçi mallar lüks sayılmazdı ama, küçük bir dükkan için yeterliydi. Onların en güzelini ön tarafa koyunca, çocuk vitrine doğru biraz daha yaklaştı. Fakat bir koltuk değneği kullanmaktaydı. Hem de güçlükle.. Adam ona
bir kez daha göz attı. Üstündeki pantolonun sol kısmı, dizinin alt kısmından sonra boştu. Bu yüzden de sağa sola uçuşuyordu. Çocuğun baktığı ayakkabılar, sanki onu kendinden geçirmişti.Bir müddet öyle durdu. Daldığı hülyadan çıkıp yola koyulduğunda, adam dükkandan dışarı fırlayıp:
- Küçükk!. diye seslendi. Ayakkabı almayı düşündün mü? Bu seneki modeller bir harika!.
Çocuk, ona dönerek:
- Gerçekten çok güzeller!. diye tebessüm etti. Ama benim bir bacağım doğuştan eksik.
- Bence önemli değil!. diye, atıldı adam. Bu dünyada her şeyiyle tam insan yok ki!. Kiminin eli eksik, kiminin de bacağı. Kiminin de aklı ya da vicdanı.
Küçük çocuk, bir şey söylemiyordu. Adam ise konuşmayı sürdürdü:
- Keşke vicdanımız eksik olacağına, ayaklarımız eksik olsa idi.
Çocuğun kafası iyice karışmıştı. Bu sefer adama doğru yaklaşıp:
- Anlayamadım!. dedi. Neden öyle olsun ki?
- Çok basit!. dedi, adam. Eğer yoksa, cennete giremeyiz. Ama ayaklar yoksa, problem değil. Zaten orda tüm eksikler tamamlanacak. Hatta sakat insanlar, sağlamlara oranla, daha fazla mükafat görecekler...
Küçük çocuk, bir kez daha tebessüm etti. O güne kadar çektiği acılar, hafiflemiş gibiydi. Adam, vitrine işaret ederek:
- Baktığın ayakkabı, sana yakışır!. dedi. Denemek ister misin?
Çocuk, başını yanlara sallayıp:
- Üzerinde 30 lira yazıyor, dedi. Almam mümkün değil ki!.
-İndirim sezonunu, senin için biraz öne alırım!. dedi adam. Bu durumda 20 liraya düşer. Zaten sen bir tekini alacaksın, o da 10 lira eder. Çocuk biraz düşünüp:
- Ayakkabının diğer teki işe yaramaz!. dedi. Onu kim alacak ki?
- Amma yaptın ha!. diye güldü adam. Onu da, sağ ayağı eksik olan bir çocuğa satarım.
Küçük çocuğun aklı, bu sözlere yatmıştı. Adam, devam ederek:
- Üstelik de öğrencisin değil mi? diye sordu.
- İkiye gidiyorum!. diye atıldı çocuk. Üçe geçtim sayılır.
- Tamam işte!. dedi adam. 5 Lira da öğrenci indirimi yapsak, geri kalır 5 lira. O da zaten pazarlık payı olur. Bu durumda ayakkabı senindir, sattım gitti!.
Ayakkabıcı, çocuğun şaşkın bakışları arasında dükkana girdi. İçerdeki raflar, onun beğendiği modelin aynısıyla doluydu. Ama adam, vitrinde olanı çıkarttı. Bir tabure alıp döndükten sonra, çocuğu oturtup yeni ayakkabısını giydirdi. Ve çıkarttığı eskiyi göstererek
- Benim satış işlemim bitti!. dedi. Sen de bana, bunu satsan memnun olurum.
- Şaka mı yapıyorsunuz? diye kekeledi çocuk. Onun tabanı delinmek üzere. Eski bir ayakkabı, para eder mi?
- Sen çok câhil kalmışsın be arkadaş.. dedi, adam. Antika eşyalardan haberin yok her halde. Bir antika ne kadar eski ise, o kadar para tutar. Bu yüzden ayakkabın, bence en az 30- 40 lira eder.
Küçük çocuk, art arda yaşadığı şokları, üzerinden atabilmiş
değildi.Mutlaka bir rüyada olmalıydı. Hem de hayatındaki en güzel rüya. Adamın, heyecandan terleyen avuçlarına sıkıştırdığı kağıt paralara göz gezdirdikten sonra, 10 liralık banknotu geri vererek:
- Bana göre 20 lira yeterli.. dedi. İndirim mevsimini başlattınız ya!..
Adam onu kıramayıp parayı aldı. Ve bu arada yanağına bir öpücük kondurdu.
Her nedense içi içine sığmıyordu. Eğer bütün mallarını bir günde satsa, böyle bir mutluluğu bulamazdı. Çocuk, yavaşça yerinden doğruldu. Sanki koltuk değneğine ihtiyaç duymuyordu. Sımsıcak bir tebessümle teşekkür edip:
- Babam haklıymış!. dedi. 'Sakat olduğum için, üzülmeme hiç gerek yok!'
demişti.
* Her Rüzgar Savuracak Bir Toz bulur,
* Her Hayat Yaşanacak Bir Can Bulur,
* Her Umut Gerçekleşecek Bir Düş Bulur
* Bulunmayacak Tek Şey Senin Benzerindir
Şanı yüce olan suretlerinize ve mallarınıza bakmaz,ancak kalplerinize ve amellerinize bakar...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 28 Kas 2012 22:25:48
YOLDAKİ ENGEL
Eski zamanlarda bir kral, saraya gelen yolun üzerine kocaman bir kaya koydurur ve kendisi de pencereye oturup, “Bakalım neler olacak?” diye seyreder. Ülkenin tüccarları, kervancıları, saray görevlileri birer birer kayanın etrafından dolaşıp saraya girerler. Pek çoğu da; “Halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları temiz tutamıyor.” diye kralı yüksek sesle tenkit ederler.
Bir gün, sırtındaki küfe ile saraya meyve ve sebze getirmekte olan bir köylü çıkagelir. Kayanın yanına gelince, sırtındaki küfeyi yere indirir ve iki eli ile kayaya sarılır ve ıkına sıkına itmeye başlar. Sonunda kan ter içinde kalır, ama kayayı da yolun kenarına çeker. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereyken, kayanın eski yerinde bir kesenin durduğunu görür. Keseyi açar. İçi altınla doludur. Bir de kralın notu vardır içinde:
“Bu altınlar, kayayı yoldan çeken kişiye aittir.”
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 30 Kas 2012 00:55:55
Öğretmen olmak..........
Yıllar önce Mrs Thompson adında bir ilkokul öğretmeni vardı. Okulların açıldığı gün, 5 inci sınıf talebelerinin önünde , onlara gerçek olmayan birşey söyledi. Pekçok öğretmenin yaptığı gibi, öğrencilerine baktı ve onların hepsini, birbirinden ayırmaksızın çok sevdiğini söyledi.
Fakat tabi bu pek mümkün değildi çünkü ön sırada büzülmüş oturan Teddy Stoddard adında çelimsiz bir öğrencisi vardı. Mrs. Thompson onu geçen yıl görmüş, arkadaşlarıyla iyi geçinmediğini, üstünün başının darmadağınık ve pis olduğunu farketmişti. Teddy'nin rahatsız edici olduğunu düşünüyordu. Öyle ki onun sınav kağıdına kalın bir kalemle kocaman çarpılar koyup üstüne de en düşük notu yazmak onun için zevk olmaya başlamıştı.
Mrs. Thompson'un öğretmenlik yaptığı okulda, öğrencilerin geçmişindeki başarı kayıtlarını incelemek zorunluydu ancak o Teddy'nin kayıtlarını incelemeyi en sona bırakmıştı. Sıra nihayet Teddy'nin kayıtlarını incelemeye geldiğinde ise büyük bir şaşkınlık geçirdi.
Teddy'nin birinci sınıftaki öğretmeni onun için :
"Teddy çok parlak ve güleryüzlü bir çocuktur. Ödevlerini büyük bir titizlikle yapar ve davranışları çok olumludur. Sınıfta olması büyük mutluluk" diye yazmıştı.
İkinci sınıf öğretmeni:
"Teddy sınıf arkadaşları tarafından çok sevilen mükemmel bir öğrencidir. Ancak annesi ölümcül bir hastalığın pençesinde olduğu için sorunlar yaşıyor ve evdeki yaşamı mücadeleyle geçiyor olmalı" diyordu.
Üçüncü sınıf öğretmeni ise:
"Annesinin ölümü onu çok etkiledi. Elinden geleni yapmaya çalışıyor ancak babası oldukça ilgisiz, gereken yapılmazsa ev yaşamı yakında derslerini etkileyebilir." yazıyordu.
Dördüncü sınıf öğretmeninin yazdıkları:
"Teddy içine kapandı ve okula karşı oldukça ilgisiz. Fazla arkadaşı yok, bazen sınıfta uyukluyor." şeklindeydi.
Mrs. Thompson artık durumu anlamış ve çocuğa karşı davranışlarından ötürü utanç duymaya başlamıştı. Noel geldiğinde , sınıftaki diğer çocuklar, ona çok güzel kurdeleler ve parlak kağıtlarla paket edilmiş hediyeler getirdiğinde bu utancı daha da artmıştı. Teddy'nin elinde kesekağıdına gelişigüzel sarılmış bir hediye paketi vardı.
Diğer hediyelerin yanında Teddy'nin paketini açmak Mrs. Thompson için çok zor oldu. Paketten taklit elmas taşlarının bir kısmı dökülmüş olan eski bir bilezikle neredeyse dibine inmiş bir parfüm şişesi çıkınca öğrencilerin bazıları gülmeye başladılar. Fakat o çocukları hemen susturduktan sonra bileziği, ne kadar güzel olduğunu söyleyerek, koluna taktı ve bileğine birkaç damla parfüm damlattı.
Teddy Stoddard o gün dersler bittikten sonra yanına gelerek:
"Mrs. Thompson, bugün aynen annem gibi kokuyordunuz" dedi.
Çocuğun bu sözlerinden çok etkilenen Mrs. Thompson bütün çocuklar evlerine gittikten sonra oturduğu yerde yarım saat kadar ağladı. Bundan sonra çocuklara okumayı, yazmayı ve matematiği öğreten biri olmak yerine gerçek bir öğretmen olmaya karar verdi.
O günden sonra Teddy'ye özel ilgi göstermeye başladı. Onunla meşgul oldukça Teddy'nin zihnine bir canlılık gelmeye başladı. Onu yüreklendirdikçe ondan daha olumlu tepkiler alıyordu. Sene sonunda Teddy sınıftaki en parlak bir kaç öğrenciden biri olmuştu ve bırakın onu diğerlerinden az sevmeyi, en "gözde" talebeleri arasına girmişti.
Bir yıl sonra kapısının altında Teddy'den gelen ve kendisinin hala onun hayatındaki en iyi öğretmeni olduğunu belirten bir not buldu. Teddy'den ikinci mesajı alması 6 yıl sonraydı. Orta öğrenimini üçüncülükle bitirdiğini, onun hala hayatında sahip olduğu en iyi öğretmeni olduğunu bildiriyordu.
4 yıl sonra ondan bir mektup daha aldı. Bu mektupta zaman zaman güçlüklerle karşılaştıysa da bunlarla başa çıkabildiğini, üniversiteden yüksek iftiharla mezun olduğunu ve onun hala hayatta sahip olduğu en iyi ve en çok sevdiği öğretmeni olduğunu vurguluyordu.
Aradan 4 yıl daha geçti, bir mektup daha geldi Teddy'den. Eğitiminde yeni bir aşama daha kaydetmişti. Onun hala en sevdiği ve en iyi öğretmeni olduğunu yineliyordu ama bu kez adı biraz uzamıştı, mektup Dr. Theodore F. Stoddard olarak imzalanmıştı.
Öykü burada da bitmiyor. O yıl ilkbaharda Teddy'den bir mektup daha geldi. Mektubunda "hayatının kızı"yla karşılaştığını ve onunla evleneceğini bildiriyordu. Birkaç yıl önce babasını da kaybettiğinden bahsederek düğünde öğretmeninin damadın annesi için ayrılan yerde oturmayı kabul edip etmeyeceğini soruyordu. Mrs. Thompson elbette bu teklifi kabul etti. Ve düğüne giderken Teddy'e annesiyle kutladıkları son Noel'i hatırlatan parfümünü sürdü, koluna da yine onun yıllarca önce hediye ettiği taşları dökülmüş taklit bileziği taktı.
Karşılaştıklarında kucaklaştılar, Dr. Stoddard sevgili öğretmeninin kulağına eğilerek:
" Size çok teşekkür ediyorum Mrs. Thompson, bana inandığınız için, kendimi önemli hissetmemi ve birşeyleri değiştirebileceğimi gösterdiğiniz için size minnettarım." diye fısıldadı.
Mrs Thompson gözyaşları arasında yine fısıldayarak cevap verdi:
"Teddy, sen durumu bütünüyle yanlış anlamışsın. Aslında fark yaratabileceğimi bana öğreten sensin. Seninle karşılaşana kadar ben öğretmenliğin nasıl birşey olduğunu gerçekten bilmiyordum...
Alıntıdır....
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 30 Kas 2012 01:23:39
çok güzel bir başlık açılmış. inşaallah okudukça ibretlik olaylardan ders alabiliriz....
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 05 Ara 2012 07:50:59
İnşirâh, İnşirâh, İnşirâh!.. Hâra düştüm, dilime kan değdi, yüreğime od. Dâra düştüm Ey Rab, bana bir inşirah. Ah-u efgânımı bir dinleyiver, bu gece çok karanlık, katran karası olmuş göğsümü bir açıver. Daraldım.. Bir bakıver..
Biz senin göğsünü açıp genişletmedik mi?(inşirah)
Genişlettin ey yar! Dünyadan bunaldığım her vakit, yağmur yağmur yüreğime, damla damla gözlerime düştün. Semalarda yerim yok bilirim, arşlardan ta ki gönlüme düştün. Yaralar bedenimde yol çizerken adeta, tuz değil, sen gönlüme tılsım sürdün. Dünya zemininde ayaklarım kayarken bir bilinmezliğe, tut n olursun bırakma bilmediğim alemlere Gece ve ben iki biçâre yine kapındayım. Soluklanmak istiyorum Ya Rab! Gece yeminli konuşmuyor benimle. Gece küskün bana, yalnız bıraktım onu gelirim diye. Gitmedim ona Ya Rab! Geceler bensiz geçti, seccadeler eşsiz, yıldızlar yoldaşsız kaydı. Geceye söz verdim gelirim diye, gitmedim. İhanetim var ona..Gece yeminli..Ben sana bugün yalnız geldim. Terkedilmiş sevdaların mekanından geliyorum. Yıllanmış sevgilerin koynundan. Ayrılıklardan geliyorum. Yalnızlıktan Gönlümü n tenhasından geliyorum. Gecenin günahlarımı örtmeyen mahremiyetinden geliyorum. Dünyanın arkamdan yırttığı gömleğimle. Kimsenin duymadığı ama kulağımı çınlatan aff sesleriyle geliyorum. Ademin utangaç bakışlarıyla, Nuhun terk-i diyarıyla bir Yunus affı edasıyla geliyorum. Daraldım Ya Rab! ;kabul ümidinin ferahlığıyla geliyorum. Yüreğim üşüyor artık, mahşeri bir yalnızlıkla geliyorum. Aç Ya Rab nolursun aç göğsümü tekrar bir köz değdir. İçimin vahalarından kurtar beni. İnşirah, inşirah, inşirah, ayet ayet genişlet beni...AMİN.
alıntıdır.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 05 Ara 2012 22:44:09
(Namazı özürsüz kılmayan kimseye Allahü teâlâ onbeş sıkıntı verir. Bunlardan Altısı dünyada üçü ölüm zamanında üçü kabirde üçü kabirden kalkarkendir.
Dünyada olan altı azap:
Dünyada çekeceği azaplar:
1- Namaz kılmayanın ömründe bereket olmaz.
2- Allahü teâlânın sevdiği kimselerin güzelliği sevimliliği kendine kalmaz.
3- Hiçbir iyiliğine sevap verilmez.
4- Duâları kabûl olmaz.
5- Onu kimse sevmez.
6- Müslümanların birbirlerine yaptıkları iyi duâlarının buna fâidesi olmaz
Ölürken çekeceği azaplar:
1- Zelîl kötü çirkin can verir.
2- Aç olarak ölür.
3- Çok su içse de susuzluk acısı ile ölür.
Mezarda çekeceği acılar:
1- Kabir onu sıkar. Kemikleri birbirine geçer.
2- Kabri Cehennem ateşi ile doldurulur. Gece gündüz onu yakar. Cehennem ateşi dünya ateşine benzemez.
3- Allahü teâlâ kabrine çok büyük yılan gönderir. Dünya yılanlarına benzemez. Hergün her namaz vaktinde onu ***. Bir an bırakmaz.
Kıyâmette çekeceği azaplar:
1- Cehenneme sürükleyen azap melekleri yanından ayrılmaz.
2- Allahü teâlâ onu kızgın olarak karşılar.
3- Hesâbı çok çetin olup Cehenneme atılır.)
Namaz kılmayanın ömründe bereket olmaz. Ömründe hayır ve menfaat görmez. Ömrü çeşitli hastalıklarla sıkıntılarla geçer. Ma'nevî huzûru olmaz. Sahip olduğu dünyalıklar onu rûhî sıkıntıdan kurtaramaz
ÇOK GEÇ OLMADAN KILIN NAMAZI
NAMAZ BORCUN VARSA ÇOK GEÇ OLMADAN ÖDE BORCUNU!
alıntı
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 07 Ara 2012 20:09:36
Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götüreyim,dedim.Bugün Cuma biliyorsun.
-Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun,dedi
-Biliyorum ama,sebebini gerçekten merak ediyorum.
-Ne bileyim olmuyor işte,dedi.Hem pantolonumun ütüsü bozulup,dizleri çıkar diye endişe ediyorum.
Gayri ihtiyari gülmeye başladım.
-Herhalde şaka yapıyorsun,dedim.Bunun için cami terkedilir mi?
-Ciddi söylüyorum,dedi.Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin.
Gerçekten öyleydi.Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-Peki,dedim.Hayatında hiç camiye gitmedin mi?
-Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim,dedi.Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum.Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.
Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti.Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan 2 ay sonra,kendisinin camide olduğunu söylediler.Hemen gittim.Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.
Yavaşca yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-Hani,dedim.Camiye gelmeyecektin?
Hiç sesini çıkarmadı.Çünkü musalla taşının üzerinde,yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 10 Ara 2012 01:21:15
Müthiş bir hikaye. Okumanızı tavsiye ederim.
İMTİHAN DÜNYASI
İki melek yeryüzünü dolaşmaya çıkmışlar. Tabii insan kılığında... Akşam olmuş. Kentin en zengin semtinde lüks bir villanın kapısını Tanrı misafiri olarak çalmışlar.
Ev sahipleri somurtarak buyur etmiş onları. Yemek falan teklif etmemişler.
Sicacık misafir odaları yerine buz gibi ve nemli bodruma iki şilte atıp "Geceyi burada geçirebilirsiniz" demişler. Silteleri betona sererken yaşlı melek duvarda bir çatlak görmüs. Elini uzatmış söyle bir sürmüş yarığa. Duvar eskisinden sağlam olmuş.
Genç melek "Niye yaptın bunu" diye sormuş merakla... "Her şey her zaman göründügü gibi değildir" demiş yaşlı melek yavaşça. Ertesi akşam melekler bir köy evinde çok fakir ama çok iyiliksever bir aileye misafir olmuşlar.
Her şeyleri bir tanecik inekleri imiş. Onun sütünü satıp geçınıyorlarmıs. Ev sahipleri mütevazı sofralarına almış onları. Allah ne verdiyse beraber yemişler. yatma zamanı gelince kadın "Siz uzun yoldan geliyorsunuz yorgun olmalısınız" demis.
"Bizim yatakta siz yatın bir rahat uyuyun. Biz şu divanda idare ederiz" Güneş doğarken uyanan melekler zavalli adamla karışını iki gözü iki çeşme ağlar bulmuşlar. Hayatta ki tek servetleri inekleri bahçede ölü yatıyormus. Genç melek öfkeden deliye dönmüs. Bunun nasıl yaparsın. Bu kadar iyi insanların yegane servetinin ölmesine nasıl izin verirsin.
Önceki gece gittiğimiz villada her şey vardı ama kötü ev sahipleri bize hıç bir şey vermediler. Sen onların bodrumlarını tamir ettin. Bu fakir insanlar bizimle her şeylerini paylaştılar. Şen ineklerinin ölmesine göz yumdun? Her şey her zaman göründügü gibi değildir evlat. demiş yaşlı melek gene.
Nasıl yani?... diye daha da öfkeyle sormuş genç melek. Her şey her zaman göründügü gibi değildir evlat. demiş yaşlı melek bir daha... Ve anlatmış... İlk gittiğimiz zengin evinin o duvar çatlağının içinde yıllar önce saklanmış bir hazine vardı. Ev sahipleri zenginlikleri ile çok mağrur ama hıç paylaşmayı sevmeyen insanlar oldukları için bu defineyi bulmayı hakketmemişlerdi.
Çatlağı kapayıp onları bu hazineden mahrum ettim. Dün gece fakir köylünün yatağında yatarken ölüm meleği adamın karışını almaya geldi.. Kadının hayatının bağışlanmasına karşılık ona ineği verdim. Her şey her zaman göründügü gibi değildir.
İşler bazen istendiği gibi gitmez göründügünde aslında olan budur. Eğer inançli işen her iste bir hayır olduğunu düsünürsün. O hayrin ne olduğunu da bir süre sonra anlarsın.
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2012 20:57:28
HİROŞİMA ve ÇANAKKALE
Dönemin Başbakanı Sayın Turgut Özal zamanında... gerçekleşmiş bir olay şöyle anlatılır: Japon eğitim uzmanları gelmiş ve ülkemizin eğitim sistemini incelemiş, Sayın Özal'ın bürokratlarının da hazır bulunduğu bir ortamda raporlarını sunmuş ve sonuç olarak şunu söylemişlerdi:
“Sizin eğitim sisteminizde milli ruh yok!”
Turgut Özal'ın “Nasıl?” sorusu üzerine şunu anlatmışlardı:
“Biz Japonya'da okula başlayacak çocuklarımıza milli ruh şoklaması yaparız. Onları önce toplu halde hızlı trenlere bindirir, dev fabrikalarımızı, teknoloji merkezlerimizi gezdirir ülkemizin gücünü gösteririz. Sonra da bu yavrularımızı alır Hiroşima ve Nagazaki'ye götürür, orada atom bombası atılan ve yıllardır ot dahi bitmeyen alanları gösterir deriz ki: Eğer siz çalışmaz, bilinçlenmez ve az önce gördüğünüz teknolojiye sahip olmak için çalışmazsanız sonunuz böyle olur.”
Bürokratlardan biri atılır: “Ama bizim Hiroşima'mız yok ki!”
Japon uzmanın cevabı tokat gibidir:
“Sizin Çanakkale'niz on Hiroşima eder!
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 17 Ara 2012 20:37:11
Abdullah b. Mübarek Hazretleri bir vakit savaşa katılmıştı. Savaşta karşısına çok zorlu bir düşman askeri çıkmıştı. Bu düşman askeri ile uzun bir mücadeleye girişir. Birebir bu savaş o kadar sürer ki, vakit namazı girmiş ve geçmek üzeredir. İbnü’l–Mübarek Hazretleri düşmanına der ki:
– Şu kadar zamandır çarpışıyoruz, birbirimize üstünlük sağlayamadık, benim namaz vaktim girdi ve de geçmek üzeredir. İzin ver, ben namazımı kılayım, sonra çarpışmaya devam edelim.” Düşmanı bu öneriyi kabul eder ve İbnü’l–Mübarek Hazretleri namaza durur. Namazı bitip çarpışmaya başlayacakları sırada bu sefer de düşmandan bir öneri gelir:
– Sen ibadetini yaptın, bana da müsaade et, ben de putlarıma gerekli tazimde bulunayım.” Düşman göğsünde sakladığı küçük bir putu çıkarıp yere koyar, karşısına geçip kıyam eder. Sonra da karşısına geçip oturur. İbnü’l–Mübarek Hazretleri düşmanının puta tazim ettiğini görünce içinden der ki: “İşte düşmanı tam öldürecek zaman.” Yerinden kalkar ve elinde kılıç, düşmanın başına dikilir. Tam kılıcı indireceği zaman:
“Ahdinde dur, şüphe yok ki verilen sözün sorumluluğu vardır.” (İsra, 17/34) diye bir ses duyar. Bu sesi duyması ile birlikte ağlamaya başlar. Düşman, başını kaldırıp baktığında, İbnü’l–Mübarek’in elinde kılıçla ağladığını görür. Düşman sorar:
– Ne yapıyorsun? Sana ne oldu?” İbnü’l–Mübarek düşündüklerini anlattıktan sonra şöyle dedi ki:
– Senin yüzünden bizi azarladılar.” Düşman bu durumdan çok duygulanmıştır. Der ki:
– Düşmanı için dostunu azarlayan böyle bir Allah’a baş kaldırmak ve karşı gelmek doğru bir hareket değildir.” Ardından çarpışmayı bırakarak Müslüman olur ve mü’minlerin safına geçer
Çevrimdışı frkn-0417
Çalışkan Üye
***
11
150
Matematik Öğretmeni
# 17 Ara 2012 21:05:24
Çin'de bir adam, her gün omzuna koyduğu sopanın iki ucuna astığı büyükçe kovalarla, çalıştığı eve su taşırmış. Adamın su taşıdığı kovalardan biri çatlakmış. Sağlam kova içine doldurulan suyun tamamını eve ulaştırabilirken, çatlak kova yalnıca doldurulan suyun yarısını ulaştırabilirmiş. Bu durum aylarca devam etmiş. Adam her seferinde eve bir buçuk kova su taşıyabilmiş.
Kovalardan ise sağlam olanı görevini hakkıyla yerine getirmenin gururunu yaşarken, çatlak olan kova görevini yerine getiremediği için sürekli boynu bükük durmaktaymış.
Bir gün artık dayanamamış çatlak olan kova... Ve adama:
- Senden özür dilemek istiyorum! demiş.
"Neden?" diye sormuş adam. Kova:
- Aylardır gövdemde bulunan çatlak sebebiyle, görevimin sadece yarısını yerine getirebiliyorum. Sen ise benim bu kusurumdan dolayı emeğinin tam karşılığını alamıyorsun.
Adam "Lütfen kendini suçlama!" demiş, "Lütfen eve dönerken yolun kenarındaki çiçeklere bir bakın!".
Kova yol boyunca, yol kenarındaki güzel çiçekleri izlemiş... Sonra da çiçeklerin sadece yolun bir kenarında olduğunu farketmiş... Eve varıldığında ise yine eksik getirdiği sudan dolayı üzülmekteymiş...
Eve vardıklarında adam:
- Gördün mü? demiş kovaya... Yolda sadece senin tarafında çiçekler vardı. Ben senin kusurunu bilmekteyim, o yol kenarındaki çiçekleri de ben ektim. Senin kusurundur o güzel çiçeklere hayat veren... Ben de o çiçeklerle her gün patronumun sofrasını süslemekteyim. Senin kusurun olmasaydı o güzel çiçekler yetişmezdi, patronum da evinde böyle bir güzelliği yaşayamazdı.
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 17 Ara 2012 22:12:52
BAHİS
Rus soylularından iki zengin delikanlı bahse tutuşurlar. Bunlardan biri yirmi yıl kapalı bir yerde, yalnız kalabilirse, bahsi kaybeden ona büyük bir para verecektir. Yirmi yıl tek başına kalmaya dayanamayıp çıkan ise, bahsi kaybedecek ve o diğer arkadaşına büyük parayı ödeyecek. Kapalı kalanın her İstediği kendisine verilecek. Kapısında da bir nöbetçi bulunacak.
Soylu delikanlılardan biri, tek penceresi, tek kapısı olan bir yere kapatılıyor. Kapıda nöbetçi bekliyor. Delikanlı bir süre sonra kitap istiyor. Ve gün geçtikçe kitap isteğini arttırıyor. Ve içeride ha babam okuyor. Öylece yıllar geçiyor. Bu arada, öteki delikanlı kumarcılığı ve uçarı yaşantısı yüzünden zenginliğini yitirmiş, sıfırı tüketmiştir. Bütün umudu, kapalıdaki arkadaşının, tek başına yaşamaya dayanamayıp kapalı olduğu yerden çıkması ve onun da bahsi kazanıp paraya konması. Kapalıdaki arkadaşını kaçmaya kışkırtmak için de türlü çareler düşünür. Nöbetçiye görmezden gelmesini söyler. Kapıyı açık bıraktırır, ama ne yaptıysa boşuna. Arkadaşı içeride okuyordur ha bire.
Yirminci yılın son gecesi, artık son çare, arkadaşını öldürecek ve buna bir intihar süsü verecek. Hani yalnızlığa dayanamayıp, canına kıymış gibi. Böylece bahsi kazanıp parayı alacak. O niyetle, sabah, gün doğmadan önce arkadaşının kapalı olduğu yere girer. Ama içerde yok. Pencere de açık! Tamam, demek kaçmış. Parayı alacak öyleyse. Ne o? Masanın üzerinde arkadaşının kaçmadan önce kendisine yazıp bıraktığı bir mektup:
"Tek başına burada yirmi yılı doldurmama bir saat kala buradan ayrılarak, seni bana para ödemekten kurtarıyorum. Çünkü yirmi yıldır okuduğum kitaplarla öyle zenginleştim ki, bana vereceğin büyük paranın gözümde hiç değeri kalmadı. Sana teşekkür ederim."
Anton Çehov
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 18 Ara 2012 22:16:39
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur.
'Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?' Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. 'O zaman' der öğretmen. 'Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin' öğrenciler bunu da yaparlar.
Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz! Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamamışlardır.
Ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: 'Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.' Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine 'Peki şimdi ne olacak?' der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: 'Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar.'
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar: 'Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.' 'Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık. Hem sıkıldık, hem yorulduk?'
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: 'Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.
Çevrimdışı nice
Tecrübeli Üye
****
173
344
4. Sınıf Öğretmeni
# 19 Ara 2012 00:18:19
Vaktiyle Birbirini Çok Seven İki Kardeş Varmış.
Büyüğü Halil.
...
Küçüğü ise İbrahim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekârmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş.
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar.
İş kalmış taşımaya.
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
Peki, abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye... .
O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve
Kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim. De miş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi.
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola.
O gidince, Halil düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.
Velhasıl, biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile.
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki...
Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
Bugün "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı: Halil İbrahim bereketidir .
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 21 Ara 2012 20:52:01
MİSAFİRE İKRAMIN DEĞERİ
Eskilerden biri akşam yemeğini sarayda yemek üzere halifenin davetlisiydi. Hızlı hızlı saraya doğru giderken önüne biri çıktı. Önüne çıkan adama kim olduğunu sordu. Adam:
- Ben yolcuyum. Buranın yabancısıyım. Aç ve yorgunum, dedi. O da:
- Ben halifenin davetlisiyim. Gel beraber gidelim, dediyse de misafir:
- Benim halife ile ne işim olacak. Senin bana vereceğin bir tas çorban varsa ver, yoksa bırak, deyince fazla ilgilenmeyip saraya doğru yöneldi.
Davetten sonra dönüşte baktı ki, adam bir kenara kıvrılmış uyuyor. Uyandırmak istemedi ve "Sabah uyanacağı vakitte gelir ve karnını doyururum" diye düşündü, evine gitti, yattı ve uyudu.
O gece bir rüya gördü. Kendisi bir çöldeydi. Yüzünden ışıklar saçılan büyük bir kalabalık ve o kalabalığın önünde de daha nurlu bir zat bulunuyordu. Bunların kimler olduğunu sordu. Kendisine:
- Bunlar 124 bin Peygamberdir. En önde olan da son Peygamber Hazreti Muhammed Mustafa (s.a.v.) dır, dediler.
Hemen Peygamberimiz'in elini öpmek istediyse de, Peygamberimiz elini vermedi. Ve buyurdu ki:
- Biz, sevdiklerimizden bir tas çorbayı esirgeyenlere elimizi vermeyiz.
Uyanır uyanmaz hemen akşamki yabancıyı bulmak için koştu. O, henüz kalkmış ve yola koyulmuştu. Geri çevirmeye uğraştı ve "Ne olur bir tas çorbamı iç" diye yalvardı. Yabancı adam ısrarlara rağmen kabul etmedi ve şöyle dedi.
- Senin bir tas çorba vermen için illâ da 124 bin Peygamberi seferber mi etmek lâzım? O güçte olmayanlar ne yapacaklar?
Bundan sonra o zat rastladığı hiç bir misafire yemek ikram etmeden göndermezdi. Hatta kendisine misafir olup yemeğini yemesi için yalvarırdı.
.
Kimin mi?
Hani o, seni en çok üzenin, en kızdıranın..
Eşin belki..Belki de annen-baban..
Ya da kardeşin, komşun, en iyi arkadaşın..
Artık, seni inciten ve de “kıymetlin” her kimse, işte onun..
Yaz adını buraya; “. . . . .” ve ekle;
“. . . . .” Öldü! Yok artık!
Ne bir daha bu eve gelecek, ne telefon edecek, ne de bir daha karşılaşacağım onunla!
Artık “. . . . .” Yok! Öldü O.. Hiç olmayacak bir daha..
-----
Bundan sonra, aranızda geçen olayları düşün..
Hani seni çok inciten, üzen-kızdıran ve “Asla!” dedirten her yaşanmışlığı..
Gör bak, nasıl bomboş ve anlamsız gelecek..
Ölümün değdiği her şey nasıl silikleşecek, nasıl artık fonda kalacak hayat!..
Aniden değişecek paradigmalar!
“Neden?” diyeceksin..”Neden kırdım ki onu?” “Şu üç günlük dünyada değer miydi?”
Ve.. Tarifsiz sızlayacak yüreğin..
-----
İşte bak dünya bir an! Bir varmış, bir yokmuş..
Giden asla geri gelmiyor ve insan “keşke” diye bir ömür boyu yürek sızılarıyla kalıyor sonra.
Böyledir ölüm..Ansızın gelir ve keskin bir bıçak gibi ayırıverir dünyaları..
Ve bizler, hep “ölecek yaşlarda” olduğumuz gerçeğini bile bile, görmezden gelir, hiç ölmeyecek gibi yaşarız..
Oysa geçen her saniye haykırır bize; “Ölüm var heyy!”
-----
Bir ebemkuşağıdır ölüm..
Her giden hep “sırma saçlı-badem gözlüdür” ya hani..
“. . . . .” Öldü diyerek işte, şimdi değiştir paradigmaları!..
Ve en bâdem gözlüne sımsıkı sarıl! Bırakma sakın!..
Bak, tik-taklıyor zaman; “Ölüm var heyy!”
-----
İşte bu, “Ölmeden önce ölmek” yani Olmak sırrındandır..
Ve bundandır “Her vakit ölümü hatırlayın!”diye emredilmesi..
Sırra eren, hiç “keşke” demeyecek.
-----
Ve..
Nasıl hayattayken öldürüp de gayrımızı, sıfırlıyorsak ona karşı içimizi, aklımızı-yüreğimizi..
Nefsimize de böyle yapmalı!..Sıfırlamalı dâim..
Sınır dışı tüm arzu ve dayatmalarını, ölüm silgisiyle silivermeli..
Ölmeden Ölmeli!..
Ölmüş olan, hiç dünyaya tapar mı? “Şunu, şunu da isterim” der mi?
Ölmüş olan, yalan-kötü söz söyler mi?
Ölmüş olan, haset-zulüm eder mi hiç?
Ölmüş olan, benlik davası güder, kin tutar mı?
Ölmüş olan, incinir mi?
Ölmüş olan, İncitir mi hiç?
?
Gelin Ölü verelim hadi!..
Öleceğiz,öleceğiz müjdeler olsun. Ölümü de öldüren Rabbe secdeler olsun.
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 25 Ara 2012 18:23:44
Taş Kafa - Boş Kafa - Hoş Kafa
Behlül Dânâ, bir mezarlıkta bulduğu üç kurukafayı zembiline koymuş ve pazara getirip "Satıyorum" diye bağırmaya başlamış.
"Satıyorum, alan var mı?"
Meraklılar başına toplanıp fiyatını sormuşlar:
"Birincisi parasız,
ikincisi ise sudan ucuzdur", demiş.
"Ama üçüncüsünü hiç sormayın... O, ağırlığınca paradır."
Sebebini merak etmişler. Birincisini gösterip:
" Bu gördüğünüz "Taşkafa"dır demiş, nasihata bile yanaşmazdı. O yüzden beş para etmez.
İkincisi de "Boşkafa"dır, nasîhat istemesine rağmen onları tutmazdı; üç-beş kuruş verenin elinde kalır.
Üçüncüsü ise "Hoşkafa"dır ki, buna "Kâmil kafa" da diyebiliriz. Hem ameli, hem de ihlâsı vardı; hedefi ise Allah rızâsıydı. O yüzden kurusu bile Altın değerindedir.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 26 Ara 2012 22:57:26
Ey boş yere kendini gamlara kaptıran,
elde edemediği dünya malı için üzülüp duran gafil!
Kur’ân’ı aç da;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
cins at, süslü eğer yüzünden öfkelenen,
gönlünü hasetle, kinle dolduran, dertlere düşen!
yürü git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
için pisliklerle dolu; pislik içindesin aslında;
kendini, nefsanî arzuların, kinlerin hevâsına kaptırmışsın!
ey pisliklerle beraber yaşayan, pisliklere bulanan gafil!
git de;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
ey dâvalarla, dünyaya ait isteklerle dolu şeyh;
ey mânâdan mahrum, gösterişe kapılmış zavallı!
ey yokken var gibi görünen kişi!
yürü git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
padişahlığına, beyliğine bakma!
her gün bir parça ölüyorsun;
zaten günü gelince büsbütün öleceksin;
bir yığın toprağın altına gireceksin!
onu düşün de, git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
o güzel yüz, o güzel gözler, o işveler, o nazlar...
nerede o benlikler, o kendini herkesten üstün görmeler?
bütün beden çürüyüp dağılmış;
o güzel gözlerin oyuklarına toprak dolmuş.
aklını başına al da, git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
yanağını güzellerin yanağına pek koyma;
sonunu düşün; yanağın, yüzün çürümüş gitmiş, onu hayâl et!
yürü git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
istersen çok zengin ol, bağın bahçen olsun;
isterse konağın, sarayın bulunsun;
bunlar ölüme karşı nedir ki!
bunlara sığınabilir,
bunlarla ölümü yenebilir misin?
yürü git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
nerede memleketler alanlar,
dünyayı fethedenler?
nerede binlerce insanın kanlarını döken zalimler?
onlar insanlara ne hizmette bulundular?
aklını başına al da, git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
ey insanların tabutlarını uzaktan görüp de ders almayan;
hattâ ölümü düşünmeyerek gülen zavallı;
ey hâlâ gözleri açılmayan gafil!
yürü git;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
yeter artık, söz söyleme bundan sonra;
sözden ne diye bir çare ararsın?
ey rüzgarı ölçmeye çalışan!
git, git de;
“Sizden önce gelen insanlar nice akarsular, nice bahçeler terk edip gittiler”
âyetini oku!
(Divân-ı Kebîr, Gazel, 1872)
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Ara 2012 22:36:50
Bütün Çocuklar Adına Öğretmenlere Yazılmış Bir Mektup
“Sevgili öğretmenim,
Seven, öğreten, hata yapsak da bizi affeden, kinlenmeyen, zaman zaman çok öfkelendirdiğimizde dayanamayıp bağıran ama asla vurmayan, tehdit etmeyen, aşağılamayan, bu nedenle de büyüklüğünü hep koruyan, büyüdüğümüzde anılarımızda bu çok güzel özellikleriyle yer tutan öğretmenim.
ben haylazım
Ben haylazım, yaramazım, ama öğrenmeye açığım. Bana öğretme yöntemin farklı olmalı. Beni sevdiğini, bana değer verdiğini sezmeliyim. Beni yaramaz diye itersen ve ona göre davranırsan, gerçekten işe yaramam. En değerli, en büyük öğretmenim beni böyle görüyorsa ben demek ki buyum diyerek kabullenir, zaten benim için kolay ve zevkli olan haylazlıklarıma devam ederim.
çok duygusalım
Lütfen beni anla. Aslında çok duygusalım. Çabuk incinirim. Ama siz büyükler gibi bunu gösteremem. Beni aşağıladığınızda belki bön bön yüzünüze bakar, susarım, bazen savunmaya geçer size küstahça gelen bir iki şey söylerim. Ve daha da kızdırırım sizi, ama emin olun art niyetsiz, önceden tasarlamadan, zaten bunun için değil midir, kinci olmamanız gerektiği?
kıpır kıpırım
Ben dikkatsizim, dalgınım, kıpır kıpırım. Siz ders anlatmak için uğraşırken ben etrafa bakar, silgiyle oynar, başka dünyalara giderim. Bazen hiç yerimde duramaz, hareket etmek isterim. Beni uyarın, bu benim elimde olan bir şey değil. Beni diğer çocuklarla kıyaslamayın, belki de benim beynimde bir şey fazla veya eksiktir, kim bilir? Büyüyünce beni iyi yetiştirirseniz doktor olup bunu araştıracağım. Söz veriyorum.
çalışkanım, başarılıyım
Ben söz dinleyen, çalışkan, başarılı bir çocuğum. Öğretmenim en çok beni sever. En iyi notları benden bekler. Ben de bunun için elimden geleni yaparım. Ama bazen çok zorlanıyorum. Geçen yıl birinci oldum diye be sene de birinciliği kaptırmamak için çok, çok çalışıyorum. Matematikten özel dersler alıyorum, arkadaşlarımdan gizli. Yine birinci olmalıyım. Ama çok zor. Benden, büyüklerim ve öğretmenim çok şey bekliyor. Artık oyun oynamak, TV seyretmek, arkadaşlarımla olmak istiyorum. Çok zaman kaybı. Öğretmenim lütfen beni uyarın, çocukluğumu yaşayamıyorum.
içime kapalıyım
Ben hep ortacıyım öğretmenim. Çok sessizim, içime çok kapalıyım. Pek arkadaşım da yok. Çok sıkılıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Konuşunca yanlış bir şey söylemekten çekiniyorum. Öğretmenim beni, istemesem de sosyal faaliyetlere sokun, nasıl olsa sessiz ve ortalama bir öğrenci deyip benden ilginizi esirgerseniz, ben büyüdüğümde nasıl toplum içine karışırım?
ben bilmiş biriyim
Ben neşeli, zeki, çalışkan, bilmiş bir öğrenciyim. Sınıfta hiçbir düzensizliğe tahammülüm yoktur. Hemen gider size şikayet ederim. Eğer bu şikayetlerden aferin alır ve şikayet ettiğim çocuk da cezayı yerse demeyin keyfime. Ama içimde bir kuşku var. Doğru mu yapıyorum diye. Sonradan çok pişman oluyorum. Ama yine de bu kurallara aykırı bir hareket gördüğümde alacağım aferini de düşünerek şikayet etmeden duramıyorum. Peki ya o kuşku?
hepimiz farklıyız
Hepimiz birbirimizden çok farklıyız. Kimimiz esprili, neşeli, kimimiz çalışkan, terbiyeli, kimimiz çok hareketli, dikkatsiz, kimimiz kuralcı, bilgiç, kimimiz taklitçi, kimimiz de maalesef tembel.
İşte öğretmenim bence en önemlisi tembel olmamız. Çünkü tembel olan geleceğin asalağı olabilir. İşte asıl bu asalaklık yaramazdır. Onun bu yapısını değiştirmek için elinizden geleni yapın. Hem kendisine hem de topluma faydasız bir insan olmasın sonunda.
Sevgiler...
(Basından)
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Ara 2012 23:08:21
Zaman yönetimi...
(bildiğiniz bir hikayeyi ben hatırlatmak istedim)
Profesör sınıfa girip karsısında duran dünyanın en seçilmiş öğrencilerine kısa bir süre baktıktan sonra, "Bugün Zaman Yönetimi konusunda deneyle karışık bir sınav yapacağız" dedi. Kürsüye yürüdü, kürsünün altından kocaman bir kavanoz çıkarttı. Arkadan, kürsünün altından bir düzine yumruk büyüklüğünde tas aldı ve taşları büyük bir dikkatle kavanozun içine yerleştirmeye başladı. Kavanozun daha başka tas almayacağına emin olduktan sonra öğrencilerine döndü ve "Bu kavanoz doldu mu?" diye sordu. Öğrenciler hep bir ağızdan "Doldu" diye cevapladılar. Profesör "Öyle mi?" dedi ve kürsünün altına eğilerek bir kova mıcır çıkarttı. Mıcırı kavanozun ağzından yavaş yavaş döktü. Sonra kavanozu sallayarak mıcırın taşların arasına yerleşmesini sağladı. Sonra öğrencilerine dönerek bir kez daha "Bu kavanoz doldu mu?" diye sordu. Bir öğrenci "Dolmadı herhâlde" diye cevap verdi. Doğru" dedi profesör ve gene kürsünün altına eğilerek bir kova kum aldı ve yavaş yavaş tüm kum taneleri taslarla mıcırların arasına nüfuz edene kadar döktü. Gene öğrencilerine döndü ve "Bu kavanoz doldu mu?" diye sordu. Tüm sınıftakiler bir ağızdan "Hayır" diye bağırdılar. "Güzel" dedi profesör ve kürsünün altına eğilerek bir sürahi su aldı ve kavanoz ağzına kadar doluncaya dek suyu boşalttı. Sonra öğrencilerine dönerek "Bu deneyin amacı neydi" diye sordu. Uyanık bir öğrenci hemen "Zamanımız ne kadar dolu görünürse görünsün, daha ayırabileceğimiz zamanımız mutlaka vardır" diye atladı. "Hayır" dedi profesör, "bu deneyin esas anlatmak istediği eğer büyük taşları bastan yerleştirmezseniz küçükler girdikten sonra büyükleri hiç bir zaman kavanozun içine koyamazsınız" gerçeğidir". Öğrenciler şaşkınlık içinde birbirlerine bakarken profesör devam etti: "Nedir hayatınızdaki büyük taşlar? Çocuklarınız, eşiniz, sevdikleriniz, arkadaşlarınız, eğitiminiz, hayâlleriniz, sağlığınız, bir eser yaratmak, başkalarına faydalı olmak, onlara bir şey öğretmek! Büyük taşlarınız belki bunlardan birisi, belki bir kaçı, belki hepsi. Bu aksam uykuya yatmadan önce iyice düşünün ve sizin büyük taşlarınız hangileridir iyi karar verin. Bilin ki büyük taşlarınızı kavanoza ilk olarak yerleştirmezseniz hiç bir zaman bir daha koyamazsınız, o zaman da ne kendinize, ne de çalıştığınız kuruma, ne de ülkenize faydalı olursunuz. Bu da iyi bir is adamı, gerçekte de iyi bir adam olamayacağınızı gösterir" Profesör, ders bittiği hâlde konuşmadan oturan öğrencileri sınıfta bırakarak çıktı gitti.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 29 Ara 2012 21:02:04
BAYKUŞ
Hz Süleyman (a.s) huzuruna girip selam veren baykuşa sormuş.
- “Ey Baykuş! Evlere konunca niçin uzun uzun ötersin?”
...
- “İnsanoğlu bu kadar ağır imtihanla karşı karşıya iken nasıl rahat uyur ? demek isterim.
- “Gündüzleri niçin dışarı çıkmazsın?”
- “İnsanoğlunun birbirlerine olan zulümlerinden dolayı….”
- “Feryâdında ne dersin ?”
- “Ey gâfiller! Yolculuk var.Hazırlıkta bulunun” derim.
Hz. Süleyman (a.s) şöyle buyurmuş : “ İnsana böyle yol gösteren başka bir kuş yoktur. Neden insanoğlu onu uğursuz sayar, anlamadım.”.....
Gerçekleri duymak istemediğimiz için uğursuz sayıyoruz. . 
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 31 Ara 2012 23:25:03
Maddi durumumuz küçükken çok yoktu, babam eve biraz baklava almıştı. O akşam çayla beraber bir güzel yedik. Ertesi gün yerli malı haftası vardı sınıfta... Annem de kavanozun içine 1 tane baklava koydu bir kaba da zeytin peynir falan, her neyse sınıfa girdim herkesin önünde börekler falan... Sınıfın en gıcık çocuğu başıma dikildi ve gülmeye başladı..
-O baklavayı fareler için getirdin galiba dedi
Ben o anda utancımdan yerin dibine girdim herkes gülmeye başlamıştı. Ağlayarak okuldan çıktım eve gelip anneme bağırmaya başladım.
-Nasıl bir tane baklava koyarsın sınıftakilerin çantalarında bir sürü yiyecek vardı bende ise bir baklava biraz zeytin yarım ekmek beni rezil ettin dedim. O anda annem kırgın bir şekilde;
-Baklavalardan benim payıma düşen sadece buydu yavrum dedi.
O anda kendimden nefret ettim anneme sarılmaya bile yüzüm kalmamıştı...Biliyorum annem bana kırılmaz ama ben kendime kırıldım böyle bir anneye bunu yaptığım için 10 yaşımdan beri her gece Allahın beni affetmesi için dua ederim...
O zamandan bu zamana ağzıma almadığım tek tatlıdır baklava...
Çevrimdışı sewil23
Üyeliği İptal Edildi
3.257
10.736
2. Sınıf Öğretmeni
# 31 Ara 2012 23:44:22
annem okula başladığım ilk günden yanından ayrılıncaya kadar her gün bıkmadan usanmadan kar soğuk demeden balkona çıkar beni uğurlardı.
ama bir sabah onu çok kızdırdım ve çok kırdım. çıktım evden okula gitmek için. arkadam baktım annem yoktu. 1 dakikalık yolu 10 dakikada gittim gözüm arkada hadi çıkıp bakacak annem diye. bakmadı. ilk ve son oldu o. ama ben bu yaşıma geldim hala unutamam. evden çıktığımda hep gözüm arkadadır...
Çevrimdışı sewil23
Üyeliği İptal Edildi
3.257
10.736
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Oca 2013 00:20:28
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Maddi durumumuz küçükken çok yoktu, babam eve biraz baklava almıştı. O akşam çayla beraber bir güzel yedik. Ertesi gün yerli malı haftası vardı sınıfta... Annem de kavanozun içine 1 tane baklava koydu bir kaba da zeytin peynir falan, her neyse sınıfa girdim herkesin önünde börekler falan... Sınıfın en gıcık çocuğu başıma dikildi ve gülmeye başladı..
-O baklavayı fareler için getirdin galiba dedi
Ben o anda utancımdan yerin dibine girdim herkes gülmeye başlamıştı. Ağlayarak okuldan çıktım eve gelip anneme bağırmaya başladım.
-Nasıl bir tane baklava koyarsın sınıftakilerin çantalarında bir sürü yiyecek vardı bende ise bir baklava biraz zeytin yarım ekmek beni rezil ettin dedim. O anda annem kırgın bir şekilde;
-Baklavalardan benim payıma düşen sadece buydu yavrum dedi.
O anda kendimden nefret ettim anneme sarılmaya bile yüzüm kalmamıştı...Biliyorum annem bana kırılmaz ama ben kendime kırıldım böyle bir anneye bunu yaptığım için 10 yaşımdan beri her gece Allahın beni affetmesi için dua ederim...
O zamandan bu zamana ağzıma almadığım tek tatlıdır baklava...
çok duygulandım öğretmenim. deminden beri kaç kere okudum kim bilir. annemi ne kadar çok özlediğimi, ona ne kadar muhtaç olduğumu hatırlattı bana...anneler kırılmaz değil mi çocuklarına...
Çevrimdışı m ferit
Uzman Üye
*****
355
272
# 01 Oca 2013 00:44:36
sewil23 öğretmenim , anneler kırılmıyor bence , yukarıdaki olayda beni çok etkiledi.ana yüreği kırılmıyordur sanırım.
Çevrimdışı sewil23
Üyeliği İptal Edildi
3.257
10.736
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Oca 2013 00:46:43
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
sewil23 öğretmenim , anneler kırılmıyor bence , yukarıdaki olayda beni çok etkiledi.ana yüreği kırılmıyordur sanırım.
kırılmasın zaten... annenin affedemediği bir hata işlemek bütün ömrünü bitirir insanın, iflah olmaz gibi geliyor bana...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 01 Oca 2013 17:28:34
GENÇLİK İKSİRİ
Balıkesir' in Sındırgı ilçesinde 90 yaşlarında, Azmi isminde çok dinç ve genç görünümlü bir dede yaşarmış.
Çevresinde bulunan herkes ona çok özenir ve sorarlarmış:
"Bu gençliğin sırrı nedir?" diye. Bu soru soruldukça ihtiyar delikanlı güler geçermiş.
Sorular sıklaşıp , soranlar çoğalınca cevap vermek vacip olmuş sanki.
Düşünmüş Azmi dede, bu sırrımı kolayca herkese nasıl anlatırım diye.
Sonra tüm meraklıları evine yemeğe davet etmeye karar vermiş.
"Bu davette size sırrımı açıklayacağım" demiş. Herkes merakla davete gelmiş. Yemekler yenilmiş, içilmiş, sohbetler edilmiş vakit iyice gecikmiş.
Ama gençlik sırrı ile ilgili tek kelam edilmemiş.
Herkes konu ne zaman açılacak diye merek ederken Azmi dede hanımına seslenmiş:
-"Hatun, şu kilerden bir karpuz getirir misin bize?"
Hanımı yaşlı haliyle hemen doğrulmuş kilere giderek bir karpuz getirmiş. Azmi amca karpuza şöyle eliyle bir vurmuş tık tık diye sonra da:
" Bu olmamış hanım, güzel çıkmayacak, başka getirir misin?" demiş.
Hanımı karpuzu götürmüş başka bir tane getirmiş.
Azmi amca onu da bir yoklamış yine beğenmemiş.
" Hanım sana yine zahmet olacak ama bu da olmamış başka bir tane getirir misin? " demiş.
Bu böylece üç dört sefer daha tekrarlamış.
Dedemiz nihayet beşincide karpuzu beğenmiş ve karpuz kesilmiş, misafirlere ikram edilmiş.
Herkes karpuzunu afiyetle yerken Azmi dede sormuş: "Eeee arkadaşlar işte benim gençliğimin sırrı burada anladınız mı?"
Herkes birbirinin yüzüne bakmış, kimse bir şey anlamamış:" Hayır Azmi dede bu sırrı biz anlayamadık" demişler.
Azmi dede gülmüş: "Efendiler" demiş, "o gördüğünüz karpuz kilerde bir taneydi, tekti.
Ben hanıma git de başka getir dedikçe o kilere gidip geliyor aynı karpuzu getiriyordu.
Bir kere bile "aman be adam , defalarca şu tek karpuzu ne taşıttırıyorsun bana " demedi. Beni sizin önünüzde mahcup duruma düşürmedi.
İşte ben bütün gençliğimi bu hanımıma borçluyum.
Biz birbirimizi başkalarının önünde zor duruma hiç düşürmeyiz.
Aramızdaki hiçbir sıkıntıyı dışarıya yansıtmayız.
Hep birbirimize destek olur, dert ortağı olur, yardım ederiz.
Birbirimizle ilgili olan problemleri yine birbirimize anlatırız.
İyi kötü her olayı da birlikte paylaşırız.' demiş.
Ne mutlu sorunlarını kendi aralarında çözebilenlere...
Çevrimdışı tossty
Uzman Üye
*****
869
582
# 01 Oca 2013 17:46:17
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Maddi durumumuz küçükken çok yoktu, babam eve biraz baklava almýþtý. O akþam çayla beraber bir güzel yedik. Ertesi gün yerli malý haftasý vardý sýnýfta... Annem de kavanozun içine 1 tane baklava koydu bir kaba da zeytin peynir falan, her neyse sýnýfa girdim herkesin önünde börekler falan... Sýnýfýn en gýcýk çocuðu baþýma dikildi ve gülmeye baþladý..
-O baklavayý fareler için getirdin galiba dedi
Ben o anda utancýmdan yerin dibine girdim herkes gülmeye baþlamýþtý. Aðlayarak okuldan çýktým eve gelip anneme baðýrmaya baþladým.
-Nasýl bir tane baklava koyarsýn sýnýftakilerin çantalarýnda bir sürü yiyecek vardý bende ise bir baklava biraz zeytin yarým ekmek beni rezil ettin dedim. O anda annem kýrgýn bir þekilde;
-Baklavalardan benim payýma düþen sadece buydu yavrum dedi.
O anda kendimden nefret ettim anneme sarýlmaya bile yüzüm kalmamýþtý...Biliyorum annem bana kýrýlmaz ama ben kendime kýrýldým böyle bir anneye bunu yaptýðým için 10 yaþýmdan beri her gece Allahýn beni affetmesi için dua ederim...
O zamandan bu zamana aðzýma almadýðým tek tatlýdýr baklava...
Annelik boyle bir sey iste once evlat diye carpar yurekleri.
Bosuna cennet ayaklarinin altinda degil
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 06 Oca 2013 15:14:42
YEMENLİ ONBİR KADININ HİKAYESİ (ÜMMÜ ZER)
Şiir gibi bir ev
Yeryüzünün en saadetli evi
Efendimiz ve aişe annemiz..
11 kadının hikayesini anlatıyor annemiz
Yemenli, 11 kadının hikayesi
Bu kadınlar bir araya gelmiş
Kocalarının hallerini anlatıyolar
Ama önce kesin söz veriyolar
Hiçbir şey gizlemeyecekleri hususunda
Ve birinci kadın başlıyor..
Benim kocam yalçın bir dağın başındaki zayıf bir deve gibidir
kolay değilki çıkılsın
semiz değilki götürülsün,
sert mizaçlı huysuz, gururlunun tekidir
ikinci kadın anlatır..
ben kocamın kötü huylarını anlatmak istemem ,korkarım
eğer anlatmaya başlarsam büyük küçük herşeyini söleyip
geriye hiçbir şey bırakmamam gerekir
buda kolay değil, vakit yetmez
sıra üçüncü kadındadır
oda kocasının kötüler
benim kocamın boyu uzundur ama aklı kısa
konuşursam boşanırım
konuşmazsam muhallakta kalırım
dördüncü kadın kocasını över
benim kocam tıhame gecesi gibidir
ne sıcaktır ne soğuk
ne korkulur nede usanılır
söz beşinci kadındadır
kocam içeri girince pars
dışarı çıkınca arslan gibidir
bana bıraktığı ev işlerinden hesap sormaz
altıncı kadın anlatır
benim kocamda yedimi üst üste katlayıp yer
çok yer, içtimi sömürür
yiyip içmekten başka bişe düşünmez
yedinci kadın bir ahhh çeker..
benim kocamın işi sadece beni dövmektir der
başımı yarar, vücudumu yaralar
bunları yapmak içn eline ne geçerse kullanır
sekizinci kadın kocasını tavşana benzetir
Ve bir cümle ile anlatır
güzel kokulu bitki gibi hoş kokar
dokuzuncu kadın anlatır
benim kocam boylu posludur
evi rahattır
ocağının külü çoktur
evi meclis gibi bir adamdır, misafir perverdir
onuncu kadın anlatır
benim kocam da maliktir
akıl ve hayalinizde geçen her hayra maliktir
onun çok devesi vardır
develer, kesilmek üzre bekletilir
Ve söz..
onbirinci kadındadır
söz ümmü zer dedir
kocam ebuzerdi
amma ne ebuzer..
ebuzer beni şîk denen bir dağ kenarında
bir miktar davarla geçinen bir ailenin kızı olarak gördü
kulaklarımı ziynetlerle doldurdu
beni hoşnut kıldı
kendimi bahtiyar ve yüce bildim
beni atları kişneyen, develeri böğüren
ekinleri sürülüp daneleri harmanlanan
müreffe ve mesut bir cemiyete getirdi
ben onun yanında söz sahibiydim
hiç azarlanmadım..
akşam yatar, sabaha kadar uyurdum
doya doya süt içerdim.
Bir gün ebuzer evden çıktı..
Her tarafta süt tulumları yağ çıkarılmak için çalkalanmaktaydı
Yolda bir kadına rastladım
Kocam bu kadını sevmiş olacak ki
Beni bıraktı, onunla evlendi
Ondan sonra;
Bnde bir başkasıyla evlendim
Oda iyi bir adamdı, bu kocamda bana ;
Ey ümmü zer ye, iç yakınları ihsanda bulun derdi
Buna rağmen
Ben bu ikinci kocamın bana verdiklerinin
hepsini bir araya toplasam
Ebu zerin en küçük kabını dolduramaz……
Yemenli onbir kadının hikayesi bitmişti..
Efendimiz..
Aişe annemize gülümseyerek baktı
Eyy aişe.. ben sana ebu zer in ümmü zere nispeti gibi
Şu farklaki..
Ebu zer ümmü zeri boşadı
Ben seni boşamıcam.. biz beraber yaşıcaz
Aişe annemiz, ya resulallah dedi..
Beni nasıl seviyorsunuz ?
Efendimiz..
Yine tebessümle cevap verdiler..
Eyy aişe
İlk günkü gibi..
KÖRDÜĞÜM gibi...
Dursun Ali ERZİNCANLI
(EBÛ ZER EL-GIFÂRÎ:..........
Peygamber Efendimize(s.a.v) inanan ilk on kişiden birisi ...
İslam tarihinin ilk sosyolist insanıdır.Peygamberimiz:
“Allahü teâlâ, yalnız başına yürüyen, yalnız başına vefât
edecek olan ve yalnız başına haşrolunacak olan
Ebû Zer’e rahmet eylesin” buyurmuşlardır.
alıntı
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 06 Oca 2013 19:37:34
Uhud, İslam'ın ikinci büyük meydan sınavıdır. Taktik açıdan bir yenilgiyle sonuçlanan Uhud, başta Hz. Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi ve sellem olmak üzere bütün Müslümanların çok acı çektikleri bir yerdir. Bu acılardan Hz. Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi ve sellem'in payına, sevgili arkadaşlarından onlarcasının şehid edilişini ve ordusunun dağılışını görmek gibi en büyüklerinin yanında, üzerine yetmiş sefer kılıç savrulması, dişlerinin kırılması, yanağının yarılması ve diş etine demir parçalarının saplanması gibi göreceli olarak daha küçükleri de düşer.
Büyük, küçük bu acıların hepsinin birden yaşandığı en sıcak dakikalarda, sığındığı dağın yamacında ellerini kaldırır ve bütün bunlara neden olan Mekke'li putperestler hakkında dua eder:
"ALLAH’ım, benim halkımı bağışla. Çünkü onlar gerçeği göremiyorlar. Eğer görselerdi böyle yapmazlardı."
Bir yandan da yanağından ve dişlerinden dökülen kanları eliyle silerek, toprağa düşmelerine engel olmaya çalışmaktadır. Bu durum dikkatlerinden kaçmayan bazı arkadaşları daha sonra sorar:
"Ey ALLAH'ın Elçisi! Niçin kanınızın toprağa dökülmemesi için o kadar uğraştınız?"
"ALLAH'ın kanunudur. Bir toplum kendilerine rahmet olarak gönderilmiş bir peygamberi, kanı toprağa dökülecek ölçüde yaralarsa, kendilerine mühlet tanınmaz. Toptan yok edilirler."
Kaynak:
Ataullah b.Fazlullah, Ravzatü'l-Ahbab, s.174; Onk. Dr. Haluk Nurbaki, Fahr-i Kainat Efendimiz, s.93
Şefaat Ya RasulAllah!
.Halinden yoksul olduğu anlaşılan bir adam,deniz kenarında oltayla balık tutuyordu.Tesadüfen oradan geçmekte olan ülkenin padişahı bu gariban adamla ilgilendi ve ona.
-”Oltana ben burada iken ilk takılan şey ne olursa sana onun ağırlığınca altın vereceğim,” dedi.
Biraz sonra oltaya takıla takıla ortası delik bir kemik takıldı.Hükümdar balıkçıya,
-”Ne yapalım,şansın bu kadar,oltana ağır bir şey takılmadı” diyerek alıp sarayına götürdü.
Saraya varınca adamlarına,balıkçıya elindeki kemiğin ağırlığınca altın vermelerini emretti.Kemiği terazinin kefesine koydular,öbür kefesine de altın koymaya başladılar.Beş,on ,yirmi,elli diyerek altınları koydular ama kemik yerinden oynamıyordu.Görünüşte dört beş altını zor tartar göründüğü halde,tahminlerin on milli üzerinde altın koydular kemik bana mısın demedi.Altını doldurmaya devam ettiler,terazinin kefesi doldu taştı ama kemik tarafı yerinden kımıldamıyordu.Bunda bir sır olduğunu anladılar.
Bir bilgeyi çağırıp bu sırrın ne olduğunu sordular.Bilge kemiği eline alıp şöyle bir baktıktan sonra şu açıklamada bulundu.
” Bu kemik açgözlü bir insanın göz çukurudur.Siz bunu tartmak için bütün hazineyi koysanız yine yerinden oynamaz.Çünkü doymaz.Ama bir avuç toprak bunu doyurur”
Nitekim bir avuç toprak alıp terazinin kefesine koydu ve kemik yukarı kalkıverdi.
Çevrimdışı kereta
Uzman Üye
*****
2.363
5.760
# 08 Oca 2013 11:32:53
86400 Saniye
Bankada bir hesap sahibi olduğunu düşün, hesabına her sabah 86.400 dolar para yatırılıyor, fakat bu paranın hepsini akşama kadar harcamak zorundasın, ertesi güne transfer edilemez. Paranı kullansan da kullanmasan da hesap her akşam sıfırlanıyor. Ne yaparsın? Tabii ki hepsini harcamaya çalışırsın; Hepimiz, Zaman adlı bu bankanın müşterileriyiz;
Her sabah 86.400 saniyeye sahip oluyoruz; yarına transfer edilemez, Her sabah hesabımız dolar, her akşam boşalır. Geri dönüş yok, saniyelerini şu anı yaşayarak harca, en iyisi bunlarla yatırım yap.
Mutluluk, sağlık ve başarı için. Zaman kaçıyor. Her gün için en iyisini yap.
Bir senenin değerini anlamak için sınıfta kalmış bir öğrenciye sor.
Bir ayın değerini anlamak için, 8 aylık bir bebek doğuran anneye sor.
Bir haftanın değerini anlamak için, haftalık dergi çıkaran bir çilekeşe,
Bir saatin değerini anlamak için, kavuşmayı bekleyen sevgililere sor.
Bir dakikanın değerini anlamak için, trenin kaçıran yolcuya sor.
Bir saniyenin değerini anlamak için, bir kazayı önleyemeyen sürücüye sor.
Bir saniyenin yüzde birinin değerini anlamak için olimpiyatlarda gümüş madalya kazanan koşucuya sor.
Her anını değerlendir, her dakikanı çok özel biriyle paylaş. Zamanına ortak edebileceğin kadar özel biriyle.
Unutma! Zaman hiç kimse için durmaz. Geçmiş zaman tarihtir. Gelecek zaman sırlar, mechullerle dolu.
Sadece şu an sana verilen gerçek bir armağandır.
Bu hafta dostluk haftası olsun. Arkadaşlar bulunmaz mücevherlerdir. Bizi üzerler, cesaretlendirirler ve zaman zaman avuturlar. Kalplerini bize açarlar. Arkadaşlarına, onları sevdiğini göster.
Arkadaşlık mesajını herkese gönder, cevap alırsan bütün hayatın için bir dostun bulunduğunu anlarsın.
Onlara ne kadar çok ihtiyacın olduğunu ve senin için ne kadar önemli olduklarını dikkatle denersen görürsün....
Ahmet Kabaklı hocanın Türkiye Gazetesindeki köşesinden alınmıştır...
Çevrimdışı kereta
Uzman Üye
*****
2.363
5.760
# 08 Oca 2013 11:36:46
ACELE KARAR VERMEYİN...
Çin düşünürü Lao Tzu'nun öyküsü...
Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış... Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış..
"Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı" dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: "Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler...
İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demiş. "Sadece at kayıp" deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez."
Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmeden at, bir gece ansızın dönmüş... Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ithiyardan özür dilemişler.
"Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var.."
"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç.
Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?"
Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga geçmemişler, ama içlerinden "Bu herif sahiden geri zekalı" diye geçirmişler... Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara. "Bir kez daha haklı çıktın" demişler.
"Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş.
"O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez."
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın
kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin sonunda ya öleceğini ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş.
Köylüler, gene ihtiyara gelmişler... "Gene haklı olduğun ortaya çıktı" demişler. "Oğlunun bacağı kırık, ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler, belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer..."
"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor."
Lao Tzu, öyküsünü şu nasihatla tamamlamış:
"Acele karar vermeyin. Hayatın küçük bir dilimine bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar; aklın durması halidir.
Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur.
Buna rağmen akıl, insanı daima karara zorlar. Çünkü gelişme halinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen
oracıkta olduğunu görürsünüz."
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 13 Oca 2013 23:14:27
Evliler boşanmak istiyor,
Bekarlar evlenmek..
İşsizler çalışmak istiyor,
İşçiler çalışmaktan bıkkın..
Fakirler zengin olmak istiyor,
Zengin bir parça huzur..
Ünlüler saklanıyor,
Ahali ün peşinde..
Siyahlar, Beyaz olmak istiyor,
Beyazlar bronzlaşmak..
Demem o ki, Mutlu olmak istiyorsan,
Sahip olduklarının, Farkında ol ve olduğun hale şükret.../alıntı...
Çevrimdışı bombom12
Tecrübeli Üye
****
384
1.128
# 13 Oca 2013 23:41:19
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Evliler boşanmak istiyor,
Bekarlar evlenmek..
İşsizler çalışmak istiyor,
İşçiler çalışmaktan bıkkın..
Fakirler zengin olmak istiyor,
Zengin bir parça huzur..
Ünlüler saklanıyor,
Ahali ün peşinde..
Siyahlar, Beyaz olmak istiyor,
Beyazlar bronzlaşmak..
Demem o ki, Mutlu olmak istiyorsan,
Sahip olduklarının, Farkında ol ve olduğun hale şükret.../alıntı...
İnsanın ihtiyaç ve istekleri hiç bir zaman bitmiyor. Yazdığınız gibi Mevla'nın bize verdiği nimetlere, güzelliklere şükretmiyoruz. Keşke nefsimize engel olup şükretmeyi bilsek!
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 14 Oca 2013 22:58:41
Dokuz ya da yedi aylık doğan insaoğlu hiç kurtulamaz sayılardan ömrünce
hemen kilosu söylenir anneye, sonra boy babaya belki, aslında sadece bebektir önce
önceleri kaç günlük olduğu sorulur, sonraları kaç aylık ve sonunda bir yaşındadır işte
sayılarla kucaklaşmanın birinci yaşı kutlanır büyük bir hevesle, bir mum alevinde
ve bu tekrarlanır bıkmadan usanmadan her sene büyük bir itina ve hatta özenle
her an değişir sayılar, kilo artar, boy uzar, ayağın bile bir sayısı olur büyüdükçe
üç yaşı kreş zamanını müjdeler, yedi çok geçtir ilkokul için serpilir insan onbirinde
bu kısa gibi görünen uzun arada yine bir sürü sayı olur insanın küçücük bedeninde
servis saaati vardır her sabah mesela, kahvaltı zamanı, öğle, akşam yemekleri bir de
ve sonunda göz kapaklarının kapanacağı saate gelir sıra hiç sekmeden her gece
sorular hiç bitmez sayı ile ilgili,
kaçıncı sınıftasın kaç yaşındasın peki not ortalaman ne
evet evet 365 gündür 1 sene ve 52 hafta, bu kadar kesindir herşey ama bitmez sorular işte
kaçıncı caddede, kaçıncı sokakta, kaç numaralı dairede,
kaç zamandır kalıyorsun, kaç kişiyle
haneye kaç maaş giriyor ve ne kadar artıyor her sene, peki sen ne kazanıyorsun söylesene
kaçlı ev numaran, peki iş numaran neydi, tamam son olarak cep numaranı alayım bir de
artık ulaşmak çok kolay herkese, belki de o yüzden değersiz herkes herkesin gözünde
herkes birer numaralar dizisi artık ve herkesinki sıfırla başlıyor bilmem nedense
kaç kontörün kaldıysa o kadar cümle kurman gerekiyor mesela ya da faturan kaç tl olursa
sıfır beden olmaya çalışan kızlarımız bir numara büyük beden aşklara gebe nedense
her gün kaç kalori alması gerektiğini bile hesaplayan insaoğlu, aslında sayısal bir krizde
borsa takip edilir her gün, ona göre düzenlenir insanımın moral seviyesi ok işaretleri ile
enflasyon açıklanır bıkmadan usanmadan her ay ve tabiki vazgeçilmez sayılar, tefe ve tüfe
en küçük rakamlar hep sene başlarında açıklanır, memuradır duyuru, kabul görür çaresizce
kaç sıfır atarsan at paralardan, değerlidir paradan tüm sayılardan kalpte ve beyinde
kaç yıllık mezunsun, kaç yıldır prim ödüyorsun, peki devamsızlığın kaç gün bu sene
5 vakit namaz, 30 gün oruç, bozarsan oldu mu 61, şanslıysan 10 gün umre
kaç taş atacağın bile belli şeytana, tavaf et bakalım kabeyi bilmem kaç kere
hesapla her sene filtreni, zekatını, kaç zaman sonra geleceği belli mi azrail’in
uğraşma artık bu kadar sayılarla bence
kaçıncı musalla taşına yatacağım, kaç kişi gelecek cenaze namazına, ya kefen kaç metre
o gün ölen kaçıncı insanım acaba, kaç gün sürer arkamdan ağlamalar yazık biteviye, yeterken bilmem kaç metrelik derinde ve yine bilmem kaçıncı ada ve bilmem kaçıncı pasel ve sonunda yine bir sayıdır insanoğlu aslında. çünkü, çünkü bu sefer ruhuna fatiha okunur 3 kere...
a.demirci
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 15 Oca 2013 15:02:50
KIZILDERİLİ REİS SEATTLE'DAN
WASHİNGTON'DAKİ AMERİKA BAŞKANINA BİR MEKTUP
Washington'daki Büyük Başkan'a
Washington'daki büyük başkan bize
topraklarımızı satın almak istediğini bildiren bir
haber yolluyor.
Büyük Başkan bize aynı zamanda dostluk
iyi niyet dolu sözler de gönderiyor.
Bu dostça bir davranıştır, zira biz onun bu
dostluğa ihtiyacı olmadığını pek iyi biliriz.
Biz onun istediğini düşüneceğiz, zira eğer
biz satmağa razı olmazsak, belki o zaman da
beyaz adam tüfeğiyle gelecek ve bizim
topraklarımızı zorla alacaktır.
Gökyüzü nasıl satılır,
ya da satın alınır,
ya toprakların sıcaklığı?
Bunu tasarlamak bize yabancıdır.
İnsan havanın tazeliğine,
suyun şarıltısına sahip olamazsa
onu nasıl satabilir?
Siz onu bizden nasıl
satın alabilirsiniz?
Biz kararımızı vereceğiz.
Seattle Reis ne söylerse,
Washington'daki Başkan
bunun doğruluğuna emin olmalıdır,
tıpkı beyaz kardeşimizin mevsimlerin
tekrar geleceğine güveni olduğu gibi.
Benim sözlerim yıldızlara benzer
ki onlar hiç bir zaman sönmez.
Bu dünyanın her bir parçası ulusum için kutsaldır,
pırıldayan her çam yaprağı ,her kumsallık kıyı,
karanlık ormanlardaki her sis, her geçit,
vızıldayan her böcek ulusumun düşünce ve
yaşantılarında kutsaldır.
Ağaçların içinde yükselen özsuyu
kızılderili adamın hatıralarını taşır.
Beyazların ölüleri, yıldızların altından
geçmek için uzaklara giderken
doğdukları toprakları unuturlar.
Fakat bizim ölülerimiz bu büyülü dünyayı
hiç bir zaman unutmazlar,
çünkü o kızılderililerin annesidir.
Biz bu toprakların bir parçasıyız ve onlar
bizden birer parçadırlar.
O güzel kokan çiçekler bizim kızkardeşlerimiz,
geyik, at ve büyük kartal da bizim erkek kardeşlerimizdir.
Yüksek kayalıklar, yeşil çayırlar,
tayların ve insanların vücutlarının ılık sıcaklığı
hepsi aynı bir aileye aittir.
Washington'daki büyük başkan
bize bir yer vereceği ve bizim orada rahatça
kendi kendimize yaşayabileceğimizi haber veriyor.
O bizim babamız, biz de onun çocukları olacağız.
Fakat böyle şey acaba hiç olabilir mi?
Tanrı bizim ulusumuzu sever, fakat kızılderili çocuklarını terk etti.
O beyaz adama işinde yardım etsin diye
makinalar yolluyor ve onun için büyük köyler yapacak.
O geçen her günle sizin ulusunuzu daha kuvvetli yapacak.
Beklenmeyen bir yağmurdan sonra
ırmaklar nasıl yataklarından taşarlarsa,
siz de çok geçmeden bu toprakları dolduracak,
her tarafa taşacaksınız.
Benim ulusum gelgitin çekilen dalgalarına benzer,
fakat onlar bir daha geri gelemezler.
Hayır biz başka başka ırklardanız.
Çocuklarımız beraber oynamazlar,
ihtiyarlarımızın anlattığı öyküler de başka başkadır.
Tanrının lütfu sizin üzerinizdedir, bizler yetim kaldık.
Biz topraklarımızı satmak için yaptığınız
teklifleri bir kere daha düşüneceğiz.
Bu sandığınız kadar kolay olmayacaktır.
Çünkü bu topraklar bize kutsaldır.
Biz bu ormanlarla seviniriz.
Bilmiyorum.
Bizim davranışımız sizinkinden farklıdır.
Derelerin ve ırmakların içinden geçerken
pırıldayan sular yalnız su değildir: onlar bizim
atalarımızın kanlarıdır.
Biz size bu toprakları sattığımız zaman,
bilesiniz ki, onlar kutsaldır ve
sizin çocuklarınız da onların kutsal olduklarını
ve göllerin berrak sularında oynaşan her yansının
benim ulusumun yaşantılarına ait masalları ve öyküleri
anlatmakta olduklarını öğrenmelidirler.
Suların çıkardığı sesler benim atalarımın sesleridir.
Irmaklar bizim kardeşlerimizdir,
onlar bizim susuzluğumuzu giderirler,
bizim kayıklarımızı taşır, ve çocuklarımızı beslerler.
Topraklarımızı sattığımız zaman, bunu hatırınızda tutmalısınız,
ve çocuklarınıza öğretmelisiniz.
Irmaklar bizim kardeşlerimizdir, sizin de.
Ve siz şimdiden başlayarak ırmaklara iyiliğinizi esirgememelisiniz,
öteki her kardeşe karşı da.
Kızılderili adam onun topraklarına giren
beyaz adam karşısında her yerde geriledi,
nasıl ki sabahın sisi dağlarda doğan güneşin önünden kaçar.
Fakat bizim babalarımızın külleri kutsaldır.
Onların mezarları mübarek topraklardır,
bütün bu tepeler, ağaçlar, dünyanın bu kısmı,
bizim için mübarektir.
Biz beyaz adamın düşünümüzü anlamadığını biliriz.
Toprağın her parçası onun için birdir, çünkü
o gece gelen ve yerden ihtiyacı olan şeyi alıp
giden bir yabancıdır.
Toprak onun kardeşi değil düşmanıdır,
onu elde ettikten sonra ilerlere gider,
babalarının mezarlarını geride bırakır ve
onlarla bir daha ilgilenmez.
O toprağı çocuklarından çalar ve gene ilgilenmez.
Babalarının mezarları ve çocuklarının doğum hakkı çabukça unutulur.
O annesi olan taprağı ve kardeşi olan gökyüzünü
satılacak ve talan edilecek şeyler gibi,
ya da koyunlar veya parıldayan inciler gibi
satın almak için kullanır.
Onun açlığı dünyayı saracak ve geride
her tarafta çölden başka bir şey kalmayacak!
Ben bilmiyorum,
bizim düşünüşümüz sizinkinden farklıdır.
Sizin şehirlerinizin görüntüsü
kızılderili adamın gözlerini ağrıtır.
Belki bu onun bir vahşi olmasından
ve bu gibi şeyleri anlayamamasından ileri gelir!
Beyazların şehirlerinde sessizlik denen bir şey yoktur.
Orada ilkbaharda oluşan yaprakların seslerini,
uçuşan böceklerin vızıltılarını işitecek
bir yer de bulamazsınız.
Fakat bütün bunlar benim bir vahşi olmamdan
ve bunları anlayamamamdandır.
Gürültü, patırtı bizim kulaklarımızı adeta tahkir eder.
Kuşların ötüşünü,
ya da geceleyin su başında kurbağaların bağırışlarını
işitmedikten sonra dünyada ne vardır.
Ben kızılderili bir adamım ve bunu anlayamıyorum.
Bir kızılderili
gölün üstünden gelen rüzgârın mülâyim gürültüsünü sever,
öğleyin yağan yağmurun temizlediği,
taze çam yapraklarının ağırlaştırdığı
rüzgâr kokusundan hoşlanır.
Kızıl adam için hava kıymetlidir,
çünkü her şey aynı solunumdan pay alır.
hayvan, ağaç ve insan,
hepsinin teneffüs ettiği hava aynıdır.
Beyaz adam teneffüs ettiği havanın farkında değilmiş gibi
görünüyor.
Bir kaç gün önce ölen bir insanın kötü kokulan duymadığı gibi.
Fakat biz size topraklarımızı satarsak, unutmamalısınız ki,
hava bizim için kıymetlidir
ve hava hayatta tuttuğu her şeyle ruhunu paylaşır.
Rüzgâr babalarımıza ilk nefeslerini vermişti
ve son nefeslerini de alan odur.
Çocuklarımıza da yaşama ruhunu o vermelidir.
Eğer biz topraklarımızı size satarsak, onu
özel ve mübarek bir şey olarak kıymetlendirmelisiniz.
Beyaz adam da çayır çiceklerinin
üzerinden geçen rüzgârın onların kokularıyla
nasıl tatlı koktuğunu duymalıdır.
Topraklarımızı satmak üzerinde düşüneceğiz
ve eğer buna karar verirsek, bunun bir şartı olacaktır.
Beyaz adam topraklarımızdaki hayvanlara
kardeşleri gibi muamele etmelidir.
Ben bir vahşiyim
ve başka türlüsünü anlayamam.
Ben şimdiye kadar beyaz adam tarafından bırakılmış,
çürümüş binlerce bizon gördüm.
Ben bir vahşiyim
ve demir atın (lokomotif), sırf hayatta kalmak için öldürdüğünüz
bizondan daha kıymetli olduğunu anlayamam.
Hayvanları olmadıktan sonra insanların ne kıymeti vardır.
Eğer bütün hayvanlar onu bıraksalardı,
insanlar ruhlarının yalnızlığından ölmezler miydi?
Hayvanların başına gelenler çok geçmeden insanların da başına gelecektir.
Hayatta her şey birbirine bağlıdır.
Toprağın başına gelen, onun oğullarının da başına gelir.
Sizler çocuklarınıza ayaklarının altındaki toprakların
bizim büyük babalarımızın külleri olduklarını öğretmelisiniz.
Toprağa kıymet vermeleri için onlara,
toprağın bizim atalarımızın ruhlarıyla dolu olduğunu anlatınız.
Çocuklarınıza, bizim öğrettiğimiz şeyleri öğretiniz.
Toprak bizim annemizdir.
Toprağın başına gelenler onun çocuklarının da başına gelir.
İnsanlar toprağa tükürürlerse,
kendi kendilerinin yüzüne tükürmüş olurlar.
Zira biz biliyoruz ki,
toprak insana değil,
insan toprağa aittir.
Her şey,
bir aileyi birbiriyle birleştiren kan gibi birbirine bağlıdır.
Herşey birbirine bağlıdır.
Toprağın başına gelen oğullarının da başına gelir.
İnsan hayatın dokusunu yaratmamıştır,
onun içinde yalnız bir liftir. Siz dokuya ne yaparsanız,
bunu kendinize yapıyorsunuz demektir.
Hayır,
gündüzle gece bir arada yaşayamazlar.
Bizim ölülerimiz dünyanın tatlı ırmaklarında yaşamağa devam ederler
ve ilkbaharın yavaş adımlarıyla tekrar geri dönerler,
onların ruhu gölün yüzeyini çalkalayan rüzgârdır.
Beyaz adamın topraklarımızı satın almak hususundaki isteğini düşeneceğiz.
Fakat benim ulusum soruyor,
beyaz adam neyi satın almak istiyor?
Gökyüzü ve toprakların sıcaklığı,
koşan antilopların çabukluğu
nasıl satın alınabilir?
Biz size bütün bu şeyleri nasıl satabiliriz,
siz de bunları nasıl satın alabilirsiniz?
Kızıl adam bir kâğıt parçası imzaladığı ve
bunu beyaz adama verdiği için
siz bu topraklara istediğinizi yapabilir misiniz?
Havanın tazeliğine ve suyun pırıltısına sahip değilsek,
onları size nasıl satabiliriz?
Sonuncusu öldükten sonra
bizonları yeniden geriye satın alabilir misiniz?
Biz teklifiniz üzerinde düşüneceğiz.
Biz, satmağa razı olmadığımız takdirde,
beyaz adamın tüfeğiyle gelip topraklarımızı alacağını bilmekteyiz.
Fakat biz vahşi insanlarız.
Beyaz adam ise, geçici olarak iktidardadır
ve O
kendisini bütün dünyanın kendisine ait olduğu,
Tanrı sanmaktadır.
Bir insan, annesine nasıl sahip olabilir?
Biz topraklarımızı satın almak hususundaki
tekliflerinizi tekrar düşüneceğiz.
Gece ve gündüz beraber yaşayamazlar,
biz, sizin başka topraklara göç etmemiz teklifinizi düşüneceğiz.
Biz uzakta ve sükun içinde yaşayacağız.
Günlerimizin kalan kısımlarını nerede geçireceğimiz önemli değildir.
Çocuklarımız babalarını gururları kırılmış ve yenilmiş gördüler.
Savaşçılarımız utandırıldılar.
Yenilgiden sonra günlerini miskince geçirdiler,
vücutlarını tatlı yemekler ve kuvvetli içkilerle zehirlediler.
Günlerimizin geri kalan kısmını nerede geçireceğimizin bir önemi yoktur.
Zaten geriye de pek fazla zaman kalmamıştır.
Bir kaç saat,
bir kaç kış,
sonra eskiden bu topraklar üzerinde yaşayan insanlardan,
kendi uluslarının mezarlarında matem tutacak kimse kalmayacaktır.
O ulus ki bir vakit sizinki gibi kuvvetli idi
ve geleceğe ümitle bakıyordu;
oysa şimdi
ormanlarda başı boş dolaşmaktan başka
yapacak bir şeyleri olmayacaktır.
Fakat ben ulusumun çöküşüne neden ağlayayım?
Uluslar insanlardan oluşurlar,
başka bir şeyden değil.
İnsanlar da denizdeki dalgalar gibi gelip geçerler.
Onlara yol gösteren
ve onlarla dostun dostla konuştuğu gibi
konuşan bir Tanrıya sahip olan beyaz adam bile,
herkes için belirlenmiş olan alınyazısından kaçamayacaktır.
Belki biz hep kardeşleriz.
Yalnız biz,
beyaz adamın da bir gün keşfedeceği bir şeyi şimdiden biliyoruz.
Bizim Tanrımız da aynı Tanrıdır.
Sizler belki bizim topraklarıza sahip olduğunuzu düşündüğünüz gibi
ona da sahip olacağınızı düşünüyorsunuz,
fakat buna muktedir olamayacaksınız.
O
insanların Tanrısıdır,
kızılderililerin de
beyazların da.
Bu topraklar onun için kıymetlidir.
Onları yaralamak,
onların yaratıcısını hor görmek demektir.
Beyazlar da bir gün bu dünyadan gideceklerdir,
belki de bütün öteki ırklardan daha çabuk.
Yataklarınızı zehirlemeğe devam ediniz,
ve bir gece kendi çöplerinizin içinde boğulacaksınız.
Fakat batışınızda her tarafa parlak bir ışık yayacaksınız,
bu, sizi bu topraklara getiren
ve size bu ülkeye
ve kızılderili adama hakim olmanızı emreden Tanrının
kudretinin ateşinden gelecektir.
Bu kader bizim için bir muammadır.
Bütün bizonlar öldürüldükten sonra,
yaban atları evcilleştirildikten,
ormanlann en gizli köşeleri,
binlerce insanın ağır kokusuyla dolduktan,
sevimli tepelerin görüntüsü konuşan tellerle kirletildikten sonra...
Çalılıklar nerede?
Kayboldular!
Kartallar nerede?
Gittiler!
O hızlı koşan taya ve ava
"Allahaısmarladık"
demek, ne demektir?
Bu, o yaşamın sonu ve sırf daha fazla hayatta kalmanın başlangıcıdır!
Tanrı bizim hayvanlara ve kızılderililere hâkim olmamızı istedi,
herhalde bunun özel bir sebebi olacaktır,
fakat bu sebep bizim için bir muammadır.
Belki beyaz adamın nelerden rüya gördü-
ğünü,
uzun kış geceleri çocuklarına hangi ümitlerini anlattığını,
onların sabahın özlemini çekmeleri için
imgelemlerinde (muhayyile) ne gibi hayalleri
ateşlediğini bilseydik,
evet
belki o zaman onu anlayabilirdik.
Fakat biz yaban insanlanyız
ve beyaz adamın düşleri bize saklıdır.
Ve onlar bize saklı oldukları için de,
biz kendi yollarımızdan gideceğiz.
Çünkü biz her şeyden önce
her insanın kardeşlerininkinden -ne kadar farklı olursa olsun-
istediği gibi yaşama hakkını tanır ve sayarız.
Bizi birbirimize bağlayan şeyler çok değildir.
Biz sizin teklifinizi düşüneceğiz.
Eğer ona evet dersek, bu sırf bize
vadettiğiniz yeni toprakları güvenlik altına almak içindir.
Belki orada kısa günlerimizi
kendi alıştığımız şekilde geçirebileceğiz.
Son kızılderili bu dünyadan gittiği
ve onun hatırası, yalnız bir bulutun
sonsuz çayırların üzerindeki gölgesi olarak kaldığı zaman,
babalarımın ruhu bu kıyılarda
ve ormanlarda yaşamağa devam edecektir.
Çünkü onlar bu toprakları seviyorlardı,
yeni doğan bir çocuğun
annesinin kalbinin atışını sevdiği gibi.
Size bu toprakları sattığımız zaman,
siz de onlan bizim sevdiğimiz gibi seviniz,
onlarla bizim ilgilendiğimiz gibi, ilgileniniz.
Onları bugün bulduğunuz gibi hatırlayınız.
Ve bütün kuvvetinizle, ruhunuzla ve kalbinizle onları
çocuklarınız için koruyunuz ve
Tanrının hepimizi sevdiği gibi, siz de onlan seviniz.
Çünkü biz bir şey biliyoruz:
Tanrımız aynı Tanrıdır. Bu dünya mübarektir.
Beyaz adam bile ortak kaderimizden kaçamaz.
Belki biz hepimiz kardeşiz.
Zaman bunu gösterecektir.
Duwarmish kızılderililerinin reisi
Reis Seattle
Çevrimdışı senizkarasah
Uzman Üye
*****
5.500
26.524
2. Sınıf Öğretmeni
# 18 Oca 2013 06:49:39
Bursa’da zamanında Müslüman bir zat bir çeşme yaptırmış. Eski adı yahudilik yol ağzı, bugün ki adı Arap Şükrü muhitinde, ve başına bir kitabe eklemiş, “Her kula helâl, Müslümana haram“… Tabii başkent, Osmanlı karışmış, bu nasıl fitnedir diye…
Efendime söyleyeyim, gitmişler kadıya şikâyete, yaka paça yakalanmış adam huzura getirilmiş, bu nasıl fitnedir, dini islam ahalisi müslüman olan koca devlette, sen kalk hayrattır, sebildir diye çeşme yap, ama suyunu müslümana yasakla… Olcak iş midir, nedir sebebi, aklını mı yitirdin? diye çıkışmışlar adama…
Adam müsade buyrun sebebi vardır, lakin ispat ister, delil şarttır der… Kadı kızar: “Ne delili, ne ispatı, sen fitne çıkardın müslüman ahalinin huzurunu kaçırdın katlin vaciptir!” der. Ama bir yandan da merak eder, nedir gerekçen diye sorar, adam bir tek Sultan´a derim diye cevap verince, karışır yine ortalık. Söz Sultan´a gider, adam saraya yaka paça götürülür…
Padişah sinirlenir ama diğer yandan da meraklanır : “De bakalım ne diyeceksen, bu nasıl iştir ki, hem çeşmeyi yaparsın, hem de her kula helâl, bir tek müslümana haram yazarsın…”
- Adam başı önünde delilim vardır, lâkin ispat ister
- Ya dediğin gibi sağlam değilse delilin?
- O zaman hükme kıldan incedir boynum sultanım
- Eeee
- Sultanım her hangi bir havradan (sinagog´dan) bir rastgele haham ı izahsız yaka paça tutuklayın, bir hafta bakın neler olacak..
Dediği yapılmış adamın, tüm azınlıklar bir olmuş, başlarında museviler, “Ne oluyor, bu ne zulüm, bizim din adamımıza biz kefiliz, ne gerekirse söyleyin yapalım, o masumdur, gerekirse kefalet ödeyelim…” efendim çevre ülkelerden bile elçiler gelmiş, elçiler mektup üstüne mektup getirmiş,
Bir hafta dolunca: Sultan´ım artık bırakmak zamanıdır demiş adam, haham bırakılmış, azınlıklar mutlu, bu sefer sultana teşekkürler, hediyeler, az zaman geçmiş ki adam Aynı işi herhangi bir kiliseden bir papaz için yaptırınız sultanım demiş.
Aynı işlemle, aynı usulle bir papaz derbest edilmiş, yaka paça alınmış pazar ayininden, aynı tepkiler artarak devam etmiş. Haftası dolunca da serbest bırakılmış. Mutluk ve sevinç gösterileri daha bir fazlalaşmış, teşekkürler, şükranlar… Levantenler din adamlarına kavuşmanın mutluluğu ile daha bir sarılmışlar birbirlerine.
Sultan: “Bitti mi?” demiş adama.
- “Sultanım son bir iş kaldı, sonra hüküm zamanıdır izninizle” demiş.
- Şimde nedir isteğin?
- Efendim başkentimiz Bursa’nın en sevilen, en sözü dinlenilen, itimad edilen Alimini alınız mimberinden,
dedikleri gibi olmuş, Ulucamiinin imamını, cuma hutbesinin ortasında almışlar… Yaka paça götürmüşler…
Ve ne olmuş bilin bakalım ?
Bir Allah’ın kulu, tek bir olumlu kelâm etmemiş, ne oluyor, siz ne yapıyorsunuz hiç olmasa vaazı bitene kadar bekleyeydiniz, dememiş. Peşinden giden olmamış, arayan soran olmamış…
Geçmiş bir hafta, nerde imam diye gelen giden olmamış… Aptal ve cahil bir imam atanmış yerine, ne konuştuğunu kulağının duymadığı yobaz cinsinden, halk halinden memnun, başlamış bir dedikodu, o geçen hafta derbest edilen koca âlim için;
-bizde onu adam, hoca bellemiştik,
- kimbilir ne haltlar etti de tutuklandı…
- vah vah acırım arkasında kıldığım namazlar…
- sorma sorma…
Padişah, kadı ve adam izlemişler olanı biteni, padişah;
- eee ne olacak şimdi adam.
- bırakma zamanıdır, bide özür dileyip helallik almak lazımdır hocadan.
- “haklısın” demiş padişah, denilenin yapılması için emir buyurmuş ve adama dönmüş, adam başı önünde;
- Ey büyük Sultanım, siz irade buyurunuz lütfen, böylesi Müslümanlara SU HELÂL edilir mi?
Sultan acı acı tebessüm etmiş;
- “Hava bile haram, hava bile…” demiş
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 22 Oca 2013 23:18:08
"Öfkeli Güneş'in parçaladığı ateşli bir çöle düşseniz karınca gibi yalınayak ve yapayalnız... Eş, evlat ve arkadaştan mahrum, kimsesiz...
Gökler uzakta ve ufuklar ulaşılamaz olsa, her adımda kime ve nasıl sığınırdınız? Gözyaşlarınız kim için ve nasıl akardı? O çölün Sahibine yüreğiniz nasıl yalvarırdı?
Bilen bilir ki aslında insan engin uzaydan Dünya çölüne düşürülmüş bir cennet yolcusudur." Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 28 Oca 2013 20:53:12
“Nehrin kenarında kalan akrep, karşıya geçmeye gelen kurbağalara yalvarır: ‘Yüzemiyorum, lütfen beni karşıya geçirip kurtarın.’ Büyüklerinin uyarısından ders almayan yumuşak yürekli saf bir kurbağa akrebe yaklaşır: ‘Sen zehirliymişsin. Ya seni sırtıma alıp karşıya geçirirken beni ısırırsan?’ ‘Aptal mıyım? Hayatımı kurtarana bu ihaneti eder miyim?’ diye yalvarışını sürdürür akrep.
Kurbağa akrebe acır, sırtına bindirir ve tam nehrin ortasındayken, aç akrep kurbağanın etli ensinde hissettiği şehvete direnemez, ısırıverir. ‘Ne yaptın, aptal? İkimizi de öldürdün!’ diye inler kurbağa. Kurbağanın ahmakça iyiliği yüzünden, ikisi de boğulur.
Ataların bu anlatımından ilişkilerimize çok sayıda ders devşirebiliriz: Yirmi beş yaşına vardı mı, insan huyu kemikleşir. Akrep huyu, bencilce hep kendine kesen, kinli, kibirli, adaletsiz, zalim, saygısız, sevgisiz, sorumsuz kimsenin huyudur. Çıkarcı insanları size yalvarırken değil, başkalarına davranırken değerlendirin.
Melek yüzlü, tatlı sözlü avcının akrep huyunu hoş görüp hayatına girmeyin. Huylu huyundan vazgeçmez; hatta can çıkar, huy çıkmazmış. İyi niyetlilik ve saflık surette benze de, ilkine akıl, ikincisine ahmaklık hâkimdir. Gariban bulduğu şeytanın değirmenine su taşıyana akıllı demezler. Zalime isteyerek eşlik eden safı, mazlum saymazlar. Zehirli ilişkilerde boğulmaktansa, gerekirse, dağ kartalı gibi yapayalnız kalalım da akrebin kucağına düşmeyelim.”
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 29 Oca 2013 21:08:32
6 yaşındaki çocuk bir gün babasına sorar;
Çocuk; Baba 18 yaşıma girdiğimde bana ne hediye alacaksın?
Baba; Daha çok var evladım, der
(çocuk 17 yaşındadır) ve hastaneye kaldırılır.
Doktor çocuğun kalbinde sorun oldugunu söyler. Çocuk babasına sorar.
-- Baba ben ölecek miyim ?
Adam ağlamaya başlar cevap veremez .
Çocuk iyileşip evine döndüğünde artık 18 yaşında gelmiştir. Eve geldiğinde yatağının üzerinde bir kağıt görür ve alıp okumaya başlar.
Kağıtta şunlar yazılıdır...
"Sevgili oğlum hatırlıyor musun, "Baba 18 yaşıma girdiğimde bana ne alacaksın." diye sormuştun. İşte hediyem bu sana, Artık Kalbim kalbinde atıyor. Sana Kalbimi verdim oğlum, iyi ki doğdun ..."
Çevrimdışı futan
Uzman Üye
*****
1.102
7.805
# 01 Şub 2013 15:39:29
O BİR KARGA
80'ine merdiven dayamış yaşlı baba ile onu ziyarete gelen -45 yaşında ve saygın bir işi olan- oğlu salonda oturuyorlardı. Hal-hatırdan, çoluk-çocuktan, havadan-sudan sohbet ettikten sonra oğlu susmuş, ayrılmanın sinyalini vermişti. O anda üzerinde oturdukları sedirin yanındaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Yaşlı baba kargaya gülümseyerek biraz baktıktan sonra oğluna sordu: 'Bu ne oğlum?'
Oğlu şaşkın, cevapladı: 'o bir karga baba.'
Yaşlı baba kargaya biraz daha baktıktan sonra yine sordu: 'Bu ne oğlum?'
Oğlu daha da şaşkın, yine cevapladı: 'Baba, o bir karga'
Karga hâlâ pervazda, komik hareketlerle başını sağa sola çeviriyor, başını yan yatırıyor, havaya bakıyor, sonra başını yine onlara çeviriyordu. Yaşlı baba üçüncü defa sordu: 'Bu ne?'
Oğlunun şaşkınlığı sabırsızlığa dönmüştü: 'O bir karga baba, üç oldu soruyorsun. Beni işitmiyor musun?'
Yaşlı baba dördüncü defa da sorunca oğlunun sabrı taştı ve sesini yükseltti: 'Baba bunu neden yapıyorsun? Tam dört defadır onun ne olduğunu soruyorsun, sana cevap veriyorum ve sen hâlâ sormaya devam ediyorsun. Sabrımı mı deniyorsun?'
Babası -yüzünde hâlâ bir gülümseme- yerinden kalktı, içeri odaya gitti ve elinde bir defterle döndü. Bu bir hâtıra defteriydi. Oturdu, sayfalarını karıştırdı ve aradığını buldu. Sevgiyle gülümseye devam ederek sayfası açık bir vaziyette defteri oğluna uzattı ve o sayfayı okumasını söyledi.
'Bugün 3 yaşındaki minik yavrumla salondaki sedirde otururken yanı başımızdaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Oğlum tam 23 defa onun ne olduğunu sordu. 23 soruşunda da ona sevgiyle sarılarak, onun bir karga olduğunu söyledim. Rahatsız olmak mı? Hayır! Onun sorusunu masumca tekrar edişi içimi sevgiyle doldurdu.'
'Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza iyi davranmanızı kesin olarak emretti. Eğer onlardan biri, ya da her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara 'öf' bile deme; onları azarlama; onlara tatlı ve güzel söz söyle.' (İsra, 23)
Çevrimdışı futan
Uzman Üye
*****
1.102
7.805
# 01 Şub 2013 15:44:16
Bir gün insan virgülü kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti. Bir başka gün "ünlem" işaretini kaybetti. Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor ne de seviniyordu. Bir süre sonra soru işaretini kaybetti, ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kainat,ne dünya,ne de kendisi umurundaydı. Birkaç sene sonra "iki nokta"işaretini kaybetti. Ve davranış sebeplerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti. Ömrünün sonuna doğru elinde sadece tırnak işareti kalmıştı. Kendisine has tek bir düşüncesi yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu. Son noktaya geldiğinde düşünmeyi ve okumayı unutmuş durumdaydı.
Korewski
Çevrimdışı futan
Uzman Üye
*****
1.102
7.805
# 01 Şub 2013 15:48:22
Biraz da Gülelim
Okula Gitmek İstemiyorum.....!!!
Sabah anne, oğlunun odasına girdi ve onu uyandırdı.
"Haydi oğlum, uyan artık... Okula geç kalacaksın..."
Oğlu, yarı açık gözlerle annesine baktı ve uykulu bir
sesle :
"Fakat anne, bugün okula gitmek istemiyorum" dedi.
Anne, oğlunun isteğine karşı çıktı.
"Okula neden gitmek istemiyormuşsun bakayım?" dedi.
"İki ciddi neden söyle bana..."
Oğlu bir yandan esnerken, bir yandan da annesini
yanıtladı :
"Okuldaki tüm öğretmenler benden nefret ediyorlar,
bir...
Tüm öğrenciler de benden nefret ediyorlar, iki...
Bu iki ciddi nedenim yeter mi, anne?"
Annesi oğlunun nedenlerini geçerli bulmadı :
"Bunlar okula gitmemen için neden olamaz" dedi.
"Şimdi hemen kalk ve çabuk hazırlan..."
Bu kez oğul annesine :
"Sen de bana, okula kesinlikle gitmemi gerektirecek
iki ciddi neden
gösterebilir misin, anne ? " dedi.
Sabri tükenme noktasına gelen anne, oğlunun üstündeki
yorganı hızla çekti ve
oğlunun istediği iki ciddi nedeni açıkladı :
" Birinci ciddi neden, 52 yaşında koskoca adamsın...
İkinci ciddi neden ise, sen okulun müdürüsün..."
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 02 Şub 2013 21:44:08
Kurşunkalem
Çocuk, büyükbabasının mektup yazışını izliyordu.
Birden sordu :
"Bizim başımızdan geçen bir olayı mı yazıyorsun ?
Benimle ilgili bir hikâye olma ihtimali var mı ? "
Büyükbaba yazmayı kesti, gülümsedi ve torununa şöyle dedi:
"Doğru, senin hakkında yazıyorum. Ama kullandığım kurşun kalem yazdığım
kelimelerden çok daha önemli. Umarım büyüdüğünde bu kalemi sen de seversin."
Çocuk kaleme merakla baktı ama özel bir şey göremedi.
"İyi ama bu kalem benim hayatımda gördüğüm diğer kalemlerden hiç farklı değil ki ! "
"Bu tamamen nesnelere nasıl baktığınla ilgili. Bu kalemin beş önemli
özelliği var ve sen de bu özellikleri kendinde benimseyebilirsen hep
dünyayla barışık bir insan olursun."
"Birinci özellik: Harika şeyler yapabilirsin ama attığın adımları yönlendiren bir el olduğunu asla unutma. Bizim için bu el Tanrı'dır ve her zaman kendi kudretiyle bizi o yönlendirir."
"İkinci özellik: Zaman zaman her ne yazıyorsam durmam ve kalemimin ucunu açmam gerekir. Bu kaleme biraz acı çektirse de sonuçta daha sivri olmasını sağlar. Bu yüzden bazı acılara göğüs germeyi öğrenmelisin, bu acılar seni daha iyi bir insan yapar."
"Üçüncü özellik: Kurşun kalem, yanlış bir şey yazdığında bunu bir silgiyle
silmene her zaman olanak tanır. Yaptığımız bir şeyi sonradan düzeltmenin
kötü bir şey olmadığını anlamalısın, aksine bu bizi adalet yolunda tutmaya
yarayan en önemli şeylerden biridir."
"Dördüncü özellik: Kurşun kalemin en önemli kısmı, kalemin yapıldığı ahşabın ya da dışarıya yansıyan şekli değil, içerisinde yer alan kurşunudur. O yüzden her zaman kendi içine bakmalı, en çok onu korumalısın."
"Beşinci ve son özelliği ise her zaman bir iz bırakmasıdır. Aynı şekilde
sen de hayatta yaptığın her şeyin bir iz bırakacağını bilmeli ve her
hareketinin farkında olmalısın."
PAULO COELHO
.NEDEN BEN?
Efsane Wimbledon'un ilk zenci Şampiyonu Arthur Ashe kan naklinden kaptığı AIDS'ten ölüm döşeğindedir. Hayranlarından biri sorar;
- Tanrı böylesine kötü bir hastalık için neden seni seçti?
Arthur Ashe cevap verir;
- Tüm dünyada 50 milyon çocuk tenis oynamaya başlar,
5 milyonu tenis oynamayı öğrenir,
500 bini profesyonel tenisçi olur,
50 bini yarışmalara girer,
5 bini büyük turnuvalara erişir,
50'si Wimbledon'a kadar gelir,
4'ü yarı finale,
2'si finale kalır.
Elimde şampiyonluk kupasını tutarken Tanrı'ya 'Neden ben?' diye hiç sormadım.
Şimdi sancı çekerken, Tanrı'ya nasıl 'Niye ben?' derim?.
Alıntıdır---
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 04 Şub 2013 00:08:02
İNSANIN ÖMRÜ EZAN İLE NAMAZ ARASI
Torun, pamuk gibi bembeyaz sakallı, nur yüzlü dedesine merakla sorar:
Dedeciğim! Bir insanın ömrü ne kadar olur?'
Dede tatlı bir gülücükle: 'Ezanla namaz arası kadar yavrucuğum.' deyince Torun: Nasıl yani, ömür bu kadar kısa mı?' der.
Dede: 'Evet yavrum. ömür, Namazsız Ezanla, Ezansız Namaz arası kadardır.' diye cevap verir.
Torun yeniden sorar: 'Namazsız ezan ve ezansız namaz sözlerinden ne kastettiğini anlamadım dedeciğim. Bu ne demek açıklar mısın?'
Dede şefkatle ellerinden tuttuğu torununa:
'Bak yavrum, geçenlerde komşumuzun çocuğu doğdu.
O çocuğun kulağına ezan okundu değil mi?
İşte o ezanın namazı kılındı mı? Kılınmadı. O ezan 'Namazsız Ezan'dı.
İnsan öldüğü zaman kılınan cenaze namazının da ezanı yoktur.
O da 'Ezansız Namaz'dır.
Aslında o namazın ezanı insan doğunca okunmuştu kulağına. '
Bak ey insan! Doğdun, ama öleceksin, ömür çabuk biter, hayatını iyi değerlendir. Boşa vakit harcama!' ikazını yapıyordu o ezan.
İşte yavrum ÖMÜR, EZANLA NAMAZ ARASI KADARDIR.
denizce--
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 05 Şub 2013 14:36:03
Baba : Evladım seni çok göresim geldi, nerelerdesin?
Evlat : Baba çok işim var..
—–
Baba : Evladım seni arıyorum, ama ulaşamıyorum.
Evlat : Baba toplantılarım var.
—–
Baba : Evladım seni bugün yemeğe bekliyoruz.
Evlat : Baba arkadaşlarla önceden yaptığımız bir program var.
—–
Baba : Evladım bir sesini duyayım dedim.
Evlat : Babacığım şimdi kapatmak zorundayım, ben seni ararım.
—–
Baba : Evladım seni ne zaman göreceğiz?
Evlat : Baba çok işim var, bir ara uğrarım.
—–
Baba : Evladım dün gece rüyalarıma girdin, iyi misin?
Evlat : İyiyim baba iyiyim.. Şimdi araba kullanıyorum, seni sonra ararım..
—–
Baba : Evladım ne zaman arasam işin var, yoğunsun, seni çok özledim, ne zaman görüşeceğiz?
Evlat : OF BABA YAAA!!!
Bir zaman sonra evlat babasına telefon eder… Telefonu açan babasının komşusudur
Evlat : Babamla görüşeceğim, çok işim var, gelemeyeceğimi söyleyecektim..
Komşu : Babanız dün gece vefat etti, son sözleri de “Evladım şimdi iş toplantısındadır, onu rahatsız etmeyin, beni toprağa siz verin” oldu..
sevdiklerinizi ihmal etmeyin belki az sonra çok geç olabilir!
Çevrimdışı duyguaydın
Yönetim Ekibi
*****
5.463
127.400
# 08 Şub 2013 22:54:30
KADDAFI ZAMANINDAKİ ZULÜM TABLOSU
Elektrik bedava.
Su bedava.
Doğalgaz bedava
Eğitim bedava
Sağlık hizmetleri bedava.
Tüm hastalara ilaç bedava
Benzinin litresi Türk parası ile 20 kuruş.
Libya milli bankaları, faiz almıyor.
Libya vatandaşları, hiçbir şekilde vergi ödemiyor.
Libya, tüm dünyada, en borçsuz ülke.
Libya'da, arabalar fabrika çıkış fiyatına satılıyor, nakliye bedellerini ise devlet karşılıyor.
Yurtdışında, burslu okuyan öğrencilere, Libya devleti, iadesiz olarak aylık, 1650 avro burs veriyor.
Libya'da, tüm üniversite mezunları, bir is bulana kadar, masa bağlanıyor.
Libya'da, evlenmek isteyen, tüm çiftlere, devlet, 150 metrekarelik daire veriyor.
Libya'da, istisnasız olarak, her aile, aylık 300 avro, yaklaşık 760 Türk lirası yardim alıyor.
Petrol gelirlerinin yüzde 90'i, Libya halkına gidiyor.
Libya’nın kimseye tek sent kredi borcu yoktur.
Nüfusun yüzde 25'i yüksek tahsillidir.
Son bombalama olaylarına kadar sokaklarda evsiz veya dilenci bulunmamaktaydı.
Gaddafi petrol ihraç eden ülkelere dolar ve Euro yerine altın karşılığı satış yapmalarını önerdi.
Bu altın karşılığı para basmayan batili ülkelerin iflasını istemek demekti.
Libya ve dünya, büyük bir diktatörden kurtuldu.
.
Demir tava geldi Kömür bitti;
Akıl başa geldi Ömür bitti...
Çevrimdışı bekir7133
Bilge Üye
*****
3.785
9.880
4. Sınıf Öğretmeni
# 08 Şub 2013 23:20:50
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Gaddafi petrol ihraç eden ülkelere dolar ve Euro yerine altın karşılığı satış yapmalarını önerdi.
Bu altın karşılığı para basmayan batili ülkelerin iflasını istemek demekti.
Libya ve dünya, büyük bir diktatörden kurtuldu.
Demir tava geldi Kömür bitti;
Akıl başa geldi Ömür bitti...
İşte sözün özü: Karşılıksız dolar veya avroyu bas, petrolü al.
Teşekkürler duyguaydın öğretmenim.
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 09 Şub 2013 00:57:53
BİR DÜŞÜN
Dört oğlunun herhangi bir kimse veya şey hakkında acele hüküm vermekten kaçınmasını isteyen baba vardı. Baba, bir gün en büyük oğluna, kışın ülke dışına bir yolculuk yaparak mango ağacını görmesini söyledi. Bahar gelince, ikinci büyük oğlunu mango ağacını görmesi için gönderdi. Yazla birlikte onun bir küçüğü yola çıktı. En küçük oğlu da sonbaharda çıktığı yolculuktan dönünce, bu akıllı adam, dört oğlunu da yanına çağırarak; 'Gördüğünüz mango ağacını bana anlatınız' dedi.
En büyük oğlu ağacı kışın görmüştü. Ağacın, yanmış, kavrulmuş bir kütükten farksız olduğunu söyledi.
Onun bir küçüğü; ''Dantel gibi yaprakları var'' dedi. Üçüncü oğlu, ağacın çiçeklerinin gül kadar güzel olduğunu söyledi.
Çocuklarının en küçüğü ise; ''Ağacın, armudun tadını anımsatan nefis meyveleri var'' dedi.
Akıllı baba, o zaman; ''Evlâtlarım, hepiniz haklısınız'' dedi. '' Çünkü her biriniz ağacı ayrı mevsimlerde gördünüz.
'Şu halde, diğerlerinin düşünce ve davranışları hakkında hüküm verece-ğimiz zaman, ağacı her mevsimde görüp görmediğimize emin olmalıyız.
Denizce-
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 18 Şub 2013 22:40:08
Ne zaman; hayatında bazı şeyler çekilmez hale gelirse,
Ne zaman; yirmi dört saat kısa gelmeye başlarsa,
O zaman; kavanoz ve iki fincan kahveyi hatırlayınız…
İşte kavanoz ve iki fincan kahvenin hikayesi
Bir gün bir felsefe profesörü, elinde bazı malzemelerle derse gelir. Ders başladığında; hiçbir şey söylemeden, önüne büyükçe kavanozunu alır. Sonrada kavanozu ağzına kadar tenis topları ile doldurur. Ardından öğrencilerine kavanozun dolup dolmadığını sorar…
Bütün öğrenciler hep bir ağızdan dolduğunu söylerler.
Bunun üzerine; profesör önündeki kutulardan birinden aldığı çakıl taşlarını, kavanoza döker. Çakıl taşları kayarak, tenis toplarının aralarındaki boşlukları doldurmaya başlar. Profesör yeniden kavanozun dolup dolmadığını sorar.
Öğrenciler yine hep birlikte; ‘evet doldu’ derler.
Profesör bu defa da, masanın üzerindeki diğer kutuyu eline alır ve içindeki kumu yavaşça kavanoza döker. Tabii ki kumlar da çakıl taşlarının aralarındaki boşlukları doldurur. Profesör yine aynı soruyu sorar. Öğrenciler de yine koro halinde ‘evet doldu’ derler.
Profesör bu kez ise masanın altında hazır bekleyen iki fincan kahveyi alır. Başlar kahveyi kavanozun içine dökmeye. Bu kez de kahve de kumların arasında kalan boşlukları doldurur. Bunun üzerine öğrenciler gülmeye başlar… Ardından profesör öğrencilerine nasihat etmeye başlar;
‘Bu kavanoz sizin hayatınızdır.
Tenis topları; Hayatınızdaki önemli şeylerdir. Yani aileniz, çocuklarınız, sağlığınız, arkadaşlarınız gibi. Diğer şeyleri kaybetseniz de, bunlar hayatınızı doldurmaya yeter.
Çakıl taşları ise; Sizin için daha az önemli olan diğer şeylerdir. Yani işiniz, eviniz, arabanız gibi.
Kum ise; diğer ufak tefek şeylerdir. şayet kavanoza önce kum doldurursanız; Çakıl taşlarına ve özellikle de tenis toplarına yeterli yer kalmaz.
Aynı şey hayatımız için de geçerlidir. Vaktinizi ve enerjinizi; ufak tefek şeylere harcar, israf ederseniz; Bu defa da önemli şeyler için vakit kalmayacaktır. Dikkatinizi mutluluğunuz için önemli olan şeylere çevirin.
Çocuklarınızla oynayın.
Sağlığınıza dikkat edin.
Sevdiklerinizle yemeğe çıkın.
Evinizin ihtiyaçlarını karşılayın.
Öncelikle tenis toplarını kavanoza yerleştirin.
Öncelikleri, sıralamayı iyi bilin.
Gerisi hep kumdur…’
Bu arada bir öğrenci merakla şu soruyu sorar; ‘Hocam peki, o iki fincan kahve nedir?’ Profesör gülerek cevaplar; ‘Bu soruyu bekliyordum. Hayatınız ne kadar dolu olursa olsun; Her zaman dostlarınız ve sevdiklerinizle bir fincan kahve içecek kadar yer vardır…!
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 19 Şub 2013 18:22:57
Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çiktiginda, üç yasindaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasini mahvettigini görmüs. Hemen oglunun yanina kosmus ve çocugun eline çekiçle vurmaya başlamis. Biraz sakinlesince oglunu hemen hastaneye götürmüs. doktor, çocugun kirilan kemiklerini kurtarmaya çalistiysa da elinden bir sey gelmemis ve çocugun iki elinin parmaklarini kesmek zorunda kalmis.
Çocuk ameliyattan çikip gözlerini açtiginda,bandajli ellerini fark etmis ve gayet masum bir ifadeyle,
“Babacigim,kamyonuna zarar verdigim için çok üzgünüm.” demis ve sonra babasina su soruyu sormus:
“Parmaklarim ne zaman yeniden çikacak?”
Birisi masaya süt döktügünde ya da bir bebegin agladigini isittiginizde bu öyküyü hatirlayin. Çok sevdiğiniz birine karsi sabrinizi yitirdiginizi anladiginizda,önce biraz düsünün. Kamyonlar onarilabilir, ama kirilan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarilamaz; genellikle kisiyle performansi arasindaki farki göremeyiz. Insan hata yapar. Hepimiz hata yapariz. Fakat öfkeyle ve düsünmeden yapilan seyler ,insani sonsuza kadar rahatsiz eder. Harekete geçmeden önce durun ve düsünün. Sabirli olun. Anlayis gösterin ve sevin.
Çevrimdışı duyguaydın
Yönetim Ekibi
*****
5.463
127.400
# 22 Şub 2013 10:48:25
NEREDEN GELDİĞİNİ UNUTMAYACAKSIN
Ünlü Basketbolcu Hidayet Türkoğlu eşiyle birlikte Eminönü’nde geziyordu. Önce akvaryumcuları dolaştılar, Kapalıçarşı, Yerebatan Sarnıcı, Ayasofya, Sultanahmet, Topkapı Sarayı, Gülhane Parkı, derken Yeni Camii'nin önüne kadar geldiler. Orada bağıra bağıra simit satan bir çocuk vardı. Basketbolcu birden durakladı... Sonra simitçiye yaklaştı:
- Simidin kaça koç ?
- 300 Bin abi. Çıtır çıtır....
- Tezgahta kaç simit var ?
- 70-80 tane var herhalde...
- Hepsini alsam ne tutar ?
- Hemen hemen 24 milyon.
- Al sana 30 milyon... Farz et ki hepsini aldım...
-Sağ ol abi... Sağ ol...
Basketbolcu üç onluk çıkartıp simitçinin önüne bıraktı. Eşi şaşkındı. Üç beş adım yürümüşlerdi ki eşine yaklaşıp fısıldadı.
- Hidayet sen deli misin ?
- Yooo...
- Peki yemediğimiz simitlerin parasını niye verdin ?
- Boş ver, sorma.
- Diyelim ki soruyorum. Hem de ısrarla soruyorum.
- Öyleyse söyleyeyim.
- Lütfedersiniz beyefendi.
- Tablanın kenarı dikkatini çekti mi ?
- Hayır.
- Baksan görecektin. Tahtaya bir isim kazınmıştı.
- Nasıl bir isim ?
- Hidayet !
- Yoksa ?
- Evet... O tezgah eskiden benimdi.
(Bu hikayeyi, Hidayet TV8'de katıldığı bir programda kendisi anlatmıştır..)
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 23 Şub 2013 17:01:00
ON İKİ DAİRELİ FAKİR ADAM
Bakalım, insan ele geçiremediği şeylere karşı ne kadar hırslı, ele geçirdiği nimetlere karşı da ne kadar şükürsüz olabiliyor, bir görelim. Öğle namazını kıldığımız caminin avlusunda karşılaştığım bir zat, beni kendi yaşına yakın görmüş olacak ki, sorusunu şöyle sordu:
– Buralara eskiden gelmişe benziyorsun.
– Evet, dedim. Elli seneyi geçti Yozgat’tan geleli.
– Ben de Nevşehir’den geleli elli seneyi geçti, dedikten sonra hemen ekledi:
– Ne yazık ki ben kafayı çalıştıramadım, ömrüm boşa geçti. İnşaallah sen kafayı çalıştırmış, ömrünü boşa geçirmemiş, köşeyi dönmüşsündür!
– Anlayamadım köşeyi dönme işini, dedim. Elli sene önce gelince köşe mi dönülür?
– Elbette, dedi. Ben buraların elli sene öncesini biliyorum. O zaman tarlaydı şimdi şu apartmanların yükseldiği yerler. Kolayca satın alınırdı buralar. Onun için diyorum, sen erken geldiğine göre arazi almış, belki şu apartmanlar gibi apartmanlar da dikmişsindir buralarda.
– Rabbime şükürler olsun, dedim, kirada değilim. Başımı sokacak dairem var. Bundan dolayı şükür duyguları içindeyim. Kirada olsaydım zorlanırdım diye düşünüyor, hep şükrediyorum. Rabbimiz olmayanlara da ihsan eylesin, diyorum.
İnanmıyor gibi baktı yüzüme. Sonra da kelimelere basa basa sordu:
– Yani senin sadece başını sokacak bir dairen mi var şimdi?
– Öyle, dedim.
– Geldiğin senelerde buralardan üç beş tarla alıp da şimdi daireleri dizemedin mi?
– Hayır, dedim. İstanbul’a 1950’de geldiğimde öyle bir düşüncem de yoktu, imkanım da. Ben buraya okumak için geldim. Cami harabelerinde kalıyor, okumaya çalışıyordum. Başka meselem yoktu o günlerde.
Yüzünü buruşturup dudaklarını büktü. Mazeretimi hiç de meşru bulmamıştı anlaşılan. Derinden bir nefes aldıktan sonra söylenmeye başladı:
– Demek sen de benim gibi kafayı dövüyorsun şimdi!
– Hayır, dedim, ben asla kafamı dövmüyorum. Tam aksine başımı sokacak bir daire ihsan ettiği için Rabbime şükrediyorum. Sen kafanı niye dövüyorsun? Yoksa başını sokacak bir dairen yok mu, kirada mısın hâlâ?
– Yok canım, olur mu öyle şey dedi? Dairelerim var. Hem de en değerli yerlerde. Ne yazık ki, bir türlü ilerleyemedik, on iki dairede çakılıp kaldık, üzerine ilaveler yapamadık. Kafamı dövüşüm bundan dolayı. Vaktiyle ele geçen fırsatları değerlendiremeyip on iki dairede kalışımdan dolayı. Şaşırarak sordum:
– Yani on iki dairenin sahibi olduğun halde mi, fırsatı değerlendiremedim, diyorsun? Elini boşlukta salladıktan sonra:
– On iki daire ne ki? dedi. Aslında ben on iki gökdelenin sahibi olmalıydım şimdi. Gerekçesini de şöyle açıkladı:
– Ben buraların tarla olduğunu, bedava denecek kadar ucuza satıldığını biliyorum! Ama bunu bilmenin bir faydası yok ki şimdi. Kafayı vaktiyle çalıştırmadıktan sonra, kalırsın işte böyle on iki daireyle! Yumruklarsın kafanı durmadan!.. Bir ürperti geldi içime:
– Beyefendi kusura bakma, dedim senin düşüncenden korkmaya başladım. On iki daireye sahip olmuşsun hâlâ mutlu ve huzurlu değilsin. Şükür duyguları taşımıyorsun. Hemen uzaklaşıyorum bu türlü düşüncenin yanından.. diyerek yürüdüm kendi istikametime doğru. O da, sahip olamadığı gökdelenlerin hasreti içinde kafasını yumruklayarak yürüdü kendi istikametine doğru… Yol boyunca Efendimiz (sas)’in ikazlarını düşündüm. Şöyle tarif ediyordu ademoğlunun hırsını.
– Kendi ihtiyarladığı halde hırsı hep genç kalan ademoğulları vardır. Bunların iki dere dolusu altını olsa, yine doymaz da der ki: “Keşke bir üçüncü dere dolusu altınım daha olsaydı!” Böyle insanların gözünü ancak toprak doldurur! Sadaka Rasûlullah.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 24 Şub 2013 11:06:28
Arefe Denilen Gündeyim, Kutlu Bir Sabah’ın Eşiğinde.
İbrahim’in Tereddüt Etmediği AŞK’a Aşina ve Sevdalıyım.
Yarâb Ben Aciz Bir Kulum ve Kurban Edecek Bir İsmail’im Yok.
Lakin Uğruna Kendimi Yakacak Ellerim, Gözlerim , Yüreğim Var !
Habil de benim Kabil de.
İsyanım yoktur Sen şahitsin, hâşâ..!
Ama küstahlığımı, gafletimi, heveslerimi affet.
Silme kayıtlarından, beni de hesaplarına dâhil et.
Bana da kulum de, beni de defterine kaydet.
Bana da nasip et.
Gidecek yerim yok, benim de yolumu açık et.
Ey verdiği dert, ahiret rahatlığından bile hoş olan!
Göğü iniltilerimle doldursam mazurum.
Çölü, çığ taneleriyle doldurursam mazurum.
Dağılanı toplayan, bitkileri bitiren, ölüleri dirilten, sesleri duyan Hak.
En güzel bir halde, en kutlu bir zamanda kavuşup buluşmamızı kolaylaştır.
Allahım isteklerim neyle gerçekleşecekse, işlerim neyle düzene girecekse onu ilham et.
Beni bu karanlık alemin zindanından çıkar.
Nebilerin alemine ulaştır.
Beni aşkınla rızıklandır.
Hz.İbrahim'e ateşi gül bahçesine döndüren.
Hz.İsmail'e bıçakları kör kılan teslimiyetin Sahibi..!
Ey El Vedud Aşkını nakşet gönüllerimize...
Yusuf Duman
Çevrimdışı bunyas33
Tecrübeli Üye
****
407
594
# 24 Şub 2013 18:08:12
haçiko (10 Kasim 1923 – 8 Mart 1935) Odate'de doğdu. 1924 yılında Tokyo üniversitesinde görev yapan Japon profesör Dr. Hidesabura Ueno, küçük bir köpek yavrusu edindi kendine. Profesör Ueno, Japoncada "sekiz tane" anlamına gelen Haçiko adını koydu köpeğine. Safkan akita cinsi beyaz bir erkek olan Haçiko, her sabah üniversiteye gitmek için evden metroya yürüyen sahibine eşlik etti. Metronun dış kapısına kadar getirdiği sahibini uğurladıktan sonra da eve döndü. Çok geçmeden bir akşam üniversite dönüşünde metronunn çıkışında Haçiko'yu kendisini beklerken gördü profesör ve çok şaşırdı. Bu akıllı köpek sahibinin eve dönüş saatlerini hesaplayarak ve aynı yolu kullanacağını düşünerek metronun önüne gitmişti.
Ondan sonraki bir yıl boyunca, Haçiko her sabah sahibini metroya kadar götürdü, her akşam iş çıkışında da metronun önünde karşıladı. Hiç saatini şaşırmadı.
Ama bir akşam metrodan çıkmadı profesör. Haçiko gözleri metronun kapısında gece boyunca bekledi. Bir sonraki akşam yine yoktu profesör. Üçüncü akşam metrodan yine çıkmadı. Üniversite'de kalp krizi geçirip ölmüştü profesör...
Haçiko her akşam sahibim metrodan çıkar diye inatla bekledi. Haftalar, aylar boyunca her akşam Tokyo metrosunun Shibuya istasyonu'nun kapısına gitti. Haçiko tam 10 yıl boyunca sahibinin gelmesini bekledi. 12 yaşındayken metronun kapısında öldü.
(1935)
Bugün Tokyo'ya gidenlerin Shibuya istasyonunun kapısında karşılaştığı köpek heykeli Haçiko'dur. Japonlar, sadakat ve insan hayvan ilişkisinin sembolü olarak ölümünden hemen sonra 10 yıl boyunca sahibini beklediği yere Haçiko'nun heykelini diktiler.
II. Dünya Savaşı'ndan sonra da unutmadılar ve savaş sırasında tahrip olan heykelin yerine 1948'de yenisini diktiler. Bugün Shibuya istasyonu'nun o kapısı Haçiko çıkışı olarak biliniyor ve Tokyo'nun en önemli buluşma merkezlerinden biridir. Her yıl Haçiko'nun ölüm yıldönümü olan 8 Mart'da da bir çok hayvansever heykelin önünde buluşurlar. Haçiko'nun hikayesi 1987 yılında bir Japon filmine de konu oldu. Ülkemizde de Japon filmleri festivali'nde gösterilmişti. 70 yıl önce yaşanmış bu köpek hikayesinin şimdi de Hollywood versiyonu çekildi ve Haçiko'nun sahibi ProfesörüRichard Gere canlandırdı.
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 28 Şub 2013 23:02:34
DUYU - DUYGU - DÜŞÜNCE
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, İki komşu ülke varmış. Hükümdarları birbirlerini etkilemek için ellerinden geleni ardlarına koymazlarmış. Hükümdarlardan biri ülkesinin en ünlü heykeltıraşını huzuruna çağırıp, birer karış yüksekliğinde, altından, birbirinin tıpatıp aynısı üç insan heykeli yapmasını istemiş. Sonrasında heykeltraşın kulağına, sadece ikisinin bilebileceği bir özellik, bir sır vermiş.
Verilen süre sonunda heykeller tam istenildiği gibi hazırlanmış ve komşu ülkenin hükümdarına tam da doğum gününde, özel bir mektupla birlikte elçiler ile gönderilmiş.
Mektupta aynen şöyle yazmaktaymış:
"Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir. Ama içlerinden biri diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver."
Hediyeyi alan hükümdar önce heykelleri tarttırmış, sonra ölçtürtmüş ama üç altın heykel de gramına kadar aynı ağırlıktaymış. Kaşına gözüne kadar hep aynı görünümdeymiş. Ülkesinde sanattan anlayan ne kadar insan varsa hepsini çağırttırmış, çağırttırmış ama hiç biri, hiç bir fark görememişler. Aradan günler geçmiş. Bütün ülke hükümdarın sıkıntısını duymuş fakat kimse çözüm bulamıyormuş.
Sonunda, zekâsıyla ünlü, zeki olduğu kadar doğruculuğuyla tanınmış, hatta dokuz köyden kovulup zindanlara atılmış bir bilge kişi gelmiş akla. Bilgeyi hemen huzura getirtmişler. Bilge önce heykelleri sıkı sıkıya incelemiş, sonra çok ince bir tel getirilmesini isteyip, teli birinci heykelciğin kulağından sokmuş. Tel heykelin ağzından çıkmış. İkinci heykelde ise kulaktan giren tel diğer kulaktan çıkmış. Üçüncü heykelde kulaktan giren tel hiç bir yerden çıkmamış. Giren tel içeriye doğru dönüyor, kalp hizasında duruyormuş.
Bu ayrıcalıkları gören hükümdar komşusuna teşekkürle şu satırları göndermiş:
"Bir kulağından gireni ağzından yada girdiği gibi ötekinden çıkartan makbul değildir.
En değerli insan, kulağından gireni yüreğiyle tartandır. Bu değerli hediyeniz için çok teşekkür ederim."
Denizce-------
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 01 Mar 2013 22:02:59
Çin'de bir adam, her gün omzuna koyduğu sopanın iki ucuna astığı büyükçe kovalarla, çalıştığı eve su taşırmış. Adamın su taşıdığı kovalardan biri çatlakmış. Sağlam kova içine doldurulan suyun tamamını eve ulaştırabilirken, çatlak kova yalnıca doldurulan suyun yarısını ulaştırabilirmiş. Bu durum aylarca devam etmiş. Adam her seferinde eve bir buçuk kova su taşıyabilmiş.
Kovalardan ise sağlam olanı görevini hakkıyla yerine getirmenin gururunu yaşarken, çatlak olan kova görevini yerine getiremediği için sürekli boynu bükük durmaktaymış.
Bir gün artık dayanamamış çatlak olan kova... Ve adama:
- Senden özür dilemek istiyorum! demiş.
"Neden?" diye sormuş adam. Kova:
- Aylardır gövdemde bulunan çatlak sebebiyle, görevimin sadece yarısını yerine getirebiliyorum. Sen ise benim bu kusurumdan dolayı emeğinin tam karşılığını alamıyorsun.
Adam "Lütfen kendini suçlama!" demiş, "Lütfen eve dönerken yolun kenarındaki çiçeklere bir bakın!".
Kova yol boyunca, yol kenarındaki güzel çiçekleri izlemiş... Sonra da çiçeklerin sadece yolun bir kenarında olduğunu farketmiş... Eve varıldığında ise yine eksik getirdiği sudan dolayı üzülmekteymiş...
Eve vardıklarında adam:
- Gördün mü? demiş kovaya... Yolda sadece senin tarafında çiçekler vardı. Ben senin kusurunu bilmekteyim, o yol kenarındaki çiçekleri de ben ektim. Senin kusurundur o güzel çiçeklere hayat veren... Ben de o çiçeklerle her gün patronumun sofrasını süslemekteyim. Senin kusurun olmasaydı o güzel çiçekler yetişmezdi, patronum da evinde böyle bir güzelliği yaşayamazdı.
.Barış Manço Fransa'da bir televizyon kanalının canlı yayınına
konuktur. Küstah bir spiker vardır ve Barış Manço ile dalga
geçmektedir. Sürekli, " İşte Türk, yani barbar, vahşi vs... "
demektedir...
Barış Manço daha fazla dayanamaz ve spikere
" Yanınızda kâğıt para var mı? " diye sorar!
Bu soruya spiker şaşırır ve
" Evet var ama n'olacak " der.
Barış Manço ısrar edince spiker cebindeki kâğıt paraları çıkartır.
Bu olaydan az önce Barış Manço canlı yayında "Anahtar" adlı şarkısını söylemiştir. Bu şarkının bir bölümü şöyledir:
" Beş Akif- bir Saat Kulesi, iki Kule-bir Fatih, beş Fatih-bir
Mevlana, İki Mevlana-bir Sinan" (Barış Manço / Anahtar şarkısı / Darısı Başınıza Albümü / 1992).
Bu şarkı bir matematik sorusudur ve şarkıda adı geçen kişiler o dönemdeki Türk parası olan banknotların arkasında fotoğrafı olan kişilerdir...
Barış Manço spikere sorar:
" Bu paranızda fotoğrafı olan kişi kim? "
Spiker: "General ."
Barış Manço diğer paralardaki fotoğrafları olan kişileri de sorar, spikerin verdiği cevaplar hep aynıdır,
"General, Amiral, "Komutan" Spikerin bu "falanca
General, falanca Amiral, falanca Komutan" cevabından sonra, bu sefer de Barış Manço cebinden Türk paralarını çıkarır...
Barış Manço der ki:
Bu parada fotoğrafı olan kişi Mehmet Akif Ersoy'dur. Şairdir...
Bu fotoğraftaki kişi Mevlana'dır. Düşünürdür...
Bu paradaki fotoğrafı olan kişi Fatih Sultan Mehmet'dir. Adaletin sembolüdür...
Bu paradaki kişi ise Atatürk'tür. "Yurtta barış, dünyada barış" diyen kişidir. Bizim paralarımız bunlar. Biz Türkler ince ruhlu,
kibar, medeni insanlar olduğumuz için paralarımızın arkasına
şairlerimizin, düşünürlerimizin, bilim adamalarımızın fotoğraflarını bastık...
Siz Fransızlar kendiniz barbar, vahşi olduğunuz için paralarınızın arkasına hep savaş Adamlarının
fotoğraflarını basmışsınız!" der...
Barış Manço'nun bu müthiş cevabından sonra televizyon yöneticileri Canlı yayını keserler ve spikeri yayından alırlar, başka bir spiker yerine gelir ve canlı yayın yeniden başlar, yeni spiker Barış Manço'dan ve Türklerden özür diler,
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 02 Mar 2013 18:06:01
Yaşam ve Kahve Fincanı
Bir grup eski öğrenci, emekli hocalarını ziyarete gitmiş. İşlerinden ve sorunlarından söz etmişler. Hoca, iş yaşamında her biri önemli yerlere gelmiş eski öğrencilerine, kahve ikram etmek üzere mutfağa gitmiş. Biraz sonra değişik boy, renk ve kalitede birçok fincanın bulunduğu bir tepsiyle geri dönmüş.
Kimi porselen, kimi seramik, kimi cam, kimi plastik olan fincanları ve kahve termosunu masaya koyup, kahvelerini oradan almalarını söylemiş.
Tüm eski öğrenciler, kahvelerini alıp koltuklarına döndüğünde, hocaları onlara şunu söylemiş:
- Farkına vardınız mı bilmem. Zarif görünümlü, güzel, pahalı fincanların hepsi alındı, masada yalnızca ucuz ve basit görünümlü fincanlar kaldı. Elbette ki kendiniz için en güzelini istemek ve onu almak çok normal ama işte bu demin bahsettiğiniz problemlerinizin ve stresin nedeni. Hepinizin istediği fincan değil, kahve iken, bilinçli olarak her biriniz birbirinizin aldığı fincanları gözleyerek, daha iyi olan fincanları almaya uğraştınız. Yaşam kahveyse; iş, para ve mevki fincandır. Bunlar yalnızca yaşamı tutmaya yarayan araçlardır ama yaşamın kalitesi bunlara göre değişmez. Bazen yalnızca fincana odaklanarak, içindeki kahvenin zevkini çıkarmayı unutabiliyoruz
Çevrimdışı mabay
Uzman Üye
*****
2.300
4.236
Müdür Yardımcısı
# 02 Mar 2013 22:55:57
Hikayemizin adı " Bu nedir?"
BU NEDİR?
Hikayemiz bir bağ evinin bahçesinde başlar. Yaşlı baba ve yeni evlenen oğlu bankta oturmaktadırlar.
Baba bahçeyi dalgın gözlerle izlemekte, oğlu ise gazete okumaktadır. Baba birden bir serçe görür ve sorar: "Bu nedir?" Oğlu cevap verir: "SERÇE". Daha oğlu gazetesini düzeltemeden babası başka bir serçeyi göstererek bir daha sorar : "Bu nedir?" Oğlu kızarak cevap verir: "Serçe ya baba!"
Ve bağdağı taşıran damla gelir. Baba yüksek sesle bağırarak: " Bu nedir?" diye bağırır; eliyle başka bir serçeyi gösterirken... Oğlu artık dayanamaz: "S-E-R-Ç-E ! İşte SERÇE" diye babasını azarlar.
O an babası kalkar. Eve gider ve bir defterle geri döner. Bir sayfayı açan baba oğluna "yüksek sesle oku!" diyerek bir satırı işaret eder.
O satırda yazanlar....
- Bugün küçük oğlum üç yaşına girdi. Çok istediği için onu parka götürdüm. Orada bana serçeleri göstererek "Bu nedir?" diye yirmibir kere sordu. Her defasında ona sarıldım. Onu ne kadar sevdiğimi söyledim ve "SERÇE" cevabını verdim.
Okumayı bırakan oğlu gözleri yaşlı bir şekilde babasına sarılır.
Biz insanlar çoğu zaman en çok kızdığımız şeyleri kendimiz yaparız. Kendimizi en düşünceli, en bilgili ya da annemizden-babamızdan daha iyi anne-babalar olarak görürüz. Aslında onlardan taşıdığımız izleri ve parçaları dikkatlice baksak görme şansımız var.
Kendi payıma bu hikayeden çıkardığım ders, anneme ve babama oğluma gösterdiğim yumuşaklığı ve özeni göstermem gerektiği ve onlardan taşıdığım izleri unutmama gerektiği oldu...
kısa film olarak linki burada....
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 04 Mar 2013 19:44:32
AFFETMENİN HAFİFLİĞİ
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?” Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. ”O zaman” der öğretmen. “Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin” Öğrenciler bunu da yaparlar. “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!” Öğrenciler , bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: “Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.” Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: “Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar.” Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar: “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.” “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık.” “Hem sıkıldık, hem yorulduk?” Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: “Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 04 Mar 2013 19:50:18
Dünayada Cennete İlk Giren Kim Olabilir
günlerden Bir Gün Hz.muhammet S.a.v İn Kızı Hz Fatma Babasına Sorar Baba Dünyada İlk Önce Cennete Girecek İnsan Kimdir .hz Muhammet S.a.v Şöyle Buyurur Bizim Aşağıdaki Mahallede Falan Sokakta Biri Oturuyor İşte İlk Cennete Girecek İnsan O Dur Diyor. Hz Fatma Merak Eder Babasının Tarif Etiği Yere Gider Ve Kapıyı Çalar Kapının Arkasında Çok Yaşlı Bir Bayan Sesiyle Kim O Der.
hz Fatma Da Ben Fatmayım Hz Muhammedin Kızı Fatma Yaşlı Kadın Üzülerek Şöyle Buyurur Ey Fatma Senden Ben Afetmeni Diliyecem Ama Eşimin Haberi Olmadan Seni İçeri Alamıyacam Ben Bugün Ondan İzin Alayım Yarın Gelirisiniz Hz Fatma Geri Gider Ve Çok Şaşırır Öteki Gün Bir De Gider Bu Sefer Yanında Çocukları Hz Hasan İle Hz Hüseyini De Götürür. Yine Kapıyı Çalar Gene Aynı Bayan Kim O Diye Sorar Ve Kapıyı Açmaz Hz Fatma Benim Der Yaşlı Bayan Sorar Yanındakiler Kim Hz Fatma Çocuklarım Der Yaşlı Bayanda Kusuruma Bakma Ey Fatma Ben Eşime Sadece Senin İçin İzin Almıştım Çocuklarından Haberim Yoktu Sendaha Sonra Yine Gel Ben Busefer Çocukların İçinde İzin Alırım Yaşlı Bayan Kapıyı Gene Açmaz.öteki Gün Hz Fatma Gene O Kapıyı Çalar Yaşlı Bayan Kapıda Yine Sorar Kim O Diye Hz Fatma Benim Der Ve Kapı Açılır Sonunda. Hz Fatma Çok Şaşırmış Çünkü Yaşlı Diye Düşündüğü Bayan Meğerse Çok Genç Ve Güzel Bir Bayanmış Hz Fatma Sorar Peki O Yaşlı Kadın Nerde Diye Genç Bayan Ağzından Bir Taş Çıkartarak O Yaşlı Bayan Benim Peki Neden O Taşın Ağzında Olduğunu Sorar Gen Bayan Yoldan Geçenler Sesimi Duyup Günaha Girmesinler Diye İşte Bu Bayan Cennete İlk Girecek İnsandır.çünkü Kocasına Sadık Ve Dindar Bir Ev Hanımıdır Bunları Örnek Alalım .
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 07 Mar 2013 22:46:07
Bak DOSTUM, ömrünce nasihatimdir sana
Kulağın aç, dinle beni
Bak DOSTUM! cahil ile dost olma
İlim bilmez, İrfan bilmez
Söz bilmez, üzülürsün
Bak DOSTUM! saygısızla dost olma
Usul bilmez, adap bilmez
Sınır bilmez üzülürsün
Bak DOSTUM! aç gözlü ile dost olma
İkram bilmez, kaide bilmez
Doymak bilmez, üzülürsün
Bak DOSTUM! görgüsüzle dost olma
Yol bilmez, yordam bilmez
Kaide bilmez, üzülürsün
Bak DOSTUM! kibirliyle dost olma
Hal bilmez, ahval bilmez
Gönül bilmez, üzülürsün.
Bak DOSTUM! ukalayla dost olma
Çok konuşur, boş konuşur
Kem konuşur, üzülürsün.
Bak DOSTUM! namertle dost olma
Mertlik bilmez, yürek bilmez
Dost bilmez, üzülürsün.
Bak DOSTUM! Sen seni bil yeter sana
- İlim bil, İrfan bil, söz bil
- İkram bil, kaide bil, doyum bil
- Usul bil, adap bil, sınır bil
- Yol bil; yordam bil,kaide bil
- Hal bil, ahval bil, gönül bil
- Çok konuşma, boş konuşma, kem konuşma
- Mert ol, yürekli ol, dol
- Ömrünce yeter sana.
Asla birilerinin umudunu kırma, belki de sahip olduğu tek şey odur
Şeyh Edebali
Denizce------
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 09 Mar 2013 11:49:45
HAYAT
Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmıştı.Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Hayatındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi.Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı."Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama öfkeyle "acı" diye cevap verdi.Usta kıkırdayarak, çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi.Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu:
"Tadı nasıl?"
"Ferahlatıcı" diye cevap verdi genç çırak.
"Tuzun tadını aldın mı?" diye sordu yaşlı adam,
"Hayır" diye cevapladı çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve söyle dedi:
"Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Istırabın miktarı hep aynıdır. Ancak bu ıstırabın acılığı, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey, ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış."
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 10 Mar 2013 11:29:42
BERBER MEHMET
Osman Efendi bir sabah müthiş bir baş ağrısıyla uyanır.
İlaç alır, geçmez. Bir iki gün bekler, ağrı devam eder.
Doktor çağrılır. Doktor muayene eder,ağrı kesiciler verir, gider. Lakin Osman Efendinin başağrısı artarak sürer.
Üstüne üstlük baş ağrısı yanı sıra gözleri de yaşarmaya başlar.
Başka doktorlar çağrılır…Osman Efendi Uşak’ın ileri gelenlerindendir, ağrıyı kesene servet vaat eder.
Doktorların hiçbiri ağrıyı durduramadığı gibi sebebini de bulamaz. Ev halkı birbirine karışır,baş ağrısından geceleri uyuyamayan Osman Efendiyi İstanbul’a götürmeye karar verirler.
İstanbul’da en iyi doktorlar seferber olur.
Röntgenler, beyin tomografileri çekilir, testler yapılır…
Görünüşe bakılırsa Osman Efendi turp gibidir.
Oysa dayanması gittikçe zorlaşan baş ağrısı ve
gözyaşları hayatı çekilmez hale getirmiştir.
Ağrı kesici iğnelerle zor ayakta duran
Osman Efendi bu defa da apar topar yurtdışına götürülür.
O devirde Amerika değil İsviçre moda, Zürih’e gidilir.
Haftalarca hastanede kalınır,
onlarca profesör konsültasyon yapar, testler tekrarlanır.
Sonuç olarak:
Osman Efendiye teşhis konulamaz.
Artık yerinden kalkamayan
Osman Efendiye ağrı kesici iğneler verilir,
ülkesine dönüp “dinlenmesi”,
daha doğrusu son günlerini evinde geçirmesi tavsiye edilir.
Osman Efendi bitkin, aile perişan. “Kader”denilir, Uşak’a dönülür.
Osman Efendi yayla evinde bir odaya yatırılır ve ağrı kesici iğnelerle ölümü beklemeye başlar.
Bir gün, hastanın keyfi gelsin diye,
Osman Efendinin eski berberi “Berber Mehmet” çağrılır.
Berber yataktan kalkamayan Osman Efendiyi tıraş ederken,
adamcağız derdini anlatır ve ölümü beklediğini söyler.
Berber Mehmet bir an düşünür. “Beyim?” der,
“Sakın sizin burnunuzda kıl dönmüş olmasın”
Bir bakar, “Hah işte der.“Kıl dönmüş.”
Osman Efendinin şaşkın bakışlarına aldırmaksızın
çantasından cımbızı kaptığı gibi kılı çeker.
Ev halkı Osman Efendinin köyü ayağa kaldıran
çığlığıyla odaya koşar.
Berber Mehmet, Osman Efendinin elinden zor alınır ve
cımbızın ucunda tuttuğu yirmi santimlik kılla kapı dışarı edilir.
Osman Efendinin kanayan burnuna pansumanlar yapılır,
kolonyalar koklatılır ve yaşlı adam tekrar yatağına yatırılır.
Ertesi sabah Osman Efendi aylardır ilk defa rahat bir
uykudan uyanır. Gözlerinin yaşarması geçmiştir.
Baş ağrısından ise eser kalmamıştır.
Dönen kılın sinire yürüyüp gittikçe uzayarak dayanılmaz
ıstıraplara yol açtığını doktorlar ancak o zaman keşfeder.
Çözümün bu kadar basit olabileceği kimsenin aklına gelmemiştir.
Sapasağlam ayağa kalkan Osman Efendi, Berber Mehmet’i çağırtır ve ona bir servet bağışlar.
BURNUNDAN KIL ALDIRTMAYANLARIN
BAŞI ÇOK AĞRIYABİLİR .
-alıntı-
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 10 Mar 2013 20:26:53
ARKADAŞ
Savaşın en kanlı günlerinden biri. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar.Asker teğmene koştu ve:
- Teğmenim. Fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..
Delirdin mi? der gibi baktı teğmen...
- Gitmeye değer mi?. Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın..
Asker ısrar etti ve teğmen "Peki " dedi.. "Git o zaman.."
İnanılması güç bir mucize. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşınan arkadaşına döndü:
- Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez, demiştim. Bu zaten ölmüş..
- Değdi teğmenim, dedi asker..
- Nasıl değdi? dedi teğmen. Bu adam ölmüş görmüyor musun?..
- Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için.. Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
- Mehmet!.. Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı... Geleceğini biliyordum..
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 11 Mar 2013 23:13:26
Baba : Evladım seni çok göresim geldi, nerelerdesin?
Evlat : Baba çok işim var..
—–
Baba : Evladım seni arıyorum, ama ulaşamıyorum.
Evlat : Baba toplantılarım var.
—–
Baba : Evladım seni bugün yemeğe bekliyoruz.
Evlat : Baba arkadaşlarla önceden yaptığımız bir program var.
—–
Baba : Evladım bir sesini duyayım dedim.
Evlat : Babacığım şimdi kapatmak zorundayım, ben seni ararım.
—–
Baba : Evladım seni ne zaman göreceğiz?
Evlat : Baba çok işim var, bir ara uğrarım.
—–
Baba : Evladım dün gece rüyalarıma girdin, iyi misin?
Evlat : İyiyim baba iyiyim.. Şimdi araba kullanıyorum, seni sonra ararım..
—–
Baba : Evladım ne zaman arasam işin var, yoğunsun, seni çok özledim, ne zaman görüşeceğiz?
Evlat : OF BABA YAAA!!!
Bir zaman sonra evlat babasına telefon eder… Telefonu açan babasının komşusudur
Evlat : Babamla görüşeceğim, çok işim var, gelemeyeceğimi söyleyecektim..
Komşu : Babanız dün gece vefat etti, son sözleri de “Evladım şimdi iş toplantısındadır, onu rahatsız etmeyin, beni toprağa siz verin” oldu..
4. Sure (Nisâ Suresi), 36. Ayet
Allah'a ibadet edin ve ona hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ana babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yanınızdaki arkadaşa, yolcuya, elinizin altındakilere iyilik edin. Şüphesiz, Allah kibirlenen ve övünen kimseleri sevmez...
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 12 Mar 2013 22:13:03
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindan
bir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Einstein'in söyledigi rivayet edilen bir söz var: "insanlardaki önyargiyi parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor"
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 13 Mar 2013 01:02:39
Herkes Ateşi Kendi Getirir
Abbasi’lerin ünlü halifesi Harun Reşid zamanında yaşamış olan Behlül Dana (VIII. yüzyıl) dönemin evliyasındandı. Zaman zaman aklından zoru olan kimselere has tavırlar takınır, herkes de bundan dolayı kendisini deli sanırdı. Ama bunu maksatlı yapardı. Behlül Dana hazretleri daima Harun Rediş’in yakınında bulunur, çeşitli sebepler hasıl ederek onu uyarırdı. Bir gün Behlül Dana hazretleri, üstü başı toz toprak içinde uzun bir yolculuktan gelmiş olmanın belirtileri ile Harun Reşid’in huzuruna çıktı. Harun Reşid sordu:
- Bu ne hal Behlül, nereden geliyorsun?
- Cehennemden geliyorum ey hükümdar.
- Ne işin vardı cehennemde?
- Ateş lazım oldu da ateş almaya gittim.
- Peki, getirdin mi bari?
- Hayır efendim getiremedim. Cehennemin bekçileriyle görüştüm, onlar “Sanıldığı gibi burada ateş bulunmaz, ateşi herkes dünyadan kendisi getirir” dediler.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 13 Mar 2013 13:17:25
ADAM: bineceği otobüsün kalkmasına bir saatten fazla süre olduğu için, terminalin yarı aydınlık koridorlarını arşınlıyordu Ellerini yıkamak üzere biraz ilerideki mescide yanaştığında, iş tulumları giymiş bir genç ona doğru gelerek, Herhalde namaz kılacaksınız, dedi Abdest alma yerimiz de mevcuttur
Adam: elindeki sigaranın külünü delikanlının ayakları dibine silkelerken Sen herhalde görevlisin, diye diklendi Ne iş yaparsın burda ?
Delikanlı:- köşedeki süpürgeye işaret ederek temizlikçiyim efendim, diye kekeledi Lavabo ve tuvaleti temizliyorum
Adam, onu alaycı gözlerle süzerken ben, namazı senin gibi çulsuzlara bıraktım, diye sırıttı bu iş size öyle yakışıyor ki…
Temizlikçi genç, adamın hakaretine aldırmayacak kadar olgundu fakat namaza karşı yapılan saygısızlık, canını çok sıkmıştı vereceği cevabı bir süre düşündükten sonra, susmayı tercih ederek işine döndü
Adam : mağrur adımlarla oradan uzaklaşırken, başının döndüğünü hissetti Sırtından çıkartarak koluna aldığı kaşe paltonun ağırlığını da ilk defa farkediyordu Biraz önce yediği iki porsiyon kebap, herhalde tansiyonunu yükseltmiş ve kendisini hâlsiz bırakmıştı birkaç adım daha attığında âniden fenalaşarak dizleri üzerine çöktü Allah’tan ki kolundaki palto ondan önce yere serilmiş ve yeni aldığı takım elbisenin kirlenmesini engellemişti
Adam: çömelmiş vaziyette olmasına rağmen fırıldak gibi dönen başını yere dayayarak bir müddet dinlendi ve tekrar doğrulduğunda, aynı rahatsızlığı duyarak hareketini tekrarladı fakat, başkaları tarafından görülmüş olmaktan endişe ediyordu bunun için başını yerden kaldırıp sağa sola bakındığında, terminalin çaycısı olduğu anlaşılan bir gençle burun buruna geldi
Delikanlı : adamı saygılı bir ifadeyle selâmlarken:— Allah kabul etsin bey amca, dedi Ama kıble biraz daha sağa doğruydu....
Allahu Tealanin kanunlariyla alay etmek hic bir kulun yaradilanin haddi degil...
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 13 Mar 2013 21:34:50
Niye Ben?” diyen herkes için
Brenda, yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Tüm korkularına rağmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.
Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslenebileceği bir oyuk buldu. Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla Brenda’nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.
Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens, yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde Brenda, lensini bulması için Allah’a dua edebilirdi yalnızca... Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı. “Allah’ım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardım et.”
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde, tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri “Aranızda lens kaybeden var mı?” diye bağırdı.”
Brenda’nın sonradan öğrendiğine göre, lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:
“Allah’ım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa, senin için taşıyacağım...”
“BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM” demeyin...
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 14 Mar 2013 20:26:08
BİR KISSA BİN HİSSE...
Allah'a Niçin Kulluk Ediyorsun?
Bir gün Süfyan-ı Sevrî k.s. hazretleri, Rabia Adeviyye k.s. hazretlerine:
...
– Herkes kendine göre bir sebeple Allah’a kulluk ediyor (kimi korkudan, kimi cennet isteğinden..), sen hangi sebeple Allah’a kulluk ediyorsun, diye sordu. Rabia Adeviyye şu cevabı verdi:
– Ben Allah’a O’ndan korktuğum için kulluk etmiyorum. Böyle olsaydı, sahibinden korktuğu için çalışan kötü hizmetçi gibi olurdum. Cennet sevgisiyle de ibadet etmiyorum. Bu durumda da sahibi kendisine bir şey verince çalışan kötü bir hizmetçi gibi olurdum. Ben Allah Tealâ’ya ancak O’nu sevdiğim, O’nun hoşnutluğunu ve vuslatını istediğim için ibadet ediyorum.
Ebû Tâlib Mekkî, Kûtu’l-Kulûb
.x
.Karga ve Leylek
halibrahim ekledi - 10 Ağustos 2009İbretlik Hikayeler
Bir bilim adamı kendi türleriyle uçmayı reddeden iki ayrı tür kuşa rastlar bir araştırmasında... Merakını cezp eder bu iki farklı yaratığın nasıl olup da kendi aileleriyle, ait oldukları yerlerde yasamak istemediklerini, nasıl olup da bir yabancıyı kendi kardeşlerine yeğlediklerini.
Bir yanda karga, bir yanda leylek... O kadar farklıdır ki kuşlar; ihtimal veremez birbirlerini sevdiklerine, türdeşleriyle değil de birbirleriyle uçmayı yeğlediklerine. Öyle ya, karga dediğin kargalarla uçmalıdır; leylek dediğinse leyleklerle…
Yaklaşır ve merakla inceler kuşları. Ta ki her ikisinin de topal olduğunu keşfedinceye kadar. O zaman anlar ki; birlikte kaçar, birlikte uçar bu beraber yasamaları beklenenlerin yanında tutunamayanlar… O vakit anlar; sahip oldukları değil, sahip olmadıklarıdır canlıları birbirlerine yakın kılan. Topal kuşlar birbirlerinin “arıza”larını bilir ve sömürmek ya da örtmek yerine kabullenirler öylesine...
En sahici dostluklar ortak varlıklar üzerine değil, ortak yoksunluklar üzerine kurulanlardır. Ortak acı, ortak hüzün, ortak pürüzdür esas yakınlaştıran, yaklaştıran.
Çevrimdışı kutlu11
Uzman Üye
*****
894
1.722
# 19 Mar 2013 14:35:36
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
KADDAFI ZAMANINDAKİ ZULÜM TABLOSU
Elektrik bedava.
Su bedava.
Doğalgaz bedava
Eğitim bedava
Sağlık hizmetleri bedava.
Tüm hastalara ilaç bedava
Benzinin litresi Türk parası ile 20 kuruş.
Libya milli bankaları, faiz almıyor.
Libya vatandaşları, hiçbir şekilde vergi ödemiyor.
Libya, tüm dünyada, en borçsuz ülke.
Libya'da, arabalar fabrika çıkış fiyatına satılıyor, nakliye bedellerini ise devlet karşılıyor.
Yurtdışında, burslu okuyan öğrencilere, Libya devleti, iadesiz olarak aylık, 1650 avro burs veriyor.
Libya'da, tüm üniversite mezunları, bir is bulana kadar, masa bağlanıyor.
Libya'da, evlenmek isteyen, tüm çiftlere, devlet, 150 metrekarelik daire veriyor.
Libya'da, istisnasız olarak, her aile, aylık 300 avro, yaklaşık 760 Türk lirası yardim alıyor.
Petrol gelirlerinin yüzde 90'i, Libya halkına gidiyor.
Libya’nın kimseye tek sent kredi borcu yoktur.
Nüfusun yüzde 25'i yüksek tahsillidir.
Son bombalama olaylarına kadar sokaklarda evsiz veya dilenci bulunmamaktaydı.
Gaddafi petrol ihraç eden ülkelere dolar ve Euro yerine altın karşılığı satış yapmalarını önerdi.
Bu altın karşılığı para basmayan batili ülkelerin iflasını istemek demekti.
Libya ve dünya, büyük bir diktatörden kurtuldu.
.
Demir tava geldi Kömür bitti;
Akıl başa geldi Ömür bitti...
Teşekkürler öğretmenim amerikanın neden göz diktiğini rakamlarla ne güzel anlatmışsınız.
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 22 Mar 2013 17:53:34
Hz. ALİ VE PAPAZ
Hz. Ali r.a. ordusu ile harbe gitmekteyken uğradığı son bir kaç konak yerinde su bulamaz. Sonunda bir kilise görür ve o yana yönelirler. Kiliseye varır su isterler.
Kilisedekiler:
-10 mil uzakta su var.
Hz. Ali r.a.
- Oraya gitmeye gerek yok şurayı kazın.
İşaret edilen yer kazılır. Büyük bir taş ortaya çıkar. Uğraşırlar uğraşırlar değil taşı kaldırmak oynatamazlar bile.
Hazret-i Ali r.a. gelir. Mübârek parmaklarını taşın altına sokarlar, sanki bire tüy misali kalkar. Taşın kalkmasıyla beraber saf, tatlı ve soğuk bir su fışkırır. Sevinç ve şükürle sular içilir, kaplar dolar.
Kilisenin Papazı diğer kilisedekiler uzaktan onları seyretmektedirler, durumu görünce, Sevinç içinde Hz. Ali’nin huzûruna gelir ve sorarlar:
-Peygambermisiniz?. Yoksa…
-Hayır ben peygamber değilim, ama son peygamberin dâmâdı ve halifesiyim!
Papaz hemen kelime-i şehâdet getirerek Müslüman olup şöyle der:
-Ey mü’minlerin emiri! Bu kiliseyi, bu taşı kaldıran zâtı bekleyip görmek için yapmışlardır. Kitaplarımızda yazar, büyüklerimiz anlatırdı; burada bir kuyu vardır. Üzerindeki taşı peygamber veya onun Halifesi kaldırabilir. Bu taşı sizin kaldırdığınızı görünce, yıllardır beklediğim arzuya kavuştuk.
Hazret-ü Ali buyurdu ki:
-Allahü teâlâya hamd olsun!
Ve râhib orduya katılıp, şehit olmak saâdetine kavuşur.
Çevrimdışı m.gezer38
Uzman Üye
*****
788
3.941
3. Sınıf Öğretmeni
# 23 Mar 2013 11:23:23
İHTİYAR ANADAN 5 YAVRUSUNA MEKTUP ve
OĞULLARIN ANALARINA CEVABI
Köyümüz şehirden yüksek mi yüksek,
Baban yaşlanıyor oğul, bilmem ki n'etsek?
Söz dinlemiyor artık ahırdaki eşek,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Sizi 9 ay 10 gün karnımda taşıdım,
Beş oğul bir kızım için yaşadım,
Şimdi halim kalmadı, gençliğimi boşadım,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Köyde bacalar eskisi gibi tütmüyor,
Çorba bile boğazımızdan geçmiyor,
Takatimiz kalmadı işler bitmiyor,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Geçenlerde kasabadan köye doktor geldi,
Sağlam kimse kalmadı herkese ilâç verdi,
Bana da 'Kendini yorma ansızın gidersin.' deyiverdi,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Eskiden köyümüzde yağız delikanlılar vardı,
Gelinler al duvak içinde, giderken ağlarlardı,
Gençler köyü terkettiler, şimdi ihtiyarlar kaldı,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Hani yalnız yaşayan komşumuz Ali Amca vardı,
O da rahmetli oldu, cenazesi ortada kaldı,
Mezarını kazacak delikanlı bulunamadı,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Analarda ciğer, evlâtlarda merhamet olur,
Gezen görür, yaşayan ölür, eden elbet bulur,
Hayır duamızı alın biz ölmeden ne olur,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Sizin huzurunuzu kaçırmak istemem,
Gelinlerimi severim asla kin beslemem,
Şimdi gelmezseniz cenazeme de istemem,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
OĞULLARIN ANALARINA CEVABI
(1. oğul)
Ana, şimdi Akdeniz sahillerindeyiz,
Buralar çok güzel size de tavsiye ederiz,
Çocuklar diyor ki, 'Ölürüz de o köye gitmeyiz!'
Kusura bakma, çocuklar istemezse biz gelemeyiz!
(2. oğul)
Ana, mektup yazmışsın bize boşu boşuna,
Çünkü daha açarken gitmedi hanımın hoşuna,
İdare edin artık, bu sene de yalnız başına,
Kusura bakma, ben hanımı gönderemem ana!
(3. oğul)
Ana, gönderdiğin mektubu şimdi okudum hanıma,
Dedi ki 'Bu devirde hizmet var mı Allahaşkına?'
Ne olur, soğuk su katma benim pişmiş aşıma,
Kusura bakma ana, gönderemem hanımı sana asla!
(4. oğul)
Ana darılma, vakit bulup da mektubunu okuyamadım,
Şimdi okuyunca ne demek istediğini çok iyi anladım.
Benim hanımdan başka çağıracak gelin mi bulamadın?
Kusura bakma gönderemem, hanım köye alışamaz ana!
(5. oğul)
Ana, ağabeyim söyledi, hizmete benim hanımı çağırmışın,
Olur mu öyle şey, doğalgazdan sobalı eve nasıl alışsın?
Bir de önceden başlamış günleri var, yarım mı kalsın?
Kusura bakma ana gönderemem, bu sene benimki kalsın!
(Ortak çözüm)
Beş kardeş hanımlarıyla bir araya geldiler.
'Anamızın isteği yerinde, âcil çözüm bulalım!' dediler.
Biz ne yapacağız diye düşünürlerken, aklı gelinler verdiler.
Kusura bakma ana, sana hizmete BACIMIZI uygun gördüler!
Alıntıdır.
Çevrimdışı zalim09
Bilge Üye
*****
7.885
16.332
Öğretmen Adayı
# 23 Mar 2013 14:26:19
Kuran okuyordu. Bir ara susuzluğun verdiği, yorgunluğun verdiği tesirle uzaklara daldı Kuran okurken... Diz üstü oturmuş Kuran okurken, başı öne eğildi uykuya dalmıştı birden bire... Uykudayken rüyasında önünde bir koridor o koridorlar açılıyordu. Onu tutanlar götürüyorlardı, buradan buradan diyorlardı... Sonra o koridorlardan geçti, ...orada bir ışık kümesi gördü orada birileri oturuyordu yaklaşınca birden ne görsün... Allah'ın Resulü oradaydı. Bir yanında Hz. Ebu Bekir öteki yanında Hz. Ömer vardı. Allah'ın Resulüyle karşı karşıya kalmıştı, Allah Resulü bakıyor gülümsüyordu:
- Osman geldin mi?
- Geldim ya Resulallah..
- Seni susuz mu bıraktılar?
- Beni susuz bıraktılar Ya Resulallah..
- Seni hapis mi ettiler?
- Beni hapis ettiler..
- Seni mescide indirmiyorlar mı?
- Beni mescide indirmiyorlar..
- Sen aç mı kaldın?
- Ben aç kaldım Ya Resulallah..
- Ya Osman dilersen iftarı bizim yanımızda yapabilirsin istersen yardımına gelip seni kurtarsınlar..
- Sizinle birlikte iftar etmek isterim ya Resulallah..
- Hadi Osman acele et gel bu akşam seni bekliyoruz, beraber iftar yapacağız..
Birden sıçradı, uyanmıştı. Cuma günü akşam üstüydü...
Hanımı geldi:
Ne oldu Osman? dedi.
Demin Resulallahı gördüm, beni çağırıyordu. Ben gitmek üzereyim demek ki..
Birden entarisini çıkardı, bana şalvar getirin dedi. Hayatı boyunca şalvar giymemişti... O an şalvar giydi, sadece o an.. Ve o kadar edepliydi ki biraz sonra şehit edileceğinden edep yeri açılmasın diye şalvar giyecekti. Biliyordu ki o zalimler onu yerde sürükleyeceklerdi.
Kapı zorlanıyordu, ve hanımına dedi ki terk edin burayı beni yalnız bırakın, beni Kuranla baş başa bırakın..
Kuran önündeydi başını önüne eğmişti, sadece Kuran'a bakıyordu kapıyı kıranlara bakmıyordu bile.. Sonra birisi içeri girdi, sakalından tuttu onu ve o an başını kaldırdı baktı birde ne görsün sevdiği bir insanın oğluydu, sevdiği bir dostunun oğluydu ve şunu dedi:
"Baban görseydi bunu sana ne diyecekti"
O an gözlerinden yaşlar geldi, ağlıyordu halife. Delikanlı bırakıp kaçtı. Sonra üst üste başına gelen demir darbeleri meleklerin haya ettiği o büyük insanın başını yarmıştı. Mübarek kanı Kuranı Kerimin üzerine "Onlara karşı sana Allah yeter" ayetinin üzerine damlıyordu..
Ve Hazreti Osman Şehit Edilmişti...
alıntı
Çevrimdışı pelinBAS05
Uzman Üye
*****
1.680
3.563
# 23 Mar 2013 14:37:35
Zalim09 hocam ,affınıza sığınarak sizin gibi mübarek bir insan neden böyle bir nick kullanır anlayamadım;)
Çevrimdışı hercaihoca
Uzman Üye
*****
1.403
6.356
2. Sınıf Öğretmeni
# 23 Mar 2013 22:46:18
ANZAKLI ÖMER'İN ÖYKÜSÜ
1957 yılında İstanbul Tıp Fakültesi'nden mezun olup ihtisas yapmak üzere ABD'ye giden doktor Ömer Musluoğlu görev yaptığı hastahanede başından geçen çok enteresan bir hadiseyi şöyle anlatıyor:
"Amerika 'ya gittiğim ilk yıllar ( 1957) lisanım pek o kadar iyi değil. New York'da Medical Center Hospital adlı bir hastahanede görev almıştım. Fakat vazifem kan almak, kan vermek, serum takmak, elektrokardiyoğrafi çekmek gibi işler.. Hastaya o kadar önem veriyorlar ki yeni doktorlar hemen direk olarak hasta muayenesine, tedavisine verilmiyor. Diğer zamanlarda da laboratuarda çalışıyorum.
Bir hastaya gittim. Yaşlıca bir adam. Tahminen yetmiş beş yaşlarında tabii kendisi ile ingilizce konuşuyorum.
- Kan vereceğim kolunuzu açar mısınız?
Çünkü adamcağız kanser hastası olduğu halde üstelik kansızdı. Elimde kan torbası da var tabii ki.. Pazusunu açtım. Baktım pazusunda dövme şeklinde bir Türk bayrağı var. Çok ilgimi çekti benim. Kendisine sormadan edemedim.
- Siz Türk müsünüz?
Kaşlarını yukarıya kaldırarak "Hayır" manasında işaret yaptı. Ama ben hala merak ediyorum:
- Peki bu kolunuzdaki Türk bayrağı nedir?
"Aldırma işte öylesine bir şey dedi. Ben yine ısrarla dedim ki:
- Fakat benim için bu bayrak çok önemli. Dikkatimi çekti. Çünkü bu benim milletimin bayrağı, benim bayrağım...
Bu söz üzerine gözlerini açtı. Derin derin yüzüme baktı ve mırıltı halinde sordu:
- Siz Türk müsünüz?
- Evet Türk'üm...
İhtiyar gözlerime bakarak tanıdık bir göz arıyor gibiydi. Anlatmaya başladı:
- Yıl 1915. Sen hatırlamazsın o yılları. Çanakkale diye bir yer var Türkiye'de .Orada savaşmak üzere bütün Hıristiyan devletlerden asker topluyorlardı. Ben Anzak'tım, Avustralya Anzaklarından.. İngilizler bizi toplayıp dediler ki: "Barbar Türkler Hıristiyan dünyasını yakıp yıkacaklar. Bütün dünya o barbarlara karşı cephe açmış durumda. Birlik olup üzerine gideceğiz. Bu savaş çok önemlidir." Biz de inandık sözlerine vaadettiklerine... Savaşmak isteyenler arasına katıldık.
Avustralyalı Anzaklı ihtiyar anlatmaya devam ediyordu:
- İngilizler, Türklere karşı topladığı askerlerin tamamını Çanakkale'ye sevkediyorlarmış. Bizi gemilere doldurup Mısır'a getirdiler o zaman. Mısır'da şöyle böyle birkaç ay talim gördük. Atış talimi. Ondan sonra da bizi alıp Çanakkale'ye getirdiler.
Savaşın şiddetini ben ilk orada gördüm. Öyle ki denize düşen gülleler suları metrelerce yukarı fışkırtıyor, gökyüzünde havai fişekler, geceyi gündüze çeviriyordu zaman zaman... Her taaruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatının baharında can veriyordu. Fakat biz hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti uzaktan gördükçe şaşırıyorduk. Teknolojik yönden çok çok üstün olduğumuz gibi sayı bakımından da fazlaydık. Peki onlara bu cesaret ve kuvveti veren şey neydi? İlk başlarda zannediyordum ki İngilizlerin bize anlattığı gibi Türkler barbarlıktan böyle saldırıyorlar. Meğer barbarlıktan değil, kalplerinde ki vatan sevgisinden kaynaklanıyormuş. Bunu nereden anladığımı söyleyeyim.
Biz karaya çıktık. Taarruz edemiyoruz. Bizi püskürtüyorlar. Tekrar taaruz ediyoruz. Bizi tekrar püskürtüyorlar. Tekrar taaruz ediyoruz. Derken böyle bir taarruzda başımdan yediğim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmişim.
Meraktan ağzım açık yaşlı Avustralya'lıyı dinliyorum. Savaşın dehşetli anılarını anlatırken hastalığına rağmen tir tir titremeye başlamıştı. Devam etti:
- Gözlerimi açtığımda kendimi yabancı insanların arasında gördüm. Nasıl korktuğumu anlatamam. Çünkü İngilizler bize Türkleri barbar, vahşi kimseler olarak tanıttı ya... Ama dikkat ettim. Yaralarımı sarmışlar. Bana hiç de öfkeli bakmıyorlar. Kendime geldim iyice bu defa çantalarında bulunan yiyeceklerden ikram ettiler bana. İyi biliyorum ki onların yiyecekleri çok çok azdı. Bu haldeyken bile kendileri yemeyip bana ikram ediyorlardı. Şoke oldum doğrusu. Dedim ki; kendi kendime:
- Bu adamlar isteseler şu anda beni öldürürler. Ama öldürmüyorlar... Veyahut isteseler önceden öldürebilirlerdi. Halbuki beni cephenin gerisine götürdüler. Biz esirlere misafir gibi davranıyorlardı. Bu duygularla "Yazıklar olsun bana" dedim. "Böyle asil insanlarla niye savaşıyorum ben. Niye savaşmaya gelmişim. Bu İngiliz milleti ne yalancıymış, ne kadar Türk düşmanıymış"diyerek pişman oldum. Ama bu pişmanlığım fayda etmiyor ki... Bu iyiliğe karşı ne yapsam düşündüm durdum günlerce.....
Nihayet bizi serbest bıraktılar. Memleketime döndüm. İşte memlekette Türk milletini ömür boyu unutmamak için koluma bu dövme Türk bayrağını yaptırdım. Bu bayrağın esrarı bu işte. Benim gözlerim dolu dolu ihtiyara bakarken o devam etti:
- Talihin cilvesine bakın ki o zaman ölmek üzere iken yaralarıma iyileştirerek, sıhhate kavuşmama çaba sarfeden Türkler idi. Şimdi de Amerika gibi bir yerde yıllar sonra yine iyileştirmeye çaba sarfeden bir Türk...
Ne garip değil mi? Avustralya 'dan Amerika'ya gelirken bir Türkle karşılaşacağımı hiç tahmin etmezdim. Size minnettarım. Siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsınız. Bizi hep kandırmışlar... Buna bütün kalbimle inanıyorum.
Peşinden nemli gözlerle "Bana adınızı söyler misiniz? dedi. "Ömer" cevabını verdim. Gayet merakla tekrar sordu:
- Peki niçin Ömer ismin, vermişler sana ?
- Babam müslümanların ikinci halifesinin isminden ilham alarak bana Ömer adını vermiş. - Yahu senin adın Müslüman adı mı ?
Ben "Evet, Müslüman adı" deyince yüzüme baktı baktı, birden doğrulmak istedi. Ben mani olmak istedim. Israr etti.
Ama niye ısrar ediyordu?
İhtiyarın ısrarına dayanamayıp yatakta oturmasına yardım ettim. Gözleri dolu soluydu. Yüzüme bakarak dedi ki:
- Senin adın güzelmiş. Benim adım şimdiye kadar Mr. Josef Miller idi. Şimdiden sonra "Anzaklı Ömer" olsun.
- Olsun
Peki doktor beni Müslüman eder misin? Müslüman olmak zor mu?
Şaşırdım. Nasıl da birdenbire Müslüman olmaya karar vermişti. Meğer o yaşa gelinceye kadar içten içe hep düşünüyormuş da kimseyle konuşamadığı için, soramadığı için konuşamıyormuş.. - Tabii dedim, Müslüman olmak çok kolay.
Sonra kendisine imanın ve İslamın şartlarını anlattım. Kabul etti. Hem kelime-i şahadet getiriyor, hem de çocuklar gibi ağlıyordu.
Yaşlılık bir yandan, hastalık bir yandan, bir de yıllardan beri içinde kavuşmak isteyip de bilemediği için kavuşamadığı İslamiyet'e olan hasretin sona ermesi bir yandan bu yaşlı gönlü duygulanmıştı. ...Mırıldandı:
- Siz müslümanlar tesbih çekersiniz, bana da bir tesbih bulsan da ben de yattığım yerden tesbih çekerek Allah'ımı ansam olur mu?
Bu sözden de anladım ki dedelerimiz savaş esnasında Hakk'ı zikretmeyi ihmal etmiyormuş. Neyse uzatmayayım hemen bir tesbih bulup kendisine getirdim.
Hasta yatağında tesbih çekiyor, biz de gerektiğinde tedavisiyle ilgileniyorduk. Fakat benim için o daha bir başkalaşmıştı. Müslüman olmuştu.
Bir gün yanına gittiğimde samimi bir şekilde rica etti.
- Beni yalnız bırakma olur mu?
- Ne gibi Ömer amca?
- Ara sıra gel de bana İslamiyeti anlat! Sen çok güzel şeylerden bahsediyorsun. O sözleri duydukça kalbim ferahlıyor.
O günden sonra her gün yanına gittim. Bildiğim kadarıyla dinimizi anlattım. Fakat günden güne eriyip tükeniyordu.
Kaç gün geçti tam hatırlamıyorum. Hastanenin genel hoparlöründen bir anons duydum. "Doktor Ömer! Lütfen 217 numaralı odaya gelin!"
Dedim ki içinden "Bizim Ömer amca galiba yolcu?"hemen yukarı çıktım. Odasına vardığımda gördüğüm manzara aynen şöyleydi:
Sağ elinde tesbih, açık duran sol kolunun pazusunda dövme Türk bayrağı, göğsünde imanı ile koskoca Anzaklı Ömer son anlarını yaşıyordu.
Hemen başucuna oturdum. Kendisine kelime-i şehadet söylettirdim. O şekilde kucağımda teslim-i ruh etti....
Bir Çanakkale gazisi görmüştüm. Yıllar sonra da olsa Müslüman Türk milletine olan sevgisi sayesinde kendisine iman nasip olmuştu.
"Ne yalan söyleyeyim, ağladım..."
Alıntıdır-----
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 24 Mar 2013 16:00:08
Okuldaki ikinci ayımda, hocamız test sorularını dağıttı. Ben okulun en iyi öğrencilerinden biriydim. Son soruya kadar soluk almadan geldim ve orada çakıldım kaldım. Son soru şöyleydi:
“Her gün okulu temizleyen hademe kadının ilk adı nedir?..”
Bu herhalde bir çeşit şaka olmalıydı. Kadını yerleri silerken hemen her gün görüyordum. Uzun boylu, siyah saçlı bir kadındı. 50′lerinde falan olmalıydı. Ama adını nerden bilecektim ki!.. Son soruyu yanıtsız bırakıp kağıdı teslim ettim. Süre biterken bir öğrenci, son sorunun test sonuçlarına dahil olup olmadığını sordu. “Tabii dahil” dedi, hocamız.. “İş yaşamınız boyunca insanlarla karşılaşacaksınız. Hepsi birbirinden farklı insanlar. Ama hepsi sizin ilginiz ve dikkatinizi hakkeden insanlar bunlar. Onlara sadece gülümsemeniz ve `Merhaba’ demeniz gerekse bile..” Bu dersi hayatim boyunca unutmadım. O hademenin adını da.. Dorothy idi.
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 24 Mar 2013 16:03:46
Eski zamanlarda bir kral, saraya gelen yolun üzerine kocaman bir kaya koydurmuş, kendisi de pencereye oturmuştu. Bakalım neler olacaktı?.
Ülkenin en zengin tüccarları, en güçlü kervancıları, saray görevlileri birer birer geldiler, sabahtan öğlene kadar. Hepsi kayanın etrafından dolaşıp saraya girdiler. Pek çoğu kralı yüksek sesle eleştirdi. Halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları temiz tutamıyordu. Sonunda bir köylü çıkageldi. Saraya meyve ve sebze getiriyordu. Sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarıldı ve ıkına sıkına itmeye başladı. Sonunda kan ter içinde kaldı ama, kayayı da yolun kenarına çekti. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki, kayanın eski yerinde bir kesenin durduğunu gördü. Açtı.. Kese altın doluydu. Bir de kralın notu vardı içinde.. “Bu altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir” diyordu kral. Köylü, bugün dahi pek çoğumuzun farkında olmadığı bir ders almıştı. “Her engel, yasam koşullarınızı daha iyileştirecek bir fırsattır..”
Çevrimdışı FTM40
Uzman Üye
*****
1.365
6.005
# 24 Mar 2013 16:07:59
OSMAN EFENDİ
Osman Efendi bir sabah müthiş bir baş ağrısıyla uyanır. İlaç alır, geçmez. Bir iki gün bekler, ağrı devam eder. Doktor çağrılır. Doktor muayene eder, ağrı kesiciler verir, gider. Lakin Osman Efendinin baş ağrısı artarak sürer.Üstüne üstlük baş ağrısı yanı sıra gözleri de yaşarmaya baslar.Başka doktorlar çağrılır... Osman Efendi Uşak'ın ileri gelenlerindendir, ağrıyı kesene servet vaat eder.Doktorların hiçbiri ağrıyı durduramadığı gibi sebebini de bulamaz. Ev halkı birbirine karışır, baş ağrısından geceleri uyuyamayan Osman Efendiyi İstanbul'a götürmeye karar verirler. İstanbul'da en iyi doktorlar seferber olur.
Röntgenler, beyin tomografileri çekilir, testler yapılır... Görünüşe bakılırsa Osman Efendi turp gibidir. Oysa dayanması gittikçe zorlaşan baş ağrısı ve gözyaşları hayatı çekilmez hale getirmiştir.Ağrı kesici iğnelerle zor ayakta duran Osman Efendi bu defa da apar topar yurtdışına götürülür. O devirde Amerika değil İsviçre moda, Zürih'e gidilir. Haftalarca hastanede kalınır, onlarca profesör konsültasyon yapar, testler tekrarlanır. Sonuç: Osman Efendiye teşhis konulamaz. Artık yerinden kalkamayan Osman Efendiye ağrı kesici iğneler verilir, ülkesine dönüp "dinlenmesi", daha doğrusu son günlerini -evinde- geçirmesi tavsiye edilir. Osman Efendi bitkin, aile perişan. "Kader" denilir, Uşak'a dönülür. Osman Efendi yayla evinde bir odaya yatırılır ve ağrı kesici iğnelerle ölümü beklemeye başlar. Bir gün, hastanın keyfi gelsin diye, Osman Efendinin eski berberi Berber Mehmet çağrılır. Berber yataktan kalkamayan Osman Efendiyi tıraş ederken, adamcağız derdini anlatır ve ölümü beklediğini söyler. Berber Mehmet bir an düşünür. "Beyim?" der, "Sakın sizin burnunuzda kıl dönmüş olmasın" Bir bakar, "Hah işte der. "Kıl dönmüş." Osman Efendinin şaşkın bakışlarına aldırmaksızın çantasından cımbızı kaptığı gibi kılı çeker. Ev halkı Osman Efendinin köyü ayağa kaldıran çığlığıyla odaya koşar. Berber Mehmet, Osman Efendinin elinden zor alınır ve cımbızın ucunda tuttuğu yirmi santimlik kılla kapı dışarı edilir.Osman Efendinin kanayan burnuna pansumanlar yapılır, kolonyalar koklatılır ve yaşlı adam tekrar yatağına yatırılır. Ertesi sabah Osman Efendi aylardır ilk defa rahat bir uykudan uyanır. Gözlerinin yaşarması geçmiştir. Baş ağrısından ise eser kalmamıştır. Dönen kılın sinire yürüyüp gittikçe uzayarak dayanılmaz ıstıraplara yol açtığını doktorlar ancak o zaman keşfeder. Çözümün bu kadar basit olabileceği kimsenin aklına gelmemiştir. Sapasağlam ayağa kalkan Osman Efendi, Berber Mehmet'i çağırtır ve ona bir servet bağışlar.
Çevrimdışı atom111
Uzman Üye
*****
1.653
6.996
# 24 Mar 2013 16:57:44
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
İHTİYAR ANADAN 5 YAVRUSUNA MEKTUP ve
OĞULLARIN ANALARINA CEVABI
Köyümüz şehirden yüksek mi yüksek,
Baban yaşlanıyor oğul, bilmem ki n'etsek?
Söz dinlemiyor artık ahırdaki eşek,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Sizi 9 ay 10 gün karnımda taşıdım,
Beş oğul bir kızım için yaşadım,
Şimdi halim kalmadı, gençliğimi boşadım,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Köyde bacalar eskisi gibi tütmüyor,
Çorba bile boğazımızdan geçmiyor,
Takatimiz kalmadı işler bitmiyor,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Geçenlerde kasabadan köye doktor geldi,
Sağlam kimse kalmadı herkese ilâç verdi,
Bana da 'Kendini yorma ansızın gidersin.' deyiverdi,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Eskiden köyümüzde yağız delikanlılar vardı,
Gelinler al duvak içinde, giderken ağlarlardı,
Gençler köyü terkettiler, şimdi ihtiyarlar kaldı,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Hani yalnız yaşayan komşumuz Ali Amca vardı,
O da rahmetli oldu, cenazesi ortada kaldı,
Mezarını kazacak delikanlı bulunamadı,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Analarda ciğer, evlâtlarda merhamet olur,
Gezen görür, yaşayan ölür, eden elbet bulur,
Hayır duamızı alın biz ölmeden ne olur,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
Sizin huzurunuzu kaçırmak istemem,
Gelinlerimi severim asla kin beslemem,
Şimdi gelmezseniz cenazeme de istemem,
Gelinlerden biri gelip, hizmet etse oğul!
OĞULLARIN ANALARINA CEVABI
(1. oğul)
Ana, şimdi Akdeniz sahillerindeyiz,
Buralar çok güzel size de tavsiye ederiz,
Çocuklar diyor ki, 'Ölürüz de o köye gitmeyiz!'
Kusura bakma, çocuklar istemezse biz gelemeyiz!
(2. oğul)
Ana, mektup yazmışsın bize boşu boşuna,
Çünkü daha açarken gitmedi hanımın hoşuna,
İdare edin artık, bu sene de yalnız başına,
Kusura bakma, ben hanımı gönderemem ana!
(3. oğul)
Ana, gönderdiğin mektubu şimdi okudum hanıma,
Dedi ki 'Bu devirde hizmet var mı Allahaşkına?'
Ne olur, soğuk su katma benim pişmiş aşıma,
Kusura bakma ana, gönderemem hanımı sana asla!
(4. oğul)
Ana darılma, vakit bulup da mektubunu okuyamadım,
Şimdi okuyunca ne demek istediğini çok iyi anladım.
Benim hanımdan başka çağıracak gelin mi bulamadın?
Kusura bakma gönderemem, hanım köye alışamaz ana!
(5. oğul)
Ana, ağabeyim söyledi, hizmete benim hanımı çağırmışın,
Olur mu öyle şey, doğalgazdan sobalı eve nasıl alışsın?
Bir de önceden başlamış günleri var, yarım mı kalsın?
Kusura bakma ana gönderemem, bu sene benimki kalsın!
(Ortak çözüm)
Beş kardeş hanımlarıyla bir araya geldiler.
'Anamızın isteği yerinde, âcil çözüm bulalım!' dediler.
Biz ne yapacağız diye düşünürlerken, aklı gelinler verdiler.
Kusura bakma ana, sana hizmete BACIMIZI uygun gördüler!
Alıntıdır.
Bacılar zevkle bakarlar ya gelseler ...Rabbim kimseye muhtaç etmasin.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 25 Mar 2013 12:36:08
Adamın birisi, denizin kenarında, kıyıya vurmuş denizyıldızlarını birer birer tutup denize fırlatıyormuş. O sırada bir adam yaklaşmış ve:
"-Ne yapıyorsun?" diye sormuş.
"-Ben..." demiş adam, "denizyıldızlarını kurtarıyorum." Diğeri:
"-Ama sayıları o kadar çok ki, ne fark eder." diye devam etmiş. Adam kumların üzerinden bir denizyıldızı daha almış ve denize atmış:
"-Bak, onun için çok şey fark etti." demiş.
-----------
Her birimizin etrafında kıyıya vurmuş sayısız denizyıldızı var. Her gün onlarca, yüzlerce insanın küfür bataklığına düşmesine sessiz kalmak, dert sahibi bir mü'minin kabul edebileceği bir şey değildir. Bazen kendimiz de bir denizyıldızı gibi kıyıya vurabiliriz. O zaman tutunacağımız sağlam bir kulp ve bizi tekrar muhtaç olduğumuz âb-ı hayata döndürecek bir merhamet eli ararız.
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 25 Mar 2013 18:02:21
Küçük kızdan büyük ders
Küçük bir kız öğretmeni ile balinalar hakkında konuşuyordu. Öğretmen bir balinanın insanı yutmasının fiziksel olarak imkânsız olduğunu söyledi, çünkü balinaların boğazı çok küçüktür. Küçük kız “Yunus peygamberi” bir balinanın yuttuğunu söyledi, sinirlenen öğretmen balinanın insanı yutamayacağını tekrarladı, bu imkânsızdı. Küçük kız şöyle dedi:
“Cennete gittiğim zaman Hz. Yunus’a soracağım.”
Öğretmen “Ya Hz. Yunus cehenneme gittiyse?” diye yanıtladı.
Küçük kız ” O zaman sen sorarsın” dedi.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 25 Mar 2013 23:47:30
Vaktiyle bir derviş berbere gidip:
- Vur usturayı berber efendi, der.
Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer.
Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak:
Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye bağırır.
‘Dövene elsiz, sövene dilsiz’ olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile: 'Kabak aşağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler. Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Berber dervişe bakar, sorar:
- Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir:
- Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı!
.Çin'de bir üniversitede yaşanmış gerçek bir olay
Kızın biri yeni aldığı bisikletiyle okula geliyor ve okulun bahçesindeki bisiklet parkına henüz kilit almadığı için öylece bırakıyor...Derslerin bitiminde eve gitmek için bisikletinin yanına gelince bisikletinin yerinde olmadığı görüyor ve çok sinirleniyor..Ertesi sabah okula geldiğinde bisikletini üzerinde bir notla bir gün önce bıraktığı yerde buluyor ..Üzerindeki notta 'Çok özür dilerim ama bisikletine gerçekten ihtiyacım vardı.Aldıktan iki saat sonra geri getirdim ama sanırım çıkışına yetişemedim,çok üzgünüm,anlayışın içinde teşekkürler' Kız bu olay üzerine doğruca bir bisikletçiye gidiyor ve beş tane kilit alarak okula dönüyor..Bisikletini iyice kilitleyip beş farklı anahtarla derse giriyor ve olayı arkadaşlarına anlatıyor ..Ders bitiminde beş kilit taktığını anlattığı arkadaşlarıyla beraber bisikletini almaya gittiğinde şok oluyor..Bisikletinin üzerinde on tane kilit ve birde not var..'Eğer ben acil olduğu zaman kullanamayacaksam sen hiç kullanamayacaksın...
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 09 May 2013 21:03:46
NAMAZI GECİKTİRİRSEN...
Anneannesinin sözleri yankılandı kulaklarında: ''Oğlum namaz hiç bu vakte bırakılır mı?'' Anneannesinin yaşı yetmişe dayanmış, ama ezan
okunduğu vakit yerinden sıçrar, yaşından beklenmeyecek bir hızla abdestini alır ve namazını kılardı.
Kendisi ise,nefsini bir türlü yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep... namaz son dakikalara kalıyor, bu sebeple namazını alelacele eda ediyordu. Bunu düşünerek kalktı yerinden, gözü saate kaydı. Yatsı ezanının okunmasına on beş dakika kalmıştı. Başını her iki yöne pişmanlıkla sallayarak, "Yine geciktirdim namazı." dedi kendi kendine.
Kıvrak hareketlerle abdestini aldı ve daha elini yüzünü tam kurulamadan kendisini odasına attı. Mecburen, hızlı hareketlerle namazı eda etti. Tesbihatını yaparken anneannesini düşünmeden edemedi. "Bu halimi görse, tatlı-sert kızardı yine bana." dedi. Çok seviyordu onu ...Hele öyle bir namaz kılışı vardı ki, onu hep bir gökkuşağı hayranlığıyla seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardı ki... hicabından renkten renge girerdi.
O gün akşama kadar derse girmişti. Müthiş bir ağırlık vardı üzerinde. Duasını yaparken, başını ellerinin arasına alıp secdeye durdu. Namazdan sonra bir süre bu şekil tefekkür etmeyi severdi. Gözleri kapanır gibi oldu. "Ne kadar da yorulmuşum." dedi. Daldı gitti öylece....
Kıyamet kopmuştu. Mahşeri bir kalabalık vardı. Her yön insanlarla doluydu. Kimi dona kalmış, hareketsiz bir şekilde etrafı izliyor; Kimi sağa sola koşturuyor, kimisi de diz çökmüş, başı ellerinin arasında bekliyordu. Yüreği yerinden fırlayacak gibi atıyor, adeta kafesinden kurtulmaya çalışıyor,soğuk soğuk terler döküyordu. Hayattayken kıyamet, sorgu sual ve mizan hakkında çok şey duymuş ve ahiret hayatı adına bu kavramlar kendisi için köşe taşı olmuşlardı. Ama mahşer meydanında ki ürperti, korku ve bekleyişin bu denli dehşet vereceğini düşünmemişti.
Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir sağa, bir sola baktı. "Benim ismimi mi okudunuz?" dedi dudakları titreyerek.....
Kalabalık birden yarılmış, bir yol olmuştu önünde. İki kişi kollarına girdi. Mahşer meydanının vazifelileri oldukları belliydi. Kalabalık arasından şaşkın bakışlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmişlerdi. Melekler her iki yanından uzaklaştılar. Başı önündeydi. Bütün hayatı, bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden...." Şükürler olsun " dedi, kendi kendine ve devam etti; " Gözlerimi dünyaya açtım,Hep hizmet eden insanları gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koşuyor, malını islam yolunda harcıyordu. Annem eve gelen misafirleri ağırlıyor, yemek sofralarının biri kalkıp, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. İnsanlara hizmete çalıştım. Onlara Allah'ı anlattım. Namazımı kıldım. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kaçındım. "Kirpiklerinden aşağı gözyaşları dökülürken, "Rabbimi seviyorum, en azından sevdiğimi zannediyorum." Diyordu. Ama bir yandan da "O'nun için ne yapsam az, Cennet'i kazanmama yetmez." Diye düşünüyordu.Tek sığınağı Allah'ın rahmetiydi.
Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyordu. Sırılsıklam olmuş, zangır zangır titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi
bekliyordu. Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kağıt, mahşer meydanında ki kalabalığa döndüler. Önce ismi okundu. Artık ayakları tutmaz olmuştu. Neredeyse yığılıp kalacaktı. Heyecandan gözlerini kapamış, okunacak hükme kulak kesilmişti.
Mahşeri kalabalıktan bir uğultu yükseldi. Kulakları yanlış mı duyuyordu? İsmi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne yığıldı. Hayretten dona kalmıştı." Olamaaaazzzz " diye bağırdı. Sağa sola koşturdu. "Ben nasıl Cehennemlik olurum? Hayatım boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koşturdum. Hep rabbimi anlattım." Diyordu.
Gözleri sağanak olmuş, titrek vücudunu ıslatıyordu. Vazifeli iki melek kollarından tuttu. Ayaklarını sürüyerek ve kalabalığı yararak
alevleri göklere yükselen Cehennem'e doğru yürümeye başladılar. Çırpınıyordu. Medet yok muydu? Bir yardım eden çıkmayacak mıydı?
Dudaklarından kelimeler kırık dökük, yalvarmayla karışık döküldü.."Hizmetlerim... Oruçlarım.... Okuduğum Kur'anlar......Namazım....Hiçbiri beni kurtarmayacak mı?" diyordu. Bağıra bağıra yalvarıyordu. Cehennem melekleri onu hiç sürüklemeye devam ettiler. Alevlere çok yaklaşmışlardı. Başını geriye çevirdi. Son çırpınışlarıydı.
Resülullah, "Evinin önünde akan bir ırmak içinde günde beş defa yıkanan bir insanı o ırmak nasıl temizler, günde beş vakit namazda insanı günahlardan öyle temizler." Buyuruyordu. "Oysa ki benim namazlarım da mı beni kurtarmayacak?" diye düşünüyordu.
" Namazlarım.....Namazlarım.... Namazlarım." diye diye hıçkırdı. Vazifeli melekler hiç durmadılar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem çukurunun başına geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakıyordu. Son bir defa dönüp geriye baktı. Artık gözleri de kurumuştu. Ümitleri sönmüştü. Başını öne eğdi. İki büklüm oldu.
Kollarını sıkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vücudunu birden bire havada buldu. Alevlere doğru düşüyordu. Tam bir iki metre düşmüştü ki, bir el kolundan tuttu.
Başını kaldırdı. Yukarıya baktı. Uzun beyaz sakallı bir ihtiyar onu düşmekten kurtarmıştı. kendisini yukarıya çekti. Üstündeki başındaki tozu silkerek ihtiyarın yüzüne baktı.
"Siz de kimsiniz ?" dedi.
İhtiyar gülümsedi: " Ben senin namazlarınım."
"Neden bu kadar geç kaldınız ?Son anda yetiştiniz. Neredeyse düşüyordum."dedi....
İhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; Başını salladı;
" Sen beni hep son anda yetiştirirdin, ...hatırladın mı?
Secdeye kapandığı yerden başını kaldırdı. Kan-ter içinde kalmıştı. Dışarıdan gelen sese kulak kabarttı. Yatsı ezanı okunuyordu.Bir ok gibi yerinden fırladı. Abdest almaya gidiyordu.
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 15 May 2013 14:58:31
"Bir Annenin Oğluna Yazdığı İbretlik Mektubu"[Ağlatabilir]
Annemin sadece bir gözü vardı. Öteki gözü çukurdu, yani yeri boştu.
Ondan nefret ediyordum. Çünkü bu durum beni arkadaşlarımın arasında utandırıyordu.
Babam, ben daha küçükken bir kazada öldüğünden, ailemizi geçindirmek de anneme kalmıştı. Bunun için okulda aşçılık yapıyordu.
İlk okulda iken bir gün annem bana "merhaba" demeye gelmişti. Sanki, yerin dibine geçmiştim. Bunu bana nasıl yapabilirdi.?
Onu görmezden geldim, ona nefretle bakarak oradan kaçtım...
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım bana, "..Senin annenin sadece bir gözü var. Diğeri ne biçim.!" Dedi. Diğerleri de gülüşüyorlardı.
O anda yerin dibine girmek ve de annemin ortadan kaybolmasını istedim.
Bu yüzden, o gün onunla karşılaşınca dedim ki:
-"Beni gülünç duruma düşüreceğine, ölsen daha iyi!.."
Annem karşılık vermedi. Sadece, tek gözüyle bana biraz baktı ve uzaklaştı gitti...
Dediklerim hakkında bir saniye bile düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu evde istemiyordum ama ev onun üzerineydi...
Çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda Singapur'a okumaya gittim.
Bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç ekleyerek kendime bir ev aldım.
Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan memnundum. Annemi unutmuştum...
Bir gün annem bizi ziyarete gelmişti. Öyle ya, kaç yıldır beni görmemişti.
Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini görünce birden korktular, sonrada güldüler.
"Babaanneniz" diyemedim. İçeri girince ilk fırsatta ona:
-"Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin.? Buradan hemen git.!" Dedim.
Bu çıkışıma annem kısık bir sesle:
-"Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim galiba.!" Dedi ve çıktı-gitti...
Aradan yine uzun bir zaman geçmişti.
Bir gün "mezunlar toplantısı" için okulumdan bir mektup aldım.
Karıma; "..iş seyahatine gidiyorum" diye bahane uydurdum.
Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma düştü.'Sadece meraktan' eski evime gittim.
Eski komşularımıza sorduğumda, "annemin öldüğünü" söylediler.
Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama içimde bir burukluk ve sızı hissettim.
Ben şaşkınca beklerken, "bana verilsin diye annemin bir mektup bıraktığını" söylediler.
Açtım ve okumaya başladım:
-En sevgili oğlum... Her zaman seni düşündüm.
Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için üzüldüm...
Mezunlar gününde geleceksin diye çok sevindim ve bekledim.
Ama; "seni görmek için yataktan kalkabilir miyim" diye çok düşündüm...
Seni büyütürken, 'tek gözümle' sürekli bir utanç kaynağı olduğum için de üzgünüm... biliyormusun biricik oğlum. .?
Sen küçücükken, babanla birlikte bir kaza geçirmiştin. Baban öldü fakat sen, bir gözünü kaybetmiştin. Bir anne olarak, senin tek bir gözle büyümene dayanamazdım...
Bu yüzden, babandan kalan tarlayı satarak, ameliyat masraflarına yatırdım.
İşte ,şimdi o yeri boş olan gözüm var ya , onu sana vermiştim. Nakil çok başarılı geçmişti, hiç fark edilmiyordu. "O gözle, biricik oğlum görüyor ya..." diye çok mutlu oluyordum . ana yüreği ya oğul, sana 'sen benim gözümle görüyorsun 'diyemedim ..
Başarılarından dolayı seninle o kadar gurur duyuyordum ki, bu bana yetiyordu.
Her şeye rağmen, sen benim oğlumsun...
Bütün sevgilerimle... Annen.
(Alıntıdır)
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:02:21
çok güzel hafız ahmet hocam
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:23:39
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
DOĞAN CÜCELOĞLU'NDAN BÜTÜN ANNE BABALARIN VE ÖĞRETMENLERİN OKUMASI GEREKEN BİR HİKAYE
Bir gün seminere başlamadan önce kısa boylu güler yüzlü birisi geldi, Hocam elinizi öpmek istiyorum, dedi. Ben el öptürmekten pek hoşlanmadığım için, yanaktan öpüşelim, dedim, öpüştük. Aramızda şöyle bir konuşma yer aldı:
- Hayrola, neden elimi öpmek istedin?
- Hocam, üç yıl önce sizin bir seminerinize katıldım. Hayatım değişti.
O seminerden sonra daha mutlu bir ailem var ve size teşekkür etmek istiyorum; onun için elinizi öpmek istedim.
- Ne oldu, nasıl oldu?
- Üç yıl önce şirketimizin organize ettiği iki günlük bir seminerde bizimle beraberdiniz. O seminerin bitişine doğru dediniz ki, "Bir insanın ana vatanı çocukluğudur. Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır."Bir süre sustu, bir şey hatırlamak ister gibi düşündü, sonra konuşmaya devam etti:
- Hatta daha da ilerisi için söylediniz; dediniz ki, "Bir ulusun en önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır." Ben bir baba olarak sizi duyduğum zaman kendi kendime düşündüm: Ben bir baba olarak çocuğumun çocukluğunu doya doya yaşamasına fırsatlar yaratıyor muyum? Böyle bir sorunun o zamana kadar hiç aklıma gelmediğini fark ettim. Ben ne yapıyorum, diye düşündüm.
Benim yaptığım sanırım birçok babanın yaptığının aynısıydı. Dokuz yaşındaki oğlum ben işten eve gelince beni görmemeye, benden kaçmaya çalışıyordu. Neden kaçmaya çalışıyordu, biliyor musunuz, Hocam?
- Hayır, neden?
- Çünkü onu görünce hemen şu soruyu soruyordum. "Oğlum bugün ödevini yaptın mı?" Tuhaf tuhaf bakıyor, gözünü kaçırıyor, daha da
*sıkıştırınca, hayır anlamına gelen, "cık" sesini çıkarıyordu.* Kızıyordum, söyleniyordum, "Niye yapmıyorsun ödevini!" diyordum.
Aramızda sürekli tartışmalar, sürtüşmeler oluşuyordu. Tabii bunun sonucunda bütün aile huzursuz oluyordu.
Burada biraz sustu, soluklandı. Sanki hatırlamak istemediği anılar vardı; onların üstesinden gelmeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya devam etti:
- Ben sizin seminerinizden çıktıktan sonra düşünmeye başladım. "Ben ne biçim babayım," diye kendime sordum. Seminer için geldiğim*
İstanbul'dan çalışma yerim olan Kayseri'ye gidinceye kadar düşündüm; otobüste bütün gece düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki, eşimle konuşayım, biz birlikte bir karar alalım. Diyelim ki bu çocuk isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama doya doya çocukluğunu yaşasın.
- Radikal bir karar!*
- Evet, uçta bir karar, ama bu karar içime çok iyi geldi, Hocam.
Gerginliğim, üzüntüm gitti, içim rahat etti. Ben eve gelince eşime dedim ki, hadi gel otur, konuşalım. Yemekten sonra oturduk konuştuk, çocuklar yattı biz konuşmaya devam ettik. Seminerde anlatılanları aktardım, böyle böyle böyle diye izah ettim ona ve en nihayet dedim ki, ya benim gönlümden ne geçiyor sana söyleyeyim. Bizim oğlumuz var ya bizim oğlumuz, o isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama çocukluğunu yaşasın! Şimdiye kadar onun çocukluğunu yaşamasıyla ile ilgili pek bir çaba göstermedik, bir bilinç göstermedik, oluruna bıraktık. Gel şimdi değiştirelim bunu.
- Eşiniz ne dedi?
- Hocam biliyor musun ne oldu?
- Ne oldu?*
- Karım hayretle bana baktı ve dedi ki, "Bu ne biçim seminer be! Kim bu adam? Öyle şey mi olur; yok bizim ki çocukluğunu yaşayacakmış!
Bizim çocuk çocukluğunu yaşarken öbürküler sınıflarını geçecek ilerleyecek! Öyle şey olmaz."
- Anlıyorum; anne olarak çocuğunun geride kalmasını istemiyor, kaygılanıyor!
- Fakat hocam ben pes etmedim, bırakmadım, mücadeleye devam ettim.
Her gün, her akşam gece yarılarına kadar karımla konuştum. Üç gecenin sonunda bana, peki ne halin varsa gör, dedi.
- Pes etti, yani. Peki, sen ne yaptın?
- İşte onu dediği günün sabahı eşofmanımı, ayakkabımı şöyle kapının yanına bıraktım işe gittim; işten dönünce oğlumun gözüne baktım ve dedim ki, oğlum bugün doya doya oynadın mı? Bana hayretle baktı ve "Hayır!" anlamına gelen "cıkk" dedi. O zaman, hadi gel beraber aşağıya ineceğiz, oynayacağız, dedim. Eşofmanımı giydim, ayakkabımı giydim, onunla beraber sokağa çıktık. Pencereden arkadaşları bakıyorlarmış, onlar da sokağa çıktılar; birlikte sokakta oyun oynadık. Akşam saat altıdan sekiz buçuğa kadar sokaktaydık. Eve gelince toz toprak içindeyiz, beraber banyoya girdik, duş yaptık. Havluyla kuruladım, çok mutluyduk ve o günden sonra işten dönünce her gün onunla oynamaya başladım. Her gün, her gün, her gün oynadım.
Yedi gün sekiz gün sonraydı galiba, bir gün banyodan çıkarken onu kuruluyorum havluyla, kolumu tuttu, bana döndü ve dedi ki, baba ya, ben seni çok seviyorum. Hocam nefesim durdu, gözüm yaşardı, konuşamadım. Çünkü farkına vardım ki, şimdiye kadar sevdiğini hiç söylememişti. Düşündüm, şimdiye kadar hiç söylemediğinin farkında değildim; belki ömür boyu söylemeyecekti.
"Ne büyük tehlike!" diye düşündüm. Ömür boyu onun bana bu cümleyi söylemediğinin farkında olmayacaktım.
- Demek farkına vardın, seni kutlarım. Senin farkına vardığın bu durum birçok anne ve babanın farkında olmadığı gizil, örtük ama önemli bir tehlike!
- İçimde bir şükür duygusu, havluyla çocuğumu kuruladım ve giydirdim ve artık her gün oyun oynamaya devam ettik. Zaman geçti, iki hafta sonra okul, öğretmen veli buluşması için okula davet etti. Daha önceki veli buluşmalarında öğretmen, "Sizin oğlunuz akıllı bir çocuk, ama ödevleri kargacık burgacık yazıyor, dikkat etmiyor. Sınıfta arkadaşlarını rahatsız ediyor, onları itiyor kakıyor, lütfen onunla konuşun. Ödevlerine ilgi gösterin, sınıfta arkadaşlarını rahatsız etmesin. Ödevlerini doğru dürüst yapsın," demişti. O nedenle öğretmen buluşmasına gitmekten çekiniyordum. Bu davet gelince ben eşime dedim ki, hadi okuldaki buluşmaya beraber gidelim!
Yok, dedi, sen tek başına gideceksin, ben gelmeyeceğim.
- Eşiniz gelmek istemedi!*
- Hayır istemedi. Ya beraber gidelim, diye ısrar ettim hayır hayır sen yalnız gideceksin dedi. Ben yalnız gittim ve diğer veliler geldikçe sıra bende olduğu halde sıranın arkasına geçtim, sıranın arkasına geçtim ki başka kimse olmadan öğretmenle konuşayım, diye.
Mahcup olacağımı düşünüyordum. Her şeyin daha kötüye gittiğini düşünüyordum. En nihayet bütün veliler öğretmenle konuşmalarını bitirip gittiler.
Sıra bende! Öğretmenin karşısına geçtim, bana baktı gülümsedi, siz ne yaptınız bu çocuğa, dedi. Hiç cevap vermedim, önüme baktım. Lütfen söyleyin ne yaptınız bu çocuğa, dedi. "Çok mu kötü hocam?" diye sordum. Gülümsedi, hayır, kötü değil, dedi. "Artık sınıfta arkadaşlarını hiç rahatsız etmiyor, ödevleri iyileşti, tam istediğim öğrenci oldu. Ne yaptınız bu çocuğa siz?"
- Herhalde bir baba olarak çok mutlu oldunuz?
- Hocam biliyor musunuz öğretmenin karşısında ağlamaya başladım.
İnanamıyordum kulağıma, içimden, vay evladım, biz sana ne yaptık şimdiye kadar, duygusu vardı. Eve geldim, karım yüzüme baktı, gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı. "O kadar mı kötü?" diye sordu. Ona da cevap veremedim Hocam, ona da cevap veremedim! Ağladım. Daha sonra anlattım.
Hocam onun için sizin elinizi öpmek istedim, teşekkür ediyorum.Benim oğlumun ve onun küçüğü kızımın hayatını kurtardınız. Ailemin mutluluğu kurtuldu. Hakikaten bir insanın anavatanı çocukluğuymuş. Anavatanı mutlu olan bir çocuk çalışmasını, okulunu her şeyini bütün gücüyle yapar ve orada başarılı olurmuş.
"Gel seni yeniden kucaklayayım!" dedim. Kucaklaştık.
"Çocuklar Gülsün diye!" yaşayalım. Çünkü insanın anavatanı çocukluğudur.
Çocuklar gülerek, oynayarak büyürse, sonunda büyükler güler.
Büyükler mutlu olup gülümseyince tüm ülke, tüm insanlık güler.
Çocukların gülmesine hizmet veren herkese selam olsun!
gerçekten önemli bir ders veriyor. inşallah biz bu hataya düşmeyiz.
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:33:32
ANNE KALBİ
Delikanlı,katı yürekli bir kızı sevmiş ve onunla evlenmek istemişti.Ancak kız,korkunç bir şart ileri sürerek:
-Senin sevgini ölçmek istiyorum,dedi.Bunun için de köpeğime yedirmek üzere bana annenin kalbini getireceksin.
Delikanlı,tüyler ürperten bu teklif karşısında ne yapacağını şaşırmış ve uzun bir tereddütten sonra hislerine mağlup olup annesini öldürmeye karar vermişti.Annesi,belki de durumu farkettiği için oğluna fazla direnmedi.Ve çocuk,annesini öldürerek kalbini bir mendile koydu.Delikanlı,kızın isteğini yerine getirmiş olmanın heyecanıyla yolda koşarken,ayağı bir taşa takıldı.Kendisi bir tarafa,mendil içindeki kalp bir tarafa fırladı.Canının acısından,ağzından ister istemez"Ah anacığım!"sözleri döküldüğünde annesinin tozlara bulanan ve hala soğumamış olan kalbinden bir ses yükseldi:
-Canım yavrum,bir yerin acıdı mı?
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:35:03
YEŞİL ELBİSE
Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götüreyim,dedim.Bubün Cuma biliyorsun.
-Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun,dedi
-Biliyorum ama,sebebini gerçekten merak ediyorum.
-Ne bileyim olmuyor işte,dedi.Hem pantolonumun ütüsü bozulup,dizleri çıkar diye endişe ediyorum.
Gayri ihtiyari gülmeye başladım.
-Herhalde şaka yapıyorsun,dedim.Bunun için cami terkedilir mi?
-Ciddi söylüyorum,dedi.Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin.
Gerçekten öyleydi.Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-Peki,dedim.Hayatında hiç camiye gitmedin mi?
-Çocukken dedmle birkaç kere gitmiştim,dedi.Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum.Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.
Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti.Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan 2 ay sonra,kendisinin camide olduğunu söylediler.Hemen gittim.Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.
Yavaşca yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-Hani,dedim.Camiye gelmeyecektin?
Hiç sesini çıkarmadı.Çünkü musalla taşının üzerinde,yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:36:36
İnsanlık Dersi
Çanakkale Savaşlar'ında savaşıp, bir kolu ile bir ayağını kaybeden Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra anlattığı bir savaş hatırasında şöyle diyor:
"Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirsiniz.Hiç unutmam.Savaş sahasında döğüş bitmişti.Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk az evvel, Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır zaliyat vermişlerdi.Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım.Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeride kendi göleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu.Tercüman vasıtası ile şöyle bir konuşma yaptık:
- Niçin öldürmek istediğin askere ediyorsun? Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:
"Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı.Birşeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı.Benim ise kimsem yok.İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün.
Bu asil ve alicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım.Bu sırada, emir subayım Türk askerinin yakasını açtı.O anda gördüğüm manzaradan yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim.Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutan ot tıkamıştı.Az sonra ikisi de öldüler...
Çevrimdışı fatli37
Tecrübeli Üye
****
757
2.598
Okul Müdürü
# 15 May 2013 15:40:22
Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi....Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti genç kadın ve asla göremeyecekti. Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğ...renince yıkılmış ve kend i kendine bir söz vermişti. Günler geçiyordu.Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu.Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu Birden aklına eşinin eski işi geldi.Geri dönmesini isteyecekti.Ama bunu ona nasıl söyleyecekti, çünkü artık çok kırılgan ve neşesizdi. Bütün cesaretini toplayarak akşam karısına konuyu açtı.Karısı dehşetle gözlerini açtı:Ben bunu nasıl yaparım ben körüm, diye bağırdı. Kocası ona destek olacağını, her sabah kendisinin işe bırakacağını ve akşamları da iş çıkışında alacağını ve ona çok güvendiğini söyledi.Çünkü eşini tanıyordu ve bunu başarabileceğini biliyordu.Kadın büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü eşini çok seviyordu ve onu kırmak istemiyordu.Her sabah eşini işine bırakıyor ve akşamları da alıyordu fedakar koca.Günler böyle ilerledi, karısı eskisinden biraz daha iyiydi.Fakat kocası daha fazlasını istiyordu, kendisine söz vermişti sonuna kadar gidecekti.Aksam karısına:Artık işe kendin gidip gelmelisin, dedi.Kadın şaşırmıştı.Bunu asla yapamayacağını söyledi.Kocası ısrar edince onu yine kıramadı ve bütün cesaretini topladı.Bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu. Sabahları kadın artık otobüs durağına kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek işine gidebiliyordu.Günler günleri kovaladı, hiç bir problem yoktu.Yine bir gün otobüse binerken, şoför:Sizi kıskanıyorum, hanımefendi dedi.Kadın kendisine söylenip söylenmediğini anlayamadan, neden diye sordu.Şoför:Çünkü her sabah sizin arkanızdan bir deniz subayı genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakıyor, otobüsten indikten sonra yeşil ışıkta yolun karşısına geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanızdan öpücük yollayıp size her gün sevgiyle el sallıyor, dedi.
HERKESİN BU KADAR SEVMESİ VE SEVİLMESİ, HEPSİNDEN DE ÖNEMLİSİ BÖYLE BİR SEVGİYİ HAK EDECEK İNSANI BULMASI DİLEĞİYLE...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 19 May 2013 18:43:36
İBRET OLSUN !
Bayatladı Diye Ekmeği Atana,
Tabağında Yemek Artığı Bırakana,
İki Gün Üst Üste Aynı Yemeği Yedim Diye Eşine Bağıran Erkeğe,
Annesinin Hazırladığı Kahvaltılığı Beğenmeyip Çöpe Atıp Okul Kantinine Dadanan Öğrenciye,
Evine Çalışıp Getirdiği Erzağa Bakıp Burun Kıvıran Ev Hanımına,
Önüne Getirilen Yemeği Bağıra Çağıra Zorla Yiyen Evlada
Lüks Lokantalarda Tabağındaki 150 gr. Ete Dünyanın Parasını Ödeyenlere,
Şu Anki Haline Şükretmeyip İsyan Edenlere, Her Zaman Daha Fazlasını İsteyenlere,
İnsan Olmayı Unutan Fertlere Bir Ders, Bir Nasihat, Bir İbret Olsun..!
Çevrimdışı evgi-47
Tecrübeli Üye
****
956
5.486
# 19 May 2013 19:03:48
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
DOĞAN CÜCELOĞLU'NDAN BÜTÜN ANNE BABALARIN VE ÖĞRETMENLERİN OKUMASI GEREKEN BİR HİKAYE
Müthiş bir yazı gerçekten, ömrüm boyunca neden mutlu olmadığımı şimdi daha iyi anladım; berbat bir çocukluk geçirmiştim ben de. Çocukluk çok önemli gerçekten; inşaatın sağlamlığı temeline bağlı ne de olsa. Yaşanmamış bir çocukluk hayata 1-0 yenik başlamana, ömür boyu kırık kanatlarla gezmene sebep oluyor.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 27 May 2013 19:18:46
ÖĞRETMENİN YASTIĞININ VERDİĞİ YAŞAM DERSİ
Bir yastığın, hiç ders verdiği görülmüş müdür demeyin. Hem de öğretmenin yastığının. Hikayeyi okuyun ve siz karar verin. Bir zamanlar, yaşlı ve bilge bir öğretmenin
kendisine söylediği şeyleri, verdiği öğütleri hiç beğenmeyen bir öğrencisi varmış. Bir gün, yaşlı öğretmenin sözleri ve söyledikleri öğrencisini çok kızdırmış. Çünkü bütünsöylediklerinde haklıymış ve öğrencisinin kabul etmekte zorlandığı, görmek istemediği tüm zayıf yönlerini göstermiş ona.
Öğretmenin amacı, diğer tüm öğrencilerine olduğu gibi ona da doğru bilgileri aktarabilmek, yanlışlara sapmasını biraz da olsa engelleyebilmek ve tecrübeleriyle ona yardımcı olmakmış. Ama öğretmenin sözleri, öğrencisine çok ağır gelmiş.
Tüm söyledikleri onu o kadar kızdırmış ki, bu gerçekleri bir türlü hazmedememiş ve öğretmeninden intikam almaya yemin etmiş. İlk olarak, onun hiçbir şey bilmediğini, onun yaşlı bir bunak olduğunu, onun yüzüne bakarak söylemiş. Daha sonra onun hakkında atıp tutmaya başlamış.
Gittiği her yerde öğretmeni hakkında yalanlar söylüyor, çirkin hikayeler uyduruyormuş. Kötü konuşmaları ve dedikodularıyla insanların öğretmene sırt çevirmesine neden olmuş ve insanların ona saygısını kaybettirmek için çok uğraşmış. Sonunda bir gün, kendi kardeşine okulda çok büyük bir iftira atılmış. Doğru olmadığını bildiği bu
gerçek karşısında çok mutsuz olmuş. Öğretmeni için söylediği bütün o yalanlar, iftiralar, dedikodular aklına gelmiş. Ve yaptıklarından çok pişman olmuş.
En sonunda gözyaşları içinde öğretmenin evine af dilemeye gitmiş.
"Hakkınızda birçok yalan söyledim, gerçekleri çarpıttım.
Herkesi size düşman ettim. Hatamı anladım ve vicdan azabı çekiyorum. Lütfen beni affedin" demiş. Öğretmen önce uzun süre ona cevap vermemiş.
Derin derin düşünmüş, sonunda "Evet seni affederim, fakat önce benim için bir şey yapmalısın" demiş. "Ne yapmamı istiyorsunuz?" demiş öğrencisi biraz şaşırarak. "Birlikte
yukarı çatı katına çıkalım, orada sana göstereceğim" demiş gözlerinin içine bakarak,
"Yalnız önce odamdan bir şey almam gerekiyor". Öğretmen odasından döndüğünde,
koltuğunun altında büyük bir kuştüyü yastık varmış.
Zavallı öğrenci, gittikçe artan merakını saklamak, yastığın ne işe yarayacağını ve çatıya neden çıktıklarını sormamak için kendini güç tutuyormuş. Buna rağmen sessiz kalmış.
Nefesleri kesilmiş halde sonunda en üst kata varmışlar. Hafifçe rüzgar esiyormuş. Çatı katından, şehrin ötesinde uzaklara doğru yayılan uçsuz bucaksız araziyi
görebiliyorlarmış. Öğretmen birdenbire hiçbir şey söylemeden, yastığın kılıfını yırtarak bütün tüylerini boşaltmış. Rüzgar hafifçe esmiş, tüylerin hepsini dağıtmış ve onları her tarafa taşımış. Diğer çatıların üstüne, sokaklara, arabaların altına, ağaçların üstüne, çocukların oynadığı arka bahçelere, hatta otoyola ve durmadan daha
uzaklara, kim bilir nerelere? Öğretmen ve öğrencisi, tüylerin uçuşarak dağılmasını bir müddet izlemişler.
Nihayet öğretmen öğrencisine dönerek, "Şimdi gidip bütün o tüyleri benim için toplamanı istiyorum" demiş. "Bütün tüyleri toplamak mı?" diye yutkunmuş öğrenci. "Fakat bu imkansız!" "Evet biliyorum," demiş öğretmen. "O tüyler aynı senin benim hakkımda söylediğin yalanlar gibi. Bir kere başlatınca bir daha durduramazsın, pişman olsan bile.
Belki birkaç kişiye benim hakkımda söylediklerinin yalan olduğunu anlatabilirsin, fakat dedikodu rüzgarları artık onları her yere taşıdı bir kere. Tek bir kibriti üfleyerek
söndürebilirsin, fakat tek bir kibritin başlattığı koca bir orman yangınını bir üflemeyle söndüremezsin!" Kıssadan hisse.
İster özel hayatınız ister iş hayatınızda olsun, hiç kimsenin arkasından konuşmayın. Hele hele doğru olmayan şeylere, iftiralara, yalanlara, dolanlara hiç tenezzül etmeyin. Gün gelir, aynı şeyler size de yapılabilir. Gün gelir, o kişilerle yolunuz kesişir birlikte çalışmanız gerekebilir. Gün gelir, o kişi sizin amiriniz veya müşteriniz olabilir. Her şeyden önemlisi, gün gelir insan olduğunuzu hatırlar, pişman olabilirsiniz yaptıklarınızdan. Ama geriye dönüşü olmayan tek yönlü bir yoldur bu ve pişmanlık faydasızdır artık. ..
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 09 Haz 2013 16:40:33
Günlerden birgün şeytanın yolu bir köye düşmüş.
Keyfi yerinde olan şeytan sırtını bir ağaca dayamış ve buzağısı kazığa bağlı
olan ineğini sağan genç bir kadını uzaktan izlemiş.
Şeytan kadını epeyce izledikten sonra yerinden kalkıp kazığa bağlı buzağının
ipini biraz gevşetmiş.
Buzağı bu az ötede annesinin sütünün kovaya sağılmasını aç karnına izlemeye
daha fazla dayanamamış debelenmiş ve boynundaki ip çözülmüş.
Koşarak annesini emmeye giden buzağı süt kovasını devirmiş.
Sağdığı süt ziyan olunca sinirlenen genç kadın eline geçirdiği odunu
buzağıya vurunca yavru yere yığılmış.
Yavrusuna saldırılan inek kayıtsız kalamayıp bir tekmede kadını yere serip öldürmüş.
Uzaktan geçmekte olan kadının kayınpederi, ineğin ´gelinini öldürdüğünü görüp ineği tüfekle vurmuş.
Silah sesini duyan koca , karısını yerde cansız yatar babasınıda elinde tüfekle görünce silahını çekip babasını öldürmüş.
Kısa bir süre sonra gerçeği öğrenen genç adam , bu kadar acıya dayanamayıp intihar etmiş.
Bütün bu olayları bir kenardan izleyen şeytan;
"BU FELAKETİ DE BANA YÜKLERLER, BUZAĞININ İPİNİ GEVŞETMEKTEN BAŞKA BEN NE YAPTIM ŞİMDİ" demiş.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 17 Haz 2013 17:54:26
Allah’ın sevgili kullarından biri bir rüya görür; rüyasında kendisine şöyle denir:
-Sabah olunca, karşına ilk çıkanı ye, ikinci çıkanı sakla, üçüncü çıkanın dileğini kabul et, dördüncü geleni üzme, beşinciden de kaç!
Sabah oldu; dışarı çıktı. Yola koyulup gitti. Karşısına bir dağ çıktı. Bu koca dağı görünce şaşırdı. Kendi kendine şöyle dedi:
...
Rabbim bana bunu yememi emretti.
Sonra şöyle dedi:
Rabbim bana gücümün yetmeyeceği bir şeyi emretmez.
Onu yemeye karar verdi. Dağa doğru yürüdü. Yaklaştıkça dağ küçüldü. Tam yaklaştığı zaman koca dağ bir lokmaya dönüşmüştü. Onu tutup yedi, baldan tatlı buldu. Allah’a hamdetti, yürüyüp gitti. Karşısına altından bir leğen çıktı. Şöyle dedi:
Rabbim, bunu da saklamamı emretti. Bir çukur kazdı, onu gömdü. Yürüdü, az gittikten sonra dönüp baktı. Leğen toprak yüzüne çıkmıştı. Geri döndü, tekrar gömdü. Biraz gitti; baktı ki, yine çıkmış bir daha gömdü, yine toprak üstüne çıktı. Kendi kendine,
“Ben emredileni yaptım.” diyerek bırakıp gitti.
Karşısına bir kuş çıktı. Peşinden bir şahin onu kovalıyordu. Kuş ona şöyle dedi:
-Ey Allah’ın sevgili kulu, beni sakla. Bana yardım et.
Onu aldı. Koynuna sakladı. Peşinden şahin geldi; şöyle dedi:
-Ey Allah’ın sevgili kulu, ben açım. Sabahtan beri de bu kuşun peşindeyim. Onu yakalamak istiyorum. Kısmetime engel olma.
Kendi kendine şöyle dedi:
“Üçüncünün dileğini yapmam emri verildi, yaptım. Dördüncüyü üzmemem emredildi. Şimdi ne yapacağım?
Bu işe şaştı. Sonra bıçak aldı; kendi uyluğundan bir parça et kesti, şahine attı; o da kapıp kaçtı. Daha sonra kuşu saldı. Bundan sonra, yürüyüp gitti. Kokmuş bir leş gördü. Onu da bırakıp kaçtı. Akşam olunca şu duayı yaptı:
-Ya Rabbi, emrini yerine getirdim. Bu işlerin manası ne ise bana bildir.
Daha sonra, rüyasında şöyle anlatıldı:
-Birinci görüp yediğin öfkedir. Önce koca bir dağ gibi görülür; sabırla öfke yutulursa, baldan tatlı olur.
İkincisi iyi amelindir. Ne kadar saklarsan sakla; yine meydana çıkar. Üçüncüsü, sana bırakılan bir emanettir, ona hıyanet etme. Dördüncüsü şudur: Bir insanın sana bir dileği ulaşırsa, onu yerine getir; isterse sana lâzım olan bir şey olsun. Beşincisi gıybettir. İnsanların gıybetini edenlerden kaç. Şüphesiz her şeyi bilen Allah(c.c)’tır
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 29 Haz 2013 15:16:06
Köle olduğu sıralarda bir gün efendisi
Benim için bir koyun kes ve içindeki
En iyi olan iki organı çıkarıp getir” demişti.
Hz. Lokman (a.s.) koyunu kesmiş,
Dilini ve kalbini çıkarıp getirmişti.
Sonra bir koyun daha kesmesini
Ve onun içinde en işe yaramaz
İki küçük organını getirmesini istemişti.
Bu defa yine kestiği koyunun kalbini ve dilini getirmişti.
Efendisi bunun hikmetini sorduğunda şu cevabı verdi:
İyi olduğun zaman bu ikisinden daha iyi ve güzel,
Kötü olduğun zaman da bu ikisinden daha kötü bir şey yoktur.”
.Bir gün sormuşlar ermişlerden birine:
'Sevginin sadece sözünü edenlerle,onu
yaşayanlar arasında ne fark vardır?'diye.
'Bakın göstereyim' demiş ermiş.
önce
sevgiyi dilden gönlüne indirememiş olanları
çağırarak onlara bir sofra hazırlamış.
Hepsi oturmuşlar yerlerine.
Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.
Ermiş
'Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz' diye bir de şart koymuş.
'Peki' demişler ve içmeye teşebbüs etmişler.
Fakat o da ne?
Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına.
En sonunda bakmışlar beceremiyorlar,
öylece aç kalkmışlar sofradan.
Bunun üzerine '
Şimdi…' demiş ermiş.
'Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe.
' Yüzleri aydınlık,
gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.
'Buyurun' deyince her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, karşısındaki kardeşine uzatarak içmişler çorbalarını.
Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.
'İşte' demiş ermiş.
'Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır.
Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz.
Şunu da unutmayın:
Hayat pazarında Alan değil, Veren kazançlıdır her zaman...
Çevrimdışı osman acar
Uzman Üye
*****
1.157
1.457
# 08 Tem 2013 14:33:19
vaktiyle çok zengin bir adam yaşarmış.
bu adam birgün rüyasında mezara gireceğini , orada tek başına sıkıntı çekeceğini , malı mülkünün de orda burda çarçur edilip kimseye fayda vermeyeceğini görmüş.
aradan günler aylar yıllar geçmiş.
yaşlanmış ve yataklara düşmüş.
rüyası bir an olsun aklından çıkmamış.
düşünmüş taşınmış ...
evlat eş dost ve akrabalarına dönüp kendisiyle birlikte bir gece kabirde kalacak olana bütün malını mülkünü vereceğini buna kimin niyetli olduğunu sormuş.
donup kalmış herkes.
bir tarafta tüm mirası tek başına almak...
diğer tarafta kabrin ürpertisi....
velhasıl kimse buna cesaret edememiş.
adam dellal çıkartmış ilan ettirmiş yine aday yok...
ölmüş......
cenazede orada ki cemaatin arasından bir hamal korksa da baya bir yüklü mal veya para vaadini duyunca ben dururum demiş.
Noter çağırıp kayıt altına almışlar malın tamamı verilecektir....
.................
Sonra cenazeyle birlikte hamalı da gömmüşler cenazenin yanına, tabi havalandırma için gerekli tedbiri de almışlar. Münker-Nekir melekleri gelmişler sorgu için.
Demişler ölü zaten bizim. O bir yere gidemez. Biz önce canlıdan başlayalım sorguya demişler.
Başlamışlar sorguya; sen kimsin, dinin ne, kitabın, peygamberin, kıblen neresi derken; sen ne iş yaparsın demişler. Demiş hamal, hamallık yaparım.
Malının şükrünü eda ettin mi? demişler. Malım yok tu ki; demiş. Ben insanların taşınacak mallarını taşıyarak, akşama kadar çalışıp sabaha kadar yiyorduk. Neyle taşıyordun o malları demişler. Urganım vardı o urganla taşıyordum demiş hamal.
Neyle ve nerden aldın o urganı diye esas sorgu başlamış ve sabaha kadar devam etmiş. Urganın hesabını verinceye kadar sabah olmuş.
Sabah komşular gelmişler ve mezarı açmışlar.
Hamalın beti benzi atık saçlar beyazlamış vaziyette mezardan çıktığı gibi son surat kaçmaya başlamış.
Ya gel nereye gidiyorsun söz verdiğimiz üzere vaat ettiğimiz malı vereceğiz demişler. Hamal yok demiş, yok istemem. Ben sabaha kadar bir urganın hesabını veremedim. Sizin o bana vereceğiniz malın hesabını hiç veremem demiş kaçmaya devam etmiş.
...................
hesabını verebileceğimiz işler yapmamız dileklerimle...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 09 Tem 2013 02:26:51
Bizzat Şeytan Uğraşıyor
Bir Ramazan günü Abdulkadir Geylani Hazretleri dostları bir çölden geçiyorlardı.
Hava oldukça sıcaktı.
Tuttukları oruçtan dolayı açlık onların takatini kesmiş ve onları halsiz bırakmıştı.
Buna rağmen, yollarına devam ediyorlardı.
Bu sırada karşılarında bir ışık belirdi ve onlara şöyle seslendi:
-Ben sizin rabbinizim Ramazan'da yemek içmek size haramdır.
Ama şimdi size helal kıldım.
Yiyiniz içiniz.
Bu ilginç durum karşısında heyecana kapılan bazıları, hemen su kaplarına ve yiyeceğe el attılar.
Tam bu sırada Abdulkadir Geylani hazretleri dostlarını uyardı:
-Sakın oruçlarınızı açmayın!...
Sonra sesin geldiği tarafa dönüp:
- "Euzu billahi mine'ş-şeytani'r-racim.
Euzu billahimine şerri zalike" kovulmuş şeytandan Allaha sığınırım.
Bu görünen şeyin zararından Allaha sığınırım, der demez nur görünen şey bir anda kapkara kesildi!...
Şeytan kendisini süslü göstererek onları aldatmaya yeltenmiş ama oyunu çabucak ortaya çıkmış.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 09 Tem 2013 13:30:34
Açgözlü bir adamın yakaladığı küçük kuş der ki:
- Beni ne yapacaksın?
- Kesip yiyeceğim.
- Benim bir lokmacık etim, ne karın doyurur, ne de bir derde deva olur. Beni bırakırsan sana üç mühim nasihatte bulunurum.
- Nasihatleri söylersen seni bırakırım.
- Birini elinde iken, ikincisini şu ağaca konunca, üçüncüsünü de karşı tepeye varınca söylerim.
- Peki birincisini söyle!
- Elinden çıkan şeyin hasretini çekme!
- İkincisi ne?
Kuş, ağaca konunca der ki:
- Olmayacak şeye inanma!
- Üçüncü nasihati söyle! Kuş karşı tepeye varınca der ki:
- Sen ne ahmaksın, benim kursağımda ellişer gramlık iki tane inci vardı. Beni kesseydin, bu incilere sahip olacaktın.
İnci sözünü duyar duymaz, adam, hemen oraya yıkılıp kalır. "Eyvah" diyerek dövünmeye başlar. Sonra der ki:
- Haydi üçüncüsünü söyle!
- Sen iki nasihati hemen unuttun. Üçüncüsünü söylesem ne faydası olacak?
- Söyle belki bunu unutmam.
- "Elden çıkan şeye üzülme" dedim, beni bıraktığına üzüldün, "Olmayacak şeye inanma" dedim. Etimle, kemiğimle, 100 gram gelmezken, kursağımda elli gramlık iki tane inci olduğuna inandın.
- Üçüncü nasihati söylemeyecek misin?
- Ahmağa nasihat kâr etmez. Açgözlülük insanı kör ve sağır eder. Hakikati görmeye mani olur.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 12 Tem 2013 16:47:17
Rabbim emanetini geri aldı...
Dini inançları çok kuvvetli olan bir hanım eşi seyahatte iken, hasta oğlunu yitirir. Yüreği dağlanmıştır ancak, büyük bir sabır ve metanetle onu bizzat yıkayıp, kefenler. Sonra, komşularına dönerek:
-Lütfen babasına haber vermeyin… der. . Çünkü o erkek çocuk için senelerce beklemişlerdir ve baba oğluna aşırı düşkündür. Zaten eski dönemlerde, bulunduğu yerden çabucak gelmesi de mümkün değildir. Kadın komşularının yardımı ile biricik yavrusunu defneder.
Baba eve döndüğünde, ortalıkta görünmeyen çocuğunu sorunca, eşi
-Her zamankinden çok daha iyi şimdi… diye cevaplar ve sofraya oturur, yemeklerini yerler. Bir müddet sonra Baba oğlunu görmek istediğinde, eşi yanına oturur ve elini tutarak, sabır ve metanet içinde şu soruyu sorar.
-Ya… Ebu Talha … Ödünç alınmış bir şeyi geri vermek icap eder mi… etmez mi?
- O nasıl söz hatunum? Elbette ki ödünç alınan şey geri verilmeli…. .
- O halde, Yüce Rabbimiz, bize emanetten vermiş olduğu yavrumuzu geri aldı..
Ebu Talha bu sözü duyunca, gözlerinden iki damla yaş süzülür.
- Biz Allah için halk edilmiş bulunuyoruz…Hep onun tarafına döneceğiz, der .
Karı, koca acı içindedirler ancak Allah’a en azından kendilerine bir evlat sevgisi tattırdığı için şükredip dua ederler.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 13 Tem 2013 23:40:57
Dünyanın en ünlü kalp doktoru Michael De Bakey' ın arabası bozulmuş, arabasını tamire götürmüş. Tamirci arabasının kaputunu açmış ve dr.Michael De Bakey' e dönerek ; ''Size birşey soracağım neredeyse ben ve siz aynı işleri yapıyoruz. Mesela ben şimdi itina ile kaputu açacağım bir bakışta problemin nerede olduğunu anlayacağım, kapakçıkları temizleyeceğim, gerekirse kabloları, motor yağını değiştireceğim, hatta çok gerekli ise motoru çıkarıp yerine yenisini takacağım !
Söylesenize nasıl oluyorda siz milyon dolarlar kazanıyorsunuz ama ben meteliğe kurşun atıyorum..? ''
Bunun üzerine dr. De Bakey tamircinin kulağına eğilmiş ve şöyle demiş ; ''Bunların hepsini motor çalışıyorken yapmayı denesene..!''
Çevrimdışı kabu
Uzman Üye
*****
790
996
# 13 Tem 2013 23:54:06
Mr. De Bakey de güzel cevap vermiş. 
Çevrimdışı aslı40
Tecrübeli Üye
****
706
1.270
# 14 Tem 2013 00:03:25
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Mr. De Bakey de güzel cevap vermiş.
bence de hocam.
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 23 Tem 2013 00:46:45
Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. Patronuna işten ayrılmak istediğini ve artık ailesi ve torunlarıyla zaman geçireceğini söyleyerek müsaade ister.
Patron, marangozdan son bir isteği olduğunu söyleyerek “son kez bir ev daha yap sonra emekli ol” der. Marangoz kabul eder ve işe girişir. Fakat gönlü artık işte olmadığı için, baştan savma işçilik ve kalitesiz malzeme kullanarak evi bitirir.
İşini bitirdiğinde işveren evi gözden geçirmek için gelir. Evi biraz inceledikten sonra dış kapının anahtarını marangoza uzatarak, “Bu ev senin, sana benden hediye” deyince Marangoz şoka girer ve çok utanır. Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar mıydı hiç?
Marangoz sizsiniz. Her gün bir çivi çakar, bir tahta koyar yada bir duvar örersiniz. Hayat bir “kendin yap” tasarımıdır. Oturduğunuz evin güzelliği de, çirkinliği de sizin eserinizdir.
-alıntı-
Çevrimdışı turkclubber
Tecrübeli Üye
****
299
190
4. Sınıf Öğretmeni
# 23 Tem 2013 01:08:58
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Dünyanın en ünlü kalp doktoru Michael De Bakey' ın arabası bozulmuş, arabasını tamire götürmüş. Tamirci arabasının kaputunu açmış ve dr.Michael De Bakey' e dönerek ; ''Size birşey soracağım neredeyse ben ve siz aynı işleri yapıyoruz. Mesela ben şimdi itina ile kaputu açacağım bir bakışta problemin nerede olduğunu anlayacağım, kapakçıkları temizleyeceğim, gerekirse kabloları, motor yağını değiştireceğim, hatta çok gerekli ise motoru çıkarıp yerine yenisini takacağım !
Söylesenize nasıl oluyorda siz milyon dolarlar kazanıyorsunuz ama ben meteliğe kurşun atıyorum..? ''
Bunun üzerine dr. De Bakey tamircinin kulağına eğilmiş ve şöyle demiş ; ''Bunların hepsini motor çalışıyorken yapmayı denesene..!''
yürüüü beee:D
Çevrimdışı dost63
Bilge Üye
*****
1.804
6.042
3. Sınıf Öğretmeni
# 28 Tem 2013 09:31:51
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
vaktiyle çok zengin bir adam yaşarmış.
bu adam birgün rüyasında mezara gireceğini , orada tek başına sıkıntı çekeceğini , malı mülkünün de orda burda çarçur edilip kimseye fayda vermeyeceğini görmüş.
aradan günler aylar yıllar geçmiş.
yaşlanmış ve yataklara düşmüş.
rüyası bir an olsun aklından çıkmamış.
düşünmüş taşınmış ...
evlat eş dost ve akrabalarına dönüp kendisiyle birlikte bir gece kabirde kalacak olana bütün malını mülkünü vereceğini buna kimin niyetli olduğunu sormuş.
donup kalmış herkes.
bir tarafta tüm mirası tek başına almak...
diğer tarafta kabrin ürpertisi....
velhasıl kimse buna cesaret edememiş.
adam dellal çıkartmış ilan ettirmiş yine aday yok...
ölmüş......
cenazede orada ki cemaatin arasından bir hamal korksa da baya bir yüklü mal veya para vaadini duyunca ben dururum demiş.
Noter çağırıp kayıt altına almışlar malın tamamı verilecektir....
.................
Sonra cenazeyle birlikte hamalı da gömmüşler cenazenin yanına, tabi havalandırma için gerekli tedbiri de almışlar. Münker-Nekir melekleri gelmişler sorgu için.
Demişler ölü zaten bizim. O bir yere gidemez. Biz önce canlıdan başlayalım sorguya demişler.
Başlamışlar sorguya; sen kimsin, dinin ne, kitabın, peygamberin, kıblen neresi derken; sen ne iş yaparsın demişler. Demiş hamal, hamallık yaparım.
Malının şükrünü eda ettin mi? demişler. Malım yok tu ki; demiş. Ben insanların taşınacak mallarını taşıyarak, akşama kadar çalışıp sabaha kadar yiyorduk. Neyle taşıyordun o malları demişler. Urganım vardı o urganla taşıyordum demiş hamal.
Neyle ve nerden aldın o urganı diye esas sorgu başlamış ve sabaha kadar devam etmiş. Urganın hesabını verinceye kadar sabah olmuş.
Sabah komşular gelmişler ve mezarı açmışlar.
Hamalın beti benzi atık saçlar beyazlamış vaziyette mezardan çıktığı gibi son surat kaçmaya başlamış.
Ya gel nereye gidiyorsun söz verdiğimiz üzere vaat ettiğimiz malı vereceğiz demişler. Hamal yok demiş, yok istemem. Ben sabaha kadar bir urganın hesabını veremedim. Sizin o bana vereceğiniz malın hesabını hiç veremem demiş kaçmaya devam etmiş.
...................
hesabını verebileceğimiz işler yapmamız dileklerimle...
!!!
Allahım cümlemizi hatalarımızdan uzaklaştırsın!
Çevrimdışı kamil han
Tecrübeli Üye
****
376
311
# 03 Ağu 2013 00:50:54
Dervişin biri eski İstanbul sokaklarında :
‘-Sen doğru ol kem belasını bulur.Sen doğru ol kem belasını bulur.’Diye diye dolaşıyormuş.Padişahın biri tebdil-i kıyafet çarşıda gezerken dervişin sözlerini duymuş,ilgisini çekmiş ve dervişe :
-Hergün sarayıma gel seninle muhabbet ederiz ‘demiş.
Dervişimiz ertesi gün ……
Sarayın kapısına gitmiş padişahın karşısına çıkarılmış sohbet muhabbet zaman geçmiş saraydan ayrılırken padişah dervişin cebine bir altın konulmasını emretmiş.
Sarayın dışında dervişimizi takip eden sahte derviş kılıklı biri yanına yanaşmış ,
-Ya arkadaş ,Padişah seni neden saraya davet etti ?Derdi neymiş?’falan filan bir yığın sorgu suale tutmuş.Her gün bir altın aldığını da öğrenince.’Onun yaptığı işi ben de yaparım’ diye düşünmüş.Sormuş,
-Ya kardeş, hergün ben de seninle gelsem rahatsız olmazsın değil mi?’ demiş belki Padişah bana da bir altın verir çoluk çocuğum nasiplenir.’
İyi dervişimiz:
-Padişahım kabul ederse neden olmasın sende gelirsin tabii ‘demiş.
Gel zaman git zaman padişah her muhabbet sonrası bir ona bir öbürüne birer altın verdirir olmuş.
Sahte derviş bir sabah gerçek dervişimizi çorba içmeye davet etmiş.Garsona da gizlice arkadaşının çorbasına bol sarmısak koymasını tembihlemiş.Gerçek dervişin
-Padişah’ımla muhabbet ederken kötü kokarım ‘sözlerine sözüm ona çare de üretmiş.
-Ağzına mendil tutarsın kardeşim ‘demiş.O gün aynen böyle olmuş bizim derviş ağzını mendille örterek padişahla söyleşisini sürdürmüş.Bu arada sahte derviş fırsat bulduğunda Padişahın kulağına eğilip,
- Efendim arkadaşım ağzını mendille neden kapatıyordu biliyormusunuz ,ağzınız kokuyormuş o kokuyu duymamak için’ demiş.
Padişah çok sinirlenmiş çağırın o dervişi demiş. Gerçek dervişimize sarayın fırıncısına verilmek üzere bir pusula vermiş ve ,
-Al bunu fırıncıya götür’ demiş.okuma yazması yok tabii tam kapıdan çıkıp fırıncıya gidecekken sahte derviş :
-İstersen ver o pusulayı ben götüreyim fırıncıya , belki padişah ekmek lütfetmiştir çocuklara götürürüm senin ekmeğe ihtiyacın mı olur?’ demiş.
Onunda okuması yok,pusula böylece sahte dervişin elinden fırıncıya ulaşmış.Fırıncı kağıtta yazılan ‘bunu sana getireni kızgın fırına at’ emrini hemen yerine getirip sahte dervişi küt ,alev alev yanan kızgın fırına yollamış.Ertesi gün gerçek derviş yine saraya gelmiş.Padişah şaşırmış:
- Hayrola sen dün fırıncıya gitmedinmi ?’diye sormuş..Derviş de olanları birbir anlatmış.Padişah dervişin kulağına eğilmiş:
-SEN DOĞRU OL ,KEM BELASINI BULUR ‘demiş.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 26 Eyl 2013 23:43:00
" BÜLBÜLÜN ZİKRİ "
İbrahim aleyhisselamı ateşe attıkları zaman bütün melekler, vahşi hayvanlar ve kuşlar ağlaştılar ve etrafında toplanıp, İbrahim aleyhisselama bir yardım yapabilmenin çaresini aradılar. Bunların arasında zayıf bir bülbül vardı.
"Madem elimden birşey gelmiyor, öyleyse ben de İbrahim aleyhisselam ile beraber yanayım" diye kendini ateşe atacağı sırada Hak teâlâ, Cebrail aleyhisselama emredip buyurdu ki:
- O kuşa ne dileği olduğunu sor. Cebrail aleyhisselam kuşu tutup istediğini sorunca, kuş dedi ki:
- Halilullahı ateşe atıyorlar. Madem ki kurtarmaya kâdir değilim, bari onunla beraber ben de yanayım. Hak teâlâ buyurdu ki:
- O kuşun benden dileği nedir? Bülbül şöyle arz etti.
-Benim dünyada, Hak teâlânın adını anmaktan başka arzum yoktur. Bin bir ismi olduğunu işittim. Yüz birini biliyorum. Dokuz yüz ism-i şerifini de bilmek isterim.
Hak teâlâ kuşun dileğini yerine getirdi. Bülbül de kendini attığı sırada Nemrud'un ateşi, İbrahim aleyhisselama gülistan olunca, bülbül gelip gül ağacında nağmeye başladı. O zamandan kıyamete kadar, gül ağacına muhabbet etti, aşık oldu. Şimdi sahralarda feryat eden bülbül, Hak teâlânın 1001 ismini söylemektedir.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 29 Eyl 2013 23:49:56
Israilogullari arasinda bir fasik vardi, fasikliktan bir türlü vazgecmiyordu, günün birinde beldesinin halki ondan iyice bikti, koyuldugu o kötü yoldan onu vazgectirmekten ümitler kesilince ondan kurtulmak icin Allah´a yalvardilar.
Allah (C.C) Hz.Musa,ya (A.S) vahyetti ki:
"Israilogullari arasinda bir delikanli var, onu beldelerinden sür ki, onun kötülügü yüzünden üzerlerine ates yagmasin"
Hz.Musa,da (A.S) o beldeye vararak delikanliyi sürdü. Delikanli beldesinden cikarak bir köye sigindi. Bunun üzerine Allah´dan o köyden de onu kovma emrini alan Hz.Musa (A.S), delikanliyi yeni yurdundanda cikardi.
Ikinci sefer sürgüne cikan delikanli bu defa insansiz, bitkisiz, vahsi hayvansiz ve kus ucmaz bir magaraya sigindi. Bu ipissiz magarada yanliz kendisi ile basbasa kalan delikanli cok gecmeden hastalandi, yaninda bakacak kimsesi yoktu.
Topragin üstüne yigildi, basinida yere koydu. Bu acikli durumda dudaklarindan söyle mirildandi:
Annem basucumda olsaydi, halime aci ve zilletime aglardi. Babam yanimda olsa yardimima kosar, basimin caresine bakardi. Karim burada olsa ayriligimizin acisina aglardi....Cocuklar yanimda olsalar, cenazemin arkasindan gözyaslari döker ve "Allah´imiz! Garip, zavalli, günahkar, beldesinden yabanci bir köye sürülmüs orada da barindirilmiyacak issiz bir magarada da dünyadan ayrilarak ümitsiz bir ahiret yolculuguna cikmak üzere olan babamizi sen af eyle" diye dua ederlerdi.
"Allah´im! Beni ana - babamdan, evladimdan, karimdan ayri düsürdün, fakat rahmetinden mahrum etme. Onlarin acisi ile kalbimi yaktin, fakazt günahima karsilik beni atesinde yakma."
Delikanlinin bu acikli yalvarmalari üzerine Allah, delikanliya anasi ve karisi kiliginda birer huri, cocuklarinin kiligina girmis genc melekler ve babasi kiliginda da bir melek gönderdi. Gelen huri ve melekler yanbasina oturarak üzerine agladilar. Delikanli da "Iste ana - babam, karim ce cocuklarim, sonunda bana gelmisler" diyerek ölcüsüz bir sevince boguldu, gönlü feraha kavusarak günahtan arinmis ve affa ugramis bir halde Allah´in rahmetine kavustu.
Bunun üzerine Allah (C.C) Hz.Musa (A.S),ya bildirdi ki: "Filan yerdeki falan kuytu magaraya git, orada velilerimden bir veli öldü, yanina var, ona karsi yapilacak görevleri bizzatyürüterek ölüsünü defnet"
Allah´in bu talimatina uyan Hz.Musa (A.S) kuytu magaraya varinca Allah´in emri ile önce kendi beldesinden ve sonra sürgün olarak yasadigi köyden kovdugu delikanlinin ölüsü ile karsi karsiya oldugunu ve cenazesinin cevresini melekler ile hurilerin tuttugunu görür.
O zaman Hz.Musa (A.S) Allah´a:
"Allah´im Bu ölü, senin emrin uyarinca beldesinden ve sürgün yerinden kovdugum delikanli degilmi" diye sorar. Ulu Allah Hz.Musa (A.S),ya cevap verir:
"Evet ya Musa, fakat sonra ben onu rahmetimin semsiyesi altina alarak affettim. Cünkü toprak üzerinde uzanmis, yatarken bana yakardi. Memleket, ana-baba, es ve cocuk hasretine katlandi. Ona son nefesinde gurbetteki acikli durumunun elemine katilsinlar diye son nefesinda anasi ve esi kiliginda birer huri, babasi ve cocuklari kiliginda melekler gönderdim. "Bilirsin ki bir garip öldügü zaman yer ve gök ehlinin hepsi onun icin yas tutarlar. Ben merhametlilerin en merhametlisi iken ona nasil acimazdim"
Garip bir kimse komaya girdigi zaman Allah (C.C) meleklerine buyurur ki:
"Ey meleklerim! Bu adam gariptir, yolcudur, coluk-cocugundan, esinden ana-babasindan ayri düstü. Ölünce arkasindan aglayacak, yasini tutacak bir kimse yoktur"
Arkasindan Allah (C.C), meleklerin birini babasi kiliginda, bir baskasini cocugu kiligina, bir digeri yakin akrabasindan birisi kiligina koyar. bunlar son nefesinde yanina varirlar. Garip hasta gözlerini acar, ana-babasini, esini görür, yüregi rahatlar. ruhunu huzur ve sevinc icinde teslim eder. Daha sonra cenazesi yola cikarildigi zaman, melekler onu ugurlar ve mezari basinda Kiyamet gününe kadar dua ederler.
Iste ulu Allah´in (C.C) "Allah´in kullarina karsi lütuf sahibidir" ayet-i celilesinin tecellilerinden birisi de budur.
.ŞEYTANI İMTİHANA ÇEKEN MÜ'MİN
İlk zamanlarda lanetlik şeytan insanlar arasında öz çehresiyle serbestçe dolaşabiliyordu.
Bir gün gerçek mü'minlerden biri yanına yaklaşarak şeytanı denemek istedi. Mü'min, "Ey Şeytan, ben seni çok seviyorum. Aynı senin gibi olmak için ne yapmak gerek? Bana söyler misin?" diye söze girişti. Lanetlik şeytan bir av yakaladığından emin söze başladı. Önce, "Hayret!" dedi. "Bugüne kadar benim gibi olmak isteyen bir kişiyle karşılaşmamıştım. Sen nasıl istiyorsun bunu? Ne mutlu sana! Seni candan tebrik ederim."
Sonra da kendisi gibi olabilmenin yolunu şöyle gösterdi:
"İlk işin namazı terk etmek olacak. Sonra da eğriye, doğruya boyuna yemin edeceksin."
Bütün bunları can kulağıyla dinlemiş görünen mü'min ortaya atılarak, "Ey Şeytan!" dedi. "Ben Allah'a namazımı terk etmeyeceğim, asla dilimi yemine alıştırmayacağım diye erkek sözü verdim. Sözümden beni kimse caydıramaz."
Birden oltaya düşürülerek kandırma ve avlama usulleri meydana çıkarılmak istendiğini anlayan Şeytan başına kaynamış su dökülmüş gibi şaşırıp kaldı. Bunun üzerine lanetlik şeytan:
"Şimdiye kadar senden başka kimse beni tuzağa düşürüp de insanları nasıl kandırıp avladığımın usullerini öğrenememiştir. Fakat bundan böyle öz çehremle insanlar arasında dolaşmıyacağım ve hiç kimseye de kandırma metodlarını (usulllerini) açık etmeyeceğim." diye and içti.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 06 Eki 2013 06:13:11
Günahkâr bir adamdı. Ayık gezmezdi. Bütün bir köy halkı yaka silkiyordu adamdan. Ölse de bir kurtulsak, diyorlardı.
Bir karısı vardı bu adamın, bir de kendisi. Hiç çocukları olmamıştı. Köy halkı böyle bir adamın zürriyetinin olmadığına memnundu. Kadın ise adamının haline üzülse de ses çıkarmazdı, çıkaramazdı. Otuz yıldır evliydiler, döverdi, kızardı, her gün biriyle kavga ederdi. Ama kocasıydı işte, evinin erkeği idi.
Adam iyice yaşlanmıştı artık. Öksürük nöbetleri uykusunu bölüyor, iki basamak merdiven çıksa nefes nefese kalıyor, titreyen elleriyle sigarasını zor sarıyordu. İyice zayıflamış, zaten kısacık olan boyuyla bir çocuk gibi kalmıştı. Kadıncağız ellerini açıp dualar ediyor, ahir ömründe olsun şu adamın hali biraz düzelsin diye yalvarıyordu Allah'a...
Adam bir sabah evden çıktı, fakat ertesi sabah oldu, dönmedi. Tan yeri ağarırken kadın aramaya çıktı kocasını. Kim bilir yine nerede sızıp kalmıştı! Köyün üst tarafındaki çeşmenin başına gitti önce, orada içerdi adam, bulamadı. Yakındaki tarlaları aradı, köyün dört bir yanına baktı, yoktu. Eve gelmiştir belki diye koşarak geri geldi, hayır, dönmemişti. Güneş inmek üzereydi, bir acele abdest aldı, namaza durdu. Duası bitmek üzereydi ki kapının çalındığını duydu.
Kocasıydı gelen. Adamın yüzü sapsarı kesilmişti. Öksürüyor, eliyle göğsünü işaret ediyordu. Kadın koluna girdi kocasının, güç-bela sedire kadar taşıdı. Uzandı adam, karısının yüzüne baktı, ağlıyordu. Doğrulmak ister gibi yaptı, hakkını helal et diyecekti, lafının sonunu getiremedi, başı yastığa düştü. Ölmüştü...
Kadıncağız kocasının başında epey bir ağlayıp feryat etti. Biraz kendine gelince gözlerini sildi, yemenisini bağladı. Kalktı, imamın evine gitti.
— Hocam... Diyebildi hıçkırarak, bizimki...
Söyleyemiyordu, ama İmam Efendi durumu anlamıştı. Kadının yüzüne baktı, köylü ne der diye düşündü, bocaladı.
—O mendebur bir kez bile caminin kapısından içeri girmedi, kaldırmam onun cenazesini, deyip kapıyı kapattı.
Kahroldu kadın. Nereye gitsem, ne yapsam diye düşündü. Kimseleri yoktu ki, çaresiz eve döndü. Yıkadı kocasını, sandıktan çıkardığı beyaz bir çarşafa sardı, omzuna aldı, mezarlığın yolunu tuttu.
Caminin köşesinden dönerken, muhtar ve köylülerin kendisine doğru gelmekte olduğunu gördü. Bir kez daha düğümlendi boğazı, cenazesi omzundan kayarken, dizlerinin üstüne çöktü, ellerini yüzüne kapatıp ağlamaya başladı.
Hışımla yaklaştı muhtar:
—Onu nereye götürüyorsun, dedi, mezarlığa gömeyim deme sakın! Sağlığında biz çektik, bir de ölülerimiz çekmesin o herifin elinden...
Kadın gözlerini çarşafın üstüne dikmiş, öylece duruyordu. Birden bağırmaya başladı, delirmiş gibiydi sanki. Kalabalık yanından korkuyla uzaklaşırken, cenazesini tekrar yüklendi, köyün dışına doğru yürümeye başladı.
Kan ter içinde kalmıştı kadın, artık adım atacak hali yoktu. Kendi kendine;
—Şuracığa gömeyim adamımı, dedi, kimseler rahatsız olmaz burada...
Tam o anda bir ayak sesi duydu, irkildi, bir çobandı gelen. Kadıncağız her şeyi olduğu gibi anlattı. Üzüldü çoban, gözleri doldu.
— Dert etme, dedi, ben yardım ederim sana.
Bir çukur kazıp cenazeyi gömdüler. Çoban başucunda durdu mezarın, ellerini açtı, dua etti. Birkaç çiçek buldu kadın, toprağın üstüne serpti. Çobana dualar ederek evine döndü. Yorulmuştu. Camın kenarına oturup uzaklara daldı. Uyuyup kaldı oracıkta.
Ertesi sabah imamın kapısını telaşla çaldı Muhtar. Bir yandan tokmağı vuruyor, bir yandan da "İmam Efendi, İmam Efendi..." diye bağırıyordu. İmam korkuyla açtı kapıyı.
— Bir rüya gördüm, dedi Muhtar, hocam o berduş, o serseri adam cennetteydi, bana gülüyor, hakkım sana bile helal olsun, diyordu.
Rüyayı duyan İmam’ın benzi attı, kendisi de hemen hemen aynı rüyayı görmüştü. "Gel hele, içeri gel.." demeye kalmadı ki, köyün delisini gördüler. Koşarak geliyor, bir yandan bağırıyordu:
—Demedim mi ben, demedim mi size, rüyamda gördüm, rüyamda...
Birkaç köylü daha benzer rüyalar gördüğünü söyleyince, kadının yanına gitmeye karar verdiler. Özür dileyecek, kendilerini affettirmeye çalışacak, bu arada işin aslını öğreneceklerdi. Bir şeyler olmuştu ama neydi?
Eve vardıklarında kapıyı açan kadın şaşkındı. Kapıyı yüzlerine kapatacak oldu, yapamadı. Gelenler olan biteni anlatıp özür diledi, cenazeyi nereye defnettiğini, neler olduğunu sordular. Kadıncağız her şeyi anlattı, can kulağı ile dinlediler ve çobanı bulmaya karar verdiler.
Bir yandan yürüyor bir yandan aralarında konuşuyorlardı: Bu çoban bir evliyaydı herhalde, belki de Hızır'dı, aslında ölen adam da o kadar kötü bir adam değildi.
Tarif edilen yere geldiklerinde çoban koyunlarını otlatıyordu. Gelenleri görünce ayağa kalktı, hayırdır inşallah, dedi. Oturdular, onlara süt ikram etti, konuşmaya başladılar. Çoban söylenenlerden hiçbir şey anlamamıştı, cenazeyi nasıl defnettiklerini anlattı.
— Ben garip bir kulum, dedi; cenazeyi defnettik, başucunda durup bir dua ettim sadece, hepsi bu...
Merakla nasıl bir dua ettiğini sordular, çoban da söyledi:
— Allah’ım, ben dağda koyunlarımı otlatırken kulların gelirler yanıma, selam verirler. Senin selamınla gelen senin misafirindir der, ağırlarım. Süt ikram eder, azığımı paylaşırım. Şimdi de ben sana bir misafir yolluyorum, onu da sen ağırla...
(Satır arası Hikâyeler, Serdar Tuncer
Çevrimdışı carkin
Tecrübeli Üye
****
257
4.045
Öğretmen Adayı
# 06 Eki 2013 10:25:50
Hazreti Süleyman(a.s) ve Kanadı Kırılmış Kuş
"Hz. Süleyman zamanında bir kuş, kanadını bir sofînin kırdığından şikâyet ile Hz. Süleyman’a gelmiş. Hz. Süleyman da o kuşun şikâyetçi olduğu sofîyi huzuruna getirtip sormuş:
— Bak, bu kuş senden şikâyetçi. Niye bu kuşun kanadını kırdın?
Sofî cevap vermiş:
— Sultanım, Allah bu mahlûkatı bizim emrimize musahhar kılmıştır. Ben bu kuşu avlamak istedim, önce kaçmadı. Yanına kadar gittim, yine kaçmadı. Ben de bana teslim olacağını düşünerek üzerine atladım. Tam yakalayacakken kaçmaya çalıştı. O esnada da kanadını incittim. Ona kaçması için fırsat verdim, fakat o bekledi. Adeta “Gel beni tut, ne istiyorsan yap,” dedi.
Bunun üzerine Hz. Süleyman kuşa hitaben demiş ki:
— Bak, bu adam da haklı. Sen niye kaçmadın? O sana sinsice yaklaşmamış. Neticede sen hakkını savunabilirdin. Şimdi kolum kanadım kırıldı diye şikâyet ediyorsun.
Kuş, Hz. Süleyman’a şöyle cevap vermiş:
— Efendim, ben onu sofî kıyafetinde gördüğüm için kaçmadım. Avcı olsaydı o zaman hemen kaçardım. Fakat bundan bana zarar gelmez diye öylece bekledim.
Hz. Süleyman bu savunmayı beğenmiş ve kuşu da haklı bulmuş. Kısasın yerine gelmesi için:
— Kuş haklı. Hemen bu sofînin kolunu kırın, diye emretmiş.
Kuş o anda:
— Efendim, böyle yapmayın! diye feryad etmeye başlamış.
— Ne yapayım?
diye sormuş Hz. Süleyman.
— Efendim, bunun kolunu kırarsanız, kolu iyileşince yine aynı şeyi yapmaya kalkar.
Bu söz üzerine Hz. Süleyman:
— Peki, ne yapalım? diye sormuş tekrar.
Kuş bu sefer şöyle cevap vermiş:
— Siz bunu sofî kıyafetinden, libasından sıyırın! Sıyırın ki benim gibi kuşlar aldanmasın!*
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 06 Eki 2013 12:08:56
İbrahim Hakkı Hz. Ve Atlı...
İbrahim Hakkı Hazretleri yedi yaşında annesini kaybeder. Dokuz yaşına geldiğinde iyi bir eğitim alması için Tillo’ya götürürler, ilim ve mâna büyüğü İsmail Fakîrullah Hazretlerine teslim ederler.
Hocası genç İbrahim Hakkı’nın eline bir testi vererek çeşmeye gönderir. Testiye suyu doldururken bir atlı yanaşır:
- “Çekil bakayım önümden be çocuk!” diye İbrahim Hakkı’yı azarlayarak bir tarafa iter ve atını çeşmeye sürer.
İbrahim Hakkı testisini alıp bir kenara çekilmeye uğraşırken atını mahmuzlayan adam, onu bir köşeye sıkıştırır. İbrahim Hakkı testisini yere bırakır, canını kurtarmak zorunda kalır. Bu esnada at da üzerine basıp testiyi kırar.
Ağlayarak hocasının huzuruna gelir. Hocası:
- “Ne oldu evladım, neden ağlıyorsun?” diye sorar.
- “Efendim, çeşmede su alırken bir atlı geldi, atını üzerime sürdü. Can havliyle kendimi kurtarmaya çalışırken testimi de atına tepeletip kırdı.”
- “Testini kıran atlıya sen bir şey söyledin mi?
- “Hayır” der, “hiçbir şey söylemedim.”
Hocası, “Çabuk git ve o adama bir-iki laf söyle” der.
İbrahim Hakkı gider, çeşmenin başında atını tımar etmeye çalışan adamın yanına varır bekler. Fakat bir türlü ağzını açıp da,
“Testimi niye kırdın be zâlim adam?” diyemez.
Az sonra döner, hocasının huzuruna gelir.
Fakîrullah Hazretleri sorar:
- “Atlıya bir şey söyleyebildin mi?”
İbrahim Hakkı boynunu büker, yere bakarak, “Söyleyemedim efendim. Bir şeyler demeye niyet ettim, ama bir türlü ağzımı açıp da ağır bir söz sarf edemedim.”
Hocası sinirlenir:
- “Sana diyorum, çabuk git ve o adama bir şeyler söyle, karşılık ver, yoksa sonu felâket olur.”
İbrahim Hakkı kesin emir almıştır, bu sefer kararlıdır. Çar çabuk çeşmenin başına varır. Bir de ne görsün, testisini kıran adamı, kendi atı attığı çiftelerle çeşmenin havuzuna yuvarlamış. Oracıkta cansız yatmaktadır.
Büyük bir korku ve heyecan içinde koşarak gelir, vahim durumu hocasına haber verir.
Hocası bu duruma çok üzülür ve şöyle der:
- “Vah vah! Bir testiye bir adam ha! Üzüldüm buna doğrusu!”
Huzurda olanlar söylenenlerden bir şey anlamadıklarını söyleyince, Fakîrullah Hazretleri durumu şöyle açıklar:
- “O atlı adam, İbrahim Hakkı’ya zulmetti. Zulme uğrayan kişi de tek kelimeyle olsun karşılık vermedi ve zâlimi Allah’a havale etti. Yapılan bu zulüm de Allah’ın gayretine dokundu ve zalimi cezalandırdı. Şâyet İbrahim Hakkı da onun zulmüne karşılık verip, ona bir şeyler söyleyecek olsaydı, ödeşeceklerdi. Fakat İbrahim, büsbütün mazlum durumuna düştü. Ben ise ödeştirmek için uğraştım, maalesef muvaffak olamadım.”
Firavun’un zulmüne maruz kalan Kur’ân’ın “mü’min” olarak anlattığı kimse de Kur’ân lisanıyla kendine zulmedenlere şöyle sesleniyordu:
“Size söylediklerimi yakında hatırlayacaksınız. Ben işimi Allah’a havale ediyorum. Şüphesiz ki Allah kullarını hakkıyla görür. Allah o mü’mini onların tuzaklarından korudu. Firavun ehlini ise azabın en kötüsü kuşatıverdi.” (Mü’min Sûresi, 44-45.)
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 08 Eki 2013 18:00:17
Hüdayi Hazretleri bir gün saraydadır.
Feyzli bir sohbetin ardından namaz vakti girer.
Mübarek taze bir abdest almaya niyetlenirler.
Sultan Ahmet koşar ibrik getirir.
Şehzadeler seccadeleri sererler.
Valide Sultan kafes arkasında peşkir hazırlar.
Kadıncağız kalbinden “Ah” der, “Ah mübareğin bir kerametini göreydim.”
Aziz Mahmud Hüdayi Hazretlerine malum olur.
“Hayret!” buyururlar, “Bazıları hâlâ keramet görmek istiyor.
Koca Halife-i rûy-i zemin bizim gibi bir garibe ibrik tutsunlar,
muhterem anneleri peşkir hazırlasınlar.
Bundan âlâ keramet mi olur.”
Çevrimdışı carkin
Tecrübeli Üye
****
257
4.045
Öğretmen Adayı
# 09 Eki 2013 15:47:39
KADERDEN KAÇMAK
Bir gün adamın birisi koşarak Hz. Süleyman'ın (a. s) huzuruna girdi. Adam tir tir titriyordu. Yüzü sararmış, dudakları morarmıştı. Hz. Süleyman:
- Ne oldu sana, bu halin nedir? dedi. Adam soluk soluğa cevap verdi:...
- Azrail bana çok tuhaf bir nazarla, hatta hışımla baktı. îçime tarifsiz bir korku düştü. Sizin adaletinize sığındım, dedi.
- Peki, benden ne istiyorsun? dedi Süleyman (a.s).
- Ey adil padişah. Rüzgara emret, beni Hindistan'da bir aday a bıraksın. Belki orada Azrail'in hışmından canımı kurtarırım, dedi adam.
Hz. Süleyman rüzgara emretti ve rüzgar da adamı Hindistan'da bir aday a götürdü.
Ertesi gün Hz. Süleyman divan vaktinde halkı kabul ederken Azrail çıkageldi. Hz. Süleyman, bir gün evvelki hadiseyi, adama niçin hışımla baktığım sordu. Azrail:
- Ey Allah'ın şanı yüce peygamberi. Ben o adama hışımla bakmadım, onu görünce şaşırdım. Çünkü Cenab-ı Rabb-ül Alemin, bana: "Git, falan kulumun canım Hindistan'da al!" buyurdu. "Bu adamın yüz tane kanadı olsa yine de Hindistan'a gidemez." diye düşündüm. Hindistan'a gidince adamı orada buldum ve canım aldım, dedi.
İnsanın kendi cüz'i iradesine bakan meselelerde eli-den bir şey gelse de, iradesine bağlı olmayan meselelerde yapabileceği bir şey yoktur Kadere rıza gösterilmelidir. "Kader beyaz kağıda sütle yazılmış yazı, / Elindeyse beyazdan gel de sıyır beyazı."
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 09 Eki 2013 21:45:57
CANIM OĞLUMA / KIZIMA
MUTLAKA OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM !
EĞER BİR GÜN BEN ÖLMEZ DE YAŞLI BİR HUYSUZ İHTİYAR OLURSAM...
Benim yaşlandığımı düşündüğün gün
Sabırlı ol lütfen ve beni anlamaya çalış…
Yemek yerken üstümü kirletirsem
üzerimi değiştirecek gücüm yoksa.
Lütfen sabırlı ol. Benim sana bir şeyler öğretmek için seninle ilgilendiğim zamanları hatırla...
Seninle konuşurken, sürekli aynı şeyleri 1000 kere tekrarlıyorsam… sözümü kesme beni dinle.
Sen küçükken, uyuyana kadar sana aynı hikayeyi
1000 defa tekrar tekrar okumak zorunda kalıyordum.
Banyo yapmak istemediğimde;
Beni utandırma yada azarlama…
Seni banyoya götürmek için icat ettiğim küçük yöntemlerimi
ve oyunlarımı hatırla…
Yeni teknolojiler karşındaki cahilliğimi görürsen…
bana zaman tanı ve beni yüzünde alaycı bir gülümsemeyle izleme…
Bazı zamanlarda unutkan olursam yahut konuşmalarımızda ipin ucunu kaçırırsam… lütfen hatırlamam için gerekli zamanı bana tanı… eğer hatırlayamazsam, sinirlenme… çünkü asıl önemli olan benim konuşmam değil, senin yanında olabilmem ve senin beni dinliyor olmandır.
Ben sana bir sürü şeyi nasıl yapacağını gösterdim…
İyi yemek yemeyi, iyi giyinmeyi… yaşamı göğüslemeyi…
Eğer birşey yemek istemezsem, baskı yapma bana. Ne zaman yemem yada yememem gerektiğini ben gayet iyi bilirim.
Ve yaşlı bacaklarım yürümeme izin vermediğinde bana elini ver…
Tıpkı, benim sana ilk adımlarını atarken verdiğim gibi.
Ve bir gün artık daha fazla yaşamak istemediğimi söylediğimde… ve ölmek istediğimi…
kızma… Bir gün anlayacaksın…
yaşımın; zevk alma değil artık idareten yaşama yaşı olduğunu anlamaya çalış,
Bir gün şunu anlayacaksın:
hatalarıma karşın hep senin için iyi olanı gerçekleştirmeye çabaladım ve
senin yolunu hazırlamaya çalıştım
Senin yanında olduğumda üzgün, kızgın yada güçsüz hissetme kendini.
Benim yanımda olmalısın, beni anlamalısın ve bana yardım etmelisin.
Yürümeme yardımcı ol… ve yolumu sabır ile, sevgi ile bitirmeme....
Benim için yaptıklarını, bir gülümseme ve senin için her zaman taşıdığım çok derin bir sevgi ile geri ödeyebilirim ancak.
Seni çok seviyorum oğlum/kızım….
Ve hep seveceğim…
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 11 Eki 2013 22:55:27
içinizi titretecek bir hikaye...
Tuğrul, annesinin sofraya getirdiği bulgur pilavını görünce, yüzünü buruşturdu.
-Üç gündür aynı şey anne, diye şikâyet etti.
Pilav, pilav, pilav…
Anne tabağı sofraya koyduktan sonra:
-Oğlum ne yapalım?
Elimizde var mı ki sana çeşitli yemekler pişireyim…
Paramız var mı ki istediklerini alayım…
Tuğrul gözlerini kıstı:
-Komşumuzun oğlu Ahmet’i biliyorsun anne…
Evlerinde çeşit çeşit yemek çıkıyor.
Mert de öyle, Selim de öyle…
Üstelik hiç birinin cebinden harçlığı eksik olmuyor.
Bıktım bu parasızlıktan.
Benim onlardan farkım ne?
Annesi ağlamamak için başını arkaya çevirdi.
Üzüntü dolu bir sesle:
-Oğlum, bu elimizde olan bir şey mi?
Baban sonunda iyi kötü bir iş buldu.
Kazancıyla kıt kanaat geçinip gidiyoruz.
Hem sen başkalarına ne bakıyorsun?
Onlar kadar zengin değiliz ki biz.
-Neden olmuyoruz, neden olamıyoruz ya?
Hışımla sofradan kalktı.
-Ben bu yemeği yemiyorum!
Hep aynı yemek!
Bıktım! Pantolon desen yamalı yırtık!
Gömlek desen eski püskü!
Yeter ya!
-Oğlum Tuğrul!
Nereye böyle?
Tuğrul, eskimiş, yer yer boyası dökülmüş mon-tunu sırtına geçirirken annesine boş gözlerle baktı, cevap vermedi.
Kapıyı çektiği gibi çıktı.
Zavallı anne bitkin ve kederli bir halde içini çekti önce…
Sonra yanaklarına doğru birkaç damla yaş süzüldü.
Peşinden bir hıçkırık…
Sarsıla sarsıla ağlamaya başladı.
-Ya Rabbim, ne olacak bu hâlimiz bizim?
Bize yardım et.
Hem ağlıyor, hem dua ediyordu.
Zavallı kadın üzüntüsünden tek bir lokma bile yiyemedi.
Tuğrul, elleri montunun cebinde ayaklarını sürüyerek çıktı evden. Zorla yürüyordu sanki.
Bir yandan da söyleniyordu.
-Pilavmış, para yokmuş!
Herkes hayatını yaşıyor, biz sürünüyoruz.
Ah gözün kör olsun fakirlik!
Gözleri önünde yürüyordu.
Sanki bütün herkes kendisine bakıyor ve içten içe alay ediyordu. Sanki başını kaldırsa onu birbirlerine gösterip alay edeceklermiş gibi hissediyordu.
Söylene söylene parka kadar gelmişti.
Kafasını kaldırdı, oturacak bir yer aradı.
Adımlarını sürüyerek parka girdi ve bankın birine oturdu.
En azından biraz kendine gelirdi.
Gözleri, ucu yırtılmak üzere olan ayakkabısına takıldı.
Ayaklarını hafif içeri çevirerek gizlemeye çalıştı.
-İşe bak, dedi.
Ayakkabı, ayakkabı değil, sanki pabuç.
Bu sırada bir çocuk yanına yaklaştı.
-Boyayayım abi, dedi.
İsteksiz bir tavırla çocuğu inceledi.
Eli yüzü kapkaraydı.
Elbiseleri lime limeydi.
Lastik ayakkabıları vardı.
Elindeki pabucu uzatmış, bekliyordu.
Çocuk, Tuğrul’un manasız manasız baktığını görünce :
-Hişt abi, dedi.
Boyayalım mı, dedim!
Tuğrul ezgin bezgin gözlerini kaçırmaya çalıştı:
-Param yok ki, dedi.
Hem şuna baksana, boyanacak neresi kalmış?
Boyacı çocuk onun hâline acıdı ve yanına oturuverdi.
-İsmin ne abi senin? diye sordu.
Tuğrul şaşkın bir tavırla ona baktı:
-Tuğrul, dedi.
Ya seninki?
-Benimki de Hasan…
Kötü bir şey mi oldu abi?
Derdini soran bir dost bulmak Tuğrul’u sevindirmişti.
Anlatmaya başladı derdini, içini döktü.
Hasan işini bıraktı, onu dinledi.
Konuşması bitince Hasan:
-Hayatımız birbirine benziyor abi, dedi.
Üstelik babam da yok benim.
Evin tek erkeğiyim.
Ama hâlimden şikâyetçi değilim.
Buna da şükür.
Sabahtan öğleye kadar okula gidiyor, okuldan gelince de boya sandığını alıp buralara geliyorum.
Günde 10-15 ayakkabı boyuyorum.
Az çok bir şey geçiyor elime.
Kazandığımı da evin masraflarına harcıyoruz.
Hâlimize şükrediyoruz.
Sonuçta bizden beter olan da var, değil mi?
Tuğrul şaşkın şaşkın bakarken Hasan kalktı.
-Gidiyorum abi, dedi.
İstersen ayakkabını boyayayım, para almam.
-Sağol Hasan, dedi.
Başka zaman inşallah.
Hasan giderken arkasından baktı ve o an fark ettiği durum karşısında sanki başından aşağı kaynar sular dökülmüş gibi hissetti.
Ayakları engelliydi Hasan’ın.
Topallayarak, zar zor yürüyordu.
Oysa kalkıp gidene kadar bunu hiç fark etmemişti.
Kaldı ki, Hasan da bundan hiç bahsetmemişti.
O an ister istemez gözleri kendi ayaklarına gitti; koşabildiği, atlayıp zıplayabildiği, sapasağlam ayaklarına.
Babasız ve engelli bir çocuğun ailesinin ihtiyaçlarını karşılamak için gösterdiği bunca azim ve irade inanılmazdı.
Asıl şimdi ezildiğini hissetti.
Öyle değil mi idi ya?
Neden, şu durumunda bile, daha beter durumda olan, hatta bir elbise bulamayıp tek giysiyle yaşayan, bir dilim ekmek için çöplükleri karıştıran kimseleri düşünerek haline şükreden Hasan kadar olamıyordu?
- Ne kadar da aptalım, diye hayıflandı.
Hasan’ın hâline bak,
Şu halinde bile boyacılık yapıyor,
Parasını kazanıyor,
Bir de ev geçindiriyor.
Bana ne oluyor?
Yok, zengin olmakmış, yok para bulmakmış!
Hem ben çalışmıyorum da!
Rahatlığı bulmuşum, daha fazlasını istiyorum.
Bana ne arkadaşlarımdan, Mert’ten Selim’den bana ne?
Böyle düşündüğüne sevindi.
İçi rahatlamış bir şekilde doğruldu.
Hafiften kararmaya yüz tutmuş havaya baktı.
Başını önüne eğip:
-Annemi bugün çok üzdüm, kalbini kırdım, dedi.
Gidip gönlünü alayım, elini öpeyim.
Ve acıktığını hissetti o an.
Canı bulgur pilavı istiyordu.
Bu değişikliğe hayret etti.
Adımlarını sürüyerek, hâlinden utanç duyarak,
Fakirliğe isyan ederek geldiği yoldan,
Şimdi pişman bir şekilde,
Haline şükrederek dönüyordu...
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 12 Eki 2013 11:26:33
Büyük İskender komutanlarını çağırıp
son üç arzusunu iletmiş...:
1- Tabutumu dönemin en iyi doktorları taşısın
2- Altın, gümüş ve değerli taşlar,
yol boyunca tabutuM mezarıma gelene kadar serpiştirilsin
3- ElleriM, herkesin görebileceği şekilde tabutun dışına sarkıtılsın.
Komutanlardan biri, şaşkın, nedenini sormuş.
Büyük İskender, açıklamış:
1- En ünlü doktorların taşımasını şu nedenle istiyorum:
Herkes bilsin ki, Doktorlar ne kadar iyi olursa olsun,
onlar bile ölümün karşısında çaresizdir.
2- Yerlere serpeceğiniz değerlerim de gösterecektir ki:
Bu dünyada elde ettiğimiz zenginlik, bu dünyada kalır.
3- Ellerim tabutun dışında kalsın ki, herkes bilsin:
Bizim için en değerli şey olan zamanımız tükenince,
boş ellerle doğduğumuz gibi,GİDERİZ
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 13 Eki 2013 00:28:19
Nuh Peygamber zamanında insan ömrü 950 yıl civarında imiş. Bir gün Nuh Nebi ashabıyla sohbet ederken onlara "Ahir zamanda evlatlarımızın ömürleri pek kısa olacak!" demiş. O sırada ashabından biri atılmış:
- Ne kadar kısa olacak ey Allah'ın elçisi!
- Kısa olacak işte, pek kısa.
- Ne kadar ya Rasulallah?
- Hemen şöyle 80-90 yıl kadar.
- O kadar mı kısa olacak ey nebi!?..
- İşte o kadar kısa olacak.
Bu sırada köşede konuşulanları dinleyen birisi sormuş:
- Ya Nuh!. Onlar yeryüzünde ev falan da yapacaklar mı?!..
Çevrimdışı carkin
Tecrübeli Üye
****
257
4.045
Öğretmen Adayı
# 14 Eki 2013 00:22:44
Kanuni Sultan Süleyman'ın son üç arzusu
Ölümün eşiğinde, Sultan Süleyman komutanlarını çağırıp son üç arzusunu iletmiş.
1] Tabutu dönemin en iyi doktorlarınca taşınmalı.
2] Elde ettiği tüm zenginliğinin [altın, gümüş ve değerli taşlar] yol boyunca tabutu mezara gelene kadar serpiştirilmeli.
3] Elleri, herkesin görebileceği şekilde tabutun dışına sarkmalı.
Komutanlardan biri, şaşkın, nedenini sormuş. Sultan Süleyman, açıklamış:
1] En ünlü doktorların taşımasını şu nedenle istiyorum: Herkes bilsin ki, Doktorlar ne kadar iyi olursa olsun, onlar bile ölümün karşısında çaresizdir.
2] Yerlere serpeceğiniz değerlerim de gösterecektir ki: Bu dünyada elde ettiğimiz zenginlik, bu dünyada kalır. 3] Ellerim tabutun dışında kalsın ki, herkes bilsin Cihan Hükümdarı Kanuni bile bu dünyadan eli boş gitmiş.
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 14 Eki 2013 00:24:26
Büyük İskender mi? Kanuni mi? Yoksa her ikisi de mi ? 
Çevrimdışı carkin
Tecrübeli Üye
****
257
4.045
Öğretmen Adayı
# 14 Eki 2013 00:27:20
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Büyük İskender mi? Kanuni mi? Yoksa her ikisi de mi ?
ben Kanuni olduğuna eminim iskenderin bunu diyecek imana sahip olması da güzel olurdu elbette...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Eki 2013 07:07:51
ALLAH HESAP SORAR...!!!
Devlet hazinesi Hazreti Ömer (r.a.). Halife. Bir gece. Makamında. Ashabtan biri ziyaretine gelir. Selam verir. Selamı alınmamıştır. Oturur. Ömer işiyle meşgul. Sahabe bekler. Ömer çalışır. Selam alınmamış, yüzüne bile bakılmamıştır.
İş biter. Ömer mumu söndürür. Bir başka mumu yakar. O anda selamını alır. Konuşmaya başlar.
Sahabe sorar:
- Ya Ömer, niçin hemen selamımı almadın ve niçin bir mumu söndürüp diğer mumu yaktın ve ondan sonra benle konuşmaya başladın?
Hazreti Ömer (r.a.):
- Evvelki mum devletin hazinesinden alınmışdı.O yanarken özel işlerimle meşgul olsaydım Allah indinde mes'ul olurdum. Seninle devlet işi konuşmayacağımız için kendi cebimden almış olduğum mumu yaktım, ondan sonra seninle meşgul olmaya başladım. Sahabenin gözleri yaşarır, ellerini kaldırarak şöyle dua eder:
-Ya Rabbi! Hattab oğlu Ömer'i bizim başımızdan eksik etme!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Eki 2013 07:31:22
Mısır Seferinde Yavuz Sultan Selim'in Hiç Bir Kayıp Zahiyat Vermeden 13 Günde Geçtiği SİNA ÇÖLÜ'nü Bundan 200 Yıl Sonra Napolyonun Askeri Geçemeyip Susuzluktan Çıldırıp Birbirlerini Vurduğunu Biliyormuydunuz..?? 1.Dünya Savaşında Onca Teklonojiye Tanka Kamyona Karşın 11 Günde Bu Çöl Anca Geçilmiştir Yavuzun Nasıl Geçtiğini Öğrenmek İsteyen Amerikalı Üniversiteler Bir Çok Kürsü Kurup Bişey Anlayamayıp Şaşkın Kaldılar Biz Söyleyelim..!!
İMAN GÜCÜ.
.Hz Süleyman (a.s) huzuruna girip selam veren baykuşa sormuş.
- “Ey Baykuş! Evlere konunca niçin uzun uzun ötersin?”
- “İnsanoğlu bu kadar ağır imtihanla karşı karşıya iken nasıl rahat uyur ? demek isterim.
- “Gündüzleri niçin dışarı çıkmazsın?”
- “İnsanoğlunun birbirlerine olan zulümlerinden dolayı….”
- “Feryâdında ne dersin ?”
- “Ey gâfiller! Yolculuk var.Hazırlıkta bulunun” derim.
Hz. Süleyman (a.s) şöyle buyurmuş : “ İnsana böyle yol gösteren başka bir kuş yoktur. Neden insanoğlu onu uğursuz sayar, anlamadım.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Eki 2013 08:21:39
DELİNİN VELİYE NASİHATI...
Büyük velilerden Beyazıd-ı
Bestamî Hazretleri bir gün
tımarhanenin önünden geçiyordu.
Tımarhane hizmetçisinin tokmakla
birşeyler dövdüğünü görüp:
— Ne yapıyorsun? diye sordu
Hizmetçi:
— Burası tımarhanedir Delilere
ilâç yapıyorum, dedi Beyazıd-ı
Bestamî Hazretleri:
— Benim hastalığıma da bir ilâç
tavsiye eder misin? dedi Hizmetçi
hastalığının ne olduğunu sordu
Beyazıd Hazretleri:
— Benim hastalığım günah
hastalığı Çok günah işliyorum,
dedi Hizmetçi:
— Ben günah hastalığından
anlamam Ben delilere ilâç
hazırlıyorum, diye cevap verdi
Tam bu sırada tımarhane
parmaklığının arasından
konuşulanları duyan bir deli, (!)
Beyazıd-ı Bestamî Hazretlerine:
— Gel dede, gel! Senin
hastalığının çaresini ben
söyleyeyim, diye seslendi
Beyazıd-ı Bestamî Hazretleri,
delinin yanına sokularak:
— Söyle bakalım, benim derdime
çare nedir? dedi Deli (!) şu ilâcı
tavsiye etti:
— Tevbe kökü ile istiğfar
yaprağını karıştır Kalb havanında
tevhîd tokmağı ile döv, insaf
eleğinden geçir, göz yaşıyla
yoğur, aşk fırınında pişir Akşam -
sabah bol miktarda ye O zaman
göreceksin senin hastalığından
eser kalmaz, dedi
Bu güzel ilâcı öğrenen Beyazıd
Hazretleri:
— Hey gidi dünya hey! Demek,
seni de deli diye buraya
getirmişler, deyip oradan ayrıldı
Bu ilâç, halen günah hastası
olanlara tavsiye olunmaya değer
bir ilâçtır Yani bu formülün
hükmü hâlâ devam etmektedir.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Eki 2013 11:52:34
Kimle bilirdin ?
Yavuz Sultan Selim Şir Pençe illeti sebebiyle Hakk'a yürürken Nedimi Hasan Çan'a sorar:
— Hasan bu ne hâldir?
Hasan Can:
— Allah'la beraber olmanın zamanıdır efendimiz".der
Cevab müthiştir:
— Hasan, sen bizi bu ana kadar kimle bilirdin?..
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Eki 2013 12:07:28
Büyük Cihangir Yavuz Sultan Selim’in günde 3 saat uyku uyuyup tahta kaşıkla tek çeşit yemek yediğini ve herhangi bir saray halkından ayırt edilmeyecek kadar sade giyindiği ve bunu soranlara:
“Vezirlerin ve beylerin süslü giyinmeleri, padişahlarına saygıdan ileri gelir. Biz kime şirin görünmek için süslü giyinelim ki?
Bizim padişahımız ALLAH (cc) vücudun dışına değil içindeki cevhere (imana) bakar” diye veciz bir cevap vermesi ne kadar manidâr...
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Eki 2013 13:21:13
İNSAN+HEDEF+GAYRET = ZAFER
Fatih Sultan Mehmed henüz yedi yaşlarındayken hocası Molla Ak Şemsüddin kulağına eiğildi ve başarının en önemli kuralını fısıldadı:
"Hedefini tespit et!"
Önce hedef belirlendi: "Konstantiniyye (İstanbul) mutlaka fethedilecektir."
Ak Şemsüddin hedef tespitinden sonrasını da söyledi:
"Dağ ne kadar yüksek olursa olsun, yol onun üzerinden geçer. Sen dağ olmaya heveslenme, asla gururlanma; yol ol ki, herkes senin üzerinden geçerken,sen dağların bile üzerinden geçesin."
"Hocam ya şartlar elverişli olmazsa?" diye sordu. Ak Şemsüddin hiç duraksamadan cevap verdi:
"Şartlara teslim olmazsan şartlar değişir, sana teslim olurlar. Çok çalışır, çok dua eder ve çok isttersen Allah'ın rahmeti tecelli eder,rahmet tecelli ettiğinde nice olmazlar olur."
Her genç şu sorulara öncelikle cevap vermeli:
1- Hedefim nedir ve nerededir?
2- Hedefime hangi vasıtalarla ulaşabilirim?
3- Neden ulaşmalıyım?
4- Hedefe ulaşmayı yeterince istiyor muyum? ( istiyor gibi yapmakla gerçekten istemek arasında önemli farklar bulunuyor.)
Gerçekten istemek Fatih'in İstanbul'un fethini istemesi gibi olmalı. "Ya ben Bizans'ı alırım ya Bizans beni alır!" diyecek kadar.....
"Normal insanlar",hayatı en kolay taraflarıyla yaşamaya çalışırlar.
Bazılarımız "zor" karşısında pes ederiz, bazılarımız , "çok zor" karşısında yelkenleri suya indiririz.
Bazıları da var ki, "zor"u ve "çok zor"u rahatça aşar, hatta "imkansızlık" karşısında bile vaz geçmezler.
Tarihe şan verenler "imkansızlıklar" karşısında "pes etmeyenlerdir!"
Sokullu Mehmet Paşa böbürlenen Venedik elçisine "Biz Kıbrıs'ı almakla sizin kolunuzu kestik, siz İnebahtı'da bizi yenmekle, sakalımızı tıraş ettiniz. Kesilen kol yerine gelmez, fakat kesilen sakal daha gür çıkar."
Devlet adamının özgüvenini görebiliyor musunuz?
Yenileceğinize değil, yeneceğinize inanın. Geçmişte kalan mağlubiyetleri, üzüntüleri, mutsuzlukları düşünmek yerine, gelecekte oluşacak muhtemel başarıları, güzellikleri ve mutlulukları düşünün.
O zaman kendinizi daha mutlu hisseder ve başarılı olursunuz.
Yavuz BAHADIROĞLU'nun "Biz Osmanlıyız" isimli eserinden derlenmiştir.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Eki 2013 21:37:46
"KABAĞIN SAHİBİ"
Vaktiyle bir derviş, nefis terbiyesinin çeşitli
merhalelerinden geçtikten sonra, bağlı olduğu
tarikatın büyüğü tarafından bir berbere
gönderilir. Dervişten saçını dibinden
kazıtması, sakal ve bıyığını ise alabildiğine
kısaltması istenmiştir. Tereddütsüz bir şekilde
berber koltuğuna oturan derviş:
“-Vur usturayı berber efendi!..” der.
Berber, dervişin saçlarını kazımaya başlar.
Derviş de aynada kendini takip etmektedir.
Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır.
Berber tam diğer tarafa usturayı vuracakken,
yağız mı yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı
girer içeri. Doğruca dervişin yanına gider,
başının kazınmış kısmına okkalı bir tokat
atarak:
“-Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı
olalım!..” diye kükrer.
Derviş Ses çıkarmaz, biraz çaresiz, biraz
mütevekkil usulca kalkar yerinden.
Berber, bu gariban müşterisine karşı mahcup
olmakla beraber kabadayının pervâsızlığından
da korkmuştur. Ses çıkaramaz.
Kabadayı koltuğa oturur, berber tıraşa baslar.
Fakat küstah kabadayı, tıraş esnasında da boş
durmaz; sürekli aşağılar dervişi, alay eder:
“-Kabak aşağı, kabak yukarı!..”
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkândan
çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki,
gemden boşanmış bir at arabası, yokuştan
aşağı hızla kabadayının üzerine doğru gelir.
Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalır.
Derken, iki atın ortasına denge için
yerleştirilmiş uzun sivri demir, kabadayının
karnına batıverir.
Kaşla göz arasında babayiğit kabadayı oracığa
yığılır kalır. Ölmüştür. Herkes bir anda olup
biten bu olayın hayret ve şaşkınlığı içindedir.
Berber de şok olmuştur; bir manzaraya, bir
dervişe bakar, Dervişin beddua ettiğini
düşünür ve gayr-i ihtiyarî sorar:
“-Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?!.”
Derviş mahzun, düşünceli cevap verir:
“-Vallâhi gücenmedim ona. Hakkımı da helâl
etmiştim.
Gel gör ki, kabağın bir de sâhibi var. O
gücenmiş olmalı!..
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 20 Eki 2013 21:54:01
Bence bunların arasına Aşk-ı Şehir Öğretmenimizin hikayesini de eklemeliyiz. Gerçekten ibretlik bir hikaye, dudak ısırtacak cinsinden.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 20 Eki 2013 21:54:56
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Bence bunların arasına Aşk-ı Şehir Öğretmenimizin hikayesini de eklemeliyiz. Gerçekten ibretlik bir hikaye, dudak ısırtacak cinsinden.
Bence de
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 21 Eki 2013 16:28:45
Sultan Fatih.. Istanbul’u fethinin ardından Vefa semtinde bulunan Ebul Vefa Hazretlerini ziyaret etmek, duasını almak ister.. Dergahın kapısını çalar, görevli genç kapıyı açar, bir bakar kapıda Sultan Fatih, büyük bir sevinçle koşar efendisine haber verir; “efendim” der, “Fatih Sultan Mehmet Han sizi ziyarete gelmişler kapıdalar”. Ebul Vefa Hazretleri şöyle cevap verir, “Söyleyin dönsünler, görüşemeyiz.” Görevli çocuk çok şaşırıyor ve efendisini ilk kez sorguluyor ; “ efendim cihan padişahı,
Istanbulu bizler için alan kıymetli sultanımızı nasıl geri çevireceğiz,
kırılırlar, üzülürler” diyor. Ebul Vefa Hazretleri; “ kırılmaz onlar, derhal
gidin ve buradan ayrılmasını söyleyin.” Görevli
çocuğun eli mahkum, gidiyor ve iletiyor. Rahmetli Fatih’in gözleri
yaşarıyor ve yanındaki görevliye şöyle söylüyor; “ Görüyormusun, Bizansın
surları aşılmaz dediler aştık, AMA BİR DERVİŞİN TAHTA KAPISINDA KALDIK. Bak
geçemiyoruz, ordu mu getireceğiz? Almıyorlar işte.” Velhasıl, Fatih içeri giremedi
ve gözleri yaşlı bir şekilde geri döndü sarayına. Onlar gidince, görevli de
Ebul Vefa Hazretlerinin yanına geldi ve gördü ki Efendi de ağlıyor. Görevli
çocuk dayanamadı; “ efendim dedi müsade buyurun artık soracağım, ağlayarak
gitti sultan, hiç olmazsa iki dakika oturup bir şerbet ikram edemezmiydik? ”
Ebul Vefa Hazretleri şöyle cevap verdi; “Oğlum, o eğer buraya bir defa gelir ve bu zevki alırsa, tahtı tacı bırakır ve buradan ayrılmaz.
O gaza askeridir biz dua askeriyiz, o orada lazım biz burada...
Ben ona git demedim ayrılık olmayan yere randevu verdim. Kavuşmak dediğin sonsuz olandır, o da ahirete mahsustur.” Bunun yanında; “Bizim burada
dergahımızı görür, manevi halimizi teneffüs ederse korkarım her türlü yardımı bize
yapar ve diğer Müslüman kardeşlerimizi ihmal eder, bu yüzden böyle karar verdim”
der.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 22 Eki 2013 17:19:25
Kanunî Sultan Süleyman, bir gün devletin akıbetini düşünür. Bir devlet hangi halde çöker? Bir gün olur da devletimiz izmihlâle uğrar mı? Suallerinin cevabını süt kardeşi meşhur âlim Yahya Efendi’ den mektup ile sorar.
Mektubu okuyan Yahya Efendi’nin cevabı çok kısa ve şaşırtıcıdır: “Neme lâzım be sultanım!..”
Topkapı Sarayı’nda bu cevabı hayretle okuyan Sultan bir mana veremez. Yahya Efendi gibi bir zat nasıl böyle bir cevap verebilir? Söylenmeye başlar. Nihayet kalkar, Yahya Efendi’nin Beşiktaş’ ta ki mekânına gelir.
Der ki:
- Ne olur sorularıma cevap ver, bizi geçiştirme, soruyu ciddiye al!
Yahya Efendi şöyle bir bakar:
- Sultanım sizin sorunuzu ciddiye almamak kabil mi? Ben sorunuzun üzerine iyice düşündüm ve kanaatimi de açıkça arz ettim.
- İyi ama bu cevaptan bir şey anlamadım. Sadece “Neme lazım be sultanım” demişsiniz. Sanki beni böyle işlere karıştırma der gibi bir mana çıkarıyorum.
Yahya Efendi bu cevaptan sonra şu müthiş açıklamasını yapar:
“Bir devlette zulüm yayılsa, haksızlık şâyi olsa, işitenler de neme lazım deyip uzaklaşsalar, sonra koyunları kurtlar değil de çobanlar yese, bilenler bunu söylemeyip sussa, fakirlerin, muhtaçların, yoksulların, kimsesizlerin feryadı göklere çıksa da bunu da taşlardan başkası işitmese, işte o zaman devletin sonu görünür. Böyle durumlardan sonra devletin hazinesi boşalır, halkın itimat ve hürmeti sarsılır. Asayişe itaat hissi gider, halkta hürmet duygusu yok olur. Çöküş ve izmihlâl de böylece mukadder hale gelir…”
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 22 Eki 2013 20:49:00
Rivâyet edildiğine göre, Ebû’l-Vefâ Hazretleri’nin oğlu, kötü bir alışkanlık edinmişti. Eline almış olduğu büyük bir çuvaldız ile o devirde evlere içme suyu taşıyan sakaların kırbalarını deliyordu. Sakalar ise, Ebû’l-Vefâ Hazretleri’ne olan sevgi ve muhabbetlerinden dolayı hâdiseyi kendisine nakletmiyorlardı. Fakat bir müddet sonra, çocuğun bu işten vazgeçmeyeceğini anladıklarında, Hazretin huzuruna çıkarak durumu naklettiler.
Ebû’l-Vefâ Hazretleri olanları duyunca hayretler içinde kaldı. Zira nasıl olur da bunca ihtimamla yetiştirilen, haram lokmadan uzak tutulan bir çocuk böyle bir şey yapardı? Ebû’l-Vefâ Hazretleri, sakalara hitâben;
“–Tamam, mesele anlaşılmıştır. Gereken yapılacak, sizin de zararınız tazmin edilecektir.” buyurdu.
Sonra da muhâsebeye önce kendi nefsinden başladı:
“–Acaba ben bu çocuğa yanlışlıkla da olsa hiç haram yedirdim mi?” diye düşündü. Fakat bir şey bulamadı. Hanımına sordu:
“–Hanım, sen bu çocuğa hamileyken veya süt emzirirken haram bir şey yedin mi, çok iyi düşün, bana bildir, yoksa bu çocuğun sonu kötü!”
Hanımı düşündü, taşındı nihayet şöyle bir hadiseyi hatırladı.
Hamileyken oturmaya gittiği bir komşu evinde, masadaki bir tabakta portakallar varmış. Görünce canı çekmiş, ama istemeye de utanmış. Ev sahibi hanım, bulundukları odadan dışarı çıkınca yakasındaki iğneyi portakallara batırıp sularını bir miktar emmiş.
Hanımı bu hâdiseyi Ebû’l-Vefâ Hazretleri’ne anlatınca o derhal:
“–Aman hatun! Hiç vakit kaybetmeden o komşuya git, olanı biteni dosdoğru anlat ve helâllik dile.” diye tembihlemiş. Kendisi de sakaları çağırarak, kimin kaç tane kırbası delinmişse hepsinin parasını ödemiş ve hepsinden helâllik almış. Evlâdına da, hâdisenin başından sonuna kadar hiçbir şey denmediği hâlde, hikmet-i Hüdâ, çocuk bir daha kırbaları delmemiş.
Velhâsıl insan, takvâ sahibi olmalı… Takvâ üzere yaşamalı.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 22 Eki 2013 21:57:43
Meczubun biri camiye girer, belli ki namaz kılacak.
Ama oturmaz, meraklı ve şaşkın gözlerle etrafı süzer-dolanır..
... Bir oraya, bir buraya her köşeye dikkatlice bakar ve hızla çıkar gider..
Az sonra sırtında bağlanmış odunlarla tekrar gelir camiye ve tam namaza başlamak üzere olan cemaatle birlikte saf tutar...
Ama sırtındaki odunlarla güç bela bitirir namazını.
Eğilip kalktıkça yere düşen odunlar, çıkardığı ses vs. derken, tabii cemaat de rahatsız olmuştur bu durumdan...
Nihayet biter namaz, bitmesine ama her kafadan bir ses çıkar..
Herkes kıpırdanmaya, adama söylenmeye başlamıştır bile..
İmama kadar ulaşır sesler, hafiften tartışmalar..
İmam aynı mahalleden, bilir az çok garibin halini, şefkatle yaklaşır meczubun yanına ve der ki:
“Oğlum böyle namaz mı olur, sırtında odunlarla, sen ne yaptın? Hem kendini hem de çevreni rahatsız ettin bak, bir daha namaz kılmaya yüksüz gel olur mu?”
Bunu duyan meczub melül-mahzun, ama manalı bir bakışla sorar:
“Âdetiniz böyle değil mi?”
“Ne âdeti?!” der Hoca..
Cemaat da toplanmış, merak ve şaşkınlıkla olayı izlemektedir o sıra...
Der ki meczub bu kez:
“Hocam ben namaz kılmak için girdim camiye, şöyle kendime uygun bir yer ararken içeridekilere baktım, gördüm ki herkesin sırtında bir şeyler var. Zannettim ki adet böyledir, ben de şu odunları yüklendim geldim işte, neden kızıyorsun? Kızacaksan herkese kız, tek bana değil!
Hoca şaşırır: “Benim sırtımda da mı var?” der..
“Evet” der meczub, “Hepinizin sırtı yüklü!”..
Cemaatte ise hafiften “deli işte!” manasına,bıyık altından gülüşmeler başlamıştır..
Meczub bu kez öne atılır ve tek tek cemaati işaret ederek, saf bir çocukça, heyecanla bağırır:
“Bak bunun sırtında mavi gözlü bir çocuk, bunda kocaman bir elma ağacı vardı..
Bunda kırık bir kapı, bunda bir tencere yemek, bunda kızarmış tavuk, şunun sırtında yeşil gözlü esmer bir hatun, bununkinde de yaşlı annesi vardı!..”
Sonra iki elini yanlarına salar başını sallar ve umutsuzca;
“ Boş yok, boş yok hiç!..diye tekrarlar.
O böyle söyleyince, herkes dehşet içinde şaşkınlıkla birbirinin yüzüne bakar!
Aynen doğrudur dedikleri çünkü;
Kimi doğacak çocuğunu düşünüyordur namazda,
kimi bahçesindeki meyve ağaçlarını,
biri onaracağı kapıyı,
diğeri lokantasında pişireceği yemeği..
Biri açtır aklında yiyeceği tavuk,
birinin sırtında sevdiği kadın,
diğerinde de bakıma muhtaç annesi vardır.
“Peki söyle bakalım bende ne vardı?” der, bu kez endişeyle Hoca..
O da der ki:
“Zaten en çok da sana şaştım hoca! Sırtında kocaman bir inek vardı!
Meğerse efendim, hocanın ineği hastaymış, “öldü mü ölecek mi?” diye düşünürmüş namazda..
“Harâbât ehlini hor görme sakın, defineye mâlik viraneler var.”
Bildirince bildiren, yüreği olan görüyor elbet..".
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 22 Eki 2013 22:18:30
İNŞALLAH
Adam bir akşam vakti hanımına:
Yarın yağmur yağarsa evdeyim.Yok eğer yağmazsa tarlaya gidip çift süreceğim demiş.
Hanımı:
İnşaallah de, bey inşaallah.
Adam:
Ne inşaallahı hanım, bunun inşaallahı maşaallahı mı var.
Zira ortada iki seçenek var, bir üçüncüsü yok ki, dedim ya, yağarsa evdeyim, yağmazsa tarladayım, der.
Hasılı hanımı, sen yinede inşaallah de, bakalım sabah ola hayr ola diye, ne kadar ısrar etsede, adam inadına demez inşaallahı.
Neyse, Sabah olur, hava açık ve gayet güzeldir. Bizim ki hazırlanır ve yola çıkar. Derken olan olur.
Şöyleki:
O gece bir suç işlenmiş ve her yerde faili aranıyormuş.
Tam o sırada bizimkinin etrafı sarılır ve hiç bir yere gidemezsin derler.
Zira tarif edilen hırsız onun tıpatıp aynısı.
Her ne kadar ben masumum bu işte bir karışıklık var dese de kar etmez ve içeri alınır.
Sorgu sual derken netice olarak, sabaha kadar adam ecel terleri döker.
Yorucu, bir o kadar da meşakkatli geçen bir geceden sonra, gelen bir haberle, gerçek failin yakalandığı ve suçsuz olan bu adamın da derhal serbest bırakılması gerektiği haberi gelir.Ve adam serbest bırakılır.
Adam, başına gelen bunca aksilikten sonra iyice yıkılmış, güç takatı kesilmiş, iki büklüm olmuş bir halde evinin kapısını çalar.
Hanımı:
Kim O? diye seslenince, Adam:
“Aç kapıyı aç Hanım. İnşallah gelen benim.” der
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 23 Eki 2013 23:43:50
BİR GÜN bir adam, Hz. Ömer’e şöyle dedi: “Şu satranca hayret ederim. Satranç tahtasının uzunluk ve genişliği birkaç karıştan ibaretken, insan onun üzerinde binlerce oyun oynasa, her oyunu mutlaka öbüründen farklı olur. Hiçbiri diğerine benzemez
Hz. Ömer de ona şu cevabı verdi:
“Bundan daha çok hayrete ve dikkate şayan olanı vardır. O da şudur ki, insanın uzunluk ve genişlik itibarıyla bir karıştan ibaret olan şu yüzünde, kaşlar, gözler, burun, ağız gibi organların yerleri değişmediği halde, yine de, dünyanın dört bir yanında, yüzleri birbirinin tıpatıp aynı iki kişi bulamazsın. Şu ufacık, el ayası kadar bir yerde, böyle sonsuz farklılıklar yaratan Allah’ın kudret ve hikmeti ne kadar büyüktür.”
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 23 Eki 2013 23:53:23
Hüdayi Hazretleri bir gün saraydadır.
Feyzli bir sohbetin ardından namaz vakti girer.
Mübarek taze bir abdest almaya niyetlenirler.
Sultan Ahmet koşar ibrik getirir.
Şehzadeler seccadeleri sererler.
Valide Sultan kafes arkasında peşkir hazırlar.
Kadıncağız kalbinden “Ah” der, “Ah mübareğin bir kerametini göreydim.”
Aziz Mahmud Hüdayi Hazretlerine malum olur.
“Hayret!” buyururlar, “Bazıları hâlâ keramet görmek istiyor.
Koca Halife-i rûy-i zemin bizim gibi bir garibe ibrik tutsunlar,
muhterem anneleri peşkir hazırlasınlar.
Bundan âlâ keramet mi olur.”
.Babadan oğula
Toplantıya gideceğim.Baktım genç kalma ihtimalim var,bindim bir taksiye,muhabbetçi bir arkadaş.O anlatıyor ben dinliyorum.Tam işyerinin önüne geldik.Ankara'da Bakanlıklar.Diyelim ki. taksi parası 9.75 TL tuttu,ben 10 TL
uzattım.Hani hepimizin yaşadığı sahne vardır ya,taksici üstünü arıyormuş gibi yapar,siz de para üstünü alabılmek için bir ayak dışarda,inmemek için debelenirsiniz.Tam o sahne olacak.Şoför,para üstü varmı diye aranmaya başladı.
"Üstü kalsın kardeşim"dedim.
Döndü bana doğru
"Vaktin varmı ağabey ?" dedi.
"Evet" dedim (tek ayağım hala dışarda)
Dörtlülere bastı,trafik dört şerit akıyor,indi araçtan.Önde bir büfe var.Gitti oraya,bir şeyler konuşup geldi.Bana 25 Krş uzattı.Belli ki para bozdurmuş.
"Birader" dedim,"9.75 değil,10.50 yazssa istermiydin 50 krş.benden?"
-Ne alacağım ağabey 50 krş.u
-Peki niye gittin 25 krş.için o kadar uğraştın.üstü kalsın demiştim.
Döndü bana,attı kolunu arkaya :
-Vaktin varmı ağabey
-Var
-Çek kapıyı o zaman
Muhabbetçi bir taksici ile karşı karşıyayız.
5 dk.konuştuk.İngiltere'de profösüründen,bilmem kiminden
eğitimler aldım.O taksicinin 5 dk.da öğrettiklerini,ingiliz hocalar haftalarca verdikleri derslerde öğretemediler.
Ağabey biz Keçiören'de 5 kardeşiz.Babam rençberdi benim,günlük yevmiyeye giderdi;artık inşaat falan bulursa çalışır gelir,o gün iş bulamamışsa,biz eve gelişinden,yüzünden anlardık. Durumumuz hiç iyi olmadı. Akşam yer sofrasında yemek yerdik.Yemek bitince babam bize"Durun kalkmayın" derdi.Önce dua ederdik sonra babam bize sofrada konuşma yapardı.
"Aha" dedim,"Bizim meslek",seminerci.
- Ne anlatırdı baban
- Hayattta nasıl başarılı olunur ?
gün inşaata çağırmazlarsa eve para getiremiyor,sonra çocuklara hayatta başarı teknikleri anlatıyor.
-Babam işe gidince büyük ağabeyimiz onu taklit ederdi,delik bir çorapla pantalonun ceplerini çıkarır,dört kardeşi karşısına alıp "Dürüst olun,evinize haram lokma sokmayın" diye anlatırken ,biz de gülerdik. Annem kızardı,"Babanızla alay etmeyin.O,hem dürüst hem de çalışkandır" derdi. Yan evde iki kardeiş var,onların babası zengin. Babaları birahane işletiyor,ama adamda her numara vardı,kumar falan oynatırdı.Bizim yeni hiç bir şeyimiz olmadı,hep o ikisinin eskilerini kullandık.O amca mahalleden geçerken biz 5 kardeş ayağa kalkardık,çünkü bize bahşiş verirdi.Babam eve gelince ayağa
kalkmazdık. Çünkü hediye,para falan hak getire.Ağabey biz babamı kaybettik. Altı ay içinde yandaki baba da öldü.yandaki baba iki çocuğa 5 katlı bir apartıman,işleyen birahane,dövizler ve araziler bıraktı.
Bizim baba ne bıraktıbiliyormusunuz ?
-Ne bıraktı ?
-Bakkal veresiyesi ve konuşmalarını bıraktı : "Evladım işinizi dürüst yapın,hakkınız olmayan parayı almayın..."falan filan.
Ağabey aradan 15 yıl geçti,diğer 2 kardeş cezaevindeler,ne ev kaldı ne birahane. Ailesi dağıldı.
Biz 5 kardeş,beşimizin Keçiören de taksi durağında birer taksisi var hepimizin birer ailesi,çoluk çocuğu,hepimizin birer dairesi var. Geçenlerde büyük ağabeyimiz bizi topladı ve dedi ki :
"Asıl mirası bizim baba bırakmış."
Hepimiz ağladık. 5 kardeş taksiciliğe başladığımızdan beri,taksimetrenin yazmadığı 10 krş.u evimize sokmadık.Her şeyimiz var Allah'a şükür.
Çok duygulandım,veda ettim,tam ineceğim :
-Dur ağabey,asıl bomba şimdi.
-Nedir bomban ?
-Nerede oturuyoruz biliyormusun ? O iki kardeşin oturduğu 5 katlı apartmanı biz aldık. 5 kardeş orada oturuyoruz.
Evladınıza ne araba bırakırsınız,ne ev, ne de başka bir miras. Evlada sadece değer kavramları bırakırsınız. Bakın iki baba da evlatlarına değer kavramları bırakmışlar.
A.Şerif İZGÖREN'in kitabından
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 25 Eki 2013 15:54:59
Nasib İse Gelir Hind'den Yemenden
"Kısmetinde varsa, kaşığında çıkar" deyiminin benzeri bir deyim.
Bilindiği gibi Semarkant, Orta Asya'da kurulmuş ünlü bir Türk şehri idi. Adının Semerkant oluşu da, söylentiye göre bu şehirde semercilik sanatının üstün nitelikte yapılmasıydı.Uzak yola gidecek olan bir kervancı bir gün, şehrin ünlü semer ustalarından birinin dükkânına gider. Usta namaz kılmak üzere camiye gittiğinden, dükkanda genç bir çırak bulunmaktadır. Kervancı, uzak yola gideceğini, develerinden birinin semersiz olduğunu, kaça olursa olsun, hemen iyi bir semer istediğini anlatır.Semerci çırağı hazırda yapılmış iyi bir semer bulunmadığını, sipariş üzerine kervancıya semer yapabileceklerini söyler.Gelgelelim kervancının işi aceledir. Adam bu sırada dükkanın tavanında asılı eski bir semeri görür ve eski de olsa, semeri yenisinin fiyatına satın alacağını, çünkü devenin boş gitmesini istemediğini söyler.Çırak, kârlı bir satış yaptığını düşünerek, eski semeri kervancıya verir.Gelgelelim, göğsünü kabartarak anlattığı bu alış veriş yaşlı ustayı hiç sevindirmez. Meğer adamcağız, kırk yıldır kazandığı paralardan artırdıklarını, bu eski semerin içinde saklarmış.Zavallı çırak, çok üzülür, Semeri aramak için yollara düşer. Ustanın:"Oğul gel gitme beyhude, Semerkanta, Buharaya Bulur elbet seni bir gün, nasip araya araya." demesine aldırmaz, semerin arkasında bir kaç ay dolaşır, sonunda bulamadan geri döner.Ustası, çırağın geldiğine sevinir, onu teselli eder ve şunları söyler.Nasip ise gelir Hint'ten Yemen'den nasip değil ise, ne gelir elden?Altı ay kadar sonra, bir gün kervancı dükkana gelir çırak, adamı hemen tanır. Ustasına da söyler. Kervancı der ki:-Oğul, bu semeri senden alıp gittim ama, aklıma takıldı, ustasının haberi olmadan çocuk bunu sattı ya ustası gelince kızar, darılırsa? diye üzüldüm. Alın semeri aynen geri veriyorum, bana yeni bir semer yapın. alıntı
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2013 16:11:05
Bir dost meclisinde Mehmed Akif gayet hararetli bir şeyler anlatmaktadır. sonradan görme zenginin biri bu meclise gelir selam verir ancak herkes Akif’i dinlediğinden kimse duymaz selamı ve almazlar dolayısıyla. adam Akif’e sataşmak için.
- Oo Üstad ne sallıyon yine?” der. Akif istifini bozmadan:
- Senin ne kadar iyi bir insan olduğunu sallıyorum.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 29 Eki 2013 19:31:25
Bir profesörün ilk namazı
Amerika'nın muhtelif üniversitelerinde görev yapan matematik Prof. Jeffrey Lang İslam'a giriş hikâyesini yazmış olduğu 'Melekler soruncaya kadar' (Even Angels Ask: A Journey to Islam in America) isimli eserinde derin felsefi düşüncelerle,ruhani duygular arasında ilk namazını şöyle dile getiriyor:
"Müslüman olduğum gün cami imamı, bana namazın kılınışını açıklayan bir kitap verdi. Ancak Müslüman talebelerin buna endişelerini gördüm, bana: "Acele etme, rahat ol, zamanla yavaş yavaş yaparsın" dediler. Ben de kendi kendime, namaz bu kadar zor mu? Dedim ve talebeleri duymazlıktan gelerek, hemen vaktinde beş vakit namaz kılmaya karar verdim. O gece, loş ve küçük odama çekilerek kitaptan abdest ve namaz hareketleri eksersizlerini yaptım, namazda okunacak bazı surelerin Arapça okunuşlarıyla İngilizce anlamlarını ezberlemeye çalıştım. Bu çalışmalar saatlerce devam etti.
İlk namaz denemesi için kendime güven gelince yatsı namazını kılmaya karar verdim. Vakit gece yarısıydı, kitabı alıp banyoya girdim, kitabı açarak, mutfaktaki ilk yemek denemesi yapan aşçı gibi kitaptaki talimatları dikkat ve incelikle bir bir uyguladım.
Abdest bitince odanın ortasında durup, kapı ve pencerelerin kilitli ve kapalı olmasından emin olduktan sonra kıble olarak bildiğim tarafa yöneldim, derin bir nefes aldım ve elimi kaldırarak alçak bir sesle Allahu Ekber dedim. Kimsenin
beni işitmemesini ve görmemesini umuyordum, yavaş yavaş Fatiha suresi ile kısa bir sureyi Arapça olarak okudum. Öyle zan ediyorum ki herhangi bir Arap beni dinlemiş olsaydı benim okumamdan bir şey anlamayacaktı.
İkinci bir tekbir alarak Rükua gittim, rükuda biraz tedirginlik hissettim, çünkü hayatımda hiç kimseye eğilmemiştim. Odada yalnız olduğumu hatırlayınca sevindim. Subhane Rabbiyel azim dediğimde kalbimin hızla çarptığını hissettim. Tekrar tekbir getirerek doğruldum ve artık secdeye varma zamanı gelmişti. Secdeye varmak üzere ellerimi ve dizlerimi yere koyunca dona kaldım, secdeye gidemiyordum, efendisinin önünde başını yere koyan köle gibi yüzümü, burnumu yere koyup kendimi zillet sandığım bir duruma düşüremiyordum, üstelik bacaklarım da katlanamıyordu, utandım gülünç duruma düştüm zannettim.
Bu durumda beni gören, arkadaş ve tanıdıklarımın önünde acınacak ve alay edilecek halimi düşündüm, arkadaşlarımın kahkahalarını duyar gibi oluyordum. 'San Francisco'da Araplar çarptı bu hale düştü' gibi sözler sarf edeceklerini tahayyül ederek zavallı duruma düştüğümü hissettim. Bir müddet tereddüt ettikten sonra derin bir nefes aldım başımı seccadeye koydum, zihnimdeki bütün düşünceleri attım, dikkatimi dağıtacak düşüncelere yer vermeden ikinci secdeye de vardım. Bu esnada kendi kendime "Daha önümde üç tur daha var"
diye düşündüm ve kararlıydım: Neye mal olursa olsun bu namazı tamamlayacağım. Kalan rekâtlarda işler gittikçe daha da kolaylaşıyordu.
Son secdede tam bir sükûnet hissettim. Nihayet teşehhütten sonra selam verdim.
Selamdan sonra bulunduğum yerde olduğum gibi kaldım, geriye dönüp nefsimle giriştiğim savaşı aklımdan geçirdim, bir savaştan çıktığımı hissettim sonra başımı önüme eğerek mahcup bir şekilde "Allah'ım geri zekâlılığımdan ve tekebbürümden dolayı beni bağışla, uzak bir yerden geldim ve daha önümde kat edilecek uzun bir yol var" diye dua ettim.
Bu esnada daha önce hiç yaşamadığım bir şeyi hissettim. Bunu kelimelerle ifade etmek mümkün değil. Vücudumu, kalbimin bir noktasından çıktığını hissettiğim ve anlatmaktan aciz kaldığım bir dalga kapladı, soğuk gibiydi, ilk etapta irkildim, vücuduma olan etkisinden ziyade garip bir şekilde duygularımı etkiledi ve görünür bir rahmetin varlığını hissettim. Bu rahmet sonra içime nüfuz ederek içimde kaynamaya başladı.
Sonra sebebini bilmeden ağlamaya başladım, ağlamam artıp gözyaşlarım aktıkça, rahmet ve lütuftan harika bir gücün beni kucakladığını hissettim. Günahkâr olmama rağmen, günahlarımdan veya utanç ve sevinçten dolayı ağlamıyordum. Sanki büyük bir set açılmış ve içimdeki korku ve keder sel olup gidiyor. Bu satırları yazarken kendi kendime diyordum: "Allah'ın rahmet ve mağfireti, sadece günahları affetmiyor, o aynı zamanda bir şifa ve bir sekinedir". Uzun bir süre başım eğik bir şekilde öylece diz üstü kaldım.
Ağlamam durunca, yaşadığım deneyin akıl ile izah etmenin mümkün olmadığını anladım, Bu esnada idrak ettiğim en önemli husus ise, benim Allah'a ve namaza şiddetle muhtaç olduğum gerçeği oldu. Yerimden kalkmadan önce de şu duayı yaptım: "Allah'ım bir daha küfre girmeye cüret edersem beni, o küfre girmeden önce öldür ve bu hayattan kurtar, hata ve eksiksiz yaşamanın çok zor olduğunu biliyorum, ancak şunu yakinen biliyorum ki, bir tek gün dahi olsa sensiz yaşamak senin varlığını inkar etmem mümkün değildir".
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 30 Eki 2013 15:27:35
Allahım Ne Olur Bana Yardım Et
Saçları dağınık, gözleri kan çanağına dönmüş yürüyordu. Belli ki yine akşamdan kalmıştı. Akşama kadar pazarcılık yapıp kazandığı parayla yine şişenin dibini görmüştü. Çoğu zaman olduğu gibi sabah namazı vakti geldi evine. Ne ayakta duracak hali ne de neden cebinde parası vardı.
Evinin kapısını açmak istedi. Anahtar bir türlü yuvayı bulmuyordu. Tıkırtıya eşi uyandı. Gelip kapıyı açtı. Uykudan şişmiş gözlerini kıstı ve "-Allah cezanı versin" deyip eşini içeri aldı. Her gün aşağı yukarı böyle oluyordu. Gün sonuna kadar pazarda çalışıyor. Para kazanıyor akşam gidip bu melaneti içmeye devam ediyordu.
İçmek onun için dünyanın gerçeklerinden kaçmanın bir yoluydu ya da vicdanını dinlemememin. Aklını öyle bulandırıyordu ki vicdanının sesini sonuna kadar susturmak istiyordu.
Aslında iyi bir insandı Selim, Askerden gelince başlamıştı pazarda hamallığa. Hayat pahalıydı ve elde avuçta bir şey yoktu. Bu işi yapmaya başlayalı 8 ay olmuştu. Pazarda pek görülmeyen bir adam yaklaştı yanına "-Bende biraz domates var taşır mısın iyi para veririm" dedi. Tabi dedi Selim "-işimizin adı ne?" dedi. Adam ertesi gün yine geldi. Derken sürekli bir müşteri haline geldi. Samimiyetleri ilerledi. Adam bazen selimi içki almaya yollamaya başladı. Hamaldı ya selim onun için bu bir işti. İtiraz etmedi. Nasıl olsa içmiyorum ya diyordu. Günahı onun boynuna. Günler böyle devam ederken patronu içerken onu masasına çağırıyor bir şeyler soruyordu. Oda cevap veriyordu. Sonra patronun masasında oturma süreleri uzamaya başladı.
Patronu "-Patronu bir kereden bir şey olmaz, bir kere dene" diye ısrar etti. Eh ne olacak bir yudumdan diye bu melaneti ağzına almada tereddüt gösterse de bu acı şeyi çoktan yutmuştu. Taşımak onun işiydi ya patronu ona başka şeyler taşıtmaya başladı. İçi kapalı zarflar, ne olduğuna anlam veremediği paralar. Selim işin parasına bakıyordu. Hem hafif şeyler taşıyordu hem de çok para alıyordu bunda ne kötülük olabilirdi ki.
Hemen bir ev kiralayıp kız arama koyuldu evlenecekti. Çoluk çocuğa karışacaktı. Biraz daha para gerekiyordu. Selim çalışmaya devam etti patronun yanında. Bir şikâyeti yoktu. Patronuyla beraber bazen aynı masada içiyorlar bazen de onu verdiği kapalı zarfları paketleri bir yere götürüyordu.
Birkaç ay sonra nişanlandı ve aradan çok geçmedi evlendi. Her şey yolundaydı. Ama bir gün patronun verdiği paketi taşırken paketi teslim etmesi gereken adamdan erken gitmişti. Yanına biri sokuldu. Arkadaşının hastalandığını onun yerine paketi teslim almaya kendinin geldiğini söyledi. Selim şüphelenmedi. Paketin içeriği onun için önemli değildi. Hem parayı da almıştı. Teslimatı bu tanımadığı kişiye yaptı. Bir anda polis sirenleri çalmaya başladı. "-Yat, yat, yat." Diye yüksek sesle bağırıyorlardı.
Selim neye uğradığını şaşırdı. Üzerine çullanan polislerden kurtulmayı bile denemedi. O kadar şaşırmıştı ki. Adını soran polise uzun süre cevap veremedi. Selim karakolda taşıdığının uyuşturucu olduğunu öğrendi. Başında aşağı bir varil dolusu kaynamış su dökülmüş gibi hissetti. Hem kandırılmıştı. Hem de kendine gelen kolay paranın kaynağını sorgulama ihtiyacı hiç görmemişti. Bu işe sanki gönüllü olmuştu. Polisler izin alarak Selimi uyuşturucu kullanıp tadavi gören insanların bulunduğu hastaneye götürdüler. Ona kararttığı hayatları göstermek yaptığı işten pişman olmasını sağlamak istiyorlardı. Çok geçmeden mahkemeye çıkarılıp tutuklandı.
Taşıdığı şeyin ne olduğunu bilmediğine hâkimi inandırınca birkaç ayda serbest kaldı. Hapisten çıkınca doğruca patronuna gitti ve olanları anlattı. Ucuz kurtulmuştu. Ama bu kez eskisinden daha gönüllü ve daha tedbirli bir suçluya dönüşmüştü. Hem alkol alıyor hem uyuşturucu kullanıyor hem de kuryelik yapıyordu. Arada hastanede gördükleri geliyordu aklına. O zaman vicdanını susturmak için sabahlara kadar içiyordu.
Bu yaşamı devam ettikçe çevrede bilinen sevilmeyen berduş bir adam dönüştü selim. Polis sürekli peşindeydi. Yaptığı hatayı yakalayıp onu enselemek istiyorlardı. Bu nedenle patronu ile de arası açıldı çok dikkat çektiği ve artık ona iş vermeyeceğini söyledi. Parası suyunu çekene kadar bunun bir önemi olmadığını düşündü. Ama Hesabı ödeyemedi lokantada kavga çıkarınca parasının bitmiş olduğunu anladı.
Başka çaresi yoktu yeniden pazardaki hamallığa dönecekti. Susmayan vicdanıyla birlikte. Artık akşam kadar çalışıp sabaha kadar içen intiharın eşiğindeki bir adam dönüştü. Kendini tüm kötülüklerin sebebi olarak görmeye başladı.
Kaç defa kendi hayatına son vermeyi denedi ama hep son anda vazgeçti. Son bir umut cami imamının yanına gitti. İmam bu pejmürde berduşu görünce yüzünü astı. Arada biraz mesafe bırakarak "-Ne istiyorsun" dedi. O da "-Konuşmak" diye cevap verdi. İmama tüm günahlarını anlattı ve "-Sizce Allah beni affeder mi? Bu yanlışlardan kurtulabilir miyim?"
İmam dedi ki: "Onlar çirkin bir günah işledikleri veya herhangi bir günaha girerek kendilerine zulmettikleri zaman Allah'ı hatırlarlar ve günahlarını bağışlaması için O'na niyazda bulunurlar. Günahları ise Allah'tan başka affedecek kim vardır? Ve onlar işledikleri günahta bile bile ısrar etmezler."(Al-i İmran: 135) Allah kuranda böyle diyor. Neden affetmesin. Sen yeter ki "-Allahım ne olur bana yardım et diye niyazda bulun". Peki dedi Selim ne yapmalıyım.
Evine git, Önce bir gusül abdesti al, seccadeni ser ve tevbe namazı kıl Allahın yardımını umarak ona dua et. İmkânın varsa sadaka ver.
Selim dedi ki: Ama ben çok günah işledim hocam öyle böyle değil.
İmam, bak güzel kardeşim: "Allah Teâlâ: Ey Ademoğlu! Sen bana dua ettiğin ve benden af umduğun sürece, işlediğin günahlar ne kadar çok olursa olsun onların büyüklüğüne bakmadan seni bağışlarım."
"Ey Ademoğlu! Günahların gökleri dolduracak kadar olsa, sen Benden bağışlanmanı dilersen, günahlarını affederim."
"Ey Ademoğlu! Sen yeryüzünü dolduracak kadar günahla huzuruma gelsen, fakat bana hiçbir şeyi ortak koşmamış, şirke bulaşmamış olsan, ben de seni yeryüzü dolusu mağfiretle karşılarım." (Tirmizî, Daavat: 98) dedi."
Bunun üzerinde Selim gerçekten affedileceğine inandı. Gidip ümitle gusül abdesti alıp tevbe namazı kıldı. Bundan sonra tertemiz olmaya söz verdi.
Aradan iki yıl geçti rabbi ona bir de kız çocuğu nasip etti. Selim helal kazancı ve seccadeleri ıslatan pişmanlıklarıyla yaşamına devam etti.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 31 Eki 2013 23:51:21
Adam yeni aldığı arabasını yıkarken 5 yaşındaki oğlu yerden bir taş alır ve arabaya bir şeyler yazar.
Çok öfkelenen baba çocuğun yazdıklarına bile bakmadan, oğlunun elini tutar, vurur da vurur.
Hastanede, elindeki sayısız kırık yüzünden çocuğun parmaklarının hepsi alınır.
Ameliyattan sonra çocuk, oldukça üzgün olan babasını gördüğünde:
- “baba parmaklarım ne zaman çıkacak?” Diye sorar.
Adam soru karşısında biter, sesi çıkmaz. Arabasına döner, kafasını arabaya vurur da vurur. Sonra gelir motor kaputuna oturur ve işte o zaman oğlunun yazdıklarını görür:
“seni seviyorum baba!”
Öfke ve sevgide hiçbir sınır yoktur.
Her zaman güzel bir yaşama sahip olmak için siz ikinciyi seçin.
Nesneler, kullanılmak üzere yapılmıştır, insanlar ise, sevilmek için yaratılmıştır..
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 01 Kas 2013 09:24:04
Adamın biri yürürken arkasından bir aslanın koştuğunu görür. Hızla kaçarken tam önünde bir kuyu görür ve hızla kuyuya iner. İpe sarılıp kuyuya inerken. Alt tarafta büyük bir yılan görür. Yılan hızla buna doğru yükselirken, Ne yapacağım der.
Üstte aslan altta yılan. O sırada iki tane fare biri beyaz diğeri siyah ipi kemirmeye başlar. Her yerden başı belada iken bir anda bir yüzünde ıslak bir şey hisseder. Bir arı bir damla bak yüzüne bırakır ve balın tadı damağında iken UYANIR.
OH BE RÜYA İMİŞ der. Ceylin Cennet Kapisi, Bir seyyide anlatır. Rüyamın yorumu ne diye?
Anlamadın mı der gülerek?
Peşinden koşan aslan ölüm meleğidir.
İçinde yılan bulunan kuyu senin mezarındır.
Sarıldığın ip senin hayatındır.
Beyaz ve siyah fare gece ile gündüzdür ömrünü kemirirler.
Peki ya o bal nedir dersen ?
Dünyanın geçici lezzetidir,
Ölümün arkasında bir hesap olduğunu sana unutturur.
Gece ve gündüz ömrümüzü hızla tüketirken, ömür sermayesini boşa israf edip müsrif birisi olmak ne kadar doğru? Her gün bize verilen 24 saatten sadece bir saatini karlı, güzel bir ticarete vermemek hiç kar-ı akıl mı?
Çevrimdışı esracim
Tecrübeli Üye
****
146
423
Müdür Yetkili
# 01 Kas 2013 09:30:22
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Adamın biri yürürken arkasından bir aslanın koştuğunu görür. Hızla kaçarken tam önünde bir kuyu görür ve hızla kuyuya iner. İpe sarılıp kuyuya inerken. Alt tarafta büyük bir yılan görür. Yılan hızla buna doğru yükselirken, Ne yapacağım der.
Üstte aslan altta yılan. O sırada iki tane fare biri beyaz diğeri siyah ipi kemirmeye başlar. Her yerden başı belada iken bir anda bir yüzünde ıslak bir şey hisseder. Bir arı bir damla bak yüzüne bırakır ve balın tadı damağında iken UYANIR.
OH BE RÜYA İMİŞ der. Ceylin Cennet Kapisi, Bir seyyide anlatır. Rüyamın yorumu ne diye?
Anlamadın mı der gülerek?
Peşinden koşan aslan ölüm meleğidir.
İçinde yılan bulunan kuyu senin mezarındır.
Sarıldığın ip senin hayatındır.
Beyaz ve siyah fare gece ile gündüzdür ömrünü kemirirler.
Peki ya o bal nedir dersen ?
Dünyanın geçici lezzetidir,
Ölümün arkasında bir hesap olduğunu sana unutturur.
Gece ve gündüz ömrümüzü hızla tüketirken, ömür sermayesini boşa israf edip müsrif birisi olmak ne kadar doğru? Her gün bize verilen 24 saatten sadece bir saatini karlı, güzel bir ticarete vermemek hiç kar-ı akıl mı?
çok güzel ve anlamlı bir hikaye...
Çevrimdışı creasy
Moderatör
*****
9.103
12.421
# 01 Kas 2013 09:43:16
İmamı Azam Ebu Hanife bir gün kabeyi tavaf etmek için hareme doğru gidiyormuş. Orda harçlık koparmaya çalışan çocuklardan biri yapışmış İmamın eteklerine. Efendim demiş izin verirseniz ben size tavaf ettireyim. İmamda hayır evladım gerek yok sen başka bilmeyen insanlara git demiş.
Sonra İmam Kabenin avlusuna girmiş. Çocuk uzaktan bağırmaya başlamış. Efendim siz yanlış yapıyorsunuz hani biliyordunuz hareme sol ayağınızla girdiniz sağ ayakla girilir demiş.
O koskoca İmam hemen düsturunu toparlayarak evladım aman gel gel al şu parayı da sen beni tavaf ettir yaşlılık işte ben unutmuşum. demiş.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 04 Kas 2013 15:39:58
Birgün hazret-i Ebû Bekr ‘r.a.’, hazret-i Fahr-i âlem seyyid-i veled-i âdem Nebiyyi muhterem ve habîb-i mükerremin ‘s.a.v.’ huzûr-ı şerîflerinde, se’âdetle otururlarken;
Bir bedbaht kötü huylu kimse; bir edebsizlik edip, Ebû Bekre dil uzatıp, yakışıksız sözler söyledi. Hazret-i Server-i kâinât; o edebsiz, Ebû Bekre edebsizlik etdikce; birşey söylemez, ba’zan da tebessüm eder idi. Hazret-i Ebû Bekr; o bedbaht ve edebsizin edebsizliği haddi aşınca; zarûrî olarak gadaba gelip, birkaç söz söyleyince; hazret-i Fahr-i kâinât, se’âdetle ve devletle yerinden kalkıp, gitdi. Hazret-i Ebû Bekr ‘radıyallahü teâlâ anh’ Sultân-ı Enbiyânın ardına düşüp, yetişdi ve dedi ki:
- Yâ Resûlallah! Niçin, bir hayâsız, edebsizlik edip, gönül incitirken, susu, birşey söylemediniz. Şimdi, ben ona söyleyince, kalkıp, gitdiniz; sebebi nedir.
Hazret-i Fahr-i kevneyn ve Resûl-i sakaleyn ‘s.a.v.’ buyurdu ki:
- Yâ Sıddîk! O hayâsız ve bedbaht sana dil uzatmağa başladığı zemân, Allahü teâlâ bir melek gönderdi ki, o kimseyi karşılayıp, kovacak idi. Sen, hemen gadaba geldin; söylemeğe başladın. O melek gidip, yerine iblîs geldi. İblîs-i la’înin olduğu yerde, ben durmam.
Hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîk ‘r.a.’ ondan sonra, vaktli vaktsiz söz söylememek için, mubârek ağzına bir taş koyar idi. Ne zemân söz söylemek lâzım gelse, evvelâ fikr ederdi. Bir söz söyliyeceği zemân, o sözü kendi kendine nice zemân düşünür, tefekkürden sonra, mubârek ağzından o taş parçasını çıkarıp, ne söz söyliyecek ise söyler idi. Sonra o taş parçasını mubârek ağzına alıp, tesbîh ve tehlîl ile meşgûl olurdu. Kimseye, hayrdan ve şerden dünyâ kelâmı söylemez, eğer kat’î lâzım ise ve çok efdal ise, söylerdi. Yoksa, gecede ve gündüzde tesbîh ve tehlîl ile meşgûl idi.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 04 Kas 2013 15:41:08
Bağdat. Dul bir kadın. Altı öksüz çocuğu ve bir de ihtiyar ana. Kadın geçimi sağlamak üzere, hafta boyu el emeği verir, göz nuru döker iplik eğirir, pazara çıkar ve anası ile çocuklarının rızkını temin etmeye çalışırdı.
Vakti tamam olunca bu dul kadın vefat eder, çocukların bakımı ise ihtiyar kadına kalır. Kadın pazara her hafata çıkamıyor, ip eğiriyordu. Bir zaman baktıki altıyüz dirhem kadar ip eğirmişti, pazara götürmeye karar verdi.
- Ya Rabbi! Bu öksüzlerin, yetimlerin rızkını ver, diyerek sabah erkenden pazarın yolunu tuttu. Yolda giderken Şeyh Abdülkadir Geylani Hazretlerinin evinin önünden geçiyordu. Onu görünce durakladı. Şeyh mürüdleriyle sabah namazından çıkmıştı, yaşlı kadını görünce duraklayarak:
- Hoş geldin bacı, nereye gidiyorsun?
- Bir miktar ipliğim var, pazara götürüp satacağım.
- Ver bakalım. Benden altıyüz dirhem ip isteniyor, bunu ver de ben satayım.
- Memnuniyetle, lütuf buyurmuş olursunuz, efendim dedi ve ipi verdi.
Abdülkadir Geylani Hazretleri eline aldığı ipi şaka yollu mescidin damına atınca hemen nereden geldiği belli olmayan büyük bir kuş gelip, ipi kapıp gider. Kadın bu nebiçim şaka diye kendi kendine söylenmeye başlayınca, müritler kadına itiraz etmemsi için işaret ettiler, kadında daha fazla bir şey demedi.
Hazreti Şeyh kadına dönerek.
- Hatun canını sıkma, ipliği satmaya gönderdim, parası gelsin ne kadar etti se alırsın.
- Pekala, diyerek gider, ertesi gün gelir.
- İpilik satıldı mı?
Abdülkadir Geylani Hazretleri:
- İplik satıldı, fakat parası henüz gelmedi. Bir hafta hadar bir zaman içinde gelir.
Kadın bir hafta sonra gelir, para henüz gelmemiştir, kadına:
- Yarın gel, paranı al.
Kadın, pazara niye gitmedim, şimdi param elimde olurdu hayıflana hayıflana evine gitmek üzere iken, Mürütler:
- Bir gün daha sabret bakalım mevla ne gösterecek, derken bu işin sade bir şaka olmadığının farkında idiler.
Ertesi gün oldu. Abdülkadir Geylani Hazretlerinin huzuruna o ana kadar görülmeyen bir heyet geldi. Bin altın takdim ettiler. Müritler heyete bu kadar paranın ne olduğunu, niçin Şeyhe takdim ettiklerini sordular. Gelenler tüccar olduklarını belirterek:
- Altınlar Hazreti Şeyhindir. Denizde yolculuk yaparken fırtına sebebiyle geminin yelkeni delindi, yol alamaz olduk, denizin ortasında kalacaktık. Kaptana bir çaresi yok mu diye sorduğumuzda:
- Altıyüz dirhem ip olsa geminin yelkenini onarır, yolumuza devam ederdik ama, şu anda nerede bulacağız, dedi.
Biz ellerimizi kaldırarak Allaha dua ettik ve duamızda:
- Ya Sultanul Arifin bize altıyüz dirhem kadar ip gönder, sana bin altın vereceğiz diye yalvardık. Bir de baktık ki, bir kuş gelip altıyüz dirhem ipliği geminin güvertesine bırakıp uçtu gitti. Şimdi o adağımızı yerine getirdik, dediler.
Tüccarlar ayrıldıktan bir müddet sonra, ihtiyar kadın gelip sordu.
- Para geldi mi efendim?
Şeyh bin altını kadına verirken:
- Benim satışım seninki kadat kârlı olmuş mu?
Kadın bir anda zengin olmuştu. Abdülkadir Geylani Hazretleri’ne teşekkür ederek huzurdan ayrıldı.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 05 Kas 2013 18:02:00
İstanbul’un alındığı, Bizans’ın yıkıldığı yıllardır. Ama Akdeniz huzursuzdur hâlâ. Rodoslu çapulcular Bahr-ı Sefid’in çıbanıdırlar. Evet bu adada güzel üzüm yetişir ve nefis zeytin olur. Ama ada sakinleri bağla bahçeyle uğraşmaz. Ticaretten ve sanattan da uzaktırlar. İyi bildikleri tek iş vardır: ‘Yol kesmek!’
O yıllarda Rodoslu haydutlar ticaret gemilerini yağmalar, sahil köylerini basarlar. Zahmetsiz kazandıklarını saza, şaraba yatırırlar. Liman kenarındaki batakhaneler eşkıya kaynar. Bu işrethanelere abone olabilmenin tek yolu vardır: Daha fazla soygun yapmak, daha fazla can yakmak.
İşte günün birinde, içinde Ebûl Vefa hazretlerininde bulunduğu hac kafilesi şakilerin saldırısına uğrar. Mübâreğin kaybedecek bir şeyi yoktur. Hepi topu üç beş ölçek hurma, birkaç testi zemzem. Ama korsanlar insan sarrafıdırlar. Müminlerin ona gösterdiği hürmeti gözden kaçırmazlar. Böylesi asil biri para etse gerekdir. Öyle ya, Osmanlı âliminin uğruna neler vermez ki?
ZİNDANI AYDINLATAN NUR
Mübârek kendisini hapise tıkan zalimlere kızmaz. ‘Bunda da bir hayır olmalı’ der, büker boynunu. Hatta acıma duygusu ağır basar. ‘Ah!’ der, ‘Ah bir hakikatleri görebilseler!’.
İnsan haydut da olsa insandır. Nitekim zindancı bu büyük velinin yüzündeki şefkati yakalar, veya o şefkate yakalanır. Cezayı göze alır, zincirlerini çözer, onu aydınlık bir koğuşa taşır. Uzun kış geceleri ocak başında sohbet ederler.
Mübarek kısa sürede Rumca öğrenir, muhafızlarla dost olur. Hastalarını tedavi eder, dertlerini dinler. Bir muhabbet köprüsüdür kurar gönüllere. Şövalyeler bu iltiması görmezden gelirler, zira bu rehineden yüklüce bir fidye beklerler.
Kahramanoğlu İbrahim Bey, bir Ebûl Vefa sevdalısıdır. Mübareğin Rodoslular’ın elinde olduğunu öğrenince beyninden vurulmuşa döner. İstenen meblâğı tez günde denkleştirir, koşar adaya.
RUMLARLA KOMŞULUĞU SEÇEN VELİ
Ebûl Vefa Hazretlerinin ayrıldığı gün zindancı bir hoş olur. Bu küflü dehlize böylesi bir bilge gelmemişdir. Ve bundan böyle zor gelir. Hapiste geçirdiği günler Ebûl Vefa Hazretleri’ne çok tesir eder. İstanbul’da Rumların kesif olduğu bir semte (Vefa’ya) dergahını kurar ve bu insanlara kapılarını açar. Bıkıp usanmadan hakkı tebliğ eder. Gülene de anlatır, sövene de. Kimi dergâha râm olur, kimi aleyhinde konuşur. Mübarek güler yüzlü ve nüktedandır. En çetrefil meseleleri basite indirger ve maharetle nakşeder zihinlere.
Ebûl Vefa’nın Fatih’e karşı hususi bir sevgisi vardır. Onu bir kere bile görmez ama geceler boyu dua eder. Genç Sultan’ı güçlü tasarrufu ile kuşatır ve ona manevi zırh olur. Fatih bu himmeti iliklerine kadar hisseder. Rüyalarını nur yüzlü veli süsler. Günün birinde dayanamaz, dergahın kapısını tıkırdatır. Ancak Ebûl Vefa Hazretleri ‘Hayır!’ der, ‘Görüşmesek daha iyi.’
Koca sultan yüzgeri giderken mübârek hıçkırmaktadır. Bir hüzündür çöker mekâna. Talebeleri muammayı çözemezler. Sıradan Rumlar’ın bile kıymet verilip, buyur edildiği bir tekkenin kapısı cihan padişahına neden açılmaz? Nitekim içlerinden biri dayanamaz. ‘Bağışlayın ama efendim’ der, ‘Hem hünkârı üzdünüz, hem kendiniz üzüldünüz. Bunun bir hikmeti olsa gerek?’
Mübârek ‘Doğru söylüyorsun.’ der, ‘Ama aramızdaki muhabbet vazifelerimizi unutturacak kadar fazla. Eğer o, sohbetin tadını alırsa sarayda duramaz, sultanlık çelik çomak oyunu gibi basit gelir gözüne. Korkarım tacı tahtı bırakır, dervişliğe kalkışır.’ (Hatırlayacaksınız Fatih’in dervişliğe olan meylini ilk keşfeden ve yüz vermeyen Akşemseddin’dir.)
ASIRLAR SONRA
Ebûl Vefa Hazretleri bulunduğu semtte çok sevilir. Mahalle halkı mübareğin naaşına sahip çıkar, dahası güzel bir camiyle adını yaşatırlar. İşte bu gün bile Unkapanı, Fatih, Süleymaniye arasında kalan muhit onun adıyla tanınır. Esnaf ona Fatiha okumadan dükkan açmaz, çocuklar okul yolunda bir lahza durur, mırıl mırıl dua okurlar.
İnsanın ‘şu işe bakın!’ diyesi geliyor, koca koca imparatorlar silinip gidiyor, Allah dostları hatırlanıyor daima.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 06 Kas 2013 22:28:09
KÜÇÜK HAFIZ FATMANIN HİKAYESİ :( Okulu bitirip kursa gelmişti. Ailesi kendi isteğiyle geldiğini söylemişti. Kayıt için adını sorduğumda: "Fatma", dedi. Hiç de çekinmeyen bir tavırla... Ve ekledi: "Eğer hafız yaptırmazsanız kayıt yaptırmak istemiyorum". Böyle tehdit edercesine konuşması onu yaşından daha olgun gösteriyordu. Tebessümle:"Korkmayın küçük hanım siz isteyin hafız da yaparız, hoca da..." O küçük gözlerinin içi parıldadı birden. Annesi: "-Hoca hanım kusuruna bakma hele sen, ille de hafız olcam der de başka bir şey demez. Bizim köyün hocasından duymuş. Peygamberimiz hafız olanlara cennette tac giydirilecek demiş herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya köylü kafası, biz de bu kadar duyduk anladık. Bu da çocuk işte". "-Tabi teyze ne demek, keşke herkes sizin gibi duyduklarından etkilense de teslim olsa... Siz hiç merak etmeyin kızınız önce Allah'a sonra bize emanet." Kadıncağız elime yapıştı, öpecekken geri çektim, utandım. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaşardı. "-Hoca hanım bu eller, gözler hep günahlı, asıl sizinkiler öpülmeye layık". "-Estağfirullah teyze", dedim . O ahirette belli olur.
Bu konuşmadan sonra kaydını yaptığımda Fatma'nın Erzurumlu olduğunu öğrendim. Bir an düşündüm. "Küçük nasıl kalacak bu kadar buralarda"... Zaman ilerledikce Fatma'nın edepli tavırları daha da çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun arasında ayetleri sayıklarken görüyordum çoğu kez. Böyle devam ederken arada bir bana gelip soru soruyordu. Bir gün: -"Hocam hafiz olmak için Kur'an'ı bitirmek mi lazım" diye sordu. Bende: -"Tabii ki hepsini ezberleyeceksin ki "hafız" adını alacaksın". Bu cevabıma çok üzülmüş gibiydi. Bir şey demek istiyordu sanki... Teşekkür etti ve döndü arkasına gitti. Derslerim arasında onlara sürekli Kur'an ezberlemekle işin bitmeyeceğini mutlaka içindekileri uygulamanın gerektiğini hatırlatıyordum. Talebelerden biri: -"Hocam" dedi. "Fatma'nin annesi ona abdestli olmayanın hafizlara dokunamayacağını söylemiş doğru mu?" diye sordu. Çok ilginç doğrusu. Maşallah dedim. "Osmanlı zamanında atalarımız Kur'an'a ve hafıza kıymet verdiklerinden öyle yaparmış" dedim. Çok hoşlarına gitmişti bu iş. Hepsi adeta kendilerini ulaşılması zor, kasa içindeki altın gibi görüyorlardı. "Görsünler" dedim içimden, bu yaşta buralara gelmişler. Allah'ın kelamını ezberliyorlar,onlara fazla görmem bunu.
bu arada Fatma ara sıra rahatsızlanıyor ve revirde yatıyordu. Zaman geçtikçe Fatma'nın morali ve sağlığı daha da çok bozuluyordu. Bir gün dersini 2 kez aksatınca sordum. "Ne oldu yoksa anneni mi özledin?" -"Hayır", dedi. -"Neden moralin bozuk? Sık sık ta hasta oluyorsun" dedim. "-Yanlış anlamayın, inanın ki annemi özleyipte gitmek istediğim yok. Burayı çok seviyorum. Allah'ımdan çok korkuyorum. Buraları terk edersem bana ahirette hesabını sormaz mı? " Bir şey diyemedim. Suçlu bile hissettim kendimi. O küçük kalpte bu ne imandi Ya Rabbi! Onu hayranlıkla izliyordum. Bir gün çok rahatsızlandı. Doktora götürmek zorunda kaldık. Bir çok tahlillerden sonra arkadaşim olan doktor hanım: -"Hoca hanım derhal bu talebeyi ailesinin yanına gönder " dedi. Şaşkınlıkla:"Neden?" diye sordum. Bana: -"Belki üzülecek hatta inanmayacaksin ama, bu talebe "KANSER". Adeta başımdan aşaği kaynar sular dökülmüştü. Sanki her tarafımı şefkat sarmıştı. Hastahaneden ayrılırken Fatma'ya hiç bir şey diyemedim. Oysa anlamış gibi bana sorular sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyordu. Kulağıma egilerek "hocam" dedi. "Azrail insanların canını alırken nasıldır?" Ağlamamak için zor tutum kendimi: -"Güzel bir surettedir, mü'min kullara", dedim Sevindi, sanki mırıldandı: "-Belki hafız olamam ama Elhamdulillah mü'minim." diye. Şimdi anlamıştım, bana önceden sormuş olduğu soruyu. Demek ki hastalığını biliyordu. Hafız olmak için Kur'an'ı bitirmek gerektiğini söylediğimde neden üzüldüğünü şimdi anlamıştım.
Bir kaç gün sonra eşyalarını hazırlamaya başladık. Çünkü dayanılmaz acılar içinde olduğunu görüyorduk. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi. Fatma yanıma gelerek: -"Bana kızmadınız değil mi? Eğer söyleseydim belki kursa almazdınız", -"Ne demek! nasıl kızarım sana: dedim. "Hem sonra, sakın üzülme hafızlığımı bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hafızlar zümresinden yazmıştır inşallah", dedim, Öyle sevindi ki! sarıldı boynuma: -"Gerçekten ben şimdi hafız sayılırmıyım? Anne bak duydun değil mi?" Ya Rabbi bu ne aşktı. Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydı şu Fatma, ne güzel bir kul olurdu. Böylece Fatma'yı gözyaşları ile Erzurum'a uğurladık. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi ağırlaştığı haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almıştım. Bana hep hafızlık tacını merak ettiğini, rüyalarına bile girdiğini yazıyordu.
Bir gün sabah namazından sonra telefon çaldı. Fatma'nin annesiydi karşımdaki ses. Ağlamaklı bir sesle:-"Hoca hanım Fatma'yı uğurladık. Rica etsem bir hatim okurmusunuz?" deyince ben de dayanamadım ağlamaya başladım. Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan: -"Size ölmeden önce şunu söylememi istedi", dedi. Hıçkırarak: "Anneciğim hocama söyle, Azrail söylediğinden de güzelmiş.". "Ey Rabbim; senin kelamın için yanıp tutuşan, yoluna yapışıp kelamına SIMSIKI sarılan kulunu, sen son nefesinde yalnız bırakır mısın hiç?"
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 06 Kas 2013 22:47:54
Günlerden bir gün bir baba ve zengin ailesi oğlunu köye götürdü.Bu yolculuğun tek amacı vardı,insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek.Çok fakir bir ailenin çiftliğinde bir gün ve gece geçirdiler.
Yolculuktan döndüklerinde baba oğluna sordu,
"İnsanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?"
"Evet"
"Ne öğrendin peki"
Oğlu cevap verdi,
"Şunu gördüm:bizim evde bir köpeğimiz var onlarınsa dört.Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var,onlarınsa sonu olmayan dereleri.Bizim bahçemizde ithal lambalarımız var ,onlarınsa yıldızları.Bizim görüş alanımız ön avluya kadar,onlarsa bütün bir ufku görüyorlar."
Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı
Oğlu ekledi,
"Teşekkür ederim baba ,ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için"
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 08 Kas 2013 18:43:58
YIRTIK ÇORAP..!
Zengin bir adam ve üç oğlu varmış.
Birgün baba oğullarına der ki;
Evlatlarım ben ölürsem eğer sizden isteğim benim sandıkta duran o yırtık çorabı giydirin ve o şekilde gömün der.
Çocukları hemen söze girer Allah gecinden versin baba ama olmaz biz çok zenginiz yırtık çorabı sana giydiremeyiz.
Gerekirse altın tozundan gerekirse hint kumaşından çorap yaptırır onu giydiririz.
Baba ısrarlıdır illaki o yırtık çorap diye.
Baba devam eder çorabı mutlaka giydirin ve bizim avukattan mal paylaşımıyla ilgili zarfı alın der.
Günün birinde baba ölür.
Çocukları vasiyeti yerine getirmek ister ama imam karşı çıkar.
Hayır dinimiz gereği ölen insanı çırılçıplak ve kefene sararak defnedilmelidir der.
Çocuklar ısrar etsede imam giydirmez, baba defnedilir .
Çocuklar babasının vasiyetini yerine getiremediğinden üzgündür.
Ama yapacak bişeyde yoktur.
Avukata giderler ve babalarının bıraktığı zarfı alırlar ve okurlar.
Zarfta aynen şunlar yazıyordu:
Gördünüz mü evlatlarım bir yırtık çorabı bile götüremedim öbür dünyaya.
Bu dünyada mal mülk hepsi boş unutmayın!
.Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış....
Büyüğü Halil....
Küçüğü ise İbrâhim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekârmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş..
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar....
İş kalmış taşımaya....
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim ; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
Peki abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye....
O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve,
Kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim...! Demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi...!
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola..
O gidince, Halil düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.....
Velhasıl , biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.....
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile....
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki ...
Günlerce taşır iki kardeş , bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
Bugün "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı : Halil İbrahim bereketidir
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 11 Kas 2013 21:58:25
Anne dışarıda alış-verişteydi.
İki buçuk yaşındaki bebeğe babası gözkulak oluyordu.Aslında bu pek de zor bir şey değildi. Yavrucak halının üzerinde 'çay seti' oyuncağıyla oynarken baba da koltuğunda gazetesini okuyor, ara sıra da bebeğinin kendisine -çay seti oyuncağının minik plastik fincanlarıyla- ikram ettiği suları çay niyetine içerek oyuna iştirak ediyordu.
Derken anne eve geldi.
Baba anneye sus işareti yapıp, bebeği izlemesini istedi. Bu çok şirin hareketini annenin de görmesini istiyordu.Anne, bebeğin elinde çay fincanıyla salondan çıkıp, biraz sonra içi su dolu olarak babasına getirmesini ve babanın da onu çaymış gibi içmesini seyretti.Sonra gayet sakin bir tavırla elindekilerle mutfağa geçerken eşine seslendi:
-Uzanabildiği tek su kaynağının klozet olduğunu biliyorsun, değil mi?
Sonuç: Anneler evlatlarını çok sever ve onlara dair her şeyi bilir.
Sonuç: Babalar evlatlarına dair bir çok şeyi bilmez ama onları çok sever:
'Babalar en son duyar' boşuna söylenmemiştir..
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2013 23:46:16
.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 14 Kas 2013 21:05:21
Bir gün Îsâ -aleyhisselâm-, İsrailoğulları’ndan sâlih zannedilen bir kimse ile şehir dışına çıkmıştı. Halk arasında fâsıklığıyla meşhur olan bir adam da büyük bir eziklikle peşlerine takılmıştı. İstirahat için mola verildiğinde bu günahkâr kul, samimî bir nedâmet ve mahcûbiyet içinde, gönlü kırık olarak onlardan ayrı bir yere oturdu ve merhametlilerin en merhametlisi olan Hak Teâlâ’nın yüce affına sığınarak:“–Rabbim! Şu yüce peygamberinin hürmetine beni affet!” diye duâ etti.Sâlih zannedilen kişi ise, onu fark edince küçümsedi, hakir gördü ve ellerini semâya kaldırıp:“–Allâh’ım! Yarın kıyâmet günü beni bu adamla birlikte haşreyleme!” dedi.Bunun üzerine Cenâb-ı Hak, Îsâ -aleyhisselâm-’a şöyle vahyetti:“–Yâ Îsâ, kullarıma söyle; ikisinin de duâsını kabûl ettim. Boynu bükük mücrim kulumu affedip kendisini Cennetlik kıldım. Halkın sâlih zannettiği kişiye gelince, gurur ve kibri dolayısıyla onu da, Ben’im affettiğim kulumla beraber olmak istemediği için Cennetliklerden kılmadım!”
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 10 Ara 2013 00:00:28
Felsefeci ve Şems
Mevlana Celâleddin-i Rumî’ye bir grup felsefeci genç gelip soru sormak istediklerini söylediler. Mevlana hazretleri, onları Şems-i Tebrizî’ye havale etti. Bunun üzerine genç grup Şems-i Tebrizî hazretlerinin yanına gitti.
Şems-i Tebrizî o esnada mescitte talebelerine ilim öğretmekle meşguldü. Elinde bir kerpiçle teyemmümün nasıl alınacağını anlatıyordu. Grup, Şems’in yanına yaklaşarak üç tane soru sormak istediklerini belirtti. Şems-i Tebrizî, müsaade etti. Gruptan bir tanesi öne çıkarak soruları sormaya başladı. Ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:
“Allah var dersiniz, ama görünmez; göster de inanalım.”
“Öbür sorunu da sor!”
“Şeytanın ateşten yaratıldığını söylersiniz, sonra da ateşle ona azâb edilecek dersiniz. Hiç ateş, ateşe azâb eder mi?” dedi.
“Peki, öbürünü de sor!”
“Âhirette herkes yaptıklarının cezasını çekecek diyorsunuz. Baba bırakın insanları, canları ne istiyorsa yapsınlar!”
Bunun üzerine Şems-i Tebrizî, elindeki kuru kerpici adamın başına vurdu. Sinirlenen felsefeci soluğu kadı efendinin yanında aldı, kadıya şikâyetçi oldu.
“Efendim! Ben, soru sordum, o başıma kerpiç ile vurdu!” dedi.
Kadı, Şems-i Tebrizî’yi huzura çağırtıp sordu. Şems-i Tebrizî:
“Ben sadece onun sorularına cevap verdim.” dedi.
Kadı biraz daha açıklamasını isteyince Şems-i Tebrizî şöyle anlattı:
“Efendim, bana Allah’ı (cc) göster de inanayım, dedi. Şimdi ben de soruyorum: Başının ağrısını gösterebilir mi?”
Genç şaşırdı:
“Ağrıyor ama gösteremem!” dedi.
Şems-i Tebrizî:
“İşte Allahü Teâlâ da vardır. Fakat görünmez. Sonra şeytana ateşle nasıl azap verilecek diye sordu. Ben de ona topraktan yapılmış bir kerpiç ile vurdum. Kendisi topraktan yaratıldığı hâlde nasıl acı çekti?”
Genç şaşkın, dinlemeye devam ediyordu. Şems devam etti: “Bana bırak herkes istediği gibi yaşasın, dedi. Benim de canım ona vurmak istedi ve vurdum. Fakat adam hakkını aramaya kalktı! Bu dünyada küçük bir mesele için hak böyle aranıyorsa, nice büyük meseleler için ahirette hak niye aranmasın?” Genç şikâyetini geri çekti.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Ara 2013 19:16:28
Nasıl Evlendim (Hikaye)
Birgün yolda yürürken yerde bir cüzdan buldum içini hiç açmadım. Ne var diye merak bile etmedim. Şeytan bak hele içine diye durtse de direk polise gittim.
-Bakarmısınız amir bey,
Cüzdan buldum acaba kimin olduğunu öğrenebilir misiniz düşürmüş olmalı dedim.
Polis aniden baktı şaşkın şaşkın Ve dedi ki :
-içine baktın mı? kimin cüzdan?
-Hayır bakmadım; dedim.
Hayret etti
– Allah Allah hiç mi merak etmedin dedi polis.
-Hayır benim olmayan şeyi nefesini merak edeyim memurbey üzerime emanet yükü düştü emanetin kime ait olduğunu siz bulabilirsiniz. Emanetin sahibine ulaştırmam lazım.
Polis :
-Oğlum adam sana cüzdanı emanet etmedi ki emanet diyorsun. Adam düşürmüş cüzdanı içinde yüklü bir miktar para ve bir şirkete ait bir adres ve isim var. Bu devirde bu kadar parayı kim kime emanet eder aklını mı yitirdin.
-Bu paranın helallik payı çok yüksek içinde trilyonda olsa tenezzül etmem. Neden mi? Allah tarafından o parayı ben buldum ve Allah tarafından adamı bulmam için para bana emanet edildi. Emanete hiyanetlik edersem hırsız. Emaneti yerine teslim edersem gönlüm rahat olur. Hem memur bey biz emanete hiyanetlik etmeyen bir peygamber ümmetiyiz değil mi?..
Polis Allah Allah deyip kafayı sağa sola sallamaya başladı ne güzel ne ince düşünce dedi.Emanet ha dedi ve gülümsedi kendi kendine.
Tamam delikanlı dedi kafasını yukarı kaldırarak. Cüzdan da ki kişiyi arıyorum numarası yaziyor karakola gelsin değil mi dedi. Evet dedim gelsin ve emanetini alsın gönlüm huzura rahata ersin.
Adam çok geçmeden geldi. Kim bulmuş deyip amir beye sordu oda parmakla şurada oturarak su içen deli kanlı dedi. Adam yanıma geldi.
– Teşekkürler delikanlı senin yaptığını kimse yapmaz dedi.
-Estağfurullah efendim benim yaptığımı her Müslüman yapar. Çünkü emanete hiyanetlik malı sahibine teslim etmek islamiyetin en vaz geçilmez kuralıdır.
-İsmin nedir delikanlı sormam da bir sakınca yoktur değil mi?
-İsmim Furkan efendim.
-Furkan evladım al şu 1000 lirayı sana hediyem olsun.
-Efendim bana bir iyilik mi yapmak istiyorsunuz, eğer böyle bir şeyse aklınızdan geçen, size bir önerim var. Benim o paraya ihtiyacım yok. Belliki maddi durumunuz iyi o parayı gelin fakir birine verin ihtiyacı olan biri vardır.
Adam öneriyi kabul etti ve Furkan’ı çok beğendi hali duruşu giyimi ile tam efendi bir çocuktu.
-Bir işin var mı Furkan?
-Yok efendim arıyorum.
-O halde gel benim iş yerimde çalış.
Furkan çok sevindi Allah razı olsun dedi. Ailesi maddi açıdan biraz sıkıntı içindeydi üniversite biteli daha bir ay olmuştu sınavlara hazırlanırken ailesine de bakmak zorundaydı.
Cüzdanın sahibine derse çalıştığını Üniv mezunu olduğunu anlattı. Adam da sende benim gençligim var deyip elini Furkan’ın Omzuna koydu.
Aradan 1 yıl geçti Furkan adamın verdiği işle ailesine baktı ve onlarda maddi manevi açıdan nefes almıştı.
…..
Cüzdanın sahibi Halis bey hep uzaktan izledi Furkan’ı her şeyle denedi bazen azarladı sabrını ölçmek için bazen bir baba gibi davrandı Furkan namaz vakitleri gelince hemen kılar namazını, akşam 30 dakika fazla çalışırdı.
– Halis bey geç çıkmasının nedenini sordu. Efendim işten korktu kaytardı namazı bahane etti derler diye. Namazda harcadığım zamanları akşam telafi etmeye çalışıyorum dedi.
Adam bir kez daha dersini aldı Furkan’dan , birşey diyemedi gönlün nasıl rahat ederse öyle yap dedi. Zira senin hamurun İslam ile yoğrulmuş.
Furkan’a Halis bey bir teklifte bulunacaktı ama kızı ona layık biri değildi vaz geçti. 1 yıldır düşünüyordu bunu.
Kızı zengin yetiştiği için eğlence bar hertürlü pislikler mevcuttu.
Furkan sınavlarını kazanmış Mühendis olmuştu. Artık işe devam edemeyeceğini bildirmek için Halis beyin yanına geldi ve elini öptü. Halis bey oğlunu kaybediyordu sanki ağlaştılar. Kucaklaştılar. Bir cüzdan dedi Halis bey…
-Anlamadım Halis bey ne cüzdanı?
-İşte yıllar önce düşürdüğüm bu cüzdan oğlum artık senindir.
Hak ettin kazandın içini açmadan bu cüzdanı sakla ne zaman öldüğümü duyarsan o zaman cüzdanı aç.
Furkan birşey anlamadı ama Hayır olmaz desede Halis bey al dedi.
……
Aradan 3 yıl geçti Furkan maddi sıkıntıları aşmış piyasaya olan borçlarının tümünü ödemiş ve bir ev almıştı. Biraz daha biriktirip araba alacaktı. Lakin vaz geçti araba parasını fakir öğrencilere burs olarak dağıttı. Ev gerekliydi ama araba gerekli değildi…
Birgün yolda yürürken bir kızın ağladığını gördü. Kız Furkanı görünce apar topar kaçmaya başladı kaçarken çantasını unuttu çantanız dese de nafile kız bir arabaya atlamış gözden kaybolmuştu ikinci cüzdan olayı hadi ya Furkan bunda da vardır bir hayır. Deyip karakolun yolunu tuttu. Karakoldakiler çantanın içine bakıp sahibini aradılar. Kız , arkadaşları ile birlikte karakola girdi. Arkasından seslenen Furkan’ı da gördü yanındaki kız arkadaşları aaa ne kadar da yakışıklı bir çocuk deyip yanına koştular isminiz ne demeye sarkıntılık etmeye başladılar. Furkan yüzlerine bile tenezzül edip bakmadı. Hanim efendi çantanızı unutmuştunuz seslendim duymadınız. Karakola getirdim dedi kıza…
Kız: Ulan geri zekalı herif içinde 7000 tl para vardı. Alıp yeseydin ya niye getirdin buraya. Hiç mi merak etmedin de içine bakmadın çantanın deyip kahkaha ile gülmeye başladı kız. .
Furkan gayet ciddi bir şekilde Hayır dedi. Hiç içini açmadım ve bakmadım. Emaneti sahibine ulaştırmam lazım diye düşündüm dedi.
Kız şaştı kaldı.
Bu salak be haha haha diye gülerken Furkanın yüz ifadesine baktı ve irkildi gülmeyi kesti. Çok ciddi bakışı vardı.
Cantayı alıp içinden para vermek istesi Furkan almadı.
Biz peygamber Efendimiz’in emanete hiyanetlik etmeyin dedigini ruhumuza nakşettik emanette çıkar gözetmeyiz.
Paranızı lütfen çantanıza koyun dedi.
Diğer kız arkadaşları Furkanın ağzına düşecekler nerdeyse. Telefonunuz var mı diye salyaları aka aka furkana söylüyorlardı.
Kız peygamber sözünü emanet sözünü ilk defa duydu sanki irkildi yıllardır babasının annesinin dedikleri geldi aklına ve ağlamaya başladı. Peygamber ve Allah sevgisinden yoksun bir hayatı vardı çünkü. Hep içinde bulunduğu ortam yormustu onu. Ve bayıldı hastaneye kaldırıldı kız. Babası Halis bey duyar duymaz koştu hastaneye Furkanı da hastaneden çıkarken görünce oğlum ne işin var burda dedi. Efendim bir kızı hastaneye bıraktım. Bayılmıştı vs dedi ve hastanenin kapısından çıktı.
Baba acele acele çıktı yukarı…
Kızım deyip ağlıyordu. Kızının bir şeyi yoktu neyseki, ama çanta olayı çok etkilemişti onu babasına anlattı babası nasıl biri diye kızına sordu kızda anlattı babası hiç tereddüt etmedi ve gülümsedi anlatılanlar karşısında Furkan dedi….
Yine büyük bir ders verdi bize Furkan dedi..
Kim bu baba yıllardır anlattığın Furkan bumu dedi kızı. Evet kızım dedi Furkan oydu seninle tanışması da bir çanta sayesinde oldu.
Baba dedi Hülya ben değişmek dinimi öğrenmek istiyorum dedi. Halis bey şok oldu bayılmanın etkisi zannetti ama kızına bakınca ciddi olduğunu anladı. Hülyam dedi ve bağrına bastı kızını öyle bir ağladı ki sevinçle aktı göz yaşları. Hülya vakitlerini kütüphane de geçiriyor dinini araştırıyordu. Değişim başlamış lakin bişey eksikti tesettür. Öğrenmek için ilayevmilkiyame.com sitesini buldu googledan ve siteye girdi. Sitenin sahibi Mustafa beye ulaştı. Konuştular tesettürü aklindaki her soruyu sordu ve hemen tesettüre de girdi. Çünkü sitede okudukları çok etkileyici bir o kadar da gerçekti. Kaynakları ile herşey açıklanmıştı..
Bol bir kıyafet ve tesettürle babasının karşısına çıktı Hülya. Sokağa öyle çıktı ve yolda yürürken Furkan’a rast geldi. Furkan şok olmuştu. Siz diyebildi. Mini etekli Hülya gitmiş yerine İslam hanım efendisi birisi gelmişti. Hülya hanım lafı uzatmadan Furkan bey benimle evlenir misin dedi. İsmimi nerden biliyorsunuz bune cürret dedi Furkan. Ben Halis beyin kızıyım. Ismim Hülya 5 aydır sizin sözlerinden sonra İslamı araştırdım öğrenmeye çalıştım. Evleniniz yazıyor hadislerde. Evlenen kişi dininin yarısını kurtarır yazıyor. Hazreti hatice peygamber Efendimize talip olduğu gibi bende size talibim. Bunu nefsim için değil Allah şahidimdir dinim için istiyorum.
Furkan şaştı kaldı birşey diyemedi utandı kızardı tamam dedi bu akşam istemeye geliyorum sizi Halis beyi tanımasam sizin değiştiğinizi görmesem bunlar asla olmazdı dedi.
Sözleriniz beni çok etkiledi zira bu güne kadar evlilik düşünmedim. Aniden söylediniz geçmişe sünger çekmiş yeni bir sayfa açmışsınız bu sayfada bana da yer vermişsiniz aklınızca Allah neyi nasip ederse o olur. Şimdi evinize gidin. Herşeyin bir usulü var bu dediklerinizi İslam ı yeni öğrenmenize var sayıyorum. Çünkü İslamın her kaidesini yapmak istiyorsunuz fazla harama düşmeden islamı yeni öğrenen birinin elinden tutmak gerek değil mi?
Evet dedi Hülya ve utandı söyledikleri sözlerden.
Eve gitti heyecanlı heyecanlı babasına anlattı herşeyi babasının demek istediği şeyi kızı kendi ağzıyla söylemişti Furkana yıllarca babasının anlata anlata bitiremedigi Furkana bu kadar yakındı. Eski arkadaş çevresi Hülya’yı delirdi diyerek terk etmişlerdi. Tesettürle görünce alay ettiler. Sofu olmuşsun hacı teyze yaşlı kadınlara dönmüşsun dediler.
Hülya aldırış etmemişti. Nihayet Furkan gelip Hülya’yı istediler.
Evlilik akdi dini bir şekilde gerçekleşti. Mutluluğa bir adım atıldı….
…Aradan iki yıl geçti. Bir çocukları olmuştu. Hülya ve Furkan’ın adını Esra Nur koydular. Babası vaktini torunuyla geçiriyor onunla geçirdiği vakitlere doymuyordu. Küçük esra dedesinin şaklabanlıklarına gülüyor.
Her akşam eve gelirken eşine bir adet kırmızı gül alıyor Furkan ve Gülün içine bir âyet ve bir hadis yapıştırıyor. Eşine ezberlemesini söylüyor benim eşime benim sözüm değil Allah ve Rasulunun sözü yakışır en güzel sevgi kelimeleri Ayet ve hadisin yanında sönük kalır. Deyip bir buse konduruyor yanağına. Hülya eski hayatını hatırladıkça sürekli göz yaşları içinde tövbe ediyor secde de.
Furkan’ı ile mutlu seneler geçiriyor. Her gün bir gül alıyor ve hergün bir âyet ve bir hadis ezberliyor. Eşinin ince düşünceleri onu birkez daha hayran bırakıyor.
Aradan biraz zaman geçiyor Halis bey hastalanıp kalp krizi geçiriyor. Hastanede yoğun bakıma alıyorlar.
Bu durum herkesi çok üzüyor.
– Hülyam hadi bitanem uyu artık hastane bankalarında kaldın hem bak kızımız esra anne deyip ağlıyor kucağımda kaldı. Hem senin hem Esra’nın uyumaya ihtiyacı var.
Uyuyun ben sizi haberdar ederim.
Tamam dedi Hülya ağlayarak. Kızının karnını doyurup refakatçi odasında uydular.
Bir ara Halis bey kendine geldi doktora rica etti Furkanı çağırın dedi.
Doktor da Furkanı baban seni istiyor dedi. Gitti yanına.
-Halis baba iyi olacaksın canını sıkma Hülya torunun hepsi iyiler.
Tamam Furkan dünyadan göç etme vakti geldi çattı oğlum. Kızım ve torunum sana emanet bilirim sen emanete asla hiyanetlik etmesin verdiğim cüzdanı da hala açmamış olduğuna da adım gibi eminim. Sen benim duamsın vesile cüzdan oldu. Kızımı sana vermek istedim başta kızımı sana layık görmediğim için de birsey diyemedim. Ama hep istedim hep dua ettim ben demeden bir birinizi aynı cüzdan olayıyla buldunuz ve gördünüz. Senin sayende kızım değişti bambaşka biri oldu besmelesiz bir iş yapmaz abdestsiz gezmez oldu. Artık sen benim oğlumsun ölürsem beni sen yıka annesini trafikte kaybettiğimiz den beri Hülyam’ın üstüne gitmedim onu incitme torunuma iyi bak…
Hıçkırıklar içinde kaldı Halis bey.
Baba baba dedim doktor dedim. Son sözü şehadet oldu babamın…
Gülüyordu gülümsüyordu ben yıkadım babamı öyle güzel kokuyor du ki ölüsü mest oldum. O kadar zenginlikte haram bulaşmamıştı bedenine belli ki bu koku cennet kokusu gibiydi. Dünya kokularına benzemiyordu.
Babamı göz yaşları içinde defnettik.
Cüzdanı açtım. Ölünce aç demişti babam, yıllardır yanımda taşıdım lakin hiç açmadım vasiyeti de bir emanetti benim için.
Merak ettiğim lakin elimi bile süremedigim cüzdanı açtım aşkla.
Başta Besmele yazan bir kağıt vardı.
Oğlum Furkan günlerdir rüya görüyorum kızım Hülya ile evleneceksiniz ve çocuğunuz olacak.
Bu rüyanın Şeytani değil rahmani olduğunu anladım. Bu cüzdanı ben ölünceye kadar açmaman da rüyamda bana gösterildi. Hazreti Ibrahimin rüyasına benzer bir şey bu.
Ben artık öldüm ve elinde bu cüzdan var. Içinde vasiyet namem var tüm servetimi sana bırakmıyorum. Senin huzurun parada değil Hülya da parayı nereye ne kadar vereceğini listeledim artan parayi da fakir fukara ya dağıt. Ve bir tane Adıma KUR’AN kursu yaptır. Fabrikayı da ustabasına hibe et. Yani onu ortak yap. Fabrikadan gelen kendi hisseni de Kuran kursuna bağışla.
Senin paraya ihtiyacın olsaydı o cüzdanı çağlardın. Sen en değerli hazineye kavuştun Mühendissin paraya ihtiyacinda yok Ahiret için var gücünle çalış oğlum.
Mülk Allah’ındır. Eğer ki ben ölmeden bu cüzdanı açsaydın. Emanete hiyanetlik etmiş olacaktın. Bir kere daha emanete hiyanetlik etmediğin için takdirimi kazandın kızıma torunuma iyi bak ve asla dürüstlükten ayrılma oğlum.
Ruhuma bir yasin okumayı da ihmal etmeyin. Allah’ın Selamı üzerine olsun baban Halis. ..
Hülya ile okunulan bu mehtupta ne yazarsa Furkan aynısını yaptı Afrika’dan Suriye’ye Mısır’a Arakan’a Filistine Doğu Türkistan a ve türkiyede ki fakir fukaralara herkese yardım etti emaneti yerine getirmek için Hülya’sı ile hizmet için çalıştı. Babası onlara parayı değil davayı miras bırakmıştı. Fakir fukaraya yardım ettikçe yüreklerde ki iman ateşi zirveye çıkıyordu….
Işte değerli okuyucularım ben böyle evlendim.
Bir cüzdanla iş buldum bir cüzdanla evlendim bir cüzdanlada islamı dava edindim.
Dürüstlük ve emanete sahip çıkmak. Insana paradan daha değerli şeyler kazandırır. Unutmayın hayat dürüstlük ve doğruluk üzerine kurulmuştur.
…..
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 17 Ara 2013 22:59:48
Hayat kurtaran süt
Howard, yoksul bir ailenin çocuğuydu. Babası okul ihtiyaçlarını karşılayamadığından okumak için para kazanmaya ihtiyacı vardı. Ev ev dolaşıp eşyalarını satıyor, eline geçen parayla tekrar eşya satın alıp satıyordu. Bu şekilde hem ailesine para getiriyor, hem okul ihtiyaçlarını karşılıyordu.
Yine böyle günlerden bir gün, hiçbir şey satamamış ve karnı da çok acıkmıştı. Karşısına çıkan evlerden birini çalıp, yiyecek istemeye karar verdi. Ve bir evin kapısını çaldı. Kapıyı sevimli, genç bir bayan açmıştı. Bayanı görünce utandı ve sadece tek bir cümle kurabildi:
“Affedersiniz, bir bardak su verebilir misiniz?”
Genç bayan çocuğun aç olabileceğini düşünerek büyük bir bardak süt ikram etti. Çocuk sütü içtikten sonra:
“Çok teşekkür ederim. Borcum ne kadar?”
Genç bayan tatlı bir gülümsemeyle cevap verdi: “Borcunuz yok. Bize gösterilen şefkat karşılığında, bir şey beklenilmemesi gerektiği öğretildi.”
Çocuk bayana teşekkür ederek oradan ayrıldı. Evden uzaklaştığında kendisini huzurlu ve mutlu hissediyordu. Genç bayan sanki ona yaşama sevinci vermişti. Bu asla unutamayacağı bir iyilikti. Genç bayanın oturduğu ev, kasaba zihnine kazınmıştı.
Aradan yıllar geçmiş ve Howard okulunu bitirmiş, doktor olmuştu.
Bir gün eline bir hastanın dosyası geçti. Hastanın geldiği memlekete bakınca onu hemen tanıdı. Ve hastayı gördüğünde de yanılmadığını anladı. Aradan yıllar geçmesine rağmen onu tanımış, heyecanlanmıştı. Yıllar önce kendisine yaptığı iyiliği, karşılıksız şefkatini hiç unutamamıştı. Şimdi artık ona teşekkür edebilme fırsatı bulmuştu. Bayan çok ender bir hastalığa yakalanmış ve yöredeki doktorlar çaresiz kalınca hastayı büyük şehre yani Howard’ın hastanesine sevk etmişlerdi. Dr. Howard Kelly hastasıyla yakından ilgilenmiş ve günler, aylar süren tedaviden sonra bayan artık sağlığına kavuşmuştu.
Tedavi bittikten sonra Dr. Kelly faturayı istedi ve denetledikten sonra bayanın odasına gönderdi. Kadın elleri titreyerek zarfı aldı. Açmaya korkuyordu. Biliyordu ki çıkan faturayı ödemeye gücü yetmeyecekti. Belki hayatı boyunca bu faturayı ödeyebilmek için çalışacaktı. Ülkenin en ünlü hastanelerinin birinde aylarca kalmıştı. Çaresiz zarfı açtı ve faturaya iliştirilmiş bir not dikkatini çekti. Notu okuduğunda gözlerine, yaşadıklarına inanamayacaktı. Çünkü notta şunlar yazılıydı:
“Hastane giderlerinin tamamı bir bardak süt karşılığı ödenmiştir.”
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 24 Ara 2013 18:39:38
ÖMüR, EZANLA NAMAZ ARASI KADARDIR ...
" Bir dede ile torunu arasında geçen,
ömrün ne kadar kısa olduğunu güzel bir dille
bizlere hatırlatan sıcacık bir hikaye.
Torunu, dedesine merakla soruyor:
‘Dedeciğim! Bir insanın ömrü ne kadar olur?
’Dede tatlı bir gülücükle:
Ezanla namaz arası kadar yavrucuğum.’ deyince torun:
‘Nasıl yani, ömür bu kadar kısa mı?’ der.
Dede: ‘Evet yavrum. ömür, namazsız ezanla,
Ezansız namaz arası kadardır.’ diye cevap verir.
Torun yeniden sorar:
‘Namazsız ezan ve ezansız namaz sözlerinden
ne kastettiğini anlamadım dedeciğim.
Bu ne demek açıklar mısın?
‘ Dede şefkatle ellerinden tuttuğu torununa:
’Bak yavrum, geçenlerde komşumuzun çocuğu doğdu.
O çocuğun kulağına ezan okundu değil mi?
Işte o ezanın namazı kılındı mı?
Kılınmadı.
O ezan ‘namazsız ezan’dı.
İnsan öldüğü zaman kılınan cenaze namazının da ezanı yoktur.
O da ‘Ezansız namaz’dır.
Aslında o namazın ezanı insan doğunca okunmuştu kulağına.
Bak ey insan!
Doğdun, ama öleceksin, ömür çabuk biter, hayatını iyi değerlendir.
Boşa vakit harcama!
İkazını yapıyordu o ezan.
İşte yavrum :
ÖMüR, EZANLA NAMAZ ARASI KADARDIR.
Sakın boşa geçirme.
Ömrünü dolu dolu yaşa, bir nefes bile boşluk bırakma ! "
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 24 Ara 2013 23:32:48
KARINCA DUASININ SIRRI...
Genelde dükkanlarda asılı duran karınca duasının kıssasını biliyormuydunuz?
Hz. Süleyman devridir Kuraklık ve kıtlık her yeri kavurmaktadır. Hz. Süleyman mü’min bir toplulukla beraber, şehrin dışına, yağmur duasına yönelmiştir. Yolda bir karınca dikkatini çeker… Zavallı hayvan sırtüstü yatmış, ayaklarını göğe doğru uzatmış, debelenip dua etmektedir. Karıncanın duasına kulak kabartır, Hz. Süleyman… karınca demektedir ki: “ALLAH’ım bizi Sen var ettin… Ve Senin rahmetin olmadan biz yaşayamayız Ya, bize su verirsin ya da bizi helak edersin. Emir, ferman Senindir.”
Gözleri yaşarır, peygamberin… Ve az sonra Cebrail’in getirdiği bir haberle de coşar, taşar, ağlamaya başlar..Cebrail, o karıncanın duasının kabul edildiği haberini getirmiştir.”
Peygamber yanındaki topluluğa döner:
“Dönün” der “Siz başkasının duasıyla sulanacaksınız.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 26 Ara 2013 23:28:07
.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 28 Ara 2013 09:00:27
Yaşlı bir MARANGOZUN, emeklilik zamanı gelmişti. PATRONU olan müteahhite, artık işten ayrılmak istediğinden bahsetti. Müteahhit, bu iyi adamın ayrılmasına çok üzüldü. Ve ondan; son bir EV daha inşaa ettikten sonra, işi bırakmasını rica etti. MARANGOZ kabul etti ve işe başladı ama çok isteksizdi. Baştan savma bir işçilik yaptı ve KALİTESİZ malzemeler kullandı. Evi bitirdikten sonra; eve bakmaya gelen patronu, dış kapının ANAHTARINI marangoza uzattı ve :
- BU EV senin, bugüne kadar bana vermiş olduğun EMEKLERİN ve DÜRÜST ÇALIŞMANIN karşılığı..! dedi.
Marangoz şaşırmış ve UTANMIŞTI. İçinden :
- Keşke yaptığım evin, KENDİ EVİM olduğunu bilseydim..! diye geçirdi ama nafile.
Diyeceğim o ki :
UNUTMAYALIM..!
"Hayat, bir KENDİN YAP tasarımıdır."
Bugünkü DAVRANIŞ ve SEÇİMLERİMİZ, yarın yaşayacağımız EVİ kurar..! ...
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 28 Ara 2013 20:04:35
.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Ara 2013 11:29:34
Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Şam valisi olan ve Hz. Peygamber (s.a.v.)’in arkadaşlarından olan Sad b. Ebi Vakkas (r.a.) Şam’daki bir camiyi genişletmek ister.
Bu nedenle de caminin civarındaki arsaları kamulaştırır. Herkes arsasının bedelini alır ve isteyerek arsasını camiye devreder. Ancak Şam’da yaşayan bir Yahudi, camiye bitişik olan arsasını satmak istemez. Vali arsasının değerini fazlasıyla verse de Yahudi vatandaş arsasının kamulaştırılmasına rıza göstermez. Bunun üzerine vali arsaya el koyar ve bedelini adama gönderir.
Arsasını kaybeden Yahudi, komşusu olan bir Müslüman’a derdini anlatır. Sızlanır. Bana zulmedildi, der. Müslüman vatandaş da kendisine, Medine’ye git. Orada halife Hz. Ömer vardır. Derdini anlat. Ömer,son derece adildir, elbette seni dinler, der. Şamlı Yahudi Medine’nin yolunu tutar. Yorucu bir yolculuktan sonra Medine’ye ulaşır. Halifeyi sorar. Vatandaşlar bir hurma ağacının gölgesinde dinlenen halifeyi gösterirler. İşte halife bu zattır, derler. Adam Hz. Ömer’in yanına gider. Selam verip yanına oturur. Derdini anlatır. Hz. Ömer adamı dinler. Sonra bulduğu bir deri veya kemik parçasının üzerine şu cümleyi yazar: “Bilesin ki, ben Nuşirevan’dan daha az adil değilim.” Kısa ve özlü bir cümle.
Yahudi bu yazıyı alıp ayrılır. Ama yolda giderken de kendi kendine şöyle konuşur: “Şam’daki idarecilerin giyim,kuşam ve oturdukları yerdeki ihtişam ve debdebe nerde, Medine’deki halifede bulunan tevazu nerde.Şam’dakiler şu mütevazı halifeyi ciddiye alırlar mı? Hiç sanmıyorum.” Kendi kendine böyle konuşur.Sonunda Şam’a varır. Doğrusu valiye gitmek de istemez. Çünkü sonuç alamayacağı kanaatindedir. Bununla beraber, mademki yorulup da oralara kadar gittim, bari halifenin şu yazdığı cümleyi valiye vereyim, der. Valinin huzuruna çıkar ve deri parçasını uzatır.
Medine’deki halifenin size mesajıdır, der. Vali bu cümleyi okuyunca, sapsarı kesilir. Uzun müddet başını yerden kaldıramaz. Sonra endişe içinde, başını kaldırıp şöyle der; arsanız size geri verilmiştir.
Yahudi vatandaş hayret eder. Şaşırır. Bir tek cümlenin valiyi bu kadar sarsacağını hiç tahmin edememişti. Merak ve dehşet içinde sorar. Lütfen bana bu cümlenin neden sizi bu kadar dehşete düşürdüğünü anlatır mısınız der.
Şam valisi Hz. Sad, bak der, sana bu cümlenin hikayesini anlatayım. O zaman benim neden bu kadar ürperdiğimi anlarsın:
İslam’dan önce ben ve bugün halife olan Hz. Ömer İran taraflarına ticaret için gittik. Yanımıza 200 deve almıştık. İran’a vardık. Orada cirit oynayan gençleri seyrederken, birileri zorla elimizdeki develere el koydular. Çok kalabalık bir çete grubuydu, bir şey yapamadık. Elimizde para da kalmamıştı. Üzgün bir şekilde, geceleyeceğimiz bir eski han bulduk. Hanın sahibine de sıkıntımızı anlattık. Adam iyi biriydi.Bize yardım etti. Sonra da; gidip krala durumunuzu anlatın, o adil bir adamdır, mutlaka size yardım eder, dedi. Biz de sabahleyin kralın huzuruna çıkıp durumu anlattık. Şikayetimizi bir mütercim krala tercüme etti. Kral Nuşirevan dikkatle dinledikten sonra her birimize birer kese altın verdi ve olayı inceleteceğinisöyledi. Bize de, memleketinize dönün, dedi.
Biz tekrar Han’a döndük. Ama doğrusu sonuçtan çok da memnun olmamıştık. Hancı sonucu öğrenince son derece üzüldü ve burada bir hata var, dedi. Gelin beraberce gidelim, ben size tercümanlık yapayım,teklifinde bulundu. Biz de gittik. Huzura çıktık.
Hancı durumu Nuşirevan’a anlattı. Develerimize el koyan kişilerin kıyafetini, halini, olayın geçtiği yerianlattı. Dikkat ettik, Nuşirevan’ın yüzü sapsarı kesildi.
Bir gün önceki mütercimi çağırttı. Ona sorular sordu. Sonra ayağa kalktı, her birimize 2 şer kese altın verdi, akşama kadar develeriniz gelecek, develeri alın ve sabahleyin burayı terk edin dedi. Ama giderken biriniz doğu kapısından, diğeriniz de batı kapısından çıkın, talimatını verdi. Bizler de bir şey anlamadan huzurundan çıktık.
Akşamleyin 200 devemiz kapıya geldi. Durumu anlamak için hancıya sorduk. Neler oluyor dedik. Hancı şöyle dedi: Sizin develerinize el koyan kişi Nuşirevan’ın büyük oğlu ile veziridir.
Bunlar bir çete kurmuşlar. Garibanların mallarına el koyuyorlar. Siz ilk gittiğinizde, mütercim bunu anlamış. Ama sizin sözlerinizi Nuşirevan’a yanlış tercüme etmiş. Böylece kralın oğlunu ve veziri korumuş. Ben sizinle gidip durumu anlatınca Nuşirevan bu oyunu anladı. Ama neden ayrı kapılardan gidin, dedi, ben de anlayamadım. Hele yarın olsun anlarız, dedi. Hz. Sad, anlatmaya devam ediyor: Ertesi gün ben doğu kapısından çıktım. Kapının çıkışında iki kişinin darağacına asılı olduğunu gördüm.
Halk toplanmış seyrediyordu. Sordum kim bunlar ve suçları ne, diye. Dediler ki, bunlardan biri Nuşirevan’ın büyük oğlu diğeri de veziridir. Bunlar, buraya gelen iki Arap’ı soymuşlar. Ceza olarak Nuşirevan ikisini de asarak idam etmiştir. Nuşirevan kendi öz oğlunu idam etmişti.
Hz. Ömer’in çıktığı kapıda ise bizim şikayetlerimizi yanlış tercüme ederek, kralın oğlunu korumaya çalışan kişinin asılı olduğunu gördük.
İşte Hz. Ömer senin eline verdiği deri parçasının üzerine “Bilesin ki, ben Nuşirevan’dan daha az adil değilim” sözüyle bana bunu hatırlatıyor. Halkına zulmedersen seni darağacına çekerim diyor.
Senin gözyaşlarına bakmam, tıpkı Nuşirevan’ın öz oğlunun gözyaşına bakmadığı gibi. Şimdi anladın mı neden benim benzim sarardı?
Bu hadiseyi bire bir yaşayan Yahudi vatandaş, hem arsasını hibe etti ve hem de İslam’a girdi.
Fazla söze gerek var mı sizce? Bence hayır. Bir yerlere adam seçerken, birilerine yetki verirken, kul hakkı söz konusu olduğunda, ceza ve mükafat dağıtırken, acaba Hz. Ömer gibi kılı kırk yarabiliyor muyuz? Sözüm elbette sadece yetkililere değil, herkese ama başta kendi nefsim olmak üzere herkese.
[37]
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 31 Ara 2013 21:57:37
HERKES SOYUNA ÇEKER
Bir padişah Hızır'ı görmek istiyordu.
Bir gün bunun için tellallar çağırttı "Kim bana Hızır'ı gösterirse onu armağanlara boğacağım" dedi.
Bir çok oğlu uşağı olan fakir bir adam bu işe talip oldu.
Karısına dedi ki: "Hanım ben padişaha Hızır'ı bulacağımı söyleyip ondan kırk gün müsade alacağım Bu kırk gün için padişahtan size ömrünüz boyunca yetecek yiyecek, içecek ve para alırım
Kırk günün sonunda Hızır'ı bulamayacağım için benim kelle gider, ama siz rahat olursunuz"
Adamın karısı kanaatkar biriydi "Efendi biz nasıl olsa alıştık böyle kıt kanaat geçinmeye Bundan sonra da idare ederiz Vazgeç bu tehlikeli işten" dedi Ama adam kafaya koymuştu Padişaha gidip Hızır'ı bulacağını söyledi Bunun için kırk gün izin istedi Hızır'ı bulmak için koşuşturacağı kırk gün zarfında ailesinin geçimi için sarayın ambarından tonlarca yiyecek, içecek ve nakit para aldı Bunları evine teslim edip kırk gün ortalıktan kayboldu.
Kırk günün bitiminde padişahın huzuruna çıkıp herşeyi itiraf etti: 'Benim aslında Hızır'ı falan bulacağım yoktu Ailece sıkıntı çekiyorduk Hızır'ı bulacağım diye sizden dünyalık almak istedim" dedi Padişah buna çok kızdı: "Padişahı kandırmanın cezasını hayatınla ödeyeceğini hiç düşünmedin mi?" diye bağırdı Adam da her şeyi göze aldığını söyledi Bunun üzerine padişah yanında bulunan üç veziriyle görüş alış verişinde bulundu.
Birinci vezire sordu:
- Padişahı kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Efendimiz, bu adamın boğazını keselim, etini parçalayıp çengellere asalım
Bu sırada peyda olan, nurani, ak sakallı bir ihtiyar I vezirin sözleri üzerine söyle dedi: Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Padişah ikinci vezirine sordu:
- Bu adama ne ceza verelim?
- Hükümdarım bu adamın derisini yüzüp içine saman dolduralım
Biraz önce ansızın ortaya çıkan ihtiyar yine "Küllü şeyin yerciu ila aslını" dedi
Padişah üçüncü vezire sordu:
- Ey vezirim sen ne dersin, beni kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Padişahım bana göre, bu adamı affedin Size yakışan, sizden beklenen budur Bu adam önemli bir suç isledi ama sanıldığı kadar da kötü biri değil Çünkü çoluk çocuğunun rahatı için kendini feda edebilecek kadar da iyi yürekli
Nurani ihtiyar yine söze karıştı: "Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Bu defa padişah o yaşlı zata yöneldi:
- Sen kimsin? İkide bir tekrarladığın o laf ne demektir?
ihtiyar cevap verdi:
- Senin birinci vezirinin babası kasaptı Onun için kesmekten, etini çengellere asmaktan bah setti Yani aslını gösterdi İkinci vezirin babası yorgancı idi Yorgan yastık, yatak yüzlerine yün, pamuk vb doldururdu O da babasına çekti
Üçüncü vezirin ise babası da vezirdi O da soyuna çekti, büyüklüğünü gösterdi Benim söylediğim söz "Herkes aslına çeker" demektir Vezir istersen (üçüncü veziri göstererek) işte vezir, Hızır istersen (kendini göstererek) işte Hızır, bu adamı mahcup etmemek için sana göründüm, dedi ve kayboldu.
.Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış....
Büyüğü Halil....
Küçüğü ise İbrâhim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekârmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş..
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar....
İş kalmış taşımaya....
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim ; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
Peki abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye....
O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve,
Kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim...! Demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi...!
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola..
O gidince, Halil düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.....
Velhasıl , biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.....
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile....
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki ...
Günlerce taşır iki kardeş , bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
Bugün "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı : Halil İbrahim bereketidir
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 11 Kas 2013 21:58:25
Anne dışarıda alış-verişteydi.
İki buçuk yaşındaki bebeğe babası gözkulak oluyordu.Aslında bu pek de zor bir şey değildi. Yavrucak halının üzerinde 'çay seti' oyuncağıyla oynarken baba da koltuğunda gazetesini okuyor, ara sıra da bebeğinin kendisine -çay seti oyuncağının minik plastik fincanlarıyla- ikram ettiği suları çay niyetine içerek oyuna iştirak ediyordu.
Derken anne eve geldi.
Baba anneye sus işareti yapıp, bebeği izlemesini istedi. Bu çok şirin hareketini annenin de görmesini istiyordu.Anne, bebeğin elinde çay fincanıyla salondan çıkıp, biraz sonra içi su dolu olarak babasına getirmesini ve babanın da onu çaymış gibi içmesini seyretti.Sonra gayet sakin bir tavırla elindekilerle mutfağa geçerken eşine seslendi:
-Uzanabildiği tek su kaynağının klozet olduğunu biliyorsun, değil mi?
Sonuç: Anneler evlatlarını çok sever ve onlara dair her şeyi bilir.
Sonuç: Babalar evlatlarına dair bir çok şeyi bilmez ama onları çok sever:
'Babalar en son duyar' boşuna söylenmemiştir..
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 11 Kas 2013 23:46:16
.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 14 Kas 2013 21:05:21
Bir gün Îsâ -aleyhisselâm-, İsrailoğulları’ndan sâlih zannedilen bir kimse ile şehir dışına çıkmıştı. Halk arasında fâsıklığıyla meşhur olan bir adam da büyük bir eziklikle peşlerine takılmıştı. İstirahat için mola verildiğinde bu günahkâr kul, samimî bir nedâmet ve mahcûbiyet içinde, gönlü kırık olarak onlardan ayrı bir yere oturdu ve merhametlilerin en merhametlisi olan Hak Teâlâ’nın yüce affına sığınarak:“–Rabbim! Şu yüce peygamberinin hürmetine beni affet!” diye duâ etti.Sâlih zannedilen kişi ise, onu fark edince küçümsedi, hakir gördü ve ellerini semâya kaldırıp:“–Allâh’ım! Yarın kıyâmet günü beni bu adamla birlikte haşreyleme!” dedi.Bunun üzerine Cenâb-ı Hak, Îsâ -aleyhisselâm-’a şöyle vahyetti:“–Yâ Îsâ, kullarıma söyle; ikisinin de duâsını kabûl ettim. Boynu bükük mücrim kulumu affedip kendisini Cennetlik kıldım. Halkın sâlih zannettiği kişiye gelince, gurur ve kibri dolayısıyla onu da, Ben’im affettiğim kulumla beraber olmak istemediği için Cennetliklerden kılmadım!”
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 10 Ara 2013 00:00:28
Felsefeci ve Şems
Mevlana Celâleddin-i Rumî’ye bir grup felsefeci genç gelip soru sormak istediklerini söylediler. Mevlana hazretleri, onları Şems-i Tebrizî’ye havale etti. Bunun üzerine genç grup Şems-i Tebrizî hazretlerinin yanına gitti.
Şems-i Tebrizî o esnada mescitte talebelerine ilim öğretmekle meşguldü. Elinde bir kerpiçle teyemmümün nasıl alınacağını anlatıyordu. Grup, Şems’in yanına yaklaşarak üç tane soru sormak istediklerini belirtti. Şems-i Tebrizî, müsaade etti. Gruptan bir tanesi öne çıkarak soruları sormaya başladı. Ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:
“Allah var dersiniz, ama görünmez; göster de inanalım.”
“Öbür sorunu da sor!”
“Şeytanın ateşten yaratıldığını söylersiniz, sonra da ateşle ona azâb edilecek dersiniz. Hiç ateş, ateşe azâb eder mi?” dedi.
“Peki, öbürünü de sor!”
“Âhirette herkes yaptıklarının cezasını çekecek diyorsunuz. Baba bırakın insanları, canları ne istiyorsa yapsınlar!”
Bunun üzerine Şems-i Tebrizî, elindeki kuru kerpici adamın başına vurdu. Sinirlenen felsefeci soluğu kadı efendinin yanında aldı, kadıya şikâyetçi oldu.
“Efendim! Ben, soru sordum, o başıma kerpiç ile vurdu!” dedi.
Kadı, Şems-i Tebrizî’yi huzura çağırtıp sordu. Şems-i Tebrizî:
“Ben sadece onun sorularına cevap verdim.” dedi.
Kadı biraz daha açıklamasını isteyince Şems-i Tebrizî şöyle anlattı:
“Efendim, bana Allah’ı (cc) göster de inanayım, dedi. Şimdi ben de soruyorum: Başının ağrısını gösterebilir mi?”
Genç şaşırdı:
“Ağrıyor ama gösteremem!” dedi.
Şems-i Tebrizî:
“İşte Allahü Teâlâ da vardır. Fakat görünmez. Sonra şeytana ateşle nasıl azap verilecek diye sordu. Ben de ona topraktan yapılmış bir kerpiç ile vurdum. Kendisi topraktan yaratıldığı hâlde nasıl acı çekti?”
Genç şaşkın, dinlemeye devam ediyordu. Şems devam etti: “Bana bırak herkes istediği gibi yaşasın, dedi. Benim de canım ona vurmak istedi ve vurdum. Fakat adam hakkını aramaya kalktı! Bu dünyada küçük bir mesele için hak böyle aranıyorsa, nice büyük meseleler için ahirette hak niye aranmasın?” Genç şikâyetini geri çekti.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Ara 2013 19:16:28
Nasıl Evlendim (Hikaye)
Birgün yolda yürürken yerde bir cüzdan buldum içini hiç açmadım. Ne var diye merak bile etmedim. Şeytan bak hele içine diye durtse de direk polise gittim.
-Bakarmısınız amir bey,
Cüzdan buldum acaba kimin olduğunu öğrenebilir misiniz düşürmüş olmalı dedim.
Polis aniden baktı şaşkın şaşkın Ve dedi ki :
-içine baktın mı? kimin cüzdan?
-Hayır bakmadım; dedim.
Hayret etti
– Allah Allah hiç mi merak etmedin dedi polis.
-Hayır benim olmayan şeyi nefesini merak edeyim memurbey üzerime emanet yükü düştü emanetin kime ait olduğunu siz bulabilirsiniz. Emanetin sahibine ulaştırmam lazım.
Polis :
-Oğlum adam sana cüzdanı emanet etmedi ki emanet diyorsun. Adam düşürmüş cüzdanı içinde yüklü bir miktar para ve bir şirkete ait bir adres ve isim var. Bu devirde bu kadar parayı kim kime emanet eder aklını mı yitirdin.
-Bu paranın helallik payı çok yüksek içinde trilyonda olsa tenezzül etmem. Neden mi? Allah tarafından o parayı ben buldum ve Allah tarafından adamı bulmam için para bana emanet edildi. Emanete hiyanetlik edersem hırsız. Emaneti yerine teslim edersem gönlüm rahat olur. Hem memur bey biz emanete hiyanetlik etmeyen bir peygamber ümmetiyiz değil mi?..
Polis Allah Allah deyip kafayı sağa sola sallamaya başladı ne güzel ne ince düşünce dedi.Emanet ha dedi ve gülümsedi kendi kendine.
Tamam delikanlı dedi kafasını yukarı kaldırarak. Cüzdan da ki kişiyi arıyorum numarası yaziyor karakola gelsin değil mi dedi. Evet dedim gelsin ve emanetini alsın gönlüm huzura rahata ersin.
Adam çok geçmeden geldi. Kim bulmuş deyip amir beye sordu oda parmakla şurada oturarak su içen deli kanlı dedi. Adam yanıma geldi.
– Teşekkürler delikanlı senin yaptığını kimse yapmaz dedi.
-Estağfurullah efendim benim yaptığımı her Müslüman yapar. Çünkü emanete hiyanetlik malı sahibine teslim etmek islamiyetin en vaz geçilmez kuralıdır.
-İsmin nedir delikanlı sormam da bir sakınca yoktur değil mi?
-İsmim Furkan efendim.
-Furkan evladım al şu 1000 lirayı sana hediyem olsun.
-Efendim bana bir iyilik mi yapmak istiyorsunuz, eğer böyle bir şeyse aklınızdan geçen, size bir önerim var. Benim o paraya ihtiyacım yok. Belliki maddi durumunuz iyi o parayı gelin fakir birine verin ihtiyacı olan biri vardır.
Adam öneriyi kabul etti ve Furkan’ı çok beğendi hali duruşu giyimi ile tam efendi bir çocuktu.
-Bir işin var mı Furkan?
-Yok efendim arıyorum.
-O halde gel benim iş yerimde çalış.
Furkan çok sevindi Allah razı olsun dedi. Ailesi maddi açıdan biraz sıkıntı içindeydi üniversite biteli daha bir ay olmuştu sınavlara hazırlanırken ailesine de bakmak zorundaydı.
Cüzdanın sahibine derse çalıştığını Üniv mezunu olduğunu anlattı. Adam da sende benim gençligim var deyip elini Furkan’ın Omzuna koydu.
Aradan 1 yıl geçti Furkan adamın verdiği işle ailesine baktı ve onlarda maddi manevi açıdan nefes almıştı.
…..
Cüzdanın sahibi Halis bey hep uzaktan izledi Furkan’ı her şeyle denedi bazen azarladı sabrını ölçmek için bazen bir baba gibi davrandı Furkan namaz vakitleri gelince hemen kılar namazını, akşam 30 dakika fazla çalışırdı.
– Halis bey geç çıkmasının nedenini sordu. Efendim işten korktu kaytardı namazı bahane etti derler diye. Namazda harcadığım zamanları akşam telafi etmeye çalışıyorum dedi.
Adam bir kez daha dersini aldı Furkan’dan , birşey diyemedi gönlün nasıl rahat ederse öyle yap dedi. Zira senin hamurun İslam ile yoğrulmuş.
Furkan’a Halis bey bir teklifte bulunacaktı ama kızı ona layık biri değildi vaz geçti. 1 yıldır düşünüyordu bunu.
Kızı zengin yetiştiği için eğlence bar hertürlü pislikler mevcuttu.
Furkan sınavlarını kazanmış Mühendis olmuştu. Artık işe devam edemeyeceğini bildirmek için Halis beyin yanına geldi ve elini öptü. Halis bey oğlunu kaybediyordu sanki ağlaştılar. Kucaklaştılar. Bir cüzdan dedi Halis bey…
-Anlamadım Halis bey ne cüzdanı?
-İşte yıllar önce düşürdüğüm bu cüzdan oğlum artık senindir.
Hak ettin kazandın içini açmadan bu cüzdanı sakla ne zaman öldüğümü duyarsan o zaman cüzdanı aç.
Furkan birşey anlamadı ama Hayır olmaz desede Halis bey al dedi.
……
Aradan 3 yıl geçti Furkan maddi sıkıntıları aşmış piyasaya olan borçlarının tümünü ödemiş ve bir ev almıştı. Biraz daha biriktirip araba alacaktı. Lakin vaz geçti araba parasını fakir öğrencilere burs olarak dağıttı. Ev gerekliydi ama araba gerekli değildi…
Birgün yolda yürürken bir kızın ağladığını gördü. Kız Furkanı görünce apar topar kaçmaya başladı kaçarken çantasını unuttu çantanız dese de nafile kız bir arabaya atlamış gözden kaybolmuştu ikinci cüzdan olayı hadi ya Furkan bunda da vardır bir hayır. Deyip karakolun yolunu tuttu. Karakoldakiler çantanın içine bakıp sahibini aradılar. Kız , arkadaşları ile birlikte karakola girdi. Arkasından seslenen Furkan’ı da gördü yanındaki kız arkadaşları aaa ne kadar da yakışıklı bir çocuk deyip yanına koştular isminiz ne demeye sarkıntılık etmeye başladılar. Furkan yüzlerine bile tenezzül edip bakmadı. Hanim efendi çantanızı unutmuştunuz seslendim duymadınız. Karakola getirdim dedi kıza…
Kız: Ulan geri zekalı herif içinde 7000 tl para vardı. Alıp yeseydin ya niye getirdin buraya. Hiç mi merak etmedin de içine bakmadın çantanın deyip kahkaha ile gülmeye başladı kız. .
Furkan gayet ciddi bir şekilde Hayır dedi. Hiç içini açmadım ve bakmadım. Emaneti sahibine ulaştırmam lazım diye düşündüm dedi.
Kız şaştı kaldı.
Bu salak be haha haha diye gülerken Furkanın yüz ifadesine baktı ve irkildi gülmeyi kesti. Çok ciddi bakışı vardı.
Cantayı alıp içinden para vermek istesi Furkan almadı.
Biz peygamber Efendimiz’in emanete hiyanetlik etmeyin dedigini ruhumuza nakşettik emanette çıkar gözetmeyiz.
Paranızı lütfen çantanıza koyun dedi.
Diğer kız arkadaşları Furkanın ağzına düşecekler nerdeyse. Telefonunuz var mı diye salyaları aka aka furkana söylüyorlardı.
Kız peygamber sözünü emanet sözünü ilk defa duydu sanki irkildi yıllardır babasının annesinin dedikleri geldi aklına ve ağlamaya başladı. Peygamber ve Allah sevgisinden yoksun bir hayatı vardı çünkü. Hep içinde bulunduğu ortam yormustu onu. Ve bayıldı hastaneye kaldırıldı kız. Babası Halis bey duyar duymaz koştu hastaneye Furkanı da hastaneden çıkarken görünce oğlum ne işin var burda dedi. Efendim bir kızı hastaneye bıraktım. Bayılmıştı vs dedi ve hastanenin kapısından çıktı.
Baba acele acele çıktı yukarı…
Kızım deyip ağlıyordu. Kızının bir şeyi yoktu neyseki, ama çanta olayı çok etkilemişti onu babasına anlattı babası nasıl biri diye kızına sordu kızda anlattı babası hiç tereddüt etmedi ve gülümsedi anlatılanlar karşısında Furkan dedi….
Yine büyük bir ders verdi bize Furkan dedi..
Kim bu baba yıllardır anlattığın Furkan bumu dedi kızı. Evet kızım dedi Furkan oydu seninle tanışması da bir çanta sayesinde oldu.
Baba dedi Hülya ben değişmek dinimi öğrenmek istiyorum dedi. Halis bey şok oldu bayılmanın etkisi zannetti ama kızına bakınca ciddi olduğunu anladı. Hülyam dedi ve bağrına bastı kızını öyle bir ağladı ki sevinçle aktı göz yaşları. Hülya vakitlerini kütüphane de geçiriyor dinini araştırıyordu. Değişim başlamış lakin bişey eksikti tesettür. Öğrenmek için ilayevmilkiyame.com sitesini buldu googledan ve siteye girdi. Sitenin sahibi Mustafa beye ulaştı. Konuştular tesettürü aklindaki her soruyu sordu ve hemen tesettüre de girdi. Çünkü sitede okudukları çok etkileyici bir o kadar da gerçekti. Kaynakları ile herşey açıklanmıştı..
Bol bir kıyafet ve tesettürle babasının karşısına çıktı Hülya. Sokağa öyle çıktı ve yolda yürürken Furkan’a rast geldi. Furkan şok olmuştu. Siz diyebildi. Mini etekli Hülya gitmiş yerine İslam hanım efendisi birisi gelmişti. Hülya hanım lafı uzatmadan Furkan bey benimle evlenir misin dedi. İsmimi nerden biliyorsunuz bune cürret dedi Furkan. Ben Halis beyin kızıyım. Ismim Hülya 5 aydır sizin sözlerinden sonra İslamı araştırdım öğrenmeye çalıştım. Evleniniz yazıyor hadislerde. Evlenen kişi dininin yarısını kurtarır yazıyor. Hazreti hatice peygamber Efendimize talip olduğu gibi bende size talibim. Bunu nefsim için değil Allah şahidimdir dinim için istiyorum.
Furkan şaştı kaldı birşey diyemedi utandı kızardı tamam dedi bu akşam istemeye geliyorum sizi Halis beyi tanımasam sizin değiştiğinizi görmesem bunlar asla olmazdı dedi.
Sözleriniz beni çok etkiledi zira bu güne kadar evlilik düşünmedim. Aniden söylediniz geçmişe sünger çekmiş yeni bir sayfa açmışsınız bu sayfada bana da yer vermişsiniz aklınızca Allah neyi nasip ederse o olur. Şimdi evinize gidin. Herşeyin bir usulü var bu dediklerinizi İslam ı yeni öğrenmenize var sayıyorum. Çünkü İslamın her kaidesini yapmak istiyorsunuz fazla harama düşmeden islamı yeni öğrenen birinin elinden tutmak gerek değil mi?
Evet dedi Hülya ve utandı söyledikleri sözlerden.
Eve gitti heyecanlı heyecanlı babasına anlattı herşeyi babasının demek istediği şeyi kızı kendi ağzıyla söylemişti Furkana yıllarca babasının anlata anlata bitiremedigi Furkana bu kadar yakındı. Eski arkadaş çevresi Hülya’yı delirdi diyerek terk etmişlerdi. Tesettürle görünce alay ettiler. Sofu olmuşsun hacı teyze yaşlı kadınlara dönmüşsun dediler.
Hülya aldırış etmemişti. Nihayet Furkan gelip Hülya’yı istediler.
Evlilik akdi dini bir şekilde gerçekleşti. Mutluluğa bir adım atıldı….
…Aradan iki yıl geçti. Bir çocukları olmuştu. Hülya ve Furkan’ın adını Esra Nur koydular. Babası vaktini torunuyla geçiriyor onunla geçirdiği vakitlere doymuyordu. Küçük esra dedesinin şaklabanlıklarına gülüyor.
Her akşam eve gelirken eşine bir adet kırmızı gül alıyor Furkan ve Gülün içine bir âyet ve bir hadis yapıştırıyor. Eşine ezberlemesini söylüyor benim eşime benim sözüm değil Allah ve Rasulunun sözü yakışır en güzel sevgi kelimeleri Ayet ve hadisin yanında sönük kalır. Deyip bir buse konduruyor yanağına. Hülya eski hayatını hatırladıkça sürekli göz yaşları içinde tövbe ediyor secde de.
Furkan’ı ile mutlu seneler geçiriyor. Her gün bir gül alıyor ve hergün bir âyet ve bir hadis ezberliyor. Eşinin ince düşünceleri onu birkez daha hayran bırakıyor.
Aradan biraz zaman geçiyor Halis bey hastalanıp kalp krizi geçiriyor. Hastanede yoğun bakıma alıyorlar.
Bu durum herkesi çok üzüyor.
– Hülyam hadi bitanem uyu artık hastane bankalarında kaldın hem bak kızımız esra anne deyip ağlıyor kucağımda kaldı. Hem senin hem Esra’nın uyumaya ihtiyacı var.
Uyuyun ben sizi haberdar ederim.
Tamam dedi Hülya ağlayarak. Kızının karnını doyurup refakatçi odasında uydular.
Bir ara Halis bey kendine geldi doktora rica etti Furkanı çağırın dedi.
Doktor da Furkanı baban seni istiyor dedi. Gitti yanına.
-Halis baba iyi olacaksın canını sıkma Hülya torunun hepsi iyiler.
Tamam Furkan dünyadan göç etme vakti geldi çattı oğlum. Kızım ve torunum sana emanet bilirim sen emanete asla hiyanetlik etmesin verdiğim cüzdanı da hala açmamış olduğuna da adım gibi eminim. Sen benim duamsın vesile cüzdan oldu. Kızımı sana vermek istedim başta kızımı sana layık görmediğim için de birsey diyemedim. Ama hep istedim hep dua ettim ben demeden bir birinizi aynı cüzdan olayıyla buldunuz ve gördünüz. Senin sayende kızım değişti bambaşka biri oldu besmelesiz bir iş yapmaz abdestsiz gezmez oldu. Artık sen benim oğlumsun ölürsem beni sen yıka annesini trafikte kaybettiğimiz den beri Hülyam’ın üstüne gitmedim onu incitme torunuma iyi bak…
Hıçkırıklar içinde kaldı Halis bey.
Baba baba dedim doktor dedim. Son sözü şehadet oldu babamın…
Gülüyordu gülümsüyordu ben yıkadım babamı öyle güzel kokuyor du ki ölüsü mest oldum. O kadar zenginlikte haram bulaşmamıştı bedenine belli ki bu koku cennet kokusu gibiydi. Dünya kokularına benzemiyordu.
Babamı göz yaşları içinde defnettik.
Cüzdanı açtım. Ölünce aç demişti babam, yıllardır yanımda taşıdım lakin hiç açmadım vasiyeti de bir emanetti benim için.
Merak ettiğim lakin elimi bile süremedigim cüzdanı açtım aşkla.
Başta Besmele yazan bir kağıt vardı.
Oğlum Furkan günlerdir rüya görüyorum kızım Hülya ile evleneceksiniz ve çocuğunuz olacak.
Bu rüyanın Şeytani değil rahmani olduğunu anladım. Bu cüzdanı ben ölünceye kadar açmaman da rüyamda bana gösterildi. Hazreti Ibrahimin rüyasına benzer bir şey bu.
Ben artık öldüm ve elinde bu cüzdan var. Içinde vasiyet namem var tüm servetimi sana bırakmıyorum. Senin huzurun parada değil Hülya da parayı nereye ne kadar vereceğini listeledim artan parayi da fakir fukara ya dağıt. Ve bir tane Adıma KUR’AN kursu yaptır. Fabrikayı da ustabasına hibe et. Yani onu ortak yap. Fabrikadan gelen kendi hisseni de Kuran kursuna bağışla.
Senin paraya ihtiyacın olsaydı o cüzdanı çağlardın. Sen en değerli hazineye kavuştun Mühendissin paraya ihtiyacinda yok Ahiret için var gücünle çalış oğlum.
Mülk Allah’ındır. Eğer ki ben ölmeden bu cüzdanı açsaydın. Emanete hiyanetlik etmiş olacaktın. Bir kere daha emanete hiyanetlik etmediğin için takdirimi kazandın kızıma torunuma iyi bak ve asla dürüstlükten ayrılma oğlum.
Ruhuma bir yasin okumayı da ihmal etmeyin. Allah’ın Selamı üzerine olsun baban Halis. ..
Hülya ile okunulan bu mehtupta ne yazarsa Furkan aynısını yaptı Afrika’dan Suriye’ye Mısır’a Arakan’a Filistine Doğu Türkistan a ve türkiyede ki fakir fukaralara herkese yardım etti emaneti yerine getirmek için Hülya’sı ile hizmet için çalıştı. Babası onlara parayı değil davayı miras bırakmıştı. Fakir fukaraya yardım ettikçe yüreklerde ki iman ateşi zirveye çıkıyordu….
Işte değerli okuyucularım ben böyle evlendim.
Bir cüzdanla iş buldum bir cüzdanla evlendim bir cüzdanlada islamı dava edindim.
Dürüstlük ve emanete sahip çıkmak. Insana paradan daha değerli şeyler kazandırır. Unutmayın hayat dürüstlük ve doğruluk üzerine kurulmuştur.
…..
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 17 Ara 2013 22:59:48
Hayat kurtaran süt
Howard, yoksul bir ailenin çocuğuydu. Babası okul ihtiyaçlarını karşılayamadığından okumak için para kazanmaya ihtiyacı vardı. Ev ev dolaşıp eşyalarını satıyor, eline geçen parayla tekrar eşya satın alıp satıyordu. Bu şekilde hem ailesine para getiriyor, hem okul ihtiyaçlarını karşılıyordu.
Yine böyle günlerden bir gün, hiçbir şey satamamış ve karnı da çok acıkmıştı. Karşısına çıkan evlerden birini çalıp, yiyecek istemeye karar verdi. Ve bir evin kapısını çaldı. Kapıyı sevimli, genç bir bayan açmıştı. Bayanı görünce utandı ve sadece tek bir cümle kurabildi:
“Affedersiniz, bir bardak su verebilir misiniz?”
Genç bayan çocuğun aç olabileceğini düşünerek büyük bir bardak süt ikram etti. Çocuk sütü içtikten sonra:
“Çok teşekkür ederim. Borcum ne kadar?”
Genç bayan tatlı bir gülümsemeyle cevap verdi: “Borcunuz yok. Bize gösterilen şefkat karşılığında, bir şey beklenilmemesi gerektiği öğretildi.”
Çocuk bayana teşekkür ederek oradan ayrıldı. Evden uzaklaştığında kendisini huzurlu ve mutlu hissediyordu. Genç bayan sanki ona yaşama sevinci vermişti. Bu asla unutamayacağı bir iyilikti. Genç bayanın oturduğu ev, kasaba zihnine kazınmıştı.
Aradan yıllar geçmiş ve Howard okulunu bitirmiş, doktor olmuştu.
Bir gün eline bir hastanın dosyası geçti. Hastanın geldiği memlekete bakınca onu hemen tanıdı. Ve hastayı gördüğünde de yanılmadığını anladı. Aradan yıllar geçmesine rağmen onu tanımış, heyecanlanmıştı. Yıllar önce kendisine yaptığı iyiliği, karşılıksız şefkatini hiç unutamamıştı. Şimdi artık ona teşekkür edebilme fırsatı bulmuştu. Bayan çok ender bir hastalığa yakalanmış ve yöredeki doktorlar çaresiz kalınca hastayı büyük şehre yani Howard’ın hastanesine sevk etmişlerdi. Dr. Howard Kelly hastasıyla yakından ilgilenmiş ve günler, aylar süren tedaviden sonra bayan artık sağlığına kavuşmuştu.
Tedavi bittikten sonra Dr. Kelly faturayı istedi ve denetledikten sonra bayanın odasına gönderdi. Kadın elleri titreyerek zarfı aldı. Açmaya korkuyordu. Biliyordu ki çıkan faturayı ödemeye gücü yetmeyecekti. Belki hayatı boyunca bu faturayı ödeyebilmek için çalışacaktı. Ülkenin en ünlü hastanelerinin birinde aylarca kalmıştı. Çaresiz zarfı açtı ve faturaya iliştirilmiş bir not dikkatini çekti. Notu okuduğunda gözlerine, yaşadıklarına inanamayacaktı. Çünkü notta şunlar yazılıydı:
“Hastane giderlerinin tamamı bir bardak süt karşılığı ödenmiştir.”
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 24 Ara 2013 18:39:38
ÖMüR, EZANLA NAMAZ ARASI KADARDIR ...
" Bir dede ile torunu arasında geçen,
ömrün ne kadar kısa olduğunu güzel bir dille
bizlere hatırlatan sıcacık bir hikaye.
Torunu, dedesine merakla soruyor:
‘Dedeciğim! Bir insanın ömrü ne kadar olur?
’Dede tatlı bir gülücükle:
Ezanla namaz arası kadar yavrucuğum.’ deyince torun:
‘Nasıl yani, ömür bu kadar kısa mı?’ der.
Dede: ‘Evet yavrum. ömür, namazsız ezanla,
Ezansız namaz arası kadardır.’ diye cevap verir.
Torun yeniden sorar:
‘Namazsız ezan ve ezansız namaz sözlerinden
ne kastettiğini anlamadım dedeciğim.
Bu ne demek açıklar mısın?
‘ Dede şefkatle ellerinden tuttuğu torununa:
’Bak yavrum, geçenlerde komşumuzun çocuğu doğdu.
O çocuğun kulağına ezan okundu değil mi?
Işte o ezanın namazı kılındı mı?
Kılınmadı.
O ezan ‘namazsız ezan’dı.
İnsan öldüğü zaman kılınan cenaze namazının da ezanı yoktur.
O da ‘Ezansız namaz’dır.
Aslında o namazın ezanı insan doğunca okunmuştu kulağına.
Bak ey insan!
Doğdun, ama öleceksin, ömür çabuk biter, hayatını iyi değerlendir.
Boşa vakit harcama!
İkazını yapıyordu o ezan.
İşte yavrum :
ÖMüR, EZANLA NAMAZ ARASI KADARDIR.
Sakın boşa geçirme.
Ömrünü dolu dolu yaşa, bir nefes bile boşluk bırakma ! "
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 24 Ara 2013 23:32:48
KARINCA DUASININ SIRRI...
Genelde dükkanlarda asılı duran karınca duasının kıssasını biliyormuydunuz?
Hz. Süleyman devridir Kuraklık ve kıtlık her yeri kavurmaktadır. Hz. Süleyman mü’min bir toplulukla beraber, şehrin dışına, yağmur duasına yönelmiştir. Yolda bir karınca dikkatini çeker… Zavallı hayvan sırtüstü yatmış, ayaklarını göğe doğru uzatmış, debelenip dua etmektedir. Karıncanın duasına kulak kabartır, Hz. Süleyman… karınca demektedir ki: “ALLAH’ım bizi Sen var ettin… Ve Senin rahmetin olmadan biz yaşayamayız Ya, bize su verirsin ya da bizi helak edersin. Emir, ferman Senindir.”
Gözleri yaşarır, peygamberin… Ve az sonra Cebrail’in getirdiği bir haberle de coşar, taşar, ağlamaya başlar..Cebrail, o karıncanın duasının kabul edildiği haberini getirmiştir.”
Peygamber yanındaki topluluğa döner:
“Dönün” der “Siz başkasının duasıyla sulanacaksınız.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 26 Ara 2013 23:28:07
.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 28 Ara 2013 09:00:27
Yaşlı bir MARANGOZUN, emeklilik zamanı gelmişti. PATRONU olan müteahhite, artık işten ayrılmak istediğinden bahsetti. Müteahhit, bu iyi adamın ayrılmasına çok üzüldü. Ve ondan; son bir EV daha inşaa ettikten sonra, işi bırakmasını rica etti. MARANGOZ kabul etti ve işe başladı ama çok isteksizdi. Baştan savma bir işçilik yaptı ve KALİTESİZ malzemeler kullandı. Evi bitirdikten sonra; eve bakmaya gelen patronu, dış kapının ANAHTARINI marangoza uzattı ve :
- BU EV senin, bugüne kadar bana vermiş olduğun EMEKLERİN ve DÜRÜST ÇALIŞMANIN karşılığı..! dedi.
Marangoz şaşırmış ve UTANMIŞTI. İçinden :
- Keşke yaptığım evin, KENDİ EVİM olduğunu bilseydim..! diye geçirdi ama nafile.
Diyeceğim o ki :
UNUTMAYALIM..!
"Hayat, bir KENDİN YAP tasarımıdır."
Bugünkü DAVRANIŞ ve SEÇİMLERİMİZ, yarın yaşayacağımız EVİ kurar..! ...
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 28 Ara 2013 20:04:35
.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Ara 2013 11:29:34
Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Şam valisi olan ve Hz. Peygamber (s.a.v.)’in arkadaşlarından olan Sad b. Ebi Vakkas (r.a.) Şam’daki bir camiyi genişletmek ister.
Bu nedenle de caminin civarındaki arsaları kamulaştırır. Herkes arsasının bedelini alır ve isteyerek arsasını camiye devreder. Ancak Şam’da yaşayan bir Yahudi, camiye bitişik olan arsasını satmak istemez. Vali arsasının değerini fazlasıyla verse de Yahudi vatandaş arsasının kamulaştırılmasına rıza göstermez. Bunun üzerine vali arsaya el koyar ve bedelini adama gönderir.
Arsasını kaybeden Yahudi, komşusu olan bir Müslüman’a derdini anlatır. Sızlanır. Bana zulmedildi, der. Müslüman vatandaş da kendisine, Medine’ye git. Orada halife Hz. Ömer vardır. Derdini anlat. Ömer,son derece adildir, elbette seni dinler, der. Şamlı Yahudi Medine’nin yolunu tutar. Yorucu bir yolculuktan sonra Medine’ye ulaşır. Halifeyi sorar. Vatandaşlar bir hurma ağacının gölgesinde dinlenen halifeyi gösterirler. İşte halife bu zattır, derler. Adam Hz. Ömer’in yanına gider. Selam verip yanına oturur. Derdini anlatır. Hz. Ömer adamı dinler. Sonra bulduğu bir deri veya kemik parçasının üzerine şu cümleyi yazar: “Bilesin ki, ben Nuşirevan’dan daha az adil değilim.” Kısa ve özlü bir cümle.
Yahudi bu yazıyı alıp ayrılır. Ama yolda giderken de kendi kendine şöyle konuşur: “Şam’daki idarecilerin giyim,kuşam ve oturdukları yerdeki ihtişam ve debdebe nerde, Medine’deki halifede bulunan tevazu nerde.Şam’dakiler şu mütevazı halifeyi ciddiye alırlar mı? Hiç sanmıyorum.” Kendi kendine böyle konuşur.Sonunda Şam’a varır. Doğrusu valiye gitmek de istemez. Çünkü sonuç alamayacağı kanaatindedir. Bununla beraber, mademki yorulup da oralara kadar gittim, bari halifenin şu yazdığı cümleyi valiye vereyim, der. Valinin huzuruna çıkar ve deri parçasını uzatır.
Medine’deki halifenin size mesajıdır, der. Vali bu cümleyi okuyunca, sapsarı kesilir. Uzun müddet başını yerden kaldıramaz. Sonra endişe içinde, başını kaldırıp şöyle der; arsanız size geri verilmiştir.
Yahudi vatandaş hayret eder. Şaşırır. Bir tek cümlenin valiyi bu kadar sarsacağını hiç tahmin edememişti. Merak ve dehşet içinde sorar. Lütfen bana bu cümlenin neden sizi bu kadar dehşete düşürdüğünü anlatır mısınız der.
Şam valisi Hz. Sad, bak der, sana bu cümlenin hikayesini anlatayım. O zaman benim neden bu kadar ürperdiğimi anlarsın:
İslam’dan önce ben ve bugün halife olan Hz. Ömer İran taraflarına ticaret için gittik. Yanımıza 200 deve almıştık. İran’a vardık. Orada cirit oynayan gençleri seyrederken, birileri zorla elimizdeki develere el koydular. Çok kalabalık bir çete grubuydu, bir şey yapamadık. Elimizde para da kalmamıştı. Üzgün bir şekilde, geceleyeceğimiz bir eski han bulduk. Hanın sahibine de sıkıntımızı anlattık. Adam iyi biriydi.Bize yardım etti. Sonra da; gidip krala durumunuzu anlatın, o adil bir adamdır, mutlaka size yardım eder, dedi. Biz de sabahleyin kralın huzuruna çıkıp durumu anlattık. Şikayetimizi bir mütercim krala tercüme etti. Kral Nuşirevan dikkatle dinledikten sonra her birimize birer kese altın verdi ve olayı inceleteceğinisöyledi. Bize de, memleketinize dönün, dedi.
Biz tekrar Han’a döndük. Ama doğrusu sonuçtan çok da memnun olmamıştık. Hancı sonucu öğrenince son derece üzüldü ve burada bir hata var, dedi. Gelin beraberce gidelim, ben size tercümanlık yapayım,teklifinde bulundu. Biz de gittik. Huzura çıktık.
Hancı durumu Nuşirevan’a anlattı. Develerimize el koyan kişilerin kıyafetini, halini, olayın geçtiği yerianlattı. Dikkat ettik, Nuşirevan’ın yüzü sapsarı kesildi.
Bir gün önceki mütercimi çağırttı. Ona sorular sordu. Sonra ayağa kalktı, her birimize 2 şer kese altın verdi, akşama kadar develeriniz gelecek, develeri alın ve sabahleyin burayı terk edin dedi. Ama giderken biriniz doğu kapısından, diğeriniz de batı kapısından çıkın, talimatını verdi. Bizler de bir şey anlamadan huzurundan çıktık.
Akşamleyin 200 devemiz kapıya geldi. Durumu anlamak için hancıya sorduk. Neler oluyor dedik. Hancı şöyle dedi: Sizin develerinize el koyan kişi Nuşirevan’ın büyük oğlu ile veziridir.
Bunlar bir çete kurmuşlar. Garibanların mallarına el koyuyorlar. Siz ilk gittiğinizde, mütercim bunu anlamış. Ama sizin sözlerinizi Nuşirevan’a yanlış tercüme etmiş. Böylece kralın oğlunu ve veziri korumuş. Ben sizinle gidip durumu anlatınca Nuşirevan bu oyunu anladı. Ama neden ayrı kapılardan gidin, dedi, ben de anlayamadım. Hele yarın olsun anlarız, dedi. Hz. Sad, anlatmaya devam ediyor: Ertesi gün ben doğu kapısından çıktım. Kapının çıkışında iki kişinin darağacına asılı olduğunu gördüm.
Halk toplanmış seyrediyordu. Sordum kim bunlar ve suçları ne, diye. Dediler ki, bunlardan biri Nuşirevan’ın büyük oğlu diğeri de veziridir. Bunlar, buraya gelen iki Arap’ı soymuşlar. Ceza olarak Nuşirevan ikisini de asarak idam etmiştir. Nuşirevan kendi öz oğlunu idam etmişti.
Hz. Ömer’in çıktığı kapıda ise bizim şikayetlerimizi yanlış tercüme ederek, kralın oğlunu korumaya çalışan kişinin asılı olduğunu gördük.
İşte Hz. Ömer senin eline verdiği deri parçasının üzerine “Bilesin ki, ben Nuşirevan’dan daha az adil değilim” sözüyle bana bunu hatırlatıyor. Halkına zulmedersen seni darağacına çekerim diyor.
Senin gözyaşlarına bakmam, tıpkı Nuşirevan’ın öz oğlunun gözyaşına bakmadığı gibi. Şimdi anladın mı neden benim benzim sarardı?
Bu hadiseyi bire bir yaşayan Yahudi vatandaş, hem arsasını hibe etti ve hem de İslam’a girdi.
Fazla söze gerek var mı sizce? Bence hayır. Bir yerlere adam seçerken, birilerine yetki verirken, kul hakkı söz konusu olduğunda, ceza ve mükafat dağıtırken, acaba Hz. Ömer gibi kılı kırk yarabiliyor muyuz? Sözüm elbette sadece yetkililere değil, herkese ama başta kendi nefsim olmak üzere herkese.
[37]
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 31 Ara 2013 21:57:37
HERKES SOYUNA ÇEKER
Bir padişah Hızır'ı görmek istiyordu.
Bir gün bunun için tellallar çağırttı "Kim bana Hızır'ı gösterirse onu armağanlara boğacağım" dedi.
Bir çok oğlu uşağı olan fakir bir adam bu işe talip oldu.
Karısına dedi ki: "Hanım ben padişaha Hızır'ı bulacağımı söyleyip ondan kırk gün müsade alacağım Bu kırk gün için padişahtan size ömrünüz boyunca yetecek yiyecek, içecek ve para alırım
Kırk günün sonunda Hızır'ı bulamayacağım için benim kelle gider, ama siz rahat olursunuz"
Adamın karısı kanaatkar biriydi "Efendi biz nasıl olsa alıştık böyle kıt kanaat geçinmeye Bundan sonra da idare ederiz Vazgeç bu tehlikeli işten" dedi Ama adam kafaya koymuştu Padişaha gidip Hızır'ı bulacağını söyledi Bunun için kırk gün izin istedi Hızır'ı bulmak için koşuşturacağı kırk gün zarfında ailesinin geçimi için sarayın ambarından tonlarca yiyecek, içecek ve nakit para aldı Bunları evine teslim edip kırk gün ortalıktan kayboldu.
Kırk günün bitiminde padişahın huzuruna çıkıp herşeyi itiraf etti: 'Benim aslında Hızır'ı falan bulacağım yoktu Ailece sıkıntı çekiyorduk Hızır'ı bulacağım diye sizden dünyalık almak istedim" dedi Padişah buna çok kızdı: "Padişahı kandırmanın cezasını hayatınla ödeyeceğini hiç düşünmedin mi?" diye bağırdı Adam da her şeyi göze aldığını söyledi Bunun üzerine padişah yanında bulunan üç veziriyle görüş alış verişinde bulundu.
Birinci vezire sordu:
- Padişahı kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Efendimiz, bu adamın boğazını keselim, etini parçalayıp çengellere asalım
Bu sırada peyda olan, nurani, ak sakallı bir ihtiyar I vezirin sözleri üzerine söyle dedi: Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Padişah ikinci vezirine sordu:
- Bu adama ne ceza verelim?
- Hükümdarım bu adamın derisini yüzüp içine saman dolduralım
Biraz önce ansızın ortaya çıkan ihtiyar yine "Küllü şeyin yerciu ila aslını" dedi
Padişah üçüncü vezire sordu:
- Ey vezirim sen ne dersin, beni kandıran bu adama ne ceza verelim?
- Padişahım bana göre, bu adamı affedin Size yakışan, sizden beklenen budur Bu adam önemli bir suç isledi ama sanıldığı kadar da kötü biri değil Çünkü çoluk çocuğunun rahatı için kendini feda edebilecek kadar da iyi yürekli
Nurani ihtiyar yine söze karıştı: "Küllü şeyin yerciu ila asıhı"
Bu defa padişah o yaşlı zata yöneldi:
- Sen kimsin? İkide bir tekrarladığın o laf ne demektir?
ihtiyar cevap verdi:
- Senin birinci vezirinin babası kasaptı Onun için kesmekten, etini çengellere asmaktan bah setti Yani aslını gösterdi İkinci vezirin babası yorgancı idi Yorgan yastık, yatak yüzlerine yün, pamuk vb doldururdu O da babasına çekti
Üçüncü vezirin ise babası da vezirdi O da soyuna çekti, büyüklüğünü gösterdi Benim söylediğim söz "Herkes aslına çeker" demektir Vezir istersen (üçüncü veziri göstererek) işte vezir, Hızır istersen (kendini göstererek) işte Hızır, bu adamı mahcup etmemek için sana göründüm, dedi ve kayboldu.
.Nasıl Evlendim (Hikaye)
Birgün yolda yürürken yerde bir cüzdan buldum içini hiç açmadım. Ne var diye merak bile etmedim. Şeytan bak hele içine diye durtse de direk polise gittim.
-Bakarmısınız amir bey,
Cüzdan buldum acaba kimin olduğunu öğrenebilir misiniz düşürmüş olmalı dedim.
Polis aniden baktı şaşkın şaşkın Ve dedi ki :
-içine baktın mı? kimin cüzdan?
-Hayır bakmadım; dedim.
Hayret etti
– Allah Allah hiç mi merak etmedin dedi polis.
-Hayır benim olmayan şeyi nefesini merak edeyim memurbey üzerime emanet yükü düştü emanetin kime ait olduğunu siz bulabilirsiniz. Emanetin sahibine ulaştırmam lazım.
Polis :
-Oğlum adam sana cüzdanı emanet etmedi ki emanet diyorsun. Adam düşürmüş cüzdanı içinde yüklü bir miktar para ve bir şirkete ait bir adres ve isim var. Bu devirde bu kadar parayı kim kime emanet eder aklını mı yitirdin.
-Bu paranın helallik payı çok yüksek içinde trilyonda olsa tenezzül etmem. Neden mi? Allah tarafından o parayı ben buldum ve Allah tarafından adamı bulmam için para bana emanet edildi. Emanete hiyanetlik edersem hırsız. Emaneti yerine teslim edersem gönlüm rahat olur. Hem memur bey biz emanete hiyanetlik etmeyen bir peygamber ümmetiyiz değil mi?..
Polis Allah Allah deyip kafayı sağa sola sallamaya başladı ne güzel ne ince düşünce dedi.Emanet ha dedi ve gülümsedi kendi kendine.
Tamam delikanlı dedi kafasını yukarı kaldırarak. Cüzdan da ki kişiyi arıyorum numarası yaziyor karakola gelsin değil mi dedi. Evet dedim gelsin ve emanetini alsın gönlüm huzura rahata ersin.
Adam çok geçmeden geldi. Kim bulmuş deyip amir beye sordu oda parmakla şurada oturarak su içen deli kanlı dedi. Adam yanıma geldi.
– Teşekkürler delikanlı senin yaptığını kimse yapmaz dedi.
-Estağfurullah efendim benim yaptığımı her Müslüman yapar. Çünkü emanete hiyanetlik malı sahibine teslim etmek islamiyetin en vaz geçilmez kuralıdır.
-İsmin nedir delikanlı sormam da bir sakınca yoktur değil mi?
-İsmim Furkan efendim.
-Furkan evladım al şu 1000 lirayı sana hediyem olsun.
-Efendim bana bir iyilik mi yapmak istiyorsunuz, eğer böyle bir şeyse aklınızdan geçen, size bir önerim var. Benim o paraya ihtiyacım yok. Belliki maddi durumunuz iyi o parayı gelin fakir birine verin ihtiyacı olan biri vardır.
Adam öneriyi kabul etti ve Furkan’ı çok beğendi hali duruşu giyimi ile tam efendi bir çocuktu.
-Bir işin var mı Furkan?
-Yok efendim arıyorum.
-O halde gel benim iş yerimde çalış.
Furkan çok sevindi Allah razı olsun dedi. Ailesi maddi açıdan biraz sıkıntı içindeydi üniversite biteli daha bir ay olmuştu sınavlara hazırlanırken ailesine de bakmak zorundaydı.
Cüzdanın sahibine derse çalıştığını Üniv mezunu olduğunu anlattı. Adam da sende benim gençligim var deyip elini Furkan’ın Omzuna koydu.
Aradan 1 yıl geçti Furkan adamın verdiği işle ailesine baktı ve onlarda maddi manevi açıdan nefes almıştı.
…..
Cüzdanın sahibi Halis bey hep uzaktan izledi Furkan’ı her şeyle denedi bazen azarladı sabrını ölçmek için bazen bir baba gibi davrandı Furkan namaz vakitleri gelince hemen kılar namazını, akşam 30 dakika fazla çalışırdı.
– Halis bey geç çıkmasının nedenini sordu. Efendim işten korktu kaytardı namazı bahane etti derler diye. Namazda harcadığım zamanları akşam telafi etmeye çalışıyorum dedi.
Adam bir kez daha dersini aldı Furkan’dan , birşey diyemedi gönlün nasıl rahat ederse öyle yap dedi. Zira senin hamurun İslam ile yoğrulmuş.
Furkan’a Halis bey bir teklifte bulunacaktı ama kızı ona layık biri değildi vaz geçti. 1 yıldır düşünüyordu bunu.
Kızı zengin yetiştiği için eğlence bar hertürlü pislikler mevcuttu.
Furkan sınavlarını kazanmış Mühendis olmuştu. Artık işe devam edemeyeceğini bildirmek için Halis beyin yanına geldi ve elini öptü. Halis bey oğlunu kaybediyordu sanki ağlaştılar. Kucaklaştılar. Bir cüzdan dedi Halis bey…
-Anlamadım Halis bey ne cüzdanı?
-İşte yıllar önce düşürdüğüm bu cüzdan oğlum artık senindir.
Hak ettin kazandın içini açmadan bu cüzdanı sakla ne zaman öldüğümü duyarsan o zaman cüzdanı aç.
Furkan birşey anlamadı ama Hayır olmaz desede Halis bey al dedi.
……
Aradan 3 yıl geçti Furkan maddi sıkıntıları aşmış piyasaya olan borçlarının tümünü ödemiş ve bir ev almıştı. Biraz daha biriktirip araba alacaktı. Lakin vaz geçti araba parasını fakir öğrencilere burs olarak dağıttı. Ev gerekliydi ama araba gerekli değildi…
Birgün yolda yürürken bir kızın ağladığını gördü. Kız Furkanı görünce apar topar kaçmaya başladı kaçarken çantasını unuttu çantanız dese de nafile kız bir arabaya atlamış gözden kaybolmuştu ikinci cüzdan olayı hadi ya Furkan bunda da vardır bir hayır. Deyip karakolun yolunu tuttu. Karakoldakiler çantanın içine bakıp sahibini aradılar. Kız , arkadaşları ile birlikte karakola girdi. Arkasından seslenen Furkan’ı da gördü yanındaki kız arkadaşları aaa ne kadar da yakışıklı bir çocuk deyip yanına koştular isminiz ne demeye sarkıntılık etmeye başladılar. Furkan yüzlerine bile tenezzül edip bakmadı. Hanim efendi çantanızı unutmuştunuz seslendim duymadınız. Karakola getirdim dedi kıza…
Kız: Ulan geri zekalı herif içinde 7000 tl para vardı. Alıp yeseydin ya niye getirdin buraya. Hiç mi merak etmedin de içine bakmadın çantanın deyip kahkaha ile gülmeye başladı kız. .
Furkan gayet ciddi bir şekilde Hayır dedi. Hiç içini açmadım ve bakmadım. Emaneti sahibine ulaştırmam lazım diye düşündüm dedi.
Kız şaştı kaldı.
Bu salak be haha haha diye gülerken Furkanın yüz ifadesine baktı ve irkildi gülmeyi kesti. Çok ciddi bakışı vardı.
Cantayı alıp içinden para vermek istesi Furkan almadı.
Biz peygamber Efendimiz’in emanete hiyanetlik etmeyin dedigini ruhumuza nakşettik emanette çıkar gözetmeyiz.
Paranızı lütfen çantanıza koyun dedi.
Diğer kız arkadaşları Furkanın ağzına düşecekler nerdeyse. Telefonunuz var mı diye salyaları aka aka furkana söylüyorlardı.
Kız peygamber sözünü emanet sözünü ilk defa duydu sanki irkildi yıllardır babasının annesinin dedikleri geldi aklına ve ağlamaya başladı. Peygamber ve Allah sevgisinden yoksun bir hayatı vardı çünkü. Hep içinde bulunduğu ortam yormustu onu. Ve bayıldı hastaneye kaldırıldı kız. Babası Halis bey duyar duymaz koştu hastaneye Furkanı da hastaneden çıkarken görünce oğlum ne işin var burda dedi. Efendim bir kızı hastaneye bıraktım. Bayılmıştı vs dedi ve hastanenin kapısından çıktı.
Baba acele acele çıktı yukarı…
Kızım deyip ağlıyordu. Kızının bir şeyi yoktu neyseki, ama çanta olayı çok etkilemişti onu babasına anlattı babası nasıl biri diye kızına sordu kızda anlattı babası hiç tereddüt etmedi ve gülümsedi anlatılanlar karşısında Furkan dedi….
Yine büyük bir ders verdi bize Furkan dedi..
Kim bu baba yıllardır anlattığın Furkan bumu dedi kızı. Evet kızım dedi Furkan oydu seninle tanışması da bir çanta sayesinde oldu.
Baba dedi Hülya ben değişmek dinimi öğrenmek istiyorum dedi. Halis bey şok oldu bayılmanın etkisi zannetti ama kızına bakınca ciddi olduğunu anladı. Hülyam dedi ve bağrına bastı kızını öyle bir ağladı ki sevinçle aktı göz yaşları. Hülya vakitlerini kütüphane de geçiriyor dinini araştırıyordu. Değişim başlamış lakin bişey eksikti tesettür. Öğrenmek için ilayevmilkiyame.com sitesini buldu googledan ve siteye girdi. Sitenin sahibi Mustafa beye ulaştı. Konuştular tesettürü aklindaki her soruyu sordu ve hemen tesettüre de girdi. Çünkü sitede okudukları çok etkileyici bir o kadar da gerçekti. Kaynakları ile herşey açıklanmıştı..
Bol bir kıyafet ve tesettürle babasının karşısına çıktı Hülya. Sokağa öyle çıktı ve yolda yürürken Furkan’a rast geldi. Furkan şok olmuştu. Siz diyebildi. Mini etekli Hülya gitmiş yerine İslam hanım efendisi birisi gelmişti. Hülya hanım lafı uzatmadan Furkan bey benimle evlenir misin dedi. İsmimi nerden biliyorsunuz bune cürret dedi Furkan. Ben Halis beyin kızıyım. Ismim Hülya 5 aydır sizin sözlerinden sonra İslamı araştırdım öğrenmeye çalıştım. Evleniniz yazıyor hadislerde. Evlenen kişi dininin yarısını kurtarır yazıyor. Hazreti hatice peygamber Efendimize talip olduğu gibi bende size talibim. Bunu nefsim için değil Allah şahidimdir dinim için istiyorum.
Furkan şaştı kaldı birşey diyemedi utandı kızardı tamam dedi bu akşam istemeye geliyorum sizi Halis beyi tanımasam sizin değiştiğinizi görmesem bunlar asla olmazdı dedi.
Sözleriniz beni çok etkiledi zira bu güne kadar evlilik düşünmedim. Aniden söylediniz geçmişe sünger çekmiş yeni bir sayfa açmışsınız bu sayfada bana da yer vermişsiniz aklınızca Allah neyi nasip ederse o olur. Şimdi evinize gidin. Herşeyin bir usulü var bu dediklerinizi İslam ı yeni öğrenmenize var sayıyorum. Çünkü İslamın her kaidesini yapmak istiyorsunuz fazla harama düşmeden islamı yeni öğrenen birinin elinden tutmak gerek değil mi?
Evet dedi Hülya ve utandı söyledikleri sözlerden.
Eve gitti heyecanlı heyecanlı babasına anlattı herşeyi babasının demek istediği şeyi kızı kendi ağzıyla söylemişti Furkana yıllarca babasının anlata anlata bitiremedigi Furkana bu kadar yakındı. Eski arkadaş çevresi Hülya’yı delirdi diyerek terk etmişlerdi. Tesettürle görünce alay ettiler. Sofu olmuşsun hacı teyze yaşlı kadınlara dönmüşsun dediler.
Hülya aldırış etmemişti. Nihayet Furkan gelip Hülya’yı istediler.
Evlilik akdi dini bir şekilde gerçekleşti. Mutluluğa bir adım atıldı….
…Aradan iki yıl geçti. Bir çocukları olmuştu. Hülya ve Furkan’ın adını Esra Nur koydular. Babası vaktini torunuyla geçiriyor onunla geçirdiği vakitlere doymuyordu. Küçük esra dedesinin şaklabanlıklarına gülüyor.
Her akşam eve gelirken eşine bir adet kırmızı gül alıyor Furkan ve Gülün içine bir âyet ve bir hadis yapıştırıyor. Eşine ezberlemesini söylüyor benim eşime benim sözüm değil Allah ve Rasulunun sözü yakışır en güzel sevgi kelimeleri Ayet ve hadisin yanında sönük kalır. Deyip bir buse konduruyor yanağına. Hülya eski hayatını hatırladıkça sürekli göz yaşları içinde tövbe ediyor secde de.
Furkan’ı ile mutlu seneler geçiriyor. Her gün bir gül alıyor ve hergün bir âyet ve bir hadis ezberliyor. Eşinin ince düşünceleri onu birkez daha hayran bırakıyor.
Aradan biraz zaman geçiyor Halis bey hastalanıp kalp krizi geçiriyor. Hastanede yoğun bakıma alıyorlar.
Bu durum herkesi çok üzüyor.
– Hülyam hadi bitanem uyu artık hastane bankalarında kaldın hem bak kızımız esra anne deyip ağlıyor kucağımda kaldı. Hem senin hem Esra’nın uyumaya ihtiyacı var.
Uyuyun ben sizi haberdar ederim.
Tamam dedi Hülya ağlayarak. Kızının karnını doyurup refakatçi odasında uydular.
Bir ara Halis bey kendine geldi doktora rica etti Furkanı çağırın dedi.
Doktor da Furkanı baban seni istiyor dedi. Gitti yanına.
-Halis baba iyi olacaksın canını sıkma Hülya torunun hepsi iyiler.
Tamam Furkan dünyadan göç etme vakti geldi çattı oğlum. Kızım ve torunum sana emanet bilirim sen emanete asla hiyanetlik etmesin verdiğim cüzdanı da hala açmamış olduğuna da adım gibi eminim. Sen benim duamsın vesile cüzdan oldu. Kızımı sana vermek istedim başta kızımı sana layık görmediğim için de birsey diyemedim. Ama hep istedim hep dua ettim ben demeden bir birinizi aynı cüzdan olayıyla buldunuz ve gördünüz. Senin sayende kızım değişti bambaşka biri oldu besmelesiz bir iş yapmaz abdestsiz gezmez oldu. Artık sen benim oğlumsun ölürsem beni sen yıka annesini trafikte kaybettiğimiz den beri Hülyam’ın üstüne gitmedim onu incitme torunuma iyi bak…
Hıçkırıklar içinde kaldı Halis bey.
Baba baba dedim doktor dedim. Son sözü şehadet oldu babamın…
Gülüyordu gülümsüyordu ben yıkadım babamı öyle güzel kokuyor du ki ölüsü mest oldum. O kadar zenginlikte haram bulaşmamıştı bedenine belli ki bu koku cennet kokusu gibiydi. Dünya kokularına benzemiyordu.
Babamı göz yaşları içinde defnettik.
Cüzdanı açtım. Ölünce aç demişti babam, yıllardır yanımda taşıdım lakin hiç açmadım vasiyeti de bir emanetti benim için.
Merak ettiğim lakin elimi bile süremedigim cüzdanı açtım aşkla.
Başta Besmele yazan bir kağıt vardı.
Oğlum Furkan günlerdir rüya görüyorum kızım Hülya ile evleneceksiniz ve çocuğunuz olacak.
Bu rüyanın Şeytani değil rahmani olduğunu anladım. Bu cüzdanı ben ölünceye kadar açmaman da rüyamda bana gösterildi. Hazreti Ibrahimin rüyasına benzer bir şey bu.
Ben artık öldüm ve elinde bu cüzdan var. Içinde vasiyet namem var tüm servetimi sana bırakmıyorum. Senin huzurun parada değil Hülya da parayı nereye ne kadar vereceğini listeledim artan parayi da fakir fukara ya dağıt. Ve bir tane Adıma KUR’AN kursu yaptır. Fabrikayı da ustabasına hibe et. Yani onu ortak yap. Fabrikadan gelen kendi hisseni de Kuran kursuna bağışla.
Senin paraya ihtiyacın olsaydı o cüzdanı çağlardın. Sen en değerli hazineye kavuştun Mühendissin paraya ihtiyacinda yok Ahiret için var gücünle çalış oğlum.
Mülk Allah’ındır. Eğer ki ben ölmeden bu cüzdanı açsaydın. Emanete hiyanetlik etmiş olacaktın. Bir kere daha emanete hiyanetlik etmediğin için takdirimi kazandın kızıma torunuma iyi bak ve asla dürüstlükten ayrılma oğlum.
Ruhuma bir yasin okumayı da ihmal etmeyin. Allah’ın Selamı üzerine olsun baban Halis. ..
Hülya ile okunulan bu mehtupta ne yazarsa Furkan aynısını yaptı Afrika’dan Suriye’ye Mısır’a Arakan’a Filistine Doğu Türkistan a ve türkiyede ki fakir fukaralara herkese yardım etti emaneti yerine getirmek için Hülya’sı ile hizmet için çalıştı. Babası onlara parayı değil davayı miras bırakmıştı. Fakir fukaraya yardım ettikçe yüreklerde ki iman ateşi zirveye çıkıyordu….
Işte değerli okuyucularım ben böyle evlendim.
Bir cüzdanla iş buldum bir cüzdanla evlendim bir cüzdanlada islamı dava edindim.
Dürüstlük ve emanete sahip çıkmak. Insana paradan daha değerli şeyler kazandırır. Unutmayın hayat dürüstlük ve doğruluk üzerine kurulmuştur.
…..
Öğretmenim Ahmet Günbay Yıldızın romanlarına benzemiş hikaye.
Çevrimdışı aslanx7
Uzman Üye
*****
2.262
6.615
Müdür Yardımcısı
# 01 Oca 2014 00:18:52
Fatih Sultan Mehmet Han çocukken çok yaramaz bir öğrenciydi. Ders esnasında yaptığı şımarıklıklarla Hocası Akşemseddin’i çileden çıkarırdı. Hocası kendisine kızdığı zaman hemen “Ben Padişahın oğluyum bana bir şey yapamazsın” deyip tehdit ediyordu. Padişaha şikâyet etmeyi edepsizlik sayan Akşemseddin, durumu II. Murat’a anlatamıyordu. Ancak gün geldi artık küçük Mehmet’in yaptığı yaramazlıklar çekilmez hale geldi. Bunun üzerine destur dileyip II. Murat’ın huzuruna çıktı. “Padişahım size bir hususu arz edeceğim ancak hayâ ediyorum” deyince II. Murat “Buyur çekinmeden anlatabilirsin” dedi. Bu söz Akşemseddin’i rahatlattı ve başladı olayı anlatmaya. Padişahım oğlunuz, ciğerpareniz Mehmet çok yaramaz, onun yaramazlıkları yüzünden ders işleyemiyorum, kendisine kızdığım zamanda hemen sizinle beni tehdit ediyor deyince II. Murat Akşemseddin’in yanına gelerek kulağına bir şeyler fısıldar. II. Murad’ın kulağına söylediği sözleri duyan Akşemseddin çok şaşırdı. Bu ne plandı, mümkün değildi bu planı uygulamak. Akşemseddin plan konusundaki rahatsızlığını padişaha ilettiyse de Padişah onu dinlemedi ve bu iş olacak dedi. Ertesi gün yine derste Mehmet yaramazlık yapıyordu. Akşemseddin’in uyarısına aynı tehdit cevabını verdiği sırada Padişah ansızın kapıyı açıp içeri girdi. Bu olay karşısında Akşemseddin hiddetlenerek Padişaha bağırdı ve bir tokat atarak, bu şekilde sınıfa giremeyeceğini izin istemesi gerektiğini söyleyerek derhal dışarı çıkmasını istedi. Padişah mahcup bir şekilde boynunu bükerek özür diledi ve dışarı çıktı. Olaylar karşısında Fatih Sultan Mehmet’in nutku tutulmuş ne yapacağını şaşırmıştı. Güvendiği babası tokat yemişti. Fatih Sultan Mehmet allak bullak olmuştu. Az sonra kapı vuruldu ve Padişah mahçup bir şekilde içeri özür dileyerek girdi. Plan muhteşem bir şekilde işlemişti. O günden sonra Fatih Sultan Mehmet asla yaramazlık yapmadı. Çünkü güvendiği dağlara kar yağmıştı. Eğitimin ne olduğunu II.Murat kadar olamasa da; en azından kendi çocuğunu yanlış yollara süreklemeyecek kadar idrak etmiş anne ve babalara ihtiyaç var. Unutmayalım, Çocuklar şımarık doğmaz; diplomalı,maaşlı ama eğitimsiz ebeveynler tarafından şımartılır bunu unutmayalım...
Çevrimdışı kirsehir
Bilge Üye
*****
10.952
12.259
Okul Öncesi Öğrt.
# 01 Oca 2014 00:22:43
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Fatih Sultan Mehmet Han çocukken çok yaramaz bir öğrenciydi. Ders esnasında yaptığı şımarıklıklarla Hocası Akşemseddin’i çileden çıkarırdı. Hocası kendisine kızdığı zaman hemen “Ben Padişahın oğluyum bana bir şey yapamazsın” deyip tehdit ediyordu. Padişaha şikâyet etmeyi edepsizlik sayan Akşemseddin, durumu II. Murat’a anlatamıyordu. Ancak gün geldi artık küçük Mehmet’in yaptığı yaramazlıklar çekilmez hale geldi. Bunun üzerine destur dileyip II. Murat’ın huzuruna çıktı. “Padişahım size bir hususu arz edeceğim ancak hayâ ediyorum” deyince II. Murat “Buyur çekinmeden anlatabilirsin” dedi. Bu söz Akşemseddin’i rahatlattı ve başladı olayı anlatmaya. Padişahım oğlunuz, ciğerpareniz Mehmet çok yaramaz, onun yaramazlıkları yüzünden ders işleyemiyorum, kendisine kızdığım zamanda hemen sizinle beni tehdit ediyor deyince II. Murat Akşemseddin’in yanına gelerek kulağına bir şeyler fısıldar. II. Murad’ın kulağına söylediği sözleri duyan Akşemseddin çok şaşırdı. Bu ne plandı, mümkün değildi bu planı uygulamak. Akşemseddin plan konusundaki rahatsızlığını padişaha ilettiyse de Padişah onu dinlemedi ve bu iş olacak dedi. Ertesi gün yine derste Mehmet yaramazlık yapıyordu. Akşemseddin’in uyarısına aynı tehdit cevabını verdiği sırada Padişah ansızın kapıyı açıp içeri girdi. Bu olay karşısında Akşemseddin hiddetlenerek Padişaha bağırdı ve bir tokat atarak, bu şekilde sınıfa giremeyeceğini izin istemesi gerektiğini söyleyerek derhal dışarı çıkmasını istedi. Padişah mahcup bir şekilde boynunu bükerek özür diledi ve dışarı çıktı. Olaylar karşısında Fatih Sultan Mehmet’in nutku tutulmuş ne yapacağını şaşırmıştı. Güvendiği babası tokat yemişti. Fatih Sultan Mehmet allak bullak olmuştu. Az sonra kapı vuruldu ve Padişah mahçup bir şekilde içeri özür dileyerek girdi. Plan muhteşem bir şekilde işlemişti. O günden sonra Fatih Sultan Mehmet asla yaramazlık yapmadı. Çünkü güvendiği dağlara kar yağmıştı. Eğitimin ne olduğunu II.Murat kadar olamasa da; en azından kendi çocuğunu yanlış yollara süreklemeyecek kadar idrak etmiş anne ve babalara ihtiyaç var. Unutmayalım, Çocuklar şımarık doğmaz; diplomalı,maaşlı ama eğitimsiz ebeveynler tarafından şımartılır bunu unutmayalım...
Çok güzelmiş öğretmenim.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 02 Oca 2014 00:21:57
Anam ilkokul mezunuydu. Ama, doktordu.
- Başım ağrıyo yav…
- Saçın ıslak ıslak çıktın ondan.
- Başım dönüyo…
- E bi şey yemiyorsun, açlıktan.
Eczacıydı aynı zamanda…
- Gözüm morardı.
- Gel, patates basayım.
- Kepeklerim çoğaldı.
- Otur, zeytinyağı süreyim.
- Arpacık çıktı galiba.
- Yum, sarımsak değdireyim.
Hemşireydi…
- Öfff, terledim be.
- Dur, sırtına havlu sokayım.
Röntgen mütehassısıydı…
- Öhh-höööaa!
- İçme şu zıkkımı.
Bebekken, anestezi uzmanıydı…
- Dandini dandini dastaaana.
Ürologdu…
- Çişin niye sarı bakiiim?
Fizyoterapistti…
- Dizim ağrıyor.
- Benim de belim ağrıyor, geçer.
Diyetisyendi…
- Mis gibi türlü yaptım, sakın sokakta burger filan yiyip gelme, kola da içme!
Cildiyeciydi…
- Sırtımda sivilce çıktı.
- Çikolata yeme.
Laboranttı…
- Burnum akıyor.
- Ben şimdi sana bi ada çayı kaynatayım, rezene, bal, limon,
tarçınla zencefili de ılık ılık iç, uyu, uyan, sabaha bi şeyin kalmaz.
Psikiyatrdı…
- Nen var oğlum?
- Bi şeyim yok.
- Var var, canın sıkkın.
- Yav bırak, iyiyim.
- Yok yok, bilirim ben.
- Anne delirtme insanı!
- Bak gördün mü?
- Neyi gördüm mü?
- Sinirlerin bozuk senin.
Genetikçiydi…
- Babana çektin sen, o da sinirli, bütün kötü huylarını ondan almışın zaten.
Hastasıydım…
Hastaydım ona.
İyi bakın onlara.....
Çevrimdışı debasos
Uzman Üye
*****
1.603
2.874
3. Sınıf Öğretmeni
# 02 Oca 2014 00:30:54
annelerin emeğini nasıl ödeyebiliriz ki? onlar için bizler hala küçük yavrularıyız.anne-baba olunca anlıyor insan onları..
Çevrimdışı harabeyim
Uzman Üye
*****
1.242
6.914
Müdür Yetkili
# 02 Oca 2014 21:46:50
Önyargı üzerine....
KURABİYE VE HAYATLAR...
Büyük bir hava meydanının bekleme salonunda, genç bir kadın uçağına binmek üzere bekliyordu. Uçağın hareketine saatler olduğu için zaman geçirmek için bir kitap ve bir paket küçük kurabiye satın aldı. Dinlenmek ve kitabını okumak için vıp salonunda bir koltuğa yerleşti. Kurabiye paketinin durduğu sehpanın yanındaki koltuğa bir adam oturdu; dergisini açıp okumaya başladı.
Genç kadın ilk kurabiyesini aldı. Adam da bir tane aldı. Bayan çok rahatsız hissetti kendisini ve: “Sinir bir şey! Havamda olsaydım bu cüretinden dolayı ona haddini bildirirdim!”diye düşündü. Bayan bir kurabiye alıyor, adam da bir tane alıyordu. Çıldıracak gibiydi bayan ama olay çıkarmak istemiyordu. Nihayet son kurabiye kalınca kadın: “Bu küstah adam şimdi ne yapacak?” diye düşündü. Adam son kurabiyeyi aldı; onu ikiye böldü ve bir parçayı kadına verdi Aaaa! Bu kadarı da fazla!
Çok öfkelenmişti şimdi! Kadın sinir içinde kitabını ve diğer şeylerini alıp bir fırtına gibi giriş salonuna oradan da uçağın içine yöneldi. Uçaktaki koltuğuna oturdu. Gözlüğünü almak için çantasını açtı. Ne görsün? Kurabiye paketi açılmamış olarak orada duruyordu. Çok utandı. Çok büyük bir yanlış yaptığını anladı. Kurabiyelerinin paketini açmadan çantasına koyduğunu unutmuştu.
Adam kendi kurabiyelerini, hiç sinirlenmeden, yüksünmeden kadınla paylaşmıştı, Kadın kurabiyelerinin paylaşıldığını düşünerek çok sinirlenmişti. Ve şimdi bu durumu açıklama şansı yoktu. Özür dileme olanağı da kalmamıştı. Telafi edemeyeceğiniz dört durum vardır. Taş atıldıktan sonra! Söz ağızdan çıktıktan sonra! Fırsat kaçtıktan sonra! Zaman geçtikten sonra!
Alıntıdır...
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 03 Oca 2014 18:50:23
MÜTHİŞ DERS ALINACAK BİR HİKAYE
GELİNCİĞİN HİKAYESİ
Çocukları olmayan evli bir çift, hergün olduğu gibi yine tarlaya çalışmaya gitmişler.
Çalışırlarken bir yılan ile gelinciğin kavgasını izlerler,
Anne Gelincik yavrusunu yemesin diye kendini Yılana yem eder, ve Yılan çekip gider.
Yavru gelincik orada tek başına kalır. Kadın; bey yazıktır evimize götürelim besleyelim der ve eve götürürler.
Aradan zaman geçer bu çiftin çocukları olur ve tabi gelincikte büyümüştür evin bir parçası olmuştur.
Birgün bu çift acil tarlaya gitmeleri gerekiyor ama bebek evde uyuyor.
Erkek; bişey olmaz 5 dk'ya geliriz der ve sırtlanırlar küreklerini tarlaya giderler. Geldiklerinde kapıyı bi açarlar bide ne görsünler ? Gelincik ağzı kan revan içinde evin içinde dolaşıyor !
Bunu gören adam kan beynine sıçramış ve elindeki kürekle vura vura gelinciği öldürür.
Sonra bütün odalara bakarak çocuğunu arar ve bi bakarlar ki çocuk odasında mışıl mışıl uyuyor, bebeğin diğer yanına baktıklarında ise ölü bir yılan görürler ve anlaşılırki gelincik bebeği korumak için yılanı öldürür.
Adam dizleri üzerine çöker Aman Yarabbi ben ne yaptım nasıl böyle bir yanlış yaparım diye yıllarca kendini yer bitirir.
İşte önyargı böyle birşeydir. Lütfen sonucu görmeden yargılama yapmayınız.
Çevrimdışı çelebiç
Bilge Üye
*****
1.721
15.462
2. Sınıf Öğretmeni
# 03 Oca 2014 19:05:32
İKİ SİMGE
Yaşlı kızıldereli reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyorlardı. Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı ve oniki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı.
Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından . ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık. O merakla, sordu dedesine: Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.
- `Onlar` dedi, `benim için iki simgedir evlat.`
- `Neyin simgesi` diye sordu çocuk.
- `İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.
Çocuk, sözün burasında; `mücadele varsa, kazananı da olmalı` diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:
- `Peki` dedi. `Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?`
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa.
- `Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Oca 2014 09:07:37
Kıssadan Hisse
RABBIME HAMD OLSUN
Yavuz Sultan Selim Han zamanı çok fakir bir adam borçları ödeyemeyince zora düşmüş ve bir gece Allah’a yalvarmış :
Ey Yüce RABBİM derdimi senden başkasına söylemedim çareyi sende bilirim deyip yatmış gece gece rüyasına Peygamber Efendimiz s.a.v girmiş ve sabah soluğu Yavuz Sultan Selimin yanında almış demiş ki:
Sultanım bana bir kese altın verecekmişsiniz.
Selim han : Vereyim vermesine de bir neden söyleyecek misiniz? Der.
Fakir adam : Dün gece rüyama Fahri Alem Efendimiz girdi dedi ki ; Bizim Selime söyle her gece okuyup bana hediye etti Salavat-i Şerifi dün gece unuttu bunu karşılık olarak sana bir kese altın versin, demiş. Selim han : Hemen bir kese altın vermiş ve demiş ki ; Ne olur tekrar söyleyin adam aynı sözleri tekrar etmiş adama bir kese daha vermiş sonunda on kese altın ederince tekrarlatmış. Selim hanin yardımcısı Hasan Can bunu fark etmiş ve adama yeter artık sonra tekrar gelirsiniz demiş adamı göndermiş. Yavuz Sultan Selim han hazretleri duydun mu Hasan Can Fahri Alem Efendimiz benim için bizim Selim demiş binlerce şükür olsun bizi bu şerefe nail etti, Rabbime Hamd olsun, eğer bu yaşlı adamı biraz daha göndermesen o sözü tekrar duymak için neyim var neyim yok her şeyimi verirdim demiş. ..
[37]
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 05 Oca 2014 12:21:39
Büyük bir hava meydanının bekleme salonunda, genç bir kadın uçağına binmek üzere bekliyordu.
Uçağın hareketine saatler olduğu için zaman geçirmek için bir kitap ve bir paket küçük kurabiye satın aldı.
Dinlenmek ve kitabını okumak için vıp salonunda bir koltuğa yerleşti.
Kurabiye paketinin durduğu sehpanın yanındaki koltuğa bir adam oturdu; dergisini açıp okumaya başladı.
Genç kadın ilk kurabiyesini aldı. Adam da bir tane aldı. Bayan çok rahatsız hissetti kendisini ve:
“Sinir bir şey! Havamda olsaydım bu cüretinden dolayı ona haddini bildirirdim!”diye düşündü.
Bayan bir kurabiye alıyor, adam da bir tane alıyordu. Çıldıracak gibiydi bayan ama olay çıkarmak istemiyordu.
Nihayet son kurabiye kalınca kadın: “Bu küstah adam şimdi ne yapacak?” diye düşündü.
Adam son kurabiyeyi aldı; onu ikiye böldü ve bir parçayı kadına verdi
Aaaa! Bu kadarı da fazla! Çok öfkelenmişti şimdi! Kadın sinir içinde kitabını ve diğer şeylerini alıp bir fırtına gibi giriş salonuna oradan da uçağın içine yöneldi.
Uçaktaki koltuğuna oturdu. Gözlüğünü almak için çantasını açtı. Ne görsün? Kurabiye paketi açılmamış olarak orada duruyordu.
Çok utandı. Çok büyük bir yanlış yaptığını anladı. Kurabiyelerinin paketini açmadan çantasına koyduğunu unutmuştu.
Adam kendi kurabiyelerini, hiç sinirlenmeden, yüksünmeden kadınla paylaşmıştı,
Kadın kurabiyelerinin paylaşıldığını düşünerek çok sinirlenmişti. Ve şimdi bu durumu açıklama şansı yoktu. Özür dileme olanağı da kalmamıştı.
Telafi edemeyeceğiniz dört durum vardır.
Taş atıldıktan sonra!
Söz ağızdan çıktıktan sonra!
Fırsat kaçtıktan sonra!
Zaman geçtikten sonra!
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 05 Oca 2014 16:55:16
Bir zamanlar, liseyi bitirip üniversiteye girmek için ölüyordum;
Sonra, ölüyordum üniversite bitsin, işe başlayayım diye!
Derken, evleneyim, çocuklarım olsun diye ölmeye başladım…
Çocuklarım oldu, ‘ Ölürüm onlar için ’ diye düşünmeye başladım.
Büyüsünler, iyi yetişsinler diye ölümüne çalıştım;
An geldi, Ölürüm arkadaş emekli olmak için dedim kendi kendime!
Şimdi gerçekten ölüyorum ve birden farkına vardım ki,
YAŞAMAYI UNUTMUŞUM..
Ne olur, sen de kendine yapma bunu.
Yaşadığın her anın kıymetini bil,
Her günün keyfini çıkar
Hey arkadaş;
Para kazanmak için sağlığımızdan oluyoruz
Sonra da, sağlığımızı geri kazanmak için paramızdan;
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp, hiç yaşamamış gibi ölüyoruz
Bir zamanlar, liseyi bitirip üniversiteye girmek için ölüyordum;
Sonra, ölüyordum üniversite bitsin, işe başlayayım diye!
Derken, evleneyim, çocuklarım olsun diye ölmeye başladım…
Çocuklarım oldu, ‘ Ölürüm onlar için ’ diye düşünmeye başladım.
Büyüsünler, iyi yetişsinler diye ölümüne çalıştım;
An geldi, Ölürüm arkadaş emekli olmak için dedim kendi kendime!
Şimdi gerçekten ölüyorum ve birden farkına vardım ki,
YAŞAMAYI UNUTMUŞUM..
Ne olur, sen de kendine yapma bunu.
Yaşadığın her anın kıymetini bil,
Her günün keyfini çıkar
Hey arkadaş;
Para kazanmak için sağlığımızdan oluyoruz
Sonra da, sağlığımızı geri kazanmak için paramızdan;
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp, hiç yaşamamış gibi ölüyoruz...
Çevrimdışı debasos
Uzman Üye
*****
1.603
2.874
3. Sınıf Öğretmeni
# 05 Oca 2014 16:57:19
Telafi edemeyeceğiniz dört durum vardır.
Taş atıldıktan sonra!
Söz ağızdan çıktıktan sonra!
Fırsat kaçtıktan sonra!
Zaman geçtikten sonra!
bunların telafisi olmuyor..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Oca 2014 17:55:59
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 07 Oca 2014 20:10:41
Benim İlacım Secdem" Yaş yüz dörde girdi daha ben bir aspirin içmedim. Benim ilacım secdem. Ben de bir insanım, ayağım, dizim, başım ağrımaz mı? Ağrıyor. Ne yapıyorum? Secdeye gidiyorum. “Ya Rabbi bu hastalığı sen verdin sağlık afiyet senden olduğu için bu hastalığın şifasını ver” diyorum iyileşiyor. Bir de olup biteni kafana takmayacaksın.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 08 Oca 2014 06:30:29
GÖZLERİMDEN YAŞLAR AKMASINA SEBEP OLAN HİKAYE
İkinci bebeği olacağını öğrenince çok sevindi. 3 yaşındaki oğlunu doğacak kardeşi için hazırlamaya başladı…
Bebeğin kız olacağı anlaşıldı. Oğlu annesinin karnındaki kardeşine her gün şarkı
söyledi. Kardeşini daha görmeden bir sevgi bağı oluştu.
Zamanı geldi, doğum sancıları başladı. Fakat bir sorun vardı. Doktorlar çaresizdi. Bir sezaryen ameliyatı gerekiyordu.
Ameliyat çok zor geçti. Sonunda bebek doğdu. Bebeğin durumu ciddiydi.
Bebek, yoğun bakım ünitesine kaldırıldı. Günler geçtikçe küçük kızın durumu kötüye gidiyordu. Doktorlar üzgündü, çocuğun kurtulma ümidi yoktu. Bebekleri için evlerinde bir oda düzenlemişlerdi. Şimdi, cenaze için hazırlanıyorlardı.
Oğulları, kız kardeşini görebilmek için yalvarıyordu.
-Kardeşime şarkı söylemek istiyorum- diyordu.
Ama yoğun bakım ünitesine çocukların girmesi yasaktı.
Sonunda kadın kararını verdi. Bebeği nasıl olsa ölecekti. Çocuğunun kardeşini görmesini engellemeyecekti. Ne yapıp edip çocuğu içeri sokacaktı.
Oğluna, oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu. Çocuk yürüyen bir çamaşır torbası gibiydi. Başhemşire onun bir çocuk olduğunu fark etti.
-O çocuğu içeri sokamazsınız- diye uyardı.
Kadın başhemşireye dönerek bağırdı:
-Oğlum kız kardeşine şarkı söylemeden buradan çıkmayacak.
Oğlunu kız kardeşinin yatağına götürdü.
Küçük kız yaşam savaşını yitirmek üzereydi. Çocuk, bir süre kardeşinin yüzüne baktı. 3 yaşındaki bir çocuğun saf, temiz, pırıl pırıl sesiyle şu şarkıyı mırıldandı:
-Sen benim gün ışığımsın, tek gün ışığım, gökyüzü griyken beni mutlu edersin.
Küçük kız bu sesi tanıdı, aniden tepki verdi. Kalp atışları düzelmeye başladı. Annesi:
-Şarkıyı sürdür- dedi oğluna. Küçük çocuk devam etti:
-Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin, lütfen gün ışığını benden alma bebeğim.
Çocuk şarkıyı sürdürdükçe, bebek, kesik kesik nefes almasını hızlandırdı. Annesi, göz yaşları içinde:
-Devam et oğlum- dedi.
-Geçen gece uyurken rüyamda seni kollarıma aldığımı gördüm bebeğim.
Şimdi, onu içeri almak istemeyen hemşirenin yüzü de gözyaşları içindeydi.
Bütün hastane personeli, doktorlar başlarına toplanmıştı. Annesi de coşkuyla şarkıya katıldı.
-Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin bebeğim. Lütfen gün ışığını benden alma.
Anne, oğul şarkılarını sürdürdü. Ve küçük kız birkaç gün sonra iyileşti. Abisine, annesine, odasına kavuştu.
Sevdiğiniz insanlar için ümidinizi kesmeyin.
Sevgisiz, ümitsiz kalmayın.
Söz yürekten çıkarsa yüreğe gider. Dilden çıkarsa kulağı aşamaz
.KARINCA İLE HZ. SÜLEYMAN (a.s)
Bir gün Süleyman Peygamber (a.s) bir karıncaya bir yıllık yiyeceğinin miktarını sorar.
Karınca da,
"Bir buğday tanesi yerim" diye cevap verir.
Cevabın doğru olup olmadığını kontrol etmek isteyen Süleyman Peygamber (a.s) karıncayı bir şişeye koyar. Yanına da bir buğday tanesi koyarak hava alacak şekilde şişeyi kapatır.
Ondan sonra da bir yıl bekler.
Müddeti dolunca şişeyi açtığında bir de bakar ki karınca buğday tanesinin yarısını yemiş, yarısını
da bırakmıştır. Kendi kendine meraklanır. Acaba neden yemedi?
Bunun üzerine Hz. Süleyman (a.s) karıncaya buğday tanesini tamamen neden yemediğini sorar.
Karınca da,
"Daha önce benim yiyeceğimi yüce Allah (c.c) verirdi. Ben de O'na
güvenerek bir buğday tanesini tamam olarak yerdim. Çünkü O beni asla unutmaz ve ihmal
etmezdi. Fakat bu işi sen üzerine alınca doğrusu nihayet bu aciz bir
insandır diye sana pek
güvenemedim. Belki beni unutup yiyeceğimi ihmal edebilirsin. O yüzden de bir yıllık yiyeceğimin
yarısını yiyerek, diğer yarısını da ertesi yıla bıraktım" diye cevap verdi...
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 08 Oca 2014 20:30:39
Bir gün Peygamber Efendimiz (Selamların en güzeli üzerine olsun) arkadaşlarıyla otururken Ebû Leheb meclise giriyor ve Efendimize
- Yâ Muhammed birçok yerleri gezdim, senden daha çirkinine rastlayamadım.
- Doğru söylüyorsun Ya Ebû Leheb.
- Herhalde dünyanın en çirkini sensin.
- Haklısın Ya Ebû Leheb. diyor, Efendimiz.
Biraz sonra Hz. Ali (Selamların en güzeli üzerine olsun) içeri giriyor ve tevafuk bu ya O da:
- Yâ Muhammed Bu dünyada senden güzelini göremedim.
- Doğrusun, Yâ Ali.
- Sana baktıkça içime huzur doluyor.
- Doğrusun Yâ Ali. deyince, meclisteki sahabe:
- Yâ Resûlallâh, biraz önce Ebû Leheb geldi “Ne kadar çirkinsin” dedi “Doğru söylüyorsun” dediniz; şimdi Ali geldi “Ne kadar güzelsiniz.” dedi, O’na da “Doğrusun” dediniz. Hikmeti nedir? diye sorunca, Efendimiz de:
“İnsan insanın aynasıdır. Kişi kendisi nasılsa, karşısındaki insanı da öyle görür."
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 12 Oca 2014 21:21:18
Hoca Cuma vaazında;
“Bismillah diyerek yürürseniz, suyun üzerinden
batmadan geçebilirsiniz.” der.
Bu söze inanan bir köylü, artık kayık yerine
nehirden geçmektedir.
Bir gün hocayı evine davet eder. Daveti Kabul eden hocayla birlikte giderken, karşılarına nehir çıkar ve
adam nehrin üzerinden yürüyerek geçer. Ama hoca
suya girmeye cesaret edemez.
Şaşkın köylü:
“Hocam hani siz “Bismillah diyerek yürürseniz, suyun
üzerinden batmadan geçebilirsiniz.” dememiş miydiniz, gelsenize!”
diye seslenir.
Hoca şöyle cevap verir:
“Onu söyleyen dil bende; ama ona inanan kalp
sende…!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Oca 2014 17:09:56
Hz. Fatıma,
'- ya Ali ''Hasan, Hüseyin aç, evde yiyecek yok.. Gidip yiyecek birşeyler alsana" der.
Hz. Ali'nin sadece altı dirhemi vardır.
Yiyecek almak için evden çıkar ve giderken yolda kavga eden iki insan görür.
Hz Ali: "Niçin kavga e
diyorsunuz? Şu âlemde Allah'ı düşüneceğiniz yerde niçin birbirinizle mücadele ediyorsunuz?" diye sorar.
Kavga edenlerden biri, diğerinden altı dirhem alacağı olduğunu, vermediğini, söyler. Hz Ali cebindeki altı dirhemi çıkarır ve alacaklıya verir.
Evine geldiğinde eli boştur, 'Cennet kadınlarının seyyidesi',
"- Ya Ali, hiç mi bir şey almadın?" diye sorunca,
"- Ama ara düzelttim ya Fatma" der.
Hz Fatma'nın yüzünde nurlu bir gülümseme belirir.
Memnundur kocasının bu güzel hareketinden.
Daha sonra Hasan'la Hüseyin ağlamaya başlarlar, 'açız' diye.
Bu acı manzaraya dayanamaz ve evden çıkar.
Yolda bir adama rastlar. Elinde besili bir deve;
"- Ya Ali bu deveyi sana satmak isterim, ucuza satacağım."
"- Param yok" der Hz Ali.
"- Olsun" der adam.
"- Bu deveyi sana vermeyi çok istiyorum.150 dirhem bu deve. Al sonra ödersin."
Alır Hz Ali o deveyi.
Yolda giderken başka adama rastlar.
"- Ya Ali" der, "ne güzel bir deve bu. Ben bunu 300'e alayım ne olursun reddetme beni."
Hz Ali: "- Ama ben bunu 150'ye aldım" der.
"- Olsun, ben çok beğendim bunu" ve deveyi satar.
Hz Ali mutlu bir şekilde gider yiyecekleri alır eve döner.
Sonra Peygamber'in huzuruna çıkar.
Efendimiz(s.a.v.) güler, "gel" der, "ya Ali şu deve hikâyesini anlat".
Anlatınca da der ki:
"- Sen ki ara düzelttin. Allah Cebrail'i ile sana deveyi sattı. İsrafil'i ile de satın aldı.
Her kim ki ara yapar, birleştirir, düzeltir, ikilikten insanları kurtarırsa o bendendir ya Ali."
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 15 Oca 2014 17:27:28
BARDAĞI YERE BIRAK...
Profesör, elinde, içi dolu bir bardak tutarak dersine başladı.
“Bu bardağın ağırlığı sizce ne kadardır?” diye sordu.
Öğrenciler, ’50gr!’ …. ’100gr!’ …. ’125gr’ cevabını verdiler.
“Bardağı tartmadıkça gerçekten ben de bilemem” dedi profesör ve devam etti:“
Ama, benim sorum şu:
Bu bardağı böyle birkaç dakikalığına tutsaydım ne olurdu?”
- Hiçbir şey
- Tamam, peki 1 saat boyunca tutsaydım ne olurdu?
- Kolunuz ağrımaya başlardı.
- Haklısın; peki ya 1 gün boyunca tutsam ne olur?
- Kolunuz iyice ağrır, adaleniz spazm yapar, belki de
çözüm bulmak için hastaneye gitmek zorunda kalırsınız.
Sorularına cevap alan profesör, can alıcı noktaya temas etti:
- Peki tüm bu sorunlar olurken bardağın ağırlığında bir değişme ortaya çıktı mı?
Öğrenciler bir ağızdan cevapladılar:
“Hayır.”
- Peki o takdirde, zaman içinde kolun ağrımasına ve kas spazmına yol açan olay neydi?
Profesör ikinci bir soru daha sordu:
- Acıdan ve ağrıdan kurtulmak için ne yapmam gerekir bu durumda?
- Bardağı bırakırsanız, rahatlarsınız.
Profesör beklediği cevabı almıştı.
Öğrencilerini kutladı ve bütün bu soruları sormasına sebep olan açıklamayı yaptı:
“Hayatın problemleri de böyle bir şeydir. Onları kafanda birkaç dakika tutarsan, bir sorun yaratmaz.Uzun bir süre düşünürsen, başın ağrımaya başlar. Ama hiç aklından çıkarmazsan,artık başka bir şey düşünemez hale gelirsin; bu seni bitirir. Elbette hayatınızdaki sorunları düşüneceksiniz; halletmeye çalışacaksınız.Ama en önemlisi, onları, her günün sonunda, uyumadan önce yere bırakmaktır.Bu şekilde strese girmez ve sabah taze bir beyinle uyanırsınız. Taze bir güne,yeni sorunlarla mücadele azmini kazanarak başlamış olursunuz. Bu yüzden arkadaşlarınıza vereceğiniz en önemli tavsiye,
‘Bardağı yere bırak’ olmalıdır.”
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 29 Oca 2014 09:41:52
Hz. Mevlânâ bir gün eve gelir,
oğlunu üzgün görür. Sebebini sorar.
Oğlu: "Hiç…" der.
Hz. Mevlânâ dışarı çıkar.
Kapıda asılı bir kurt postu vardır, onu alır üstüne giyer.
Ellerini havaya doğru açıp ulumaya başlar.
Oğlu babasının bu haline bakıp güler.
Hz. Mevlânâ:
"Evladım, gördün mü?" der.
"Dünya dertleri de işte böyledir.
Kurt, aslında korkutucu bir hayvandır.
Ama sen o postun arkasında babanın olduğunu
bildiğin için korkmadın ve güldün.
İşte bütün dertlerin arkasında da
Rabbinin olduğunu bil ve ona güven..."
Çevrimdışı lulu43
Tecrübeli Üye
****
738
1.149
# 01 Şub 2014 23:27:12
ADALET DENİLİNCE NEDEN HZ. ÖMER (RA) AKLA GELİR? **
Hz. Ömer (Radıyallahu anh) ilk muhacirlere (hicret edenlere) dörtbin dirhem maaş bağladığı halde kendi oğluna üçbin beşyüz dirhem maaş bağlamıştı.Kendisine: ''O da ilk muhacirlerdendir.Niye ona daha az verdin'' diye soruldu.O da şu cevabı verdi: ''O babası ile birlikte hicret etti.Kendi başına hicret edenler gibi değildir.''
KAYNAK: RİYÂZ'ÜS-SÂLİHÎN ~ 2. CİLT SAYFA:388 (Buhari 3912)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Şub 2014 08:16:14
Yıl 1966 sonları. Kapınıza bir adam gelir. Adı Emin Ersoy’dur. Merhum Akif’in oğlu. Bir öğle sonrası odamdayım. ”Sizi biri görmek istiyor” dediler. “Buyursun” dedim. İçeri tıraşı uzamış, üstü başı bakımsız yaşlıca, çelimsiz bir adam girdi. ...Hazırolu andıran bir duruş ve hafif bükük bir boyunla: ”Bendeniz Mehmet Akif’in oğluyum” dedi. Bir anda ne olduğumu şaşır...dım. Nasıl şaşırdım bilemezsiniz. Eski bir dostluk havası yaratmak istercesine: ”Oooo buyurun buyurun, nasılsınız?” türünden bir yakınlık göstermeye çalıştım. O, tavrını bozmadı: “Rahatsız etmeyeyim. Sizden ufak bir yardım rica etmeye gelmiştim.” dedi. Gökler mi tepeme yıkıldı, yer mi yarıldı da, ben mi yerin dibine geçtim; doğrusu fena allak bullak oldum. Ve tek yapabileceğim şeyi yaptım, cüzdanımı çıkartıp uzattım. O, bükük boynuyla: ”Siz ne münasip görürseniz.” dedi. Cinnet cehennemlerinin tüm yıldırımları düşüyordu yüreğime. ”Durun bakalım neyimiz varmış” gibilerden cüzdanı açtım; içinde ne varsa çıkardım, fazla bir şey de yoktu. Bir iki adım attı. Sanırım sadece bir 10, yahut 20 lira aldı. “Çok çok teşekkür ederim, rahatsız ettim.” dedi ve çıktı. Aradan bir ay geçti geçmedi; gazetelerde küçük bir haber ilişti gözüme: Beşiktaş’taki çöp bidonlarından birinde Mehmet Akif’in oğlunun ölüsü bulunmuştu...! dipnot: ismet inönü ve m kemal'in çocuklarına Devlet tarafından ölene kadar maaş bağlanmıştır..bu maaşları şu anda 15 bin tl dir..! BİR DEVRİN MUHTEŞEM ŞAİRİNDEN BÖYLE İNTİKAM ALMIŞ OLDULAR..! Emin Ersoy sağda Çetin ALTAN Prof.Dr Osman Öztürk'ün bir Konferansından bir kesit.. Emin ersoy İstanbulda askerlik yaparken babasına mektup yazar,mehemmed akif tuvalette bile takip ediliyorum deyıp mısıra gitmek zorunda bırakıldığı bir dönemde emin ersoy şunları kaleme alır;babacığım bana burda düzenli olarak iğne vuruyorlar benim birşeyim yok o iğneleri vurunca tuhaf oluyorum bir icabına bak babacığım.aratırmalar sonucunda emin ersoya morfın vurulduğu ortaya çıkıyor,milli şairden namazlı niyazlı olduğu için geçmişine sövmeyip övdüğü için böyle intikam aldılar oğlunu uyuşturucu bağımlısı yaptılar askerden çıktıgında 8 yıl sonra çop konteynırında sızmış bir şekilde ölü bulundu..düşünün ki akif ersoy milli şiir için beş kuruş almamış eger alsaydı o paranın 3 te 1iyle bogaza karşılık villa alabilirdi,mebus olan arkadaşları yahu bir ceket alaydın bari deyince küsmüs uzunca konusmamıslardır çünkü üzerindeki ceket mebus olan arkadasından ödünç alınmıştır..yani laik kurucular geçmişimizi hiçe saydırmak öz ecdadı yansıtan insanları unutturmak için elinden geleni yaptılar.öldürülen 36 millet vekili menemen olayı izmir suikastı hep bu planın parçası..hepsi muhalif olacak ülkenin kültürünü bozacak işler yapmaya müsade etmicek olan insanlardı ve buyüzden öldürdüler..
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 03 Şub 2014 18:48:57
Muş'un bir dağ köyünde dostlarla
birlikte gezerken yaşlı bir karı
kocayı gördüm.. Baktım bir
kanepenin üzerinde oturuyorlar. ..
İyice yaklaştığımda tezekten
yapılmış evlerinin bahçesinde
oturdukları kanepenin bir tarafının
tamamen kırık olduğunu,
kanepenin sağlam tarafına
sıkışarak oturduklarını ve sohbet
ettiklerini anladım. Yüzlerinde bir
tebessüm vardı.. Kanapenin bir
tarafı tamamen kırılmıştı.. .
Evin halinden ve karı kocanın kılık
kıyafetinden maddi durumlarının
hiç iyi olmadığı ve yeni bir kanepe
alacak guçlerinin olmadığı hemen
anlaşılıyordu. .. Selamlaştıktan
sonra, 'Kanepe kırılmış' dedim...
Yaşlı adam büyük bir bilgelikle
cevap verdi, ' Biz de sağlam
tarafina oturuyoruz.. . Yetiyor bize..'
Kadın da tamamladı, ' He ya yetiyor
bize bak ne güzel oturuyoruz'
Sevdiğimin elini daha sıkı sıkı
tuttum...
Öyle ya,' Aşk bu kanepe neden
kırık, neden yeni bir kanepe
almıyoruz' diye dırdır etmek,
şikayet etmek yerine, 'Kanepenin
sağlam tarafını paylaşmak' değil
midir?...
Ve işte ekte yer alan bu fotoğrafı
büyüterek evimin en görünür
yerine astım...
...alıntı...
Çevrimdışı nihade_67
Uzman Üye
*****
1.599
2.613
# 03 Şub 2014 20:21:21
Henüz çok gençken kocasını kaybetmiş ondan kalan tek oğlunu tek evladını yetiştirebilmek için dişini tırnağına takarak çalışmıştı. Onu kimseye muhtaç etmeden okutabilmekti bütün arzusu. Bu hayaller ile geçirdi günlerini. Gençti güzeldi ama geri çevirmişti bütün evlenme tekliflerini. Oğlunu yaban ellere vermemek istiyordun. Başkalarına çamaşırlar yıkadı, temizlikler yaptı, yerleri sildi oğlunu hiçbir şeye muhtaç etmedi. Oğlu okuyacaktı, mesleğini eline alınca artık kalan ömrünü de oğlunun yavrusunun yanında geçirecekti. Bu hayallerle geçmişti yıllar. Bu hayallerle bitti yıllar. Nihayet oğlu hukuk okudu sonra sınavlara girdi hakim oldu görevine başladı. Anne sevinçinden yere göğe sığmıyordu adeta. Sıra oğluna layık bir kız bulmaya gelmişti. Bunu da bulunca gözleri arkada kalmayacaktı. Tam istediği gibi de bir kız buldu. Dışını görüyordu ama içinden ne yazık ki haberdar olamıyordu. Seviyordu gelinini öz ve öz evladı gibi. Biran evvel düğün olsun istiyordu. Sanki kendi evlenecekti. Biran önce taşınmak istiyordu yeni evlerine. Artık bir köşeye oturmak torunlarını sevmek ve geçmişi tatlı bir anı olarak anmak istiyordu.
Nikah gününe bir ay kalmıştı. Damat gelini aldı yeni eve yerleşecek eşyaların yerlerini ayarlayıp ölçülerini alacaklardı. Bütün eşyaların yerlerin ayarlanmış, tek tek güzel bir görüntü kazandırılmıştı. Bu arada gelin kız nişanlısına dönerek:
“Cihan böyle çok güzel oldu ama şu çöp tenekesini nereye koyacağız.”
Şaşırdı genç adam. Hayret dolu bir sesle:
” Ya koskocaman evde çöp tenekesini koyacak yer bulamıyor musun? Tezgahın altına koyuver”
”Yok yok hiç olur mu ?” dedi kadın.
-Balkona koyarsın.
-Oraya da hiç uymaz
-Yahu çöp tenekesini koyacak yer bulamıyor musun evde ?
-Onu demiyorum canım, anneni diyorum anneni.
Genç kızın ağzından çıkan cümleler, genç adamın kalbine işlemiş. Adeta beyninden vurulmuşa çevirmişti. Varlığında baş tacı olan annesi, kendisi için el kapılarında çalışan annesi demek bir çöp tenekesi yerine koyuluyordu. Demek annesi çöp tenekesiydi. O çilekar, o fedakar, o cefakar kadın, canı kadar sevdiği annesi konulacak yer bulunamıyordu hayat arkadaşı tarafından. Anasına kız çöp tenekesi diyordu. Tek kelime etmedi. Eve dönünce de bir şey den bahsetmedi. Zavallı annen geleninin kendi hakkında ne düşüklerinden habersiz gelinin nasıl olduğu soruyordu durmadan. Onu övüp övüp duruyordu. Acı acı güldü bu durum karşısında genç adam. Nihayet bir ay geçti nikah günü geldi. Bütün hazırlıklar bitmiş arabalar dairenin yolunu mekan tutmuşlardı. Salon ağıza kadar doluydu .Dışarıya taşan davetliler heyecan ile birbirlerine bakıyorlar, yeni evlileri görebilmek için birbirleri ile yarışıyorlardı adeta. Oturdular masaya. Nikah memuru geldi ve sordu:
-Kızım Ahmet oğlu Cihan’ı kocalığa kabul ediyor musun ?
Kız büyük bir mutluluk ile içerisinde:
-Evettt !
Cevabını verdi. Döndü adam bu defa:
-Peki oğlum Sen Zeynep kızı Zeliha’yı zevceliğe kabul ediyor musun?
-Hayır ! Etmiyorum.
Dedi genç adam. Salonu ayağa kaldırdı bu ses. Gözlerinde hayret ifade ile herkes bir şok geçirmiş gibi Cihan’a bakıyorlardı. Memur şaşırmıştı.
-E peki şimdiye kadar neredeydin ? Şimdiye kadar neredeydi aklın ?
Başladı çocuk anlatmaya:
-Efendim Babam Beni küçük yaşlarda bırakıp vefat etti. Annem dışarılarda çalışarak gençliğini bana harcadı. Çalıştı çabaladı, giymedi giydirdi, yemedi yedirdi, Beni büyüttü, okutup adam etti. Annem benim yanımda oturacak rahat edeceği zaman bu gördünüz gelin adıyla hanım annemi bir çöp tenekesi yerine koyarak, evde onu koyacak yer bulamayacağını, bulamadığını anlattı. Annemi bir çöp tenekesi olarak görüyor ve istemiyor. Benim annemi istemeyen, Ona o şekilde muamele yapan kadını ben de istemiyorum. Varsa annesine çöp tenekesi dedirtecek, buyursun alsın gelini.
Böyle dedi yerinden kalktı annesinin yanına gitti, aldı. Hayret ve göz yaşları içerisinde salondan ayrıldı damat. Bu olaydan sonra gelin kız evine döndü ve aradan yıllar geçmesine rağmen hala evlenemedi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Şub 2014 16:31:55
Yüzü simsiyahtı. Ama kendisi boyamamıştı ki!
Kaldı ki, kalbi bembeyazdı.
Buna rağmen onu basite alanlar vardı.
Dedi ki:
– Ya Resûlallah, yüzümün siyahlığı cennete girmeme mani midir?
– Asla!
...– O halde beni niçin insanlar hor görüyorlar, kimse bana niçin kızını vermiyor?
– Amir bin Veheb’in evine git ve “Resûlullah selamı var, kerimeni bana nikahlamanı emretti” de.
Siyah yüzlü genç hemen adrestedir. Kızın yanında babaya selamı aynen tebliğ eder ve teklifi de açıkça anlatır.
Baba kızgın, hemen reddeder. Ancak, teklifi dinleyen kızcağız babasını ikaz eder:
– Babacığım, vahiy gelir de sonra seni mahcup eder. Ne biliyorsun bu olayı Rabbimin emretmediğini? Efendimiz (sav)’in o emri tebliğ buyurmadığını? Hemen git, Resûlullah’tan özür dile ve beni o gence nikâhla. Resûlullah’ın uygun bulduğunu ben de uygun bulurum.
kızının ikazıyla mescide koşan baba özür diler:
– Söylediğinin doğru olup olmadığını bilmiyordum. Demek ki doğruymuş. Kızımı verdim. Şu anda nikahlısıdır.
Efendimizin gence emri:
– Git, evini hazırla, aile oturacak şekilde döşe.
– Benim ev döşeyecek tek dirhemim bile yok!..
– Öyle ise Ali’ye, Osman’a, Abdurrahman bin Avf’a git. Onlar sana ikişer yüz dirhem versinler.
Uçarcasına gider. Onların her biri, emredilenden fazla yardımda bulunurlar ve sıra çarşının yolunu tutmaya gelmiştir. Bir ev hazırlamak için gerekli para elde mevcut. Hele zevcesi, ümidinin de üstünde bir azizedir âdeta…
Çarşı yolunda hızla giderken kulağına bir ses gelir. Önce anlayamaz, duraklar ve nefesi kesilircesine dinler. Evet, evet yanlış anlamamıştır, doğrudur. Ses herkese ilan etmektedir:
– Ey kendini Allah’a asker bilen Müslümanlar!
Derhal atınıza binin, cihada yönelin. Ordu mescidin dışında beklemektedir. Siz böyle gün için varsınız dünyada! Düşman ani baskın yapacak!
Şimdi ne olacak?.. Cihada mı gitsin, evlenmeye mi?.. Yönünü hemen değiştirir, demirciler çarşısına gider. İlk işi bir kılıç, sonra bir zırh, daha sonra da bir at almak olur. Elindeki paranın hepsini de harcamıştır. Ama cihad için lazım olan silahını da tamamlamıştır…
Sıçradığı atının üzerinde kuş gibi uçar, bekleyen orduya toz duman içinde karışır.
– Bu genç, herhalde Bahreyn’den gelen biridir, derler. Ancak onun siyahlığını fark eden Resûlullah Aleyhisselam:
– Sen Saad mısın? buyurur.
– Evet, deyince de dua eder:
– Ceddine saadetler!..
Kumlu çöllerden geçilir, tozlu yollardan gidilir ve nihayet düşmanla müthiş bir savaş başlar… Herkes cesaretle ileri atılır. Ama içlerinden biri herkesten de cesaretle atılır; saldırdığı tarafın adamlarını sağa sola püskürtür. Neden sonra meydan sakinleşir, düşman kaçmış, müşrikler yok olmuşlardır. Şehitler tespit edilirken, bir ses:
– Allahü Ekber! Evlenmek üzere olan Saad da şehit!
Efendimiz onun cesedi başına gelir, mahzun şekilde bakar:
– Seni Havz-ı Kevserimin başında bekleyeceğim!
Bir hayret nidası daha:
– Allahü Ekber!
Sonra döner, oradakilere hitap eder:
– Kılıcını, mızrağını ve atını alın, kendisini gönüllü olarak isteyen kızcağıza verin. Babasına da deyin ki:
– Kızını vermekte tereddüt ettiğin siyah yüzlü gence Allahü Teâla cennet hurilerini lâyık gördü!
Ve hayret nidaları birbirini takip eder:
– Allahü Ekber! Allahü Ekber!
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 06 Şub 2014 18:57:32
Nefsi hesaba çekmek
İbni Samed, âlim ve büyüklerden bir zattı.
Altmış yıllık ömrünün, bir hesabını yaptı.
Yirmibirbin altıyüz gün idi geçen hayat.
Bu rakamı görünce, şaşırdı birden o zat.
Derin bir (Ah!) ederek, dedi ki o gam ile:
(Her gün, en az bir günah işlemiş olsam bile,
Yirmibirbin altıyüz günah eder bu cem’an.
Ben nasıl kurtulurum bu kadar çok günahtan?
Hem de öyle günlerim oldu ki benim eyvaah!
İşlemiştim bir değil, yüzlerce hatta, günah.
O halde, yüzbinlerce günah oldu şu anda.
Öyleyse benim halim, ne olacak Mizan’da?)
Yıkıldı sonra yere, düşünerek o bunu.
Halk gelip baktılar ki, teslim etmiş ruhunu.
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 06 Şub 2014 19:30:30
Bir arkadaş anlattı: Ortaokul son sınıfta iken, öğretmenler, (Ne yaparsan yap, seni sınıfta bırakacağız) demişlerdi. Mecburen başka bir ilçeye gitmek zorunda kalmıştım. Okul idaresi, arkamdan bir rapor göndermiş, (Bu, çok tehlikelidir, ders çalışmaz, öğretmenleri döver, anarşist biridir) demiş. Müdür, oradaki öğretmenleri topluyor. (Bu, tehlikeli biriymiş, bize zararı dokunabilir. Sınıfta bırakmayalım, mezun edip kurtulalım) diyor. O ilçeye benimle gelen başka bir arkadaş vardı, o ikmale kaldı, beni doğrudan geçirdiler. Hakkımda niye böyle kötü rapor verdiler diye kızıyordum. Meğer hakkımda hayırlısı böyle imiş...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Şub 2014 15:48:02
Hz. Ömer (ra), sessizce, dinlenmekte olduğu odaya girer. Bir an çevresine göz gezdirir. Odasının bir yanında işlenmiş bir deri, bir diğer köşesinde de, içinde birkaç avuç arpa bulunan küçük bir torba vardı. İşte Allah Resûlü’nün odasında bulunan eşyalar bundan ibaretti. Bu manzara karşısında ağlamaya başlayan Hz. Ömer (ra)’in hıçkırıkları O’nu (s.a.v.) uyandırır. Kalkınca hasırın vücudunda iz yaptığını, kan oturduğunu gören Hz. Ömer (ra) ise omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başlar. Hz. Muhammed (s.a.v.) hayretle sorar:
“Ey Hattab oğlu! Niçin ağlıyorsun?”
“Ey Allah’ın Elçisi! İranlılar imparatorlarını saraylarda yaşatırken, Bizanslılar Kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Allah’ın Elçisisin… İzin versen de, biz de seni…”
Maksat anlaşılmıştır, Allah’ın Elçisi (s.a.v.), gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm, tatlı bir el işareti ile keser ve
“Bu dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı “(Ankebut, 29/64)
ayetini okuduktan sonra ekler:
“İstemez misin ey Ömer? Dünya onların olsun, ahiret te bizim!..”
Kaynak: M.Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s Sahabe, II/412.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 13 Şub 2014 06:56:34
Mezardaki mahzun ölü!..
Din büyükleri buyuruyor ki: Ölünün mezardaki hâli, denize düşmüş, boğulmak üzere olup, imdat diye bağıran kimseye benzer. Buna ne yapılır? “Kırkını bekle, sene-i devriyen dolsun, o zaman geliriz” denmez. Beklemeden derhal kurtarmaya çalışılır. Nasıl kurtarılır? Ekmek, su verilmez. Kur’an-ı kerim, mesela 11 İhlâs ve 1 Fâtiha okunup ruhuna hediye edilirse, ona yardım edilmiş olur...
Vefat etmiş ana babalarımız için sadaka vermeliyiz... Namazlardan sonra dua edip, sevaplarını onların ruhlarına göndermeliyiz. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ana-babasına asi olan, vefatlarından sonra, onlar için dua etse, Allahü teâlâ, onu, ana-babasına itaat edenlerden yazar.) [İbni Ebiddünya]
(Ana babasının veya birinin kabrini her Cuma günü ziyaret edip Yasin sûresini okuyana, Allah, Yasin’deki her harf miktarınca mağfiret eder.) [İ.Rafii]
Tâbiînin büyüklerinden, hadîs ve fıkıh âlimi Ebû Kılâbe hazretleri, bir gece rüyasında bir kabristan gördü. Kabirler yarıldı, içerisindeki ölüler çıkıp kabirlerin üstlerine oturdular. Önlerinde nurdan tabaklar vardı... Fakat bunların arasında, mahzun mahzun duran birinin önünde böyle bir tabak göremedi. Bunun üzerine ona;
-Senin önünde neden nurdan bir tabak göremiyorum? diye sordu. O da;
-Onların dua eden ve onlar için sadaka veren çocukları ve yakınları var. Onların önünde gördüğün bu nurlar, çocuklarının ve akrabalarının duaları ve onlar namına verdikleri sadakalar sebebiyledir. Fakat benim oğlum salih bir kimse değil. Benim için ne sadaka veriyor ne de dua ediyor, dedi.
Ebû Kılâbe hazretleri, ertesi gün o meyyitin oğlunu çağırdı. Gördüğü rüyayı anlattı. Genç, çok üzüldü ve şöyle dedi:
-Ey Allahın sevgili kulu! Ben yaptığım bütün kötülüklere tövbe ettim...
Bu delikanlı, o günden itibaren hep ibadet ve taatle meşgul oldu. Babası için dua etti ve sadaka verdi...
Ebû Kılâbe hazretleri, bir müddet sonra, o kabristanı rüyasında yine gördü. Bu sefer, daha önce önünde nur bulunmayan o meyyitin tabağında çok parlak bir nur vardı. O şahıs Ebû Kılâbe’ye hitaben şöyle dedi:
-Allahü teala sana pek çok hayırlar versin. Oğlumun, tövbe edip salihlerden olmasına; benim de bu nimete kavuşmama vesile oldun!..
-Ahmet Demirbaş
12.2.2014/ Türkiye Gazetesi
.BRETLİK BİR HİKAYE...
Delinin biri camiye girer, belli ki namaz kılacak.
Ama oturmaz, meraklı ve şaşkın gözlerle etrafı süzer-dolanır..
Bir oraya, bir buraya her köşeye dikkatlice bakar ve hızla çıkar gider..
Az sonra sırtında bağlanmış odunlarla tekrar gelir camiye ve tam namaza başlamak üzere olan cemaatle birlikte saf tutar..
Ama sırtındaki odunlarla güç bela bitirir namazını.
Eğilip kalktıkça yere düşen odunlar, çıkardığı ses vs. derken, tabii cemaat de rahatsız olmuştur bu durumdan..
Nihayet biter namaz, bitmesine ama her kafadan bir ses çıkar..
Herkes kıpırdanmaya, adama söylenmeye başlamıştır bile..
İmama kadar ulaşır sesler, hafiften tartışmalar..
İmam aynı mahalleden, bilir az çok garibin halini, şefkatle yaklaşır delinin yanına ve der ki:
“Oğlum böyle namaz mı olur, sırtında odunlarla, sen ne yaptın?
Hem kendini hem de çevreni rahatsız ettin bak, bir daha namaz kılmaya yüksüz gel olur mu?”
Bunu duyan deli melül-mahzun, ama manalı bir bakışla sorar
“Âdetiniz böyle değil mi?”
“Ne âdeti?!” der Hoca..
Cemaat da toplanmış, merak ve şaşkınlıkla olayı izlemektedir o sıra..
Der ki deli bu kez:
“Hocam ben namaz kılmak için girdim camiye, şöyle kendime uygun bir yer ararken içeridekilere baktım, gördüm ki herkesin sırtında bir şeyler var. Zannettim ki adet böyledir, ben de şu odunları yüklendim geldim işte, neden kızıyorsun? Kızacaksan herkese kız, tek bana değil!
Hoca şaşırır: “Benim sırtımda da mı var?” der..
“Evet” der deli, “Hepinizin sırtı yüklü!”..
Cemaatte ise hafiften “deli işte!” manasına,bıyık altından gülüşmeler başlamıştır..
Deli bu kez öne atılır ve tek tek cemaati işaret ederek, saf bir çocukça, heyecanla bağırır:
“Bak bunun sırtında mavi gözlü bir çocuk, bunda kocaman bir elma ağacı vardı..
Bunda kırık bir kapı, bunda bir tencere yemek, bunda kızarmış tavuk, şunun sırtında yeşil gözlü esmer bir hatun, bununkinde de yaşlı annesi vardı!..”
Sonra iki elini yanlarına salar başını sallar ve umutsuzca;
“ Boş yok, boş yok hiç!..diye tekrarlar.
O böyle söyleyince, herkes dehşet içinde şaşkınlıkla birbirinin yüzüne bakar!
Aynen doğrudur dedikleri çünkü;
Kimi doğacak çocuğunu düşünüyordur namazda
kimi bahçesindeki meyve ağaçlarını, biri onaracağı kapıyı, diğeri lokantasında pişireceği yemeği..
Biri açtır aklında yiyeceği tavuk, birinin sırtında sevdiği kadın, diğerinde de bakıma muhtaç annesi vardır.
“Peki söyle bakalım bende ne vardı?” der, bu kez endişeyle Hoca..
O da der ki:
“Zaten en çok da sana şaştım hoca! Sırtında kocaman bir inek vardı!
Meğerse efendim, hocanın ineği hastaymış, “öldü mü ölecek mi?” diye düşünürmüş namazda...
“Harâbât ehlini hor görme sakın, defineye mâlik viraneler var.”
Bildirince bildiren, yüreği olan görüyor elbet..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Şub 2014 06:51:06
Kim Deli, Kim Akıllı?
...
Adamın birisinin, arabasının lastiği tam akılhastanesinin önünde patlar. Adam arabayı kenara zor yanaştırır. Sonra ki
işlem malum,
- kriko,
- stepne,
- bijon anahtarı ve tekeri söker.
Ama söktüğü 4 adet bijon, yuvarlanıp yağmur mazgalına düşer. Mazgal açılır gibi değil, bijonlar görünmüyor bile. Adam bir sağına bakar, bir soluna bakar, çaresiz kaldırıma çöker.
Olayı en başından beri akılhastanesinin demir parmaklıklı penceresinden izleyen bir deli, seslenir;
- Sen ne yapıyorsun orda öyle?
- Sorma birader, lastik patladı ve değiştirirken bijonları mazgala düşürdüm.
-Düşündüğün şeye bak! Diğer lastiklerden birer tane bijon çıkar. Hepsi 3 bijonlu olsun. Seni, lastikçiye kadar idare eder.
Adam hemen denileni yapar.
Ve akılhastanesindeki vatandaşa seslenir:
- Senin ne işin var bu hastanede kardeş?
.
Cevap müthiştir,
.
- Biz burada salaklıktan yatmıyoruz kardeşim?
...
...
..
Son Not: Deli denilenler sevimlidir, katlanılabilir.
Aptala tahammül edilmez ve genellikle hiç bir ortamda istenmez.
....
Deliligi kisi kendine yakıstırır bazen,
Aptalı hakaret kabul eder.
...
Delinin gözü karadır.
Aptalda ödleklik vardır.
....
Delilik bir insana ünvan olabilir eli Dumrul
aptallık ise ancak lakap olabilir : Aptal XYZ)
...
Deli bizdendir.
Aptal hiç kimseden.
..
Bir Türk Atasözü der ki: "Akıllı olup herkesle uğraşacağına, deli ol herkes seninle uğraşsın!."
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 17 Şub 2014 18:11:52
Ev alma, komşu al
Osmanlı Veziri-azamlarından Hekimoğlu Ali Paşa, çok cömert ve hal ehli bir zat idi. Onun komşularından biri, paraya ihtiyacı olduğundan, evini satılığa çıkardı. "Kaça veriyorsun?" dediler. "Yüz bin akçeye" dedi. "Senin bu küçük evin o kadar eder mi?" dediklerinde; "Ya siz, Hekimoğlu Ali Paşanın komşuluğunu kaça almak istiyorsunuz?" dedi. "Komşu satın alınır mı?" dediklerinde, "Ev komşu için alınır. İyi bir komşu bir şey istenildiğinde memnuniyetle hemen verir. İstenilmezse bir şey lazım mı? diye sorar. Kendisine kötülük edene iyilik eder. İşte Hekimoğlu Ali Paşa da bunlardan biridir. Böyle bir komşuya sahip olmak için evime yüz bin akçe çok mudur?"
Bu söz Hekimoğlu Ali Paşanın kulağına gidince bir hayli para verdi ve: "Bununla ihtiyacını gider, evini satma. Senin gibi kadirşinas komşudan ayrılmak istemiyorum" dedi.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 18 Şub 2014 07:12:23
YAVUZ SULTAN SELİM HAN'IN İHANETE CEVABI
Bir Gün Padişah Yavuz Sultan Selim pazarda gezerken keklik satılan bir tezgah görür ve keklik satılan tezgaha yönelir. Bütün keklikler 1 altındır fakat bir tanesi ayrı bir kafes içinde ve 100 altındır.
Yavuz Sultan Selim sorar:
-Bunlar 1 altın da bu neden 100 altın?
Satıcı:
-Hünkarım 100 altınlık olan ötüşüyle diğer keklikleri kendine çeker ve yakalanmalarını sağlar.
Yavuz Sultan Selim 100 altını çıkarıp adama verir ve
-Ver o kekliği bana! der.
Herkes şaşkınlık içinde napacak acaba koca Padişah bir kekliği diye düşünürken Yavuz Sultan Selim kekliğin kafasını tuttuğu gibi gövdesinden ayırıverir ve der ki:
-KENDİ IRKINA İHANET EDENİN SONU BUDUR!!!
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 18 Şub 2014 23:08:57
"İbrâhim bin Hammâd"dan nakledilir ki şöyle:
Ganîmetten bir "Merkep" düşmüştü o Resûl'e.
Ona, "Yâfur" adını verip Fahr-i kâinât.
Husûsî hizmetinde kullandı onu bizzât.
Çağırmak isteseydi eshâbından birini,
Gönderirdi hemence Ona bu merkebini.
O gidip, başı ile kapıya vuruyordu.
O da, çağrıldığını böylece anlıyordu.
Resûlullah göçünce âhiret âlemine,
"Yâfur" dayanamadı ayrılık elemine.
Dîvâne gibi olup, dolaştı orda burda.
Fazla dayanamayıp, nihâyet öldü o da.
Çevrimdışı pelinBAS05
Uzman Üye
*****
1.680
3.563
# 18 Şub 2014 23:27:25
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Hz. Fatıma,
'- ya Ali ''Hasan, Hüseyin aç, evde yiyecek yok.. Gidip yiyecek birşeyler alsana" der.
Hz. Ali'nin sadece altı dirhemi vardır.
Yiyecek almak için evden çıkar ve giderken yolda kavga eden iki insan görür.
Hz Ali: "Niçin kavga e
diyorsunuz? Şu âlemde Allah'ı düşüneceğiniz yerde niçin birbirinizle mücadele ediyorsunuz?" diye sorar.
Kavga edenlerden biri, diğerinden altı dirhem alacağı olduğunu, vermediğini, söyler. Hz Ali cebindeki altı dirhemi çıkarır ve alacaklıya verir.
Evine geldiğinde eli boştur, 'Cennet kadınlarının seyyidesi',
"- Ya Ali, hiç mi bir şey almadın?" diye sorunca,
"- Ama ara düzelttim ya Fatma" der.
Hz Fatma'nın yüzünde nurlu bir gülümseme belirir.
Memnundur kocasının bu güzel hareketinden.
Daha sonra Hasan'la Hüseyin ağlamaya başlarlar, 'açız' diye.
Bu acı manzaraya dayanamaz ve evden çıkar.
Yolda bir adama rastlar. Elinde besili bir deve;
"- Ya Ali bu deveyi sana satmak isterim, ucuza satacağım."
"- Param yok" der Hz Ali.
"- Olsun" der adam.
"- Bu deveyi sana vermeyi çok istiyorum.150 dirhem bu deve. Al sonra ödersin."
Alır Hz Ali o deveyi.
Yolda giderken başka adama rastlar.
"- Ya Ali" der, "ne güzel bir deve bu. Ben bunu 300'e alayım ne olursun reddetme beni."
Hz Ali: "- Ama ben bunu 150'ye aldım" der.
"- Olsun, ben çok beğendim bunu" ve deveyi satar.
Hz Ali mutlu bir şekilde gider yiyecekleri alır eve döner.
Sonra Peygamber'in huzuruna çıkar.
Efendimiz(s.a.v.) güler, "gel" der, "ya Ali şu deve hikâyesini anlat".
Anlatınca da der ki:
"- Sen ki ara düzelttin. Allah Cebrail'i ile sana deveyi sattı. İsrafil'i ile de satın aldı.
Her kim ki ara yapar, birleştirir, düzeltir, ikilikten insanları kurtarırsa o bendendir ya Ali."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Şub 2014 20:02:33
Zamanın birinde, bir oduncu ormanda odun keserken çalı arasında bir yılana rastlamış. Elindeki baltayı kaldırıp yılanın başını vurmak üzereyken bir an gözgöze gelmiş. Yaradana olan aşkı -yılan bile olsa- yaratılana yansımış ve yılana vurmay...a kıyamamış. Yılanda duygulanmış ve dile gelmiş. ''Ey insanoglu, sen bana kıyamadın, bende sana iyilik edecegim'' demiş.Bir kör kuyuya dalmış ve kaybolmuş. Biraz sonra agzında bir altın lira ile dönmüş ve ''Bundan böyle ömür boyu sana hergün bir altın lira verecegim!'' demiş.
Oduncu altını bozdurmuş ve evinde ogün şenlik olmuş. Aileside dahil hiç kimseye olanı biteni anlatmamış. Herkes sadece oduncunun çok çalıştıgı için durumunun düzeldigini zannetmiş. Oduncu yıllar boyu hergün o kör kuyunun başına gitmiş, yılan ile buluşmuş ve altınını almış. Birgün oduncu agır hastalanmış. Kuyunun başına gidemez olmuş. Birkaç gün geçince bolluga alışmış evinde darlık başlamış.
Oduncu oglunu yanına çagırmış ve yılanın sırrını anlatmış. ''Kör kuyunun başına git ve oglum oldugunu söyle; yılan sana altın verecek!'' demiş. Oglu inanmamış ama gitmiş. Yılan önce saklanmış, sonra ortaya çıkmış. Onun oduncunun oglu olduguna iyice kanaat getirince de kuyuya inip bir altın getirmiş. Oglan önce inanmadıgı hikayenin gerçek oldugunu görünce hırsa kapılmış, ''Kimbilir daha ne kadar altın var kuyunun içinde!'' diye düşünmüş. Hırsla yılanı öldürmek için bir hamle yapmış, ıskalamış ama yılanın kuyrugunu koparmış. Yılan da can havliyle dönüp oglanı sokmuş ve öldürmüş.
Akşam yaklaşıp da oglu gelmeyince oduncu iyice endişelenmiş. Hasta yatagından sürünerek bile olsa kalkmış. Kuyunun başına gitmiş ki oglu cansız yatıyor. Yılanda o anda görünmüş; kuyrugu yok ve kanlar içinde.
Oduncu durumu anlamış ve çok üzülmüş. Canının parçası oglu yerde cansız, yıllardır velinimeti olan yılanda yaralı... ''Hatalı olan oglum olmalı!'' demiş ve yılandan özür dilemiş. ''Tekrar dost olalım!'' demiş.
Yılan ise acı acı gülümsemiş: ''ÇOk isterdim ama sende bu evlat acısı, bende de bu kuyruk acısı varken biz artık dost olamayız!'' demiş.
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 02 Mar 2014 20:43:56
Fudayl bin İyâd "rahmetullahi aleyh" hazretleri tövbesinden önce, hangi kervandan bir mal gasbetmişse, onların üzerine o kâfiledekilerin isimlerini yazar ve mallarını saklardı. Tövbe ettikten sonra o malları sâhiplerine götürüp helallaştı ve affını diledi. Yalnız Ebîverd şehrinde bir yahûdî hakkını helâl etmiyordu. Hiçbir teklifi de kabûl etmiyor, Fudayl bin İyâd'ı zor durumda bırakmak için olmayacak şartlar ileri sürüyordu. Ona; "Eğer hakkımı helâl etmemi istiyorsan, filân yerde kayalık bir tepe var. O tepeyi kazarak oradan kaldır. Oralar dümdüz olsun!" dedi. Fudayl bin İyâd hakkını helâl ettirmek için buna râzı oldu ve kazmaya başladı. Hazret-i Fudayl'ın bu gayreti sebebiyle Allahü teâlânın ihsânıyla, bir seher vakti rüzgâr çıktı ve orayı dümdüz etti.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 11 Mar 2014 01:00:53
Bir profesör konferans vermek üzere salona girmiş.
Ama bakmış ki salon, ön sırada oturan seyis dışında boşmuş. Konuşup konuşmama konusunda tereddüde düşen profesör sonunda seyise sormuş:
-Buradaki tek kişi sensin. Sana göre konuşmalı mıyım,
yoksa konuşmamalı mıyım?
Seyis cevap vermiş:
-Hocam ben basit bir insanım, bu konulardan anlamam.
Fakat ahıra gelseydim ve bütün atların kaçıp bir tanesinin kaldığını görseydim, yine de onu beslerdim.
Bu sözlere hak veren Profesör konferansa başlamış.
İki saatin üzerinde konuşmuş durmuş, konferanstan sonra da kendini mutlu hissetmiş, dinleyicisinin de konferansın çok iyi olduğunu onaylanmasını isteyerek sormuş:
-Konuşmamı nasıl buldun?
Seyis cevap vermiş:
-Hocam sana daha önce basit bir adam olduğumu ve bu konulardan pek anlamadığımı söylemiştim. Gene de eğer ahıra gelir, biri dışında tüm atların kaçtığını görseydim, onu beslerdim; ama elimdeki tüm yemi ona verip de hayvanı çatlatmazdım.
Kissadan hisse:
"Ne kadar bilirsen bil, söylediklerin karşıdakinin anladığı kadardır."
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 11 Mar 2014 23:22:41
Vaktiyle bir derviş berbere gidip:
- Vur usturayı berber efendi, der.
Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer.
Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak:
- Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye bağırır.
‘Dövene elsiz, sövene dilsiz’ olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile: 'Kabak aşağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler. Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Berber dervişe bakar, sorar:
- Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir:
- Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Mar 2014 09:50:41
İMAMIN MUHTEŞEM VEFATI..!
Bir imam efendi varmış, namazını tadil-i erkana uyarak kılmaya çok dikkat edermiş, cemaati hayranmış imam efendiye.
İmam efendi, birgün cemaate öğle namazı kıldırırken, öğlenin sünnetinde sağına selam verirken, ak sakallı bir ihtiyar görür.
Sola selam verir, hemen sağına döner, bakar ki ihtiyar yok.
Farza geçer, farz namazda da aynısı olur.
İmam efendi, şaşkındır.
Son sünnete durur, tam sağa selam verecek, ihtiyar yine orada.
Sola selam vermeden, sorar:
Amca sen kimsin, necisin..?
Namazda sağa selam verirken varsın, sola selam verip, geri baktığımda yoksun..?
İhtiyar adam:
Eğer beni merak ediyorsan, peşine cemaatini de al bir karanlık sokak var, orayı geç.
Orada korkunç mu korkunç bir sokak var, orayı da geç.
Ondan sonra, yeşil bir kapı çıkacak önüne.
O kapının üzerinde ''LAİLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH'' yazıyor.
O kapıdan gir beni orada bulacaksın, kim olduğumu ancak o zaman söylerim.
İmam efendi, hemen cemaate dönüp:
Benim başımdan böyle böyle bir iş geçti, hadi benle geliyor musunuz..?
Cemaat, çok sevdikleri imamlarını yalnız bırakmaz.
Önce, karanlık sokaktan geçerler.
Korkunç sokağa gelince, imam efendi arkasına bir bakar ki, cemaatten kimse kalmamış.
Sokak o kadar korkunçmuş ki, hepsi kaçmışlar.
İmam efendi, o sokaktan geçmiş ve yeşil kapıyı görmüş, kapının güzelliği gözlerini kamaştırmış.
Üzerinde ''LA İLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH'' yazıyormuş.
Hemen içeri girmiş, içerisi o kadar güzelmiş ki, imam efendi büyülenmiş.
İhtiyar adam, orada bir koltukta imamı bekliyormuş.
İmam efendi, hemen sormuş:
Dediklerini yaptım, dediğin sokaklardan geçtim, fakat cemaatim korkunç sokağa gelince, beni bırakıp kaçtılar.
Şimdi bana söyle bakalım, sen kimsin..?
Yaşlı adam gülümseyerek, imam efendiye:
Ben Azrail'im (a.s) ve sen öğlenin sünnetinde, sağa ilk selam verdiğinde beni gördün ya, işte o zaman tereyağından kıl çeker gibi ruhunu, bedeninden aldım, ama sen bunu anlayamadın bile.
Karanlık sokak var ya, orası senin tabutun.
Cemaat seni omuzlayıp getirdi, sonra o korkunç sokağa yani kabrine koydular.
İmanın o kadar kuvvetli ki, hakkıyla kıldığın namazlar ve yaptığın görevin, seni oradan hiç korkmadan geçirdi.
Burası da "CENNET-İ ALÂ" dilediğin gibi yaşa..!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Mar 2014 20:34:36
Mutlaka Herkesin Okumasi Ve Bütün Tanidiklarini Okutturmasi Gereken Bir Kissa)
Hz. Ali (r.a) anlatıyor:
... Ben ve Fatıma Resulullah (s.a.v)'in yanına girdik.
...
...O'nu üzüntülü ve ağlar durumda bulduk, sebebini sorduk.
Resulullah(s.a. v) buyurdu ki:
Ben miraç gecesinde göklerde ümmetimin kadınlarını çok çeşitli azap olduklarını gördüm...!!!!!! !!!!!
Onların gördükleri o şiddetli azaplarına dayanamayıp üzüldüm ve ağladım...!!!
1-) Onlardan bir kısmını saçlarından asılmış (ateşten kor kafalarının üstüne koymuşlardı) beyinlerini kaynarken gördüm..!
2-) Bir kısmını dilerinden asılmış boğazlarından katran akıtılırken gördüm..!
3-) Bir kısmını elleri boyunlarına ve ayakları göğüslerine bağlanmış olarak gördüm. Yılan ve akrepler onları sokup zehirliyorlardı ..!
4-) Bir kısmını göğüslerinden asılı olarak gördüm..!
5-) Bir kısım kadın gördüm ki başı domuz gövdesi, merkep gövdesi gibi bin bir çeşit azap ile azap oluyorlardı..!
6-) Bir kısım kadın gördüm ki suretleri köpek suretinde ateş ağızlarından giriyor ardından çıkıyordu, melekler tokmaklarıyla durmadan başlarına vuruyorlardı..!
İşte onları hatırladım, üzüldüm ve ağladım.
Hazreti Fatıma ağlayıp ayağa kalktı:
Ey Sevgili Babacığım.
Acaba bunlar neler yaparlar ki bu kadar çeşitli azaplarla karşılaştılar diye sordu.
Resulü Ekrem (s.a.v) ;
1-) Saçlarından asılmış beyinleri kaynayıp azaplananlar, başını örtmeyip saçını başını yabancı erkeklerden gizlemeyen kadınlardır..!
2-) Dilinden asılmış, boğazından katran dökülüp azaplananlar, dili ile kocasına eziyet edip servet mal mülk isteyen kadınlardır..!
3-)Elleri boyunlarına ve ayakları göğsüne bağlanmış olup yılan ve akreplerle zehirlenip azaplananlar, cünüplükten ve hayızlıktan yıkanmayıp namaza ihanet eden, namaz kılmayan kadınlardır..!
4-) Göğüslerinden asılıp azaplananlar, kocasının hizmetini yapmayıp yatağında eziyet eden, göğsünü yabancı erkeklerden sakınmayıp örtünmeyen kadınlardır..!
5-) Başı domuz gövdesi merkep gövdesi gibi olup binbir çeşit azaplananlar (saçını başını süsleyip püsleyip, açık saçık dar ve açık renkli giyinip, vücut hatlarını belli ettirip binbir cilvelerle yabancı erkeklerin gönlünü çeken) kadınlardır..!
6-) Köpek suretinde olup ateş ağzından girip ardından çıkanlar hased edip kocasıyla Müslümanların arasını bozmak için söz gezdirip yalan konuşan kadınlardır. Yazıklar olsun Allah ve Resulü (s.a.v.)'in emirlerini yaşamayıp yaşatmayanlara, İslamiyeti yaşamayıp isyan edenlere Bunların duaları kabul olmaz cennete de giremezler cennetin kokusunu dahi alamazlar..
Bihâr-ül Envâr, C.18, S.351.
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 17 Mar 2014 20:54:08
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindan
bir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 17 Mar 2014 20:56:30
Birisi her gece kalkıp Allah'ı anıyor, O'na dua ediyordu. Şeytan ona dedi:
- Ey devamlı Allah'ı anan kişi! Bütün gece Allah deyip çağırmana, yakarman karşılık seni buyur eden var mı ki? Sana bir tek cevap bile gelmedi, daha ne zamana kadar böyle yakarıp dua edeceksin?
Adamın gönlü kırıldı, başını yere koydu ve hüzün içinde uyudu. Rüyasında ona söyle dendi:
- Kendine gel uyan! Niye duayı, zikri bıraktın? Neden usandın?
Adam: - Buyur diye bir cevap gelmiyor ki... Artık kapıdan kovulmaktan korkuyorum,
dedi. Bunun üzerine dendi ki ona:
- Senin Allah demen, O'nun buyur demesi sayesindedir. Senin yalvarışın, Allah'ın senin ruhuna haber uçurmasındandır. Senin çabaların, çareler araman, Allah'ın seni kendine yaklaştırması, ayaklarındaki bağları çözmesindendir. Senin korkun, sevgin, ümidin, Allah'ın lütuf kemendidir. Senin her Yarabbi demenin altında, Allah'in buyur demesi vardır.. Gafilin, cahilin gönlü bu duadan uzaktır. Çünkü Yarabbi demeye izin yok ona. Ağzında da kilit var onun, dilinde de... Zarara uğradığı zaman, ağlayıp sızlamasın diye Allah ona dert, ağrı, sızı, gam, keder vermedi.
Artık anla ki, Allah'a dua etmeni, O'nu çağırmanı sağlayan dert, Dünya saltanatından daha iyidir. Dertsiz dua soğuktur. Dertliyken yapılan dua ise gönülden kopar... (Mesnevi' den)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Mar 2014 19:54:56
HİKAYE DEĞİL AMA İBRETLİK!....
Türkiye'ye, Japonya'dan bir eğitim heyeti gelir. Temas ve incelemeler yapacak, neticeyi yetkililere aktaracaklardır. Gerektiği kadar da ikili işbirliği gerçekleştireceklerdir. İşler buraya kadar çok iyi.. Japon heyeti, yurdumuzun bazı bölgelerinde gerekli incelemeleri yapar. Sonra Bakanlıkta toplanırlar. Heyetin hakkımızda tespiti ilginçtir:
- "Sizin çocuklarınızda milli şuur yok.!" Bizimkiler şaşırır:
- "Bizim çocukların damarlarındaki kan, milli duygumuzun kaynağıdır." derler. Yine de fazla ses çıkarmazlar. Ne de olsa misafirdir.! Bizimkiler sorar:
- "Peki, sizin gençlerinizde milli şuur var mıdır.?" Japon uzmanlar anlatmaya başlar:
- " Biz gençlerimize ilkokula başlamadan "Şok Testler" uygularız. Mesela uçak gibi hızlı giden trenlerimize bindirir, bir tur yaptırırız. Çok katlı yollardan da geçen tren, onları şöyle bir sarsar. Mini mini çocuklarımız teknolojinin baş döndürücü neticesini görerek bir şok olurlar.. Sonra bu şoktan sonra Hiroşima'ya götürürüz. Bölgeyi aynen koruyoruz. Bombalanmış bu bölge hakkında bilgilendirir; değil hayvan, bitkinin bile yaşamadığını gösteririz. Ve deriz ki: "Eğer sizler çalışmaz, sizden öncekileri geçmezseniz, vatanınız işte böyle düşmanlar tarafından bombalanır. Hiçbir canlı yaşayamayacak biçimde size bırakıp giderler. Çalışırsanız, bindiğiniz hızlı trenleri bile geçecek yeni vasıtalar yaparsınız. Gerisi sizin bileceğiniz iş." Çocuklarımız bununla ikinci bir şok daha yaşarlar. Sizlere şunu hatırlatalım ki, Türkiye'de birçok teknik elemanımız bulunmaktadır. Bunların herhangi birine konuyu sorabilirsiniz." Bizimkiler şaşkınlık içinde sorarlar:
- "Peki ya Türkiye için tespitiniz var mı? Varsa gözlemleriniz nelerdir?" Japonlar; - "Elbette var" derler. "Bizimkinden çok daha önemli. Bir tanesi ÇANAKKALE SAVAŞLARININ olduğu bölge. Bu bölge gençlerinizin şok olması için yeter de artar bile. Bir metrekareye ALTI BİN MERMİNİN DÜŞTÜĞÜ savaşta, Türkler herşeye rağmen galip çıkıyor, olamayacağı olur hale getiriyorlar. En son teknolojiye ve donanıma meydan okuyarak, inancın galip geldiğinin ispatını yapıyorlar. Üstelik karşılarında bir tek düşman değil, müttefik güçler; sizin tabirinizle YETMİŞ İKİ MİLLET Var.!!
EVET, METREKAREYE ALTIN BİN MERMİ..!
METREKAREYE ALTI BİN MERMİ..!!
ALTI BİN MERMİ..!!
BİLENİNİZ VAR MIYDI..?
.İBu yazıyı defalarca paylaştım, yine paylaşıyorum. Çünkü her okuduğumda sanki ilk defa okuyormuşum gibi derin duygulara kapılıyorum.
Lütfen okumayan kalmasın...
Yaşanmış gerçek bir hikayedir...
Hz. Azrail'in Güzelliği
Onk. Dr. Halûk Nurbaki'den gerçek bir hatıra..
Ben, 40 yıllık bir kanser uzmanı olarak maddeyi asan sayısız olayla karşılaştım ve bunları, o olaya şahit olanlarla birlikte belgeleyerek özel bir arşiv yaptim. Bunlardan 1976 yılında yaşanmış bir olayı size nakletmek istiyorum.
Kanser hastanesinde başhekimken Serap adında genç bir hanım hastam vardı. Bu hastam göğüs kanserine yakalanmış ve tedavi için yurt dışına gitmek istemesine ragmen, bazi formaliteler sebebiyle o imkanı bulamamıştı. Serap'ı özel bir ilgiyle bizzat ben tedavi altına aldım. Ve kısa bir süre sonra da iyileştiğini gördüm.
Ancak Serap'in da bütün diğer kanserliler gibi ilk 5 yıllık süreyi çok dikkatli geçirmesi gerekiyordu. Bir iş kadını olan
Serap, 4 yıl kadar sonra bir ihale için İzmir'e gitmek istedi. Kış aylarında olduğumuz için uçakla gitmesi şartıyla kabul ettim.
Maalesef bilet bulamamış ve benden habersiz bindiği otobüsün kaza geçirmesi üzerine 6 saat kadar mahsur kalmış.
Dönüşünden kısa bir süre sonra kanser, kemik ve akciğerine yayıldı. Serap bacak kemiklerindeki metastaz nedeniyle yürüyemez hale gelirken, hastalığın akciğerdeki tezahürü sebebiyle de devamlı olarak oksijen cihazı kullanıyor ve söylediği her kelimeden sonra ağzını o cihaza yapıştırarak nefes almak zorunda kalıyordu. Evine gittiğim gün, yine güçlükle konuşarak:
--''Doktor bey,'' dedi. ''Ben size...dargınım.''
-- ''Niçin?" diye sordum.
--"Siz...dindar bir insanmışsınız. Niçin bana da, ALLAH 'ı, ölümü, ahireti anlatmıyorsunuz?"
Dini inançlarının çok zayıf olduğunu bildigim için bu teklifi karşısında oldukça şaşırdım. O'nu üzmemeye çalışarak:
--"Doktora ulaşmak kolaydır'' dedim. ''Parayı bastırdın mı istediğine tedavi olursun. Ancak iman tedavisi için gönülden istek duymalısın..."
Konusmaya mecali olmadığından "Ben o isteği duyuyorum" manasında başını salladi. Artık ümitsiz bir tıbbi tedavinin yani sıra, ebedi hayatın ve saadetin reçetesi olan iman derslerimiz başlamış ve dersler "hızlandırılmalı öğretime" dönmüştü. Anlattığım iman hakikatlerini bütün ruhuyla meczediyor ve arada bir soru soruyordu.
Vefatına bir hafta kala:
--"Doktor bey'' dedi. ''Ben ölürken ne söylemeliyim?"
--"Senin durumun çok özel" dedim. ''Kelime-i Sahadet sana uzun gelir. O anı fark edince ''Muhammed'' (s.a.v) sana yeter."
O, haliyle tebessüm ederek yine başını salladı. Çok ıstırabı olduğu için Serap'a sürekli morfin yapıyor ve O'nu uyutmaya
çalışıyorduk. Ben, bir iş seyahati sebebiyle bir müddet ziyaretine gidemedim.
Dönüşümde annesi telefon ederek:
--"Serap, bir haftadir morfin yaptırmıyor." Dedi. "Sabahlara kadar inliyor ve çok ıstırap çekiyor."
Hemen eve gittim ve iğne yaptırmamasininsebebini sordum. Aldığım cevabı hala unutamıyor ve hatırladıkça ürperiyorum.
"Ya morfinin tesiriyle ölüme uykuda yakalanir ve son nefeste "Muhammed" diyemezsem?.
İşte Serap, böyle bir hanımdı. Bu arada benden istihareye yatmamı ve eğer bir kaç gün daha ömrü varsa, son günü uyanık kalacak şekilde morfin yaptırılmasını rica etti. Ben hiç adetim olmadığı halde cuma gününe rastlayan o gece istihareye yattım ve Serap'in acizliği hürmetine sandığım salı gününe kadar yaşayacağına dair bir işaret sezdim.
Ertesi gün O'na:
--"Hiç korkma!" dedim. "İğneyi vurdurabilirsin."
Ve Serap bir veda niteliği taşıyan bu görüşmemizde son sorusunu da sordu:
--"Doktor bey...Azrail bana nasıl görünecek?"
--"Kızım," dedim. "O bir melek değil mi? Hiç merak etme, sana yakışıklı bir prens gibi gelecektir."
Salı günü Serap'in ağırlaştığı haberini alınca hemen eve gittim. Ancak vefatına yetişememiştim. Ailesi tam manasıyla perişandı. Sadece kendisine uzun müddet bakan dindar bir hanım akrabası ayaktaydı ve beni görünce yanıma gelerek:
-"Doktor bey, biliyor musunuz, bu evde biraz önce bir mucize yaşandı!" dedi ve devam etti:
--Serap, bir saat kadar önce oksijen cihazını attı ve "yataktan kalkması imkansız" denmesine rağmen kalkarak abdest aldı, iki rekat namaz kıldı.Bütün ev halkı hayretten donup kaldık. Ve kelime-i Şehadet getirerek vefat etmeden biraz önce de:
--"Doktor bey'e söyleyin, dedi. Azrail, O'nun söylediğinden de güzelmiş!.
Tüm inanan müslüman kardeşlerimize ve şuan bu yazıyı okuyan bütün kardeşlerimize, RABBİM son nefeslerinde Kelime-i Şehadet getirmeyi nasip etsin. (Amin)
Lütfen;
Okuduysanız beğenin ve arkadaşlarınızın da okuyabilmesi için paylaşın...
Bu yazı hakkındaki düşüncelerinizi yorumlayarak bizlerle paylaşabilirsiniz...
Selam ve dua ile
Çevrimdışı nihade_67
Uzman Üye
*****
1.599
2.613
# 18 Mar 2014 22:27:18
Ahde Vefa –
hz.omer arkadaslariyla sohbet ederken, huzura uc genc girerler, derlerki
-ey halife bu aramizdaki arkadas bizim babamizi oldurdu ne gerekiyorsa lutfen yerine getirin.
bu soz uzerine hz.omer suclanan gence donerek:
-soyledikleri dogrumu diye sorar.
suclanan genc derki evet dogru bu soz uzerine hz omer:
-anlat bakalim nasil oldu diye sorar.
bunun uzerine genc anlatmaya baslar,derki :
-ben bulundugum kasaba hali vakti yerinde olan bir insanim ailemle beraber gezmeye ciktik kader bizi arkadaslarin bulundugu yere getirdi. hayvanlarimin arasinda bir guzel atim varki donen bir defa daha bakiyor hayvana ne yaptiysam bu arkadaslarin bahcesinden meyva koparmasina engel olamadim, arkadaslarin babasi icerden hisimla cikti atima bir tas atti atim oracikta oldu, nefsime bu durum agir geldi, ben de bir tas attim babasi oldu, kacmak istedim, fakat arkadslar beni yakaladi,durum bundan ibaret,dedi.
bu soz uzerine hz omer soyleyecek bir sey yok bu sucun cezasi idam, madem sucunu da kabul ettin…
bu sozden sonra delikanli soz alarak:
-efendim bir ozrum var, ben memleketinde zengin bir insanim babam rahmetli olmadan bana epey bir altin birakti, gelirken kardesim kucuk oldugu icin saklamak zorunda kaldim simdi siz bu cezayi ifnaz ederseniz yetimin hakkini zayi ettginiz icin allah indin’de sorumlu olursunuz, bana uc gun izin veriseniz ben emaneti kardesime teslim eder gelirim, bu uc gun icin de yerime birini bulurum der.
hz omer dayanamaz derki:
-bu topluluga yabanci birisin, senin yerine kim kalirki? der,
sozun burasinda genc adam ortama bir goz atar derki,
-bu zat benim yerime kalir, o zat hz peygamber (s.a.v) efendimizin en iyi arkadaslarindan, daha yasarken cennetle mujdelen amr ibni asr’ dan baskasi degildir. hz omer amr ‘a donerek
-ey amr delikanliyi duydun, der.
o yuce sahabi:
-evet, ben kefili, der ve genc adam serbest birakilir.
ucuncu gunun sonunda vakit dolmak uzere ama gencten bir haber yoktur, medinenin ileri gelenleri hz omere cikarak gencin gelmeyecegini, dolayisiyla amr ibni asr’a verilecek idamin yerine, maktulun diyetinin verilmesini teklif ederler, fakat gencler razi olmaz ve babamizin kani yerde kalsin istemiyoruz, derler.
hz omer kendinden beklenen cevabi verir, derki,
-bu kefil babam olsa farketmez, cezayi infaz ederim.
hz amr ibni asr ise tam bir teslimiyet icerisinde derki,
-biz de sozumuzun arkasindayiz.
bu arada kalabalikta bir dalgalanma olur ve insanlarin arasindan genc gorunur.
hz omer gence donerek derki,
-evladim gelmeme gibi onemli bir firsatin vardi neden geldin.
genc vakurla basini kaldirir ve:
-ahde vefasizlik etti demeyesiniz diye geldim, der.
hz omer basini bu defa cevirir ve amr ibni asr’a derki,
-ey amr sen bu delikanliyi tanimiyorsun nasil oldu da onun yerine kefil oldun?
amr ibni asr :
-bu kadar insanin icerisinden beni secti, insanlik oldu dedirtmemek icin kabul ettim der.
sira genclere gelir derlerki,
-biz bu davadan vazgeciyoruz, bu sozun uzerine hz omer :
-ne oldu biraz evvel babamizin kani yerde kalmasin diyordunuz ne oldu da vazgeciyorsunuz?
genclerin cevabi dehsetlidir :
- merhametsiz insan kalmadi demeyesiniz diye.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Mar 2014 22:34:54
Kaçmadığımız iş kolaylaşır.
“Bir genç Ankara’da bir üniversite kazanmış, ailesinden ayrılığın acısına dayanamadığı için ders çalışamamış, terk etmiş okulunu, dönmüş babasının evine ve kaydı silinmiş. Ailesinin yanında bir süre sonra sıkılınca da İzmir’e gitmiş, bir kahvede çaycılık işi bulabilmiş. İş şartları kötüymüş, geçimi zormuş da ne yapması gerekiyormuş.
Şaşırtıcı değil mi? İnsan başarının bu kadar yükseğinden kendini aşağıya atar mı? Dayanıksız yetişmişse, sorumluluk, vefa, çile, fedakârlık çarklarından geçmemişse işte böyle atıyor.
Hayata tutunmak çocukluktan çıkmayı gerektiriyor. Dövülen demirin çelikleşmesi gibi çileyle yüzleşmeyi ve çileye direnmeyi gerektiriyor. Kimse zorluktan kaçarak kolaylığa kavuşamaz. Zorluk dağından geçmeden kolaylık vadisine ulaşamaz.
Yağmurdan kaçan doluya tutulur. Küçük sorumluluklarını ihmal eden büyük yükler altında ezilir. Genç büyük kapıdan geçmenin zorluğundan yıldı da, büyük bir derde düşürdü kendini.
İçindeki ana hasretine ölümüne savaşan cesur asker gibi direnebilseydi okulunu bitirebilirdi. Sorunumuz, cam fanusla korunmuş bir ailede sorunsuz büyümekten ve sonra da hayata atılınca sorunların bütün sertliğiyle aniden karşılaşmamızdan kaynaklanıyor.
Başarısız kalmış kişinin geçmişi yarım bırakılmış işlerin enkazıyla doludur. Her anı eğlenceli işi herkes yapar. Herkes kendisine baksın: Aileniz, arkadaşlarınız veya mesleğinizle ilgili canınız istemediği için ertelediğiniz, yapmadığınız, kaçındığınız işleriniz var mı?” Düşün ve Başar
Çevrimdışı poseidon00007
Uzman Üye
*****
6.774
21.883
# 20 Mar 2014 11:44:37
İÇKİ İÇMEK
FAKİH anlatıyor:
-Muhammed b. Fazl, Muhammed b. Cafer,İbrahim b.Yusuf,Kesir b. Hişam,Cafer b. Birkan, Zühri,, Osman b. Affan (r.a) hazretlerini anlatıyor:
-Bir gün kalktı; bize hutbe okudu. Bu hutbesinde şöyle dedi:
- Ey insanlar, içki içmeyiniz. Çünkü içki kötülüklerin anasıdır. Sizden önce gelen ümmet abitlerinden biri mescitten dönüyordu. Karşısına kötü bir kadın çıktı Kadın hizmetçisine emir verdi; tutturdu. Kapıyıda kilitledi.Yanında bir şarap fıçısı, bir de küçük çocuk vardı.
Kadın âbide şöyle dedi:
- Biraz şarap içmeyince benden ayrılamazsın. Eğer şarabı içmek istemezsen bana saldıracaksın(benimle yatacaksın). Bana saldırmak istemezsen bu çocuğu öldüreceksin. Eğer bunlardan hiçbirini yapmazsan bağırırım. Gelenlere şöyle derim:
-Bu adam evime zorla girdi. Senin doğruluğuna kim inanır ki? Ne dersen de.
Adam şaşırdı. Kendi Kendine şöyle dedi:
Bu kadına o işi yapamam. Hele bu çocuğu hiç öldüremem. Ve... şarabı içti. İçtikçe kadına:
-Daha doldur dedi. kadın doldurdu.
Allah adına and içerek söylüyorum; şaraba kanmadı. İçtikçe içti. Sonunda hem kadına saldırdı hemde olayı gördü diye çocuğu öldürdü.
Hz. Osman (r.a.) devam etti:
- İçkiden kendinizi koruyunuz. Çünkü o, kötülüklerin anasıdır. Şunun bir gerçek olduğunu söylüyorum: iman ve içki bir kalpte durmaz. Birinin diğerini yok etmesinden korkulur.
İçki içenin dilinden küfür kelimesi çıkabilir. Dili de o kelimeye alışırsa ölümü anında kafir gidince de cehennemde sonsuza kadar kalır. Sonra kulu imandan soyan , ölüm anındaki halidir.
Bunun sebebi de hayatı boyunca işlediği günahlardır.Bu durumuna hasret ve pişmanlık duyar ama faydasızdır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 21 Mar 2014 21:10:00
YA ALİ SENİ ÇOK ÖZLEDİK
Düşmanı yüzüne tükürünce
Bir pehlivan bir -iki Müslüman'ı şehit eder. Haddi aşar. Ağzını bozar. "Nerede Ali b. Ebi Talip" der. Hz. Ali ayağa kalkar. Efendimiz ona zırhını giydirir ve dua eder. Hz. Ali, düşmanı ile karşılaşınca önce onu İslam'a davet eder. Adam ise ağzını bozmaya devam eder. Hz. Ali adamı bir devirir. Kılıcı kaldırınca da adam Hz. Ali'ye doğru tükürmeye çabalar. Hz. Ali kılıcı kınına koyar ve döner. Adamı öldürmekten vazgeçer. Adam büyük imama arkadan bağırır. "Ey Ali! Beni niye öldürmedin." Hz. Ali şöyle der: Daha önce Allah için seninle savaştım. Çünkü sen dinime savaş açtın. Ben de seninle savaştım. Ama demin bana tükürdün. Belki nefsim kabarmıştır diyerek sana dokunmadım. İşte onun için senden uzak durdum. Denir ki bu adam ve 70 kişi İslam'a girdi.
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 22 Mar 2014 21:39:03
ŞEYTANIN TÜYLERİ
****************
Şeytan uyuyakaldı bir gün
Rüzgar sert esti
Üç tüy düştü şeytandan dünyaya
Biri paraya yapıştı
Diğeri mevkiye
Öteki ihtirasa
O günden sonra şeytan hiç bir iş yapmadı.
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 22 Mar 2014 21:40:53
Anne dışarıda alış-verişteydi. İki buçuk yaşındaki bebeğe babası gözkulak oluyordu.
Aslında bu pek de zor bir şey değildi. Yavrucak halının üzerinde 'çay seti' oyuncağıyla oynarken baba da koltuğunda gazetesini okuyor, ara sıra da bebeğinin kendisine -çay seti oyuncağının minik plastik fincanlarıyla- ikram ettiği suları çay niyetine içerek oyuna iştirak ediyordu.
Derken anne eve geldi. Baba anneye sus işareti yapıp, bebeği izlemesini istedi. Bu çok şirin hareketini annenin de görmesini istiyordu.
Anne, bebeğin elinde çay fincanıyla salondan çıkıp, biraz sonra içi su dolu olarak babasına getirmesini ve babanın da onu çaymış gibi içmesini seyretti.
Sonra gayet sakin bir tavırla elindekilerle mutfağa geçerken eşine seslendi:
'Uzanabildiği tek su kaynağının klozet olduğunu biliyorsun, değil mi?'
Sonuç-1: Annneler evlatlarını çok sever ve onlara dair her şeyi bilir.
Sonuç-2: Babalar evlatlarına dair bir çok şeyi bilmez ama onları çok sever.
'Babalar en son duyar' boşuna söylenmemiştir.
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 22 Mar 2014 21:42:47
DERVİŞ KAŞIKLARI
Bir gün sormuşlar ermişlerden birine:
-Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?
Bakın göstereyim demiş, ermiş.Önce sevgiyi dilden gönüllendirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış.
Hepsi oturmuşlar yerlerine.Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasındanda "derviş kaşıkları" denilen bir metre boyunda kaşıklar.
Ermiş :
-"Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş.
-" Peki demişler" ve içmeye teşebbüs etmişler.
Fakat o da ne?Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına.
En sonunda bakmışlar beceremiyorlar,öylece aç kalkmışlar sofradan.
Bunun üzerine :
-"Şimdi" demiş ermiş,"sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe".
Yüzleri aydınlık,gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.
-"Buyrun" deyince,her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp,sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içirmiş.
Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.
İşte demiş ermiş,
-"Kim ki gerçek sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse,o aç kalacaktır
ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz ve şunu da unutmayın
Gerçek pazarında alan değil,veren kazançtadır daima."
Çevrimdışı alper bocut
B Grubu
1.155
2.983
1. Sınıf Öğretmeni
# 22 Mar 2014 21:48:54
DÜNYAYI DÜZELTMEK
Adam, bir haftanın yorgunluğundan sonra pazar sabahı kalktığında bütün
haftanın yorgunluğunu çıkarmak için eline gazetesini aldı ve bütün gün
miskinlik yapıp evde oturacağını düşündü.Tam bunları düşünürken oğlu
koşarak geldi ve sinemaya ne zaman gideceklerini sordu. Baba oğluna söz
vermişti bu hafta sonu sinemaya götürecekti ama hiç dışarıya çıkmak
istemediğinden bir bahane uydurması gerekiyordu sonra gazetenin
promosyon olarak dağıttığı dünya haritası gözüne ilişti. Önce dünya haritasını
küçük parçalara ayırdı ve oğluna eğer bu haritayı düzeltebilirsen seni
sinemaya götüreceğim dedi sonra düşündü;
"oh be kurtuldum, en iyi coğrafya profesörünü bile getirsen bu haritayı aksama kadar düzeltemez."
Aradan on dakika geçtikten sonra oğlu babasının yanına koşarak geldi ve
-"Baba haritayı düzelttim, artık sinemaya gidebiliriz" dedi.
Adam önce inanamadı ve görmek istedi.
Gördüğünde de halen hayretler içindeydi ve bunu nasıl yaptığını sordu.
Çocuk :
-"Bana verdiğin haritanın arkasında bir insan vardı.İnsanı düzelttiğim zaman dünya kendiliğinden düzelmişti" dedi.
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 22 Mar 2014 23:41:23
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Bu yazıyı defalarca paylaştım, yine paylaşıyorum. Çünkü her okuduğumda sanki ilk defa okuyormuşum gibi derin duygulara kapılıyorum.
Lütfen okumayan kalmasın...
Yaşanmış gerçek bir hikayedir...
Hz. Azrail'in Güzelliği
Onk. Dr. Halûk Nurbaki'den gerçek bir hatıra..
Ben, 40 yıllık bir kanser uzmanı olarak maddeyi asan sayısız olayla karşılaştım ve bunları, o olaya şahit olanlarla birlikte belgeleyerek özel bir arşiv yaptim. Bunlardan 1976 yılında yaşanmış bir olayı size nakletmek istiyorum.
Kanser hastanesinde başhekimken Serap adında genç bir hanım hastam vardı. Bu hastam göğüs kanserine yakalanmış ve tedavi için yurt dışına gitmek istemesine ragmen, bazi formaliteler sebebiyle o imkanı bulamamıştı. Serap'ı özel bir ilgiyle bizzat ben tedavi altına aldım. Ve kısa bir süre sonra da iyileştiğini gördüm.
Ancak Serap'in da bütün diğer kanserliler gibi ilk 5 yıllık süreyi çok dikkatli geçirmesi gerekiyordu. Bir iş kadını olan
Serap, 4 yıl kadar sonra bir ihale için İzmir'e gitmek istedi. Kış aylarında olduğumuz için uçakla gitmesi şartıyla kabul ettim.
Maalesef bilet bulamamış ve benden habersiz bindiği otobüsün kaza geçirmesi üzerine 6 saat kadar mahsur kalmış.
Dönüşünden kısa bir süre sonra kanser, kemik ve akciğerine yayıldı. Serap bacak kemiklerindeki metastaz nedeniyle yürüyemez hale gelirken, hastalığın akciğerdeki tezahürü sebebiyle de devamlı olarak oksijen cihazı kullanıyor ve söylediği her kelimeden sonra ağzını o cihaza yapıştırarak nefes almak zorunda kalıyordu. Evine gittiğim gün, yine güçlükle konuşarak:
--''Doktor bey,'' dedi. ''Ben size...dargınım.'' -- ''Niçin?" diye sordum.
--"Siz...dindar bir insanmışsınız. Niçin bana da, ALLAH 'ı, ölümü, ahireti anlatmıyorsunuz?" Dini inançlarının çok zayıf olduğunu bildigim için bu teklifi karşısında oldukça şaşırdım. O'nu üzmemeye çalışarak:
--"Doktora ulaşmak kolaydır'' dedim. ''Parayı bastırdın mı istediğine tedavi olursun. Ancak iman tedavisi için gönülden istek duymalısın..." Konusmaya mecali olmadığından "Ben o isteği duyuyorum" manasında başını salladi. Artık ümitsiz bir tıbbi tedavinin yani sıra, ebedi hayatın ve saadetin reçetesi olan iman derslerimiz başlamış ve dersler "hızlandırılmalı öğretime" dönmüştü. Anlattığım iman hakikatlerini bütün ruhuyla meczediyor ve arada bir soru soruyordu.
Vefatına bir hafta kala:
--"Doktor bey'' dedi. ''Ben ölürken ne söylemeliyim?" --"Senin durumun çok özel" dedim. ''Kelime-i Sahadet sana uzun gelir. O anı fark edince ''Muhammed'' (s.a.v) sana yeter." O, haliyle tebessüm ederek yine başını salladı. Çok ıstırabı olduğu için Serap'a sürekli morfin yapıyor ve O'nu uyutmaya
çalışıyorduk. Ben, bir iş seyahati sebebiyle bir müddet ziyaretine gidemedim.
Dönüşümde annesi telefon ederek:
--"Serap, bir haftadir morfin yaptırmıyor." Dedi. "Sabahlara kadar inliyor ve çok ıstırap çekiyor." Hemen eve gittim ve iğne yaptırmamasininsebebini sordum. Aldığım cevabı hala unutamıyor ve hatırladıkça ürperiyorum.
"Ya morfinin tesiriyle ölüme uykuda yakalanir ve son nefeste "Muhammed" diyemezsem?.
İşte Serap, böyle bir hanımdı. Bu arada benden istihareye yatmamı ve eğer bir kaç gün daha ömrü varsa, son günü uyanık kalacak şekilde morfin yaptırılmasını rica etti. Ben hiç adetim olmadığı halde cuma gününe rastlayan o gece istihareye yattım ve Serap'in acizliği hürmetine sandığım salı gününe kadar yaşayacağına dair bir işaret sezdim.
Ertesi gün O'na:
--"Hiç korkma!" dedim. "İğneyi vurdurabilirsin." Ve Serap bir veda niteliği taşıyan bu görüşmemizde son sorusunu da sordu:
--"Doktor bey...Azrail bana nasıl görünecek?" --"Kızım," dedim. "O bir melek değil mi? Hiç merak etme, sana yakışıklı bir prens gibi gelecektir." Salı günü Serap'in ağırlaştığı haberini alınca hemen eve gittim. Ancak vefatına yetişememiştim. Ailesi tam manasıyla perişandı. Sadece kendisine uzun müddet bakan dindar bir hanım akrabası ayaktaydı ve beni görünce yanıma gelerek:
-"Doktor bey, biliyor musunuz, bu evde biraz önce bir mucize yaşandı!" dedi ve devam etti:
--Serap, bir saat kadar önce oksijen cihazını attı ve "yataktan kalkması imkansız" denmesine rağmen kalkarak abdest aldı, iki rekat namaz kıldı.Bütün ev halkı hayretten donup kaldık. Ve kelime-i Şehadet getirerek vefat etmeden biraz önce de:
--"Doktor bey'e söyleyin, dedi. Azrail, O'nun söylediğinden de güzelmiş!.
Tüm inanan müslüman kardeşlerimize ve şuan bu yazıyı okuyan bütün kardeşlerimize, RABBİM son nefeslerinde Kelime-i Şehadet getirmeyi nasip etsin. (Amin)
Lütfen; Okuduysanız beğenin ve arkadaşlarınızın da okuyabilmesi için paylaşın...
Bu yazı hakkındaki düşüncelerinizi yorumlayarak bizlerle paylaşabilirsiniz...
Selam ve dua ile
Öğretmenim çok etkileyici.Gözlerim doldu okurken bu hikaye gerçek mi
Çevrimdışı zehra öğretmen
Uzman Üye
*****
1.751
7.116
Müdür Yardımcısı
# 23 Mar 2014 15:37:31
En büyük velilerden biri olduğunda şüphe bulunmayan Bayezid-ı Bestâmi'yi ölümünden sonra bir dostu rüyasında gördü ve kendisine sordu:
- İlahi huzurda seni nasıl karşıladılar? Bayezid-i Bestami cevap verdi:
- Bana, "ne getirdin?" diye sordular. Ben de dedim ki "Bir dilenci bir padişahın huzuruna çıkınca ona ne getirdin diye sormazlar, dile bizden ne dilersen" derler.
Sözüme Rabbimin cevabı erişti: "Doğru söylüyor, doğru söylüyor."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 27 Mar 2014 06:29:19
İstanbul´un alındığı, Bizans´ın yıkıldığı yıllardır. Ama Akdeniz huzursuzdur hâlâ. Rodoslu çapulcular Bahr-ı Sefid´in çıbanıdırlar. Evet bu adada güzel üzüm yetişir ve nefis zeytin olur. Ama ada sakinleri bağla bahçeyle uğraşmaz. Ticaretten ve sanattan da uzaktırlar. İyi bildikleri tek iş vardır:
´Yol kesmek!´O yıllarda Rodoslu haydutlar ticaret gemilerini yağmalar, sahil köylerini basarlar. Zahmetsiz kazandıklarını saza, şaraba yatırırlar. Liman kenarındaki batakhaneler eşkıya kaynar. Bu işrethanelere abone olabilmenin tek yolu vardır:
Daha fazla soygun yapmak, daha fazla can yakmak.
İşte günün birinde, içinde Ebûl Vefa hazretlerininde bulunduğu hac kafilesi şakilerin saldırısına uğrar. Mübâreğin kaybedecek bir şeyi yoktur. Hepi topu üç beş ölçek hurma, birkaç testi zemzem. Ama korsanlar insan sarrafıdırlar. Müminlerin ona gösterdiği hürmeti gözden kaçırmazlar. Böylesi asil biri para etse gerekdir. Öyle ya, Osmanlı âliminin uğruna neler vermez ki Mübârek kendisini hapse tıkan zalimlere kızmaz.
´Bunda da bir hayır olmalı´ der, büker boynunu. Hatta acıma duygusu ağır basar. ´Ah!´ der, ´Ah bir hakikatleri görebilseler!´.
İnsan haydut da olsa insandır. Nitekim zindancı bu büyük velinin yüzündeki şefkati yakalar, veya o şefkate yakalanır. Cezayı göze alır, zincirlerini çözer, onu aydınlık bir koğuşa taşır. Uzun kış geceleri ocak başında sohbet ederler. Mübarek kısa sürede Rumca öğrenir, muhafızlarla dost olur. Hastalarını tedavi eder, dertlerini dinler. Bir muhabbet köprüsüdür kurar gönüllere. Şövalyeler bu iltiması görmezden gelirler, zira bu rehineden yüklüce bir fidye beklerler. Kahramanoğlu İbrahim Bey, bir Ebûl Vefa sevdalısıdır. Mübareğin Rodoslular´ın elinde olduğunu öğrenince beyninden vurulmuşa döner. İstenen meblâğı tez günde denkleştirir, koşar adaya.
Ebûl Vefa Hazretlerinin ayrıldığı gün zindancı bir hoş olur. Bu küflü dehlize böylesi bir bilge gelmemişdir. Ve bundan böyle zor gelir. Hapiste geçirdiği günler Ebûl Vefa Hazretleri´ne çok tesir eder. İstanbul´da Rumların kesif olduğu bir semte (Vefa´ya) dergahını kurar ve bu insanlara kapılarını açar. Bıkıp usanmadan hakkı tebliğ eder. Gülene de anlatır, sövene de. Kimi dergâha
râm olur, kimi aleyhinde konuşur. Mübarek güler yüzlü ve nüktedandır. En çetrefil meseleleri basite indirger ve maharetle nakşeder zihinlere. Ebûl Vefa´nın Fatih´e karşı hususi bir sevgisi vardır. Onu bir kere bile görmez ama geceler boyu dua eder. Genç Sultan´ı güçlü tasarrufu ile kuşatır ve ona manevi zırh olur.
Fatih bu himmeti iliklerine kadar hisseder. Rüyalarını nur yüzlü veli süsler. Günün birinde dayanamaz, dergahın kapısını tıkırdatır. Ancak Ebûl Vefa Hazretleri
-´Hayır!´ der, ´Görüşmesek daha iyi.´ Koca sultan giderken mübârek hıçkırmaktadır. Bir hüzündür çöker mekâna. Talebeleri muammayı çözemezler. Sıradan Rumlar´ın bile kıymet verilip, buyur edildiği bir tekkenin kapısı cihan padişahına neden açılmaz Nitekim içlerinden biri dayanamaz.
-´Bağışlayın ama efendim´ der,
´Hem hünkârı üzdünüz, hem kendiniz üzüldünüz. Bunun bir hikmeti olsa gerek ´
Mübârek ´Doğru söylüyorsun.´ der, ´Ama aramızdaki muhabbet vazifelerimizi unutturacak kadar fazla. Eğer o, sohbetin tadını alırsa sarayda duramaz, sultanlık çelik çomak oyunu gibi basit gelirgözüne. Korkarım tacı tahtı bırakır, dervişliğe kalkışır.´ (Hatırlayacaksınız Fatih´in dervişliğe olan meylini ilk keşfeden ve yüz vermeyen Akşemseddin´dir.) Ebûl Vefa Hazretleri bulunduğu semtte çok sevilir. Mahalle halkı mübareğin naaşına sahip çıkar, dahası güzel bir camiyle adını yaşatırlar. İşte bu gün bile Unkapanı, Fatih, Süleymaniye arasında kalan muhit onun adıyla tanınır. Esnaf ona Fatiha okumadan dükkan açmaz, çocuklar okul yolunda bir lahza durur, mırıl mırıl dua okurlar.
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 27 Mar 2014 09:33:19
Hiç güleceğim yoktu süpermiş
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Anne dışarıda alış-verişteydi. İki buçuk yaşındaki bebeğe babası gözkulak oluyordu.
Aslında bu pek de zor bir şey değildi. Yavrucak halının üzerinde 'çay seti' oyuncağıyla oynarken baba da koltuğunda gazetesini okuyor, ara sıra da bebeğinin kendisine -çay seti oyuncağının minik plastik fincanlarıyla- ikram ettiği suları çay niyetine içerek oyuna iştirak ediyordu.
Derken anne eve geldi. Baba anneye sus işareti yapıp, bebeği izlemesini istedi. Bu çok şirin hareketini annenin de görmesini istiyordu.
Anne, bebeğin elinde çay fincanıyla salondan çıkıp, biraz sonra içi su dolu olarak babasına getirmesini ve babanın da onu çaymış gibi içmesini seyretti.
Sonra gayet sakin bir tavırla elindekilerle mutfağa geçerken eşine seslendi:
'Uzanabildiği tek su kaynağının klozet olduğunu biliyorsun, değil mi?' Sonuç-1: Annneler evlatlarını çok sever ve onlara dair her şeyi bilir.
Sonuç-2: Babalar evlatlarına dair bir çok şeyi bilmez ama onları çok sever.
'Babalar en son duyar' boşuna söylenmemiştir.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 27 Mar 2014 10:47:10
"Mûsâ -aleyhi's-selam- Cenâb-ı Hakk'a:
«-Yâ Rab, Muhammed r ile ümmetinden bazılarının Cennet'teki derecelerini bana göster.» diyerek ilticâ etti. Cenâb-ı Hak ona:
«-Yâ Mûsâ, sen buna tâkat getiremezsin, fakat Ben büyük derecelerden bir dereceyi sana göstereyim. Bu derece ile O'nu senden ve bütün mahlûkattan üstün kıldım.» buyurdu. Sonra melekût âleminden kendisine bir kapı açıldı. Onun yerinin nûrunu ve Allah ile olan yakınlığını görünce Mûsâ u neredeyse kendinden geçecekti. Bunun üzerine Hazret-i Mûsâ:
«-Yâ Rab, O'nu bu dereceye ne ile yükselttin?» diye sordu. Cenâb-ı Hak:
«-O'na verdiğim yüksek ahlâk sâyesinde.» buyurdu. Bu sefer Hazret-i Mûsâ:
«-Bu ahlâk hangisidir?» diye tekrar sordu. Cenâb-ı Hak da onun bu suâline şu mukâbelede bulundu:
«Îsar, başkasının ihtiyacını kendi ihtiyacına tercih etmesidir. Kim, bu ahlâk ile Bana gelirse, Ben onu hesaba çekmekten hayâ eder ve onu Cennet'in istediği yerinde iskân ederim.»" (İhyâ, III, 570-571)
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 27 Mar 2014 10:53:26
Şeytana Karşı Geldikçe Îmân Kuvvetlenir
Bıkmadan, usanmadan gece gündüz çalışıyor. Yorulmuyor, ümidini bir an olsun kaybetmiyor. Azim ve kararlılıkla yoluna devam ediyor. Vazifesini en iyi şekilde yapma gayreti içinde, bir o kadar da kibirli... Kimden mi bahsediyoruz? Şeytandan...
Bir hayra niyetlendiğimizde hemen kulağımıza fısıldayıverir:
"-Senden başka kimse yok mu bunu yapacak, boş ver, keyfine bak!.." diye.
Ezan okunduğunda, namaz kılmaya davrandığında:
"-Daha vakit var; ne güzel oturuyorsun, biraz sonra kılarsın." der. Daha olmadı:
"-Şu işini de yap, bu da önemli, şuraya da git öyle kılarsın..." gibi vesveseler verir.
Sonuna kadar mücadele eder. Eğer, her türlü engellemesine rağmen son anda sevabından mahrum kalarak, kılmışsan namazını, bu da teselli eder onu. Ne çarparsam kâr diye bakar. Hiç kılmamışsan daha âlâ...
"-Allah büyük, af eder!.." diyerek Allâh'ın affı ile kandırır.
Her şeye rağmen eğer namaza durmuş isen; hiç aklına gelmeyecek şeyleri fısıldayarak, o namazdan lezzet almanı engeller. Bütün hayırlı işlerin ve ibadetlerin içini boşlatmak için aynı azamî gayreti gösterir. En ufak bir sıkıntıda:
"-Bak, Rabbin seni sevmiyor, sevseydi bunları sana yaşatmazdı!.." deyiverir.
Sen ne kadar çok Allâh'a yaklaşırsan, şeytan da bir o kadar uğraşır yolundan döndürmek için... Hayatın boyunca hiçbir şey yapamasa, son nefesini vermek üzere iken bir yudum su karşılığında îmânını ister. Fakat şeytanın da kullar üzerinde yaptırım gücü yoktur, o sadece fısıldar, tavsiye eder; zorlamaz, zorlayamaz. Rabbimiz, Âl-i İmran Sûresi, 175. âyetinde:
"Size o haberi getiren şeytandır. O, sadece kendi dostlarını korkutabilir. Ondan korkmayın, eğer mü'min iseniz Ben'den korkun." buyuruyor.
Hakiki mü'min, kâmil îmâna sahip olandır. Yani yalnızca Allah'tan korkan ve O'ndan gelen sese kulak verendir. İnancı kuvvetli olana şeytan hiçbir şey yapamaz!.. Zira Cenâb-ı Hak, Yüce Kitabımızda:
"...Biz şeytanı, inanmayanların dostu yaptık." buyuruyor. (el-A'raf, 27)
Ezan okunur okunmaz hiçbir engel tanımadan namazımızı kılmak, tam gecenin bir yarısında teheccüd namazı için gözlerimizi açıp da o anda iblisin "biraz daha uyu" sesine kulak vermeden yataktan fırlayıp kalkmak gibi hayırlı işlerde ısrarcı ve aceleci olursak, şeytana karşı gelmiş oluruz. Kişi nefsini yordukça rûhu güçlenir, şeytana karşı geldikçe de îmânı kuvvetlenir. Şeytana karşı gelmeyen, Allah korusun, Rabbimize karşı gelmiş olur.
Eğer şeytanın fısıltılarından etkilenip, az da olsa onun yolundan gidiyorsak, îmânımızdaki zayıf noktalarımızı tekrar gözden geçirmemiz gerekir. Yaratanımız kullarına dâimâ güzeli ve doğruyu, şeytan ise kötüyü ve yanlışı fısıldar. Kalbimiz hangi tarafa meyilli ise, daha çok o sesi duyarız. İmanı kuvvetli olan, tabiî ki, Rabbinin sesine kulak verir.
Nefsine yenik düşüp şeytana kulak verenlerin hâllerini, Cenâb-ı Hak, yüce kitabımızda pek çok defa beyan buyuruyor. İşte onlardan bir tanesi:
"Şeytan onlara amellerini güzel gösterdiği zaman, «Bugün insanlardan size gâlip gelecek yoktur, ben de size yardımcıyım.» demişti. Fakat iki tarafın karşı karşıya geldiğini görünce arkasını dönüp kaçtı ve şöyle dedi: «Ben sizden kesinlikle uzağım. Ben sizin göremeyeceğiniz şeyler görüyorum ve ben Allah'tan korkarım. Ayrıca Allâh'ın azâbı çok çetindir.»" (el-Enfâl, 48)
Demek ki, dostumuzu, düşmanımızı iyi seçmemiz gerekiyor. Bazen dost görünümlü şeytanlar olur etrafımızda, her hayırlı işimize engel olur. Bazen de dostluğu bize sıkıntılıymış gibi gelse de bizi hayra teşvik eden arkadaşlarımız olur. O hâlde kulağımızı hangisine verirsek, onun sesi bize yakın ve sevimli gelir.
Rabbim, bizleri, insan kılığındaki şeytan dostların şerlerinden muhafaza eylesin. Cümlemizin îmânını, şeytanın fısıltılarına kulak asmayacak kadar kavîleştirsin! Âmin!
(Şebnem Dergisi-sayı 80-sayfa 12)
.Çanakkale Savaşları'nda savaşıp, bir kolu ile bir ayağını yitiren Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra anlattığı bir savaş anısında şöyle diyor:
Fransızlar, Türkler gibi yiğit bir ulusla savaştıkları için sonsuza dek övünebilirler. Hiç unutmam... Savaş alanında dövüş bitmişti. Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır yitime uğramıştı. Bu sırada gördüğüm bir olayı yaşamım boyunca unutamayacağım. Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeri de kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Çevirmen aracılığı ile şöyle bir konuşma yaptık:
"Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun?" Yorgun Türk askeri, şu karşılığı verdi:
"Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmini çıkardı. Birşeyler söyledi, anlamadım ama sanırım anası olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün".
Bu soylu ve yüce duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım. Bu sırada, buyruk subayım Türk askerinin yakasını açtı. O anda gördüğüm görüntünün yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu duyumsadım. Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutam ot tıkamıştı. Az sonra ikisi de öldüler...
Çevrimdışı C_70
Bilge Meclis Üyesi
*****
4.158
37.559
# 03 Nis 2014 15:50:03
Bir dost meclisinde Mehmed Akif gayet hararetli bir şeyler anlatmaktadır. Sonradan görme zenginin biri bu meclise gelir selam verir ancak herkes Akif'i dinlediğinden kimse duymaz selamı ve almazlar dolayısıyla. Adam Akif'e sataşmak için. Ooo Üstad ne sallıyon yine?" der. Akif istifini bozmadan: Senin ne kadar iyi bir insan olduğunu sallıyorum, der.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Nis 2014 22:17:17
İmza gününde birisi yanıma yaklaştı, çeşitli ameliyatlar geçirdikten sonra yeni bir derde tutulduğunu ve sabaha kadar beyninde sürekli bir şiddetli çınlama dinlediğini söyledi. Nasıl dayandığını sordum. Önceleri delirecek gibiymiş; sonra aklına Allah’ı zikretmek gelmiş. Sabaha kadar zikrederek rahatlıyormuş. Hikmet içinde hikmet, imtihan içinde imtihan… Dileyelim ki Allah’ı çokça anmaya başlamak için, çokça anmak zorunda kalacağımız şartlara düşmeyelim. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı labucert
Tecrübeli Üye
****
242
666
# 05 Nis 2014 01:41:53
Atatürk, Mersin’e yaptığı seyahatlerden birinde, şehirde gördüğü büyük binaları işaret ederek sormuş: -Bu köşk kimin? -Kirkor’un… -Ya şu koca bina? -Yargo’nun… -Ya şu? -Salomon’un… Atatürk biraz sinirlenerek sormuş: -Onlar bu binaları yaparken ya siz nerede idiniz? Toplananların arkalarında bir köylünün sesi duyulur: -Biz mi nerede idik? Biz Yemen’de, Tuna Boyları’nda, Balkanlar’da, Arnavutluk Dağlarında, Kafkaslar’da, Çanakkale’de, Sakarya’da savaşıyorduk paşam…
Atatürk’e göre hayatında cevap veremediği tek insan bu ak sakallı ihtiyar olmuştur.
(doğru yer burası mı paylaşmak için bilemedim ama ::) )
Çevrimdışı labucert
Tecrübeli Üye
****
242
666
# 05 Nis 2014 01:47:22
* Atatürk yemek yerken İngiliz astsubayın kendisini izlediğini farketmiş. Önceleri umursamayıp yemeğine devam etsede uzun süre devam eden nefret dolu bakışlar Atatürk’ ü rahatsız etmiş. Yaverine bakışların sebebini öğrenmesini buyurmuş. Yaveri Ata’ya: “Çanakkale’ de babasını öldürmüşsünüz Atam!” demiş. Atatürk’ ün verdiği cevap ise şu olmuş:
“Git sor kendisine; babasının Çanakkale’de ne işi varmış“
Çevrimdışı GÜLCE90
Uzman Üye
*****
2.488
16.361
2. Sınıf Öğretmeni
# 05 Nis 2014 14:11:07
Dört tane kelebek bir gün bir ateş görmüşler. Bunun nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istemişler. Birinci kelebek ateşe biraz yaklaşmış ve üzerinin aydınlandığını görmüş. Arkadaşlarının yanına gelmiş ve:
- Bu ateş aydınlatıcı bir şey! demiş..
İkinci kelebek bununla yetinmeyerek daha fazla şey öğrenmek istemiş. Biraz daha yaklaşmış ve ısındığını hissetmiş… Demiş ki:
- Aynı zamanda bu ateş ısıtıcı bir şey!
Üçüncü kelebek bununla da yetinmemiş, Biraz daha biraz daha yaklaşmış. Bir anda ateşin kanatlarını yaladığını hissetmiş ve yanmış kanatlarıyla geri dönmüş… Şöyle demiş:
- Ve bu ateş yakıcı bir şey!
Sonuncu kelebek daha da çok şey öğrenmek istiyormuş. Biraz yaklaşmış, aydınlandığını görmüş. Biraz yaklaşmış, ısındığını hissetmiş. Biraz daha yaklaşmış, ateş kanatlarını kavurmuş ve biraz daha yaklaştıktan sonra tamamen yanan kelebek "poff !" diye ortadan kayboluvermiş.
Ateşin gerçekten ne olduğunu belki bir tek o öğrenmiş ama geri dönüp söyleyememiş. Çünkü o kaybolmuş ateş içinde ve bir şeyi, ancak içinde kaybolan bilebilirmiş!...
Çevrimdışı arıpınar
Uzman Üye
*****
5.510
11.614
4. Sınıf Öğretmeni
# 06 Nis 2014 08:49:53
Bir gün yaralı bir kuş Hz. Süleyman ’a gelerek, kanadını bir dervişin kırdığını söyler.
Hz. Süleyman, dervişi hemen huzuruna çağırtır.
Ve ona sorar;
Bu kuş senden şikâyetçi, neden kanadını kırdın?
Derviş kendini savunur;
Sultanım, ben bu kuşu avlamak istedim. Önce kaçmadı, yanına kadar gittim, yine kaçmadı. Ben de bana teslim olacağını düşünerek üzerine atladım. Tam yakalayacağım sırada kaçmaya çalıştı, o esnada kanadı kırıldı.
Bunun üzerine Hz. Süleyman kuşa döner ve der ki;
Bak, bu adam da haklı. Sen niye kaçmadın? O sana sinsice yaklaşmamış. Sen hakkını savunabilirdin. Şimdi kolum kanadım kırıldı diye şikâyet ediyorsun?
Kuş kendini savunur.
Efendim ben onu derviş kıyafetinde gördüğüm için kaçmadım. Avcı olsaydı hemen kaçardım. Derviş olmuş birinden bana zarar gelmez, bunlar Allah’tan korkarlar diye düşündüm ve kaçmadım.
Hz. Süleyman bu savunmayı doğru bulur ve kısasın yerine getirilmesini ister.
Kuş haklı, hemen dervişin kolunu kırın diye emreder.
Kuş o anda;
Efendim, sakın öyle bir şey yaptırmayın diyerek öne atılır.
Neden diye sorar Hz. Süleyman
Kuş sebebini şöyle açıklar;
Efendim, dervişin kolunu kırarsanız, kolu iyileşince yine aynı şeyi yapar... Siz en iyisi mi, bunun üzerindeki derviş hırkasını çıkartın... Çıkartın ki, benim gibi kuşlar bundan sonra aldanmasın.
Çevrimdışı arıpınar
Uzman Üye
*****
5.510
11.614
4. Sınıf Öğretmeni
# 06 Nis 2014 10:41:27
Antik Yunan döneminde (MÖ 620-560 yılları arasında) Ege’de yaşayan ünlü masalcı Ezop’un iki bin altı yüz yıldır canlılığını yitirmeyen bir öyküsü var.
Hikáye bu ya... Bir inek, bir beygir, bir eşek, etrafa dağılıp insanların ne yaptıklarını öğrenmeye ve üç yıl sonra buluşmaya karar verirler... Her biri başka yöne gider.
Aradan üç uzun yıl geçtikten sonra buluşma yerine önce inek ve beygir gelir... İkisi de perişan bir halde, zayıflamış, dişleri dökülmüş, kamburları çıkmış, adeta çökmüştür.
Beygir merakla sorar: "Nedir bu halin inek kardeş?"
İnek acıklı bir şekilde içini çekerek anlatır:
"Sorma beygir kardeş... Bu insanlar çok merhametsiz... Beni durmadan birbirlerine sattılar. Alan sütümü sağdı. Bir inek daha bulup onu yanıma koyarak bizi çifte koştular, aç bıraktılar. Canımı zor kurtardım be kardeş."
Beygir de acı acı başını sallayarak anlatır:
"Ah, sorma... Benim de ağzıma bir demir parçası geçirdiler, ağzımı açamadım. Üzerime bindiler, ses çıkaramadım. Biri indi, öbürü bindi! Binmedikleri zamanlar zincire vurdular. Belim çöküp de onları taşıyamaz bir hale geldiğinde arkama kocaman bir araba bağladılar. Bu sefer birçoğunu yeniden taşımaya başladım. Ben onları taşıdıkça, daha hızlı gitmem için kırbaçladılar. Canımı zor kurtardım inek kardeş."
İnek ve beygir böyle konuşurken uzaktan eşek görünür. Hayli neşelidir. Islık çala çala, taşlara tekme ata ata, hoplaya zıplaya gelir. Mutludur. Üstelik şişmanlamıştır. Tüyleri pırıl pırıl parlamakta, gözlerinin içi gülmektedir. Üzerinde lacivert takımlar vardır.
İnek ile beygir şaşırmış bir şekilde, "Nedir bu halin? Neler oldu? Neden böyle zevkten dört köşesin?" diye sorarlar.
Eşek keyifli bir şekilde anlatır:
"Sizden ayrıldıktan sonra uzakta bir memlekete vardım. Birisi yukarı çıkmış bağırıyor, bağırdıkça insanlar onu alkışlıyordu. Ben de yüksekçe bir yere çıkıp bağırdım. Benim bağırmamı bilirsiniz, yeri göğü inletirim. Sesimi duyan benim yanıma koştu, duyan duymayana haber verdi, etrafım insanla doldu. Onlar geldikçe ben daha çok bağırdım. Haktan, hukuktan, refahtan, adaletten filan bahsettim..."
"Eee, sonra ne oldu?"
"Ne olacak beni başkan seçtiler!"
"Deme yahu.. Yani sen başkan mı oldun?"
"Evet... Bir şey yapmama gerek kalmadı. Ben bağırdıkça onlar ’Seninle gurur duyuyoruz’ diye alkışladılar. Ben de yedim ve bağırdım, yedim ve bağırdım!"
"Pekiii, senin eşek olduğunu anlamadılar mı yahu?"
"Valla, yarısı anladı ama diğer yarısına anlatamadı!"
Çevrimdışı susmaz
Bilge Üye
*****
1.205
3.414
# 07 Nis 2014 01:52:21
İBRETLİK...
Bu olay 14 ekim 1998 de kıtalar arası bir uçuş esnasında gerçekleşmiştir.
"Bir kadın, uçakta zenci bir adamın yanında oturuyordu. Durumdan rahatsızlığını belli edercesine, hostesten başka bir yer bulmasını istedi, zira öylesine antipatik birinin yanında oturamazdı. Hostes, tüm uçağın dolu olduğunu fakat birinci sınıfta yer olup olmadıına bakacağını söyledi.
Diğer yolcular şaşkınlık ve tiksintiyle olayı izliyorlardı, bu kadının sadece terbiyesizliğine değil, bir de birinci sınıfta yolculuğu devam edeceğine şahit oluyorlardı. Zavallı adamcağız çok kötü bir durumda olmasına rağmen cevap vermemeyi tercih etti. Bu yüksek tansiyondaki durumda kadın, birinci sınıfta ve o adamdan uzak uçabileceğinden tatmin olmuş, hostesin dönmesini bekliyordu.
Birkaç dakika sonra geri gelen hostes, kadına:
"Çok özür dilerim geciktim.Birinci sınıfta bir yer buldum… Bu yeri bulmak biraz zamanımı aldı, sonra yer değişikliği için pilottan izin almam gerekiyordu. 'Hiç kimse sorun yaratan bir diğerinin yanında oturmak mecburiyetinde tutulamaz' dedi ve bu izni verdi." Diğer yolcular kulaklarına inanamıyorlardı, bu esnada kadın da bir zafer kazanmış gibi yerinden kalkmaya hazırlandı. Aynı anda hostes, oturmakta olan zenciye dönerek:
"Beyefendi, sizi uçağın birinci sınıfındaki yeni yerinize götürmem için beni takip eder misiniz lütfen? Seyahat firmamız adına kaptan pilotumuz sizden böyle nahoş bir olay yaratan kimsenin yanında oturmak mecburiyetinde bırakıldığınız için çok özür diliyor." Tüm yolcular hep birlikte, bu olayı iyi bir biçimde sonuçlandıran uçak personelini alkışlayarak tebrik ettiler.
O yıl, kaptan pilot ve hostes uçaktaki davranışlarından dolayı ödüllendirildiler. Aşağıdaki mesaj, tüm ofislere personelin görebileceği bir biçimde iletildi:
"İnsanlar onlara ne söylediğinizi unutabilirler.
İnsanlar onlara ne yaptığınızı da unutabilirler.
Ama insanlar, onlara kendilerini nasıl hissettirdiğinizi asla unutmazlar !"
LÜTFEN KİMSEYİ ÖTEKİLEŞTİRMEYİN...
Çevrimdışı arıpınar
Uzman Üye
*****
5.510
11.614
4. Sınıf Öğretmeni
# 08 Nis 2014 12:49:59
Hz. Ali, Muaviye ve Deve Hikayesi
Muaviye Şam’da, Hazreti Ali ise Küfe’de validir, aralarında anlaşmazlık vardır, savaş çıkmak üzeredir.
Bir gün, bir deveci, yüklediği mallarla Küfe’den Şam’a gelir, açıkgözün biri deveye sahip çıkar; Bu dişi deve benimdir!
Küfeli kendisinden emindir, çünkü devesi erkektir. İtiraz eder, dinletemez.
Sorun Muaviye’ye kadar yansır.
Halk bir meydanda toplanır.
Muaviye, Bu dişi deve benimdir diyen Şamlıya sorar;
Bu dişi deve kimindir?
Benimdir!
Muaviye de onaylar, Evet, bu dişi deve Şamlınındır!
Sonra halka sorar; Bu dişi deve kimindir?
Hep bir ağızdan cevap verirler; Bu dişi deve Şamlınındır!
Küfeli neye uğradığını anlayamaz, şaşkın şaşkın bir kenarda dururken Muaviye çağırır;
Bana bak, ben de, sen de biliyoruz ki, bu deve erkektir. Küfe’ye dönüşte Ali’ye de ki; “Şam’da öyle bir ahali var ki, erkekleri de dişileri de, onların cinslerine değil, Muaviye’nin ağzına bakarak söylüyorlar, o dişiye erkek dese, ya da erkeğe dişi dese, hepsi ona itaat ediyor.”
Var git Ali’ye söyle ayağını denk alsın!
Çevrimdışı GÜLCE90
Uzman Üye
*****
2.488
16.361
2. Sınıf Öğretmeni
# 09 Nis 2014 18:02:59
Dünyanın en ünlü kalp doktoru Michael De Bakey' ın arabası bozulmuş, arabasını tamire götürmüş. Tamirci arabasının kaputunu açmış ve dr.Michael De Bakey' e dönerek ; ''Size birşey soracağım neredeyse ben ve siz aynı işleri yapıyoruz. Mesela ben şimdi itina ile kaputu açacağım bir bakışta problemin nerede olduğunu anlayacağım, kapakçıkları temizleyeceğim, gerekirse kabloları, motor yağını değiştireceğim, hatta çok gerekli ise motoru çıkarıp yerine yenisini takacağım !
Söylesenize nasıl oluyorda siz milyon dolarlar kazanıyorsunuz ama ben meteliğe kurşun atıyorum..? ''
Bunun üzerine dr. De Bakey tamircinin kulağına eğilmiş ve şöyle demiş ; ''Bunların hepsini motor çalışıyorken yapmayı denesene..!''
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 21 Nis 2014 12:05:08
Fatih Sultan Mehmet Han çocukken çok yaramaz bir öğrenciydi. Ders esnasında yaptığı şımarıklıklarla Hocası Akşemseddin’i çileden çıkarırdı. Hocası kendisine kızdığı zaman hemen “Ben Padişahın oğluyum bana bir şey yapamazsın” deyip tehdit ed...iyordu. Padişaha şikâyet etmeyi edepsizlik sayan Akşemseddin, durumu II. Murat’a anlatamıyordu. Ancak gün geldi artık küçük Mehmet’in yaptığı yaramazlıklar çekilmez hale geldi.
Bunun üzerine destur dileyip II. Murat’ın huzuruna çıktı. “Pa...dişahım size bir hususu arz edeceğim ancak hayâ ediyorum” deyince II. Murat “Buyur çekinmeden anlatabilirsin” dedi. Bu söz Akşemseddin’i rahatlattı ve başladı olayı anlatmaya. Padişahım oğlunuz, ciğerpareniz Mehmet çok yaramaz, onun yaramazlıkları yüzünden ders işleyemiyorum, kendisine kızdığım zamanda hemen sizinle beni tehdit ediyor deyince II. Murat Akşemseddin’in yanına gelerek kulağına bir şeyler fısıldar.
II. Murad’ın kulağına söylediği sözleri duyan Akşemseddin çok şaşırdı. Bu ne plandı, mümkün değildi bu planı uygulamak. Akşemseddin plan konusundaki rahatsızlığını padişaha ilettiyse de Padişah onu dinlemedi ve bu iş olacak dedi.
Ertesi gün yine derste Mehmet yaramazlık yapıyordu. Akşemseddin’in uyarısına aynı tehdit cevabını verdiği sırada Padişah ansızın kapıyı açıp içeri girdi. Bu olay karşısında Akşemseddin hiddetlenerek Padişaha bağırdı ve bir tokat atarak, bu şekilde sınıfa giremeyeceğini izin istemesi gerektiğini söyleyerek derhal dışarı çıkmasını istedi. Padişah mahcup bir şekilde boynunu bükerek özür diledi ve dışarı çıktı.
Olaylar karşısında Fatih Sultan Mehmet’in nutku tutulmuş ne yapacağını şaşırmıştı. Güvendiği babası tokat yemişti. Fatih Sultan Mehmet allak bullak olmuştu. Az sonra kapı vuruldu ve Padişah mahçup bir şekilde içeri özür dileyerek girdi. Plan muhteşem bir şekilde işlemişti. O günden sonra Fatih Sultan Mehmet asla yaramazlık yapmadı. Çünkü güvendiği dağlara kar yağmıştı.
Eğitimin ne olduğunu II.Murat kadar olamasa da; en azından kendi çocuğunu yanlış yollara süreklemeyecek kadar idrak etmiş anne ve babalara ihtiyaç var. Unutmayalım, Çocuklar şımarık doğmaz; diplomalı,maaşlı ama eğitimsiz ebeveynler tarafından şımartılır bunu unutmayalım
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 29 Nis 2014 10:01:03
Muhteşem
“Toplantıya gideceğim. Baktım geç kalma ihtimalim var, bindim bir taksiye, muhabbetçi bir arkadaş. O anlatıyor ben dinliyorum. Tam işyerinin önüne geldik. Ankara’da Bakanlıklar. Diyelim ki, taksi parası 9.75 TL tuttu, ben 10 TL uzattım. Hani hepimizin yaşadığı sahne vardır ya, taksici üstünü arıyormuş gibi yapar, siz de para üstünü alabilmek için bir ayak dışarıda, inmemek için debelenirsiniz. Tam o sahne olacak. Şoför, para üstü var mı diye aranmaya başladı.
- Üstü kalsın kardeşim” dedim.
Döndü bana doğru:
- Vaktin var mı ağabey ?” dedi.
- Evet” dedim (tek ayağım hala dışarıda)
Dörtlülere bastı, trafik dört şerit akıyor, indi araçtan. Önde bir büfe var. Gitti oraya, bir şeyler konuşup geldi. Bana 25 krş uzattı. Belli ki para bozdurmuş.
- Birader” dedim,”9.75 değil,10.50 yazsa ister miydin 50 kuruş benden?”
- “Ne alacağım ağabey 50 kuruşu!”
- Peki, niye gittin 25 kuruş için o kadar uğraştın. Üstü kalsın demiştim.”
Döndü bana, attı kolunu arkaya:
- “Vaktin var mı ağabey?”
- “Var.”
- Çek kapıyı o zaman.”
5 dakika konuştuk. İngiltere’de Profesöründen, bilmem kiminden eğitimler aldım. O taksicinin 5 dakikada öğrettiklerini, İngiliz hocalar haftalarca verdikleri derslerde öğretemediler:
- “Ağabey biz Keçiören’de 5 kardeşiz. Babam rençberdi, günlük yevmiyeye giderdi; artık inşaat falan bulursa çalışır gelir, o gün iş bulamamışsa, biz eve gelişinden, yüzünden anlardık.”
“Durumumuz hiç iyi olmadı. Akşam yer sofrasında yemek yerdik. Yemek bitince babam bize” Durun kalkmayın” derdi. Önce dua ederdik sonra babam bize sofrada konuşma yapardı.”
“Aha” dedim, “Bizim meslekten”, seminerci.
- “Ne anlatırdı baban ?”
- “Hayatta nasıl başarılı olunur ?”
” O gün inşaata çağırmazlarsa eve para getiremiyor, sonra çocuklara hayatta başarı teknikleri anlatıyor.”
- Babam işe gidince büyük ağabeyimiz onu taklit ederdi, delik bir çorapla pantolonun ceplerini çıkarır, dört kardeşi karşısına alıp “Dürüst olun, evinize haram lokma sokmayın” diye anlatırken, biz de gülerdik. Annem kızardı,”Babanızla alay etmeyin. O, hem dürüst hem de çalışkandır” derdi. Yan evde iki kardeş var, onların babası zengin. Babaları birahane işletiyor, ama adamda her numara vardı, kumar falan oynatırdı. Bizim yeni hiç bir şeyimiz olmadı, hep o ikisinin eskilerini kullandık. O amca mahalleden geçerken biz 5 kardeş ayağa kalkardık, çünkü bize bahşiş verirdi. Babam eve gelince ayağa kalkmazdık. Çünkü hediye, para falan hak getire. Ağabey biz babamı kaybettik. Altı ay içinde yandaki baba da öldü. Yandaki baba iki çocuğa 5 katlı bir apartman, işleyen birahane, dövizler ve araziler bıraktı. Bizim baba ne bıraktı biliyor musunuz?”
- “Ne bıraktı?”
- “Bakkal veresiyesi ve konuşmalarını bıraktı : “Evladım işinizi dürüst yapın, hakkınız olmayan parayı almayın.” Falan filan…
“Ağabey, aradan 15 yıl geçti…”
“Diğer babanın 2 oğlu şu anda cezaevindeler, ne ev kaldı ne birahane. Ailesi dağıldı.”
“Biz 5 kardeş, beşimizin Keçiören de taksi durağında birer taksisi var. Hepimizin birer ailesi, çoluk çocuğu, hepimizin birer dairesi var.”
“Geçenlerde büyük ağabeyimiz bizi topladı ve dedi ki :
- “Asıl mirası bizim baba bırakmış.”
“Hepimiz ağladık. 5 kardeş taksiciliğe başladığımızdan beri, taksimetrenin yazmadığı 10 kuruşu evimize sokmadık. Her şeyimiz var Allah’a şükür.”
Çok duygulandım, veda ettim. Tam ineceğim:
- “Dur ağabey, asıl bomba şimdi!”
- Nedir bomban ?”
- Nerede oturuyoruz biliyor musun ? O iki kardeşin oturduğu 5 katlı apartmanı biz aldık. 5 kardeş orada oturuyoruz.”
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 29 Nis 2014 12:05:49
Köyün birin de her şeyi tekelinde tutan bir ağa vardır. Köylülere iş taksimi yapan işlerin zamanlarını bildiren hep odur. Çok cahil bir halkı olan o köyün ağası bir gün hastalanıp uzak bir şehirde hastaneye yatar.Köy'e sık sık mektup yazıp iş bölümünü ve zamanını hatırlatır.Köylüler mektup ağadan geliyor diye öpüp yüksek bir yere koyarlar. Ağa uzun bir süre sonra köye döndüğün de köyde ne ekin kalmıştır nede hayvan. Okuma bilmeyen köylüler mektuba ancak saygı gösterip yüksekte tutmuşlardır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Nis 2014 16:14:26
MUTLAKA OKUYUN !
Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmektedir.
Düğün günü çok koyun ve inek kesilir.
Et kokuları mahalleyi sarar.
Ancak evin bitişiğinde, Müslüman, dul bir kadın,
dört yetimiyle yaşamaktadır.
Hepsi de günlerdir açtırlar. Kadıncağız,
düğün evinin kapısını çalıp, ‘ateş’ ister.
Ancak maksadı başkadır.
“Belki yemek verirler” diye gitmiştir.
Adam, kadının niyetini anlasa da, bir şey vermez.
Kadıncağız, bir daha gidip ‘ateş’ ister. Yine eli boş
döner.
Üçüncüde yine öyle. Ama ne olur bilinmez, bu
defa acır kadına. Hallerini anlamak için dehlize
iner ve dayar kulağını bitişik evin duvarına ve
dinler.
Yetimcik, annesine yalvarıyor:
— Anneciğim, ne olur bir daha git.
Belki bu sefer bir şey verirler.
Kadın ağlamaklıdır:
- Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum.
Adam bunu duyar. Kalbi sızlar. güzel bir ‘Sofra’
hazırlatıp, gönderir evlerine. Ve dehlize inip,
dinler yine. Yetimlerin en küçüğü dua ediyor:
- Ya Rabbi! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona
ikram et! Onu imanla şereflendir!
Ardından;
- Âmiiiin! sesleri yükselir.
O anda, kalbi döner ateşperestin. Ve Şehâdet
getirip imanla şereflenir.
Nitekim Sadaka, belâyı önler. Ama dua, kaderi
değiştirir! buyurmuştur büyüklerimiz .
.10 kuruşluk kul hakkı önemsiz mi?
Geçenlerde bir pazar sabahı yürüyüşe çıktım ve hanım kahvaltı için birkaç malzeme istediğinden yanıma 30 lira aldım. Dönüşte karşı mahalledeki marketten alışveriş yaptım, ödemeyi yaparken para yetmeyince ekmeği geri bıraktım. Hala 10 kuruş açıktaydı. “-Önemli değil.” dedi kasiyer hanım. İçimde tereddüt oluşsa da malzemeyi doldurdum poşetlere ve eve yürüdüm.
Vicdanım konuşmaya başladı. Bana her gün yaptığım, “Ya Rabbi haram rızıktan ve kul hakkından sana sığınırım.” Duamı hatırlattı. Birbirimizle tartıştık:
-Hani sen hassastın? Hani kul hakkına dikkat ediyordun. –Ama 10 kuruş küçük bir miktar. –İğne kadar kul hakkının ateş olacağını bilmiyor musun? Kendin yazmadın mı? –Ama kasiyer kız ‘önemli değil!’ dedi. –Buna hakkı mı var? Patron o mu? Helal edebilmeye yetkili mi? Sordunuz mu? Firmasına cebinden ödeyecek mi senin 10 kuruşunu?
Böylesi iç konuşmalar giderek uzaklaştı zihnimde, eve geldim. Balkonda tahtalardan yaptığım tekne saksımda yetişen yeşillikler de soframda. Kahvaltı hazır. Maşallah, ne güzel nimetler yaratmış Rabbim. Birden aklıma gelince seslendim. –Hanım, şu cevizleri de getirsene. –Ceviz mi? Kalmadı ki! –Yok canım, bugün aldım ya. –Bugün mü? Yanılıyor olmayasın. Poşetlerden ceviz çıkmadı ki. –Aldım canım! –Ya sen ciddi misin?
Kalktık cevizleri arıyoruz. Hanım faturayı görünce inandı. Ama ceviz yok. Düşündüm taşındım. Nasıl olmuşsa kasada unutmuş olmalıyım. Birden o 10 kuruşu hatırladım. –Git al öyleyse dedi hanım. –Ama şimdi bir daha oraya kadar nasıl yürüyeceğim. 10 kuruşu ihmal ettiğim için 15 liram gidiyor, gitsin. –Üşenme, git yazıktır diye üsteledi hanım. Düşündüm. Cevizi onlara bırakmak beni o kul hakkından kurtaracak mı? Ya cevizi başkası almışsa yanlışlıkla? Ya yolda düşürmüşsem? Sonunda o 10 kuruştan kurtulmak için kalkıp karşı mahalledeki markete gittim. Kasiyer kız beni görünce cevizi çıkardı dolabın altından. -Beyefendi arkanızdan koştum, bağırdım hatta. Ama duymadınız dedi. Gülümsedim. –Hamdolsun, Rabbim kulaklarımı kilitlemiş. Çok şükür ki duymamışım. Diye düşündüm. Cevizimi aldım ve beni iade ettiğim 10 kuruşumu temizlemek için o markete geri dönmeye mecbur bırakan Allaha şükrettim. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 01 May 2014 08:04:17
Rivâyete göre Yemenli cömert bir zâtın San’a yakınlarında üzüm, hurma ve ekin bahçesi vardı. Bu cömert kişi, mahsûl toplama zamanında fakîrlere, garîblere ve zayıflara öşür payını fazlasıyla, bolca ayırır idi. O zât vefât edince, çocukları ihtirâsa kapılarak: “–Âilemiz hayli kalabalık, mal az. Fakirlere bir şey vermeyelim! Onlar gelip istemeden mahsûlleri toplayalım…” diyerek ahitleştiler.
Allâh -celle celâlühû-, onların bu kötü niyetleri üzerine bahçelerini harâbe hâline getirip simsiyah kıldı. Koskoca bahçe, tanınmaz hâle gelmişti. Bu durumu gören cimri evlâdlar şaşırdılar: “–Acabâ yanlış bir yere mi geldik?” dediler.
Oysa babalarının öşürü cömertçe dağıtıp muhtaçların duâsını alması, bahçeye ziyâdesiyle bereket veriyordu. Bütün fukarâ ve gurabâ, o bahçeden istifâde ediyordu. Lâkin oğullarının gözlerinde babalarının fakîrlere dağıttığı öşür büyüyor ve onu vermek istemiyorlardı. Onlar, Allâh’ın o bahçeye ve o tarlaya verdiği bereketin nereden geldiğinin farkında değillerdi. Çünkü gaflet, onların kalblerini kör etmişti. Bunun içindir ki Cenâb-ı Hakk: “Gâfillerden olma!” (el-A’raf, 205) buyurmaktadır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 04 May 2014 18:06:45
Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmektedir.
Düğün günü çok koyun ve inek kesilir.
Et kokuları mahalleyi sarar.
Ancak evin bitişiğinde, Müslüman, dul bir kadın,
dört yetimiyle yaşamaktadır.
Hepsi de günlerdir açtırlar. Kadıncağız,
düğün evinin kapısını çalıp, ‘ateş’ ister.
Ancak maksadı başkadır.
“Belki yemek verirler” diye gitmiştir.
Adam, kadının niyetini anlasa da, bir şey vermez.
Kadıncağız, bir daha gidip ‘ateş’ ister. Yine eli boş
döner.
Üçüncüde yine öyle. Ama ne olur bilinmez, bu
defa acır kadına. Hallerini anlamak için dehlize
iner ve dayar kulağını bitişik evin duvarına ve
dinler.
Yetimcik, annesine yalvarıyor:
— Anneciğim, ne olur bir daha git.
Belki bu sefer bir şey verirler.
Kadın ağlamaklıdır:
- Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum.
Adam bunu duyar. Kalbi sızlar. güzel bir ‘Sofra’
hazırlatıp, gönderir evlerine. Ve dehlize inip,
dinler yine. Yetimlerin en küçüğü dua ediyor:
- Ya Rabbi! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona
ikram et! Onu imanla şereflendir!
Ardından;
- Âmiiiin! sesleri yükselir.
O anda, kalbi döner ateşperestin. Ve Şehâdet
getirip imanla şereflenir.
Nitekim Sadaka, belâyı önler. Ama dua, kaderi
değiştirir! buyurmuştur büyüklerimiz .
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 May 2014 17:05:53
Yusuf ailesinin tek çocuğuydu... Annesi babası Onu en iyi şekilde yetiştirmeye gayret ediyorlardı... İmam-Hatip öğrencisiydi Yusuf...
Yusuf'un uzaktan uzağa sevdiği bir kız vardı... Sevgi... Sevgi sınıfın en ağırbaşlı kızıydı.. Başı hep önündeydi... Teneffüs aralarında evden getirdiği kitaplarını okurdu hep... Yusuf derste gizli gizli bakardı Ona... O ise Yusuf'a hiç karşılık vermezdi.. Görmezdi bile Yusuf'un Ona ilgisini... Oysa ki sınıfın değil okulun en yakışıklı çocuğuydu Yusuf... Kızlar onunla arkadaş olmak için can atardı.. Ama O dinine düşkün biri olduğundan zinaya düşme korkusundan uzak dururdu onlardan... Ama ne yaptı ise Sevgi'den uzak duramıyordu... Evet göz zinasıydı bu yaptığı.. Ama elinde değildi, nefsine yenik düşüyordu...
Birgün cesaretini toplayıp kıza açılmayı düşündü..
Arapça dersindelerdi.. Ders bitiminde Sevgi'ye duygularını açıklayacaktı Yusuf... Bir ara kitabının arasındaki bir kağıt gözüne ilişti... Bir hadis yazılıydı:
"Aşkını gizleyip iffetini muhafaza ederek sabredenin günahlarını ALLAH affedip cennetine koyar.." [İbn Asakir]
Nerden gelmişti ki bu kağıt.. Sanki biri Yusuf'un içini okumuştu.. Kafası karıştı... Hem arapça hem türkçe yazıyordu hadis.. Derinlere dalmıştı hadisi okuyunca.. Vazgeçti Sevgi'yle konuşmaktan...
Ertesi gün.. Yine arapça dersinde Yusuf nefsiyle mücadele halinde.. Söylemeli içindekileri.. Yine bir kağıt ilişti gözüne.. Yine bir hadis:
"Ümmetimin üstün olanları aşk belasına düşünce iffetini koruyanlardır.." [ Deylemi ]
Artık anlamıştı.. Birisi yazıp koyuyordu.. Ama kim..? O sırada öğretmenle gözgöze geldi.. Öğretmen gülümsedi... Yusuf başını önüne eğdi.. Öğretmen koymuş olmalıydı.. Defalarca Yusuf'un Sevgi'ye baktığına şahit olmuştu çünkü.. Hem yazı da öğretmenin yazısıydı.. Utandı Yusuf ve vazgeçti Sevgi'ye açılmaktan...
Bir hafta sonra...
Sınıf bir dedikodu ile çalkalanıyor.. "Sevgi'nin birlikte okula geldiği çocuğu gördünüz mü? Ne yere bakan yürek yakanmış.. Sevgilisi varmış".. Yusuf beyninden vurulmuşa dönmüştü... Anladı ki Sevgi'den Ona yar olmayacaktı.. Hayalleri suya düşmüştü.. Sevgi'den vazgeçmeliydi...
Ertesi gün kitabının arasındaki yine bir not buldu Yusuf.. Bu defa ayet yazılıydı...
"Onu işittiğiniz zaman, erkek ve kadın mü'minlerin, kendi vicdanlarında iyi zanda bulunup da "Bu apaçık iftiradır" demeleri gerekmez miydi..?" [ Nur, 12 ]
Yusuf'un beyninde şimşekler çakmıştı.. Ne demekti bu.. Sevgi geldi hemen aklına.. Ve dün konuşulanlar..!
Okul çıkışı yine aynı erkek Sevgi'yi kapıda bekliyordu... Yusuf ise onları seyrediyordu.. Sevgi tam gence doğru ilerlerken,
"Abi biraz bekler misin, kitabımı unuttum sınıfta.."
Abi mi..? Demek ki sevgilisi zannettikleri çocuk Sevgi'nin abisiydi... Ayet yankılandı Yusuf'un kulaklarında... Suizan yapıp da işlediği günaha tövbe etti içinden...
Sonraki günlerde Yusuf arasıra kitabının arasında hadis ve ayetler bulmuştu.. Öğretmenine minnettardı... Yanlışa düşmesini engelliyordu her defasında...
Bir ay sonra...
Sınıfta bir hüzün vardı, Babası Yusuf'u şehir dışında bir medreseye
yazdırmış, okuldan almıştı..Yusuf'un okulda geçirdiği son gündü.. Okuldan ayrıldığına değil Sevgi'yi bir daha göremeyecek olmasına üzülüyordu...
Henüz ilim öğrenmenin aşk'tan üstün olduğunu kavrayamamıştı.. Çünkü aşk iliklerine kadar işlemişti... Hatta babasına içten içe kızıyordu... Medreseye gitmek de istemiyordu... Herkesle vedalaşmış, Ayrılık zamanı gelmişti.. Kitaplarını çantasına koyarken yine bir not bulmuştu.. Ve bir ayetti bu:
"Sizin hayır bildiklerinizde şer, şer bildiklerinizde hayır vardır.. ALLAH bilir siz bilemezsiniz.." [ Bakara / 216 ]
Bu ayet kendine getirmişti Yusuf'u... Evet bunda da bir hayır vardı... Başını eğdi ve kimseye göstermediği gözyaşları içinde çıktı sınıftan...
Şehirdışındaki yatılı medrese hayatı başlamıştı Yusuf'un... Hocaları ona ilk günden edebinden ve saygısından dolayı hayran kalmıştı..
Herkes Ona geleceğin büyük bir hocası gözüyle bakıyordu... Yusuf'un içi buruktu.. Sevgi'den ayrılmak zor geliyordu Ona... Ama dayanmalıydı.. RABB'inin bir bildiği vardı elbet...
5 yıl sonra...
Hocası Yusuf'u yanına çağırmıştı..
-Yusuf! Sen şimdiye kadar gördüğüm en iyi talebemsin... Birkaç aya kadar aramızdan ayrılıp ilim hayatına atılacaksın.. Evlilik çağın geldi de geçiyor.. Bir abimizin kızı var.. Kur'an kursu hocalığı yapıyor.. Onu sana uygun gördük, ne dersin..?
Yusuf Sevgi'den başka kimseyi düşünmemişti evlilik için.. Ama o çoktan evlenmişti belki de.. Hem hocalarına karşı boynu kıldan inceydi:
-Siz nasıl uygun görürseniz efendim.. Anneme babama söyleyelim..
Anne babanın da rızası alınarak gidildi kız istemeye... Yusuf'un içi kan ağlıyordu.. Evleneceği kişiyi sevemezse Onun hakkına gireceğini düşünüyor ve kahroluyordu... Konuşma ve tanışma faslının ardından sıra kahve ikramına gelmişti... Odaya doğru güzeller güzeli bir kız geldi... Yusuf Sevgi'yi öylesine hayal etmişti ki, gelen kızı Sevgi gibi görüyordu...
Hayır, hayır..! Hayal değildi bu.. Sevgi'ydi...
-Bu nasıl bir tevafuk ALLAH'ım! dedi..
Demek Sevgi okulu bitirmiş, hoca olmuştu... Yerinde duramaz oldu Yusuf... Kendisine uzatılan kahveyi alırken elleri tir tir titriyordu.. Fincan tabağını kaldırınca küçük bir kağıt gördü altında.. Sevgi'nin gözüne baktı.. Sevgi ise hiç bakmadan "Al" dercesine başını salladı...
Kağıdı elinde sımsıkı tutuyordu.. Kahvesini bitirince lavaboya gitmek için izin istedi... Odadan çıkar çıkmaz.. Kağıdı açtı.. Okulda kitabının arasına koyulan yazının aynısı ile yazılmış bir hadis vardı:
"Birbirini sevenler için nikah kadar güzel şey görülmemiştir.." [ İbn Mace ]
Yusuf şaşkınlık üstüne şaşkınlık yaşıyordu... Meğer o notları yazan Sevgi'ydi.. Yusuf fark etmesin diye hep arapça dersinde ve öğretmenin yazısını taklid ederek yazıyordu... Yusuf hadis'i tekrar okudu "birbirini sevenler" diyordu.. Demek ki Sevgi de Onu seviyordu... Ve yıllar sonra kavuşma zamanları gelmişti...
Söz ve nişan'ın ardından düğün günü gelip çatmıştı.. Çok sade bir düğün programı hazırlamışlardı.. Yusuf heyecanından yerinde duramıyor, oradan oraya volta atıyordu..
Bir ara elini cebine attı Yusuf.. Ve yine bir hadis buldu:
"Evleniniz, çoğalınız.." [ Beyhaki ]
Sevgi'nin bu sürprizleri Yusuf'u Ona daha çok bağlıyordu.. Ve tekrar tekrar aşık oluyordu Yusuf...
Artık evlenmişlerdi..
Yusuf evin içinde kendisi için hazırlanmış ayet ve hadisleri bulmaya devam ediyordu.. Evlilikle, kadının kocası-erkeğin karısı üzerinde hakları ile, anne baba hakları ile ilgili ayet hadis yazıp bırakıyordu kenara köşeye..
Ve hep içinde bulundukları durum ile alakalı oluyordu bunlar...
3 ay sonra..
Yusuf talebelerinin yanından gelmişti... Ceketini çıkardı, askıya asacakken bir hadis ilişti yine gözüne:
"Evlat kokusu, cennet kokusudur.." [ Taberani ]
Bu demek oluyordu ki baba olacaktı.. ALLAAAAH diye bağırdı birden...
Sevgi başkaları gibi "Ben hamileyim" demektense, her zaman ki gibi hadisle bildirmişti bunu eşine... Hemen Sevgi'nin yanına koştu ve alnından öptü... Artık çocuğunun annesi olacaktı sevdiği kadın...
1 ay sonra...
Yusuf uyandığında başucunda bir not buldu yine... Bir hadis vardı:
"Lezzetleri yok eden, ağız tadını bozan, ümitleri kıran ölümü çok anın.." [ İbni Hibban ]
Neden yazmıştı ki bunu Sevgi..?
Yusuf'un dünya zevkine daldığını mı düşünüyordu acaba.. Mutfakta kahvaltı hazırlayan eşinin yanına gitti...
Nedenini sordu..
Başını eğdi Sevgi, üzgündü:
-Bu gece rüyamda senin öldüğünü gördüm, ben de bu hadisi yazmak istedim..
-Merak etme, seni geç buldum hemen öyle bırakıp gitmem, dedi Yusuf..
Eşini teselli için kurmuştu o cümleyi.. İçi ürpermişti aslında.. Şaka yapıp ortamı yumuşatmak istedi...
Bir hafta sonra...
Sevgi kurstaydı.. Yusuf ise kitap okuyordu evde... Birden kalbine bir sancı girdi... Nefesi daraldı... Kalp krizi geçiriyordu Yusuf...
Okuduğu kitabın arasındaki kağıdı eline almaya çalıştı.. Ve birkaç saniye içinde canını teslim etmişti meleğe...
Sevgi eve geldiğinde Yusuf'un cansız bedenini görünce düşüp bayıldı..
Kendine geldiğinde yaşlı gözlerle yanına gitti... Dokunamıyordu hayat arkadaşına.. Öldüğüne inanmak istemiyordu... O sırada elindeki kağıdı gördü Yusuf'un..
Bir hadis vardı ve altında da bir not:
"Çocuğa güzel bir ad koymak, evladın baba üzerindeki hakkıdır.." [ Beyhaki ]
Oğlum olursa Yusuf, kızım olursa Fatıma...
Anlaşılan o ki, Yusuf ölümle ilgili hadis'i okuduktan sonra ölümün kendisine yakın olduğunu düşünerek bu hadis'i yazmış, kitabının arasına hazır etmişti...
Artık Yusuf yoktu..
Sevgi anne babasının tüm ısrarlarına rağmen kayınvalidesi ve kayınbabasının yanında ayrılmadı.. Yusuf onların tek çocuğuydu...
Kendisi de onları terketse kimsesiz kalacaklar, acıları daha da artacaktı.. Hem onların torunlarını taşıyordu karnında...
6 ay sonra...
Yusuf'un oğlu dünyaya geldi... Tıpkı Yusuf gibi pek güzeldi... Dedesi onu kucağına aldı...
Ezanını okudu kulağına...
Yaşlı gözlerle ve titrek bir sesle fısıldadı kulağına :
Hoşgeldin oğlum...
Hoşgeldin torunum...
Hoşgeldin ikinci YUSUF'UM...
YUSUF'UM...
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 06 May 2014 11:59:53
Yıl bir 1975. Öğle namazına yakın bir vakitte Hazret-i Pîr'in türbesi önüne nûr yüzlü, buğday tenli ve tıknaz boylu bir genç gelmişti. O an tesâdüfen Azîz Mahmûd Hüdâyî Câmii'nin imâmına rastladı ve:
"-Efendim! Ben Azîz Mahmûd Hüdâyî'yi görmeye geldim! Kendisiyle nasıl görüşebilirim? Acabâ şu an burada mıdır?" diye sordu.
Böyle bir suâl karşısında şaşıran imâm Muharrem Efendi:
"-Oğlum! Evet Azîz Mahmûd Hüdâyî burada!" dedi.
Hazret-i Pîr'in orada olduğunu duyan genç, sevinçle:
"-Lütten beni onunla görüştürünüz!" dedi.
Fakat buna bir mânâ veremeyen Muharrem Efendi, türbenin yanında olduklarından tekrar:
"-Oğlum! Azîz Mahmûd Hüdâyî burada!" dedi.
Genç de, talebini tekrarladı:
"-O zaman benimle görüştür! Ben onunla görüşmek istiyorum!" dedi.
Muharrem Efendi, hâlâ gencin hâlinden bir şey anlamadığından mes'eleyi çözebilmek için:
"-Evlâdım! Sen Azîz Mahmûd Hüdâyî'yi tanıyor ve biliyor musun" diye sordu.
Yüzü gibi sînesi sâf olan delikanlı da, lafın böyle uzayıp gitmesine ve muhâtabının kendisini neden Mahmûd Hüdâyî ile görüştürmek istemediğine hayret ederek:
"-Ben Azîz Mahmûd Hüdâyî'yi yakından tanıyorum. Beni buraya o dâvet etti. Biz onunla ziyâret husûsunda sözleşmiştik. Benim geleceğimden haberi var." dedi.
Sözün burasında Muharrem Efendi, mes'elenin farklı bir vechesi ve sırlı bir nüktesi mevcûd olduğunu nihâyet idrâk etti ve merakla sordu:
"-Evlâdım! Nasıl sözleştiniz?" Genç anlatmaya başladı:
"-Efendim ben 1974 Kıbrıs harekâtında paraşütle indirilen komando grubundandım. Biz, ordumuzun denizden, Rumlar'ın da Beşparmak dağlarından karşılıklı mücâdelelerini sürdürdükleri bir hengâmda paraşütlerle atladık. Ancak hava pek rüzgârlı olduğundan her birimiz bir tarafa savruluyorduk. Ben de düşman hatlarına düştüm. Ağaçlık bir mevkîde iki yandan gelen cehennemî bir ateş altında kaldım. Ne yapacağımı bilemez bir halde büyük bir şaşkınlık içindeyken karşıma uzun boylu, heybetli ve nûr yüzlü ihtiyar bir baba çıktı. Bana tatlı ve mütebessim bir çehre ile baktı ve:
"-Oğlum! Burası düşman hattıdır. Ne işin var burada? Niçin tek başına bu hatta girdin?" dedi.
Ben de:
"-Baba! Ben gelmedim, rüzgâr buraya düşürdü." dedim.
Nûr yüzlü ihtiyâr, hafifçe başını salladı:
"-Ben de harbe geldim. Sizden evvel gönderildim. Buraları çok iyi bilirim. Hangi birliktensin oğlum? Gel seni onların yanına götüreyim!" dedi.
Birlikte müthiş bir ateş topu altında yola koyulduk. O mübârek insan, gâyet sâkin bir yolda yürüyormuşçasına rahattı. Her hâli beni ayrı bir şaşkınlığa sevkediyordu. Bana ismimi, nereli olduğumu v.s. birçok suâller sordu. Ben de istediği cevapları verdikten sonra iyice merak edip kendisini sordum:
"-Baba! Ya sen kimsin?" O da:
"-Oğlum! Bana Azîz Mahmûd Hüdâyî derler." dedi.
Sonra:
"-Baba! Sen bana çok büyük bir iyilikte bulundun? Şâyet memlekete sağ-sâlim dönersem, bir vefâ borcu olarak seni ziyâret etmek isterim. Adresini verir misin?" dedim.
O güzel yüzlü mübârek insan, adres olarak sadece:
"-Oğlum! Üsküdar'a gelip kime sorsan beni sana gösterirler!" dedi.
Bu arada birliğime gelmiştik. Minnet, muhabbet ve hürmetle bu güzel insanın elini öptüm. Kendisiyle vedâlaştım. Sonra da kumandanımın yanına gittim.
Beni bir anda karşısında gören kumandanım, pek şaşırdı. Benim o ateş çemberinden nasıl olup da kurtularak birliğime ulaştığıma hayretle haykırdı:
"-Buraya nasıl gelebildin?" Ben de:
"-Beni, yaşlı, güzel bir baba getirdi." dedim.
Harb bittikten sonra memleketime döndüm. Ancak Azîz Mahmûd Hüdâyî'nin bana yapmış olduğu iyilik hiçbir vakit aklımdan çıkmadığı için bir vefâ borcu olarak nihâyet ziyâretine niyetlenip Üsküdar'a geldim. Sorduğum kimseler:
"O mübârek bir zâttır" diyerek burayı târif ettiler." Bu arada sükût edip derin bir nefes alan genç, Muharrem Efendi'ye önceki talebini tekrarladı:
"-Efendim! İşte Azîz Mahmûd Hüdâyî ile böyle tanıştık. Artık himmet edin de beni kendisiyle görüştürün!" dedi.
Böylece mes'eleyi bütün yönleriyle öğrenen Muharrem Efendi, şâhid olduğu bu mânevî manzara karşısında pek duygulandı. Yalvarırcasına gözlerinin içine bakan delikanlıya bir müddet hiçbir şey diyemedi. Sonra da kendini toparlayıp içli bir sesle âdetâ kekeleyerek hulâsaten:
"-Evlâdım! Azîz Mahmûd Hüdâyî, hayatta olan bir kimse değil, 1543-1628 yılları arasında yaşamış bulunan büyük bir Allâh dostudur. Herhalde seni buraya Fâtiha okuman için çağırmış olmalıdır! İşte türbesi!" diyebildi.
Bu cevabı duyan vefâkâr ve imanlı genç, daha o an öğrendiği hakîkat üzerine son derece müteessir oldu. Kendisini görmek niyet ve hasretiyle geldiği ve hayatını borçlu olduğu büyük velînin sadece türbesiyle karşılaşmıştı. Harp sahasının o müthiş hengâmında yaşadığı mânevî tasarrufun daha yeni yeni farkına vardı ve bir çağlayan hâlinde hıçkırmaya başladı. Ellerini yüzüne kapadı; uzun bir müddet içli içli ağladı.
Hüdâyî mihrabının imâmı da, ağlıyordu...
Bu hâdise, Allâh'ın velî kullarına bahşettiği mânevî tasarrufu ne güzel sergiler. Bu tasarruf, Hazret-i Peygamber sallâllâhü aleyhi ve sellem'den zamanımıza kadar gelen evliyâullâhın mânevî yardımlarından bir misâldir.
Şunu unutmamak lâzımdır ki, fâil-i mutlak, Cenâb-ı Hakk'dır. Onun kullara yardımı, gerek melekler vâsıtasıyla, gerekse Allâh'ın velî kulları vâsıtasıyla günümüze kadar olagelmiştir.
***
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 May 2014 16:46:23
-Babam bana şöyle anlattı:
-Salih Meri, cuma gecesi, cuma namazını kılmak üzere mescide gitmek için yola çıktı. Kabristana uğradı. Kendi kendine şöyle dedi:
-Tan yeri ağarıncaya kadar kalayım.
Kabristanın içine girdi. İki rekat namaz kıldı. Bir kabre dayandı. Gözlerine uyku geldi. Şöyle bir rüya gördü: Kabirde yatanlar kabirlerinden çıkmışlar, halka halka olup oturmuş, konuşuyorlar.
Bir de baktı ki,onlardan ayrı, kirli elbiseli bir genç, bir köşede, üzüntülü bir halde oturuyor. Onu yanlarına oturtmuyorlar. Oradakilerin hepsine tepsi tepsi, üzeri mendillerle örtülü hediyeler gelip dağıldı. Herkes kendi tabağını aldı; sonra kabrine girdi. En sonuna bu genç kaldı.
O da üzüntülü bir halde, kalktı; kabre girmek istedi. Hemen ona sordum:
-Hey Allah'ın kulu, sende gördüğüm bu üzüntü neden? Sonra gördüğüm bu hal nedir?
Bana şöyle dedi:
- Ey Salih Meri, sen o tepsileri gördün mü?
- Evet, gördüm, deyince şöyle anlattı:
- O tabaklar, hayattakilerin ölülerine hediyeleridir. Onların adına verdikleri sadaka, yaptıkları dua, cuma geceleri onlara gelir.
Daha sonra şöyle dedi:
- Ben, Sind'li biriyim. Anam hacca gitmek istedi; beraber yola çıktık. Basra’ya gelince öldüm. Bundan sonra anam evlendi. Kendisinin bir oğlu olduğunu ve öldüğünü kocasına anlatmadı. Dünyaya daldı. Ne bir işaretle ne de bir sözle beni andılar.
Ölümümden sonra beni hatırlayan kimse olmayınca üzülmek bana haktır.
Sordum:
-Senin ananın evi nerede?
Onun yerini bana anlattı.
Sabah oldu Namazımı kıldım. Sonra gittim. O kadının evini sordum, buldum.
Yanına gittim,izin istedim. Kendimi ona tanıttım, kapıdan:
-Ben Salih Meri'yim, dedim. İzin verdi, içeri girdim.
Şöyle dedim:
-Benim söyleyeceğim söz, senin söyleyeceğin söz hiç kimse tarafından duyulmamalıdır. Böyle istiyorum.
Ona yaklaştım, aramızda bir perde kaldı.
Şöyle sordum:
-Sana Allah'tan rahmet dilerim, çocuğun var mı?
-Yoktur.
Tekrar sordum:
-Daha önce bir çocuğun olmuş muydu?
Derin bir nefes aldı, sonra şöyle dedi:
-Benim bir genç oğlum vardı, öldü.
Bunun üzerine durumu ona anlattım. Ağlamaya başladı.
Sonra şöyle dedi:
-Ey Salih! O benim ciğerparem, kalbim idi. İçim onun yuvası olmuştu. Göğüslerimden ona süt içirdim. Kucağım onun sığınağı idi.
Daha sonra çıkardı bana bin dirhem verdi. Ve şöyle dedi:
-O sevdiğim göz nurum için bunları dağıt. Kalan ömrümde onu duadan unutmayacağım. Onun için sadaka vereceğim.
Gittim, o bin dirhemi dağıttım.
Ertesi cuma geldi. Cumaya gitmeyi istedim. Yine kabristana uğradım.İki rekat namaz kıldım, sonra bir kabre dayandım. Yine dalmışım. Baktım ki, bir cemaat yine çıkmış. Bu arada o genci gördüm. Üzerinde beyaz bir elbise vardı. Sevinçli ve mesrurdu.
-Ey Salih! Allah bizim için seni mükafatlandırsın. Gönderdiğiniz hediye bize geldi.
Ona dedim ki:
-Siz kabirdekiler cumayı bilir misiniz?
Şöyle anlattı:
-Evet biliriz. Havadaki kuşlar bile onu bilir. Cuma günü için birbirlerine şöyle derler:
-Bu faziletli gün için, selam,selam...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 07 May 2014 06:42:13
ÇOCUĞU KANDIRMA!
Medine'de bir anne sokağa kaçan çocuğunu eve getirebilmek için "Gel bak sana ne vereceğim?" demektedir. Olaya şahid olan Hz. Muhammed (asv) sorar:
"Çocuğa ne vereceksin?"
Anne "hurma vermek istediğini" söyleyince de uyarır:
"Dikkat et! Sana gelir ve ona bir şey vermeyecek olursan, senin için bir yalan günahı yazılır."
| İbrahim Refik, a.g.e., s.43 |
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 08 May 2014 11:58:33
Câfer-i Sâdık Hazretleri buyurur:
“Öfke, her şerrin anahtarıdır.”[4]
Müʼmin, hayra anahtar, şerre kilit olmalıdır. İki uçlu bir bıçak gibi olan öfke ise, îmandan kaynaklandığında hayrın, nefisten kaynaklandığında şerrin anahtarı olur. Zira nefsânî öfkeler, aklı baştan gideren bir cinnet hâlidir ve ekseriyetle âkıbeti felâkettir. Müʼmin, öfkelenecekse, Allah rızâsı için, İslâm düşmanlarına ve günahlara öfkelenmelidir. Nefsinden doğan öfkesini ise, dâimâ dizginlemeye gayret etmelidir.
Hazret-i Ali -Radıyallâhu Anh-’ın Allah için cenk ettiği bir kâfiri tam öldürecekken, o kâfirin can havliyle yüzüne tükürmesi karşısında, onu öldürmekten vazgeçmesi hâdisesi, bu hususta en güzel misallerden biridir. Îmânın kazandıracağı ince anlayıştan henüz mahrum bulunduğu için, Hazret-i Aliʼnin bu esrârengiz davranışına bir türlü akıl erdiremeyen adam, ölmeyi-öldürmeyi unutup hayret ve dehşet içinde sorar:
“–Yâ Ali! Beni tam öldürecekken niye durdun? Ne oldu ki, şiddetli bir hiddetten, târifsiz bir sükûna geçtin? Bir şimşek gibi çakmakta iken bir anda sâkin bir hava gibi duruluverdin. Bu ânî değişikliğin hikmeti nedir? Bu hâlin bana bir muammâ oldu.” der.
Hazret-i Ali -Radıyallâhu Anh- şu cevâbı verir:
“–Ben ancak Allah yolunda cihâd ederim. Allah düşmanlarının başını, yine O’nun rızâsı için vururum. Buna da aslâ nefsimi ortak etmem… Sen ise yüzüme tükürerek bana hakâret etmek, beni kızdırmak ve böylece nefsimi tahrik etmek istedin. Ben o an hiddete kapılsaydım, seni, nefsime tâbî olmak gibi, âdî bir sebeple öldürecektim. Hâlbuki ben, gururumu tatmin için değil, Allah rızâsı için gazâ ederim.”
İşte bu fazîlet karşısında o düşman kişi îmân ile şereflenir.
(Altınoluk Dergisi,2014 – Mayıs, Sayı: 339, Sayfa: 032)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 May 2014 17:49:33
> Peygamber efendimiz demiştir ki birisi öldüğünde
> akrabaları cenaze işleriyle meşgul iken,
> son derece güzel bir kişi gelir mevtanın başının
> yanında durur.
> Kefenlendiğinde kefen ile merhumun göğsü arasına
> girer. Definden sonra herkes evine döner.
> Münker ve Nekir adlı iki özel melek gelir, öleni
> kişisel mahremiyet içerisinde imanı hakkında
> sorgulayabilmek
> üzere göğsünde
> *duran güzel kişiyi ayırmaya çalışır.
> Güzel kişi der ki “O benim refakatim, O benim
> dostumdur, hiçbir şekilde Onu yalnız bırakmam.
> Eğer siz sorgulama için görevlendirildiyseniz,
> görevinizi yapınız. Onun cennete girmesini kabul
> ettirinceye kadar terk edemem.
> Sonra ölmüş arkadaşına döner der ki, “Ben, bazen
> yüksek sesle bazen de kısık sesle okuduğun Kur’anım.
> *Endişe etme, Münker ve Nekirin sorgusundan sonra
> üzüntü duymayacaksın.
> Sorgulama bitince güzel kişi Onun için Meleul Aladan
> (semadaki meleklerden) misk kokusuyla bezenmiş bir
döşek hazırlar.
Allahın Resulu (SAV) demiştir ki:
*Hesap gününde ne bir Peygamber, ne de bir
melek, Allahın indinde Kur’andan daha imtiyazlı bir
şefaatçi olamayacaktır.
*Lutfen bu hadisi herkesherkese gönderiniz,çünki
Resullah(SAV) demiştir ki:bir beyit dahi olsa benden olan
bir bilgiyi iletiniz.
Allahın lütfu hepimizin üzerine olsun
AMİN........
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 09 May 2014 06:31:19
ÇOK ANLAMLI
İbretlik Bir Hadise... Delinin biri camiye girer, belli ki namaz
kılacak.
Ama oturmaz, meraklı ve şaşkın
gözlerle etrafı süzer-dolanır..
... Bir oraya, bir buraya her köşeye
dikkatlice bakar ve hızla çıkar gider.. Az sonra sırtında bağlanmış odunlarla
tekrar gelir camiye ve tam namaza
başlamak üzere olan cemaatle birlikte
saf tutar..
Ama sırtındaki odunlarla güç bela bitirir
namazını. Eğilip kalktıkça yere düşen odunlar,
çıkardığı ses vs. derken, tabii cemaat de
rahatsız olmuştur bu durumdan..
Nihayet biter namaz, bitmesine ama her
kafadan bir ses çıkar..
Herkes kıpırdanmaya, adama söylenmeye başlamıştır bile..
İmama kadar ulaşır sesler, hafiften
tartışmalar.. İmam aynı mahalleden, bilir az çok
garibin halini, şefkatle yaklaşır
meczubun yanına ve der ki: “Oğlum böyle namaz mı olur, sırtında
odunlarla, sen ne yaptın?
Hem kendini hem de çevreni rahatsız
ettin bak, bir daha namaz kılmaya
yüksüz gel olur mu?” Bunu duyan meczub melül-mahzun,
ama manalı bir bakışla sorar “Âdetiniz böyle değil mi?” “Ne âdeti?!” der Hoca.. Cemaat da toplanmış, merak ve
şaşkınlıkla olayı izlemektedir o sıra.. Der ki meczub bu kez: “Hocam ben namaz kılmak için girdim
camiye, şöyle kendime uygun bir yer
ararken içeridekilere baktım, gördüm ki
herkesin sırtında bir şeyler var.
Zannettim ki adet böyledir, ben de şu
odunları yüklendim geldim işte, neden kızıyorsun? Kızacaksan herkese kız, tek
bana değil! Hoca şaşırır: “Benim sırtımda da mı
var?” der.. “Evet” der meczub, “Hepinizin sırtı
yüklü!”.. Cemaatte ise hafiften “deli işte!”
manasına,bıyık altından gülüşmeler
başlamıştır.. Meczub bu kez öne atılır ve tek tek
cemaati işaret ederek, saf bir çocukça,
heyecanla bağırır: “Bak bunun sırtında mavi gözlü bir
çocuk, bunda kocaman bir elma ağacı
vardı.. Bunda kırık bir kapı, bunda bir tencere
yemek, bunda kızarmış tavuk, şunun
sırtında yeşil gözlü esmer bir hatun,
bununkinde de yaşlı annesi vardı!..” Sonra iki elini yanlarına salar başını
sallar ve umutsuzca; “ Boş yok, boş yok hiç!..diye tekrarlar. O böyle söyleyince, herkes dehşet
içinde şaşkınlıkla birbirinin yüzüne
bakar! Aynen doğrudur dedikleri çünkü;
Kimi doğacak çocuğunu düşünüyordur
namazda,
kimi bahçesindeki meyve ağaçlarını,
biri onaracağı kapıyı,
diğeri lokantasında pişireceği yemeği.. Biri açtır aklında yiyeceği tavuk,
birinin sırtında sevdiği kadın,
diğerinde de bakıma muhtaç annesi
vardır. “Peki söyle bakalım bende ne vardı?”
der, bu kez endişeyle Hoca.. O da der ki:
“Zaten en çok da sana şaştım hoca!
Sırtında kocaman bir inek vardı! Meğerse efendim, hocanın ineği
hastaymış, “öldü mü ölecek mi?” diye
düşünürmüş namazda... “Harâbât ehlini hor görme sakın,
defineye mâlik viraneler var.”
Bildirince bildiren, yüreği olan görüyor
elbet..."
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 12 May 2014 21:52:14
Bir gün Hazret-i Mevlânâ Hazretleri’nin huzuruna birbirlerine dargın iki kişi getirirler. Mevlânâ hazretleri onlara bir an önce barışmalarını söyler ve şu örneği verir:
“Allah bazı insanları su gibi lâtif, mütevazi, daima aşağıya doğru akan ve yumuşak huylu yarattı. Bazılarını da toprak ve taş gibi sert mizaçlı yarattı.”
“Su toprağa karışır, meyvelerin büyümesini canlıların hayatlarını devam ettirmelerini sağlar. Böylece o sulardan ruhlara ve bedenlere gıda temin edilip menfaat sağlanır. Su toprağa gitmezse topraktan da sudan da lâyıkıyla istifade edilmez.”
“Bu arkadaşın toprak hükmünde olup, yerinden kalkmaz ve barışmazsa sen su gibi tevazu üzere ol ve onunla anlaş.”
“Herkes bilir ki, iki küs olan kimseden hangisi öbüründen önce davranırsa, Cennete ötekinden önce girecektir. Daha çok sevap kazanacaktır. Dolayısıyla bu barıştan her ikiniz de istifade etmiş olacaksınız.”
Biraz sonra her iki kişi de barıştılar.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 16 May 2014 18:07:05
Alıntı
Cehennem azabın ve sonsuz acıların olduğu yerdir. Tabi Cehennem kelimesi bile korkutmak için yeterli gelirken, günümüz insanlarının düştükleri çelişkili dünyevi hayatlar nedeniyle umursamaz bir hal almaktadır. Değerli kardeşlerim biz Müslümanlar inançlarımız gereği mükafatın bizlere Cennetle olacağını biliyor ve buna göre amel ediyoruz. Kötü amelin sonunda da Cehennemin olduğunu biliyoruz. Sizlere okumuş olduğum ve çok etkilendiğim bir Hadis-i Şerifi paylaşmak istiyorum. Cehennemi belki de en iyi tasvir eden Hadis-i Şeriflerden biridir. Cehennemi bırakın bir yere dibi ile ilgili olan bu öğüdün ne kadar ürküttüğünü bir düşünsenize. Bir taş atılıyor ve yuvarlanmaya başlayarak Cehennemin sonsuzluk çukuruna doğru sürüklenmeye başlıyor ve bu zaman olarak tam 70 yıl sürüyor.
İşte sizlere o Hadisi Şerif
Ebu Hureyre’den ( ra ) rivayet edilmiştir:
” Rasûlüllah’la beraber idik, bir ses duyduk. ” İşittiğiniz sesin ne olduğunu biliyor musunuz?” diye sordu. ” Allah ve Resûlü bilir” dedik. Bunun üzerine şöyle buyurdu: ” BU, Yetmiş seneden beri Cehenneme atılmış bir taştır. Bugüne kadar durmadan yuvarlanıyordu. Nihayet Cehennemin dibine düştü. İşte şimdi onun sesini işitmiş bulunuyorsunuz.”
( Müslim Rivayet etmiştir )
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 20 May 2014 12:57:15
Allah haramdan kaçanı korur
Ünlü hükümdar Timur'dan sonra yerine geçen oğullarından Şahruh (XV. y.yıl) babasının tersine bilime ve bilgine değer veren, dindar, halim, selim biriydi. Bilginlerle oturup kalkmaktan zevk alırdı. Şahruh'un çevresindeki bilgin kişilerden biri de Nimetullah Efendi idi. Aynı zamanda evliyadan olan Nimetullah Efendi'nin dilinden düşürmediği bir söz vardı: "Allah haramdan kaçanı korur" (Yani kişi haramdan kaçarsa Allah ona haram yedirmez, nasip etmez, demek istiyordu.)
Bu sözü sık sık tekrar eder, bununla biraz da hükümdar ve adamlarını uyarmak amacı güderdi. Şahruh da bunun her zaman mümkün olmayacağını, insanın bazen bilmeden de harama el uzatabileceğini ileri sürerdi.
Şahruh bir gün sarayında özellikle Nimetullah Efendi'yi ağırlamak üzere bir ziyafet düzenledi. Başta hükümdar ve Nimetullah Efendi olmak üzere davetliler sofraya oturdular. Baş yemek kehribar gibi kızarmış bir kuzu çevirmesiydi. Herkes gibi Nimetullah Efendi de iştahla yiyor, yedikçe "Allah haramdan kaçanı korur" sözünü tekrarlayıp duruyordu.
Hükümdar ve adamları da bıyık altından gülüyorlardı. Nihayet yemek bitti. Şahruh Nimetullah Efendi'ye sordu:
- Allah haramdan kaçanı her zaman ve her durumda korur mu?
- Evet korur, haramdan kaçana Allah haram nasip etmez.
- Ama hocam seni korumadı, sende bizimle birlikte haram yedin.
- Hayır, ben haram yemedim haramı siz yediniz.
- Boşuna iddia etme hocam, sofrada yediğimiz kuzuyu benim adamlarım çalmıştı, hırsızlık malıydı o...
- Olabilir, size haramdı, ama bana helaldi. Hükümdar lahavle çekti:
- Nasıl olur hocam, çalınmış bir kuzu bize haram, sana helal?
Nimetullah Efendi sözünü bağladı:
- Eğer inanmıyorsanız, kuzunun sahibini bulun sorun...
Gerçekten hükümdarın adamları çaldıkları kuzunun sahibini buldular. Yaşlı bir kadındı kuzunun sahibi. Kuzuyu çaldıklarını, pişirip yediklerini itiraf ettiler ve parasını ödemek istediklerini söylediler. Kadın parasını almayı reddetti ve kendilerine beddua etti.
- "Ben o kuzuyu parası için değil, bu havalide Nimetullah Efendi diye mübarek bir zat varmış, ona ikram etmek için yetiştiriyordum", diye açıklamada bulundu.
Çevrimdışı fraktal33
Uzman Üye
*****
3.349
6.441
Matematik Öğretmeni
# 21 May 2014 09:43:33
Hoşuma gitti paylaşayım dedim.
Uzun yıllar önce, uzaklardaki bir ülkede
'Bin aynalı dağ' denilen bir dağ vardı. Bu Dağın zirvesine
gerçekten de bin tane irili ufaklı ayna yerleştirilmişti.
Herkes zaman zaman bin aynalı dağa çıkıp,
ilginç öykülere şahit olmayı ve daha sonra
gördükleri hakkında arkadaşlarıyla konuşmayı isterdi.
Bir gün, bu ülkede yasayan küçük mutlu bir köpek,
bu dağı duydu ve oraya gitmeye karar verdi. Dağın eteğine ulaştı
ve sora da neşeyle yukarı tırmandı. Yorulmuştu, ama yeni şeyler
göreceği için keyiflenmiş ve yorgunluğunu çoktan unutmuştu.
Aynaların bulunduğu zirveye geldiğinde kulaklarını dikmiş, kuyruğunu
hızlı hızlı sallıyordu. Kocaman bir gülümseme gönderdi onlara.
Karşılığında bin tane kocaman sıcak ve dostane gülümseme aldı.
Mutluluğu kat kat artmıştı. Oradan bir türlü ayrılmak istemiyordu.
Türlü türlü sevinç ve dostluk hareketleri yapıyor,
yaptıklarının bin kat fazlasıyla karşılığını görüyordu.
Nihayet gün karadı ve oradan ayrılması gerektiğini anladı.
dağdan inerken kendi kendisine; "Burası harika bir yer!
Buraya sık sık geleceğim" diye düşünüyordu. Bu arada,
aynalı Dağın çıkışındaki anlamlı levhayı da okudu
ve mutluluğu bin kat daha arttı...
Ayni ülkede yaşayan başka küçük bir köpek daha vardı.
Ama ilki kadar mutlu değildi. Huysuz ve mutsuzdu.
O da o dağa gitmeye karar verdi. Dağın eteklerine kadar
gelip de yukarıya baktığında, şikayete başlamıştı bile.
Sızlana sızlana dağın tepesine kadar çıktı.
Yorgunluk ve kızgınlığa şimdi bir de korku eklenmişti.
Doğru ya, bu dağın tepesinde kendisini kim bilir hangi hırsızlar,
haydutlar bekliyordu! Aynaların olduğu alana yaklaşırken,
her an bir düşmanla karsılaşacakmış gibi başını öne eğmişti.
Kafasını kaldırıp da aynalara baktığında gözlerinde inanamadı.
Soğuk soğuk bakan bin tane köpek gözlerini onun üzerine dikmişti.
Güya onlardan korkmadığını onlara göstermek için hırlamaya,
dişlerini göstermeye başladı. Aynı anda korkunç görünümlü
bin köpek kendisine hırlayınca, korkudan ne yapacağını
bilemedi ve dağdan inerken kendi kendine; "Burası
korkunç bir yer! Buraya bir daha asla gelmeyeceğim." diyordu.
Huysuz köpek, o hızla ve korkuyla kaçarken,
aynalı dağ hakkında bilgi veren levhayı ve
üzerindeki yazıları görmemişti bile.
Levhada şöyle yazıyordu:
"Ey yolcular! Sakın aldanmayın, gördüğünüz görüntüler
sadece ve sadece sizin aynadaki yansımanızdır. Aynı şekilde;
hayatta başınıza gelen bütün olaylar size tutulmuş aynalardır.
Onlarda sadece kendinizi, kendi duygu ve düşüncelerinizi görürsünüz
seversen sevgi alırsın
nefret edersen nefret kazanırsın
küçük bir tebessümle kalplere huzur ve mutluluk verirken
suratınızı astığınızda bi o kadar huzursuzluk ve mutsuzluğu yaşar ve
yaşatırsınız.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 May 2014 23:11:19
Matador Alvora Munera kariyerine son verdi.
Öyle ki, yarışın son mücadelesinde gücünü yitiren Alvora yıkılır. Boğanın ona yaklaştığını görünce korkulu sonun yaklaştığını hissetti. Lakin boğa ona hiç bir şey yapmadı. Yarıştan sonra matador açıklamasında şöyle diyor: "Boğa gözümün içine bakarak bağırdı, böyle sadece bağırdı. Sırtına oklar batırdığım hayvan bana zarar vermedi, istese beni orada öldürebilirdi fakat sadece gözlerime bakıp bağırdı. Her hayvanda olduğu gibi onun gözlerinde de masumluk vardı. Yüreğimde adaletin hıçkırarak ağladığını işittim. Belki de bağışlanırdım, lakin itiraf edemedim. Kendimi dünyanın en vahşi mahluğu gibi hissediyordum.
.Bir padişah veziriyle ava çıkar. Tanınmamak için kıyafetlerini değiştirirler. Fakat vezirin bir âdeti vardır. Ne olay olursa olsun, (Efendim, bir hikmeti vardır) der. Padişah avını vuramayınca, (Efendim, üzülmeyin, bir hikmeti vardır) der. Padişah çukura düşünce, (Efendim üzülmeyin, bir hikmeti vardır) der. Padişahın gözüne bir çubuk gelerek, gözünü çıkarıp, kör eder. Vezir yine (Efendim, bunun da bir hikmeti vardır) der. Artık padişah dayanamaz, (Gözüm çıktı, hâlâ hikmeti vardır diyorsun, defol buradan!) der ve vezirini kovar.
Vezir ayrıldıktan bir müddet sonra, eşkıya o beldeyi basar ve padişahı yakalarlar. O her ne kadar, (Durun, ben padişahım) dese de, inanmazlar. Bir yere götürüp, (Bizim reisimizin bir adağı vardı. Bize, “Canlı olarak ilk yakaladığınızı adak olarak kesin” demişti. Onun için, şimdi seni boğazlayacağız) derler. Yere yatırırlar, tam kesecekleri vakit içlerinden biri, (Bunun bir gözü kör. Durun, körden kurban olmaz) der. Durumu reislerine sorarlar. Reisleri de, (O zaman bırakın onu, başkasını bulun!) der.
Padişah ölmekten kurtulup saraya gelince, (Hemen bana veziri bulun!) der. Vezir gelince, padişah özür diler. (Sen haklıymışsın, seni kovdum, ama yanlış yapmışım, hakkını helâl et) der. Vezir de, (Efendim üzülmeyin, kovmanızda da bir hikmet varmış. Beni kovmasaydınız sizin yerinize beni keserlerdi. Çünkü benim iki gözüm de sağlam. İyi ki beni kovdunuz) diye cevap verir. Padişah da, (Sübhanallah, seninle başa çıkılmaz) der.
Dolayısıyla her şeye üzülmek doğru değildir. İstediğimiz şekilde neticelenmeyen bir iş için, üzülmemeli ve üzerinde ısrar etmemeli. Onun da bir hikmeti vardır
Çevrimdışı HaYaLdi_BiTTi.
Yeni Üye
0
1
# 31 May 2014 11:56:46
çok güzel yazılar paylaşmıssınız emeğiniz için teşekkürler.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 31 May 2014 13:05:30
Bir savaşta, sahabe-i kiramdan biri, zorlu bir mücadeleye girmiş ve sonunda güç halle rakibini yere düşürüp kılıcını onun boynuna indirmek için kaldırmıştı. İşte tam bu sırada, yerde yatan adam, 'LA İLAHE İLLALLAH' (ALLAH'tan başka ilah yoktur) deyivermişti. Ancak bu iman belirtisi, kılıcın boynuna inmesini önleyemedi. Zira son anda ölüm korkusundan söylendiği açıktı.
Ne var ki bu olayı duyan Allah Resulü (sav) fevkalâde üzüldü ve çok nadir kızgınlıklarından birini gösterdi. Sahabi defalarca dedi ki:
- Ey Allah'ın Resulü, adam benimle sonuna kadar mücadele etti. Eğer becerebilseydi beni öldürecekti. Son anda söylediği tevhid kelimesi ölüm korkusundandı...
Efendimiz'in (sav) üç kere tekrarladığı cevap ne kadar ibretli, ne kadar hassas ölçülü ve ne derece düşündürücüdür:
- Kalbini yarıp baktın mı? Kalbini yarıp baktın mı? Kalbini yarıp baktın mı?
(Bkz. İbn Mace, "Fiten," 1; İ. Kesir, Tefsîru Kur'ani'l-Azîm, 1:539)
Evet, kimse kimsenin samimiyetini ölçmekle vazifeli değildir.
İmanda samimiyet ölçmek yetkisi hiç bir insana verilmemiştir.
Herkes kendi samimiyetini ölçmeli ve derecesini artırmaya çalışmalıdır. Zira ancak bundan sorumludur.
Vasıflı bir Müslüman, başkasının imanıyla, ibadetiyle ve ihlâsıyla uğraşmaz. Çünkü onun ilk ve en önemli düşmanı, daima kötülükleri emreden "Nefsi"dir. Dolayısıyla asıl savaşı, şeytanla işbirliği yapmış olan nefsine karşı verir.
Başkalarına hüsn-i zan besler. Ötekileri daima kendinden yüksek bilir. Ve hiçbir zaman yükseklik iddiasında bulunmaz. Bilir ki, "Ben yükseğim, yüceyim!" diyen, alçaktır. Çünkü İslâm ahlâkında iman, ibadet ve ahlakıyla övünmek düşüklük ve hastalıktır.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 01 Haz 2014 07:47:22
SONUNDA HERKES HAK ETTİĞİNİ ALIR
Bu olay 14 ekim 1998 de kıtalar arası bir uçuş esnasında gerçekleşmiştir.
"Bir kadın, uçakta zenci bir adamın yanında oturuyordu. Durumdan rahatsızlığını belli edercesine, hostesten başka bir yer bulmasını istedi, zira öylesine antipatik birinin yanında oturamazdı. Hostes, tüm uçağın dolu olduğunu fakat birinci sınıfta yer olup olmadıına bakacağını söyledi.
Diğer yolcular şaşkınlık ve tiksintiyle olayı izliyorlardı, bu kadının sadece terbiyesizliğine değil, bir de birinci sınıfta yolculuğu devam edeceğine şahit oluyorlardı. Zavallı adamcağız çok kötü bir durumda olmasına rağmen cevap vermemeyi tercih etti. Bu yüksek tansiyondaki durumda kadın, birinci sınıfta ve o adamdan uzak uçabileceğinden tatmin olmuş, hostesin dönmesini bekliyordu.
Birkaç dakika sonra geri gelen hostes, kadına:
"Çok özür dilerim geciktim.Birinci sınıfta bir yer buldum… Bu yeri bulmak biraz zamanımı aldı, sonra yer değişikliği için pilottan izin almam gerekiyordu. 'Hiç kimse sorun yaratan bir diğerinin yanında oturmak mecburiyetinde tutulamaz' dedi ve bu izni verdi."
Diğer yolcular kulaklarına inanamıyorlardı, bu esnada kadın da bir zafer kazanmış gibi yerinden kalkmaya hazırlandı. Aynı anda hostes, oturmakta olan zenciye dönerek:
"Beyefendi, sizi uçağın birinci sınıfındaki yeni yerinize götürmem için beni takip eder misiniz lütfen? Seyahat firmamız adına kaptan pilotumuz sizden böyle nahoş bir olay yaratan kimsenin yanında oturmak mecburiyetinde bırakıldığınız için çok özür diliyor."
Tüm yolcular hep birlikte, bu olayı iyi bir biçimde sonuçlandıran uçak personelini alkışlayarak tebrik ettiler.
O yıl, kaptan pilot ve hostes uçaktaki davranışlarından dolayı ödüllendirildiler. Aşağıdaki mesaj, tüm ofislere personelin görebileceği bir biçimde iletildi:
"İnsanlar onlara ne söylediğinizi unutabilirler. İnsanlar onlara ne yaptığınızı da unutabilirler. Ama insanlar, onlara kendilerini nasıl hissettirdiğinizi asla unutmazlar
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 01 Haz 2014 08:01:32
.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 01 Haz 2014 14:36:10
MÜTHİŞ BİR HİKAYE mutlaka okuyun..
Çocukları olmayan evli bir çift, hergün olduğu gibi yine tarlaya çalışmaya gitmişler.
Çalışırlarken bir yılan ile gelinciğin kavgasını izlerler,
Anne Gelincik yavrusunu yemesin diye kendini Yılana yem eder, ve Yılan çekip gider.
Yavru gelincik orada tek başına kalır. Kadın; bey yazıktır evimize götürelim besleyelim der ve eve götürürler.
Aradan zaman geçer bu çiftin çocukları olur ve tabi gelincikte büyümüştür evin bir parçası olmuştur.
Birgün bu çift acil tarlaya gitmeleri gerekiyor ama bebek evde uyuyor.
Erkek; bişey olmaz 5 dk'ya geliriz der ve sırtlanırlar küreklerini tarlaya giderler. Geldiklerinde kapıyı bi açarlar bide ne görsünler ? Gelincik ağzı kan revan içinde evin içinde dolaşıyor !
Bunu gören adam kan beynine sıçramış ve elindeki kürekle vura vura gelinciği öldürür.
Sonra bütün odalara bakarak çocuğunu arar ve bi bakarlar ki çocuk odasında mışıl mışıl uyuyor, bebeğin diğer yanına baktıklarında ise ölü bir yılan görürler ve anlaşılırki gelincik bebeği korumak için yılanı öldürür.
Adam dizleri üzerine çöker Aman Yarabbi ben ne yaptım nasıl böyle bir yanlış yaparım diye yıllarca kendini yer bitirir.
İşte önyargı böyle birşeydir. Lütfen sonucu görmeden yargılama yapmayınız.
Çevrimdışı eslemnurum
Uzman Üye
*****
10.560
26.280
# 01 Haz 2014 17:26:51
Bir gün, bir çiftçinin eşeği kuyuya düşer.
Adam ne yapacağını düşünürken, hayvan saatlerce anırır.
En sonunda çiftçi, hayvanın yaşlı olduğunu ve kuyunun da zaten
kapanması gerektiğini düşünür ve eşeği çıkartmaya değmeyeceğine karar
verir. Bütün komşularını yardıma çağırır. Her biri birer kürek alarak kuyuya toprak atmaya başlarlar. Eşek ne
olduğunu fark edince, önce daha beter bağırmaya başlar. Sonra, herkesin şaşkınlığına, sesini keser.
Birkaç kürek toprak daha attıktan sonra, çiftçi kuyuya bakar. Gözlerine inanamaz. Eşek, sırtına düşen her kürek toprakla müthiş bir şey yapmakta, toprağı aşağıya silkeleyerek yukarı çıkmasına basamak hazırlamaktadır.
Bir süre sonra, komşular toprak atmaya devam edince, herkesin şaşkınlığı altında eşek, kuyunun kenarından dışarı bir adım atıp, koşarak uzaklaşır!
Hayat üzerinize hep toprak atacaktır; her türlü pislik ile.
Kuyudan çıkmanın sırrı, bu pisliği silkeleyip bir adım yükselmektir.
Sıkıntılarımızın her biri bir adımdır. En derin kuyulardan bile yılmayarak, usanmayarak çıkabiliriz.
Silkelenin ve biraz daha yukarı çıkın.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 01 Haz 2014 19:16:41
KISSADAN HİSSE
Rahmetli babamın anlattığı,halk arasında farklı şekillerde de anlatılan bir hikaye geldi aklıma:
Vaktiyle ağanın biri çobana yüz koyun emanet eder otlatması için.Aradan uzun bir süre geçer. Çoban koyunları satar,kimini de kesip yer ve üstünü,başını yırtarak elinde bir deri ,perişan bir halde çıkagelir. Ağa koyunlarına ne olduğunu sorunca,çoban şöyle cevap verir:
Yağmur yağdı gök çatladı,
Yetmiş ikisinin ödü patladı.
Önden gitti baş toklu,
Arkasından beş toklu.
Onunu verdim kasaba,
Onunu da katma hesaba.
Kurt kaptı birisini,
Aha da getirdim birisinin derisini .
Ağa gerçeği bilir aslında,kızgınlığı çobanın yüzsüzlüğünedir. Bir bakraç(kova)yoğurdu çobanın başından aşağı döker ve ;
"Hesabını doğru verenin yüzü böyle ak olur" ,der.
Kıssadan hisse çıkarmak ta bize düşer.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Haz 2014 23:16:47
31-01-2014 Cuma günü sabah namazından sonra Ka'be'yi tavaf eden 22-23 yaşlarında Türkiyeli bir genç tavaf namazını kılarken secdede vefat etmiş ,uzun bir süre kimse vefat ettiğini farkedememiş, ancak sabah temizliği esnasında onu n vefat ettiğini anlamayan polis memuru kaldırmak isteyince durum anlaşılmıştır.İşte size muhteşem bir finalle dünya hayatına veda. Hem ka'be de Harem-i Şerifte,hem tavaftan sonra, hemde namazda secde halinde.
- Bize de böyle güzel ölüm nasip et YaRABB..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Haz 2014 06:37:03
Basra'nın velisi Hasan-ı Basri Hazretleri'ne 90'lık bir ihtiyar gelir:
-Ben tövbe ederek istikametimi düzeltmek için geldim, bana yol göster, der. Hasan Basri Hazretleri latife ile:
- 'Baba biraz geç kalmadın mı?' der. İhtiyarın cevabı manalı olur:
- Henüz güneş batıdan doğmadı, tövbe kapısı kapanmadı diye ümidimi kesmeden geldim, yanlış mı yaptım yoksa ümidimi kesmemekle?
Heyecanlanan Hasan-ı Basri Hazretleri:
- Hayır, hayır der, ümidinizi kesmemekle yanlış yapmadınız. Gerçekten de henüz güneş batıdan doğmadı, tövbe kapısı da kapanmadı. Buyurun birlikte tövbe istiğfar edelim, belki sizin kesilmeyen ümidiniz hürmetine bizim tövbemiz de kabul olur. Birlikte oturup tövbe, istiğfar ederler.
Demek ki, hangi yaşta olursa olsun tövbeden asla ümit kesilmemeli, bulunan ilk fırsatta tövbeye koşulmalıdır. Çünkü güneş henüz batıdan doğmamış, tövbe kapısı da kapanmamıştır. Ayette buyurulduğu üzere;
De ki: “Ey kendilerinin aleyhine aşırı giden kullarım! ALLAH’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Şüphesiz ALLAH, bütün günahları affeder. Çünkü O, çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.”
(ZUMER - 53)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Haz 2014 19:19:21
Bir selam, bir sevgi, bir güler yüz…
Sabah işe erkenden geldiğim bir gündü. Güneş yeni yükseliyordu ve hava serindi. İki çalışanın yolun bir köşesinde eğilip bir şeyler söylendiklerini fark ettim. Yaklaştım. Bir güzel kirpi kaldırım taşının üzerinde yan yatmış, zorlukla ve dengesizce soluyor gibiydi. Gelen geçen merakla yaklaştıkça kalabalık artıyor,”-Vah! –Ne olmuş ona? –Ne şirinmiş! –Birisi mi basmış? –Hasta mı? –Yaşıyor mu? –Ölüyor mu? –Zehirlenmiş mi? –Ne tatlı şey! –Vah zavallı! -Yavrum!” sözleri duyuluyordu.
Bir kirpi! Bizim gibi can taşıyor. Başına ne geldiyse yolda güçsüz düşüvermiş. Toparlanıp hayata tutunmaya çalışıyor. Yabani hayvan için yapabileceğimiz bir şey yok. Derdini bilmiyoruz ve çare olabilecek durumda değiliz. Kim bilir belki de doğal hayatı bozup zehirlememizin acısını çekiyor. Bıraktık kendi haline ve uzaklaştık.
Gün boyu o hayvanı düşünürken, kendi köşesinde derdiyle hayata tutunmaya çalışan insanları hayal ettim. Herkesin bir imtihanı var. İnsanlığın huzur ve ahlakına katkı sunmaya çalışan sorumlu insanlardan olabilsek de, herkes kendi derdiyle baş başa. Kimsenin Allah’tan başka bir gerçek koruyucusu ve kurtarıcısı yok. Her şey yüce Yaradan’ın huzurunda ve planladığı bir kader çerçevesinde yürüyor.
O kirpi için bir şey yapamadık diye vicdanım sızladı. Oysa çevremiz kendileri için bir şeyler yapmamız gereken insanlarla kaynıyor. Evlatlarımız, akrabalarımız, dostlarımız sorumluluk gösterip bir şeyler yapmamıza muhtaç! Bir selam, bir sevgi, bir güler yüz, bir öğüt, bir teşvik, bir yardım. İyi insanlar bir şeyler yapmayınca meydan kötü insanlara kalıyor. Yeryüzünde Allah’ın adaleti desteklenmeyince şeytanın zulmü yayılıyor. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 07 Haz 2014 11:47:33
MUTLAKA OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM !
Bir kadın, kapıdan dışarı çıktığında, bembeyaz sakallı üç ihtiyarın kendi evinin önünde oturduklarını görür.
-Ben sizi hiç tanımıyorum, der . Ama aç ve susuz olmalısınız. Lütfen içeriye gelin de sizlere bir şeyler ikram edeyim.
- Evin erkeği içerde mi? Diye sorar adamlar.
- Hayır, der kadın. Şu an evin dışında.
- O evde olmadığı sürece bizim bu eve girmemiz mümkün değil. diye cevap verirler.
Akşam olup kocası eve döndüğünde kadın olanları anlatır.
- Peki, onlara söyleyebilir misin, der adam. Ben evdeyim artık, bu eve gelebilirler.
Kadın dışarı çıkıp bu kişileri içeri davet eder.
Ama bu defa da;
- Hepimiz aynı anda içeri girmeyiz der yaşlı adamlar.
Kadın öğrenmek ister;
- Niye giremezsiniz ?
İhtiyarlardan biri açıklar:
- Onun adı ZENGİN, der bir arkadaşını göstererek.
Diğeri BAŞARI.
Ben ise SEVGİ . . .
Sonra ekler;
- Şimdi içeri gir ve kocanla konuş. Hangimizi evinizde istersiniz ?
Kadın içeri girip söylenenleri kocasına anlatır. Adam duyduklarıyla neşelenerek;
- Ne güzel, der. Madem öyle, Zengin’i içeri çağıralım ve evimizi zenginlikle doldursun .
Karısı itiraz eder;
- Canım, niçin Başarıyı çağırmıyoruz ?
Bu sırada, evin diğer köşesinde bulunan gelinleri konuştuklarını duyar. Koşarak gelir ve kendi fikrini söyler;
-Sevgiyi çağırsak daha iyi olmaz mı? Evimiz sevgiyle dolar !
- Gelinimizin teklifini dikkate alalım, der adam karısına. Dışarı çık ve bizim misafirimiz olması için Sevgiyi davet et.
Kadın dışarı çıkar ve yaşlı adamlara sorar;
- Hanginiz Sevgi idi? Lütfen içeri gel ve misafirimiz ol .
Sevgi ayağa kalkar ve eve doğru yürümeye başlar.
Fakat diğer iki yaşlı adam da onu takip ederler.
Kadın şaşırmış bir halde Zengin ve Başarı’ya sorar;
- Ben sadece Sevgiyi davet ettim, siz niye geliyorsunuz?
Zengin ve Başarı bir ağızdan cevap verirler:
- Eğer Zengin’i ya da Başarıyı davet etmiş olsaydın diğer ikisi dışarıda kalırdı. Ama sen Sevgiyi davet ettin .O nereye giderse biz de ardından oraya gideriz . . .
Çünkü nerede Sevgi varsa, orada Başarı ve Zenginlik de vardır...!
Çevrimdışı mozay
Üye
*
11
33
# 07 Haz 2014 21:43:11
Vermezse Mabut
Sultan Mahmut han, tebdili kıyafet yaparak bir kahveye girer. Yaşlı çaycıya herkesin tıkandı baba diye hitap ettiğini görüp, bu lakabın nereden geldiğini sorar.Çaycı anlatır:
— Bir gece rüyamda çeşmemin daha iyi akması için çomak sokup açmaya çalıştım. Çomak kırıldı, suyun akması iyice azaldı, uğraşırken temelli tıkandı, su hiç akmaz oldu. Bunu komşulara anlatınca, adım tıkandı babaya çıktı.
Sultan Mahmut han, vezire, (Bir ay, her gün bu adama bir tepsi baklava getirin. Her dilimin altına bir altın koyun) diye talimat verir.
Ertesi gün baklava gelir. Çaycı, (Baklavayı satayım da üç beş kuruş alayım) der. Bir Yahudi baklavayı rayiç fiyattan daha aşağı alır. Baklavayı yerken altınları görür. Yahudi bir şeyler anlamaya çalışır. Ertesi günü çaycıyı görüp, (Sana baklava getiren olursa ben yine daha yüksek fiyattan alırım) der. Yahudi her gün fiyatı artırarak almaya devam eder. Çaycı da, iyi para kazanıyorum diyerek baklavaya hiç dokunmadan satar.
Bir ay sonra, baklava getirme işi biter. Sultan, çaycı epey zenginlemiş diye düşünür. Padişah kıyafetiyle, çaycının yanına gelir. Çaycıda bir değişiklik olmadığını anlayınca, (Baklavaları ne yaptın?) diye sorar. O da, hiç birini yemeden sattığını söyler. Hazineden bir miktar altın vermek üzere, çaycıyı saraya davet eder. Sonra, (Şu küreği al, altınlara daldır, kürekte ne kadar altın kalırsa hepsi senin olsun) der. Çaycı heyecanlanır, daha çok altın almak için küreği daldırır. Aksine ters daldırdığı için küreğin üstünde bir altın kalır. Sultan (Demek nasibin bu kadarmış) der. Daha başka imtihana tabi tutarlar. Hiç birinden netice alınmayınca, sultan der ki:
— Vermeyince Mabut, neylesin sultan Mahmut!
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 09 Haz 2014 11:57:42
Îlâ-yı kelimetullah uğruna, hayatının büyük bir bölümünü cihad meydanlarında geçirmiş olan büyük sultan Gazneli Mahmud, husûsiyle Hindistan’a on yedi sefer düzenlemiştir.
“Put kıran” lâkaplı bu meşhur hükümdar, işte bu seferlerinden birinde çok şiddetli bir direniş ile karşılaşır. Zafere ulaşacağından bir an şüpheye düşer. Cenâb-ı Hakk’a içli içli yalvarırken, dudaklarından şöyle bir söz dökülür:
“–Ey Rabbim! Bu savaştan gâlip çıkarsam, aldığım bütün ganimetleri ihtiyaç sahiplerine dağıtacağım.”
Ve neticede Sultan Mahmud, Allâh’ın yardımıyla bu zorlu savaştan da gâlip çıkarak pek kıymetli ganimetlerle devletin başşehri Gazne’ye döner. Cenâb-ı Hakk’a vermiş olduğu söz dolayısıyla, vakit kaybetmeden, elde ettiği bütün ganimetleri, vaad ettiği gibi, yoksul, fakir, kimsesiz ve muhtaçlara dağıtmaya başlar. Fakat bunu haber alan bâzı vezir ve komutanlar Sultân’ın huzuruna çıkıp:
“–Aman Sultânım! Ne yapıyorsunuz? Bunca değerli ganimetler, altınlar, inciler fakir-fukaraya öylesine dağıtılır mı? Hem onlar bunların kıymetini nereden bilecekler? Üstelik devlet hazinesinin de bunlara şiddetle ihtiyacı var.” derler.
Sultan Mahmud, bunu Allâh’a verdiği sözün bir gereği olarak yaptığını, kendisi için bir adak olduğunu söylediyse de, huzuruna çıkan adamları yine itiraz ederler:
“–Efendimiz! En azından, önemsiz olanları dağıtın, değerli olanları hazineye ayırın. Zira bütün memleketin bunlara ihtiyacı var.” gibi türlü sözlerle Sultân’ın gönlünü bulandırıp onu yapmakta olduğu hayırdan vazgeçirmeye çalışırlar.
O devirde Gazne’de yaşayan ve ne pahasına olursa olsun doğruyu ve hakkı söylemekten çekinmeyen âlim ve fâzıl bir zat vardır. Sultan Mahmud onu huzuruna dâvet edip, durumu bir bir anlatır ve ne yapması gerektiğini sorar. O basîret ve firâset sahibi büyük zât, şu cevâbı verir:
“–Sultânım! Bunda kararsızlığa düşecek bir taraf göremiyorum. Aksine çok basit bir tercih karşısındasınız. Şöyle ki; «Eğer Allâh’a bir daha işinizin düşmeyeceğine inanıyorsanız, hemen adamlarınızın dediğini yapın ve bütün ganimeti, devletin hazinesine teslim edin. Ama Allâh’a tekrar ihtiyacınızın olacağını düşünüyorsanız -ki bütün kullar dâimâ O’na muhtaçtır- verdiğiniz sözü tutun, adağınızı yerine getirip ganimetleri ihtiyaç sahiplerine dağıtın!
.Ensar‘dan bir zat vefat etmek üzereydi. Alemlere rahmet Hz. Muhammed [s.a.v] Efendimiz de bu zatın yanında bulunuyor, onunla ilgileniyordu. Efendimiz [s.a.v] ölüm meleği Azrail‘in [a.s] geldiğini gördü ve aralarında geçen konuşmayı şöyle haber verdi.Resûlullah [s.a.v] , ölüm meleğine:
-Ey ölüm meleği, bu sahabeme yumuşak davran; şüphesiz o bir mümindir.“ Buyurdu. Ölüm meleği Azrail (a.s) şöyle dedi:
-Gönlün hoş, gözün aydın olsun; bil ki ben her mümine yumuşak davranırım. Ey Muhammed, şunu bil: Ben bir insanın ruhunu alınca, onun ailesinden birisi feryat ederse, ben ruh elimde olduğu halde adamın evinin kapısında durur ve “Bu feryat da ne oluyor? Vallahi biz bu kimseye zulmetmedik, ecelinin önüne geçmedik, kendisi için takdir edilen vakitten önce gelmedik. Onun ruhunu aldığımız için bir günaha da girmedik. Eğer Allahu Te-ala‘nın yaptığına razı olursanız, sevap alırsınız. Eğer üzülür ve kızarsanız, günaha girersiniz. Sizin bizi ayıplayacak bir durumunuz yok. Hem biz size daha çok geleceğiz. Siz kötü halden sakının, kötü ölümden sakının.“ Derim.
Ey Muhammed! Yer yüzünde köylü-şehirli, iyi-kötü kim varsa, ben her gün onları gözden geçiririm. Ben onların büyüğünü ve küçüğünü kendilerinden daha iyi tanırım. Vallahi Ya Muhammed, Allahu Teala‘nın izni olmadan ben bir sineğin canını almaya güç yetiremem.“
Bu hadisi nakleden Cafer b. Muhammed (rah) demiştir ki:
“Bana şu haber ulaştı: Azrail Aleyhisselam insanları namaz vakitlerinde gözden geçirir. Ölüm anında ruhunu almak için baktığında, eğer o kimse namazlarını muhafaza eden bir kimse ise, melek ona yakın durur, şeytanı ondan uzaklaştırır. Bu arada melek ona:
“Lâ ilâhe illallah Muhammedu‘r-Resûlullah“ sözlerini telkin eder. Bu, gerçekten büyük bir hâldir.“
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Haz 2014 06:58:20
Bir gün İbn Sina, bir münazara sırasında Ebu Said Ebu’l Hayr’a: ‘’Allah kâinatın neresinde?’’ diye bir soru sorar. Ebu Said bu soruya, Allah’ın mekândan münezzeh oluşuna bir misal olarak şu cevabı verdi:
‘’Ey İbn Sina! Sen hekimsin. Ruhun vücudunun neresinde olduğunu söyle, ben de sana Allah’ın kâinatın neresinde olduğunu söyleyeyim.’’
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Haz 2014 20:31:01
Allah, küçük şeylere büyük görevler yükler, gurura kapılanlara dersi, en acizlerle verir.
Aczini öğrenmemiş miydi, bir sivrisinekten Nemrud? Kabil almamış mıydı, ilk dersi bir kargadan?
Ebabil kuşları, Kâbe’yi yıkmak için gelen Ebrehe ordusuna, küçük gagalarıyla nasıl fırlatıyordu, küçük kızgın taşları!
Ya Sevr Mağarası’ndaki olay?
Örümcek ağı ile bir çift güvercin, küfrün gözlerini etmemiş miydi kör?
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Haz 2014 23:38:08
Bu sayfa üyelerinden cok genc bir arkadas ile tanistik.
Kendisi 1 yildir ailesinden gizli namaz kiliyor ve oruc tutuyormus.
Merak ettim, nasil olur da bugüne kadar annen baban hic anlamaz abdest alip namaz kildigini diye sordum.
"Kapiyi kilitleyip 7 kere YA HAFIZ diyorum, cok sükür bugüne kadar yakalanmadim, fakat bu ramazani nasil caktirmadan atlatacagim bilmiyorum" dedi.
Bir tarafta islama karsi olan anne baba, islami gizlice canla ba$la yasamaya calisan evlat.
Bir tarafta evladi namaza baslasin, tesettüre girsin diye yillardir yalvaran anne babalar, rahatligin kiymetini bilmeyen gaflet uykusunda olan gencler...
Imtihan dünyasi i$te...
Çevrimdışı aslı_80
Bilge Üye
*****
2.080
12.052
Öğrenci Velisi
# 18 Haz 2014 16:44:29
Bir gün genç bir adam Socrates’e gelir ve “İrfan ve bilgi kazanmak için yüzlerce mil yol yürüdüm... Öğrenmek istiyorum, bu yüzden sana geldim... Bana bilgi verir misiniz” diye sorar...
Socrates, “Gel beni izle” der ve sahile doğru yollanır...
Kendisi ve genç takipçisi suyun içinde yürürler...
Sonra Socrates yoldaşını yakalar ve başını suyun dibine batırır...
Genç adamın zorlu çabalarına rağmen hoca onu suyun altında tutar...
...
Nihayet, adamın direnme gücü tükenince, Socrates genç adamı sudan çıkarır, öğrenci adayını sahile yatırır ve pazar yerine döner...
Genç adam gücünü toplar toplamaz, Socrates’i bulur, ona:
“Sen bir öğretmen ve bilginsin” der kızgınlıkla ve protesto ederek
“Neden bana bu kadar kötü davrandın?...”
...
“Suyun içindeyken” diye sorar Socrates, “Her şeyden çok ne istedin?...”
“Hava istedim” der genç adam... Bunun üzerine Socrates şöyle söyler,
“-Bilgi ve anlayışı hava kadar istediğin zaman, kimseden bunu sana vermesini beklemeyeceksin... Buna her yerde ve her zaman sen sahip olacaksın...”
Çevrimdışı DORUK17
Üyeliği İptal Edildi
569
1.024
# 19 Haz 2014 14:16:26
Yoksul bir çift sofralarındaki çorbayı kaşıklarken önlerinde bir cin belirmiş," üç şey dileyin benden üçünü de hemen gerçekleştireceğim" demiş.adam hergün bol sulu çorbadan bıkmış ki; dileği "tabağımda bir sosis görmek istiyorum"olmuş. karısı kızmış "hay sosis burnuna yapışa emi".Tabaktaki sosis adamın burnuna yapışmış.üçüncü dilekleri de sosisten kurtulmak olmuş.
Anlık kararlardan sakınmak.
daha başka derslerde çıkarabilirsin.
Çevrimdışı aslı_80
Bilge Üye
*****
2.080
12.052
Öğrenci Velisi
# 23 Haz 2014 15:36:43
İYİ NİYET
İyi niyetli ve yardımsever bir arkadaşımla bir gün doğada gezinirken, kozasından çıkmaya çalışan bir kelebek gördük. Kelebek kozanın lifleri arasından sıyrılmaya çalışmaktaydı.
Yardımsever arkadaşım hemen kelebeğin imdadına koştu. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırdı ve kelebeğin fazla çabalamadan kozadan çıkmasını sağladı, Ancak kelebek kozadan kolaylıkla çıktıysa da, biraz çırpındı ve uçamadı.
Yardımsever arkadaşımın göz ardı ettiği gerçek şuydu: Kanatlar ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa hazırlanır. Kelebek kendini kurtarma çabalarıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenmekteydi.
Yardımsever arkadaşım, işini kolaylaştırarak kelebeğin güçlenmesine engel olmuştu. Kelebek hiçbir zaman özgürlüğü tanıyamadı; hiçbir zaman gerçekten yaşayamadı…
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Haz 2014 20:00:53
FAKİR HIRSIZ
---------
Medine'de kıtlık yaşanmaktadır. Aç bir Müslüman bir bahçeye girerek ağaçlardan hurma toplar ve yer. Fakat bahçe sahibi tarafından yakalanır. Dövülür ve yediği hurmalara karşılık olarak elbiselerine el konulur. Sonra da fakir hırsız, yanında kendini döven ve soyan bahçe sahibi olduğu halde Hz. Muhammed (asv)'in yanına gelir. Fakir hırsız gördüğü davranıştan ötürü bahçe sahibini şikâyet eder. Hz. Muhammed (asv) her ikisini de dikkatle dinledikten sonra bahçe sahibine döner:
"O cahildi, sen ona öğretmeliydin; o açtı, sen onu doyurmalıydın."
Bahçe sahibi önce fakir hırsızın elbiselerini iade eder, sonra da ona attığı dayağa bedel olarak kendi ambarından yüz seksen kilo buğday verir.
(Afzalur Rahman, Siret Ansiklopedisi, I/44.)
Çevrimdışı yavyil69
Tecrübeli Üye
****
172
811
1. Sınıf Öğretmeni
# 24 Haz 2014 20:09:17
Hz. İbrahim ve Karınca:
Nemrud, ona karşı gelen İbrahim peygamberin ateşte yakılması emrini vermiş. Meydanda odunlardan büyük bir yığın yapıp odunları tutuşmuşlar. O kadar büyük bir alevmiş ki bulutlara kadar yükselmiş. Bütün hayvanlar ateşten korkmuş kaçmış. Nemrud, ne güçlü bir kral olduğunu herkes anlasın, görsün istemiş. Nemrud’un askerleri İbrahim peygamber’i mancınıkla ateşin tam orta yerine atacaklarmış.
Bu sırada göklere kadar varan ateşe doğru bir karınca ağzında küçücük bir damla su ile telaşla gidiyormuş. Başka bir karınca onun bu telaşını görüp sormuş:
- Acele ile nereye gidiyorsun?
Telaşla yetişmeye çalışan karınca, ağzındaki bir damla suyu ellerinin arasına alıp cevap vermiş:
- Haberin yok mu? Nemrud, İbrahim peygamberi ateşe atacakmış. Meydana ateşin olduğu yere su götürüyorum.
Diğer karınca kahkahalarla gülerek demiş ki:
- Senin yanan büyük ateşten haberin yok mu? Ateşe hiç bakmadın mı? Ne kadar büyük, senin bir damla suyun ateşe ne yapabilir ki?
Bir damla su taşıyan karınca:
- Olsun, hiç olmazsa hangi taraftan olduğum anlaşılır.
Çevrimdışı yavyil69
Tecrübeli Üye
****
172
811
1. Sınıf Öğretmeni
# 24 Haz 2014 20:36:01
Göl Olmak:
Hintli Bir usta, çırağının mutsuz bir şekilde devamlı her şeyden şikayet etmesinden usanmıştır. çırağına bir ders vermek ister ve çırağını tuz almaya gönderir. Çırak, tuz almaya beni niye gönderdi diye şikayet ederek döner. Usta, bir avuç tuzu bir bardak suya atıp karıştırıp, içmesini söyler.
Çırak, tuzlu suyu içer içmez tükürmeye başlar.
Usta sorar:
- Tadı nasıl?
Çırak öfkeyle cevap verir:
- Tadı berbat, acı
Usta gülümser, çırağını kolundan tutar ve dışarı çıkarır. Az ilerdeki gölün kıyısına götürür ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyler. Suyu içen çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken, usta tekrar sorar:
- Tadı nasıl?
Çırak cevap verir:
- Tadı çok güzel, ferahlatıcı
- Tuzun tadını aldın mı?
diye sorar usta,
- Hayır suyun tadından başka tat almadım.
diye cevaplar çırağı. Usta, gölün yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturur ve şöyle der:
- Yaşamda kederler, sıkıntılar tuz gibidir, ne az, ne de çoktur. Sıkıntın olduğunda yapman gereken tek şey sıkıntı veren sorunla ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sorunlarla başa çıkarken sen de bardak gibi değil, göl gibi olmaya çalış.
Çevrimdışı z.taskulak
Tecrübeli Üye
****
142
366
Türkçe Öğretmeni
# 26 Haz 2014 14:49:43
İki öfkeli adam bir garibanı sürükleyip sokakta yürüyen kadı efendinin önüne yıkarlar. O mahallede yaşayan dört yaşındaki çocuk, arkadaşlarıyla birlikte olay yerine koşar. O iki kişi yere yığdıkları adamdan şikâyetçidirler. Davacılardan biri alelacele anlatmaya başlar:
— Efendim biz üç arkadaştık. Birlikte bir iş yaptık ve bu işten iyice bir para kazandık. Yalanı yok ya birbirimize itimadımız yoktu. Paramızı hepimizin güveneceği birine, yani buna emanet ettik ve altını çize çize, üçümüz birlikte gelmedikçe bu parayı hiç kimseye veremeyeceksin diye tembihledik. Ama o bize hıyanet etti.
Kadı yaka paça sürüklenen adama bakar:
— Doğru mu söylüyor bunlar?
— Doğru efendim ama eksik.
— Nasıl yani?
— Evet, bunlar dün akşam bana bir kese para bıraktılar ve birlikte gelmedikçe hiçbirimize verme dediler. Ancak henüz elli adım bile gitmeden içlerinden biri geri geldi ve altınları istedi. Uzaktan “bakın veriyorum” diye bağırdım, bu ikisi de kafa sallayıp “tamam” dediler. Söyleyin başka ne yapabilirim ki?
Kadı bu kez diğerlerine döner:
— Peki, buna ne diyeceksiniz?
— Onu da açıklayalım. Keseyi emanet edip giderken şimdi burada olmayan arkadaşımız aniden durdu. “Bütün paramızı emanetçiye bıraktık ama bu akşam ne yiyeceğiz?” dedi. Biz de harcanacak kadar bir şeyler almasına izin verdik. Hepsini alıp kaybolacağını nereden bilebilirdik?
— Hımmmm. Şimdi iş açığa çıktı. Arkadaşınız paraları alıp kaçtı desenize.
— Evet, ama biz emanet verdiğimiz adamı tanırız. Ona üstüne basa basa “üçümüz birlikte gelmedikçe verme” dedik mi, dedik. O da bunu kabul etti mi, etti. Uyanık olaydı da aldanmasaydı. Madem bir saflık yaptı, ceremesini çeksin, bedelini kesesinden ödesin.
Ödesin demek kolay ama adam o kadar parayı verecek güçte değildir. Zaten üzgün ve bitkindir. Ağlamamak için dudaklarını ısırır ve büyük bir teslimiyetle boynunu büker. Zor duyulan titrek bir sesle:
— Hatalıyım efendim der, cezama razıyım.
Hava bir anda emanetçinin aleyhine döner. Merhametli kadı gözlerini kısar, sakalını sıvazlar. Bir çıkış yolu arar… Arar ama nereye kadar? İşte tam bu sırada kalabalığın arasındaki küçük çocuk adamın elinden tutar:
— Ağlama be amca der, kendini niye üzüyorsun ki?
— Nasıl üzülmem be gülüm, başıma gelenleri duydun işte.
—Sen gel beni dinle ve de ki: Kese bende.
—Haydi, istediğin gibi olsun. Diyelim ki kese bende olsun.
—Emaneti almaları için bunların üç kişi birlikte olmaları gerekmiyor mu?
—Gerekiyor.
—Öyleyse söyle onlara getirsinler arkadaşlarını, alsınlar paralarını!
Ne berrak bir muhakeme ve ne müthiş bir zekâ değil mi? Eh yıllar sonra İmam-ı Şafi diye anılacak bir çocuk başka nasıl olabilir ki?
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 28 Haz 2014 17:15:17
MUHTEŞEM BİR HİKAYE / MUTLAKA OKU
Evlendiğimden beri annem evime ilk defa geliyordu. Daha önce eşya yerleştirmeye gelmişti ama bu başkaydı. Evimi güzelce temizleyip yemekleri yaptım. Öğleye 1 saat kalmıştı neredeyse gelir derken. Zil çaldı ve annem geldi.
Ev hediyesi diye birde hediye getirmişti. Paketi açınca şok geçirdim içinden kullanılmış sünger çıktı.
Sordum anneme senin yatak odandaki aynanın üzerinde duran sünger mı bu diye evet dedi. Evde temizlik bezleri vardı ama bunu da kullanırım dedim. Annem bunu kullan diye getirdim ama temizlikte kullan diye değil dedi.. Yaa peki nasıl kullanacağım dedim geçmişe sünger çekmek için kullanacaksın dedi. anlamamıştım.
Anneannem ve dedem hep kavga ederlermiş anneanneme dedem geçmişe bir sünger çek dermiş ama anneannem bunu hiç yapamazmış. Dırdırları ile dedemi bıktırırmış.
Peki neden kadınlar geçmişe sünger çekiyor da erkekler çekmiyor dedim anneme annem çünkü erkekler unutkandırlar geçmişi hatırlamazlar kadınlar ise hassastır kendilerini üzen hiçbir şeyi unutmaz aklına geldikçe acı çeker ve etrafındakilere de acı çektirirler dedi.
Anneannem de hatasının farkında olduğu ama düzeltemediği için anneme nasihat amacıyla onun ilk evlendiği zaman ev ziyaretine bu hediye ile gitmiş.
Bize yaptığın taze kuru fasulye ve pilavını afiyetle yedik karnımız doydu dedi. Ama bayat yemeği önümüze çıkarsan keyifle yiyemez tam doymadan kalkardık dedi. Evlilikte böyle bişey işte yavrum geçmiş konuları bayat yemek gibi ısıtıp getirirsen bir kaç ısıtmadan sonra tadı kaçar karın doyurmaz hale gelir. Ama geçmişe sünger çekersen tadınız hiç kaçmaz .
Çevrimdışı zuli
Tecrübeli Üye
****
94
140
# 28 Haz 2014 17:22:35
Hacile hocam ne kadar güzel bir hikaye gönlüne sağlık inşallah uygulamayı basaririm
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Haz 2014 09:08:40
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi dahiliye uzmanı Sibel Boyvada’ya 1999 yılında bir hasta gelir, yaşlı bir köylü teyze. Hastane tıklım tıklım kalabalıktır. Sibel, hastayı muayene eder ; kesin teşhis için bazı tahliller gereklidir. Kadına gerekli talimatları verir, “ Şu, şu tahlilleri yaptır, gel” der. Yaşlı teyze başını öne eğer, ve konuşmaz. Sibel tekrar “ Hadi teyzeciğim bu tahlilleri yaptır, gel, ben sana gerekli tedaviyi başlatacağım.” Der. Teyze başını yerden kaldırır, ağlamaya hazır gözlerle “ Doktor hanım, benim köye dönecek param yok. Nasıl yaptırayım o tahlilleri?” deyince, Doktor Sibel ‘in yapacak birçok işi olmasına rağmen, bırakır işini, alır teyzeyi koluna, koridor koridor dolaşırlar tahlilleri tamamlarlar.
Tekrar dahiliye bölümüne gelirler. Sibel gerekli ilaçları yazar, tedavisi için gerekli tembihleri de yapar.
Bu Egeli yaşlı köylü teyze, doktor hanımı dinlerken hep gözleri yerdedir.
Tam teyze gidecekken, Sibel’in aklına “yol parası” lafı gelir. “Teyze, al bakalım bu parayı” diyerek köye gitmesine hayli hayli yetecek bir para verir. Teyze önce almak istemez; ama sonra “ Yavrum, köye dönecek param yoktu, sağ ol, Allah senden razı olsun kızım” diye teşekkür üzerine teşekkür ederek ayrılır.
Dr. Sibel, sıra bekleyen onlarca hastayla ilgilenmeye, muayenelerine devam eder.
Aradan bir saat kadar bir süre geçer. Sibel bir bakar ki teyze kan ter içinde, kalabalığı yarmış, oflaya pofluya geliyor. Ege Üniversitesi Hastanesi’nden Bornova anayolu o yaşta bir hanım ,için az buz bir yol değildir.
Sibel şaşkın, herhalde bir kağıdını veya reçetesini unuttu diye düşünür. “ ne oldu teyze?” diye sorar.
Teyzenin yüzünde koca bir gülümseme vardır bu sefer.
“Kızım, ben anayola çıktığımda bir köylüme rastladım. Meğer o, minibüsle zaten köye dönüyormuş. O beni köyüme götürecek. Sen paranı al kızım. Çok sağ ol. “
Bu sefer Sibel Boyvada’nın gözleri dolar. Teyzeyi öper, koklar gönderir.
O akşam Allah’a dua eder, hala dürüst insanlar var olduğu için.
Sibel Boyvada, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde çok başarılı bir doktor. Aslında beni bu başarısı pek ilgilendirmiyor.
İnsanlara yardım etmek için yeşil gözlerinin ardında hep bir ışık var, o ilgilendiriyor. Çok insan tanıdım gözlerinde hiç o ışık yoktu. Gözünde o ışık olanları hep tanırım, azdırlar; ama hayatınızı aydınlıkla doldururlar. Belki de hepimizin kalbinde o ışık var; ama yavaş yavaş söndürüyorlar. Olanların da gözlerinden dışarı yansımıyor.
Allah’ım, sen çocuğumun kalbine de o ışıktan yerleştir. Gözlerinden dünyaya yansımasını ise, bana bırak. Söz veriyorum, gözüne o bulanık perdenin inmemesi için çok çalışacağım.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Haz 2014 21:45:44
Ya bizim de komşumuz açsa?
“Yemek sofrasındayız. Bir yandan yemeğimizi yiyor, diğer yandan anlatılanlar üzerinden kopan kahkahalar duyuluyor. Bir ara yanımdaki arkadaş eşinin de aralarında bulunduğu birkaç hanımın fakir bir komşuya yardım edişlerinden söz ediverdi.
İşsizmiş, çocukları varmış, kimsesi yokmuş, fakirmiş. Buzdolabında ne var diye bakmışlar, sadece dört tane zeytin bulmuşlar. Evdeki bütün yiyecek buymuş. Ansızın sesler kısıldı, bakışlar dondu ve konuşmanın akışı yardımlaşmanın önemine dönüştü.
O an iki anne canlandı zihnimde. Birisi çocuğuna burs arıyordu; ama evleri, arabaları ve bir de az çok geçindiren bir maaşları vardı. Diğer anneyi ise kocası terk etmiş, dilenmekten utandığı için kapandığı bir bodrumda, bebeğiyle birlikte aç geçen aylardan sonra bulunmuş. Anne de bebek de bir deri bir kemik; hayatla bağları ha koptu, ha kopacak.
İnsanları aç ve çaresiz bırakanlara öfke duyuyor vicdan; ama olup bitenleri üzerine alınıyor mu? Akrabalık ve komşuluk olmazsa insan insanın halini nereden ve nasıl bilecek? Asıl muhtaç kimse, onurunun dilenmesine izin vermediği kimsesiz ve fakir kimsedir. Birisi köşesinde aç ve çaresiz kalmışsa, onun bütün akraba ve komşularının mallarına el koymak adalet olurdu. Buzdolaplarımız ağzına kadar dolu ve bayat ekmeklerimiz çöpe giderken, evinde dört zeytinle günü geçirmenin ümidindeki komşunun hesabını nasıl vereceğiz?
Bilhassa bu mübarek Ramazan ayında daha çok düşünmeliyiz, çevremizi gözlemeliyiz, yardım vakıflarını hatırlamalıyız. Akrabalarımızdan ve komşularımızdan haberimiz var mı? Allah kimseyi aç ve çaresiz bırakmasın. ‘Hayır; siz yetime ikram etmiyorsunuz. Yoksulu doyurmaya birbirinizi teşvik etmiyorsunuz.’ (Fecr 17-18) ayeti bizi uyarıyor. Ürperiyoruz. Rabbimiz bize hayır kapılarını açsın ve bize razı olacağı iyilikler yapmayı nasip eylesin. Dr. Muhammed Bozdağ
.Ferideddin-i Attar, Mantık Al-Tayr adlı mesnevisinde
Aşk ve Zillet (2)
Şeyh-i San'an kimdir?
Şeyh-i San'an zamanın piriydi. Yüceliğinin dengi yoktu. Haremde kemal sahibi dörtyüz dervişiyle tam elli yıl şeyhlik etmişti.
Dervişleri de aynen kendisi gibiydi: gece gündüz riyazette bulunurlar, bir an bile dinlenmezler, istirahat etmezlerdi.
Hem ameli vardı, hem ilmi. Meydandaki şeyhleri de bilirdi, gizlileri de keşfederdi, sırlara da mahremdi. Elliye yakın haccı vardı. Bütün ömrünce umre eder dururdu. Namazının orucunun haddi hesabı yoktu. Hiç bir sünneti terketmezdi.
Huzuruna gelen yol kılavuzu erler, kendilerinden geçerler de öyle gelirlerdi. O mana eri, kılı kırk yarardı. Kerametlerde de kuvvetliydi, rütbe ve makamlarda da. Kim hastalanır, gevşekliğe düşerse nefesiyle iyileşir, kuvvetlenirdi. Hülâsa neşe çağında da, gam zamanında da halka rehberdi. Alemde bayrak gibi yücelmiş, şöhret bulmuştu.
Şeyhin Rüyası:
Şeyh, kendisini, kendisiyle sohbet edenlerin ulusu görmekle birlikte, birkaç gece biteviye bir rüya görüyordu. Rüyasında, haremden göçmüş, Rum ülkesinde yurt tutmuş, durmadan bir puta secde ediyor.
O âlemin uyanık eri, bu rüyayı görünce eyvahlar olsun, dedi, şimdi tevfik Yusuf'u kuyuya düştü, yolumuz aşılması güç bir bele çattı! Bilmem bu dertten canımı kurtarabilecek miyim? İmanımı kurtarsam canımı terkederim. Dünyada bir tek adam yoktur ki, yolda böyle sarp bir geçide rastlamasın! Yoldaki bu sarp geçidi aşarsa, yolu aydınlanacak, gideceği yeri görebilecekti. Fakat o geçidin ardında kalırsa belâlara uğrayacak, yolu uzayıp duracaktı.
Nihayet o bilgi sahibi üstad, dervişlerine dedi ki: "Bir işim düştü, Rum ülkesine hemencecik gitmem gerek, gideyim ki, şu düşün tabiri nedir, meydana çıksın." Böylece itibar sahibi dörtyüz dervişi de ona uydu, beraberce yola düştüler. Kâbe'den Rum ülkesinin bir ucuna kadar vardılar. Bütün Rum ülkesini baştan aşağı dönüp dolaştılar. Günün birinde bir yüce yapının önünden geçiyorlardı. Üst kattaki bir pencerenin önünde bir kız oturmuştu. Ruhânî sıfatlı bir gâvur kızıydı bu. Ruhullah yolunda yüzlerce bilgiye sahip olmuştu.
Rum Kızının Güzelliği:
O, güzellik göğünün en yücesine varmış bir güneşti. Zevali olmayan bir güneş.. Güneş, onun yüzünün aksini görüp kıskanmış da sararıp kalmıştı. O dilberin zülfüne gönül veren o zülfün havasıyla zünnar bağlardı. Velhasıl o güzelliğin teferruatını anlatmak uzun sürer. Yüzünde güneş parlaklığı vardı. Siyah saçlarını bu parlak yüze peçe yapmıştı. Peçe altından yüzünü gösterince, Şeyh kemiklerine, iliklerine kadar ateşlere yandı, gönlü sevda ateşiyle dumanlar içinde kaldı.
Aşk ve Zillet (3)
Şeyhin aşkı:
Rum kızının güzelliği Şeyhi elden ayaktan çıkardı, ele avuca gelmez oldu. Kızın sevgisi can ülkesini yağmalamış, zülfünden imana küfürler yağdırmıştı! Şeyh imanını verdi, Hıristiyanlığı kabul etti. Takvayı sattı, rezilliği satın aldı. Dervişler onu böyle perişan görünce işi anladılar, öğüt verdiler, ama fayda etmedi. Çünkü derdinin dermanı yoktu. Perişan âşık nasıl olur da söz dinler? Dermanı bile yakıp yandıran dert, nasıl olur da dermanı kabul eder? O uzun günde, Şeyh, akşama kadar ağzı açık hayran bir halde gözlerini pencereye dikti, öylece bakıp kaldı. O gece sevgisi birken yüz oldu, tamamiyle kendinden geçip gitti. Kendinden de geçti, âlemden de. Başına topraklar saçtı, feryat ve figana koyuldu. Ne uykusu kaldı, ne kararı. Sevgiden kıvranmakta, ağlayıp inlemekteydi. "Yarabbi, bu gecenin gündüzü yok mu? Yoksa feleğin ışığı olan güneşin ziyası mı kalmadı? Aşk sevdasıyla yanmaktayım, sevginin hücumuna karşı durmaya takatım yok!" diye dövünüyordu. Ömür nerde, sabır nerde, baht nerde, akıl nerde, el nerde, ayak nerde, sevgili nerde, gün nerde bilemez oldu. Bir dostu: "Ey uluların şeyhi, kalk, bu vesveseden yıkan, arın!" dedi. Şeyh ona: "Bu gece ciğer kanıyla yüzlerce defa yıkanıp arımdım a bihaber!" diye cevap verdi. Bir başkası: "Tövbe et!" dedi. Şeyh de ona: "Namustan, halden tövbe ettim; şeyhlikten, olmayacak şeylerden tövbe ettim." diye cevap verdi. Bir başkası: "Tesbihin nerde? İşin tesbihsiz nasıl düzelir?" dedi. O da: "Belime zünnar bağlayabilmek için elimden tesbihi attım." cevabını verdi. Namazı hatırlatana: "O sevgilinin mihrap olan yüzü nerde ki? Onun yüzünü görmedikçe namazım ne işe yarar?" dedi. "Pişman olmayacak mısın?" diye sorana da: "Bundan fazla pişmanlık mı olur, neden daha önce âşık olmamışım ki? Yolumuzu vurup kesen şeytan ne de güzel vurup kesmekte, bizi ne de güzel azdırmakta, söyle vursun, durmasın!" dedi. Kendisine öğüt verenlerin herbirine bir cevap yetiştirdi, dedi ki: "Ben adtan, sandan çoktan geçtim, ar, namus şişesini çoktan taşa çaldım. Gâvur kızının rızasından başkasını istemem, o
ndan başkasının incinmesine aldırmam. Kâbe olmazsa, kilise hazır; ben Kâbenin akıllısı, kilisenin delisiyim. Cehennem yoldaşım olsa yedi cehennem bile bir âhımdan yanıp kül olur. Yüzü cennete benzeyen sevgili olduktan sonra, bana cennet lâzım olsa, sevgilinin yüzü yeter!" Ona Tanrı'dan utanmasını söyleyene de: "Beni bu ateşe Tanrı attı, kendimi nasıl kurtarabilirim?" dedi. Dervişler ona söz geçiremeyeceklerini anladılar. Şeyh halvete çekildi, sevgilinin civarına yerleşti, o mahallenin köpekleriyle arkadaş oldu. Bir aya yakın oralarda kaldı. Sevgilinin kapısının eşiği ona yastık olmuştu. Kız, şeyhin kendisine âşık olduğunu anladı. Feryatlar içinde ona aşkını ilân etti. Kız da ona: "A kocamış kişi, utan, sen kendine gayri kâfur ve kefen tedarikine bak!" dedi. Fakat kız da ona laf anlatamayacağını anladı ve şeyhe: "Eğer sen bu işin eriysen dört şeyden birini yapmalısın: ya puta secde edersin, ya Kur'an'ı yakarsın, ya şarap içersin, yahut da imandan geçersin." dedi.
Şeyh: "Şarap içmeyi kabul ettim, öbürleriyle işim yok benim. Güzelliğini seyrede ede şarap içerim" dedi.
Aşk ve Zillet (4)
Şeyh şarap içiyor:
Şeyh, şarap içmeyi kabul edince, sevgilisi ona: "Sevgilisiyle aynı renge boyanmayanın sevgisi, renkten, kokudan başka bir şey değildir, dedi, eğer gerçekten âşıksan Müslümanlıktan el yumalısın!" Şeyh sevgilisinin elinden şarap kadehini aldı, içti. İçtiği anda da, hıfzındaki Kur'an silindi, geriye ondan kuru kelimelerden başka bir şey kalmadı. Sarhoş oldu. Sevgilisini de elinde kadehiyle sarhoş görünce onun boynuna sarılmak istedi. Kız: "Takva ile aşk uyuşmaz, aşkın sonu kâfirliktir, bunu unutma! Benim gibi kâfir olursan kolunu boynuma dolar, beni kucaklarsın." dedi. Şeyh kimseden perva etmedi, Hıristiyanlığı kabul etti. Şeyhi kiliseye götürüp zünnar kuşandırdılar. Şeyh kıza: "Daha ne kaldı?" diye sordu. Kız: "Ey tutsak ihtiyar, dedi, benim mehrim ağırdır, sense yoksulsun." Şeyh, kıza: "Yalnız cennete gitmektense seninle cehenneme gitmek daha hoş." dedi. Kız: "Henüz istediğim gibi pişmeyen âşık, öyleyse mehir işini de bitirelim. Benim mehrim tam bir yıl durup dinlenmeden benim domuzlarımı gütmektir. Yıl bitti mi sana varırım." dedi. Şeyh itiraz etmedi. Kâbe pîri, uluların şeyhi tam bir yıl domuz çobanlığı yaptı. Herkesin içinde yüzlerce domuz vardır, biliyorsun. Ya domuzu yakıp yandırmalı, ya zünnarı kuşanıp kuru davadan vazgeçmeli. İçindeki domuzdan haberin yoksa mazursun, ama yol eri değilsin. Aşk ovasında domuzu öldür, putu yak! Bunları yapmazsan şeyh gibi aşka düş, rüsvay ol!
Hikâyenin Sonu:
Şeyh Hıristiyanlığı kabul edince Rum ülkesinde bir gürültüdür koptu. Dostları onu terkedip Kâbe'ye dönmeye karar verdiler. Kâbe'de onun dirayetli bir dostu vardı. Şeyhten yüz çevirenlerin halini görünce onlara dedi ki: "Mademki şeyh eline zünnar aldı, hepinizin zünnar kuşanması gerekti, hepinizin Hıristiyan olması gerekti. Yaptığınız münafıklıktan başka bir şey değil. Dostuna dost olan, dostu gâvur olsa beraberce gâvur olması lâzım. Aşk, zaten kötü ad san üstüne kurulmuş bir yapıdır. Kim bu yolda baş çekerse bu çekilişi, hamlıktandır. Hadi şeyhinizden çekindiniz, Tanrıya niyazdan niçin çekindiniz?" Böylece hepsi feryada koyuldu, kırk gün kırk gece ne uyudular, ne dinlendiler, ne yediler, ne içtiler. Dua ettiler. Kırkbirinci gün o temiz derviş rüyasında ay gibi Mustafa'yı gördü. Mustafa dedi ki: "Ey himmeti yüce derviş yürü, var.. Şeyhini bağdan kurtardım, himmetin tesir etti, şeyhini affettirdi." Dervişler ağlaya ağlaya koşup domuz çobanı olan Şeyh'in bulunduğu yere vardılar. Şeyh, uzaktan dervişleri görünce kendisini onların yanında nursuz, pirsiz gördü, utancından elbisesini yırttı, başına toprak saçtı. Tövbe etti. Tanrı tövbe ateşini parlattı mı, o ateş neyi bulursa yakar, arındırır. Şeyh gusletti, hikmet, esrar, Kur'an, Hadis bilgileri yeniden canlandı. Dervişlerle beraber Hicaz'a doğru yola düştüler. Şeyh bundan sonra o Hıristiyan kızın, rüyasında, güneşin kucağına düştüğünü gördü. Güneş dile gelip: "Hemen Şeyhin ardından koş, onun dinine gir, ey onu kirleten, yürü, onun yüzünden temizlen!" dedi. Şeyhe, kızın Hıristiyanlıktan vazgeçtiği âyan oldu. Dönüp kıza ulaştılar. Gördüler ki, kızın yüzü altın gibi sararmış, saçları yolun tozlarına bulanmış, ölü gibi yeryüzüne serilmiş. Kız Şeyhi görünce: "Senden utanıyorum. Artık perde ardında yanamam. Perdeyi attım. Bana Müslümanlığı telkin et de yola gireyim." dedi. Kızın hâli perişandı. Müslüman olup dedi ki: "Şeyhim, takatım kalmadı. Kederle dolu olan bu topraktan gidiyorum. Acizim. Beni affet, bana darılma. Elveda!" O ay yüzlü bu sözleri söyleyip candan el çekti, zaten yarı canı kalmıştı, onu da canana teslim etti. O, mecaz denizinden bir katreydi, gene geldiği hakikat denizine gitti. Aşk yolunda bunun gibi neler olur, neler; bunu aşkı bilen bilir.
Not: Şeyh-i Sa'na'nın hikâyesini A. Gölpınarlı'nın Mantık Al-Tayr çevirisinden kısaltıp özetledim, MEB; İst. 1990, s. 95-127.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 02 Tem 2014 16:08:42
Bir gün çok zengin bir adam oğlunu yanına alarak, insanların ne kadar fakir olabileceğini göstermek için bir köye götürdü.
Çok fakir bir ailenin evinde bir gün-bir gece geçirdiler.
Şehre dönerken baba oğluna sordu:
"Yolculuğumuzu nasıl buldun?"
"Çok güzeldi babacığım" diye cevap verdi.
"İnsanların ne kadar fakir olabileceğini gördün değil mi?"
"Evet"
"Peki ne öğrendin ?"
"Şunu gördüm" dedi oğlu;
"Bizim evde bir köpeğimiz, onların dört köpeği var. Bizim evde bahçenin yarısına gelen bir havuzumuz var, onların kilometrelerce uzunluğunda dereleri var. Bizim bahçede ithal lambalarımız, onların yıldızları var. Bizim terasımız ön bahçeye kadar, onların ki ise ufka kadar uzanıyor"
Ufaklık konuşurken, babası şaşkınlıktan tek kelime bile edemedi Ve;
çocuk ekledi:
"Ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için, teşekkür ederim babacığım !"
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Tem 2014 11:45:41
Eskiden kadin olmak daha kolaydi.
Kadinlar sadece evde olur, yemek yapar, cocuk bakarlardi.
Sadece esinin geliri dusukse kadincalisirdi ve calisan kadina acinirdi.
Kadin calisiyorsa, evine bakamayacagi dusunulurdu,
Zaten kadin bekarken calisiyor idiyse bile evlenince evinin kadini olurdu.
90'li yillara gelindiginde kadin sadece evde olmak istemedi, artik alismak ekonomik olarak ozgurlesmek istiyordu.
Once universite okumaya ,sonra calismaya basladi. Bu kadinin hosuna gitmisti.
Calisiyor, istedigi gibi harciyor, geziyordu.
Artik calisankadin evli olmak degil bekar olup gununu gun etmek istiyordu.
Yasasin ozgurluk...
Calisan kadin artik iskolik olmustu, calisiyor ve yuksekliyordu.
Zirveye ulasmisti. Bircok sirkette once orta kademe, sonra ustkademe yonetici kadin oldu.
Doksanlarin sonuna gelindiginde sirketler yalniz ve iskolik 30lu yaslarinda kadinlarla doluydu..
Bu calisan kadina yetmedi, citayi biraz daha yukseltti.
Artik hem evli ve hem de basarili calisan kadin olmaliydi.
Calisan kadin etrafina bakindi. Basarili, parali koca adaylari gozden gecirildi..
Adaylardan kel, sisman ve kisa boylu olanlar hemenelendi.
Ince ruhl u, saraptan anlayan, 14 Subat'ta muthis surprizler
Yapabilen, kimsenin bilmedigi yerlerde basbasa tatillere goturen, yasamayi ceven ve bol bol espiri yapanlar hemen kapisildi.
Yurt disindan gelinlikler getirtildi. Otellerde muhtesem dugunler yapilip, Maldivler'e ya DA Bali'ye balayina gidildi.
Balayindan sonra calisan kadin hizla is basi yapti.
Gunduzleri toplantidan toplantiya kostururken artikaksam yemegini de dusunmeye baslamisti.
Aksam NE yenmeli, nereye gidilmeli, esinin gomlekleri, pantolanlari utulu mu, kiyafetleri kuru temizlemeciye gitti MI geldi MI, marketten alinacaklarin listesini cikar, is cikisi gital, eve gel, aksam yemegini hazirla....
Calisan kadin artik mutluydu. Gece yatagi sicacikti.
Uzulunce derdini paylasan, hastalaninca ona bakan, aglayinca destek olacak bir omuza, goz yaslarini silecek sevkatli ellere sahipti. 15 saat kosturmak kadina viz geliyordu. Etraf bu sekilde kosusturan, ev ile is arasi cift vardiya calisan Kadinla doluydu.
Zaman geciyordu. Calisan kadin 35 ine yaklasiyordu.
Biyolojik saati 'be bek, be - bek' diye uyari vermeye basladi.
Evet calisan kadin hemen cigliklar atmaya basladi 'Bebek de yaparim kariyer de ' diye...
Calisan kadinlar hemen sosyetik kadin dogumcularin randevularini doldurdular.
Calisan kadinlar ajandalarina ve islerinin temposuna uygun zamani secip hemen mikroenjeksiyonla bebek yapmaya basladilar.
1-2 ay sonra guzel haberler sirayla gelmeye basladi,calisan kadinlar hamileydiler.
Calisan kadin hem hamile, hem guzel olmak istedi.
Hemen diyetisyenlere kosulup, ozel hamile diyetleri alindi, bol bol kivi yenmeye baslandi. Eskisi gibi tatli, tursu, borek, Erik aserilmiyor, karpuz, kivi ve mango isteniyordu gecenin bir yarisi eslerden.
Calisan kadin cocugunu eski usul buyutmeyecekti. Hemen onlarca hamilelik, bebek buyutme kitaplari alindi, bir cok Internet sitesine uye olundu, Yoga ve Anne-baba kurslarina yazilindi.
Calisan hamile kadin artik gun gun takip ediyo rdu bebeginin gelisimini.
Bugun 43. Gun, bebegim uzum tanesi gibi... 59. Gun, parmaklari olustu... 89. gun, bugun ilk defa hickirdi... 210 uncu gunden sonra artik bebegin matematik zekasinin artmasi icin Mozart dinletilecek.
.. Sonunda mutlu gun geldi.
Calisan kadin artik anneydi. 3-4 aylik izinden sonra calisan kadin oldurucu diyetlerle zayiflayarak incecik bir sekilde isbasi yapmisti.
Artik basarili bir yonetici, iyi bir es ve Anne olarak 24 saat calisiyordu.
Bebek buyudukce, sosyallesmesi icin calisan kadin cumartesilerini cocuguna ayirdi. Artik tum anneler topluca etkinliklere katilmaya basladilar. Yas gunu partileri, tiyatrolar,piyano dersleri, basketbol, tenis ve yuzmekurslarinin biri bitiyor, digeri basliyordu.
Calisan kadina bu DA yetmedi. Artik hem calisiyor, hem iyi bir es olmaya gayret ediyor ve hem de annelik yapiyordu.
Calisan Kadin citayi birkez daha yukseltti.
O artik evinde katkisiz, saglikli ekmekler, receller yapmali, organik gidalarla, vitamini bol sebze yemekleri hazirlamali, cocuguna ve esine ozel gunlerde pastalar yapabilmeli, bu pastalari cok guzel su sleyebilmeliydi.
Butun calisan kadinlar yemek yapma kurslarina kosmaya basladilar.
Evlerine ekmek yapma makinalari aldilar,
Toplanti aralarinda bir birlerine yemek tarifleri vermeye basladilar, 'Dun nefis bir cavdarli ekmek yaptim, istersen tarifini vereyim 'Ben de hafta sonu harika bir pa sta yaptim. Evdekiler bayildi. Bir aksam gelin de size de yapayim' Bakalim calisan kadin bundan sonra citasini nereye yukseltecek?
Gelelim erkege...
Bu surec icerisinde çalisan erkek ise citasini hic yukseltmedi.
80 lerde, 90 larda ve 2000 lerde hep TV izliyor,birseyler iciyor ve maca gidiyordu...
NOT:
BU HIKAYEYI AKILLI BIR KADINA GONDERIN KI BU GUN GULUMSEMEK ICIN BIR NEDENI OLSUN!!!!
Çevrimdışı Misterno_17
Uzman Üye
*****
3.498
19.655
# 03 Tem 2014 11:47:57
Ablam biraz feminist duyguları ön plana çıkaran bi yazı gibi geldi bana
Erkekler okadarda değil hani...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Tem 2014 11:58:33
İstisnalar vardır elbet.
Çevrimdışı yoncalodi
Bilge Meclis Üyesi
*****
10.135
18.420
Müdür Yetkili
# 03 Tem 2014 12:18:04
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Eskiden kadin olmak daha kolaydi.
Kadinlar sadece evde olur, yemek yapar, cocuk bakarlardi.
Sadece esinin geliri dusukse kadincalisirdi ve calisan kadina acinirdi.
Kadin calisiyorsa, evine bakamayacagi dusunulurdu,
Zaten kadin bekarken calisiyor idiyse bile evlenince evinin kadini olurdu.
90'li yillara gelindiginde kadin sadece evde olmak istemedi, artik alismak ekonomik olarak ozgurlesmek istiyordu.
Once universite okumaya ,sonra calismaya basladi. Bu kadinin hosuna gitmisti.
Calisiyor, istedigi gibi harciyor, geziyordu.
Artik calisankadin evli olmak degil bekar olup gununu gun etmek istiyordu.
Yasasin ozgurluk...
Calisan kadin artik iskolik olmustu, calisiyor ve yuksekliyordu.
Zirveye ulasmisti. Bircok sirkette once orta kademe, sonra ustkademe yonetici kadin oldu.
Doksanlarin sonuna gelindiginde sirketler yalniz ve iskolik 30lu yaslarinda kadinlarla doluydu..
Bu calisan kadina yetmedi, citayi biraz daha yukseltti.
Artik hem evli ve hem de basarili calisan kadin olmaliydi.
Calisan kadin etrafina bakindi. Basarili, parali koca adaylari gozden gecirildi..
Adaylardan kel, sisman ve kisa boylu olanlar hemenelendi.
Ince ruhl u, saraptan anlayan, 14 Subat'ta muthis surprizler
Yapabilen, kimsenin bilmedigi yerlerde basbasa tatillere goturen, yasamayi ceven ve bol bol espiri yapanlar hemen kapisildi.
Yurt disindan gelinlikler getirtildi. Otellerde muhtesem dugunler yapilip, Maldivler'e ya DA Bali'ye balayina gidildi.
Balayindan sonra calisan kadin hizla is basi yapti.
Gunduzleri toplantidan toplantiya kostururken artikaksam yemegini de dusunmeye baslamisti.
Aksam NE yenmeli, nereye gidilmeli, esinin gomlekleri, pantolanlari utulu mu, kiyafetleri kuru temizlemeciye gitti MI geldi MI, marketten alinacaklarin listesini cikar, is cikisi gital, eve gel, aksam yemegini hazirla....
Calisan kadin artik mutluydu. Gece yatagi sicacikti.
Uzulunce derdini paylasan, hastalaninca ona bakan, aglayinca destek olacak bir omuza, goz yaslarini silecek sevkatli ellere sahipti. 15 saat kosturmak kadina viz geliyordu. Etraf bu sekilde kosusturan, ev ile is arasi cift vardiya calisan Kadinla doluydu.
Zaman geciyordu. Calisan kadin 35 ine yaklasiyordu.
Biyolojik saati 'be bek, be - bek' diye uyari vermeye basladi.
Evet calisan kadin hemen cigliklar atmaya basladi 'Bebek de yaparim kariyer de ' diye...
Calisan kadinlar hemen sosyetik kadin dogumcularin randevularini doldurdular.
Calisan kadinlar ajandalarina ve islerinin temposuna uygun zamani secip hemen mikroenjeksiyonla bebek yapmaya basladilar.
1-2 ay sonra guzel haberler sirayla gelmeye basladi,calisan kadinlar hamileydiler.
Calisan kadin hem hamile, hem guzel olmak istedi.
Hemen diyetisyenlere kosulup, ozel hamile diyetleri alindi, bol bol kivi yenmeye baslandi. Eskisi gibi tatli, tursu, borek, Erik aserilmiyor, karpuz, kivi ve mango isteniyordu gecenin bir yarisi eslerden.
Calisan kadin cocugunu eski usul buyutmeyecekti. Hemen onlarca hamilelik, bebek buyutme kitaplari alindi, bir cok Internet sitesine uye olundu, Yoga ve Anne-baba kurslarina yazilindi.
Calisan hamile kadin artik gun gun takip ediyo rdu bebeginin gelisimini.
Bugun 43. Gun, bebegim uzum tanesi gibi... 59. Gun, parmaklari olustu... 89. gun, bugun ilk defa hickirdi... 210 uncu gunden sonra artik bebegin matematik zekasinin artmasi icin Mozart dinletilecek.
.. Sonunda mutlu gun geldi.
Calisan kadin artik anneydi. 3-4 aylik izinden sonra calisan kadin oldurucu diyetlerle zayiflayarak incecik bir sekilde isbasi yapmisti.
Artik basarili bir yonetici, iyi bir es ve Anne olarak 24 saat calisiyordu.
Bebek buyudukce, sosyallesmesi icin calisan kadin cumartesilerini cocuguna ayirdi. Artik tum anneler topluca etkinliklere katilmaya basladilar. Yas gunu partileri, tiyatrolar,piyano dersleri, basketbol, tenis ve yuzmekurslarinin biri bitiyor, digeri basliyordu.
Calisan kadina bu DA yetmedi. Artik hem calisiyor, hem iyi bir es olmaya gayret ediyor ve hem de annelik yapiyordu.
Calisan Kadin citayi birkez daha yukseltti.
O artik evinde katkisiz, saglikli ekmekler, receller yapmali, organik gidalarla, vitamini bol sebze yemekleri hazirlamali, cocuguna ve esine ozel gunlerde pastalar yapabilmeli, bu pastalari cok guzel su sleyebilmeliydi.
Butun calisan kadinlar yemek yapma kurslarina kosmaya basladilar.
Evlerine ekmek yapma makinalari aldilar,
Toplanti aralarinda bir birlerine yemek tarifleri vermeye basladilar, 'Dun nefis bir cavdarli ekmek yaptim, istersen tarifini vereyim 'Ben de hafta sonu harika bir pa sta yaptim. Evdekiler bayildi. Bir aksam gelin de size de yapayim' Bakalim calisan kadin bundan sonra citasini nereye yukseltecek?
Gelelim erkege...
Bu surec icerisinde çalisan erkek ise citasini hic yukseltmedi.
80 lerde, 90 larda ve 2000 lerde hep TV izliyor,birseyler iciyor ve maca gidiyordu...
NOT:
BU HIKAYEYI AKILLI BIR KADINA GONDERIN KI BU GUN GULUMSEMEK ICIN BIR NEDENI OLSUN!!!!
çok güzel bir yazı,hacile öğretmenim teşekkürler
Çevrimdışı zuli
Tecrübeli Üye
****
94
140
# 03 Tem 2014 12:39:53
Yazınız süper ....sonuna kadar katılıyorum
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Tem 2014 23:26:47
Yüzü simsiyahtı. Ama kendisi boyamamıştı ki!
Kaldı ki, kalbi bembeyazdı.
Buna rağmen onu basite alanlar vardı.
Dedi ki:
– Ya Resûlallah, yüzümün siyahlığı cennete girmeme mani midir?
– Asla!
– O halde beni niçin insanlar hor görüyorlar, kimse bana niçin kızını vermiyor?
– Amir bin Veheb’in evine git ve “Resûlullah selamı var, kerimeni bana nikahlamanı emretti” de.
Siyah yüzlü genç hemen adrestedir. Kızın yanında babaya selamı aynen tebliğ eder ve teklifi de açıkça anlatır.
Baba kızgın, hemen reddeder. Ancak, teklifi dinleyen kızcağız babasını ikaz eder:
– Babacığım, vahiy gelir de sonra seni mahcup eder. Ne biliyorsun bu olayı Rabbimin emretmediğini? Efendimiz (sav)’in o emri tebliğ buyurmadığını? Hemen git, Resûlullah’tan özür dile ve beni o gence nikâhla. Resûlullah’ın uygun bulduğunu ben de uygun bulurum.
kızının ikazıyla mescide koşan baba özür diler:
– Söylediğinin doğru olup olmadığını bilmiyordum. Demek ki doğruymuş. Kızımı verdim. Şu anda nikahlısıdır.
Efendimizin gence emri:
– Git, evini hazırla, aile oturacak şekilde döşe.
– Benim ev döşeyecek tek dirhemim bile yok!..
– Öyle ise Ali’ye, Osman’a, Abdurrahman bin Avf’a git. Onlar sana ikişer yüz dirhem versinler.
Uçarcasına gider. Onların her biri, emredilenden fazla yardımda bulunurlar ve sıra çarşının yolunu tutmaya gelmiştir. Bir ev hazırlamak için gerekli para elde mevcut. Hele zevcesi, ümidinin de üstünde bir azizedir âdeta…
Çarşı yolunda hızla giderken kulağına bir ses gelir. Önce anlayamaz, duraklar ve nefesi kesilircesine dinler. Evet, evet yanlış anlamamıştır, doğrudur. Ses herkese ilan etmektedir:
– Ey kendini Allah’a asker bilen Müslümanlar!
Derhal atınıza binin, cihada yönelin. Ordu mescidin dışında beklemektedir. Siz böyle gün için varsınız dünyada! Düşman ani baskın yapacak!
Şimdi ne olacak?.. Cihada mı gitsin, evlenmeye mi?.. Yönünü hemen değiştirir, demirciler çarşısına gider. İlk işi bir kılıç, sonra bir zırh, daha sonra da bir at almak olur. Elindeki paranın hepsini de harcamıştır. Ama cihad için lazım olan silahını da tamamlamıştır…
Sıçradığı atının üzerinde kuş gibi uçar, bekleyen orduya toz duman içinde karışır.
– Bu genç, herhalde Bahreyn’den gelen biridir, derler. Ancak onun siyahlığını fark eden Resûlullah Aleyhisselam:
– Sen Saad mısın? buyurur.
– Evet, deyince de dua eder:
– Ceddine saadetler!
Kumlu çöllerden geçilir, tozlu yollardan gidilir ve nihayet düşmanla müthiş bir savaş başlar… Herkes cesaretle ileri atılır. Ama içlerinden biri herkesten de cesaretle atılır; saldırdığı tarafın adamlarını sağa sola püskürtür. Neden sonra meydan sakinleşir, düşman kaçmış, müşrikler yok olmuşlardır. Şehitler tespit edilirken, bir ses:
– Allahü Ekber! Evlenmek üzere olan Saad da şehit!
Efendimiz onun cesedi başına gelir, mahzun şekilde bakar:
– Seni Havz-ı Kevserimin başında bekleyeceğim!
Bir hayret nidası daha:
– Allahü Ekber!
Sonra döner, oradakilere hitap eder:
– Kılıcını, mızrağını ve atını alın, kendisini gönüllü
olarak isteyen kızcağıza verin. Babasına da deyin ki:
– Kızını vermekte tereddüt ettiğin siyah yüzlü gence Allahü Teâla cennet hurilerini lâyık gördü!
Ve hayret nidaları birbirini takip eder:
– Allahü Ekber! Allahü Ekber!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Tem 2014 09:51:51
Bülent, avucunu açmış kendisine doğru elini uzatan adama ters ters baktı.
Elli yaşlarında gösteren adam, görmeye alıştığı hırpani kıyafetli dilencilere benzemiyordu. Üzerindeki giysiler eski fakat temizdi. Eli yüzü temiz ve sağlıklı görünüyordu. "Sapa sağlam adam gidip çalışacağına dileniyor, belki benden daha zengindir" diye düşündü. Zaten canı çok sıkkındı, birde sinirlenmişti.
Alaycı bir ses
tonuyla:
Ekmek parası mı istiyorsun ? diye sordu.
- Hayır çikolata parası lazım!
Bülent'in kızgınlığı şaşkınlığa döndü. Espri yeteneği olan dilencinin hali de başka oluyor diye düşündü.
- Niye siz ekmek bulamayınca çikolata mı yiyorsunuz?
- Hayır. Ekmek bulamadığımız günler genellikle bulgur pilavı yeriz, onu da bulamadıysak aç yatarız.
Bülent adamın ciddi mi konuştuğunu yoksa dalga mı geçtiğini anlayamamıştı.
- Bu gün karnınız doydu üstüne tatlı mı istedi canınız?
- Fakirin canı mı olur ki, tatlı istesin beyim.
- Bu bir kamera şakası mı yoksa sen iş bulamamış stendapçı mısın?
- Hiçbiri değil. Sadece fakirim. Bugün karımın doğum günü, ona çikolata götürmek istiyorum.
- Doğum gününde yaş pasta alınır bildiğim kadarıyla.
- O bizim için değil zenginler için. Otuz yıllık evliliğimiz boyunca ona bir kez bile yaş pasta alamadım. Ama her doğum gününde mutlaka çikolata götürdüm. Çikolatayı çok sever.
Adamın söyledikleri Bülent'in dikkatini çekmişti. O akşam karısıyla kavga etmiş, kapıyı çarpıp kendini sokağa atmıştı. Arabasına da binmemiş sahile kadar yürümüştü. Denizi seyretmek de onu rahatlatmamıştı . Oysa eskiden denizi seyrederken çok rahatlardı. Dalgalar sıkıntısını alıp götürürdü. Fakat karısının evde ağlıyor olduğunu bildiği için olsa gerek, hiçbir şey onu rahatlatmıyordu.
Dilenciyle konuşurken biraz kafası dağılmıştı. "Acaba söyledikleri gerçek mi, yoksa uyduruyor mu" diye düşündü.
- Cebinde bir çikolata alacak para yok mu şimdi? Bülent'in sorusu üzerine adam ceplerini boşalttı, bir nüfus cüzdanından başka bir şey çıkmadı.
- Ben dilenci değilim. İşim yok. Günlük çalışırım, ne iş bulursam yaparım. Fakat bu gün bütün gün iş aradım, aksilik bu ya, hiçbir iş bulamadım.
Bülent oturduğu bankı işaret ederek yer gösterdi.
- Oturun biraz dertleşelim bari, dedi.
Adam çekingen çekingen oturdu yanına.
- Yokmu eşin dostun, borç alacak akraban?
- Fakirin akrabaları da fakir olur beyim. Bulurlarsa kendi karınlarını doyururlar.
- Dilenecek kadar çok mu seviyorsun karını ?
- Hem de çok seviyorum. Otuz yılımı aydınlattı o benim.
- Hımmmm. Aşk hemde otuz yıl süren aşk. Hayret doğrusu! Aşkın ömrü en fazla üç yıl diyorlar oysa. Sen otuz yıldan bahsediyorsun.
- Evet. Geçen yıllar sevgimi azaltmadığı gibi artırdı.
- Söyle o zaman nedir evlilikte mutluluğun sırrı? Söylediklerine bakılırsa sen mutluluğun formülünü bulmuş gibisin.
- Ben ilkokulu bile bitirmedim. Öyle formül falan bilmem.
- Formül dediysem kimya formülü sormuyorum canım. Bende altı yıllık evliyim. Sevdiğim kadınla evlendim, fakat mutlu değilim. Sürekli kavga ediyoruz. Daha iki saat önce kapıyı çarptım çıktım. Evimiz, arabamız, işimiz, gücümüz, her şeyimiz var, ama mutlu değiliz. Senin hiçbir şeyin yok, ama mutlusun. Para mı acaba bizi mutsuz eden?
- Hiçbir şeyim yok mu? Hayır benim her şeyim var. Benim karım her şeyim. Sevgilim, eşim, arkadaşım, hayat yoldaşım. Hayatımı paylaştığım insandan daha değerli ve daha önemli ne olabilir ki dünyada? Sizin ev, araba, iş diye her şey dediğiniz şeylerdir aslında hiçbir şey olan.
- Öyle deme, şu kadar varlığın içinde bile karım her şeyden şikayet ediyor. Bir de fakir olsam kim bilir ne olur?
- Altın tasın, kan kusana faydası yoktur beyim. Sen kadın ruhunu hiç anlamamışsın. Hiçbir kadın iyi bir evde oturduğu, hergün çeşit çeşit yiyecekler yediği için mutlu olmaz. Bir kadın, kocasının her şeyi olduğunu bildiğinde ancak mutlu olur.
- Sizin mutluluğunuzun sırrı bu mu ?
- Olabilir. Ben karıma değerli şeyler alamıyorum ama ona benim için ne
kadar değerli olduğunu hissettiriyorum. O da çok mutlu oluyor.
- Bir kadına değerli olduğunu nasıl hissettirilir?
- Küçük kızı severek.
- Küçük kız mı ? Hangi küçük kız ?
- Yaşı kaç olursa olsun her kadının içinde hiç büyümeyen bir küçük kız vardır. O kızı ne kadar çok sever, ne kadar çok mutu edersen, o kadını da o kadar mutlu edersin.
- Nasıl yani ?
- Küçük kız neleri sever, nelerden hoşlanır bir düşünün. Küçük kızlar hep beğenilmek, ilgi görmek isterler. Güzel olduklarını duymaya bayılırlar. Kendilerine prensesmiş gibi davranılmasını beklerler. Küçük kızlar hep prenses olmayı hayal ederler. Sürprizlerden hoşlanırlar. Biraz şımartılmak isterler. Sevilmek ve sevildiklerini hep duymak isterler. İltifata doymaz küçük kızlar. Öyle değil mi?
- Haklısın. Benim dört yaşımda bir kızım var. Adı Aylin. Her akşam boynuma sarılır "babacığım beni ne kadar seviyorsun?" diye sorar. Giysisini değiştirdiği zaman etrafımda "Baba güzel olmuş muyum?" diye sorar durur. Güzelsin demem de yetmez ona. "Harikasın prenses gibi olmuşsun" demeliyim. Dünyanın en güzel kızı demeliyim.
- İşte kadınlar bir ömür boyu bunu duymak isterler. Ben elli yaşındaki karıma böyle davranıyorum. Ömrümüz olurda seksen, doksan yıl da yaşarsak ben ona böyle davranmaya devam edeceğim. Ona "bebeğim" diye hitap ediyorum çok hoşuna gidiyor. "Bebeğim bana bir çay yapar mısın?" dediğimde çay yapmak için nasıl koşturduğunu görmelisiniz.
- Hiç kavga etmezmisiniz siz?
- Kavga evliliğin tadı tuzu. Arada biz de tartışırız. Küsüp barışmanın tadı ayrıdır. Benim karım bir keçi kadar inatçıdır. Onunla barışmak için uğraşmak ayrı bir keyif verir bana.
- Benim eşim çok ciddi kadındır. Hiç küçük kız havası yok onda.
- Küçük kızlar büyüdükleri zaman artık sevgi, ilgi istemeye utanırlar. En ciddi yada en yaşlı kadının bile o küçük kız mutlaka vardır. Yeter ki sen o tatlı kızı sevindirmeyi, mutlu etmeyi bil. Ve o küçük kızı asla aldatma. Yoksa bir daha sana güvenmez ve ne yaparsan yap hep kuşkuyla bakar. Küçük kızlar hem çabuk mutlu olurlar hemde çabuk kırılırlar. Çok narindir onlar. Hoyrat elleri sevmezler. Yumuşak dokunuşları severler.
- Bu tavsiyeni deneyeceğim. Fakat her zaman yapabilir miyim bilmiyorum. Bazen işlerim çok yoğun oluyor o zaman eve çok yorgun gidiyorum.
- Bu sadece bir bahane. O küçük kızı mutlu etmek dünyanın en kolay işi. Çoğu zaman birkaç tatlı söz yeterli olur. Sen o küçük kızı mutlu ettiğinde karşılığını fazlasıyla alırsın. Artık o seni rahat ettirmek için elinden gelen gayreti gösterir. Karısı mutlu olmayan erkek mutlu olamaz. Mutlu olmak isteyen erkek önce hayat arkadaşını mutlu etmelidir. Düşünsene somurtkan, mutsuz, sürekli söylenen biriyle yolculuğa çıksan ne kadar mutlu olabilirsin.
- Haklısın da ben de bütün gün ailem için çalışıp yoruluyorum.
- Yine para, yine dış sebepler. Evet para önemli ve gerekli ama kadınlar para için erkekleri sevmezler. Para geçici mutluluklar verir. Kadınlar hediye almayı severler. Paran varsa hediye al tabi. Ama hediyeyle mutlu olmasını bekleme. Hediyenin yanına sevgini katmazsan hediyenin bir anlamı yoktur. Benim hiçbir zaman çok param olmadı. Günlük kazandım günlük yedik. Bazen aç kaldığımız günler oldu. Hiçbir zaman karımın kulaklarına altın küpe takamadım ama her zaman aşk sözleri fısıldadım. Hiçbir zaman boynuna pırlanta gerdanlık alamadım ama hep öpücüklerle sevdim boynunu. Hiçbir zaman ona ipek elbiseler giydiremedim ama kendi bedenimle ipek elbise gibi yumuşacık sardım bedenini ve mutlu ettim onu.
Adam ayağa kalktı.
- Bana müsaade, artık gitmeliyim, karım merak eder. Sende git evine küçük kızın gönlünü al, belki o küçük kız şimdi evde ağlayıp duruyordur.
- Bülent de ayağa kalktı. Kuvvetlice elini sıktı.
- Sizi tanıdığıma çok memnun oldum. Elini bıraktı koluna girdi. Yolun karşısındaki pastaneyi gösterdi.
- Hadi gel eşin için şuradan çikolatalı pasta alalım, dedi.
Pastayı aldılar. Adam hayatında ilk defa karısına yaş pasta götürmenin mutluluğuyla, bin bir teşekkür ederek evinin yolunu tuttu. Bülent de pastanenin yanındaki manavdan karısının en sevdiği meyvelerden aldı.
Evine geldiğinde karısı şişmiş gözlerle mutfak masasında oturmuş su içiyordu. Bülent hiç konuşmadan meyveleri büyükçe bir tabağa döküp yıkadı., sonra eşinin önüne koydu.
- Bunlar dünyanın en şanslı meyveleri, dedi.
İnci hiç konuşmadı.
- Sorsana "niye" diye.
İnci kızgın kızgın:
- Niye? diye sordu.
- Çünkü dünyanın en güzel ve en tatlı kadının midesine gidecek, dedi gayet ciddi bir ses tonuyla. İnci şaşırmıştı. Bir anda yüzünün ifadesi yumuşamıştı.
- Bunlar senin sevdiğin meyveler, senin için aldım.
- Hayret bir şey! Her zaman kendi sevdiğin meyveleri alırdın. Benim hangi meyveleri sevdiğimi iyi hatırlamışsın. Aslında bu beklediğim istediğim bir şeydi. "bak senin sevdiğin meyveleri aldım" Ama şimdi kıymeti yok. Çünkü sana çok kırgınım, meyve alarak gönlümü alamazsın.
- Özür dilerim seni kırdığım için.
Sonra Bülent yere diz çöktü.
- Cezam neyse razıyım. Ama bir tek şey istiyorum senden. Seni delice seven bu adamı senden mahrum etme.
- Bülent yere çömelmiş, boynu bükük bir vaziyette çok komik görünüyordu.
İnci kıkır kıkır gülmeye başladı.
- Affetmek o kadar kolay değil. Bakalım hangi cezalara katlanabileceksin, dedi.
Bülent işte o zaman ona muzip muzip bakan eşinin içinde sakladığı küçük kızı gördü.
Bundan sonra her şey daha farklı olacak diye düşündü...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 Tem 2014 04:57:35
Çocuklarınızı şeytan mı eğitiyor? Takip ediyor musunuz?
1980 öncesine gidiyorum. Ortaokul öğrencisiyim. Babam bizim evimize de televizyon aldı. Sadece TRT var ve yayınlar siyah beyaz. Günün birinde Charlie Chaplin’i keşfettik. Filmin başından sonuna katıla katıla kahkaha atarak izledik dört kardeş. Bir hafta sonu yine Charlie Chaplin filmi vardı ve saatinin gelmesini dakika dakika sabırla çekiyorken babam, -Hadi herkes doğruca tarlaya! dedi. –Ama baba.. –Baba ne olursun filmi izleyelim. –Baba gidelim ama gelip filmi izleyelim… Yalvardık. Rahmetli babam kesin kararlıydı ve ısrarımız üzerine sesini yükselterek bizi tarlaya gönderdi. Mısır tarlasında çalışırken ağlıyordum. O filmi izleyemediğim için ağlıyordum.
Kalbimde bir yara olarak kaldı bu olay. Yıllar geçti ve ben baba oldum. Oğlum ve kızım komşulardan görünce benden de çizgi film kanalına abone olmamızı istediler. Gözyaşlarımı hatırladım ve isteklerini ikiletmeden kablo tv’ye ve özellikle o çizgi film kanalı, jetix miydi o zaman, emin değilim, ona abone olduk.
Aradan birkaç ay geçti. O beni kapıya heyecanla koşup sevinçle karşılayan çocuklarımı arıyorum. Koridorda omuzlarıma alırdım, güreşirdik, konuşurduk, beraber işler yapardık. İlgileri, zekaları gelişsin diye tamir, düzenleme vb. işlerimde işin bir ucundan onlara tuttururdum. Fakat kayboldular. Neler oluyor? İzliyorum. Tuhaf davranışlar gelişmeye başladı. Öf püf ediyorlar. Bizden büyüklermiş gibi hükmedici konuşuyorlar. Eleştirebiliyorlar. Bir tuhaf bencilleşme, bir acayip kibirlenme… Bir pis maddeleşme, tatminsizlik… Yemeği beğenmeme, istekleri olmayınca seslerini yükseltme, debelenme… Birbirlerini öldürmece, satırla doğrayıp kazana koyup pişirip yemece oynuyorlar. Bunları çektikleri videodan öğreniyorum. Bunlar daha 6-10 yaşlarında…
Dehşete kapıldım. Bunlar çocuk. Bunlar benim sevgili evlatlarım. Ben terörist mi, cehennem odunu mu yetiştiriyorum. Ben hain yetiştireceksem keşke doğmasalardı. Aman Allah’ım. Korkunç bir şeyler oluyor. Adeta elim ayağım titremeye başladı. Ne yapacağımı şaşırdım. Laf söylüyorum anlamıyorlar.
Çocukları izlemeye karar verdim. Bir hayalet gibi takip ettim. Ne gördüm… Günlerinin çoğu televizyon karşısında o kanalı izlemekle geçiyor. Bir biri ardına çizgi diziler… Büyücüler, tanrısal gücü olan, evreni yaratıp yok eden, avuçlarından ışıklı bombalar fırlatan yaratık suretinde tanrılar. Gezegenleri yok eden şeytanlar… Birbirlerinin eteğini kaldırıp bakan çocuklar… Popo üzerine konuşmalar… Aslında kendilerini ördeklerin getirmediğini konuşup nasıl olduğunu utanılacak şekilde ifşa eden sahneler… Sadece çizgi diziler mi? Çocuk animasyonları, oyuncaklar, neredeyse hepsi felaket. Aman ya Rabbim. Ben çocuklarımın beynini tamamen şeytanın eline teslim etmişim. Şirk, küfür, dinsizlik, ahlaksızlık, fuhuş, kibir, bencillik, maddecilik, akla hayale gelebilecek ne kadar pislik varsa hepsi bu çizgi filmlerin içerisinde… Sürekli her gün, sabahtan akşama kadar… Ben güya ailemizin rızkı için işe gidiyorum ve çocuklarımı evde şeytan eğitiyor.
Nasıl bir dehşet yaşadım. Derhal kabloları kestim. Aboneliği iptal ettim. Bir süre televizyonu yasakladım. Kızdılar, karşı koydular. Beton bir suratla dikildim karşılarına. Dünyada yaşayacakları en büyük acı cehennem odunu olmalarından ağır olamazdı. Çok şükür birkaç hafta içerisinde düzelip eskiye döndüler.
Büyüdüklerinde televizyon aldıksa da, çizgi film izlenmesine izin vermedim. Sonradan muhafazakar süsü verilen bir çizgi filmi izlemelerine izin verdiysem de bunun da yanlışlığını anladım. Radar gibi takip ettim. Çünkü fırsat bulunca başka çizgi film kanallarına kayıyorlardı.
Enerjilerini boşaltacak zararsız yollar aradık. Bir süre karete kursuna takıldılar. Sonra gitar çalmayı öğrenip müzikle oyalandılar.
Çocuklarınıza sahip çıkın. Onları neyin nasıl yetiştirdiğini iyi takip edin. Şimdilerde mantar gibi türeyen bacak arası meraklısı, ateizmi adamlık sanan kibir küpü, haddini bilmez insancıklar görüyoruz. Bunlar bu milletin başının belası olacaklar, çok can yakacaklar. Yazık oldu bu milletin bir nesline. Çocuk diye acımak olamaz. Acıya acıya çocuklarınızı cehenneme hazırlamayın. Şeytani zevklerin içerisinde dinsiz yetiştirecekseniz bırakın çocuk yapmayın. Kendi günahı insana yeter. Elbette ne yapsak da evlatlarımızın hayırlı olmalarını garanti edemeyiz. En azından kıyamet günü cenabı Allah’a verebileceğimiz cevabımız olsun. Allah herkese hayırlı evlat nasip eylesin. Evlatlarımızı koruma bilincini ve çarelerini bize nasip eylesin. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 09 Tem 2014 04:49:00
Fatih Sultan Mehmet Han çocukken çok yaramaz bir öğrenciydi. Ders esnasında yaptığı şımarıklıklarla Hocası Akşemseddin’i çileden çıkarırdı. Hocası kendisine kızdığı zaman hemen “Ben Padişahın oğluyum bana bir şey yapamazsın” deyip tehdit ediyordu. Padişaha şikâyet etmeyi edepsizlik sayan Akşemseddin, durumu II. Murat’a anlatamıyordu. Ancak gün geldi artık küçük Mehmet’in yaptığı yaramazlıklar çekilmez hale geldi.
Bunun üzerine destur dileyip II. Murat’ın huzuruna çıktı. “Padişahım size bir hususu arz edeceğim ancak hayâ ediyorum” deyince II. Murat “Buyur çekinmeden anlatabilirsin” dedi. Bu söz Akşemseddin’i rahatlattı ve başladı olayı anlatmaya. Padişahım oğlunuz, ciğerpareniz Mehmet çok yaramaz, onun yaramazlıkları yüzünden ders işleyemiyorum, kendisine kızdığım zamanda hemen sizinle beni tehdit ediyor deyince II. Murat Akşemseddin’in yanına gelerek kulağına bir şeyler fısıldar.
II. Murad’ın kulağına söylediği sözleri duyan Akşemseddin çok şaşırdı. Bu ne plandı, mümkün değildi bu planı uygulamak. Akşemseddin plan konusundaki rahatsızlığını padişaha ilettiyse de Padişah onu dinlemedi ve bu iş olacak dedi.
Ertesi gün yine derste Mehmet yaramazlık yapıyordu. Akşemseddin’in uyarısına aynı tehdit cevabını verdiği sırada Padişah ansızın kapıyı açıp içeri girdi. Bu olay karşısında Akşemseddin hiddetlenerek Padişaha bağırdı ve bir tokat atarak, bu şekilde sınıfa giremeyeceğini izin istemesi gerektiğini söyleyerek derhal dışarı çıkmasını istedi. Padişah mahcup bir şekilde boynunu bükerek özür diledi ve dışarı çıktı.
Olaylar karşısında Fatih Sultan Mehmet’in nutku tutulmuş ne yapacağını şaşırmıştı. Güvendiği babası tokat yemişti. Fatih Sultan Mehmet allak bullak olmuştu. Az sonra kapı vuruldu ve Padişah mahçup bir şekilde içeri özür dileyerek girdi. Plan muhteşem bir şekilde işlemişti. O günden sonra Fatih Sultan Mehmet asla yaramazlık yapmadı. Çünkü güvendiği dağlara kar yağmıştı.
Eğitimin ne olduğunu II.Murat kadar olamasa da; en azından kendi çocuğunu yanlış yollara süreklemeyecek kadar idrak etmiş anne ve babalara ihtiyaç var. Unutmayalım, Çocuklar şımarık doğmaz; diplomalı,maaşlı ama eğitimsiz ebeveynler tarafından şımartılır...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 10 Tem 2014 11:27:02
SEVGİNİN BÖYLESİNE
HAYRAN OLUNMAZ MI? (Müthiş!)
Peygamber Efendimiz’in (sav) torunları Hz. Hasan’la Hz. Hüseyin (ra) arasında bir meselede anlaşmazlık çıkmıştı. İkisi de birbirlerine gücendiler. Fakat çok geçmeden hiddet anında birbirlerine söyledikleri sözlerden pişman oldular. Biri gelip Hz. Hüseyin’e “Sen Hasan’ın küçüğüsün. Gidip özür dilemek sana yakışır!” dedi. Hz. Hüseyin şöyle cevap verdi: “Ben Rasûlullah’tan bir hadis duymuştum. Barışmayı ben talep edersem, dedemin emrine karşı gelmiş olmaktan korkarım!” Hz. Hüseyin duyduğu hadisi şöyle açıkladı:
“İki kimse arasında uyuşmazlık çıkar da hangi taraf başını eğip öteki tarafla anlaşmaya talip olursa, cennete ondan önce girer.”
Bu hadisi zikrettikten sonra Hz. Hüseyin “Barışmaya ben talip olursam, ağabeyim Hasan’ı sevap işlemekte geçmiş olmaktan çekinirim!” dedi, “O yüzden bekliyorum ki, o bana gelsin!” Hz. Hasan bunu duyunca Hz. Hüseyin’in yanına koştu ve derhal kucaklaşıp barıştılar.
Kaynak: Genç Beyin Dergisi
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 10 Tem 2014 15:43:10
OLGUNLAŞTIKÇA TATLANIYORUZ
Öğretmen, 2 öğrencisine birer sepet verir ve bahçeye elma toplamaya gönderir. "En tatlılarını getiren mezun olur" der.
Öğrenciler 1 saat sonra dönerler. Biri, arkadaşının sepetine yan gözle bakıp kendi getirdiklerinin muhteşem göründüğünden emin olmanın rahatlığıyla koyar sepetini ortaya. Herbiri tornadan çıkmışcasına pürüzsüz, muazzam ve güzeldir.
Ardından diğeri koyar sepeti. Eğri büyrü, kötü görünümlü, ezik, tomurcukken yağmur değmiş, yaralı bereli ne kadar elma varsa toplamıştır. Öğretmeni "Yolun açık olsun. mezun oldun" der ve uğurlar öğrenciyi. Diğeri "Nasıl olur!" diye hayıflanır, bir kendisinin birde giden öğrencinin elmalarına bakarak... Öğretmen çakısıyla birer parça keser; bir onun harika görünümlü elmasından, birde giden öğrencinin elmasının bereli kısmından.. "Tat" der, "En tatlısını dedim, kabuğu en güzelini değil" diyerek uzaklaşır.
Gerçekten üzerine dolu değmiş bir meyvenin o kısmını koklayın ve tadın, bal gibidir.
-Yaralanarak- büyüyor, yaralandıkça tatlanıyoruz..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 10 Tem 2014 18:00:42
Ayrılık yetmedi mi?
Bir gece Rü’yâsında Resûlullah efendimizi gördü. Sevgili Peygamberimiz kendisine sitem ettiler:
- Bunca ayrılık yetmedi mi, yâ Bilâl? Hâlâ Kabrimi, ziyâret etmiyecek misin?
Zavallı yüreği, duracak hâle geldi. Heyecan ve ter içinde uyandı. Hemen hazırlığa başladı. Şafak sökerken, ince, uzun ve garip deveciğiyle; mübârek Medîne yollarına düştü. Biricik Efendisine yaklaştıkça havayı kokluyor, taşları toprakları okşuyor ve gözyaşı döküyordu. Issız çölleri yara yara, Medîne’ye ulaştı…
O’na rastlayanlar, selâm veriyorlardı. Sonra da yanındakilere diyorlardı ki:
- İşte Bilâl, Bilâl-i Habeşî hazretleri. Peygamberin Müezzini. O’nun gibi ezân okuyan, bu dünyaya gelmemiştir.
Fakat O, hiçbirini duymuyor, görmüyordu. Sanki çok kuvvetli bir mıknatıs, onu kendisine çekiyordu. Peygamber efendimizin mübârek kabirlerine doğru ilerledi. Yüce mâkâma erişirken; Kur’ân-ı kerîm okudu, okudu, okudu… En sonunda, sevgilisinin kabrine kapaklandı, bayıldı.
Katmerli gül kokularıyla ayıldığı zaman, başucunda, sevgilisinin sevgililerini görmez mi? Peygamber efendimizin torunları, Hasan ve Hüseyin hazretleri; saçlarını okşuyorlardı. Sanki dünyalar onun oldu. Sarıldılar, kucaklaştılar.
- Ah yavrularım! Ne kadar da Dedeniz gibi kokuyorsunuz! diye inledi.
Sonra biraz toparlandı:
- Babanız (Hazret-i Ali) nasıl?
- Babamız seni görmek diler, dediler.
Sonra Hazret-i Hasan sordu:
- Dedemiz seni de çok severdi. Acaba O’nun hatırı için, bir şey istesek yapar mısın?
Hazret-i Bilâl çok şaşırdı:
- Bu ne biçim söz! Bu kölenizden ne emredersiniz de, yerine getirmem!
- Bin defa estagfirullah! Fakat bütün Medîneliler gibi, biz de senden, bir defa da olsa ezân dinlemek istiyoruz. Ricâmız sadece buydu.
- Anam, babam sizlere fedâ olsun! Başım, gözüm üstüne!
Medîneliler ayağa kalktı
Ertesi sabah Bilâl-i Habeşî, son Ezânını Mescid-i Nebevî’de okudu. Yanık ve hasret dolu sesiyle:
"Allahü ekber! Allahü ekber!" dediği zaman; bütün Medîne halkı ayağa kalktı.
"Eşhedü en lâ ilâhe illallah!" ve "Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah!" deyince kadın-erkek, genç-ihtiyar, çoluk-çocuk, hattâ yataklarındaki hastalar bile, sokaklara fırladılar. Sanki, Peygamber efendimiz yaşıyor zannettiler.
O günden beri dünyada, bir daha öyle ezân okunmadı. Bilâl-i Habeşî hazretleri de başka ezân okumadı. 641 senesinde Şam’da vefât etti.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 11 Tem 2014 09:52:34
400 Sene Sonrasına Mektup
Bir Mimar Sinan eseri olan Şehzadebaşı Cami´nin 1990´li yıllarda devam eden restorasyonunu yapan firma yetkililerinden bir inşaat mühendisi, caminin restorasyonu sırasında yaşadıkları bir olayı tv´de şöyle anlatmıştı.
Cami bahçesini çevreleyen havale duvarında bulunan kapıların üzerindeki kemerleri oluşturan taşlarda yer yer çürümeler vardı. Restorasyon programında bu kemerlerin yenilenmesi de yer alıyordu. Biz inşaat fakültesinde teorik olarak kemerlerin nasıl inşaat edildiğini öğrenmiştik fakat taş kemer inşası ile ilgili pratiğimiz yoktu. Kemerleri nasıl restore edeceğimiz konusunda ustalarla toplantı yaptık. Sonuç olarak kemeri alttan yalayan bir tahta kalıp çakacaktık. Daha sonra kemeri yavaş yavaş söküp yapım teknikleri ile ilgili notlar alacaktık ve yeniden yaparken bu notlardan faydalanacaktık.
Kalıbı yaptık.
Sökmeye kemerin kilit taşından başladık. Taşı yerinden çıkardığımızda hayretle iki taşın birleşme noktasında olan silindirik bir boşluğa yerleştirilmiş bir cam şişeye rastladık.
Şişenin içinde dürülmüş beyaz bir kâğıt vardı. Şişeyi açıp kâğıda baktık. Osmanlıca bir şeyler yazıyordu. Hemen bir uzman bulup okuttuk. Bu bir mektup idi ve Mimar Sinan tarafından yazılmıştı. Şunları söylüyordu:
"Bu kemeri oluşturan taşların ömrü yaklaşık 400 senedir. Bu müddet zarfında bu taşlar çürümüş olacağından siz bu kemeri yenilemek isteyeceksiniz. Büyük bir ihtimalle yapı teknikleri de değişeceğinden bu kemeri nasıl yeniden inşa edeceğinizi bilemeyeceksiniz. İşte bu mektubu ben size, bu kemeri nasıl inşa edeceğinizi anlatmak için yazıyorum."
Koca Sinan mektubunda böyle başladıktan sonra o kemeri inşa ettikleri taşları Anadolu´nun neresinden getirttiklerini söyleyerek izahlarına devam ediyor ve ayrıntılı bir biçimde kemerin inşasını anlatıyordu.
Bu mektup bir inşanın, yaptığı işin kalıcı olması için gösterebileceği çabanın insanüstü bir örneğidir. Bu mektubun ihtişamı, modern çağın insanlarının bile zorlanacağı taşın ömrünü bilmesi, yapı tekniğinin değişeceğini bilmesi, 400 sene dayanacak kâğıt ve mürekkep kullanması gibi yüksek bilgi seviyesinden gelmektedir. Şüphesiz bu yüksek bilgiler de o koca mimarin erişilmez özelliklerindendir. Ancak erişilmesi gerçekten zor olan bu bilgilerden çok daha muhteşem olan 400 sene sonraya çözüm üreten sorumluluk duygusudur.
.AKİH Anlatıyor:
-Babam bana şöyle anlattı:
-Salih Meri, cuma gecesi, cuma namazını kılmak üzere mescide gitmek için yola çıktı. Kabristana uğradı. Kendi kendine şöyle dedi:
-Tan yeri ağarıncaya kadar kalayım.
Kabristanın içine girdi. İki rekat namaz kıldı. Bir kabre dayandı. Gözlerine uyku geldi. Şöyle bir rüya gördü: Kabirde yatanlar kabirlerinden çıkmışlar, halka halka olup oturmuş, konuşuyorlar.
Bir de baktı ki,onlardan ayrı, kirli elbiseli bir genç, bir köşede, üzüntülü bir halde oturuyor. Onu yanlarına oturtmuyorlar. Oradakilerin hepsine tepsi tepsi, üzeri mendillerle örtülü hediyeler gelip dağıldı. Herkes kendi tabağını aldı; sonra kabrine girdi. En sonuna bu genç kaldı.
O da üzüntülü bir halde, kalktı; kabre girmek istedi. Hemen ona sordum:
-Hey Allah'ın kulu, sende gördüğüm bu üzüntü neden? Sonra gördüğüm bu hal nedir?
Bana şöyle dedi:
- Ey Salih Meri, sen o tepsileri gördün mü?
- Evet, gördüm, deyince şöyle anlattı:
- O tabaklar, hayattakilerin ölülerine hediyeleridir. Onların adına verdikleri sadaka, yaptıkları dua, cuma geceleri onlara gelir.
Daha sonra şöyle dedi:
- Ben, Sind'li biriyim. Anam hacca gitmek istedi; beraber yola çıktık. Basra’ya gelince öldüm. Bundan sonra anam evlendi. Kendisinin bir oğlu olduğunu ve öldüğünü kocasına anlatmadı. Dünyaya daldı. Ne bir işaretle ne de bir sözle beni andılar.
Ölümümden sonra beni hatırlayan kimse olmayınca üzülmek bana haktır.
Sordum:
-Senin ananın evi nerede?
Onun yerini bana anlattı.
Sabah oldu Namazımı kıldım. Sonra gittim. O kadının evini sordum, buldum.
Yanına gittim,izin istedim. Kendimi ona tanıttım, kapıdan:
-Ben Salih Meri'yim, dedim. İzin verdi, içeri girdim.
Şöyle dedim:
-Benim söyleyeceğim söz, senin söyleyeceğin söz hiç kimse tarafından duyulmamalıdır. Böyle istiyorum.
Ona yaklaştım, aramızda bir perde kaldı.
Şöyle sordum:
-Sana Allah'tan rahmet dilerim, çocuğun varmı?
-Yoktur.
Tekrar sordum:
-Daha önce bir çocuğun olmuş muydu?
Derin bir nefes aldı, sonra şöyle dedi:
-Benim bir genç oğlum vardı, öldü.
Bunun üzerine durumu ona anlattım. Ağlamaya başladı.
Sonra şöyle dedi:
-Ey Salih! O benim ciğerparem, kalbim idi. İçim onun yuvası olmuştu. Göğüslerimden ona süt içirdim. Kucağım onun sığınağı idi.
Daha sonra çıkardı bana bin dirhem verdi. Ve şöyle dedi:
-O sevdiğim göz nurum için bunları dağıt. Kalan ömrümde onu duadan unutmayacağım. Onun için sadaka vereceğim.
Gittim, o bin dirhemi dağıttım.
Ertesi cuma geldi. Cumaya gitmeyi istedim. Yine kabristana uğradım.İki rekat namaz kıldım, sonra bir kabre dayandım. Yine dalmışım. Baktım ki, bir cemaat yine çıkmış. Bu arada o genci gördüm. Üzerinde beyaz bir elbise vardı. Sevinçli ve mesrurdu.
-Ey Salih! Allah bizim için seni mükafatlandırsın. Gönderdiğiniz hediye bize geldi.
Ona dedim ki:
-Siz kabirdekiler cumayı bilir misiniz?
Şöyle anlattı:
-Evet biliriz. Havadaki kuşlar bile onu bilir. Cuma günü için birbirlerine şöyle derler:
-Bu faziletli gün için, selam,selam...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 11 Tem 2014 21:30:03
"Üniversitemin son yılında akşam okul dönüşü, indirimli öğrenci bileti vererek belediye otobüsüne bindim. Şoför öğrenci kartımı sordu. Yıllardır sorulmadığı halde asla cüzdanımdan ayırmadığım kartımı o an gösteremedim. Israrım üzerine tart...ıştık, şoför ve yolcular tarafından aşağılandım: “Utanmıyor musun? Öğrenci değilsin, at bir bilet daha da geç yerine!” dediler. Kahroldum. Son durakta şoförle kavga etmeye sözleştik. Kıpkırmızı bir yüzle gidip en arkaya oturdum. Bir süre, kaderden başıma gelen bu tokadın hikmetini aradım ve ansızın buldum. Köyden bir misafirimi sabahleyin öğrenci biletiyle uğurlayarak kul hakkına girmiştim. Yüce Allah da bir önceki akşam, öğrenci kartımı cüzdanımdan bana bilinçsizce çıkarttırıp, masanın üzerine attırmış olmalıydı. Ürperdim, tövbe ettim ve ilk durakta sessizce inip kaybolarak, daha ağır bir utanç yaşamaktan kurtuldum. Kalbi ezilen her yetişkin önce şu ayeti düşünsün: ‘Başınıza gelen musibetler, kendi ellerinizle ettikleriniz yüzündendir. Allah yine de hatalarınızın çoğunu affeder.’ (Kur’an; Şura; 30) Sonra da Mevlana Rumi’yi dinlesin: ‘Allah hiç bir suçsuz kulunu incitmez. Öyleyse bil ki çektiğin zahmet, işlediğin bir suçun sonucudur. Sana inen bu tokat bir şehvetten ötürüdür. Ders almaz ve suçunu bilmezsen bile bari hemen ağlayıp sızlan da bağışlanma dile. Secde et, yüzlerce kez, ‘Ya Rabbi, bu gam suçumun karşılığıdır. Sen zulümden temizsin, sen hiç suçsuz bir insana dert ve gam verir misin?’ diyerek yalvar.’ “ M. Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Tem 2014 10:03:53
PEYGAMBERİMİZİN ÜZÜM YEMESİ…
Bir gün alemlerin sultanı Hz. Muhammed (s.a.v) üzüm yiyordu.
Yanında oturan ashabının dikkatini bir şey çeker.
Peygamber Efendimiz; Üzüm salkımının sürekli alt tarafında bulunan tanelerinden yemeye başlamaktaydı.
Ashap meraklanır ve sorarlar Ya Resûlallah neden sürekli üzüm salkımının altındaki tanelerden yemeye başlıyorsunuz.
Alemlerin sultanı cevap verir;
Üzüm salkımının altında küçük ve tatsız taneler var.
Üst tarafında ise daha iri ve tatlı taneler var.
Alttan başlıyorum çünkü ben üst tanelere ulaşana kadar
Belki bir dostum gelirde ona ikram ederim diye cevap veriyor…
“Şu hep kendimizi düşündüğümüz günümüzde nasılda efendimizin güzel ahlakına muhtacız değil mi”?
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 13 Tem 2014 14:38:28
Abdullah Dehlevî Hazretleri’nin meclisinde lüzumsuz sözler sarf edilmezdi. Birisi gıybet etse ona mânî olur ve:
“–O söylediğin söze ben daha lâyıkım!” derdi.
Oruçlu olduğu bir gün, yanında sultânı kötülediler. Hazret:
“–Eyvah, orucumuz bozuldu (orucun ecri zâyî oldu)!” buyurdu.
Bir talebesi:
“–Efendim, siz gıybet etmediniz ki!” dediğinde ise:
“–Evet, biz gıybet etmedik, ama dinledik. Gıybette, söyleyen de dinleyen de aynıdır.” buyurdu…
Çevrimdışı yurtiçi45
Aktif Üye
**
813
836
# 14 Tem 2014 01:24:44
SİMURG KUŞU...
Rivayet olunur ki, kuşların hükümdarı olan Simurg (Zümrüd-ü Anka ya da batıda bilinen adıyla Phoenix ), Bilgi Ağacı'nın dallarında yaşar ve her şeyi bilirmiş. Bu kuşun özelliği gözyaşlarının şifalı olması ve yanarak kül olmak suretiyle ölmesi, sonra kendi küllerinden yeniden dirilmesidir… Kuşlar Simurg'a inanır ve onun kendilerini kurtaracağını düşünürmüş. Kuşlar dünyasında her şey ters gittikçe onlar da Simurg'u bekler dururlarmış. Ne var ki, Simurg ortada görünmedikçe kuşkulanır olmuşlar ve sonunda umudu kesmişler. Derken bir gün uzak bir ülkede bir kuş sürüsü Simurg'un kanadından bir tüy bulmuş. Simurg’un var olduğunu anlayan dünyadaki tüm kuşlar toplanmışlar ve hep birlikte Simurg'un huzuruna gidip yardım istemeye karar vermişler. Ancak Simurg'un yuvası, etekleri bulutların üzerinde olan Kaf Dağı'nın tepesindeymiş. Oraya varmak için ise yedi dipsiz vadiyi aşmak gerekirmiş, hepsi birbirinden çetin yedi vadi... İstek, aşk, marifet, istisna, tevhid, hayret ve yokluk vadileri...
Kuşlar, hep birlikte göğe doğru uçmaya başlamışlar. İsteği ve sebatı az olanlar, dünyevi şeylere takılanlar yolda birer birer dökülmüşler. Yorulanlar ve düşenler olmuş...
"Aşk Denizi"nden geçmişler önce..."Ayrılık Vadisi"nde uçmuşlar...". "Hırs Ovası"nı aşıp,"Kıskançlık Gölü"ne sapmışlar... Kuşların kimi "Aşk Denizi"ne dalmış, kimi "Ayrılık Vadisi"nde kopmuş sürüden... Kimi hırslanıp düşmüş ovaya, kimi kıskanıp batmış göle...
Önce Bülbül geri dönmüş, güle olan aşkını hatırlayıp. Papağan o güzelim tüylerini bahane etmiş. (oysa tüyleri yüzünden kafese kapatılırmış) Kartal, yükseklerdeki krallığını bırakamamış. Baykuş yıkıntılarını özlemiş, Balıkçıl kuşu bataklığını. Yedi vadi üzerinden uçtukça sayıları gittikçe azalmış. Ve nihayet beş vadiden geçtikten sonra gelen Altıncı Vadi "Şaşkınlık" ve sonuncusu Yedinci Vadi "Yokoluş"ta bütün kuşlar umutlarını yitirmiş... Kaf Dağı'na vardıklarında geriye otuz kuş kalmış. Sonunda sırrı, sözcükler çözmüş: Farsça "si", "otuz" demektir... murg" ise "kuş"...
Simurg'un yuvasını bulunca öğrenmişler ki; "Simurg - otuz kuş" demekmiş. Onların hepsi Simurg’muş. Her biri de Simurg'muş.30 kuş anlamışlar ki, aradıkları sultan kendileridir ve gerçek yolculuk kendine yapılan yolculuktur.
Simurg'u yani Anka'yı beklemekten vazgeçerek, şaşkınlık ve yok oluşu da yaşadıktan sonra bile uçmayı sürdürerek, kendi küllerimiz üzerinden yeniden doğabilmek için kendimizi yakmadıkça, her birimiz birer Simurg olmayı göze almadıkça bataklığımızda, tüneklerimizde ve kafeslerimizde yaşamaktan kurtulamayacağız.
Kurtarıcı sadece sizsiniz. Siz kendinizin kahramanı olmazsanız, siz kendinizi kurtarmazsanız kimse sizin için bunu yapmayacak...
Ömrünüz belki de asla var olmamış ve var olmayacak kahramanları beklemekle mi geçecek?
Şimdi kendi gökyüzünüzde uçmak zamanıdır...
Sadece kendi kanatlarınızla!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Tem 2014 08:38:35
“Akşam vakti şehir merkezinin ara sokaklarında yürürken geçişmek üzere olduğumuz gür aksakalları göğsüne kadar inen bir dede ansızın bana mütebessim bir bakış fırlattı. ‘Sen o ekrandaki hoca değil misin? Seni ne kadar da çok izledim!’ Dedi. Harika bir tatlı tebessümle yaklaştı ve soğuğun soluğumuzu görünür kıldığı o sokağın ortasında kucaklaştık.
“Bana birkaç soru sordu. Konu uzayınca kendisini kenara çekip sordum: ‘Hayırdır dede, kucağında taşıdığın bu karton kutuya dizdiğin kalemleri çakmakları bu şiddetli Ankara soğuğunda satmaya muhtaç mı düştün? Bir yerden emekli olamadın mı? Hayata tutunmuş yardımcı çocukların yok mu?’
Ekrandan hatırladığı unvanla hitap ederek, ‘Ah Muhammed hocam, 77 yaşındayım’ dedi. ’50 yılım çalışmakla geçti. Bir evim vardı; onu da oğlum kumarda yok etti.’ Sözün burasında durdu, yutkundu, titreyen gözlerinin içine bakıyordum. İnleyen bir mırıldamayla devam etti. ‘Ben evladımı çocukken her kötülükten sakındırırdım, ‘aman dinini imanını öğrensin, edepli olsun’ diye ne gayretler gösterirdim. Ama olmadı. Başaramadım. Emekli maaşımla kızlarıma yardım ediyorum. Yetmediği için de mecburen bu işi yapıyorum. Bakıyorum nice kötü ve duyarsız adamların melek gibi evlatları oluyor. Ben de kendime, ‘Nerede hata yaptım’ diye soruyorum. Benim imtihanım çok çetin, çok!’
Dedeyi rahatlatacağı ümidiyle bir şeyler geveledim. İşte, Hz. Nuh (as) peygamber olduğu halde oğlu Kenan ona isyan etti. Bir peygambere bile oğlunun kaderini belirlemek imkânı verilmemişse, sen kendini neden suçluyorsun? Üzülme, hayat fani. Ne yapalım.’
O muhterem insandan ayrılıp buz gibi soğukta titreyerek yürürken, kendimin ve çocuklarımın geleceğini düşündüm. ‘Sen kime akıl satıyorsun!’ dedim kendime. Sen ateşin düştüğü yeri nasıl yaktığını bilir misin? Sen son nefesine kadar ahlakını koruyacağından emin misin? Senin evlatlarının da birer edepsiz kumarbaz olmayacaklarının bir garantisi mi var? Çocukların için şimdiden Rabbine yalvarıp yakarıyor musun? O dede, kurtarmaya çalıştığı halde evladını kaybetti. Bir ömürdür inşa ettiği binası çöktü. Peki sen kendinin ve evlatlarının ahiretlerinin kurtulması için yeterince çabalıyor musun? Gelecekte kötülüklere bulaşmayacaklarına dair bir garantin mi var? Neden bu kadar rahatsın?” Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı aypı2552
Üyeliği İptal Edildi
152
505
4. Sınıf Öğretmeni
# 14 Tem 2014 08:53:49
şimdi youtubeden girmek isteyenler için açtım kör annenin oğluna mektubu youtubede izleyebilmek isteyenler altdakine tıklasın
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Tem 2014 10:45:16
MOTOR TUTKUNU BİR GENÇ KIZIN SAYFAMIZA YAZDIĞI YAZISI
Selâmün Aleykum
Allah'ın selami ve merhameti uzerinizde olsun.Kardeslerim bugun size bizzat yasadigim bir imtihani anlatmak istiyorum senelerdir yasadigim imtihan dersek yerinde olur aslinda ben 23 yasinda bir bayanim 9 veya 10 yaslarimdan beridir motorsiklet kullaniyordum ve bayada yetenekliydim oyleki her yerden yaris teklifi geliyoe motorla iyice ustalasiyordum 21 yasina gelince bir kotu olay vesilesiyle Namaza basladim hem namaz kilip hem motora binmek cok abes bir durum aslinda ama yinede namazsiz olmuyordu motorcu ortamlarini bilen varmidir icinizden cok hareketli bir yasamlari vardir erkekleri genelleme yaparsam motora bir zevk icin degil de daha cok ne kadar kizla gezerim diye dusunurlerdi ama kadinlar ise hangi erkekte nasil nasiplenirimde beni motoruyla gezdirir diyorlardi ama çok sukur hep kendi paramla kazandim motorlari almstm kimseye boyun egip motoru var diye arkasina binmezdim fakat ben dogru yolda degildim aslinda ben bu degildim zamanla yavas yavas anladim ama seytan benim yakami birakmiyordu 'Kapaninca ne olucak ki ne guzel namaz kiliyorsun hersey kapanmaklami olur canım hem bu yaz motor yarisin var binlerce kisi seni izlicek birakma cok yeteneklisin sen ' Allah affetsin bu sekilde dusunup hergunumu motor tepesinde geciriyordum birgun geldi namazimi da unuttum ve sevdiklerim yine bir bir gidiyordu.. Tek bir kapi vardi o benim ve butun insanlar icin olan tek bir kapi her caldiginda acilan bir kapi.. Gene namazlarimi kilmaya baslamstim hayatimin donum noktasini yaşıyordum adeta artik motora binip gezmek bana zevk vermiyorsu Yuce Allah'a Beraat gecesi dualar ettim iclerinden birisi ise tesetturdu .. Zamanla tesettürler dikkatimi cekmeye basliyordu ama Alli pullu rengarenk olanlar degil dumduz feracelee topuzsuz bir tesetturler magazalara girip bakıyordum geziniyordum Şeytan gene yapisti yakama 'sen giremezsin tesetture yapamazsin ' Neden yapamiyim ki ? Dedim kendime yapicaktim ve kafama koymuştum artik kimse benim yolda giderken resimlerimi cekmeye calismicakti kimse bana bakmicakti ve birgün Fatih de gayet guzel Feraceler satan bir magazadan feracemi ve şalimi aldim suanda kapaliyim beni goren herkes simsiyah tesetturume 'Cok fazla degil mi bu ya ' demislerdi. Aslinda olmasi gereken diyordum ama neye yarar .. Kardeslerim bunu size anlattim belki vesile olurum bir kardesimde ornek alır benim gibi surekli şeytanin vesvesesine gelmeyin Vallahi de billahi de yemin ederim ki en guzel edep önce namazda sonra ise Ortunmededir Allah hepimizden razi olur insaAllah
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Tem 2014 23:18:12
KARINCA
Bir fıçının içine bir karınca düşmüş.
Bir insan gelmiş fıçının başına. Karıncayı görmüş.. Ne işin var senin
Burada demiş,karıncayı ezmiş yok etmiş.
Bir insan gelmiş fıçının başına. Karıncayı görmüş.. Kimseye zararın yok
sevimli hayvan hadi fıçıda yaşa demiş.
Bir insan gelmiş fıçının başına. Karıncayı görmüş.. Bir kaşık şeker
Serpmiş fıçının içine,yesin diye.
Bu üç insan kim mi?
Birincinin adı Bencil
İkinciyi Hoşgörü diye çağırıyorlar,
Üçüncü mü?
O Sevgi işte!
Çevrimdışı ücü
Bilge Üye
*****
12.469
55.736
1. Sınıf Öğretmeni
# 16 Tem 2014 00:44:06
Adamın biri camiye gitmek üzere evinden çıkar, fakat karanlıktır ve giderken yolda ayağı takılır düşer, kalkıp üstünü silkeleyip evine geri döner, elbisesini değiştirip temiz kıyafetlerle tekrar yola çıkar, fakat yine düşer. Yeniden eve gidip üstünü değiştirir ve yola çıkar. Yolda elinde lamba ile birini görür. Yolunu aydınlatan bu adamla beraber mescide doğru ilerlerler. Adam lambayı tutan kişiden namazı kendisinin kıldırmasını ister lambayı tutan adam ise kabul etmez.
Düşen adam ısrarla teklif eder tekrar red cevabını alınca merak edip sorar neden kıldırmıyorsun?
Lamba tutan adam kendisinin şeytan olduğunu söyler..
Adam şok olur ve neden kendine ışık tutup yolunu aydınlattığını sorar;
Şeytan der ki:
Seni düşüren bendim mescide gitmemen için ve sen ilk düştüğünde eve gidip elbiseni değisip tekrar mescide doğru çıkınca Allah senin tüm günahlarını affetti. Ben seni ikinci defa düşürdüm sen tekrar üşenmedin eve gidip elbiseni değiştin tekrar yola çıktın, bu defa Allah senin ehli beytinin günahlarını bağışladı. Ben korktum ki üçüncü düşmende Allah bu kez tüm ülkenin günahlarını bağışlayacak ve benim onca uğraşım boşa gidecek. O sebeple senin güvenli bir şekilde mescide ulaşman için lambayla senin yolunu aydınlattım.
Senin takvan aileni ve milletini felaketlerden korunmasına vesile olur.
Bütün hamd ve övgüler ancak Allah'adır..
Kuran-ı taşıdığında şeytanda baş ağrısı olur
onu açtığında şeytan yıkılır
onu okuduğunda şeytan solar ve bayılır
onunla amel ettiğinde şeytan yanından kaçar.
Ve;
Bu paylaşımı kimseye gönderme diye kulağına fısıldar şimdi.
Dinleme herkesle paylaş
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Tem 2014 10:31:29
UL HAKKINI GÖZETEN KOMUTAN VE ASKER.
İşte evde bıraktığı o not:
“Ben Bolu Tugay Personeliyim. Hava kar yağışlı, fırtınalı ve soğuk olduğundan ben ve bir askerim evinizde 2.5 saat konakladık. Sobanızda 8-10 tane küçük odun yakarak ısındık. Her şeyi ilk haliyle bıraktım. 10 TL’de para bıraktım. Hakkınızı helal edin.”
Yayla evinde bulduğu notla gazetemize gelen Mehmet Günçiçek konuyla ilgili yaptığı açıklamada; “Notu okuyunca eşimle birlikte oturup ağladık. Lakin parayı görünce üzüldüm. Benim üç oğlum var ve ben bu vatana üç tane asker yetiştirdim. Bugün Allah bana yine bu vatana hizmet etme şansı vermiş ve o askerler soğuktan benim evime sığınmışlar. Ben o parayı nasıl alırım. O paraya hiç dokunmadık ve olduğu yerde duruyor. O ev ve yakılan odunlar askerlerimize nasıl ana sütü gibi helalse o parayı almakta bana o derece haramdır” ifadelerine yer verdi.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 16 Tem 2014 12:37:49
Bir kimse Bişr-i Hâfî’ye gelerek:
“–Gecenin bir saatinde olsun istirahat etseniz.” dedi. O ise şu karşılığı verdi:
“–Allah Teâlâ’nın geçmiş ve gelecek bütün günahlarını bağışladığı Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- geceleri mübârek ayakları şişinceye kadar ibâdet ettikleri hâlde, ben nasıl uyuyabilirim?! Çünkü ben bir tek günahımın bile, Allah Teâlâ tarafından bağışlanmış olduğunu bilmiyorum!..”
Çevrimdışı arya82
Uzman Üye
*****
4.653
1.477
2. Sınıf Öğretmeni
# 18 Tem 2014 14:15:45
Anne sevgisi
Küçük kız, kendini bildiği günden beri annesinden büyük bir şefkat görmüş ve ondan duyduğu sözlerle, pamuk prensesten daha güzel olduğuna inanmıştı.
Ona göre; nur yüzlü ve badem gözlüydü. Bir tanecik yavrusuydu her zaman. Ama ilkokula başlayınca işler değişti. Arkadaşları onun hiç de güzel olmadığını, hatta çirkin bile sayıldığını söylemekteydi. Küçük kız, ilk önceleri onlara inanmadı çünkü herkes birbirini kıskanıyordu.
Ama birkaç yılda gerçeklerle yüzleşti. Annesinin bir pamuğa benzettiği yüzü, çiçek bozuğu bir cilde sahipti. “Badem” dediği gözleri ise şaşıydı. Vücudu da bir selviyi andırmıyordu.
Demek ki, annesi onu aldatmış ve yıllar yılı çekinmeden yalan söylemişti. Genç kızın anne sevgisi, kısa bir süre sonra nefrete dönüştü. Evlenme çağına gelmiş olmasına rağmen yüzüne bakan yoktu. Üstelik de gözleri, bütün tedavilere rağmen düzelmiyordu.
Genç kız, doktorların gizlice yaptığı konuşmalardan kör olacağını anladığında çılgına döndü ve kendisini hâlâ çocukluk yıllarındaki ifadelerle seven annesinin bu yalanlarına dayanamayıp evi terk etmeye karar verdi. Fakat annesi, uzak bir yerde iş bulduğunu söyleyerek ondan önce davrandı ve kazandığı paraları bir akrabasına gönderip, kızına bakmasını rica etti.
Genç kız bir süre sonra görmez oldu. Karanlık dünyasıyla baş başaydı. Bu arada annesini hiç merak etmiyordu. Yalancıydı annesi, ölse bile bir kayıp sayılmazdı. Bir gün doktorlar, uygun bir çift göz bulduklarını söyleyerek kızı ameliyat ettiler.
Ancak o, gözünü açtığında yine aynı yüzü görmekten korkuyordu. Fakat kör olmak zordu. En azından kimseye yük olmazdı. Genç kız, ameliyat sonunda aynaya baktığında, müthiş bir çığlık attı. Karşısında bir dünya güzeli vardı.
Gerçekten de harika bir kızdı gördüğü. Yüzündeki bozukluklar tamamen kaybolmuştu. Çok kemerli olan burnu düzelmiş, kepçe kulakları normale dönmüş ve yaban otlarını andıran saçları, dalga dalga olmuştu.
Genç kız, yanındaki yaşlı doktora sevinçle sarılarak: “Sanki yeniden dünyaya geldim!” dedi. “Yüzümde hiçbir çirkinlik kalmamış, estetik ameliyatı siz mi yaptınız?” Yaşlı doktor: “Böyle bir ameliyat yapmadık kızım!” diye gülümsedi.
“Annenin bağışladığı gözleri taktık. Sen, onun gözünden gördün kendini!.”
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Tem 2014 04:38:25
Kadının biri, cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:
- Bu şehirde benden fakir insan yok!. demiş. Bana biraz yardım eder misiniz?
Bilge adam, kadının kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran yanaklarını okşayıp öptükten sonra:
- Demek fakirsin!. demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız yardım yapmak, âdetim değil!. Eğer yardım istiyorsan, çocuğunun parmağını satman gerekir..
Kadın, önce deli olduğunu sanmış bilgenin. Daha sonra da, kötü bir şaka yaptığını... Ama adam ciddî görünüyormuş.
Kadına bir kese altın uzatıp:
- Ayak parmağına da razıyım!. demiş. Zaten cerrah olduğumdan, ona acı çektirmem
Kadın, bütün kanını donduran bu teklif üzerine kaçmayı düşünürken, adam:
- Sadece tırnağını söksem de olur! diye devam etmiş. Biliyorsun zamanla yenisi çıkar.
Kadın, bu ruh hastasına daha fazla dayanamamış. Ve kapıyı çarpıp uzaklaşırken, adam onun arkasından:
- Nasıl bir fakir olduğunu anlayamadım!. diye bağırmış. Kucağındaki hazinenin tırnak kadar bir parçasını, bir kese altına değişmiyorsun!
Bazen o kadar başka şeylere yoğunlaşır ,kafamızdan sürekli olarak o düşünceleri geçiririz ki,elimizde var olan zenginliklerin farkında bile olmayız.
Sağlık gibi.. Evlat gibi. .Ana baba,kardeş gibi...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Tem 2014 16:18:21
Bakın hakkımızda ne diyor!
“Müslümanların herşeyini bozduk, yok ettik. Dinleri, inançları, dine bağlılıkları ve insanî duyguları yok oldu. Onların milli ve manevi değerlerini, Batı medeniyeti potasında eriterek kendimize benzettik. İslamiyeti öğrenmeyi, yaşamayı, namaz kılmayı, Kur’an öğrenmeyi suç ve gericilik olarak göstermeyi başardık. Artık çoğu hiçbirşeye tam olarak inanmıyor. 14 Asırlık dinlerini, itikatlarını, ibadetlerini tartışılır hale getirdik! Onları derin boşluğa düşürdük. Bundan sonra siz misyonerlerin işi daha kolay oldu! Maaş bağlayarak, vize vaadi, yurt dışı imkanı, hatta cinselliği kullanarak Müslümanları hıristiyan yapınız…”
Louis Massignon
Su dergisi, Yıl 1, Sayı:3, Mayıs-Haziran 2005
.MANAV ve KADIN {Müthiş Bir Hikaye Mutlaka Okuyun}
Orta yaşlı bir kadın mahallede bir manava giderek kocasının çok hasta olduğunu, çalışamaz duruma düştüğünü ve yedi çocuğu ile birlikte aç kaldıklarını ve yiyeceğe ihtiyaçları olduğunu söyler.
Manav ona ters bir şekilde bakarak derhal dükkânını terk etmesini ister. Kadın ailesinin ihtiyaçlarını düşünerek:
- 'Lütfen efendim' der. 'paramız olur olmaz getirip borcumu ödeyeceğim.'
Manav kendisine bir kredi açamayacağını çünkü onun eski müşterisi olmadığını, kendisinde bir hesabının bulunmadığını söyler.
O sırada dükkânın dışında bekleyen bir müşteri ikisinin arasında devam eden bu konuşmayı dinlemektedir. İçeriye girerek manava yaklaşır ve: 'ben o kadının almak istediklerine kefilim' der. 'ailesinin ihtiyacı olan şeyleri ona ver.'
Bunun üzerine manav çok isteksiz bir şekilde kadına döner ve 'bir alışveriş listen var mıydı? Diye sorar. Kadın 'evet efendim' der. 'tamam' der manav. 'şimdi onu terazinin şu kefesine koy, onun ağırlığınca diğer kefeye istediklerinden koyacağım'
Kadın bir an duraklar, sonra başını önüne eğer ve çantasını açarak üzerine bir şeyler karalanmış bir kâğıt parçasını çıkartır ve manavın kendisine gösterdiği kefeye özenle bırakırken başı hala öne eğiktir.
Manavın ve diğer müşterinin gözleri terazinin kefesine dikilirken hayretle büyümüştür. Manav müşteriye dönerek, kısık bir sesle 'inanamıyorum' der. İnanılacak gibi değildir.
Müşteri manava gülerken manav çoktan diğer kefeye eline geçeni doldurmaya başlamıştır ama nafile, diğer kefeyi yerinden bile kıpırdatamamıştır.
Terazinin kefesini artık üzerindekileri alamayacak kadar doldurduğunda çaresiz hepsini bir torbaya doldurar ak kadına verir. Şaşkınlıkla üzerinde bir şeyler çiziktirilmiş kâğıdı eline alır ve okur. Bir de bakar ki or da bir alışveriş listesi yoktur. Sadece bir DUA yazılıdır.
ALLAH'IM
'Neye ihtiyacım olduğunu ancak sen bilirsin
Kendimi senin ellerine teslim ediyorum.'
............................. .............
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Tem 2014 10:44:10
Benim Müslüman Kardeşim.
Mahallemizin Cami Derneğinde görevliyim. Cumartesi günü dernek odasında oturuyoruz. Yirmibeş yaşlarında bir bayan elinde 5-6 yaşlarında kızıyla birlikte derneğe geldi. O da Cuma namazına katılmış, diğer bayanlar gibi namazını kılmış, Gazze için para toplandığından, herkesin bir yardımda bulunduğunu “kendisinin parası olmadığını bu nedenle yardım yapamadığını, onun karşılığı olarak kendisine camide bir iş gösterilirse yapabileceğini” söyledi, boğazım düğümlendi, içim doldu, ağlamamak için kendimi zor tuttum, diğer arkadaşlara dönüp, yardımcı olmalarını söyledim, onlarda caminin camlarını temizlemesini söylediler. Elinde getirdiği temizlik bezi ile camları silmeye başladı,
Cuma namazından sonra para toplamaya yardımcı oldum. Hocanın coşkulu Gazze sözleri cemaati çok etkilemişti, zaten televizyonlardan dinlenen Gazze haberleri onları duygu yüklü hale getirmişti. Durumu biraz iyi olanların en büyük kağıt paraları vermeye çalıştığını, biraz zayıf olanların ufak kağıt para veya ne kadar demir para varsa onu vermek için sıraya girdiğini gördüm, bundan öncede para toplamıştım ama ben bu Cuma günü gibi hiç görmedim.
Ve kendi kendime işte dedim benim Müslüman kardeşim, hiç aksmadan her hafta bir yerlere para toplanır, Somali olur, Myanmar olur, Soma olur, gazze olur,cami inşaatı olur, kur’an kursu olur, Deprem olur. hiç olmazsa dilenci olur, benim emekli Müslüman kardeşim maaşından ayırdığı parayı bölük bölük buralara yollar. Cebinden parayı çıkarırken hiç gocunmaz, sanki maaşından belli bir parayı ayırmıştır böyle günler için, Cebindekini çıkarıp veren başka millet kaç tanedir acaba.
Kim demiş Müslümanlar kimsesiz diye, benim cami cemaatim yeter. Allah’a emanet olun. Gazi Hirfan Haykır
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Tem 2014 22:12:43
Evdeki Hesap
Salihlerden bir zat evinin ihtiyaçlarını almak üzere pazara çıkar. Yanına da yeteceğini düşündüğü bir miktar para alır. Ancak pazarda işler ümit ettiği gibi gitmez, alışverişi tamamlayamadan parası tükenir.
Bir yaptığı hesabı, bir de ortaya çıkan sonucu düşününce gözlerinden yaşlar akmaya başlar. İnsanlar pazarın ortasında durup duruken böyle ağlamasını anlayamayazlar ve nedenini sorarlar. O da şu cevabı verir:
– Alacağım şeyler için bir hesap yapmıştım. Ama evde yaptığım hesap çarşıya uymadı. Ya bir de dünyada yaptığım hesabım ahirete uymazsa halim nice olur diye düşündüm.
Ağlamam bundandır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 23 Tem 2014 22:11:22
İsa aleyhisselam bir ağacın altında kendinden geçmiş bir halde dua eden birini görür.
Dikkatlice baktığında adamın ayakları tutmayan bir kötürüm olduğunu anlar.
Sonra iki gözünün de görmediğini fark eder.
Vücuduna dikkatlice baktığında ise cildinde baras hastalığı olduğunu görür.
Ama adam bütün bunlara rağmen ellerini kaldırmış mutluluktan uçacakmış gibi dua etmektedir:
“Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim! Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!..”
Hazret-i İsa kötürüm adama yaklaşır:
-Ayağın yürümüyor, Gözün görmüyor, Bedenin de sağlıklı görünmüyor?
Buna rağmen çoğu zenginlere verilmeyen nimetlerin sana verildiğini düşünmekte, bunun için de büyük bir mutlulukla şükretmektesin. Hangi nimettir nice zenginlere verilmediği halde sana verilen...?
Kapalı gözleriyle sesin geldiği yana yönelen kötürüm adam şöyle der:
-Efendi!
Allah-ü Teala bana öyle bir kalp vermiş ki, O kalple O'nu tanıyorum. Öyle de bir dil vermiş ki, O dille de O'na şükrediyorum.
Halbuki, dünyanın serveti elinde olan nice zenginler var ki,
Kalbinde O'nu tanıma sevinci,
Dilinde de O'na şükretme mutluluğu yoktur...!
Zaman zaman nankörlük edip, elimizdekini azımsıyor olsak da, nimet deryasında yüzdüğümüzü kimse inkâr edemez.
En basitinden bir ihtiyacımızı gideren kişiye minnetimizi defalarca dile getirirken, sayısız ihtiyacımızı karşılayan Rabbimize şükrü hakkıyla yerine getirebiliyor muyuz?...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Tem 2014 09:05:09
ANNE VE KAYNANA FARKI
Yaşını başını almış iki eski arkadaş hanımefendi yolda karşılaşmışlar. Hal hatır sormuşlar.
Sıra çocuklarına gelmiş.
“Senin oğlan nasıl, evlendi mi?” diye sormuş biri,
“Evlendi” demiş öteki, “evlendi ama ah, sorma,
öyle bir gelin çıktı ki, felâket!..
“Sabahtan akşama çalışıyor,
evde doğru dürüst yemek pişmiyor,
yorgun olduğu zaman oğluma yemek pişirttiriyor.
Bazen sabah kahvaltısını bile oğlum hazırlıyor.
Ne dikiş var, ne ütü.
Bir kadın bulmuş, bütün işi ona yaptırtıyor.
Evde prensesler gibi oturuyor,
oğlum için özel hiçbir şey yapmıyor, çok üzgünüm, çok…”
“Vah vah” demiş arkadaşı, “peki kızın nasıl, o da evlendi mi?”…
“O da evlendi” demiş arkadaşı,
“ama o çok mutlu, öyle iyi bir damadım var ki,
kızımın elini sıcak sudan soğuk suya sokturmuyor.
Kızım çalıştığı için çok yoruluyor, çoğu akşam,
yemekleri beraber pişiriyorlar, hatta bazen damadım hazırlıyor.
İnanır mısın öyle iyi bir çocuk ki tatil günlerinde kahvaltısını kızımın yatağına götürüyor.
Bir kadın bulmuşlar, evin bütün işlerini o yapıyor,
kızım evde hiç yorulmuyor, prensesler gibi oturuyor,
kocası da ondan iş beklemiyor, çok memnunum, Çooookkkk“
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Tem 2014 17:14:41
-Nasılsın abi?
-Sorma çok kötüyüm. Huzurum kalmadı.
-Hayrolsun?
-Çok kötü borçlandım. Bankadan kredi çektim. Filan semtten 80 milyar liraya aldığım evi 130 milyar ödeyeceğim. Bir de buna oğlanın düğün masrafları, bir sürü hesaplanmadık şeyler eklenince kaldıramıyorum.
-Niye öyle yaptın abi?
-Ne edeyim. Oğlanı evlendireceğim. Kıraya çıkmak yerine bir evleri olsun dedim.
-İyi de, sen çalışıp kazandın. Oğlun da kazanıp tasarrufla biriktirsin. Acele edip geleceğini böyle pahalı şekilde tehlikeli ipotek altına almak niye! Ya aksilik çıkar da işler ters giderse. Bir de o semtte evlerin değeri öyle o kadar da artmıyor. Üstelik faiz haram, hem de büyük günahlardan, çok büyük haram. Ayrıca o evi daha uygun şartlarda alabilirdin. Mesela bir alternatif…. 17 yıldır çalışıyorsun. Madem öyle, işten ayrıl, tazminatın ediyor 45 milyar. Geri kalana da 3-5 toplarsın eş dosttan. Nasılsa mesleğin, sanatın, iş tecrüben var. Başka yerde işe -zorlanmadan girebilirsin.
-Öyle de yapabilirdim ama cesaret edemedim. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 02 Ağu 2014 11:50:59
✔ İNSANLARIN EN CÖMERDİ
► İKİ ALTINDAN KURTULMAK
Bilal-i Habeşi anlatır:
Allah'ın Elçisinin hesaplarını ben takip ediyordum. Bir fakir kendisinden yardım istediğinde bana emreder, eğer elimizde para yoksa birinden borçlanarak o fakirin ihtiyacını görürdük. Bu durumu bilen ve Hz. Muhammed (asv)'e de sempatisi olduğu zannedilen zengin bir putperest bir gün bana:
"Eğer borç para ihtiyacınız olursa, sağa sola gitme hepsini ben karşılayayım." dedi. Biz de onun sözüne ve iyi niyetine güvenerek öyle yapmaya başladık. Borcumuz bir hayli kabarmıştı. Ve zengin putperest gerçek niyetini ortaya koydu. Çarşıda rastladığı bir sırada bana:
"Ey zenci!" diye bağırdı.
"Ne var?" dedim.
"Aybaşına kaç gün kaldı biliyor musun?" dedi.
"Biliyorum, az kaldı." cevabını verince;
"Hele bir aybaşı olsun görürsün. O gün alacaklarıma karşılık seni rehin edip, yeniden köle yapacağım." dedi.
Bu tehdit çok ağırıma gitmişti. Hemen Allah'ın Elçisi'nin yanına varıp durumu anlattım. O da üzüldü. Fakat Allah'a tevekkül etti ve derhal bir çare aramaya koyuldu.
Ben çıkıp eve gittim. Fakat o gece üzüntümden gözümü kırpmam mümkün olmadı. Sabah namazı vakti, Allah'ın Elçisi’nin beni çağırdığını söylediler. Hemen kalkıp gittim. Yüzü gülüyordu. Bana kapıda duran üzeri mal yüklü dört deveyi göstererek:
"Müjde ey Bilal!.. Bunlar az önce Fedek hükümdarından hediye geldi. Hemen satıp borçlarımızı ödeyelim." dedi.
Derhal emrini yerine getirdim. Başta o putperest olmak üzere hiç kimseye hiçbir borcumuz kalmadıktan sonra, gelip durumu kendisine de haber verdim. Bana:
"Bir şey arttı mı?" diye sordu
"Evet, ey Allah'ın Elçisi! İki altın kaldı!" dedim.
"Beni o iki altından da kurtar. Sen onları da ihtiyaç sahiplerine vermedikçe ben eve gitmem." dedi.
O sırada mescidde oturuyordu. Bütün Medine'yi araştırmama rağmen ertesi gün akşama kadar o iki altını da verebileceğim gerçek ihtiyaç sahiplerini bulamadım. En sonunda Medine'ye henüz gelmiş iki yoksul yolcu için alışveriş yaparak onları da elimden çıkardım. Ve mescide gelip durumu Allah'ın Elçisine bildirdim. O da Allah'a hamd ederek, iki günlük bekleyişten sonra, nihayet kalkıp evine gitti.[1]
[1]M. Yusuf Kandehlevi, Hayat-üs Sahabe (ll), shf:333.
Çevrimdışı Bekir Berkiten
Üyeliği İptal Edildi
27
61
# 02 Ağu 2014 14:09:16
Adiyy İbni Hatem -radıyallahu anh-
Mustafa Eriş
1996 - Kasim, Sayı: 129, Sayfa: 026
Cömert Oğlu Cömert Bir Sahabi...
Adiyy ibni Hâtem radıyallahu anh cömertliğiyle meşhur bir aileden... Babasının cömertliği darb-ı mesel haline gelmiş, kendisi de "Cevad İbnü'l-Cevad = Cömert oğlu cömert" diye anılan bir yiğit...
Sevgili Peygamberimiz Mirac'a çıktığında, Cehennemde sığınakta kendisine ateş dokunmayan bir adam gördü. Cebrail aleyhisselam'a sorduğunda "Bu adam Hatem-ı Taîdir. Allah onu cüdu sehası cömertliği dolayısıyla cehennem ateşinde yakmadı." dedi. İşte Adıyy ibni Hatem böyle bir babanın oğlu...
Onun İslam'a girişi biraz geç oldu. Kendi liderliğinin elinden gitmesinden korkarak tam 20 yıl gönlünü İslam'a açamadı. Fakat sonunda kavminin bütün fertleriyle birlikte İslam'a girdi. İslam için çalıştı. Tavizsiz bir mü'min oldu. Onun Müslüman oluş hikayesi İslam açlığı duyan herkes için ibretlerle doludur. Şöyle ki Adıyy babasının miras bıraktığı Tayy kabilesinin reisi olarak yaşıyordu. İslam güneşi Arabistan'ı aydınlatmağa başlamıştı. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem Medine çevresindeki kabilelere sefirler gönderiyor ve İslam'a davet ediyordu. Hicretin 9'uncu senesiydi. Tebük'ün doğusundaki Tayy kabilesi üzerine de Hz. Ali (r.a.) kumandasında bir seriyye gönderdi. Müslümanların kendi topraklarına ayak bastığını duyan Adıyy ibni Hatem ailesiyle birlikte Suriye taraflarına kaçtı. Müslümanlar bir çok esir alarak Medine'ye döndü. Esirler arasında Adıyy ibni Hatem'in kız kardeşi Sefane de vardı Rasul-i Ekrem (s.a.) Efendimizin huzuruna getirilince Sefane Müslüman olduğunu söyledi ve "Ey Muhammed! Beni esaretten kurtarmanı senden rica ediyorum. Ben Hâtem-i Tayy'ın kızıyım. Şüphesiz babam kendisine sığınanları korur, ihtiyaç sahiplerine yardım eder, açları doyurur, yemek yedirir, kendisiden bir şey isteyeni katiyen reddetmezdi" dedi. Bir müddet sonra ailesinin yanma dönmeyi istedi. Sevgili Peygamberimiz ona güzel elbiseler giydirdi. Binmesi için bir deve hazırlattı. Ona yol azığı, harçlık vererek Şam'a kardeşi Adıyy'nin yanına gönderdi.
İki Cihan Güneşi Efendimizin o gönül alıcı, tatlı, müşfik davranışları kendisinden yüz çeviren, davasına düşman olan Adıyy'i dahi hayrette bıraktı. Sefane'nin anlattıklarına inanamadı. Fakat Sefane kardeşine Medine'ye gitmesi için ısrar etti. Onun yanında asla hor, hakir görülmeyeceğini söyledi. Onun nezaketinin, edebinin, büyüklüğünün ancak görüldüğünde anlaşılacağını ve vakit kaybetmeden gitmesinin zaruretini ona kabul ettirdi. O da hazırlığını yaparak Medine'ye geldi. Bundan sonraki safhayı Adıyy ibni Hatem'den dinleyelim.
"Rasûlullah (s.a.) mescidde imiş, oraya gittim. Huzuruna varıp selam verdim. Bana "Kimsiniz?" buyurdular. Ben de "Adıyy ibni Hatem'im " dedim. Yerinden kalkıp elimi tuttu ve evine davet etti. Yolda, zayıf, yaşlı bir kadın karşısına çıktı ve ihtiyacı olduğunu anlattı. Onunla ilgilendi ve ihtiyaçlarını halletti. Ben kendi kendime, 'Bu bir hükümdar, melik olamaz" dedim Sonra evine vardık içi hurma lifi dolu bir minderi aldı ve oturacağım yere koydu. Buraya oturun buyurdular. Siz oturun dedim. Tekrar oraya oturmamı emir buyurunca oturdum. Kendileri de kuru yere oturdu. Yine kendi kendime içimden "Vallahi melik olan bir kimse böyle yapamaz. Bu çok kerem sahibi bir kimsedir" dedim. Daha sonra bana "Ey Adıyy ibni Hatem İslam ol kurtul!..." buyurdu. Ben "Benim dinim var" dedim. Bunun üzerine "Söyle bakalım sen Hıristiyanlıkla, Sabiilik arasında bir din olan rükusi değil misin? Halkın içinde ganimetlerin dörtte birini alarak geçinmiyor musun?" dedi. Ben içimden "Vallahi doğru söylüyor. Bilinmeyenleri biliyor. O bir Peygamber" dedim. Rasûlullah (s.a.) bana devamla "Ya Adiyy!... Seni İslam'a girmekten alıkoyan nedir? Allah'tan başka ilah var mı? Neden çekiniyorsun? Seni Allah büyüktür demekten alıkoyan nedir? Allah Teala'dan daha büyük var mı?" dedi. Bu nezaket, edeb ve tatlı sözler karşısında adeta eridim. Artık gönlümde liderlik sevdası ve onun verdiği kin, kibir, gurur diye bir şey kalmadı. Gönlüm ısındı ve ona karşı sevgi yumağı haline geliverdi. Derhal kelime-i şehadet getirerek İslam'la şereflendim "
İşte taş kalpleri eritecek, gönülleri fethedecek İslam ahlakı!... İşte muannid yürekleri bile yumuşatacak tavır. Tatlı söz, nezaket ve ince edeb... Kimseyi hor görmemek. Herkese değer vermek. Gerekirse ihtiyaçlarını gidermek vs. Allah Rasûlü gönülleri bu davranışlarıyla fethetti. İslam insanını bu ahlakla yoğurdu. Rabbimiz bizlere de bu incelikleri kavramayı nasip etsin... Amin.
Rasûl-i Ekrem (s.a.) efendimiz onun İslam'a girmesine sevindi ve Adıyy ibni Hatem (r.a.)'ı kendi kabilesine İslamiyeti anlatmak ve onların zekatlarını toplamak üzere vazifelendirdi. Kabilesine vardığında İslamiyeti onlara anlattı ve onların toptan Müslüman olmasına vesile oldu. Tayy kabilesinin zekat mallarını ilk defa kendi eliyle toplayarak Rasûl-i Ekrem (s.a.) efendimize gönderdi.
Sevgili Peygamberimiz bir gün ona sadaka vermekle ilgili olarak: "Bir hurmanın yarısıyla bile olsa, Cehennem ateşinden korunun. Onu bulamazsanız tatlı ve güzel söz île karşılık verin "buyurdular.
O bu inci danesi tavsiyeleri kendine rehber edindi. Elindeki imkanları hep İslam yoluna harcadı. Dünyaya hiç değer vermedi. Bol bol sadaka verdi. Kazancını fakirlere dağıttı. Onun bu ahlakî güzelliği Fahr-i Kainat efendimizin gönlünü fethetti. Meclislerine geldiğinde Adıyy (r.a.)'a yer verirler ve iltifatta bulunurlardı. O son olarak Sevgili Peygamberimizle Veda Haccında bulundu. Rasûl-i Ekrem (s.a.) efendimizin irtihalini müteakip bazı Arap kabileleri İslam'dan ayrılarak irtidat ettiler. Onun kabilesinden ise, hiçbir ferdin böyle çirkin bir hareketi görülmedi. O, Hz. Ebû Bekir (r.a.) zamanında Suriye seferine, Hz. Ömer (r.a.) devrinde Irak fethine katıldı. Hz Ali (r.a.) zamanında sancaktarlık yaptı.
Uzun ömürlü sahabilerden biri olan Adıyy ibni Hatem (r.a.) 66 hadisi şerif rivayet etmiştir. 120 yaşlarında iken Küfe'de Hicri 68 senesinde dar-ı bekaya göç eyledi. Cenab-ı Hak'tan şefaatlerini niyaz ederiz. Amin.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] © 1997 - 2014 - Bütün hakları saklıdır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Ağu 2014 10:51:53
AŞK AĞLATIR, DERT SÖYLETİR
Ağustos 5, 2014 Editor hifanur - Yorum Yapılmamış
Sabah iş yerine gelirken dinlediğim radyoda bir hikâye anlatılıyordu. Aslının olup olmadığını kesin bilemediğimiz fakat düşündürdükleri itibariyle, dinleyen hemen herkesin alâkasını çekebilecek hikâye şöyleydi: “Celâdet ve adaletin timsâli Yavuz Sultan Selim (rahmetullahi aleyh), Mısır Seferi’nden sonra fethettiği beldede adâlet ve otoriteyi tesis için, bir süre kalmak ister. Bunun için hazırlıklar yapılır ve padişahın otağ-ı hümâyunu kurulur. Sultanın çadırını temizlemekle vazifeli kadınlardan biri, akşamları çadıra dönen Yavuz’u o gün ilk defa yakından görür ve o andan sonra onun sevgisiyle yanmaya başlar. Zamanla bu sevgi, bir sevdâ olur Mısırlı kadının yüreğinde. O, düştüğü derdin çaresizliğini bilir; fakat bununla birlikte çâre aramaktan geri durmaz.
Bir cuma günü Koca Yavuz çadırdan çıktıktan sonra bir tanıdığına yazdırdığı kâğıdı, sultanın yastığının yanına iliştiriverir. Kâğıtta; ‘Derdi olan neylesin?’ yazmaktadır. Sultan, gece istirahatına çekildiğinde yastığının yanında bulduğu kâğıtta yazılı bu ümitsiz cümleye, bir karşılık yazıp yastığının altına bırakır. Kadıncağız sabah, ‘Acaba sultan cevap yazdı mı?’ heyecanıyla -belki de biraz ümitle- yastığın altına bakar ve kâğıdının arkasına bir şeyler yazılmış olduğunu görür. Sırdaşına okuttuğu bu notta, ‘Derdi olan söylesin!’ yazmaktadır. Kadıncağız en azından derdini anlatabileceği düşüncesiyle biraz da olsa sevinir, ümitlenir bu cümleyle. Fakat padişahın celâdeti onu korkutmaktadır. ‘Şîrlerin pençe-i kahrında lerzân olduğu’ Koca Yavuz’a böyle bir şey söylemek kolay mıdır?!.. Bu defa kadın, ‘Korkuyorsa neylesin?’ yazılı bir kâğıt bırakır sultanın yastığının altına ve ertesi günü sabırsızlıkla bekler. Ertesi sabah yine yastığın altına heyecanla bakar; sultanın kaleminden çıkan, ‘Hiç korkmasın, söylesin!’ yazısını görünce kadının ümidi biraz daha artmıştır. Hiç olmazsa kendini yakıp kavuran derdini söyleyecek, kabul görmese de, derdinden bir nebze olsun kurtulacaktır. Kadıncağız bütün cesaretini toplayıp akşam sultanın gelme vaktinde çadırın girişinde bekler. Birazdan Koca Yavuz, bütün haşmetiyle görünür; hâlinden, duruşundan kadının kendisine bir şeyler söylemek istediğini fark eder: ‘Söyle!’ der kadına. Edeble el-pençe duran kadın titremeye başlar ve dizlerinin bağı çözülür. Padişah gür sesiyle ikinci defa ‘Söyle!’ deyince, kadın, heyecanından sadece; ‘Efendim!’ der ve gerisini getiremez; Koca Sultan’ın celâdetinden duyduğu heyecanla yere yığılır ve ruhunu oracıkta Rabb’ine teslim eder. Herkesi bir telâş ve heyecan sarsa da, gözler Koca Yavuz’dadır. Meseleyi günlerdir hisseden Yavuz’un bu tablo karşısında yüreği yanar, gözleri dolar ve şöyle der: ‘Hakîkî âşık odur ki, sevdiği uğruna kalbi dursun!”
…
Radyodan dinlediğim bu hikâyedeki ‘hakîkî âşık’ sözü beni başka bir mecrâya yöneltmişti. Kıssalarda fasıl değil, asıldır önemli olan. Ve bu hikâye de hikâye olsun diye değil, aslı anlatmak için okunmuştu. Beni yoktan var eden ve nimetleriyle perverde eden Kâinatın Sultanı’na karşı ne kadar lâkayd bir ömür sürmekteydim. Beni insan olma, idrâk ve iman etme şerefine erdiren, her varlıkta merhameti güneş gibi ayân olan Vedûd, Rahmân ve Kerîm olan Zât’a karşı içimde (hikâyedeki kadının mecâzî aşkındaki derinlik kadar bile) ciddi bir muhabbet ve saygı hâsıl olmamıştı doğrusu. ‘İlâhî aşk’ benim gibiler için zaten çok uzak bir mevzuydu; fakat âlemi rahmetiyle kuşatan mûhit bir Kudret’in varlığını hissedip O’na inandığım hâlde, yine de ömrümün gafletle geçmesiydi bana ızdırap veren.
“Yok mudur kuzum sende meçhule karşı bir saygı,
Dipsiz göklerden ürperiş, ötelerden bir kaygı!”
Necip Fazıl
diyen şairin anlattığı bu milyarlarca ışık yılı ötesi mesafelerde, milyarlarca yıldız kümesini evirip çeviren ve kullarına şah damarından da yakın olan Mevlâ’ya, O’nun sonsuz merhametine karşı ne kadar lâkayd bir hayatın içindeydim. Yıllar önce çalıştığım okulun müdürü Fazlı Bey’in bir vesileyle okuduğu ibretlik mısralar geldi aklıma. Bir ârif zât, biraz hava almak için dolaşırken, yolda ihtiyar bir zâta rast gelir. Selâm verdikten sonra merhametle baktığı yaşlı adama irticalen şu dörtlüğü okur:
“Merhaba baba, dayı!
Bıyığı kabadayı
Bunca yıl yaş yaşadın
Ne doldurdun kab’a dayı?”
Kab’a ne doldurmuştum? Ömür sermayesi tükenmeye doğru yol alırken, hâlâ “Yazda yiyim, kışta giyim derdine sarf olunup buldu ömür intihâ.” çizgisinin dışına çıkamamıştım. İnsan olmak gerçekten ne zormuş! Bir an hüzünlü gurbette yaşayan merhamet insanının: “Sizi harekete geçirmeyen imanın, sizi sırattan geçirmesine imkân yoktur…” cümlesi yankılandı beynimde. Bizi Sultanlar Sultanı’na ulaştıracak, gecelerimizi aydınlatacak namaz için, gafletten uyanmak için, kab’a bir şeyler doldurmak için; aşk, şevk ve dert lâzımdı.
“Aşk ağlatır, dert söyletir.” demiş atalarımız. Aşk ve dert yoksa neye ağlayacak, neyi söyleyeceğiz?!.. Dertlerimiz; daha iyi hayat şartları, benliğin susmayan feryatları ve maîşet olunca, kasrına Rahmân’ın nüzul eylediği secde gecelerine, gözyaşı gecelerine de uzak kalıyorduk.
“Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum
Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum.”
Necip Fâzıl
mısralarının müşahhaslaştırdığı bir hayatın temsilcisi olmaktan çok üzülüyorum. Zaman göz açıp-kapama çabukluğunda hızla geçerken, ben ‘insan’ olmanın gerektirdiği birçok şeyi yerine getirmeden yalan dünyada oyalanıp durmaktayım. Dilimde, Niyazi-i Mısrî’nin “Bir ticaret yapamadım, nakd-i ömür oldu hebâ.” ve Sultan Üçüncü Murad’ın “Uyan ey gözlerim gafletten uyan.” mısraları olduğu hâlde, neden sözüyle özü bir olanlardan değilim?!..
Bu düşünceler içinde iş yerine ulaştığımda yine Yavuz Sultan Selim (ra) geldi aklıma. Bu hikâyeyle ona olan muhabbet ve hürmetim biraz daha artmıştı. Yavuz’un kıssası, hayatın gâyesini hatırlatıyordu bana sürekli. Elim masada duran ‘Çile’ye gayr-i ihtiyari uzandı; rastgele açtım, sayfa yirmi dörtteki mısraları okudum:
“Her şey, her şey şu tek müjdede
Yoktur ölüm, Allah diyene!
Canım kurban, başı secdede,
İki büklüm, Allah (cc) diyene!”
Necip Fâzıl
Yazan: Yusuf DUMAN
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 06 Ağu 2014 14:03:40
DAĞDAKİ YILAN
Vaktiyle yılan avlayıp, insanlara sergileyerek üç-beş kuruş kazanan bir yılan avcısı vardı. Yine büyükçe bir yılan bulabilmek için dağlarda dolaşıp duruyordu. Gayet soğuk olan dağlarda dolaşırken, bir gün kocaman bir yılan buldu. Hareketsiz yatan bu yılanın ölü olduğunu düşündü. Sevine sevine yılanı tuttu, sürükleyerek Bağdat’a götürdü.
Haberi duyan herkes, yılanı görmek için adamın başına toplandı. Yılan o güne kadar görülmemiş bir büyüklükteydi. Maceracı avcı; yılanı sardığı kilimleri açmıyor, herkesi iyice meraklandırıyordu.
Avcının ölü sandığı yılan; aslında soğuktan donmuş, hareketsiz kalmış bir vaziyetteydi. Şehre inip Bağdat’ın sıcağını görünce; ısınmaya, ısındıkça da vücuduna can gelmeye başladı. Sonunda seyirci halkın çığlıkları arasında canlandı, iplerini kopardı ve karşısında ne yapacağını şaşıran avcısını oracıkta yutuverdi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 Ağu 2014 20:01:09
İkinci bebeği olacağını öğrenince çok sevindi.
3 yaşındaki oğlunu doğacak kardeşi için hazırlamaya başladı…
Bebeğin kız olacağı anlaşıldı.
Oğlu annesinin karnındaki kardeşine her gün şarkı
söyledi. Kardeşini daha görmeden bir sevgi bağı oluştu.
Zamanı geldi doğum sancıları başladı. Fakat bir sorun vardı. Doktorlar çaresizdi. Bir sezaryen ameliyatı gerekiyordu.
Ameliyat çok zor geçti. Sonunda bebek doğdu.
Bebeğin durumu ciddiydi.
Bebek yoğun bakım ünitesine kaldırıldı.
Günler geçtikçe küçük kızın durumu kötüye gidiyordu.
Doktorlar üzgündü çocuğun kurtulma ümidi yoktu.
Bebekleri için evlerinde bir oda düzenlemişlerdi.
Şimdi cenaze için hazırlanıyorlardı.
Oğulları kız kardeşini görebilmek için yalvarıyordu.
-Kardeşime şarkı söylemek istiyorum- diyordu.
Ama yoğun bakım ünitesine çocukların girmesi yasaktı.
Sonunda kadın kararını verdi. Bebeği nasıl olsa ölecekti. Çocuğunun kardeşini görmesini engellemeyecekti.
Ne yapıp edip çocuğu içeri sokacaktı.
Oğluna oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu. Çocuk yürüyen bir çamaşır torbası gibiydi. Başhemşire onun bir çocuk olduğunu fark etti.
-O çocuğu içeri sokamazsınız- diye uyardı.
Kadın başhemşireye dönerek bağırdı:
-Oğlum kız kardeşine şarkı söylemeden buradan çıkmayacak.
Oğlunu kız kardeşinin yatağına götürdü.
Küçük kız yaşam savaşını yitirmek üzereydi.
Çocuk bir süre kardeşinin yüzüne baktı.
3 yaşındaki bir çocuğun saf temiz pırıl pırıl
sesiyle şu şarkıyı mırıldandı:
-Sen benim gün ışığımsın tek gün ışığım gökyüzü
griyken beni mutlu edersin.
Küçük kız bu sesi tanıdı aniden tepki verdi.
Kalp atışları düzelmeye başladı. Annesi:
-Şarkıyı sürdür- dedi oğluna.
Küçük çocuk devam etti:
-Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin l
ütfen gün ışığını benden alma bebeğim.
Çocuk şarkıyı sürdürdükçe bebek kesik
kesik nefes almasını hızlandırdı. Annesigöz yaşları içinde:
-Devam et oğlum- dedi.
-Geçen gece uyurken rüyamda seni kollarıma
aldığımı gördüm bebeğim.
Şimdi onu içeri almak istemeyen hemşirenin
yüzü de gözyaşları içindeydi.
Bütün hastane personeli doktorlar başlarına toplanmıştı.
Annesi de coşkuyla şarkıya katıldı.
-Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin bebeğim.
Lütfen gün ışığını benden alma.
Anne oğul şarkılarını sürdürdü.
Ve küçük kız birkaç gün sonra iyileşti.
Abisineannesine odasına kavuştu.
Sevdiğiniz insanlar için ümidinizi kesmeyin.
Sevgisiz ümitsiz kalmayın.
Söz yürekten çıkarsa yüreğe gider.
Dilden çıkarsa kulağı aşamaz
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Ağu 2014 07:41:28
Zengin evin çevrede Müslüman bilinen sahibesi temizlikçi kadını bir köşeye çekip şöyle der: Sakın çocuğumun yanında namaz kılma, bir odaya çekilip kapıyı kapat. Namazı görmesin. Ben ona dinimi öğretirim.”
Dikkatinizi çekerim, bunu diyen kadın çevreye Müslüman birisi gibi tanıtıyormuş. Bu kadının evladına ettiği, gayri meşru edindiği bebeğini kilime sarıp çiğneyerek öldüren ve kalanını da sobaya atıp yakan zalim kadının yaptığından hafif mi? Aman çocuğum namaz kılanı görmesin. Ya merak eder de kılmak isterse? Ya yıllar sonra kalbinde dine bir ilgi uyanırsa… Öteki kadın bebeğinin dünya hayatını mahvetti. Sen evladının ebedi hayatını mahvetmeye kast ediyorsun. Nasıl bu kadar acımasız olabiliyorsun. Ona acımıyorsun da, kendine de acımıyorsun.
Ya şu çocuk, kırk yıllık profesör annesinin boğazını kesen hukuk fakültesi öğrencisi kız gibi acımasız büyürse? Kıyamet günü bu laflarının kaydını izleyen evladın, “-Beni ateşe atacak idiysen neden evlenip dünyaya getirdin?” diye hesap sorarsa. Ey anne! Sen inanmıyorsun, içinden namaza kin güdüyorsun, dışarıya Müslüman görünüyorsun. Münafıksın. Çocuğum görür de namazı taklit ederse diye korkuyorsun. Kendi sorumluluğunu aldın diyelim, evladının vebalini neden alıyorsun? Annelik şefkati bu mu? Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Ağu 2014 20:50:22
Ahlak Felsefesi
Dişi aslan avladığı ceylanı yemeğe başlarken karnında yavrusu olduğunu fark eder. Yavruyu ölmüş ceylanın karnından çekip çıkarır lakin iş işten geçmiştir yavru çoktan ölmüştür. Annesi ölmüş yavruyu yere koyar ve ağır adımlarla bir kenara çekilip yere uzanır. Bu fotoğrafları çeken fotoğrafçı uzun süre aslanın hareketsiz kalmasından şüphelenir ve cesaretini toplayarak aslanın yanına yaklaştığında onun öldüğünü görür. Sonradan aslanın ölüm nedeni için karnını yaran veteriner kalbinin patlayarak parçalandığını tespit eder....Bu fotoğrafı gördükten ve altındaki bu bu yazıyı okuduktan sonra anladım ki; Aslan yürekli olmak, gücüne dayanarak senden zayıfların hayatına kast etmek değil; masum bir annenin yada bir yavrunun ölümüne sebebiyet vermiş olmanın üzüntüsüne yüreğinin dayanamaması demekmiş...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ağu 2014 08:26:21
Yıllar önce okuduğum bu hikayeyi beğenmiştim. Hikayemiz;
Çocuk, babasından aldığı harçlığı vaktinden önce bitirmiş ve günlerdir istediği top için yeterli parayı biriktirememişti. Birkaç hafta sonra yaz tatiline girecek olması, onu bu konuda endişelendirip yeni kaynaklar aramaya sevk ediyordu. Evlerine gelen son aylık dergide “Her hizmetin bir ücret karşılığında olduğu”nu okuyunca, sevinçle havaya sıçradı. Buna göre, ailesine yaptığı yardımların da bir karşılığı olmalıydı.
Çocuk bu fikirle harekete geçip gördüğü işlerin listesini çıkardı ve bunların yanına da ücretlerini yazdı. Fırından ekmek almak için 2, çöp dökmek için 1, annesiyle pazara gitmek için 5 lira hiç de fazla sayılmazdı.
Aylık toplamı 250 lira tutan listeyi imzalayıp annesinin çantasına koyduğunda, bu akıllıca keşfinden dolayı gözleri parlıyordu.
Çocuk, ertesi gün yatağının başucunda 250 lira ile birlikte küçük bir kağıt parçası buldu. Kendi hazırladığı listeye benzeyen ve annesinin imzasını taşıyan kağıtta:
“Seni hayatım pahasına dünyaya getirmenin, yıllarca bezlerini yıkamamın; binbir güçlükle besleyip büyütmenin karşılığı, sadece sevgindir ve yanağından aldığım bir öpücüktür” yazıyordu.
“Kazandığın parayı güle güle harca yavrum.”
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Ağu 2014 08:45:57
-Bir Anneden Kızına...
CANIM KIZIM,
Yaşlandığımı gördüğün gün senden sakin olmanı
rica ediyorum ama her şeyden önemlisi neler
yaşıyor olabileceğim konusunda benimle empati
kurmanı rica ediyorum. Seninle yürüyüşe
çıktığımızda tekrar tekrar aynı şeyi söylüyorum ya,
bana 'anne daha 5 dakika önce aynı şeyi
söylemiştin" deme... Sadece beni dinle... Küçük bir
çocukken sana aynı hikayeyi defalarca okumamı
istediğin günleri hatırla...Banyo yapmak
istemediğim zaman kızma ve beni utandırma,
hatırla , sen küçük bir çocukken banyo yapmak
istemediğin için benden nasıl da kaçardın ve ben bir
bir tane bahane ile seni banyoya sokmaya
çalışırdım...
Yeni teknolojiler ve gelişmeler konusuna nasıl da
cahil kaldığımı gördüğünde bana kızma, biraz
zaman ver yeni şeylere alışmam için... Beni
destekle... Hatırla canımın içi, sen küçükken nasıl
da sen den beklenen pek çok şey vardı... Elbiselerini
giymen, doğru yemek yemen, saçlarını toplaman
gibi... Bana kızma... Sadece sakin ol...
Seninle sohbet ederken sık sık ne hakkında
konuştuğumuzu unuttuğumda kabalaşma,
sinirlenme... Unutma... Benim için en önemli şey
seninle olabilmek...
Yaşlı ve yorgun bacaklarım artık eskisi kadar hızlı
hareket edememeye başladığında, elimden tut tıpkı
ilk yürümeye başladığın gün benim sana elimi
uzattığım gibi...
O günler geldiğinde üzgün olma , üzülme....Sadece
benimle ol ve yaşlılık denen bu yola girdiğimde ,
hayatımın sonlarına doğru bana tek gerekli şeyin
sevgi olduğunu unutma...
ve ben birlikte paylaştığımız bu sevgi dolu zamanlar
için her zaman sana minnettar olacağım... Büyük
bir gülümseme ve kocaman bir kucaklama ile sana
söylemek istediğim tek şey seni ne kadar çok
sevdiğimdir canım kızım...
.Pahalı Fetva
İmamı Azam (Rahmetüllahi Aleyh) Hz.nin en büyük talebesi İmam Ebu Yusuftur. Bu zat talebeliği zamanında bir gün hamama gitmek ister. Fakat parası yoktur. Hamamcıya, "parası olmadığını, fakat para yerine kendisine dini bir mesele öğretebileceğini" söyler. Hamamcı,
- Bana fetva değil para lazım. Paran yoksa hamama girme, der.
Üzülerek dönen Ebu Yusuf, hocasına gelir ve ilmi bırakacağını söyler. Sebebini de anlatır. İmamı Azam Hazretleri kendisini teseli eder ve,
- Evladım, sabret. İlme devam et. İlim seni aziz eder, der.
Aradan seneler geçer. Ama hamamcıdan gördüğü üzücü hareket hiç aklından çıkmamaktadır. Bu arada kendisi memleketin en yüksek ilmi makamındadır. Bütün meseleler kendisinden sorulmaktadır. Böyle olduğu zaten tarihen de sabi'ttir. Bir gün kendisinden bir fetva sorulmaktadır. Soru şudur:
Kızını evlendirmek isteyen bir kişi, ona dünyanın en kıymetli şeyini çeyiz vermek üzere yemin etmiştir. Bu yeminini nasıl yerine getireceğini sormaktadır. Soran kim olsa beğenirsiniz? O meşhur hamamcı.
İmam Ebu Yusuf, hamamcıyı tanır ve "Şu kadar altın verirsen, bunun cevabını alabilirsin" der.
Hamamcı razı olur ve bilmem kaç altına fetvayı alır.
Cevap şudur:
- Kızına bir adet Kur'an-ı Kerim ver. Yeminin yerine gelir.
Hamamcı memnun olarak ayrılacağı sırada, Ebu Yusuf Hz. der ki:
- Falan zaman hamama koymadığın talebe benim. O zaman sana öğreteceğim dini mesele buydu. Bir hamam ücretine öğrenecektin. Şimdi bu kadar altına öğrendin.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Ağu 2014 13:50:45
Adamın biri camiye gitmek üzere evinden çıkar, fakat karanlıktır ve
giderken yolda ayağı takılır düşer, kalkıp üstünü silkeleyip evine geri
döner, elbisesini değiştirip temiz kıyafetlerle tekrar yola çıkar, fakat yine
düşer. Yeniden eve gidip üstünü değiştirir ve yola çıkar. Yolda elinde
lamba ile birini görür. Yolunu aydınlatan bu adamla beraber mescide
doğru ilerlerler. Adam lambayı tutan kişiden namazı kendisinin
kıldırmasını ister lambayı tutan adam ise kabul etmez.
Düşen adam ısrarla teklif eder tekrar red cevabını alınca merak edip
sorar neden kıldırmıyorsun?
Lamba tutan adam kendisinin şeytan olduğunu söyler..
Adam şok olur ve neden kendine ışık tutup yolunu aydınlattığını sorar;
Şeytan der ki:
Seni düşüren bendim mescide gitmemen için ve sen ilk düştüğünde
eve gidip elbiseni değisip tekrar mescide doğru çıkınca Allah senin tüm
günahlarını affetti. Ben seni ikinci defa düşürdüm sen tekrar
üşenmedin eve gidip elbiseni değiştin tekrar yola çıktın, bu defa Allah
senin ehli beytinin günahlarını bağışladı. Ben korktum ki üçüncü
düşmende Allah bu kez tüm ülkenin günahlarını bağışlayacak ve benim
onca uğraşım boşa gidecek. O sebeple senin güvenli bir şekilde
mescide ulaşman için lambayla senin yolunu aydınlattım.
Senin takvan aileni ve milletini felaketlerden korunmasına vesile olur.
Bütün hamd ve övgüler ancak Allah'adır..
Kuran-ı taşıdığında şeytanda baş ağrısı olur
onu açtığında şeytan yıkılır
onu okuduğunda şeytan solar ve bayılır
onunla amel ettiğinde şeytan yanından kaçar.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 21 Ağu 2014 08:25:33
Suriyeli kadının verdiği ders!
“Pazar günü öğlene doğru balkonumuzda kurduğumuz kahvaltı sofrasına hep birlikte oturduk. Dopdolu soframızın huzurunda çocuklarla bir arada olduğumuzu görmenin sevinci beni durdurdu. Bu an, şükrü eda edilemeyecek güzellikte bir andı ve bu durumu çocuklarıma anlatma sorumluluğundaydım. Ben patates büyüklüğünde bir avuç kuru mısır ekmeğini kahvaltı niyetine koparıp evden çıktığım çocukluk yıllarımdan bu günlere geldim. Bu sofrada ikişer çeşit reçel, zeytin, peynir görüyorum. Böyle bir sofrada rahat oturmak bana yakışmıyor.
Bu sofranın vefasız kalmasının ürpertisiyle çocuklarımın dikkatini Mevla’nın bize lütfettiği nimetlerin paha biçilmez değerine dikkat çekmek istedim. “–Sizin gibi nice çocukların kahvaltı fırsatları yok. Nicesi aç. Nicesi böyle lezzetlerden habersiz büyüyor. Biz bu nimetleri ne ile hak ettik? Nankörlüğün sonu mahrum düşmektir.” diye anlatırken, hanım söze girdi. İki gün önce buluştukları sofrada sohbet ettiği Suriyeli bir kadının sözlerini nakletti.
Türkiye’ye sığınan Suriyeli kadın şöyle söylemiş: “-Bizim her şeyimiz vardı. Evimiz vardı, arabamız, topraklarımız vardı. Durumumuz sizinki kadar iyiydi. Şimdi ise sokaklara düştük, hepsini aldılar elimizden, bize bir tek Allah’ımız kaldı.”
“Bize bir tek Allah’ımız kaldı.” Cümlesi yüreğimde deprem gibi koptu. Ne ağır ve ne acı bir imtihan! Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Takılıp kaldım öylece…
Devam etmiş Suriyeli kadın: “Şimdi sizinle yemek yedikten sonra lavaboya giderken, bulaşıkları gördüm. Yemeklerinizin yarısını çöpe atmışsınız. Bizim memlekette kalan kardeşlerimiz açlıktan ağaç yaprakları yediler. Onlar da tükenince ağaçların kabuklarını soyup, kaynatıp suyunu içiyorlar. Ağaçlarda da kabuk kalmadı. Siz Cenabı Allah’ın bu israfınızı size sormayacağını mı sanıyorsunuz?”
Bu sözler üzerinde düşünelim, kör, sağır dilsiz gibi davranmayalım. Soframızdan bir lokma ekmeği çöpe atmak suçtur ve hele bu zamanda vicdana ihanettir. Çoğunluk harcamasından birazcık kısarak en az bir aç kardeşinin doymasına vesile olabilir. Herkesin gücünce yapabileceği bir hizmet vardır. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 21 Ağu 2014 12:12:29
Bâyezîd-i Bistâmî "kuddise sirruh" hazretleri, Hacca giderken bir köyde konakladı. Fakat kimse onu tanımıyordu. Orada bir yemek daveti vardı. Onu da, bir garip yolcu diyerek davet ettiler. Yemek yenildikten sonra namaz için, orada bulunanlar abdest alıyordu. Bu esnada bir ihtiyarın, kendi başına bir köşede elindeki ibrikle abdest almaya çalıştığını gördü. Hiç kimsenin kalkıp da bu ihtiyara yardım etmemesi, Bâyezîd-i Bistâmî hazretlerinin dikkatini çekti ve ihtiyarın yanına geldi. Usulcacık ibriği tutarak, ona su döktü. O zât da, pek memnun oldu. Ayaklarına da suyu döküp, ihtiyarın potinlerini giydirdiği sırada, yavaşça kulağına eğilen Bâyezîd-i Bistâmî hazretleri; "Amcacığım, sen gençliğinde bir büyük zata hiç hizmet etmedin mi ki, şu insanların hiçbiri sana hizmet etmiyor. Bu nasıl bir iş merak ettim" dedi. İhtiyar amca uzun uzun tebessüm etti, o da Hazret-i Şeyh'in kulağına eğilerek; "Ah güzel evlâdım elbette hizmet ettim. Hem de senelerce mürşidime hizmet ettim. Hiç hizmet etmeseydim, senin gibi bir kutb-ı âlem benim ayaklarıma su döker miydi?" dedi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Ağu 2014 07:31:55
SU, kendine SIRDAŞ arıyordu.
Önce BULUTA verdi sırrını. Ağır geldi sır buluta. Sağanak sağanak döktü suyun tüm sırlarını.
Sonra GÖLE gitti SU... Ona anlattı derdini. Bu arada bulut suyun sırrını yağmur yapıp, dolu yapıp, kar yapıp savurduğu için, zaman zaman taşıyordu göl ve çıkıyordu suyun sırrı iyice açığa.
Sonra NEHRE verdi SU sırrını. Nehir de aldı suyun sırrını çekti gitti. DEREYE verdi. Dere biraz daha yavaş olsa da nehirden, o da götürdü suyun sırrını bir başka bilinmeze…
ÇAĞLAYANLAR, ŞELALELER, AKARSULAR…
Hepsi kayboluyordu bir anda. Sonra bir gün su takip etti dereyi. Dere Okyanusa kavuşunca farketti su:
Bütün sırlarının akarsularla, çağlayanlarla, ırmaklarla OKYANUSA taşındığını.
Karar verdi su. Sırrını Okyanusa verecekti.
Öyle de yaptı zaten. Tüm sırlarını OKYANUSA verdi.
Artık suyun sırrını okyanustan başkası bilmiyordu.
Ne taştı OKYANUS, ne bir başkasına taşıdı suyun sırrını, ne de kurudu….
Geçenlerde karşılaştık suyla.
Bir bardaktaydı. Suskundu. Çok uğraştım konuşturamadım.
Ben tam giderken ”DUR !” dedi SU. Durdum!
”OKYANUS yürekli dostlar bulmadan sakın konuşma! Taşıyamazlar, kaldıramazlar senin yükünü, canını yakarlar, utandırırlar….” dedi.
Çevrenizde hep “OKYANUS YÜREKLİ” dostlarınızın olması dileğiyle...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 23 Ağu 2014 11:36:36
- Birisi Hz Ali'ye geldi ve
"O kadar dertliyim ki sıkıntıdan ölüyorum." dedi.
Hz.Ali; "İki soru soracağım, cevabını verip dermanını bulacaksın. dedi.
Adam; "Sor Ya Ali dedi.
Hz.Ali; "Dünyaya geldiğin zaman bu dert seninle birlikte mi dünyaya geldi?"
Adam;"Hayır."
Hz Ali;"Dünyadan giderken bu dert seninle birlikte olacak mı?
Adam;"Hayır" dedi.
Hz. Ali son olarak şöyle buyurdu;
"Seninle birlikte gelmeyen ve giderken de seninle birlikte olmayacak
olan bir dert senin bu kadar zamanını almamalı Sabırlı ol.
Yer yüzündekilere çok ümit bağlamaktansa yüzünü Âlemlerin Rabbine çevir."
Çevrimdışı pufudukyanak
Tecrübeli Üye
****
167
292
Okul Öncesi Öğrt.
# 23 Ağu 2014 11:48:17
O dertler yakamızı hiç bırakmıyor ki =(
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Ağu 2014 08:17:30
"BİR ANNENİN OĞLUNA YAZDIĞI İBRETLİK MEKTUP"
Annemin sadece bir gözü vardı. Öteki gözü çukurdu, yani yeri boştu. Ondan nefret ediyordum. Çünkü bu durum beni arkadaşlarımın arasında utandırıyordu. Babam, ben daha küçükken bir kazada öldüğünden, ailemizi geçindirmek de anneme kalmıştı. Bunun için okulda aşçılık yapıyordu. İlk okulda iken bir gün annem bana "merhaba" demeye gelmişti. Sanki, yerin dibine geçmiştim. Bunu bana nasıl yapabilirdi.? Onu görmezden geldim, ona nefretle bakarak oradan kaçtım...
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım bana, "..Senin annenin sadece bir gözü var. Diğeri ne biçim.!" Dedi. Diğerleri de gülüşüyorlardı. O anda yerin dibine girmek ve de annemin ortadan kaybolmasını istedim.
Bu yüzden, o gün onunla karşılaşınca dedim ki:
-"Beni gülünç duruma düşüreceğine, ölsen daha iyi!.."
Annem karşılık vermedi. Sadece, tek gözüyle bana biraz baktı ve uzaklaştı gitti...
Dediklerim hakkında bir saniye bile düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu evde istemiyordum ama ev onun üzerineydi...
Çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda Singapur'a okumaya gittim.
Bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç ekleyerek kendime bir ev aldım.
Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan memnundum. Annemi unutmuştum...
Bir gün annem bizi ziyarete gelmişti. Öyle ya, kaç yıldır beni görmemişti.
Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini görünce birden korktular, sonrada güldüler.
"Babaanneniz" diyemedim. İçeri girince ilk fırsatta ona:
-"Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin.? Buradan hemen git.!" Dedim
Bu çıkışıma annem kısık bir sesle:
-"Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim galiba.!" Dedi ve çıktı-gitti...
Aradan yine uzun bir zaman geçmişti.
Bir gün "mezunlar toplantısı" için okulumdan bir mektup aldım.
Karıma; "..iş seyahatine gidiyorum" diye bahane uydurdum.
Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma düştü.'Sadece meraktan' eski evime gittim.
Eski komşularımıza sorduğumda, "annemin öldüğünü" söylediler.
Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama içimde bir burukluk ve sızı hissettim.
Ben şaşkınca beklerken, "bana verilsin diye annemin bir mektup bıraktığını" söylediler.
Açtım ve okumaya başladım:
_En sevgili oğlum... Her zaman seni düşündüm.
Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için üzüldüm...
Mezunlar gününde geleceksin diye çok sevindim ve bekledim.
Ama; "seni görmek için yataktan kalkabilir miyim" diye çok düşündüm...
Seni büyütürken, 'tek gözümle' sürekli bir utanç kaynağı olduğum için de üzgünüm... biliyormusun biricik oğlum. .?
Sen küçücükken, babanla birlikte bir kaza geçirmiştin. Baban öldü fakat sen, bir gözünü kaybetmiştin. Bir anne olarak, senin tek bir gözle büyümene dayanamazdım...
Bu yüzden, babandan kalan tarlayı satarak, ameliyat masraflarına yatırdım.
İşte, şimdi o yeri boş olan gözüm var ya, onu sana vermiştim. Nakil çok başarılı geçmişti, hiç fark edilmiyordu. "O gözle, biricik oğlum görüyor ya..." diye çok mutlu oluyordum. Ana yüreği ya oğul, sana 'sen benim gözümle görüyorsun 'diyemedim...
Başarılarından dolayı seninle o kadar gurur duyuyordum ki, bu bana yetiyordu.
Her şeye rağmen, sen benim oğlumsun...
Bütün sevgilerimle... Annen.
Sadece 1 Anneniz Var. Annenizi Üzmeyin...
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 25 Ağu 2014 08:03:49
ADAM, bineceği otobüsün kalkmasına bir saatten fazla süre olduğu için, terminalin yarı aydınlık koridorlarını arşınlıyordu. Ellerini yıkamak üzere biraz ilerideki mescide yanaştığında, iş tulumları giymiş bir genç ona doğru gelerek:
— Herhalde namaz kılacaksınız, dedi. Abdest alma yerimiz de mevcuttur.
Adam, elindeki sigaranın külünü delikanlının ayakları dibine silkelerken:
— Sen herhalde görevlisin, diye diklendi. Ne iş yaparsın burda?
Delikanlı, köşedeki süpürgeye işaret ederek:
— Temizlikçiyim efendim, diye kekeledi. Lavabo ve tuvaleti temizliyorum.
Adam, onu alaycı gözlerle süzerken:
— Ben, namazı senin gibi çulsuzlara bıraktım, diye sırıttı. Bu iş size öyle yakışıyor ki…
Temizlikçi genç, adamın hakaretine aldırmayacak kadar olgundu. Fakat namaza karşı yapılan saygısızlık, canını çok sıkmıştı. Vereceği cevabı bir süre düşündükten sonra, susmayı tercih ederek işine döndü.
Adam, mağrur adımlarla oradan uzaklaşırken, başının döndüğünü hissetti. Sırtından çıkartarak koluna aldığı kaşe paltonun ağırlığını da ilk defa farkediyordu. Biraz önce yediği iki porsiyon kebap, herhalde tansiyonunu yükseltmiş ve kendisini hâlsiz bırakmıştı. Birkaç adım daha attığında âniden fenalaşarak dizleri üzerine çöktü. Allah’tan ki kolundaki palto ondan önce yere serilmiş ve yeni aldığı takım elbisenin kirlenmesini engellemişti. Adam, çömelmiş vaziyette olmasına rağmen fırıldak gibi dönen başını yere dayayarak bir müddet dinlendi ve tekrar doğrulduğunda, aynı rahatsızlığı duyarak hareketini tekrarladı. Fakat, başkaları tarafından görülmüş olmaktan endişe ediyordu. Bunun için başını yerden kaldırıp sağa sola bakındığında, terminalin çaycısı olduğu anlaşılan bir gençle burun buruna geldi. Delikanlı, adamı saygılı bir ifadeyle selâmlarken:
— Allah kabul etsin bey amca, dedi. Ama kıble biraz daha sağa doğruydu.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 25 Ağu 2014 18:20:23
İNSANLARA TEMİZ VE GÜZEL GÖRÜNMEK, ALLAH RESÛLÜNÜN SÜNNETİDİR
Resûlüllah`ın ashabından bir cemaat toplanmış, Fahr-i Kâinat Efendimize ziyarete gelmişlerdi. Toplu halde Mescid-i Saâdetin bitişiğindeki Hâne-i Saâdetin kapısına gelince, içeri giriş izni istemişlerdi. Allah Resûlü, o sırada içerde istirahat halinde idiler. Ziyaretçileri geldiği kendisine haber verilince, derhal giyindiler ve misafirlerini karşılamak üzere kapıya doğru yürüdüler. Kapının hemen yanında, içi su dolu bir küp vardı. Resûlüllah Efendimiz, kapıyı açmadan önce, küpteki suya doğru eğildiler ve suya akseden kendi görüntüsüne saçlarını güzelce düzelttiler, başlarındaki sarığa da muntazam bir şekil verdiler. Resûlüllah`ın kendisini ziyarete gelen bir grup Müslümanı karşılamak için çıkarken kendisine bu şekilde çeki düzen vermesi, saç ve sakalını taraması, hanımı Âişe Vâlidemizin dikkatini çekmiş, hem de garibine gitmişti.
- Sen de mi süsleniyor, gösteriş ihtiyacı duyuyorsun yâ Resûlâllah, diye sormaktan kendini alamamıştı. Âişe vâlidemizin bu sorusuna, İslâm`ın gerçek mânâsını şahsında yaşıyarak bizlere de örnek olan Allah Resûlü bakınız ne cevab veriyor:
- Evet, ya Âişe! Bir Müslüman, kardeşlerinin karşısına çıkarken kendisine çeki-düzen verip onlara çirkin bir görüntü ile muhatap olmaktan kaçınmalıdır. Allah güzeldir, içi ve dışı temiz ve güzel olanı sever. Müslümanın diğer Müslüman kardeşlerine karşı güzel görünmesini ister." Demek ki giyim ve kuşamda kendini kapıp koyvermek, kılık kıyafeti kirli ve pejmürde olmak Müslümanlığın şiârı değildir. Bâzılarının zannettiği gibi, bu şekilde hırpanî giyim ve dağınıklık, tevâzu` ve fazîlet emâresi de değildir. Allah Resûlünün sünneti, tertemiz, derli-toplu bir giyim içinde insanlara güzel görünmektir. Binaenaleyh, dostlarımız ve din kardeşlerimizle karşılaşıp etrafımızla muhatap olurken, üstümüzü, başımızı, giyim ve kuşamımızı derleyip toparlamak zorundayız. Aksi halde, bizim dağınıklığımız ve pejmürdeliğimiz sadece şahsımıza değil, mensubu olduğumuz dîne de mâledilir. Muhatabımızda, bu hâl içinde bulunmamızı İslâmiyet emrediyormuş gibi menfî bir kanâat meydana gelebilir. Zaten bu hususu din düşmanları devamlı olarak işlemekte, Müslümanların "bir lokma bir hırka" felsefesine sâhip, dünyaya hiç ehemmiyet vermez kimseler olduklarını etrafa yaymaktadırlar. Bizim pejmürdelik ve dağınıklığımız, bu menfî propagandaya kuvvet vermekten başka bir şeye yaramayabilir.
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 26 Ağu 2014 15:02:29
Eski zamanlarda adamın biri başka bi şehre gitmek için yola çıkmaya karar verir ...ve gece yola çıkacaktır.
Şeytanda bu insanı yoldan çıkarmak istemektedir ve bunun için insan kılığına bürünür ve o adamla yolculuk yapmak ister ve adamda yolda arkadaş buldum diye sevinir beraber yola çıkarlar sabaha karşı sabah ezanı vakti dinlenmek için otururlar insan kılığındaki şeytan bakarki adam namaz kılmıyor içinden geçirir:
-Ohhhh bunu yoldan çıkarmak kolay olacak...der.
Daha sonra yola devam edilir öğle dinlenmek için oturulur yemek yenir ama adam öğle namazını da kılmaz tabi buda şeytanın işine gelir.
Yine yola devam ederler bu seferde ikindi zamanı dinlenmek için otururlar şeytan bakarki ikindiyide kılmıyor kalkar ve kaçmaya başlar adam arkasından bağırır:
-Heeeyy kardeş nereye gidiyosun hani beraber gidecektik???
Şeytanda cevap verir:
-Ey insanoğlu ben şeytanım ben Allah'a 1 kere karşı çıktım huzurundan kovdu sen sabahtan beri 3 kere karşı çıktın başına taş yağacak da benimde kafama düşecek diye korkuyorum der ve ordan ayrılır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Ağu 2014 21:51:21
Bir gün tatlı su getirebilmek için yola koyulmuştu.
Döndüğünde bir de ne görsün bin bir emekle yaptığı
ve
tek tutunduğu dal olan tahta kulübesi alevler içerisinde cayır cayır yanıyordu..
Başına gelebilecek en kötü şeydi bu.
Keder ve öfke içinde donakaldı.
Artık bu ıssız adada başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştı.
Bu üzüntüyle Allah ım bunu bana nasıl yapabildin diye feryat etti.
O geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi.
O kadar dua ettiği halde bu olayı başına getirmesinden dolayı Allah ü Teala’ya sitemler etti.
Ertesi sabah erken saatlerde adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyandı.
Onu kurtarmaya geliyorlardı.
''Benim burada olduğumu nasıl anladınız? ''diye sordu bitkin adam kendisini kurtaranlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de çok utandırdı:
“Dumanla verdiğiniz işareti gördük”
(Hoşlanmadığınız şey sizin iyiliğinize;
sevdiğiniz şey de,
kötülüğünüze olabilir.
Siz bilmezsiniz,
Allah bilir.) [Bakara 216]
(Allahü teâlâ, duanızı kabul eder.
Dua ettim, hâlâ duam kabul olmadı diye acele etmeyiniz!
Allah’tan çok isteyiniz!
Çünkü kerem sahibinden istiyorsunuz.) [Buhari] Hadis-i Şerif
Turgut TURGUT
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Ağu 2014 22:01:10
**UNUTULAN TEŞEKKÜR*******
Hastanede olmasına rağmen mutluydu, huzurluydu. Çünkü yeni bir hayat dünyaya getirmişti. Bu yeni hayatı görmeye gelenler elleri boş gelmiyor, beraberinde hediyeler de getiriyordu.
Kimisi elinde çikolatayla, kimi büyük bir çiçek buketiyle, kimi sevimli oyuncaklarla geliyor; kimisi ise adetten olduğu üzere bebeğin yastığına altın iliştiriyordu.
Bebeğe uygun cicili bicili, renkli, allı pullu kıyafetler getirenler de oluyordu.
Her hediye getirene ayrı ayrı teşekkür edip, şükranlarını dile getiriyordu.
Yerde küçük bir oyuncak ayı gördü. "Bu oyuncak ayıyı kim getirdi, niye görmedim bunu getireni" diye söylenerek kendisine kızdı.
Çünkü bu hediyeyi getirene teşekkür etmemişti. "Nasıl böyle bir saygısızlık, nezaketsizlik," yaparım diye söylendi.
Hastaneye ziyarete gelenleri ve kimin ne hediye getirdiğini tek tek düşünerek buldu. Düşünürken de bunları not ediyordu.
Cem Abi altın taktı, Aylin çikolata getirdi, Okan çiçek getirdi... şeklinde notlar alarak oyuncak ayıyı kimin getirdiğini bulup ona hemen telefon etti.
"Osman Abi kusura bakma ben senin hediyeyi görmemişim, bir teşekkür bile edemedim" dedi.
Aldığı her hediye için teşekkür etmişti, teşekkür etmediği kimse kalmamıştı.
Oysa en büyük teşekkürü, şükrü unutmuş, tüm bu hediyelerin gelmesine sebep olan, o minik yavruyu kendisine hediye olarak gönderen Allah'a teşekkür etmemişti.
Üstelik her gelen Allah bağışlasın, Allah analı babalı büyütsün diyerek, asıl teşekkürü hak edeni işaret ediyordu.
Hastanede ikinci günlerinde bebeklerinde bir hastalık hasıl oldu. Doktorlar aceleyle bebeklerini alıp götürdüler. Koca odada eşiyle ve her birisi için tek tek teşekkür ettiği hediyeleriyle baş başa kaldı.
"Ya yavrumuza bir şey olursa, daha onu doğru düzgün kucaklayamadım bile" diye söylendi. Arkasından da:
"Allah'ım sen yavrumuzu bize bağışla" dedi.
Oysa Allah, yavrusunu zaten kendisine bağışlamış fakat bir teşekkür bir şükür bile alamamıştı.
Bu durumun kendisi de farkına varmıştı.
"Allah'ım bana bir çocuk verdiğin için sana sonsuz şükürler olsun. Ben aldığım her hediye için teşekkür edip, asıl büyük hediyenin sahibini unuttum, beni affet, yavrumuza da şifa ver" diyerek dua etti.
Bu dua kıldığı ilk namazın, ilk duasıydı.
Şifa bulan bebeğini her kucağına alışında bu mucizenin sahibine şöyle teşekkür ediyordu :
"Allah'ım sana şükürler olsun, hem bana bir çocuk verdin, hem de onun vasıtasıyla bana doğru yolu gösterdin."
Yazar:
Mustafa Eren Akçağlar
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Ağu 2014 22:01:16
**UNUTULAN TEŞEKKÜR*******
Hastanede olmasına rağmen mutluydu, huzurluydu. Çünkü yeni bir hayat dünyaya getirmişti. Bu yeni hayatı görmeye gelenler elleri boş gelmiyor, beraberinde hediyeler de getiriyordu.
Kimisi elinde çikolatayla, kimi büyük bir çiçek buketiyle, kimi sevimli oyuncaklarla geliyor; kimisi ise adetten olduğu üzere bebeğin yastığına altın iliştiriyordu.
Bebeğe uygun cicili bicili, renkli, allı pullu kıyafetler getirenler de oluyordu.
Her hediye getirene ayrı ayrı teşekkür edip, şükranlarını dile getiriyordu.
Yerde küçük bir oyuncak ayı gördü. "Bu oyuncak ayıyı kim getirdi, niye görmedim bunu getireni" diye söylenerek kendisine kızdı.
Çünkü bu hediyeyi getirene teşekkür etmemişti. "Nasıl böyle bir saygısızlık, nezaketsizlik," yaparım diye söylendi.
Hastaneye ziyarete gelenleri ve kimin ne hediye getirdiğini tek tek düşünerek buldu. Düşünürken de bunları not ediyordu.
Cem Abi altın taktı, Aylin çikolata getirdi, Okan çiçek getirdi... şeklinde notlar alarak oyuncak ayıyı kimin getirdiğini bulup ona hemen telefon etti.
"Osman Abi kusura bakma ben senin hediyeyi görmemişim, bir teşekkür bile edemedim" dedi.
Aldığı her hediye için teşekkür etmişti, teşekkür etmediği kimse kalmamıştı.
Oysa en büyük teşekkürü, şükrü unutmuş, tüm bu hediyelerin gelmesine sebep olan, o minik yavruyu kendisine hediye olarak gönderen Allah'a teşekkür etmemişti.
Üstelik her gelen Allah bağışlasın, Allah analı babalı büyütsün diyerek, asıl teşekkürü hak edeni işaret ediyordu.
Hastanede ikinci günlerinde bebeklerinde bir hastalık hasıl oldu. Doktorlar aceleyle bebeklerini alıp götürdüler. Koca odada eşiyle ve her birisi için tek tek teşekkür ettiği hediyeleriyle baş başa kaldı.
"Ya yavrumuza bir şey olursa, daha onu doğru düzgün kucaklayamadım bile" diye söylendi. Arkasından da:
"Allah'ım sen yavrumuzu bize bağışla" dedi.
Oysa Allah, yavrusunu zaten kendisine bağışlamış fakat bir teşekkür bir şükür bile alamamıştı.
Bu durumun kendisi de farkına varmıştı.
"Allah'ım bana bir çocuk verdiğin için sana sonsuz şükürler olsun. Ben aldığım her hediye için teşekkür edip, asıl büyük hediyenin sahibini unuttum, beni affet, yavrumuza da şifa ver" diyerek dua etti.
Bu dua kıldığı ilk namazın, ilk duasıydı.
Şifa bulan bebeğini her kucağına alışında bu mucizenin sahibine şöyle teşekkür ediyordu :
"Allah'ım sana şükürler olsun, hem bana bir çocuk verdin, hem de onun vasıtasıyla bana doğru yolu gösterdin." Yazar:
Mustafa Eren Akçağlar
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 28 Ağu 2014 07:54:50
OKUYUP PİŞMAN OLMAYACAKSINIZ, !
MUTLAKA OKUMANIZ GEREKEN İBRETLİK BİR
HİKAYE...!
Aşıktı delikanlı. Sevgilisinin isminden başka bir
şey bilmediğinden mi, konuşmaya mecali
olmadığından mı bilinmez, arkadaşı anlatıyordu
onun halini:
- Gözleri günlerdir uyku görmedi efendim,
diyordu, yemiyor, içmiyor, işi gücü, gecesi
gündüzü havası suyu o kız oldu sanki. Ne desem
kâr etmiyor, son bir çare diye geldik size.
Halbuki "sen bir garip çobansın, o padişahın kızı,
davul bile dengi dengine" dedim ya, dinlemiyor
efendim, ama herhalde aşkın gözü kördür diye
de buna diyorlar, değil mi efendim...
İhtiyar adam bu esnada gözlerini dikmiş,
iskeletinin üstüne deriden bir zırh giydirilmişcesi
ne zayıf, çelimsiz, saçı sakalına karışmış, uzaklara
dalıp dalıp giden, gözlerinde aşktan gayrısı
kalmayan diğer çobanı süzüyordu. Sonra bir ah
çekti, yüzünü nefes almadan konuşmasını
sürdüren delikanlıya çevirip tebessüm etti.
- Kolay evlat kolay, dedi, çaresizseniz çare
sizsiniz. Ve tane tane anlatmaya başladı.
İki genç çobanın, çökmek üzere olan bu
kulübesinde dertlerine derman aradıkları ihtiyar
adam, aslında padişahın bütün dertlerini
paylaştığı, her meselesini danıştığı bir bilge idi.
Yıllar önce padişah kendisini tanıyıp sevdiğinde
bir tek şey istemişti ondan; burada yaşamaya
devam edecekti ve kimsecikler bilmeyecekti kim
olduğunu. O günden beri de bu kulübede yaşıyar,
gelen geçene ikram edip, gül alıp gül satıyordu.
Padişahın kızının aşkıyla eriyip muma dönen genç
çoban ve yanındaki kadim dostu nereden bilsindi
bu garip ihtiyarın padişahın gönlüne sultan
olduğunu.
Aşık genç, ihtiyar adamın anlattıklarını
dinledikten sonra, her şeyin bittiği anda başlayan
son ümide sımsıkı sarılanların o saf ve tertemiz
teslimiyetiyle:
- Sahiden bu kadar kolay mı efendim, dedi, yani
o mağarada elimde tesbih, kırk gün Allah dersem
sevdiğime kavuşabilir miyim, onunla evlenebilir
miyim?
- Evet, dedi bilge, kırk gün o mağarada gece
gündüz Allah diyeceksin, kırk gün sonra padişahın
kızı senindir.
İki dost hemen yola çıktılar, aşık çobanın yüzüne
kan, dizlerine derman, yüreğine yeniden can
gelmişti. Arkadaşına sarılıp, elinde tesbih,
gönlünde aşk, yüzünde ümit çiçeklerinden
örülme bir tebessüm, mağaranın yolunu tuttu.
Gelir gelmez hiç vakit kaybetmeden diz çöktü,
dualar etti, gözlerini kapattı, kalbini padişahın
kızına bağladı, eline tesbihi aldı ve dudakları
kıpırdamaya başladı: Allah, Allah, Allah...
Günler günleri padişahın kızının hayaliyle tespih
taneleri gibi kovalayadursun, mağaranın
yakınındaki köyleri bir söylenti çoktan sarmıştı.
Herkes birbirine karşı dağdaki mağarada gece
gündüz Allah diyen gençten bahsediyordu. Cami
çıkışında ihtiyarlar, çeşme başında kadınlar,
tarlada işçiler, top oynarken çocuklar, herkes onu
konuşuyordu:
- Şu karşı mağarada bir genç varmış, kendini
Allah´a adamış, gece gündüz durmadan Allah
diyormuş, Allah Allah..."
Aşık dostunun ne halde olduğunu merak eden
genç çoban, mağaraya geldiğinde üç hafta geride
kalmıştı bile. Bizimkinin gözleri kapalıydı,
dudaklarının da kıpırdamadığını görünce,
uyuyakaldı herhalde diye düşündü. Tespih
tanelerinin parmaklarının arasında dolaşmaya
devam ettiğini görünce de, bu nasıl uyku diye
sordu kendine. Bu sırada gözlerini açan genç
adam, karşısında arkadaşını görünce, günlerdir
yalnızlığıyla paylaştıklarını birbiri ardına
anlatmaya başladı: Kırk günün yarıdan fazlası
geçmişti, o durmadan Allah diyordu, ama ne
padişahın kızı vardı, ne bir haber, ne bir ümit
kırıntısı... Acaba, diyecek oluyor, yutkunuyor,
hayır diyor, tespihine bakıyor, bir kalp gibi atan
sağ el işaret parmağını sabitlemeye çalışıyor,
avuçlarını sıkıyor, gözleri doluyordu. Vedalaştılar.
Ay ışığında dostunun gözlerine yayılan başkalık
dikkatini çekmişti genç çobanın.
Aşık çoban yeniden eline tesbihini aldı, gözlerini
kapattı, boynunu neye bağlayacağını bilemediği
kalbine doğru büktü, dudakları kıpırdamıyordu
artık, sustu gece, mağaranın duvarları sustu,
tükendi her şey, hiç tükendi, an bitti, sadece bir
söz kaldı: Allah...
Kırk günün dolmasına üç-beş gün kala,
mağaradaki dervişin namı bütün ülkeyi sarmış,
nihayet sarayın koridorlarında konuşulur
olmuştu. Meselenin aslını merak eden padişaha,
bu insanların bir yerde sürekli kalmadıklarından,
bulundukları mekâna bereket getirdiklerinden,
ne yapıp edip bu dervişi ülkelerinde yaşamaya
ikna etmeleri gerektiğinden uzun uzun bahsetti
başveziri. Ne yapması gerektiğini artık bilen
padişah, nasıl yapması gerektiğini bilemediği
bütün zamanlarda yaptığı gibi, dağ kulübesinin
yolunu tuttu. Hürmetle diz çöktü bilge ihtiyarın
önünde. Derdini anlattı, derman diledi. Sarayının
yanına bir saray yaptırmaktan, o dervişi veziri
yapmaya, sancak-tuğ vermeye kadar saydığı her
şey, bilgenin:
- Hünkârım, gönül erleri mala-mülke, makama-
mansıba itibar etmezler, demesiyle son buldu.
Kaderdi bu, padişahlarla köleleri aynı eteğin
önünde diz çöktürür, birinin derdini diğerine
derman eyler, ikisini de aynı tebessümle
bahtiyar ederdi. Güldü ihtiyar:
- Neden kerimenizin nikâhını teklif etmiyorsunuz
sultanım, dedi. Şaşırma sırası padişaha gelmişti.
- Nasıl yani, diyebildi, bu şerefi bize lütfederler
mi, kabul ederler mi?
Kırkıncı günün güneşi batmak üzereydi genç
aşığın mağarasının üstünden... Padişah ve ihtiyar
bilge en önde, arkalarında vezirler, onların
arkasında halktan meraklı bir kalabalık ve en
arkada da olup bitenlere bir mana vermeye
çalışan aşık çobanın arkadaşı, mağaraya doğru
yürümeye başladılar. Bu arada bizim aşık
kendinden öylesine geçmiş, tesbihiyle öylesine
bir olmuştu ki, gelenler içeri girseler ve bir
tesbihten başka bir şey bulamasalar
şaşırmazlardı.
Padişah edepte kusur etmemeye çalışarak içeri
girdi, ellerini birbirine bağladı, duyulması güç bir
sesle;
- Efendim, dedi, sizi ziyarete geldik.
Yavaşça başını çevirdi aşık, sonra bütün vücuduyla
döndü, gözlerinde en ufak bir şaşkınlık emaresi
yoktu, sapsarı bir heykel gibiydi. Herkes heyecan
içinde. Vezirler, halk, genç çoban, mağara, tespih,
sessizlik, duvar... Hatta güneş bile batmaktan
vazgeçmiş, kafasını mağaranın içine doğru
uzatarak olan biteni görme telaşındaydı.
Padişah meramını anlattı, türlü tekliflerde
bulundu. Ne saray, ne vezirlik, ne tuğ ne de
sancak, hiç birinde gözü yoktu dervişin.
- Efendim, diyebildi en son, sessizce, benim bir
kızım var efendim, zat-ı âlinize layık değil belki,
ama lütfeder nikâhınıza alırsanız bizi bahtiyar
edersiniz...
Kırk günlük çile nihayet bitmiş, olmaz denilen
olmuştu. İşte aşık maşukuna kavuşacak, murad
hasıl olacaktı. Bizimkinin arkadaşı sevinçten
ağlıyordu. Soru ve cevap sanki bu soru sorulsun,
cevabı verilsin diye yaratılmıştı. Sessizlik ilk defa
bağırmak, haykırmak istiyordu ve bütün gözler
genç adamdaydı.
Usulca doğruldu oturduğu yerden, etrafını şöyle
bir süzdükten sonra, gözlerini padişahın
gözlerine dikti, sarhoş gibiydi. Kendinden emin
bir ifadeyle:
- Hayır, dedi, kızınızı istemiyorum.
Birden ortalığı bir sessizlik kaplayıverdi. Padişah
mahzundu, halk hayret içindeydi, vezirler
şaşkınlıkla birbirine bakıyor, bilge tebessüm
ediyordu. Aşık çobanın genç arkadaşı yaşlı
gözlerini silip, birden ileri atılarak bozdu
sessizliği. Dostunun yanına geldi, kulağına eğilip:
- Sen ne yapıyorsun, dedi, kırk gündür bu çileyi
ne diye çektin sen, neyi reddettiğinin farkında
mısın?
Güldü aşık çoban gözleriyle ihtiyar bilgeyi
arayarak:
- A dostum, dedi, ben kırk gün padişahın kızı için
Allah dedim, Allah padişahla vezirlerini ayağıma
getirdi. Ya bir de Allah için Allah deseydim...
.Bencilliğin sonu
Dünya hayatında hep kötülük işleyen bir adamı ölünce, amellerini tarttılar ve Cehennem'e doğru sürüklediler. Kapıda bir melek karşıladı. Melek adama şöyle seslendi: "Hayatta iken bir defa bile birisine iyilik yaptıysan buraya girmeyeceksin" Günahkar adam uzun süre düşündükten sonra, bir keresinde ormanda gördüğü örümceği hatırladı. Balta girmemiş ormanda yürürken önüne bir örümcek ağı çıkmıştı. Adam ağı bozmamak ve örümceği ezmemek için o gün yolunu değiştirmişti. Heyecan içinde o günü meleğe anlattı. Melek adama baktı ve o sırada gökten bir örümcek ağı indi. Adama, bu ağa tutunarak cennete girebileceğini söylediler. Adam neşe içinde ağa tırmanırken cehennemden bazıları da bu ağa tutunarak cennete gitmeye çalıştılar. Ama adam ağın o kadar çok insanı taşımayacağından korkarak onları itmeye başladı. Tam o sırada ağ gerçekten koptu ve diğerleri ile birlikte adam da cehenneme düştü. Melek adama: "Yazık! Bencilliğin, hayatında işlediğin tek iyiyi de kötülüğe döndürdü. O insanlara şefkat gösterebilseydin, ağın herkesi taşıyabileceğini de görecektin. Onlar da seninle birlikte Cennete gireceklerdi. Fakat sen onların Cennete girmesini istemedin, yalnızca ben girerim dedin, sen de onlarla birlikte Cehenneme düştün" dedi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Ağu 2014 12:03:41
Eyüp aleyhisselam, Allah’ın takdiriyle ve imtihanıyla yaşanan depremlerde evlatlarını kaybetti. Evini, sürülerini, çiftliğini, zenginliğini, sağlığını ve hanımından başka dünya namına her şeyini kaybetti. İtibarlı bir zenginken, görenleri ürküten, kulübesinde münzevi bir ağır hastaya dönüştü. İmtihanların en çetininden 15 yıldan uzun bir süre sabır ve şükür içerisinde geçerken günün birinde ürperdi. Çünkü bütün vücudunu saran kurtlar kalbine ve diline kadar ulaşmış, tek tesellisi olan Allah zikrini ve zikir idrakini zorlaştırır olmuştu. Her çileye dayanabildi ama Allah’ı unutma ihtimaline dayanamadı. O zaman yalvardı. “Rabbim, zarar bana dokundu, Sen merhametlilerin en merhametlisisin.” “Rabbi inni messeniyeddurru ve ente erhamürrahimin.” İşte bu, imtihanın kazanılmasıydı, Eyyüp aleyhisselamın gerçek bir kulluğa ve tam teslimiyete sahip olduğunun ilanıydı. Derhal Allah’ın kabulü imdada yetişti, Eyyüp peygamber hastalıklarından kurtuldu ve Allah kendisine yeniden evlatlar lütfedip eski zenginliğine kavuşturdu. Öyleyse ey dünyaya tapmayan kardeşler, bu imtihandan ibret alalım.”
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Ağu 2014 17:42:23
Hazreti Ali, bir gün gazadan hanesine geldiğinde, Hz. Ebubekir Sıddık, Hz Ömer El Faruk, Hz. Osman Zinnureyn gelerek Hz. Ali’ye: “Gazan mübarek olsun ey Allahın arslanı” dediler…..
Hz. Fatımatüz Zehra validemiz de onlara ikramen kalaylı bir tas içinde bal getirdi. Balın üzerinde ince bir kıl vardı. Hz. Ebubekir kılı almak üzere davrandı. Hz. Ömer ise, k...ılı aldırmadı ve dedi ki:– Bizler Hazreti Zişanın vezirleriyiz. Belki Fatimetüz Zehra bizleri tecrübe için bu kılı koymuştur. Aramızda bu kıl hakkında üçer tevil edelim. Münasip değil mi?” dedi ve sonra;
Hz. Ebubekir:
– Namaz kılanın kalbi nurludur bu tastan. Dünya endişesini gönlüne getirmeden namaz kılmak tatlıdır bu baldan. Namazı tadili erkan üzere kılmak incedir bu kıldan.
Müteakiben Hz. Ömer El Faruk şöyle buyurdular:
– Misafiri seven hane sahibinin kalbi nurludur bu tastan. Misafirlere ikram etmek ve gönlünü almak tatlıdır bu baldan. Misafirin kalbi incedir bu kıldan.
Hz. Osman da söyle yorumladı:
– Alimlerin kalbi nurludur bu tastan. Alimlerle sohbet etmek ve onları dinlemek tatlıdır bu baldan. Kur’an-ı Kerim’e mana vermek incedir bu kıldan.
Hz Ali Efendimiz de söyle bir açıklama da bulundu:
– Gazaya giden gazilerin kalbi nurludur ba tastan. Cihat edip al kanlara boyanıp kafirlerle cenk etmek tatlıdır bu baldan. Üzerine kul hakkı geçirmeden, haram yemeden hanesine dönmek incedir bu kıldan.
Sonra Hz. Fatıma validemiz de bir yorumda bulundular:
– Erkeğini hoşnut eden kadınların kalbi nurludur bu tastan. Erine cefa etmeyip güzelce geçinip, kendinden razı etmek tatlıdır bu baldan. Kocasının hakkını yerine getirmek incedir bu kıldan.
Sonra Hz. Peygamber Efendimiz(s.a.v) de bu sohbete iştirak ederek şöyle tevil buyurdular:
– Benim ümmetimin kalbi nurludur bu tastan. Kevser şarabı tatlıdır bu baldan. Şeriatımız (İslamiyet) incedir bu kıldan.
– Bu sohbete, neş’e veren Cenab–ı Hak, Cebrail (as)’ı göndererek buyurdu ki:
– Senin nübüvvet nurun nurludur bu tastan. Yarın kıyamet günü mahşer yerinde ümmetine şefaat etmen tatlıdır bu baldan. Sırat köprüsü incedir bu kıldan.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (Sallallahu aleyhi vesellem) mübarek ellerini kaldırıp:
– Ya Rabbi, bu bal tefsirini okuyana, dinleyene ikiyüz peygamber sevabı isterim ve senden dilerim, diye dua ettiler. Cihar Yari Güzin Efendilerimiz de “Amin” dediler.
Cenabı Allah’tan şöyle nida geldi:
– Ya Habibim! Senin ümmetinden her kim bu Bal Tefsirini üzerinde taşır, okur, okutur, yazar, yazdırır ve din kardeşlerine hediye ederse İzzet ve Celalim hakkı için ben de o kuluma ikiyüz peygamber sevabı veririm, diye buyurdular.
Peygamber Efendimiz de dedi ki:
– Benim ümmetimden her kim bu bal tefsirini kendisine evrad edinip üzerinde taşır, her gün okur veya dinlerse, ve burda bahsedilen ahlaklarla ahlaklanmaya çalışsa katiyyen dünya darlığı görmez; fakru zarurete düşmez; ölürken hüsnü şehadetle ölür; ahirete iman ile gider ve gelecek kaza ve musibetlerden kendisini Cenabı Hak muhafaza eder...
Her kim bu yazıyı okuduysa ben de ona armağan ediyorum...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 30 Ağu 2014 16:06:40
BİR BABA’NIN, EVLENECEK OĞLUNA NASİHATİ
Âkil adam, Peygamber Efendimiz’in (asm) sözlerinden ve tecrübelerinden hareketle, oğluna evlenmeden evvel birkaç öğüt verir. İşte onlardan bir demet:
Oğlum! Şimdi sana 30 yıllık evliliğimin tecrübelerine dayanarak bazı nasihatlerde bulunacağım. Bu nasihatle uyarsan dünyada mutlu bir ömür geçirdiğin gibi, ahirette de ebedî saadete ulaşırsın inşaallah.
* Doğup büyüdüğü, senelerce yaşadığı bir yuvadan çıkarak, yabancı bir yere gelecek, huyunu-suyunu tam olarak bilmediğin bir insanla yaşayacak, bir yastıkta kocayacaksınız.
* Sen ona dost ol ki, o sana sevgili olsun.
* Sen evin direği ol ki, o da kirişi olsun.
* Sen ona hizmetkâr ol ki, o da sana cariye olsun.
* Ona sıkıntı verme ki, o da sana huzur kaynağı olsun.
* Sen ondan uzaklaşma ki, o da sana yakın olsun!
* Onun eğe, kaburga kemiğinden (mecazdır) yaratıldığını unutma ki, doğrultmaya kalkmayasın!
* Gözü ol, kulağı ol, kolu ol, gücü ol, onu koru ki, başkasına sığınmasın!
* Dışarıda işlerinle, içeride eşinle, çocuklarınla meşgul ol!
* Yiyecek, içecek hususunda cömert ol; “kanaati, iktisadı öğret”, ancak “Çok harcıyor, israf ediyor” diye asla şikâyette bulunma!
* Karının hakkını kendi hakkına tercih et!
* Eşinin akrabasını gözet!
* Evde asla asık suratlı olma, onu sevdiğini sık sık ifadeden çekinme!
* Eşinin senden ne istediklerini dikkatle not al! Meşrû isteklerini geri çevirmemeye çalış. Gücünün yetmediklerini ise, belirli bir takvime bağla. Tarihî geldiğinde de vaadini yerine getir.
* Evin idare ve düzeni ona aittir, her şeye karışma!
* Çocuklarının en büyük ve en tesirli hocası anneleridir.
* Eşinle sık sık istişare et.
* Yaptığın işleri, iyilikleri başına kakma! İyilik olarak ektiğin her tane, yüz tane olarak sana döner!
* Emirler yağdırmaktan kaçın. Ona güzellikle, iyilikle ve yumuşak sözle nasihat et.
* Hanımının hatalarını sakın çocuklarının ve başkalarının yanında söyleme. Yalnız iken, yumuşak bir şekilde söyle!
* Aile sırlarınızı kimseyle paylaşma.
* Kötü alışkanlıklardan ve yalandan uzak dur! Bunlar yuvayı içten içe yıkan birer kurttur.
* Sen ona katlanırsan, o da sana katlanır. O katlanmazsa da Allah’ın seni onunla imtihan ettiğini düşün. Ona her yönüyle iyi bir hayat arkadaşı olmaya çalış!
* Önemli gün ve bilhassa bayramlarda küçük ve basit de olsa, ona hediyeler al!
* Unutma, eşine merhamet edersen, sana da merhamet edilir.
* Daima tefekkürde ol. İbadetlerini ifâ et. Namazlarını vaktinde ve mümkünse cemaatle kılmaya çalış!
* Sen Allah’tan razı ol ki, Allah da senden razı olsun! Senin rızan, nimete şükür, nikmete rıza ve sabretmektir.
* Şu sözü çerçeveleterek başının üzerine as: “Nerede olursan ol Allah’a karşı gelmekten sakın; yaptığın kötülüğün arkasından bir iyilik yap ki bu onu yok etsin. İnsanlara karşı güzel ahlâkın gereğine göre davran.” (Tirmizi, Birr, 55.)
* Evliliğin de senin için bir imtihan olduğunu hiçbir zaman aklından çıkarma.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 30 Ağu 2014 20:07:46
Dua
Eski çiftlik evini restore etmek için tuttuğum marangoz, işteki ilk gününü zorlukla tamamlamıştı.
Arabasının patlayan lastiği onun işe bir saat geç gelmesine neden olmuş, elektrikli testeresi iflas etmiş ve şimdi de eski püskü pikabı çalışmayı reddetmişti.
Onu evine götürürken yanımda adeta bir taş gibi oturuyordu. Evine ulaştığımızda beni, ailesiyle tanışmam için davet etti.
Eve doğru yürürken küçük bir ağacın önünde kısa bir süre durdu, dalların uçlarına her iki eliyle dokundu.
Kapı açıldığında ; adam şaşırtıcı bir şekilde değişti. Yanık yüzü tebessümle kaplandı, iki küçük çocuğunu kucakladı ve eşine kocaman bir öpücük verdi.
Daha sonra beni arabaya yolcu etmeye geldiğinde ; ağacın yanından geçerken merakım daha da arttı ve ona eve giderken gördüğüm olayı sordum.
"O,benim dert ağacım," dedi. "Elimde olmadan işimde bazı sorunla çıkıyor, ama şundan eminim ki o sorunlar, evime, eşime ve çocuklarıma ait değil. Bunun için bu sorunları her akşam eve girerken o ağaca asıyorum. Sabahları tekrar onları oradan alıyorum. Ama komik olan ne biliyor musunuz? Ertesi sabah onları almaya gittiğimde, astığım kadar çok olmadıklarını görüyorum.
" Öfkeyle geçen her dakikanız, mutluluğunuzdan çalınmış 60 saniyedir."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 31 Ağu 2014 07:08:42
HEYBEMDEKİ HİKAYELER
---- MİSAFİR
Küçük şirin bir kasabada anne baba ve çocuktan oluşan çekirdek bir aile yaşıyordu.
Soğuk bir kış günü eşini işe , oğlunu okula gönderdikten sonra alışverişe çıkan anne, alış verişini yapıp evine dönerken ,evlerinin karşısındaki kaldırımda oturan ak sakallı üç yaşlıyı görünce , dayanamayıp yanlarına giderek onları tüm içtenliği ile ;
-- <çok üşümüş ve acıkmış olmalısınız lütfen içeri buyrun size sıcak birşeyler ikram edeyim> dediğinde..Üç yaşlıdan birisi kadına;
--eşinin evde olup olmadığını sordu.
-- kadın;
--<Eşinin henüz dönmediğini ve evde olmadığını söyleyince , yaşlı ihtiyar kusura bakma yavrum eşin evde olmadığından davetini kabul edemeyiz dedi,Bunun üzerine kadın evine döndü.
--Kadın akşam olup sofra hazırlamaya koyulduğunda bir yandan da yaşlılar ile arasında geçen diyaloğu eşine anlatıyordu.
-- yani dedi adam bu zor koşullarda evde ben yokum diyemi gelmediler
--evet dedi kadın
--adam bu durumdan çok etkilenmişti , hemen pencereye koştu ve eşinin bahsettiği kaldırıma baktı ...üç yaşlı hala orada oturuyordu.
-- adam eşine dönerek < bahsettiğin üç yaşlı hala orada oturuyor benim geldiğimi ve davetlerinin hala geçerli olduğunu söylemesini istedi eşinden>
--kadın karşı kaldırımda olan üç yaşlının yanına giderek;
--eşimde şu anda ve sizi bekliyoruz hala davetimiz geçerli dediğinde
---yaşlılardan birisi biz hiç bir zaman üçümüz birden bir eve gitmeyiz dedi ve kısa bir duraksamadan sonra açıklama yaptı;
--<şu sağımda oturan yaşlının ismi zenginlik,solumdakinin başarı ve benimkisi ise sevgidir> dedikten sonra kadına bir öneride bulundu;
----şimdi evinize dönün ve hangimizi davet edeceğinize kararınızı verin ve bize bildirin dediğinde . kadın peki diyerek evlerine döndü ve olup biteni eşine anlattı.
--kadın zenginlik , kocası ise başarıyı davet edelim diye tartışıyor ve bir türlü karar veremiyorlardı .Son kararları eve hangisini davet edeceklerine küçük oğullarının karar vermesi olduğunda küçük çocuk sevgiyi istiyorum diyerek tartışmayı bitirdi.Artık karar verilmişti eve sevgi davet edilecekti.
--kadın tekrar üç yaşlının yanına gitti ve kararımızı verdik biz sevgiyi davet ediyoruz dediğinde;
---kadın sevgiyle birlikte başarı ve zenginliğinde ayağa kalkıp sevgiyle birlikte evlerine gelmelerine şaşırırken ;
<Biz sadece sevgiyi davet ettik siz neden geliyosunuz> diye sorduğunda;
--üç yaşlı aynı anda;
--<Eğer siz zenginliği veya başarıyı davet etseydiniz , diğer ikimiz dışarıda bekliycektik ama siz sevgiyi davet ettiniz , bu durumda üçümüz birden gelmek zorundayız > dediler.
--Kadının niçin diye sormasına bile fırsat vermeden ;
--Zenginlik ve başarı <çünkü dediler sevginin olduğu her yerde biz zenginlik ve başarıda her zaman . onun yanında oluruz> anonim...
YAŞAMINIZ BOYUNCA EVİNİZDEKİ MİSAFİRİNİZİN HEP SEVGİ OLMASI DİLEKLERİMLE.......
Çevrimdışı dr. who
Tecrübeli Üye
****
166
255
Fen ve Tekn. Öğrt.
# 31 Ağu 2014 18:05:04
Kırk Gün Bekleyen İmam Çocuğun birisi, bal hastası imiş... Yatar kalkar, gezer dolaşır, bal istermiş hep... Ana-baba, çocuklarının bu bal tutkusu nu önleyebilmek için her çareye başvurmuş... Hekimlere gitmişler, tedbirler uygulamışlar, ama nafile!.. Çocuk, bal diye tutturuyormuş.
En sonunda, İmam-ı Âzam Ebu Hanife Hazretleri ni tavsiye etmişler...
- Bir de O na gidin! Gitmişler...
İmam-ı Âzam; çocuğu almış karşısına, dönmüş ana-babasına;
- 40 gün sonra gelin demiş.
Anne-baba bir anlam veremese de, çaresiz geri dönmüş. 40 gün geçtikten sonra ise, tekrar varmışlar İmam-ı Âzam Hazretleri nin huzuruna. İmam-ı Âzam, şöyle bir bakmış çocuğa... Sonra, iki eliyle yanaklarını okşayıp, şöyle demiş çocuğa:
- Bundan sonra bal yeme evlâdım!
O kadar!.. Anne-baba yine şaşkın... Öyle ya, 40 gün boyunca bunun için mi beklediler .. İmam-ı Âzam, bu sözü söylemek için 40 gün niye bekledi .. Bunu düşüne düşüne dönmüşler evlerine. Aaa, o da ne .. Dakka başı bal isteyen çocuk, artık bal-mal istemiyor! Bal hastası çocuk, artık bal sürmüyor ağzına!.. Merak etmişler bunun sebebini...
Tekrar gitmişler İmam-ı Âzam Hazretleri nin huzuruna. Sormuşlar;
- Ya İmam, nedir bunun hikmeti
Gülümseyerek cevap vermiş İmam:
- Niye 40 gün bekledim .. Çünkü 40 gün önce, ben de bal yiyordum... Bal yiyen birinin, bir başkasına bal yeme demesinin hiçbir etkisi olmazdı... 40 gün önce bal yemeyi kestim... Önce kendi nefsimde denedim bal yememeyi... Kendim başarınca; sözüm de tesir etti evlâdınıza!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 01 Eyl 2014 07:52:58
Adamın biri camiye gitmek üzere evinden çıkar, fakat karanlıktır ve giderken yolda ayağı takılır düşer, kalkıp üstünü silkeleyip evine geri döner, elbisesini değiştirip temiz kıyafetlerle tekrar yola çıkar, fakat yine düşer. Yeniden eve gidip üstünü değiştirir ve yola çıkar. Yolda elinde lamba ile birini görür. Yolunu aydınlatan bu adamla beraber mescide doğru ilerlerler. Adam lambayı tutan kişiden namazı kendisinin kıldırmasını ister lambayı tutan adam ise kabul etmez.Düşen adam ısrarla teklif eder tekrar red cevabını alınca merak edip sorar neden kıldırmıyorsun?Lamba tutan adam kendisinin şeytan olduğunu söyler..
Adam şok olur ve neden kendine ışık tutup yolunu aydınlattığını sorar;Şeytan der ki:Seni düşüren bendim mescide gitmemen için ve sen ilk düştüğünde eve gidip elbiseni değisip tekrar mescide doğru çıkınca Allah senin tüm günahlarını affetti. Ben seni ikinci defa düşürdüm sen tekrar üşenmedin eve gidip elbiseni değiştin tekrar yola çıktın, bu defa Allah senin ehli beytinin günahlarını bağışladı. Ben korktum ki üçüncü düşmende Allah bu kez tüm ülkenin günahlarını bağışlayacak ve benim onca uğraşım boşa gidecek. O sebeple senin güvenli bir şekilde mescide ulaşman için lambayla senin yolunu aydınlattım.
Senin takvan aileni ve milletini felaketlerden korunmasına vesile olur.Bütün hamd ve övgüler ancak Allah'adır..Kuran-ı taşıdığında şeytanda baş ağrısı oluronu açtığında şeytan yıkılıronu okuduğunda şeytan solar ve bayılıronunla amel ettiğinde şeytan yanından kaçar.Ve;Bu paylaşımı kimseye gönderme diye kulağına fısıldar şimdi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Eyl 2014 17:26:02
Hasan-ı Basrî’ye sormuşlar:
- Bazı kimseler, kendiniz olgunlaşmadan halkı olgunlaşmaya çağırmayınız. Evvelâ kendinizi düzeltiniz’ diyorlar, ne dersiniz?
Haşan Basri, şu cevabı vermiş:
- Şeytanın en çok sevdiği söz işte budur. Şeytan bu sözü, size çok süslü gösterir. Ve böylelikle, dinimizin her Müslüman’ı vazifelendirdiği Emr-i bi’l-ma’ruf, nehy-i ani’l-münker’ (iyiliği emretmek, kötülükten sakındırmak) görevini terk ettirmek ister.
(İnsanın, hakkı ve doğruyu tam yaşayamasa da, onu tavsiyeden ve anlatmaktan geri kalmaması gerçeği, bütün İslâm âlimlerinin birleştikleri ortak bir noktadır.)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Eyl 2014 19:08:13
DERTSİZ HAYAT !
Evinin bahçesinde oturmuş çayını yudumluyordu. Çayını yudumlarken bir taraftan kuş seslerini dinliyor, bir taraftan da bahçedeki rengarenk çiçekleri seyrediyordu. Çocukları bahçede oradan oraya koşturuyor, bahçeyi kahkaha sesleriyle daha da şenlendiriyordu.
Çok huzurlu, çok mutluydu. Hiçbir derdi, hiçbir sıkıntısı yoktu. Her istediğini elde ediyor, her istediğini yapabiliyordu. Maddi problem nedir bilmiyordu. İstediği her şeye rahatlıkla ulaşabiliyordu. Yediği önünde yemediği arkasındaydı. Canı ne isterse yiyor, canı çekerse içiyor, canının istediği her yere gidiyor, özlem duyduğu dostlarıyla sevdikleriyle rahatlıkla görüşebiliyordu.
Çevresindeki herkes de kendisi gibi mutlu, huzurlu ve neşe içindeydi. Bu durumdan dolayı ayrıca bir huzur ve mutluluk duyuyordu. Çevresinde mutsuz, huzursuz insanlar görse bu durumdan o da etkilenecek mutsuz ve huzursuz olacaktı. Ama öyle değildi. Çevresindeki herkes kendisi gibi mutluydu, huzurluydu.
Hastalık, sakatlık, kaza, bela, sıkıntı nedir bilmiyordu. Çocukları, eşi ve kendisi her zaman sağlıklıydı. Hiçbir hastalık, musibet kendilerine uğramıyordu. Çevresindeki insanlarda da hastalık vb musibetlere rastlanmıyordu. Sevdikleri de sağlıklı olduğu için kendini daha da iyi hissediyordu. Herkes sağlıklı, herkes huzurlu, herkes mutluydu.
Herkesle iyi geçiniyor, herkesle iyi anlaşıyordu. Hiç kimseyle bir derdi, sıkıntısı yoktu. Herkesler de kendisini çok seviyor, çok sayıyordu. Aralarında hiçbir küslük, dargınlık, kıskançlık olmuyordu.
Hüzün, hastalık, keder, üzüntü, darlık, musibet, kaza, bela vb sıkıntılar hayatına hiç uğramıyordu. Mutluluk, rahatlık, sağlık, neşe, huzur, sevgi, bolluk, bereket vb güzellikler ise hep onunlaydı...
Yukarıda anlatılan yaşantıya benzer bir yaşantınız varsa kesin olarak bilin ki artık dünyada değil, cennet bahçelerindesiniz. Çünkü böyle bir hayatı dünyada değil ancak cennette yaşayabilirsiniz.
Bu dünyada böylesine mutlu, rahat, sağlıklı, neşeli, huzurlu, bereketli ve sıkıntısız bir hayat yaşama gayreti içerisine girmeyin. Hz. Adem'in sürgün olarak gönderildiği bir yerde cenneti aramak beyhude bir çabadan başka bir şey değildir. Biz dünyada cenneti aramak yerine kazanma çabası içerisine girersek inşallah cennete girerek yukarıda anlatılan hayatı yaşayabiliriz.
Bu dünyada mutsuz olmamızın en büyük nedeni; dünyada cenneti yaşama arzumuzdur. Oysa bu dünya cenneti yaşama değil kazanma yeridir.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Eyl 2014 13:07:05
Bir gün okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek battı. Gemiden tek bir kişi sağ kurtuldu. Dalgalar bu adamı küçük ıssız bir adaya kadar sürükledi.
Adam ilk günler kendisini kurtarması için Allahü Teala’ya yalvardı ve yardım bulurum umuduyla ufka baktı. Ama ne gelen oldu ne giden…
...
Daha sonra rüzgardan yağmurdan ve vahşi hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklarından bir kulübe
yaptı. Sahilde bulduğu gemiden arta kalan konserve pusula gibi eşyaları bu kulübeye koydu.
Günler hep aynı şekilde geçiyordu.Balıkavlıyor pişirip yiyor ve ufku gözlüyordu. Allahü Teala’ya dua ediyordu.
Bir gün tatlı su getirebilmek için yola koyulmuştu. Döndüğünde bir de ne görsün binbir emekle yaptığı ve tek tutunduğu dal olan tahta kulübesi alevler içerisinde cayır cayır yanıyordu..
Başına gelebilecek en kötü şeydi bu. Keder ve öfke içinde donakaldı. Artık bu ıssız adada başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştı.
Bu üzüntüyle Allahım bunu bana nasıl yapabildin diye feryat etti. O geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi.O kadar dua ettiği halde bu olayı başına getirmesinden dolayı Allahü Teala’ya sitemler etti.
Ertesi sabah erken saatlerde adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyandı. Onu kurtarmaya geliyorlardı.
Benim burada olduğumu nasıl anladınız? diye sordu bitkin adam kendisini kurtaranlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de çok utandırdı:
“Dumanla verdiğiniz işareti gördük”
Bu hikayeden sonra sizin aklınıza bu ayet-i kerime ve hadis-i şerif gelmedi mi ?
(Hoşlanmadığınız şey sizin iyiliğinize; sevdiğiniz şey de, kötülüğünüze olabilir. Siz bilmezsiniz, Allah bilir.) [Bakara 216]
(Allahü teâlâ, duanızı kabul eder. Dua ettim, hâlâ duam kabul olmadı diye acele etmeyiniz! Allah’tan çok isteyiniz! Çünkü kerem sahibinden istiyorsunuz.) [Buhari] Hadis-i Şerif
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Eyl 2014 21:19:18
Bir bilge varmış ; Ne sorsan cevap verirmiş.
Onu çekemeyen biri demiş ki:
- Ona öyle bir soru soracağım ki kesinlikle bilemeyecek.
Ne soracaksın ? Diye sordukların da ise :
- Elimde bir kelebek var. Ölü mü diri mi ?
Diye soracağım.
Eğer diri derse elimi sıkıp öldüreceğim.
Ölü derse de elimi açıp bırakacağım uçup gidecek.
Bilgenin yanına gidiyor ve sorusunu soruyor.
- Elimdeki kelebek ölü mü diri mi ? Diyor.
Bilgenin cevabı ise müthiş;
- O SENİN ELİNDE! ...
Çevrimdışı RAMSES1
Tecrübeli Üye
****
983
5.124
Okul Müdürü
# 05 Eyl 2014 21:20:49
her yaşam, ibretlik bir hikayedir.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Eyl 2014 08:19:56
''Mendil alır mısın abi?'' dedi, kirli ama güzel yüzüyle.
''Yok'' dedim, ''Sağ ol, sağ ol, benim var''
''Olsun sonra kullanırsın'' dedi titrek sesiyle.
''Peki'' dedim, ''Ver bir tane''
Uzattım parayı, sevindi. ''Mendil kalsın'' dedim, gücendi.
''Olmaz öyle şey, ben dilenci değilim''
''Peki'' dedim, ''Peki, kızma''
Aldım mendili elinden sordum: ''Adın ne senin?''
''Murat'' dedi, ''Murat ama arkadaşlar 'ince', der zayıfım ya hani.''
''Annen, baban yok mu senin?''
''Bilmem, vardır herhalde. Hiç görmedim ki.''
''Peki nerede yaşıyorsun sen? '' dedim.
''Her yerde'' dedi, hem de gülerek...
''Nasıl yani her yerde?''
''Öyle sınırlamıyorum kendimi sizler gibi'' dedi ve patlattı kahkahayı.Haksız da sayılmazdı hani...
''Kimden alıyorsun sen bu mendilleri?''
''Sakallı mehmet amcadan''
''Kaçtan veriyor sana tanesini?''
''İkiyüzelli';den''
''Peki sen ne kazanıyorsun mendil başına?''
''Ee!.. İkiyüzelliii''
''Ne yani hiç para almıyor mu Mehmet amcan senden?'' diye sordum şaşkınlıkla.
Biraz kızgın baktı yüzüme: ''Siz hep böylesiniz zaten, karşılıksız iyilikten anlamazsınız.''
''Niye ki?'' dedim, anlattı:
''Bir keresinde bir abla ağlıyordu, 'Abla mendil alır mısın? diye sordum, 'defol!...' diye bağırdı bana. Oysa, oysa vallahi satmayacaktım ben ona, gözyaşlarını silsin diye vermiştim mendili. Anlamadı... Ama ben yine de gizlice koydum çantasına.''
''Peki'' dedim, ''Ben bir yıllık mendil ihtiyacımı alsam senden, bir seferde, topluca yani olur mu?''
''Olmaz'' dedi kafasını iki yana sallayarak.''Olmaz!...O zaman benim bütün günlerimi satın alırsın. Satılık olanlar sadece mendiller abi. Günlerimi bırak, bana kalsın...
.Cimri bir adam tüm mal varlığından emin olmak için herşeyini satar
ve altına çevirir.
Altınlarını yer altına gömüp ara sıra ziyaret ederek inceler Bu
hareketi işçilerinden birinin dikkatini çeker ve orada bir hazine olduğundan
kuşkulanır. Gece o noktaya gider ve altını çalar
Cimri ertesi sabah altının yerinde yeller estiğini görür ağlayarak
saçını başını yolar. Onu böyle perişan gören komşusu nedenini öğrenince
şöyle der Kendini üzme artık bir taş alıp aynı çukura koy ve o taşın
altınların olduğunu düşün. Çünkü kullanmayı hiç düşünmediğine göre taş da
aynı işi görecektir Elimizdekilerin değeri sahip olmakta değil kullanmaktadır.
Hiçbir şey için BENİMDİR deme Sadece de ki YANIMDADIR
Çünkü ne altın
Ne toprak
Ne sevgili
Ne hayat
Ne ölüm
Ne huzur
Ne de keder
Daima seninle kalmaz.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Eyl 2014 22:59:45
Bir kadın anlatıyor:
Kocam bir mühendisti. Onunla sakin tabiatını sevdiğim için evlenmiştim. Bu sakin adamın göğsüne başımı koymak içimi nasıl da ısıtırdı.
Gel gör ki iki yıl nişanlılık ve beş yıl evlilikten sonra bu sakinlik beni yormaya başlamıştı. Eşimin -bir zamanlar çok sevdiğim- bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu.
Sonunda kararımı ona da açıkladım: Boşanmak istiyordum.
Şaşkınlıktan gözleri açılarak ”niye?” diye sordu.
”Gerçekten belli bir sebebi yok” dedim, ”sadece yoruldum”.
Bütün gece ağzını bıçak açmadı. Düşünüyordu. Bu hâli ise hayal kırıklığımı daha da artırmaktan başka bir işe yaramıyordu: işte, sıkıntısını dışarı vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim. Ondan ne bekleyebilirdim ki!
Sonunda sordu: ”seni caydırmak için ne yapabilirim?”
Demek ki söyledikleri doğruydu: insanların mizacı asla değiştirilemiyordu. Son inanç kırıntılarım da kaybolmuştu.
”İşte mesele tam da bu” dedim ”Sorunun cevabını kendin bulup
kalbimi ikna edebilirsen kararımdan vazgeçebilirim.”
”Diyelim dağın tepesinde bir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüp vücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına, hatta ölümüne mâl” olacak. Bunu benim için yapar mısın?”
Yüzümü dikkatle inceledi ve ”Sana bunun cevabını yarın vereceğim” dedi.
Bu cevapla son ümidim de yok olmuştu.
Ertesi sabah uyandığımda evde yoktu. Boş bir süt şişesini mutfak masasının üzerine koymuş, altına da bir not bırakmıştı.
”Hayatım” diye başlıyordu,
”O çiçeği senin için koparmazdım”
Kalbim yine kırılmıştı. Okumaya devam ettim.
”Çünkü her zaman yaptığın gibi bilgisayarın altını üstüne getirip çökerttikten sonra monitörün önünde ağladığında, onu tekrar düzeltebilmem için ellerime ihtiyacım var.”
”Anahtarları her zaman evde unuttuğunu bildiğimden, senden
önce eve varabilmem üzere koşmam gerektiğinden bacaklarıma ihtiyacım
var.”
”Arabayı kullanmayı çok sevdiğin halde şehirde hep yolu kaybettiğinden, yolu gösterebilmem için gözlerime ihtiyacım var.
”Evde oturmayı sevdiğinden, içe kapanıklığını dağıtmak, can sıkıntını hafifletmek üzere sana şakalar yapabilmem, hikâyeler anlatabilmem için ağzıma ihtiyacım var.”
”Sabahtan akşama kadar bilgisayara bakmaktan gözlerinin bozulması kaçınılmaz olduğundan, yaşlandığımızda tırnaklarını kesebilmem, saçlarında -görülmesini istemediğin- beyaz telleri ayıklayabilmem,
merdivenlerden aşağı inerken elini tutabilmem, çiçeklerin renginin – gençliğinde senin yüzünün rengi gibi olduğunu söyleyebilmem için gözlerime ihtiyacım var.”
”Ama seni benden daha fazla seven biri varsa, evet o uçuruma gidip, o çiçeği senin için koparırım bir tanem.”
Baktım, mektuptaki yazının mürekkepleri yer yer dağılıyordu.
Göz yaşlarım mektuba düşüyordu.
”Mektubu okuduysan ve kalbin ikna olduysa lütfen kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütle kapıda bekliyorum.”
Koşarak kapıyı açtım. Endişeli bir yüzle ve ellerinde sıkıca tuttuğu susamlı ekmek ve sütle kapının önündeydi.
Artık çok iyi biliyordum: beni ondan daha çok kimse sevemezdi. O çiçeği uçurumun kenarında bırakmaya karar verdim.
Bu gerçek aşktı.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Eyl 2014 23:25:13
Buz ve Ömür!
Buzdolabı diye birşeyin olmadığı devirlerde, içecekleri ve bazı yiyecekleri korumak için, dağlardan buz kesilir ve pazar yerlerinde satılırdı.
Sıcak bir yaz gününde, bir şeyh, talebeleriyle şehirde dolaşırken, böyle bir buz satıcısına rastladı.
Satıcı:
“Ey mü’minler! Sermayesi eriyip akan şu adama merhamet ediniz” diye bağırıyordu.
Satıcının bu sözlerini işiten şeyh aniden fenalaşarak bayıldı.
Yanındakiler, kendisini gölgelik bir yere taşıdılar ve saatler sonra kendisine geldiğinde bayılma sebebini sordular.
Şeyh, satıcının eriyip giden buzlarında kendi hayatını görmüştü.
Küçük sermayesinin ziyan olmaması için çırpınıp duran satıcı, milyarla ölçülmeyen ve sonsuz bir hayatta sınırsız bir mutluluğa vesile olabilecek ömür sermayesinin eriyip gidişine nasıl kayıtsız kalındığını düşündürmüştü ona…
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 09 Eyl 2014 18:38:44
ÇOCUKLARINIZ İÇİN HATTA SİZİN İÇİN GÜZEL BİR HİKAYE...
YUSUF İLE KARINCA
Yusuf daha küçük yaşlardayken çevresindeki her şeyi inceleyen, merak edip soran bir çocuktu. Artık büyümüş okula başlamıştı.
Okula gidip gelirken de yine küçüklüğünde yaptığı gibi sürekli gözlemliyordu.
Ağaçlar kışın olduğu gibi sarı değildi. Ağacın üzerindeki kuş ise hiç böyle ötmezdi, telaşlı bir hali vardı.Karıncalar sürekli bir yerlere gidip geliyor, kuşlar göklerde durmadan kanat çırpıyordu.
Gördüğü her canlı bir işle meşguldü. “Olsun benim de bir işim var” okula gidiyorum işte diyerek okulun yolunu tuttu.
Giderken de bir yandan düşündü. “Ben okulum bitince doktor yada öğretmen olacağım. Benim çalışmamın, okula gidiyor olmamın bir amacı var. Peki bu hayvanlar, bu ağaçlar ne için çalışıyor?”
Yusuf bu düşüncelerle okuluna gitti. Ama aklı hala o sorudaydı. Bu kadar hayvan ve bitki neden ve hangi amaç için çalışıyordu. Acaba onların içinde de doktor, öğretmen falan var mıydı? Bunun için çalışıyor olabilirler miydi?
Teneffüs zili çaldığında koşarak okul bahçesindeki ağacın yanına gitti. Ağacın üzerindeki karıncaları izledi.
Kimi karıncalar ağacın üstüne çıkıyor, kimisi de ağacın üstünden aşağı iniyordu. Çoğu karınca bir şeyler taşıyor, bazıları ise boş boş dolaşıyordu.
Boş boş dolaşan karıncalardan birini izlediğinde onun da bir işi olduğunu fark etti. O karınca yiyecek bulup diğerlerine haber veriyordu. Sonra hep beraber o yiyeceği taşıyorlardı.
Bütün yiyecekleri ağacın içindeki bir delikten bilmediği bir yere götürülüyordu. Orası nasıl bir yer, karıncalar orada neler yapıyor diye düşündü.
Bu karıncalar kışın ortalıkta yoktu. Yazın bu kadar karınca bu ağacın içinde mi saklanıyordu. Peki bu ağaçtan hiç çıkmadılarsa, nasıl karınlarını doyurmuşlardı.
"Gerçi bunların karınları bile yok " diyerek güldü içinden.
Yusuf bunları düşünürken karıncalar olanca hızlarıyla çalışmaya devam ediyorlardı. Sanki bir şeyleri yetiştirme telaşındaydılar.
Yusuf: "hey karıncalar siz neden bu kadar çok çalışıyorsunuz. Azcık durup dinlensenize" diye karıncalara bağırmak istedi.
Biraz durup dinlenseler aklındaki soruyu karıncalara sorabilirdi.
“Sorsam ne olacak, sanki karıncalar konuşmayı biliyor mu ki” diye sesli bir şekilde düşündü.
“Konuşuruz tabi ki neden konuşmayalım, yeter ki duymasını bil”
Yusuf duyduğu bu sesle önce irkildi, sonra da yanlış duydum herhalde diyerek önemsemedi.
“Beni neden duymazdan geliyorsun”
“Hayır bir karınca bana sesleniyor olamaz, ben bir şey duymuyorum” dedi kendi kendine.
“Aklındaki soru nedir”
Biraz korku ve biraz sevinçle “Bir karınca benimle konuşuyor bu imkansız” dedi Yusuf.
Karınca Yusuf’un şaşkınlıktan kurtulması için onun avucuna çıktı ve ne sormak istiyorsun sor hadi dedi.
Yusuf şaşkınlıkta “neden bu kadar çok çalışıyorsunuz” dedi.
Karınca “bunu bize Allah emretti” diyerek cevap verdi.
Bu sırada zil çaldı ve teneffüs sona erdi. Yusuf derse girerken karıncanın söylediğini düşünüyordu.
“Karıncaların yaptıkları işi Allah emretmiş” diye söylendi kendi kendine.
Peki Allah bana okula gitmemi mi emrediyor. O zaman babama da işe gitmesini, anneme de yemek yapmasını emrediyordur.
Kardeşime de oyuncaklarıyla oynayıp, altını pisletmesini emrediyordur diye düşündü.
Ama saçma geldi bu düşünceler Yusuf’a.
Bunu birisine sorması lazımdı.
Allah biz insanlara neyi emretti diye sorması gerekiyordu.
Bu sorunun cevabını bulmalıydı.
"Belki de bir tek karıncalar böyledir. Öteki hayvanları da incelemeliyim" diye düşündü. Belki onlara çalışmalarını Allah emretmemiştir diye düşündü.
Belki onların içinden de kendisiyle konuşacak birini bulabilirdi.
Bakalım sıradaki hayvan kim olacak, benimle hangi hayvan konuşacak diye düşünüp dersini dinlemeye devam etti...
---------------
Rehber Amca
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 10 Eyl 2014 16:41:47
Hamza ve Şeyda birbirlerini çocukluklarından beri çok seven iki
sevgiliydi... Birlikte büyümüşlerdi...Ayrılmak akıllarının ucundan bile
geçmezdi... Artık ikiside evlenmeyi düşünüyorlardı...Herşey Hamza'nın evlilik teklifi yapmasına ertelenmişti... Ama Hamza da bir değişiklik vardı...Eskisi gibi ilgi göstermiyordu Şeyda'ya.. Ne olmuştu O'na.. Artık buluşmak istemiyor, mesajlara doğru dürüst cevap vermiyor, hiç aramıyordu...
Yoksa başkası mı vardı hayatında..?Bu düşünceler Şeyda'yı çılgına
çeviriyordu... Sonunda dayanamadı ve neler olup bittiğini öğrenmek için Hamza'yı aradı...
-Alo! -Nasılsın Hamza..?
-Elhamdulillah iyiyim, sen nasılsın..?
-Kaç gündür soğuk davranıyorsun,
nasıl olmamı beklersin..?
-Şeyyy bunları sonra konuşsak, şimdi
camiye girmek üzereyim... ALLAH'a
emanet ol...
Şeyda elinde telefonla kalakalmıştı...Hamza camiye girdiğini söylemişti...Oysa Hamza namaz kılmazdı.. Neden camiye gitmişti ki... Yoksa namaza mı başlamıştı...! Bir saat sonra bir mesaj geldi... Hamza göndermişti..
Şunlar yazıyordu ; "Günlerdir değiştiğimin ben de farkındayım.. Bu değişikliği de
KURAN'a ve NAMAZ'a borçluyum..Evet ben namaza başladım.. Ve
birçok şeyi bıraktım.. Tüm kötü huylarımla birlikte senden de
vazgeçmek zorunda kaldım... Çünkü zina yapmış oluyoruz.. Artık ne elini tutacağım, ne yanına oturacağım..Gözlerine bile bakmaktan
sakınacağım...Lütfen bana kızma.. Seni seviyorum..." Tahmini doğru
çıkmıştı Şeyda'nın... Demek ki bu yüzden kaçıyordu kendinden... Zaten dine karşı hiç sempatisi olmayan Şeyda, Hamza'yı elinden aldığını düşünerek iyice düşman olmuştu Kuran'a, Namaz'a... Ramazan Bayramı'ydı... Öğle saati olmuş ama Hamza'dan ne mesaj gelmişti, ne de aramıştı...Daha fazla bekleyemeden Şeyda aradı Hamza'yı...
-Bayramın kutlu olsun Hamza...
-Seninki de MÜBAREK olsun Şeyda...
-Neden aramadın..?
-Yetimhanedeyim, fırsat
bulamadım...
-Yetimhane mi? Senin ne işin var
nerden geldiği belli olmayan o pis
çocukların yanında.. Annesi babası
bakmamış, sen mi bakıyorsun.. Ne
kadar dar düşüncelere sahipsin...
Şeyda buna benzer cümleleri art
arda sıralıyordu...
Hamza: -Şeyda, dilerim ki ALLAH
seni bunlarla imtihan etmesin...
Bir hafta sonra... Şeyda parkta oturmuş Hamza'yı bekliyordu.. Uzun süredir görmüyordu O'nu..Hem kızgındı, hem özlemişti... Hangi
duygu ile karşılayacağını O da şaşırmıştı... Hamza buluşmak
istediğini söylemişti, O da koşa koşa gelmişti... Çok geçmeden Hamza da geldi... Ama bambaşka bir insan olmuştu Hamza.. Şekil verdiği
saçları yoktu, sıradan bir şekildetaramıştı... Top sakalı da yoktu,
SÜNNET olan sakal bırakmıştı.. Ve o giydiği daracık kot pantolonlara,
rengarenk ve üzerinde sevdiği sanatçıların resminin bulunduğu
tişörtlere veda etmiş onların yerine, geniş pantolon ve yakasız bir gömlek giymişti...Sanki Hamza değil de başkasıydı
Şeyda'nın karşısında oturan...Üstelik tokalaşmak için uzattığı eli
de tutmamıştı...Şeyda..! Biliyorum bendeki bu değişikliğe alışman zaman alacak..Sana istediğin kadar zaman verebilirim... Ama ben artık bu işin fazla uzamasını istemiyorum dedi ve elindeki hediye paketini uzattı...
Ne bu..? -Aç bakalım neymiş, dedi gülümseyerek... Şeyda paketi açtı
heyecanla... Ama heyecanı boşa çıkmıştı (kendince).. O pahalı lüks
hediyeler beklerken paketin içinden çıkanlar tepesini attırmıştı... Pakette
KURAN, BAŞÖRTÜSÜ, TESBİH ve
GÜLSUYU vardı...
-Gülsuyu'nu bir arkadaşım Medine'den getirdi.. Efendimiz'in
Ravza'sının kokusu . . Daha cümlesi bitmemişti ki Şeyda gülsuyunun
kapağını açıp dökmeye başladı...-Ne yapıyorsun diyerek yerinden
fırladı Hamza... Elindekini alıverdi...Şeyda'nın öfkesi geçmemişti...
Tesbihi alıp kırdı, taneleri etrafa saçıldı...
-Sen kendine eş değil köle arıyorsun... Şu verdiğin kitap'ta öyle
yazıyormuş.. Benden başka üç tane daha kadın almanı söylüyor.. Ben
salak değilim.. Şuna bak bir de başörtüsü almış... Başörtüyü köleler
takar.. Ben özgür biriyim ve saçlarım da özgür kalmalı... Dedi ve
hışımla kalkıp gitti...
Hamza neye yanmalıydı... Şeyda'nın doğrularını görmediğine mi, Kuran'a yapılan hakaretlere mi, kırılan tesbihe mi, dökülen gülsuyuna mı...?
Nasıl bir zihniyetle büyümüştü ki Kuran'ı böyle yanlış tanımıştı...
Şeyda o günden sonra Hamza'yı hiç aramadı.. Telefonunu değiştirdi..
Çok geçmedi adresini de... Artık birbirlerini çok seven iki genç
ayrılmışlardı... 7 yıl sonra... Hamza yine bir Ramazan Bayramı sabahı
yetimhaneden çıkmış bir parkta oturuyordu.. Evlenmemişti...
Çocukları çok sevdiği için oturup onları izlemekten hoşlanırdı...
Bir ara gözü bir çocuğa takıldı...Üstü başı perişan halde bir kenarda
sessiz sessiz ağlıyordu... Hemen yanına gitti...
- Neyin var küçüğüm, neden oynamıyorsun..?
Çocuk burnunu çeke çeke konuşmaya başladı...
-Bugün bayram.. Herkesin yeni elbisesi var, benim yok... Herkes
babası ile bir yerlere gidiyor, benim babam bizi terketti.. Herkes
annesiyle eğleniyor, benim annemçok hasta evde yatıyor...
-Baban yoksa ben varım, deyiverdi Hamza... Çocuk anlamıştı ne
dediğini... Gözüne baktı tanımadığı adamın... Elini uzattı Hamza...
-Gel seninle bir yere gidelim...Korkma benden zarar gelmez sana...
Elinden tuttu çocuğun ve doğruca açık bir mağaza aramaya koyuldu..
Bulmuşlardı... Çocuğa takım elbise aldı.. Yerinde duramayan çocuğa
baktı ve derinlere daldı.. Şeyda ile evlenmiş olsaydı, belki kendisininde bu yaşlarda bir çocuğu olacaktı...
Öyle dalmıştı ki yanağına dokunan bir öpücükle kendine geldi... -
- Teşekkür ederim amca...Eve doğru giderken Hamza ev için
birşeyler de almıştı... Babasının olmadığını ve hasta olduğunu
söylemişti çocuk.. Evin önüne geldiler..Hamza vedalaştı çocukla...
-Amca seni annemle tanıştırmak istiyorum..
-Ben de isterim ama eve girmem uygun olmaz..-Bir şey olmaz, hadi kırmayın beni..İstemeden de olsa içeri girdi... Evin içi perişan haldeydi... Aldıklarını mutfağa bıraktı.. Mutfakta da kuru
ekmekler dışında bir şey yoktu...Sonra oturma odasında yatan kadına
gözü takıldı...Galiba kanser hastasıydı.. Çünkü saçları dökülmüş, kel kalmıştı...-Anne bak kimi getirdim sana...Kadın oğluna döndü.. Onu takımelbise içinde görünce şaşırmıştı...-Benim oğlum nasıl da yakışıklıolmuş, dedi... O sırada Hamza içerigirdi... Bu nasıl olurdu... Karşısındaduran Şeyda'nın ta kendisiydi.. Herikisi de donup kalmıştı... Bu durum bir süre devam etti.. Sessizliği bozan küçük Hakan oldu...
- Anne bak bu amca bana bu elbiseyi aldı.. Evimize de bir sürü yiyecek aldı.. Artık aç uyumayacaksın...-Küçüğüm annenle bana biraz
müsaade verir misin? Bir şeykonuşacağım onunla...
-Tabi ki...
Sessizlik bir süre daha devam etti...Şeyda başladı konuşmaya...
-Senden sonra biriyle evlendim...Zengin ve modern biriydi.. Başta
çok iyiydik... Ama sonradan ruhsal sorunlar yaşamaya başladı ve benim kendisini aldattığımı düşünecek kadar paranoya hale geldi... Ve beni eve hapsetti...Beni kapattığı odanın penceresi bile
yoktu.. Çocuğumu bile göstermiyordu bana... Aylarca orada
kaldım.. Kısaca bana KÖLE gibi davrandı (derken mahcubiyetle
başını öne eğdi)... Sonra durumu düzeldi.. Ama bu arada ben kansere
yakalandım... (özgür kalacak dediği saçları artık yoktu)..Hasta olduğum için üzerime kuma getirdi...(Yıllarönceki söyledikleri geldi yine aklına)...
Sonra da beni ve oğlumu evden kovdu... Oğlum şimdi yetim gibi
büyüyor... Ve sen yıllar sonra yine bir yetimi sevindiriyorsun yine...
Çok pişmanım... Söylediğim her sözün cezasını çektim yeteri kadar...
Hamza konuşmuyor, Şeyda ise ağlıyordu....
Konuşmadan çıkıp gitti Hamza...Ve ertesi gün... Kapı çalındı... Gelen
Hamza'ydı.. Küçük Hakan Onu içeri davet etti...
Şeyda yatağında oturuyordu...Hamza'yı görünce heyecanlandı...
Elinde bir paket vardı.. Bu paket yıllar önceki paketin aynısıydı..Yoksa, yoksa içindekiler de aynımıydı..?
Paketi aldı ve heyecanla açtı paketi..Evet aynı Kuran, aynı başörtüsü,
aynı tesbih (Tesbih kırılmıştı evet ama Hamza taneleri tek tek toplamış tekrardan dizmişti) ve gülsuyu...Kapağını açtı gülsuyunun.. Aynısıolup olmadığını anlamak istedi...Kokladı, gayet güzel kokusu vardı hâlâ...Aynısı olsaydı bozulurdu diyedüşündü... Sanki içini okumuş gibi"Aynı gülsuyu" dedi Hamza....Bozulmadan durmuştu yedi yıl boyunca...
-Bunlar senin Şeyda.. Eğer pişmansan biliyorum ki can atıyorsundur dinine dört kolla sarılmak için.. işte sana fırsat..Kuran okumayı bilmediğini biliyorum ama mealini oku..Okuduktan sonra da kararını ver...Yıllarca sakladım bunları.. Niye sakladığımı bilmeden.. Demek ki bu gün içinmiş...Ve bir kitap daha çıkardı..Hz Fatıma.. Bir kadının örnek alması gereken büyük insanın hayatı...Bunu da oku...
Ve cebinden küçük bir kutu daha çıkardı...-Bu da senin... Yıllar önce almıştım..O gün parkta vermeye fırsat bırakmadın.. 15 gün sonra yine
geleceğim, iyi düşün karar ver... Ve arkasını dönüp gitti... Kutuyu açtı
Şeyda.. Evlilik yüzüğü vardı içinde..Nasıl olur da evlenmek isterdi ki
kendisiyle...Kanserdi ve ölecekti... Sonra gözü Kuran'a takıldı.. Elini uzattı almakiçin... Hayır alamazdı.. Kuran'a abdestsiz dokunulmadığını biliyordu... Yerinden kalktı usulca..
Daha önce gördüğü ve bildiği kadarıyla abdest aldı...
Tekrar Kuran'ı almaya yeltendi..Hayır yine dokunamazdı...
Başörtüsünü aldı ve başını örttü...Aynaya baktı.. Nasıl da güzel
olmuştu... Şimdi Kuran'ı alabilirdi...Ve okumaya başladı... 15 gün
sonra... Hamza yine kapıdaydı...
Şeyda kapanmıştı ve ayağa bile kalkmıştı... Gördükleri karşısında
öyle memnun oldu ki hemen"Helalim olur musun" deyiverdi...
Evlenmişlerdi...Şeyda tedaviye devam ediyor..Gittikçe iyileşiyordu...
Hz. Fatıma'nın hayatı onu öyle etkilemişti ki her haliyle Onu örnek
almaya çalışıyordu.. Şeyda'da ki bu büyük değişiklik de Hamza'ya
kendisinin yıllar önce nasıl değiştiğini hatırlatıyordu..
Ikisi de doğru yolu bulmuşlardı...Sürekli okuyup kendilerini
geliştiriyorlardı... Şeyda ölümden korkmuyordu artık...
Tam anlamı ile dört dörtlük bir mü'mine olmuştu...
Bir yıl sonra...Çok istedikleri hacc farizasını yerine getirmek için uçağa binmişlerdi..Hakan da yanlarındaydı...Üçünün de içi içine sığmıyordu...Lebbeyk Allahumme Lebbeyknidaları ile kutsal topraklara ayak bastılar... Bir hafta olmuştu Medine'ye geleli...
Bir akşam vakti otelde Hamza Şeyda'ya seslendi
"Hanım hadi namaza geç kalıyoruz"... Ses vermedi Şeyda...
Tekrar seslendi "Canım hadi ama geç kalıyoruz"..
Yine ses yok...Yatak odasına doğru ilerledi
Hamza...Şeyda yatıyordu... Anlamıştı... O sonsuz yolculuğuna çıkmıştı...
"İnna lillahi ve inna ileyhi raciun" diyerek Şeyda'nın elini tuttu...
Elinde bir not vardı... "Hamzam kendimi iyi hissetmiyorum... Çok
istemiştim kutsal topraklarda can vermeyi... Galiba RABB'im duamı
kabul ediyor.. Vasiyetimdir: Beni senin aldığın gülsuyu ile yıkasınlar"... Cenaze işlemleri yapılmıştı... Şeyda morga kaldırılmış ve Türkiye'ye gönderilecekti...O gece Hamza uykuya daldı..Rüyasında Hz. Fatıma'yı görmüştü...Ve elinde o gülsuyu... Şeyda'yı yıkıyordu Hz. Fatıma... Ve mırıldanıyordu gülümseyerek "Cennette arkadaş lazım bana" diyordu... Kan ter içinde uyandı Hamza...Ve bir daha uyuyamadı... Sabah hemen kalktı gülsuyunu aramaya
başladı...Yoktu.. Koşarak morga gitti..bulunduğu kabini açtırdı...
"Bismillah" diyerek açtı yüzünü...Şeyda öyle gülümsüyordu dişleri
görünüyordu bu gülümsemeden...Elleri titredi Hamza'nın...
Ağlıyordu bir taraftan...Öyle güzel kokuyordu ki naaşı insanı
büyülüyordu sanki... Biraz daha açtı örtüyü...
Ve ve ve düşüp bayıldı oracıkta...Gülsuyu kutusu boş bir şekilde
orada duruyordu...Evet Şeyda Hz. Fatıma tarafından o
gülsuyu ile yıkanmıştı...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Eyl 2014 12:55:15
Yavuz Sultan Selim Han'ın esrarengiz cevabı
Mısır seferi sırasında Yavuz Sultan Selim Han'ın sağ kolu Hasan Can'a verdiği o tüyleri diken diken eden cevabı.
Mısır seferine gidilirken ordunun korkunç Sina Çölü'nden geçmesi gerekiyordu.
Kum fırtınalarının etrafı kasıp kavurduğu, gündüzleri dayanılmaz sıcaklara sahne olurken geceleri dondurucu soğukları davet eden bu çölü dünyada hiç bir ordu geçememişti. Yavuz Sultan Selim ordusuna moral verici sözler söyledikten sonra atını çöle sürdü.
Herkes yanındaki suyu idareli kullanıyor, namazlar teyemmüm yapılarak kılınıyordu. Yolculuk böyle sürüp giderken Yavuz Sultan Selim'in bir ara atından indiği ve saygılı bir halde yaya olarak yürüdüğü görüldü. Herkes şaşırmıştı ama, kimse sebebini soramıyordu. Padişahın hiç yanından ayırmadığı Hasan Can durumu öğrenmekte gecikmedi.
Padişah O'na şunları söylemişti:
“İki cihan sultanı Peygamber Efendimiz önümüzde yaya olarak yürürlerken biz nasıl at üstünde olabiliriz Hasan Can?
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Eyl 2014 08:07:09
ANNE VE KAYNANA FARKI
Yaşını başını almış iki eski arkadaş hanımefendi yolda karşılaşmışlar. Hal hatır sormuşlar.
Sıra çocuklarına gelmiş.
“Senin oğlan nasıl, evlendi mi?” diye sormuş biri,
“Evlendi” demiş öteki, “evlendi ama ah, sorma,
öyle bir gelin çıktı ki, felâket!..
“Sabahtan akşama çalışıyor,
evde doğru dürüst yemek pişmiyor,
yorgun olduğu zaman oğluma yemek pişirttiriyor.
Bazen sabah kahvaltısını bile oğlum hazırlıyor.
Ne dikiş var, ne ütü.
Bir kadın bulmuş, bütün işi ona yaptırtıyor.
Evde prensesler gibi oturuyor,
oğlum için özel hiçbir şey yapmıyor, çok üzgünüm, çok…”
“Vah vah” demiş arkadaşı, “peki kızın nasıl, o da evlendi mi?”…
“O da evlendi” demiş arkadaşı,
“ama o çok mutlu, öyle iyi bir damadım var ki,
kızımın elini sıcak sudan soğuk suya sokturmuyor.
Kızım çalıştığı için çok yoruluyor, çoğu akşam,
yemekleri beraber pişiriyorlar, hatta bazen damadım hazırlıyor.
İnanır mısın öyle iyi bir çocuk ki tatil günlerinde kahvaltısını kızımın yatağına götürüyor.
Bir kadın bulmuşlar, evin bütün işlerini o yapıyor,
kızım evde hiç yorulmuyor, prensesler gibi oturuyor,
kocası da ondan iş beklemiyor, çok memnunum, Çooookkkk“
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Eyl 2014 16:49:40
İlme Davet
• ...Evliyânın Büyüklerinden, Hakk Âşığı...˙·٠Hz. Râbiâ-tül Adeviyye٠·˙
٠ Çok ağlardı.. Çok mahzundu..
٠ Ansızın, Cehennem lafını duysa bayılır; uzun zaman öyle kalırdı..
٠ Çok defâ şöyle derdi:
-<<İstiğfar etmekle kurtulduk sanırız... Hâlbuki o istiğfarımız da, bir başka istiğfara muhtaçtır.>>
٠ Halktan bir şey de almazdı. Bir şey gönderen olursa, geri çevirir:
-<<Benim dünyalığa ihtiyacım yok.>> derdi..
٠ Yaşı sekseni aşmıştı.. Ama, yine kendi kendine yürüyebiliyordu.. Fakat zor zor.. Görenler: Ha düştü, ha düşecek; diye bakardı.. Yürümek için kimsenin yardımını istemezdi..
٠ Namazda, sessiz sessiz ağlardı.. Secde ettiği zaman, secde yerine gözyaşı göllenirdi..
٠ Süfyân-ı Sevrî'nin:
-Vah perişân hâlime... Dediğini anlattılar..
Onun için şöyle dedi:
-<<Vah senin çektiğin az vah'a... Tam gönülden vah deyip mahzun olabilseydik; bu âlemde işimiz neydi... Yaşayabilir miydik..?>>
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 14 Eyl 2014 14:51:32
Anneannesinin sözleri yankılandı kulaklarında: ”Oğlum namaz hiç bu vakte bırakılırmı?” Anneannesinin yaşı yetmişe dayanmış, ama ezan okunduğu vakit yerinden sıçrar, yaşından beklenmeyecek bir hızla abdestini alır ve namazını kılardı.
Kendisi ise,nefsini bir türlü yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep namaz son dakikalara kalıyor, bu sebeple namazını alelacele eda ediyordu. Bunu düşünerek kalktı yerinden, gözü saate kaydı. Yatsı ezanının okunmasına on beş dakika kalmıştı. Başını her iki yöne pişmanlıkla sallayarak, “Yine geciktirdim namazı.” dedi kendi kendine.
Kıvrak hareketlerle abdestini aldı ve daha elini yüzünü tam kurulamadan kendisini odasına attı. Mecburen, hızlı hareketlerle namazı eda
etti. Tesbihatını yaparken anneannesini düşünmeden edemedi. “Bu halimi görse, tatlı-sert kızardı yine bana.” dedi. Çok seviyordu onu …Hele öyle bir namaz kılışı vardı ki, onu hep bir gökkuşağı hayranlığıyla seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardı ki… hicabından renkten renge girerdi.
O gün akşama kadar derse girmişti. Müthiş bir ağırlık vardı üzerinde. Duasını yaparken, başını ellerinin arasına alıp secdeye durdu. Namazdan sonra bir süre bu şekil tefekkür etmeyi severdi. Gözleri kapanır gibi oldu. “Ne kadar da yorulmuşum.” dedi. Daldı gitti öylece….
Kıyamet kopmuştu. Mahşeri bir kalabalık vardı. Her yön insanlarla doluydu. Kimi dona kalmış, hareketsiz bir şekilde etrafı izliyor; Kimi sağa sola koşturuyor, kimisi de diz çökmüş, başı ellerinin arasında bekliyordu. Yüreği yerinden fırlayacak gibi atıyor, adeta kafesinden kurtulmaya çalışıyor,soğuk soğuk terler döküyordu. Hayattayken kıyamet, sorgu sual ve mizan hakkında çok şey duymuş ve ahiret hayatı adına bu kavramlar kendisi için köşe taşı olmuşlardı. Ama mahşer meydanında ki ürperti, korku ve bekleyişin bu denli dehşet vereceğini düşünmemişti.
Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir sağa, bir sola baktı. “Benim ismimi mi okudunuz?” dedi dudakları titreyerek…
Kalabalık birden yarılmış, bir yol olmuştu önünde. İki kişi kollarına girdi. Mahşer meydanının vazifelileri oldukları belliydi. Kalabalık arasından şaşkın bakışlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmişlerdi. Melekler her iki yanından uzaklaştılar. Başı önündeydi. Bütün hayatı, bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden..” Şükürler olsun ” dedi, kendi kendine ve devam etti; ” Gözlerimi dünyaya açtım,Hep hizmet eden insanları gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koşuyor, malını islam yolunda harcıyordu. Annem eve gelen misafirleri ağırlıyor, yemek sofralarının biri kalkıp, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. İnsanlara hizmete çalıştım. Onlara Allah’ı anlattım. Namazımı kıldım. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kaçındım. “Kirpiklerinden aşağı gözyaşları
dökülürken, “Rabbimi seviyorum, en azından sevdiğimi zannediyorum.” Diyordu. Ama bir yandan da “O’nun için ne yapsam az, Cennet’i kazanmama yetmez.” Diye düşünüyordu.Tek sığınağı Allah’ın rahmetiydi..
Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyordu. Sırılsıklam olmuş, zangır zangır titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi
bekliyordu. Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kağıt, mahşer meydanında ki kalabalığa döndüler. Önce ismi okundu. Artık ayakları tutmaz olmuştu. Neredeyse yığılıp kalacaktı. Heyecandan gözlerini kapamış, okunacak hükme kulak kesilmişti.
Mahşeri kalabalıktan bir uğultu yükseldi. Kulakları yanlış mı duyuyordu? İsmi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne yığıldı. Hayretten dona kalmıştı.” Olamaaaazzzz ” diye bağırdı. Sağa sola koşturdu. “Ben nasıl Cehennemlik olurum? Hayatım boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koşturdum. Hep Rabbimi anlattım.” Diyordu.
Gözleri sağanak olmuş, titrek vücudunu ıslatıyordu. Vazifeli iki melek kollarından tuttu. Ayaklarını sürüyerek ve kalabalığı yararak
alevleri göklere yükselen Cehennem’e doğru yürümeye başladılar. Çırpınıyordu. Medet yok muydu? Bir yardım eden çıkmayacak mıydı?
Dudaklarından kelimeler kırık dökük, yalvarmayla karışık döküldü..”Hizmetlerim… Oruçlarım…. Okuduğum Kur’anlar……Namazım….Hiçbiri beni kurtarmayacakmı?” diyordu. Bağıra bağıra yalvarıyordu. Cehennem melekleri onu hiç sürüklemeye devam ettiler. Alevlere çok yaklaşmışlardı. Başını geriye çevirdi. Son çırpınışlarıydı..
Resülullah, “Evinin önünde akan bir ırmak içinde günde beş defa yıkanan bir insanı o ırmak nasıl temizler, günde beş vakit namazda insanı günahlardan öyle temizler.” Buyuruyordu. “Oysa ki benim namazlarım da mı beni kurtarmayacak?” diye düşünüyordu.
” Namazlarım…..Namazlarım….Namazlarım.” diye diye hıçkırdı. Vazifeli melekler hiç durmadılar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem çukurunun başına geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakıyordu. Son bir defa dönüp geriye baktı. Artık gözleri de kurumuştu. Ümitleri sönmüştü. Başını öne eğdi. İki büklüm oldu.
Kollarını sıkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vücudunu birden bire havada buldu. Alevlere doğru düşüyordu. Tam bir iki metre düşmüştü ki, bir el kolundan tuttu.
Başını kaldırdı. Yukarıya baktı. Uzun beyaz sakallı bir ihtiyar onu düşmekten kurtarmıştı. kendisini yukarıya çekti. Üstündeki başındaki tozu silkerek ihtiyarın yüzüne baktı.
“Siz de kimsiniz ?” dedi.
İhtiyar gülümsedi: ” Ben senin namazlarınım.”
“Neden bu kadar geç kaldınız ? Son anda yetiştiniz. Neredeyse düşüyordum.”dedi..
İhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; Başını salladı; ” Sen beni hep son anda yetiştirirdin, …Hatırladın mı?
Secdeye kapandığı yerden başını kaldırdı. Kan-ter içinde kalmıştı. Dışarıdan gelen sese kulak kabarttı. Yatsı ezanı okunuyordu.Bir ok gibi yerinden fırladı. Abdestalmaya gidiyordu..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Eyl 2014 06:57:57
Delinin Biri Camiye Girer , Belli Ki Namaz Kılacak..
Ama Oturmaz , Meraklı Ve Şaşkın Gözlerle Etrafı Süzer Dolanır..
Bir Oraya , Bir Buraya Her Köşeye Dikkatlice Bakar Ve Hızla Çıkar Gider..
Az Sonra Sırtında Bağlanmış Odunlarla Tekrar Gelir Camiye Ve Tam Namaza Başlamak Üzere Olan Cemaatle Birlikte Saf Tutar..
Ama Sırtındaki Odunlarla Güç Bela Bitirir Namazını..
Eğilip Kalktıkça Yere Düşen Odunlar , Çıkardığı Ses Vs. Derken , Tabii Cemaat De Rahatsız Olmuştur Bu Durumdan..
Nihayet Biter Namaz , Bitmesine Ama Her Kafadan Bir Ses Çıkar..
Herkes Kıpırdanmaya , Adama Söylenmeye Başlamıştır Bile..
İmama Kadar Ulaşır Sesler , Hafiften Tartışmalar..
İmam Aynı Mahalleden , Bilir Az Çok Garibin Halini , Şefkatle Yaklaşır Meczubun Yanına Ve Der Ki :
“ Oğlum Böyle Namaz Mı Olur , Sırtında Odunlarla , Sen Ne Yaptın.?
Hem Kendini Hem De Çevreni Rahatsız Ettin Bak , Bir Daha Namaz Kılmaya Yüksüz Gel Olur Mu.? ”
Bunu Duyan Meczub Melül - Mahzun , Ama Manalı Bir Bakışla Sorar
“ Âdetiniz Böyle Değil Mi.? ”
“ Ne Adeti.?! ” Der Hoca..
Cemaat Da Toplanmış , Merak Ve Şaşkınlıkla Olayı İzlemektedir O Sıra..
Der Ki Meczub Bu Kez :
“ Hocam Ben Namaz Kılmak İçin Girdim Camiye , Şöyle Kendime Uygun Bir Yer Ararken İçeridekilere Baktım , Gördüm Ki Herkesin Sırtında Bir Şeyler Var.. Zannettim Ki Adet Böyledir , Ben De Şu Odunları Yüklendim Geldim İşte , Neden Kızıyorsun.? Kızacaksan Herkese Kız , Tek Bana Değil.!
Hoca Şaşırır : “ Benim Sırtımda Da Mı Var.? ” Der..
“ Evet ” Der Meczub , “ Hepinizin Sırtı Yüklü.! ” ..
Cemaatte İse Hafiften “ Deli İşte.! ” Manasına , Bıyık Altından Gülüşmeler Başlamıştır..
Meczub Bu Kez Öne Atılır Ve Tek Tek Cemaati İşaret Ederek , Saf Bir Çocukça , Heyecanla Bağırır :
“ Bak Bunun Sırtında Mavi Gözlü Bir Çocuk , Bunda Kocaman Bir Elma Ağacı Vardı..
Bunda Kırık Bir Kapı , Bunda Bir Tencere Yemek , Bunda Kızarmış Tavuk , Şunun Sırtında Yeşil Gözlü Esmer Bir Hatun , Bununkinde De Yaşlı Annesi Vardı.! ”
Sonra İki Elini Yanlarına Salar Başını Sallar Ve Umutsuzca ;
“ Boş Yok , Boş Yok Hiç.! Diye Tekrarlar..
O Böyle Söyleyince , Herkes Dehşet İçinde Şaşkınlıkla Birbirinin Yüzüne Bakar.!
Aynen Doğrudur Dedikleri Çünkü ;
Kimi Doğacak Çocuğunu Düşünüyordur Namazda ,
Kimi Bahçesindeki Meyve Ağaçlarını ,
Biri Onaracağı Kapıyı ,
Diğeri Lokantasında Pişireceği Yemeği..
Biri Açtır Aklında Yiyeceği Tavuk ,
Birinin Sırtında Sevdiği Kadın ,
Diğerinde De Bakıma Muhtaç Annesi Vardır..
“ Peki Söyle Bakalım Bende Ne Vardı.? ” Der , Bu Kez Endişeyle Hoca..
O Da Der Ki :
“ Zaten En Çok Da Sana Şaştım Hoca.! Sırtında Kocaman Bir İnek Vardı.!
Meğerse Efendim , Hocanın İneği Hastaymış , “ Öldü Mü Ölecek Mi.? ” Diye Düşünürmüş Namazda..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Eyl 2014 15:33:26
Bir Japon, İstanbul'da geçirdiği bir haftanın sonunda bizle ilgili izlenimleri sorulduğunda şunları söylüyor:
— Türklerin evine gittiğinizde, tanımasalar da buyur ediyorlar. Siz oturmadan kimse oturmuyor. Siz sofraya geçmeden kimse geçmiyor. En iyi yere sizi oturtuyorlar. Siz yemeğe başlamadan kimse başlamıyor. Zorla her yemekten tattırıyorlar. Siz kalkmadan kimse, evin çocuğu bile sofradan kalkmıyor. Çay, kahve, meyve, ikram bitmiyor. Herkes sizi rahat ettirmek için uğraşıyor.Kumandayı elinize veriyorlar.. Sırtınıza, altınıza yastık konuyor. Yorgunluktan ölseler bile siz kalkmadan kimse gidip yatmıyor. Gitmeye yeltendiğinizde bu kez bırakmıyorlar. Yataklarını veriyorlar, kendileri kanepede, koltukta yatıyor.
Sonra evden çıkıyorsunuz aynı adamlar 180 derece değişiveriyor. Herkes arabasını üstünüze sürüyor. Arabanın burnunu çıkarmazsanız kimse yol vermiyor. Kornalar, küfürler. şerit değiştirmek bile mümkün değil. Yayaysanız ışık olmayan bir geçitten mümkünü yok geçemezsiniz.
Evde öyle, arabada böyle, nasıl oluyor? Bu işi çözemedim! )
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Eyl 2014 20:13:16
Harama asla taviz verme...
Rahmetli babam tek odalı evimizde bazen sabaha kadar sigara içer ve biz yoğun duman içerisinde uyurduk. Bu yüzden sigaraya oluşan zafiyetimle çocukluğumda sigara içtim. Ardından bıraktım. Ta ki, işe girdikten sonra, günde iki paket içen bir kadının, -Sen ne biçim ODTÜ’lüsün. Nasıl sigara içmezsin?” demesinden etkilenip yeniden başlayana kadar. Sonra savaşım sürdü, çok kötü maceralar yaşadık sigarayla ve en sonunda hamd olsun kurtuldum. Fakat bu kez yeniden başmamak için azami gayret gösteriyorum. Çünkü sigaraya zafiyetim var. Bir kemiğiniz kırıldıysa artık o hiç kırılmamış gibi sağlam değildir, zayıftır. Bir insanın ar damarı yırtılmış da bir fuhuşa battıysa da onun hali de böyledir. Bir yanlışı bir kere yapanın ona karşı perdesi yırtılmıştır. Artık o aynısını yapabilmeye yatkındır. Bu yüzden de o yanlıştan, canavardan korkar gibi dehşetle sakınmalıdır.
Ben tekrar sigaraya dönmemek için, bu canavara en küçük yüz vermemeye azmettim. Asla çevresinde yaltaklanmıyorum. Asla hoşuma giden bir duman kokusunu içime çekmiyorum. Asla kendimi sigaraya karşı güvende hissetmiyorum. Bir tanecikten ne olur diyecek olsa zihnim, derhal savaşıyorum. Aşağılıyorum. Euzu çekiyorum. Ya Rabbim, asla zerre kadar yaklaştırma diye hemen dua ediyorum. Çünkü biliyorum ki o canavarın kökü bir kere içime girmiştir. Sigaradan beni koruyan perde bir kere yırtılmıştır. Tövbeyle perdeyi yeniden diksem de asla aslı kadar güçlü olmayacak. O dokuz başlı yılan gibi, benden azıcık yüz alsa büyüyecek ve kafama basıp bana dediğini yaptıracaktır.
Bu durumumu yazma maksadım şu: Bu zamanda toplumumuzda en büyük zafiyeti nefsimizin içinde inşa ettiler. Bunu bize psikolojik savaş taktikleriyle yaptılar. Dağlarda teknolojiden uzak yaşayanlar dışındaki hepimizin beyinlerimizi gizli telkin kodlamalarıyla değiştirdiler. Biz eskiden namusumuz için düşmana kurşun sıkarken şimdi namusumuzu kendi ellerimizle teslim eden bir millete dönüşüyoruz. Böyle bir milletin nesli karısını, kızını korumak uğrunda savaşamaz. Bu yüzden zina canavarına su verecek, ölüsünü diriltecek en küçük, en minik yaltaklanmaktan şiddetle ürpermek farzdır. Evet farzdır. Yani bir namahrem erkeğin, kadının gözlerinin içine asla bir niyetle bakamazsın. Asla bilmem ne gaga gibi avret pazarlayanların haberlerini okuyamazsın. Asla ahlaksızlık ihanetiyle ilgili haberlerin peşinden gidemezsin. Bir kadının, erkeğin yüzünden hoşlanıyorsan, ona bakmayı sürdüremezsin. İnternetten çıplak resimlere bakmak isteyen nefsinin bu yolla zevklenmesine izin veremezsin. Hele de evli isen, bu ortamda birisiyle mahremce, sen-ben beraberliğinde muhabbet edemezsin. “-Küçük bir şey canım, herkes çok daha fecisini yapıyor, ne olacak ki!” diye düşünemezsin! Allah’ın gazabı gelirse sürüler halinde milyonların tümü birden tek bir kalemde cehenneme süpürülebilir. Burada çoğunluğun aynı haramı yapması kurtarıcı bir kriter değildir. Sen kendi gemini isyan içinde boğulmaktan kurtarabilecek yegane kişisin. Şeytana taviz verme. Şeytana azıcık göz kırpma. Bir lokma yiyecek atma. Bir kerecik rahat nefes aldırma. Euzu ile paramparça et. Acımasızca saldır.
Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Eyl 2014 23:17:24
Camiden çıktık, birisi cebinden çıkardığı kağıt peçeteyi açıp içinden birşeyi dışarıya üfledi. Merak edip ne attığını sordum. Örümcekmiş. Namaz sonrası otururken önünden geçen örümceği, birisi yanlışlıkla basabilir düşüncesiyle peçeteye sarmış, dışarıya çıkınca hayata salıyor. Bir insana bu şefkati ancak imanı verebilir.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Eyl 2014 16:35:37
MUHTEŞEM BİR HİKAYE : GÖZ YAŞLARIYLA OKUYACAKSINIZ !!!
Okulun ilk gününde 5. sınıfın önünde dururken, öğretmen çocuklara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, öğrencilerine baktı ve hepsini aynı derecede sevdiğini söyledi. Ancak bu imkâns
ızdı, çünkü ön sırada oturduğu yerde bir yana kaykılmış
ismi Mustafa Yılmaz olan bir erkek çocuk vardı. Bayan Mediha bir yıl önce Mustafa yı izlemişti ve diğer çocuklarla iyi oynamadığını, elbiselerinin kirli olduğunu ve sürekli olarak kirli dolaştığını gözlemişti. İlave olarak Mustafa tatsız olabiliyordu. Bu öyle bir noktaya geldi ki, Bayan Mediha onun kâğıtlarını büyük bir kırmızı kalemle işaretlemekten, kalın çarpılar (x ) yapmaktan ve kâğıdın üstüne büyük? F? (en düşük derece) koymaktan zevk alır oldu.
Bayan Mediha nın okulunda, her çocuğun geçmiş kayıtlarını incelemesi gerekiyordu ve Mustafa nın kayıtlarını en sona bıraktı. Ancak, onun hayatını gözden geçirdiğinde, bir sürpriz ile karşılaştı.
Mustafa nın birinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa gülmeye hazır parlak bir çocuk. Ödevlerini derli toplu ve temiz yapıyor ve çok terbiyeli. Onun etrafta olması çok eğlenceli?
İkinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa mükemmel bir öğrenci, sınıf arkadaşları tarafından çok seviliyor, ama annesinin ölümcül bir hastalığı olduğu için sıkıntı içinde ve evde ki yaşamı mücadele içinde geçiyor.?
Üçüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa nın annesinin ölümü onun için çok zor oldu. Mustafa elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor, ama babası ona ilgi göstermiyor ve eğer bazı adımlar atılmazsa evde ki yaşamı yakında onu etkileyecek.
Mustafa nın dördüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
"Mustafa içine kapanık ve okulda derslere çok fazla ilgi göstermiyor. Çok
fazla arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor.
Bunları okuyunca, Bayan Mediha problemi kavradı ve kendinden utandı.
Öğrencileri ona güzel kurdelelerle ve parlak kâğıtlara sarılmış hediyeleri
getirdiğinde bile çok kötü hissediyordu. Mustafa nın hediyesini alıncaya
kadar bu böyle devam etti.
Mustafa nın hediyesi bir marketten aldığı kalın, kahverengi ambalaj kâğıdı
ile beceriksizce sarılmıştı.
Bayan Mediha onu diğer hediyelerin ortasında açmaktan acı duydu. Bayan Mediha pakette taşlarından bazıları düşmüş yapma elmas taşlı bir bilezik ve çeyreği dolu olan bir parfüm şişesini çıkarınca çocuklardan bazıları gülmeye başladı. Ama o bileziğin ne kadar güzel olduğunu haykırdığında çocukların gülmesi kesildi. Bileziği taktı ve parfümü bileklerine sürdü. Mustafa, o gün okuldan sonra öğretmenine şunu söylemek için kaldı.
Öğretmenim bugün aynı annem gibi kokuyordunuz.
Çocuklar gittikten sonra, Bayan Mediha en az bir saat ağladı. O günden
sonra, okuma, yazma ve aritmetik öğretmeyi bıraktı. Bunun yerine, çocukları
eğitmeye başladı. Bayan Mediha, Mustafa ya özel ilgi gösterdi. Onunla çalışırken, zihni canlanmaya başlıyor görünüyordu. Onu daha fazla teşvik
ettikçe, daha hızlı karşılık veriyordu. Yılın sonuna kadar Mustafa sınıfta
ki en zeki çocuklardan biri oldu ve tüm çocukları aynı derecede sevdiğini
söylemesine rağmen, Mustafa onun gözdelerinden biri idi.
Bir sene sonra, Bayan Mediha kapısının altında Mustafa dan bir not buldu,
ona hala tüm yaşamında sahip olduğu en iyi öğretmen olduğunu söylüyordu.
Altı yıl sonra Mustafa dan bir not daha aldı. Liseyi bitirdiğini, sınıfında
üçüncü olduğunu ve onun hala hayatındaki en iyi öğretmen olduğunu yazmıştı.
Bundan dört yıl sonra, bazı zamanlar zor geçmesine rağmen okulda kaldığını,
sebatla çalışmaya devam ettiğini ve yakında kolejden en yüksek derece ile
mezun olacağını yazan başka bir mektup aldı. Yine Bayan Mediha nın tüm
yaşamında ki en iyi ve ne favori öğretmen olduğunu yazmıştı. Sonra dört yıl
daha geçti ve başka bir mektup geldi. Bu kez fakülte diplomasını aldıktan
sonra, biraz daha ilerlemeye karar verdiğini açıklıyordu. Mektup onun hala
karşılaştığı en iyi ve en favori öğretmen olduğunu açıklıyordu. Ama simdi
ismi biraz daha uzundu.
Mektup söyle imzalanmıştı,
Prof. Dr. Mustafa Yılmaz ( Tıp Doktoru)
Öykü burada bitmiyor.
Görüyorsunuz, ortaya çıkan başka bir mektup var.
Mustafa bir kızla tanıştığını ve onunla evleneceğini söylüyordu. Babasının
birkaç hafta önce vefat ettiğini açıklıyordu ve evlenme töreninde Bayan
Mediha nın damadın annesine ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu.
Şüphesiz Bayan Mediha bunu kabul etti. Ve tahmin edin ne oldu?
Taşları düşmüş olan o bileziği takti. Dahası, Mustafa nın annesinin süründüğü parfümden sürdü.
Birbirlerini kucakladılar ve Dr. Mustafa, Bayan Mediha nın kulağına şöyle fısıldadı,
"Bana inandığınız için teşekkür ederim, öğretmenim.
Bana önemli olduğumu hissettirdiğiniz ve bir fark meydana getirebileceğimi gösterdiğiniz için çok teşekkür ederim"
Bayan Mediha, gözlerinde yaslarla fısıldadı, söyle dedi,
Mustafa, yanlış şeylere sahiptim. Bir fark meydana getirebileceğimi bana
öğreten sensin. Seninle tanışıncaya dek, nasıl öğreteceğimi bilmiyordum".
Birinin Hayatında Bir Fark Oluşturmaya Çalışın.
Çevrimdışı caki1910
Uzman Üye
*****
1.898
6.883
# 19 Eyl 2014 22:02:42
Satın aldığı araziyi ıslah ederek ekilebilir hale getiren tek gözlü adam , tarlaya seslenerek:
-Ey tarla, demiş. Şimdi gerçek sahibini buldun.
Tarla dile gelip cevap vermiş :
-Seninle birlikte üzerimden 99 tek gözlü geçti. Beni bırakıp giden çift gözlülerin hesabını istersen sen yap
.Hz. Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzura üç genç girerler. Derler ki “Ey halife, bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü. Ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.”
Bu söz üzerine Hz. Ömer suçlanan gence dönerek :
- Söyledikleri doğru mu diye sorar , Suçlanan genç der ki :
-Evet doğru.Bu söz üzerine Hz Ömer;
-Anlat bakalım nasıl oldu diye sorar:
Bunun üzerine genç anlatmaya başlar, der ki :
-”Ben bulunduğum kasabada hali vakti yerinde olan bir insanim ailemle beraber gezmeye çıktık, kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Affedersiniz hayvanlarımın arasında bir güzel atim var ki dönen bir defa daha bakıyor, hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyve koparmasına engel olamadım, arkadaşların babası içerden hısımla çıktı , atıma bir taş, attı atim oracıkta öldü. Nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir tas attım, babası öldü. Kaçmak istedim fakat arkadaşlar beni yakaladı, durum bundan ibaret” dedi.
Bu söz üzerine Hz Ömer:
-”Söyleyecek bir şey yok, bu suçun cezası idam.Madem suçunu da kabul ettin” dedi.
Bu sözden sonra delikanlı söz alarak
-”Efendim bir özrüm var” diyerek konuşmaya başladı
- “Ben memleketinde zengin bir insanim, babam rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı. Gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım. Şimdi siz bu cezayı infaz ederseniz yetimin hakkini zayi ettiğiniz için Allah(cc) indinde sorumlu olursunuz, bana üç gün izin verirseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün içinde yerime birini bulurum” der.
Hz. Ömer dayanamaz der ki :
-”Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalır ki?!”
Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar, der ki:
- “Bu zat benim yerime kalır.” O zat Hz. Peygamber Efendimizin (sav) en iyi arkadaşlarından daha yaşarken cennetle müjdelenen Amr Ibni As’ dan başkası değildir. Hz. Ömer Amr’a dönerek,
- “Ey Amr, delikanlıyı duydun” der.
O yüce sahabi
-”Evet, ben kefilim” der ve genç adam serbest bırakılır.
Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur. Medine’nin ileri gelenleri Hz. Ömer‘e çıkarak genç’in gelmeyeceği, dolayısıyla Amr Ibni As’a verilecek idam yerine maktulün diyetini vermeyi teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve “babamızın kani yerde kalsın istemiyoruz” derler.
Hz. Ömer kendinden beklenen cevabi verir der ki :
“Bu kefil babam olsa fark etmez cezayı infaz ederim.”
Hz Amr Ibni As ise tam bir teslimiyet içerisinde der ki :
-”Biz de sözümün arkasındayız.”
Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür. Hz. Ömer gence dönerek derki evladım gelmeme gibi önemli bir nedenin vardı neden geldin?” Genç vakurla basını kaldırır ve (günümüz insani için pek de önemli olmayan) “AHDE VEFASIZLIK ETTI” demeyesiniz diye geldim der.
Hz.Ömer basini bu defa çevirir ve Amr Ibni As’a der ki :
-”Ey Amr, sen bu delikanlıyı tanımıyorsun nasıl oldu onun yerine kefil oldun”.
Amr Ibni As Allah kendisinden ebediyyen razı olsun, vakurla kanımızı donduracak bir cevap verir,
-”Bu kadar insanin içerisinden beni seçti.
“INSANLIK ÖLDÜ “dedirtmemek için kabul ettim” der.
Sıra gençlere gelir, derler ki :
-”Biz bu davadan vazgeçiyoruz.”
Bu sözün üzerine Hz Ömer :
-”Ne oldu, biraz evvel “babamızın kani yerde kalmasın” diyordunuz ne oldu da vaz geçiyorsunuz?” der.
Gençlerin cevabi da dehşetlidir :
-”MERHAMETLI INSAN KALMADI” DEMEYESINIZ DIYE …
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 21 Eyl 2014 18:03:29
İki Cihan Güneşi Sevgili Peygamberimiz (s.a.v), bir gün mescide otururken bir gurup esir getirildi.
İçinde kadınlar ve çocuklar da vardı.
Peygamber Efendimiz (s.a.v) bir de ne görsün...
Baktı ki, esirler içinde bir kadın çocuğunu kaybetmiş, aklını kaybetmişçesine, deli olmuşçasına bir sağa bir sola koşuyor.
Kadın yakaladığı her çocuğu sinesine basıyor, kokluyor sonra bırakıyordu.
Sonra kendi yavrusunu buldu, bağrına bastı.
Doymak bilmeyen bir arzu ile onu öpüyor, kokluyor, tekrar bağrına basıyordu.
Allah Rasulü (s.a.v.) bu manzara karşısında iyice doldu ve:
"Şu kadını görüyor musunuz?" dedi.
Sahabi cevap verdi:
"Evet Ya Rasûlallah!"
Allah Rasûlü (s.a.v.) tekrar:
"Bu kadın şu kucağındaki çocuğunu cehenneme atar mı?"diye sordu.
Sahabi:
"Hayır ya Rasûlallah!" karşılığını verdi.
Ve işte bunun üzerine Rahmet Peygamberi şu hikmet dolu sözleri söyledi:
"ALLAH O Kadından Daha Şefkatlidir,
Kullarını Cehenneme Atmaz..."
( Buhari, "Edeb", 19, Müslim,Tevbe, 22)
Çevrimdışı aslı_80
Bilge Üye
*****
2.080
12.052
Öğrenci Velisi
# 22 Eyl 2014 12:48:06
" Fizikçi, Matematikçi, Kimyacı, Jeolog ve Antropologdan oluşan bir heyet araştırma için bir arazide bulunmaktadır. Birden yağmur bastırır. Hemen yakınlarda bir köy evine sığınırlar. Ev sahibi bir şeyler ikram etmek için mutfağa geçer. Hepsinin dikkati soba üzerinde toplanır. Soba yerden bir metre kadar yukarıda, altındaki dizili taşların üzerindedir. Sobanın niçin böyle kurulmuş olabileceğini düşünmeye başlayıp tartışırlar ve herkes fikirlerini sırayla açıklamaya başlar.
Kimyacı. " Adam sobayı yükselterek aktivasyon enerjisni düşürmüş. Böylece daha kolay yakmayı amaçlamış olmalı," der.
Fizikçi, "Adam sobayı yükselterek konveksiyon yoluyla odanın daha kısa sürede ısınmasını sağlamak istemiştir.," diyerek fikrini söyler.
Jeolog, "Burası tektonik hareketlilik bölgesi olduğundan herhangi bir deprem anında sobanın taşların üzerine yıkılmasını sağlayarak yangın olasılığını azaltmayı amaçlamış," der.
Matematikçi, " Soba odanın geometrik merkezine kurulmuş, böylece de odanın düzgün ısınmasını sağlamış," dedikten sonra; Antropolog, " Adam ilkel topluluklarda görülen ateşe tapmanın daha hafif biçimi olan ateşe saygı nedeniyle sobayı yukarı kurmuş," der.
Bu sırada adam içeri girer, ona sobanın niye böyle yukarıya kurulduğunu sordukları zaman biraz sıkılarak cevap verir.
" Borumuz yetmedi."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Eyl 2014 21:25:30
Ey Oğlum!
Mümin dünyada sıkıntı çeker. Fakat hiç şüphe yok ki, o bu sıkıntılar içinde de, darlıktan sonra huzur bulur. Fakat sen hemen rahata talip oluyorsun. Biliyormusun, müminin rahatı, Rabbine kavuştuğu gün olacaktır!
Şah-ı Nakşibend (Radıyallahu Anh.)
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 23 Eyl 2014 15:54:28
Beşinci Abbâsî halifesi Hârun Reşid, sarayın bahçesindeki bir gül fidanını çok beğenir. Biçimi, eşsiz kokusu ve müstesnâ rengiyle dikkatini çeken bu gülü özel bakıma alması için bahçıvana emir verir.
Bahçıvan da sultandan aldığı bu emir dolayısıyla, gülün üzerine âdeta titremeye başlar. Her seher ilk işi, o gülün bakımını eksiksiz yapmak olur. Yine bir sabah gülün bakımını yapmak için yanına gittiğinde bir de bakar ki, gülün dalına konan bir bülbül, ne kadar yaprak varsa hepsini gagalayarak yere düşürmüş. Gülün dallarında tek bir yaprak bırakmamış. Büyük bir korku içerisinde halifeye koşar. Huzûra kabul edilince:
“–Sultanım!” der, “Üzerine titrediğimiz gülün yapraklarını bir bülbül gagalayarak yere dökmüş, gülün üstünde tek bir yaprak bırakmamış.”
Hârun Reşid, bahçıvanın söylediklerini sükûnetle dinledikten sonra, telâş göstermeksizin şu cevâbı verir:
“–Üzülme bahçıvan efendi, üzülme! Bülbülün yaptığı yanına kâr kalmaz.”
Sultanın bu cevabı üzerine rahat bir nefes alan bahçıvan ise işine döner. Aradan henüz birkaç gün geçmiştir ki, bahçıvan, gülün yapraklarını düşüren bülbülü bir yılanın yakaladığını ve yutmak için otların arasında kaybolup gittiğini görür.
Heyecanla yine halifeye gelir:
“–Sultanım!” der, “Çok sevmiş olduğunuz gülün yapraklarını döken bülbülü bir yılan yakalamış, yutarken gördüm.”
Sultan yine telâşsız:
“–Merak etme efendi!” der, “Bülbülün âhı yılanda kalmaz. O da ettiğini bulur.”
Bahçıvan yine işine döner. Bir ara bahçede çalışırken, bülbülü öldüren yılanın otların arasından kendisine yaklaşmakta olduğunu görür. Hemen elindeki küreğiyle vurarak yılanı öldürür.
Yine halifenin huzuruna gelip sevinç içerisinde:
“–Sultanım! Bülbülü öldüren yılanı, ben de bahçede küreğimle öldürdüm.” diyerek durumu anlatır.
Hârun Reşid yine sakin:
“–Bekle bahçıvan efendi bekle!” der, “Yılanın âhı da sende kalmaz. Sen de yaptığının karşılığını görürsün.”
Nitekim çok geçmez, bahçıvan işlediği bir hata sebebiyle halifenin huzuruna çıkarılır ve cezalandırılması istenir. Halife de onun zindana atılmasını emreder. Askerler, yaka paça zindana doğru götürürken geriye dönen bahçıvan Sultana şunları söyler:
“–Sultanım! «Bülbülün yaptığı yanına kâr kalmaz!» dediniz, onu yılan yuttu. «Bülbülün âhı yılanda kalmaz!» dediniz, onu da ben öldürdüm. Şimdi benim yaptığım da yanıma kalmıyor, zira sen zindana attırıyorsun. Kimsenin yaptığı yanına kalmıyor da, senin ki mi kalacak?.. Demek sana da bir yapan çıkacak, öyle ise gel sen bana yapma ki, bir başkası da sana yapmasın.”
Hârun Reşid bir müddet sükût ettikten sonra, bahçıvana hitâben «Doğru söyledin!» diyerek askerlere şu emri verir:
“–Bırakın bahçıvanı, çiçeklerini sulamaya devam etsin.”
Bunun üzerine, Sultan ile bahçıvan arasındaki konuşmaya şâhit olan bir kimse şöyle der:
“–Sultanım, gereken cezâsını vermediğiniz takdirde bahçıvanın yaptığı yanına kalmış olacak.”
Hârun Reşid, bu sözler üzerine şu hakîkati ifâde eder:
“–Hayır! Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmaz. En ağır şekliyle âhirette ödemeye tehir edilir! Ama gâfil insanlar bunun farkına varamaz da, yaptığı yanına kâr kaldı sanır.”
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 23 Eyl 2014 16:17:01
Allah Dostlarının hayatlarında, kendi hayatımız için nice ibretlerle birlikte büyük ümitler de bulunmakta. İsyan ve günahlarla dolu yıllara rağmen ne büyük makamlara erişilebileceğinin bir örneği de Bişr-i Hafi (K.S.). Onun hayatından bize düşen hisse, gaflet ve isyankârlığımıza takılıp kalmadan yüksek ufuklara göz dikmek. İçimizde-dışımızda bizi çağıran o ulvî sese kulak vermek.
Manevî semamızın yıldızlarından Bişr-i Hafi, h.150 (m.767) yılında Merv’de doğdu. Merv’in ileri gelen ailelerinden birine mensuptu. Bağdat’ta yaşadı ve h.227 (m.841) yılında burada vefat eyledi.
Devrinin sayılı hadis âlimlerinden biri olan Bişr-i Hafî Hazretleri, gençlik yıllarında içki ve işret meclislerinde dolaşırdı. Bir gün sarhoşluktan sendeleye sendeleye yürürken yolda bir kağıt parçası buldu. Üzerinde Bismillahirrahmanirrahim yazılıydı. Onu hürmetle eline aldı, temizledi, üzerine misk sürdü, öptü ve gözlerine sürerek temiz bir yere koydu. O gece şeyhlerden biri rüyasında kendisine şöyle hitab edildiğini duydu:
“Bişr’e varıp de ki: Bizim ismimizi misk kokulu bir hale getirdin. Biz de seni misk kokulu yaptık. İsmimizi yücelttin, biz de seni yücelttik. İsmimizi temizleyip arındırdın, biz de seni arındırdık. İzzetime and olsun ki, dünyada da ahirette de ismini hoş hale getireceğim!” Bu hitab üzerine şeyh: “Bişr, fasık bir kişidir, galiba gördüğüm rüya asılsızdır” diye düşündü. Kalktı, abdest aldı, namaz kılıp yattı. Fakat yine aynı hitabı işitti. Bu hal üç kere tekrar etti. Sabah kalkıp Bişr’i aradı. “O şarap meclisindedir.” denilince meyhaneye gitti. O sırada Bişr sarhoş bir halde bulunuyordu. Şeyh, “Ey Bişr! Sana biri bir haber getirmiş.” diye içeriye haber saldı. Bişr: “Gidip ona, ‘Bu haberi kimden getirdin?’ diye sorunuz.” Şeyh, “Haber Yüce Allah’tandır.” diye karşılık verince Bişr ağladı ve: “Eyvah o beni azarlayacak.” dedi. Şeyh, “Hiç de öyle değil.” dedi. Bişr, “Ahbaplarla konuşmam için biraz bekle.” dedi. Gidip arkadaşlarına: “Dostlar! Bizi davet etmişler, gidiyoruz. Sizleri de O’na ısmarlıyorum. Beni bir daha asla meyhanede bulamayacaksınız.” dedi.
Sonra da perişan bir halde, baş açık, yalınayak dışarı çıkıp tevbe etti. Zühd yolunu tuttu, evliyanın devletli eteğine sarıldı.
Bu olaydan sonra Bişr, bir daha asla ayağına ayakkabı giymedi. Bundan dolayı kendisine “haffi”, yani yalınayak gezen denildi. “Niçin ayağına ayakkabı giymiyorsun?” diye soranlara, “Çünkü O’na misâk verdiğim gün yalınayaktım, şimdi ayağıma ayakkabı giymekten utanıyorum.” diye cevap verirdi.
Fudayl b. İyaz (K.S.)’ın sohbetlerine katılan Bişr-i Hafî, bu sufi muhaddisten başka Enes b. Malik, Abdullah b. Mübarek gibi bir çok alimden hadis öğrendi. Ahmed b. Hanbel başta olmak üzere devrinin büyük hadis alimleri kendisinden hadis rivayet ettiler.
Sonraları dayısı Ali b. Harşam (K.S.)’a intisab eden Bişr-i Hafi, hadis rivayetini bırakarak tamamen tasavvufa yöneldi. Zühd, takva ve mücahede dolu hayatıyla manâ alemine sultan oldu. Verâ hususunda son derece ince eleyip sık dokuyan Bişr-i Hafî Hazretleri, helâlliği şüpheli paralarla yapılıyor diye sultanların yaptırdığı çeşmelerden bile su içmezdi. Ev halkı da verâ ve takva hususunda aynı hassasiyeti taşırdı.
Bir gün aciz ve zayıf bir kadın Ahmed b. Hanbel’in yanına geldi ve sordu: “Yazın dama çıkarak devlete ait meşalelerin ışığı altında iplik eğiriyorum. Bu caiz mi, değil mi?” Böyle bir soru karşısında hayrette kalan Ahmed bin Hanbel Hazretleri: “Sen kimsin ki, bu çeşit sözleri ağzına alıyorsun?” dedi. Kadın: “Ben Bişr b. Haris’in kız kardeşiyim.” deyince, İmam Ahmed hüngür hüngür ağladı ve: “Bu çeşit bir takva ancak onun gibisinin evinde zuhur eder.” dedi. Sonra kimseye böyle bir fetva vermeyen Ahmed bin Hanbel Hazretleri: “Asla caiz değildir! Kulak ver ki, saf suyun bulanmasın. Biraderin olan o temiz rehbere uy! Bu suretle öyle bir mertebeye ulaşırsın ki, o ışığın altında iplik eğirmek istediğin zaman senin elin sana itaat etmez. Kardeşin öyle biri idi. Helalliği şüpheli olan bir yemeğe elini uzatmak istediği zaman eli kendisine itaat etmezdi.” dedi.
Ahmed b. Hanbel sık sık Bişr-i Hafî’nin yanına giderdi, tam manasıyla ona bağlanmıştı. Talebeleri ona: “Sen hadis ve fıkıh alimi bir müctehidsin. Birçok ilimde bir benzerin daha yok. Buna rağmen bir pejmürdenin yanına gidiyorsun, bu sana hiç yakışır mı?” dediler. Ahmed b. Hanbel: “Evet, şu saymış olduğunuz ilimlerin hepsini ben ondan daha iyi bilirim. Ama o da yücelerden yüce Allah’ı benden daha iyi tanımaktadır!” dedi. Sonra Bişr’in yanına giderek: “Haddisnî an Rabbî! (Bana İzzet ve Celâl sahibi Rabbim’den bahset!)” dedi.
Alemlerin Efendisi Muhammed Mustafa (A.S.), rüyasında Bişr-i Hafî Hazretleri’ne şöyle hitab etti: “Hak Tealâ Hazretleri’nin, seni akranların arasından niçin seçip dereceni yükselttiğini biliyor musun?” Bişr: “Hayır ya Rasulallah!” “Çünkü sen sünnetime tabi oldun, salihlere hürmet ettin, kardeşlere öğüt verdin. Ashabımı ve ehl-i beytimi de sevdin. Bu yüzden seni ebrar makamına terfi ettirdim.” Vefatı yaklaşınca, kendisini büyük bir ızdırab kapladı. “Galiba hayatı seviyorsun” diyenlere, “Hayır” dedi; “lâkin Padişahlar Padişahı’nın huzuruna çıkmak cidden güç bir iş.” Naklederler ki, hayatta olduğu müddetçe yalınayak gezdiği için hayvanlar ona hürmeten sokaklarda hiç terslemezlerdi. Bir gün bir şahıs sokakta hayvan tersi görünce: “Eyvah! Bişr gitti!” diye feryadı bastı. Araştırdılar, adamın dediği doğru çıktı. “Bunu nasıl anladın?” diyenlere: “Çünkü” dedi; “O hayatta olduğu sürece, Bağdat’ın hiçbir sokağı hayvan tersiyle kirlenmemişti. Bu sefer ise alışılmışın aksine bir durum gördüm. Anladım ki, Bişr artık hayatta değil!” Vefatından sonra onu rüyada gören biri, “İzzet ve Celâl sahibi Allah sana ne yaptı?” diye sorunca, şu cevabı aldı: “Merhaba ey Bişr! diye ferman geldi. Sonra, ‘ruhunu teslim ettiğin an yeryüzünde senden daha çok sevdiğim hiçbir kimse yoktu’ diye bir hitab işittim.” Onu rüyada yürür halde gören diğer biri, “Nereden geliyorsun?” diye sordu. “İlliyyûn (Cennet’in en yüksen mertebesinden)’den.” dedi. “Allah, Ahmed b. Hanbel’e ne yaptı?” diye sordu. “Şu anda onu, Allah’ın huzurunda nimetlerin içinde yer-içer bir halde bıraktım.” “Peki ya sana ne yaptı?” diye sordu. “Allah, benim yemeğe pek rağbet etmediğimi bildiğinden, kendisini temaşa etmemi lütfetti” dedi.
Şu sözler ona aittir:
“Halkın kendisini bilmelerini ve tanımalarını arzu eden bir kimse, ahiretin (ve bu maksatla işlediği amelin) hazzına varamaz.” “Eğer halkın seni bilmelerini arzu ediyorsan, bil ki, dünya sevgisinin başı işte bu arzudur.” “Arifler öyle bir taifedir ki, Hak Tealâ’dan başkası onları (gerçek hüviyetiyle) tanımaz ve ancak Allahu Tealâ’nın rızası için kendilerine hürmet ve itibar edilir.” (Hilye, Kuşeyrî Risalesi, Keşfu’l-Mahcûb, Nefehâtü’l-Üns, Tezkiretü’l-Evliyâ)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 23 Eyl 2014 23:01:15
Bir mazluma zulmeden kendisine yazık eder!
“Komşularından dinlediğim bu hikâyenin bir tarafında kıskanç bir kaynana, diğer tarafında da yetim bir kızla evli bir erkek evlat var.
Kaynana evliliğin ilk gününden itibaren her gün ‘sen iyi bakamıyorsun oğluma, ona layık değilsin, beceriksiz!’ türünden sözlerle eziyet ediyor geline. Oğlu annesinin dolduruşundan etkileniyor, kendisine çok daha güzel ve becerikli gelin bulabileceği vadindeki annesinin zulmüne sessiz kalıyor. Zamanla da annesiyle işbirliği yapınca, evlilik geline zindan oluyor. Nihayetinde gelin boşanmayı kabullenmek zorunda kalıyor, zulme uğramış, hakkını arayamamış, çaresiz vaziyette bir akrabasına sığınır.
Eşini annesinin iftiralarına ve sözlü saldırılarına kurban eden oğlan bir yıl boyunca annesinin yemeğini yiyor ve sabırla annesinin vadettiği o daha güzel ve becerikli gelinin bulunmasını bekler. Lakin günün birinde banyo yaparken ayağı kayar, düşerken kafasını duvara çarpıp bilincini yitirir. Annesi oğlunu bayoda baygı bulur; acile koşarlar. Gencecik oğlu ölmez; ama maalesef yatalak bir vaziyette felç kalır.
Ben bu hikâyeyi bundan birkaç yıl önce dinlediğimde kazanın üzerinden on yıl geçmişti. Yaşıyorlarsa ana-oğul hala ettikleri zulmün bedelini ödüyor olmalılar. Oğluna daha iyi gelin bulacağını sanan anne yıllardır oğlunun altını temizliyor, bebek gibi kaşıkla yediriyor.
Ey anne! Zulmettin. Zulme sürükledin. Zalime kıysan belki kurtulurdun ama sen bir mazluma kıydın. Bir aileyi dağıttın. Kibrin ve bencilliğin yüzünden dünyanız zindan oldu. Sen yazık ettin kendine. Yazık ettin oğluna. Yazık ettin geleceğine. Ettiğini çekiyorsun. Ahırette de çekecek misin, Allah bilir. Makbul bir tövbe edemezsen sonsuza dek bu beladan kurtulamazsın. Mazlum kullarına Allah nice lütuflarda bulunur da çektiklerini telafi eder.
Hayatta herkesin ettiğini bulacağını büyüklerin deneyimlerinden öğrenmedin mi? Baba evinden kopup ocağınıza sığınan garibana zulmederken Allah’ın her saniyeyi görüp kaydettiğini düşünmedin mi? Zulmederken Allah’ın kuluna, emanetine kötülük ettiğini düşünmedin mi? Allah’ın mazlum kullarının velisi ve kimsesizlerin kimsesi olduğunu sana kimse söylemedi mi? Ne çare, giden geri gelmiyor.”
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 25 Eyl 2014 14:16:07
FATİHSULTAN MEHMED HAN’IN HOCASINA SAYGISI
•29 Mayıs 1453 sabahı son hücum emri ile birlikte İstanbul Osmanlı'ya teslim olmuştu. Fatih Sultan Mehmed Han, hocası Akşemsettin ile birlikte, coşkulu bir törenle İstanbul'a giriyordu. Bizans halkı ve kadınlar yollara dökülmüş, genç Fatih'i selamlıyor, üzerine çiçekler atarak onu tebrik ediyorlardı. Hatta Fatih Sultan Mehmed Han İstanbul'a girerken, yer yer Bizans halkı öndeki "Akşemsettin"i padişah zannediyor, Akşemsettin "hükümdar arkada" işaretini yapınca, Fatih Sultan Mehmet Han da edep, terbiye ve inceliği ile, şöyle karşılık veriyordu:
"Evet, hükümdar benim, lâkin o da benim Hocam'dır!"
•Fatih Sultan Mehmet Han, bir gün veziri Mahmut Paşa'yı yanına alarak hocası Akşemseddin'i ziyarete gitmişti. Akşemseddin, Padişah içeri girdiği halde ayağa kalkmamıştı.Bir süre geçtikten sonra Akşemseddin, Fatih Sultan Mehmed Han'ın huzuruna gitti. Padişahın yanında Mahmut paşa'da bulunuyordu. Fatih Sultan Mehmed Han hemen ayağa kalkarak hocasına yer gösterdi.
iki olayı kıyaslayan Mahmut Paşa dayanamayıp sordu:
- Hünkârım, hocanız geldiğinde siz ayağa kalktınız. Hâlbuki siz onun yanına gittiğinizde o ayağa kalkmaz. Sebebi ne ola?
Fatih Sultan Mehmed Han şöyle cevap verdi:
- Hocam Akşemseddin'e saygı göstermemek elimde değil. O yanıma geldiğinde gayri ihtiyari bir heyecan kaplar ve farkında olmadan kendimi ayakta bulurum.
O ise, ilmin izzetini korumak için bana ayağa kalkmaz, buyurdu.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 25 Eyl 2014 19:46:14
“Ömür boyu hasta mı olacağım?”
-Liseli genç birkaç yıldır kalp romatizması hastalığıyla mücadele ediyor. Muayene olmak üzere hekimine başvurur ve aralarında şu diyalog geçer:
-Genç: Çok kötüyüm, şartlarım çok ağır geliyor, altında eziliyorum.
-Hekim: Neden böyle düşünüyorsun?
-Genç: Kaç yıldır kalp romatizmasıyım. Yorgunum, düzenli olarak iğne vurulmaktan, ağrı sızılarımdan yoruldum. Bakıyorum arkadaşlarım gülüp eğleniyor, şen şakraklar. Onlar gibi hayatımı yaşayamıyorum. Hayatım hep böyle mi sürecek diye çok üzülüyorum. Kafam duruyor, ders çalışamıyorum üzüntüden.
-Hekim: Böyle karamsar düşünerek eziyetini birkaç kat katlaman mantıklı mı? Bu hayatı ağrısız veya ağrılı, hızlıca bitiriyoruz. Kendini kendinden iyi durumda görünenlere kıyaslıyorsun. Bu da senin üzüntünü arttırıyor. Bütün herkes kalp romatizması olsa bu düşünceleri üretecek miydin? Tersinden düşün. Yatalak hastalar da var. Sonra yurtlarda kalan bir çok senin çağındaki gencin kimsesi yok. Ziyaret eden anası babası yok. Bir çoğu yalnız, kimsesiz, fakir ve tek başına hayata tutunmaya çalışıyor. Senin en azından evinde olduğun seni çok seven destekçin bir annen ve baban var. Bir çok açıdan çok daha iyi imkanlara sahipsin. Olumlu yönlerine odaklansan daha rahat olmayacak mısın?
-Genç: Haklısınız… Hiç bu yönüyle düşünmemiştim. Teşekkür ederim. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 26 Eyl 2014 10:45:01
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş.
Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, “Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.“ demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: “Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?“ Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
…
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün. Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı sonsuza kadar rahatsız eder.
Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve sevin. Sonucunda pişmanlık duyacağınız şeyleri yapmayın.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Eyl 2014 17:02:10
Alman bayan bir arkadasimiz müslüman oldu.
Öyle güzel bir tesettüre girmis ki...
Carsafa yakin bollukta bir ferace, kocaman dirseklerine varan bir örtü.
Hristiyan anne ve babasi karsi gelmis, seni evlatliktan red ederiz demisler. Ama o bu kararindan vaz gecmemis...
Kendine yeni bir hayat kurmak icin cevresine müslüman bir erkekle evlenmek istedigini duyuruyor. Türk damat adayi cikip görüsmeye geliyor. Kizin sordugu soru sasirtici cinsten...
- "Diyelim ki evlendik, bir kizimiz oldu. 7 yasinda onu yavas yavas tesettüre alistirmak istesem, senin tepkin ne olurdu?"
- "7 yas mi? Cok erken degil mi? Hem benim akrabalarim, cevrem... Bu durumu kabullenemez..."
- "Peki, anlasildi. Bu görüsme de benim icin burada bitmistir."
Sağlam duruşu görüyor musunuz?
20 yillik tatli su müslümanlarinin tasiyamadigi bayragi, iki günlük müslüman kiz sirtina aliyor, göklere cikartiyor.
"Ben müslüman oldum, müslüman gibi de yasamak istiyorum" diyor.
Sahtelik, iki yüzlülük, münafiklik, kafir özentiligi istemiyor hayatinda.
Allah nasil emrettiyse onu istiyor.
Hem Allah'a inanip, hem de hristiyan gibi yasamak istemiyor.
Mantikli degil mi?
- Hemen tam tesettüre giremem, biraz alismam lazim diye yillarca kendini kandiran hanimlar!
- Yok artik bu devirde carsaf/ferace mi kaldi diyenler!
- Kücücük cocuklar ne anlar tesettürden diyenler!
- Pantolon da mi yasak, azicik makyaj da mi yok diye aglayanlar!
- Annem, babam, kocam müsade etmiyor bahanesinin ardina saklananlar!
BU ALMAN KIZIN HAREKETI HEPIMIZE IBRET OLSUN!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 27 Eyl 2014 08:21:29
Fırına geldiğimde ortalıkta ekmek görünmüyordu. Eski bir dostum olan fırıncı; “Biraz bekleyeceksin hocam. İki-üç dakikaya kadar çıkartıyorum.” dedi.
Kenardaki tabureye oturup beklemeye koyulurken, içeriye yaşlıca bir adamın girdiğini gördüm. Eskimiş ceketinin sol yakası altında bir madalya parıldıyor ve yürürken hafifçe topallıyordu.
Selâm verdikten sonra, fırıncının tezgâhına yaklaşarak; “Ekmeklerimi alayım! Benim ikizler acıkmıştır.” dedi.
Fırıncı, adamın kendisine uzattığı torbayı alarak tezgâhın altına eğildi ve bir gün öncesine ait olduğu anlaşılan ekmeklerden 4-5 tane çıkardı.
Ben o arada oturması için kendi yerimi o adama vermiş, tezgâhın yanına iyice yaklaşmıştım. Ekmeklerden birkaç tanesinin şekli değişmiş, katılaşmış, taş gibi olmuştu. Fırıncıya sordum:
- Neden taze ekmeği beklemesini söylemiyorsun? Biraz sonra çıkacak dedin ya!..
- Bayat ekmekleri kendisi istiyor. Çok fakir bir adam. Ona bayat ekmekleri yarı fiyatına veriyorum.
- Kim bu adam?
- Kendisi Kore gazilerinden. Oğluyla gelini bir trafik kazasında vefât edince, ikiz torunlarını yanına almıştı. Yıllardır onlara bakıyor, hem de çok az bir maaşı var.
Fırıncının anlattıkları karşısında içimin yandığını hissediyor ve ufak da olsa bir şeyler yapmak istiyordum. Fırıncıya yavaşca dedim ki:
- Aradaki farkı ben vereyim. Hiç olmazsa bugün taze ekmek yesinler.
Fırıncı, teklifimi kabul etti. Biraz sonra da, fırından yeni çıkan taze ekmekleri adamın torbasına doldururken şekli bozuk, bayat ekmekleri de tezgâhın altına koyarken ihtiyara takıldı:
- Bugün çok şanslısın hacı amca. Çocuklar için sana pasta gibi ekmek vereceğim.
Yaşlı adam, bir evlât sevgisiyle kucakladığı torbayı göğsüne bastırarak kapıdan çıkarken bana döndü ve dedi ki:
- Allah, senden razı olsun evlâdım. Bugün onların doğum günüydü…
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 28 Eyl 2014 09:22:14
Hangi AYET Senin kötülüğün için indirildi..!
Hangi HADİS İyiliğin Düşünülerek söylenmedi..!
Nedir Bu Davaya Gönül veripte Seni İSLAMdan uzak tutan..?
NEFSİNi at bir kenara
Yanacaksan Sadece RABBİN için YAN..
Yan ki CEHENNEM Narı Sana olsun HARAM.!!!!
Çevrimdışı dost63
Bilge Üye
*****
1.804
6.042
3. Sınıf Öğretmeni
# 28 Eyl 2014 10:12:50
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Hz. Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzura üç genç girerler. Derler ki “Ey halife, bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü. Ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.”
Bu söz üzerine Hz. Ömer suçlanan gence dönerek :
- Söyledikleri doğru mu diye sorar , Suçlanan genç der ki :
-Evet doğru.Bu söz üzerine Hz Ömer; -Anlat bakalım nasıl oldu diye sorar:
Bunun üzerine genç anlatmaya başlar, der ki :
-”Ben bulunduğum kasabada hali vakti yerinde olan bir insanim ailemle beraber gezmeye çıktık, kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Affedersiniz hayvanlarımın arasında bir güzel atim var ki dönen bir defa daha bakıyor, hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyve koparmasına engel olamadım, arkadaşların babası içerden hısımla çıktı , atıma bir taş, attı atim oracıkta öldü. Nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir tas attım, babası öldü. Kaçmak istedim fakat arkadaşlar beni yakaladı, durum bundan ibaret” dedi.
Bu söz üzerine Hz Ömer:
-”Söyleyecek bir şey yok, bu suçun cezası idam.Madem suçunu da kabul ettin” dedi.
Bu sözden sonra delikanlı söz alarak
-”Efendim bir özrüm var” diyerek konuşmaya başladı
- “Ben memleketinde zengin bir insanim, babam rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı. Gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım. Şimdi siz bu cezayı infaz ederseniz yetimin hakkini zayi ettiğiniz için Allah(cc) indinde sorumlu olursunuz, bana üç gün izin verirseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün içinde yerime birini bulurum” der.
Hz. Ömer dayanamaz der ki :
-”Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalır ki?!”
Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar, der ki:
- “Bu zat benim yerime kalır.” O zat Hz. Peygamber Efendimizin (sav) en iyi arkadaşlarından daha yaşarken cennetle müjdelenen Amr Ibni As’ dan başkası değildir. Hz. Ömer Amr’a dönerek,
- “Ey Amr, delikanlıyı duydun” der.
O yüce sahabi
-”Evet, ben kefilim” der ve genç adam serbest bırakılır.
Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur. Medine’nin ileri gelenleri Hz. Ömer‘e çıkarak genç’in gelmeyeceği, dolayısıyla Amr Ibni As’a verilecek idam yerine maktulün diyetini vermeyi teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve “babamızın kani yerde kalsın istemiyoruz” derler.
Hz. Ömer kendinden beklenen cevabi verir der ki :
“Bu kefil babam olsa fark etmez cezayı infaz ederim.”
Hz Amr Ibni As ise tam bir teslimiyet içerisinde der ki :
-”Biz de sözümün arkasındayız.”
Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür. Hz. Ömer gence dönerek derki evladım gelmeme gibi önemli bir nedenin vardı neden geldin?” Genç vakurla basını kaldırır ve (günümüz insani için pek de önemli olmayan) “AHDE VEFASIZLIK ETTI” demeyesiniz diye geldim der.
Hz.Ömer basini bu defa çevirir ve Amr Ibni As’a der ki :
-”Ey Amr, sen bu delikanlıyı tanımıyorsun nasıl oldu onun yerine kefil oldun”.
Amr Ibni As Allah kendisinden ebediyyen razı olsun, vakurla kanımızı donduracak bir cevap verir,
-”Bu kadar insanin içerisinden beni seçti.
“INSANLIK ÖLDÜ “dedirtmemek için kabul ettim” der.
Sıra gençlere gelir, derler ki :
-”Biz bu davadan vazgeçiyoruz.”
Bu sözün üzerine Hz Ömer :
-”Ne oldu, biraz evvel “babamızın kani yerde kalmasın” diyordunuz ne oldu da vaz geçiyorsunuz?” der.
Gençlerin cevabi da dehşetlidir :
-”MERHAMETLI INSAN KALMADI” DEMEYESINIZ DIYE …'
.Genç adam iyi bir terziymiş. Bir dikiş makinesi ve küçücük bir dükkânı varmış. Sabahlara kadar uğraşıp didinir ama pek az para kazanırmış. Çok soğuk bir kış gecesi dükkanı kapatırken elektrik sobasını açık unutmuş ve çıkan yangın onun felaketi olmuş. Artık ne bir işi varmış ne de parası. Günler boyu iş aramış ama bulamamış... Yük taşımış, bulaşıkçılık yapmış, yine de evinin kirasını ödeyecek kadar para kazanamamış. Sonunda ev sahibinin de sabrı taşınca, küçük bir bavula sığan eşyalarıyla sokakta bulmuş kendini... Mevsim kış, hava ayaz olsa da genç adamın köşedeki parktan başka gidecek yeri yokmuş. Bir sabah iş arayacak derman bulamamış bacaklarında. Açlıktan ve soğuktan bitkin bir şekilde bankta otururken, kocaman bir araba yanaşmış kaldırıma. Arka kapıyı açmaya çalışan şoförü kızgınlıkla yana itmiş arabadan inen yaşlı adam, "Yalnız bırakın beni, parkta dolaşırsam belki sinirim geçer" diye söylenmiş. Zengin bir işadamı olduğu her halinden belli olan ihtiyar, birkaç adım attıktan sonra bankta titreyen terziyi görmüş. Terzi, adamın üzerindeki paltoya bakıyormuş dikkatle. Birden siniri geçiveren ihtiyar,"Zavallı adamcağız kim bilir nasıl üşüyordur, ona nasıl yardım etsem acaba?" diye düşünmeye başlamış. Oysa terzinin düşlediği paltonun sıcaklığı değilmiş. O, çok kalın ve kaliteli bir kumaştan üretilen bu paltonun sahibine hiç de yakışmadığını ve onun vücuduna uygun şekilde dikilmediğini düşünüyormuş. Yaşlı işadam, terzinin yanına yaklaşıp, "Ne o evlat, bu ayazda parkta donmuşsun. İstersen paltomu sana verebilirim" deyince, "Hayır, teşekkür ederim. Ben sadece bu paltonun size göre olmadığını düşünüyordum. Kumaşı fazla kalın ve sizi olduğunuzdan şişman göstermiş" diye yanıt vermiş terzi. Yaşlı adam bu cevabı alınca hayli şaşırmış. Çünkü o da üzerindeki paltoya onca para ödediği halde kendisine bir türlü yakıştıramıyormuş. "Soğuktan titrerken nasıl böyle bir şeye dikkat edebiliyorsun?" diye soran yaşlı adam, "Ben terziyim" yanıtını alınca "Benimle gel, hayat hikayeni yolda anlatırsın" diyerek arabaya bindirmiş bizim terziyi. Bu karşılaşma, terzinin hayatındaki dönüm noktası olmuş. Böyle yetenekli bir insanın işsiz ve evsiz kalmasına çok üzülen iyiliksever yaşlı adam, terziye bir dükkan açmasına yetecek kadar para vermiş. Bunun karşılığında tek istediği kendi giysilerini bu genç adamın dikmesiymiş. Terzi yeniden bir işe hem de kendi işine başlamanın heyecanıyla deliler gibi çalışmaya başlamış. Bu arada yaşlı işadamı da desteğini esirgemiyor, onu kendi çevresinden zengin kişilerle tanıştırarak yeni siparişler almasını sağlıyormuş. Küçük dükkân önce kocaman bir modaevine dönüşmüş, sonra da pek çok ünlü marka için üretim yapmaya başlamış. Terzi artık "ünlü işadamı" diye anılır olmuş. Bir gün ihtiyar adam onu ziyarete gitmiş. Terzi çok büyük bir iş bağlantısı yapmak üzere yurt dışına gidecekmiş ve uçağa yetişmesine az bir zaman varmış. Biraz sohbet ettikten sonra yaşlı adam birden fenalaşmış, kalp krizi geçiriyormuş. Hemen bir ambulans çağırılarak hastaneye kaldırılmasını sağlamış. Yeni işadamımız ise büyük işi kaçırmak istemediği için uçağa yetişmiş. Yaşlı adam krizi atlatmış ve uzun süre hastanede yatmış, bir yandan da sadece bir kez telefon ederek durumunu soran terziyi bekliyormuş. Fakat terzi daha çok para kazanmak için oradan oraya koştururken bir türlü yaşlı adamı ziyarete gidememiş. Aradan o kadar uzun bir süre geçmiş ki bu sefer de utancından yaşlı adamın kapısını çalamaz olmuş. Bir süre sonra terzinin işleri yolunda gitmemeye başlamış. Fabrikalarını kapatmak zorunda kalmış ve elinde kala kala yine küçücük bir dükkan kalmış. Utana sıkıla yaşlı adama koşmuş hemen nerede hata yaptığını sormak için. Son derece kırgın olan ihtiyar yine de onu kabul etmiş ama anlatacağı öyküyü dinledikten sonra hemen çıkıp gitmesini istemiş. Ve başlamış anlatmaya: "Bir zamanlar fakir bir oduncu varmış. Ormandaki bir kulübede yaşar ve odun keserek hayatını kazanırmış. Bir gün kulübesinde yangın çıkmış ve bu yangın bütün ormanı kül etmiş. O çevrede kimse ona güvenip iş vermeyince, çıkınını alan oduncu, eşeğine binip yola koyulmuş. Ağaçların arasında yürürken birinin kendisine seslendiğini duymuş. Başını kaldırınca konuşanın bir bülbül olduğunu görmüş. Bülbül ona "Senin haline çok üzüldüm, şimdi öyle bir büyü yapacağım ki eşeğin çok güzel şarkı söylemeye başlayacak, sen de onunla gösteriler yapıp çok para kazanacaksın" demiş. Gerçekten de eşek birbirinden güzel şarkılar söylemeye başlamış. Oduncu o şehir senin bu kasaba benim dolaşıp eşeğine şarkı söyletiyor ve herkes onları izlemek için birbiriyle yarışıyormuş. Oduncu ve şarkı söyleyen eşeği bütün ülkede ünlenmişler. Bir gün yine bir gösteriye yetişmek için koştururlarken, bülbülün yardım isteyen sesini duymuş oduncu. Bir kedi bülbülü yakalamış ve yemek üzereymiş. Şöyle bir duraklamış ama gösteriye gitmemeyi, onca parayı kaçırmayı gözü yememiş, arkasına bakmadan kaçmış oradan. Gösteri başladığında ise eşeği her zamanki gibi güzel şarkılar söylemek yerine sadece bir eşeğin çıkarabileceği sesleri çıkarmış. Oduncu kendisini şarlatanlıkla suçlayan izleyicilerin elinden canını zor kurtarmış. İşte o zaman bülbül ölünce büyünün bozulduğunu anlamış. Ben de senin bülbülündüm ve sen beni öldürdün, büyü de o yüzden bozuldu. Keşke güzel giysiler dikerken dostluk ipliğini koparmasaydın..." Öyküyü dinleyince hemen çıkıp gitmiş terzi, çünkü söyleyecek bir sözü yokmuş... Dostluk iplerinizi koparmamanız dileğiyle.......
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Eyl 2014 16:15:24
Bir kadın vardı. Her yıl doğurur, çocukları ise, altı aydan fazla yaşamazdı. Kadın yirmi çocuk doğurmuş yirmisi de ölmüştü. Her çocuğun ardında feryat ederdi.
Sonunda, "Ey Allah'ım! Bu çocuklar bana dokuz ay yük olur, bense onlar altı aydan fazla sevemem. Altı ay geçmeden elimden alırsın" diyerek canını yakan ıstıraptan şikâyet etti.
O gece rüyasında cenneti gördü. Cennetteki sayısız nimetlerin arasında kendi adının yazılı olduğu bir köşk vardı. Kadına, "Bu köşk acılara katlanan, ıstıraplara tahammül eden, Allah sevgisiyle her şeyini feda edenindir. İbadetlerinde gevşeklik gösteren kullarını, Allah musibetleriyle sınar" dediler.
Cennet nimetlerini görmenin sarhoşluğuyla kadın, "Allah’tan gelen başım gözüm üstüne" dedi. Yavaş yavaş cennet bahçesinde ilerleyip köşküne girdiğinde, bütün çocuklarının orada olduğunu gördü.
***
Bir hadis-i şerifte şöyle buyrulmuştur:
Bir annenin çocuğu ölünce Allah (c.c) meleklerine,
"Kulumun çocuğunun ruhunu aldınız mı?" der. Melekler,
"Evet" derler.
Cenâb-ı Hak, "Onun kalbinin yemişini, hayatının meyvesini kopardınız mı?" der.
Melekler, "Evet" derler.
Allah Teâlâ, "Kulum ne dedi?" diye sorar.
Melekler, "Sana hamdetti. 'Biz Allah’a teslim olmuşuz, ancak ona döneriz' dedi” derler.
O zaman Allah Teâlâ, "Kulum için cennette bir ev yapın, o evin adını da, hamd evi diye koyun" buyurur.
Mesnevide Geçen Hikayeler
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Eyl 2014 19:47:31
BAŞARININ SIRRI (MUTLAKA OKUYUN)
İş adamının işleri bozulmuştu. Ne yaptıysa olmuyordu. Bir zamanlar çok başarılı bir insan olmasına rağmen şimdi büyük olan sadece borçlarıydı. Bir taraftan kredi verenler onu sıkıştırırken, diğer taraftan da bir sürü insan ödeme bekliyordu. Çok bunalmıştı ve hiçbir çıkış yolu bulamıyordu. Nefes almak için parka gitti. Bir banka oturdu, başını ellerinin arasına aldı ve bu durumdan nasıl kurtulacağını düşünmeye başladı.
Tam bu sırada birden, önünde yaşlı bir adam durdu. 'Çok üzgün görünüyorsun. Seni rahatsız eden bir şey olduğu belli… Benimle Paylaşmak ister misin?' diye sordu yaşlı adam. İşadamının yakınmalarını dinledikten sonra da, 'Sana yardım edebilirim' dedi. Çek defterini çıkardı. İşadamının adını sordu ve ona bir çek yazdı. Çeki ona verirken de şöyle dedi: 'Bu para senin. Bir yıl sonra seninle burada buluştuğumuzda bana olan borcunu ödersin. Hadi al' dedi. Ve yaşlı adam geldiği gibi hızla gözden kayboldu.
İşadamı elindeki çeke baktı. Çekte 500 bin dolar yazıyordu ve imza ise John Rockefeller' e aitti, yani o gün için dünyanın en zengin adamına. 'Tüm borçlarımı hemen ödeyebilirim' diye düşündü. John Rockefeller' e ait bu çekle her şeyi çözebilirdi. Ama çeki bozdurmaktan vazgeçti. Bu değerli çeki kasasına koydu. Onun kasasında olduğunu bilmenin güveniyle yepyeni bir iyimserlikle işine tekrar dört elle sarıldı. Büyük küçük demeden tüm işleri değerlendirmeye başladı. Ödeme planlarını yeniden yapılandırdı. İyi yapılan işler yeni işleri doğurdu. Birkaç ay sonra tekrar işlerini yoluna koyabilmişti.
Takip eden aylarda ise borçlarından tümüyle kurtulup hatta para kazanmaya başlamıştı. Tüm bir yıl boyunca çalıştı durdu. Tam bir yıl sonra, elinde bozulmamış çek ile parka gitti. Kararlaştırılmış saatin gelmesini bekledi. Tam zamanında yaşlı adamın hızla ona doğru geldiğini gördü. Tam ona çekini geri verip başarı öyküsünü paylaşacakken bir hemşire koşarak geldi ve adamı yakaladı. Hemşire 'Onu bulduğuma çok sevindim, umarım sizi rahatsız etmemiştir' dedi. 'Çünkü bu bey sürekli olarak huzur evinden kaçıp, bu parka geliyor. Herkese kendisinin John Rockfeller olduğunu söylüyor' diye ekledi. Hemşire adamın koluna girip onunla birlikte uzaklaştı.
İşadamı şaşkın bir şekilde öylece durdu kaldı. Sanki donmuştu. Tüm yıl boyunca arkasında yarım milyon dolar olduğuna inanarak işler almış, yapmış ve satmıştı.
Birden, hayatının akışının değiştiren şeyin para olmadığını fark etti.
Hayatını değiştirenin yeniden kendinde bulduğu kendine güven ve inançtı.
Başarının sırrı, kasamızda duran değil, kendi kalbimizde ve kafamızda olanlardır. Başka yerde aramaya gerek yok.
Herkese başarılar dilerim.
Çevrimdışı endorfin2000
Tecrübeli Üye
****
504
212
# 29 Eyl 2014 23:32:54
GARİP DİYE ÇAĞIRIYORLARDI,ÖLÜNCE AKRABALARI SIRAYA GİRDİ
29.09.2014 10:47
Konya’da otobüsün altında kalarak ölen Poşetli Dede'nin iki banka hesabında 1 milyon TL'nin üzerinde parasının bulunduğu ortaya çıktı.
Konya’da şehirlerarası otobüs terminalinde geri manevra yapmaya çalışan yolcu otobüsünün altında kalarak hayatını kaybeden “Poşetli Dede” ve “Garip” olarak bilinen kişinin kimliği belirlendi. 75 yaşındaki Mehmet Keleş olduğu belirlenen yaşlı adamın, iki banka hesabında 1 milyon TL'nin üzerinde parasının bulunduğu ortaya çıktı.
Konya’da derin bir üzüntüye neden olan kazanın ardından, "Poşetli Dede" için birçok söylenti de ortaya çıktı. Kimilerine göre ODTÜ’den terk, kimi ne göre de kimya mühendisi olarak hakkında söylentiler çıkan “Poşetli Dede”nin kimliği de merak ediliyordu. Kazanın ardından Beyhekim Devlet Hastanesimorguna kaldırılan “Poşetli Dede”nin yapılan araştırmalar sonucunda isminin Mehmet Keleş olduğu belirlendi.
Vanlı olarak bilinen Mehmet Keleş’in Çorumlu olduğu, İstanbul ve Ankara'da yaşayan yeğenlerinin Konya emniyetiyle temasa geçerek, cenazeyi almak istedikleri belirtildi.
Cenazenin bulunduğu Beyhekim Devlet Hastanesi’ne Çorum'dan bir yakının gelerek cenazeyi almak istediği ancak savcının birinci dereceden yakın olmadıkları gerekçesiyle Mehmet Keleş’in cenazesini teslim etmediği öğrenildi. 15 günlük süre zarfında birinci dereceden yakınlarının başvurmaması halinde “Poşetli Dede”nin kimsesizler mezarlığına defnedileceği ifade edildi.
Yıllardır Konya'da bulunan ve vatandaşlar para toplayarak geçimini sağlayan Mehmet Keleş'in topladığı paraları kimliği açıklanmayan bir esnafa teslim ettiği öğrenildi. Esnafın kendisine verilen paraları da Mehmet Keleş için açtığı bir hesapta tuttuğu ortaya çıktı. Mehmet Keleş'in ölüm haberinden sonra ismi açıklanmayan esnafın bankada tuttuğu paraları akrabalarına verilmek üzere emniyete teslim ettiği öğrenildi. Emniyete teslim edilen para miktarının ise 1 milyon TL'nin üzerinde olduğu açıklandı. Halen hastane morgunda bekleyen cenazenin İstanbul ve Ankara'dan gelecek olan kişilerin Mehmet Keleş'in yakınlarının olduğunun tespit edilmesinden sonra teslim edileceği ifade edildi.
Öte yandan, Mehmet Keleş'e ait olduğu belirtilen 1 milyon TL'nin üzerindeki paranın akrabalarına hemen teslim edilmesinin mümkün olmadığı, bunun için gerekli olan resmi prosedürlerin tamamlanmasının gerektiği kaydedildi.
İHA
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 30 Eyl 2014 17:25:32
MUHTEŞEM BİR HİKAYE : GÖZ YAŞLARIYLA OKUYACAKSINIZ !!!
Okulun ilk gününde 5. sınıfın önünde dururken, öğretmen çocuklara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, öğrencilerine baktı ve hepsini aynı derecede sevdiğini söyledi. Ancak bu imkânsızdı, çünkü ön sırada oturduğu yerde bir yana kaykılmış
ismi Mustafa Yılmaz olan bir erkek çocuk vardı. Bayan Mediha bir yıl önce Mustafa yı izlemişti ve diğer çocuklarla iyi oynamadığını, elbiselerinin kirli olduğunu ve sürekli olarak kirli dolaştığını gözlemişti. İlave olarak Mustafa tatsız olabiliyordu. Bu öyle bir noktaya geldi ki, Bayan Mediha onun kâğıtlarını büyük bir kırmızı kalemle işaretlemekten, kalın çarpılar (x ) yapmaktan ve kâğıdın üstüne büyük? F? (en düşük derece) koymaktan zevk alır oldu.
Bayan Mediha nın okulunda, her çocuğun geçmiş kayıtlarını incelemesi gerekiyordu ve Mustafa nın kayıtlarını en sona bıraktı. Ancak, onun hayatını gözden geçirdiğinde, bir sürpriz ile karşılaştı.
Mustafa nın birinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa gülmeye hazır parlak bir çocuk. Ödevlerini derli toplu ve temiz yapıyor ve çok terbiyeli. Onun etrafta olması çok eğlenceli?
İkinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa mükemmel bir öğrenci, sınıf arkadaşları tarafından çok seviliyor, ama annesinin ölümcül bir hastalığı olduğu için sıkıntı içinde ve evde ki yaşamı mücadele içinde geçiyor.?
Üçüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
Mustafa nın annesinin ölümü onun için çok zor oldu. Mustafa elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor, ama babası ona ilgi göstermiyor ve eğer bazı adımlar atılmazsa evde ki yaşamı yakında onu etkileyecek.
Mustafa nın dördüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı:
"Mustafa içine kapanık ve okulda derslere çok fazla ilgi göstermiyor. Çok
fazla arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor.
Bunları okuyunca, Bayan Mediha problemi kavradı ve kendinden utandı.
Öğrencileri ona güzel kurdelelerle ve parlak kâğıtlara sarılmış hediyeleri
getirdiğinde bile çok kötü hissediyordu. Mustafa nın hediyesini alıncaya
kadar bu böyle devam etti.
Mustafa nın hediyesi bir marketten aldığı kalın, kahverengi ambalaj kâğıdı
ile beceriksizce sarılmıştı.
Bayan Mediha onu diğer hediyelerin ortasında açmaktan acı duydu. Bayan Mediha pakette taşlarından bazıları düşmüş yapma elmas taşlı bir bilezik ve çeyreği dolu olan bir parfüm şişesini çıkarınca çocuklardan bazıları gülmeye başladı. Ama o bileziğin ne kadar güzel olduğunu haykırdığında çocukların gülmesi kesildi. Bileziği taktı ve parfümü bileklerine sürdü. Mustafa, o gün okuldan sonra öğretmenine şunu söylemek için kaldı.
Öğretmenim bugün aynı annem gibi kokuyordunuz.
Çocuklar gittikten sonra, Bayan Mediha en az bir saat ağladı. O günden
sonra, okuma, yazma ve aritmetik öğretmeyi bıraktı. Bunun yerine, çocukları
eğitmeye başladı. Bayan Mediha, Mustafa ya özel ilgi gösterdi. Onunla çalışırken, zihni canlanmaya başlıyor görünüyordu. Onu daha fazla teşvik
ettikçe, daha hızlı karşılık veriyordu. Yılın sonuna kadar Mustafa sınıfta
ki en zeki çocuklardan biri oldu ve tüm çocukları aynı derecede sevdiğini
söylemesine rağmen, Mustafa onun gözdelerinden biri idi.
Bir sene sonra, Bayan Mediha kapısının altında Mustafa dan bir not buldu,
ona hala tüm yaşamında sahip olduğu en iyi öğretmen olduğunu söylüyordu.
Altı yıl sonra Mustafa dan bir not daha aldı. Liseyi bitirdiğini, sınıfında
üçüncü olduğunu ve onun hala hayatındaki en iyi öğretmen olduğunu yazmıştı.
Bundan dört yıl sonra, bazı zamanlar zor geçmesine rağmen okulda kaldığını,
sebatla çalışmaya devam ettiğini ve yakında kolejden en yüksek derece ile
mezun olacağını yazan başka bir mektup aldı. Yine Bayan Mediha nın tüm
yaşamında ki en iyi ve ne favori öğretmen olduğunu yazmıştı. Sonra dört yıl
daha geçti ve başka bir mektup geldi. Bu kez fakülte diplomasını aldıktan
sonra, biraz daha ilerlemeye karar verdiğini açıklıyordu. Mektup onun hala
karşılaştığı en iyi ve en favori öğretmen olduğunu açıklıyordu. Ama simdi
ismi biraz daha uzundu.
Mektup söyle imzalanmıştı,
Prof. Dr. Mustafa Yılmaz ( Tıp Doktoru)
Öykü burada bitmiyor.
Görüyorsunuz, ortaya çıkan başka bir mektup var.
Mustafa bir kızla tanıştığını ve onunla evleneceğini söylüyordu. Babasının
birkaç hafta önce vefat ettiğini açıklıyordu ve evlenme töreninde Bayan
Mediha nın damadın annesine ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu.
Şüphesiz Bayan Mediha bunu kabul etti. Ve tahmin edin ne oldu?
Taşları düşmüş olan o bileziği takti. Dahası, Mustafa nın annesinin süründüğü parfümden sürdü.
Birbirlerini kucakladılar ve Dr. Mustafa, Bayan Mediha nın kulağına şöyle fısıldadı,
"Bana inandığınız için teşekkür ederim, öğretmenim.
Bana önemli olduğumu hissettirdiğiniz ve bir fark meydana getirebileceğimi gösterdiğiniz için çok teşekkür ederim"
Bayan Mediha, gözlerinde yaslarla fısıldadı, söyle dedi,
Mustafa, yanlış şeylere sahiptim. Bir fark meydana getirebileceğimi bana
öğreten sensin. Seninle tanışıncaya dek, nasıl öğreteceğimi bilmiyordum".
Birinin Hayatında Bir Fark Oluşturmaya Çalışın.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 01 Eki 2014 22:10:34
Ezilen kedi!
Neriman Hanım muayene olduğu doktoruyla konuşuyor:
-Doktorum, hani sen kedileri seversin diye anlatmak istedim. Bizim de bir kedimiz var. Tekir.
-Aaa.. Kediniz var demek. Piyasada normalde tekir cinsi satmıyorlar pek. Ben görmedim hiç.
-Sorma doktorum. Bizi hikâyemiz tam ibretlik. Anlatayım sana. Bir gün lisede okuyan oğlum okul dönüşü telefon etti. -Anne bir kedi buldum sokakta. Eve getireceğim. -Oğlum sokak kedisi, olurdu, olmazdı. -Anne araba çarptı, hayvanın kuyruğu kopmuş. Bacağı ezik. Bunu kurtarmamız lazım. Aman oğlum ne diyorsun. Olurdu, olmazdı, kediyi getirdi. Hayvan kan reva içinde. Acıdık. Götürdük veterinere. Ameliyat ettirdik. İyileşti. Kuyruksuz muyruksuz ama evimizin maskotu, tüm aile onu çok seviyoruz.
-Büyük sevap işlemişsiniz.
-Daha bitmedi. O hayvan evimize geldi ya. Kocam epeyce bir süre işsizdi. Hemen iş buldu. Bir de biz birbirimizle didişip duran çok huzursuz bir aileydik. Evimize bir huzur geldi, bir mutluluk geldi, bir görsen. Çok şükür. Ben bu kedinin bereketidir diyorum.
-Maşallah Allah’tan başka kimsesi olmayan çaresiz bir hayvanı kurtarmanızı Allah ödüllendirmiş. Allah huzurunuzu eksiltmesin.” Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Eki 2014 07:15:22
Namazdan Kurtulmanın beş yolu !
Bütün ibadetlerine yerine getirmeye çalışan bir adam varmış. Orucunu tutar, zekatını verir, insanlara yardım elini uzatmaktan hiç geri kalmazmış.Yalnız bu adamın bir kusuru varmış:
Namaz kılmak ona çok ağır gelirmiş, üşenirmiş.
Bir gün varmış gitmiş çok büyük bir hocanın yanına.
Demiş ki:
Hocam ne yap et beni şu namazdan kurtar. Namaz kılmamak için ne yapmam gerekse söyle yapayım.Yeter ki şu namazdan kurtulayım demiş.
Hoca:
Ya evlat ben hiçbir yerde ne duydum ne işittim bu namazdan kurtuluş yok, borcun kılacaksın demiş.
Adam yalvarmış bul hocam diye.Hoca müddet istemiş adam gitmiş.
Aradan haftalar geçmiş,adam gelmiş:
Buldun mu hocam demiş, kurtulacak mıyım?
Hoca: Buldum evladım eğer şu 5 şarttan biri sana uyuyorsa NAMAZ dan mesul değilsin:
1-ÖLÜ İSEN
2-DELİ İSEN
3-ÇOCUK İSEN
4-HAYVAN İSEN
5-KAFİR İSEN
tercih senin...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Eki 2014 15:33:21
ÇOCUKLARINIZA BU HİKAYEYİ OKUMALISINIZ.. [linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Küçük japon balığı için sıradan bir gündü. Akvaryumun içinde bir o yana bir bu yana salınıp duruyordu. Canı sıkıldıkça hava püskürten motora yaklaşıp havanın kendisini itmesine izin veriyordu. En büyük eğlencesi de buydu.
Bazende akvaryumdaki küçük sandıktan çıkan baloncukları yakalamaya çalışarak vakit geçirirdi. Vakit problemi de yoktu. Ne yetişmesi gereken bir yer vardı, ne gitmesi gereken bir okul, ne de yetiştirmesi gereken bir iş.
Amaçsızca akvaryumda dolanıp dururdu. Dolanırken de sürekli akvaryumun dışına bakar bulunduğu odayı izlerdi. Odaya baktıkça içi ürperirdi.
Odada iki kanepe, bir masa, dört sandalye, bir halı, bir perde, bir kitaplık ve bir kaç kitap vardı. Küçük japon balığı bu eşyalara ve odaya baktıkça "ne büyük yer burası" diye düşünüp yüzmeye devam ederdi.
Hayatı boyunca gördüğü tek yer akvaryumun dışındaki oda olduğundan dünyayı bir tek o oda ve odanın içindekilerden ibaret sanardı.
Bir sabah, bir de akşam akvaryumunda karnını doyuracak yemler bulurdu. O yemleri yediğinde ağzında lezzet patlamaları olurdu. Yediği en lezzetli yiyecekleri o yiyecekler sanardı. Çünkü başka tatları bilmezdi.
Günlerden bir gün akvaryumun içine bir file uzandı ve küçük japon balığını yakalayarak suyla doldurulmuş bir poşetin içine bıraktı. Bu fileyi evin küçük çocuğu akvaryuma sokmuştu. Amacı balığını köylerindeki göle bırakmaktı.
Köye geldiklerinde poşetteki japon balığı korkudan tir tir titriyordu. Kocaman bir odadan ibaret olan dünyası minicik bir poşete tıkılmıştı. Ne yapacağını bilmiyordu. Sağa yüzse olmuyor, sola yüzse olmuyordu. Her yer daracıktı.
Bu sırada küçük çocuk poşetin ağzını açıp suyu göle dökmeye başladı. Japon balığı korkuyla poşetin içinde beklerken birden kendini koca bir gölün içinde buluverdi.
Sağa, sola, ileri, geri, aşağı, yukarı her tarafa yüzmeye başladı. O kadar çok yüzdü ki soluk soluğa kaldı. Buna rağmen yüzmeye devam etti yine de gölün sonunu bulamadı. Bulunduğu odadan daha büyük bir yer yok sanıyordu ama burası odaya göre milyonlarca kat büyüklükteydi.
Çok sevinçliydi. Birden gölün içinde minik bitkiler, minik canlılar gördü ve onların tadına baktı. Bakar bakmaz da "ne güzel, ne kadar lezzetli, bu zamana kadar yediğim en lezzetli yemek buydu" demekten kendini alamadı. Oysa akvaryumda yediklerini en lezzetli yemekler sanardı.
Küçük japon balığı akvaryumda geçirdiği yıllar sonrasında geldiği bu koca gölde "meğerse ben küçücük bir yerde yaşıyor, bir kaç yem ile besleniyormuşum, oysa şimdi sonu olmayan koca bir yerde çeşit çeşit yemeklerle besleniyorum" demekten kendini alamadı.
********
İşte arkadaşlar bizler de dünyaya şu an tıpkı bu küçük japon balığı gibi bakıyoruz. Dünyayı çok büyük, nimetleri de çok lezzetli ve çeşitli sanıyoruz. Ahirete göçüp inşallah cennette gittiğimizde dünyanın ne kadar küçük ve nimetlerinin de cennete göre ne kadar kısıtlı ve az olduğunu göreceğiz.
Hepinizin cenneti görmesi dileğiyle.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Eki 2014 21:42:29
O AKŞAM HEPİMİZ AÇ YATTIK!...
YENMEYEN TAVUK!"
Batı Cephesi Kurmay Başkan Albay Asım Bey'in (Org.GÜNDÜZ) hatıratından:
"... O gün (10 Eylül 1921), Dua Tepe'de düşmanın iniltisini sevinç gözyaşları ile kutluyorduk...
Mürettep Kolordumuzun Kurmay Başkanı Hayrullah Bey (Tümg. FİŞEK), bir akşam yemeği hazırlamıştı.
Ortada cılız tavuk ile dört beş dilim siyah ekmekten başka birşey yoktu...
Dünden beri ağzımıza en ufak bir lokma girmemişti.
Mustafa Kemal Paşa, İsmet Paşa, Ben, Kazım Bey (Org.ÖZALP) sofraya bağdaş kurduk.
Hayrullah Bey (FİŞEK), Tevfik Bey (BIYIKOĞLU), Salih Bey (BOZOK) biraz uzaktaydılar.
ATATÜRK, Kolordu Komutanı Kazım Bey'e dönerek:
-"Erlere, yiyecek ne verebildiniz?*" dedi.
Kazım Bey şaşırdı, durakladı, Kurmay Başkanı'na dönerek;
-"Hayrullah Bey, erlere ne verebildik?'' *diye sordu.
-"Efendim, dün sabah tedarik ettiğimiz buğdayı, kavurup yedirmek için birliklere dağıtmıştık."
Mustafa Kemal Paşa biraz durakladıktan sonra ayağa kalktı ve tavuğa el sürmeden çadırına doğru uzaklaştı...
Biz de dağıldık.
O akşam hepimiz aç yattık!"
Askerleri yiyemiyor diye o cılız tavuk bile boğazından geçmemişti Atamızın...''
Yoruma gerek var mı?
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Eki 2014 20:49:21
Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi. Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti genç kadın ve asla göremeyecekti. Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğrenince yıkılmış ve kend i kendine bir söz vermişti. Günler geçiyordu. Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu. Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu. Birden aklına eşinin eski işi geldi. Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasıl söyleyecekti, çünkü artık çok kırılgan ve neşesizdi. Bütün cesaretini toplayarak akşam karısına konuyu açtı. Karısı dehşetle gözlerini açtı: Ben bunu nasıl yaparım ben körüm, diye bağırdı. Kocası ona destek olacağını, her sabah kendisinin işe bırakacağını ve akşamları da iş çıkışında alacağını ve ona çok güvendiğini söyledi. Çünkü eşini tanıyordu ve bunu başarabileceğini biliyordu. Kadın büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü eşini çok seviyordu ve onu kırmak istemiyordu. Her sabah eşini işine bırakıyor ve akşamları da alıyordu fedakar koca. Günler böyle ilerledi, karısı eskisinden biraz daha iyiydi. Fakat kocası daha fazlasını istiyordu, kendisine söz vermişti sonuna kadar gidecekti. Akşam karısına: Artık işe kendin gidip gelmelisin, dedi. Kadın şaşırmıştı. Bunu asla yapamayacağını söyledi. Kocası ısrar edince onu yine kıramadı ve bütün cesaretini topladı. Bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu. Sabahları kadın artık otobüs durağına kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek işine gidebiliyordu. Günler günleri kovaladı, hiç bir problem yoktu. Yine bir gün otobüse binerken, şoför: Sizi kıskanıyorum, hanımefendi dedi. Kadın kendisine söylenip söylenmediğini anlayamadan, neden diye sordu. Şoför: Çünkü her sabah sizin arkanızdan bir deniz subayı genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakıyor, otobüsten indikten sonra yeşil ışıkta yolun karşısına geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanızdan öpücük yollayıp size her gün sevgiyle el sallıyor, dedi. HERKESİN BU KADAR SEVMESİ VE SEVİLMESİ , HEPSİNDEN DE ÖNEMLİSİ BÖYLE BİR SEVGİYİ HAK EDECEK İNSANI BULMASI DİLEĞİYLE...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Eki 2014 18:02:26
Hasan-ı Basrî, kendisine gıybet edene bir tabak taze hurma göndermiş ve “Duydum ki sen ibadetini bana hediye göndermişsin. Ben de buna bir karşılık vermek istedim. Kusura bakma, tam karşılığını veremedim” diye de bir not eklemiştir.
Şayet ‘size’ gıybet yapana küfür, hakaret ve aşağılama savurarak kendinizi savunursanız, bu size bir şey kazandırmaz. Ancak, bunun yerine şahsınızı savunmaya girmeyip, gıybetle mücadele eder de gıybetçinin bu hastalıktan kurtulmasına uğraşırsanız, büyük mükafatları hak edersiniz.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Eki 2014 22:23:33
İlkokulu bitirip kursa gelmişti. Ailesi kendi isteğiyle geldiğini söylemişti. Kayıt için adını sorduğumda:
"- Fatma" dedi, hiç de çekinmeyen bir tavırla... Ve ekledi:
"- Eğer beni hafız yapmazsanız, kayıt yaptırmak istemiyorum."
Böyle tehdit edercesine konuşması, onu yaşından daha olgun gösteriyordu. Tebessümle:
"- Korkmayın küçük hanım, siz isteyin hafız da yaparız, hoca da!"
O küçük gözlerinin içi parıldadı birden. Annesi:
"- Hocahanım, çocuk işte, kusuruna bakmayın. İlle de hâfız olacağım der, başka bir şey demez. Bizim köyün hocasından duymuş.
Peygamber Efendimiz, "Hâfız olanlara cennette taç giydirilecek!" buyurmuşlar herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya, biz bu kadar duyduk anladık!"
Kendisini teselli etmek ihtiyacı hissettim:
"- Tabii teyze, ne demek! Keşke herkes sizin gibi duyduklarını hemen kabul etse de teslim olsa... Siz hiç merak etmeyin, kızınız önce Allah'a sonra bize emanet!.."
Kadıncağız elime yapıştı. Öpecekken ellerimi geri çektim, utandım. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaşardı.
"- Hocahanım bu eller, gözler hep günahlı, asıl sizinkiler öpülmeye layık!.."
"- Estağfirullâh teyze!" dedim . "O âhirette belli olur."
Bu konuşmadan sonra kaydını yaptığımda Fatma'nın Erzurum’lu olduğunu öğrendim. Bir an düşündüm.
"- Küçük nasıl kalacak, bu kadar uzaklarda..."
Zaman ilerledikçe Fatma'nın edepli tavırları daha da çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun arasında ayetleri sayıklarken görüyordum çoğu kez. Böyle devam ederken arada bir bana gelip çeşitli sorular soruyordu. Birgün:
"- Hocam hâfız olmak için Kur'ân'ı bitirmek mi lazım?" diye sordu.
Ben de:
"- Tabii ki hepsini ezberleyeceksin ki, "hâfız" adını alacaksın."
Bu cevabıma çok üzülmüş gibiydi. Bir şey demek istiyordu sanki... Teşekkür etti ve döndü arkasına gitti.
Derslerim arasında onlara sürekli Kur'ân ezberlemekle işin bitmeyeceğini mutlaka içindekileri uygulamanın gerektiğini hatırlatıyordum. Talebelerden biri:
"- Hocam" dedi. "Fatma'nın annesi, abdestli olmayanların hâfızlara dokunamayacağını söylemiş. Bu doğru mu?" diye sordu.
Çok ilginçti doğrusu. İçimden "mâşallâh!" dedim. Ve onların sorularına da cevap vermek için, "Osmanlı zamanında atalarımız Kur'ân'a ve hâfıza kıymet verdiklerinden öyle yaparmış." dedim.
Çok hoşlarına gitmişti bu iş. Hepsi âdetâ kendilerini ulaşılması zor, vitrindeki altın gibi görüyorlardı.
"Görsünler" dedim kendi kendime... Bu yaşta, buralara gelmişler. Allah'ın kelâmını ezberliyorlar, onlara fazla görmem bunu.
Bu arada Fatma ara sıra rahatsızlanıyor ve revirde yatıyordu. Zaman geçtikçe Fatma'nın morali ve sağlığı daha da çok bozuluyordu.
Birgün dersini 2 kez aksatınca sormak zorunda kaldım:
"- Ne oldu, yoksa anneni mi özledin?"
Sert bir şekilde bana döndü. Solgun yüzüne bir ciddiyet gelmişti:
"- Hayır", dedi.
"- Öyleyse neden moralin bozuk? Sık sık da hasta oluyorsun!" dedim.
Yalvarır gibi oldu. Gözleri dolmuştu:
"- Yanlış anlamayın, inanın ki annemi özleyip de gitmek istediğim yok. Burayı çok seviyorum. Allâh'ımdan çok korkuyorum. Buraları terk edersem, bana âhirette hesabını sormaz mı?"
Dilim dudağım bağlandı. Bir şey diyemedim. Suçlu bile hissettim, kendimi. O küçük kalbte bu ne îmandı, Yâ Rabbi! Onu hayranlıkla izliyordum.
Birgün çok rahatsızlandı. Doktora götürmek zorunda kaldık. Bir çok tahlillerden sonra, arkadaşım olan doktor hanım:
"- Hocahanım, derhal bu talebeyi ailesinin yanına gönder." dedi.
Şaşkınlıkla:
"- Neden?" diye sordum. Bana:
"- Belki üzülecek, hatta inanmayacaksın ama, bu talebe "kanser!..".
Âdeta başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.
Hastâneden ayrılırken Fatma'ya hiç bir şey diyemedim. O ise hâlimi anlamış gibi, bana sorular sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyordu.
Kulağıma eğilerek:
"- Hocam" dedi. "Azrail insanların canını alırken nasıldır?"
Ağlamamak için zor tutum kendimi:
"- Mü'min kullara karşı çok güzel bir sûrettedir." dedim. Mırıldandı:
"- Belki hafız olamam, ama Elhamdülillah mü'minim!" diye.
Hâfız olmak için Kur'an'ı bitirmek gerektiğini söylediğimde neden üzüldüğünü şimdi anlamıştım. Demek ki hastalığını biliyordu.
Bir kaç gün sonra eşyalarını hazırlamaya başladık. Çünkü artık dayanılmaz acılar içinde kıvranıyordu. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi. Fatma yanıma gelerek, mahcûbiyetle:
" - Bana kızmadınız değil mi? Eğer söyleseydim belki kursa almazdınız!.."
" - Ne demek!.. Nasıl kızarım sana.." dedim. "Hem sonra, sakın üzülme hâfızlığımı bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hâfızlar zümresinden yazmıştır inşâallâh!" dedim.
Öyle sevindi ki! Sarıldı boynuma:
"- Gerçekten ben şimdi hâfız sayılır mıyım? Anne bak duydun değil mi?" Hüngür hüngür ağlıyordu.
Ya Rabbi, bu ne aşktı!
Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydı şu Fatma, ne güzel bir kul olurdu.
Böylece Fatma'yı gözyaşları ile Erzurum'a uğurladık. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi ağırlaştığı haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almıştım. Bana hep hâfızlık tâcını merak ettiğini, bunun rüyalarına bile girdiğini yazıyordu.
Birgün sabah namazından sonra telefon çaldı. Fatma'nın annesiydi karşımdaki ses... Ağlamaklı bir sesle:
" - Hocahanım Fatma'yı uğurladık. Rica etsem bir hatim okur musunuz?" deyince, ben de dayanamadım ağlamaya başladım.
Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan:
" - Size ölmeden önce şunu söylememi istedi", dedi. Hıçkırarak:
"- Anneciğim, hocama söyle!.. Azrâil söylediğinden de güzelmiş."
"Ey Rabbim; senin kelamın için yanıp tutuşan, yoluna yapışıp kelâmına sımsıkı sarılan kulunu, sen son nefesinde yalnız bırakır mısın hiç?"
Çevrimdışı ahmetce
B Grubu
5.759
33.906
4. Sınıf Öğretmeni
# 16 Eki 2014 22:31:29
Allah razı olsun. Rabbim cümlemize imanla göçmeyi nasip etsin. Hayırlı cumalar hocam.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Eki 2014 22:33:41
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Allah razı olsun. Rabbim cümlemize imanla göçmeyi nasip etsin. Hayırlı cumalar hocam.
AMİN kardeşim.
İnşallah ölümün güzel yüzü karşılar bizi..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 17 Eki 2014 16:35:14
"Vakitlerden birinde gerçekten yaşanmış bir hikaye bu..
Zaten Anacığım, hep yaşanmış hikayeler anlatırdı.. Bilmezdi tabii hikayede geçenler kimlerdir..
Ben sonraları okudukça;aa bu İmam-ı Âzam’mış, bu Yunus’muş, şu Musa, bu Yusuf’muş diye, bildim hepsini ve çoğunu değişik fonlarda okudum başka yerlerde ve hayran kaldım anacığımın iz’ânına.. Allah merhametiyle kucaklasın O’nu..
Binbir odalı bir sarayda imişiz de farkında değilmişiz...
Annem ve Annesi.. Ak saçlı, ak gönüllü filozoflarım benim...
İçinde binbir çeşit nakışlarla yavruları için saraylar inşâ eden, ak yürekli tüm annelere ve anne adaylarına binler selam!..
Evet mutlu bir aile yaşarmış vakitlerden birinde.. Bir tane de çocukları varmış.. Epey bir süredir bu aile oğullarının sürekli bal yemesinden şikayetçilermiş.. Bir gün Hanım demiş ki;
-Al bu çocuğu falan Hocaya götür.. Nasihat etsin, okusun, dua etsin, bu böyle olmaz..
Adam razı olmuş ve oğluyla birlikte varıp anlatmışlar dertlerini, duası makbul pek muhterem o hocaya..
O gönül ehli, az hüzünlü ve buruk demiş ki;
-Siz şimdi götürün bu yavruyu, tam 40 gün sonra getirin..
Tabii adam şaşırmış çok, yâni edeceği bir dua, neden 40 gün bekletir ki diye düşünse de “hikmetinden suâl olunmaz” diyerek dönmüş..
Tam 40 gün sabırla beklemiş.. Tabii bu arada çocuk bal yemeye devam ediyormuş hırsla..
Varıp çalmışlar kapısını o mübareğin.. Buyur edilmişler.. Ve mütebessim nur yüzüyle gelmiş, çocuğun yüzünü
avuçları arasına almış, gözlerinin içine bakarak;
-Yavrum! Bundan sonra sakın fazla bal yeme!..
O kadar.....
E şimdi adam tam 40 gün beklemiş, zannediyor ki uzun bir seans(!) olacak fakat 1 cümleyle bitti.. Dayanamamış;
-Efendi Hazretleri, şu bir cümleyi deyivermek için mi bizi 40 gün beklettiniz.. O zaman söyleseydiniz ya..
Muhterem Zat;
-O zaman söyleseydim, TESİRİ OLMAZDI Kİ.. Çünkü ben senelerdir, hergün bir miktar bal yerim.. Kendim bal yerken,
başkasına “yeme” desem tesiri olur mu hiç duamın?..
Ve bilirim ki, vücûda giren her lokma can olur, kan olur.. Ve vücuttan tam olarak tasfiyesi 40 gün sürer..
İşte ben, bu 40 gün içinde hiç bal yemedim.. Ki, duam tesirli olsun..
Gerçekten... O kapıdan çıktıktan sonra çocuk bir daha bal yemez."
.Günlerden bir gün şeytanın yolu bir köye düşmüş.
Keyfi yerinde olan şeytan sırtını bir ağaca dayamış ve buzağısı kazığa bağlı
olan ineğini sağan genç bir kadını uzaktan izlemiş.
Şeytan kadını epeyce izledikten sonra yerinden kalkıp kazığa bağlı buzağının
ipini biraz gevşetmiş.
Buzağı bu az ötede annesinin sütünün kovaya sağılmasını aç karnına izlemeye
daha fazla dayanamamış debelenmiş ve boynundaki ip çözülmüş.
Koşarak annesini emmeye giden buzağı süt kovasını devirmiş.
Sağdığı süt ziyan olunca sinirlenen genç kadın eline geçirdiği odunu
buzağıya vurunca yavru yere yığılmış.
Yavrusuna saldırılan inek kayıtsız kalamayıp bir tekmede kadını yere serip öldürmüş.
Uzaktan geçmekte olan kadının kayın pederi, ineğin ´gelinini öldürdüğünü görüp ineği tüfekle vurmuş.
Silah sesini duyan koca , karısını yerde cansız yatar babasını da elinde tüfekle görünce silahını çekip babasını öldürmüş.
Kısa bir süre sonra gerçeği öğrenen genç adam , bu kadar acıya dayanamayıp intihar etmiş.
Bütün bu olayları bir kenardan izleyen şeytan;
"BU FELAKETİ DE BANA YÜKLERLER, BUZAĞININ İPİNİ GEVŞETMEKTEN BAŞKA BEN NE YAPTIM ŞİMDİ" demiş.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Eki 2014 16:34:32
▌► Ahirette Herkes Pişman Olacak
Bir evliya, müritleri ile beraber bir gece seyahate çıkmış.
Her yer zifiri karanlık imiş. Bu veli zat, talebelerine yerden taş toplamalarını ve mümkün olduğu kadar çok taşı yanlarına almalarını emretmiş.
Talebelerden bir kısmı “ben taşı ne yapacağım, bu seyahatte benim ne işime yarayacak” diyerek hocalarının sözünü dinlememişler, böylelikle, sözde eğilip kalkma zahmetinden kurtulmuşlar.
Bir kısım talebeler ise hikmetini anlayamamak ile birlikte hocalarına itaat etmişler. Eğilip kalkma zahmetine katlanarak topladıkları taşları ceplerine koymuşlar.
Sabah olunca hocaları herkese ceplerindeki taşları çıkarmalarını emretmiş. Bir de ne görsünler, o taşlar mürşidlerinin kerametiyle altına dönmüş. Bu sahne karşısında taş toplayanlar da, toplamayanlar da pişman olmuşlar. Toplamayanlar “niçin toplamadık” diye pişman olurlarken, toplayanlar ise “niçin daha fazlasını toplamadık” diye pişman olmuşlar.
İşte ahirette de herkes pişman olacak, ibadet etmeyip cehenneme gidenler “niçin ibadet etmedik” diye pişman olurlarken, ibadet edip de cennete girenler daha fazla ameli ve takvası olanlara hazırlanan nimetleri gördüklerinde, “niçin daha fazla ibadet etmedik” diyerek pişman olacaklardır.
“Ey Allah’ım! O günde pişmanlığı en az olanlar grubuna bizleri dâhil et. Âmin.”
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Eki 2014 16:42:31
Vaktiyle Birbirini Çok Seven İki Kardeş Varmış.
Büyüğü Halil.
Küçüğü ise İbrahim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekârmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş.
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar.
İş kalmış taşımaya.
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
Peki, abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye... .
O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve
Kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim. De miş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi.
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola.
O gidince, Halil düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.
Velhasıl, biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile.
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki...
Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
Bugün "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı: Halil İbrahim bereketidir .
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Eki 2014 19:44:17
Harika Bir Öykü..
Onu Da Sen Ağırla.
Günahkâr bir adamdı, ayık gezmezdi. Bütün bir köy halkı yaka silkiyordu adamdan, ' ölse de, kurtulsak ' diyorlardı.
Bir karısı vardı bu adamın, bir de kendisi. Hiç çocukları olmamıştı. Köy halkı böyle bir adamın zürriyetinin olmadığına memnundu. Kadın ise, adamın haline üzülse de ses çıkarmazdı, çıkaramazdı.
Otuz yıldır evliydiler, döverdi, kızardı, her gün biriyle kavga ederdi. Ama kocasıydı işte, evinin erkeği idi.
Adam iyice yaşlanmıştı artık. Öksürük nöbetleri uykusunu bölüyor, iki basamak merdiven çıksa nefes nefese kalıyordu, titreyen elleriyle sigarasını zor sarıyordu.
İyice zayıflamıştı, zaten kısacık olan boyuyla bir çocuk gibi kalmıştı. Kadıncağız ellerini açıp dualar ediyor,
' ahir ömründe olsun şu adamın hali biraz düzelsin ' diye yalvarıyordu Allah' a...
Adam bir sabah evden çıktı, fakat ertesi sabah oldu, dönmedi. Tan yeri ağarırken kadın aramaya çıktı kocasını. Kim bilir yine nerde sızıp kalmıştı!
Köyün üst tarafındaki çeşmenin başına gitti önce, orada içerdi adam, bulamadı. Yakındaki tarlaları aradı, köyün dört bi yanına baktı, yoktu.
Eve gelmiştir belki diye koşarak geri geldi, hayır, dönmemişti. Güneş inmek üzereydi, bir acele abdest aldı, namaz durdu.
Duası bitmek üzereydi ki, kapının çalındığını duydu.
Kocasıydı gelen. Adamın yüzü sapsarı kesilmişti. Öksürüyordu, eliyle göğsünü işaret ediyordu. Kadın koluna girdi kocasının, güç-bela sedire kadar taşıdı.
Uzandı adam, karısının yüzüne baktı, ağlıyordu. Doğrulmak ister gibi yaptı, hakkını helal et diyecekti, lafının sonunu getiremedi, başı yastığa düştü, ölmüştü...
Kadıncağız kocasının başında epey bir ağlayıp feryat etti. Biraz kendine gelince gözlerini sildi, yemenisini bağladı.
Kalktı, imamın evine gitti.
- Hocam... Diyebildi hıçkırarak, bizimkisi...
Söyleyemiyordu, ama İmam Efendi durumu anlamıştı. Kadının yüzüne baktı, köylü ne der diye düşündü, bocaladı.
- O mendebur bir kez bile caminin kapısından içeri girmedi, kaldırmam onun cenazesini, deyip kapıyı kapadı.
Kahroldu kadın. Nereye gitsem, ne yapsam diye düşündü. Kimseleri yoktu ki, çaresiz eve döndü.
Yıkadı kocasını, sandıktan çıkardığı beyaz bir çarşafa sardı, omuzuna aldı, mezarlığın yolunu tuttu.
Caminin köşesinden dönerken, muhtar ve köylülerin kendisine doğru gelmekte olduğunu gördü.
Bir kez daha düğümlendi boğazı, cenazesi omuzundan kayarken, dizlerinin üzerine çöktü, ellerini yüzüne kapatıp ağlamaya başladı.
Hışımla yaklaştı muhtar:
- Onu nereye götürüyorsun, dedi, mezarlığa götüreyim deme sakın! Sağlığında biz çektik, bir de ölülerimiz çekmesin o herifin elinden...
Kadın gözlerini çarşafın üzerine dikmiş, öylece duruyordu. Birden bağırmaya başladı, delirmiş gibiydi sanki Kalabalık yanından korkuyla uzaklaşırken, cenazesini tekrar yüklendi, köyün dışına doğru yürümeye başladı.
Kan ter içinde kalmıştı kadın, artık adım atacak hali yoktu. Kendi kendine;
- Şuracığa gömeyim adamımı, dedi, kimseler rahatsız olmaz burada...
Tam o anda bir ayak sesi duydu, irkildi, bir çobandı gelen. Kadıncağız her şeyi olduğu gibi anlattı. Üzüldü çoban, gözleri doldu.
- Dert etme, dedi, ben yardım ederim sana.
Bir çukur kazıp cenazeyi gömdüler. Çoban başucunda durdu mezarın, ellerini açtı, dua etti.
Birkaç çiçek buldu kadın, toprağın üstüne serpti. Çobana dualar ederek evine döndü.
Yorulmuştu.
Camın kenarına oturup uzaklara daldı. Uyuyup kaldı oracıkta.
Ertesi sabah imamın kapısını telaşla çaldı muhtar. Bir yandan tokmağı vuruyor, bir yandan da ' İmam Efendi, İmam Efendi...' diye bağırıyordu. İmam korkuyla açtı kapıyı.
- Bir rüya gördüm, dedi muhtar, hocam o berduş, o serseri adam Cennet' teydi. Bana gülüyor, hakkım sana bile helal olsun diyordu.
Rüyayı duyana imamın benzi attı, kendisi de hemen hemen aynı rüyayı görmüştü.
' Gel hele, içeri gel...' demeye kalmadı ki, köyün delisini gördüler.
Koşarak geliyor, bir yandan da bağırıyordu:
- Demedim mi ben, demedim mi size, rüyamda gördüm, rüyamda...
Birkaç köylü daha benzer rüyalar gördüğünü söyleyince, kadının yanına gitmeye karar verdiler. Özür dileyecek, kendilerini affettirmeye çalışacak, bu arada işin aslını öğreneceklerdi. Bir şeyler olmuştu ama neydi?
Eve vardıklarında kapıyı açan kadın şaşkındı. Kapıyı yüzlerine kapatacak oldu, yapamadı. Gelenler olan biteni anlatıp özür diledi, cenazeyi nereye defnettiğini, neler olduğunu sordular.
Kadıncağız her şeyi anlattı, can kulağı ile dinlediler ve çobanı bulmaya karar verdiler.
Bir yandan yürüyor bir yandan da aralarında konuşuyorlardı; ' bu çoban bir evliyaydı herhalde, belki de Hızır' dı, aslında ölen adam da o kadar kötü bir adam değidi.'
Tarif edilen yere geldiklerinde çoban koyunlarını otlatıyordu. Gelenleri görünce ayağa kalktı, ' hayırdır inşaallah ' dedi. Oturdu, onlara süt ikram etti, konuşmaya başladılar.
Çoban söylenenlerden hiç bir şey anlamamıştı, cenazeyi nasıl defnettiklerini anlattı.
- Ben bir garip kulum, dedi; cenazeyi defnettik, başucunda oturup dua ettim sadece, hepsi bu...
Merakla nasıl bir dua ettiğini sordular, çoban da söyledi;
- Allah' ım, ben dağda koyunlarımı otlatırken kulların gelir yanıma, selam verirler. Senin selamınla gelen senin misafirindir der, ağırlarım. Süt ikram eder, azığımı paylaşırım.
Şimdi de ben sana bir misafir yolluyorum, onu da sen ağırla...
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 21 Eki 2014 08:18:57
Kaldırımda oturur vaziyette el etti ihtiyar..
İki büklüm beli, elinde asası.. Yüzünde derin çizgiler..
Durup, arabaya aldım.
-Nereye gidiyorsun dede ?
-Az ilerdeki kurban kesilen yere bırakırmısın oğlum .?( kapalı semt pazarı )
- Ne yapacaksın orda dede ?
- Belki biraz et verirler..
- Evin nerede ?
- Zafer mahallesinde..
- E nasıl gideceksin uzak oralar..
- Biraz et bulalımda Allah kerim..
Kısa yol boyu bi kamyon dua etti..
Dedeyi bıraktıktan sonra aklıma takıldı.. Gideceğim yerdeki işimi alel acele halledip pazara geri döndüm..
Ethem dede pazarın sütünlarından birinin dibine koyduğu çuvala bir poşet koyup, boş başka bir poşetle elinde asa ağır aksak tekrar pazarı turluyor..
Öbek öbek insanlar karıca misali etleri kesip biçip tasnif ediyor.. İyiler çil çil leğenlerde.. Kemikliler ayrı bir yere yığılmış.. Kantarlar ortada belliki işler sona yaklaşmış.. Birazdan ne var ne yok paylaşılacak..
Yanına yaklaştığı yerlerde kaçamak bir göz teması kuruyor Ethem dede ..
Bu çok kısa tedirgin " bana verecek bişeyiniz var mı? " sorusu..
Bu göz temasına çok yerde karşılık alamayıp ürkek adımlarla çekilip bir diğerine gidiyor..
Bu naif sorunun cevabı hiç o çil çil etler olmadı kaç yere gittiyse..
Kimi göz ucuyla iç yağları işaret etti, bonkör olan bir ikisi bol kemikli birkaç parçayı..
Eliyle lütfedip veren olmadı..
En son yerde herkesten uzak sahipsiz olduğu belli olan bir işkembeyi cebinden çıkardığı çakı ile kabaca temizleyip poşete koydu..
Ben yarım saate yakın onu farkettirmeden izledim..
Serde işgüzarlık var.. Bir iki yere " Şu amca yardıma bakınıyor galiba" dedim.
Pek kimse oralı olmadı..
Sana ne? Senin menfaatin ne türünden bakışlar attılar sadece..
Birkaç kare de fotoğraf çektim..
Bunun dışında hiç müdahil olmadım.
Onun ve çevresindekilerin yaşadığı sessiz diyaloğu, olup bitenleri bir mimik bile kaçırmadan gözlemeye çalıştım..
Epey sonra, dolaşmaktan yorgun olarak güzgüneşine nazır bir kaldırıma oturunca yanına gidip oturdum..
- ne yaptın dede ?
Beni tanıdı .. Tekrar gördüğüne mi sevindi, haline mi hüzünlendi bilmem ağlamaya başladı !
- Çok şükür toparladık bişeyler.. dedi
- hadi o zaman seni evine bırakayım dedim..
Yol boyu bir tır daha dua etti..
Hikayenin ana fikri ben ne iyi bir insanım değil.. Nefsimiz işin içine bulaşık ettiyse affola..
Bu yaşadığımı paylaşıp paylaşmama konusunda çok tereddüt ettim..
Ana fikir şu ki bu bayram biz bol et yiyelim diye emredilmemiş.. Kurban kesme imkanı bulanların büyük bir kısmı zaten normal zamanda da evine et alıp götürme imkanına sahip..
O dedeye parça kalıntı etleri göz ucuyla işaret edenlerin buğazından kendilerine ayırdıkları löp etler nasıl geçecek bilmiyorum..
İbadet şuuruyla kurbanlarını kesenler nizami olarak emredildiği gibi üçe tasnif edecekler mi ?
Hassas Dijital tartı ile etleri aralarında paylaşanlar aynı hassasiyetle ondan ihtiyaç sahiplerinin hakkını ayırmalı değil mi ?
Çevremizdeki Ethem amcalara dikkat edelim..
Korkusuz Medya
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 21 Eki 2014 14:30:15
Hüzün Düştü Gönlüme
Nereye gitsem peşimden gelen bir buhran vardı. Dünyanın uçsuz bucaksız ferahlığını, dört duvar arası hissettiren bir sıkıntı. Dar koridorda zoraki alınan nefes kadar itici ve öylesine ağır bir karanlık… Yaşamaya karşı klostrofobik (kapalı yerde kalma korkusu ile ilgili) telâşlarım vardı, tedavisiz sanılan… Kokusu hüzün dolu dertlerim, yandıkça kavuran dargınlıklarım vardı. Ve nereye baksam beni yoran dünyalık manzaralar…
Bir fırtına vardı mevsimsiz, içime işlenmiş bütün sevgileri savuran... Nereden geldiği, nereye ait olduğu belirsiz, isimsiz... Tek tek koparıyordu mutluluğa dair bunca yıl biriktirdiklerimi... Vakitsizdi ve de zâlim... Kime anlatsam ucundan dinliyordu, gücü yetmiyordu kimsenin durdurmaya... Ne bilim fayda ediyordu, ne de fırtınaya dâir yazılan şiirler… Ve gözyaşlarım fırtınaya karışıyor, yağmur oluyordu yine içime damlayan...
Güzel bildiklerimi cömertçe dağıttığım o “değerli” kimseler, suskundular ve biliyordum onlar da fark etmeden o fırtınanın rüzgârına hız katıyordu. Belki de bu fırtına, o gereksiz cömertlikten sonra verilecek bir hesaptı, bir bedeldi dünyalıklar adına ödenecek ve aşırı olan hangi sevgi varsa, bu fırtına ile silinecek. Fonda rüzgârın uğultusu, gözyaşının damlamasına karışıyordu ahenkle… Ve ben âciz insanoğlu, çözüyordum yavaş yavaş bu içimdeki hüznün kaynağını.
İnsan için; şeytan ve nefs, en büyük belirtisiydi dünyanın girdabında boğulduğunun... Rûhun fırtınasıydı bu ve onun hüzün dolu uğultusu... Haykırıyordu acı içinde. Çünkü o ruh ki Yaratan’ın üflediği hazineydi, en yüce makama lâyık olan… Temiz kalmalıydı, pamuklara sarılmalıydı ve lekelenirse arınmalıydı…
Ya ben? Siyaha bürünmüş hâlde öylece bırakıp dünyaya tebessüm ediyordum. İnsan odaklı yaşıyordum hayatı… Muhtaç olduğum gıdanın onlardan olduğunu sanarak kalabalıklara karışıyor; unutuyordum, asıl olan rûhumun ihtiyacını. Tek tek karşıma alıp dertleşiyordum çaresizce. Fırtınayı kötülüyordum, aslında sebebi olan kişilere...
Sorsalar mâneviyat reçetesini de iyi bilirdim. Biraz tevbe ve biraz duâ, âminlere karışırsa yeterdi. Öyle zanneder, avuturdum kendimi… Meğer ruh öylesine derinmiş ki, yetmiyordu yazdığım îman dolu cümleler… Âminlere karıştırdığım duâlarım karşılamıyordu onun ihtiyaçlarını...
Allâh’ın zikrinden uzak olduğum her an, bir insan daha karışıyordu fırtınaya, yanında getirdiği dert ile şiddetini artıyordu fırtına âdeta... Hüznümü dindirecek tek varlığın, kalbimi tatmin edecek tek yücelik olan Yaratan’ın zikrinden uzak, başkalarına koşuyordum ağlayarak... Tesellîyi dünyalık dil dökmelerde arıyordum ve bu fırtınalı mevsimlerin benden ne istediğini soruyordum onlara? Âciz olana, âcizliğimden dem vuruyor, bir çare arıyordum. Bir çare…
Ve bir gün fırtına dindi… Zikrinde demlendikçe söndü içimde ve giderken derin bir sükût bıraktı yerine... Derdin Yaratıcısı, derdi alıverdi; O’nunla olan her muhabbetimde… Allâh’ın varlığı dilimden gönlüme indikçe azaldı, azaldı ve yok oldu hüzün… Mevsimler normale döndü ve bir sonraki fırtınaya kadar hüzün gönlüme küstü. Sabır ve selâmet iki dost imiş zikirle… Fısıldanan bu son cümle yüreğimin derinlerine düştü.
(Fatma Aladağ-Şebnem dergisi,Ekim 2014 sayısından alıntı)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Eki 2014 20:46:11
ZEYNEP... BABASININ SÜSÜ...
Kıymetli eş, vefakâr dost Hazret-i Hatice (radıyallahu anha),
ilk kızı doğduğunda sevgili Peygamberimiz'e (sallallahu aleyhi vesellem) haber gönderdi.
Peygamberimiz doğum müjdesini alır almaz sevgili hanımının yanına girdi. Hazret-i Hatice üzgündü çünkü O’na bir erkek evlat vermek istiyordu. Ancak kız çocuğu olmuştu.
Cahiliyye bakışlarının O'nu incitmesinden korkuyordu. Peygamberimiz minik yavruyu sevinç ve huzurla kucağına aldı bağrına bastı.Öptü kokladı.Annesini tebrik etti ve:
-‘’Kızımın adı Zeynep olsun.’’ dedi.
Herkes şaşkındı. Zeynep ha yani babasının süsü…
Cahiliye devrinde kız çocuklarının kaderini değiştirecek ilk adımdı bu… Bundan böyle kızlar artık utanç değil babalarının süsü olacaktı…
O, çocuklarına hep en güzel isimleri koydu ve:
“Çocuğun babası üzerindeki haklarından biri, rûhâniyetli bir isim koyması ve güzel bir edep vermesidir.” buyurarak güzel isimler koyulmasını da tavsiye etti.
(Beyhakî, Şuâbu’l-Îmân, VI, 401-402)
Çevrimdışı ugurlucky
Üyeliği İptal Edildi
12.957
33.489
Müdür Yardımcısı
# 22 Eki 2014 20:58:41
İşimin yoğunluğu, eşim ve üç çocuğumun beklentileri sebebiyle annemi görme fırsatım pek olamıyordu. O akşam annemi yemeğe ve ardından sinemaya davet ettim. Endişelendi ve hemen “İyi misin, her şey yolunda mı” diye sordu. Annem de geç saatte gelen bir telefonun veya sürpriz bir davetin mutlaka kötü bir anlamı olacağından şüphelenen tipte kadınlardandı.
- “Seninle beraber ikimizin biraz zaman geçirmemizin güzel olacağını düşündüm” diye yanıtladım.
- “Sadece ikimiz mi?” Biraz düşündü ve “Çok isterim” diye cevap verdi.
O cuma, iş çıkışı onu almaya giderken kendimi biraz gergin hissediyordum. Eve vardığımda fark ettim ki o da, randevumuzdan ötürü hafif gergin görünüyordu. Kapısının önünde, paltosunu çoktan giymiş bir şekilde bekliyordu.
Saçlarını yaptırmıştı ve üzerinde babamla kutladıkları son evlilik yıl dönümlerinde giydiği elbise vardı. Bana melekler kadar ışıltılı bir yüzle gülümsedi. Arabaya bindiğimizde:
- “Arkadaşlarıma oğlumla dışarı çıkacağımı söyledim gerçekten çok etkilendiler” dedi. “Randevumuzun nasıl geçtiğini duymak için sabırsızlanıyorlar.”
Gittiğimiz restoran, çok şık olmasa da sevimli, sıcak ve servisin kaliteli olduğu bir mekândı. Annemse, bir kraliçe edasıyla koluma girdi.Yerimize oturduktan sonra ona menüyü okumam gerekmişti, çünkü küçük yazıları göremiyordu.
Ben daha menünün ortalarındayken annemin nemli gözlerle ve nostaljik bir gülüşle bana bakmakta olduğunu fark ettim.
- “Eskiden, sen küçükken, menüleri okuyan bendim, sense meraklı bakışlarla beni dinlerdin” dedi.
Ben de gülümsedim.
- “O zaman, şimdi senin rahat rahat oturma sıran ve ben de okuyarak borcumu ödeyebilirim” dedim.
Yemek boyunca muhabbetimiz çok güzeldi, sıra dışı hiç bir şey olmadı ama eskilerden ve hayatlarımızdaki yeniliklerden bahsederek kaybettiğimiz zamanın birazını telafi etmeye çalıştık. O kadar çok konuştuk ve eğlendik ki film saatini kaçırdık. Akşam annemi evine bırakırken;
- “Seninle tekrar çıkmak isterim ama ancak bu sefer benim seni davet etmeme izin verirsen” dedi ve bir akşam tekrar buluşmaya karar vererek ayrıldık.
Eve geldiğimde eşim yemeğin nasıl geçtiğini sordu:
- “Çok güzeldi” dedim. “Düşünebileceğimin çok üstündeydi.”
Birkaç gün sonra annem aniden ciddi bir kalp krizi sonucu vefat etti. Bu o kadar ani gerçekleşmişti ki, onun için bir şey daha yapma şansım olmamıştı. Birkaç zaman sonra evime, annemle yemek yediğimiz restorandan, ödenmiş iki kişilik bir yemek faturası ve üzerine iliştirilmiş bir not yollandı:
- “Oğlum, bu faturayı önceden ödedim, çünkü seninle kararlaştırdığımız randevu gününe gelemeyeceğimden neredeyse yüzde yüz emindim. Yine de iki kişilik bir yemek ayarladım çünkü bu sefer eşinle beraber gitmenizi istiyorum. Seninle olan o günkü randevumuzun benim için ne anlam ifade ettiğini bilemezsin. Seni Seviyorum.”
O an, “Seni Seviyorum” demenin ve hayatta değer verdiğimiz insanlara hak ettikleri zamanı ayırmanın önemini anladım.
Çevrimdışı hüsniye71
Tecrübeli Üye
****
65
206
# 22 Eki 2014 21:16:51
Şu anda annem çook uzakta ve biraz rahatsz mış .Bu hikaye beni çok etkiledi ..İçimi bir özlem kapladı ..Hafta sonu onu görmeye gideceğim...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Eki 2014 16:27:55
Bir gün susmayı öğrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım. Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı. Babam akşamları eve yorgun dönerdi.
Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim. Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi. Yemek hazırlanınca annem çağırır bu
defa masada bir araya gelirdik babamla. Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım. Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme!' derdi. Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksı n babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi.
Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol alırdım. Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ ne istiyor anlamadım.' diye bağırmaya devam ederdi. 'Keşke benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim.
Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi. Beni yanına çağırır biraz severdi. Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı. Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı. Bir gün anladım
ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz. Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım.
Önce resim yaparak başladım işe. Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna işte.' diyordu. Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam afallıyordu. Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu. 'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum.' diye komşulara anlatıyordu annem halimi.
Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı. Annem 'Odanı topla!'diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum. Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum .
Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım. ' dedi bir gün. Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden
alırsa ben ne yapacaktım?
Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım. Babam eve gelince uygun zamanı kolladım. Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi. Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim. Babam baktı. Hım, dedi 'Çok güzel olmuş. Bu adam benim herhalde.' dedi. Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.'dedim. O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın.'dedi. Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız da annem.' dedim. Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi. Heyecanla başladım anlatmaya. Ben büyüyüp adam olacağım. İş bulup çalışacağım. Siz yaşlanıp küçüleceksiniz. Beliniz ükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız. Ben işten geldiğimde yorgun olacağım.
Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim.' diyeceğim. Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum. Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar' diye.
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı.
Duyduklarına inanamıyorlardı .. Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi.
Farkında' Olmalı İnsan...
Kendisinin, Hayatın Olayların,
Gidişatın Farkında Olmalı.
Ömür Dediğin Üç Gündür, Dün Geldi Geçti Yarın
Meçhuldür, O Halde Ömür Dediğin Bir Gündür, O Da Bugündür.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 24 Eki 2014 22:40:09
Bir gün bir çiftçiyle oğlu çiftlikte günlük işlerini yaparken sahipsiz bir at çıkagelmiş. Adam atın üzerinde herhangi bir damga görememiş. Atı önlerine katmışlar. Onlarda kendi atlarıyla atı takip etmeye başlamışlar.
At çiftlik çıkışında bi
r yola sapmış ve bir süre gitmiş. Sonra yandaki gölü görmüş ve su içmek için yoldan çıkmış. Su içmeyi bitirince çiftçi onu tekrar yola çıkarmış. Bir süre daha gittikten sonra bu sefer atın karnı acıkmış ve çimenlik bir yere gitmiş. Karnı doyunca çiftçi onu tekrar yola çıkarmış.
Bu şekilde at birkaç kez daha yoldan çıkmış. Her seferinde çiftçi onu yola çıkarmış. Sonunda akşamüstü bir çitliğe gelmişler.
Çiftliğin sahibi yanlarına gelmiş ve şaşkınlıkla şöyle demiş:
‘Bu benim atım inanamıyorum. Peki bu atın bana ait olduğunu nasıl anladınız?’ Atı getiren çiftçi , atın sahibine şöyle demiş:
‘Ben bulmadım. Att kendisi buldu. Benim tek yaptığım onu yolunda tutmaktı.’
Çocuklarımızın veya birlikte çalıştığımız insanların hedeflerine ulaşmalarını önleyen en büyük engel, sürekli bizim onlara karışmamız ve onların yerine kararlar vermemizdir.
Yapmamız gereken onlara güvenmek, sorumluluk üstlenmelerini sağlamak ve doğru yolu göstermektir.
Bundan sonrası tamamen onların sorumluluğunda olmalıdır.
“ÇOCUKLARINIZI KOLUNDAN TUTMAYIN, YOLDA TUTUN”
Oğuz Saygın
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 24 Eki 2014 22:43:32
1969 yazında hikayenin kahramanı olan adam uzun bir seyahate çıkar ve yolu California'dan geçerken dinlenmek için Hotel California'yı bulur... Ufak, sevimli bir oteldir.. Sıcak bir havası vardır... Bir odaya yerleştirirler... Oteldeki ikinci gününde odasının hemen yanındaki odada kalan kadınla tanışır, arkadaş olurlar. Birlikte gezmeye başlarlar. Çok fazla zaman geçmeden birbirlerine aşık olurlar ve tatili Hotel California'da birlikte geçirmeye karar verirler. Çok severler birbirlerini, bütün bir yaz hep beraberdirler. Otelin sıcak insanları, sevimliliği, sadeliği onları çok etkilemiştir. Unutamayacakları bir yaz, bir sevgi yaşarlar. Yazın bitiminde bir karar vermek zorundalardır ayrılık için. Ve şöyle derler: "Eğer bir sene sonra birbirimizi unutmaz ve yine bu kadar çok sevecek olursak, gelecek yazın ilk gününde (tanıştıkları günü kastederek) Otel California'da buluşacağız diye sözleşirler. O zamana kadar birbirlerini hiç aramayacaklardır. (Bu aşk bir yaz aşkı mı, yoksa gerçek bir aşk mı anlamak için yaparlar bunu) - (Eagles hikayenin buraya kadar olanını yaşadıkları günleri, otelin güzelliğini, kasabanın sadeliğini anlatır şarkısında genel olarak) Tam bir sene geçmiştir. Adam sözleştikleri gibi bir sene sonra otelde buluşmak için yola çıkar. Tanıştıkları ilk gündür o gün, yol uzundur bitmek bilmez adam için ve sonunda California'ya varır. Otelin oraya gildiğinde kapkara bir bina bulur. Otel dün yanmıştır. Sevdiği adamla buluşmak için bir gün önceden otele gelen kadın gece çıkan yangında ölür. Adam otele gelirken sevdiği kadınla bir ömür yaşamayı, birlikte olmayı düşünürken, onu bir ömür kaybeder. Gurubun üyeleri hikayeyi duyduğunda çok etkiilenir ve bunun için bir şeyler yazmaya karar verirler. Ve Hotel California'yı yazarlar...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 25 Eki 2014 08:42:41
-İstenmeyen kişi olmak…
Cuma çıkışı yakındaki bir parkta yoldan ayrılıp yoğun ağaçların arasına daldım, gür dalların güneşi kapattığı toprağa serpilen sonbahar habercisi erken dökülen yaprakları avuçlayıp kokluyorum. Yalnızım. Vaktiyle geçirdiğim ameliyat nedeniyle koku duyum yetersiz; bu kadarına da hamd olsun. Ağaçların gövdelerini izliyorum. Ya Rabbi ne lezzetli tablolar çizdin bu bahçeye… Hepsini yemek, hepsinin içinde erimek istiyor insan. Şu güzelim yaprakdaki birazcık sonbahar kokusu huzurumu zirveye taşıyor. Ağaçların gövdelerine sarılıyorum, çalıların yapraklarını avuçlarıma alıyorum, dallarındaki damarları izliyorum, tasarımlarını karşılaştırıyorum. Bazılarında tadılacak küçük meyveler de var. Konuşuyorum ağaçlarla… Keşke benim dilimden de konuşabilseler… Ne inanılmaz bir fikir… Ateşi toprak yap, toprağa yeşil çimenle süsle, üzerine ağaç gövdelerini sırala, her biri ayrı bir tasarım olsun… Muhteşem bir duygu…
O sırada yaklaşan iki adamın sesini duyuyorum. Birkaç metre yukarıdaki patikadan sohbet ederek ilerliyorlar. Beni görmediklerinden sesleri yüksek ve söylediklerini anlayabiliyorum.
‘Acıdım adama ya. Sevgisizlik çok kötü!’ diyor birisi… Oğlu uzaklaştırdı evinden, kızı istemedi zaten, adam kime sığınsa kapı dışarı edildi. En son torununa gitmiş okula, ziyarete, sarılıp koklayıp hasret gidereyim diye. Hiç olmazsa onu okulunda göreyim diye. Bahçede görünce “Dede, niye geldin sen!” deyip sırtını dönmüş torunu…
Devamını dinlemedim… O adam kim bilmiyorum ve başıma böylesi gelecek olsa neler hissedeceğimi düşündüm. Gözlerim titredi, görüntü dumanlandı. Bir dede terk edilmiş evlatları ve torunları tarafından. Miras kavgası mı? Vefasız evlat mı? Bilmiyorum.
Ey dede, senin için ve terk edilen mazlumlar için ağlamak isterim. İnsan yaşlanınca da yersiz yurtsuz yetim kalabilirmiş. Allah bizi ahir ömrümüzde senin gibi kimsesiz koymasın. Bir şey mi ettin de Allah senin her şeyini elinden çekip aldı böyle. Acaba çocuklarını Allah’tan mı kopardın da O da çocuklarını senden kopardı? Acaba çocukların mı sana ihanet etti sen mi onlara? Günahın varsa tövbe et ki kurtulasın. Günahın yoksa da üzülme. Anlaşılır ki evlatların nankör ve sen tertemiz bir ahırete çağrılıyorsun. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Eki 2014 08:44:37
Bir adam Afrika'da yürürken arkasından bir aslanın koştuğunu görür.
Hızla kaçarken tam önünde bir kuyu görür ve hızla kuyuya iner.
İpe sarılıp kuyuya inerken alt tarafta büyük bir yılan görür.
Yılan hızla buna doğru yükselirken ne yapacağım der...
Üstte aslan... Altta yılan...
O sırada iki tane fare, biri beyaz, diğeri siyah, ipi kemirmeye başlar.
Her yerden başı belada iken bir anda yüzünde ıslak bir şey hisseder;
Bir arı bir damla bal yüzüne bırakır ve balın tadı damağında iken....
UYANIR....
''OH BE, RÜYA İMİŞ'' .. der.
Bir seyyide anlatır; Rüyamın yorumu ne diye?
Anlamadın mı? der gülerek...
Peşinden koşan aslan, ÖLÜM MELEĞİ'dir.
İçinde yılan bulunan kuyu, senin MEZAR'ındır.
Sarıldığın ip senin HAYAT'ındır.
Beyaz ve siyah fare GECE ile GÜNDÜZ'dür;
Ömrünü kemirirler.
Peki ya o bal nedir dersen ?
DÜNYA'nın geçici LEZZET'idir,
Ölümün arkasında bir HESAP olduğunu sana unutturur...!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 27 Eki 2014 15:41:17
“Akşam vakti şehir merkezinin ara sokaklarında yürürken geçişmek üzere olduğumuz gür aksakalları göğsüne kadar inen bir dede ansızın bana mütebessim bir bakış fırlattı. ‘Sen o ekrandaki hoca değil misin? Seni ne kadar da çok izledim!’ Dedi. Harika bir tatlı tebessümle yaklaştı ve soğuğun soluğumuzu görünür kıldığı o sokağın ortasında kucaklaştık.
“Bana birkaç soru sordu. Konu uzayınca kendisini kenara çekip sordum: ‘Hayırdır dede, kucağında taşıdığın bu karton kutuya dizdiğin kalemleri çakmakları bu şiddetli Ankara soğuğunda satmaya muhtaç mı düştün? Bir yerden emekli olamadın mı? Hayata tutunmuş yardımcı çocukların yok mu?’
Ekrandan hatırladığı unvanla hitap ederek, ‘Ah Muhammed hocam, 77 yaşındayım’ dedi. ’50 yılım çalışmakla geçti. Bir evim vardı; onu da oğlum kumarda yok etti.’ Sözün burasında durdu, yutkundu, titreyen gözlerinin içine bakıyordum. İnleyen bir mırıldamayla devam etti. ‘Ben evladımı çocukken her kötülükten sakındırırdım, ‘aman dinini imanını öğrensin, edepli olsun’ diye ne gayretler gösterirdim. Ama olmadı. Başaramadım. Emekli maaşımla kızlarıma yardım ediyorum. Yetmediği için de mecburen bu işi yapıyorum. Bakıyorum nice kötü ve duyarsız adamların melek gibi evlatları oluyor. Ben de kendime, ‘Nerede hata yaptım’ diye soruyorum. Benim imtihanım çok çetin, çok!’
Dedeyi rahatlatacağı ümidiyle bir şeyler geveledim. İşte, Hz. Nuh (as) peygamber olduğu halde oğlu Kenan ona isyan etti. Bir peygambere bile oğlunun kaderini belirlemek imkânı verilmemişse, sen kendini neden suçluyorsun? Üzülme, hayat fani. Ne yapalım.’
Dededen ayrılıp buz gibi soğukta titreyerek yürürken, kendimin ve çocuklarımın geleceğini düşündüm. ‘Sen kime akıl satıyorsun!’ dedim kendime. Sen ateşin düştüğü yeri nasıl yaktığını bilir misin? Sen son nefesine kadar ahlakını koruyacağından emin misin? Senin evlatlarının da birer edepsiz kumarbaz olmayacaklarının bir garantisi mi var? Çocukların için şimdiden Rabbine yalvarıp yakarıyor musun? O dede, kurtarmaya çalıştığı halde evladını kaybetti. Bir ömürdür inşa ettiği binası çöktü. Peki sen kendinin ve evlatlarının ahiretlerinin kurtulması için yeterince çabalıyor musun? Gelecekte kötülüklere bulaşmayacaklarına dair bir garantin mi var? Neden bu kadar rahatsın?” Dr. Muhammed Bozdağ'
.Karıkoca birlikte tatile çıkarlar. Gittikleri yerde kamp kurarlar.
Tatillerinin ikinci gününün akşamı güzel bir yemek yiyip uykuya dalarlar.
Birkaç saat sonra kadın uyanır ve kocasını da uyandırır. Adam uyku sersemidir; Güzel bir rüyadan uyandırıldığı için de biraz kızgındır:
''Ne oldu? Ne istiyorsun?'' diye sorar.
''Yukarıya bak ve bana ne gördüğünü söyle.''
Adam gökyüzüne bakar ve yanıtlar:
-Bunun için mi uyandırdın beni? Baktım işte. Bir sürü yıldız görüyorum ışıl ışıl parlayan milyonlarca yıldız.
Karısı tekrar sorar. Peki ,bu sana neyi gösteriyor?
Artık iyice uykusu kaçan adam biraz düşünür ve yanıtlar:
-Teolojik olarak Allah'ın kudretini ve kendi acizliğimi görüyorum.
-Felsefi olarak, evrenin sonsuzluğunu ve onun karşısındaki önemsizliğimizi görüyorum.
-Astronomik olarak galaksilerin , yıldızların , gezegenlerin varlığını görüyorum.
-Yıldızların komuna bakarak saatin 3 olduğunu görüyorum.
-Meteorolojik olarak da bugün havanın çok güzel olacağını görüyorum.
Niye sordun bunu bana? Sana neyi gösteriyor?
-Necati , çadırımızı çalmışlar!
-----------------
Insan cok bilince; burnunun ucundakini goremiyo demek ki.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 28 Eki 2014 20:12:40
Yaşlı bir kadın mescide, Hz. Muhammed (sav)'in yanına gelir ve
"Ey Allah'ın Elçisi! Benim için dua et de Allah beni cennetine koysun." der.
"Yaşlı kadınlar cennete giremez."
Kadın üzülür, ağlamaya başlar. Hz. Muhammed (sav)'in yüzünde bir tebessüm yayılır
"Üzülme, yani yaşlı değil bir genç kız olarak cennete gireceksin." der.
| Hadis-i Şerif, İmam-ı Tirmizi, Şemail-i Şerif, s.258
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 28 Eki 2014 20:39:16
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Karýkoca birlikte tatile çýkarlar. Gittikleri yerde kamp kurarlar.
Tatillerinin ikinci gününün akþamý güzel bir yemek yiyip uykuya dalarlar.
Birkaç saat sonra kadýn uyanýr ve kocasýný da uyandýrýr. Adam uyku sersemidir; Güzel bir rüyadan uyandýrýldýðý için de biraz kýzgýndýr:
''Ne oldu? Ne istiyorsun?'' diye sorar.
''Yukarýya bak ve bana ne gördüðünü söyle.'' Adam gökyüzüne bakar ve yanýtlar:
-Bunun için mi uyandýrdýn beni? Baktým iþte. Bir sürü yýldýz görüyorum ýþýl ýþýl parlayan milyonlarca yýldýz.
Karýsý tekrar sorar. Peki ,bu sana neyi gösteriyor?
Artýk iyice uykusu kaçan adam biraz düþünür ve yanýtlar:
-Teolojik olarak Allah'ýn kudretini ve kendi acizliðimi görüyorum.
-Felsefi olarak, evrenin sonsuzluðunu ve onun karþýsýndaki önemsizliðimizi görüyorum.
-Astronomik olarak galaksilerin , yýldýzlarýn , gezegenlerin varlýðýný görüyorum.
-Yýldýzlarýn komuna bakarak saatin 3 olduðunu görüyorum.
-Meteorolojik olarak da bugün havanýn çok güzel olacaðýný görüyorum.
Niye sordun bunu bana? Sana neyi gösteriyor?
-Necati , çadýrýmýzý çalmýþlar!
--------
Insan cok bilince; burnunun ucundakini goremiyo demek ki.
:)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 29 Eki 2014 18:37:13
KIZ ÇOCUĞU NİMETTİR
Kız çocuğu olunca üzülmek hele hele anneyi suçlamak çok yanlıştır. Kur’an-ı kerimde:
“Allah dilediğine kız dilediğine erkek çocuk bahşeder. Kimine hem erkek hem kız çocuğu verirdilediğini de kısır bırakır. Her şeyi hakkı ile bilen ve her şeye gücü yeten ancak Allahtır.” buyuruldu. (Şûra 49 50) .
Peygamber efendimiz: “Kız çocuklarını hor görmeyin.” buyurdu. Hor görmek dini bilmemekten ileri gelir. Hayırlı evlad istemelidir. Hayırlı olmadıktan sonra kız veya erkek olmuş ne fark eder?
Dinimizde kadının ve kız çocuklarının fazileti büyüktür. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
“Kız çocuğunu güzelce terbiye edip Allahü teâlânın verdiği nimetlerle bolluk içinde yedirir giydirirse o kız çocuğu onun için bir bereket olur Cehennemden kurtulup kolayca Cennete girmesine vesile olur.” [Taberânî]
“İki kız evladına güzel muamele eden mutlaka Cennete girer.” [İbni Mace]
“İki kızı veya iki kız kardeşi olup da maişetlerini güzelce sağlayanla Cennette beraber oluruz.” [Tirmizî]
“Çarşıdan aldığı şeyleri erkek çocuklardan önce kız çocuklarına verene Allah rahmetle nazar eder. Allah rahmetle nazar ettiğine de azab etmez.” [Haraiti]
“Çarşıdan turfanda meyva alıp evine getiren sadaka sevabı alır. Getirdiği meyvayı erkek çocuklarından önce kız çocuklarına versin! Kadınları kızları sevindiren Allah korkusundan ağlayanlar gibi sevab kazanır. Allah korkusundan ağlayanın bedeni de Cehenneme haram olur.” [İbni Adiy ]
Erkek çocuk nimet,kız çocuk ise hasenedir;yüce Allah nimetin hesabını
sorar,haseneye ise mükâfat verir... İmam Cafer Sadık (a.s)
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 02 Kas 2014 18:31:01
Baba, işten yorgun argın eve geç gelmişti..
Çocuk: Baba, bir şey sorabilir miyim?
Baba: Evet..
Çocuk: Baba bir saatte ne kadar para kazanıyorsun?
Baba: Bu senin işin değil..
Çocuk: Babacığım lütfen, bilmek istiyorum..
Baba: İlle de bilmek istiyorsan 20 milyon..
Çocuk: Peki bana 10 milyon borç verir misin?
Baba: Benim senin saçma oyuncaklarına veya benzeri şeylerine ayıracak param yok. Hadi, derhal odana git ve kapını kapat..
Çocuk sessizce odasına çıkıp kapıyı kapattı.
Adam sinirli sinirli "Bu çocuk nasıl böyle şeylere cesaret eder." diye düşündü. Aradan bir saat geçtikten sonra adam biraz daha sakinleşti ve çocuğa parayı neden istediğini bile sormadığını düşündü, "Belki de gerçekten lazımdı"...
Yukarı çocuğunun odasına çıktı ve kapıyı açtı...
Yatağında olan çocuğa, "Uyuyor musun" diye sordu. Çocuk "Hayır" diye cevap verdi...
"Al bakalım, istediğin 10 milyon. Sana az önce sert davrandığım için üzgünüm. Ama uzun ve yorucu bir gün geçirdim" dedi...
Çocuk sevinçle haykırdı, "Teşekkürler babacığım"... Hemen yastığının altından diğer buruşuk paraları çıkardı. Adamın suratına baktı ve yavaşça paraları saydı.
Bunu gören adam iyice sinirlenerek, "Paran olduğu halde neden benden para istiyorsun? Benim, senin saçma çocuk oyunlarına ayıracak vaktim yok" diye kızdı...
Çocuk "Param vardı ama yeterince yoktu" dedi ve yüzünde mahcup bir gülücükle paraları babasına uzattı; "İşte 20 milyon...''Senin bir saatini alabilir miyim? Yarın 1 saat erken gelebilir misin? Seninle akşam yemeğini beraber yemek istiyorum.'' dedi...
Bazı şeyler çok değerlidir...
Çevrimdışı çaçur2
Tecrübeli Üye
****
74
631
# 02 Kas 2014 18:55:35
"Efendim" adlı fon müziği ile öğrencilerinize okumanızı tavsiye ederim.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 03 Kas 2014 17:29:20
Evden aceleyle çıkıp, asansörü beklemeye koyuldu. O sırada telefonunu yokladı; “hah tamam yanıma almışım” diye söylendi. Akşam yemeği için gideceği lüks lokantada telefonu mutlaka yanında olmalıydı.
Lokantaya gider gitmez telefonunu açtı. “Antep Sofrasında kebap keyfi” yazarak gittiği lokantayı sanal alemde paylaştı. Gittiği her yeri, girip çıktığı her mekanı yer bildirimi yaparak muhakkak bildirirdi. Ailesi, arkadaşları onun nerede olduğunu her zaman bilirdi. Evdeyse “evdeyim”, işteyse “işteyim” şeklinde yer bildirimini bile aksatmadan yapardı.
Yaptığı yer bildirimleri sayesinde onun evde olmadığını öğrenen hırsızlar evini soymuş olmasına rağmen hala akıllanmamış yer bildirimlerini aksatmadan yapmaya devam ediyordu.
Lokantada kebap keyfi bittikten sonra çay içmek için başka bir mekana gitmeyi tercih etti. Gittiği mekanı “Kebap Antep’te yenir, çay Piyerloti’de içilir” diyerek etiketledi.
Çayını yudumlarken yer bildirimine gelen beğeni ve yorumlara bakıyor, yorum ve beğeni sayısına göre yüzü değişik mimikler alıyordu.
Çayını içtikten sonra hesabı ödeyip evin yolunu tuttu. “Çay keyfinden sonra eve dönüş” diyerek yer bildirimini yapmayı ihmal etmedi.
Evde bir film izler yatar uyurum diye düşündü. Evde izleyeceği filmi seçip. “Evde sinema keyfi” yazarak gerekli bildirimi yaptı. Filmi izlerken uyuya kaldığından “kuş tüyü yatakta uyku keyfi” şeklinde bir yer bildirimi yapamadı.
Sabah işe gitmek için hazırlanmaya başladı. Hazır olduğunda işyeri servisini beklemek için durağa gitti. Beklerken “durakta servis beklemece” şeklinde bir bildirimde bulundu.
İşe vardığında ofis masasının resmini çekip “ofiste sıradan bir gün” bildirimini yapmayı da yine ihmal etmedi. Gün boyunca iş yerinde nereye gittiyse bildirimlerde bulunmaya devam etti.
Arkadaşları bu bildirimlerden sıkılmış olsalar da ses etmiyorlardı. “Hafta sonu tatile gidecek, bildirimler de 10 kat artacak, işte o zaman yandık” diye söyleniyorlardı.
Tatil vakti geldiğinde bildirimler peşi sıra birbirini izlemeye başladı. “Havaalanındayım”, “Oteldeyim”, “Havuzdayım”, “Kahvaltıdayım”, “Kumsaldayım, “Saunadayım”….şeklindeki bildirimler her gün tekrar tekrar sayfadaki yerini alıyordu.
Günleri bu şekilde geçmeye devam ediyordu. “Evdeyim, işteyim, kafede kahve içiyorum, çarşıda para harcıyorum, evde kahvaltı yapıyorum, yolda yürüyorum, arabada gidiyorum, spor salonunda koşuyorum, yemek yiyorum, yatakta uyuyorum, tatilde denize giriyorum, minibüsteyim, dolmuştayım, komşudayım, pazardayım…”
Gün geldi yer bildirimleri birden bıçak gibi kesildi. Her saat, hatta her dakika bildirim yapan kişi saatler geçmiş olmasına rağmen bildirim yapmaz oldu. Arkadaşları merak içindeydiler. Neden bildirim yapmaz oldu, başına yoksa bir şey mi geldi diye düşünmeye başladılar.
Ve sonra son bir bildirim daha gördüler. Gezdiği, gittiği her yerde yanında olan arkadaşı onun cep telefonundan son bildirimini şu şekilde yapmıştı:
“Omuzlar üzerinde tabuttayım”.
Çevrimdışı tokadi
Tecrübeli Üye
****
681
726
Müdür Yetkili
# 03 Kas 2014 18:42:27
Yazılanların bir kısına göz atabildim başka bir arkadaş yazdı mı bilmiyorum ama ben de veli toplantılarında sıkça kullandığım bir fıkrayı paylaşayım.
Çocuğunun notlarının çok düşük olduğunu fark eden bir baba: oğlum bu ne hal, niye çalışmıyorsun diye oğluna çıkışır.
Vallaha benim suçum yok baba öğretmen çok zoruyor ne yapsam da olmuyor bi türlü yüksek not alamıyorum.
Veli, suçun öğretmende! olduğunu anlayınca, bir hışımla koşar okula...
Hocam bu çocuklara neden bu kadar zor sorular soruyorsunuz diyince öğretmen gülümser öğrenciyi yanına çağırır:
Söyle bakalım oğlum 2+2 kaç eder?
Çocuk basar feryadı:
Baba görüyon mu bak gene başladı....
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 04 Kas 2014 19:25:30
İyi yürekli bir vezir, yoksul ve muhtaçlara devlet hazinesinden borç para veriyor, borç alanlar, "Bunu ne zaman geriye ödeyeceğiz?" diye sorduklarında, "Padişahımız ölünce ödersiniz" diye cevap veriyordu Bu duruma tanık olan bir adam bir gün Padişaha, "Efendimiz sizin veziriniz devletinizin hazinesinden muhtaçlara borç para veriyor, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyor Demek ki niyeti kötü, sizin bir an önce ölmenizi istiyor, siz ölünce de paraları zimmetine geçirecek" diye gammazladı Bu gammazlık üzerine padişahın vezirine karşı kalbi bozuldu Kendisini huzuruna çağırıp söylenenlerin doğruluk derecesini ve maksadının ne olduğunu sordu Vezir sıradan bir vezir değildi Görevinin dışındaki bir takım incelikleri de biliyor ve yerinde bunlardan yararlanıyordu Padişahı yatıştıran ve yüreğini ferahlatan şu açıklamada bulundu:
"Padişahım, söylenen doğrudur Ben hazineden muhtaçlara borç para veriyor, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyorum Ama bunu sizin ölmenizi değil, tersine daha çok yaşamanızı istediğim için yapıyorum Bilirsiniz ki her borçluya borcunun vadesi kısa gelir, vade dolmasın diye bakar, bunun için dua eder Bu demektir ki borçlarınısiz ölünce verecek olanlar, borçlarının vadesi dolmasın diye sizin ölmemeniz için dua edeceklerdir Allahı katında en makbul dualardan biri de borç altındaki kullarının duasıdır Benim de maksadım ömrünüzün uzunluğu, sağlık ve afiyetinizdir"
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 04 Kas 2014 19:27:31
Adam Bir gece namaz kılmak için seccadesini serer.
Namazını bitirdikten sonra şöyle bir dua da bulunur ;
Ya Rabbi (c.c) şu vakitte bir çok kimse uyudu,
bir çoğu sevdiğine gitti,bende sana geldim,
çünkü benim sevdiğim sensin.
Sonra zikire başladı ve seccade üzerinde,
zikir çekerken uyuyakaldı.
Bir hırsız girdi evine biraz sonra,
bakındı sağına soluna, oldukça az
ve eski eşyaların olduğu fakir birinin ...eviymiş bu.
Ne fakir bir ev diye düşündü.
Ama bir kaç parça eşya almadan
çıkmak olmaz diye düşündü.
Torbasına doldurduğu bir kaç parça eşya ile
tam evden çıkacakken birde baktı ki kapı yok !
Az önce girdiği kapı hiç biryerde yoktu,her yer duvardı.
Aldıklarını bıraktı ve tekrar çevresine baktı,kapı orada duruyordu.
Tekrar torbasına doldurdu eşyaları ve tekrar baktı ki kapı yine yoktu!
Bu işlemi tam 3 kez tekrarladı.
Tam o esnada duvarlar dalga dalga yarılarak dediki ;
''Ey hırsız ! Seven uyudu ama sevilen ayakta..'
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 05 Kas 2014 23:44:50
Hz. Musa'nın Cennette Komşusu Olan Kasap:
Musa Aleyhisselam bir gün: “Ya Rabbi, Cennet’te benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim.” dedi. Musa Aleyhisselam’a şöyle vahiy edildi: “Falan beldeye git! Orada çarşının başında bir kasap dükkanı var. O dükkanın sahibi olan kasabı gör! O veli bir kulumdur. Yalnız bilesin ki, onun çok önemli bir işi vardır. Çağırırsan gelmez. İşte o senin cennetteki komşundur.
Musa Aleyhisselam hemen bildirilen yere gitti. Kasabı buldu ve ona: “Ben sana misafir geldim.” dedi. Kasap, Musa Aleyhisselam’ı tanımıyordu. Ona ‘Hoş geldin’ deyip bir kenara oturttu. Dükkandaki işi bitince de alıp evine götürdü. Evinin baş köşesine oturtup çok ikramda bulundu. Musa Aleyhisselam, ev sahibini dikkatle takip ediyordu.
Ev sahibi kasabın ocakta çömlek içinde et pişirdiğini gördü. Et pişince çömlekteki eti küçük küçük parçalara ayırdı. Bunları bir tabağa koyup bir kenara bıraktı. Sonra bir et parçası daha çıkartıp, onu da misafiri Musa Aleyhisselam’a ikram ederek dedi ki: “Benim önemli bir işim var. Sen beni bekleme yemeğini ye!” Sonra da yanından ayrıldı. “Önemli bir işim var.” deyince, Musa Aleyhisselam, ‘önemli işi nedir’ diye merak etti ve gizlice kasabı takip etti.
Kasap, Musa Aleyhisselam’ın yanından ayrıldıktan sonra, yandaki odaya geçti. Duvarda asılı duran büyük bir zembili indirdi. Zembilde çok ihtiyar, mecalsiz bir kadın vardı. Kadına küçük küçük parçaladığı etleri yedirdi. Karnını güzelce doyurduktan sonra, altındaki kirlenmiş bezleri aldı, yerine temizlerini koydu. Sonra kirli bezleri yıkayıp astıktan sonra ellerini yıkayıp Musa Aleyhisselam’ın yanına geldi.
Daha yemeğe başlamadığını gören kasap sordu. “Niçin yemeğe başlamadınız?” Musa Aleyhisselam, “Sen bana zembildeki sırrı söylemedikçe bir lokma bile yemem.” dedi. “Mademki merak ettin anlatayım: Ey misafir, bu zembildeki benim yaşlı annemdir. Çok yaşlı olduğu için takatten düştü. Evde bakacak başka kimsem de yok. Evleneceğim; fakat hanımım annemi incitir, onu üzer diye evlenemiyorum. İşe gittiğimde herhangi bir hayvanın kendisine zarar vermemesi için onu gördüğün gibi bir zembile koydum. Her gün gelip iki öğün yemek yediriyorum.
Diğer hizmetlerini de görüp gönül rahatlığıyla işime gidiyorum.” Bunun üzerine Musa Aleyhisselam dedi ki: “Ancak anlamadığım bir şey daha var. Sen annene yemek yedirip su içirdikten sonra, dudaklarını kıpırdatıp bir şeyler söyledi, sen de AMİN dedin. Annen ne söyledi ki amin dedin?” “Annem, her hizmet edişimde ‘Allah seni Cennet’te Musa Aleyhisselam’a komşu eylesin’ diye dua eder. Ben, hiç ihtimal vermediğim halde, bu güzel duaya ‘amin’ derim.
Ben kimim ki, o büyük peygamberle komşuluk edebileyim. Onunla komşuluk edebilecek ne amelim var ki?” O zamana kadar kim olduğunu saklayan Musa Aleyhisselam, buyurdu ki: “Ey Allah’ın sevgili kulu, ben Musa’yım. Beni sana Allah–u Tealâ gönderdi. Annenin rızasını kazandığın için Cennet–i Â’lâ’yı ve orada bana komşu olmayı kazandın.” Kasap hemen kalkıp Musa Aleyhisselam’ın elini öptü ve sevinç içinde yemeğini yedi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Kas 2014 20:00:32
Rızkını sırtında ağır yük taşıyarak kazanan hamalın biri namazlarında dâima:
— Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ekmek de olsa hayırlısından ihsan eyle, diye dua ediyormuş.
Adamın hep aynı duayı tekrarlaması, yanındakilerin dikkatini çekmiş. Nihayet biri, bir gün sormadan edememiş:
— Kardeşim, sen her namazdan sonra duada:
" Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ekmek de olsa yine hayırlısından ihsan eyle" diye yalvarıyorsun. Ekmeğin hayırsızı da mı olur ki?
Hamal cevap vermiş:
— Birader, benim başıma geleni bir bilsen sen de aynı duayı tekrarlamaktan kendini alamazsın. Yanındakiler iyice meraklanmışlar:
— Neymiş başına gelen, anlat da biz de duyalım. Hamal, bakın, başıma ne geldi, diyerek başlamış anlatmaya:
— Ben ekmeğini sırtındaki ağır yüklerin altında inleyerek kazanan bir insanım. Bir gün yine bir yokuş yukarı sırtımda ağır yükle çıkarken fena halde yorulduğumdan sırtımdaki yükü yere indirdim. Alnımdan damlayan terleri silerken içimden bir feryad koptu, dedim ki: "Hey yâ Rabbi, yediğim ekmeği bana ne kadar da zor veriyorsun. Ne olur, bu bir ekmeği şöyle oturduğum yerden kazanmayı ihsan eylesen de, böyle kan ter içinde kalma-sam.
Tam bu dua ağzımdan çıkar çıkmaz, birden karşımda iki kişinin sille tokat dövüştüklerini gördüm. Dayanamadım, aralarına girip ayırırken birinden yediğim bir yumrukla yüzüm kan revan içinde kaldı, tşte o sırada gelen polisler, beni de kavgacılardan biri zannederek doğruca hapse attılar.
Mahkemeye çıkıncaya kadar yattığım hapiste her gün bana ekmek veriliyordu. Sırtüstü yattığım yerde ayağıma gelen bu ekmeği sıkıntı ve üzüntüden yi-yemiyordum. Kendi kendime diyordum ki, işte ne sırtında yük taşıyorsun, ne de alnından öyle soğuk terler akıyor. Sana oturduğun yerde bedavadan gelen ekmek. Zevkle yesen ya.. Ne var ki, dısarda çalışarak alın teriyle kazandığım o ekmek, hapiste ayağıma gelen bu bedava ekmekten çok daha huzur verici ve lezzetliydi.
O zaman anladım ki, ben yanlış dua etmişim. Oturduğum yerden bir ekmek ver demişim, ama hayırlısından ver dememişim. İşte o günden bu yana dualarımda isteğimi değiştirdim. Rabbimden zahmetli de olsa hayırlısını, huzurlusunu vermesini niyaz ediyorum.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Kas 2014 20:02:54
İKİNCİ BEBEĞİ olacağını öğrenince çok sevindi. 3 yaşındaki OĞLUNU, doğacak KARDEŞİ için hazırlamaya başladı
Bebeğin KIZ olacağı anlaşıldı.. Oğlu annesinin karnındaki KARDEŞİNE, her gün şarkı söyledi.. Kardeşini daha görmeden bir SEVGİ BAĞI oluştu..
Zamanı geldi, DOĞUM SANCILARI başladı.. Fakat bir sorun vardı.. Doktorlar ÇARESİZDİ.. Bir sezaryen ameliyatı gerekiyordu..
AMELİYAT çok zor geçti.. Sonunda BEBEK doğdu.. Bebeğin durumu ciddiydi..
Bebek, YOĞUN BAKIM ünitesine kaldırıldı.. Günler geçtikçe küçük kızın durumu KÖTÜYE gidiyordu.. Doktorlar üzgündü, çocuğun kurtulma ÜMİDİ yoktu.. Bebekleri için evlerinde bir oda düzenlemişlerdi.. Şimdi, CENAZE için hazırlanıyorlardı..
Oğulları, KIZ KARDEŞİNİ görebilmek için yalvarıyordu.
- Kardeşime şarkı söylemek istiyorum.. diyordu..
Ama YOĞUN BAKIM ÜNİTESİNE, çocukların girmesi yasaktı..
Sonunda kadın KARARINI verdi.. Bebeği nasıl olsa ölecekti.. Çocuğunun kardeşini görmesini engellemeyecekti.. Ne yapıp edip çocuğu içeri sokacaktı..
Oğluna, oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu.. Çocuk yürüyen bir çamaşır torbası gibiydi. Başhemşire onun bir çocuk olduğunu fark etti..
- O çocuğu içeri sokamazsınız.. diye uyardı..
Kadın BAŞHEMŞİREYE dönerek bağırdı:
- Oğlum kız kardeşine ŞARKI söylemeden buradan çıkmayacak..
Oğlunu kız kardeşinin YATAĞINA götürdü..
Küçük kız YAŞAM SAVAŞINI yitirmek üzereydi.. Çocuk, bir süre kardeşinin yüzüne baktı. 3 yaşındaki bir çocuğun saf, temiz, pırıl pırıl sesiyle şu ŞARKIYI mırıldandı:
- Sen benim gün ışığımsın, tek gün ışığım, gökyüzü griyken beni mutlu edersin..
Küçük kız bu SESİ tanıdı, aniden TEPKİ verdi. Kalp atışları düzelmeye başladı. Annesi:
- Şarkıyı sürdür.. dedi oğluna. Küçük çocuk devam etti:
- Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin, lütfen gün ışığını benden alma bebeğim..
Çocuk şarkıyı sürdürdükçe, bebek, kesik kesik NEFES almasını hızlandırdı.. Annesi, göz yaşları içinde:
- Devam et oğlum.. dedi..
- Geçen gece uyurken rüyamda seni kollarıma aldığımı gördüm bebeğim..
Şimdi, onu içeri almak istemeyen HEMŞİRENİN yüzü de gözyaşları içindeydi..
Bütün hastane personeli, doktorlar başlarına toplanmıştı.. Annesi de coşkuyla ŞARKIYA katıldı.
- Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin bebeğim.. Lütfen gün ışığını benden alma..
Anne, oğul şarkılarını sürdürdü.. Ve küçük kız birkaç gün sonra iyileşti.. Abisine, annesine, odasına kavuştu..!
Sevdiğiniz insanlar için, ÜMİDİNİZİ kesmeyin..
Sevgisiz, UMUTSUZ kalmayın..
Söz YÜREKTEN çıkarsa, YÜREĞE gider.
Dilden ÇIKARSA, kulağı AŞAMAZ..!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 Kas 2014 18:05:00
Genç veli ölüm döşeğinde ömrünün son dakikalarını yaşamaktadır. Hayatını hep ahirete göre yaşayan bir ailenin ferdi olduğu için ölüm korkusuna dayanıklıdır..
Ve babası da öyle bir evlada hakkıyla baba olmuş, bir başka Hak dostudur.
Baba oğula sorar: "Evladım! Ahirette ne ile karşılaşmayı bekliyorsun?"
Sorudaki ima genç veliye tebessüm ettirir. Yani baba sormaktadır, "Acaba bahtına ne çıkacak? Rahmet mi, azap mı?"
Ölüm yolcusu son nefeslerinden birini daha aldıktan sonra cevap verir:
"Babacığım! Eğer öteki taraftaki durumuma annem karar verseydi acaba ne yapardı?"
Baba hiç duraksamadan:
"Evladım," der, "annedir o, şefkatlidir. Günahına, sevabına bakmadan seni Cennet'in Firdevs'ne indirirdi."
Ve bu cevap genç velinin dünya yaşamındaki son tebessümüne neden olur. Gözleri önce yaşarır, sonra ümitle, güvenle parlar, babasına döner:
"Ey babam! Benim Rabbim, bana benim annemden daha şefkatlidir."
Baş sağa düşer. Dudaklar kapanır
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 Kas 2014 22:47:25
Kız isteme hikayesi . . Kesin okuyun . . !
+ALLAHın emri Peygamber (a.s)’ın Kavli ile Kızınızı Oğlumuza İstiyorum.
- Efendim. Bizim kızı isteyen çok.Sizin neyiniz var Neyiniz Yok..?
- Delikanlı girer söze ; RAHİM ismiyle RAHMAN ALLAH Aç Bırakmaz
Kendisini Zikredeni.
ALİM’dir Gün/Ah’a düştüğümüzde ve Pişman olduğumuzda GAFFAR’lığını gösterir.
Gece Çalıştığım vakitlerde el HAFİZ derim öyle giderim.
Neyin var diyecekseniz hiçbirşeyim yok Çünkü O’dur Malikül MÜLK.
Ya Paran biterse ve karanlıkta kalırsanız diyecekseniz en-NUR deriz
Aydınlanır BEYT’imiz.
Kızımı Asla bırakmayacaksın derseniz Söz veremem. Çünkü Kullar değil
HALİK’tir BAKİ olan..Varsın hiç kimse sevmesin bizi
VEDÜD kafidir.
Senden bir şeyler gizlerse ne yaparsın demenize gerek yok. Yüreği
elveriyorsa istediğini yapsın ama unutmasın O BASİR’dir / eş-
ŞEHİD’dir..
Yani..
Bir RABBİM var / c.c birde RABBİM’in en Sevgilisi / s.a.vBenimde isteklerim var.
Nur Suresi 31. Ayet’i yaşayacak.Edeb'li olacak ! el HAYA’ü minel
İMAN’dır çünkü.Beni sevecek , Ellerimi bırakmayacak.
Benim uykum ağırdır Sabah Namazlarına kalktığında gerekirse
vura vura uyandıracak..
-İyisin hoşsun da Başınızı sokacak eviniz var mı evlat.
+Yok dersem vermeyecek misiniz yani
kızınızı ?
-Hayır evlat. Ben (ev) yaptıracağım.
Sen yeter ki Kızımı AL
.SIRLI ÜÇ ÖĞÜT
Kuşun biri, hile ve tuzakla yakalanmıştı. Kuş, kendini yakalayana dedi ki:
“–Ey efendi! Sen hayatında birçok sığır ve koyun yemişsindir; birçok deve de kurban etmişsindir! Sen onların etleriyle dahî doymadın, benim bedenimle mi doyacaksın?!. Beni serbest bırak da, sana üç öğüt vereyim. Vereyim de, bil bakalım akıllı mıyım, aptal mıyım?
O üç öğüdümün birincisini senin elinde vereyim, ikinci öğüdümü damın üstünde vereyim. Üçüncüsünü de ağacın üstüne konunca söylerim. Sen, bu üç öğüt sayesinde mesut olursun! Elinde iken vereceğim öğüt şudur:
«Olmayacak şeye, kim söylerse söylesin, inanma!»”
Kuş o değerli olan ilk öğüdü söyleyince, kendini yakalamış olan el gevşedi, âzâd oldu, uçtu ve duvarın üstüne kondu. Orada ikinci öğüdünü söyledi:
“Bir de geçmiş gitmiş şeye gam çekme! Bir şey senden geçip gittikten sonra, onun hasretini çekme! Geçmişe acımak, geçmişe hasret duymak yanlış bir iştir; giden geri gelmez! Onu yâd etmek de boş şeydir!”
Ondan sonra dedi ki:
“–İçimde on dirhem ağırlığında çok kıymetli, eşi bulunmaz bir inci vardır! O inci, seni de, çocuklarını da devlete ve saâdete kavuştururdu! Fakat, kısmetin değilmiş; dünyada eşi bulunmayan o inciyi kaçırdın!”
Bunun üzerine avcı feryâd u figān etmeye koyuldu. Kuş, avcının bu hareketi üzerine;
“–Sakın; «Geçmiş bir şeye gam çekme!» demedim mi!?.” dedi.
“Mademki inci elinden gitti, neden gam çekiyorsun? Sözümü anlamadın mı?!. Yahut sağır mısın? Sonra, bir de sana; «Olmayacak şeye sakın aldanma!» demedim mi!?.” dedi. Ve devamla;
“–A aslanım; benim kendim üç dirhem gelmez bir serçe kuşu iken, içimde on dirhemlik inci nasıl bulunabilir?”
Adam kendine geldi de;
“–Pekiyi!” dedi. “Haydi, o üçüncü öğüdü de söyle!”
“–Evet!” dedi kuş. “Öbür öğütleri tuttun da, üçüncüsünü sana bedava söyleyeyim, öyle mi?!.
Gaflet uykusuna dalmış bir bilgisize öğüt vermek, çorak bir yere tohum ekmektir! Yahut çölü sulamak gibidir. Ahmaklığın, bilgisizliğin yırttığı şeyi, artık hiçbir yama tutmaz! Ey öğütçü; oraya hikmet tohumu pek ekme!”
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 10 Kas 2014 19:51:55
Sene 1953...Mustafa Kemal Atatürk'ün naaşı İstanbul'dan ayrılıyor, Ankara'ya götürülecek.
İnsanlar üzüntülü, hüzün var her yerde...
Karaköy'den geçerken birdenbire,
'Çıt' diye bir ses...
'Çıt! Çıt! Çıt!'
Aaa!
Gökyüzünden düğme yağdı biliyor musunuz?
Düğme yağdı gökyüzünden!
Atatürk'ün o bayrağa sarılı tabutuna düğme yağdı...
Rengârenk düğmeler!
Düğme yağıyor! Çıt! Çıt! Düğme yağıyor!
Herkes yukarı baktı!
O caddedeki dükkânlarda, bürolarda
Türkiye Cumhuriyeti'nin Yahudi vatandaşları var pencerelerde...
Ve Yahudi kardeşlerimiz, ülkenin Yahudi vatandaşları, önderlerini, bu güzel insanı kendi (matem) geleneklerine göre "gömleklerinin ceketlerinin düğmelerini kopararak" uğurluyorlar...
Nasıl bir görüntü...
Atların çektiği top arabasında Mustafa Kemal Atatürk'ün tabutu ve üstüne rengârenk düğmeler yağıyor, pencerede gözüyaşlı insanlar...
Gömleklerin, ceketlerin düğmeleri kopartılarak uğurlama ne demekmiş biliyor musunuz?
"BEN SENDEN SONRA EKSİĞİM..
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 10 Kas 2014 22:49:09
Birisi Hz Ali'ye geldi ve
"O kadar dertliyim ki sıkıntıdan ölüyorum." dedi.
Hz.Ali; "İki soru soracağım, cevabını verip dermanını bulacaksın, diye cevap verdi
Adam; "Sor Ya Ali dedi.
Hz.Ali; "Dünyaya geldiğin zaman bu dert seninle birlikte mi dünyaya geldi?"
Adam;"Hayır."
Hz Ali;"Dünyadan giderken bu dert seninle birlikte olacak mı?
Adam;"Hayır" dedi.
Hz. Ali son olarak şöyle buyurdu;
"Seninle birlikte gelmeyen ve giderken de seninle birlikte olmayacak
olan bir dert senin bu kadar zamanını almamalı Sabırlı ol.
Yer yüzündekilere çok ümit bağlamaktansa yüzünü Âlemlerin Rabbine çevir...
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Kas 2014 18:11:01
ANNELER NEDEN ÇABUK AGLAR
Küçük bir erkek çocuk, annesine sordu: 'Niçin ağlıyorsun?' 'Çünkü ben kadınım.' Diye cevapladı annesi.
'Anlamadım!' dedi çocuk. Annesi, çocuğu kucaklayıp 'Hiç bir zaman anlayamayacaksın!' dedi. Babasına 'Baba, annem niçin ağlıyor?' diye sordu. Babanın cevabı: 'Bütün kadınlar sebepsiz ağlayabilen yapıdadır' oldu.
Küçük çocuk büyüdü, yeti...şkin adam oldu, halâ kadınların niçin ağladıklarını keşfedemedi. Nihayet öldükten sonra cennete gittiğinde Allah'a sordu. 'Allahım!' dedi: 'Kadınlar niçin bu kadar kolay ağlayabiliyorlar?' Allah:'Ben kadınları özel yarattım! Tüm yaşamın
ağırlığını taşıyabilecek kuvvette olmasına rağmen başkalarına teselli verecek kadar yumuşak omuzlar, doğumun acısına olduğu kadar doğurdukları evlatlarının nankörlüğüne dayanabilecek iç kuvvetini verdim.
Başkalarının kuvvetinin kalmadığında; devam edecek azmi,
ailesinin hastalığında; yorgunluğa pabuç bıraktırmayacak kudreti verdim.
Her türlü şart altında, hatta kendilerini çok kötü incitseler de,
çocuklarını sevmek duygusallığını verdim. Bu duygusallık her yaştaki çocuklarının yaralarını sarmalarına, sorunlarını dinleyip paylaşmalarına yardım ediyor.
Kocalarını tüm kusurlarıyla sevmek kuvvetini verdim. Onlara iyi bir kocanın eşini asla incitmeyeceğini fakat bazen destek ve kuvvetini deneyecek davranışlarda bulunacağını anlayacak duyarlı bir zeka verdim.
Tek zayıflık olarak kadınlara bir gözyaşı verdim...
Tamamen kendilerinin sahip oldukları, ihtiyaçları olduğunda kullanmak üzere. İnsanlık için bir gözyaşı...' diye cevapladı...
Kadını güzel yapan şey ne saçı, ne vücudu, ne de kendini ne şekilde taşıdığıdır. Kadını esas güzel yapan sevgisini paylaşabilmesi, fedakarlığı, sorumluluğu, anlayışı, sadece bilgiye değil aynı zamanda kalbe de yönelik aklıdır.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Kas 2014 19:56:00
Eski zamanların birinde bir adam hayatın anlamının ne olduğuna takmış kafayı… Bulduğu hiç bir cevap ona yeterli gelmemiş ve başkalarına sormaya karar vermiş… Ama aldığı cevaplar da ona yetmemiş. Fakat mutlaka bir cevabı olmalı diyormuş. Herkese bunu sormaya karar vermiş…Köy, kasaba, ülke dolaşmış bu arada zamanda durmuyor tabi ki… Tam umudunu yitirmişken bir köyde konuştuğu insanlar ona:
”Şu karşı ki dağları görüyor musun, orada yaşlı bir bilge yaşar, istersen ona git belki o sana aradığın cevabı verebilir” demişler.
Çok zorlu bir yolculuk sonunda bilgenin yaşadığı eve ulaşmış adam. Kapıdan içeri girmiş ve bilgeye hayatın anlamının ne olduğunu sormuş… Bilge sana bunun cevabını söylerim ama önce bir sınavdan geçmen gerekiyor demiş. Bilge bir çay kaşığı vermiş adamın eline ve içine de silme bir şekilde zeytinyağı doldurmuş. “Simdi çık ve bahçede bir tur at tekrar buraya gel… Yalnız dikkat et kaşıktaki zeytinyağı eksilmesin eğer bir damla eksilirse kaybedersin”.
Adam gözü çay kaşığında bahçeyi turlayıp gelmiş. Bilge bakmış:
” Evet, demiş kaşıkta yağ eksilmemiş, peki bahçe nasıldı?
Adam şaşkın…
”Ama demiş ben kaşıktan başka bir yere bakamadım ki“.
Şimdi tekrar bahçeyi dolaşıyorsun kaşık yine elinde olacak ama bahçeyi inceleyip gel, demiş bilge… Adam tekrar bahçeye çıkmış gördüğü güzelliklerden büyülenmiş muhteşem bir bahçedeymiş çünkü … Geri geldiğinde bilge, adama bahçenin nasıl olduğunu sorunca gördüğü güzelliklerden büyülendiğini anlatmış adam.
Bilge gülümsemiş , “Ama kaşıkta hiç yağ kalmamış” demiş ve eklemiş:
“Hayat senin bakışınla anlam kazanır;
Sadece bir noktayı görürsen hayatın akıp gider ve sen farkına varmazsın…
Ya da görebileceğin tüm güzelliklerin tam ortasında hayatı yaşarsın; Akıp giden zamanın anlam kazanır…”
“ Hayatının anlamı senin bakış açında gizlidir...”
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 14 Kas 2014 12:26:21
Fâtih Sultan Mehmed Han, Trabzon Rum İmparatorluğu üzerine sefere çıkmıştı. Şehre arkadan ulaşmak için dağlık ve ormanlık bir arâziden geçiliyordu. Bâzen baltacılar, önden yol açıyorlardı. Yolun müsâit olmadığı bir yerde Fâtih’in atı kaydı. Fâtih, bir kayaya tutunmak için uğraşırken elleri kanadı. Bu hâli müşâhede eden beraberindeki Uzun Hasan’ın annesi Sârâ Hatun, tam fırsatı olduğunu düşünerek:
“–Oğul! Han oğlu hansın! Bir yüce hükümdarsın! Trabzon gibi küçük bir kale için bunca meşakkate katlanman revâ mıdır?” dedi.
Çünkü Uzun Hasan, Trabzon Rum İmparatorluğu ile akrabâlık kurmuş ve bu yüzden annesini, bu seferden vazgeçirmek için Fâtih’e ricâcı olarak göndermişti.
Fâtih, elleri sıyrıklarla dolu olduğu hâlde doğruldu ve dedi ki:
“–Ey ihtiyar ana!.. Sen zannetme ki, çektiğimiz bunca zahmet, kuru bir toprak parçası içindir. Bilesin ki bütün gayretimiz Allâh’ın dînine hizmettir. İnsanları hidâyete kavuşturmaktır. Yarın huzûr-i ilâhîde, yüzümüz kara olmasın diyedir. Elimizde İslâm’ı tebliğ ve tâzîz imkânları varken, birtakım zahmetlere katlanmayıp ten rahatlığını tercih edersek, bize gâzi denilmesi revâ mıdır? Ehl-i küfre İslâm’ı götürmezsek, onların azgınlıklarına mânî olmazsak, huzûr-i ilâhîye hangi yüzle çıkarız?!.”
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Kas 2014 22:19:35
Hz. Ömer (ra), sessizce, dinlenmekte olduğu odaya girer. Bir an çevresine göz gezdirir. Odasının bir yanında işlenmiş bir deri, bir diğer köşesinde de, içinde birkaç avuç arpa bulunan küçük bir torba vardı. İşte Allah Resûlü’nün odasında bulunan eşyalar bundan ibaretti. Bu manzara karşısında ağlamaya başlayan Hz. Ömer (ra)’in hıçkırıkları O’nu (asm) uyandırır. Kalkınca hasırın vücudunda iz yaptığını, kan oturduğunu gören Hz. Ömer (ra) ise omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başlar. Hz. Muhammed (asv) hayretle sorar:
“Ey Hattab oğlu! Niçin ağlıyorsun?”
“Ey Allah’ın Elçisi! İranlılar imparatorlarını saraylarda yaşatırken, Bizanslılar Kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Allah’ın Elçisisin… İzin versen de, biz de seni…”
Maksat anlaşılmıştır, Allah’ın Elçisi (asm), gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm, tatlı bir el işareti ile keser ve
“Bu dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı “(Ankebut, 29/64)
ayetini okuduktan sonra ekler:
“İstemez misin ey Ömer? Dünya onların olsun, ahiret te bizim!..”[2]
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 18 Kas 2014 16:04:01
HZ. ÖMER (R.A.)'İ AĞLATAN ÇOCUK!
Adaletiyle meşhur Hz. Ömer (r.a.), ezanın okunmasıyla birlikte camiye yönelmişti. Arkasından gelen küçük bir çocuk, Hz. Ömer’i (r.a.) geçip hızlı adımlarla ilerledi.
Hz. Ömer (r.a.), çocuktaki bu telaşın neden kaynaklandığını merak etti. İçinden: “Acaba bir derdi, bir sıkıntısı mı var?” diye geçirdi.
Hemen yetişip: “Yavrum, hayırdır, telaşlı tekalşlı nereye gidiyorsun?” diye sordu. Hz. Ömer’i (r.a.) tanımayan çocuk:
- Camiye gidiyorum amca!
Hz. Ömer (r.a.) şaşırmıştı. Zira çocuk, çok küçüktü. Hz. Ömer (r.a.), hayretini gizlemeyerek çocuğa şöyle dedi:
- Yavrum, sen daha küçüksün! Namaz sana farz değil, bu kadar telaşa gerek yok ki!
Çocuk, Hz. Ömer’in (r.a.) bu sözüne katılmadığını belirten bir tavırla cevap verdi:
- Amca, amca! Bu işin büyüğü küçüğü olmaz! Daha dün mahallemizde bir çocuk öldü. Üstelik o, benden de küçüktü. Ölüm denen gerçeğin büyük küçük ayırdığı yok! O yüzden her yaşta buna hazır olmak gerek. Hem bu yaşta namaza alışmazsam büyüyünce zor gelebilir!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Kas 2014 20:51:23
1550 Yılında Süleymaniye Camii'nin Yapımında, Mimar Sinan'ın Camii'nin Altına Üç Sandık Altın Ve Gümüş Koyduğunu Biliyormuydunuz...?
Olurda Bir Gün Yıkılırsa. Yeniden Yapılsın Diye...
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Kas 2014 10:44:48
ÖĞRETMEN
Öğretmenin adı bayan Thompson'du ve 5.sınıf öğrencilerinin önünde ayakta durduğu ilk gün onlara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, onlara baktı ve hepsini aynı derecede sevdiğini söyledi. Bu mümkün değildi, çünkü orada en önde, sırasına adeta çökmüş gibi oturan küçük bir öğrenci vardı.
Adı Teddy Stoddard. Bir önceki yıl, bayan Thompson,Teddy'i gözlemiş, onun diğer çocuklarla oynayamadığını; giysilerinin kirli ve kendinin de hep banyo yapması gereken bir halde olduğunu görmüştü ve Teddy mutsuz da olabilirdi.
Çalıştığı okulda bayan Thompson, her öğrencinin geçmişteki kayıtlarını incelemekle de görevlendirilmişti ve Teddy'nin bilgilerini en sona bırakmıştı. Onun dosyasını incelediğinde şaşırdı. Çünkü;
birinci sınıf öğretmeni: "Teddy zeki bir çocuk ve her an gülmeye hazır. Ödevlerini düzenli olarak yapıyor ve çok iyi huylu...Ve arkadaşları onunla olmaktan mutlu..." diye yazmıştı.
İkinci sınıf öğretmeni:
"Mükemmel bir öğrenci, arkadaşları tarafından sevilen, fakat evde annesinin amansız hastalığı onu üzüyor ve sanırım evdeki yaşamı çok zor.." diyordu.
Üçüncü sınıf öğretmeni:
"Annesinin ölümü onun için çok zor oldu. Babası ona yeterince ilgi gösteremiyor ve eğer birşeyler yapılmazsa evdeki olumsuz yaşam onu etkileyecek." diye yazmıştı.
Dördüncü sınıf öğretmenine gelince:
"Teddy içine kapanık ve okula hiç ilgi göstermiyor, hiç arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor." demişti.
Şimdi bayan Thompson sorunu çözmüştü ve kendinden utanıyordu. Öğrenciler ona güzel kağıtlara sarılmış süslü kurdelerele paketlenmiş yeni yıl hediyeleri getirdiğinde kendini daha da kötü hissetti. Çünkü Teddy'nin armağanı kaba kahverengi bir kese kağıdına beceriksizce sarılmıştı. Bunu diğer öğrencilerin önünde açmak ona çok acı verdi.
Bazıları, paketten çıkan sahte taşlardan yapılmış, birkaç taşı düşmüş bileziği ve üçte biri dolu parfüm şişesini görünce gülmeye başladılar, fakat öğretmen, bileziğin
ne kadar zarif olduğunu söyleyerek ve parfümden de birkaç damlayı bileğine damlatarak onların bu gülmelerini bastırdı.
O gün okuldan sonra Teddy öğretmenin yanına gelerek; "Bayan Thompson, bugün hep annem gibi koktunuz" dedi.
Çocuklar gittikten sonra öğretmen yaklaşık bir saat kadar ağladı. O günden sonra da çocuklara okuma, yazma, matematik öğretmekten vaz geçerek onları eğitmeye başladı. Teddy'ye özel bir ilgi gösterdi. Onunla çalışırken zekasının tekrar canlandığını hissetti. Ona cesaret verdikçe çocuk gelişiyordu. Yılın sonuna dek, Teddy sınıfın en çalışkan öğrencilerinden biri olmuştu.
Öğretmenin, hepinizi aynı derecede seviyorum yalanına karşın Teddy, onun en sevdiği öğrenci olmuştu.
Bir yıl sonra, kapısının altında bir not buldu. Teddy'dendi. Tüm yaşantısındaki en iyi öğretmenin kendisi olduğunu yazıyordu. Ondan yeni bir not alana kadar 6 yıl geçti.Notunda liseyi bitirdiğini ve sınıfındaki üçüncü en iyi öğrenci olduğunu ve bayan Thompson'un halâ hayatında gördüğü en iyi öğretmen olduğunu yazıyordu. Dört yıl sonra, bir mektup daha aldı Teddy'den. O arada zamanın onun için zor olduğunu çünkü üniversitede okuduğunu ve çok iyi dereceyle mezun olmak için çok çaba sarfetmesi gerektiğini yazıyordu. Ve bayan Thompson halâ onun hayatında tanıdığı en iyi öğretmendi.
Daha sonra dört yıl daha geçti ve bir mektup daha geldi. Çok iyi bir dereceyle üniversiteden mezun olduğunu ama daha ileriye gitmek istediğini yazıyordu. Ve halâ bayan Thompson onun tanıdığı ve en çok sevdiği öğretmendi. Bu kez mektubun altındaki imza biraz daha uzundu. Theodore F.Stoddard Tıp Doktoru.
Bu hikaye burda bitmedi. İlkbaharda bir mektup daha aldı bayan Thompson. Teddy hayatının kızıyla tanıştığını ve evleneceğini yazmıştı. Babasının birkaç yıl önce öldüğünü, bayan Thompson'un düğünde damadın anne ve babası için ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu. Tabii ki oturabilirdi.
Tahmin edin ne oldu?
Bayan Thompson törene giderken özenle sakladığı birkaç taşı düşmüş olan o bileziği taktı, Teddy'nin ona verdiği ve annesi gibi koktuğunu söylediği parfümden sürmeyi de ihmal etmedi. Birbirlerini sevgiyle kucaklarlarken, Teddy, onun kulağına "Bana inandığınız için çok teşekkürler bayan Thompson, kendimi önemli hissetmemi sağladığınız için ve beni böyle değiştirdiğiniz için de..." diye fısıldadı.
Bayan Thompson gözünde yaşlarla ona karşılık verdi: "Yanılıyorsun Teddy... Ben değil, sen bana öğrettin. Seninle karşılaşıncaya kadar ben öğretmenliği bilmiyormuşum..
Çevrimdışı cemrece1
Üye
*
13
10
# 20 Kas 2014 13:51:07
Annenin gözyaşı hikayesini çok beğendim, eline sağlık.
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Kas 2014 14:08:08
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindan
bir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Einstein'in söyledigi rivayet edilen bir söz var: "insanlardaki önyargiyi parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor"
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Kas 2014 14:09:05
İpin Hesabı
Zenginin biri ölümden ve kabirdeki yalnızlıktan çok korkuyormuş. "Öldüğüm geceyi kim kabre girerek sabaha kadar benimle geçirirse servetimin yarısını ona bağışlıyorum" diye vasiyet etmiş. Öldüğünde "Kim birlikte kabre girip sabahlamak ister?" diye araştırmışlar. Kimse çıkmamış. Nihayet bir hamal,
-Benim sadece bir ipim var, kaybedecek bir şeyim yok. Sabaha kadar durursam zengin olurum." diye düşünerek kabul etmiş.
Vefat eden zengin ile birlikte defnetmişler. Sorgu sual melekleri gelmiş. Bakmışlar kabirde bir ölü, bir canlı var. "Nasıl olsa bu ölü elimizde... Biz şu canlı olandan başlayalım" demişler ve hamalı sorgulamaya başlamışlar.
-O ip kimin? Nereden aldın? Niye aldın? Nasıl aldın? Nerelerde kullandın?" Sabaha kadar sorgu sual devam etmiş, adamın hesabı bitmemiş. Sabahleyin kabirden çıkmış.
- Tamam, servetin yarısı senin, demişler.
- Aman, demiş hamal, istemem, kalsın. Ben, sabaha kadar bir ipin hesabını veremedim. O kadar servetin hesabını nasıl veririm?
Hayatını ve hayatın içerisinde istifade edilen lütufların hesabını vermek hafife alıncak şey değildir. Kaynak: Mehmet Akar, Mesel Denizi, Nil Yayınları, İstanbul 2001, s. 156
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Kas 2014 14:12:52
ÖNYARGI FELAKETİ
Uzaklarda bir köyde, kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar. Gelincik kadinin yanindan
bir an bile ayrilmaz. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallasir. Bir kaç ay sonra kadinin çocugu dogar. Tek basina tüm zorluklara gögüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir.
Günler geçer ve kadin bir gün bir kaç dakikaligina da olsa evden ayrilmak ve yavrusunu evde birakmak zorunda kalir... Gelincikle bebek evde yalniz kalmislardir. Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelincigi ve kanli agzini görür. Anne çildirmisçasina gelincige saldirir ve oracikta öldürür hayvani. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir... Ve odada besigi, besigin içindeki bebegi ve bebegin yaninda duran parçalanmis bir yilani görür.
Einstein'in söyledigi rivayet edilen bir söz var: "insanlardaki önyargiyi parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor
.BABA, PARMAKLARIM NE ZAMAN ÇIKACAK?
Adam, yeni aldığı arabasını yıkarken 6 yaşındaki oğlu yerden bir taş alır ve arabaya bir şeyler yazar!
Çok öfkelenen BABA, Çocuğunun ne yazdığına bile bakmadan oğlunun elini tutar, Vurur da vurur!
Hastanede, Elindeki sayısız kırık yüzünden çocuğun parmaklarının hepsi alınır. Ameliyattan sonra çocuk, Oldukça üzgün olan babasını gördüğünde:
- “Baba, Parmaklarım ne zaman çıkacak?” diye sorar!
Adam soru karşısında biter ve yıkılır kalır. Arabasına döndüğünde kafasını arabaya vurur da vurur. Sonra gelir motor kaputuna oturur ve işte o zaman oğlunun yazmaya çalıştıklarını görür: “SENİ SEVİYORUM BABA!”
Öfke ve Sevgide sınır yoktur. Her zaman güzel bir yaşama sahip olmak için siz ikinciyi seçiniz!
Nesneler, kullanılmak üzere yapılmıştır. İnsanlar ise Sevilmek için!
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 21 Kas 2014 07:10:32
İbrahim Ethem tacı tahtı terk ediyor.
Seneler sonra seyr-ü sülûkünü tamamladıktan sonra Belh şehrine tekrar geliyor.
Kendi yaptırdığı camide yatsı namazı kılıyor. Dışarıda sulu kar, yağmur, soğuk...
"Şurada kıvrılayım da sabah olunca giderim" diye düşünüyor.
Caminin bekçisi geliyor, camide saklandığı yerden buluyor, çıkarıyor. "Ne yapıyorsun" diyor.
"Müsaade et, şurada yatayım. Sabah namazından sonra Belh'e gireceğim" diyor. Görevli bacağından tutuyor onu "İbrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptırmadı bu camiyi" diyor ve bacağından sürükleye sürükleye, kafasını merdivenlere vura vura atıyor onu dışarıya.
İbrahim Ethem "Ben bu camiyi yaptırdım" diyemiyor kibir olur diye.
Çaresiz, şehre gidiyor. Her taraf kapalı, sadece bir yer açık. Bir fırın. Kapıyı çalıyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi istiyor. Orada çalışan işçi, "Geç otur" diyor.
Aradan bir-iki saat geçiyor. Sabah ezanı okunmaya başlıyor. Okunduktan sonra işçi dönüyor "Hoşgeldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz ne" diyor.
İbrahim Ethem de "Ben iki saattir burada oturuyorum, şimdi mi geldi aklına sormak" diyor.
Fırıncı diyor ki: "Ben bu fırında işçiyim. İki çocuğum var, iki de yetime bakıyorum. Ben onlara şimdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldiğin vakit benim mesai saatim dahilindeydi. Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istediğin kadar konuşabiliriz, şimdi kazancıma haram karışmaz."
İbrahim Ethem "Sen ne güzel adammışsın. Sen Allah'tan bir şey isteyip de olmadığı vaki oldu mu?" diye soruyor.
"Ben Allah'tan ne istediysem verdi. Fakat Allah'tan bir şey istedim. Onu bana vermedi. Allah'a yalvardım, bana İbrahim Ethem'i göster diye, bana onu göstermedi" diyor.
"O Allah, öyle bir Allah ki,” diyor İbrahim Ethem,
“İbrahim Ethem'i bacağından sürükleye sürükleye, kafasına vura vura getirir sana gösterir ve senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir." diyor ve Allah diyerek ruhunu teslim ediyor
Sevenin sevdiginden istedigi tek seydir dua,
Ayrı bedenleri bir muhabbette birleştirendir dua,
Çaresizken sığındığımız tek limandır dua,
Kulun RABBİYLE teke tek buluştuğu andır dua,
Yoksulun ekmek kapısı dertlinin derman kapısıdır dua.Hayırlı cumalar olsun, Cuma dualarınızda yer bulabilmek ümidiyle.
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 21 Kas 2014 09:51:29
Cimri Zengin
Duydum ki bir zengin vardı, Hâtem-i Tâî cömertlikte nasıl şöhret sahibiyse, bu da cimrilikte öyle ün kazanmıştı. Dünyada refahla yaşamak için ne lâzımsa bunda hepsi -fazlasıyla- mevcuttu. Cimriliğine gelince: -Söz gelişi- Ebû Hüreyre’nin (r.a) kedisi de olsa, bir lokmacıkla onu sevindirmez, Ashâb-ı Kehf’in köpeği gelse, küçük bir kemik olsun atmazdı. Hâsılı, ne kapısının açıldığını gören vardı, ne de sofrasının kurulduğunu.
Yemeğinin yoksullara ancak kokusu ulaşırdı, sofrasından kuşlar bile tek bir kırıntı toplayamazdı.
Bir gün, bu adamın Mağrip denizinde (Akdeniz) Mısır yoluna koyulmuş, kafasına yerleştirdiği Firavunluk gururuyla gitmekte olduğunu işittim. Ansızın bir firtına çıktı, ters bir rüzgâr geminin etrafını sardı.
Mahzun mizacına gönlün mecburen uyacak, kuzey rüzgârı her zaman geminin gidişine göre esmez.
Ellerini kaldırdı, dua ve niyaza başladı. Fakat bütün bu feryat ve figanlar boşa gitti. Çünkü bunlar (Firavun’un imanı gibi) iman-ı ye’s kabilinden şeylerdi. Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı Kerîm’inde bu gibilerin hallerini şu biçimde örneklendirir: “Gemiye bindikleri zaman Allah’a canı gönülden yalvarırlar. Bir de karaya ayak bastılar mı, şirk ve tuğyanlarında devam ederler.” Kendisi Allah’tan dilenir, dilenciye hiçbir şey vermez. Böyle cimri olan kimse elbette muradına eremez.
Topladığın altın ve gümüşün sana bir yararı yok. Gücün kuvvetin varken onları dağıtmaya bak. Kerpiçleri altın ve gümüşten kalıba dökülmüş olsa da evin, bir gün başkasına miras kalacak.
Rivayet ederler ki tüccarın Mısır’da fakir akrabaları vardı. Ondan kalan mirasla zengin oldular. Miras bırakanın ölümüyle beraber, eski elbiselerini çıkarıp attılar. Dimyat kumaşından yeni elbiseler dikindiler. Bir hafta geçmemişti ki bunlardan birine rastgeldim. Bir küheylâna binmiş gidiyor, peri yüzlü bir köle, ardınca koşuyordu. Dedim ki:
Âh, eğer ölen kişi dirilip geri gelseydi ve fırsatı kaçırdığını size haber verseydi, vârislerine mirası geri vermek miras bırakanın ölümünden daha zor olacaktı.
Aramızda eski dostluğa dayanarak, adamın yenini çektim ve dedim ki:
“Afiyetle ye, iç! O bahtı kara bu dünyadan ne kazandı; ne götürdü mezara?” Gülistan – Şeyh Sa’di-i Şirazi
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Kas 2014 09:41:39
Afrika’da çalışan bir antropolog, bir kabilenin cocuklarına bir oyun oynamayı önerir; ağacın altına koyduğu meyvelere ilk ulaşan, o meyvelerin hepsine sahip olacaktır. Onlara “Hadi, şimdi başlayın birinci olan ödülü alacak” der. O anda bütün çocuklar el ele tutuşur, koşup ağacın altına beraber varırlar ve hep beraber meyveleri yemeye başlarlar. Antropolog neden böyle yaptıklarını sorduğunda şu yanıtı verirler; “Bu UBUNTU’dur. Nasıl olur da diğerleri mutsuz iken birimiz o meyveleri yiyebilir?” ve Xhosa kültüründe UBUNTU’nun anlamını açıklarlar:
“Ben, biz olduğumuz için benim”.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 22 Kas 2014 13:59:10
“-Ana! Ben yarın okula gitmeyecem..
-Ne demek gitmeyecem okula?
-Önlüğüm çok eski. Ayakkabım da yırtıldı. Utanıyom…
Evin küçük kızı boynunu bükerek:
-Benim de ayakkabım yırtıldı. Ben de utanıyom…
Ana:
-İnsan bunlardan değil, başka şeylerden utanır. Hırsızlık yapar utanır. Yalan söyler utanır. Birinin kalbini kırar utanır..."
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 22 Kas 2014 22:14:23
Küçük Kızdan Büyük Ders
Küçük bir kız öğretmeni ile balinalar hakkında konuşuyordu. Öğretmen bir balinanın insanı yutmasının fiziksel olarak imkânsız olduğunu söyledi, çünkü balinaların boğazı çok küçüktür. Küçük kız “Yunus peygamberi” bir balinanın yuttuğunu söyledi, sinirlenen öğretmen balinanın insanı yutamayacağını tekrarladı, bu imkânsızdı. Küçük kız şöyle dedi:
“Cennete gittiğim zaman Hz. Yunus’a soracağım.”
Öğretmen “Ya Hz. Yunus cehenneme gittiyse?” diye yanıtladı.
Küçük kız ” O zaman sen sorarsın” dedi.
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 23 Kas 2014 08:02:28
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 23 Kas 2014 12:18:11
Öğretmenlik mesleğinin üç boyutu .İzlemenizi tavsiye ederim.
Bir öğretmenin Hikayesi
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 23 Kas 2014 18:28:25
Hz. Muhammed'in (S.A.V) vefatından bir gün önceydi.
Herkes nefesini tutmuş bekliyordu. Çünkü az evvel Hz. Muhammed (S.A.V) ”Benden bir hakkı olan gelsin alsın” dediğinde orada bulunan sahabelerden biri “Evet benim bir alacağımvar, bir gün kırbacınızın ucu o sıra açık olan sırtıma değmişti de canım yanmıştı.” dedi.
Hz. Muhammed (S.A.V) hiç tereddüt etmeden üstündeki kıyafeti sıyırdı arkasını döndü ve “vur” dedi.
Herkes şaşkındı o sahabe hemen koşturdu ve elini yüzünü Hz. Muhammed'in (S.A.V) mübarek sırtına sürdü ve doyasıya öptü. Ardından “teninizin değdiği yerleri cehennem ateşinin yakamayacağını bildiğimden mübarek bedeninize dokunabilmek için mahsus böyle söyledim.” dedi. Hz.Peygamber bu davranışıyla kul hakkının ne kadar önemli olduğunu bir kez daha göstermiş oldu. Nitekim Hz.Fatıma Peygamber Efendimizden 6 ay sonra vefat etti. Peygamber Efendimiz vefat etmeden az önce eşi Hz.Ayşe’nin dizine uzandı ve mübarek başını Hz.Ayşe’nin çenesi ve göğsü arasına yasladı. Misvak istedi.
Takatsız olmasına rağmen,inci tanesi gibi olan dişlerini temizledi. Rabbinin huzuruna tertemiz gitmek istiyordu.
Peygamber Efendimiz son sözleri ise…
Namaza dikkat edilmesini, kadın haklarına, idare altındakilere iyi muamele edilmesine, emanetlerin yerine ulaştırılmasını istedi. Son cümlelerini tamamladıktan sonra, bir ara kapı çaldı.
Hz.Peygamber “O kim” diye sordu. Hz.Cebrail “Ölüm meleği Azrail” dedi. Hz.Peygamber “Gelebilir ben hazırım” cevabını verdi.
Şahadet parmağını yukarı kaldırdı “Yüce dosta “gittiğini söyleyerek ruhunu teslim etti.
Hz.Ayşe seslendi,cevap alamadı. Hz.Peygamberin mübarek gözünden bir damla yaşın yanağına süzüldüğünü gördü.
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 25 Kas 2014 22:49:43
AĞZINA YILAN KAÇAN ADAM
Akıllı birisi, atına binmiş gidiyordu. Yol kenarında uyumakta olan birisinin de ağzına yılan kaçmak üzereydi. Atlı, yılanı ürkütüp kaçırmak ve adamı kurtarmak için atını koşturdu, fakat yetişemedi.
Tutup o adama kırbacıyla birkaç kere vurdu. Uyanan adam, darbelerin acısıyla bir ağacın altına kadar kaçtı. Oraya bir hayli çürük elma dökülmüştü. Atlı:
- Bunları ye, diye emretti.
- Beyim, dedi adam, ben sana ne yaptım. Eğer bana hakikaten kastın varsa, vur kılıcı öldür. Sana çattığım saat ne uğursuzmuş. Ne mutlu senin yüzünü görmeyene. Dinsizler bile kimseye sebepsiz böyle yapmazlar.
Bir yandan da lanetler okuyor, beddua ediyordu:
- Ya Rabbi, cezasını sen ver, diyordu.
Atlı ise onu dövüyor:
- Koş, diyordu.
Atlı adamı epeyce bir zaman koşturdu. Nihayet adamın safrası kabardı, yediklerini kusmaya başladı. Bu arada yılan da çıktı. Adam yılanı görünce atlının ayağına kapandı:
- Sen bir rahmet meleğisin, dedi, ne mübarek saatmiş ki seni gördüm. Sen beni analar gibi ararken ben eşekler gibi kaçıyordum. Durumu biraz olsun bilseydim sana bu kadar kötü sözleri söyler miydim?! Sükut ederek kızgın göründün, hiçbir şey söylemeksizin kafama vurmaya başladın. Bağışla!
- Eğer ben biraz olsun sana hali çıtlatsaydım derhal ödün patlardı, içindeki yılanı bilseydin ne elma yiyebilir, ne koşabilir ne de kusabilirdin. Sen bana söverken ben gizlice, “Ya Rabbi, işimi kolaylaştır” diye dua ediyordum.
İşte bu, akıllının düşmanlığıdır. Akıllının düşmanlığı, ahmağın dostluğundan yeğdir, denilmiştir. Peygamberler, halka içlerindeki yılanı göstermeye çalışır, insanlar ise onlara kötü sözler söylerler, hali anlamazlar.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 26 Kas 2014 17:43:09
OKYANUS GÖNÜLLÜ OLMAK....
Bir adam, kötü yoldan para kazanıp bununla kendisine bir inek alır..
Neden sonra, yaptıklarından pişman olur ve hiç olmazsa iyi bir şey yapmış olmak için bunu, o zamanlar aynı zamanda aşevi işlevi görmekte olan bir dergaha bağışlamak ister.
Adam Hacı Bektaş-ı Veli'nin dergâhına gider. Durumu Hacı Bektaş-ı Veli'ye anlatır ve o 'helal değildir' diyerek bu kurbanı geri çevirir. Bunun üzerine adam Mevlevi dergâhına gider ve aynı durumu Mevlana'ya anlatır. Mevlana ise bu kurbanı kabul eder. Adam aynı şeyi Hacı Bektaş-ı Veli'ye de anlattığını ama onun bunu kabul etmemiş olduğunu söyler ve Mevlana'ya bunun sebebini sorar.
Mevlana şöyle der:
- Biz bir karga isek Hacı Bektaş-ı Veli bir şahin gibidir. Öyle her lese konmaz. O yüzden senin bu Hediyeni biz kabul ederiz ama o kabul etmeyebilir.
Adam Üşenmez kalkar Hacı Bektaş dergâhı'na gider ve ona, Mevlânâ'nın kurbanı kabul ettiğini söyleyip bunun sebebini bir de Hacı Bektaş-ı Veli'ye sorar.
O da şöyle der:
- Bizim gönlümüz bir su birikintisi ise Mevlânâ'nın gönlü OKYANUS gibidir. Bu yüzden, bir damlayla bizim gönlümüz kirlenebilir ama onun engin gönlü kirlenmez. Bu sebepten dolayı o senin Hediyeni kabul etmiştir.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 30 Kas 2014 08:17:41
racım nasıl kazadan kurtuldu?
“Otomobilimi hanıma teslim edip askere gidecektim. Hanım da çocukları alıp Ankara’dan Gümüşhane’ye gidecekti. Araçla kaza yapabileceklerinden endişelendim. ‘Sadaka belayı def eder’ hadisini hatırlayarak birine maddi yardımda bulundum. Akşama doğru aracımı eşime teslim etmeye giderken çok hızlı seyrettiğim bir yolda araç ansızın çekiş gücünü yitirdi. Yol boş olduğu için kolayca sağa yaklaştım ve durduğum binanın önünde Kullandığım aracın “Tamir Servisi” yazdığını gördüm. Hemen bir usta yaklaştı, ne olduğunu sordu, anlamadığımı söyledim. Açtı baktı ve ‘Aracınızın gaz teli kopmuş abi!’ dedi.
Ya aracım çekmeyi gerektirecek uygunsuz bir yerde kalsaydı? Ya yoğun trafiğin ortasında seyrederken duruverseydi? Ya eşim yarın memlekete giderken bir dağda kalsaydı? Ya sıkışık bir yolda seyrederken tel kopsaydı da kötü bir kaza yapsaydı?. Allah şu küçük sadakaya karşı lütfettiği yardımını ve korumasını adeta göremeyen gözlerime göstermiş oldu.
Ne zaman sağdan soldan ufak ufak aksilikler çıkmaya başlarsa anlarım ki sadaka zamanım gelmiş. Size tüm kalbimle inandığım gerçeği yazıyorum. Çıkarı için değil, Allah için sadaka vereni, Allah asla karşılıksız bırakmaz.” Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 30 Kas 2014 20:39:04
" BİR PİRİNÇ TANESİ"
Ben beş yaşında idim. Babaannem rahmetli pirinç ayıklıyordu. Bir tane yere düştü. Babaannem eğildi aramaya başladı. Sağa bakıyor sola bakıyor bulmaya çalışıyor.... Çocukluk işte
'aman babaanne' dedim. 'Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya yorulmaya değer mi?'
Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı öfkeyle doğruldu.
'Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun ' dedi. 'Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru alın teri emeği çilesi var biliyor musun?'
Utancımdan kıpkırmızı olmuştum.
Aradan yıllar geçti. Hukuk Fakültesinde öğrenciyim.
Alain'in proposlarini okuyorum. Birden irkildim.
Babaannemi hatırladım. Alain bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa bütün uygarlığa karşı ihanet etmiş olur diyordu.
İlave ediyordu. Bir iğnenin üretiminde binlerce insanın alın teri göz nuru el emeği vardır diyordu.
On dokuz yıl evveldi. Stockholm'e gitmiştim. Bir otele indim. Geceydi. Sabahleyin traş olmak için lavaboya gittiğimde aynanın yanında ilginç bir not gördüm.
Lütfen diyordu traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın. Yanda bir kutu varoraya bırakın.Bir tek jiletle dahi olsa İsveç çelik sanayisine yardımcı olun.
Doğrusu hayretler içinde kaldım. Çocukluğumdan beri çelik eşya denince akla İsveç çeliği gelir. Birçok eşya üzerinde 'İsveç çeliğinden yapılmıştır' diye yazardı.
İşte o ülke kullanılmış bir tek ufacık jiletin bile çöpe gitmesini istemiyor ona sahip çıkıyorgelen turistlere rica yollu uyarıda bulunuyordu.
İsviçre'de zaman zaman belli periyotlarda radyolar televizyonlar bir haberi duyurur.
Şu tarihte su saatte adamlarımız gelecek. Siz lütfen hazırlığınızı yapın. Okumadığınız ilgilenmediğiniz kullanmadığınız ne kadar kitapdergi gazete varsa kâğıtambalajkutu varsa velev kibir ilaç prospektüsü dahi olsa kapının önüne koyun. İsviçre'nin kalkınmasına yardımcı olun.
Fazla ağaç ziyanına engel olun.
Japonlar son derece sade basit yalın mütevazı yaşayan insanlardır. Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül edememiş hayatın manasını anlayamamış zavallı kimselerdir. Böyleleri ile zavallı evini mezat salonuna çevirmiş diye eğlenirler. Bir insanın gösteriş için eşyanın esiri olması ne kadar acıdır.
Vaktiyle Japon ekonomisi bir darboğazdan geçiyor. İç borçlar dış borçlar gırtlağı aşıyor. Zamanın başbakanı meclisi toplar.
Kürsüye çıkar. Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve şu andan itibaren der Tanrı şahidim olsun ki Japonların iç ve dış borçları son kuruşuna kadar ödenmeden pirinçten başka bir şey yemeyeceğim. Şu üstümdeki elbiseden başka elbise giymeyeceğim.
Dediklerini yapar en üstten en alta bir israftan kaçınma kampanyası açılır. Japonya bütün borçlarını öder. Bu durumun toplumun bütün kesimlerini tek istisna olmadan kapsadığını söylemeye gerek yok.
Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm. Yarabbim ne kadar sade ne kadar mütevazı ne kadar gösterişten uzak.
Gerekmediği halde elektriği yakmakla Suyu kapamadan boş yere akıtmakta Gece çamurlu ayakkabılarımızı temizlemeden yatmakla Yemek yediğimiz kapları yıkamadan bırakmakla biz de zalimler sınıfına geçmiyor muyuz?
Hayat çok ince akıl almaz incelikte ipliklerle örülmüştür.
Her şey o kadar birbirine bağlıdır ki İlkokul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.
Bir mıh bir nalı kurtarır.
Bir nal bir atı,bir at bir komutanı,
bir komutan bir orduyu,
bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu . . .
Maddi durumumuz ne olursa olsun ister zengin olalım ister fakir hepimiz çok dikkatli olmak zorundayız.
Bunda parayı da, maddiyatı da aşan büyük bir edep ve incelik vardır...
Yazarı bilinmiyor
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 01 Ara 2014 08:52:02
Sayın Hacile Öğretmenim,
Ders alınması gereken gerçekten çook güzel bir yazı.
Yazanın ellerine sağlık. Allah razı olsun.
Paylaşım için teşekkürler öğretmenim..
Çevrimdışı İSTANBULLL
Bilge Üye
*****
3.076
17.642
1. Sınıf Öğretmeni
# 01 Ara 2014 11:29:38
İlkokul üçüncü sınıf öğrencisi Mehmet Fatih, çok üzgündü o gün. Servis aracına binmek istemiyordu bir türlü. Çünkü bir gün önce sınıfından bir arkadaşına kırılmıştı. O gün servise binmesi için herkes çok çabaladı ama o "Hayır" diyordu, "Binmeyeceğim."
Servis aracındaki öğrenciler, müdür, kim varsa hepsi çok çalıştı ama onu arabaya bindiremediler. En son, sınıf öğretmeni yetişti ve Mehmet Fatih'in kulağına bir şeyler söyledi ve çocuk hiç tereddüt etmeden araca bindi. Servis şoförü:
"Öğretmen hanım…" dedi "Ne söylediniz Mehmet Fatih'in kulağına?"
"Aramızda bir sır." dedi öğretmen. "Sır herkese söylenmez."
Oysa öğretmenin söylediği söz sadece bir cümleydi:
"Hadi evladım, bin, beni kırma."
O ses tesirini hemen göstermişti. Servis şoförü:
"Hoca hanım, okul müdürü, ben, hepimiz uğraştık ama bir türlü başarılı olamadık.”
Şoförün ısrarı karşısında, hoca hanım:
"Şoför bey, ben öğretmenim." dedi "Çocuklar benim sesimin arkasında kalbimin sesini duyacak ve dinleyecek kadar hassas bir kalbe sahiptir.”
S.Gündüzalp
Herkes kendi sanatında büyüktür. Çocuğun dilinden nasıl anne, babası anlarsa, öğrencinin dilinden de öğretmeni anlar. Yeter ki şefkat dolu bir gözle ve kalple bakabilsin.
Zafer/ Kasım 2014
.İbrahim Edhem Hazretleri hakkında şöyle bir menkıbe anlatılır:
Bir gün Hazret hamama gider. Temizlenip çıkarken kendisinden ücret istenir. Bunun üzerine oturup ağlamaya başlar. Sebebini soranlara da şu ibretli cevabı verir:
“Dünyada bedendeki maddî kirlerin döküldüğü şu yerlere bile ücretsiz girilemiyor. Ya âhirette peygamberlerin ve diğer gözde kulların gireceği Cennet’e amelsiz nasıl gireriz?!”
Çevrimdışı snowman
Uzman Üye
*****
1.651
4.670
İngilizce Öğretmeni
# 02 Ara 2014 23:06:44
bir zamanlar bir ülke varmış o ülkede tanıdığın olmazsa hiç bir makam mevki sahibi olunmazmış.bunun için insanlar kişiliğinden ödün verir, herşeyi yaparlarmış.nitelik değil nicelik aranırmış.halkın iradesi bazı şeylerle satın alınabilirmiş.ülke siz ve biz olmuş.arkası yarın.....
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 04 Ara 2014 16:50:17
Osmanlı Döneminde;
-Pencerenin önünde sarı çicek varsa, "bu evde hasta var, evin önünden geçerken gürültü yapma" anlamına gelirdi..
-Pencerenin önünde kırmızı çiçek varsa, "bu evde gelinlik çağına gelmiş bekar kız var, evin önünden geçerken konuşmalarına dikkat et ve küfür etme" anlamına gelirdi..
-Kız istemeye gelindiğinde damat adayının namaz kılıp kılmadığını anlamak için pantolonunun 'diz izine' bakılırdı..
-Kahvenin yanında su gelirdi, şayet misafir toksa önce kahveyi alır, açsa suyu alırdı.. Ona göre ya yemek sofrası hazırlanır ya da meyva ikram edilirdi..
-Kapıların üstün de iki tane tokmak olurdu, biri kalın biri ince.. Gelen bayansa kapıyı ince tokmakla vururdu, evin hanımı kapıyı ev haliyle bile açardı eger erkekse kalın tokmakla kapıyı vururdu evin hanımı kapıyı ya örtünüp açar ya da bi mahremi (kocası vs.) açardı..
-Peygamber Efendimiz (S.A.V) 'in 63 yaşında vefatından sebep, 63 yaşını geçmiş büyüklerimizin yaşları sorulduğunda "haddi aştık" derlerdi..
Yolda küçük büyüğün önünden yürüyemezdi..
Cuma namazına esnaf -ki kuyumcular da dahil kapıya kilit vurmadan giderdi..
Fitre Zekat Ramazan dan önce Şaban da verilirdi..
Fakir fukara Ramazana erzaksız girmesin diye..
Esnaf Ramazan ayın da toplanıp gerçek bir ihtiyaç sahibinin "borç defterini" kapatırdı..
Beyler konuştukları ve ya gözleri kaydığı hanımlarla buluşmaya gidince hediye olarak 'ayna' alırdı ki bunun anlamı; " Sana senden daha güzel verilebilecek bir hediye yok.." demekti..
Nereden nereye?
Kendimize yabancılaştık.
Nezaketin,güzel ahlakın, öz sevginin, hakiki saygının dünyayı kurtardığını unutur olduk..!
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 05 Ara 2014 18:29:42
Hz. Ömer (r.a.) fakirlere, yetim ve dul kadınlara sırtında un taşırdı. Bir defasında onu un taşırken gören birisi :
– Ey Mü'minlerin Emiri, bırakın ben taşıyayım, dedi...
Hz. Ömer (r.a.) ona şu cevabı verdi:
– Kıyamet günü günahlarımı kim taşıyacak...?
İmam Şa’rânî (r.a.)
Çevrimdışı ücü
Bilge Üye
*****
12.469
55.736
1. Sınıf Öğretmeni
# 06 Ara 2014 01:44:15
Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış
Büyüğü Halil...
Küçüğü ise İbrahim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekarmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş..
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar....
İş kalmış taşımaya....
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim ;
Ben gidip çuvalları getireyim.
Sen buğdayı
bekle.
Peki abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye.... O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve,
Kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıka gelmiş.
Haydi İbrahim...! Demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi...!
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola..
O gidince, Halil'i düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekar.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.....
Velhasıl, biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.....
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile....
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki ...
Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
Bugün "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı :
Halil İbrahim bereketidir..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Ara 2014 08:20:47
500 kişi bir seminerdeydi. Birden konuşmacı durdu ve bir grup çalışması yapmaya karar verdi. Herkese bir balon vererek başladı. Herkes gazlı kalemle balonuna adını yazmalıydı. Sonra bütün balonlar toplandı ve bir odaya kapatıldı.
Katılımcılar odaya alındı ve 5 dakika içinde üzerine isimlerini yazdıkları balonu bulmaları söylendi. Herkes deli gibi kendi adını aramaya başladı, insanlar çarpıştılar, bir birlerini ittirdiler, tamamen bir kaos ortamı oluştu.
5 dakikanın sonunda kimse kendi balonunu bulamamıştı.
Konuşmacı bu sefer herkesin bir balon almasını ve üzerinde adı yazan kişiye o balonu vermesini söyledi. Bir kaç dakika içinde herkes kendi balonuna kavuşmuştu.
Konuşmacı dedi ki: "Yaşamımızda bunu görüyoruz. Herkes deli gibi mutluluğu arıyor ve nerede olduğunu bilmiyor. Bizim mutluluğumuz başkalarının mutluluğunda gizlidir. Onlara mutluluk verin; sizinki size gelir. Ve insanların yaşam amacı da budur...mutluluğun peşinden gitmek."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 06 Ara 2014 08:55:28
Çocukken sadece bir oda sıcak olurdu evimizde. Tüm aile o odaya sığışırdık. Kömür sobası kokusu, sıcak ve mayışıklık olurdu… Ardından göz kapakları ağır ağır sıcağa teslim olurdu. Oturduğumuz yerde tatlı tatlı uyur, hayaller kurardık.
Sıcağın getirdiği uykuyu bozan, fokur fokur kaynayan çaydanlığın sesiydi, bizi çaya, ıhlamura davet eden musikisiydi. İçimiz ısınır, ağzımız tatlanır, hayaller kurardık boğazımızdan sefere çıkan lezzetiyle. … Bazende mis gibi, burnumuza kestane, veya patates kokusu dolardı… Ellerimizle sıcacık kestaneleri tutar, yansa da düşürmezdik yere. Ne kestaneler düşerdi, ne de patatesler yere.
Soba sıcağı sevgili gibiydi çoğu zaman. Yakınken sizi tüm sıcaklığıyla ısıtır, uzakken ise sıcaklığına hasret kalınırdı. Soba kurmak, kaldırmak, odunu getirmek, kömürü taşımak, sobayı yakmak meşakatliydi, ancak soba yanınca herşey unutulurdu. Sobalar bizim çok sırrımızı bilirdi, uyuyamadığımız geceleri, başarılı olduğumuz sınavları, eve gelen misafirleri, parasız kaldığımız anları.
Biz o evde aile olurduk. Bu sobanın sıcaklığı yuvanın sıcaklığını ısıtır, yuvanın sıcaklığıda sobayı ısıtırdı. O soba hep kendi musikisince yanardı. Biz onun etrafında aile halkası olurduk. Aslında soba değildi bizi ısıtan, annemizin niyeti, babamızın helal kazancıydı. Güzel sobamızı yazın izne gönderir, kışın işe çağırırdık.
Sobamız sadıktı, hep aynı yerdeydi, ne zaman üşüsek bildiğimiz yerdeydi, bir dost bir arkadaş gibiydi. Şimdi kolaylığı tercih ettik, sobayı terk ettik. Artık herkes evin diğer odasında, bir sobalık ısınması kadar bile bir araya gelemiyoruz. Herkesin ya işi var veya ödevi. Bize sadece hatırası kaldı, çocuklarımıza hikayesi.
Soba şimdi yine vazifesini devam ettiriyor, şimdi bize en mesuliyetsiz, en eğlenceli, en mutlu çocukluk günlerimizi hatırlatıyor. Geçmişlerimize dua ettiyor, bize keşke dedirtiyor, son nasihatlerini veriyor. Ateşin yakamadığı demiri, vefasızlığın nasıl yok ettiğini anlatıyor.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 06 Ara 2014 22:37:43
EKMEKÇİ TEYZE
(Muhyiddin Üftade (ks) ve Aziz Mahmud Hüdayi (ks) Hazretleri)
Bir Bursa seyahatimizde, Ulu Cami’de öğle namazımızı edâ ettikten sonra çıktık. Eşim, arabayı otoparktan alırken, biz biraz çarşı içine doğru yürüdük. Hava çok soğuk… Yolun kenarında soğuktan büzülmüş yaşlı bir teyze dikkatimizi çekti. Önüne serdiği çuvalın üzerinde köy ekmekleri...
“-Ekmeklere buyurun!..” derken göz göze geldik. Bana gülümseyip:
“-Kızım, gel sana da ekmek vereyim!” dedi. Alsam mı, almasam mı diye düşünerek yanına yaklaştım.
“-İki tane verir misin, teyzeciğim!..” dedim. Ekmekleri poşete koyarken:
“-Vaktin varsa, gel yanıma, biraz sohbet edelim.” dedi. “Her zaman senin gibileri nereden bulacağım!” derken etrafındaki kartonlardan bana oturacak bir yer ayarladı. Yanımdaki kızlarıma:
“-Siz de şuraya gelin!” dedi ve başladı anlatmaya… “-Kızım, benim ömrüm çok çileli geçti. Ama Rabbimden çok râzıyım. O beni, hiç yoktan var edip kulluğa kabul etmiş ve kendini sevdirmiş. Artık çilelerin bir ehemmiyeti kalır mı hiç? Öyle değil mi? Henüz on bir yaşında, otuz bir yaşındaki biriyle evlendirildim. Anam-babam; «Biz çok fakiriz; orada rahat edersin!» diye düşündüler belki de…Hâlbuki gelin gittiğim ev de bizim gibi yokluk içindeydi. Küçük yaşımda hem kayınvâlidemden, hem kayınpederimden, bazen de eşimden şiddet görüyordum. Yediğim dayakların haddi hesabı yoktu. Onlar beni çocuk olarak görmüyor ve bir yetişkinin yapabileceği işleri yaptırıyorlardı bana… Tabiî, gücüm yetmeyince de dayağı yiyordum. Çocukluk yıllarım böyle geçti. Eşim hastaydı, pek çalışmazdı. Gençliğimde âdeta bir erkek gibi, evin bütün yükü bana aitti. Bu arada dört çocuğum oldu. Beyim evlendiğimde bana namaz kılacak kadar sûre ezberletti. Onlarla namaza başlamıştım. On iki yaşımdan beri hep kılarım.” Bu sırada kızıma dönüp:
“-Sen de hiç namazlarını bırakma kızım! Namaz insanın en güzel dosttudur.” diyerek konuşmasına devam etti:
“Bir Ramazan’da imam efendi, hutbede teheccüd namazı kılmanın çok sevap olduğunu söylemişti. Onu duyar duymaz teheccüd namazına başladım. Her gece on iki rekat kılardım. Sonra da ellerimi açar:
“Rabbim, Sen ne güzel bir Rab’sin. Ben Seni çok seviyorum. Sen de beni sev ve sevdiklerine sevdir!” diye duâ ederdim. Bir gün kayınvalidem, felç geçirip yatalak hasta oldu. Hiç kimse bakmaya yanaşmadı. Ben sırf Allah rızası için yıllarca «öf» bile demeden ona baktım. Ölmeden evvel benden helâllik istedi.
“-Ben sana hayatı zehir ettim. Sen ise, bana başa kakmadan hizmet ettin; hakkını helâl et kızım!..” dedi. Ben de:
“-Helâl hoş olsun anacığım. Ben seni mahcup etmek için değil, Allah rızâsı için sana baktım!..” dedim.
Kayınvâlidem vefat edince, kayınpederim yatalak oldu. Aynı şekilde ona da baktım. Hiç yüksünmedim. Onun ardından, zaten hasta olan eşim yatalak oldu. Geçen yıl rahmetli olana kadar da ona baktım. Tam 52 senem böyle geçti. Çok yokluk gördük, kızım!.. Günlerce mutfağımızda tencere kaynamadığı oluyordu. Dağlardan ot toplayıp onları kaynatıp çorba diye çocuklarıma yedirirdim. Çocuklar okula giderken bir gün açlıktan ağlaştılar. İşte o gece teheccüdde:
“-Rabbim, ben Sen’den ve bana verdiğin rızıktan râzıyım. Ama çocuklar açlığa dayanamıyor. Ne olur, onlara yedireceğim helâl bir rızık ikram et!..” diye duâ ettim. Sabah namazından sonra uyumuşum. Rüyamda yanıma beyaz sakallı bir dede geldi. Yanında da orta yaşlarda, güzel yüzlü bir zât vardı:
“-Kızım, ben Bursalı Üftade’yim; yanımdaki de Aziz Mahmud Hüdâyî’dir. Sen, yarından itibaren ekmek pişir ve onu sat! Çocuklarının rızkını temin et!” dedi.
O, arkasını dönüp giderken Aziz Mahmud Hüdâyî Hazretleri omzundaki sırığı gösterdi ve:
“-Bak, ben, şeyhim «Ciğer sat!» dediğinden beri, ihtiyacım olmadığı hâlde satmaya devam ediyorum. Senin ise, kazanacağın paraya ihtiyacın var. Ona itaat et!..” dedi ve gitti. Uyandım, saate baktım. Yatışımla kalkışım, neredeyse beş dakika olmuş. Bu rüyanın bir işaret olacağını düşünerek komşulardan borç un aldım ve köy ekmeği yaptım. Bunları satmak için Ulu Câmi’in önüne getirdim. Birkaç tane satınca yanıma yaşlı bir dede geldi:
“-Kızım, ekmek kaç lira?” diye sordu. Ben:
“-Dört lira, dedeciğim.” dedim.
“-İki ekmek sar, bakalım.” dedi ve bana otuz lira verdi. Ben paranın üstünü hazırlamaya çalışırken, dede:
“-Üstü kalsın, sana sermaye olsun!..” dedi ve gitti.
Akşama kadar güzel satış yaptım. Çok sevinçliydim, birkaç ekmek kaldı, onu da yolda satarım düşüncesiyle ekmek bohçamı toplayıp giderken orta yaşlarda bir adam, önüme geçip kollarını açtı:
“-Teyze, ne satıyorsun?” dedi. Ben de:
“-Ekmek satıyorum.” dedim.
“-İki tane de bana verir misin?” diye sordu.
“-Tabiî oğlum.” dedim ve bohçadan iki ekmek çıkarıp verdim. O da otuz lira verdi.
“-Üstü kalsın, sermaye yaparsın.” dedi ve uzaklaştı.
Kalan iki ekmekle eve döndüm. Kazandığım paranın bir kısmı ile un, tuz vs. aldım. Çocuklara güzel yemekler hazırladım. Uzunca aradan sonra, doğru düzgün yemek yemenin sevincini hep beraber yaşıyorduk. Yatsı namazını kılıp Allâh’a hamd ettim. Çok yorulmuştum. Usulca yatağıma kıvrıldım; birden aklıma benden ekmek alan yaşlı adam ve genç olanı geldi. İkisi de otuz lira vermiş ve farklı zaman dilimlerinde aynı şeyi, yani “paranın üstünü sermaye yapmamı” söylemişlerdi. Ve ikisinin de sîmâsını tanıyor gibiydim. O an aklım başıma gelmişti; bir gece evvel rüyamda gördüğüm Üftâde Hazretleri ile Aziz Mahmud Hüdâyî Hazretleri’ydi onlar… “O an nasıl aklıma gelmedi?” diye kendime kızdım. Bu yaşadığım hadisenin tesirinden yıllardır kurtulamadım. Allah, yıllarca sabrettiğim için bana dostlarıyla yardımını göndermişti. Kazandığım ekmek parası ile çocuklarım aç kalmıyordu, ama elime geçen para da mutfak ihtiyacından başka hiçbir şeye yetmiyordu. Aylardır kiramızı ödeyemiyorduk. Ev sahibinin tahammülü kalmamıştı. Bir gün kapımıza dayandı ve:
“-Artık evden çıkın!..” dedi. Nereye gidebilirdim? Eşyamı taşıtacak param bile yoktu. O gece teheccüde kalktığımda, 12 yaşımdan beri yaptığım gibi on iki rekât namaz kıldım. Ardından Rabbime niyaz ettim. Sabah namazından sonra uyuyunca, aylar sonra yine Üftâde Hazretleri rüyama teşrif etti. Bana bir ev adresi verdi.
“-Bu adreste sana ayırdığımız ev var. Hatta benim evime çok yakın!.. Orayı git, satın al!..” dedi.
Kollarını açıp evin nerede olduğunu, içini dışını, her şeyini gösterdi. Uyanınca şaşkındım. “Gerçekten böyle bir ev var mı ki?” diye düşündüm. Bana söylediği adres aklımdaydı. Unutmadığıma göre, Allah dostlarına îtimat edip gidip bakmalıyım, dedim ve verilen adrese gittim. Gerçekten dün rüyamda bana gösterilen ev, karşımda duruyordu. Çok sevinmiştim. Kapıyı tıklatıp evlerinin satılık olup olmadığını sordum.
“-Satılık!” dediler, ücretini söylediler. Ben de onlara:
“-Tamam, ben parayı ayarlar ayarlamaz gelirim!” dedim.
Fakat kendi evime dönerken o söylenen miktarı hiçbir zaman bulamayacağımı biliyordum. Üç ay tanıdıklarımdan bulmaya çalıştım, ama kızım, kimse fakirin dostu olmuyor işte... Bir türlü bulamadım. Bir taraftan da “zaten üç ay geçti, başkası o evi almıştır!” diye düşünüyor ve üzülüyordum. Arada evine temizliğe gittiğim yaşlı bir dede vardı. Bir gün telefon açıp beni temizliğe çağırdı. Evine gittim, temizliğini yaptım. Bahçe işlerinde de yardımcı oldum, bana:
“-Kızım, yıllarca bize hizmet ettin. Artık bizim vademiz dolmak üzere!.. Bize çok hakkın geçti. Ölmeden önce sana bir iyilik yapmak istiyorum. Bir şeye ihtiyacın var mı?” diye sordu. Ben de:
“-Duânıza muhtacım, amcacığım… Zaten sen yaptıklarımın hep ücretini ödedin. Bir hakkım yok!..” desem de ısrar etti. Ben de rüyamı anlatıp Üftâde Hazretleri’nin gösterdiği evden bahsettim.
“-Müsait olursanız ona gönlünüzce katkıda bulunabilirsiniz!..” dedim. O:
“-Ev kaç paraymış?” dedi. Ben de ev sahibinin istediği fiyatı söyledim.
“-Üftâde Hazretleri’nin emri başımız üstüne!..” deyip evin bütün ücretini verdi.
Üftâde Hazretleri’nin himmeti, dedenin yardımı ile Allah bizi bir zorluktan daha kurtarmış oldu, elhamdülillah! Eve taşındım. Evimin hemen yanında bir harâbe vardı. İki yıl sonra Belediye gelip etrafını çevirdi ve restorasyona başladılar. Bitince şaşırdık. Çok güzel bir tekkeymiş meğer... Orada çalışan işçilere:
“-Burası ne tekkesiymiş?” diye sordum. Onlar da:
“-Burası, Üftâde Hazretleri’nin evi ve talebelerini yetiştirdiği tekke!..” dediler.
Gerçekten o an bir kez daha titredim. Üftâde Hazretleri, bana evimi gösterirken:
“-Benim evimin yanında!..” demişti. Gerçekten Allah dostlarının tasarrufu, Allâh’ın izni ile üzerimizde...
Aman yavrularım, bunlar hep teheccüd namazlarının ardından edilen gözü yaşlı duâların geri çevrilmediğini gösteriyor. 52 yıldır, elhamdülillah, hiç terk etmedim. Geçen yıl da hem okuma-yazma öğrendim, hem de güzel kitabımız Kur’ân’ı öğrendim. Şimdi her gece teheccüd namazından sonra Yâsîn Sûresi’ni okuyorum. Bütün ölmüşlerime, özellikle beni küçük yaşlarımda çok döven ve çocuk olduğum hâlde beni evlendiren ana-babacığıma hediye ediyorum. Allah’a, onları affetmesi için duâ ediyorum. Ben bana yapılanları unuttum.” Bu sırada kızım:
“-Teyze, benim öyle annem-babam olsaydı, onlara hiç duâ etmezdim!..” dedi. O da:
“-Olur mu yavrum, annem-babam olmasa ben dünyaya nasıl gelecektim?! Onların vesîlesi ile dünyaya geldim ve Rabbime kul, en önemlisi güzel Peygamberimize ümmet oldum. Yoksa bu nimetleri kaçıracaktım. Bu, iki dünyanın en büyük nîmetidir. Ben Peygamberimi çok seviyorum. O’nun çektiği çileler yanında, benim çektiğim ne ki... Bazen O’nu -sallâllâhu aleyhi ve sellem- o kadar çok özlüyorum ki, yüreğim yanıyor. Hasretle çağırıyorum. Rüyalarıma geliyor. O’nu görünce bu dünyanın çilelerini unutup gidiyorum. Allah, O’nun yolundan bizi ayırmasın!..” diye cevap verdi.
(Şebnem Dergisi, Ağustos 2014, Halime Demireşik)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 07 Ara 2014 09:53:32
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Ara 2014 19:30:32
Adamın biri üstü başı dökülür bir halde sultanın huzuruna çıktı. 'Sultanın huzuruna nasıl böyle pejmürde çıkarsın?' dendi ona. 'Ben böyleyim' dedi adam, 'bu halde olmaktan mahcup değilim. Ama sultanı gördükten sonra saraydan ayrılırken üstümde hala bu kıyafetler varsa işte ona üzülürüm'..
Shems Friedlander, Kış Hasadı..
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Ara 2014 19:48:43
Eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya,
İkincisinde, daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi
Ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında termometre, su, şemsiye ve paraşüt almadan,
Gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer.
Ama işte 85′indeyim ve biliyorum..
ÖLÜYORUM..
Jorge Luis BORGES..
Çevrimdışı ücü
Bilge Üye
*****
12.469
55.736
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2014 14:46:44
Bir zamanlar, her şeyden sürekli şikâyet eden; her gün hayatının ne kadar berbat olduğundan yakınan bir kız vardı. Hayat, ona göre çok kötüydü ve sürekli savaşmaktan, mücadele etmekten yorulmuştu.
Bir problemi çözer çözmez, bir yenisi çıkıyordu karşısına. Genç kızın bu yakınmaları karşısında, mesleği aşçılık olan babası ona bir hayat dersi vermeye niyetlendi.
Bir gün onu mutfağa götürdü. Üç ayrı cezveyi suyla doldurdu ve ateşin üzerine koydu.
Cezvelerdeki sular kaynamaya başlayınca, bir cezveye bir patates, diğerine bir yumurta, sonuncusuna da kahve çekirdeklerini koydu. Daha sonra kızına tek kelime etmeden, beklemeye başladı. Kızı da hiçbir şey anlamadığı bu faaliyeti seyrediyor ve sonunda karşılaşacağı şeyi görmeyi bekliyordu.
Ama o kadar sabırsızdı ki, sızlanmaya ve daha ne kadar bekleyeceklerini sormaya başladı. Babası onun bu ısrarlı sorularına cevap vermedi. Yirmi dakika sonra adam, cezvelerin altındaki ateşi kapattı. Birinci cezveden patatesi çıkardı ve bir tabağa koydu. İkincisinden yumurtayı çıkardı, onu da bir tabağa koydu. Daha sonra son cezvedeki kahveyi bir fincana boşalttı.
Kızına dönerek sordu:
— Ne görüyorsun?
— Patates, yumurta ve kahve? diye alaylı bir cevap verdi kızı.
— Daha yakından bak bir de dedi baba , patatese dokun.
Kız denileni yaptı ve patatesin yumuşamış olduğunu söyledi.
— Aynı şekilde, yumurtayı da incele.
Kız, kabuğunu soyduğu yumurtanın katılaştığını gördü.
En sonunda, kızının kahveden bir yudum almasını söyledi.
Söylenileni yapan kızın yüzüne, kahvenin nefis tadıyla bir gülümseme yayıldı. Ama yine de bütün bunlardan bir şey anlamamıştı:
— Bütün bunlar ne anlama geliyor baba?
Babası, patatesin de, yumurtanın da, kahve çekirdeklerinin de aynı sıkıntıyı yaşadıklarını, yani kaynar suyun içinde kaldıklarını anlattı. Ama her biri bu sıkıntı karşısında farklı farklı tepkiler vermişlerdi.
Patates daha önce sert, güçlü ve tavizsiz görünürken, kaynar suyun içine girince yumuşamış ve güçten düşmüştü. Yumurta ise çok kırılgandı; dışındaki ince kabuğun içindeki sıvıyı koruyordu. Ama kaynar suda kalınca, yumurtanın içi sertleşmiş katılaşmıştı.
Ancak, kahve çekirdekleri bambaşkaydı. Kaynar suyun içinde kalınca, kendileri değiştiği gibi suyu da değiştirmişlerdi ve ortaya tamamen yeni bir şey çıkmıştı.
— Sen hangisisin? diye sordu kızına.
Bir sıkıntı kapını çaldığında nasıl tepki vereceksin?
Patates gibi yumuşayıp ezilecek misin? Yumurta gibi, kalbini mi katılaştıracaksın? Yoksa kahve çekirdekleri gibi, başına gelen her olayın duygularını olgunlaştırmasına ve hayatına ayrı bir tat katmasına izin mi vereceksin?
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 08 Ara 2014 21:04:36
10 kuruşluk kul hakkı önemsiz mi?
Geçenlerde bir pazar sabahı yürüyüşe çıktım ve hanım kahvaltı için birkaç malzeme istediğinden yanıma 30 lira aldım. Dönüşte karşı mahalledeki marketten alışveriş yaptım, ödemeyi yaparken para yetmeyince ekmeği geri bıraktım. Hala 10 kuruş açıktaydı. “-Önemli değil.” dedi kasiyer hanım. İçimde tereddüt oluşsa da malzemeyi doldurdum poşetlere ve eve yürüdüm.
Vicdanım konuşmaya başladı. Bana her gün yaptığım, “Ya Rabbi haram rızıktan ve kul hakkından sana sığınırım.” Duamı hatırlattı. Birbirimizle tartıştık:
-Hani sen hassastın? Hani kul hakkına dikkat ediyordun. –Ama 10 kuruş küçük bir miktar. –İğne kadar kul hakkının ateş olacağını bilmiyor musun? Kendin yazmadın mı? –Ama kasiyer kız ‘önemli değil!’ dedi. –Buna hakkı mı var? Patron o mu? Helal edebilmeye yetkili mi? Sordunuz mu? Firmasına cebinden ödeyecek mi senin 10 kuruşunu?
Böylesi iç konuşmalar giderek uzaklaştı zihnimde, eve geldim. Balkonda tahtalardan yaptığım tekne saksımda yetişen yeşillikler de soframda. Kahvaltı hazır. Maşallah, ne güzel nimetler yaratmış Rabbim. Birden aklıma gelince seslendim. –Hanım, şu cevizleri de getirsene. –Ceviz mi? Kalmadı ki! –Yok canım, bugün aldım ya. –Bugün mü? Yanılıyor olmayasın. Poşetlerden ceviz çıkmadı ki. –Aldım canım! –Ya sen ciddi misin?
Kalktık cevizleri arıyoruz. Hanım faturayı görünce inandı. Ama ceviz yok. Düşündüm taşındım. Nasıl olmuşsa kasada unutmuş olmalıyım. Birden o 10 kuruşu hatırladım. –Git al öyleyse dedi hanım. –Ama şimdi bir daha oraya kadar nasıl yürüyeceğim. 10 kuruşu ihmal ettiğim için 15 liram gidiyor, gitsin. –Üşenme, git yazıktır diye üsteledi hanım. Düşündüm. Cevizi onlara bırakmak beni o kul hakkından kurtaracak mı? Ya cevizi başkası almışsa yanlışlıkla? Ya yolda düşürmüşsem? Sonunda o 10 kuruştan kurtulmak için kalkıp karşı mahalledeki markete gittim. Kasiyer kız beni görünce cevizi çıkardı dolabın altından. -Beyefendi arkanızdan koştum, bağırdım hatta. Ama duymadınız dedi. Gülümsedim. –Hamdolsun, Rabbim kulaklarımı kilitlemiş. Çok şükür ki duymamışım. Diye düşündüm. Cevizimi aldım ve beni iade ettiğim 10 kuruşumu temizlemek için o markete geri dönmeye mecbur bırakan Allaha şükrettim. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı Asİ Mavİ
Uzman Üye
*****
4.019
8.343
Özel Eğitim Öğrt.
# 08 Ara 2014 21:07:05
Usta bir ressamın öğrencisi eğitimini tamamlamış. Büyük usta, öğrencisini uğurlamış. Çırağına " Yaptığın son resmi, şehrin en kalabalık meydanına koyar mısın?" demiş." Resmin yanına bir de kırmızı kalem bırak. İnsanlara, resmin beğenmedikleri yerlerine bir çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmeyi de unutma" diye ilave etmiş.
Öğrenci, birkaç gün sonra resme bakmaya gitmiş. Resmin çarpılar içinde olduğunu görmüş. Üzüntüyle ustasının yanına dönmüş. Usta ressam, üzülmeden yeniden resme devam etmesini tavsiye etmiş.
Öğrenci resmi yeniden yapmış.Usta, yine resmi şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş.Fakat bu kez yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde boya ile birkaç fırça koymasını söylemiş.Yanına da, insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı bırakmasını önermiş. Öğrenci denileni yapmış.
Birkaç gün sonra bakmış ki, resmine hiç dokunulmamış. Sevinçle ustasına koşmuş.
Usta ressam şöyle demiş:"İlkinde, insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı.İkincisinde, onlardan müspet,yapıcı,olumlu olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye cesaret edemedi."
- Emeğinin karşılığını, ne yaptığını bilmeyen insanlardan alamazsın.
- Değer bilmeyenlere sakın emeğini sunma.
- Asla bilmeyenle tartışma.
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Ara 2014 22:10:33
HAYATIN ANLAMI
Eski zamanların birinde bir adam hayatın anlamının ne olduğuna takmış kafayı...
Bulduğu hiçbir yanıt ona yeterli gelmemiş ve başkalarına sormaya karar vermiş.. Ama aldığı yanıtlar da ona yetmemiş. Fakat mutlaka bir yanıtı olmalı diyormuş.. Ve dolaşıp herkese bunu sormaya karar vermiş.. Köy, kasaba, ülke dolaşmış, bu arada zaman da durmuyor tabii ki ...
Tam umudunu yitirmişken bir köyde konuştuğu insanlar ona
-Şu karşı ki dağları görüyor musun, orada yaşlı bir bilge yaşar istersen ona git belki o sana aradığın yanıtı verebilir, demişler.
Çok zorlu bir yolculuk sonunda Bilgenin yaşadığı eve ulaşmış adam. Kapıdan içeri girmiş ve bilgeye hayatın anlamının ne olduğunu sormuş .. Bilge “sana bunun yanıtını söylerim ama önce bir sınavdan geçmen gerekiyor” demiş . Adam kabul etmiş. Bilge bir çay kaşığı vermiş adamın eline ve içine de silme bir şekilde zeytinyağı doldurmuş.
- Şimdi çık ve bahçede bir tur at, tekrar buraya gel ... Yalnız dikkat et, kaşıktaki zeytinyağı eksilmesin, eğer bir damla eksilirse kaybedersin..
Adam, gözü çay kaşığında, bahçeyi turlayıp gelmiş. Bilge bakmış evet demiş "kaşıkta yağ eksilmemiş, peki bahçe nasıldı?"
Adam şaşkın...
- Ama demiş ben kaşıktan başka bir yere bakmadım ki ...
- Şimdi tekrar bahçeyi dolaşıyorsun, kaşık yine elinde olacak ama bahçeyi inceleyip gel, demiş Bilge...
Adam tekrar bahçeye çıkmış, gördüğü güzelliklerle büyülenmiş, muhteşem bir bahçedeymiş çünkü ... Geri geldiğinde bilge adama "bahçe nasıldı" diye sormuş ... Adam gördüğü güzellikler karşısında büyülendiğini anlatmış. Bilge gülümsemiş "ama kaşıkta hiç yağ kalmamış" demiş ve eklemiş:
- Hayat senin bakışınla anlam kazanır. Ya sadece bir noktayı görürsün, hayatın akıp gider, sen farkına varmazsın... Ya da görebileceğin tüm güzelliklerin tam ortasında hayatı yaşarsın, akıp giden zamanın anlam kazanır ... Hayatının anlamı senin bakışlarında gizli..
.HAYATIN ANLAMI
Eski zamanların birinde bir adam hayatın anlamının ne olduğuna takmış kafayı...
Bulduğu hiçbir yanıt ona yeterli gelmemiş ve başkalarına sormaya karar vermiş.. Ama aldığı yanıtlar da ona yetmemiş. Fakat mutlaka bir yanıtı olmalı diyormuş.. Ve dolaşıp herkese bunu sormaya karar vermiş.. Köy, kasaba, ülke dolaşmış, bu arada zaman da durmuyor tabii ki ...
Tam umudunu yitirmişken bir köyde konuştuğu insanlar ona
-Şu karşı ki dağları görüyor musun, orada yaşlı bir bilge yaşar istersen ona git belki o sana aradığın yanıtı verebilir, demişler.
Çok zorlu bir yolculuk sonunda Bilgenin yaşadığı eve ulaşmış adam. Kapıdan içeri girmiş ve bilgeye hayatın anlamının ne olduğunu sormuş .. Bilge “sana bunun yanıtını söylerim ama önce bir sınavdan geçmen gerekiyor” demiş . Adam kabul etmiş. Bilge bir çay kaşığı vermiş adamın eline ve içine de silme bir şekilde zeytinyağı doldurmuş.
- Şimdi çık ve bahçede bir tur at, tekrar buraya gel ... Yalnız dikkat et, kaşıktaki zeytinyağı eksilmesin, eğer bir damla eksilirse kaybedersin..
Adam, gözü çay kaşığında, bahçeyi turlayıp gelmiş. Bilge bakmış evet demiş "kaşıkta yağ eksilmemiş, peki bahçe nasıldı?" Adam şaşkın...
- Ama demiş ben kaşıktan başka bir yere bakmadım ki ...
- Şimdi tekrar bahçeyi dolaşıyorsun, kaşık yine elinde olacak ama bahçeyi inceleyip gel, demiş Bilge...
Adam tekrar bahçeye çıkmış, gördüğü güzelliklerle büyülenmiş, muhteşem bir bahçedeymiş çünkü ... Geri geldiğinde bilge adama "bahçe nasıldı" diye sormuş ... Adam gördüğü güzellikler karşısında büyülendiğini anlatmış. Bilge gülümsemiş "ama kaşıkta hiç yağ kalmamış" demiş ve eklemiş:
- Hayat senin bakışınla anlam kazanır. Ya sadece bir noktayı görürsün, hayatın akıp gider, sen farkına varmazsın... Ya da görebileceğin tüm güzelliklerin tam ortasında hayatı yaşarsın, akıp giden zamanın anlam kazanır ... Hayatının anlamı senin bakışlarında gizli..
Ben kaşığa bakanlardanım galiba
Çevrimdışı Tolstoyevski
B Grubu
24.726
258.571
3. Sınıf Öğretmeni
# 09 Ara 2014 09:18:10
Öfkelenince neden bağırırız?
Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak
bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş.
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.”
“Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.”
Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: “Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 09 Ara 2014 15:09:51
YUMRUK VE KAFA
Boksör Muhammed Ali (Clay)'in yumruğundaki kuvvet İslâm mütefekkirinin kafasında da tecelli ettiği anda her şey kurtulmuştur. O yumruk ki, bütün kuvvetini Allahtan ve dinden bilir; kendisine denk bir kafayla birleştiği ân, Batılının kırılan çenesine karşılık beynini ezmek imtiyazına da erecek ve ruhlardaki o korkunç küçüklük ukdesi kalkacaktır.
O zaman, bilmem kaçıncı (raund)tan sonra, kan içinde bıraktığı hasmma:
- Söyle bakalım benim adım ne?
Diye tekrarlayıp duran Mehmet Ali'ye eş, İslâm mütefekkiri, altüst edeceği Batı tefekkür sistemine karşı haykıracaktır:
- Söyle bakalım benim adım ne?
O da:
- Nihayet seni gördüm ve anladım! Adın İslâm!.. cevabını vermekten başka çare bulamıyacaktır.
İslâmın kafa zaferi gerçekleşecek olursa meydana çıkacak hakikat karşısında ve galip Doğulu ile mağlûp Batılı arasında muhasebe şöyle olacaktır:
- Söyle, ey, keşifleri içinde boğulan ve demokrasi ve liberalizma, yeni nizam ve faşizma, materyalizma ve komünizma derken, yeni katolisizma adına baş vurmadığı yol bırakmayan Batı adamı! El attığın ne kadar hedef varsa hepsinin birden varamadığı, ulaşamadığı, eremediği gayenin İslâmda olduğunu nihayet anladın mı?
Günün şartlarına göre, sözde aydınlarımızla biz, Batı fikir boksörünün karşısında (nakavt) olmuş yerde yatarken, işte hayalimiz bu kadar büyük ve hakikatimiz böylesine şanlıdır.
Necip Fazıl Kısakürek | Çerçeve 4
Şubat 1967
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 10 Ara 2014 16:41:33
Faizin haram olduğunu öğrenince ne yaptım?
İnebolu Lisesinin yatılı öğrencilerindendim. Rahmetli babam bana öğrencilik hayatımda sadece bir kere harçlık gönderebilmişti. Her hafta acaba bana da para gönderen oldu mu diye bakardım ilan edilen listelere. Devletin yatılı öğrencilere verdiği aylık beş lira harçlık kalem defter gibi zaruri ihtiyaçlarımızı ancak karşılayabiliyordu.
Bu şartlara rağmen elimde biriken beş-altı lira kadar parayı, üç beş kuruş faizi için bankaya yatırmıştım. Bir akşam vaktinde katıldığım bir sohbette bir muhterem zat, faiz haramdır dedi ve o söz yüreğime balyoz gibi çarptı. Faiz haram mı? Ben paramı bankaya yatırarak haram mı işledim. Dehşete kapıldım.
Ertesi sabah bankaya koştum, paramı çektim ve faizini bankada bırakıp hesabımın kapatılmasını istedim. Banka müdürü çağırıp yarım saat faizini de kabul etmem için ısrar etti. Sonunda pes ettiler, paramı verdiler, cüzdanı yırttılar. Hamd olsun büyük bir sevinçle oradan çıktım ve o günden beri şükürler olsun bir daha asla faizli bankaya vadeli para yatırmadım. Vadesiz bile olsa faizli bankada para tutmamaya elimden geldiğince çabalıyorum. Mevcut ekonomik düzende hiç bulaşmamak çok zor olsa da kendi adıma elimden geleni yapıyorum. Param olur da bir yerde tutmam gerekirse, faizsiz finans kurumlarını kullanıyorum.
Peki ne oldu? Aç mı kaldım? Geçinemedim mi? Muhtaç mı oldum. Şükürler olsun ki Allah o şartlarıma rağmen beni asla muhtaç etmedi. Ufak tefek öğrenci bileti, harçlık vs. borç aldığım verdiğim zamanlarım oldu, ama asla ciddi borçlanmadım ve muhtaç olmadım. Faizden uzak durmanın ve tam iktisadın gerçek bir özgürlük, zenginlik ve huzur vesilesi olduğuna tanıklardan biri benim.
Ey Müslümanlar! Bugün bir haberde gördüm, faizli bankalara esas para yatıranlar dindarlar imiş diye. Yüreğim yandı. Ağlamak istiyorum üzüntüden. Acilen tedbir alıp kendini kurtarmak isteyen sistemi sorgulanmakla oyalanmasın, seçeneklerden hangisini seçtiğine baksın. Cenabı Allaha saygımızı sorgulayalım! Faizciliği Allaha savaş açmak olarak tarif ediyor, kesin olarak yasak ediyor yüce Kitabımız! Muhammed Bozdağ
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 11 Ara 2014 16:31:32
Şeytanın Arkadaşlığı | Bir Kıssa Bin Hisse
Eski zamanlarda Arabistan’da bir yolcu (Müslüman) tek başına çölde seyahat ediyormuş.Şeytan bu adamı kandırmak için insan kılığına girer ve adamın karşısına çıkar.
Şeytan:
-”Meraba arkadaş görüyorum ki tek başına yolculuk ediyorsun istersen sana yolculuğun boyunca arkadaşlık ederim.Benim de yolum senin gittiğin yeredir” der.
Adam çok sevinir:
-”Tabi” der hemen kabul eder.İnsan kılığındaki Şeytanın arkadaşlığıyla giderken öğlen olur.İkindi olur Akşam olur sonunda gece olur.
Şeytan:
-”Ben senle arkadaşlık etmek istemiyorum” der.
Adam:
-”Ne oldu bir kusurum mu oldu ki ben sana ne yaptım da arkadaşlık etmezsin bana” der.
Şeytan cevap verir:
-”Daha ne olacak ki ben sabahtan beri takip ediyorum sen hiçbir vakitte namaz kılmadın.Oysaki ben insan kılığında şeytanım seni kandırmak için senle arkadaşlık ediyordum. Baktım ki kandırmama gerek yok. Ben ALLAH’a bir kere secde etmedim isyan ettim ALLAH beni sonsuza dek lanetledi. Sen ise beş vaktin hiç birinde ALLAH’a secde etmedin yani günde beş kere ALLAH’a secde etmeyerek karşı geliyorsun. Ben senin yanında bir kez daha lanetlenirim diye ALLAH’tan korkarım seninle arkadaşlık etmekten vazgeçiyorum. Senin durumun benden de kötü.
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 11 Ara 2014 22:43:04
Cebrail aleyhisselam, 2 rekât namaz kılmış, bu 2 rekât namazı
kılması tam 4 bin ahiret senesi sürmüş.
Sonra, (Yâ Rabbi, kâinat yaratıldığından
beri acaba böyle namaz kılan başka bir kulun var mı?) demiş.
Allahü teâlâ buyurmuş ki:
- Ahir zamanda gelecek olan Ümmet-i Muhammed’den, Habibimin ümmetinden
bir kulum, 2 rekât namaz kılacak, hatayla, kazayla, her türlü düşüncelerle ve kaç rekât kıldığını bilmeyerek kılacak.
Onların birkaç dakikada kıldığı 2 rekât namaz, senin 4000 senede kıldığın
namazdan daha makbul olacak.
- Yâ Rabbi, neden onların namazları bu
kadar kıymetli olacak?
- Çünkü onlar, düşmanımı yıkarak huzuruma gelecekler.
Sende düşman yok ki!
Dünya sevgisinden uzaklaşacaklar, nefislerinin şerrinden kurtulmaya çalışacaklar, şeytanın
vesvesesine aldanmayıp, Allahü ekber diyecekler."
İmam-ı Gazzali Hazretleri
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 11 Ara 2014 22:47:45
İBLİSİN HASTALIĞI
“İblis, önceleri melekler arasında büyük tanınmış, kendini üstün görmeye alışmıştı. Bu alışkanlığı yüzünden şımardı ve Allâh’ın emrinin azamet ve haşmetinin farkına varmadı; Âdem -’ı hakîr, aşağı gördü. Böylece aşağıların aşağısı bir âkıbete dûçâr oldu…”
Cenâb-ı Hak, iblise; “Âdem’e secde et!” dedi. O ise, kibrinden ötürü, Allâh’ın verdiği akılla, Allâh’a karşı cidâle girişti. “Ben ondan üstünüm, ben ateşten yaratıldım, o ise topraktan yaratıldı.” gibi anlamsız itirazlarda bulundu.
Hâlbuki; Allah Teâlâ ona; “Secde et!” demişti;
“Sen mi üstünsün, insan mı üstün?” diye sormamıştı.
“Ateş mi üstün toprak mı üstün?” diye de sormamıştı.
İblis; itaatsizliğinden sonra tevbe etmek, pişman olmak yerine, ahmakça gururu sebebiyle inatla suçunu müdafaa etme yolunu tuttu. Gazab-ı ilâhîye ve sonsuz cehenneme bu kibir sebebiyle dûçâr oldu.
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 11 Ara 2014 22:50:08
KİBİRLİ FARE
Küçük bir fare kocaman bir devenin yularını kapmış, eline almış, kibir ve gururla kurula kurula gidiyordu. Deve; uysal tabiatı sebebiyle, onunla yol alıp giderken fare, kendi küçüklüğünü göremeden;
“–Meğer ben ne müthiş bir pehlivanmışım, develeri sürükleyebilecek bir yiğitmişim!” diye böbürleniyordu.
Gide gide bir nehrin kenarına geldiler. Nehri gören fare, kibrinin şaşkınlığı içinde donup kaldı. Onun kibrinin farkında olan deve ise, mânidâr bir şekilde;
“–Ey dağda, ovada bana arkadaşlık eden! Neden durakladın? Haydi, yiğitçe nehrin içine gir. Sen benim kılavuzum değil misin? Yol ortasında böyle şaşırıp kalmak, sana yaraşır mı?” dedi.
Mahcup düşen fare, kekeleyerek şöyle cevap verdi:
“–Arkadaş! Bu su pek büyük, pek derin bir su; boğulurum diye korkuyorum.”
Deve suyun içine girip;
“–Ey kör fare! Su diz boyu imiş, korkmana gerek yok!” dedi.
Fare çaresiz ve mahcup itirafına devam etti:
“–Ey hünerli deve! Nehir sana göre karınca, bize göre de ejderhâ gibidir. Çünkü dizden dize fark vardır. Benimki gibi yüz tane dizi üst üste koysak, ancak senin bir dizin eder.”
Bunun üzerine akıllı deve, fareye şu nasihatte bulundu:
“–Öyleyse, gurur ve kibre kapılıp bir daha terbiyesizlik etmeye kalkma; haddini bil! Bu yaptığını hoş görmeme aldanıp şımarma; çünkü Allah, şımaranları sevmez!..
Var git; sen, kendin gibi farelerle boy ölçüş!”
Artık, iyiden iyiye gerçeği anlayıp utanmış bulunan fare;
“–Tevbe ettim, pişman oldum. Allah için olsun şu öldürücü, şu boğucu sudan beni geçir!” diye yalvardı.
Böylece deve, yine merhamet edip ona acıdı da:
“–Haydi! Sıçra da hörgücümün üstüne çık, otur! Bu sudan geçmek veya başkalarını geçirmek benim işimdir. Zira vazifem, senin gibi yüz binlerce âcize hizmetten ibarettir.” dedi ve fareyi nehrin öbür tarafına geçirdi.
-Mesnevi 'den alıntı -
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 11 Ara 2014 23:01:33
Tık, tık, tık…
- Kim o?
- Hazırlan gidiyoruz.
- Sen kimsin? Nereye gidiyoruz?
- Sıran geldi. Gerçek evine gidiyoruz.
- Gerçek ev mi? Sen! Yoksa!
- Evet. Hadi gidelim.
– Dur bir dakika..bir sürü yarım işim var.
- İş yarım kalmaz. Birileri tamamlar. Oyalanma artık.
- Çocuklar, onlar daha çok küçük, bari vedalaşsaydım.
- Sen olmadan da büyürler, hadi bekliyorlar.
- Bekliyorlar mı? Onlar da kim?
- Gidince görürsün.
- Anladım. Anladım ama kalbini kırıp, gönlünü alamadıklarım, iyiliğini görüp, karşılık veremediklerim var. Anlayacağın borçlu gitmek istemiyorum.
- Bunu zamanında düşünseydin!
- Zamanında mı? İyi de ben daha zamanım var sanıyordum.
- Hepiniz aynısınız.. Zaman dediğin, içinde bulunduğun an..
Bunun ötesi yok.
- Keşke, keşke….
- Devam etme. Bugünü yaşarken hep yarın var gibi davrandın. Üstündeki üniformanın sorumlulukları var..
Yerine getirmedin...
Bu sana bir uyarıydı. Şimdi gitmiyoruz… Ama her an gidebiliriz..
Bir daha geldiğimde önünde umut, arkanda pişmanlık olmasın!..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Ara 2014 15:36:15
“Sinirlerim mahvoldu bu konuşmanın gerginliğinden…
-Kocam on senedir kumar hastası. İddiadan başla her türlüsü var. On yıldır bir trilyon para gitti. Her şeyimiz gitti ve herkese borçluyuz. Her tarafımız düşman, korkuyorum. Ana-babasına söyledim, akrabalar biliyor. Defalarca söz verdi bize, bir daha asla yapmayacağım diye dinine imanına yeminler etti. Fakat vazgeçmiyor, bırakamıyor. Çok çaresizim. Çocuklarım için sabrediyorum. Yuvayı yıkmak istemiyorum. Başka ne yapabilirim?
-Şimdi bunları yazan kadın sabır mı etmiş oluyor? Bu yaptığı Allah’a isyana payandalık etmek mi yoksa Allah’ın emrettiği hakta sebat mı? Eften püften geçimsizlik meseleleriyle pisipisine boşanıyor insanlar! Esas böyle büyük felaketlerde boğulmaktan çoluk çocuğunu kurtarmak için batmış gemiyi terk etmek gerekmiyor mu? Besbelli ki bu şeytan esaretinin sonu cinnet, cinayet ve cehennem olacak. Niye payanda oluyorsun? Bu kadar mücadele yetmez mi? Artık o pisliği bırakmayacağını anlamadın mı? Şeytana kulluk edilen ve meleklerin lanetlediği eve yuva denir mi? Birçoğunun başına gelene benzer şekilde, kumar borcu karşılığında senin canın ve hatta namusun satılığa çıkacak mı bilmiyorsun. Kendini kurban ettin kötülüklere o ilişkiyi cesaret gösterip bitirmeyerek. Pekala, çocuklarını niye kurban ediyorsun?
Al sana tehlikenin büyüklüğünü anlamana yardım edecek binlerce ibretten birisi: “Akşehir’de nokta nokta… kumar oynadığı üç meslektaşını geçirdiği cinnet sonucu oyun masasında öldürdü, birini de yaraladı. Daha sonra evine gitti ve tartıştığı eşini ve çocuğunu da ağır yaraladıktan sonra intihar etti.” Böyle oluyor: Çünkü Allah’ın ve meleklerin laneti kumar oynayanların üzerindedir ve derhal tövbe etmezlerse cehenneme böyle yuvarlanacaklar. Dr. Muhammed Bozdağ
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Ara 2014 15:44:58
Bir gün Peygamber efendimiz Cebrail aleyhisselama Cehennemi sordu.
Cebrail aleyhisselam da uzun uzun Cehennemi anlatti. Peygamber efendimiz anlatilanlara dayanamayip bayildi. Ayildiginda buyurdu ki:
- Ey Cebrail, böyle siddetli, felaket yere benim ümmetim girecek mi?
- Evet. Ümmetinin büyük günah isliyenleri Cehenneme girecektir.
Bunun üzerine Peygamber efendimiz cok agladi. Cebrail aleyhisselam da agladi. Sonra odasina cekildi. Sadece namaz icin disari cikiyor bunun disinda kimseyle görüsmüyordu.
Peygamber efendimizin disari cikmayisinin ücüncü günü hazreti Ebu Bekir kapusunun önüne gelerek.
- Resullulahi görmek mümkün mü? diye seslendi. Fakat, icerden bir cevap gelmeyince agliyarak kapidan ayrildi.
Sonra hazret-i Ömer gelip, ayni sekilde söyledi. Ona da cevap gelmeyince agliyarak oradan ayrildi.
Sonra Selman-i Farisi hazretleri geldi. Ona da bir cevap verilmeyince, agliyarak hazret-i Alinin evine gidip durumu anlatti. Hazret-i Fatima hemen hane-i saadete kostu.
- Ey Allahin Resulü ben kiziniz Fatima, dedi.
Peygamber efendimiz o anda secdeye kapanmis ümmeti icin agliyordu.
Hazreti Fatima, kapi acilip iceri girince babasinin aglamaktan yüzünün sarardigini, avurtlarinin cökmüs oldugunu gördü.
- Babacigim size böyle ne oldu? diye sordu.
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
- Ey Fatima, bana Cebrail gelip Cehennemi, tabakalarini anlatti. Ümmetimden büyük günah isliyenlerin Cehenneme atilacagini bildirdi, iste beni aglatan kederlendiren budur.
Sonra Hazreti Fatima, ümmetinden günah isliyenlerin Cehenneme nasil gireceklerini sordu. Peygamber efendimiz söyle anlatti:
- Günahkarlar tutulup Cehenneme götürülürken, "Ya Muhammed" "Ya Muhammed" diye bagirarak giderler. Fakat, Cehenneme yaklasip Cehennem meleklerini görünce, bunu unuturlar.
Melekler:
- Sizler kimlersiniz, diye sorduklarinda
- Biz, kendilerine Kuran inmis olanlardan ve Ramazanda oruc tutanlardaniz, derler.
Melekler de:
- Kurani kerim Muhammed aleyhisselamin ümmetine inmistir, derler.
Bunun üzerine Peygamber efendimizin ismini hatirlayip
- Bizler Muhammed aleyhisselam ümmetindeniz, derler.
Melekler de:
- Kurani kerimdeki Allahü tealaya asi olan kimselerin hallerini bildiren ayetlerden haberiniz yok muydu? diye sorar.
Onlar da:
- Vardi fakat gaflete geldik, Seytana uyduk, derler.
Hallerine cok üzülürler. Meleklerden izin isteyip hallerine uzun zaman aglarlar. Gözyaslari kalmaz, gözlerinden kan akmaya baslar.
Sonra melekler onlara derler ki:
- Bu aglamaniz bosunadir. Eger dünyada böyle aglasaydiniz faydasi olurdu. Dünyada iken Allah korkusu ile aglasaydiniz simdi burada aglamazdiniz.
Sonra meleklere emir gelir:
- Atin onlari Cehenneme..!!
Bu konudaki hadisine bir göz atalim:Efendimiz buyuruyor;"BENIM (MIRAÇTA)GÖRDÜGÜMÜ GÖRMÜS OLSAYDINIZ AZ GÜLER,ÇOK AGLARDINIZ."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Ara 2014 16:12:52
ÖLÜM VAR EY ÖMER..!
Adaleti ve gücüyle nam salan Hz.Ömer (r.a) işsiz bir adamı çağırır. “Sana iş veriyorum” der.
Adam çekinerek ne yapacağını sorduğunda, her sabah kapısına gelip vurarak; “Ölüm var ey Ömer, ölüm var!” diye bağırmasını, kendisine ölümü hatırlatmasını ister.
Ertesi sabah adam gelip “Ölüm var ey Ömer!” diye bağırınca çıkıp bir altın öder.
Ondan sonra da bu sahne her sabah tekrarlanır.
Çevredekiler çok geçmeden bu durumu farkedip, olup biteni şaşkınlık ve merakla izlemeye başlarlar.
Ama hiç kimse Hz. Ömer'e (r.a) ne olup bittiğini soramaz.
Adamcağız her sabah iki cümlesini söyler, bir altınını alıp gider.
En sonunda, biri dayanamayıp sorar:
“Ya Ömer! Bu adam her sabah kapında bekliyor, dışarıya çıktığında sana bir cümle söylüyor ve sen de ona her sabah bir altın veriyorsun, çok değil mi?“
Hz. Ömer (r.a); “hayır” diye cevap verir. “Çok değil, çünkü onun söylediği şey benim o günkü kararlarım ve bilgilerim içinde en önemlisidir.”
Aradan aylar geçer, bir sabah adam yine kapısında beklemekteyken, Hz. Ömer (r.a) dışarı çıkar fakat adamı konuşmadan durdurur:
“Al bu bir altını ve git, bundan sonra gelmene gerek yok.”
Adam böylesine kolay bir işten iyi para kazanmaya alışmıştır, sormadan edemez:
“Neden?”
“Çünkü” der Hz. Ömer (r.a); “bu sabah aynada sakalımda ak bir tel gördüm. Ben her sabah çoğalan ak telleri gördükçe, o sözü kendi kendime hatırlayacağım.”
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 12 Ara 2014 16:22:34
Azîz Mahmûd Hüdâyî bir gün, Sultan Ahmed Hanla sarayda sohbet ediyordu. Bir ara abdest tâzelemek istedi. İbrik ve leğen getirdiler. Pâdişâh hocasına hürmeten ibriği eline aldı ve abdest suyunu döktü. Sultan Ahmed Hanın annesi de kafes arkasında havluyu hazırlamıştı. Vâlide Sultan kalbinden; "Azîz Mahmûd Hüdâyî'nin bir kerâmetini görseydim." diye geçirmişti. Bunun üzerine Mahmûd Hüdâyî, Vâlide Sultan'ın gönlünden geçenleri anlayarak; "Hayret! Bâzıları bizim kerâmetimizi görmek isterler, Halîfe-i rûy-i zemîn'in elimize su döküp, muhterem vâlidelerinin havlu hazırlamasından daha büyük kerâmet mi olur?" buyurdu.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 12 Ara 2014 17:30:53
Gözleri Görmeyen Çocuk
Bir gün hz.Ali R.a camiye giderken bir gurup çocuğun oyun oynayıp oraya buraya koşturduğunu görür. Yanlarına yaklaşıp onları hayranlıkla izlemeye koyulur. Tam bu sırada içlrinden birinin bir taşın üstünde oturmuş öylece hareketsiz düşünceli bir şekilde beklediğinini fark eder .Yanına sokulup ‘sen neden arkadaşlarına katılıp onlarla oynamıyorsun bak ne güzel eğleniyorlar’ deyice çocuk ‘Benim gözlerim görmüyorki’ der hz Ali r.a ya . bunun üzerine Hz Alİ R.a ellerini açıp ‘Yüce rabbim bu çocuğun günahı nedirki arkadaşları gülüp oynarken bu sabii böyle burada oturur bekler ‘ der. Hikaye bu ya Allah tarafından şöyle bir vahi gelir ” O çocuğun öyle olması gerekliydi” Fakat yüce insan Hz Ali R.a Allaha yalvarır ‘ Bu çocuğun gözlerini aç oda yaşıtları gibi oynayıp mutlu olsun yüce rabbim^’ der . Yüce Allah bu yakarışı kabul eyler ve o an çocuğun gözlerini açar. Gözleri bir anda açılan çocuk ilk olarak yerden aldığı taşı Hz Aliye atıp onu kovalamaya başlar . Bunu gören diğer çocuklarda tıpkı o çocuk gibi taş alıp onlada atmaya başlar yüce insana . Hz Ali bunu görünce tekrardan Allaha ellerini açıp ”sen ne eylersen güzel eylersin senin hikmetinden sual olmaz ya Rabbim der”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 13 Ara 2014 09:22:22
Evsizler Evi ve Evsizler Dayanışması Gönüllülerimizden
Ayça Yalçıner'in hepimizi bir çok yönden etkileyecek duygularını dikkatinize sunuyoruz...lütfen okuyun ve düşünün..
"Çocuklar en büyük öğretmenlerdir. Senin için neyin daha önemli olduğu konusunda bir kargaşa yaşadığın zaman dönüp çocuklara bakman yeterlidir. Yetişkinler için genellikle çok para kazanmak, istediği gibi bir eve, arabaya sahip olmak önemlidir. O işe, eve, arabaya sahip olunca da gözlerini daha fazlasına dikerler. Daha büyük bir eve sahip olunca, o pozisyona terfi edince, bir üst model arabaya sahip olunca kesin mutlu olacaklarını düşünürler. Bütün bunlara sahip olunca heyecan bir süre devam eder sonra yine bekledikleri gibi mutlu olmazlar. Bir kaç hafta sonra yine çıta yükselir artık daha fazlasına ihtiyaçları vardır. Aslında durup bir düşününce mutluluğun yolu bu olsaydı bütün zenginler mutlu, hayattan keyif alan insanlar olurdu diye bir sonuç çıkması gerekirdi. Ama öyle olmadığını görüyoruz.
Geçenlerde Esenler otogarın yanında muşambadan bir barakada yaşamaya çalışan Suriyeli ailelere yardım götürdük. Bir insan, özellikle küçük bir çocuk için çok zor şartlarda yaşam mücadelesi veriyorlardı. Çocuklar dikkatimi çekti. Üstü başı kirli, ayakları çamur içinde, düzgün beslenemeyen bu çocukların yüzünde hep bir gülümseme vardı. Birbirleriyle şakalaşıp oyun oynuyorlardı. O zaman düşündüm, para pul ev değil nedir onları bu kadar mutlu eden diye...
İki gün önce gezi parkta kalan bir baba kızın haberi geldi. Evsizlere çorba dağıtan arkadaşım, kardeşim İbrahim "Abla mesele mühim bir arar mısın?" diye mesaj atınca konuya ben de dahil olmuş oldum.
Ertesi gün ziyarete gittim baba kızı, gecenin o saati bulup yerleştirdiğimiz hostelde.
Hikaye uzun... Kendisi yetiştirme yurdunda büyümüş bir babanın kızını yanında büyütmek için sekiz yıldır neler yaptığını dinledim. "Annesi gitti kırk günlükken... Ben baktım. Devlet benden iyi şartlar sağlar belki ama benim ona verdiğim GÜVEN duygusunu veremez."
Güven...
O zaman anladım Suriyeli çocukların, bu küçük kızın sokakta kalmalarına rağmen neden bu şekilde gülümseyebildiklerini. Hepsinin yanında onları seven biri vardı. Belki koşulsuz belki koşulsuza yakın bir sevgiyle besleniyorlardı.
Sevgiden uzaklaştıkça GÜVENSİZLEŞEN, sırf o yüzden, birazcık daha fazla güvende hissettmek için daha çok para, mal, mülk, mevki peşinde koşan yetişkinlerin durumunu anladım.
Her yetişkin bir zamanlar çocuk olduğuna göre aslında bizler her zaman o tadını bildiğimiz ama artık hissedemediğimiz duygunun peşinde olabiliriz diye düşünüyorum. Yolu şaşırmışız sadece...
Sen de hala terfi etmeliyim, ne pahasına olursa olsun daha çok para kazanmalıyım, para kazanmak zorundayım diye düşünüp mutsuz bir yaşam sürüyorsan;
Git bir kedinin başını okşa,
Bir çocuğa gülümse,
Zor durumda birine yardım et
Sevgi karşındakine verdikçe çığ gibi büyür ve sana geri gelir.
Senin için yol hangisiyse o yolla birine sevildiğini hissettir. O zaman sen de içinde sevgiyi hissetmeye başlayacaksın. Sevgiyi hissettikçe kendini "GÜVEN"de hissedeceksin. İşte o zaman bütün -meli, -malılardan kurtulup yaptığın her şeyi zevkle yapmaya başlayacaksın. Tıpkı bir çocuk gibi...
.Hazreti Ali (kerremallahü vechehu) hurma bahçesinde akşama kadar çalışmış, akşam da devesinin üzerine bir çuval hurma yükleyerek evinin yolunu tutmuştu.
Devenin yuları yardımcısı Kamber’in elinde kendisi de önde gidiyordu. Medine’nin içine girdiklerinde yolun kenarından bir ses geldi. Yoksulun biri elini açmış sızlanıyordu:
- Ne olur Allah rızası için!… diyordu.
İşte bu sırada sesi duyan Hazreti Ali (ra) ile arkadan deveyi getiren Kamber arasında şu konuşma geçiyor. Hazreti İmam soruyor:
- Kamber ne istiyor bu yoksul?
- Hurma istiyor Efendim!
- Ver öyleyse!…
- Hurma çuvalda Efendim!
- Çuvalla ver öyle ise!…
- Çuval da devenin üzerinde!…
- Deveyle ver öyle ise!…
Emri yerine getiren Kamber der ki:
- Devenin ipi de benim elimde, demekten korktum. Çünkü beni de deveyle birlikte yoksula vermekte tereddüt etmeyebilirdi.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Ara 2014 10:27:14
Hz. Ali bir gün mescide geldi.Mescidin kapısında bir adam duruyordu. Hz. Ali, bu adamdan, kendisi mescitten çıkana kadar bineğini beklemesini istedi. Hz. Ali mescide girdikten sonra,adam hayvanın yularını alıp kaçtı. Hayvanı orada başıboş bırakıverdi.
Hz. Ali mescitten çıkarkan elindeiki dirhem para vardı. Adamı yaptığı yardımdan dolayı ödüllendirmek istiyordu. Fakat birde ne görsün; hayvancağız tek başına, hem de yuları çalınmış olarak kapıda bekliyor. Yapacak bir şey yoktu.
Hz. Ali evine döndü. Daha sonra, yanında çalışan çocuğu yeni bir yular alması için çarşıya gönderdi. Çoçuk iki dirheme bir yular aldı. Hz. Ali yuları görünce şaşırdı.Bu yular, çalınan yular değil miydi? Hırsız onu çoçuğa iki dirheme satmıştı.
Bunu gören Hz. Ali şöyle dedi:
“İNSAN, SABRETMEMEKLE SADECE, HELAL OLAN RIZKINI HARAMA ÇEVİRİR. ASLA KENDİSİNE EDİNİLEN RIZKI ARTTIRAMAZ.''
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Ara 2014 15:52:59
''Mendil alır mısın abi?'' dedi, kirli ama güzel yüzüyle.
''Yok'' dedim, ''Sağ ol, sağ ol, benim var''
''Olsun sonra kullanırsın'' dedi titrek sesiyle.
''Peki'' dedim, ''Ver bir tane''
Uzattım parayı, sevindi. ''Mendil kalsın'' dedim, gücendi.
''Olmaz öyle şey, ben dilenci değilim''
''Peki'' dedim, ''Peki, kızma''
Aldım mendili elinden sordum: ''Adın ne senin?''
''Murat'' dedi, ''Murat ama arkadaşlar 'ince', der zayıfım ya hani.''
''Annen, baban yok mu senin?''
''Bilmem, vardır herhalde. Hiç görmedim ki.''
''Peki nerede yaşıyorsun sen? '' dedim.
''Her yerde'' dedi, hem de gülerek...
''Nasıl yani her yerde?''
''Öyle sınırlamıyorum kendimi sizler gibi'' dedi ve patlattı kahkahayı.Haksız da sayılmazdı hani...
''Kimden alıyorsun sen bu mendilleri?''
''Sakallı mehmet amcadan''
''Kaçtan veriyor sana tanesini?''
''İkiyüzelli';den''
''Peki sen ne kazanıyorsun mendil başına?''
''Ee!.. İkiyüzelliii''
''Ne yani hiç para almıyor mu Mehmet amcan senden?'' diye sordum şaşkınlıkla.
Biraz kızgın baktı yüzüme: ''Siz hep böylesiniz zaten, karşılıksız iyilikten anlamazsınız.''
''Niye ki?'' dedim, anlattı:
''Bir keresinde bir abla ağlıyordu, 'Abla mendil alır mısın? diye sordum, 'defol!...' diye bağırdı bana. Oysa, oysa vallahi satmayacaktım ben ona, gözyaşlarını silsin diye vermiştim mendili. Anlamadı... Ama ben yine de gizlice koydum çantasına.''
''Peki'' dedim, ''Ben bir yıllık mendil ihtiyacımı alsam senden, bir seferde, topluca yani olur mu?''
''Olmaz'' dedi kafasını iki yana sallayarak.''Olmaz!...O zaman benim bütün günlerimi satın alırsın. Satılık olanlar sadece mendiller abi. Günlerimi bırak, bana kalsın...''
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Ara 2014 16:06:24
ALLAH İÇİN SEVDİĞİNDEN VAZGEÇMEK:
____LÜTFEN OKUYALIM____
İki genç birbirlerini çok seviyorlardı ,
Ama bu bildiğimiz sevgiler gibi değildi.
Onların sevgisi rıza eksenli bir sevgiydi bir araya gelseler ,
Birbirlerine Hak'kı anlatır ve tavsiye ederlerdi.
Birbirlerine öğretmen oldular .
3 yıl kadar süre zarfında bir kez bile aralarında öf dahi denecek bir olay geçmedi...
Bu arada bir araya gelmeleri de sadece ve sadece 3 veya 4 kezdi.
Çünkü ;
Biliyorlardi ki;
Kadınla Erkek bire bir yanlız kaldıkları zaman yanlarında 3.kişi şeytandı.
Arkadaşları ile dışarı çıktıklarında bir bir yüzlerine dahi bakamazlardı.
Onlar konuşmazdı çoğu zaman ama kalpleri ber nedense birbirini anlardı...
Sonunda karar verdiler.
Allah' ın inayeti ailelerinin de izni olursa bu duyguyu evlilik ile birleştireceklerdi.
O akşam erkek ailesine açacaktı konuyu ve açtıda.
Kız merak etmiş ve mesaj çekmişti erkek yarın konuşuruz demişti.
Ve yarın oldu, bir araya geldiler.
Erkeğin yüzünden düşen bin parçaydı ve dokunsan ağlayacak gibiydi.
Kızda ise her zaman ki; o hoş tebessümü vardı.
Erkek bir türlü söyleyemiyordu.
Bir süre sustular sadece.
Kız anlamıştı aslında ve konuyu o açtı...
Ne olursa olsun ben seni Allah rızası için çok seviyorum ,
Ve ben seni bu dünya için istemedim ki sadece,
Biz dünyaya talip insanlar değiliz değil mi?
Erkek ne diyeceğini bilemedi yutkundu.
Sonra gözlerinden yaşlar düşmeye başladı.
Çok uğraştım ama annem istemiyor dedi.
Kız o tebessüm çehresi ile baktı bir süre erkeğe ve sonra;
Eğer annen bu şekilde düşünüyorsa ben zaten seni istemem.
O zaman değil mi ki Rabbim rızası Ana Baba rızasından geçer.
Biz bu yola rıza için çıktık.
Şimdi nasıl çiğneyip büyükleri, vazgeçebiliriz ukbadan ?
Sakın üzülme bak ben üzülmüyorum ve seni çok seviyorum.
Annenede kızmıyorum asla,
Çünkü herşeyde bir hayır vardır, biz bilemeyiz.
İman etmek güzelliklere iman edip musibet anında isyan etmek değildir ki..
Seni karşıma çıkarana ve bu duyguları yaşatana hamdolsun.
Sen bana öğretmen oldun, Rahman' a giden yolda bir basamaktın hep bana dedi.
Ve gözlerine dolan yaşlar yanağını ıslatmaya başladı.
Karşılıklı bilemedikleri anlamadıkları bir duyguyla birbirlerine baktılar ve ağladılar öylece bir süre..
Suskunluğu yine kızın o tebessüm çehresiyle bakan buğulu gözleri bozdu..
Seni sevdiğimi biliyorsun sende beni seviyorsun bende bunu biliyorum.
Bunu bilmek bile bana yeter.
Ayrıca sevgi sadece kavuşmak değil ki,
Yada sevda sadece yanında olunca yaşanmaz ki.
O zaman o sevda olmaz ,çıkar ilişkisi olur.
Ben seni yanımda olmadığında da seviyorum ve seveceğim inşaAllah.
Hep yalvardım Yaradana ,
RABBİM !
Dünya için istemiyorum onu rızan ne ise bize onu göster.
Ben ahirete sevdalıyım ve asıl kavuşmalar ordadır.
Onuda bana orda ver dedim, hep.
Galiba dualarım kabul oldu ne dersin?
Dünyada yaşasak yaşasak seninle 50 yıl yaşarız.
Ya sonrası fani ye değil Baki ye bizim sevdamız.dedi ve sustu.
Gözyaşları almış gidiyordu.
Erkeğin gözleri kıpkırmızı oldu ve sadece.
"Seni çok seviyorum ve seveceğim" oldu.
Kalktılar masadan gözlerindeki yaşlarını sildiler,
Ve hoşçakak demeden yollarına gittiler.
Hala kalpleri ne hisseder bilinmez ama böyle bir sevda bitmez...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Ara 2014 22:23:05
Adam, telaşlı, öfkeli bir halde hanımına bağırıp, çağırıyordu. Babalarının sesini duyan iki çocuk ise yataklarından kalkıp salona gelmişti. Babalarının öfkesini görünce, korkmuş, sinmiş halde birer koltukta sessizce oturup kalmıştı. Adam, çocuklara, hanımın üzüntüsüne aldırmadan söylenip duruyordu:
-Söyledim değil mi, söyledim. Bu gün toplantı olduğunu, açık mavi gömleği ütülemeni söyledim. “Kahverengi gömlekle gidiversen nolur! muş. Bugün sunum yapacağım, karamsar bir görüntü mü vereyim, dinleyenlerin içi kararsın, bu da projeye verecekleri oyu etkilesin! Bunu mu istiyorsun?
-Tamam bey, bitti işte.
Adam açık mavi gömleği hışımla aldı;
-Bitti, tabi bitti ama ben geç kaldıktan sonra bitmiş neye yarar.
Hanımı çocukların korkmuş yüzlerine baktıktan sonra, yine eşini sakinleştirmeye çabaladı;
-Dün bundan da geç çıkmıştın, vakit var, yetişirsin.
-Anlamıyor ki, anlamıyor ki. Bu gün sunumu ben yapacağım. Herkesten önce gitmeliyim ki, gelecek önemli konuklara ‘Hoş geldin’ demeliyim.
Adam bir sürü söz daha söylenerek, bağırarak çıktı, arabasını çalıştırıp uzaklaştı. Hanımı, direksiyon başında da öfke saçan eşinin halinden endişelendi, “Bir kaza yapmasa bari”.. Eşi uzaklaşınca, çocuklarının yanına gidip sarıldı, rahatlatmaya çalıştı.
-Madem erkenden kalktınız, hemen size sultanlara layık bir kahvaltı hazırlayıp getireceğim.
Mutfağa geçti, zihnindeki huzursuzluğu dağıtmak için hemen neşeli müzikler çalan bir radyoyu açtı. Ocağa haşlamak için yumurta koydu, cezvede süt ısıtmaya başladı. Masaya zeytin, peynir, reçel koymayı da ihmal etmedi. Biraz sonra çocuklarına seslendi
-Kahvaltınız hazııır!
Çocuklar kahvaltıya otururken, radyoda müziğin birden kesilmesi dikkatini çekti.Son dakika haberi anonsuyla, radyonun sesini biraz daha açtı. Radyo’da zincirleme bir kaza haberi vardı. Ayrıntılarla biraz sonra birlikte olacağız demişti spiker ama kazanın yerini söylediği andan itibaren o sandalyesine yığılıp kalmıştı. Spikerin bahsettiği kaza yeri, kocasının her gün işe giderken geçtiği dörtlü kavşaktı. Eşinin bu kavşaktaki trafikten şikayetçi olduğunu, her sabah yoğun bir trafik olduğunu söyleyişi aklına geldi. “Geç kaldım diye acele edip acaba o da” Aklına gelen düşünce içini daha da yaktı, hemen ayağa kalktı.
-Çocuklar, unutmayın ocağa yaklaşmak yasak. Kahvaltınızı yapıp salona geçin, oynayın. Benim acil bir yere uğramam gerek, kapıyı da kimseye açmayın tamam mı?
Sokağa çıkmak için üzerine bir şeyler aldı, cebine de bir taksi parası aldı. Kapıya yöneldiğinde kocasının bu kazada ölmüş olabileceği endişesiyle kabaran yüreğine daha fazla dayanamayıp, ağlamaya başlamıştı. Gözyaşlarını çocukları görmesin diye, açık olan mutfak kapısına sırtını dönmeye özen gösteriyordu. İçindeki acının kocasının ölmüş olma ihtimali kadar, giderken kendisini kırması ve çocuklarının önünde bağırıp çağırmasından da kaynaklandığını anladı. Oysa her zaman böyle öfkeli değildi.
-Eğer ölürse, çocuklarım babalarını, son gördükleri haliyle mi hatırlayacak? Kalp kıran, öfkeli bir baba olarak mı kalacak akıllarında?
Kapıdan çıkarken, çocuklarına bir kez daha seslenecekti ama artık akan gözyaşları saklanamayacak haldeydi. Hemen kapıyı açıp dışarı çıkmak için hamle yaptı ama karşısında kapıya doğru adım atmakta olan kocası vardı. Adam, bir an karısının ıslak yanaklarına baktı; “Haberleri mi dinledin?” diye sordu. Hanımı, konuşamadan sadece başıyla onayladı. Adam, önce sarıldı, sonra eşinin yanaklarını sildi. Hanımı zorlukla sordu;
-Hani önemli bir toplantına geç kalmıştın, niye döndün?
-Kaza benim hemen yakınımda oldu. O anda toplantıdan daha önemli bir şeyi unuttuğumu hatırladım. Eğer o kazada ölseydim”
O anda çocuklar da yanlarına gelmiş, babalarının yine öfkeli olabileceğini düşünerek, annelerinin yanında durmuştu. Adam, bütün içten, samimi gülümsemesiyle çocuklarını yanına çağırdı, boyunlarına sarıldı, yanaklarından öptü.
-Ben bu gün büyük bir hata yaptım ve evden çıkarken, sizleri ne kadar sevdiğimi söylemeyi unuttum. Böyle önemli bir şey unutulur mu hiç. Ne yapalım, ben de geri döndüm.
NE ZAMAN ÖLECEĞİMİZİ, BAŞIMIZA NE GELECEĞİNİ HİÇBİR ZAMAN BİLEMEYİZ. BU YÜZDEN SEVDİĞİNİZ İNSANLARLA AYRILIRKEN HEP GÜZEL HATIRLANACAĞINIZ BİR ŞEKİLDE VEDALAŞIN. BAZI ŞEYLERİN TELAFİSİNİ ETMEK İÇİN FIRSATINIZ OLMAYABİLİR BİR DAHA…
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 14 Ara 2014 22:52:06
Sen’de Ona İkram Et! | Bir Kıssa Bin Hisse
Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmektedir. Düğün günü çok koyun ve inek kesilir. Et kokuları mahalleyi sarar. Ancak evin bitişiğinde, Müslüman, dul bir kadın, dört yetimiyle yaşamaktadır. Hepsi de günlerdir açtırlar. Kadıncağız, düğün evinin kapısını çalıp, ‘ateş’ ister. Ancak maksadı başkadır. “Belki yemek verirler” diye gitmiştir. Adam, kadının niyetini anlasa da! bir şey vermez. Kadıncağız, bir daha gidip ‘ateş’ ister. Yine eli boş döner. Üçüncüde yine öyle. Ama ne olur bilinmez, bu defa acır kadına. Hallerini anlamak için dehlize iner ve dayar kulağını bitişik evin duvarına ve dinler.
Yetimcik, annesine yalvarır:
- Anneciğim, ne olur bir daha git. Belki bu sefer bir şey verirler.
Kadın ağlamaklıdır:
- Üç defa gittim! yavrum! Artık utanıyorum.
Adam bunu duyar. Kalbi sızlar. güze bir ‘Sofra’ hazırlatıp, gönderir evlerine. Ve dehlize inip, dinler yine. Yetimlerin en küçüğü dua ediyor:
- Ya Rabbi! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona ikram et! Onu imanla şereflendir!
Ardından;
- Âmiiiin! sesleri yükselir.
O anda, kalbi döner ateş perestin. Ve ‘Şehâdet’i getirip imanla şereflenir. Nitekim Sadaka, belâyı önler. Ama dua, kaderi değiştirir! Buyurmuştur büyüklerimiz..!
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ara 2014 14:48:24
AZRAİLİN EN ÇOK SEVİNDİĞİ VE ÜZÜLDÜĞÜ AN
Allah ruhları bedenden almakla vazifelendirdiği ölüm meleği Hz.Azrail'e sormuş:
-Ey Azrail! Bunca zamandır kullarımın canlarını alıyorsun. Ruhları bedenden alma zamanında en çok kime merhamet duydun, en fazla kime öfkelendin?
-Yâ Rabbi! Herşeyi sen bilirsin. Bir defasında deniz üzerinde fırtınaya tutulan bir geminin suya dökülen bütün bireylerinin ruhunu almıştım. Fakat bu sırada kucağında küçük yavrusuyla bir tahta parçasına tutunmuş, suya bir dalıp bir çıkan annenin de ruhunu kabzedip, küçük yavrusunu tahta üzerinde sağ salim bıraktığım zaman, su yüzünde annesiz kalan bu yavrucağa çok acımıştım.Onun acıklı hali, beni uzun zaman üzmüştü.
Allah tekrar sormuş:
-Ey Azrail! Bu en çok acı duyduğun bir olaydır.Bir de en çok sevinç duyduğun bir olayı anlatır mısın? Kimin ruhunu sevinerek aldın.
Azrail bu soruya da şöyle cevap vermiş:
-Filan yerde zâlim bir hükümdar vardı; etrafını kasıp kavuruyor, halkı inim inim inletiyordu.İşte bu zâlimin ruhunu almam için emir verildiğinde ona doğru giderken derinden bir neşe duydum.O zâlimin canını alırken duyduğum sevinç kadar, hiçbir vakit sevinç duymadım.
Nice sırlar ve hikmetler sahibi Allah bu defa, Azrail'e bir soru sormuş:
-Ya Azrail! O canını alırken sevinç duyduğun zâlim kimdi, biliyor musun?
-Sen bilirsin yâ Rabbi!
-İşte ruhunu alırken büyük sevinç duyduğun o zâlim, vaktiyle bir tahta üzerinde bıraktığında büyük üzüntü duyduğun o çocuktu..
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2014 18:38:11
CENNETE İLK GİRECEK KADIN
Hazreti Fatımatüzzehra (r.a.) Hazretleri bir gün babası Peygamberimiz (s.a.s.)'e:
— Babacığım cennete en önce kadınlardan kim girecek? diye sordu.
Peygamberimiz (s.a.s.):
— Falan mahallede bir kadın var. O kadın ilk cennete girecek kadındır, buyurdular.
Hazreti Fatıma çok merak etmişti:
— Benden de mi evvel girecek babacığım? diye sordu. Hazreti Peygamberimiz:
— Senden de evvel girecek, istersen git de bir tanış. O zaman sen de neden önce onun gireceğini öğrenirsin, buyurdular.
Hazreti Fatıma'nın o kadın hakındaki merakı iyice artmıştı. Bir gün kadının evini sora sora buldu, kapısını çaldı, içerden ihtiyar bir kadın sesi duyuldu:
— Kim o?
Hazreti Fatıma, kendisini tanıtıp görüşmek istediğini söylediğinde kadın:
— Canım sana feda ey Allah Resulünün kızı. Sizinle çok görüşmek arzu ederdim. Fakat dışarı çıkmadığım için ziyaretinize gelemedim. Sizin beni arayıp bulmanız benim için bir lütuftur. Ancak ne var ki ben kocamdan izin almadan size kapıyı açamayacağım. Sizden çok özür dilerim. Yarın gelirseniz içeri girmeniz için izin alır kapıyı açarım, görüşürüz, dedi.
Hazreti Fatıma geri gitti, kadın da meseleyi anlatıp kocasından izin aldı. İkinci gün kadınla görüşeceğine emin olarak gelen Hazreti Fatıma yanına Hazreti Hasan'ı da alarak geldi. Kadının kapısını çalarak geldiğini bildirdi. Fakat kadın Hazreti Fatıma'nın yanında bir çocuk bulunduğunun farkına varmıştı. Hazreti Fatıma'ya:
— Yanınızda bir de çocuk var. Ben yalnız sizin için izin almıştım, içeri siz girebilirsiniz, fakat çocuk dışarda kalır, isterseniz yarın gelin onun için de izin alayım, beraber içeri girersiniz, dedi.
Hazreti Fatıma ikinci defa içeri giremeden geri döndü. Üçüncü gün yanına Hazreti Hüseyin'i de alarak gitmişti.- Kapıda yine aynı durumla karşılaşarak Hüseyin'i içeri alamayınca geri dönmek mecburiyetinde kaldı. Üçüncü gün üçü birden gittiklerinde kadın kocasından her üçü için de izin almıştı, içeri girdiler. Hazreti Fatıma bir de baktı ki, içerde kendisini karşılayan dışarda sesinden tanıdığı kadın değil. Genç ve güzel bir kadın... Hayretle sordu:
— Sizinle dışardan konuşurken sesiniz başka idi, şimdi başka, bu nasıl oluyor? dedi.
Kadın;
— Sizinle konuşurken sesim dışarıya çıkmakta idi. Ben de sesimi yabancı erkek duyar da günaha girerim diye ağzıma taş parçası alarak konuşuyordum. Şimdi ise o taşı çıkardım, dedi.
Hazreti Fatıma'nın gözleri yaşarmıştı. Babasının neden cennete evvelâ bu kadının gireceğini söylediğini anladı.
Kadın Hazreti Fatıma (r.a.)'ya:
— Ey Allah'ın Resulünün kızı! Acaba ben kocama karşı vazifemi ifa etmiş oluyor muyum? "Allah beni kocama itaatsizlikten dolayı hesaba çeker diye korkuyorum, dedi.
Hazreti Fatıma babasının müjdesini bildirdi:
— Hayır! Sen bil'akis babamın cennete ilk girecek kadın diye müjdelediği birisin. Hiçbir kadın sizin yaptığınızın onda - birini bile yapamaz, dedi.
Ve cennete ilk girecek olan kadınla bir hayli sohbet ettikten sonra müsaade isteyerek oradan ayrıldı
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ara 2014 20:21:23
HZ. İSAYA SORULAN SORU
Akıllı, gönlü açık biri İsa (a.s)' dan :
- "Alemde her şeyden daha sarp daha güç olan nedir?" diye sordu.
Hz. İsa (a.s) gülerek cevap verdi :
- "Ey uyanık ve akıllı er, dünyada en sarp ve en güç şey Allah'ın (c.c) gazabıdır. Çünkü o gazaptan cehennem bile su gibi erir, titrer." buyurdu.
Bunun üzerine adam şöyle sordu :
- "O zaman Allah'ın (c.c) bu şiddetli gazabından nasıl korunup kurtulmalı?" dedi.
Hz. İsa (a.s) :
- "Kızdığı zaman kızgınlığına, hırsına yenilmemekle bundan korunabilirsin...
Kötü kişiler bu hırsın ve kızgınlığın madeni gibidir. Kötü kişinin kızgınlığı en vahşi hayvanın kızgınlığından daha beterdir. Allah'ın (c.c) gazabından korunmak için kızgınlıktan sakın." dedi.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ara 2014 20:22:05
PEYGAMBERİMİZİN RÜYASI
Hazreti Peygamberimiz s.a.s. Efendimiz bir sohbetinde eshab-ı kirama bir rüyasını şöyle anlattılar:
Dün gece rüyamda, yanıma iki kişi geldi. Ben kim olduklarını sordum. Söylemediler... Bana:
— Yürü, beraber gidelim, dediler. Beraber yürümeye başladık. Biraz ileride, arkasını yaslanmış bir adam gördüm. Onun başının ucunda başka bir adam, ona taş taşıyor ve taşıdığı taşlarla adamın başını eziyordu. Adam başka taş almaya gidince başı ezilenin başı eski haline geliyor, o adam yine getirdiği taşlarla adamın başını eziyor ve bu hal böyle devam edip gidiyordu.
Ben yanımdakilere:
— Allah, Allah! Bu ne haldir? diye sordum. Bana sen yürü, yürü dediler...
Yürümeye devam ettik. Adamın biri sırtüstü yatıyor, diğer bir adam da, elinde demirden kanca olduğu halde yatan adamın yüzünün bir tarafını parçalıyor, öbür tarafına geçiyor, öbür yüzünü yarıncaya kadar parçalanan yüzü iyileşiyor, tekrar dönüp aynı işkenceyi sürdürüyordu.
Ben yine:
— Sübhanallah! Bunlara ne oluyor böyle, dedim. Bana yine:
— Sen yürü, yürü! dediler. Devam ettik. Biraz ileride fırına benzer bir yer gördüm... İçinde insanlar, altlarından alev geldikçe öyle feryat ediyorlar ki, dünyada onların sesini duyan her canlı ölürdü.
Ben: — Bunların suçu nedir? dedim. Yanımdakiler bana sen yürü, yürü dediler. Yürüdük... Suyu kan renginde bir nehir... İçinde bir adam yüzüyor, yüzüyor, ırmağın kenarına geliyor. Kenarda yanında birçok taş toplanmış bir adam... Yüzen adamın ağzına bu- taşı koyuyor. Adam gidiyor, o taşı yutuyor ve yüzerek geri geliyor. Bu şekil azap devam edip gidiyor.
Ben:
— Bu nasıl şeydir? dedim. Bana sen yürü, yürü dediler. Yürüdük... İlerde çirkin bir adam... Bir ateş yakmış, yaktığı ateşin etrafında durmadan dolaşıyor, hayret etmiştim bu adamın haline.
— Bu ne yapıyor böyle? dedim. Bana:
— Sen yürü, dediler.
Bir müddet daha gittik, içinde çeşitli çiçeklerin bulunduğu bir bahçe gördüm, içinde uzun mu uzun boylu bir adam, öyle ki boyunun uzunluğu göklere doğru yükselmişti. Adamın etrafında ise toplu halde kalabalık çocuklar vardı.
— Böyle uzun-boylu bir adam ve bu kadar çok çocuk görmemiştim. Bu adam kim ve yanındaki çocuklar kimlerdir? diye sordum.
Bana yine:
— Sen yürü, yürü, dediler.
Yürümeye devam ediyorduk. Büyük bir ormana vardık. O kadar büyük orman daha görmemiştim.
Yanımdakiler:
— Buraya gir, dediler.
Beraber girdik. Biraz ilerde altın - gümüşten yapılmış muazzam bir şehir göründü. Şehrin kapısını vurdular. Kapı açıldı, içeri girdik, içerde bizi bir takım insanlar karşıladı. Vücutlarının bir yüzü gayet güzel, bir yüzü ise çok çirkindi. Yanımdakiler onlara, oradan akmakta olan nehri göstererek:
— Şu nehre girin, dediler.
Onlar nehre girdiler geri çıktılar. Vücutlarındaki o çirkinlikten hiç eser kalmamıştı...
Yanımdakiler bana:
— Burası Adn Cennetidir... Senin yerin burasıdır, dediler. Başımı kaldırıp baktığımda çok güzel bir köşk gördüm. Onlara, beni bırakın da yerime gireyim dedim... Kabul etmeyip şimdi olmaz, ileride geleceksin, dediler. Ben onlara kim olduklarını sordum. Allah tarafından gönderilmiş melekler olduklarını söylediler. Bu gördüklerimiz acaip şeylerin ne olduğunu sordum. Şöyle anlattılar:
Birincisi, kafası taşla ezilen adam; Kur'an öğrenip onunla amel etmeyen ve uykuyu farz namaza tercih eden kimsedir. Yarın kıyamette böyle azap görecek. İkincisi, kânca ile yüzü parçalanan kimse ise; yalan söyleyerek, halkı biribirine düşüren kimsedir, öyle azap görecek... Üçüncüsü, yani fırında azap görenler, zina eden erkek ve kadınlardır... Dördüncüsü, yani kan renginde ırmakta yüzen ise; faiz yiyendir... Ateşin etrafında dolaşan beşincisi ise Cehennem zebanisi Mâlik'tir... Altıncısı, bahçedeki uzun boylu adam, ibrahim aleyhisselam...Etrafındaki çocuklar da İslûm olarak doğan ve İslâm olarak ölen çocuklardır... Peygamberimiz buraya gelince, Eshab:
— Ya Rasûlallah müşriklerin çocukları da dahil mi? diye sordular.
Peygamber Efendimiz:
— Evet! buyurdu.
Vücutlarının yarı yeri çirkin yarısı güzel kimseler ise, hem günah işleyip hem de iyilik eden, fakat iyilikleri kötülüklerine galebe çalan kimselerdir, diye anlattılar, buyurdu.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ara 2014 22:33:49
(“Ah..! Keşke biz de yetim olsaydık da senin kavuştuğun şerefe biz de kavuşsaydık..!”)
Zaman-ı saadette on yaşındaki Abdullah, babası bir harpte şehit olunca yetim kalmıştı. Gülmüyor, oynamıyor; oynayan çocuklara bakıp içli içli ağlıyordu!
Efendimiz onu gördü; haline acıdı ve yanına yaklaşıp “Evladım sen niçin oynamıyorsun bakayım?” diye sordu.
Abdullah, başı yerde olarak “Benim babam yok ki” dedi.
“Kardeşlerin var mı?”
“Kardeşlerim de yok!”
Bunun üzerine Efendimiz de ağladılar ve yetimin başını şefkatle okşayıp “Sen Hasan ve Hüseyin’e kardeş olmak ister misin?” diye sordular.
Abdullah’ın gözleri parladı!
Başını kaldırıp baktı.
Ve şaşırıp kaldı.
Zira Efendimizdi bunu soran.
***
Sevinçle “İsterim yâ Resulallah!” dedi.
Tekrar sordular:
“Benim torunum olur musun?”
“Evet, hem de çok isterim.”
“Öyleyse sen benim torunumsun, haydi tut elimden bize gidelim!” buyurdu.
***
Birlikte eve geldiler. Abdullah mutluydu, yetimliğini unutmuştu. Hane-i saadette yemeğini yedi, güzel bir elbise giydi ve koşarak geldi oyun yerine.
***
Sevinçten yerinde duramıyor “Ben, Peygamberimizin torunuyum!” diyerek neşeyle hopluyordu.
Öbürleri baktılar.
Ona gıpta edip:
“Ah! Keşke biz de yetim olsaydık da senin kavuştuğun şerefe biz de kavuşsaydık!” diyorlardı.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 15 Ara 2014 22:55:06
Küçük çocuk, şeftali çekirdeğini dişiyle kırmak için zorlanıyordu. Babası ona dedi ki:
“Oğlum!.. Şeftali çekirdeğini dişinle kıramazsın!”
Çocuk, şeftali dişiyle yeniden zorladı. Şeftali çekirdeğinin traktör lastiklerini anımsatan pütürlü sert kabuğu dişlerinin yüzeyini eriterek çıtırdattı. Elini acıyan dişine götürdü çocuk. Dişi sallanıyordu.
“Oğlum!”dedi babası yeniden. “Şeftalinin çekirdeği serttir, yazık edersin dişlerine.”
Çocuk inat ediyordu. İlle kıracaktı bu sert çekirdeği. Yere koydu ve ayakkabısının topuğuyla üzerine bastırdı. Kırılmıyordu çekirdek. “Sen inatçıysan, ben senden daha inatçıyım.” dedi çocuk. Bu kez bir taş aldı eline; taşla kırmayı denedi. Her vuruşta bir yana fırlıyordu çekirdek.
“Şeftali çekirdeği çok serttir oğlum.” dedi babası. “O küçük taşla kıramazsın!”
Çocuk öfkeyle çekirdeği tekmeledi. Çekirdek, tulumbanın yanındaki toprağa düştü. Çocuk öfkeyle bastı üzerine, iyice toprağa gömdü.
Aradan günler geçti. Çocuk şeftali çekirdeğini unutmuştu. Mahallesinin çocuklarıyla oynuyordu. Babası çağırdı onu.
“Bu ne oğlum?” dedi.
Çocuk babasının parmağıyla gösterdiği yana baktı. Küçük, iki yeşil yapraklı bir ot gördü.
“Ot.” dedi.
“Ot değil.” dedi baba. “Dişlerinle ve taşla kıramadığın şeftali çekirdeğinden çıkan şeftali ağacının fidanı.”
Çocuk, inatçı sert çekirdeği anımsadı. Dişiyle kıramadığı, taşla kıramadığı, tekmeyle kıramadığı çekirdek fidana dönüşmüştü işte. Bu fidan büyüyecek ve ağaç olacaktı; çiçek açacaktı. Şeftali verecekti. Şaşırdı.
Babası ona dedi ki:
“Oğlum... Ne zaman, hangi koşullarda olursan ol, dara düştüğünde şeftali çekirdeğini anımsa. Dişinle kıramadın o çekirdeği, taşla kıramadın. Ama uygun toprağa düşen çekirdek, günü gelince o sert kabuğu parçalar, toprağı deler ve yeşerir. Nedir o çekirdeğe bu gücü veren, güzel oğlum? Çekirdek, kabuğunu parçalayan gücünü kendi içindeki çelişmelerden alır oğlum. Her şey kendi içinde zıtlarını taşır. Her şey kendi içinde, kendini değiştirecek, başkaldıracak özü taşır.”
Çocuk dikkatle babasını dinliyordu. Baba gülerek dedi ki:
“Şeftali çekirdeğine inan. Kendi gücüne güven!”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 15 Ara 2014 23:27:05
Paylaşmanın Hakkını Vermek | Bir Kıssa Bin Hisse
Sevdiğiniz şeylerden başkalarına da vermedikçe, tam bir iyilik vasfına eremezsiniz. Her ne harcarsanız şüphesiz Allâh onu bilir.” (Âl-i İmran, 92)
Vaktiyle Kalaycı Dede adında bir âlim zat yaşarmış. Şehrin ârif şahsiyeti ve akıl hocasıymış. İsminden de anlaşılacağı üzere kalaycılıkla uğraşır, yalnızca günlük ihtiyacını karşılayacak kadar kazanır ve sonra ibâdete çekilirmiş. İkindi üzeri şehrin çarşısına iner; ihtiyaçlarını alır, insanlarla ve esnafla sohbet eder ve onlara güzel öğütler verirmiş. Mâhir elleriyle kapları kalayladığı gibi sözleriyle de insanların rûhunda bir aydınlık, ferahlık sağlarmış.
Kalaycı Dede kimden alış-veriş ederse, o günün gözde dükkanı o olur, halkta o dükkanı tercih edermiş. Dükkan sahipleriyse, O, dükkana girince hem âlim bir zâtın kendilerini seçmiş olmasından dolayı şeref duyar, hem de günün en fazla satış yapacak dükkanı olmanın sevincini yaşarlarmış. Bu yüzden Kalaycı Dede’nin torbasına onun alacakları dışında başka şeylerde sıkıştırır, hediye ederlermiş. Kalaycı Dede de bu duruma sesini çıkarmaz, torbadan kendi ihtiyacını aldıktan sonra geriye kalanı bir fakire verirmiş.
Günlerden bir gün şehre zengin bir tüccar gelmiş ve çok büyük bir dükkan açmış. İçinde en kaliteli mallar ve şehre daha hiç uğramamış eşyalar varmış. İlk günler bu dükkan halkın ziyâdesiyle ilgisini çekmiş. Kalaycı Dede’nin âdeti üzere gelip “hayırlı olsun” demesi beklenirken, o dükkanın önünden bile geçmemeye dikkat ediyormuş. Daha sonraları, Kalaycı Dede’nin tavrının farkına varan halk, “vardır bir hikmeti” deyip birer ikişer dükkandan ayaklarını çekmişler. Üç-beş gün sonra dükkana kimse uğramaz olmuş.
Dükkan sahibi olaya bir anlam verememiş ve niçin böyle birden müşterinin ayağının kesildiğini araştırmaya başlamış. Durumu öğrenir öğrenmez araya aracılar koymuş, Kalaycı Dede’yi dükkanına davet etmiş, ama nafile. Kalaycı Dede bir türlü ikna olmuyormuş. Zengin tüccar yiyecek, giyecek, eşya gönderdikçe Kalaycı Dede geri gönderiyor ve:
“-İkram etmeyenden alınmaz!..” diyormuş. Tüccar az buldu sanıp daha fazla gönderiyor, Kalaycı Dede de olduğu gibi geri gönderiyormuş. Olay bir müddet bu şekilde devam etmiş. Nihâyet tüccar, Kalaycı Dede’nin maksadını öğrenmek için ona gitmeye karar vermiş. Niyeti bir kez daha onu dükkanına davet etmek ve bu sefer ne yapıp edip bu dâvete icâbetini sağlamakmış.
Tüccar elleri kolları güzel hediyelerle dolu olduğu hâlde Kalaycı Dede’nin evine gitmiş. Kalaycı Dede de “Misafirdir” deyip evine kabul etmiş. Yalnız tüccar tam kapıdan içeri ayağını atacakken:
“-Dur!” demiş Kalaycı Dede. “Önce elindekileri bırak! Sonra gir.”
Şaşırmış tüccar, ama denileni yapmış. Yapmış lâkin sormadan da edememiş:
“-Efendim, nedir bu hal? Niçin mallarımdan illetliymiş gibi kaçıyorsun, milleti de kaçırıyorsun?”
Kalaycı Dede başlamış anlatmaya:
“-Bak oğlum! Benim ne sana, ne de rızkına bir garezim var. Ama ne yapayım ki; senin malların buram buram haram kokuyor.”
“-Ne haramı” demiş tüccar, “Ben her şeyimi anlımın teriyle kazandım.”
Gülümsemiş Kalaycı Dede ve sormuş:
“-Peki Allâh’ın sana verdiklerini paylaşman gerekenlerle paylaşır mısın? Allâh’ın üzerine borç kıldığı zekat ve sadakayı verip, ikrâm eder misin?”
“-Niye ki” demiş tüccar. “Ben çalışayım, yorulayım sonra dağıtıp, malımı hebâ mı edeyim?”
“-Dur sana şöyle îzâh edeyim” demiş, Kalaycı Dede:
“Diyelim ki, hasat zamanı bir arkadaşınla beraber tarlada çalışılıyorsun. Ücretinizi de buğday olarak alacaksınız. Tarla sahibi gücünüze, çabanıza ve yaptığınız işe bakarak sana daha büyük, arkadaşına da küçük bir çuval verdi. Ücret olarak bu çuvallara dolduracağınız buğdayı almanızı istedi. Çuvalın büyük olduğu içinde sana büyük kovayı, arkadaşına küçük kovayı verdi. İkiniz de aynı hızda bir müddet çuval doldurmaya uğraştıktan sonra senin çuvalın dolduğu halde arkadaşının ki dolmamış ise, o hâlâ çuval doldurma telaşındayken senin de kendi çuvalın dolu olduğu hâlde onun üzerine daha fazla buğday koymaya çalışman anlamsız olur. Çünkü çuvalın alabileceği buğday bellidir. Bir kova dahî fazladan alamaz. Sen fazladan taşıdığın kovaları eğer arkadaşının çuvalına koyarsan işe yarar. Yok, inatla kendi çuvalına sığdırmaya uğraşırsan hem emeğin boşa gider, hem nimet taşar dökülür, işte o zaman hebâ olur.
Onun için eğer büyük çuvalla kova sana düştüyse paylaşmanın hakkını ver. Ve unutma ki, paylaşılmayan mal murdardır.”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Ara 2014 14:54:55
ÇOBANIN AŞKI
MUTLAKA OKU İBRET DOLU Bİ KISSA
Aşıktı delikanlı. Sevgilisinin isminden başka bir şey bilmediğinden mi, konuşmaya mecali olmadığından mı bilinmez, arkadaşı anlatıyordu onun halini:
– Gözleri günlerdir uyku görmedi efendim,
diyordu, yemiyor, içmiyor, işi gücü, gecesi
gündüzü havası suyu o kız oldu sanki. Ne desem
kâr etmiyor, son bir çare diye geldik size.
Halbuki “sen bir garip çobansın, o padişahın kızı,
davul bile dengi dengine” dedim ya, dinlemiyor
efendim, ama herhalde aşkın gözü kördür diye
de buna diyorlar, değil mi efendim…
İhtiyar adam bu esnada gözlerini dikmiş,
iskeletinin üstüne deriden bir zırh
giydirilmişcesine zayıf, çelimsiz, saçı sakalına
karışmış, uzaklara dalıp dalıp giden, gözlerinde
aşktan gayrısı kalmayan diğer çobanı süzüyordu.
Sonra bir ah çekti, yüzünü nefes almadan
konuşmasını sürdüren delikanlıya çevirip
tebessüm etti.
– Kolay evlat kolay, dedi, çaresizseniz çare
sizsiniz. Ve tane tane anlatmaya başladı.
İki genç çobanın, çökmek üzere olan bu
kulübesinde dertlerine derman aradıkları ihtiyar
adam , aslında padişahın bütün dertlerini
paylaştığı, her meselesini danıştığı bir bilge idi.
Yıllar önce padişah kendisini tanıyıp sevdiğinde
bir tek şey istemişti ondan; burada yaşamaya
devam edecekti ve kimsecikler bilmeyecekti kim
olduğunu. O günden beri de bu kulübede
yaşıyar, gelen geçene ikram edip, gül alıp gül
satıyordu. Padişahın kızının aşkıyla eriyip muma
dönen genç çoban ve yanındaki kadim dostu
nereden bilsindi bu garip ihtiyarın padişahın
gönlüne sultan olduğunu.
Aşık genç, ihtiyar adamın anlattıklarını
dinledikten sonra, her şeyin bittiği anda
başlayan son ümide sımsıkı sarılanların o saf ve
tertemiz teslimiyetiyle:
– Sahiden bu kadar kolay mı efendim, dedi, yani
o mağarada elimde tesbih, kırk gün Allah
dersem sevdiğime kavuşabilir miyim, onunla
evlenebilir miyim?
– Evet, dedi bilge, kırk gün o mağarada gece
gündüz Allah diyeceksin, kırk gün sonra
padişahın kızı senindir.
İki dost hemen yola çıktılar, aşık çobanın yüzüne
kan, dizlerine derman, yüreğine yeniden can
gelmişti. Arkadaşına sarılıp, elinde tesbih,
gönlünde aşk, yüzünde ümit çiçeklerinden
örülme bir tebessüm, mağaranın yolunu tuttu.
Gelir gelmez hiç vakit kaybetmeden diz çöktü,
dualar etti, gözlerini kapattı, kalbini padişahın
kızı na bağladı, eline tesbihi aldı ve dudakları
kıpırdamaya başladı: Allah, Allah, Allah…
Günler günleri padişahın kızının hayaliyle tespih
taneleri gibi kovalayadursun, mağaranın
yakınındaki köyleri bir söylenti çoktan sarmıştı.
Herkes birbirine karşı dağdaki mağarada gece
gündüz Allah diyen gençten bahsediyordu. Cami
çıkışında ihtiyarlar, çeşme başında kadınlar,
tarlada işçiler, top oynarken çocuklar, herkes
onu konuşuyordu:
– Şu karşı mağarada bir genç varmış, kendini
Allah’a adamış, gece gündüz durmadan Allah
diyormuş, Allah Allah…”
Aşık dostunun ne halde olduğunu merak eden
genç çoban, mağaraya geldiğinde üç hafta
geride kalmıştı bile. Bizimkinin gözleri kapalıydı,
dudaklarının da kıpırdamadığını görünce,
uyuyakaldı herhalde diye düşündü. Tespih
tanelerinin parmaklarının arasında dolaşmaya
devam ettiğini görünce de, bu nasıl uyku diye
sordu kendine. Bu sırada gözlerini açan genç
adam, karşısında arkadaşını görünce, günlerdir
yalnızlığıyla paylaştıklarını birbiri ardına
anlatmaya başladı: Kırk günün yarıdan fazlası
geçmişti, o durmadan Allah diyordu, ama ne
padişahın kızı vardı, ne bir haber, ne bir ümit
kırıntısı… Acaba, diyecek oluyor, yutkunuyor,
hayır diyor, tespihine bakıyor, bir kalp gibi atan
sağ el işaret parmağını sabitlemeye çalışıyor,
avuçlarını sıkıyor, gözleri doluyordu. Vedalaştılar.
Ay ışığında dostunun gözlerine yayılan başkalık
dikkatini çekmişti genç çobanın.
Aşık çoban yeniden eline tesbihini aldı, gözlerini
kapattı, boynunu neye bağlayacağını bilemediği
kalbine doğru büktü, dudakları kıpırdamıyordu
artık, sustu gece, mağaranın duvarları sustu,
tükendi her şey, hiç tükendi, an bitti, sadece bir
söz kaldı: Allah…
Kırk günün dolmasına üç-beş gün kala,
mağaradaki dervişin namı bütün ülkeyi sarmış,
nihayet sarayın koridorlarında konuşulur
olmuştu. Meselenin aslını merak eden padişaha,
bu insanların bir yerde sürekli kalmadıklarından,
bulundukları mekâna bereket getirdiklerinden,
ne yapıp edip bu dervişi ülkelerinde yaşamaya
ikna etmeleri gerektiğinden uzun uzun bahsetti
başveziri.
Ne yapması gerektiğini artık bilen padişah, nasıl
yapması gerektiğini bilemediği bütün zamanlarda
yaptığı gibi, dağ kulübesinin yolunu tuttu.
Hürmetle diz çöktü bilge ihtiyarın önünde.
Derdini anlattı, derman diledi. Sarayının yanına
bir saray yaptırmaktan, o dervişi veziri yapmaya,
sancak-tuğ vermeye kadar saydığı her şey,
bilgenin:
– Hünkârım, gönül erleri mala-mülke, makama-
mansıba itibar etmezler, demesiyle son buldu.
Kaderdi bu, padişahlarla köleleri aynı eteğin
önünde diz çöktürür, birinin derdini diğerine
derman eyler, ikisini de aynı tebessümle
bahtiyar ederdi. Güldü ihtiyar:
– Neden kerimenizin nikâhını teklif etmiyorsunuz
sultanım, dedi. Şaşırma sırası padişaha gelmişti.
– Nasıl yani, diyebildi, bu şerefi bize lütfederler
mi, kabul ederler mi?
Kırkıncı günün güneşi batmak üzereydi genç
aşığın mağarasının üstünden… Padişah ve ihtiyar
bilge en önde, arkalarında vezirler, onların
arkasında halktan meraklı bir kalabalık ve en
arkada da olup bitenlere bir mana vermeye
çalışan aşık çobanın arkadaşı, mağaraya doğru
yürümeye başladılar.
Bu arada bizim aşık kendinden öylesine geçmiş,
tesbihiyle öylesine bir olmuştu ki, gelenler içeri
girseler ve bir tesbihten başka bir şey
bulamasalar şaşırmazlardı.
Padişah edepte kusur etmemeye çalışarak içeri
girdi, ellerini birbirine bağladı, duyulması güç bir
sesle;
– Efendim, dedi, sizi ziyarete geldik.
Yavaşça başını çevirdi aşık, sonra bütün
vücuduyla döndü, gözlerinde en ufak bir
şaşkınlık emaresi yoktu, sapsarı bir heykel
gibiydi. Herkes heyecan içinde. Vezirler, halk,
genç çoban, mağara, tespih, sessizlik, duvar…
Hatta güneş bile batmaktan vazgeçmiş, kafasını
mağaranın içine doğru uzatarak olan biteni
görme telaşındaydı.
Padişah meramını anlattı, türlü tekliflerde
bulundu. Ne saray, ne vezirlik, ne tuğ ne de
sancak, hiç birinde gözü yoktu dervişin.
– Efendim, diyebildi en son, sessizce, benim bir
kızım var efendim, zat-ı âlinize layık değil belki,
ama lütfeder nikâhınıza alırsanız bizi bahtiyar
edersiniz…
Kırk günlük çile nihayet bitmiş, olmaz denilen
olmuştu. İşte aşık maşukuna kavuşacak, murad
hasıl olacaktı. Bizimkinin arkadaşı sevinçten
ağlıyordu. Soru ve cevap sanki bu soru sorulsun,
cevabı verilsin diye yaratılmıştı. Sessizlik ilk defa
bağırmak, haykırmak istiyordu ve bütün gözler
genç adamdaydı.
Usulca doğruldu oturduğu yerden, etrafını şöyle
bir süzdükten sonra, gözlerini padişahın
gözlerine dikti, sarhoş gibiydi. Kendinden emin
bir ifadeyle:
Hayır, dedi, kızınızı istemiyorum.
Birden ortalığı bir sessizlik kaplayıverdi. Padişah
mahzundu, halk hayret içindeydi, vezirler
şaşkınlıkla birbirine bakıyor, bilge tebessüm
ediyordu. Aşık çobanın genç arkadaşı yaşlı
gözlerini silip, birden ileri atılarak bozdu
sessizliği. Dostunun yanına geldi, kulağına eğilip:
– Sen ne yapıyorsun, dedi, kırk gündür bu çileyi
ne diye çektin sen, neyi reddettiğinin farkında
mısın?
Güldü aşık çoban gözleriyle ihtiyar bilgeyi
ara*****:
– A dostum, dedi, ben kırk gün padişahın kızı
için Allah dedim, Allah padişahla vezirlerini
ayağıma getirdi. Ya bir de Allah için Allah
deseydim…
“LEYLALARDAN MEVLAYA”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 16 Ara 2014 20:01:46
Bir bilge varmış ; Ne sorsan cevap verirmiş.
Onu çekemeyen biri demiş ki:
- Ona öyle bir soru soracağım ki kesinlikle bilemeyecek.
Ne soracaksın ? Diye sordukların da ise :
- Elimde bir kelebek var. Ölü mü diri mi ?
Diye soracağım.
Eğer diri derse elimi sıkıp öldüreceğim.
Ölü derse de elimi açıp bırakacağım uçup gidecek.
Bilgenin yanına gidiyor ve sorusunu soruyor.
- Elimdeki kelebek ölü mü diri mi ? Diyor.
Bilgenin cevabı ise müthiş;
- O SENİN ELİNDE ! ...
.xxxxx
.Yaşlı bir adama sokakta yürürken bisikletli çarpmış ve hafif yaralanmış.
Etraftakiler hastaneye götürmüşler.
Hemşireler, röntgen çekerek her hangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını inceleyeceklerini söylemişler.
Yaşlı adam huzursuzlanmış; “acelesi olduğunu, röntgen istemediğini” söylemiş.
…Hemşireler merakla acelesinin nedenini sormuşlar.
“Eşim huzur evinde kalıyor. Her sabah birlikte kahvaltı etmeye giderim, gecikmek istemiyorum” demiş.
Hemşire “Eşinize haber iletir gecikeceğinizi söyleriz” diyince;
Yaşlı adam üzgün bir ifade ile:
“Ne yazık ki karım Alzheimer hastası hiç bir şey anlamıyor,hatta benim kim olduğumu dahi bilmiyor” demiş.
Hemşireler hayretle:
“Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor neden hergün onunla kahvaltı yapmak için koşuşturuyorsunuz?” diye sormuşlar.
Adam cevaplamış:
“Ama ben onun kim olduğunu biliyorum” .
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 18 Ara 2014 21:56:05
Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye
sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alça
k bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız? ” diye tekrar sormuş.
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.”
“Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.”
Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: “ Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 19 Ara 2014 17:20:24
Usta bir ressamın öğrencisi eğitimini tamamlamış. Büyük usta, öğrencisini uğurlamış. Çırağına " Yaptığın son resmi, şehrin en kalabalık meydanına koyar mısın?" demiş.
" Resmin yanına bir de kırmızı kalem bırak. İnsanlara, resmin beğenmedikleri yerlerine bir çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmeyi de unutma" diye ilave etmiş.
Öğrenci, birkaç gün sonra resme bakmaya gitmiş. Resmin çarpılar içinde olduğunu görmüş. Üzüntüyle ustasının yanına dönmüş. Usta ressam, üzülmeden yeniden resme devam etmesini tavsiye etmiş.
Öğrenci resmi yeniden yapmış.Usta, yine resmi şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş.
Fakat bu kez yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde boya ile birkaç fırça koymasını söylemiş.
Yanına da, insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı bırakmasını önermiş. Öğrenci denileni yapmış. Birkaç gün sonra bakmış ki, resmine hiç dokunulmamış. Sevinçle ustasına koşmuş.
Usta ressam şöyle demiş:
"İlkinde, insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı.
İkincisinde, onlardan müspet,yapıcı,olumlu olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye cesaret edemedi."
- Emeğinin karşılığını, ne yaptığını bilmeyen insanlardan alamazsın.
- Değer bilmeyenlere sakın emeğini sunma.
- Asla bilmeyenle tartışma.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Ara 2014 09:00:31
Kız isteme hikayesi . . Kesin okuyun . . !
+ALLAHın emri Peygamber (a.s)’ın Kavli ile Kızınızı Oğlumuza İstiyorum.
- Efendim. Bizim kızı isteyen çok.Sizin neyiniz var Neyiniz Yok..?
- Delikanlı girer söze ; RAHİM ismiyle RAHMAN ALLAH Aç Bırakmaz
Kendisini Zikredeni.
ALİM’dir Gün/Ah’a düştüğümüzde ve Pişman olduğumuzda GAFFAR’lığını gösterir.
Gece Çalıştığım vakitlerde el HAFİZ derim öyle giderim.
Neyin var diyecekseniz hiçbirşeyim yok Çünkü O’dur Malikül MÜLK.
Ya Paran biterse ve karanlıkta kalırsanız diyecekseniz en-NUR deriz
Aydınlanır BEYT’imiz.
Kızımı Asla bırakmayacaksın derseniz Söz veremem. Çünkü Kullar değil
HALİK’tir BAKİ olan..Varsın hiç kimse sevmesin bizi
VEDÜD kafidir.
Senden bir şeyler gizlerse ne yaparsın demenize gerek yok. Yüreği
elveriyorsa istediğini yapsın ama unutmasın O BASİR’dir / eş-
ŞEHİD’dir..
Yani..
Bir RABBİM var / c.c birde RABBİM’in en Sevgilisi / s.a.vBenimde isteklerim var.
Nur Suresi 31. Ayet’i yaşayacak.Edeb'li olacak ! el HAYA’ü minel
İMAN’dır çünkü.Beni sevecek , Ellerimi bırakmayacak.
Benim uykum ağırdır Sabah Namazlarına kalktığında gerekirse
vura vura uyandıracak..
-İyisin hoşsun da Başınızı sokacak eviniz var mı evlat.
+Yok dersem vermeyecek misiniz yani
kızınızı ?
-Hayır evlat. Ben (ev) yaptıracağım.
Sen yeter ki Kızımı AL
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 20 Ara 2014 15:47:38
"Dün akşam üzeri uzaktan koştura koştura gelen bi çocuğa rastladım. Adımları bana yaklaştıkça sanki uzaktan bir çığ topu bana doğru gelir gibi oldu. çocuk en fazla 9 yaşında vardır, bana yaklaştıkça kolunun altına sıkıştırdığı büyük yeşil kur'anı kerimi farkettim ve başında takkesi ayağında şalvarı uzerinde de uzunca bol beyaz bir gömlek... Yanımdan sanki sıratı şimşek hızı ile geçen bi nur topuydu o... Benim o küçük bedenin hak ettiği cenneti istemeye ne kadar hakkım olabilir ki...? Hangi yüzle elimdeki hangi emekle ben onun hak ettiği cenneti isteyebilirim ? olması gerekeni önce vicdanınıza sorun, vicdan size en guzel cevabı ve yolu gösterir..."
Çevrimdışı aslı_80
Bilge Üye
*****
2.080
12.052
Öğrenci Velisi
# 21 Ara 2014 10:12:05
Pers sultanı iki adamı ölüme mahkum etmiş.
Sultanın atını ne kadar sevdiğini bilen mahkumlardan bir tanesi hayatını bağışlarsa bir yıl içinde ata uçmayı öğretebileceğini söylemiş. Kendini dünyadaki tek uçan ata binerken hayal eden sultan bunu kabul etmiş.
Diğer mahkum inanmayan gözlerle arkadaşına bakmış ve
"Atların uçamadığını biliyorsun. Nasıl olup da böyle delice bir
fikirle çıkabildin ortaya? Yalnızca kaçınılmazı geciktiriyorsun o kadar."
" Pek değil " demiş birinci mahkum. Kendime dört özgürlük şansı veriyorum.
Birincisi: Sultan bu yıl ölebilir.
İkincisi: Ben ölebilirim.
Üçüncüsü: At ölebilir...
Dördüncüsü: " Belki ata uçmayı öğretebilirim..."
Çevrimdışı ytas84
Tecrübeli Üye
****
711
1.936
Müdür Yetkili
# 21 Ara 2014 10:27:34
Dr. İşân Hüseyni , Pakistanlı idi. Yaptığı büyük hizmetlerden dolayı ödül almak için uluslararası bir konferansa gidiyordu. Uçağa bindi..
Ancak havada bir arıza olmuş ve yıldırım çarpması sonucu uçak en yakın havaalanına inmek zorunda kalmıştı.
Bir sonraki uçak 16 saat sonra kalkacaktı. Sinirlendi ve o toplantıya muhakkak yetişmem lazım. 16 saat bekleyemem diye sinirlenerek bağırdı.
Görevliler gideceği şehirin 6 saat uzaklıkta olduğunu ve isterse araba kiralayarak gidebileceğini söylediler.
Acele yola çıktı ama aksilik bu sefer de yolda şiddetli yağmurdan göz gözü görmez olmuş ve selden dolayı araç gidemez olmuştu.
Yol kenarında eski bir evin kapısını çalıp hızla içeri girdi.Yaşlı bir kadın içeride oturuyordu. Süratle ona telefonu verir misin telefon etmem lazım!! dediğinde kadın tebessüm ederek dedi ki: Görmüyor musun evladım ne telefonu. Burada ne telefon ne de elektrik var. Geç az dinlen ve az yemek ye çay içip dinlen. Sonra düşünürsün bu işleri.
Adam çaresiz az ısınarak yemek yedi ve çayını yudumlarken yaşlı kadın namaz kılıp uzun uzun dualar etti.
Dikkatle baktığında kadının bir beşiği salladığını ve beşikte çok küçük bir bebeğin hareketsiz durduğunu gördü.
- Kimin bu bebek anacığım? Hayırdır bu kadar uzun ağlayarak dua ettin.
- Hem annesi hem de babasından yetim olan torunumdur. Ağır hastalığı var. Bölgedeki hiçbir doktor çaresini bulamadı. Dediler ki : İşan Hüseyni adlı bir doktor var. Çaresi ondadır. Ancak çok uzakta olduğundan birkaç gündür Allaha dua ediyorum ki Allah bu bebeğin işini kolaylaştırsın.
- Doktor Hüseyni ağlayarak dedi ki : Kalk anacığım. Allah senin duanı kabul etti. Senin duan yıldırımlar çaktırıp uçağı yere indirdi. Seller akıttı ve sonunda beni size ulaştırdı. Dr. İşan Hüseyni benim.
Allahın kullarına böylece isteğini ulaştıracağına kalpten iman ettim.
Bütün yollar kapanınca yeri göğü yaratana sığın. Kalbin Ehlibeytten ayrılmasın.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 21 Ara 2014 10:39:51
''annecigim zengin olursak otobüste, ayrı koltuklarda gidelim mi?''
istanbul'dan konya'ya anneannelerine giderken,iki kardeşi ile beraber, anne babasının kucağında oturan ilköğretim 6.7. sınıfa giden kız çocuğunu hiç unutamıyorum. ''anneciğim , zengin olursak, otobüste ayrı ayrı koltuklarda gidelim mi?''Annesi demişti ki,kızım biz anneannenlere giderken yol paramızı zor bulduk,
çocuk; "anneciğim ben de zaten zengin olursak dedim!"...
bunu yazarken bile öyle duygulanıyorum ki..neleer düşünüyorum...
şöyle paralarımızı nelere ne kadar harcadıklarımızı da bir düşünelim!
aah o ihtiyaç olmadığı halde alınan kıyafetler,çantalar,bilmem neler...
ve daha bir sürü şey.
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 21 Ara 2014 14:10:35
Bir gazâda Hazret-i Ali, bir düşman neferini altına almış, onu öldürmek üzereydi. Ölümün pençesine kendisini kaptıran adam, âcizlik içinde iğrenç bir davranışa meylederek Hazret-i Ali’nin nûrlu ve mübârek yüzüne tükürdü.
Ehl-i Beyt’in bahâdır bir ferdi ve Allâh’ın arslanı olan Hazret-i Ali için cihâd meydanında altettiği kâfirin kellesini bir hamlede uçuruvermek, işten bile değildi. Fakat o, nefsinin galebesinden endişe ederek birdenbire durdu ve elindeki Peygamber armağanı olan zülfikârı yavaşça yere indirip düşmanını öldürmekten vazgeçti.
Yerde perîşân vaziyette yatan ve rakîbinin son bir hamlesiyle ölümü bekleyen adamcağız bu hâle pek şaşırdı. Zîrâ o, tükürmek sûretiyle yaptığı çirkin hareket neticesinde Hazret-i Ali’nin büyük bir hiddet ve öfkeyle öncekinden daha şiddetli bir mukâbele göstererek kendisini helâk edeceğini düşünmüştü. Fakat düşündüğü gibi olmadı. Hayâl edemeyeceği bir hakîkatle karşılaştı. İslâm ve gönül kahramanı olan Hazret-i Ali’nin bu davranışına akıl erdiremeyen o düşman kişi, hayret ve merakla sordu:
“-Yâ Ali! Beni tam öldürecekken niye durdun? Niçin öldürmekten vazgeçtin? Ne oldu ki, şiddetli bir hiddetten târifsiz bir sükûna geçtin!.. Bir şimşek gibi çakmakta iken bir anda fırtınasız, sâkin bir hava gibi duruluverdin…”
Hazret-i Ali şöyle dedi:
“-Ben Hazret-i Peygamber’in bana armağan ettiği bu zülfikârı Allâh yolunda sallarım. Kâfir ve münâfıkların başını yine O’nun rızâsı için keserim. Buna da aslâ nefsimi karıştırmam. Çünkü ben, Allâh’ın arslanı ve onun kılıcıyım; nefsimin, kibir ve gurûrumun değil? Sen yüzüme tükürmekle beni kızdırmak ve hakâret etmek istedin. Ben o an hiddete kapılsaydım, seni nefsime tâbî olmak gibi bir mü’mine aslâ yakışmayan âdî bir sebeple öldürecektim. Halbuki ben, gururumu tatmin için değil, Allâh için gazâ etmekte idim.”
Neticede bu ulvî ahlâk-ı hamîde karşısında o düşmanın gönlü dirildi. Ardından dostluk sırrını kavradı ve Hazret-i Ali’nin hilm, müsâmaha, afv, merhamet, yumuşaklık ve nefse mukâvemetinden hisse alarak îmâna geldi.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 23 Ara 2014 19:22:55
Kadıköy Camiinde vaaz vermekte olan Osman Demirci Hoca'ya:
"- Hocam" diye sormuşlar. "At nalını evimizin kapısına asarsak uğur getirir mi?"
Demirci Hoca:
"- Zannetmiyorum" diye cevap vermiş. "O nallardan her atta dört tane var ama, bütün gün kamçı yiyip duruyorlar."
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 23 Ara 2014 19:46:09
Cimri bir adam, tüm mal varlığından emin olmak için her şeyini satar ve altına çevirir.
Altınları yer altına gömüp ara sıra kontrol eder.
Bir gün bir işçisi onu ararken cimriyi altınları gömdüğü yeri keşfeder.
Gece vakti altınların olduğu yere gidip, tüm altınları çalar.
Cimri altınların gömülü olduğu yere geldiğinde tüm altınlarının çalındığını anlar.
Ağlaya ağlaya kendini perişan eder bir vaziyette iken; bir komşusuna durumu anlatır.
Komşusu ona şöyle der:
“Kendini üzme artık, bir taş alıp aynı çukura koy ve o taşın altınların olduğunu düşün.
Çünkü kullanmayı hiç düşünmediğine göre taş da aynı işi görecektir..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 24 Ara 2014 14:52:00
Çeçenistan Grozni de bir minibüs...
Şoförünün adı : MUSA.
Kağıtta şöyle yazıyor: yaşlılar, çocuklar ve sakatlar için, bunun yanında kim parasını evde unuttuysa, yada parası bittiyse seyahat ücretsizdir, Ayrıca hastaneye yakınını görmeye giden, yada cenazeye başsağlığına giden ve HAC görevini yapanlar içinde ücretsizdir
EN altta da şöyle yazıyor: Ve hiç kimseye bir şey açıklamak zorunda değilsiniz.... Bindiğiniz gibi, sessizce İNİN ve GİDİN....
-Allah(c.c) bin kere razı olsun...
Çevrimdışı duyguaydın
Yönetim Ekibi
*****
5.463
127.400
# 24 Ara 2014 21:06:23
Bir gün ermişlerden birine sormuşlar.
” Sevginin sözünü edenler ile sevgiyi gerçekten
yaşayanlar arasında ne fark vardır.?
” Bakın, göstereyim” demiş ermiş.
Bir sofra hazırlamış.
Sevgiyi dilinden düşürmeyen, ama dilden gönülle de indirmeyen kişileri çağırmış bu sofraya.
Hepsi yerlerine oturmuşlar.
Derken, tabaklar içerisinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da ”derviş kaşığı” denilen bir metre kaşıklar.
Ermiş
” Bu kaşıkların sapının ucundan tutup öyle yiyeceksiniz” diyede bir şart koşmuş.
” Öyle kaşığın çukur kısmından tutmak yok”
” Peki” demişler ve çorbayı içmeye girişmişler.
Fakat oda ne?
Kaşıklar uzun geldiğinden, sofradaki hiç kimse bir türlü döküp saçmadan götüremiyormuş çorbayı ağzına.
En sonunda, bakmışlar bu iş olmuyor vazgeçmişler çorbadan.
Öylece, aç aç kalkmışlar sofradan.
Onlar sofradan kalktık dan sonra,
Ermiş: ”’ Şimdi de sevgiyi gerçekten bilip yaşayanları çağıralım yemeğe” demiş.
Yüzleri aydınlık, gözleri sevgiyle gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya.
Ermiş: ” Buyurun bakalım” deyince de, her biri uzun boylu kaşığı çorbaya batırıp karşısındaki Arkadaşına uzatıp içmişler çorbalarını.
Böylece her biri diğerini doyurmuş ve kendisi de doymuş olarak şükür içinde kalkmış sofradan.
” İşte” demiş ermiş. ” Kim ki hayat sofrasında yalnız kendisini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalkacaktır.
Ve kim ki, kardeşini düşünür de doyarsa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz.
Şunu da unutmayın ki, hayat pazarında alan değil, veren kazançlıdır her zaman.”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.723
# 25 Ara 2014 15:17:02
yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmıştı. Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Yaşamındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi.
Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı.
- ‘Tadı nasıl?’ diye soran yaşlı adama öfkeyle:
- ‘Acı’ diye cevap verdi. Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Sessizce az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi. Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu:
- ‘Tadı nasıl?’ ‘Ferahlatıcı’ diye cevap verdi genç çırak.
- ‘Tuzun tadını aldın mı?’ diye sordu yaşlı adam, ‘Hayır’ diye cevapladı çırağı. Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi:
- ‘Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Istırabın miktarı hep aynıdır. Ancak bu ıstırabın acılığı, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış.’
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Ara 2014 21:54:15
Gülmek; ”Saf” denme riskini göze almaktır.
Ağlamak ise; ”Duygusal” görünme riskini.
Birine yakınlaşmak; ”Kendini kaptırma” riskini,
Duygularını açmak; ”Kendini ortaya koyma” riskini,
Hayalleri ve düşünceleri sergilemek ise;
“Onları başkalarına kaptırma” riskini göze almaktır.
Sevmek; “Karşılık görememe” riskini…
Yaşamak ise; ”Ölme” riskini göze almaktır.
Umutlanmak; “Hayal kırıklığına uğrama” riskini
Çabalamak ise; ”Başarısız olma” riskini göze almaktır…
Ama riskler yaşanmalıdır.
Çünkü hayatımızın en büyük riski, hiç risk almamaktır.
Hiç risk almayan kişi, belki acı ve üzüntülerden korunabilir;
Ama Büyüyemez, Sevemez, Değişemez, Hissedemez, Öğrenemez.
Garanti arayışlarıyla zincirlenmiş bir köle olarak yaşarken,
Bedelini; özgürlüğünü kaybederek öder.
Sadece; riski göze alabilen kişi hürdür..
Leo Buscaglia..
.Fatih Sultan Mehmet (The Conqueror), Ayhan Açar ile birlikte
Fatih Sultan Mehmet Han çocukken çok yaramaz bir öğrenciydi. Ders esnasında yaptığı şımarıklıklarla Hocası Akşemseddin’i çileden çıkarırdı. Hocası kendisine kızdığı zaman hemen “Ben Padişahın oğluyum bana bir şey yapamazsın” deyip tehdit ediyordu. Padişaha şikâyet etmeyi edepsizlik sayan Akşemseddin, durumu II. Murat’a anlatamıyordu. Ancak gün geldi artık küçük Mehmet’in yaptığı yaramazlıklar çekilmez hale geldi.
Bunun üzerine destur dileyip II. Murat’ın huzuruna çıktı. “Padişahım size bir hususu arz edeceğim ancak hayâ ediyorum” deyince II. Murat “Buyur çekinmeden anlatabilirsin” dedi. Bu söz Akşemseddin’i rahatlattı ve başladı olayı anlatmaya. Padişahım oğlunuz, ciğerpareniz Mehmet çok yaramaz, onun yaramazlıkları yüzünden ders işleyemiyorum, kendisine kızdığım zamanda hemen sizinle beni tehdit ediyor deyince II. Murat Akşemseddin’in yanına gelerek kulağına bir şeyler fısıldar.
II. Murad’ın kulağına söylediği sözleri duyan Akşemseddin çok şaşırdı. Bu ne plandı, mümkün değildi bu planı uygulamak. Akşemseddin plan konusundaki rahatsızlığını padişaha ilettiyse de Padişah onu dinlemedi ve bu iş olacak dedi.
Ertesi gün yine derste Mehmet yaramazlık yapıyordu. Akşemseddin’in uyarısına aynı tehdit cevabını verdiği sırada Padişah ansızın kapıyı açıp içeri girdi. Bu olay karşısında Akşemseddin hiddetlenerek Padişaha bağırdı ve bir tokat atarak, bu şekilde sınıfa giremeyeceğini izin istemesi gerektiğini söyleyerek derhal dışarı çıkmasını istedi. Padişah mahcup bir şekilde boynunu bükerek özür diledi ve dışarı çıktı.
Olaylar karşısında Fatih Sultan Mehmet’in nutku tutulmuş ne yapacağını şaşırmıştı. Güvendiği babası tokat yemişti. Fatih Sultan Mehmet allak bullak olmuştu. Az sonra kapı vuruldu ve Padişah mahçup bir şekilde içeri özür dileyerek girdi. Plan muhteşem bir şekilde işlemişti. O günden sonra Fatih Sultan Mehmet asla yaramazlık yapmadı. Çünkü güvendiği dağlara kar yağmıştı.
Eğitimin ne olduğunu II.Murat kadar olamasa da; en azından kendi çocuğunu yanlış yollara süreklemeyecek kadar idrak etmiş anne ve babalara ihtiyaç var. Unutmayalım, Çocuklar şımarık doğmaz; diplomalı,maaşlı ama eğitimsiz ebeveynler tarafından şımartılır bunu unutmayalım...
Çevrimdışı caki1910
Uzman Üye
*****
1.898
6.883
# 28 Ara 2014 17:13:11
Ey zindan arkadaşlarım, rüyalarınıza gelince; biriniz efendisine şarap içirecek, diğeri ise asılıp tepesinden kuşlar yiyecektir. İşte hakkında fetvâ istemekte olduğunuz mes'ele, böylece olup bitmiştir.
Bundan sonra Yûsuf aleyhisselâm, bu iki delikanlıdan, kurtulacağını bildiği kimseye yani sâkîye dedi ki:
-' Beni efendinin yanında an, benden bahset.
Fakat şeytan, efendisine onu anlatmayı unutturdu. Bu yüzden Yûsuf aleyhisselâm, daha nice yıllar zindanda kaldı. (S. Yûsuf, 35-42)
Yani Hz. Yûsuf, Allah'tan başkasından yardım istediği için, beş yıllık mahpusluktan sonra, yedi yıl daha hapiste kaldı. Zira böyle bir istek ümmetten herhangi bir fert için gayet normal olmakla birlikte, bir peygamber için münasip değildi.
Çevrimdışı caki1910
Uzman Üye
*****
1.898
6.883
# 28 Ara 2014 17:48:28
Bir şahıs, Harem-i Şerîfin kapısında, Ey doğrulara yardım eden, haramlardan kaçınanları koruyan Allâhım!.. diyerek hep aynı duâyı okuyordu. Ona, Sen başka duâ bilmez misin? dediler. O şöyle açıkladı, bu duâyı tekrar etme sebebini:
Ben Beyt-i Şerîfi tavâf ederken ayağıma takılan bir şeyi eğilip aldım. Bir de baktım ki, içinde bin altın bulunan bir kese. Şeytanımla îmânım mücâdeleye tutuştular. Bin altın çok para, senin bütün ihtiyaçlarını karşılar dedi şeytanım. Îmânım ise, Bu haramdır, boşuna saklama; sahibini bul, teslim et! dedi. Ben böyle mücâdele içinde iken, birinin sesi duyuldu:
Burada, içinde bin altınım bulunan kesem kaybolmuştur. Kim buldu ise getirsin, ona otuz altın müjde vereyim!
Bin haramdan otuz helâl hayırlıdır, diyerek keseyi sahibine teslim ettim. O da bana otuz altın verdi. Bunu alıp bakırcılar çarşısında gezerken, bir Arap kölenin bu paraya satıldığını görünce, hemen satın aldım. Bir müddet sonra bu kölenin yanına bir kısım Araplar gelip gizlice konuşmaya başladılar. Köleden ne konuştuklarını sordum. Saklamayıp aynen anlattı:
Ben Mağrip sultânının oğluyum. Babam, Habeş melikiyle cenk edip savaşı kaybetti. Beni de esir alıp buralarda sattılar. Babam bunları göndermiş, elli bin altın da vermiş ki, beni satın alıp götürsünler. Sen bana çok iyilik ettin, kendi evlâdın gibi baktın. Bundan dolayı memnun kaldım. Bunlar beni satın alacaklar; sakın az altına râzı olma, elli bin altına sat beni.
Dediği gibi oldu. Elli bin altına sattım köleyi. Bu kadar büyük sermaye ile bir kısım mallar alıp Bağdata gittim. Orada açtığım dükkânda mallarımı satıyordum. Bir tanıdığım gelip, Meşhur bir tüccar dostum vefât etti, ay gibi güzel kızcağızı yalnız kaldı. Gel bunu sana alalım dedi. Ben de kabul ettim. Kızın, çehiz olarak getirdiği birtakım tabakların üzerinde içi altın dolu keseler vardı. Hepsinin üzerinde de biner altın yazılı iken, birinde dokuz yüz yetmiş altın yazılı idi. Bunun sebebini sorduğumda kızcağız dediki:
Babam bu keseyi Harem-i Şerifte kaybetmiş. Bulan bir helâlzâde keseyi iâde edince, otuz altını ona müjde olarak vermiş, ondan geriye kalanlardır bu kesedeki altınlar.
Bunun üzerine ben Allâha hamd ve şükürlerde bulundum; bunlar hep doğruluğun, iyiliğin bereketi, diyerek hâdiseyi kızcağıza anlattım. Sürur ve saâdetimiz daha da perçinlenmiş oldu!.. (Nevâdir-i Süheylî, Sayfa: 280-81)
Evet, enteresan bir hâdise. Doğruluk ve dürüstlüğün neticesini göstermesi bakımından verdiği mesaj oldukça mühim. Kaldı ki bu, sadece dünyadaki semeresi. Âhiretteki karşılığı ise, ebedî bir saâdet. Rabbimiz cümlemizi, îmânımızın sesine kulak vererek sadâkat ve istikametten ayırmasın. Âmîn...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 28 Ara 2014 21:19:52
Adam elinde bir bıçak ile camiye girer: “Ey cemaat içinizde Müslüman olan var mı?” diye bağırır. Herkes susar. Ancak yaşlı bir amca kalkar “Ben varım” der. Bıçaklı adam amcaya, bir dakika dışarı gelir misin diyerek koluna girer camiden çıkarlar. Biraz ötede bağlı bir koyunun yanına gidip, “Amca; bu kurbanı kesmeme yardımcı olur musun, İslami, kurallara uygun keselim” der. Amca koyunu kesmeye başlar. Yaşlılık bu ya her taraf kan olur. Amca; “Oğlum yoruldum camiye git başka birini bul” der. Adam elinde kanlı bıçağı ile camiye girerek bağırır. “İçinizde başka bir Müslüman var mı ?” Yaşlı amcayı götürüp kestiğini zanneden cemaat ses çıkarmaz, ama topluca dönüp imama bakarlar. İmam “Ne bakıyorsunuz ulan, iki rekat namaz kıldırmakla Müslüman mı olduk!” der...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 29 Ara 2014 22:14:29
Sübhânallâh, Bunların Hâli Nedir? | Bir Kıssa Bin Hisse
Semüre bin Cündeb (r.a) şöyle anlatır:Rasûlullah (s.a.v), ashâbına:
“–Rüyâ göreniniz var mı?” diye sorup, “gördüm” diyenin rüyâsını, Allah’ın dilediği şekilde tâbir ederdi. Bir sabah bize şöyle buyurdu:
“Bu gece rüyâmda iki kişi (Cebrâîl ile Mîkâîl) gelerek beni kaldırdılar ve «Haydi gidiyoruz» dediler. Ben de onlarla beraber gittim. Yanı üzerine yatmış bir adamın yanına vardık. Başka biri de elinde kocaman bir kaya ile onun başında duruyordu. Kayayı, yatan adamın kafasına vurup eziyor, taş bir tarafa yuvarlanınca arkasından gidiyor ve taşı alıp getiriyordu. O gelinceye kadar diğerinin kafası da iyileşerek eski hâline geliyordu. Adam, önce yaptığını aynen tekrarlayarak yerde yatanın başını her defasında ezip duruyordu. Meleklere:
«–Sübhânallâh, bunların hâli nedir?» dedim.
«–Yürü, yürü hele» dediler. Yürüdük. Derken sırt üstü yatmış bir adamın yanına vardık. Başucunda da, elinde demir çengel bulunan bir başkası duruyordu. Bu adam, yatan kişinin bir tarafına geçip elindeki çengelle avurdunu, burnunu ve gözünü tâ ensesine kadar yarıyor, sonra öbür tarafına geçip orasını da aynı şekilde parçalıyordu. Bir tarafını parçalarken diğer tarafı eski hâline geliyor, adam da sürekli aynı şekilde parçalamaya devam ediyordu. Ben:
«–Sübhânallah! Bu hâl nedir?» dedim.
«–Hiç sorma, devam et!» dediler. Yürüdük. Fırın gibi bir yapıya vardık. Orada ne söylenildiği anlaşılamayan çığlıklar, feryadlar birbirine karışıyordu. O yapının içinde çıplak bir sürü erkek ve kadınların bulunduğunu anladık. Altlarından alevler yükseldikçe, onlar çığlık atıyor, feryat koparıyorlardı. Ben:
«–Bunlara ne oluyor?» dedim.
«–Yürü, yürü hele!» dediler. Yürüdük. Nihayet kandan bir nehire vardık. Nehrin içinde yüzen bir adam, kıyısında da yanına birçok taş yığmış bir başka adam vardı. Nehirdeki adam çıkmak isteyince, kıyıdaki onun ağzına bir taş atıyor ve onu yerine geri çeviriyordu. Çıkmak için kenara her gelişinde aynı şeyi yapıyor ağzına bir taş atıyor, o da geri dönüyordu. Ben, yanımdaki iki kişiye:
«–Bu ikisinin hâli nedir?» dedim.
«–Hiç sorma, yürü hele!» dediler. Yürüdük. Çirkin bir adamın -gördüğünüz adamların en çirkini de diyebilirsiniz- yanına vardık. Adam, sürekli ateş yakıyor ve ateşin etrafında dolanıp duruyordu. Ben:
«–Bu adam kim?» dedim.
«–Yürü, yürü hele!» dediler. Yürüdük; içinde baharın bütün çiçeklerinin bulunduğu geniş ve yemyeşil bir bahçeye vardık. Bahçenin ortasında gayet uzun boylu bir adam vardı. O kadar ki, göğe uzanan başını nerede ise göremeyecektim. Adamın etrafında, hayatımda hiç görmediğim kadar çok çocuk bulunuyordu. Ben:
«–Bu adam ve bu çocuklar kimlerdir?» dedim.
«–Yürü, yürü hele!» dediler. Yürüdük, Gide gide büyük bir ağaçlığa vardık ki ben onun gibi güzel ve geniş bir ağaçlık görmüş değilim. Beni götürenler, «Gir oraya!» dediler. Birlikte girdik ve bir tuğlası altın bir tuğlası gümüşten örülmüş bir şehirle karşılaştık. Şehrin kapısına varıp açılmasını istedik. Kapı açıldı, içeri girdik. Bizi, vücutlarının yarısı bugüne kadar gördüklerinizin en güzeli, diğer tarafı da bugüne kadar gördüklerinizin en çirkini birtakım adamlar karşıladı. Yanımdaki iki kişi onlara:
«–Gidip şu nehre girin!» dediler. Bir de ne göreyim, suyu süt gibi, bembeyaz, enine doğru akan bir nehir. Adamlar gidip nehre girdiler sonra çıkıp yanımıza geldiler. Çirkinlikleri tamamen gitmiş, hepsi de son derece güzelleşmişti. Beni götüren iki kişi:
«–Burası Adn Cenneti’dir, şurası da senin konağındır» dedi. Başımı kaldırıp baktım, bir de ne göreyim; beyaz buluta benzeyen bir köşk.
«–İşte burası senindir» dediler. Ben o iki kişiye:
«–Allah size büyük hayırlar ihsan etsin, bırakınız da oraya gireyim» dedim.
«–Hayır, şimdi değil! Sen oraya daha sonra gireceksin» dediler. Bunun üzerine ben:
«–Bu gece boyunca hayret verici şeyler gördüm. Gördüklerimin anlamı nedir?» dedim. Onlar:
«–Anlatalım» dediler:
«–İlk önce yanına vardığın kafası taşla ezilen adam var ya, o, Kur’ân’ı öğrendiği hâlde terk eden ve uyuyarak farz namazın (bilhassa sabah namazının) vaktini geçiren kimsedir. Avurdu, burnu ve gözleri demir çengelle yarılan adam, evinden çıkıp etrafa yalanlar yayan kişidir. (Diğer rivâyette şöyle buyrulur: «O bir yalancı idi, dünyada devamlı yalan söylerdi. Onun yaydığı yalanlar âfâkı sarardı. İşte bu yalancı kıyâmet gününe kadar bu şekilde azâb görecektir.») Fırın içindeki çıplak erkek ve kadınlar, zina eden erkek ve kadınlardır. Nehirde yüzüp yüzüp de taş yutan adam, faiz yiyen kişidir. Yanındaki ateşi sürekli yakarak etrafında dolaşıp duran çirkin görünüşlü kişi, cehennem bekçisi Mâlik’tir. Bahçedeki uzun boylu adam, Hz. İbrahim’dir. Etrafındaki çocuklar da İslâm fıtratı üzere ölen küçük yavrulardır.»” Müslümanlardan biri:
“–Ey Allah’ın Rasûlü! Müşrik çocukları da bunlara dâhil mi?” diye sordu. Rasûlullah (s.a.v):
“–Müşriklerin çocukları da dâhildir” buyurdu ve devam etti:
“–Vücutlarının yarısı güzel, yarısı çirkin olan adamlara gelince bunlar, sâlih amellerin yanında kötü işler de yapan kimselerdir. (Ancak) Allah onları affetmiştir.”
(Buhârî, Ta‘bîr, 48; Cenâiz, 93; Teheccüd, 12; Büyû’, 2; Cihâd, 4; Bed’ü’l-Halk, 6; Enbiyâ, 8; Tefsir, 9/15; Edeb, 69; Tirmizî, Rü’yâ, 10/2295)
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] …/subhanallah-bunlarin-hali-nedir
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 30 Ara 2014 18:41:27
ÖRÜMCEK AĞI
Dünya hayatında hep kötülük işleyen bir adamı ölünce cehennem kapısında bir melek karşıladı.
Melek adama şöyle seslendi:
"Hayatta iken tek bir Gün bile birisine iyilik yaptıysan
buraya girmeyeceksin. "
Günahkar adam uzun süre düşündükten sonra,
bir keresinde ormanda gördüğü örümceği hatırladı.
Balta girmemiş ormanda yürürken
önüne bir örümcek ağı çıkmıştı.
Adam ağı bozmamak ve örümceği ezmemek için
o gün yolunu değiştirmişti.
Heyecan içinde o günü meleğe anlattı.Melek adama gülümsedi ve ardından elini şaklattı. Gökten bir örümcek ağı inmişti. Adam bu ağa tutunarak cennete girebilecekti. Adam neşe içinde ağa tırmanırken cehennemden bazıları da bu ağa tutunarak cennete gitmeye çalıştılar. Ama adam ağın o kadar çok insanı taşımayacağından korkarak onları itmeye başladı.
Tam o sırada ağ gerçekten koptu ve diğerleri ile birlikte adam da cehenneme düştü.
"Yazık" dedi melek.
"Bencilliğin, hayatında işlediğin tek iyiyi de kötülüğe döndürdü.O insanlara şefkat gösterebilseydin eğer, ağın herkesi taşıyabileceğini de görecektin."
Unutmayin !!!
Bir mum, diger mumu tutuşturmakla ışığından
bir sey kaybetmez...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 31 Ara 2014 16:39:58
Bir Salkım Üzüm | Bir Kıssa Bin Hisse
Avrupa hristiyanları, Papa’nın kışkırtması ile bir araya gelip Osmanlı topraklarına saldırmaya teşebbüs edince, yeryüzünün sultânı Kanunî Sultan Süleyman Han, ordusu ile sefere çıktı. Târihlere şan veren ordu ağır ağır ilerliyor, hedefine bir an önce ulaşmak için gayret sarf ediyordu.
Havalar da iyice ısınmıştı. Bir Hristiyan beldesindengeçerken, yolun dar olması sebebiyle, askerlerden kimisi üzüm bağlarından yürümek mecburiyetinde kaldı. Olgunlaşan üzümler susuzluktan dudağı çatlamış askerlere; “Al beni, ye beni” dercesine duruyordu. Askerlerden biri dayanamayıp, sahibinin haberi olmadan bir salkım üzüm kopardı. Yerine de bir keseye koyduğu parayı bağladı. Üzümü de yedi. Çok geçmeden mola verildi. Ordunun arkasından, kan ter içinde Hristiyan bir köylünün geldiği görüldü. Köylüyü komutana götürdüler. Çok heyecanlı olan köylü, komutanın eline mi, ayağına mı kapanacağını bilemedi.
Bir asker, kendi bağından kopardığı üzümün yerine para bırakmıştı. Bağında başka bir zarar yoktu. Böyle bir askere ve komutanına, elbette teşekkür etmeliydi. Ama komutan bu habere hiç sevinmedi. Bir askerinin başkasının malını izinsiz almasını bir türlü kabul edemiyordu. Tellâllar çağırtılıp, o asker bulundu. Bu arada Sultan da hâdiseyi öğrenmişti. Hemen o askerin ordudan atılmasını emretti ve;
-Kursağında haram lokma bulunan bir askerin bulundugu ordu ile zafer ve nusret müyesser olmaz, demekten kendini alamadı. Hristiyan köylü, üzümü alan askeri taltif ettirmek için geldiğini, hâlbuki işin tersine döndüğünü arz edince, komutan;
-Eger o asker parayı bağlamamış olsaydı, bu ordunun adı zâlimler ordusu olurdu. İşte o zaman, kellesi de giderdi. Parayı asmaya
bağlamakla kellesini kurtardı. Ama sahibinden izinsiz mal almakla da, seferden men cezasına çarptırıldı, dedi ve kahraman ordu yoluna devam etti. Orduya Belgrad yakınlarında bir yerde konaklama emri verildi. Askerler, çevredeki su ve çesmelerden istifâde edip, abdest tazelemeye, susuzluklarını gidermeye çalışıyorlardı. Çeşmelerden birinin yakınlarında bir manastır vardı. Manastırın rahibi, Osmanlı askerinin durumunu öğrenip, haçlı askerlerini haberdâr etmek için, manastırdaki rahibelerden birkaçını süsleyip, ellerine verdiği testilerle çeşmeye gönderdi. Rahibelerin geldiğini gören Osmanlı askerleri, hemen çeşme başından ayrılıp, rahibelere sırtlarını döndüler. Rahibeler testilerini doldurup gidinceye kadar kimse dönüp bakmadı. Rahibeler gelip durumu anlatınca; koparılan üzümlerin yerlerine para bırakıldığını duyan Rahip, bu kadarını beklemiyordu. Bunlar ne biçim insanlardı. Malda mülkte gözleri yoktu, kadına kıza iltifat etmiyorlar, memleketlerinden günlerce uzak yerlere kadar geliyorlar, korkmadan ve endişe etmeden canlarını veriyorlardı. Hemen kâğıt kalem istedi. Osmanlı askerlerinin karşısına çıkmak için hazırlanan
haçlı orduları komutanına şunları yazdı;
-“Ey haçlı kumandanları!.. Siz bu ordu ile nasıl başa çıkabilirsiniz? Bu insanlar canlarını düşünmeden, Allah yolunda komutanları emrinde çekinmeden can veriyorlar. Biliyorlar ki, gidecekleri yer Cennet’tir. Kadına kıza
ehemmiyet vermiyorlar, yanlarına gönderdiğim rahibelere sırtlarını döndüler. Mala mülke de önem vermiyorlar. Bütün mal ve mülklerini terk ederek cihâda çıkıyorlar. Herkese karşı iyi davranıp, kimseye zulmetmiyorlar.
-Ey haçlı kumandanları!.. Siz, onlardaki bu hasletleri ortadan kaldırmadan karşılarına çıkıp savaşmaya kalkışırsanız, elinize binlerce askerinizin canına mal olacak acı bir tecrübeden başka bir şey geçmez.”
Buna rağmen haçlı kumandanları, kahraman Türk askerlerinin kılıçlarına yem olmak için adetâ birbirleriyle yarış ettiler. Türk askerine yeni yeni zaferler kazandırdılar. Avrupalılar, kendi kötü hasletlerini Osmanlılara aşıladıkları zaman, onları yenebileceklerini yıllar sonra anladılar ve faaliyetlerini bu yönde yoğunlaştırdılar.
Kaynak; Tarihimizden Düşündüren Hikayeler
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 31 Ara 2014 19:35:14
İÇLERİNE SAKLAYALIM
İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş...
Hep şikayetçi hep bıkkınmış...
Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler.
" Saklayalım, zor bulsunlar. Zor buldukları için belki kıymetini bilirler " diyerek
başlamışlar tartışmaya. Sorun büyükmüş. Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü. Kimisi
" Everest'in tepesine saklayalım " demiş, kimisi
" Atlas Okyanusu'nun dibine" demiş.
"Tac Mahal'in kubbesi, Mekke sokakları, İtalyan sofrası, bir hastanenin yeni doğan
odası,dondurma külahı, lale bahçesi... "Pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş... Derken meleklerden biri " İÇLERİNE SAKLAYALIM " demiş.
" Kimsenin aklına gelmez içine bakmak" İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış...
Hiçbir mutluluk kolay gelmiyor. Kolay kolay gülmüyor insanın yüzü...
Emekte ve insanın içinde saklı mutluluk. Ne başkasının ekmeğinde, ne başkasının evinde, ne de başka bir şeyde......
Bu yüzden gözünüz hep içeride olsun!
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 01 Oca 2015 14:17:53
500 kişi bir seminerdeydi. Birden konuşmacı durdu ve bir grup çalışması yapmaya karar verdi. Herkese bir balon vererek başladı. Herkes gazlı kalemle balonuna adını yazmalıydı. Sonra bütün balonlar toplandı ve bir odaya kapatıldı.
Katılımcılar odaya alındı ve 5 dakika içinde üzerine isimlerini yazdıkları balonu bulmaları söylendi. Herkes deli gibi kendi adını aramaya başladı, insanlar çarpıştılar, bir birlerini ittirdiler, tamamen bir kaos ortamı oluştu.
5 dakikanın sonunda kimse kendi balonunu bulamamıştı.
Konuşmacı bu sefer herkesin bir balon almasını ve üzerinde adı yazan kişiye o balonu vermesini söyledi. Bir kaç dakika içinde herkes kendi balonuna kavuşmuştu.
Konuşmacı dedi ki: "Yaşamımızda bunu görüyoruz. Herkes deli gibi mutluluğu arıyor ve nerede olduğunu bilmiyor. Bizim mutluluğumuz başkalarının mutluluğunda gizlidir. Onlara mutluluk verin; sizinki size gelir. Ve insanların yaşam amacı da budur...mutluluğun peşinden gitmek..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 02 Oca 2015 15:31:55
“Titremene lüzum yok. Ben kral değilim. Ben Kureyşli, kuru ekmek yiyen bir kadının oğluyum.” Diyen, tevazuuyla ve samimi secdesiyle yücelmiş bir peygamberin, Muhammed aleyhissalatü vesselamın ümmetiyiz… Şükürler olsun… Bu gece o mübarek rehberin doğumunun hicri yıl dönümü… Rabbimiz kendisine şöyle buyurmuştu: (Ey Peygamber) De ki: "Eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah çok bağışlayıcı, çok merhamet edicidir." (Ali İmran, 31) Onun izinden gidebilmek bizlere nasip olsun.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 02 Oca 2015 22:05:46
Cennetin Anahtarı | Bir Kıssa Bin Hisse
Bir gün Bayezid-i Bistamî k.s. Hazretleri’ne,
– ‘Lâ ilâhe illallah (Allah’tan başka ilâh olmadığına şehadet etmek) cennetin anahtarıdır.’ anlamına gelen hadis-i şerif hakkında ne dersiniz, diye sordular. Bayezid-i Bistamî k.s. şu açıklamayı yaptı:
– Hadis sahihtir. Ancak anahtar, dişleri olmadan açamaz. Cennetin anahtarı olan “Lâ ilâhe illallah” sözünün dişleri ise dört şeydir:
1. Yalan söylemeyen ve gıybet etmeyen bir dil,
2. Aldatmayan ve hıyanet etmeyen bir kalp,
3. Şüpheli ve haram şeyleri yemeyen bir mide,
4. Bid’at ve nefsin istek ve arzularının karışmadığı salih amel.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 03 Oca 2015 01:48:23
Fizikçi, matematikçi, kimyacı, jeolog ve antropologdan oluşan bir heyet bir araştırma için arazide bulunmaktadır. Birden yağmur bastırır. Hemen yakındaki bir arazi evine sığınırlar. Ev sahibi bunlara bir şeyler ikram etmek için biraz ayrılır.
Hepsinin dikkati soba üzerinde toplanır. Soba yerden 1 m. kadar yukarda, altındaki dizili taşların üzerindedir. Sobanın niçin böyle kurulmuş olabileceğine dair bir tartışma başlar.
Kimyacı:
-Adam sobayı yükselterek aktivasyon enerjisini düşürmüş, böylece daha kolay yakmayı amaçlamış.
Fizikçi:
-Adam sobayı yükselterek konveksiyon yoluyla odanın daha kısa sürede ısınmasını sağlamak istemiş.
Jeolog:
-Burası tektonik hareketlilik bölgesi olduğundan herhangi bir deprem anında sobanin taşların üzerine yıkılmasını sağlayarak yangın olasılığını azaltmayı amaçlamış.
Matematikçi:
-Sobayı odanın geometrik merkezine kurmuş, böylece de odanın düzgün bir şekilde ısınmasını sağlamış.
Antropolog:
- Adam ilkel topluluklarda görülen ateşe tapmanın daha hafif biçimi olan ateşe saygı nedeniyle sobayı yukarıya kurmuş.
Bu sırada ev sahibi içeri girer ve ona sobanın yukarda olmasının nedenini sorarlar. Adam cevap verir:
- Boru yetmedi!!!"
İNSANLARI ANLAMAK ZORDUR... HERKES KENDİ MERKEZİNDEN BAKAR, DOĞAL OLARAK "KENDİ MERKEZLİ" GÖRÜR... NE KADAR FARKLI BAKARSAK BAKALIM, ORTAK PAYDAMIZ İNSAN OLMAKTIR VE İNSANIN İNSANLIĞA İNSAN OLMAKLA GETİRDİĞİ BİR BORCU VARDIR, HOŞGÖRÜ VE ADALET...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 03 Oca 2015 15:00:14
Geçenlerde yağan kar nedeniyle birçok kaza
yaşandı. Bunlardan birisi zincirleme bir
kazaya karışan ve çok şükür kendisine bir şey
olmayan bir kadının başına geldi. Korkuya
kapılan kadın ilk iş olarak eşini aradı ve
eşinin ilk cevabı “Arabada bir şey var mı?” oldu…
Bir başka kadının doktor randevusu vardı.
Tek başına gitmeye çekindiği bir
randevuydu. Fakat yakın bir akrabası
olmadığından tek başına gitmesi
gerekiyordu ve eşine söyledi ama
gelemeyeceği için ısrar etmedi. Sadece randevu saatini söyledi ve dua istedi... Muayene sonucu korktuğu gibi olmadı,
sonuç iyiydi. Eve geldi ve eşinin randevunun
nasıl geçtiğiyle ilgili bir şeyler sormasını
bekledi… Aradan on beş gün geçti. Hala
bekliyor...
Bir adam arabasından inerken kaydı ve
düştü, ayak bileği incindi. (Sonradan kırık
olduğu anlaşıldı.) Kapıda kendisini
karşılayan eşi arkadaşıyla konuşuyordu.
Adam canının yandığını, ayağının kırılmış
olabileceğini söyledi. Ama kadın “Aaa, öyle mi?” diyerek arkadaşıyla konuşmaya devam
etti, adam donakaldı... Hala donmuş
durumda, duygusu yok...
Bir başka adam babasının hasta olduğunu
öğrendiği için akşam babasına uğramak
istediğini söyleyince, eşi “Ama dışarıda
yemek rezervasyonumuz vardı.” cevabını
alınca üzüntüsünü içine attı...
Ve daha birçok örnek... Her gün
yaşadığımız, yaşattığımız... Kendimiz için önemli olan bir şeyi karşımız
için aynı önemde görmediğimiz onca olayın
içinde kalpler kırılıyor. İlişkiler can çekişiyor. Bazı önemli olaylar vardır, bunların
ıskalanması telafisi zor aralıklar koyar
insanların arasına. Sonra herkes unutmuş
gibi yapar. Bazen çaresizlikten, bazen de
durum acı verse de ilişkiyi bitirmek için
yeterince büyük görülmediğinden...
Fakat hesap bir gün kabardığında, çok küçük bir
rüzgar gelir ve çok güçlü zannedilen ilişkiler
dağılıp gider. Yıpranma yıllar sürer, yıkılması ise bir andır.
Bazen hiç ummadığınız bir şey gelir ve sizin
çok sağlam sandığınız her şeyi alır götürür. Küçük ihmaller, hiçbir zaman küçük
değillerdir. Altlarında daha derin
düşünceleri örterler. Bunların başında da
“Sana değer vermiyorum!” düşüncesi vardır
veya “Senin acın beni ilgilendirmiyor!”
düşüncesi...
İşte ruh birlikte eğlenebildiği ama birlikte acısını paylaşamadığı ruha karşı
soğur. İnsan, karşısındaki insanın kendisini ne
kadar sevdiğini verdiği hediyelerle ölçmez
çoğu kere. Böyle durumlarda sınanır sevgi.
Ve insan sınanana kadar ne kadar sevildiğini
bilemez. Ne kadar sevdiğini de. Sevgi sınar
çoğu kere ve bazıları kaybeder çok azı da kazanır...
Bu günlerde kaybedenler çoğunlukta
görünüyor. Sanıyorum ki bir nedeni de
yanımızdakinin acısına duyarsızlaşmamız...
Hep eğlenceli bir şeylerin peşinden
koşmamız... Ve sadece kendimiz için yaşama
çabamız... Oysaki yanımızdaki olmadan yaşayamayacağımızı unutuyoruz.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 03 Oca 2015 19:36:08
Cami Kapısından Geçerken Ezanın Okunduğunu Duyan Şoför
Geriye Dönüp Patronundan İzin İster :
-Beyefendi İzin Verirseniz Ezan Okunmuşken Şuracıkta Namazımı Kılsam da Yola Devam Etsek? Der
Patron Pek de Memnun Olmasa da İzin Verir.
Şoför Camiye Girer, Patron da Arabanın İçinde Bekler.
...Ancak Cemaat Namazını Kılıp Çıktığı Halde Şoför Çıkmayınca Canı Sıkılan Patron,
Arabadan İnip Caminin Avlusuna Dalar,
Pencere Camına Başını Dayayıp İçeri Bakar ki,Şoför Ellerini Açmış Duaya Devam Ediyor..
Camı Tıklatarak Seslenir:
-Herkes Çıktı Ne Duruyorsun Sen de Çıksana!
Gelen Cevap İbretlidir ; Bırakmıyor !
-Kim Bırakmıyor? Der Patron ,
-Cevap Gelir ; Seni İçeri Bırakmayan !
Bir Düşünce Sarar Patronu 'Seni İçeri Bırakmayan' Nidası ..
Hemen Orada Abdestini Alır Camiye Girer ve Yanına Vardığı Şoföre Seslenir İşte , Der Beni de Bıraktı!
Yaşlı Gözlerle Bakan Şoför Seslenir :
-Elbette Bırakır, Der. Deminden Beri Boşuna mı Gözyaşlarıyla Dua Ediyorum Sanıyorsun ?
Senin Dışarıda Kalmana Gönlüm Bir Türlü Razı Olmadı.
Ellerimi Açıp İçeri Alınman İçin Dua Ettim.
Şükürler Olsun RABBİM Kabul Etti Duamı da İçeri Aldı Seni Dışarda Bırakmadı
.Toprakla Oynayan Çocuk | Bir Kıssa Bin Hisse
Mâlik b. Dînar’ın şöyle dediği rivâyet edilir:
“Bir gün toprakla oynayan bir çocuğa rastladım. Bazen gülüyor, bazen ağlıyordu. Ona selam vermek istediğimde nefsim beni engelledi. Nefsime:
“Ey nefis, Peygamber (sav) büyük küçük ayırmaksızın herkese selam verirdi.” dedim ve çocuğa selam verdim. O da bana:
“Allah’ın selâmı ve rahmeti senin de üzerine olsun, ey Malik!” diye karşılık verdi.
“Beni nereden tanıyorsun?” dedim. O da:
“Rûhum, rûhuna melekût âleminde ülfet etti de ölümsüz olan diri Allah seni bana tanıttı.” dedi.
“Nefisle akıl arasındaki fark nedir?” dedim. O da:
“Nefis, seni bana ilk önce selam vermekten alıkoyandır. Akıl ise, seni buna teşvik edendir.” diye cevap verdi.
“Niçin toprakla oynuyorsun?” diye sordum.
“Çünkü biz ondan yaratıldık ve yine onun bağrına döneceğiz.” dedi.
“Bazen gülüp bazen ağlamanın sebebi nedir?” diye sordum.
“Rabb’imin azâbını hatırlayınca ağlar, rahmetini hatırlayınca gülerim” dedi.
“Ey çocuk, senin ne günahın var da ağlıyorsun? Çünkü sen henüz mükellef bile değilsin.” dedim. O da:
“Böyle söyleme; Çünkü anneme bakıyorum, büyük odunları küçüklerle tutuşturuyor.” dedi.” Bundan ibret almak lazım.
Kaynak; İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l-Beyân, 11.cilt, Erkam Yay.
Çevrimdışı bal kabağı
B Grubu
47
233
# 04 Oca 2015 16:37:42
Eskiden bir dergahta, çok küfürbaz bir mürit varmış. Şeyhi, müridin küfür etmesine çok kızarmış. Ancak mürit kendisine bir türlü hakim olamadığını söylermiş. Bunun üzerine Şeyh:
“Dilinin altına bir bakla tanesi koy, küfür edeceğin zaman bu bakla engel olur” demiş. Gerçekten de baklayı koyduktan sonra mürid artık küfür etmez olmuş.
Bir gün Şeyh ile mürid, camiye giderken cumbalı bir evin önünden geçiyorlarmış. O sırada genç bir kız pencereden:
“Hoca Efendi, Hoca Efendi!. Bir dakika durur musunuz, annemin bir diyeceği var,” demiş. Şeyh ile mürid, beklemeye başlamışlar. Bu arada yağmur başlamış. Bir süre sonra, genç kız:
“Sağ olun, gidebilirsiniz artık” demiş. Şaşıran Şeyh:
“Kızım, annen bizi neden bekletti?’ diye sorunca, genç kız:
“Annem, tavuğu kuluçkaya yatırıyordu. Civcivler, sizin sarıklarınıza benzesin, tepeli olsun diye sizi bekletti” deyince sinirlenen Şeyh, müride dönmüş ve:
“Çıkar ağzındaki baklayı!…”demiş.
Çevrimdışı omer68
Uzman Üye
*****
1.202
2.958
2. Sınıf Öğretmeni
# 04 Oca 2015 21:36:46
Pakistanlı Dr. İşân Hüseyni yaptığı büyük hizmetlerden dolayı ödül almak için uluslararası bir konferansa gidiyordu. Uçağa bindi.
Ancak havada bir arıza olmuş ve yıldırım çarpması sonucu uçak en yakın havaalanına inmek zorunda kalmıştı.
Bir sonraki uçak 16 saat sonra kalkacaktı. Sinirlendi ve "O toplantıya muhakkak yetişmem lazım. 16 saat bekleyemem" diye bağırdı.
Görevliler gideceği şehrin 6 saat uzaklıkta olduğunu ve isterse araba kiralayarak gidebileceğini söylediler.
Acele yola çıktı ama aksilik bu sefer de yolda şiddetli yağmurdan göz gözü görmez olmuş ve selden dolayı araç gidemez olmuştu.
Yol kenarında eski bir evin kapısını çalıp hızla içeri girdi. Yaşlı bir kadın içeride oturuyordu. Süratle ona "Telefonu verir misin telefon etmem lazım" dediğinde kadın tebessüm ederek dedi ki: "Görmüyor musun evladım ne telefonu. Burada ne telefon ne de elektrik var. Geç az dinlen, yemek ye, çay iç sonra düşünürsün bu işleri"
Adam çaresiz az ısınarak yemek yedi ve çayını yudumlarken yaşlı kadın namaz kılıp uzun uzun dualar etti.
Dikkatle baktığında kadının bir beşiği salladığını ve beşikte çok küçük bir bebeğin hareketsiz durduğunu gördü.
"Kimin bu bebek anacığım? Hayırdır bu kadar uzun ağlayarak dua ettin"
Yaşlı kadın:
"Hem annesi hem de babasından yetim olan torunumdur. Ağır hastalığı var. Bölgedeki hiçbir doktor çaresini bulamadı. İşan Hüseyni adlı bir doktor var. Çaresi ondadır dediler. Ancak çok uzakta olduğundan birkaç gündür Allah'a dua ediyorum ki Allah bu bebeğin işini kolaylaştırsın.
- Doktor Hüseyni ağlayarak dedi ki "Kalk anacığım. Allah senin duanı kabul etti. Senin duan yıldırımlar çaktırıp uçağı yere indirdi. Seller akıttı ve sonunda beni size ulaştırdı. Dr. İşan Hüseyni benim.
Allahın kullarına böylece isteğini ulaştıracağına kalpten iman ettim. Bütün yollar kapanınca yeri göğü yaratana sığın. Onun iltiması dua"
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 05 Oca 2015 22:39:15
Anlamlı Düğün Hediyesi |Bir Kıssa Bin Hisse
Allah’ın yenilmez aslanı ve evliyalar sultanı Hz. Ali (k.v) ile Peygamber kızı derin ve ince Hz. Fatıma (r.a) evleneceklerdi. Kainatın Efendisi onları birbirlerine nikah edeceklerdi. Hz. Ali (k.v)’nin bir zırhı vardı onu pazara götürüp satılığa çıkardı. Zırhın parası ile düğün masraflarını karşılayacaktı. Hz Osman (r.a) pazardan geçerken İmam-ı Ali’nin zırhını görüp tanıdı ve derhal satıcıyı çağırdı.
- Bu zırhın sahibi buna ne kadar para istiyor?
- 400 dirhem istiyor.
- Peki gel parasını vereyim.
Beraberce Hz. Osman (r.a)’ın evine gittiler, 400 dirhem verdi ve zırhı satıcıdan aldı. Sonra bu zırh ile beraber 400 dirhem daha ilave edip Hz. Ali (k.v)’ye gönderdi:
- Bu zırh senden başkasına layık değildir. Bu dörtyüz dirhemi de düğün masrafı olarak harcarsınız, dedi.
Kaynak: Haya Ve Edep İncisi Hz. Osman (r.a) / Mustafa Necati Bursalı
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 06 Oca 2015 00:39:14
(İMAMIN VEFATI)
Bir imam efendi varmış, namazını tadil-i erkana uyarak kılmaya çok dikkat edermiş, cemaati hayranmış imam efendiye.
İmam efendi, bir gün cemaate öğle namazı kıldırırken, öğlenin sünnetinde sağına selam verirken, ak sakallı bir ihtiyar görür.
Sola selam verir, hemen sağına döner, bakar ki ihtiyar yok.
Farza geçer, farz namazda da aynısı olur.
İmam efendi, şaşkındır.
Son sünnete durur, tam sağa selam verecek, ihtiyar yine orada.
Sola selam vermeden, sorar:
Amca sen kimsin, necisin..?
Namazda sağa selam verirken varsın, sola selam verip, geri baktığımda yoksun..?
İhtiyar adam:
Eğer beni merak ediyorsan, peşine cemaatini de al bir karanlık sokak var, orayı geç.
Orada korkunç mu korkunç bir sokak var, orayı da geç.
Ondan sonra, yeşil bir kapı çıkacak önüne.
O kapının üzerinde ”LAİLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH” yazıyor.
O kapıdan gir beni orada bulacaksın, kim olduğumu ancak o zaman söylerim.
İmam efendi, hemen cemaate dönüp:
Benim başımdan böyle böyle bir iş geçti, hadi benle geliyor musunuz..?
Cemaat, çok sevdikleri imamlarını yalnız bırakmaz.
Önce, karanlık sokaktan geçerler.
Korkunç sokağa gelince, imam efendi arkasına bir bakar ki, cemaatten kimse kalmamış.
Sokak o kadar korkunçmuş ki, hepsi kaçmışlar.
İmam efendi, o sokaktan geçmiş ve yeşil kapıyı görmüş, kapının güzelliği gözlerini kamaştırmış.
Üzerinde ”LA İLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH” yazıyormuş.
Hemen içeri girmiş, içerisi o kadar güzelmiş ki, imam efendi büyülenmiş.
İhtiyar adam, orada bir koltukta imamı bekliyormuş.
İmam efendi, hemen sormuş:
Dediklerini yaptım, dediğin sokaklardan geçtim, fakat cemaatim korkunç sokağa gelince, beni bırakıp kaçtılar.
Şimdi bana söyle bakalım, sen kimsin..?
Yaşlı adam gülümseyerek, imam efendiye:
Ben Azrail’im (a.s) ve sen öğlenin sünnetinde, sağa ilk selam verdiğinde beni gördün ya, işte o zaman tereyağından kıl çeker gibi ruhunu, bedeninden aldım, ama sen bunu anlayamadın bile.
Karanlık sokak var ya, orası senin tabutun.
Cemaat seni omuzlayıp getirdi, sonra o korkunç sokağa yani kabrine koydular.
İmanın o kadar kuvvetli ki, hakkıyla kıldığın namazlar ve yaptığın görevin, seni oradan hiç korkmadan geçirdi.
Burası da “CENNET-İ AL” dilediğin gibi yaşa.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 06 Oca 2015 17:05:09
Vefat eden yeğenimizin abisinin son duyguları... 
Her okuduğumdan gözyaşlarım dökülüyor..
............................. .............................
Ölüm 2 duyguyuda yaşatıyor insana acıyı da sevincide. Gerçek sahibi olan Allah emanetini gercek yurduna ebedi mekanına aldı, umudcediyoruz ve inaniyoruz ki ona cigerparem Ömere rahmet ve merhametiyle muamele edecek, onu Nuruyla aydinlatacak muhabbetiyle saracak, Peygamberimiz Efendimize komşu eyleyecek ona sevdirecek, inaniyorum gerçek sahibi onu bizden daha çok seveviyor.Inanıyoruz ki biz kavuşacağız.Fakat insanız bu dünyada kaldığımız sürece insani bir duruşla üzülüyoruz ve üzülmeye de devam edeceğiz. Ciğerparemi kaybetmek, bir daha sabahlari ayni odada uyanip muhabbetle yüzüne bakamamak demek, bir daha sarılamamak demek, birdaha derdini psylasamamak demek, bir daha mutluluğunu paylasamamak demek sırt sırta verip engelleri aşamamak demek, geleceği birlikte planlayamamak demek, ayni ekmeği bölüşüp aynı tastan çorba içememek demek, gözlerinin içine taa derinlere bakıp sessizce iyiki varsin canözüm diyememek demek, kendinin yaşayamadığı imkanları gizlice onun icin hazirlayamamak demek elele verecegin kardaşını kaybetmek demek yarım kalmak demek artık rahat rahat bir zarar vermeyeceğini ve görmeyeceğini bilerek kavga edememek tartışamamak demek kimseye zarar vermeyen karıncayı incitmeyen adam, sen bana kardeşliği en derininde yasattin ben sana abiligin zerresini yasatamadim, ama bilki Allah'a yemin olsun ki seni hep sevdim.2 duyguyuda yaşıyor insan.İşte biz bu yüzden insanız. Mevla hepimize muhabbetullahından ve rahmetinden ihsan eylesin inşallah.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 06 Oca 2015 17:17:41
KAYNANA HEDİYESİ..!
Evlendiğimden beri annem evime ilk defa geliyordu. Daha önce eşya yerleştirmeye gelmişti ama bu başkaydı. Evimi güzelce temizleyip yemekleri yaptım. Öğleye 1 saat kalmıştı neredeyse gelir derken. Zil çaldı ve annem geldi.
Ev hediyesi diye birde hediye getirmişti. Paketi açınca şok geçirdim içinden kullanılmış sünger çıktı.
Sordum anneme senin yatak odandaki aynanın üzerinde duran sünger mı bu diye evet dedi. Evde temizlik bezleri vardı ama bunu da kullanırım dedim.
Annem bunu kullan diye getirdim ama temizlikte kullan diye değil dedi..
Yaa peki nasıl kullanacağım dedim geçmişe sünger çekmek için kullanacaksın dedi. anlamamıştım.
Anneannem ve dedem hep kavga ederlermiş anneanneme dedem geçmişe bir sünger çek dermiş ama anneannem bunu hiç yapamazmış. Dırdırları ile dedemi bıktırırmış.
Peki neden kadınlar geçmişe sünger çekiyor da erkekler çekmiyor dedim anneme annem çünkü erkekler unutkandırlar geçmişi hatırlamazlar kadınlar ise hassastır kendilerini üzen hiçbir şeyi unutmaz aklına geldikçe acı çeker ve etrafındakilere de acı çektirirler dedi.
Anneannem de hatasının farkında olduğu ama düzeltemediği için anneme nasihat amacıyla onun ilk evlendiği zaman ev ziyaretine bu hediye ile gitmiş.
Bize yaptığın taze kuru fasulye ve pilavını afiyetle yedik karnımız doydu dedi.
Ama bayat yemeği önümüze çıkarsan keyifle yiyemez tam doymadan kalkardık dedi.
Evlilikte böyle bişey işte yavrum geçmiş konuları bayat yemek gibi ısıtıp getirirsen bir kaç ısıtmadan sonra tadı kaçar karın doyurmaz hale gelir. Ama geçmişe sünger çekersen tadınız hiç kaçmaz .
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Oca 2015 14:13:53
Selçuklu vezirlerinden Muînüddin Pervâne, bir gün Hazret-i Mevlânâ’yı ziyarete gelir ve ona şöyle der:
“–Ey mürşidler güneşi! Lütfen bana bir yol göster. Zira ben, şu an sahip olduğum her şeyimi, vefat etmiş olan babama borçluyum. Servet, şöhret ve mevkiimi bana hayatta iken o temin etmişti. Bu sebeple bir vefâ borcu olarak, ona öyle büyük bir kabir yaptırmak istiyorum ki, dünyada eşi benzeri olmasın. Nesiller sonra bile bu kabrin önünden geçenler; «Burada büyük bir insan yatıyor ve bu âbideyi yapan da onun kıymetini bilmiş.» desinler. Bana böyle bir âbidenin özelliklerini anlatır mısın?”
Mevlânâ Hazretleri, elindeki geniş imkânları, daha çok siyasî kudret ve servet için kullanmakta olduğunu bildiği Selçuklu vezirine uzun uzun bakar ve akabinde şöyle sorar:
“–Demek, baban için büyük bir âbide yaptıracaksın. Çok mu büyük olmasını istiyorsun?”
“–Evet, mümkün olduğu kadar büyük ve azametli olmasını istiyorum!”
“–Peki, yapacağın âbide şu gök kubbeden daha mı ihtişamlı olacak? Büyüklüğüyle gökyüzünü kapatacak mı?”
Hazret-i Mevlânâ’nın bu suâlini hiç beklemeyen Muînüddin Pervâne çok şaşırır. Zira yaptırmak istediği âbide gökyüzünü aslâ kapatamayacak ve ondan daha ihtişamlı olamayacaktır. Sonra hayretle sorar:
“–Aman efendim. Hangi âbide gökyüzünü kapatabilir ki? Bu mümkün değil!”
Beklediği cevabı alan Hazret-i Mevlânâ ise gülümser ve vezire şu hikmetli nasihatte bulunur:
“–Mâdemki senin yaptıracağın âbide, ne kadar büyük olursa olsun, şu âlemin gök kubbesi kadar ihtişamlı olmayacaktır ve mâdemki insanların öldükten sonra hayırla yâd edilmeleri için bir himmet ve gayretin sahibi olmaları gerektiğine inanıyorsun; o hâlde neden babanın ismini kâinâta duyurmak ve gönüllerde yaşatmak yerine, bir taş yığınının içine hapsetmek istiyorsun?!
Sana düşen vazife, elindeki bütün imkânları hayra, adâlete, şefkat ve merhamete kullanarak; «Bu ne hayırlı evlât!.. Böyle bir evlâdı yetiştiren babaya ne saâdet!..» dedirtmektir.
Unutma ki, aslâ yıkılmayan, zamana hükmeden en büyük âbide, insanların idrâklerine ve hâfızalarına hayır hasenat kalemi ile yazılmış hizmetlerdir, gayretlerdir.”
Çevrimdışı türkoglutürk
Uzman Üye
*****
2.190
3.374
Müdür Yardımcısı
# 07 Oca 2015 14:39:28
Adamın biri bir gün bahçesinde otururken Hayvan dışkısından top yapan bir böceği görmüş, böcek pisliği ayakları ile yuvarlayarak giderken içinden şöyle geçirmiş:
- Ey Allahım! Her şeyi çok güzel çok hoş yaratmışsın da, şu böceği sırf pislikle uğraşsın diye mi yarattın?
Aradan bir kaç ay geçmiş adam umarsız bir hastalığa yakalanmış.
Derdine kimseler çare bulamamış.
En sonunda bilge bir doktor ''Bak demiş bazen bahçelerde gezen bir böcek olur ayakları ile pislik yuvarlar işte o yuvarladığı pisliklerden 40 gün boyunca aralıksız yiyeceksin" demiş.
Adam 40 gün boyunca o pislikleri yemiş ve iyileşmiş. Aradan yıllar geçmiş aynı adam gemiye binmiş ve denizin ortasında çok büyük fırtınaya yakalanmışlar. Herkes bağırıp, çağırıp, ağlaşırken bu adam bacak bacak üstüne atıp sakince çayını yudumluyomuş.
Birileri dayanamamış sormuş. "Biz yana yakıla dua edip bağırıp çağırıyoruz sendeki bu rahatlık ne be adam ?!."
Adam şöyle cevap vermiş
- KURBAN OLDUĞUMUN BİR KERE İŞİNE KARIŞTIM BANA KIRK GÜN PİSLİK YEDİRDİ, İSTER YÜZDÜRÜR, İSTER BATIRIR BEN KARIŞMAM KARDEŞİM.demiş..
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Oca 2015 19:21:33
Veysel Karani Hazretlerine sorarlar;
"Nasılsınız?"
Cevap manidardır;
"Akşama çıkıp çıkamayacağını bilemeyen bir insan nasıl olursa."
Sevenleri ısrarla kendisinden bir nasihat duymak isterler..
gülümser ve sorar;
-Allah'ı bilir misiniz?
-Evet biliriz...
-Öyleyse başka şey bilmeseniz de olur.
-Efendim bir nasihat daha...
-Allah sizi bilir mi?
-Elbette bilir.
-Öyleyse başkaları bilmese de olur..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 07 Oca 2015 20:46:20
Güneşli bir gündü. Kadın parkta yanında oturan adama “Bakın, salıncakta sallanan şu kırmızı kazaklı çocuk benim oğlum” dedi.
Adam gülümseyerek “Güzel bir oğlunuz var” dedi. “Diğer salıncaktaki mavi kazaklı çocukda benim oğlum”
Sonra saatine baktı ve “Heyyy, Todd, sanırım artık gitme zamanı” diye seslendi oğluna.
Çocuk salıncakta yükselirken “Beş dakika daha baba, lütfen yalnızca beş dakika daha” diye karşılık verdi babasına.
Adam başını “peki” anlamında sallayınca çocuk neşeyle sallanmaya devam etti.
Dakikalar sonra adam ayağa kalkarak tekrar seslendi oğluna “Todd, artık gidelim mi, ne dersin?”
Çocuk yine gitmeye isteksiz “Ne olur baba, beş dakika daha, lütfen, beş dakika daha” diye bağırdı babasına.
Adam” Tamam” deyince çocuk kahkahalar atarak sallanmaya devam etti.
Sonunda kadın dayanamadı ve sesinde gizli bir hayranlıkla “Ne kadar sabırlı bir babasınız” dedi .
Adam gülümsedi kadına. “Sabır değil yaptığım bayan” dedi. “Büyük oğlum Tommy’yi geçen yıl burada sarhoş bir sürücünün çarpması sonucu kaybettim. Buraya yakın yolda bisiklet sürüyordu. Tommy’e hiç yeterince zaman ayırmamıştım. Oysa şimdi onunla beş dakika daha fazla birlikte olabilmek için herşeyi yapardım. Todd’la aynı hatayı yapmayacağıma söz verdim kendi kendime..
O her “Beş dakika daha baba” dediği zaman, oyun oynamak için beş dakika daha kazandığını düşünüyor, oysa işin gerçeği ne biliyor musunuz? Ben onu oyun oynarken beş dakika daha fazla izleyebiliyorum, asıl kazanan benim”
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Oca 2015 14:33:44
Allah Rasulu (s.a.v.) bir gün Mescidi Nebevi’de sahabesiyle sohbet ederlerken Bir sahabe:
--Ya Rasulallah benim cahiliye döneminde, İslam olmadan önce öyle bir günahım var ki hatırladıkça üzülüyor, ağlıyor ve kendimden geçiyorum.dedi.Ve anlatmaya başladı:
‘Bir kızım dünyaya gelmişti.Cahiliye adeti olarak benim kız çocuğumun olması beni rencide ediyordu.kızımı en kısa zamanda öldürmem gerekiyordu.Bu gün yarın derken kızım 3-4 yaşına gelmişti.Aklı eriyor, gülüyor oynuyordu.Hanıma ‘kızı hazırla dayıya götüreceğim.’ dedim.’dayıya götürmek’ büyüklerin bildiği bir şifre idi.Kızı diri diri kumlara gömerek öldürmek manasına geliyordu.Annesi kızımı ağlaya ağlaya giydirdi, süsledi.Kucakladı, ağlayarak vedaşalştı.Kızımı aldım şehrin dışına götürdüm.Derin bir kuyu kazdım.kızımı kuyuya attım.Fakat kızımın elleri kuyunun kenarındaki bir kayaya takıldı.Kızım düşmemek için kayaya tutunmuştu.Ayağımla insafsızca elini ezerek düşmesini sağladım.Kızım babacığım diyerek düştü.Ve ağlaya ağlaya kızımın üstünü kumlarla örttüm.Kızımı öldürdüm.
Bu esnada Allah Rasulu ve beraberindeki ashabı kiram ağladılar.Sanki olay o anda olmuş gibi herkes göz yaşı döküyordu.
Efendimiz (s.a.v.) adama :
---Bir daha anlat dedi.Adam aynı olayı ağlayarak bir daha anlattı.Yine Efendimiz (s.a.v.) ve beraberindekiler ağladılar.Bir müddet sonra Allah Resulü adama :
---Bir daha anlat dedi.Adam bu olayı üçünce kez hem ağladı hem anlattı.Efendimiz ve beraberindekiler yine ağladılar.Göz yaşı döktüler.Sahabeden birisi:
----Ya Resulallah bu olayı niçin tekrar tekrar anlattırıp hem kendini hem bizleri üzüyorsun?
Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurdular:
--- İslam Dininden önce nasıldınız.İslam’dan sonra nasıl oldunuz.İslam’ın sizi nerden nereye getirdiğini unutmayasınız diye tekrar tekrar anlattırdım.
Çevrimdışı daisy_snf
Tecrübeli Üye
****
141
717
# 08 Oca 2015 17:34:44
Cok güzelmis abla..insan her okudugundan bir ders aliyor.ben icimdeki dilimdeki seytanla ugrasiyorum bazen sinirlenince bana yanlis yapana karsilik veriyorum.sonra pisman oluyorum.yeni oldu boyle bisey.özür diledim yanlisa yanlisla karsilik vermek yakismadi bana dedim.cevap hala sucu yokmus...kesinlikle degil ama umrumda degil..ben kazandim.o istedigi kadar gururlansin...
İcim rahatladi..okuduklarimin baya etkisinde kaliyorum allah icin sus...her zaman aklima gelse öfkeliykende..
:))))
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 09 Oca 2015 11:01:31
Bir âbid zata, gece rüyasında, (Senin Cennetteki komşun şu çobandır) denir. Âbid merak eder, çobanı bulur. Çobanın evinde üç gün misafir kalır. Âbid, gece ibadet ederken çoban uyur. Âbid, çobana der ki:
- Senin ibadetin bu kadar mı?
- Evet bu kadar.
- İyi düşün, başka hasletin yok mu?
- Benim ibadetlerim bu kadardır. Fakat benim küçük bir özelliğim var. Darlıkta, sıkıntıda olsam hâlimden razı olur hiç kimseye şikayette bulunmam, hatta bu hâlimden kurtulmayı da istemem. Hasta olsam, yine hâlimden memnun olurum.
Âbid, elini başına koyarak der ki:
- Buna mı küçük özellik diyorsun? Her babayiğit bu haslete sahip olmaz.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 09 Oca 2015 15:56:36
Bir gün Behlül Dânâ hazretleri, üstü başı toz toprak içinde uzun bir yolculuktan gelmiş olmanın belirtileri ile Harun Reşid'in huzuruna çıktı. Harun Reşid sordu:
- Be ne hal Behlül, nereden geliyorsun?
- Cehennemden geliyorum ey hükümdar.
- Ne işin vardı cehennemde?
- Ateş lazım oldu da ateş almaya gittim.
- Peki, getirdin mi bari?
- Hayır efendim getiremedim. Cehennemin bekçileriyle görüştüm, onlar "Sanıldığı gibi burada ateş bulunmaz, ateşi herkes dünyadan kendisi getirir" dediler.
.Behlül Dânâ hazretleri bir gün Halife Harun Reşid’den bir vazife istedi. Harun Reşid de ona çarşı pazar ağalığını (denetimini) verdi. Behlül hemen işe koyuldu. İlk olarak bir fırına gitti. Birkaç ekmek tarttı hepsi normal gramajından noksan geldi. Dönüp fırıncı ya sordu: “Hayatından memnun musun, geçinebiliyor musun, çoluk-çocuğunla ağzının tadı var mı?” Adam her soruya olumsuz cevap verdi. Memnun olduğu bir şey yoktu.
Behlül Dânâ bir şey demeden ayrıldı ve bir başka fırına geçti. Orada da birkaç ekmek tarttı ve gördü ki bütün ekmekler gramajından fazla geliyor, eksik gelmiyor. Aynı soruları bu fırının sahibine de sordu ve her soruya olumlu cevap aldı. Bundan sonra başka bir yere uğramadan doğru Harun Reşid’in huzuruna çıktı ve yeni bir vazife istedi. Harun Reşid, “Behlül Dânâ demin vazife verdik sana ne çabuk bıktın?” dedi.
Behlül Dânâ açıkladı:
- Efendimiz çarşı pazarın ağası varmış. Benden önce ekmekleri tartmış, vicdanları tartmış, buna göre herkes hesabını ödemiş, bana ihtiyaç kalmamış.
Vicdanlarını Tartanlar, Ekmekleri Eksik Tartmaz...
Ahiret Hesabını Düşünenler, Bu Dünyada Eksik Hesap Yapmaz..
Çevrimdışı caki1910
Uzman Üye
*****
1.898
6.883
# 10 Oca 2015 14:12:50
FIRINCININ DUASI
İbrahim Ethem tacı tahtı terk ediyor.
Seneler sonra seyr-i sülûkünü tamamladıktan sonra Belh şehrine tekrar geliyor. Kendi yaptırdığı camide yatsı namazı kılıyor. Dışarıda sulu kar, yağmur, soğuk…
“Şurada kıvrılayım da sabah olunca giderim” diye düşünüyor. Caminin bekçisi geliyor, camide saklandığı yerden buluyor, çıkarıyor.
-“Ne yapıyorsun” diyor.
“Müsaade et, şurada yatayım. Sabah namazından sonra Belh’e gireceğim” diyor.
Görevli bacağından tutuyor onu
-“İbrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptırmadı bu camiyi” diyor ve bacağından sürükleye sürükleye, kafasını merdivenlere vura vura atıyor onu dışarıya.
İbrahim Ethem “Ben bu camiyi yaptırdım” diyemiyor kibir olur diye.
Çaresiz, şehre gidiyor. Her taraf kapalı, sadece bir yer açık. Bir fırın. Kapıyı çalıyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi istiyor. Orada çalışan işçi, “Geç otur” diyor.
Aradan bir-iki saat geçiyor. Sabah ezanı okunmaya başlıyor. Okunduktan sonra işçi dönüyor
-“Hoşgeldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz ne?” diyor.
İbrahim Ethem de
-“Ben iki saattir burada oturuyorum, şimdi mi geldi aklına sormak” diyor.
Fırıncı diyor ki:
-“Ben bu fırında işçiyim. İki çocuğum var, iki de yetime bakıyorum. Ben onlara şimdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldiğin vakit benim mesai saatim dahilindeydi. Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istediğin kadar konuşabiliriz, şimdi kazancıma haram karışmaz.” İbrahim Ethem
-“Sen ne güzel adammışsın. Sen Allah’tan bir şey isteyip de olmadığı vaki oldu mu?” diye soruyor.
-“Ben Allah’tan ne istediysem verdi. Fakat Allah’tan bir şey istedim. Onu bana vermedi. Allah’a yalvardım, bana İbrahim Ethem’i göster diye, bana onu göstermedi” diyor.
-“O Allah, öyle bir Allah ki,” diyor İbrahim Ethem, “İbrahim Ethem’i bacağından sürükleye sürükleye, kafasına vura vura getirir sana gösterir ve senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir.” diyor ve Allah diyerek ruhunu teslim ediyor.
Sevenin sevdiginden istedigi tek seydir dua,
Ayrı bedenleri bir muhabbette birleştirendir dua,
Çaresizken sığındığımız tek limandır dua,
Kulun RABBİYLE teke tek buluştuğu andır dua,
Yoksulun ekmek kapısı dertlinin derman kapısıdır dua.
Çevrimdışı bilaldikici
Üyeliği İptal Edildi
2.512
57.274
1. Sınıf Öğretmeni
# 10 Oca 2015 18:38:50
Adamın biri yeni ulaştığı otele kaydını yaptırır.
Odasına girdiğinde masada bir bilgisayar görür ve karısına
e-mail atmaya karar verir.
Fakat yazdığı mesajı farkında olmadan yanlış bir adrese gönderir
Tam bu sırada farklı bir yerde kadın, kocasının cenaze töreninden evine yeni dönmüştür
ve bilgisayarındaki maili görür,arkadaşlarından geldiğini düşündüğü maili okuyunca olduğu
yere yığılıp kalır.
Odaya giren annesi yerde yatan kızını ve ekrandaki mesajı görür.
-Kime : Sevgili karıma
Konu : Yeni ulaştım.
Tarih : 16 Mayıs 2014 Benden haber aldığına şaşıracağından eminim. Burada bilgisayar
var ve sevdiklerimize e-mail gönderebiliyoruz. Buraya yeni ulaştım ve kaydımı yaptırdım.
Her şey yarın senin buraya geleceğini düşünülerek hazırlanmış. Seninle buluşmayı dört
gözle bekliyorum. Umarım benim gibi sorunsuz bir yolculuk geçirirsin..
Not : Burası çok sıcak..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 10 Oca 2015 19:05:16
KAHVE, KAHVE, KAHVE...
***Her kahve aynı tadı taşımaz... Nerede içiyorsan, kiminle içiyorsan ona göre değişir...
***Sahilde oturduğun rüzgarlı bir sonbahar günü, en sevdiğin dostun ağlarken içtiğin kahvenin tadı kederlidir... Kahve telvesine yüreğinin acısı karışır.
***Bir pazar öğle sonrası annenin "hadi bir kahve yap da içelim" dediği kahve huzurludur... Köpükler annenin göz bebeklerine yansır... Dudağının kıyısında kalan küçük bir gülümsemedir...
***Bir gece vakti zil zurna sarhoş birinin içtiği kahve düşülen kuyudan çıkma cabasıdır... Koyu kıvamlı kahverengi bir ipe tutunur çıkarsın ... çıktığın an uyuyakalırsın... ferahlıktır!!!
****Dostlarla içilen kahve neşedir... Kahkahalar köpüklerin üzerinde yüzer...
***Tek başına gece vakti balkonda içtiğin kahve yalnızlıktır...Acıdır tadı... Ama garip de bir keyfi, lezzeti vardır...
***Baban için yaptığın kahve sevgi doludur... çay bardağında, az şekerli...Kahve gibi görünmez sana... Ama sıcaktır dumanı tüter ve kokusu büyülüdür...
***Beklemediğin bir anda sana uzatılan kahve başkadır... Isıtır insanın...içini...
***Yorgun olduğunda içtiğin kahve hafifletir seni... Kendine getirir, unutturur günün ağırlığını...
Kahve aynı kahvedir belki... köpüğüyle, rengiyle, dumanıyla aynı kahvedir ama içilen kahveler ruhunun süzgecinden geçer ve tadları değişir...Her kahve aynı değildir bu yüzden...
Ben de sizleri sevgiyle pişirilen bir kahve içmenizi diliyorum . akşam, öğle öncesi, sonrası ya da gece kahvesi. ne zaman isterseniz. Fatsa Kadın Sağlığı Kliniginde Dostlukla yudumlayacağımız bir kahve molası vermeye ne dersiniz
Sizin kahveniz nasıl olsun
*****
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 10 Oca 2015 22:11:26
Ünlü Basketbolcu Hidayet Türkoğlu eşiyle birlikte Eminönü’nde geziyordu. Önce akvaryumcuları dolaştılar. Kapalıçarşı, Yerebatan Sarnıcı, Ayasofya, Sultanahmet, Topkapı Sarayı, Gülhane Parkı, derken Yeni Camii'nin önüne kadar geldiler. Orada bağıra bağıra simit satan bir çocuk vardı. Basketbolcu birden durakladı...
Sonra simitçiye yaklaştı:
- Simidin kaça koç ?
- 300 Bin abi. Çıtır çıtır....
- Tezgahta kaç simit var ?
- 70-80 tane var herhalde...
- Hepsini alsam ne tutar ?
- Hemen hemen 24 milyon.
- Al sana 30 milyon...
Farz et ki hepsini aldım...
-Sağ ol abi... Sağ ol...
Basketbolcu üç onluk çıkartıp simitçinin önüne bıraktı. Eşi şaşkındı. Üç beş adım yürümüşlerdi ki eşine yaklaşıp fısıldadı.
- Hidayet sen deli misin ?
- Yooo...
- Peki yemediğimiz simitlerin parasını niye verdin ?
- Boş ver, sorma.
- Diyelim ki soruyorum.
Hem de ısrarla soruyorum.
- Öyleyse söyleyeyim.
- Lütfedersiniz beyefendi.
- Tablanın kenarı dikkatini çekti mi ?
- Hayır.
- Baksan görecektin. Tahtaya bir isim kazınmıştı.
- Nasıl bir isim ?
- Hidayet !
- Yoksa ?
- Evet...
O tezgah eskiden benimdi.
(Bu hikayeyi, Hidayet TV8'de katıldığı bir programda kendisi anlatmıştır.)
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 11 Oca 2015 10:20:22
Allah’ım! Beni Rahmetinden Ayırma! | Bir Kıssa Bin Hisse
Anlatıldığına göre, İsrailoğulları içinde günahlara dalmış biri vardı.
Günah işlemekten hiç geri durmuyordu. Yaşadığı şehirdeki halk, onun günah işlemesine bir türlü engel olamıyorlardı. Nihayet ondan kurtulmak için Allah’a niyazda bulunmaktan başka çıkar
yol göremediler. Bunun üzerine Cenab-ı Hak Musa a.s.’a; İsrailoğulları içinde çok günah işleyen bir gencin bulunduğunu,işlediği günahlar sebebiyle bulunduğu şehre zarar gelmemesi için o günahkârı
şehirden çıkarmasını vahyetti.
Musa a.s. o şehre giderek günahkâr genci oradan çıkardı.Genç bir köye sığındı. Cenab-ı Hak,
genci o köyden de çıkarmayı Musa a.s.’a vahyetti. Musa a.s. genci oradan da sürdü.Bunun üzerine genç, ne insanların ne bitkilerin ne vahşi hayvanların ve ne de kuşların bulunmadığı ıssız bir yere gitti.Bu ıssız yerde hastalandı.Yanında kendisine yardım edecek bir kimsesi yoktu. Toprağın üzerine uzandı ve başını yere koyup şöyle dedi:
“Şimdi annem başucumda olsaydı bana merhamet eder, zillet içindeki şu acıklı halime mutlaka ağıt
dökerdi! Şayet babam yanı başımda olsaydı, bana yardım eder ve bütün işlerimi yapardı.Hanımım yanımda olsaydı,ölümüme ağlardı. Evlatlarım yanımda olsaydı, cenazemin arkasından ağlarlar ve: ‹‹Allah’ım,beldesinden yabancı bir köye sürülmüş, orada barındırılmayar ak ıssız bir sahraya kovulmuş ve ıssız yerde her şeyden ümidini keserek dünyadan ahirete göç etmekte olan şu zavallı, günahkâr ve asi babamızı bağışla!›› diye dua ederlerdi! Allah’ım, beni ana-babamdan,çocuklarımdan ve hanımımdan ayrı düşürdün, fakat rahmetinden ayırma! Onların ayrılık ateşleriyle kalbimi yaktın, fakat günahlarım sebebiyle beni ateşinde yakma!”
Bu hal üzerine Cenab-ı Hak, anası kılığında bir huri, hanımı kılığında bir huri, çocukları kılığına girmiş genç melekler ve babası kılığına girmiş bir melek gönderdi. Bunlar hasta gencin başında oturup kendisi için ağladılar. Ölmek üzere olan genç de:
“İşte anam, babam, karım ve çocuklarım benim yanıma gelmişler!” diyerek büyük bir sevinç yaşadı. Bu halde tertemiz ve affa uğramış olarak Allah’ın rahmetine nail oldu. Bu hal üzerine Allah Teâlâ Musa a.s.’a şöyle vahyetti:
– Ey Musa, filan sahradaki filan mevkiye git. Orada veli kullarımdan biri vefat etti, onun arkasından yapılması gerekli işlerini yap ve defnet!” Musa a.s. emredilen yere gittiğinde, Allah’ın emri ile kendisinin şehirden ve köyden sürgün etmiş olduğu gencin cenazesi olduğunu, etrafında
hurilerin bulunduğunu görür. Bu hal karşısında Musa a.s. şöyle der:
– Ya Rabbi, bu genç senin emrin ile benim şehirden ve köyden sürgün etmiş olduğum kişi değil
mi?
Cenab-ı Hak, Musa a.s.’a şöyle cevap verir:
– Ey Musa, ben onun yere uzanmış halde inleyerek yalvarmasına ve vatanından, ana- babasından, evladından ve karısından ayrı kalmasına acıyarak günahlarını bağışladım.
Kendisine ana-babası, çocukları ve hanımı kılığına girmiş melekler gönderdim. Onlar, onun gurbette
zelil bir halde vefatını görüp o genç için merhamet dilediler. Hiç şüphesiz gurbette vefat eden bir
kişi için göklerde ve yerde bulunanlar merhamet ederek ağlarlar. Ben ise, merhametlilerin en merhametlisi iken nasıl ona merhamet etmeyeyim?
Kaynak: (İmam Gazâlî, Mükâşefetü’l-Ku lûb,27-29)
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 12 Oca 2015 16:07:50
PEYGAMBERİMİZİN ÜZÜM YEMESİ…
Bir gün alemlerin sultanı HZ. MUHAMMED (S.A.V) üzüm yiyordu.
Yanında oturan ashabının dikkatini bir şey çeker.
PEYGAMBER EFENDİMİZ ( S.A.V ); Üzüm salkımının sürekli alt tarafında bulunan tanelerinden yemeye başlamaktaydı.
Ashap meraklanır ve sorarlar YA RESÛLALLAH neden sürekli üzüm salkımının altındaki tanelerden yemeye başlıyorsunuz.
Alemlerin sultanı cevap verir;
Üzüm salkımının altında küçük ve tatsız taneler var.
Üst tarafında ise daha iri ve tatlı taneler var.
Alttan başlıyorum çünkü ben üst tanelere ulaşana kadar
Belki bir dostum gelirde ona ikram ederim diye cevap veriyor…
“Şu hep kendimizi düşündüğümüz günümüzde nasılda EFENDİMİZİN güzel ahlakına muhtacız değil mi”?
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 12 Oca 2015 18:41:11
Deniz kenarına oturmuş, gözlerini de ilerdeki bir noktaya dikmişti. Belki de bir saattir öylece duruyordu.
Onun bu hâli, alışveriş için balıkçı sandallarının kıyıya dönmesini bekleyen bir ihtiyarın dikkatini çekti. Yaşlı adam, seke seke onun yanına gidip:
- Merhaba delikanlı!. dedi. Bu gün deniz çok harika değil mi?...
Küçük çocuk, başını çevirmeden;
- Ama rüzgârlı, dedi. Topum denize düşünce sürükleyip götürdü.
Adam, çocuğun yanına oturup:
- Eğer biraz genç olsaydım, yüzüp onu alırdım!. dedi.
- Ama şimdi adım bile atamıyorum.
Küçük çocuk, ona cevap vermedi. Ve kıyıdan uzaklaşan topunu daha iyi görebilmek için, hemen yanındaki tümseğe çıktı. Yaşlı adam, sakin bir ses tonuyla:
- Ümidini hiçbir zaman kaybetme!. dedi. Bence dua etsen çok iyi olur.
Çocuk, büyük bir sevinçle:
- Dua etsem topum geri gelir mi? diye sordu. Denize düştüğü yeri bilir mi?
- Allah isterse eğer, ona öğretir!. dedi ihtiyar. Topun geri gelmese de, duaların sevabı sana yeter.
Küçük çocuk, yaşlı adamın sözlerini biraz düşündükten sonra, her okuduğunda dedesinden bahşiş kopardığı duaları ard arda sıraladı. Daha sonra da, topun dönmesi için Allah’tan yardım istedi. Ama üzüntüsü azalmamıştı.
O topa bir sürü para harcamış, bayram parasını bile ona katmıştı.
Şimdi artık tek şansı, bazen olduğu gibi, rüzgârın âniden yön değiştirmesiydi. Ama deniz çok büyüktü, topu ise küçücük.
Akşam üstü hava biraz daha sertleşti. Ve güneş batmak üzereyken sandallar döndü.
Çocuk, eve gitmek istemiyordu. Bu yüzden de ihtiyarla birlikte oyalandı. Yaşlı adam, hep aynı balıkçıdan alışveriş yapardı.
Sonunda onu bulup:
- Avınız inşallah iyi geçmiştir!. dedi Eğer varsa, birkaç kilo alabilirim.
Sandaldaki adam, bir kova içindeki balıkları gösterip:
- Zaten ancak o kadarcık tutmuştum, dedi. Denizde “av” diye bir şey kalmadı.
- Dua etmeyi denediniz mi? diye atıldı çocuk. Ümidinizi sakın kaybetmeyin!.
Balıkçı için her şey tesadüftü. Bunun için de “rasgele” derlerdi.
Ama şimdi bir şey hatırlamıştı. Yıllar yılı unuttuğu bir şeyi. Çocuğun yanaklarını okşarken:
- Dua ha!. diye mırıldandı. O zaman tutar mıyım?
- Tutamasanız bile, duaların sevabı size yeter, dedi çocuk.
Bunu yeni öğrendim. Balıkçı, böyle bir sözü ilk defa duyuyordu.
Başını ağır ağır sallayarak:
- Ben de yeni öğrendim!. diye gülümsedi. Üstelik de küçük bir öğretmenden.
Çocuk, bu sözlerden çok hoşlanmıştı.Artık topun gitmesine üzülmüyordu. Yanındaki yaşlı adam ona bir göz kırparken, balıkçı tekrar sandala yöneldi ve ağların üzerindeki eski örtüyü açtı.
Bir top vardı orada. Henüz ıslak olduğundan, ışıl ışıl parıldayan bir futbol topu. Balıkçı, onu çocuğa uzatıp:
- Öğretmenlerin hakkı hiç ödenmez!. dedi. Bunu biraz önce denizde buldum!.
Küçük çocuk, rüyada olmalıydı. Hiç beklenmedik şeylerin yaşandığı bir rüya. Aceleyle sağa sola bakındı. Ama her şey gerçekti. Balıkçı da, sandal da, ihtiyar da…
Topu ise, işte ellerindeydi. Ona sıkıca sarılıp:
- Bir daha benden izinsiz gezmek yok!. dedi.
- Ya dua etmeseydim ne olurdun o zaman?
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 12 Oca 2015 18:55:19
İBRET VERİCİ BİR KISSA !
Bir şehirde namuslu bir aile varmış....
Koca kuyumcu, kadın ise ev hanımıymış...
Bir gün kadın her gün süt getiren erkek satıcıdan süt almak için kapı aralığından tenceresini uzatmış...
Ama sütçü önceden yapmadığı bir şeyi yapmış. O gün kadının elini şehvetle tutuvermiş. Kadın tencereyi hemen bırakıvermiş. Sütçünün yaptığına çok üzülmüş...
Kocası evine geldiği zaman ağlayarak, söyle bugün ne yaptın ki benim başıma şöyle bir iş geldi” diyerek olanı anlatmış....
Bunun üzerine adam şöyle bir itirafta bulunmuş: “Evet, hanım özür dilerim...
Bugün hiç yapmadığım bir işi yaptım ve bilezik almak isteyen bir kadın,
takamıyorum bana yardım et, deyince, bileziği koluna takarken, bunu sanki zor oluyormuş gibi geciktirerek yaptım ki, kolu bir iki saniye daha çok elimde kalsın,
diye düşündüm. İşte senin başına gelenin sebebi budur.” demiş...
Sevgili Peygamberimizin (sav) şu uyarısının iyi anlanması gerekir:
“Başkalarının hanımlarına iffetli davranın ki sizin hanımlarınız da iffetli ve namuslu olsunlar.” (Hakim, Müstedrek, 4/154.)
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Oca 2015 20:01:45
"Bir zamanlar "hiçlik makamına" ermiş bir derviş berbere gidip;
-Vur usturayı Berber Efendi, der.
Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer. Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak:
-"Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım" diye bağırır.
"DÖVENE ELSİZ, SÖVENE DİLSİZ" olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile:"kabak aşağı, kabak yukarı." Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki,kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler.Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Berber dervişe bakar,sorar:
-"Biraz ağır olmadı mı Derviş Efendi?"
Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir:
-"Vallahi gücenmedim ona.Hakkımı da helal etmiştim.Gel gör ki; kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı..."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 13 Oca 2015 16:56:13
Allah İle Aldanmak | Bir Kıssa Bin Hisse
Hz. Ömer (r.a.) kölelerinden hangisinin namaz kıldığını görürse onu azat ederdi. Onun bu huyunu bilen köleleri de namaz kılar ve cemaate gider ve Hz. Ömer de bu hallerini görünce hemen kendilerini azat eylerdi. Halbuki, bu köleler azat olduktan sonra asla namaz kılmazlardı. Maksatları, ve Hz. Ömer görsün ve azat etsin idi. Hz. Ömer de bu hali iyi bildiği halde bu adetinden asla vazgeçmezdi. Bir gün, yakınları kendisine:
-Ya Ömer! Kölelerin seni aldatıyorlar. Azat olunmak için namaz kılıyorlar, dediler. Hz. Ömer (r.a.) şöyle buyurdu:
-Aldanırsam, Allah ile aldanayım. Aldatırlarsa, beni Allah ile aldatsınlar. Dostla aldanan aldanmaz.
Kaynak: MÜZEKKİN-NÜFUS
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 13 Oca 2015 22:32:53
“Bir adam Musa -aleyhisselâm-
«–Ey Kelîmullah! Bana hayvanların dillerini öğret! Onların sözlerini anlayayım da hâllerinden ibret alayım; azamet-i ilâhiyyeyi idrâk edeyim!..» dedi.
Hazret-i Musa ona dedi ki:
«–Sen bu hevesten vazgeç; gücünün üzerindekileri öğrenmeye kalkma! Bir karınca, gölden, hacminin üzerinde su içmeye kalkarsa, boğulup helâk olur. Yani sana takdir edilen bilginin ötesini zorlama! Zira bunun birçok tehlikeleri vardır!
Sen kâinattaki ilâhî saltanattan aklının yettiği kadar ibret almaya bak! Kalbini Allâh’a yönelt! Bil ki ilâhî tecellîlerin sırları selîm bir kalbe âşikâr olur!»
Bunun üzerine adam;
«–Hiç olmazsa kapı önünde yatıp duran ev bekçiliği yapan köpek ile kümes hayvanlarının dillerini öğret!» dedi.
Ne yapsa, adamı istediğinden vazgeçiremeyeceğini anlayan Musa -aleyhisselâm-, onun son talebini kabul etti. Ancak;
«–Aklını başına al; bu sır okyanusunda boğulma!» diye îkazda bulundu.
Adam sabahleyin;
«Bakalım sahiden şu hayvanların dillerini öğrendim mi?» diye denemek için kapı eşiğinde durup bekledi.
O sırada hizmetçi kadın, sofra örtüsünü silkelerken bir parça bayat ekmek yere düştü. Orada bulunan horoz, bu ekmek parçasını hemen kaptı.
Köpek ona;
«–Sen bize zulmettin! Çünkü sen buğday tanesi de yiyebilirsin. Hâlbuki ben yiyemem! Niçin benim nasibim olan şu parça ekmeği kapıyorsun?» dedi.
Horoz ise köpeğe;
«–Dert etme! Yarın ev sahibinin atı ölecek, sen de doya doya et yersin!» dedi.
Horozun, gāibden bir haber verdiğini zanneden ev sahibi bu sözleri duyunca, hemen atını sattı. Horoz da, köpeğe karşı mahcup oldu.
Horozla köpeğin bu menfaat çatışması art arda üç gün devam etti. Birinci gün at, ikinci gün katır ve üçüncü gün kölesinin öleceğini, horozun konuşmasından öğrenen efendi; ölmeden evvel atını sattığı gibi, katırını ve kölesini de -uyanıklık yaptığını düşünerek- satıp elinden çıkardı. Böylece köpek, hiçbirinden umduğu menfaate kavuşamadı. Horoz her seferinde köpeği kandırmış oldu. Olanlar yüzünden üç defa mahcup hâle düşen horoz, nihayet dördüncü gün köpeğe dedi ki:
«–Gerçek şu ki, o açıkgöz efendi güya malını kaçırdı. Fakat bu davranışı ile kendi kanına girdi. Artık yarın kendisi ölecek! Mîrasçıları da feryâd ü figan edecekler. Bir öküz kesilecek, bundan herkes istifade edecek; biz de, sen de!..
Atın, katırın ve kölenin ölümleri, bu ham adamın başına gelecek kötü kazanın siper ve kalkanı idi. Fakat o, malın ziyanından ve zarara uğramak derdinden kaçtı da kendi kanına girdi.»
Ahmak adam, horozun bu lâflarına kulak kabarttı. Duyduğu hakikat karşısında beti-benzi sarardı. İçine müthiş bir kor düştü. Soluğu Hazret-i Musa’nın yanında aldı ve ona;
«–Ey Kelîmullah! Feryâdıma yetiş ve ıstırabımı dindir!» diye yalvarmaya başladı.
Musa -aleyhisselâm- dedi ki:
«–Sen boyunu aşan işlere girdin. Şimdi de çıkmazlarda dolaşıyorsun. Sen o hayvanları satmakla kazançlı çıkacağını mı sanıyordun? Sana kader ve kazanın sırrını zorlamamanı ısrarla söylemiştim.
Akıllı kişiye, sonda görülecek şey önceden görünür; ahmağa da sonunda!.. Lâkin iş işten geçmiş olur. Madem ticaret ve satış işinde usta oldun; şimdi de canını sat da kurtul!»
Adamın büyük bir pişmanlıkla yalvarması üzerine Hazret-i Musa -aleyhisselâm-
«–Ok yaydan fırlamış artık! Onun geriye dönmesine imkân yoktur. Ancak lütuf sahibi Hak’tan dilerim ki, ölürken îmanlı gidesin!» dedi.
Musa -aleyhisselâm-, Cenâb-ı Hakk’a ilticâ etti. Böylece adamın canı mukabilinde îmanla göçmesi, Kelîmullâh’ın duâsı bereketiyle müyesser oldu. Ayrıca Allah Teâlâ, Hazret-i Musa’ya;
«–Yâ Musa! Dilersen onu dirilteyim…» buyurunca Hazret-i Musa;
«–Yâ Rab! Sana sonsuz hamd ü senâlar olsun! Sen onu öbür dünyada, o aydınlık ve yüce âlemde dirilt! Çünkü orası ebedîdir, kaza ve kaderin esrârının ortaya çıktığı bir yerdir!» dedi.”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 14 Oca 2015 19:28:54
Dr. Haluk Nurbaki hocadan bir hastasıyla ilgili yaşanmış bir olay …
…
“Ben, 40 yıllık bir kanser uzmanı olarak maddeyi aşan sayısız olayla karşılaştım ve bunları, o olaya şahit olanlarla birlikte belgeleyerek özel bir arşiv yaptım. Bunlardan 1976 yılında yaşanmış bir olayı size nakletmek istiyorum.
Kanser hastanesinde başhekimken Serap adında genç bir hanım hastam vardı. Bu hastam göğüs kanserine yakalanmış ve tedavi için yurt dışına gitmek istemesine rağmen, bazı formaliteler sebebiyle o imkânı bulamamıştı.
Serap'ı özel bir ilgiyle bizzat ben tedavi altına aldım. Ve kısa bir süre sonra da ALLAH (c.c)'in izniyle iyileştiğini gördüm. Ancak Serap'ın da bütün diğer kanserliler gibi ilk 5 yıllık süreyi çok dikkatli geçirmesi gerekiyordu. Bir iş kadını olan Serap, 4 yıl kadar sonra 1 ihale için İzmir'e gitmek istedi. Kış aylarında olduğumuz için uçakla gitmesi şartıyla kabul ettim. Maalesef bilet bulamamış ve benden habersiz bindiği otobüsün kaza geçirmesi üzerine 6 saat kadar mahsur kalmış.
Dönüşünden kısa 1 süre sonra kanser, kemik ve akciğerine yayıldı. Serap bacak kemiklerindeki metastaz nedeniyle yürüyemez hale gelirken, hastalığın akciğerdeki tezahürü sebebiyle de devamlı olarak oksijen cihazı kullanıyor ve söylediği her kelimeden sonra ağzını o cihaza yapıştırarak nefes almak zorunda kalıyordu. Evine gittiğim gün, yine güçlükle konuşarak:
-''Doktor bey,'' dedi. ''Ben .. size... dargınım.''
''Niçin?" diye sordum.
-"Siz... dindar bir insanmışsınız. Niçin bana da, ALLAH (c.c)'ı, ölümü, ahireti anlatmıyorsunuz?"
Dini inançlarının çok zayıf olduğunu bildiğim için bu teklifi karşısında oldukça şaşırdım. O'nu üzmemeye çalışarak:
-"Doktora ulaşmak kolaydır'' dedim. ''Parayı bastırdın mı istediğine tedavi olursun. Ancak iman tedavisi için gönülden istek duymalısın..."
Konuşmaya mecali olmadığından "Ben o isteği duyuyorum" manasında başını salladı. Artık ümitsiz bir tıbbi tedavinin yanı sıra, ebedi hayatın ve saadetin reçetesi olan iman derslerimiz başlamış ve son günlerini yaşayan Serap için bu dersler "hızlandırılmalı öğretime" dönmüştü. Anlattığım iman hakikatlerini bütün ruhuyla mecz ediyor ve arada bir soru soruyordu. Vefatına bir hafta kala:
-"Doktor bey,'' dedi. ''Ben ölürken ne söylemeliyim?"
-"Senin durumun çok özel" dedim. ''Kelime-i Şehadet sana uzun gelir. O ani fark edince Allah dersin ''Muhammed'' dersin sana yeter dedim."
O, haliyle tebessüm ederek yine başını salladı. Çok ıstırabı olduğu için Serap'a sürekli morfin yapıyor ve O'nu uyutmaya çalışıyorduk. Ben, bir iş seyahati sebebiyle bir müddet ziyaretine gidemedim. Dönüşümde annesi telefon ederek:
-"Serap, bir haftadır morfin yaptırmıyor."dedi. Sabahlara kadar inliyor ve çok ıstırap çekiyor.Ama morfin yaptırmıyor.
Hemen eve gittim ve iğne yaptırmamasının sebebini sordum. Aldığım cevabı hâlâ unutamıyor ve hatırladıkça ürperiyorum.
-"Ya morfinin tesiriyle ölüme uykuda yakalanır ve son nefeste Allah "Muhammed" diyemezsem?.Dedi.
İşte Serap, böyle bir hanımdı. Bu arada benden istihareye yatmamı ve eğer bir kaç gün daha ömrü varsa, son günü uyanık kalacak şekilde morfin yaptırılmasını rica etti. Ben hiç âdetim olmadığı halde cuma gününe rastlayan o gece istihareye yattım ve Serap'ın acizliği hürmetine olacak ki, Salı gününe kadar yaşayacağına dair işaret sezdim. Ertesi gün O'na:
-"Hiç korkma!" dedim. "İğneyi vurdurabilirsin. Ve Serap bir veda niteliği taşıyan bu görüşmemizde son sorusunu da sordu:
-"Doktor bey... Azrail bana nasıl görünecek?"
-"Kızım," dedim. "O bir melek değil mi? Hiç merak etme, sana yakışıklı bir prens gibi çok güzel gelecektir."
Salı günü Serap'ın ağırlaştığı haberini alınca hemen eve gittim. Ancak vefatına yetişememiştim. Ailesi tam manasıyla perişandı. Sadece kendisine uzun müddet bakan dindar bir hanım akrabası ayaktaydı ve beni görünce yanıma gelerek:
-"Doktor bey, biliyor musunuz, bu evde biraz önce bir mucize yaşandı!" dedi ve devam etti:
-Serap, bir saat kadar önce oksijen cihazını attı ve "yataktan kalkması imkansız" denmesine rağmen kalkarak abdest aldı, iki rekat namaz kıldı. Bütün ev halkı hayretten donup kaldık. Ve Kelime-i Şehadet getirerek vefat etmeden biraz önce de:
-"Doktor bey'e söyleyin, dedi. Azrail, O'nun söylediğinden de güzelmiş!!!"Dedi.
…
Son nefes çok önemli arkadaşlar. Rabbim imanlı gitmeyi nasip etsin hepimize amin.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 15 Oca 2015 17:25:31
YAVUZ SULTAN SELİM HAN'IN İHANETE CEVABI
Bir Gün Padişah Yavuz Sultan Selim pazarda gezerken keklik satılan bir tezgah görür ve keklik satılan tezgaha yönelir. Bütün keklikler 1 altındır fakat bir tanesi ayrı bir kafes içinde ve 100 altındır.
Yavuz Sultan Selim sorar:
-Bunlar 1 altın da bu neden 100 altın?
Satıcı:
-Hünkarım 100 altınlık olan ötüşüyle diğer keklikleri kendine çeker ve yakalanmalarını sağlar.
Yavuz Sultan Selim 100 altını çıkarıp adama verir ve
-Ver o kekliği bana! der.
Herkes şaşkınlık içinde napacak acaba koca Padişah bir kekliği diye düşünürken Yavuz Sultan Selim kekliğin kafasını tuttuğu gibi gövdesinden ayırıverir ve der ki:
-KENDİ IRKINA İHANET EDENİN SONU BUDUR!!
.Bir seferde Resulullah (sav)'la beraberdik.
Bir gün yakınına tesadüf ettim ve beraber yürüdük.
"Ey Allah'ın Resulü," dedim.
"Beni cehennemden uzaklaştırıp cennete sokacak bir amel söyle!"
"Mühim bir şey sordun. Bu, Allah'ın kolaylık nasib ettiği kimseye kolaydır; Allah'a ibadet eder, Ona hiçbir şeyi ortak koşmazsın, namaz kılarsın, zekat verirsin, Ramazan orucunu tutarsın, Beytullah'a hacc yaparsın!" buyurdular ve devamla: "Sana hayır kapılarını göstereyim mi?" dediler.
"Evet ey Allah'ın Resulü" dedim.
"Oruç (cehenneme) perdedir; sadaka hataları yok eder, tıpkı suyun ateşi yok etmesi gibi. Kişinin geceleyin kıldığı namaz salihlerin şiarıdır" buyurdular ve şu ayeti okudular. (Mealen): "Onlar ibadet etmek için gece vakti yataklarından kalkar, Rabblerinin azabından korkarak ve rahmetini ümid ederek O'na dua ederler. Kendilerine rızık olarak verdiğimiz şeyden de bağışta bulunurlar" (Secde 16).
Sonra sordu: "Bu (din) işinin başını, direğini ve zirvesini sana haber vereyim mi?" "Evet, ey Allah'ın Resulü!" dedim.
"Dinle öyleyse" buyurdu ve açıkladı: "Bu dinin başı islam'dır, direği namazdır, zirvesi cihaddır!" Sonra şöyle devam buyurdu: "Sana bütün bunları (tamamlayan) baş amili haber vereyim mi?"
"Evet ey Allah'ın Resulü!" dedim
. "Şuna sahip ol!" dedi ve eliyle diline işaret etti.
Ben tekrar sordum: "Ey Allah'ın Resulü! Biz konuştuklarımızdan sorumlu mu olacağız?"
"İnsanları ateşe atan, dilleriyle kazandıklarından başka bir şey midir?" buyurdular.
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 15 Oca 2015 19:43:05
Hintli ustadan, çırağına hayat dersi...
Hintli yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmıştı. Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Yaşamındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi.
Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı.
- ‘Tadı nasıl?’ diye soran yaşlı adama öfkeyle:
- ‘Acı’ diye cevap verdi. Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Sessizce az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi.
Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu:
- ‘Tadı nasıl?’ ‘Ferahlatıcı’ diye cevap verdi genç çırak.
- ‘Tuzun tadını aldın mı?’ diye sordu yaşlı adam, ‘Hayır’ diye cevapladı çırağı. Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi:
- ‘Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Istırabın miktarı hep aynıdır. Ancak bu ıstırabın acılığı, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 15 Oca 2015 20:21:02
Bir gün bir taksiye atladım ve havaalanından hareket ettik... Sağ şeritte yol alırken siyah bir araba park ettiği yerden aniden yola, önümüze çıktı... Taksi şoförü sert bir şekilde frene bastı, kaydı ve diğer arabaya çarpmaktan milim farkla kurtuldu... Diğer arabanın sürücüsü camdan başını çıkartıp bağırmaya ve küfretmeye başladı... Taksi şoförü ona gülümsedi ve içten bir şekilde el salladı... Ve gerçekten çok arkadaşçaydı... Sordum, “Neden bunu yaptınız?... Adam neredeyse arabanızı mahvedip ikimizi de hastaneye gönderecekti...” Taksi şoförü bana, şimdi “Çöp Kamyonu Kanunu” dediğim şeyi öğretti... Şoför pek çok insanın çöp kamyonu gibi olduğunu açıkladı... Her tarafta çöp dolu olarak dolaşıyorlar; kızgınlık, öfke ve hayal kırıklığı dolular... Çöpleri biriktikçe onu bırakacak bir yere ihtiyaç duyuyorlar ve bazen sizin üzerinize bırakabilirler... Kişisel almayın... Sadece gülümseyin... Onlar için iyi şeyler temenni edin ve yolunuza devam edin... Onların çöpünü alıp iş yerinize, evinize veya sokaktaki diğer insanlara dağıtmayın... ... İşin ana fikri şu ki; başarılı insanlar çöp kamyonlarının günlerini mahvetmesine ve ellerine geçirmesine izin vermezler... Hayat sabahları pişmanlıklarla uyanmak için çok kısa, dolayısıyla; “-Size iyi davranan insanları sevin, iyi davranmayanlar için dua edin...
Aydın BOYSAN
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 15 Oca 2015 23:01:15
Atalay Demirci
''Mendil alır mısın abi?'' dedi, kirli ama güzel yüzüyle.
''Yok'' dedim, ''Sağ ol, sağ ol, benim var''
''Olsun sonra kullanırsın'' dedi titrek sesiyle.
''Peki'' dedim, ''Ver bir tane''
Uzattım parayı, sevindi. ''Mendil kalsın'' dedim, gücendi.
''Olmaz öyle şey, ben dilenci değilim''
''Peki'' dedim, ''Peki, kızma''
Aldım mendili elinden sordum: ''Adın ne senin?''
''Murat'' dedi, ''Murat ama arkadaşlar 'İnce', der zayıfım ya hani.''
''Annen, baban yok mu senin?''
''Bilmem, vardır herhalde. Hiç görmedim ki.''
''Peki nerede yaşıyorsun sen? '' dedim.
''Her yerde'' dedi, hem de gülerek...
''Nasıl yani her yerde?''
''Öyle sınırlamıyorum kendimi sizler gibi'' dedi ve patlattı kahkahayı.Haksız da sayılmazdı hani...
''Kimden alıyorsun sen bu mendilleri?''
''Sakallı Mehmet Amca'dan''
''Kaçtan veriyor sana tanesini?''
''İkiyüzelli'den''
''Peki sen ne kazanıyorsun mendil başına?''
''Ee!.. İkiyüzelliii''
''Ne yani hiç para almıyor mu Mehmet Amca'n senden?'' diye sordum şaşkınlıkla.
Biraz kızgın baktı yüzüme: ''Siz hep böylesiniz zaten, karşılıksız iyilikten anlamazsınız.''
''Niye ki?'' dedim, anlattı:
''Bir keresinde bir abla ağlıyordu, 'Abla mendil alır mısın?' diye sordum, 'Defol!...' diye bağırdı bana. Oysa, oysa vallahi satmayacaktım ben ona, gözyaşlarını silsin diye vermiştim mendili. Anlamadı... Ama ben yine de gizlice koydum çantasına.''
''Peki'' dedim, ''Ben bir yıllık mendil ihtiyacımı alsam senden, bir seferde, topluca yani olur mu?''
''Olmaz'' dedi kafasını iki yana sallayarak.''Olmaz!... O zaman benim bütün günlerimi satın alırsın. Satılık olanlar sadece mendiller abi. Günlerimi bırak, bana kalsın...''
Atalay Demirci / Çocukça Mendil
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 16 Oca 2015 14:54:35
Peygamberimizin Taif'de yaşadığı çok dokunaklı hikaye...
Amcasının ve hanımı Hatice annemizin ölümünden sonra yalnız kalan ve üzerindeki zulüm artan Peygamberimiz İslam’ı anlatmak ve yeni Müminler bulmak ümidiyle Taife gitti. 10 gün oradaki akrabalarıyla konuştu, İslam’ı halka tebliğ etti ve kimse kendisine inanmadı. Nihayet şehirden çıkarken kölelerini yollara dizdirip kendisini taşlattılar. Rivayet ediliyor ki akan kanlarından nalınlarının içi kan doldu. Şehirden çıkıp bir Hıristiyan’ın çiftliğinde konakladı. Çiftliğin Hıristiyan sahibi kendisine ikramda bulundu.
Peygamberimiz o meşhur yakarışını orada yaptı: “Ey Merhametlilerin En Merhametlisi!
Sen yeryüzünde hakları ellerinden alınanların Rabbisin. Sen beni kimlere bırakıyorsun, beni sert bir şekilde karşılayan yabancıya mı? Yoksa bir düşmana mı? Şayet bana öfkeli ve dargın değilsen ben hiçbir şeye aldırış etmem, tahammül ederim. Yeter ki Sen benden razı ol, tüm niyazım Sanadır; zaten Senin dışında ne bir güç ne de bir sığınak vardır.” Sonra da o unutulmaz duayı dile getirdi: “Yüce Allah’ım, onlar ne yaptığını bilmiyorlar. Sen onları bağışla.”
Böylesine adil ve şefkatli bir Peygamberin ümmeti, diniyle alay etti diye elin inkârcısının katili olur mu? Bütün Müslümanları terörist ilan ettirme canavarlığını işler mi? İnançlarınızla alay eden Cehennem odunlarını, ya Kur’an’ın buyurduğu gibi ‘selam’ deyip terk etmeniz veya onlarla benzeri yollarla ve hukukla mücadele etmeniz gerekir. Yazıp çizenin tahriklerine kurşunla karşılık vermek cahilliktir, zavallılıktır; bedeli de canını ve namusunu kaybetmek olur. Muhammed Bozdağ
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 16 Oca 2015 15:09:41
Her insanda bulunan NEFİS KOCAOĞLAN sabah namazına kalkmıyor ya.
Yat, yat ALLAH affeder diyor.
Ne yapacaksın işçisin diyor. Çoluk çocuğun rızkını kazanıyorsun diyor.
Kafadan müftü kesilip fetvayı veriyor. Ama günaha giriyor haberi yok.....
ISTE KIRAMEN KATIBIN YAZICI MELEKLER VE BEY NAMAZ( namaz kilmayan ) BIR INSAN. SADECE GERCEKLER...
okundu yatıyoruz yatakta:
Bi namaz kuldan haber vereyim
( bi namaz namazsız adam demektir )
Söylemez yatmış yatağa doğru
Sağ melek der ki gel sabır eyle
Bel ki kalkar durur namaza doğru
Sol melek derki kalmadı sabır
Kalkmazsa yataktan olur mu cebir?
Yapılan günahı yazmalı bir bir
Uymuş bu kul artık şeytana doğru
Şimdi sağ melek başlıyor:
Sağ melek derki yıkar yüzünü
Mevlaya döndürür belki özünü
Kuşluğa kadar verelim izini
Kılmazsa yazalım cehenneme doğru..
Sol melek derki, bu kul mevlayı bilmez
Gözlerinden akan yaşları silmez
Kuşlukta geçti namaz yine aklına gelmez
Yazacağım ben bunu cehenneme doğru
Sağ melek derki geliyor öğle
Kılarsa namazını affeder Mevla
Eğer kılmazsa o zaman söyle
Belki özünü tutar Mevla’ya doğru...
Sol melek derki bu kul Hakkı bilmez
Gözlerinden akan yaşları silmez
Öğle de geçiyor, bir rekat kılmaz
Yazacağım ben bunu cehenneme doğru...
Sağ melek derki bırak hiddeti
İkindi namazının çoktur şöhreti
Kılarsa affolur farzı sünneti
Belki kalkar durur namaza doğru
Sol melek derki şeytan yanında durur
Azdırmış çehreyi hep onu görür
Geçemez sıratı yarıda kalır
Uymuş bu kul artık şeytana doğru
Yazacağım ben bunu cehenneme doğru....
Sağ melek derki bekle akşamı
Kılarsa affeder Mevlam noksanı
ALLAH kullarına eder ihsanı
Belki özünü tutar Mevla’ya doğru
Uyar kalbindeki imana doğru...
Sol melek der ki kalem düştü elimden
Kelime-i Tevhid gelmez dilinden
Uymuş kör şeytana gitmez yanından
Yazacağım ben bunu cehenneme doğru...
Sağ melek der ki yatsı yakın kılarsa
Affa uğrar Muhammed’i anarsa
Şeytanı bırakıp namaz kılarsa
Belki özünü tutar Mevla’ya doğru...
Sol melek der ki kılmaz yatıyor
İmanını para ile satıyor
Yatsıyı da kılmadı vakit bitiyor
Yazdım ben bunu cehenneme doğru...
Mübarek sağ melek ise şöyle der:
Ah söyledim söyledim sözüm kalmadı
ALLAH kelamı dilinin ucuna gelmedi
Edip tevbe bir vaktini kılmadı
Ne yüzle varır Mevla’ya doğru
Bu kadar emeklerim boşuna mı kalsın
Ne yapayım kılmadı
Gayri yaz hesabını ALLAH’a versin
İşte çektiğimiz sıkıntılar, çileler, belalar nefis kocaoğlanın şerrinden geliyor.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 16 Oca 2015 18:17:50
Günün son dersinin sonuna gelinmişti. Öğrenciler çıkmak için
sabırsızlanıyordu. Defter ve kitaplarını çantalarına koydular. Zil
çalar çalmaz, dışarı çıkmak için hazırdılar. Yalnız, Ali
hazırlanmamıştı. Gecikmek için de elinden geleni yapıyordu. Nihayet
zil çaldı. Öğrenciler bir anda kapıya yöneldi. Ali, yerinden kalkmadı.
Ağır ağır eşyasını topladı. Bir yandan göz ucuyla öğretmenine bakıyor,
bir yandan da arkadaşlarının gitmesini bekliyordu.
Öğretmeni, onun bu halini fark etti:
- Hayrola Ali, dedi. Eve gitmeyecek misin?
Ali, son arkadaşının da çıktığını görünce cevap verdi:
- Sizinle konuşmak istiyordum öğretmenim.
- Peki, dedi öğretmeni. Ne söyleyeceksin bakalım?
- Ahmet arkadaşımız var ya...
- Evet, ne olmuş Ahmet'e?
- Durumları pek iyi değil galiba. Annesi, beslenme çantasına pekiyi
şeyler koymuyor.
- Eee?
- Ona yardim etmek istiyorum. Ama benim yardim ettiğimi bilirse
üzülür. Günde bir simit parası biriktirip her hafta size versem, siz
de ona verseniz?
Cebinden bir avuç bozuk para çıkarıp öğretmenin masasının üzerine
koydu. Nurhan Öğretmen, paraya dokunmadı. Sandalyesine oturup düşündü.
Ali hakkındaki bilgilerini yokladı. Bildiği kadarıyla ailesinin durumu
pekiyi değildi. Bu çalışkan ve sevimli öğrencisi, ne kadar da iyi
niyetli ve düşünceliydi. Zengin bir ailenin çocuğu değildi. Buna
rağmen yardim etmek istiyordu. Üstelik yardım ettiğinin bilinmesini
istemiyordu.
Nurhan Öğretmen:
- Dur bakalım Ali, dedi. Bildiğim kadarıyla sizin de maddî durumunuz
pekiyi değil. Yanlış mı biliyorum?
- Doğru biliyorsunuz öğretmenim. Babam gündelikçi. Çoğu zaman iş
bulamıyor. Ama ben de çalışıyor, para kazanıyorum.
- Nerede çalışıyorsun?
- Simit satıyorum.
Nurhan Öğretmen yine durup düşündü. İyiliğin bu kadarına ne demeliydi
şimdi? Bunun gerçekleşmesi zordu. Onu, bundan vazgeçirmek için bir
çare bulmalıydı. Bunu yaparken, sevimli öğrencisini de kırmamalıydı.
Onunla biraz daha konuşursa, belki bir yolunu bulurdu.
Nurhan Öğretmen, Ali'ye dondu:
- Büyüyünce ne olmak istiyorsun, diye sordu.
- Çok zengin bir işadamı...
- Niçin?
- İnsanlara daha çok yardım etmek için...
- Güzel, dedi Nurhan Öğretmen. Bak simdi Ali, Ahmet'in ailesinin
durumu pekiyi değil, bu doğru. Ama sizinki de bundan pek farklı değil.
İstersen acele etme. Çok zengin olduğun zaman insanlara yardim
edersin. Olmaz mı?
- Olmaz, dedi Ali. Şimdi yapmalıyım.
- Neden olmaz?
- Üç sebepten dolayı olmaz.
Birincisi: Bu para zaten benim değil. İyilik ettiğim için Allah, beni
insanlara sevimli gösteriyor. İnsanlar da bundan etkileniyor, daha çok
simit alıyorlar. Bu sayede gün boyu çalışanlardan bile fazla simit
satıyorum. Hele mahallede Hasan Amca var, her gün iki simit alıp
güvercinlere veriyor.
İkincisi: 'Ağaç yas iken eğilir.' deniliyor. Şimdiden iyilik yapmayı
öğrenmezsem büyüdüğümde hiç yapamam. Şimdiden iyilik yapmayıp bunu
zenginlik günlerime ertelersem, zengin olduğum günlerde de daha zengin
olduğum günlere erteler kendimi kandırmış olurum.
Üçüncüsü ise daha önemli: Büyüdüğüm zaman çok zengin bir işadamı olmak
istiyorum. Zamanında yatırım yapmayanlar büyük işadamı olamazlar.
Nurhan Öğretmen, karsısında büyük biri varmış gibi dinliyordu:
- Bu sonuncusunu pekiyi anlayamadım, dedi.
- Açıklayayım öğretmenim, dedi Ali. Şimdi, çok zengin olmadığım için,
ancak günde bir simit parası kadar yardım edebiliyorum. Bundan
fazlasını veremem. Allah, Cennet'i gücü kadar iyilik edene veriyor.
Şimdi gücüm bu olduğuna göre, Cennet'in fiyatı birkaç simit parası
kadardır. Eğer zengin olmadan ölürsem birkaç simit parasıyla Cennet'e
girebilirim. Bundan daha karlı bir yatırım olur mu?
Nurhan Öğretmen'in gözleri dolmuştu. Başını 'Evet' anlamında sallarken
Ali'yi evine yolladı.
Sınıfa geri dönerken okulun boşaldığını fark etti. Eşyalarını toplamak
için masasına döndüğünde Ali'nin bıraktığı paraların masa üstünde
kaldığını fark etti. Sandalyesine gayri ihtiyari oturdu ve paraları
eline aldı.
Hiçbir para ona bu kadar kıymetli gelmemişti. Sanki elinde dünyanın en
kıymetli incilerini, yakutlarını, elmaslarını tutuyordu. Hatta bu
paralar onlardan bile kıymetliydi. Bu paralar, bu bozuk SIMIT
paraları, Cenneti satın alabilecek paralardı. Sanki hiç bırakmak
istemeyen bir duygu ile sımsıkı kavradı bu bozuk simit paralarını.
Oturduğu yerden kalkamadı Nurhan Öğretmen. İçinin dolduğunu, Tarif
edilemeyen duygulara boğulduğunu hissetti. Birden boşalan sağanak
yağmurlar gibi ağlamaya başladı. Ağladı... Ağladı... Ağladı.
Kendine geldiğinde aksam olmuştu. Yavaş adımlarla sınıftan çıkıp
okuldan ayrılırken bekçi Sadık 'Bozuk Simit paraları ile cenneti
satın almak, Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak' diye
Nurhan öğretmenin sayıkladığını duydu. Bekçinin hayretler içinde, 'Ne
dediniz hocam?' demesini bile duymayan Nurhan öğretmen, bekçinin
şaşkın bakışları altında akşamın alaca karanlığına karışıvermişti
Hikayeyi beğenmişseniz ve Ali'den utanmışsanız, maddi durumunuz iyi
değilse bile, iki tane ekmek alıp bölgenizdeki bir fakirin kapısına
bırakın.
Bir okul önünde biraz bekleyip yırtık ayakkabısı olan bir çocuğa ayakkabı alın.
Maddi ihtiyacı olan bir akrabanıza yardım edin.
Yeter ki boş durmayın!
" Ekmeği paylaşmak ekmekten daha lezzetlidir
Düşündüren Bilgilendiren
Çevrimdışı seyfi ünaldı
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.186
32.943
3. Sınıf Öğretmeni
# 16 Oca 2015 19:02:21
Hacile hocam başlığın müdavimlerindenim. Hatta hikayelerinizin büyük bölümünü "okuma anlama etkinliği" haline getirip veriyorum miniklerime. Verebilmek ne büyük mutluluktur. Bunu miniklerimize aşılamak ve tattırmak da bizim mutluluğumuz olur inşallah. Her zaman söylerim, benim öğretmenlikteki en büyük başarım; 5 yıl okuttuğum fakir bir öğrencimin 6.sınıfa giderken yolda bulduğu para dolu cüzdanı okul idaresine teslim etmesidir. Tekraar elinize ve yüreğinize sağlık.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 16 Oca 2015 19:16:20
Haddini Aşmanın Zararı
Bir gün adamın biri Hz. Musa'ya geldi:
"Ya Musa, ne olur dua ette ben hayvanların dilinden anlayayım ve bundan kendime hisseler çıkararak daha iyi bir insan olayım," dedi.
Hz. Musa:
"Kaldıramayacağın bir yükün altına girmeye çalışma, bu halin senin için daha hayırlıdır," dedi.
Fakat adam dinlemedi, ısrar etti:
"Ya Musa ne olur hiç değilse kapımda yatan köpekle horozun dilini anlayayım,"dedi.
Hz. Musa her ne kadar bundan vazgeçmesi için çalıştıysa da adam istediğinde ısrarlıydı. Bunun üzerine Hz. Musa ona dua etti. Adam sevinerek evine döndü. Ertesi sabah hizmetçisi sofrayı kurarken bir parça ekmek fırlayıp düştü. Horoz koşarak ekmeği kaptı. Köpek buna çok kızdı.
"Bre horoz bu yaptığın doğru mu? Sen buğdayda yiyebilirsin arpa da. Mısır da yiyebilirsin, küçük taneleri de. Bense ekmekten başka bir şey yiyemem, neden benim rızkımı alıyorsun?" dedi.
Horoz cevap verdi:
"Haklısın fakat hiç üzülme yann bizim efendinin eşeği ölecek, sen de böylece karnını iyice doyuracaksın," dedi.
Bunu duyan adam hemen eşeği pazara götürerek sattı.
Ertesi sabah da, "Bakalım köpekle horoz ne konuşacaklar?.." diye onların yanına geldi.
Köpek horoza sitem ediyor:
"Yahu horoz hani eşek ölecekti, biz de karnımızı doyuracaktık," diyordu. Horoz:
"Eşek Ölmeye öldü lakin başka yerde çünkü sahibimiz onu sattı. Fakat hiç merak etme yarın at ölecek, o zaman da daha büyük ziyafete konacaksın," dedi.
"Bunu duyan adam hemen ahıra koştu, atı aldığı gibi pazara götürüp sattı. Sevinerek evine döndü.
"Bu hayvanların dilini öğrenmem çok iyi oldu böylece zarardan kurtuldum," diye düşünüyordu.
Ertesi sabah yine "Acaba ne konuşacaklar?.." diye köpekle horozun yanına gitti. Köpek yine horoza sitem edip duruyordu:
"Yahu horoz kardeş, bu sefer de, dediğin olmadı, yoksa, sen de mi yalana başladın?.." dedi.
Horoz:
"Hayır ben yalan söylemedim at ölecekti lakin sahibimiz, efendimiz onu da sattı. Fakat merak etme, yarın efendimizin çok değerli kölesi ölecek o zaman onun hayrına yemekler, helvalar verilecek hepimiz doyacağız," dedi.
Bunu duyan adam hiç beklemeden, kölesini götürüp sattı.
"Bu horozla köpeğin dilini öğrenmem iyi oldu. Böylece bir çok zarardan kurtuldum," diye düşünerek sevindi. Ertesi gün yine köpekle horozun yanına gitti. İkisi yine konuşuyorlardı. Köpek bu sefer çok kızgındı:
"Yalancı horoz, hâni köle ölecek bu sayede karnımız doyacaktı, günlerdir beni yalanlarınla avutuyorsun, bu sana yakışır bir davranış mı?" dedi.
Horoz da:
"Ben yalancı değilim ve yalan söylemem," diye başladı. "Köle öldü fakat burada değil başka yerde. Çünkü sahibimiz onu da sattı. Ama hiç iyi etmedi. Çünkü bu sefer sıra kendisine geldi. Zira ilkin kaza, belâ eşeğe gelecek, böylece sahibimiz beladan ve kazadan kurtulmuş olacaktı. Eşeği satınca, onun yerine ata geldi, atı da satınca onun yerine köleye geldi, köleyi de satınca bela kendisine geldi. Sura onda, yarın sahibimiz ölecek, o sayede hepimiz doyacağız," dedi.
Bunları duyan adam ah vah etti, dövündü durdu, ama neye yarardı ki, iş işten geçmişti bir defa.
Böylece tamahkârlığın cezasını canıyla ödedi.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 17 Oca 2015 08:42:24
Elma Suyunun Hakkını Ödemek | Bir Kıssa Bin Hisse
İmam-ı Azam Hazretleri, Hanefi mezhebinin imamıdır. Babası, Sabit isminde takva sahibi bir zattır.
Sabit Hazretleri, bir gün bir akar suyun kenarına abdest almak için gitmişti. Abdeste başlayacağı sırada, yukarıdan aşağı suyun üzerinde yüze yüze gelen bir elma gördü. Elma yaklaşınca, uzandı ve aldı. Belli ki, biraz yukarıda bulunan bir bahçedeki ağaçtan kopup düşmüştü. Bu taze elmayı canı istedi. Aldı ve ısırdı. Tam ısırmıştı ki aklına bir şey geldi. Peki bu elma kendisine helal miydi? Derhal ağzından çekti. Çekti ama, o ısırmadan dolayı boğazına birkaç damla elma suyu gitmişti. Bunu daha önce niçin düşünmediğine çok pişman oldu. Kendisine ait olmayan bir elmayı asla ısırmamalıydı.
Bu elmanın yenilmesi de suyu da bana helal değildi. Yanlış yaptım. Gidip sahibini bulmalı ve sahibinden helallik dilemeliyim, diye düşündü. Suyun geldiği tarafa doğru yürümeye başladı. Biraz yukarda, bir elma ağacının akan suya doğru eğildiğini gördü. Dalları elma doluydu. Anlaşılmıştı. Bu elma buradan düşüp kendisinin yanına kadar gelmişti.
Bahçeye girdi ve bahçe sahibini buldu. Durumu ona anlattı ve:
- Bana hakkınızı helal ediniz. Bilmeden, düşünmeden elmanızı ısırmış oldum, dedi.
Bahçe sahibinin şartı vardı.
- Bana iki sene hizmet edersen o zaman düşünürüz, dedi.
Sabit Hazretleri adamın şartını kabul edip başladı hizmet etmeye. İki sene boyunca adama hizmette bulundu. İki sene sonunda:
- Hakkınızı helal edecek misiniz, iki senedir size hizmet ediyorum, dedi.
Bahçe sahibinin şartları bitmemişti. Dedi ki:
- Benim bir şartım daha var. Onu da yerine getirirsen hakkımı helal ederim. O da şudur:
Bir kızım var. Elleri çolak, gözleri kör, ayakları topal, kulakları sağırdır. Hakkımın sana helal olması için, bu kızımla evlenmen lazım.
Düşündü ... Ahirette Allah huzurunda suçlu durumda kalmak, böyle bir kızla evlenmekten zordur, dedi ve kabul etti.
\
Düğün yapılıp gerdeğe girdi. İçeri girince baktı ki, her tarafı sağlam ve oldukça güzel bir kız, karşısında. Hemen dışarı çıktı. Niçin çıktığını sordular, anlattı:
- Herhalde bir yanlışlık var. Bana söylenen kız sakat olması lazımdı, dedi.
Kayın pederi dedi ki:
- Evladım, benim kızımın gözleri kördür, hiç harama bakmamıştır. Kulakları sağırdır, hiç haram dinlememiştir. Elleri çolaktır, hiç harama el uzatmamıştır. Ayakları kötürümdür, hiç harama adım atmamıştır. Tereddüt etme, o senin helalindir.
İşte İmam-ı Azam Hazretleri, bu anne ve babadan dünyaya gelmiştir.
Kaynak: Ali Eren - Dini Hikayeler (Hz İmam-ın Babasındaki Allah Korkusu)
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 17 Oca 2015 22:39:35
Dört eşi olan zengin bir tüccar vardı. En çok dördüncü eşini sever, onu görkemli elbiselerle süslerdi. Ona büyük titizlikle davranır, her şeyin en iyisini vermeye çalışırdı.
Tüccar, üçüncü eşini de severdi. Ondan her zaman gurur duyar, arkadaşlarıyla tanıştırırdı. Ancak onun başka bir erkekle gitmesi korkusunu hep içinde taşırdı. İkinci eşini de severdi. Her zaman düşünceli ve anlayışlı olan ikinci eşi, aynı zamanda tüccarın en yakın sırdaşıydı. Nitekim ne zaman bir sorunla karşılaşsa, ikinci eşiyle paylaşır, ikinci eşi ise her zaman onun zorlu dönemlerinden sıyrılmasına yardım ederdi.
Tüccarın ilk eşi ise, hep ona sadık kalmış, evin bakımı ve temizliği gibi sorumlulukları tümüyle üstlenmiş, eşinin işinde başarılı olmasında ve bu kadar zenginleşmesinde de büyük katkıları olmuştu. Ama tüccar, ilk eşini kadının ona karşı olan derin sevgisine rağmen sevmez, onu pek dikkate almazdı.
Bir gün tüccar hastalandı. Çok geçmeden öleceğini hissediyor, biliyordu. Hep sahip olduğu zengin hayatını düşündü ve kendi kendine şöyle dedi:
“Şimdi dört eşim var. Ama öldüğümde yalnız kalacağım. Ne kadar çaresizim!”
Sonra dördüncü eşine sordu, “En çok seni sevdim, en güzel kıyafetleri sana aldım ve sana büyük özen gösterdim. Şimdi ölüyorum, benimle gelecek misin?”
“Kesinlikle hayır” diye cevapladı kadın ve başka bir şey söylemeden öylece gitti. Bu cevap keskin bir bıçak darbesi gibi tüccarın yüreğine oturdu. Üzgün tüccar bu kez üçüncü eşine döndü: “Seni tüm hayatım boyunca sevdim. Şimdi ölüyorum, benimle gelecek misin?”
“Hayır” dedi üçüncü eşi de, “Hayat çok güzel. Sen öldükten sonra yeniden evleneceğim.”
Tüccarın kalbi bir kez daha kırıldı. İkinci eşine, “Her zaman yardımın için sana döndüm ve sen bana hep yardım ettin. Şimdi yine senin yardımına ihtiyacım var. Ben ölürken, benimle gelecek misin?” diye sordu.
“Üzgünüm, bu kez sana yardım edemeyeceğim” dedi kadın, “Sana sadece mezara kadar eşlik edebilirim.”
Bu yanıt, hasta tüccarın kalbine bir yıldırım gibi düştü; artık harap ve bitkin bir haldeydi…
Sonra bir ses duydu: “Seninle birlikte terk edeceğim. Nereye gidersen git seninle geleceğim.”
Tüccar, ilk karısının kendisine baktığını gördü. İlk karısı, yetersiz beslenmesi nedeniyle oldukça zayıflamıştı. Tüccar, ölüme gittiği şu durumda bile onun haline üzüldü, “Keşke” dedi, “Keşke sana daha iyi bakabilseydim!”
Aslında hayatta her birimizin dört eşi var:
Dördüncü eşimiz bedenimiz. Onun iyi görünmesi için ne kadar zaman ve para harcarsak harcayalım, öldüğümüzde bizi terk edecek.
Üçüncü eşimiz, sahip olduğumuz statü ve zenginliğimizdir. Öldüğümüzde, onlar da bizimle gelmeyecek hepsi başkalarının olacaktır.
İkinci eşimiz ailemiz ve arkadaşlarımızdır. Yaşarken ne kadar yakın olursak olalım, bize ancak mezarımıza kadar eşlik edebilirler.
Birinci eşimiz ise ruhumuzdur. Hayatımız boyunca zenginlik ve statü peşinde koşarken ihmal ettiğimiz ruhumuz… Biz nereye gidersek gidelim, bizi takip eden tek şey.
Bil ki onu yetiştirmek ve güçlendirmek için şimdiden daha fazla vakit ayırmak, ölüm döşeğinde hayıflanmaktan daha iyi bir fikirdir.
Evet bu dünyadan giderken sizinle birlikte gelecek olan tek şey ruhunuzdur, umarım ölüm gelene kadar ona ihtimam gösterir,adaletli dürüst ve iyi bir insan olarak oun güçlü ve temiz kalmasını sağlarsınız
Çevrimdışı ismil003
Uzman Üye
*****
2.709
3.343
Müdür Yardımcısı
# 17 Oca 2015 23:15:49
Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellem zamanında sahabe-i kiramdan bir zat, Resulullah efendimize gelerek; "Kazancım bol olmasına rağmen geçim sıkıntısı çekiyorum" diye arz eder. Peygamber efendimiz:
- Evinizde namaz kılmayan var mı? diye sorar. O zat:
- Hayır efendim, evde hepimiz namazımızı kılıyoruz. Namaz kılmayan yok deyince, Peygamber efendimiz:
- Komşularınızda hatta mahallenizde namaz kılmayan var mı? diye sorar. O zat:
- Efendim, komşularımızda ve mahallemizde namaz kılmayan yok, der. Peygamber efendimiz:
- Bir araştırın, mahallenizden namaz kılmayan birisi geçmiş mi? buyurunca o kimse:
- Efendim araştırdık, mahallemizden namaz kılmayan hiç kimse geçmemiş deyince Peygamber efendimiz:
- Bu bereketsizlik namaz kılmamaktandır, buyurunca o zat tekrar araştırır ve:
- Ya Resulallah, namaz kılmayan birinin cenazesi geçerken, tabutu bizim evin duvarını çizmiş deyince,
Peygamber efendimiz:
- İşte evinizdeki bereketsizlik bundandır. O duvarı hemen yıkın, yeniden yapın! buyurdu.
(Kütüb-ü Sitte'den)
Çevrimdışı ismil003
Uzman Üye
*****
2.709
3.343
Müdür Yardımcısı
# 18 Oca 2015 02:52:23
Adam karısına pek hoş davranmaz, kalbini kırar.
Sonra karısından sofrayı kurmasını ister.
Kadıncağız hiç sesini çıkarmadan kurar sofrayı ve buyur eder kocasını.
Adam sabırsızca sofraya oturur, iştah kabartacak bir zevkle yemeye başlar. Yemek tuzsuz olmuştur. Birkaç lokma yedikten sonra karısından tuz ister.
Karısı; “sen yiyedur ben getiririm”, der ve içeri gider. ...
Adam ikide bir; “tuz nerde kaldı?” diye sorar.
Kadın her seferinde “tamam getiriyorum” diye cevap verir .
Fakat tuz bir türlü sofraya gelmez.
Neyse adam tuzu isteye isteye karnını doyurur.
Sonra aklı başına gelir. Az önce hatununun kalbini kırdığı için özür diler.
Hanım mutfağa gider, ve elinde tuzla geri döner.
Adam merak eder ve sorar; “bu ne şimdi karnım doyduktan sonra tuzu ben ne yapayım” der. Karısı da ona; “senin kalbimi kırdıktan sonra dilediğin özür, doyduktan sonra sofraya gelen tuz gibidir, ihtiyaç kalmaz”… der.
Evet, dikkat etmek lazım! Kırmamak lazım. Gönül sevmek demektır.
Sevipte kıymetini bilmek. İnsanlar için güzel dostluklar kurması kadar, dostlarına olan muhabbetini göstermesi de önemlidir.
Bunun bir çok yolu var.
Bazen bir küçük gülümseme bile bir sevgi işaretidir...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 18 Oca 2015 10:27:31
Osmanlı ordusu Kudüs'ten çekilirken (9 Aralık 1917) Mescid-i Aksa'yı koruması için nöbetçi bırakılan Onbaşı Hasan'ın yürekleri titreten öyküsü
Tam 57 yıl nöbetine sâdık kalan Osmanlı askerini, merhum tarihçimiz İlhan Bardakçı 1972 yılının 12 Mayıs günü Mescid-i Aksa'nın merdivenlerinde görür ve yıllar sonra bu inanılmaz karşılaşmayı kaleme alır. Sayesinde haberdar olduğumuz canlı tarih âbidesini şöyle dile getirir rahmetli tarihçimiz:
Mevki Kudüs. Mekân Mescid ül Aksa, Tarih 21 Mayıs 1972 Cuma. Ben ve gazeteci arkadaşım rahmetli Said Terzioğlu, İsrail Dışişleri rehberlerinin yardımı ile bu mübarek makamı dolaşıyoruz.
Kudüs Kapalı Çarşısı'nda rüzgâr gibi dolanan entarili kahvecilerin ellerindeki askılara çarpmadan biraz yürüdünüz mü, önünüze çıkan kapı sizi Mescid ül Aksa'nın önüne kavuşturur. Mirac mucizesinin soluklanıldığı ilk Kıble'mize yani… Hemen oracıkta, ilk avlu vardır ki, hâlâ bizim lâkabımızla anılır. “12 bin şamdanlı avlu" derler oraya. Yavuz Selim 30 Aralık 1517 Salı günü Kudüs'ü devlete katmıştır da, ortalık kararmıştır. Yatsı namazını o avluda kılar. Kendisi ve bütün ordu beraber. Şamdanları yakarlar. Tam 12 bin şamdan… O isim oradan kalmadır. Sekiz on basamaklı geniş merdiveni adımladınız mı, o mukaddes Mescid'in bağdaş kurduğu ikinci avluya ulaşırsınız.
Onu o merdivenin başında gördüm. İki metreye yakın bir boy… İskeletleşmiş vücudu üzerinde bir garip giysi… Palto?.. Hayır, kaput, pardösü veya kaftan?.. Değil. Öyle bir şey, işte.
Başındaki kalpak mı, takke mi, fes m? Hiçbirisi değil. Oraya dimdik, dikilmiş. Yüzüne baktım da, ürktüm. Hasadı yeni kaldırılmış kıraç toprak gibi. Yüz binlerce çizgi, kırışık ve kavruk bir deri kalıntısı.
Yanımda İsrail Dışişleri Bakanlığı Daire Başkanı Yusuf var. Bizim eski vatandaşımız. İstanbullu. “Kim bu adam” dedim. Lâkaydi ile omuz silkti. “Bilmem.” diye cevap verdi. “Bir meczup işte. Ben bildim bileli, yıllardır burada dururmuş. Çakılı gibi, hâlâ duruyor ya… Kimseye bir şey sormaz. Kimseye bakmaz, kimseyi görmez.”
Kan mı çekti nedir. Nasıl, neden, niçin hâlâ bilmiyorum. Yanına vardım. Türkçe “Selâmünaleyküm baba” dedim.
Torbalanmış göz kapaklarının ardında sütrelenmiş gibi jiletle çizilmişçesine donuk gözlerini araladı. Yüzü gerildi. Bana, bizim o canım Anadolu Türkçemizle cevap verdi:
- “Aleykümüsselâm oğul…
Donakaldım. Ellerine sarıldım, öptüm öptüm…
- “Kimsin sen, baba” dedim.
Anlattı ki, ben de size anlatacağım.
Ama evvelâ biliniz. O canım Devlet çökerken, biz Kudüs'ü 401 yıl 3 ay 6 günlük bir hâkimiyetten sonra bırakırız. Günlerden 9 Aralık 1917 Pazar günüdür. Tutmaya imkân yok. Ordu bozulmuş, çekiliyor, Devlet, zevalin kapısında. İngiliz girinceye kadar geçen zaman içinde yağmalanmasın diye oraya bir artçı bölük bırakırız. Âdet odur ki kenti zapteden galip, asayiş görevi yapan yenik ordu askerlerine esir muamelesi yapmaz.
Anlattı, dedim ya. Gerisini tamamlayayım.
- “Ben, dedi, Kudüs'ü kaybettiğimiz gün buraya bırakılan artçı bölüğünden…”
Sustu. Sonra, elindeki silahın namlusuna sürdüğü fişekleri ateşler gibi zımbaladı:
- “Ben, o gün buraya bırakılmış 20. Kolordu, 36. Tabur, 8. Bölük, 11. Ağır Makineli Tüfek Takım Komutanı Onbaşı Hasan'ım”
Yarabbi. Baktım, bir minare şerefesi gibi gergin omuzları üzerindeki başı, öpülesi sancak gibiydi…
Ellerine bir kerre daha uzandım. Gürler gibi mırıldandı:
- “Sana, bir emanetim var oğul. Nice yıldır saklarım. Emaneti yerine teslim eden mi?”
- Elbette, dedim, buyur hele…
Konuştu:
- “Memlekete avdetinde yolun Tokat Sancağı'na düşerse… Git, burayı bana emanet eden kumandanım Kolağası (Önyüzbaşı) Musa Efendi'yi bul. Ellerinden benim için bus et (öp). Ona de ki…
Sonra, kumandanı olduğu takımın makinelisi gibi gürledi:
- O'na de ki, gönül komasın. Ona de ki, “11. Makineli Takım Komutanı Iğdırlı Onbaşı Hasan, o günden bu yana, bıraktığın yerde nöbetinin başındadır. Tekmilim tamamdır kumandanım dedi, dersin…”
Sonra yine dineldi. Taş kesildi. Bir kez daha baktım. Kapalı gözleri ardından, dört bin yıllık Peygamber Ocağı ordumuzun serhat nöbetçisi gibiydi. Ufukları gözlüyordu. Nöbetinin başında idi. Tam 55 yıl kendisini unutuşumuzdaki nadanlığımıza rağmen devletine küsmemişti.Yıllar SonraMerhum İlhan Bardakçı bu hatırasını, TV'de anlattığında zamanın genelkurmay başkanı onu arar ve bu aziz askeri bulmak için aracı olmasını ister. Bardakçı sonra şunları yazar: Hasan Onbaşı bizdendi… O halde unutulmak kaderi idi. Öyle de oldu zaten. Aramadık ki, bulalım. Bulunamazdı zaten. O ki, göklere baş vermiş bir ulu selvi idi. Ve bizler ki, başımızı kaldırmış olsak bile, uzandığı feza ufkuna yetişemeyecek cılız otlara dönüşmüştük. Biz, sadece unuturduk. Unuttuğumuz diğerleri gibi o nöbet noktasındaki elmas mânâyı da unutmuştuk…
İlhan Bardakçı
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 18 Oca 2015 10:53:52
KOYUNLARIN KÖPEKLERDEN FAZLA OLMASININ NEDENİ..!
Hz.Mevlana seher vakti uykusunu şöyle izah eder:
Sabaha karşı seher vakti bereket vaktidir.
Sabahın nasıl bir bereket vakti olduğunu, sabahta uyanık olanların nasıl bir berekete nail olduklarını Hz.Mevlana verdiği bir cevapta şöyle ifade eder.
Adamın biri sorar:
Efendim der, koyun nesli hem kasaplık hem de kurbanlık olarak kesildiği halde bir türlü tükenmez, aksine daha da çoğalıp devam eder.
Ama köpek nesli hem de birkaç tane birden yavruladığı ve kasaplık olarak kesilmeyip korunduğu halde bir türlü çoğalmaz.
Koyun gibi sürüler haline acaba neden gelemez..?
Hz.Mevlana'nın cevabı şöyle olur:
Sabaha karşı seher vakti bereket vaktidir.
Bu bereket vaktinde koyunlar asla uyumaz, hep uyanık olurlar.
Köpekler ise hiç uyanık olmaz hep uykuya dalar, gaflette olurlar.
Onun için koyun nesli seherin bereketine nail olur.
Köpekler ise bereketsizliğine maruz kalırlar..! ↓↓
.EY AĞAÇ! SÖYLE, BEN KİMİM?
Rekâne adında iri cüsseli bir pehlivan sahrada koyun otlatırken Resulullah’la(A.S.M) karşılaştı ve kibirle seslendi ki:
- “Halkı Lât ve Uzzâ’dan ayıran sen misin?”
- “Evet benim” buyurdular.
Rekâne sordu:
- “Benimle güreşe var mısın?”
-“Olur, güreşelim” buyurdu.
Ve onu kaldırıp yere vurdu!
Rekâne güçlükle kalktı ve “Bu olmadı, bir daha güreşelim” dedi.
- “Hayhay!” buyurdular.
Ve tekrar kaldırıp yere vurdular.Sonra bir daha…
Rekâne çarpılmıştı âdeta...Yenilgiyi kabul edip sordu ki:
- “Şehre inince halka ne diyeceksin?”
- “Doğrusunu derim.”
- “Doğruyu demesen olmaz mı?”
- “Ben Peygamberim... Doğru söylemekle emrolundum.”
Rekâne çaresizdi...
- “Şu sürümden sana otuz koyun vereyim, mükâfatı bu olsun” dedi.
- “Hayır olmaz” buyurdular.
- “Peki ne istiyorsun?”
- “Müslüman ol da kendini sonsuz cehennemden kurtar.”
- “Bir mucize gösterirsen, imân ederim” dedi.
- “Peki” buyurdular.Ve bir ağaca seslendiler ki
- “Ey ağaç! Söyle, ben kimim?”
Ağaç, fasih lisanla; “Sen, Allah’ın hem kulu hem de Peygamberisin” dedi...
Rekâne bunu duydu ve şehadeti okuyup Müslüman oldu...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 19 Oca 2015 21:36:03
Eski zamanlarda bir zat, seyahati sırasında çok ilginç bir olaya şahit olur.. Çölde, eşkiyaların bir kervana saldırdıklarını, ne var ne yoksa zorbaca gaspettiklerini korkuyla seyreder uzaktan..
Biraz sonra bakar ki, soygun yapan eşkiyaların reisi bir kenarda abdest alıp, namaza duruyor..
…
Adam hayretlerdedir…
Dayanamaz, namazdan sonra yanına varır ve sorar:
“Merak ve hayretler içindeyim” der..
“Yaptığın iş zalimce ve haram.. Günahlar içindesin.. Sonra da kalkıp, o yaptıklarını men edenin huzuruna varıyorsun! Bu nasıl iştir?”
Eşkiyaların reisi olabildiğince hüzünlü, şu ilginç ve ibretli şu cevabı verir:
“ Ey yolcu! Ben yıllardır şeytana ve ayartıcı benliğime uyarak, Rabbim'le aramda faraza 100 kapı varsa, 99 unu kapattım.. İstiyorum ki hiç değilse BİR KAPI AÇIK KALSIN!”
Aradan zaman geçer, o zatın yolu, nasip olur Kabe’ye düşer…
Tavaf esnasında bir de bakar ki, yıllardır hiç unutamadığı o eşkiya reisi de orada!.. Kabe’ye sarılmış, huşu ile dua etmekte, hıçkırıklarla ağlamaktadır..
Yine hayretlerdedir o zat..
Yanına varır selamlar onu, kendini tanıtır ve sorar:
“Oradan buraya… Nasıl oldu bu iş? Nedir bunun hikmeti?”
Tebessüm eder tövbekar adam ve ışıl ışıl gözleri, boynu bükük der ki:
“Sana demiştim ya hani;
Hiç değilse BİR KAPI AÇIK KALSIN O’nunla aramda..İşte ben, tüm acizliğim ve samimiyetimle o kapıyı hep açık tuttum..
Rabb'im de rahmetiyle, muhabbetiyle lutfetti tüm kapıları açıverdi, O’nun atasına hudud mu var?”
Sakın deme:
“Ben çok günahkarım, kıldığım namaz olmaz!”
İnatla devam et..
Bırak hep açık kalsın o kapı.. Sonra O (c.c.) , işini bilir..
"Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Allah bütün günahları affeder. Çünkü O, Gafur ve Rahîmdir, Çok affedicidir, merhamet ve ihsanı fazladır."..
Zümer s. / 53
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 20 Oca 2015 20:38:39
Annenin hizmete ihtiyacı var
İki kardeş vardı. Yatalak annelerine bir gece biri, diğer gece öteki bakacaktı. Öyle anlaşmışlardı. Abid olan nafile ibadete çok düşkündü, sabaha kadar ibadet ederdi. Bunun için, kardeşine, (Bugün de anneme sen
hizmete devam et, ben de yine ibadet edeyim) derdi.
Annesine bakma sırası hiç ona gelmezdi. Kardeşi, onun da sevap kazanması için Abid olan kardeşine, bazen (Bugün sıra sende) derdi. Bu Abid genç, rica eder, sabaha kadar ibadetle meşgul olurdu.
Yine bir gece sabaha kadar yaptığı ibadetten duyduğu hazdan dolayı kardeşine, her zaman olduğu gibi sırayı bozarak, (Bu gece de bana izin ver ibadet edeyim) dedi. Kardeşi kabul edip annesine hizmete gidince, bu ibadet etmeye koyuldu.
Bir ara uyuya kaldı ve bir rüya gördü. Rüyasında nurani yüzlü bir zat buna dedi ki:
- Kardeşin affedildi.
Genç merakla sordu:
- Ben niye affedilmedim?
- Sen de affedildin ama, kardeşinin yüzünden affedildin.
- Ben Allahü teâlâya ibadet ediyorum. Kardeşim ise anneme hizmet ediyor. Fakat benim onun yüzünden affedilmemin hikmeti nedir?
O zat dedi ki:
- Allahü teâlâ size nafile ibadeti farz kılmadı, ama ana babaya iyiliği hizmeti farz kıldı. Üstelik annenin hizmete ihtiyacı var. Kardeşin emre uyduğu için kazandı ve yükseldi. Onun sayesinde sen de affedildin....
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ana-babasına hizmet edenin ömrü bereketli ve uzun olur.) [İslam Ahlakı]
Hazret-i Musa, Cennetteki komşusunun kim olduğunu Hak teâlâdan sorup öğrendikten sonra yanına gider. Bu bir kasaptır. Kasap, bir parça et pişirir. Asılı zenbili aşağı alır, çok zayıf bir kadına et ve su verir. Üstünü başını temizleyip, zenbile koyar. Kasap, (Bu annemdir. Yaşlanıp bu hale girdi; sabah-akşam böyle bakarım) der. Kasabın annesinin, (Ya Rabbi oğlumu Cennette Musa aleyhisselama komşu eyle) dediğini Hazret-i Musa da işitir. Kasaba, (Müjde, Allahü teâlâ, seni Musa aleyhisselama komşu etti) buyurur. (Şir’a)
(Ana-babasına iyilik eden evlat, Peygamberlerle beraber Cennete girer.) [İ. Rafii]
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 20 Oca 2015 22:39:44
Hz. Ali (a.s) şöyle buyuruyor: “Bir gün Hz. Resulullah (s.a.v) ayaklarının üzerine yorgan örtmüş ve istirahata çekilmişti. Bu arada Hasan su istedi. Resullullah (s.a.v) hemen yerinden fırladı ve devemizden bir kaba biraz süt sağıp onu Hasan’a (a.s) verdi. Bunu gören Hüseyin (a.s) yerinden fırlayıp sütü almak istedi. Ama Resulullah (s.a.v) ona mani olup sütü Hasan’a verdi. Bu arada durumu seyretmekte olan Fatıma: “Ya Resulullah! Güya Hasan’ı daha çok seviyorsun” dedi. Resulullah cevaben buyurdular ki: “Hayır öyle değildir. Benim Hasan’ı savunmamın sebebi, öncelik onun hakkı olduğu içindir. Çünkü O, daha önce su istemişti, sırayı riayet etmek gerekir. Yoksa kıyamet günü ben, sen, bu ikisi ve şu yerde yatan (Ali) hepimiz bir mekanda olacağız” buyurdu.
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 21 Oca 2015 10:45:07
Bir gün güzîde sahâbîlerden İbn-i Mes’ûd -radıyallâhu anh- tâbiîn neslinden dostlarına dedi ki:
“–Sizler Rasûlullâh’ın ashâbından daha çok (nâfile) oruç tutuyor, namaz kılıyor ve sâlih amellere gayret ediyorsunuz. Fakat onlar sizden daha hayırlıydı.”
Onlar:
“–Bu nasıl oluyor?” diye sorduklarında:
“–Onlar, dünyaya karşı sizden çok daha zâhid, âhirete de sizden daha çok rağbetli idiler.” buyurdu. (Hâkim, Müstedrek, 4/135)
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 21 Oca 2015 19:19:49
Bir adam Microsoft şirketine iş için konuşmaya gidiyor.
Girmek istediği iş de tuvalet temizleyiciliği.
HR menajeri ile görüşüp tıkanmış bir lavaboyu temizleyip testten geçiyor.
HR menajeri adama testi geçtiğini, hangi gün saat kaçta iş başı yapması gerektiğinin kendisine e-mail yoluyla gönderileceğini söylüyor.
Ada, bilgisayarı olmadığını dolayısıyla e-mail kullanmadığını açıklıyor. HR menajeri: "Üzgünüm ama e-mailiniz yoksa siz sanal olarak var sayılamazsınız ve bu yüzden sizi işe alamayız." diyor.
Adam çaresizce dışarıya çıkıyor ve "Ne yapsam, ne etsem!" diye düşünürken cebindeki 10 dolar ile 20 kilo kiraz almaya karar veriyor. Kapı kapı gezerek kirazları satıyor ve 2 saat içinde sermayesini 2 katına çıkarıyor. "Bu şekilde ekmek paramı çıkarabilirim." diyerek her gün sabah erkenden kalkıyor ve kapı kapı dolaşarak kiraz satıyor.
Her gün sermayesi büyüyor. Derken küçük bir kamyonet alıyor ve satışa devam ediyor. Az bir zaman sonra büyük bir kamyon ve birkaç küçük kamyonet alıyor.
...5 sene geçiyor...
Bu adam şu anda Amerika'nın en büyükleri arasında yer alan bir nakliyat şirketinin sahibi. Bir gün ailesinin geleceğini düşünerek sigorta yaptırmak istiyor.
Sigorta şirketi kendisinden bir e-mail adresi istiyor. E-mail kullanmadığını söylediğinde sigortacı: "İlginç, e-mailiniz olmadan büyük bir holding kurmuşsunuz. Bir de e-mailiniz olsaydı neler yapardınız!" diyor.
Adamın cevabı: "E-mailim olsaydı şu an da Microsoft'ta tuvalet temizliyordum."
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 21 Oca 2015 20:48:23
Bir gece kadının biri bekliyordu havaalanında.
Daha epeyce zaman vardı, uçağın kalkmasına.
Havaalanındaki dükkandan bir kitap ve bir paket kurabiye alıp, buldu kendisine oturacak bir yer.
Kendisini kitabına öyle kaptırmıştı ki, yine de Yanında oturan adamın olabildiğince cüretkar bir şekilde Aralarında duran paketten birer birer kurabiye Aldığını gördü, ne kadar görmezden gelse de.
Bir taraftan kitabını okuyup, bir taraftan kurabiyesini yerken,
Gözü saatteydi, "kurabiye hırsızı"yavaş yavaş Tüketirken kurabiyelerini.
Kulağı saatin tik taklarındaydı ama yine de engelleyemiyordu tik taklar sinirlenmesini.
Düşünüyordu kendi kendine, "Kibar bir insan olmasaydım, morartırdım şu adamın gözlerini!"
Her kurabiyeye uzandığında, adam da uzatıyordu elini.
Sonunda pakette tek bir kurabiye kalınca
"Bakalım şimdi ne yapacak?" dedi kendi kendine.
Adam, yüzünde asabi bir gülümsemeyle
Uzandı son kurabiyeye ve böldü kurabiyeyi ikiye.
Yarısını kurabiyenin atarken ağzına, verdi diğer yarıyı kadına.
Kadın kapar gibi aldı kurabiyeyi adamın elinden ve
"Aman Allah'ım, ne cüretkar ve ne kaba bir adam,
Üstelik bir teşekkür bile etmiyor!"
Anımsamıyordu bu kadar sinirlendiğini hayatında,
Uçağının kalkacağı anons edilince bir iç çekti rahatlamayla.
Topladı eşyalarını ve yürüdü çıkış kapısına,
Dönüp bakmadı bile "kurabiye hırsızı" na.
Uçağa bindi ve oturdu rahat koltuğuna,
Sonra uzandı, bitmek üzere olan kitabına.
Çantasına elini uzatınca, gözleri açıldı şaşkınlıkla.
Duruyordu gözlerinin önünde bir paket kurabiye!
Çaresizlik içinde inledi, "Bunlar benim kurabiyelerimse eğer;
Ötekiler de onundu ve paylaştı benimle her bir kurabiyesini!"
Özür dilemek için çok geç kaldığını anladı üzüntüyle,
Kaba ve cüretkar olan,"kurabiye hırsızı"kendisiydi işte.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 22 Oca 2015 17:58:48
Hz. Ömer r.a. anlatıyor:
“Bir gün Hz. Peygamber s.a.v.’le birlikte oturuyorduk. Hiçbirimizin tanımadığı, beyaz elbiseli, siyah saçlı, güzel kokulu, yoldan gelmiş gibi bir hâli olmayan birisi çıkageldi. Efendimiz’in huzuruna kadar geldi, edeple önüne oturdu, ellerini dizlerinin üzerine koydu ve:
– Ya Muhammed, bana İslâm’ın ne olduğunu anlat, dedi. Allah Rasulü s.a.v.:
– İslâm, Allah’tan başka ilâh bulunmadığına ve Muhammed’in O’nun peygamberi olduğuna inanman, namazı dosdoğru kılman, zekâtı vermen, ramazan orucunu tutman ve gücün yetiyorsa Allah’ın evini ziyaret edip hac yapmandır, diye cevap verdi. O kişi:
– Doğru söyledin, dedi.
Biz onun bu tutumuna hayret ettik. Zira hem soruyor, hem de Allah Rasulü’nü tasdik ediyordu. Gelen zat sonra:
– Bana iman’dan haber ver, dedi.
Allah Rasulü s.a.v.:
– İman, Allah’a, O’nun meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe, hayır ve şerrin bir kaderle meydana geldiğine inanmandır, diye cevap verdi. O kişi:
– Doğru söyledin, dedi ve sonra:
– Bana ihsanı anlatır mısın? diye sordu. Allah Rasulü s.a.v.:
– İhsan, Allah’ı görüyor gibi O’na ibadet etmendir. Sen O’nu görmüyorsan da O seni görmektedir, buyurdu. Gelen zat:
– Bana kıyametin ne zaman kopacağını haber verir misin? diye sordu. Allah Rasulü s.a.v.:
– Bu konuda soru sorulan kişi sorandan daha bilgili değildir, buyurdu. Gelen zat:
– O halde onun belirtilerinden haber ver, dedi. Allah Rasulü s.a.v., kıyametin bazı alametlerinden haber verdikten sonra o kişi kalktı, cemaatin içine girdi ve bir anda gözden kayboldu. Bir müddet sonra Allah Rasulü s.a.v. bana dönerek:
– Ömer, soru soranın kim olduğunu biliyor musun? diye sordu. Ben:
– Allah ve Rasulü daha iyi bilir, dedim. O zaman buyurdu ki:
– O Cebrail idi. Size dininizi öğretmeye gelmişti.. (Buharî; Müslim; Ebu Davud; Tirmizî; İbn Mâce)
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 22 Oca 2015 18:01:51
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 23 Oca 2015 20:45:13
Her şeyimi Allah’a Feda Ettim | Bir Kıssa Bin Hisse
Ebu Talip Mekkî (r.a) anlatıyor:
Allah Teala’ ya aşık bir veli vardı, bütün malını mülkünü ve canını Allah yoluna adamıştı. Her nesi varsa Allah için harcıyor, geride hiçbir şey bırakmıyordu.
Kendisine: “Senin bu muhabbetinin sebebi nedir?” diye sorulduğunda;
“İki insan gördüm aralarında konuşuyorlardı. Onlardan işittiğim sözler, beni bu hale sevk etti” dedi.
Tanıdıkları: “Ne işittin?” diye sordular.
Aşık şunları anlattı:
“Sevdiğiyle baş başa kalan birisi sevgilisine: Allah’a yemin ederim ki, ben seni bütün kalbimle seviyorum, sen ise benden yüz çeviriyorsun..” dedi.
Bunun üzerine sevgilisi: “ Beni gerçekten seviyorsan, benim için ne vereceksin?” diye sordu.
O da: “ Sahip olduğum bütün malımı mülkümü sana veririm. Ayrıca son nefesime kadar da hizmetinde bulunur, kendimi sana feda ederim.” dedi.
İşte o zaman ben:
“Bir insan kendisi gibi bir insanı bu kadar sever ve her şeyini onun hizmetine feda ederse, ya bir kulun yüce yaratıcısına ve Mabuduna karşı sevgisi nasıl olmalı?”
diye düşündüm..
Ve ben de her şeyimi yüce Allah’a feda ettim…
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 25 Oca 2015 19:22:35
Adam karısına pek hoş davranmaz, kalbini kırar.
Sonra karısından sofrayı kurmasını ister.
Kadıncağız hiç sesini çıkarmadan kurar sofrayı ve buyur eder kocasını.
Adam sabırsızca sofraya oturur, iştah kabartacak bir zevkle yemeye başlar. Yemek tuzsuz olmuştur. Birkaç lokma yedikten sonra karısından tuz ister.
Karısı; “sen yiyedur ben getiririm”, der ve içeri gider.
Adam ikide bir; “tuz nerde kaldı?” diye sorar.
Kadın her seferinde “tamam getiriyorum” diye cevap verir .
Fakat tuz bir türlü sofraya gelmez.
Neyse adam tuzu isteye isteye karnını doyurur.
Sonra aklı başına gelir. Az önce hatununun kalbini kırdığı için özür diler.
Hanım mutfağa gider, ve elinde tuzla geri döner.
Adam merak eder ve sorar; “bu ne şimdi karnım doyduktan sonra tuzu ben ne yapayım” der. Karısı da ona; “senin kalbimi kırdıktan sonra dilediğin özür, doyduktan sonra sofraya gelen tuz gibidir, ihtiyaç kalmaz”… der.
Evet, dikkat etmek lazım! Kırmamak lazım. Gönül sevmek demektır.
Sevipte kıymetini bilmek. İnsanlar için güzel dostluklar kurması kadar, dostlarına olan muhabbetini göstermesi de önemlidir.
Bunun bir çok yolu var.
Bazen bir gülümseme bile muhteşem bir sevgi işaretidir...
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Oca 2015 20:03:54
Gramer Bîlginiyle Kayıkçı
Bir gün, bir gramer bilgini, iskelede duran bir kayığa binerek, karşı sahile geçmek istedi. Kıyıda müşteri bekleyen kayıkçılardan birine seslendi. Kayık iskeleye yanaşınca, bilgin de kayığa atladı. Kayık yavaş yavaş, deniz üzerinde seyretmekte iken, bilgin kayıkçıya sordu:
"Sen hiç gramer okudun mu?" "Hayır, ben o dediğin şeyi bilmem." Bilgin:
"Vah vah, çok üzüldüm. Demek yarı ömrün boşa gitmiş..." diye, acıyarak kayıkçıya baktı.
Tam bu sırada, bir fırtına koptu. Kayık, denizin ortasında yalpalar yaparken, kayıkçı bütün gücüyle tehlikeyi atlatmak için çalışmaktaydı. Fırtına, giderek arttı. Kayık batmak üzereydi. O zaman kayıkçı, karşısında titreyip duran bilgine sordu:
"Ey, benim bilgin dostum. Şimdi ben sana soruyorum. Yüzme bilir misin?"
"Hayır!.."
Kayıkçı bu cevap üzerine konuştu:
"Vah, vah, sen Ömrünü boşuna harcamışsın. Şimdi bütün ömrün gitti. Az sonra kayığın batacak... iyi bil şimdi burada nahiv (gramer) bilgisi değil, mahiv (yok olma) bilgisi gerek... Eğer bu bilgiyi biliyorsan, benim gibi korkusuzca denize dal..."
MESNEVİ
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Oca 2015 21:04:41
gecti artık
Çocukluğumdan beri dar mekanlardan sıkılır ve bu tür yerlerden feryat edercesine uzaklaşırdım. İleri yaşlarda bunun bir hastalık olduğunu anlamış ama bu illetten bir türlü kurtulamamıştım.Oysa ki o dar mekanlara şimdi ister istemez girecektim.
Beni sarıp sarmalamışlar ve uzunca bir tabuta yerleştirmişlerdi. Çevremde dolaşanların seslerini gayet iyi duyuyor ve gözlerim kapalı olmasına rağmen, her nasılsa onları görebiliyordum.
- Genç yaşta öldü zavallı, diyorlardı. Halbuki daha yapacak ne kadar çok işi vardı.
Gerçekten de birçok işim yarım kalmıştı. Meselâ oğluma iyi bir işyeri açamamış, araba ile renkli televizyonun taksitlerini de henüz bitirememiştim. Büyük bir firma kurup, dostlarımı orada toplamak da artık hayal olmuştu. Üstelik kış çok yakın olduğu halde odun-kömür işini halledememiş ve çatının akan yerlerini aktaramamıştım.Yarıda kalan işlerimi arka arkaya sıralarken, kulaklarımı çınlatan bir sesle irkildim. Sanki mikrofonla söylenen bu ses, beynimin en ücra köşelerinde yankılanıyor ve:
- “Geçti artık geçti”, diyordu.
İçimden “keşke geçmemiş olsaydı” diyordum.Nereden başıma gelmişti o kaza bilmem ki? Halbuki ne kadar da iyi araba kullanırdım.
Olup bitenleri hatırlamaya çalışırken, dostlarımın çevremi sardığını ve içinde bulunduğum tabutun kapağını örtmeye çalıştıklarını fark ettim. Onları engelleyebilmek için avazım çıktığı kadar bağırmak ve çırpınmak istediğim halde, ne kımıldayabiliyor, ne de bir ses çıkartabiliyordum. Biraz sonra koyu bir karanlıkta kalmış ve gözlerimi, tabutun tahtaları arasından sızan ışığa çevirmiştim. Dehşet içinde:
- “Aman Allah’ım!..” dedim, “ne olacak şimdi halim?”
Korkudan hiçbir şey düşünemiyordum. Bu arada omuzlara kaldırılmış ve sallana sallana götürülmeye başlanmıştım. Dışarıdaki seslerden yağmur yağdığı belli oluyor ve su damlacıklarının sesi, tabutumun gıcırtısına karışıyordu. Cenaze namazı için câmiye gidiyor olmalıydık.
Cami deyince aklıma gelmişti. Çok yakınımızda olmasına ve her gün beş defa davet edilmeme rağmen, bir türlü vakit bulup gidememiştim. Ama her zaman söylediğim gibi elli yaşına gelince namaza başlayacak ve herkesin şikayet ettiği kötü alışkanlıklarımı terk edecektim. Evet evet, şu kaza olmasaydı ileride ne iyi bir insan olacaktım. Daha önceden duyduğum ve nereden geldiğini kestiremediğim ses:
- “Geçti artık geçti” diye tekrarladı. “Bitti artık.”
Biraz sonra namazım kılınmış ve tekrar omuzlara kaldırılmıştım. Mahallemizdeki kahvehanenin önünden geçerken, her gün iskambil oynadığımız arkadaşların neşeli kahkahalarını işitiyor ve “herhalde ölüm haberimi almamış olacaklar” diye düşünüyordum. Sesler iyice uzaklaştığında, eğik bir şekilde taşındığımı hissederek mezarlığa çıkan yokuşu tırmandığımızı anladım. Şiddetle yağan yağmurun tabuttaki çatlaklardan sızarak kefenimi yer yer ıslattığının da farkındaydım. Buna rağmen dışarıda konuşulanlara kulak verdim. Dostlarımın bir kısmı piyasadaki durgunluktan bahsediyor, bir kısmı da millî takımın son oyununu methediyordu. Tabutumu taşıyan diğer biri ise, yanındakinin kulağına fısıldayarak:
- “Rahmetlinin tersliği öldüğü günden belli”, diyordu. “Sırılsıklam olduk birader.”
Duyduklarım herhalde yanlış olmalıydı. Yoksa bunlar, uykularımı onlar için feda ettiğim dostlarım değil miydi?
Yolculuğum bir müddet sonra bitmiş ve tabutum yere indirilmişti. Kapak tekrar açıldı ve cansız vücudumu yakalayan kollar, beni dibinde su toplanmış olan bir çukura doğru indirdi. Boylu boyunca yattığım yerden etrafıma baktım. Aman Allah’ım!.. Bu kabir değil miydi?
O ana kadar buraya gireceğimi neden düşünmemiştim? Sessiz feryatlarımı kimseye duyuramıyor ve dostlarımın üzerimi örtmek için yarıştığını hissediyordum. Tekrar zifiri karanlıkta kalmış ve bütün âcizliğimle dua etmeye başlamıştım:
- “Ya Rabbi diyordum, “Bir fırsat daha yok mu, senin istediğin gibi bir kul olayım. Ve kabrimi cennet bahçelerinden bir bahçeye çevireyim.”
Aynı ses her zamankinden daha şiddetli olarak:
- “Geçti artık geçti” diye tekrarladı “her şey bitti artık”.
Mezarımı örten tahtaların üzerine atılan toprakların çıkardığı ses gök gürültüsünü andırıyor ve bütün benliğimi sarsıyordu. Son bir gayretle yerimden fırlayarak gözlerimi açtım. Odamdaki rahat yatağımda yatıyor, fakat korkunç bir kâbus görüyordum. Bitişik dairede oturan doktor arkadaşım beni ayıltmaya çalışarak:
- “Geçti artık geçti” diye bağırıp duruyordu. “Geçti bak hiçbir şeyin kalmadı.”
Yattığım yerden yavaşça doğruldum. Terden sırılsıklam olmuş ve sanki yarım kilo birden vermiştim. Dışarıda sağanak halinde yağmur yağıyor, şimşek ve gök gürültüsünden bütün ev sarsılıyordu. Etrafımdakilerin şaşkın bakışları arasında kendimi toparlamaya çalışırken:
- “Yâ Rabbî, sana zerrelerim adedince şükürler olsun” diyordum. “İyi bir kul olmak için ya bir fırsat daha vermeseydin?
Cüneyd Suavi
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Oca 2015 21:08:40
Evlerin edebi
Yaşlı kadın, usulca odasından çıktı. Salondan torunu ile gelinin sesleri geliyordu:
"-Oğlum, sofra hazır, çorbanı koydum; haydi gel de soğutmadan ye!.."
Salonun en kuytu yerine geçti, yerde kendine ait köyden getirdiği minderin üzerine oturdu. Çocuk, babaannesini görünce:
"-Babaanneciğim, gel beraber yiyelim!.." dedi.
Yaşlı kadın mânidâr bir şekilde iç çektikten sonra:
"-Evin erkeği gelmeden akşam sofrasına oturulmaz. Hele babanız gelsin, beraberce yeriz inşaâllah!" dedi.
Evin gelini:
"-Aman anneciğim, eskidenmiş onlar!.. Şimdi acıkan yemek sofrasına oturur, o da gelince yer." dedi. Yaşlı kadın:
"-Kızım, nasıl insanların bir edebi, hayâsı, iffeti varsa, evlerin de iffeti ve edebi vardır."
Torunu dayanamayarak alaycı bir tavırla söze karıştı:
"-Yaa babaanne, neymiş bu evlerin iffeti... Anlat bakalım, merak ettim!.." dedi.
Yaşlı kadın söze başladı:
"-Biz küçükken annelerimizden önce babalarımızın karşısında edepli oturmayı öğrenirdik. Evde babamız, annemiz varken ayağımız uzatıp oturmaz, büyüklerimiz konuşurken söz hakkı verilmedikçe söze dâhil olmazdık. Büyüklerimiz odaya girdiğinde hemen toparlanır, kalkıp onlara oturmaları için yer verirdik. Aslâ babamız sofraya oturmadan sofraya el uzatmazdık.
Babamız gelir, «Besmele» çeker, «Haydi buyurun.» derdi. Huzurla hepimiz başlardık yemeğe... Sonunda da sofra duâsını kardeşlerimiz aramızda sıra ile okurduk. Hiç âilece yenen yemek kadar lezzetli yemek olur mu? Bu sofranın edebidir, yavrum!.."
Torunu:
"-Bu kadar baskı karşısında depresyona girmez miydiniz babaanneciğim!" dedi.
"-Hayır, yavrum bizim zamanımızda saygı olduğu için sevgi hep bâkî kalırdı. Sevgi var oldukça da hiç depresyona giren olmazdı. Yemekler lezzetli, uykular dinlendiriciydi. Biliyor musun? Ben depresyon kelimesini ilk defa burada duydum, hattâ köyümüzde bir tane akıldan mahrum birisi vardı, «Deli İbram» derlerdi. Vallahi, o bile o kadar mutluydu ki, anlatamam. Akşama kadar sokakta çocuklarla oynar, acıkınca bir kapıyı tıklatır; «Aba acıktım, aba su ver!» derdi. Hangi kapıyı çalsa, boş çevrilmezdi. Berber saçları uzadıkça tıraş eder, hamamcı arada yıkardı. Cumaları esnaf elinden tutar, namaza bile götürürlerdi. Yani hiç kimse onu dışlamazdı..
Şimdi hiçbir şeye saygı kalmadı. Bak evlere bile saygı yok bu şehirde! Herkes akşam olduğu hâlde perdelerini örtmemiş, bütün evlerin içi görünüyor, ama kimse utanmıyor. Biz daha hava kararmaya başlamadan kalın perdelerimizi çeker, ondan sonra evin ışıklarını yakardık. Hattâ perde kapalıyken üzerimizi değiştirmeye edep eder; ışığı söndürür, yere çömelir öyle üzerimizi değiştirirdik. Gölgemizin bile dışarıdan görünebileceğini düşününce yüzümüz kızarırdı."
Bu sırada gelini, oturduğu yerden kalktı, mahcup bir edâ ile salonun perdelerini çekti.
"-«Evin edebi, önce perdesinin çekilip çekilmediğinden belli olur.» derdi büyüklerimiz...
Evler, kocaman duvarlarla çevrilmiş avluların içinde olduğu hâlde hiç kimse iç çamaşırlarını ulu orta asmazdı, ev ahâlisinden bile edep ederlerdi. Ben daha küçükken giydiğim şalvarı en ön ipe asmışım, hemen anam gelip; «Kız, baban bugün avluya çıktı, senin şalvarın asılı idi, utancımdan yerin dibine girdim. Bir daha öyle ortaya asma, çamaşırların en arkasındaki ipe as!.. Üstüne uzun bir tülbent ört, sonra mandalla... Altında ne olduğu görünmesin!.. İffetimiz, edebimiz bir giderse, ortada îmanımız kalmaz!..» dedi. Tabiî ben 12 yaşlarındaydım, annem bunları bana söylerken ben yerin dibine girdim. Şimdi öyle mi? Geçende bir nefes alayım diye balkona çıktım, karşı komşu, bütün çamaşırları asmış uluorta, ben utancımdan hemen içeri girdim.
Bugün yemekler dışarıda yeniyor, «göz hakkı» oluyor, kimse umursamıyor. Çarşı pazardan alınanlar şeffaf poşetlerde eve geliyor; alan var, alamayan var. Göz hakkı, kıskançlık oluyor bu yenenlerde... Hiç şifâ olur mu yavrum? Bizim Peygamberimiz sallâllâhu aleyhi ve sellem, «Yemeğinizin kokusu ile komşunuza eza etmeyiniz.» buyuruyor. Bugün kokuyla, gösterişle çevredekilere hep ezâ veriliyor. Tabiî ki yenilenler içinize sıkıntı veriyor. Sonra da «depresyon» diye diye doktorlara gidiliyor.
Evin bir edebi daha vardır ki, en önemlisi de budur herhalde... Evin içinde yaşananlar, aslâ dışarıda anlatılmaz; yenenler, içilenler, muhabbetleşmeler, kavgalar... Bu da evin iffetinden sayılır ve hiç kimseye anlatılmazdı. Bu yüzden problemler ev içinde kolaylıkla çözülürdü. Zaten Peygamberimiz de özellikle karı-koca arasında olanların etrafa yayılmasının ne büyük bir günah olduğunu hep hadislerinde anlatıyor, değil mi Leylâcım!.." dedi gelinine... Leylâ mahcup bir şekilde:
"-Evet anneciğim." diyebildi.
Torunu:
"-Babaanneciğim, şimdi facebook diye bir şey var; insanlar gittikleri lokantalarda yedileri şeylerin fotoğrafını çekip binlerce kişiye gösteriyorlar!.."
"-Aayy ne ayıp... İnsan hiç yediğini söyler mi?"
"-Âh anneciğim, her hâllerinin fotoğrafları var. Gezdikleri yerlerin, yedikleri yiyecek-içeceklerin, aldıkları eşyâ ve kıyâfetlerin, hattâ beylerinin aldığı çiçekleri üzerinde yazdıkları notlarla paylaşıyor insanlar..."
"-Yavruuum, sen neler diyorsun? Kıyamet koptu kopacak desene... Evler çırılçıplak kaldı desene..." dedi gözyaşları içinde anlatmaya devam etti:
"-Biz beylerimizle yan yana yürümeye ar edinirdik; dul kalanlar var, evlenemeyenler var. Onların gönül yaralarına tuz basmayalım diye, beylerimizin bir adım gerisinden yürürdük... Şimdi kavgalar ortada, sevmeler ortada... Tabiî ki, hiç mahremiyet kalmayınca samimiyet de kalmıyor. Evin bereketi, büyüklere saygıdadır. Evin iffeti, örtülen perdedir. Sevginin iffeti, gizliliktedir. Gözün iffeti, göz kapaklarındadır. Bedenin iffeti, tesettürdedir. Utanma, hayâ, îmandan bir şûbedir. Bakın size, benim annemin anlattığı bir hikâyeyi anlatayım. Hikâye dedimse, adı hikâye... Aslında bir hadîs, hadîs-i kudsî hem de... Yani mânâsını Allâh'ın Peygamber Efendimize haber verdiği, sözlerini ise Peygamberimizin kendi sözleriyle ifade ettiği bir hadis...
Bu hadîs-i kudsîye göre:
"Allah Teâlâ, Âdem aleyhisselâm'ı yarattığı vakit Cebrâil aleyhisselâm ona üç hediye getirdi: İlim, hayâ, akıl. Ona dedi ki: «Ya Âdem!.. Bunlardan dilediğini seç!..»
Âdem aleyhisselâm aklı tercih etti. Cibrîl aleyhisselâm hayâ ve ilme, makamlarına dönmelerini emretti. Hayâ ve ilim dediler ki:
"-Biz, âlem-i ervâhta (ruhlar âleminde) hep beraber idik. Birbirimizden aslâ ayrılmayız. Ruhlar cesetlere girdikten sonra da aynı şekildedir. Ve akıl nerede olursa, biz ona tâbî oluruz.
Cibrîl aleyhisselâm da öyle ise yerlerinize yerleşin!.." diye emretmekle akıl dimağda, ilim kalpte, hayâ da gözde yerleşti."
İşte bu hadîs-i kudsîde de anlatıldığı gibi, hayânın makamı gözdür. Bu yüzden hem gözümüzü korumak önemlidir, hem de göze hitâp eden şeyleri kontrol altında tutmak..."
Gelini:
"-Haklısın anneciğim, biz iffetimizi kaybettikçe buhranlarımız arttı." dedi.
Torunu kaşığı sessizce bırakıp:
"-Ben babam gelince yemeğe başlayacağım, anneciğim!" dedi.
Babaanne de söylediklerinin evlatları üzerindeki tesirini görünce sessiz bir şekilde Allâh'a hamd etti.
.Çınar ve Sarmaşık
Bir gün, bir çınar ağacının yanı başında bir sarmaşık filizi boy vermeye başlamış. Bahar günleri ilerledikçe; sarmaşık, çınar ağacına sarılarak yükselmeye başlamış. Yağmurun ve güneşin etkisiyle büyümüş ve çınarın boyuna ulaşmış. Sarmaşık hızlı büyüyüp boy atmanın gururuyla ve küçümseyen bir eda ile çınara sormuş:
- Sen kaç ayda büyüyüp bu hale geldin diye?
Çınar cevap vermiş: 100 yılda!
- 100 yılda mı demiş sarmaşık. Alaycı bir tavırla gülmüş ve yapraklarını böbürlene böbürlene sallamış. Daha sonra da;Ben iki ayda senin boyuna geldim, bak diyerek alaycı tavrını sürdürmüş.
- Doğru demiş, çınar; Sen iki ayda benim sırtımdan, benim gıdamı emerek ve benim gövdemi kullanarak benim boyuma geldin!
Günler günleri kovalamış. İlkbahar ve yaz bitmiş. Sonbahar, yani hazan mevsimi gelmiş. Sonbaharın ilk rüzgarlarıyla sarmaşık; önce üşümeye sonra yapraklarını dökmeye, soğuklar arttıkça da, dalları aşağı doğru düşmeye başlamış. Sarmaşık endişe içinde, çınara sormuş: Neler oluyor bana?
- Ölüyorsun ve yok oluyorsun diye cevap vermiş çınar. Sarmaşık, Niçin diye sormuş panik içinde. Çınar cevap vermiş:
- Benim yüz yılda geldiğim yere, sen iki ayda gelmeye çalıştığın için.
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 28 Oca 2015 15:22:38
BİR KAPI AÇIK KALSIN
Bırak, Rabbinle aranda bir kapı açık kalsın!
Eski zamanlarda bir zat, seyahati sırasında çok ilginç bir olaya şahid olur..
Çölde, eşkiyaların bir kervana saldırdıklarını, ne var ne yoksa zorbaca gasbettiklerini korkuyla seyreder uzaktan..
Biraz sonra bakar ki, soygun yapan eşkiyaların reisi bir kenarda abdest alıp, namaza duruyor..
Adam hayretlerdedir..
Dayanamaz, namazdan sonra yanına varır ve sorar ona;
“Merak ve hayretler içindeyim” der..
“Yaptığın iş zalimce ve haram..Günahlar içindesin..Sonra da kalkıp, o yaptıklarını men’edenin huzuruna varıyorsun! Bu nasıl iştir?”
Yani bu ne perhiz bu ne lahana turşusu hesabı
Eşkiyaların reisi olabildiğince hüzünlü, şu ilginç ve ibretli cevabı verir;
“ Ey yolcu! Ben yıllardır şeytana ve ayartıcı benliğime uyarak, Rabbimle aramda faraza 100 kapı varsa, 99 unu kapattım İstiyorum ki hiç değilse BİR KAPI AÇIK KALSIN!”
Aradan zaman geçer, o zatın yolu, nasibolur Kabe’ye düşer..Tavaf esnasında bir de bakar ki, yıllardır hiç unutamadığı o eşkiya reisi de orada!.. Kabe’ye sarılmış, huşu ile dua etmekte, hıçkırıklarla ağlamaktadır..
Yine hayretlerdedir o zat..
Yanına varır selamlar onu, kendini tanıtır ve sorar;
“Oradan buraya...Nasıl oldu bu iş? Nedir bunun hikmeti?”
Tebessüm eder tövbekar adam ve ışıl ışıl gözleri, boynu bükük der ki;
“Sana demiştim ya hani; Hiç değilse BİR KAPI AÇIK KALSIN O’nunla aramda..İşte ben, tüm acizliğim ve samimiyetimle o kapıyı hep açık tuttum..Rabbim de rahmetiyle, muhabbetiyle lutfetti tüm kapıları açıverdi, O’nun atasına hudud mu var?”
Çevrimdışı ılgın01
Uzman Üye
*****
2.100
6.273
2. Sınıf Öğretmeni
# 28 Oca 2015 15:23:08
YEŞİL ELBİSE
Yolda
karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-Gel
seni camiye götüreyim,dedim.
Bugün Cuma biliyorsun.
-Sen
de benim camiye gitmediğimi biliyorsun,dedi
-Biliyorum
ama,sebebini gerçekten merak ediyorum.
-Ne
bileyim olmuyor işte,dedi.
Hem pantolonumun ütüsü bozulup,dizleri çıkar diye endişe
ediyorum.
Gayri
ihtiyari gülmeye başladım.
-Herhalde
şaka yapıyorsun,dedim.
Bunun için cami terkedilir mi?
-Ciddi
söylüyorum,dedi.
Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin.
Gerçekten
öyleydi.
Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir
başka tonundan seçer
ve her zaman ütülü tutardı.
-Peki,dedim.Hayatında
hiç camiye gitmedin mi?
-Çocukken
dedemle birkaç kere gitmiştim,dedi.
Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe
etmiyordum.
Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.
Söyledikleri
beni son derece şaşırtmış ve
bu konuyu açtığıma pişman etmişti.
Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan 2 ay sonra,kendisinin
Camide olduğunu söylediler.
Hemen gittim.
Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve
Üzerinde yine Yeşiller vardı.
Yavaşca
yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-Hani,dedim.
Camiye gelmeyecektin?
Hiç
sesini çıkarmadı.
Çünkü musalla taşının üzerinde,
Yeşil örtülü bir Tabut içinde yatıyordu.
Cuneyt suavi
Çevrimdışı Alpr86
Üye
*
5
10
# 30 Oca 2015 15:36:28
Çok güzel paylaşımlar.
Çevrimdışı ayas42
Tecrübeli Üye
****
156
1.076
2. Sınıf Öğretmeni
# 01 Şub 2015 22:36:59
Hacı Bektaşi Veli (MAKALAT isimli eserinde )`ye göre insanın olgunlaşmasında hakikate ulaşmak için dört kapıdan geçilir.
1- Şeriat kapısı
2- Tarikat kapısı
3- Marifet kapısı
4- Hakikat kapısı
Öğreti olarak bu kapılar birer birer geçilerek hakikate ulaşılır.
Öğrencilerinden biri Mevlana’ya sormuş; “Efendim, bu 4 kapı meselesini ben pek anlayamıyorum. Bana anlayabileceğim bir lisanla anlatır mısınız?”
“Şimdi bak, karşı medresede dersini çalışan dört kişi var ve hepsi rahlelerine eğilmiş. sen git bunların hepsinin ensesine bir şamar at, sonra gel sana anlatayım.”
Öğrenci gitmiş, birincinin ensesine bir tokat akşetmiş. Tokadı yiyen derhal ayağa kalkıp arkasını dönmüş ve daha kuvvetli bir tokatla Mevlana’nın öğrencisini yere yıkmış.
Öğrenci dayağı yemiş, geri dönecek ama hocasına itaat var. Yaradana güvenip ikinciye de bir tokat akşetmiş. O da derhal ayağa kalkıp elini kaldırmış. Tam tokadı vuracakken vazgeçip yerine oturmuş.
Öğrenci devam etmiş, üçüncüye de bir tokat atmış. Üçüncü şöyle bir kafasını çevirip baktıktan sonra çalışmasına devam etmiş.
Dördüncü, tokadı yemesine rağmen hiç oralı bile olmadan çalışmasına devam etmiş.
Öğrenci Mevlana’ya dönmüş, olanları anlatmış.Mevlana; “İşte sana istediğin örnekler…
- Birinci, şeriat kapısını geçememiş biri idi. Şeriatta kısasa kısas olduğu için, tokadı yiyince kalktı, aynısını sana iade etti.
- İkinci, tarikat kapısındadır. Tokadı yiyince o da kalktı, tam tokadı iade edecekti ki, tarikat öğretisinde verdiği söz aklına geldi.
“Sana kötülük yapana bile iyilik yap”. Onun için döndü, oturdu.
- Üçüncü, marifet kapısına kadar gelmiştir. İyinin ve kötünün tek Yaradan’dan geldiğini bilir, inanır. Yaradan bu kötülüğe hangi iblisi alet etti diye merakından şöyle bir dönüp baktı.
- Dördüncü, hakikat kapısını da geçmiştir. İyinin ve kötünün tek sahibi olduğunu ve aynı olduğunu bilir. Onun için dönüp bakmadı bile…
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 02 Şub 2015 19:31:38
BERBERİN AKIL ERMEZLİĞİ
Adamın biri her zaman yaptığı gibi saç ve sakal tıraşı olmak için berbere gitti . Onunla ilgilenen berberle güzel bir sohbete başladılar.Değişik konular üzerine konuştular.Birden Allah ile ilgili konu açıldı.
Berber : “ Bak adamım , ben senin söylediğin gibi Allah’ın varlığına inanmıyorum .”
Adam : “ Peki neden böyle diyorsun .”
Berber :“ Bunu açıklamak çok kolay .Bunu görmek için dışarıya çıkmalısın.Lütfen bana söyler misin , eğer Allah var olsaydı , bu kadar sorunlu , sıkıntılı , hasta insan olur muydu ? Allah olsaydı , kimseye acı çektirmez , hiçbirini üzmezdi .Allah olsaydı , bunların olmasına izin vereceğini sanmıyorum … ”
Adam bir an durdu ve düşündü , ama gereksiz bir tartışmaya girmek istemediği için cevap vermedi. Berber işini bitirdikten sonra adam dışarıya çıktı . Tam caddede uzun saçlı ve sakallı bir adam gördü . Adam bu kadar dağınık göründüğüne göre belli ki tıraş olmayalı uzun süre geçmişti .Adam berberin dükkanına geri döndü .
Adam : “ Biliyor musun ne var , bence berber diye bişey yok. ”
Berber: “ Bu nasıl olabilir ki ? Ben buradayım ve bir berberim . ”
Adam :“Hayır, yok . Çünkü olsaydı , caddede yürüyen uzun saçlı ve sakallı adamlar olmazdı . ”
Berber : “ Hımmm. Berber diye bir şey var ama o insanlar bana gelmiyorsa , ben ne yapabilirim ki ? ”
Adam : “ Kesinlikle doğru ! Püf noktası da bu ! Allah var ve insanlar ona gitmiyorsa , o ne yapabilir ”
Allah Nasip Ederse Olur kitabından alıntıdır
Çevrimdışı s.kahya
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.773
33.615
Müdür Yardımcısı
# 02 Şub 2015 20:56:38
"...Kim bilir Nebi'si nasıl olur?..."
Çevrimdışı yoncalodi
Bilge Meclis Üyesi
*****
10.135
18.420
Müdür Yetkili
# 04 Şub 2015 13:24:08
Çinli Lili ve Kaynanası
Uzun yıllar önce Çinde Li-Li adlı bir kız evlenir ve aynı evde kocası ve kaynanası ile birlikte yaşamaya başlar.
Lakin kısa bir süre sonra kayın validesi ile geçinmenin çok zor olduğunu anlar.
İkisinin de kişiliği tamamen farklıdır. Bu durum onların sık sık kavga edip tartışmalarına yol açar. Bu Çin geleneklerine göre hoş bir davranış değildir ve çevrenin oldukça tepkisini alır.
Birkaç ay sonra bitmez tükenmez gelin kaynana kavgalarından onun ve kayın validesi ile arada kalan eşi içinde cehennem haline gelmiştir. Artık bir şeyler yapmak gerektiğine inanan genç kadın doğru babasının eski bir arkadaşı olan baharatçıya koşar ve derdini anlatır.
Yaşlı adam ona bitkilerden yaptığı bir ilaç hazırlar ve bunu 3 ay boyunca her gün azar azar kaynanası için yaptığı yemeklerin içine koymasını söyler.
Zehir az az verilecek, böylece onu gelininin öldürdüğü belli olmayacaktır.
Yaşlı adam genç kadına kimsenin ve eşinin şüphelenmemesi için kaynanasına çok iyi davranmasını, ona en güzel yemekleri yapmasını söyler.
Sevinç içinde eve dönen Li-Li yaşlı adamın dediklerini aynen uygular. Her gün en güzel yemekleri yaparak kaynanasının tabağına azar azar zehiri damlatıyordu. Kimseler şüphelenmesin diye de ona çok iyi davranıyordu. Bir süre sonra kayınvalidesi de çok değişmişti ve Li-Li’yi kendi kızı görüyor, evde artık barış rüzgârları esiyordu.
Genç kadın kendisini ağır bir yük altında hissetti. Yaptıklarından pişman bir vaziyette baharatçı dükkânının yolunu tuttu ve yaşlı adama şu ana kadar kaynanasına verdiği zehirleri onun kanından temizleyecek bir iksir için yalvardı, çünkü artık yaşlı kadının ölmesini istemiyordu.
Baharatçı adam yaşlı gözlerle karşısında konuşup duran Li-Li ye baktı ve kahkahalarla gülmeye başladı.
‘Sevgili Li-Li, sana verdiklerim sadece vitaminlerdi. Olsa olsa kayınvalideni sadece daha da güçlendirdin hepsi bundan ibaret. Gerçek zehir ise senin beyninde olandı. Sen ona iyi davrandıkça oda dağıldı ve yerini sevgiye bıraktı böylece siz gerçek bir ana kız oldunuz’ dedi.
Eski bir Çin atasözü şöyle der, Gül veren elde gül kokusu kalır.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 05 Şub 2015 17:01:03
Sahabîlerden biri
bir gün Peygamber\’imize (S.A.S.) «Yâ Rasûlallah! (S.A.S.) En cok kimle iyi gecinmeliyim?»
diye sorar. Peygamber (S.A.S.)\’imiz «Annenle» buyururlar. Adam «Sonra siraca kim gelir?»
diye sorar.
Peygamber (S.A.S.)\’imiz yine «Annen» diye cevap buyurur. Adam yine
«Daha sonra sirada kim gelir?»
diye sorar. Peygamber (S.A.S.)\’imiz yine «Anan» diye cevap buyururlar. Adam bir daha «Sonra
sirada kim gelir?» diye sorunca, Peygamber (S.A.S.)\’imiz bu defa «Baban» diye
cevap buyurdular.
Buhârî ile Müslim\’in birlikte
Çevrimdışı türkoglutürk
Uzman Üye
*****
2.190
3.374
Müdür Yardımcısı
# 06 Şub 2015 10:33:34
BAYKUŞ
Hz Süleyman (a.s) huzuruna girip selam veren baykuşa sormuş.
- “Ey Baykuş! Evlere konunca niçin uzun uzun ötersin?”
...
- “İnsanoğlu bu kadar ağır imtihanla karşı karşıya iken nasıl rahat uyur ? demek isterim.
- “Gündüzleri niçin dışarı çıkmazsın?”
- “İnsanoğlunun birbirlerine olan zulümlerinden dolayı….”
- “Feryâdında ne dersin ?”
- “Ey gâfiller! Yolculuk var.Hazırlıkta bulunun” derim.
Hz. Süleyman (a.s) şöyle buyurmuş : “ İnsana böyle yol gösteren başka bir kuş yoktur. Neden insanoğlu onu uğursuz sayar, anlamadım.”.....
Çevrimdışı aslı_80
Bilge Üye
*****
2.080
12.052
Öğrenci Velisi
# 06 Şub 2015 11:53:06
Yetmişine merdiven dayamış yaşlı baba ile onu ziyarete gelen kırklı yaşlarda ve saygın bir işi olan oğlu salonda oturuyorlardı. Hâl hatır, çoluk çocuk ve havadan sudan sohbet ettikten sonra oğlu susmuş, ayrılmanın sinyalini vermişti. O anda üzerinde oturdukları sedirin yanındaki pencerenin pervazına bir karga kondu.
Yaşlı baba kargaya gülümseyerek biraz baktıktan sonra oğluna sordu: ‘Bu ne oğlum?’
Oğlu şaşkın, cevapladı: ‘O bir karga baba.’
Yaşlı baba kargaya biraz daha baktıktan sonra yine sordu: ‘Bu ne oğlum?’
Oğlu daha da şaşkın, yine cevapladı: ‘Baba, o bir karga’
Karga hâlâ pervazda, komik hareketlerle başını sağa sola çeviriyor, başını yan yatırıyor, havaya bakıyor, sonra başını yine onlara çeviriyordu. Yaşlı baba üçüncü defa sordu: ‘Bu ne?’
Oğlunun şaşkınlığı sabırsızlığa dönmüştü: ‘O bir karga baba, üç oldu soruyorsun. Beni işitmiyor musun?’
Yaşlı baba dördüncü defa da sorunca oğlunun sabrı taştı ve sesini yükseltti: ‘Baba bunu neden yapıyorsun? Tam dört defadır onun ne olduğunu soruyorsun, sana cevap veriyorum ve sen hâlâ sormaya devam ediyorsun. Sabrımı mı deniyorsun?’
Babası -yüzünde hâlâ bir gülümseme- yerinden kalktı, içeri odaya gitti ve elinde bir defterle döndü. Bu bir hâtıra defteriydi. Oturdu, sayfalarını karıştırdı ve aradığını buldu. Sevgiyle gülümsemeye devam ederek sayfası açık bir vaziyette defteri oğluna uzattı ve o sayfayı okumasını söyledi.
‘Bugün 3 yaşındaki minik yavrumla salondaki sedirde otururken yanı başımızdaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Oğlum tam 23 defa onun ne olduğunu sordu. 23 soruşunda da ona sevgiyle sarılarak, onun bir karga olduğunu söyledim. Rahatsız olmak mı? Hayır! Onun sorusunu masumca tekrar edişi içimi sevgiyle doldurdu.’
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 07 Şub 2015 22:14:24
Amr bin Avf (r.a.)
Hz. Amr, İslamiyet’in ilk yıllarında Müslüman oldu. Diğer sahabiler gibi Medine’ye hicret etti. Hendek Savaşı’na katıldı. Büyük kahramanlıklar gösterdi. Tebük Gazvesi’ne katılmayı çok istemesine rağmen yol hazırlığı için maddi gücü olmadığından katılamadı. O sırada Medine’de maddi sıkıntı vardı. Maddi durumu iyi olan sahabiler bile bu gazveye hazırlanmakta zorluk çektiler.
Hz. Amr, kendisi gibi imkânı olmayan birkaç sahabiyle birlikte Peygamberimize gitti. Ondan, bu cihadın sevabından mahrum kalmak istemediklerini, bu hususta kendilerine yardımcı olmasını istediler. Fakat Peygamberimizin verebilecek bir şeyi yoktu. Bu sahabiler ağlayarak Resûlullah’ın yanından ayrıldılar. Bunun üzerine Tevbe Sûresi’nin 92. âyeti nazil oldu. Bu âyette mealen şöyle buyuruluyordu:
“Binebilecekleri bir hayvan vermen için sana geldiklerinde, ‘Sizi bindirecek bir şey bulamıyorum.’ dediğin zaman, sarf edecek bir şey bulamadıkları için üzüntüden ağlaya ağlaya geri dönenlere de bir günah yoktur.”
Peygamberimizden birkaç hadis de rivayet eden Hz. Amr, Muâviye’nin (r.a.) hilafeti zamanında vefat etti.
Onun rivayet ettiği hadislerden birisi şu mealdedir:
“Kim benden sonra terk edilmiş bir sünneti yaşatırsa, onunla amel eden insanların sevabından hiçbir şey eksiltilmeksizin, onların sevaplarından bir mislini alır. Kim de Allah ve Resûlünün kabul etmediği, hoşlanmadığı bir bid’a çıkarırsa, aynı şekilde onunla amel eden insanların günahlarından hiç eksiltilmeksizin bir mislini yüklenmiş olur”[1]
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 07 Şub 2015 22:45:31
En Cesur Kimdir? |Bir Kıssa Bin Hisse
Hz. Ali (kerremallâhü vecheh):
“En cesur insan kimdir? diye sordu.
“Sensin” dediler. Hz. Ali (k.v.):
“İçimde bir korku olmadan hiç bir kimse ile çarpışmış değilim. Bana en şecâatli kimdir, onu söyleyin.” dedi.
“Bilmiyoruz, kimdir?” dediler.
“En cesur Hz. Ebûbekir’dir. Bedir günü Resûlullâh’a (s.a.v.) bir çardak yapmıştık. Müşriklerden birinin ansızın yapacağı bir hücûmdan onu korumak için:
“Kim Resûlullâh ile beraber kalır?” dedik. Allâh’a yemin ederim ki, aramızdan kimse meydana çıkmadı, yalnız Hz. Ebûbekir kılıcını çekerek, Resûlullâh’ın yanına geldi. Hücûm eden herkese karşılık veriyordu. Şüphesiz, en şecâatli kimse odur. Yine Hz. Ali (kv.) buyurdular:
“Bir gün Mekke müşriklerinin Resûlullâh’a (s.a.v.) eziyet ettiklerini ve: “Sen misin ilâhlarımızı bir ilâh yapan?” dediklerini gördüm. Allâh’a yemin ederim ki; aramızdan hiç kimse imdadına koşamadı. Yalnız Ebûbekir ortaya çıkarak, birini dövüp ötekini itekleyerek:
“Yazıklar olsun size! ‘Rabbim Allah!’ diyen bir adamı öldürecek misiniz?” diyordu. Hz. Ali abasını çıkardı, sakalı ıslanıncaya kadar ağladı ve:
“Allah aşkına söyleyin. Firavun devrindeki mü’min mi daha hayırlıdır, yoksa Ebûbekir mi?” dedi. Herkes sustu, bunun üzerine Hz. Ali:
“Bana cevap veriniz! Allâh’a yemin ederim ki, Ebûbekir’in bir saati, Firavun devrindeki müminin bin saatinden hayırlıdır. Zîrâ o, îmânını gizliyordu; bu ise îmânını ilân ediyor, dedi.
Kaynak; Târihu’l-Hulefâ, Süyûtî
Çevrimdışı hayat 2
Uzman Üye
*****
1.110
7.619
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Şub 2015 00:57:54
Bir adam Microsoft şirketine iş için konuşmaya gidiyor.
Girmek istediği iş de tuvalet temizleyiciliği.
HR menajeri ile görüşüp tıkanmış bir lavaboyu temizleyip testten geçiyor.
HR menajeri adama testi geçtiğini, hangi gün saat kaçta iş başı yapması gerektiğinin kendisine e-mail yoluyla gönderileceğini söylüyor.
Adam, bilgisayarı olmadığını dolayısıyla e-mail kullanmadığını açıklıyor. HR menajeri: "Üzgünüm ama e-mailiniz yoksa siz sanal olarak var sayılamazsınız ve bu yüzden sizi işe alamayız." diyor.
Adam çaresizce dışarıya çıkıyor ve "Ne yapsam, ne etsem!" diye düşünürken cebindeki 10 dolar ile 20 kilo kiraz almaya karar veriyor. Kapı kapı gezerek kirazları satıyor ve 2 saat içinde sermayesini 2 katına çıkarıyor. "Bu şekilde ekmek paramı çıkarabilirim." diyerek her gün sabah erkenden kalkıyor ve kapı kapı dolaşarak kiraz satıyor.
Her gün sermayesi büyüyor. Derken küçük bir kamyonet alıyor ve satışa devam ediyor. Az bir zaman sonra büyük bir kamyon ve birkaç küçük kamyonet alıyor.
...5 sene geçiyor...
Bu adam şu anda Amerika'nın en büyükleri arasında yer alan bir nakliyat şirketinin sahibi. Bir gün ailesinin geleceğini düşünerek sigorta yaptırmak istiyor.
Sigorta şirketi kendisinden bir e-mail adresi istiyor. E-mail kullanmadığını söylediğinde sigortacı: "İlginç, e-mailiniz olmadan büyük bir holding kurmuşsunuz. Bir de e-mailiniz olsaydı neler yapardınız!" diyor.
Adamın cevabı: "E-mailim olsaydı şu an da Microsoft'ta tuvalet temizliyordum."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 08 Şub 2015 08:46:56
IŞIĞI YANAN EVLER
"Tıp fakültesini yeni bitirmiş, pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım yere, Konya'ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim.
Gençtim, bekardım. Küçük bir beldeydi gittiğim yer. İlk gece bir eve misafir olmuştum. Tren istasyonunun hemen yanında bir evdi.
Akşam yemeğinden sonra çaylarımız gelmiş, sohbetler edilmişti. Üzerimde yol yorgunluğu, geldiğim yeni yerin yabancılığı vardı. Saatler ilerliyor, ağır bir uyku beni içine çekiyordu. Ev sahibine bir şey de diyemiyordum. Bir müddet daha geçti; yine bir hareket yoktu. Evin büyüğü olan Hacıanneye sıkılarak: "Anneciğim, sizin buralarda kaçta yatılıyor?" dedim. Hacıanne: " Evladım treni bekliyoruz. Az sonra tren gelecek, onu bekliyoruz" dedi.
Merak ettim, tekrar sordum: "Trenden sizin bir yakınınız mı inecek ?"
Hacıanne: "Hayır evladım, beklediğimiz trende bir tanıdığımız yok. Ancak burası uzak bir yer. Trenden buraların yabancısı birileri inebilir. Bu saatte, yakınlarda, ışığı yanan bir ev bulmazsa, sokakta kalır. Buraların yabancısı biri geldiğinde, ışığı yanan bir ev bulsun diye bekliyoruz."
Konya Ovası'nda, ya da bir başka yerinde Türkiye'nin, trenden inen yabancılar için "Işığı yanan evler yerinde hala duruyor mudur?"
( Prof.Dr.Saffet Solak'ın bir hatırası)/Alıntı
!
.Adamın biri, gözleri görmeyen bir dervişin evine misafir olmuştu. Evde, rahlenin üzerinde bir Kur’an olduğunu gördü ve hayret etti. Çünkü, derviş yalnız yaşıyordu, âmâ idi ve evde kendisinden başka kimse bulunmuyordu.
Üzerinde durmadı ve sebebini de sormadı. Fakat merak etmedi de değil. Gece yarısı olduğu zaman Kur’an sesiyle uyandı. Baktı ki, âmâ olduğu için gözleri görmeyen ev sahibi rahlenin başına geçmiş Kur’an okuyor. Öyle ki, okuduğu yerleri parmağıyla da takip ediyordu. Dayanamayarak sordu:
– Sen, gözleri görmeyen bir adamsın. Nasıl oluyor da Kur’an’a bakarak okuyabiliyorsun? Üstelik parmağınla da takip ediyorsun.
Derviş cevap verdi:
- Allah isterse her şey olur. Ben Kur’an okumayı çok seviyorum. Fakat gözlerim görmüyor. Allah’a dua ettim. “Ya Rabbi, Kur’an okurken benim gözlerimi aç ki Kur’anı elime alıp okuyabileyim” dedim. Allah benim bu duamı kabul buyurdu. Ne zaman okumak için Kur’an’ın başına oturursam gözlerim açılır ve ben Kur’an’a bakarak okurum...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 10 Şub 2015 20:56:30
FAKİR KİMDİR?
(Kıssadan Hisse)
....
Kadının biri, #cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:
- Bu şehirde benden #fakir insan yok!. demiş. Bana biraz yardım eder misiniz?
#Bilge adam, kadının kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran yanaklarını okşayıp öptükten sonra:
- Demek fakirsin!. demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız yardım yapmak, âdetim değil!. Eğer yardım istiyorsan, çocuğunun parmağını satman gerekir..
Kadın, önce deli olduğunu sanmış bilgenin. Daha sonra da, #kötü bir şaka yaptığını... Ama adam ciddî görünüyormuş.
Kadına bir kese altın uzatıp:
- Ayak parmağına da razıyım!. demiş. Zaten #cerrah olduğumdan, ona acı çektirmem
#Kadın, bütün kanını donduran bu teklif üzerine kaçmayı düşünürken, #adam:
- Sadece tırnağını söksem de olur! diye devam etmiş. Biliyorsun zamanla yenisi çıkar.
Kadın, bu #ruh hastasına daha fazla dayanamamış. Ve kapıyı çarpıp uzaklaşırken, adam onun arkasından:
- Nasıl bir fakir olduğunu anlayamadım!. diye bağırmış. Kucağındaki hazinenin tırnak kadar bir parçasını, bir kese altına değişmiyorsun!
Bazen o kadar başka şeylere yoğunlaşır, kafamızdan sürekli olarak o düşünceleri geçiririz ki, elimizde var olan zenginliklerin farkında bile olmayız.
Sağlık gibi. Evlat gibi. Ana baba,kardeş gibi.
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 10 Şub 2015 22:30:14
PADİŞAH'IN KAFTANI
1517 yılında kazanılan Ridaniye zaferinden sonra kutsal topraklarda huzuru sağlayan Yavuz Sultan Selim ordusuyla birlikte İstanbul'a dönüyordu. Yolculuk sırasında, İbn-i Kemal adıyla tanınan Anadolu Kazaskeri ve ünlü bilgin Kemal Paşazade'nin atının ayağından sıçrayan çamurlar Padişah'ın kaftanını kirletti. Kemal Paşazade mahçup oldu, korktu ve ne diyeceğini şaşırdı. O'nun bu halini gören Padişah tebessümlü bakışlarla süzdükten sonra şöyle teselli etti: "Senin gibi bir bilginin atının ayağından sıçrayan çamur benim için şereftir. Vasiyetimdir ki, öldüğüm zaman bu kaftan bu haliyle sandukamın üzerine konsun!" Padişahın sırtından çıkardığı kaftanın çamurları temizlenmedi, öylece saklandı ve vasiyetine uygun olarak ölümünden sonra sandukasının üzerine örtüldü.
Çevrimdışı 34dilara34
Tecrübeli Üye
****
125
831
# 11 Şub 2015 22:12:28
Bizim köylerde "kara lastik" tir onun adı.
Hani madende ölen Ermenek'in Kazancı Kasabası'ndan Tezcan GÖKÇE'nin babası Recep Amca'nın ayağında gördüğünüz ve paramparça olduğuna bir kez daha hayret ettiğiniz ayakkabı var ya, işte o.
Diğer adları da "Lastik, Ermenek, Ermenek Lastiği, Lastik ayakkabı"dır. Çocukluğumda hep ondan giyerdik, herkes ondan giyerdi.
Türkiye'nin ilk lastik ayakkabı fabrikası Ermenek'te olduğu için bütün Türkiye bu ayakkabıyı altındaki "ERMENEK" yazısından hatırlar ve adı tüm ülkede "Ermenek Lastiği" dir.
Hatta yıllar sonra öğretmen olup başka diyarlara gittiğimde "Ermenekliyim" dediğimde ayakkabı markasını tanıyan ama Ermenek'in bir şehir ismi olduğunu doğal olarak duymamış insanlarla da karşılaştım.
O coğrafyada en geç eskiyen ayakkabı budur.
Bildiğiniz lastiktendir.
Her şekle girer.
Tarlada yorulunca başının altına yastık yap uyu
susayınca tas yerine kullan içine su doldur, iç.
Çocuksan içine kum doldur, kamyon yap, oyna
Hatta muzip ,yaramaz bir çocuksan köye gelen eskiciye satmak için kapıların önünden rastgele topla sat.
İki türü vardır "Kara Lastik"in.
Biri fakirlerin giydiği, astarsız olan; biri de içinde ince kumaştan bir astar olan "astarlı" olanı. Bu biraz pahalıdır ve önünde ayakkabı bağcığı şeklinde desenleri vardır.
Bu lastik o coğrafyanın kara bahtı gibi karadır.
Renkli olanlarını ancak kadınların ayağında görürsünüz...
Hilmi Kızılca
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 11 Şub 2015 23:56:59
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, koyunu kulağından çekerek boğazlamaya götüren bir kimseye rastlamıştı. Hemen müdahale ederek;
“–Hayvanın kulağını bırak da boynunun kenarından tut!” buyurdu. (İbn-i Mâce, Zebâih, 3)
Sevâde bin Rebî -radıyallâhu anh- anlatır:
“Peygamber Efendimiz’in huzûr-i âlîlerine çıkıp bir şeyler istedim. Bana 3 ile 10 arasında deve verilmesini söyledi.
Sonra da şu tavsiyede bulundu:
«–Evine döndüğün zaman hâne halkına söyle; hayvanlara iyi baksınlar, yemlerini güzelce versinler! Yine onlara tırnaklarını kesmelerini emret ki hayvanları sağarken memelerini incitip yaralamasınlar!»” (Ahmed, III, 484; Heysemî, V, 168, 259, VIII, 196)
Mahlûkāta böylesine merhameti emreden bir dînin, insanlık için vaz ettiği şefkat ve merhametini düşünmek îcâb eder.
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Şub 2015 00:10:39
Rivayet edildiğine göre, yaşadığı devirde oldukça iyi bir gelire sahip olmasına rağmen, yine de geçim sıkıntısı çekmekte olan bir kimse varmış. Her zaman yedi altın kazanan bu adamcağız, ne yapıp edip bir yolunu bularak gelirini önce sekiz, sonra dokuz, derken on altına çıkarmış. Ama nâfile… Almış olduğu altınlar arttığı hâlde geçim sıkıntısı hiç de azalmamış. Gönlü bu durumdan çok muzdarip olmuş.
Zavallı adam, derin bir ümitsizlik içinde perişan bir hâlde kıvranırken aklına, içinden çıkamadığı bu hâdiseyi, o beldede oturan yaşlı bir Allah dostuna danışmak gelmiş. Büyük bir mahcûbiyet içerisinde huzura çıkıp, derdini bir bir anlatmış. Efendi Hazretleri onu dinledikten sonra:
“–Evlâdım, mademki şimdi on altın alıyorsun, bir dahaki ay dokuza in! Yine de olmuyorsa, her ay daha da azalt gelirini.” diyerek nasihat etmiş ve kendisini hayır duâlarla uğurlamış.
Efendi Hazretleri’nin bu kısa ziyaret sırasında söylemiş olduğu bu sözler adamın aklına hiç mi hiç yatmamış. Hattâ kendi kendine:
“Bu iş nasıl olacak ki, aklım hiç almıyor. Zira ben kazancımı yedi altından on altına çıkardığım hâlde geçim sıkıntısı çekmeye devam ediyorken, daha az kazanarak nasıl bu sıkıntıdan kurtulacağım?!” diyormuş. Bir müddet düşündükten sonra:
“–Bugüne kadar gelirimi çoğaltmak için birçok zahmete katlandım. Lâkin yine de sıkıntıdan bir türlü kurtulamadım. Bir de o Allah dostunun sözlerini dinleyeyim. Hem ne kaybederim ki? Belli olmaz, belki onun sözlerinde benim anlayamadığım bir hikmet yatmaktadır!” deyip önce dokuz, sonra sekiz, derken istemeye istemeye altı altına kadar gelirini azaltmış. Fakat ne hikmetse, o paranın ihtiyacını fazlasıyla karşıladığını görmüş. O ay hiç sıkıntı çekmemiş.
Bunun üzerine adamcağız hayretler içinde tekrar o Allah dostunun huzuruna varıp:
“–Efendi Hazretleri! Emrinizi harfiyyen uygulayarak gelirimi kademe kademe azalttım. Fakat bu işteki sırrı idrâk edemedim. Zira ben daha evvel on altınla geçinemezken, şimdi altı altınla çok huzurlu ve bereketli bir hayat yaşıyorum? Bu nasıl oluyor?” diye şaşkınlıkla sormuş.
O yaşlı Hak dostu ise işin hakikatini şöyle açıklamış:
“–Evlâdım, yaptığın işin karşılığı altı altınlıktı. Sen ise yedi altın almak sûretiyle kazancına haram karıştırıyordun. Bu sebeple de malının bereketi kayboluyordu. Şimdi ise helal kazandığın için helal kazancın bereketini görüyorsun.”
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Şub 2015 14:37:00
Behlûl Dânâ Hazretleri, yol üzerindeki bir vîrânenin yıkılmak üzere eğilmiş duvarına bakıp âkıbetini tefekküre dalardı. Yine bir gün endişe ile bakarken duvar birden çöküverdi. Behlûl Dânâ Hazretleri’ni bir sürur kapladı. Onun bu sevincine mânâ veremeyen insanlar merakla sebebini sorduklarında:
“−Duvar meyilli olduğu tarafa yıkıldı!” dedi.
“−Peki bunda şaşılacak ne var?!” dediklerinde şu hikmetli cevabı verdi:
“−Mâdemki dünyadaki her şey nihâyetinde meylettiği tarafa yıkılıyor, benim de meylim Hakk’a doğrudur, o hâlde ben de ölünce Hakk’a varırım. Ey ahâlî, rükû ve secdelerimizle Hakk’a meylimizi artıralım ki başka yönlere yıkılmayalım!”
Çevrimdışı 34dilara34
Tecrübeli Üye
****
125
831
# 12 Şub 2015 17:10:39
Tolstoy’un "İnsan Ne ile Yaşar" adlı kitabında, çiftçi Pahom’un hazin ve ibretlik öyküsü yer alır. Sıradan kendi halinde bir çiftçi olan Pahom, daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır. Uzak bir yerlerde cömert bir reisin karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için reise gidip talebini iletir. Gerçekten de Reis herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir. Pahom’a “Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar katettiğin bütün yerler senin fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım.” der. “Yoksa bütün hakkını kaybedersin.”
Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye. Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez. Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Koşar, koşar, ama kesilir takâti. Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, Pahom’un burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz…
Reis olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur. Adamlarına bir mezar kazdırır. Pahom’u bu mezara gömerler. Reis Pahom’un mezarının başında durur şöyle der: “Bir insana işte bu kadar toprak yeter!”
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 12 Şub 2015 17:33:05
''Mendil alır mısın abi?'' dedi, kirli ama güzel yüzüyle.
''Yok'' dedim, ''Sağ ol, sağ ol, benim var''
''Olsun sonra kullanırsın'' dedi titrek sesiyle.
''Peki'' dedim, ''Ver bir tane''
Uzattım parayı, sevindi. ''Mendil kalsın'' dedim, gücendi.
''Olmaz öyle şey, ben dilenci değilim''
''Peki'' dedim, ''Peki, kızma''
Aldım mendili elinden sordum: ''Adın ne senin?''
''Murat'' dedi, ''Murat ama arkadaşlar 'İnce', der zayıfım ya hani.''
''Annen, baban yok mu senin?''
''Bilmem, vardır herhalde. Hiç görmedim ki.''
''Peki nerede yaşıyorsun sen? '' dedim.
''Her yerde'' dedi, hem de gülerek...
''Nasıl yani her yerde?''
''Öyle sınırlamıyorum kendimi sizler gibi'' dedi ve patlattı kahkahayı.Haksız da sayılmazdı hani...
''Kimden alıyorsun sen bu mendilleri?''
''Sakallı Mehmet Amca'dan''
''Kaçtan veriyor sana tanesini?''
''İkiyüzelli'den''
''Peki sen ne kazanıyorsun mendil başına?''
''Ee!.. İkiyüzelliii''
''Ne yani hiç para almıyor mu Mehmet Amca'n senden?'' diye sordum şaşkınlıkla.
Biraz kızgın baktı yüzüme: ''Siz hep böylesiniz zaten, karşılıksız iyilikten anlamazsınız.''
''Niye ki?'' dedim, anlattı:
''Bir keresinde bir abla ağlıyordu, 'Abla mendil alır mısın?' diye sordum, 'Defol!...' diye bağırdı bana. Oysa, oysa vallahi satmayacaktım ben ona, gözyaşlarını silsin diye vermiştim mendili. Anlamadı... Ama ben yine de gizlice koydum çantasına.''
''Peki'' dedim, ''Ben bir yıllık mendil ihtiyacımı alsam senden, bir seferde, topluca yani olur mu?''
''Olmaz'' dedi kafasını iki yana sallayarak.''Olmaz!... O zaman benim bütün günlerimi satın alırsın. Satılık olanlar sadece mendiller abi. Günlerimi bırak, bana kalsın...''
Atalay Demirci / Çocukça Mendil
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 12 Şub 2015 20:19:10
SEVGININ SADECE SOZUNU EDENLERLE, ONU YASAYANLARI AYIRAN BIR TEST: Bir gün sormuşlar ermişlerden birine. “Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?” “Bakın göstereyim” demiş ermiş. Önce sevgiyi dilden Gönül'e indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş “Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz” diye bir de şart koymuş. “Peki” demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine “Şimdi…” demiş ermiş. “Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe” Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. “Buyurun” deyince her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içmişler çorbalarını. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. “İşte” demiş ermiş. “Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şüphesiz şunu da unutmayın. Hayat pazarında alan değil veren kazançlıdır her zaman…”
*****
Çevrimdışı Gökhaner
Tecrübeli Üye
****
52
156
# 12 Şub 2015 22:21:21
Hikaye değil ama bir zatın hayatını okumanızı tavsiye ederim. "Aziz Mahmut Hüdayi" isterseniz filmini izleyin "Hüdayi Yolu"
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Şub 2015 23:14:05
Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri (K.S), şeyhi Üftade’ye (K.S) hizmet ettiği yıllarda sabah namazı için erken kalkar, şeyhinin abdest suyunu ibriğe koyar, ısıtır, eline dökermiş. Bir sabah geç kalmış, abdest suyunu koyduğu ibriği kalbinin üzerine bastırarak, gönül ateşinde ısıtmış; su kaynar hale gelmiş. Hz. Üftade (K.S),
“Bu suyu nerede ısıttınız?” diye sormuş. Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri (K.S), tasavvuf ve teslimiyet terbiyesi içinde,
“Efendimiz bilirler” cevabını vermiş.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 14 Şub 2015 16:57:40
"Allah Diyen Kalpler"
Allah :, bir gün meleklerden birine bir sandık emanet etmiş ve demiş ki ;
Bu sandığı sana emanet ediyorum ama sakın ola ki içini açıp bakmayasın...
Tamam diyip sandığı almış melek..
Aradan zaman geçmiş ve meleği müthiş bir merak sarmış acaba sandıkta ne var diye?
İçi içini kemiriyormuş.
Sonunda dayanamamış ve sandığı azıcık aralayıp içine göz atmak istemiş
Ama sandığı aralar aralamaz,
İçinden bir sarı güvercin ve birde mavi güvercin uçuvermiş.
melek hemen son hamleyle sandığı kapamış,
Sandığın içinde sadece beyaz bir güvercin kalmış...
Melek büyük bir utanma ve pişmanlık yaşarken,
Allah yanına gelmiş, ve sandığı sormuş;
Melek ne yapacanı bilemez durumda kızarıp, bozarıyormuş
Sonunda olanları bir bir anlatmış;
Allah bunun üzerine şöyle seslenmiş; Meleğe
Kaçırdığın o sarı güvercin insanoğlu için sonsuza dek yaşamdı yani "ÖLÜMSÜZLÜK" tü.
Kaçırdığın o mavi güvercin de sonsuza kadar mutluluk yani "BARIŞ" tı.
Bunun üzerine melek, peki demiş sandığın içindeki beyaz olan nedir?
Allah cevap vermiş..
- O da sonsuza dek "ÜMİT" tir.
"Umutlarınızın uçup gitmemesi dileğiyle...."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 14 Şub 2015 17:15:35
Zülkarneyn Aleyhisselâm ordusuyla gece yolda giderken ordusuna:
- Ayağınıza takılan şeyleri toplayın, diye emir verir.
Ordu bu emri duyunca; içlerinden bir grup:
-Çok yürüdük, çok yorgunuz. Gece vakti bir de ayağımızı takılan şeyleri toplayarak boşuna ağırlık mı yapacağız. Hiçbir şey toplamayalım, diyerek hiçbir şey toplamıyorlar.
İkinci grup ise;
- Madem Komutanımız emretti, birazcık toplayalım, emre muhalefet etmeyelim. Zira ordu komutanına itaat etmek gerekir, diyerek az bir şey topluyorlar.
Üçüncü grup ise;
-Komutanımız bir şeyi boşuna emretmez. Muhakkak bildiği bir şey
vardır. Bir hikmete vardır, diyerek bütün abalarını ağzına kadar
doldururlar.
Sabah olduğunda bir de bakıyorlar ki, meğer bir altın madeninden geçmişler de, ayaklarına değen şeylerin altın olduğunun farkına varamamışlar.
Bunu anlayınca:
Hiç almayan birinci grup;
-Ah niçin almadık! Nasıl dinlemedik komutanımızın sözünü. Keşke
alsaydık! Bir tane bari alsaydık diyerek pişman oluyorlar.
Az alan ikinci grup ise;
-Ah ne olaydı da biraz daha fazla alsaydık. Ceplerimizi, abalarımızı hınca hınç doldursaydık diye sitem ediyorlar kendilerine.
Çok alan üçüncü grup ise:
- Keşke gereksiz, lüzumu olmayan eşyalarımı atsaydım, daha çok
toplasaydım. Her şeyimizi doldursaydık, daha fazla alsaydık diyerek, fazla almalarına rağmen üzülüyorlar.
İşte bu misalde olduğu gibi, Ahirette bütün insanlarda bunun gibi
ağıtlarda bulunacak.
Kafir olan;
- Keşke iman etseydik, keşke inansaydık da hiç olmasa Cehenneme girdikten sonra iman etmemiz sonucunda Cennete girseydik, ebedi cehennemden kurtulsaydık.
Mümin, fakat az sevabı olan;
-Keşke biraz daha sevap işleseydim de, biraz daha ikrama mazhar olsaydım.
Mümin,çok sevabı olan ise;
-Ah ne olaydı da Makamımı biraz daha yükseltecek bir vakit daha
namaz kılsaydım, biraz daha fazla sadaka verseydim,oruç tutsaydım, biraz daha sevap işleyecek ameller yapsaydım... diyeceklerdir.
Rabb'im bu misallerden ders almak nasip etsin...
Yarın mahşerde ah vah dedirtmesin İnşaallah..(amin)
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 16 Şub 2015 19:37:15
Okuma Saati/Sahabe Efendilerimiz
Berâ bin Ma’rur (r.a.)
İkinci Akabe Biatı’na katılanlar içerisinden seçilen 12 temsilciden biri de Berâ bin Ma’rur’du (r.a.). Hz. Berâ, Akabe’de Peygamberimize biat ederken şu mealde bir konuşma yapmıştı:
“Bizi Muhammed’le şereflendiren ve sevgili kılan Allah’a hamd olsun. Biz Allah’a ve Resûlüne ilk davet edilenler değiliz. Ancak bu davete icabet edenlerin ilkiyiz. Allah ve Resûlünün davetini işittik ve itaat ettik. Ey Evs ve Hazreç topluluğu! Allah sizi diniyle şereflendirdi. Eğer dinleyip itaat etmeyi memnuniyetle kabullenmişseniz, Allah’a ve Resûlüne itaat ediniz.
“Seni hak din ile gönderen Allah’a hamdolsun ki, kendimizi ve aile efradımızı koruyup esirgediğimiz şeylerden seni de korur ve esirgeriz. Biz, vallahi, savaşmasını iyi bilen kimseleriz.”
Hz. Berâ, Medine’de İslamiyet’in yayılması için canla başla çalıştı. Birçok kimsenin İslamiyet’le müşerref olmasına vesile oldu.
İslamiyet’in ilk yıllarında Müslümanlar, Kudüs’e yönelerek namaz kılıyorlardı. Kıble henüz Kâbe’ye çevrilmemişti. Bu durum Hz. Berâ’yı son derece mahzun ediyordu. Kâbe’ye yönelerek namaz kılmayı çok arzuluyordu. Hattâ bir seferinde Mekke’ye giderken namazda Kâbe’ye karşı durmuştu. Diğer sahabiler onun bu davranışını hoş karşılamadılar. Mekke’ye vardıklarında Hz. Berâ durumu Resûlullah’a sordu: “Yâ Resûlallah! Ben Kâbe’yi arkama almamayı, namazımı ona müteveccihen kılmayı uygun gördüm. Fakat arkadaşlarım bana muhalefet ettiler. Siz ne buyurursunuz?” Resûlullah da, “Sen şimdilik bir kıble üzerinde bulunuyorsun. Keşke biraz sabretseydin!” buyurdu. Bunun üzerine Hz. Berâ namazlarında artık diğer Müslümanlar gibi Kudüs’e yöneldi.
Hz. Berâ, Resûlullah’ın Medine’ye hicretinden biraz önce hastalandı. Bu hastalıktan kurtulamayacağını anlamıştı. Dilediği yere sarf etmesi için malının üçte birinin Peygamberimize verilmesini, üçte birinin Allah yolunda harcanmasını, üçte birinin de çocuklarına kalmasını vasiyet etti. Peygamberimizin Medine’ye hicret ettiğini göremeden de vefat etti.
Berâ (r.a.), hac mevsiminde Kâbe’ye geleceğine dair Peygamberimize vaatte bulunmuştu. Hastalandığında, “Resûlullah’a olan vaadim sebebiyle beni kabrimde Kâbe’ye karşı çeviriniz. Çünkü ben geleceğime dair kendisine söz vermiştim.” dedi. Yakınları onun vasiyetlerini yerine getirdiler.
Peygamberimiz, Medine’ye hicret ettiğinde sahabilerle birlikte Hz. Berâ’nın kabri başına gitti. Saf bağlayıp cenaze namazını kıldı. “Allah’ım, onu affet, ona rahmet et, ondan razı ol!” diyerek duada bulundu.
Böylece Hz. Berâ, “ilk defa namazda Kâbe’ye yönelen, ilk defa kıbleye karşı defnedilen ve kabri üzerinde Peygamberimiz tarafından ilk defa cenaze namazı kılınan sahabi” olma şerefini kazandı.
Allah ondan razı olsun![1
.Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış. Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara büyük bir servet teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış. "Bu at, sadece bir at değil benim için; bir dost. insan dostunu satar mı?" demiş. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: "Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler.
İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demiş. "Sadece at kayıp" deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez."
Köylüler ihtiyara kahkahalarla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmiş ve at bir gece ansızın dönmüş. Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ithiyara gidip özür dilemişler. "Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var."
"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz."
Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga geçmemişler ancak içlerinden "Bu ihtiyar sahiden saf" diye geçirmişler. Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini sağlayan oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara. "Bir kez daha haklı çıktın" demişler. "Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş.
"O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağını asla bilemezsiniz"
Birkaç hafta sonra düşmanlar hanedanlığa çok büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere gönderme emrini vermiş. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş.
Köylüler, gene ihtiyara gelmişler. "Gene haklı olduğun kanıtlandı" demişler. "Oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler, belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması,
talihsizlik değil, şansmış meğer..."
"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde. Ama bunların hangisinin talih, hangisinin
şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor."
"Acele karar vermeyin. Hayatın küçük bir dilimine bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar; aklın durması halidir. Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur. Buna rağmen akıl, insanı daima karara zorlar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 19 Şub 2015 09:01:41
Bir Çin prensi tahta çıkacaktı ama yasalara göre, daha önce evlenmesi gerekiyordu.
Uygun bir aday bulmak için bölgedeki genç kızları huzuruna çağırdı.
Saraydaki hizmetçilerden birinin kızı prensi çok seviyordu. O da prensin huzuruna çıkmak istedi. Annesinin uyarılarını dinlemedi, çünkü sevdiği adamı bir kere bile görmek onu mutlu edecekti.
Beklenen gece geldi. Genç ve güzel kızlar en güzel giysilerini giymişler, süslenmişler, kendilerini beğendirmek için her çareye başvurmuşlardı. Prens kızlara birer tohum verdi. Bunu saksılarına dikmelerini, altı ay sonra gelmelerini söyledi.
En güzel çiçeği yetiştiren kızı kendine eş olarak seçecekti. Herkes tohumu alıp heyecanla evlerine geri döndü.
Genç kız da kendisine verilen tohumu alıp saksıya ekti. O kadar bakmasına, özenmesine karşılık toprakta tek bir filiz bile görünmedi. Her şeyi denedi, uzmanlara danıştı ama bir fayda göremedi.
Altı ay dolmuştu ama saksı hâlâ bomboştu.
Prens sunacağı bir çiçek olmadığı halde gene de belirtilen gün ve saatte boş saksıyla saraya gitti. Oysa diğer kızlar güzel çiçekli saksılarla gelmişlerdi…
Sonunda beklenen an geldi. Prens salona girdi, kızların arasında dolaştı, saksıları birer birer inceledi. Hizmetçinin kızını kendine eş olarak seçtiğini duyurdu.
Herkes şaşırmıştı. Diğer kızlar bu karara tepki gösterdiler, itiraz ettiler. Boş saksıyla gelen kız nasıl eş olarak seçilirdi? Prens durumu şöyle açıkladı:
“Bu genç hanım en değerli çiçeği yetiştirip bana sundu. O çiçeğin adı dürüstlük çiçeğidir. Çünkü sizlere dağıttığım tohumların hepsi sahteydi ve çiçek açmaları olanaksızdı.”
Çevrimdışı m3r52
Uzman Üye
*****
1.770
15.706
4. Sınıf Öğretmeni
# 19 Şub 2015 19:51:51
PADİŞAHIN İŞİ NE ?
Sultan Murat Han o gün bir hoştur.Telaşlı görünür. Sanki bir şeyler söylemek ister sonra vazgeçer.Neşeli deseniz değil , üzüntülü deseniz hiç değil .Vezir-i a’zam Siyavuş paşa sorar:
-Hayrola sultanım canınızı sıkan bi şey mi var ?
-Akşam garip bi rüya gördüm .
-Hayırdır İnşallah.
-Hayır mı şer mi öğreneceğiz.Hazırlan dışarı çıkıyoruz.
Ve iki molla kılığında yola çıkarlar.Görünen o ki padişah hala gördüğü rüyanın tesirindedir ve gideceği yeri iyi bilir.Hızlı ve kararlı adımlarla Beyazıd’a çıkar, döner Vefa’ya ,Zeyrekten aşağı sallanır.Unkapanı civarında soluklanır.Etrafına daha bir dikkatle bakınır.İşte tam orada yatan bir ceset gözlerine batar.Ahali ile aralarında şöyle konuşma geçer :
-Kimdir bu?
-Aman hocam hiç bulaşma ,ayyaşın biri işte!
-Nereden biliyorsunuz ?
-Müsaade et de bilelim.Kırk yıllık komşumuz.
Bir başkası tafsilata girer.Aslında iyi sanatkardır.Azaplar çarşısında çalışır .Nalının hasını yapar.Ancak kazandıklarını içkiye ,fuhuşa harcar.Hem şişe şişe şarap taşır evine hem de nerede namlı , mimli kadın varsa takar peşine.
Hele yaşlının biri çok öfkelidir ; isterseniz komşulara sorun der, sorun bakalım onu cemaatte bir gören olmuş mu ?
Hasılı mahalleli döner ardına gider. Bizim tebdil-i kıyafet mollalar kalırlar ortada.Tam vezir de toparlanıyordur ki padişah sorar :
-Nereye ?
-Bilmem bu adamdan uzak durmayı yeğlersiniz sanırım.
-Millet bu çeker gider .Kimseye bi şey diyemem.Ama biz gidemeyiz , şöyle veya böyle tebaamızdır.Defnini tamamlamak gerek .
-İyi ya , saraydan birkaç hoca yollar kurtuluruz vebalden.
-Olmaz rüyadaki hikmeti çözemedik daha.
-Peki ne yapmamı emir buyurursunuz?
-Mollalığa devam.Naaşı kaldırmalıyız en azından.
-Yapmayın sultanım , bunun yıkaması var .Tekfini , telkini …
-Merak etme ben beceririm.Ama önce gasil hane bulmalıyız.
-Şurada bir mahalle mescidi var ama …
-Olmaz vefat eden sen olsaydın nereden kalkmak isterdin?
-Ne bileyim ,Ayasofya’dan , Süleymaniye’den , en azından Fatih Camii’nden .
-Ayasofya ile Süleymaniye’de devlet erkanı çoktur.Tanınmak istemem . Ama Fatih Camii’ini iyi dedin.Haydi yüklenelim.
Ve gelirler camiye . Vezir sağa sola koşturur, kefen , tabut bulur.Padişah bakır kazanları vurur ocağa.Usulü erkanınca bir güzel yıkarlar ki naaş ayan beyan güzelleşir sanki.Bir nurdur aydınlanır alnında.Yüzü şakilere benzemez.
Meçhul nalıncıyı kefenler , tabutlar musalla taşına koyarlar.Ama namaz vaktine hayli vardır daha.Bir ara vezir sıkıntılı sıkıntılı yaklaşır.
-Sultanım der , yanlış yapıyoruz galiba! Heyecana kapıldık sorup soruşturmadan buraya getirdik cenazeyi.Kim bilir hanımı , yetimleri vardır.
-Doğru öyle ya neyse sen başını bekle , ben mahalleyi dolanıp geleyim.
Padişah maceranın başladığı noktaya koşar.Sorar soruşturur , nalcının evini bulur.Kapıyı yaşlı bi kadın aralar .Hadiseyi metanetle dinler.Sanki bu vefatı bekler gibidir.Hakkını helal et evladım der.Belli ki çok yorulmuşsun. Sonra eşiğe çöküp ellerini şakaklarına dayar.Biliyor musun oğlum diye dertli dertli söylenir!Bizim efendi bir alemdi vesselam.Akşamlara kadar nalın yapar.Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin , elindeki avucundakini veriri satın alırdı.Sonra getirir dökerdi helaya.
Sonra malum kadınların ücretini öder eve getirirdi.Ben sizin zamanınızı satın aldım mı diye sorar , onlarda aldın derlerdi.Öyleyse şimdi dinlenmeniz gerek dedikten sonra çeker gider , ben menkıbeler anlatırdım onlara . Mızraklı ilmihal , Huccetül İslam okurdum ..
-Bak sen ! Millet ne sanıyor halbuki.
-Milletin ne sandığı umrunda değildi.Hoş , o hep uzak mescitlere giderdi. Öyle bir imamın ardında durmalı ki derdi , tekbir alırken Kabe’yi görmeli.
-Öyle kaç imam kaldı ki?
-İşte bu yüzden Nişancı’ya , Sofulara uzanırdı ya .Hatta bir gün bak efendi dedim , sen böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek .İnan cenazen kalacak ortada.
-Doğru öyle ya!
-Kimseye zahmet olmasın , diye mezarını kendi kazdı bahçeye .Ama ben üsteledim iş mezarla bitiyor mu dedim.Seni kim yıkasın , kim kaldırsın?
-Peki o ne dedi?
-Önce uzun uzun güldü , sonra Allah büyüktür hatun dedi.Hem padişahın işi ne ?
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 20 Şub 2015 13:43:29
Günlerden bir gün zengin bir baba, oğlunu birköye götürdü. Bu yolculuğun bir tek amacı vardı:İnsanların ne denli yoksul olabileceklerini oğluna göstererek, yaşadıkları zenginliğin değerini daha iyi anlamasını sağlayacaktı. Hayli uzakta olan bir köyde yaşayan akrabalarının evinde bir gün ve bir gece geçirdiler.Yolculuk dönüşü baba oğluna sordu: -Orada gördüğün her şeyden sonra insanların ne kadar yoksul olabileceklerini anlamışsındır sanırım.Ne zor bir yaşam şartları var öyle değil mi? Şimdi bizim zenginliğimizle onların fakirliklerini bir kıyasla bakalım. Çocuk anlatmaya başladı: -Bizim evde bir köpeğimiz var, onların bahçesinde dört tane vardı. Bizim evde çok büyük bir havuz var, onların ise içinde binlerce balığın oynaştığı uçsuz bucaksız dereleri var. Bizim bahçemizi aydınlatan lambalarımız, onların bahçelerini aydınlatan yıldızları var. Bizim görüş mesafemiz ön bahçeye kadar, onlar ise tüm gökyüzünü görüyor. Ve babasının hayret dolu bakışları arasında devam etti. -Teşekkürler baba, bana ne kadar yoksul olduğumuzu gösterdiğin için teşekkürler.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 21 Şub 2015 09:17:31
Meşhur İmam Abdürrezzak Hoca kürsüde.
. Girenlerin arasında Hızır (a.s) da var. Hz. Hızır genç ihtiyar arasında onlardan biri gibi gidiyor, bir köşede oturuyor. Kürsüde imam sohbete başlıyor, çok feyizli bir sohbet oluyor. Hızır (a.s)`ın yanına kırklarında bir adam gelip oturuyor. Cami yavaş yavaş dolmakta. Adam, bir müddet sonra uyuklar bir vaziyette sallanıyor, ha uyudu ha uyuyacak.. Hızır (a.s) adamı dürtükleyip: “Bu sohbet kaçmaz, uyuyacaksın.”der. Adam: “Uyumam, beni rahat bırak.”diye cevap verir. Hızır (a.s) ses etmez; ancak sohbet de çok feyizlidir. Adam ha uyudu, ha uyuyacak bir durumdayken, Hz. Hızır bir daha dürtükleyerek: “Uyuyacaksın, dedim!” Adam: “Ben de sana uyumam, beni rahat bırak, dedim!” der ve ekler: “Biz feyzimizi Abdürrezzak`tan değil, Rezzak olan Allah`tan alıyoruz. Rahat bırak beni. Yoksa, senin Hızır olduğunu söylersem, bu cemaatten yakanı zor kurtarırsın. “Hızır (a.s) susar ve gözlerini kapar, boynunu büker Allah`a yönelerek: “Ya Rabbi! Bu nasıl iştir, bendeki listede bu zatın ismi yok! “ Cenab-ı Hak lisan-ı münasiple cevap verir: “Ya Hızır! Sana verdiğim liste beni sevenlerin listesidir. Bir de bende bir liste var ki, o da benim sevdiklerimin listesidir.” SİZİ VE SEVDİKLERİNİZİ RABBİM SEVDİKLERİNDEN EYLESİN... Amin Amin
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 22 Şub 2015 16:57:13
Adam akşamleyin iş çıkışı eve geldiğinde evin bahçesinin karmakarışık olduğunu görmüş.
3 çocuk da bahçede çamurlar içinde oynuyormuş.Boş yemek kutuları ve içecekler etrafa saçılmış.Karısının arabası garaj kapısının önünde, bir kapısı açık ve yamuk halde parkeder durumdaymış.
Evin içine girdiğinde durum daha vahim şekle dönüşmüş.Girişteki halının bir kenarı kıvrılmış, havaya kalkmış ve abajur sehpanın üzerine devrilmiş.Salondaki televizyonun sesi sonuna kadar açık halde çizgi film kanalındaymış, televizyonun üzerine bırakılan yarısı içilmiş meyve suyu ha döküldü ha dökülecek vaziyetteymiş.
Oturma odasında yerler oyuncaklar ve çocuk elbiseleriyle kaplıymış.Mutfağa girdiğinde lavabonun sabah kahvaltısı bulaşıklarıyla dolu olduğunu görmüş.Ayrıca kırılmış bir bardağın parçaları masanın altında duruyormuş
Üst rafa yöneldiğinde merdivenlerdeki elbiseleri fark etmiş. Telaşla karısının başına kötü birşey gelmiş olabileceğini ya da hastalandığını düşünerek hızla koşmaya başlamış.
Misafir odasına girdiğinde karısını uzanmış halde kitap okurken bulmuş.Karısı kocasını görünce okuduğu kitaptan başını kaldırmış, hafifçe gülümsemiş ve gününün nasıl geçtiğini sormuş.
Adam cevaplamış:"Her zaman ki gibi! "
Ardından şaşkınlıkla sormuş:"Ne oldu bugün böyle?"
Karısı tekrar gülümseyerek;
-"Sen hergün eve geldiğinde bütün gün ne yaptın ki demez miydin.."
+"Evet"
-"Güzel... Bugün, her gün yaptıklarımı yapmadım sadece o kadar..."
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 24 Şub 2015 07:02:50
ANNE VE KAYNANA FARKI
Yaşını başını almış iki eski arkadaş hanımefendi yolda karşılaşmışlar. Hal hatır sormuşlar.
Sıra çocuklarına gelmiş.
“Senin oğlan nasıl, evlendi mi?” diye sormuş biri,
“Evlendi” demiş öteki, “evlendi ama ah, sorma,
öyle bir gelin çıktı ki, felâket!..
“Sabahtan akşama çalışıyor,
evde doğru dürüst yemek pişmiyor,
yorgun olduğu zaman oğluma yemek pişirttiriyor.
Bazen sabah kahvaltısını bile oğlum hazırlıyor.
Ne dikiş var, ne ütü.
Bir kadın bulmuş, bütün işi ona yaptırtıyor.
Evde prensesler gibi oturuyor,
oğlum için özel hiçbir şey yapmıyor, çok üzgünüm, çok…”
“Vah vah” demiş arkadaşı, “peki kızın nasıl, o da evlendi mi?”…
“O da evlendi” demiş arkadaşı,
“ama o çok mutlu, öyle iyi bir damadım var ki,
kızımın elini sıcak sudan soğuk suya sokturmuyor.
Kızım çalıştığı için çok yoruluyor, çoğu akşam,
yemekleri beraber pişiriyorlar, hatta bazen damadım hazırlıyor.
İnanır mısın öyle iyi bir çocuk ki tatil günlerinde kahvaltısını kızımın yatağına götürüyor.
Bir kadın bulmuşlar, evin bütün işlerini o yapıyor,
kızım evde hiç yorulmuyor, prensesler gibi oturuyor,
kocası da ondan iş beklemiyor, çok memnunum, Çooookkkk“
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 24 Şub 2015 18:57:29
Kara Koyunun Sütü
(Bir Kıssa, Bin Hisse)
...
Rivayete göre Lokman Hekim laboratuvarında çeşit çeşit renkte ilaçlar hazırlar, bunları şişelerle raflara dizermiş. Ne zaman ki bir hasta kapıdan girer, o hastanın derdine derman olan ilaç şişesi olduğu yerde titrermiş. Lokman Hekim de bu şişeyi hastaya verir ve derdine derman olurmuş.
Bir gün Lokman Hekim’in laboratuvarından içeriye bir adam girmiş. Adamın tüm vücudu yaralar içindeymiş. Bu yaraların ıstırabıyla bitkin düşen adam Lokman Hekim’den deva istemiş. Lakin bu kez raftaki şişelerden hiçbiri titrememiş. Bunun üzerine Lokman Hekim adama dönmüş ve derdine bir dermanın bulunmadığını söylemiş. Tavsiye olarak, at üzerinde seyahat etmesini; dağları, yaylaları gezmesini söylemiş. Lokman Hekim gibi bir alimden böylesi ümitsiz bir cevap alan hasta bitap halde laboratuvardan ayrılmış. Gün gün ölüme yaklaştığını bilen hasta kendini dağlara vurmuş. Güneşli bir gün dağlık bir alanda uzanıp uyuyakalmış. Bir süre sonra koyun sesleriyle uyanmış. Hemen yanında bir koyun sürüsü görmüş. Çobanı koyunlar içinde kara koyunun sütünü bir kaseye sağarken görmüş.
...
Sağmayı bitiren çoban belli ki daha sonra almak üzere kaseyi bir kayanın üzerine bırakmış ve yeniden sürünün arasına karışmış. Yorgun halde olan biteni seyreden hasta az sonra çalıların arasından beliren bir yılanı fark ederek irkilmiş. Yılan sakince gelip, kayanın üzerinde duran kasedeki sütten içmiş ve sonra zehrini bu kaseye kusmuş. Kasedeki süt renkten renge girmiş. Yılan yeniden çalıların arasında kaybolmuş. Yaralarının ağrısından iyice yorgun düşen adam bu zehri içip bir an önce ölmeye karar vermiş. Bu tastaki zehri bir çırpıda içen adam olduğu yere yığılmış. Bir süre sonra uyanan adam vücudunda bir kaşıntı hissetmiş. Kaşıdığı yerlerindeki yaraları pul pul dökülmüş. Ayağa kalkan adam gücünün de yerine geldiğini farketmiş. Zehir diye içtiği kendisine şifa olmuş. Yeniden Lokman Hekim’in yanına gelen adam, “iyileşmez” dediği hastalıktan kurtulduğunu anlatmış. Adam henüz başından geçenleri anlatmamışken Lokman Hekim;
“Dünyada her derdin bir devası vardır!” demiş. “Ben kara koyunun sütünü yılana içirip onu nasıl kusturacaktım? Allah isterse her şey mümkündür.”
Bugün ecza biliminin simgesi olan, kadehe sarılmış yılan motifinin bu rivayete dayandığı söylenir.
....
Sonuç:
ʺAllah kulları için otlar yarattı. Her birini bir derde deva ve bir maraza şifa için Lokman Hekim'e bildirdi. Bir ot, ben falan derde devayım, dedi.Bin türlü ot yarattı, herbirine bir haysiyet verdi ve bu otlar yedi yüz yetmiş derde insan eliyle şifadır."
(HÜKEMA)
“Allah, şifasını vermediği hiçbir hastalığı yaratmamıştır. Onu bilen bildi, bilmeyen de bilmedi.” Hadis-i Şerif
(Buhari, Müslim)
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 24 Şub 2015 21:37:37
Küçük Karınca her sabah erkenden işine gelir ve neşe içinde çalışmaya başlardı. Çok çalışır, çok üretir ve bunları keyif içinde yapardı.Patronu Aslan, Karınca’nın başında yöneticisi olmadan kendiliğinden bu kadar hevesle çalışmasına çok şaşırırdı. Bir gün karı ve verimliliği arttırmak için aklına parlak bir fikir geldi. Eğer Karınca, başında bir yönetici bile olmadan bu kadar üretken olabiliyorsa, bir de başarılı bir yöneticisi olsa neler yapardı.
Bunun üzerine, müthiş bir yöneticilik kariyeri olan ve yazdığı raporlarla ünlü Hamamböceği’ni işe aldı. Hamamböceği işe öncelikle bir saat alarak başladı. Böylece Karınca’nın çalıştığı saatleri tam olarak ölçebilecekti. İş saatlerinde gevşekliğe müsaade etmeyecekti. Elbette raporlarını düzenleyecek bir sekretere de ihtiyacı olacaktı. Bu nedenle hem telefon trafiğini yönetmek ve hem de arşiv işleri için Örümcek’i işe aldı.
Aslan, gelişmelerden çok memnundu. Hamamböceği’nin hazırladığı raporlar gerçekten harikaydı. Hatta ondan üretim hızını ölçen ve karlılığı analiz eden renkli grafikler de hazırlamasını istedi. Böylece bu raporları ortaklarına sunum yaparken kullanabilecekti.
Hamamböceği, bu raporları üretebilmek için yeni bir bilgisayara ve donanıma ihtiyaç duydu. Artık artan ekipmanlar için de artık bir bilgi işlem departmanı oluşturmanın zamanı gelmişti. Bu işleri idare etmek için Sinek’i işe aldı.
Bir zamanlar mutlu, üretken ve rahat olan Karınca bu yeni toplantı düzeninden ve evrak işlerinden yılmıştı. Zamanın büyük bir kısmını sorulan soruları cevaplamak ve evrak işleri yapmakla geçiyordu.
Aslan, Karınca’nın bölümünün giderek büyümesinden memnundu. Bölümü daha da büyütmek üzere bir üstyöneticiye ihtiyaç olduğunu düşündü. Ve bölüm başkanı olarak başarıları ile ünlü Ağustosböceği’ni işe aldı.
Kendi rahatına ve keyfine düşkün Ağustosböceği’nin ilk icraatı ofisi rahat edebileceği yeni mobilyalarla döşemek oldu. Tabi ki kendisinin yeni bir bilgisayara, bütçe kontrol ve stratejik verimlilik planı hazırlanması için kişisel bir yardımcıya ihtiyacı vardı. Bunun üzerine eski işyerindeki yardımcısını işe aldı.
Karınca’nın çalıştığı yer giderek kimsenin gülmediği, neşesiz ve mutsuz bir mekana dönüşmüştü. Ağustosböceği, patronu Aslan’ı ortamın ruh halini değiştirecek bir çalışma yapılması gerektiğine ikna etti. Bunu üzerine, Karınca’nın bölümünde olup bitenleri gözden geçiren Aslan, üretimin ve karlılığın dramatik bir şekilde düştüğünü farketti. Hemen, son derece itibarlı ve iyi tanınmış bir Danışman olan Baykuş’u sorunu çözmesi için işe aldı.
Baykuş, Karınca’nın departmanında 3 ay geçirdi. Bu hummalı çalışmanın ardından ciltlerce süren muhteşem bir rapor yazdı. Raporun sonucu şuydu: “Departmanda aşırı istihdam vardı”.
Aslan, raporu inceledikten sonra dramatik bir karar verdi. Ve, elbette, ilk olarak negatif tavırlarıyla dikkat çeken, mutsuz ve çalışma isteğini kaybetmiş olan Karınca’yı işten çıkardı.
Çevrimdışı seyfi ünaldı
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.186
32.943
3. Sınıf Öğretmeni
# 24 Şub 2015 22:11:40
Değerli hocalarımın güzel hikayelerini bazen "Okuma anlama" etkinliği haline getirip dağıtıyorum sınıfıma. Miniklerim kadar velilerimden de olumlu tepkiler alıyorum. Hakkınızı helal edin.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 24 Şub 2015 22:16:53
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Değerli hocalarımın güzel hikayelerini bazen "Okuma anlama" etkinliği haline getirip dağıtıyorum sınıfıma. Miniklerim kadar velilerimden de olumlu tepkiler alıyorum. Hakkınızı helal edin.
Allah razı olsun öğretmenim.
Rabbim her zaman ders alanlardan eylesin.
Çevrimdışı capar
Tecrübeli Üye
****
266
453
# 24 Şub 2015 22:24:53
arkadaşlar ibretlik hikayeler olarak paylaştığınız hikayelerin kitabları varsa almak isterim?
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 24 Şub 2015 22:29:47
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
arkadaşlar ibretlik hikayeler olarak paylaştığınız hikayelerin kitabları varsa almak isterim?
Cüneyd Suavi-Hayatın İçinden hikayeleri..Son derslerde zaman kaldıkça öğrencilerime okuyorum öğretmenim çok seviyorlar dinlemeyi ...
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 24 Şub 2015 23:09:22
Kitabu'l Ezkiya (Zekiler Kitabı) ibnul cezvi.... Kitabında da güzelhikayeler mevcut tavsiye ederim
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 25 Şub 2015 07:06:43
MutLaka Okuyun
Her abdest aldığınızda, Peygamber Efendimizin (s.a.v) bu sözünü aklınıza getirip, siz de mutlu olun.
Öyle güzel bir dinimiz var ki, ne yazık ki onu dosdoğru yaşayamıyoruz, bilmiyoruz.
Birgün, Hz. Osman (r.a) abdest alıyor.
Abdest bitiyor, kurulanıyor, gülmeye başlıyor.
Yanındakiler, hayırdır İnşaAllah diyorlar.
Hz. Osman (r.a) onlara soruyor:
Ne için güldüğümü, niye sormuyorsunuz..?
Yanındakiler de soruyorlar:
Efendim affedersiniz, niye gülüyorsunuz..?
Hz. Osman (r.a) anlatıyor:
Birgün, benim şu abdest aldığım yerde, Resulullah (s.a.v) abdest alıyordu, biz de oradaydık.
Resulullah (s.a.v) abdestini aldı, gülmeye başladı.
Neden güldüğümü niye sormuyorsunuz, buyurduğu hatırıma geldi.
Ya Resulallah (s.a.v) niye güldünüz, diye sorduk.
Cevaben buyurdu ki:
Bir müminin abdestte yüzünü yıkarken, bütün (küçük) günahlarının, suyla beraber aktığını görüyorum.
Elini yıkarken, başına mesh ederken, ayaklarını yıkarken, bütün günahlarının döküldüğünü görüyorum.
Ümmetim kurtuluyor diye sevinip, ben gülmeyeyim de kim gülsün..?
Güzelce abdest alan, günahlarından sıyrılmış olur. [Buhari]
Hiçbir günahkar yoktur ki, güzelce abdest alıp 2 rekat namaz kılarak mağfiret dilesin de, affedilmiş olmasın.]
.Rasûlullah (s.a.v.) buyurdu ki :
" Allah'tan afiyet isteyin.
Kula kamil imandan sonra afiyetten daha büyük bir nimet verilmemiştir...”
Bir kıssa:
Sufinin birisi sürekli,
''Allah'ım, senden afiyet istiyorum, Allah'ım senden afiyet istiyorum...!''
diye dua ediyordu. Kendisine niçin sürekli böyle dua ettiğini sorulunca, şöyle anlattı:
''Ben, manevi terbiyeye ilk girdiğim günlerde hamallık yapıyordum. Birgün ağırca bir un yükü taşıyordum, dinlenmek için yükü bir yere koydum. Orada,
''Ya Rabbi, eğer her gün bana yorulmadan iki ekmek versen, onlarla yetinirdim!'' diye dua ettim.
O sırada önümde iki kişi döğüşmeye başladılar; ben de aralarını bulayım diye yanlarına vardım. Birisi, elindeki şeyi hasmına vurmak isterken başıma vurdu, yüzüm kana bulandı. O sırada mahallenin asayişinden sorumlu kimse gelip ikisini yakaladı, beni de kana bulanmış görünce, kavgacı zannedip onlarla birlikte hapse attı. Bir müddet hapiste kaldım, her gün iki ekmek veriyorlardı.
Bir gece rüya gördüm, birisi bana,
''Sen her gün yorulmadan iki ekmek istedin fakat Allah'tan afiyet (beden,din ve dünya selameti) istemedin, işte istediğin sana verildi!. dedi...
Rüyadan uyandım, ondan sonra hep,
''Ya Rabbi, afiyet ver, Ya Rabbi afiyet ver..!'' diye dua etmeye başladım.
Bir ara hücrenin kapısı çalındı, birisi,
''Hamal Ömer nerede ?'' diye beni sordu. Beni götürdü, ellerimi çözüp serbest bıraktılar...''
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 25 Şub 2015 22:59:25
Hz.Ömer,sezsizce,dinlenmekte olduğu odaya girer. Bir an çevresine göz gezdirir. Tavana asılmış kuru bir deri parçası,bir torbanın içinde bir kaç kg. arpa,duvara dayalı bir kaç ağaç yaprağı ve yerde de Hz. Muhammed'in üzerinde uyumakta olduğu hurma lifinden örülmüş kaba bir hasır.
Bu durum karşısında ağlamaya başlayan Hz.Ömer'in hıçkırıkları O'nu uyandırır. Kalkınca hasırın vucüdunda iz yaptığını,kan oturduğunu gören Hz. Ömer omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başlar. Hz.Muhammed hayretle sorar:
-Ey Hattaboğlu! Niçin ağlıyorsun?,
-'Ey Allah'ın elçisi! İranlılar imparotorlarını saraylarda yaşatırken ,Bizanslılar Kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Alla'ın Elçisisin...İzin versen de,biz de seni... Maksat anlaşılmıştır,Allah'ın
Elçisi,gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm,tatlı bir el işareti ile keser ve
'Bu dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan
ibarettir.Ahiret yurduna gelince,işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı'(Ankebut,64)
ayetini okuduktan sonra ekler.
-'İstemez misin Ey Ömer! Dünya onların olsun,ahirette bizim....'
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 26 Şub 2015 21:29:19
Bir evliya varmış ; Ne sorsan cevap verirmiş.
Onu çekemeyen biri demiş ki:
- Ona öyle bir soru soracağım ki kesinlikle bilemeyecek.
Ne soracaksın ? Diye sordukların da ise :
- Elimde bir kelebek var.Ölü mü diri mi ? Diye soracağım.Eğer diri derse elimi sıkıp öldüreceğim.Ölü derse de elimi açıp bırakacağım uçup gidecek.
Evliyanın yanına gidiyor ve sorusunu soruyor.
- Elimdeki kelebek ölü mü diri mi ? Diyor.
Evliyanın cevabı ise müthiş;
- O SENİN ELİNDE...!
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 27 Şub 2015 15:29:31
BÜTÜN ANNE BABALARIN VE
ÖĞRETMENLERİN OKUMASI GEREKEN BİR HİKAYE
Bir gün seminere başlamadan önce kısa boylu güler yüzlü birisi geldi, Hocam elinizi öpmek istiyorum, dedi. Ben el öptürmekten pek hoşlanmadığım için, yanaktan öpüşelim, dedim, öpüştük. Aramızda şöyle bir konuşma yer aldı:
- Hayrola, neden elimi öpmek istedin?
- Hocam, üç yıl önce sizin bir seminerinize katıldım. Hayatım değişti.
O seminerden sonra daha mutlu bir ailem var ve size teşekkür etmek istiyorum; onun için elinizi öpmek istedim.
- Ne oldu, nasıl oldu?
- Üç yıl önce şirketimizin organize ettiği iki günlük bir seminerde bizimle beraberdiniz. O seminerin bitişine doğru dediniz ki, "Bir insanın ana vatanı çocukluğudur. Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır."Bir süre sustu, bir şey hatırlamak ister gibi düşündü, sonra konuşmaya devam etti:
- Hatta daha da ilerisi için söylediniz; dediniz ki, "Bir ulusun en önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır." Ben bir baba olarak sizi duyduğum zaman kendi kendime düşündüm: Ben bir baba olarak çocuğumun çocukluğunu doya doya yaşamasına fırsatlar yaratıyor muyum? Böyle bir sorunun o zamana kadar hiç aklıma gelmediğini fark ettim. Ben ne yapıyorum, diye düşündüm.
Benim yaptığım sanırım birçok babanın yaptığının aynısıydı. Dokuz yaşındaki oğlum ben işten eve gelince beni görmemeye, benden kaçmaya çalışıyordu. Neden kaçmaya çalışıyordu, biliyor musunuz, Hocam?
- Hayır, neden?
- Çünkü onu görünce hemen şu soruyu soruyordum. "Oğlum bugün ödevini yaptın mı?" Tuhaf tuhaf bakıyor, gözünü kaçırıyor, daha da
*sıkıştırınca, hayır anlamına gelen, "cık" sesini çıkarıyordu.* Kızıyordum, söyleniyordum, "Niye yapmıyorsun ödevini!" diyordum.
Aramızda sürekli tartışmalar, sürtüşmeler oluşuyordu. Tabii bunun sonucunda bütün aile huzursuz oluyordu.
Burada biraz sustu, soluklandı. Sanki hatırlamak istemediği anılar vardı; onların üstesinden gelmeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya devam etti:
- Ben sizin seminerinizden çıktıktan sonra düşünmeye başladım. "Ben ne biçim babayım," diye kendime sordum. Seminer için geldiğim*
İstanbul'dan çalışma yerim olan Kayseri'ye gidinceye kadar düşündüm; otobüste bütün gece düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki, eşimle konuşayım, biz birlikte bir karar alalım. Diyelim ki bu çocuk isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama doya doya çocukluğunu yaşasın.
- Radikal bir karar!*
- Evet, uçta bir karar, ama bu karar içime çok iyi geldi, Hocam.
Gerginliğim, üzüntüm gitti, içim rahat etti. Ben eve gelince eşime dedim ki, hadi gel otur, konuşalım. Yemekten sonra oturduk konuştuk, çocuklar yattı biz konuşmaya devam ettik. Seminerde anlatılanları aktardım, böyle böyle böyle diye izah ettim ona ve en nihayet dedim ki, ya benim gönlümden ne geçiyor sana söyleyeyim. Bizim oğlumuz var ya bizim oğlumuz, o isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama çocukluğunu yaşasın! Şimdiye kadar onun çocukluğunu yaşamasıyla ile ilgili pek bir çaba göstermedik, bir bilinç göstermedik, oluruna bıraktık. Gel şimdi değiştirelim bunu.
- Eşiniz ne dedi?
- Hocam biliyor musun ne oldu?
- Ne oldu?*
- Karım hayretle bana baktı ve dedi ki, "Bu ne biçim seminer be! Kim bu adam? Öyle şey mi olur; yok bizim ki çocukluğunu yaşayacakmış!
Bizim çocuk çocukluğunu yaşarken öbürküler sınıflarını geçecek ilerleyecek! Öyle şey olmaz."
- Anlıyorum; anne olarak çocuğunun geride kalmasını istemiyor, kaygılanıyor!
- Fakat hocam ben pes etmedim, bırakmadım, mücadeleye devam ettim.
Her gün, her akşam gece yarılarına kadar karımla konuştum. Üç gecenin sonunda bana, peki ne halin varsa gör, dedi.
- Pes etti, yani. Peki, sen ne yaptın?
- İşte onu dediği günün sabahı eşofmanımı, ayakkabımı şöyle kapının yanına bıraktım işe gittim; işten dönünce oğlumun gözüne baktım ve dedim ki, oğlum bugün doya doya oynadın mı? Bana hayretle baktı ve "Hayır!" anlamına gelen "cıkk" dedi. O zaman, hadi gel beraber aşağıya ineceğiz, oynayacağız, dedim. Eşofmanımı giydim, ayakkabımı giydim, onunla beraber sokağa çıktık. Pencereden arkadaşları bakıyorlarmış, onlar da sokağa çıktılar; birlikte sokakta oyun oynadık. Akşam saat altıdan sekiz buçuğa kadar sokaktaydık. Eve gelince toz toprak içindeyiz, beraber banyoya girdik, duş yaptık. Havluyla kuruladım, çok mutluyduk ve o günden sonra işten dönünce her gün onunla oynamaya başladım. Her gün, her gün, her gün oynadım.
Yedi gün sekiz gün sonraydı galiba, bir gün banyodan çıkarken onu kuruluyorum havluyla, kolumu tuttu, bana döndü ve dedi ki, baba ya, ben seni çok seviyorum. Hocam nefesim durdu, gözüm yaşardı, konuşamadım. Çünkü farkına vardım ki, şimdiye kadar sevdiğini hiç söylememişti. Düşündüm, şimdiye kadar hiç söylemediğinin farkında değildim; belki ömür boyu söylemeyecekti.
"Ne büyük tehlike!" diye düşündüm. Ömür boyu onun bana bu cümleyi söylemediğinin farkında olmayacaktım.
- Demek farkına vardın, seni kutlarım. Senin farkına vardığın bu durum birçok anne ve babanın farkında olmadığı gizil, örtük ama önemli bir tehlike!
- İçimde bir şükür duygusu, havluyla çocuğumu kuruladım ve giydirdim ve artık her gün oyun oynamaya devam ettik. Zaman geçti, iki hafta sonra okul, öğretmen veli buluşması için okula davet etti. Daha önceki veli buluşmalarında öğretmen, "Sizin oğlunuz akıllı bir çocuk, ama ödevleri kargacık burgacık yazıyor, dikkat etmiyor. Sınıfta arkadaşlarını rahatsız ediyor, onları itiyor kakıyor, lütfen onunla konuşun. Ödevlerine ilgi gösterin, sınıfta arkadaşlarını rahatsız etmesin. Ödevlerini doğru dürüst yapsın," demişti. O nedenle öğretmen buluşmasına gitmekten çekiniyordum. Bu davet gelince ben eşime dedim ki, hadi okuldaki buluşmaya beraber gidelim!
Yok, dedi, sen tek başına gideceksin, ben gelmeyeceğim.
- Eşiniz gelmek istemedi!*
- Hayır istemedi. Ya beraber gidelim, diye ısrar ettim hayır hayır sen yalnız gideceksin dedi. Ben yalnız gittim ve diğer veliler geldikçe sıra bende olduğu halde sıranın arkasına geçtim, sıranın arkasına geçtim ki başka kimse olmadan öğretmenle konuşayım, diye.
Mahcup olacağımı düşünüyordum. Her şeyin daha kötüye gittiğini düşünüyordum. En nihayet bütün veliler öğretmenle konuşmalarını bitirip gittiler.
Sıra bende! Öğretmenin karşısına geçtim, bana baktı gülümsedi, siz ne yaptınız bu çocuğa, dedi. Hiç cevap vermedim, önüme baktım. Lütfen söyleyin ne yaptınız bu çocuğa, dedi. "Çok mu kötü hocam?" diye sordum. Gülümsedi, hayır, kötü değil, dedi. "Artık sınıfta arkadaşlarını hiç rahatsız etmiyor, ödevleri iyileşti, tam istediğim öğrenci oldu. Ne yaptınız bu çocuğa siz?"
- Herhalde bir baba olarak çok mutlu oldunuz?
- Hocam biliyor musunuz öğretmenin karşısında ağlamaya başladım.
İnanamıyordum kulağıma, içimden, vay evladım, biz sana ne yaptık şimdiye kadar, duygusu vardı. Eve geldim, karım yüzüme baktı, gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı. "O kadar mı kötü?" diye sordu. Ona da cevap veremedim Hocam, ona da cevap veremedim! Ağladım. Daha sonra anlattım.
Hocam onun için sizin elinizi öpmek istedim, teşekkür ediyorum.Benim oğlumun ve onun küçüğü kızımın hayatını kurtardınız. Ailemin mutluluğu kurtuldu. Hakikaten bir insanın anavatanı çocukluğuymuş. Anavatanı mutlu olan bir çocuk çalışmasını, okulunu her şeyini bütün gücüyle yapar ve orada başarılı olurmuş.
"Gel seni yeniden kucaklayayım!" dedim. Kucaklaştık.
"Çocuklar Gülsün diye!" yaşayalım. Çünkü insanın anavatanı çocukluğudur.
Çocuklar gülerek, oynayarak büyürse, sonunda büyükler güler.
Büyükler mutlu olup gülümseyince tüm ülke, tüm insanlık güler.
Çocukların gülmesine hizmet veren herkese selam olsun!
Doğan CÜCELOĞLU
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 20:21:00
Bir Bardak Süt
Howard, okuldan arta kalan zamanında kapı kapı dolaşarak birşeyler satan fakir bir çocuktu.
Bir gün, kapı kapı dolaşmasına rağmen, bir şey satmayı başaramamış; bu arada, karnı çok acıkmıştı. Cebindeki on sent, birşeyler almak için yeterli değildi.
Bir evden yiyecek istemeye karar verdi. Fakat, kapıyı açan genç kızdan utanıp, yemek yerine sadece su isteyebildi. Kız onun aç olduğunu anlamıştı. Ona su yerine bir bardak süt getirdi. Sütü yavaşça içti ve:
“Borcum ne kadar” diye sordu.
Genç kız:
“Borcunuz yok” diye cevap verdi. “Annem, yapılan bir iyilik için para alınmaması gerektiğini söyler.”
Çocuk:
“Bütün kalbimle çok teşekkür ederim” dedi ve oradan ayrıldı.
Yıllar yılları kovaladı. Howard önce ilköğretim okulunu, ardından liseyi, sonra üniversiteyi bitirdi. Yıllar geçip gitmeye devam etti.
Bir gün, ünlü Johns Hopkins Üniversitesi Tıp Fakültesinin Dr.Howard Kelly’nin kurucu başkanı olduğu Jinekolojik Onkoloji Bölümüne, ağır bir hasta getirildi. Yerel hastanelerdeki doktorlar, hastalığını değil tedavi etmek, teşhisini bile koyamamışlardı.
Dr.Kelly, hastanın naklinin yapıldığı bölgeyi öğrenince, çocukluk yıllarını yaşadığı belde hafızasında canlandı. Muayene için odaya girdiğinde ise, hastayı hemen tanıdı. Bu kadın, uzun seneler önce kendisine su yerine süt veren genç kızdan başkası değildi.
Kendisine yıllar önce yapılmış bu iyiliği hatırlayan Dr.Kelly, hasta için elinden gelen herşeyi yaptı.
Sonunda, Allah şifa verdi ve kadın ağır hastalığından kurtuldu. Kadının taburcu olacağı gün, kadının ameliyat dahil bütün muayene masraflarının kayıtlı olduğu fatura, imzalanması için Dr. Kelly’ye iletildi. Faturaya bakan doktor, üzerine bir şeyler yazdı ve kadının odasına gönderdi. Kadın korkarak faturayı açtı. Bu tür tedavilerin çok pahalıya patladığını biliyordu. Yüksek bir miktar ile karşılaşacağını düşünüyordu.
Nitekim, faturada, on binlerce dolarlık bir rakam, kenarda ise Dr.Kelly imzalı bir not vardı:
“Bir bardak süt ile ödenmiştir".
Bu öykü yaşanmış bir olaydan alıntıdır.
Çevrimdışı Gülirem
Bilge Üye
*****
5.123
17.812
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 20:23:47
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Bir Bardak Süt
Howard, okuldan arta kalan zamanında kapı kapı dolaşarak birşeyler satan fakir bir çocuktu.
Bir gün, kapı kapı dolaşmasına rağmen, bir şey satmayı başaramamış; bu arada, karnı çok acıkmıştı. Cebindeki on sent, birşeyler almak için yeterli değildi.
Bir evden yiyecek istemeye karar verdi. Fakat, kapıyı açan genç kızdan utanıp, yemek yerine sadece su isteyebildi. Kız onun aç olduğunu anlamıştı. Ona su yerine bir bardak süt getirdi. Sütü yavaşça içti ve:
“Borcum ne kadar” diye sordu.
Genç kız:
“Borcunuz yok” diye cevap verdi. “Annem, yapılan bir iyilik için para alınmaması gerektiğini söyler.”
Çocuk:
“Bütün kalbimle çok teşekkür ederim” dedi ve oradan ayrıldı.
Yıllar yılları kovaladı. Howard önce ilköğretim okulunu, ardından liseyi, sonra üniversiteyi bitirdi. Yıllar geçip gitmeye devam etti.
Bir gün, ünlü Johns Hopkins Üniversitesi Tıp Fakültesinin Dr.Howard Kelly’nin kurucu başkanı olduğu Jinekolojik Onkoloji Bölümüne, ağır bir hasta getirildi. Yerel hastanelerdeki doktorlar, hastalığını değil tedavi etmek, teşhisini bile koyamamışlardı.
Dr.Kelly, hastanın naklinin yapıldığı bölgeyi öğrenince, çocukluk yıllarını yaşadığı belde hafızasında canlandı. Muayene için odaya girdiğinde ise, hastayı hemen tanıdı. Bu kadın, uzun seneler önce kendisine su yerine süt veren genç kızdan başkası değildi.
Kendisine yıllar önce yapılmış bu iyiliği hatırlayan Dr.Kelly, hasta için elinden gelen herşeyi yaptı.
Sonunda, Allah şifa verdi ve kadın ağır hastalığından kurtuldu. Kadının taburcu olacağı gün, kadının ameliyat dahil bütün muayene masraflarının kayıtlı olduğu fatura, imzalanması için Dr. Kelly’ye iletildi. Faturaya bakan doktor, üzerine bir şeyler yazdı ve kadının odasına gönderdi. Kadın korkarak faturayı açtı. Bu tür tedavilerin çok pahalıya patladığını biliyordu. Yüksek bir miktar ile karşılaşacağını düşünüyordu.
Nitekim, faturada, on binlerce dolarlık bir rakam, kenarda ise Dr.Kelly imzalı bir not vardı:
“Bir bardak süt ile ödenmiştir".
Bu öykü yaşanmış bir olaydan alıntıdır.
çok sevdiğim bir hikaye. Yüreğinize saglik
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 20:25:35
Ebediyete Kadar
Heybeliada'daki Deniz Okulu'ndan mezun olan İsmail Türe, kendi gibi Gelibolulu olan bir genç kıza kaptırır gönlünü. İki sevgili parmaklarına nişan yüzüğü taksalar da, birbirlerini çok seyrek görmektedirler.
İsmail Türe denizaltıda muhabere subayı olarak görevlidir çünkü. Üsteğmenin aklına harika bir fikir gelir; nişanlısına ışıklı mors alfabesini öğretecek, Çanakkale'den geçiş yapacakları geceyi planlı olduğu için önceden bildirecek ve böylelikle haberleşeceklerdir!
Boğazı yüzeyden geçmekte olan denizaltının kulesindeki denizciler sigara içmekte, sohbet etmektedirler. Aralarından birinin heyecanlı olduğu her halinden belli olmaktadır. Gelibolu kıyılarına geldiklerinde, karanlık içindeki evlerden birinden bir el fenerinin yanıp söndüğü görülür: “Seni seviyorum”... Arkadaşları gülümseyerek İsmail Türe'ye bakarlarken, genç âşık elindeki fenerle sevgilisine karşılık vermektedir...
Bu olaydan sonra iki sevgilinin aşkı düşmez olur denizaltıcıların dillerinden. Herkes, haberleşmek için kurulan ışık yolunu konuşur. Arkadaşları "Evlen şu kızla da, buralardan her geçişimizde selamlaşmayı bırak artık” diye takılırlar İsmail Türe'ye.
Denizaltının üstünün ve altının bir olduğu yağmurlu günlerde bile, Çanakkale Boğazı'ndan geçilirken, elindeki fenerle aşk nöbeti tutan yakışıklı denizci gözünü bir an olsun ayırmaz Gelibolu kıyılarından.
Yine bir gün, yirmi yedi yaşındaki Üsteğmen, Çanakkale'den geçecekleri gün ve saati, denizaltının uğradığı bir limandan telefonla haber verir nişanlısına.
Ege Denizi'nden Boğaz'a giriş yapacaklarını ve en öndeki denizaltının kulesinde olacağını bildirir. Genç kızın gözüne her zaman olduğu gibi, o gece de uyku girmez. Büyük bir sabırla pencerenin önünde oturmakta ve gözünü hiç kırpmadan denize bakmaktadır. Fenerine yeni pil almış olsa da, arada bir yanıp yanmadığını kontrol eder yine de...
Birden, dev bir karartı belirir suyun üstünde. Güneyden gelen bir denizaltı, penceresinin görüş sahasına girmiştir... Genç kız pencereyi açar ve gecenin karanlığına uzattığı elleriyle feneri yakıp söndürür.
“Seni Seviyorum...”
Kulede bulunan denizaltının komutanı Bahri Kunt işareti görünce gülümser:
“Hay Allah, bu kız denizaltıları şaşırdı. Nişanlısının denizaltısı bizim önümüzdeydi...”
Bir anlık tereddütten sonra Birinci İnönü denizaltısının komutanı Bahri Kunt, yanıt gönderilmezse genç kızın telaşlanacağını düşünerek, karşılık verilmesini emreder.
Yanındakilerin “Ne diyelim komutanım?” diye sorması üzerine de şunları söyler: "ebediyete kadar..." O gece, Üsteğmen İsmail Türe'nin görev yaptığı Dumlupınar, Çanakkale Boğazı'na giriş yapan ilk denizaltı olmuştur. Ama, Gelibolu kıyılarına gelmeden, Nara Burnu açıklarında İsveç bandıralı “Naboland” adlı gemi tarafından çiğnenmekten kaçamamış ve yaralı bir balina gibi acı dolu sesler çıkararak, Çanakkale'nin karanlık sularında kaybolmuştur.
Her şey bir kaç dakika içinde gerçekleştiğinden, arkadan gelmekte olan Birinci İnönü denizaltısı Dumlupınar'a çarpan geminin yanından habersizce geçerek, Gelibolu'ya ulaşan ilk denizaltı olur.
Genç kız, nişanlısından haber almanın huzuru içinde başını yastığa koyduğunda, genç denizci çoktan dalmıştır "Ebediyete kadar" sürecek olan uykusuna!..
Sunay Akın
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 27 Şub 2015 20:41:23
Bir gün yere bir damla bal düştü..
Küçük bir karınca geldi, balın tadına baktı ve gitti...
Bal hoşuna gitmişti..
Bir zaman sonra tekrar geldi, biraz daha yedi...
Gitmek istedi ama bal lezzetli gelmişti..
Bir türlü bırakamadı..
Kendini balın lezzetine kaptırdı ve bal damlasının içine girdi..
Ancak çıkmak isteyince buna güç yetiremedi..
Debelendikçe daha da battı ve balın içinde can verdi..
Karınca biraz bal ile yetinseydi elbette ölmeyecekti...
Hikmet ehli der ki:
'' Dünya büyük bir bal damlasıdır..
Kim ondan yetecek kadarıyla iktifa ederse kurtulur...
Kim de ona dalarsa, karınca misali battıkça batar ve helak olur...''..
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 20:43:14
Ölümsüz Kırmızı Güller
Kan rengi, kırmızı güllere bayılırdı.
Zaten onlarla adaştı da. Rose...Gül.
Kocasının sevgili Rose'u...
Her yıl Sevgililer Günü'nde kapının önünde bulduğu enfes fiyonklarla süslü kucak dolusu kırmızı güllerle kutlardı. Hiç aksamadan.
Hatta eşini kaybettiği yıl dahi kapısı çalınmış, gülleri kucağına bırakılmıştı.
Tıpkı geçmişte olduğu gibi, küçük bir kartla birlikte... Her yıl güllere iliştirdiği karta aynı cümleleri yazardı: "Seni geçen sene bugünkünden daha çok seviyorum."
Birden, bunların son gülleri olduğunu düşündü. Önceden ısmarlamış olmalıydı. Öleceğini nasıl bilebilirdi? Zaten her şeyi önceden planlamayı ve yapmayı severdi.
Gülleri özenle içeri taşıdı. Saplarını kesti, vazoya yerleştirdi. Vazoyu da konsolun üzerine, eşinin kendisine gülümseyen fotoğrafının yanına koydu.
Orada kocasının koltuğunda oturup saatlerce gülleri ve fotoğrafı seyretti. Sessizce... Bitmek bilmeyen bir yıl geçti. Yapayalnız ve hüzün dolu bir yıl.
Sonra bir sabah kapı çalındı. Tıpkı eski günlerde olduğu gibi. Kırmızı gülleri, üzerinde küçük kartıyla birlikte esikteydi. Sevgililer Günü'nü kutluyordu. Gülleri içeri aldı.
Şaşkınlık içinde doğru telefona gitti. Çiçekçi dükkânını aradı. Onu bu kadar üzmeye kimin ne hakkı vardı? "
Biliyorum" dedi, çiçekçi. "Eşinizi geçen yıl kaybettiniz. Telefon edeceğinizi de biliyordum. Bugün size yolladığım gülleri çok önceden esiniz ısmarlamış, parasını da ödemişti. Hep böyle yapardı zaten. Hiç şansa bırakmazdı. Dosyamda talimat var. Bu çiçekleri size her yıl yollayacağım. Bir de özel kart verdi, kendi el yazısıyla. Bilmeniz gerek diye düşünüyorum. Ölümünden sonra çiçeklere iliştirmemi istedi?" Rose hıçkırıklar arasında teşekkür ederek telefonu kapadı. Parmakları titreyerek zarfı açtı...
"Merhaba sevgilim" diye başlıyordu, kart.
"Bir yıldır ayrıyız. Umarım senin için çok zor olmamıştır. Yalnızlığını ve acılarını hissedebiliyorum. Giden sen, kalan ben olsaydım neler çekerdim, kim bilir? Sevgi paylaşıldığında yaşamın tadına doyum olmuyor. Seni kelimelerle anlatılamayacak kadar çok sevdim. Harika bir eştin. Dostum, sevgilim, benim. Sadece bir yıldır ayrıyız. Kendini bırakma. Ağlarken bile mutlu olmanı istiyorum. Onun için bundan sonraki yıllarda güller hep kapımızda olacak. Onları kucağına aldığında paylaştığımız mutluluğu ve kutsandığımızı düşün. Seni hep sevdim. Her zaman da seveceğim. Ama yaşamalısın. Devam etmelisin. Lütfen... Mutluluğu yeniden yakalamaya çalış. Kolay değil, biliyorum ama bir yolunu bulacağına eminim. Güller, senin kapıyı açmadığın güne dek gelmeye devam edecek. O gün çiçekçi beş ayrı zamanda gelip kapıyı çalacak, eve dönüp dönmediğini kontrol edecek. Beşinciden sonra emin olarak, gülleri ona verdiğim yeni adrese getirip seninle yeniden ve ebediyen kavuştuğumuz yere bırakacak...
Çevrimdışı huseyinyesilot
Bilge Meclis Üyesi
*****
12.175
151.766
2. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 20:50:55
HEDİYE PAKETİ
Adamin biri,bir arkadaşının yanina gelerek, "Falanca şahıs senin gıybetini etti!" dedi.
O da istifini bozmuyıp gıybetini eden kimse için bir hediye paketi
hazırladı.Sonra da yerinden kalkıp paketi onun evine götürdü.Gıybetini
eden kisi paketi görünce "Bu da nedir?Ben sana bir emanet veridiğimi
hatirlamıyorum!" dedi.Bunun üzerine gıybeti edilen kişi söyle yanıt
verdi: "Iyi amellerini bana hediye ettiğini duydum.Bende bu hediyenin altında kalmamak için seni ödüllendirmek istedim!" dedi.
KABİR AZABI
Cabir b. Abdullah Ensari derki:
Peygamberimizle (s.a.v) birlikte ilerliyorduk. Derken iki mezara rastladık.Peygamberimiz onların hakkında şöyle buyurdu:"Bu iki mezarın sahipleri (şu an) azap içerisindedirler.
Çünkü onlardan biri sürekli gıybet ediyor,diğeri de taharete önem vermiyordu."
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 21:03:08
Nebraska 'da yaşlı bir adam yaşardı. Patates ekimi için bahçeyi sürmesi gerekiyordu. Fakat bu çok zor bir işti. Tek oğlu olan David ona yardım edebilirdi ama o da hapisteydi. Yaşlı adam oğluna bir mektup yazdı ve durumunu izah etti:
'Sevgili David,
Patates bahçemi belleyemeyeceğimden kendimi çok kötü hissediyorum.
Bahçeyi kazmak için oldukça yaşlanmış sayılırım.
Burada olsan bütün derdim bitecekti. Biliyorum ki, sen bahçeyi benim için hallederdin.
Sevgiler Baban... '
Yaşlı adam, bir kaç gün sonra oğlundan bir mektup aldı.
'Babacığım,
Allah aşkına bahçeyi kazma, ben oraya cesetleri gömmüştüm.
Sevgiler David...'
Ertesi gün sabaha karşı 4'te, FBI ve yerel polis çıkageldi. Tüm sahayı kazdılar. Ama hiçbir cesede rastlamadılar, yaşlı adamdan özür dileyerek gittiler.
Aynı gün yaşlı adam oğlundan bir mektup daha aldı.
'Babacığım,
Şimdi patatesleri ekebilirsin.
Bu şartlarda yapabileceğimin en iyisini yaptım.
Sevgiler David...
Not: Bu olay gerçek bir hikayeden alınmıştır.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 21:06:49
Noel Hediyesi
Tam bir dolar seksen yedi senti vardı.
O kadar, ne bir eksik ne bir fazla.
Della, paraları üç defa saydı.
Bir dolar seksen yedi sent, o kadar.
Hâlbuki ertesi gün yeni yıla adım atılacaktı. Della'nın evi, haftada sekiz dolara tutulmuş mobilyalı bir apartman dairesi.
Tasvire değer bir hali yok. Tam bir fakirhane.
Gözyaşları dindikten sonra Della eline bir ponpon alarak yüzünü pudraladı, pencerede durarak apartmanın o kasvetli arka avlusundaki parmaklıklar üzerinde yürüyen bulut renkli kediyi aptal aptal seyretti.
Ertesi günü yılbaşıydı ve kocası Jim'e, hediye alabileceği sadece bir dolar seksen yedi senti vardı. Bu parayı da aylardır yavaş yavaş biriktirmişti. Hâlbuki şimdi hiçbir işe yaramadıklarını görebiliyordu. Sevgili Jim'ine güzel bir şey almak hususunda hülyalar kurarak birçok mesut anlar yasamıştı.
Pencereden uzaklaşarak kendini aynanın karşısına attı. Gözleri pırıl pırıl parlıyordu, ama yirmi saniye içerisinde rengi uçuvermişti. Saçlarını çözerek omuzlarının üzerine döktü.
İftihar ettikleri iki şeyi vardı. Biri Jim'in büyükbabasından kalan altın saat, diğeri de Della'nin omuzları üzerine dökülen saçları. Della'nin saçları altın renkli bir çağlayan gibi parlayarak ve dalgalanarak dizlerine kadar döküldü ve elbise gibi vücudunu örttü.
Bir aralık bir an durdu. Tereddüt eder gibi oldu. Yerdeki kırmızı, tüyleri dökük halıya iki damla gözyaşı aktı. Della, gözlerinin yaşı kurumadan kapıdan fırladı.
"MM. Sofronie. Her nevi saç levazımı" ibaresi taşıyan bir tabelanın önünde durdu.
Bir hamlede içeri girdi. "Saçlarımı satın alır mısınız?" diye sordu.
Madam, saçları pişkin bir alıcı eliyle yokladıktan sonra "20 dolar" dedi.
Della, "Peki, derhal" cevabını verdi.
Ondan sonraki iki saati pembe bir bulut üzerinde uçar gibi sevinçle nasıl geçirdiğini bilmiyordu. Jim için almak istediği hediyeyi bulmak için dükkânların altını üstüne getirdi. Nihayet bulabildi. Altın saat zinciri. Zincir, Jim'in o emsalsiz saatine layık derecede güzeldi.
Eve gitti, saçlarına baktı. Jim'in bu hayalini beğenmesi için dua etti.
Az sonra Jim kapıyı açıp içeri girdi.
Gözlerini sevgilisine dikmiş sadece bakıyordu. Sonra, hediyesini uzattı.
Della paketi açtığında, ipek gibi saçları için uzun zamandır beğenip alamadığı bir çift tarak gördü.
Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Kendisini toparladı, tatlı bir tebessümle Jim'e hediyesini uzatti. Jim, paketi açtığında saat zincirini gördü. Ama artık saati yoktu.
Çünkü, Della'nin güzelim saçlarına çok beğendiği tarakları alabilmek için o da saatini satmıştı.
Üzülmediler...
Çünkü önemli olan tek şey vardı sevgileri...
O da ne satılır ne de satın alınabilirdi...
"O.Hanry"
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 21:13:20
Ateşli bir köy çocuğu kentin en büyük marketinde işe başvurdu. Dünyanın bu en büyük çarşı-marketinde her şey ama her şey satılmaktaydı.
Patron sordu:
“Daha önce hiç satıcılık yaptın mı? ”
“Evet, köyümde bu işi yaptım.”
Patronun gözü çocuğu tuttu.
“İyi, yarın başlıyorsun” dedi.
“Akşam ilk günü değerlendiririz.”
Ertesi akşam patron, çocuğu karşısına aldı.
“Evet, bugün kaç satış yaptın? ” diye sordu.
“Bir.”
“Ne bir mi? Öteki arkadaşların otuzdan fazla satış yaptılar. Sen nasıl yalnızca bir satış yapabilirsin?
Kaç dolar tuttu peki?”
“320 bin dolar”
Patron şaşırdı ve bunu nasıl becerebildiğini sordu.
“Adama önce küçük boy bir olta, sonra orta boy bir olta ve daha sonra da büyük bir olta sattım.” Dedi genç satıcı. “Adama nerede balık tutacağını sordum , “Kıyıda” deyince bir tekneye gereksinimin olduğunu söyledim. Tekne bölümüne indik ve çift motorlu yelkenli lüks bir yat sattım. Vosvosuyla bunu çekemeyeceğini belirtince de son model bir 4×4 cip sattım.
Patron kendinden geçti:
“Ne diyorsun, tüm bunları bir küçük olta almaya gelen adama mı sattın?”
Çocuk yanıtladı:
“Yoo, aslında eşinin migreni tutmuş, buraya aspirin almaya gelmişti ” dedi. “Hafta sonunun mahvolduğunu görünce adama bunu açık açık söyledim ve balığa gitmesini önerdim.”
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 21:15:47
Amerika'da yaşayan genç bir adam varmış. Bir gün dergi almaya gittiğinde dergicide bir kitap görmüş ve o kitabı almış. Okuduktan sonra, kitaptaki düşüncelerin kendi düşünceleriyle aynı olduğunu farketmiş. Yazarın adı Amy'ymiş. Adam bu kitabı yazan kişinin adresini bulmuş ve ona mektup göndermiş. Kitabını çok beğendiğini ve her yönde aynı fikirde olduklarını söylemiş.
Aylar geçmiş, adam ve yazar hâlâ mektuplaşmaya devam ediyorlarmış. Adam her geçen gün bu kadına âşık oluyormuş, kadın da adama. Resmen ruh ikizi olduklarını düşünüyorlarmış.
Bir gün buluşmaya karar vermiş ve bir yer belirlemişler. Kadın yakasında kırmızı bir gül olacağını söylemiş. Adam kadına öyle âşıkmış ki gözü başka bir şey görmüyormuş. Buluşacakları gün eli ayağı titriyor, kalbi yerinden çıkacak gibi atıyormuş.
Zaman geldiğinde genç adam bulaşacakları yere gitmiş. Aman tanrım...!! Uzun boylu, beyaz tenli, mavi gözlü hayatında görmediği kadar güzel bir kız... Bu kızın gerçek olup olmadığına bile inanamıyormuş. Altın sarısı beline kadar uzayan saçları dalgalanıyor ve göz kamaştırıyormuş. Adam "Ne olur sen o kız ol, Ne olur sen o kız ol" diye içinden haykırıyormuş.
Kız bankın üzerine oturmuş ve adama bakmaya başlamış. Adam etrafına baktığında bir de ne görsün başka bir bankta kısa boylu yaşlı, çirkin ve şişman bir bayan oturuyor ve yakasında da kırmızı bir gül var.
İki kadının arasında kalan genç, ya çirkin ama hayatında tanıdığı en mükemmel olan kadının yanına gidecekmiş ya da dünyalar güzeli bir kadının yanına. Çirkin olanı, yani sevdiği kadınını seçmiş, yanına gitmiş ve:
- Merhaba Amy...
Kadın yabancı gözlerle ona bakmış:
- Ben Amy değilim, şu karşı bankta oturan bayan bana bu gülü verdi ve bunun gül için yanıma gelecek olan adamın hayatının sınavı olduğunu söyledi. Şimdi seni orada bekliyor...
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 27 Şub 2015 21:22:27
Uzakdoğu’da bir budist tapınağı, bilgeliğin gizlerini aramak için gelenleri kabul ediyordu. Burada geçerli olan incelik; anlatmak istediklerini konuşmadan açıklayabilmekti.
Bir gün tapınağın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı kapıda öylece durdu ve bekledi. Burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu, o yüzden kapıda herhangi bir tokmak, çan veya zil yoktu.
Bir süre sonra kapı açıldı, içerdeki budist rahip, kapıda duran yabancıya baktı. Bir selamlaşmadan sonra sözsüz konuşmaları başladı. Gelen yabancı, tapınağa girmek ve burada kalmak istiyordu.
Budist rahip bir süre kayboldu, sonra elinde ağzına kadar suyla dolu bir kapla döndü ve bu kabı yabancıya uzattı. Bu, yeni bir arayıcıyı kabul edemeyecek kadar doluyuz demekti.
Yabancı tapınağın bahçesine döndü, aldığı bir gül yaprağını kabın içindeki suyun üstüne bıraktı. Gül yaprağı suyun üstünde yüzüyordu ve su taşmamıştı.
İçerideki budist rahip saygıyla eğildi ve kapıyı açarak yabancıyı içeriye aldı. Suyu taşırmayan bir gül yaprağına her zaman yer vardı.
Hayat akarken bilgeliğe aç insanlara her zaman yer vardır.
.Vahşi Hz.Hamzayı Şehit ettiğinde Resulullah (S.A.V) onu şehit edenin Vahşi oldugunu öğrenmişti ve çok hiddetlenmişti, Zaman gececekti Vahşi bir vesile ile Müslüman olacaktı, Artık Vahşi Resullah’ın karşısında ama içinde bir korku içinde bir heyecan
içinde bir sızı…
“Ben geldim ya Resullah Müslümanım artık” diyecekti
Resulullah (S.A.V) çok sevinecek çok mahzun olacaktı, o anda yüzünde bir hüzün Vahşiye bakıyordu Amcasını görüyordu sanki o anı, şehitlik anını..
Sonrasında;
”Benim karşıma cıkmasan” diyecektı “seni gördükçe amcam gelıyor aklıma cok üzülüyorum”
Emir telakki edecekti Hazretı Vahsi görünmeyecekti. Herkes mescitte, vahşi, sütunlar arkasındadır…
Yaklaşamamak Resullaha (S.A.V) metreler mesafesınde olmak ama ona dokunamamak…
Belki olsun diyecekti olsun müslüman oldum ya Ona Ümmet oldum ya, bu da büyük nimetti demiştir elbet..
Sonrasında ResulAllah (S.A.V) vefat edecekti…
Mescit öksüz,
Mescit yetim,
Mescit sahipsizdi sanki,
Hazreti Vahşi söz vermişti ya yaklaşamıyordu mescide
Sanki Resullah (S.A.V) hep oradaydı.
Ve bir gündü…
Hazreti Vahşi mescid arkasındadır,
Yine üzgün,
Gözleri yaşlı,
Özlüyordu çünkü
Dokunamamıştı Resullaha (S.A.V) ya…
Ve o dem bir ses yükseliyordu
Vahşiii…!
Ne bekliyorsun? Mescit seni bekler,
Gir artık mescite,
Sanki zaman durmustu,
Sanki mekan yok olmustu,
Vahşi huzurdaydı..
...
Ezgi bu satırlar üzerinden esinlenilerek yazılmıs kim dayanabilir ki 10 metre mesafede Resulullaha (S.A.V) dokunamamaya…
Vahşi öyle bir sahabi
Onun da imtihanı öyleymİş…
Hani ezginin sözlerinde diyor ya:
Taş bassın yerime dedi gönlüne..
Emri olur başım gözüm üstüne..
Bakmasın demiş birdaha yüzüme..
Emri olur inansın bu sözüme..
Almasın demiş adımı diline..
Vay ben ölem atsın toprak üstüme..
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 01 Mar 2015 20:21:58
Adamın biri Kâ'be'yi tavaf ederken annesini omuzunda taşıyarak tavaf ettirmiş Resulullah'ın yanına gelerek:
"-Hakkını ödedim mi?" diye sormuş. Efendimiz s.a.v şöyle buyurmuş;
"-Hayır, sana hamile iken alıp verdiği bir nefesin hakkı bile değil."
cefakâr ve fedakâr annelerimizin doğum öncesi ve doğum sonrası yaşadıkları zorlu süreci dile getiren bir âyet mealiyle “İnsana, anne ve babasına iyi davranmasını emrettik. Annesi onu her gün biraz daha güçsüz düşerek taşımıştır…”
Rabbim Anne ve babalarımızın yaşıyorken kıymetini bilip rızalarını kazananlardan eylesin ..
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 01 Mar 2015 22:49:32
"BİR ANNENİN OĞLUNA YAZDIĞI İBRETLİK
MEKTUP"
Annemin sadece bir gözü vardı. Öteki gözü
çukurdu, yani yeri boştu. Ondan nefret
ediyordum. Çünkü bu durum beni
arkadaşlarımın arasında utandırıyordu.
Babam, ben daha küçükken bir kazada
öldüğünden, ailemizi geçindirmek de anneme
kalmıştı. Bunun için okulda aşçılık yapıyordu.
İlk okulda iken bir gün annem bana
"merhaba" demeye gelmişti. Sanki, yerin
dibine geçmiştim. Bunu bana nasıl
yapabilirdi.? Onu görmezden geldim, ona
nefretle bakarak oradan kaçtım...
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım bana, "..Senin
annenin sadece bir gözü var. Diğeri ne
biçim.!" Dedi. Diğerleri de gülüşüyorlardı. O
anda yerin dibine girmek ve de annemin
ortadan kaybolmasını istedim.
Bu yüzden, o gün onunla karşılaşınca dedim
ki:
-"Beni gülünç duruma düşüreceğine, ölsen
daha iyi!.."
Annem karşılık vermedi. Sadece, tek gözüyle
bana biraz baktı ve uzaklaştı gitti...
Dediklerim hakkında bir saniye bile
düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun
duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu
evde istemiyordum ama ev onun üzerineydi...
Çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda
Singapur'a okumaya gittim.
Bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç
ekleyerek kendime bir ev aldım.
Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan
memnundum. Annemi unutmuştum...
Bir gün annem bizi ziyarete gelmişti. Öyle ya,
kaç yıldır beni görmemişti.
Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini
görünce birden korktular, sonrada güldüler.
"Babaanneniz" diyemedim. İçeri girince ilk
fırsatta ona:
-"Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin
.? Buradan hemen git.!" Dedim
Bu çıkışıma annem kısık bir sesle:
-"Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim
galiba.!" Dedi ve çıktı-gitti...
Aradan yine uzun bir zaman geçmişti.
Bir gün "mezunlar toplantısı" için okulumdan
bir mektup aldım.
Karıma; "..iş seyahatine gidiyorum" diye
bahane uydurdum.
Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma
düştü.'Sadece meraktan' eski evime gittim.
Eski komşularımıza sorduğumda, "annemin
öldüğünü" söylediler.
Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama
içimde bir burukluk ve sızı hissettim.
Ben şaşkınca beklerken, "bana verilsin diye
annemin bir mektup bıraktığını" söylediler.
Açtım ve okumaya başladım:
_En sevgili oğlum... Her zaman seni
düşündüm.
Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için
üzüldüm...
Mezunlar gününde geleceksin diye çok
sevindim ve bekledim.
Ama; "seni görmek için yataktan kalkabilir
miyim" diye çok düşündüm...
Seni büyütürken, 'tek gözümle' sürekli bir
utanç kaynağı olduğum için de üzgünüm...
biliyormusun biricik oğlum. .?
Sen küçücükken, babanla birlikte bir kaza
geçirmiştin. Baban öldü fakat sen, bir gözünü
kaybetmiştin. Bir anne olarak, senin tek bir
gözle büyümene dayanamazdım...
Bu yüzden, babandan kalan tarlayı satarak,
ameliyat masraflarına yatırdım.
İşte, şimdi o yeri boş olan gözüm var ya, onu
sana vermiştim. Nakil çok başarılı geçmişti,
hiç fark edilmiyordu. "O gözle, biricik oğlum
görüyor ya..." diye çok mutlu oluyordum. Ana
yüreği ya oğul, sana 'sen benim gözümle
görüyorsun 'diyemedim...
Başarılarından dolayı seninle o kadar gurur
duyuyordum ki, bu bana yetiyordu.
Her şeye rağmen, sen benim oğlumsun...
Bütün sevgilerimle... Annen.
| Sadece 1 Anneniz Var. Annenizi Üzmeyin...
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 01 Mar 2015 22:57:59
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
"BİR ANNENİN OĞLUNA YAZDIĞI İBRETLİK
MEKTUP" Annemin sadece bir gözü vardı. Öteki gözü
çukurdu, yani yeri boştu. Ondan nefret
ediyordum. Çünkü bu durum beni
arkadaşlarımın arasında utandırıyordu.
Babam, ben daha küçükken bir kazada
öldüğünden, ailemizi geçindirmek de anneme
kalmıştı. Bunun için okulda aşçılık yapıyordu.
İlk okulda iken bir gün annem bana
"merhaba" demeye gelmişti. Sanki, yerin
dibine geçmiştim. Bunu bana nasıl
yapabilirdi.? Onu görmezden geldim, ona
nefretle bakarak oradan kaçtım...
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım bana, "..Senin
annenin sadece bir gözü var. Diğeri ne
biçim.!" Dedi. Diğerleri de gülüşüyorlardı. O
anda yerin dibine girmek ve de annemin
ortadan kaybolmasını istedim.
Bu yüzden, o gün onunla karşılaşınca dedim
ki:
-"Beni gülünç duruma düşüreceğine, ölsen
daha iyi!.." Annem karşılık vermedi. Sadece, tek gözüyle
bana biraz baktı ve uzaklaştı gitti...
Dediklerim hakkında bir saniye bile
düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun
duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu
evde istemiyordum ama ev onun üzerineydi...
Çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda
Singapur'a okumaya gittim.
Bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç
ekleyerek kendime bir ev aldım.
Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan
memnundum. Annemi unutmuştum...
Bir gün annem bizi ziyarete gelmişti. Öyle ya,
kaç yıldır beni görmemişti.
Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini
görünce birden korktular, sonrada güldüler.
"Babaanneniz" diyemedim. İçeri girince ilk
fırsatta ona:
-"Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin
.? Buradan hemen git.!" Dedim
Bu çıkışıma annem kısık bir sesle:
-"Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim
galiba.!" Dedi ve çıktı-gitti...
Aradan yine uzun bir zaman geçmişti.
Bir gün "mezunlar toplantısı" için okulumdan
bir mektup aldım.
Karıma; "..iş seyahatine gidiyorum" diye
bahane uydurdum.
Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma
düştü.'Sadece meraktan' eski evime gittim.
Eski komşularımıza sorduğumda, "annemin
öldüğünü" söylediler.
Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama
içimde bir burukluk ve sızı hissettim.
Ben şaşkınca beklerken, "bana verilsin diye
annemin bir mektup bıraktığını" söylediler.
Açtım ve okumaya başladım:
_En sevgili oğlum... Her zaman seni
düşündüm.
Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için
üzüldüm...
Mezunlar gününde geleceksin diye çok
sevindim ve bekledim.
Ama; "seni görmek için yataktan kalkabilir
miyim" diye çok düşündüm...
Seni büyütürken, 'tek gözümle' sürekli bir
utanç kaynağı olduğum için de üzgünüm...
biliyormusun biricik oğlum. .?
Sen küçücükken, babanla birlikte bir kaza
geçirmiştin. Baban öldü fakat sen, bir gözünü
kaybetmiştin. Bir anne olarak, senin tek bir
gözle büyümene dayanamazdım...
Bu yüzden, babandan kalan tarlayı satarak,
ameliyat masraflarına yatırdım.
İşte, şimdi o yeri boş olan gözüm var ya, onu
sana vermiştim. Nakil çok başarılı geçmişti,
hiç fark edilmiyordu. "O gözle, biricik oğlum
görüyor ya..." diye çok mutlu oluyordum. Ana
yüreği ya oğul, sana 'sen benim gözümle
görüyorsun 'diyemedim...
Başarılarından dolayı seninle o kadar gurur
duyuyordum ki, bu bana yetiyordu.
Her şeye rağmen, sen benim oğlumsun...
Bütün sevgilerimle... Annen.
| Sadece 1 Anneniz Var. Annenizi Üzmeyin...
sağolun öğretmenim bu hikayeyi paylaştığınız için..
İnsan vücudu en fazla 45 del (birim) acıya dayanabilir.
Fakat doğum yapan anneler, 57 del'e kadar acı çeker.
Bu aynı anda 20 kemiğin kırılmasına bedeldir.
Annenizi sevin..!
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 02 Mar 2015 11:05:59
Müşterinin İbretlik Cevabı.!!
- Adamın biri her zaman yaptığı gibi saç ve sakal traşı olmak için berbere gitti.
Onunla ilgilenen berberle güzel bir sohbete başladılar.
Değişik konular üzerinde konuştular. Birden Allah ile ilgili konu açıldı…
Berber: ” Bak adamım, ben senin söylediğin gibi Allah’ın varlığına inanmıyorum.”
Adam: ” Peki neden böyle diyorsun?”
Berber: ”Lütfen bana söyler misin, eğer Allah var olsaydı, bu kadar çok sorunlu, sıkıntılı, hasta insan olur muydu,
terkedilmiş çocuklar olur muydu? Allah olsaydı, kimseye acı çektirmez, birbirini üzmezdi.”
Adam bir an durdu ve düşündü, ama gereksiz bir tartışmaya girmek istemediği için cevap vermedi.
Berber işini bitirdikten sonra adam dışarıya çıktı.
Tam o anda caddede uzun saçlı ve sakallı bir adam gördü.
Adam bu kadar dağınık göründüğüne göre belli ki traş olmayalı uzun süre geçmişti.
Adam berberin dükkanına geri döndü.
Adam: ” Biliyor musun ne var, bence berber diye birşey yok”
Berber: ” Bu nasıl olabilir ki? Ben buradayım ve bir berberim.”
Adam: ” Hayır, yok. çünkü olsaydı, caddede yürüyen uzun saçlı ve sakallı adamlar olmazdı.”
Berber: ” Hımmm… Berber diye birşey var ama o insanlar bana gelmiyorsa, ben ne yapabilirim ki?”
Adam: ” Kesinlikle doğru! Püf noktası da bu! Allah var, ve insanlar ona gitmiyorsa,bu gitmeyenlerin tercihi.
İşte dünyada bu kadar çok acı ve keder olmasının nedeni!”
Çevrimdışı türkoglutürk
Uzman Üye
*****
2.190
3.374
Müdür Yardımcısı
# 02 Mar 2015 13:47:41
Çin'de bir üniversitede yaşanmış gerçek bir olay
Kızın biri yeni aldığı bisikletiyle okula geliyor ve okulun bahçesindeki bisiklet parkına henüz kilit almadığı için öylece bırakıyor...Derslerin bitiminde eve gitmek için bisikletinin yanına gelince bisikletinin yerinde olmadığı görüyor ve çok sinirleniyor..Ertesi sabah okula geldiğinde bisikletini üzerinde bir notla bir gün önce bıraktığı yerde buluyor ..Üzerindeki notta 'Çok özür dilerim ama bisikletine gerçekten ihtiyacım vardı.Aldıktan iki saat sonra geri getirdim ama sanırım çıkışına yetişemedim,çok üzgünüm,anlayışın içinde teşekkürler' Kız bu olay üzerine doğruca bir bisikletçiye gidiyor ve beş tane kilit alarak okula dönüyor..Bisikletini iyice kilitleyip beş farklı anahtarla derse giriyor ve olayı arkadaşlarına anlatıyor ..Ders bitiminde beş kilit taktığını anlattığı arkadaşlarıyla beraber bisikletini almaya gittiğinde şok oluyor..Bisikletinin üzerinde on tane kilit ve birde not var..'Eğer ben acil olduğu zaman kullanamayacaksam sen hiç kullanamayacaksın...
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 02 Mar 2015 20:47:08
Size Bir arkadaşımın duâ'sını paylaşmak istedim. Yakın bir zamanda sabah Namazdan
Sonra herkes birer birer camiden çıkarken
Ben kalmıştm sadece ikimiz kalmıştık o ise beni göremiyordu aramzda bir bölemeli direk vardı onun şöyle duâ ettiğini işittim Allâhım
Verdiğin ve vermediğin herşey için sana hamd olsun Rahman ve Rahim olan sensin hamd ise ancak sana mahsustur Ben elimden gelen herseyi yaptm fakat sen durumumu görüyorsn
Yetiştiremedim diyordu belliki durumu iyi değildi sessizce dinlemeye devam ettim senin Rahmetinden umudunu kesmeyen bu aciz kuluna yardım ett diye ağlamaklı birses ile defalarca söylüyordu biz hüzün kaplamıştı içimi yutkundum dinlemye devam ettim Beni hanımıma çocuklarıma mahçup etme Ya Rabbi diyordu ağlamaklı bir sesle tekrarlıyordu o an anladım ki durumu gerçkten iyi değildi yutkundum gözlerim doldu amin diyordum icimden defalarca dolan gözlerimle seste çıkaratamıyrdm yutkundum ve son Sözlere dikkat edin Kişi zorda kaldığnda ilk kimden yardım isterse onun Rabbi odur Benim Rabbim sensin Nasıl bir başkasına giderm diyordu
Öyle bir duâ ediyorduki sessizce gözlerimden yaşlar süzülyrdu yutkundum yutkundum Sen beni nasıl görmek istiyrsan banda öle yaşamayı nasib et dedi sesi kesildi birden amin dedi ve o çıktı gitti ben öylece kala kaldm bizzat yaşadğm bir olayı anlattm
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 02 Mar 2015 22:54:11
Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi. Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti genç kadın ve asla göremeyecekti. Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğrenince yıkılmış ve kendi kendine bir söz vermişti.
Günler geçiyordu. Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu. Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu. Birden aklına eşinin eski işi geldi. Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasıl söyleyecekti, çünkü artık çok kırılgan ve neşesizdi. Bütün cesaretini toplayarak akşam karısına konuyu açtı. Karısı dehşetle gözlerini açtı:
- Ben bunu nasıl yaparım ben körüm, diye bağırdı.
Kocası ona destek olacağını, her sabah kendisinin işe bırakacağını ve akşamları da iş çıkışında alacağını ve ona çok güvendiğini söyledi. Çünkü eşini tanıyordu ve bunu başarabileceğini biliyordu. Kadın büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü eşini çok seviyordu ve onu kırmak istemiyordu.
Her sabah eşini işine bırakıyor ve akşamları da alıyordu fedakar koca. Günler böyle ilerledi, karısı eskisinden biraz daha iyiydi. Fakat kocası daha fazlasını istiyordu, kendisine söz vermişti sonuna kadar gidecekti. Akşam karısına:
- Artık işe kendin gidip gelmelisin, dedi.
Kadın şaşırmıştı. Bunu asla yapamayacağını söyledi. Kocası ısrar edince onu yine kıramadı ve bütün cesaretini topladı. Bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu.
Sabahları kadın artık otobüs durağına kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek işine gidebiliyordu. Günler günleri kovaladı, hiç bir problem yoktu.
Yine bir gün otobüse binerken, şoför:
- Sizi kıskanıyorum, hanımefendi dedi.
Kadın kendisine söylenip söylenmediğini anlayamadan, neden diye sordu. Şoför:
- Çünkü her sabah sizin arkanızdan bir deniz subayı genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakıyor, otobüsten indikten sonra yeşil ışıkta yolun karşısına geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanızdan öpücük yollayıp size her gün sevgiyle el sallıyor, dedi.
Çevrimdışı demirbilek
Uzman Üye
*****
744
1.346
# 03 Mar 2015 13:39:31
Baba ile oğul arasındaki iletişim nasıl olmalı(Aslı Osmanlı Türkçesi Yazısı ile Cihander. org sitesinde mevcuttur.)
Bir gün susmayı öğrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım. Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı.
Şimdi bakın anlatayım. Babam akşamları eve yorgun dönerdi. Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelmesini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer girmez hemen boynuna atılır ve onunla oynamak isterdim. Babam sarılır, öper ve daha ben hiçbir şey anlamadan ‘hadi odana git’ derdi.
Yemek hazırlanınca annem çağırır bu kez masada bir araya gelirdik babamla. Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım. Babam sinirlenir. ‘bütün
gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım bir de sen kafamı ütüleme’derdi.
Annemde’ bütün gün zaten seninle uğraşdım, bir çift laf da mı konuşturmayacaksın babanla?’ diye çıkışır beni odama gönderirdi. Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani sizin anlayacağınız hapishaneme doğru yol alırdım.
Babam arkamdan’Bizim bir odamız bile yoktu, her şeyi var hala ne istiyor anlamadım’ diye bağırmaya devam ederdi.
Keşke’ Benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı oldaydı da hep birlikte otursaydık’ derdim içimden. Ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim.
Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi. Beni yanına çağırır biraz severdi. Ama onun izleyeceği önemli bir şey varsa, beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı. Acıcık hareket edip koşup oynamaya başlasam oda hapsim yeniden başlardı.
Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz. Bu defa kendi kendime susarak yaşayacağım oyunlar geliştirmeye başladım. Önce resim yaparak başladım işe.
Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor:’ bak böyle uslu uslu oyna işte’ diyordu. Bazen yaptığım şeylere göz ucuyla bakıyor, ama çizdiğim şeyle ilgili bir şey sorsam öfkeleniyordu. Bununla birlikte bana kızarak beni artık odama göndermiyordu. ‘Son günlerde nede akıllandı benim oğlum’ diye komşulara anlatıyordu annem halimi.
Gelin görün ki resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı. Annem ‘odanı topla!’ diye odama kapandığında ben işe nereden başlayacağımı bilemiyordum. Bütün bunlarla uğraşırken zaman geçiyor ama odamı toparlamayı beceremiyordum.
Annem odama gelip ’bak sana resim yapmayı yasaklayacağım’ dedi bir gün susuyor olmalı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden alırsa ben ne yapacaktım? Bu düşüncelerle düşündüm, düşündüm. Bir aile tablosu yapdım. Babam eve gelince uygun zamanı kolladım. Her zamanki gibi yemekler yendi odaya geçildi. Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi gösterdim. Babam baktı. ‘Hımm’ dedi. ‘çok güzel olmuş bu adam benim herhalde’ dedi. Ben ‘Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.’dedim.
O ‘hayır, bu adam benim bu çocuk sensin bu küçük kızda arkadaşın’ dedi. Ben yine’hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kızda annem’ dedim.
Babam baktı ki olmuyor, benimle uğraşmaktan vazgeçip’ peki neden bizi küçük çizdin?’ dedi.
Heyecanla başladım anlatmaya:
Ben büyük adam olacağım. İş bulup çalışacağım. Siz yaşlanıp küçüleceksiniz. Beliniz bükülecek komşumuz Ali amca ile Emine teyze küçücük kalacaksınız. Ben işten geldiğimde yorgun olacağım. Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda iş yerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde,’ Hadi odanıza çıkın da kafa dinleyeyim’ diyeceğim ve birde arkanızdan bağıracağım.’her şeylerini alıyorum, sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar’ diye.
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Duyduklarına inanamıyorlardı. Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi.
Farkında olmalı insan… Kendisinin yaşamın olayların gidişatın farkında olmalı
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 03 Mar 2015 13:43:22
Küçük kız, hüzünlü bir yabancıya gülümsedi. Bu gülümseme adamın kendisini daha iyi hissetmesine sebep oldu. Bu hava içinde yakın geçmişte kendisine yardım eden bir dosta teşekkür etmediğini hatırladı. Hemen bir not yazdı, yolladı. Arkadaşı bu teşekkürden o kadar keyiflendi ki, her öğle yemek yediği lokantadaki garson kıza yüklü bir bahşiş bıraktı. Garson kız ilk defa böyle bir bahşiş alıyordu. Akşam eve giderken, kazandığı paranın bir parçasını her zaman köşe başında oturan fakir adamın şapkasına bıraktı. Adam öylesine minnettar oldu ki... Çünkü iki gündür boğazından aşağıya lokma geçmemişti. Karnını doyurduktan sonra, bir apartman bodrumundaki odasının yolunu ıslık çalarak tuttu. Öyle neşeliydi ki, bir saçak altındaki köpek yavrusunu görünce, kucağına alıverdi. Küçük köpek gecenin soğuğundan kurtulduğu için mutluydu. Sıcak odada gece boyunca koşuşturdu. Gece yarısından sonra apartmanı dumanlar sardı. Bir yangın başlıyordu. Dumanı koklayan köpek öyle bir havlamaya başladı ki, önce fakir adam uyandı, sonra bütün apartman halkı... Anneler, babalar dumandan boğulmak üzere olan yavrularını kucaklayıp, ölümden kurtardılar... Bütün bunların hepsi, beş kuruşluk bile maliyeti olmayan bir tebessümün sonucuydu.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 03 Mar 2015 22:53:48
YA SONRA ?
Alanında başarı ve şöhreti yakalamış zengin bir yatırımcı küçük bire sahil kasabasında tatil yapıyordu Bir gün kıyıda gezerken küçük bir balıkçı kayığına gözü takıldı Kayık kıyıya yanaştı, içindeki balıkçı karaya atladı Kayığın içinde birkaç tane büyük sarı ton balığı vardı
“Balıkların çok kaliteli ve güzel” dedi balıkçıya, “Seni tebrik ederim”
“Teşekkür ederim” diye karşılık verdi balıkçı
“Bu balıkları tutman ne kadar zamanının aldı?”
“Fazla değil, bir iki saat”
“Peki neden birkaç saat daha kalıp daha fazla balık tutmadın?”
“Yakaladığım balıklar bu gün ki rızkımızı yetiyor”
“Peki ama geriye kalan vakitlerde neler yapıyorsun?”
“Çocuklarımla oynar, öğle uykusuna yatar, evimin bahçesinde çalışır ve arkadaşlarımla oturur sohbet ederim Kısacası huzurlu bir hayatım var”
Yatırım bankacısı küçümser bir eda ile “Ben işletme ve yatırım konusunda doktora yaptım” dedi, “İstersen sana yardım edebilirim” Sonra da tavsiyelerine başladı:
“Öncelikle, balık avlamaya daha fazla zaman harcamalısın ve para kazanmalısın Daha sonra daha büyük bir kayık alıp, daha fazla para kazanmalısın Kazandığın bu para ile daha da büyük bir tekne almalısın”
Balıkçı araya girdi:
“Peki, ya sonra?”
“Sonra, yakaladığın balıkları aracıya satmak yerine, onları balık konservecilerine doğrudan sen satarsın Nihayet kendi balık konserve fabrikalarına sahip olursun
Böylece, hem ürünü, hem ürünün işlenmesini, hem de dağıtımını kontrol altında tutarsın Tabii, bu iş için bu sahil köyünü terk edip büyük bir kıyı şehrine, sonra daha büyüğüne, ve sonunda da en büyük kıyı şehrine yerleşmelisin Böylece işini orada çok daha fazla büyütebilirsin”
“İyi de, bu işler ne kadar zaman alır?” diye sordu balıkçı
“15-20 sene”
“Peki ya sonra?”
Yatırımcı keyifle güldü ve “İşin en güzel kısmı o zaman başlıyor” dedi
“Doğru zaman geldiğinde şirketini halka açacağının ilan edersin ve hisse senetlerini satışa çıkarırsın ve çok zengin olursun Bu sayede trilyonlar kazanırsın”
“Demek trilyonlar peki ya sonra?”
“Sonrası belli değil mi canım? Sonra da emekli olursunKüçük bir sahil köyüne taşınır, orada torunlarınla oynar, öğle uykusuna yatar, evinin bahçesinde çalışır ve arkadaşlarınla oturur sohbet edersin Diyeceğim, huzurlu bir hayat yaşarsın”
Balıkçı:
“Peki, şimdi ne yaptığımı sanıyorsun Allah aşkına”
Alıntı..
Çevrimdışı hafız ahmet
Bilge Üye
*****
4.068
20.096
Okul Müdürü
# 03 Mar 2015 23:25:26
HAYATINIZ SEÇTİĞİNİZ KADINDIR.
Evvel zaman içinde Memleketin birinde 90 yaşlarında fakat çok dinç ve genç görünümlü bir adam yaşarmış?
Çevresinde bulunan herkes ona çok özenir ve sorarlarmış.
"bu gençliğin sırrı nedir" diye.
İhtiyar delikanlı güler geçermiş her soruldukça bu soruya.
Ama sorular sık ve soranlar çoğalınca cevap vermek vacip olmuş sanki.
Düşünmüş nasıl anlatırım bu sırrımı kolayca
herkese. Sonra karar vermiş tüm meraklıları yemeğe davet etmeye evine.
"Bu davette size sırrımı açıklayacağım" demiş.
Herkes merakla davete gelmiş.Yemekler yenilmiş, içilmiş, sohbetler edilmiş vakit iyice gecikmiş.
Ama gençlik sırrı ile ilgili tek kelam edilmemiş.
Herkes konu ne zaman açılacak diye merak ederken adamcağız huri gibi sevimli hanımına seslenmiş.
"Hatun , şu kilerden bir karpuz getirirmisin bize sana zahmet!.."
Hanım hemen doğrulmuş kilere giderek kaş ile göz arasında gidip bir karpuz getirmiş.
Adamcağız şöyle eliyle bir vurmuş tık tık diye sonra da :
" Bu olmamış hanım, güzel çıkmayacak, başka
getirir misin bir zahmet" demiş.
Hanım onu götürmüş bir tane daha getirmiş. Adam onu da bir yoklamış yine beğenmemiş.
"Hanım sana yine zahmet olacak ama bu da olmamış başka bir tane getirir misin" demiş.
Başka istemiş?. Bu böylece dört sefer daha tekrarlanmış .
Dedemiz beşincide karpuzu beğenmiş ve karpuz kesilmiş, misafirlere ikram edilmiş?. Herkes karpuzunu afiyetle yerken bizim dedecik sormuş.
"Eeeee?. Arkadaşlar işte benim gençliğimin sırrı burada anladınız mı??" Herkes birbirinin yüzüne bakmış.Kimse bişey anlamamış..
"Aman dede demişler nerde? Anlamadık biz bu sırrı!"
Dedecik gülmüş.
"Efendiler" demiş
"O gördüğünüz karpuz kilerde bir tanecikti, tekti. Ben hanıma git de başka getir dedikçe o kilere gidip geliyor aynı karpuzu getiriyordu. Bir kere bile (aman be adam, delimisin nesin şu tek karpuzu ne taşıtttırıyorsun bana defalarca.) demedi. Beni sizin önünüzde mahcup duruma düşürmedi. İşte bütün bu gençliğimi hanımıma borçluyum."
"Biz birbirimizi hiç başkalarının önünde zor
duruma düşürmeyiz. Aile içindeki hiçbir şeyi dışarıya yansıtmayız. Hep birbirimize destek olur, dert ortağı olur, yardım ederiz. Birbirimizle ilgili olan problemleri yine birbirimize anlatırız. İyi kötü her olayı da birlikte paylaşırız."
demiş.
Hayatınız seçtiğiniz kadındır..
Zevkli bir kadına rastlarsanız,ZEVKİNİZ,
bilgili bir kadına rastlarsanız BİLGİNİZ,
zeki bir kadına rastlarsanız ZEKANIZ gelişir.
Hayat kat kattır.
Babil'in Asma Bahçeleri gibi teraslar halinde yükselir ve bir terastan bir terasa sizi kadınlar götürür.
Ve bugün durduğunuz teras , seyrettiğiniz manzara, gördüğünüz hayat yanınızdaki kadının terası, manzarası ve hayatıdır.
Hayatınız seçtiğiniz kadındır.
Çevrimdışı ugurlucky
Üyeliği İptal Edildi
12.957
33.489
Müdür Yardımcısı
# 03 Mar 2015 23:31:14
Peygamber Efendimiz’in (sav) torunları Hz. Hasan’la Hz. Hüseyin (ra) arasında bir meselede anlaşmazlık çıkmıştı. İkisi de birbirlerine gücendiler. Fakat çok geçmeden hiddet anında birbirlerine söyledikleri sözlerden pişman oldular. Biri gelip Hz. Hüseyin’e “Sen Hasan’ın küçüğüsün. Gidip özür dilemek sana yakışır!” dedi. Hz. Hüseyin şöyle cevap verdi: “Ben Rasûlullah’tan bir hadis duymuştum. Barışmayı ben talep edersem, dedemin emrine karşı gelmiş olmaktan korkarım!” Hz. Hüseyin duyduğu hadisi şöyle açıkladı:
“İki kimse arasında uyuşmazlık çıkar da hangi taraf başını eğip öteki tarafla anlaşmaya talip olursa, cennete ondan önce girer.”
Bu hadisi zikrettikten sonra Hz. Hüseyin “Barışmaya ben talip olursam, ağabeyim Hasan’ı sevap işlemekte geçmiş olmaktan çekinirim!” dedi, “O yüzden bekliyorum ki, o bana gelsin!” Hz. Hasan bunu duyunca Hz. Hüseyin’in yanına koştu ve derhal kucaklaşıp barıştılar.
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 04 Mar 2015 07:02:57
Handan Hoca yeni bir güne merhaba derken içinin acıdığını hissetti.Gecenin en karanlık ama aydınlığa en yakın vaktinde kalkmıştı fakat bu sabah içinin bir başka yandiğini gözlerinin kendiliğinden akmaya başladığını hissetti.N yapmalı nasıl ulaşmalıydı bu hayatı karşısındaki melek yüzlü kadınlara ve çocuklara zindan eden gençlere....Hiçbir çare gelmiyordu aklına ama çare bulmak zorunda olduğunu biliyordu.Rabbinden sonra ona açmıştı o gül yüzlü çehresini fedakar anne.Ana olmak ne zor şeydi ya Rabbim ,boyun eğmek, çaresizce karşındakine yok diyebilmek ve karşısındaki insanın onun anlıyabilmesi.... ..biraz okuma yapmalısınız dedi Handan Hoca,çalışmanız lazım .....Anne tuttuğu gözyaşlarını bırakıverdi usulca adeta gökler ağlıyor gibi geldi Hocahanıma......Kimsenin derdi son zamanlarda böylesine içini acıtmamıştı..donmuşmuydu ne,dertlenmiyordu kimsenin derdi ile onun keyfi yerindeydi evlatlarını okutmuş hepsi güzel bir iş sahibi olmuştu.Evet o da çekmişti maddi sıkıntı ama hep başbaşa verip öyle aşmışlardı zorlukları eşiyle o dışarda çalışmış Handan Hoca içerde dikkatlice harcamıştı parasızlık nedir hiç bilmemişti belkide....Birlikteydiler zorlukları yenerken ama bu ana yapayalnızdı eşi,eşinin ana babası,kendi ana babası n halin varsa gör diyorlardı....sığınacak bir kapı yoktu , yoktuki son care Handan Hocaya gelmişti...Yoksa o da biliyordu yok demenin n kadar zor olduğunu ,günlerce karanlık gecelerde ağlamıştı derdini bir bilen yoktu,ona sahip çıkan kimse yoktu Rabbinden başka .....İnandım diyenler kendi huzurlarını artırmak bir arabalarını değiştirmek,evlerinindeki eşyalarını değiştirmek,başındaki eşarbının bir ton daha açık rengini alma derdindeydiler....Herkes bir mucize bekliyordu bir mucize olsada melek yüzlü kadın elektrik parasını yatırabilse,bir mucize olsada eşi evine paketlerle gelse ,bir mucize olsada küçük Ahmetin yüzü gülse .....Handan Hoca bazen yüzüne bakıp durduğu ,kuzularım dediği öğrencilerini tek tek gözünün önüne getirdi......şimdiye kadar hiç küçük Ahmetin gülen yüzü gelmedi gözünün önüne ve o da beklemişti bir mucize olsun ve gülsün küçük Ahmet diğerleri gibi....Oysa mucize oydu....oysa mucize maaşının zekatını vermek isteyen Ayşe öğretmendi,Zeren hanımdı,Ali beydi....Etrafta öylesine çok mucize vardıki....bunları harekete geçirmek gerekiyordu ....mucize insanın yüreğindeydi ve bu yürekler Handan Hocanınçevresinde öylesine çoktuki..
.xxx
.Bizim çocukluğumuzda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta Babamın bile anahtarı yoktu.
Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da
gidilecek bir yer yoktu ki. . .
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler Annemiz gibiydi.
Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bize bir sürahi bir bardak uzatırlar, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine gidip gelen elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye, bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştırırlardı bizi...
Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz,
onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,
en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık.
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki.
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında,
temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ;
bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var, içinde yaşayan yok.
Parklarımız var, içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar,
ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar...
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimizde oturan yaşlılarımız,
onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında ' vale ' lerin, ' bady ' lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp,
taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür. Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik? Yoksa birileri mi böyle istedi?..
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 04 Mar 2015 19:31:15
Nakşî silsilesinin büyüklerinden Şeyh Hasan El-Harakânî Hazretleri'nin kendisine mürid olmak isteyen bir kişi ziyaret maksadıyla evine gelip kapısını çaldı. Hasan-ı Harakânî Hazretleri evde yoktu. Karısı açtı kapıyı:
- "Kim o, ne istiyorsunuz?" diye sordu.
Adam çok uzaklardan geldiğini, Sâdâtı görmek istediğini söyledi.
Kadın ziyarete gelen adama:
- "Sen deli misin? Nesi var o adamın görecek? Bir de ta Talkan'dan gelmişsin. Onun inanılacak bir tarafı yoktur. Her hareketi saçmalıklarla doludur. Onu sizin gibi akılsızlar şımartıyor, o da kendisini bir şey zannediyor. Var git işine, kendini boşuna yorma!" dedi.
Nasıl olurdu bu? Mübareğin hanımı resmen kendisine münkirlik yapıyordu.
Ziyarete gelen adam, kadından bu sözleri dinledi ama, yine de kalbi bozulmuş değildi, inanıyordu, Hasan-ı Harakânî Hazretleri'nin büyüklüğüne...
"Bu kadın ne sapık bir kadınmış. Ben illâ da onu bulacağım" diyerek çarşıya çıktı ve Mübareğin nerede olabileceğini sordu. Onu tanıyanlardan birkaç kişi dağda olabileceğini ve oduna gitmiş olduğunu söylediler.
Adam dağın yolunu tuttu, içinden bazı şeyler geçiyor, bu adam hakkında neden bu kadar kötü konuştu bu kadın diye düşünüyordu ki, şehirden epeyce uzaklaşmıştı.
Baktı ki karşıdan acayip bir şey geliyor. Ama öyle bir geliş ki, tozu dumana katarak geliyor.
İyice gelen şeyin ne olduğu farkedilecek kadar yaklaştığında baktı ki, bir arslan, arslanın arkasında bir hayli odun, üzerinde de bembeyaz entarili, nûrdan yüzlü ve heybetli bir adam oturmakta...
Şaşırmıştı adamcağız, bu nasıl şeydir böyle diye...
İyice yaklaştıktan sonra Hasan El-Harakânî Hazretleri arslanın üzerinden indi.
Adam hemen Mübareğin sağ eline yapışıp ziyaret aldı.
Harakânî Hazretleri kendisini ziyarete gelen adama şöyle dedi:
- "Biliyorum başına neler geldiğini... Eve gittin, sana bir takım şeyler söylediler ama, sen inanmadın. Fakat şunu iyi bil ki, sabır bütün sıkıntıları savar. Ben o kadına sabretmeseydim belki de bu dereceye ulaşamazdım. Ben onun yükünü çekmeseydim, bu arslân da benim yükümü çekmezdi." dedi.
Ziyarete gelen müridin imanı bir kat daha artmıştı. Orada ona teslim oldu ve müridlik şerefine nail oldu...
Şeyh Hasan-ül Harakânî Hazretleri'nin merkad-i şerîfi Kars'ta medfundur.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 04 Mar 2015 19:37:00
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Nakşî silsilesinin büyüklerinden Şeyh Hasan El-Harakânî Hazretleri'nin kendisine mürid olmak isteyen bir kişi ziyaret maksadıyla evine gelip kapısını çaldı. Hasan-ı Harakânî Hazretleri evde yoktu. Karısı açtı kapıyı:
- "Kim o, ne istiyorsunuz?" diye sordu.
Adam çok uzaklardan geldiğini, Sâdâtı görmek istediğini söyledi.
Kadın ziyarete gelen adama:
- "Sen deli misin? Nesi var o adamın görecek? Bir de ta Talkan'dan gelmişsin. Onun inanılacak bir tarafı yoktur. Her hareketi saçmalıklarla doludur. Onu sizin gibi akılsızlar şımartıyor, o da kendisini bir şey zannediyor. Var git işine, kendini boşuna yorma!" dedi.
Nasıl olurdu bu? Mübareğin hanımı resmen kendisine münkirlik yapıyordu.
Ziyarete gelen adam, kadından bu sözleri dinledi ama, yine de kalbi bozulmuş değildi, inanıyordu, Hasan-ı Harakânî Hazretleri'nin büyüklüğüne...
"Bu kadın ne sapık bir kadınmış. Ben illâ da onu bulacağım" diyerek çarşıya çıktı ve Mübareğin nerede olabileceğini sordu. Onu tanıyanlardan birkaç kişi dağda olabileceğini ve oduna gitmiş olduğunu söylediler.
Adam dağın yolunu tuttu, içinden bazı şeyler geçiyor, bu adam hakkında neden bu kadar kötü konuştu bu kadın diye düşünüyordu ki, şehirden epeyce uzaklaşmıştı.
Baktı ki karşıdan acayip bir şey geliyor. Ama öyle bir geliş ki, tozu dumana katarak geliyor.
İyice gelen şeyin ne olduğu farkedilecek kadar yaklaştığında baktı ki, bir arslan, arslanın arkasında bir hayli odun, üzerinde de bembeyaz entarili, nûrdan yüzlü ve heybetli bir adam oturmakta...
Şaşırmıştı adamcağız, bu nasıl şeydir böyle diye...
İyice yaklaştıktan sonra Hasan El-Harakânî Hazretleri arslanın üzerinden indi.
Adam hemen Mübareğin sağ eline yapışıp ziyaret aldı.
Harakânî Hazretleri kendisini ziyarete gelen adama şöyle dedi:
- "Biliyorum başına neler geldiğini... Eve gittin, sana bir takım şeyler söylediler ama, sen inanmadın. Fakat şunu iyi bil ki, sabır bütün sıkıntıları savar. Ben o kadına sabretmeseydim belki de bu dereceye ulaşamazdım. Ben onun yükünü çekmeseydim, bu arslân da benim yükümü çekmezdi." dedi.
Ziyarete gelen müridin imanı bir kat daha artmıştı. Orada ona teslim oldu ve müridlik şerefine nail oldu...
Şeyh Hasan-ül Harakânî Hazretleri'nin merkad-i şerîfi Kars'ta medfundur.
+5
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 05 Mar 2015 14:53:59
Bir gün seminere başlamadan önce kısa boylu güler yüzlü birisi geldi, Hocam elinizi öpmek istiyorum, dedi. Ben el öptürmekten pek hoşlanmadığım için, yanaktan öpüşelim, dedim, öpüştük. Aramızda şöyle bir konuşma yer aldı:
- Hayrola, neden elimi öpmek istedin?
- Hocam, üç yıl önce sizin bir seminerinize katıldım. Hayatım değişti.
O seminerden sonra daha mutlu bir ailem var ve size teşekkür etmek istiyorum; onun için elinizi öpmek istedim.
- Ne oldu, nasıl oldu?
- Üç yıl önce şirketimizin organize ettiği iki günlük bir seminerde bizimle beraberdiniz. O seminerin bitişine doğru dediniz ki, "Bir insanın ana vatanı çocukluğudur. Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır."Bir süre sustu, bir şey hatırlamak ister gibi düşündü, sonra konuşmaya devam etti:
- Hatta daha da ilerisi için söylediniz; dediniz ki, "Bir ulusun en önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır." Ben bir baba olarak sizi duyduğum zaman kendi kendime düşündüm: Ben bir baba olarak çocuğumun çocukluğunu doya doya yaşamasına fırsatlar yaratıyor muyum? Böyle bir sorunun o zamana kadar hiç aklıma gelmediğini fark ettim. Ben ne yapıyorum, diye düşündüm.
Benim yaptığım sanırım birçok babanın yaptığının aynısıydı. Dokuz yaşındaki oğlum ben işten eve gelince beni görmemeye, benden kaçmaya çalışıyordu. Neden kaçmaya çalışıyordu, biliyor musunuz, Hocam?
- Hayır, neden?
- Çünkü onu görünce hemen şu soruyu soruyordum. "Oğlum bugün ödevini yaptın mı?" Tuhaf tuhaf bakıyor, gözünü kaçırıyor, daha da
*sıkıştırınca, hayır anlamına gelen, "cık" sesini çıkarıyordu.* Kızıyordum, söyleniyordum, "Niye yapmıyorsun ödevini!" diyordum.
Aramızda sürekli tartışmalar, sürtüşmeler oluşuyordu. Tabii bunun sonucunda bütün aile huzursuz oluyordu.
Burada biraz sustu, soluklandı. Sanki hatırlamak istemediği anılar vardı; onların üstesinden gelmeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya devam etti:
- Ben sizin seminerinizden çıktıktan sonra düşünmeye başladım. "Ben ne biçim babayım," diye kendime sordum. Seminer için geldiğim*
İstanbul'dan çalışma yerim olan Kayseri'ye gidinceye kadar düşündüm; otobüste bütün gece düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki, eşimle konuşayım, biz birlikte bir karar alalım. Diyelim ki bu çocuk isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama doya doya çocukluğunu yaşasın.
- Radikal bir karar!*
- Evet, uçta bir karar, ama bu karar içime çok iyi geldi, Hocam.
Gerginliğim, üzüntüm gitti, içim rahat etti. Ben eve gelince eşime dedim ki, hadi gel otur, konuşalım. Yemekten sonra oturduk konuştuk, çocuklar yattı biz konuşmaya devam ettik. Seminerde anlatılanları aktardım, böyle böyle böyle diye izah ettim ona ve en nihayet dedim ki, ya benim gönlümden ne geçiyor sana söyleyeyim. Bizim oğlumuz var ya bizim oğlumuz, o isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama çocukluğunu yaşasın! Şimdiye kadar onun çocukluğunu yaşamasıyla ile ilgili pek bir çaba göstermedik, bir bilinç göstermedik, oluruna bıraktık. Gel şimdi değiştirelim bunu.
- Eşiniz ne dedi?
- Hocam biliyor musun ne oldu?
- Ne oldu?*
- Karım hayretle bana baktı ve dedi ki, "Bu ne biçim seminer be! Kim bu adam? Öyle şey mi olur; yok bizim ki çocukluğunu yaşayacakmış!
Bizim çocuk çocukluğunu yaşarken öbürküler sınıflarını geçecek ilerleyecek! Öyle şey olmaz."
- Anlıyorum; anne olarak çocuğunun geride kalmasını istemiyor, kaygılanıyor!
- Fakat hocam ben pes etmedim, bırakmadım, mücadeleye devam ettim.
Her gün, her akşam gece yarılarına kadar karımla konuştum. Üç gecenin sonunda bana, peki ne halin varsa gör, dedi.
- Pes etti, yani. Peki, sen ne yaptın?
- İşte onu dediği günün sabahı eşofmanımı, ayakkabımı şöyle kapının yanına bıraktım işe gittim; işten dönünce oğlumun gözüne baktım ve dedim ki, oğlum bugün doya doya oynadın mı? Bana hayretle baktı ve "Hayır!" anlamına gelen "cıkk" dedi. O zaman, hadi gel beraber aşağıya ineceğiz, oynayacağız, dedim. Eşofmanımı giydim, ayakkabımı giydim, onunla beraber sokağa çıktık. Pencereden arkadaşları bakıyorlarmış, onlar da sokağa çıktılar; birlikte sokakta oyun oynadık. Akşam saat altıdan sekiz buçuğa kadar sokaktaydık. Eve gelince toz toprak içindeyiz, beraber banyoya girdik, duş yaptık. Havluyla kuruladım, çok mutluyduk ve o günden sonra işten dönünce her gün onunla oynamaya başladım. Her gün, her gün, her gün oynadım.
Yedi gün sekiz gün sonraydı galiba, bir gün banyodan çıkarken onu kuruluyorum havluyla, kolumu tuttu, bana döndü ve dedi ki, baba ya, ben seni çok seviyorum. Hocam nefesim durdu, gözüm yaşardı, konuşamadım. Çünkü farkına vardım ki, şimdiye kadar sevdiğini hiç söylememişti. Düşündüm, şimdiye kadar hiç söylemediğinin farkında değildim; belki ömür boyu söylemeyecekti.
"Ne büyük tehlike!" diye düşündüm. Ömür boyu onun bana bu cümleyi söylemediğinin farkında olmayacaktım.
- Demek farkına vardın, seni kutlarım. Senin farkına vardığın bu durum birçok anne ve babanın farkında olmadığı gizil, örtük ama önemli bir tehlike!
- İçimde bir şükür duygusu, havluyla çocuğumu kuruladım ve giydirdim ve artık her gün oyun oynamaya devam ettik. Zaman geçti, iki hafta sonra okul, öğretmen veli buluşması için okula davet etti. Daha önceki veli buluşmalarında öğretmen, "Sizin oğlunuz akıllı bir çocuk, ama ödevleri kargacık burgacık yazıyor, dikkat etmiyor. Sınıfta arkadaşlarını rahatsız ediyor, onları itiyor kakıyor, lütfen onunla konuşun. Ödevlerine ilgi gösterin, sınıfta arkadaşlarını rahatsız etmesin. Ödevlerini doğru dürüst yapsın," demişti. O nedenle öğretmen buluşmasına gitmekten çekiniyordum. Bu davet gelince ben eşime dedim ki, hadi okuldaki buluşmaya beraber gidelim!
Yok, dedi, sen tek başına gideceksin, ben gelmeyeceğim.
- Eşiniz gelmek istemedi!*
- Hayır istemedi. Ya beraber gidelim, diye ısrar ettim hayır hayır sen yalnız gideceksin dedi. Ben yalnız gittim ve diğer veliler geldikçe sıra bende olduğu halde sıranın arkasına geçtim, sıranın arkasına geçtim ki başka kimse olmadan öğretmenle konuşayım, diye.
Mahcup olacağımı düşünüyordum. Her şeyin daha kötüye gittiğini düşünüyordum. En nihayet bütün veliler öğretmenle konuşmalarını bitirip gittiler.
Sıra bende! Öğretmenin karşısına geçtim, bana baktı gülümsedi, siz ne yaptınız bu çocuğa, dedi. Hiç cevap vermedim, önüme baktım. Lütfen söyleyin ne yaptınız bu çocuğa, dedi. "Çok mu kötü hocam?" diye sordum. Gülümsedi, hayır, kötü değil, dedi. "Artık sınıfta arkadaşlarını hiç rahatsız etmiyor, ödevleri iyileşti, tam istediğim öğrenci oldu. Ne yaptınız bu çocuğa siz?"
- Herhalde bir baba olarak çok mutlu oldunuz?
- Hocam biliyor musunuz öğretmenin karşısında ağlamaya başladım.
İnanamıyordum kulağıma, içimden, vay evladım, biz sana ne yaptık şimdiye kadar, duygusu vardı. Eve geldim, karım yüzüme baktı, gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı. "O kadar mı kötü?" diye sordu. Ona da cevap veremedim Hocam, ona da cevap veremedim! Ağladım. Daha sonra anlattım.
Hocam onun için sizin elinizi öpmek istedim, teşekkür ediyorum.Benim oğlumun ve onun küçüğü kızımın hayatını kurtardınız. Ailemin mutluluğu kurtuldu. Hakikaten bir insanın anavatanı çocukluğuymuş. Anavatanı mutlu olan bir çocuk çalışmasını, okulunu her şeyini bütün gücüyle yapar ve orada başarılı olurmuş.
"Gel seni yeniden kucaklayayım!" dedim. Kucaklaştık.
"Çocuklar Gülsün diye!" yaşayalım. Çünkü insanın anavatanı çocukluğudur.
Çocuklar gülerek, oynayarak büyürse, sonunda büyükler güler.
Büyükler mutlu olup gülümseyince tüm ülke, tüm insanlık güler.
Çocukların gülmesine hizmet veren herkese selam olsun!
Doğan CÜCELOĞLU
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 05 Mar 2015 17:04:45
Eski vak'aları bilip söyleyenlerden bir hikaye dinle de, bu üstü örtülü sırdan bir koku al.
Bir yılancı, efsunlarla yılan tutmak için dağlık yerlere gitti.
Arayan ister yavaş gitsin, ister hızlı, nihayet aradığını bulur. İki elini de aramaktan çekme. Aramak, yolda en iyi bir kılavuzdur.
İnsan, geçim için, rahatlık için yılan arar; gamdan kurtulmak için gam yiyip durur. O da karda kışta dağları dönüp dolaşmakta, iri bir yılan arayıp durmaktaydı. Derken bir dağda, iri bir ölü yılan gördü. Şeklinden bile gönlü korku ile doldu. Yılancı, o şiddetli kış mevsiminde yılan ararken o koskoca ölü ejderhayı gördü. Yılancı, halkı hayretlere düşürmek için o yılan aldı.
İşte sana halkın bilgisizliği! İnsan, bir dağa benzer. Dağ nasıl aldanır, nasıl olur da bir yılana hayran olur? Zavallı âdemoğlu kendisini tanımadı, bilmedi. Fazilet makamından gelip, bu noksan âlemine düşüverdi. İnsan kendisini ucuza sattı. Atlastı, kendini bir hırkaya yamadı gitti! Yüz binlerce yılan ve dağ ona hayranken, o niçin hayretlere düştü, yılan sevdasına kapıldı?
Yılancı, o ejderhayı aldı; halkı hayrete düşürmek için Bağdat"a getirdi. Birkaç kuruş kazanmak için, o çadır direği gibi ejderhayı çekip sürükledi. “Ölü bir ejderha getirdim. Avlamak için ne zahmetler çektim” diyordu. O, ejderhayı ölü sanıyordu. Fakat iyi dikkat etmemişti; çünkü ejderha diriydi. Kıştan, soğuktan donmuş, kaskatı kesilmişti. Diriydi, ama ölü gibi görünüyordu.
Âlem de donmuştur da adı "cemad" (cansız) olmuştur. Üstadım! Camid, "donmuş/cansız" demektir. Mahşer güneşi doğuncaya kadar sabret de âlem cisminin hareketini gör. Mûsâ"nın elinde asâ, yılan oldu ya… Bütün âlemi de buna kıyas et.
Yılancı, o yılanı yüzlerce zahmetle çeke çeke Bağdat"a kadar geldi. O maceracı adam, çarşıda bir hengâmedir koparmak için yılanı Şat kıyısına[3] koydu. Bağdat şehrinde bir gürültüdür koptu. “Bir yılancı ejderha getirmiş! Görülmemiş, kocaman bir şey! Nasıl da avlamış?” diye, yüz binlerce ahmak adam toplandı. Ahmaklıklarından onlar da yılancı gibi yılana avlandılar. Onlar, yılanı görmek için bekleşiyorlardı. Yılancı da, etraftaki halk tamamıyla toplansın diye bekliyordu. “Halk iyice toplansın da elime geçecek para çok olsun” diyordu. Yüz binlerce meraklı ahmak toplandı, sıkı sıka halka oldular. İzdihamdan, erkeğin kadından haberi yoktu. Kıyamet günü gibi, herkes birbirlerine girmişti.
Yılancı, yılanı sardığı kilimi kımıldattıkça, halk onu görmek için parmaklarının ucuna basıp boyunlarını uzatıyordu. Ejderha, karakıştan donmuştu. Yüz çeşit kilim ve örtünün altındaydı. Yılancı, ihtiyatı elden bırakmamış, onu kalın iplerle bağlamıştı. Fakat halkın toplanmasını beklerken epeyce bir zaman geçmiş, Irak güneşi, yılanın üstüne vurmuştu. Güneş onu epeyce ısıtınca bedenindeki soğukluk, uyuşukluk sıyrılıp gitmişti. O müddet zarfında ölü bir halde bulunan ejderha dirildi, kımıldamaya başladı. Ölü yılanın kımıldadığını gören halkın hayreti bir iken yüz bin oldu. Şaşkınlıklarından bağrışarak hep birden kaçışmaya başladılar. Ejderha, halkın gürültüsü arasında çatır çatır bağlarını koparmaya başladı. Bağlarını koparıp kilimin altından sıyrılınca bir de ne görsünler, aslan gibi kükreyen çirkin ejderha! Kaçarken halk birbirini çiğnedi. Hezimette birçok kişi ayakaltında kalıp öldüler. Ölülerden yüzlerce yığın oldu.
Yılancı, “Ben meğerse dağdan, ovadan ne getirmişim!” diye korkusundan yerinde kaskatı kaldı, kaçamadı. O kör koyun, kurdu uyandırdı; cahilce Azrail"in yanına kendi ayağıyla gitti. Ejderha o ahmağı bir lokma ediverdi. Haccac"a[4] kan dökmekten kolay ne var? Ejderha yılancıyı yuttuktan sonra, bir direğe sarılıp kendisini sıkarak, karnındaki adamın kemiklerini çatır çatır kırdı.
Ey insanoğlu! Senin nefsin de bir ejderhadır. O nasıl olur da ölüdür? Ölmüş görünse bile ölmemiştir. Günah işlemek için eline fırsat geçmediğinden ötürü, gamdan uyuşmuş bir halde, donmuş gibi beklemektedir. Nefis güçlense, fırsat bulsa, Firavun"un eline geçenler onun da eline geçse neler yapmaz?!
Nefis ejderhası, yokluğa, yoksulluğa, fakirliğe düşerse, elinde bir kurtcağıza dönüşür. Fakat mevki ve mal yüzünden nefis sivrisineği büyür, çaylak kesilir! Nefis ejderhasını ayrılık karları içinde tut. Aklını başına al da, sakın onu Irak güneşinin altına getirme. Dikkat et! Ejderhan donmuş bir halde iken selâmettesin, fakat kurtuldu, kendine geldi mi ona lokma olursun. Onu mat et de mat olmaktan emin ol. Ona acıma; o, acımaya ve iyiliğe layık değildir. Üstüne şehvet güneşinin harareti vurdu mu, o geberesice hemen yarasa gibi kanatlarını çırpmaya, uçmaya başlar. Onunla yiğitçe cihad et ve savaş ki, buna karşılık Allah sana kendisiyle buluşmayı ihsan etsin.
O adam ejderhayı getirip de o korkunç şey, sıcak havada kendine gelince, o fitneleri meydana çıkardı. Azizim, hatta söylediklerimizin yüz kat üstününü yaptı!
Sen o nefse zahmet ve eziyet vermeden, riyazet ve mücadehe etmeden, onu uslu, rahat ve vefakâr bir halde tutmayı mı umuyorsun? Nefsi zabtetmek her aşağılık kişiye nasip mi olur? Ejderhayı öldürmek için Mûsâ olmak gerek. Hz. Mûsâ"nın ejderha şekline giren asasından korktukları için, yüz binlerce kişi kaçarken ayak altında kalmış, Hakk"ın takdiri ile ölüp gitmişlerdi! (Mesnevi Cilt: III, beyit nu: 976-1066)
Çevrimdışı seliali
Bilge Meclis Üyesi
*****
4.869
31.332
2. Sınıf Öğretmeni
# 05 Mar 2015 17:24:51
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Eski vak'aları bilip söyleyenlerden bir hikaye dinle de, bu üstü örtülü sırdan bir koku al.
Bir yılancı, efsunlarla yılan tutmak için dağlık yerlere gitti.
Arayan ister yavaş gitsin, ister hızlı, nihayet aradığını bulur. İki elini de aramaktan çekme. Aramak, yolda en iyi bir kılavuzdur.
İnsan, geçim için, rahatlık için yılan arar; gamdan kurtulmak için gam yiyip durur. O da karda kışta dağları dönüp dolaşmakta, iri bir yılan arayıp durmaktaydı. Derken bir dağda, iri bir ölü yılan gördü. Şeklinden bile gönlü korku ile doldu. Yılancı, o şiddetli kış mevsiminde yılan ararken o koskoca ölü ejderhayı gördü. Yılancı, halkı hayretlere düşürmek için o yılan aldı.
İşte sana halkın bilgisizliği! İnsan, bir dağa benzer. Dağ nasıl aldanır, nasıl olur da bir yılana hayran olur? Zavallı âdemoğlu kendisini tanımadı, bilmedi. Fazilet makamından gelip, bu noksan âlemine düşüverdi. İnsan kendisini ucuza sattı. Atlastı, kendini bir hırkaya yamadı gitti! Yüz binlerce yılan ve dağ ona hayranken, o niçin hayretlere düştü, yılan sevdasına kapıldı?
Yılancı, o ejderhayı aldı; halkı hayrete düşürmek için Bağdat"a getirdi. Birkaç kuruş kazanmak için, o çadır direği gibi ejderhayı çekip sürükledi. “Ölü bir ejderha getirdim. Avlamak için ne zahmetler çektim” diyordu. O, ejderhayı ölü sanıyordu. Fakat iyi dikkat etmemişti; çünkü ejderha diriydi. Kıştan, soğuktan donmuş, kaskatı kesilmişti. Diriydi, ama ölü gibi görünüyordu.
Âlem de donmuştur da adı "cemad" (cansız) olmuştur. Üstadım! Camid, "donmuş/cansız" demektir. Mahşer güneşi doğuncaya kadar sabret de âlem cisminin hareketini gör. Mûsâ"nın elinde asâ, yılan oldu ya… Bütün âlemi de buna kıyas et.
Yılancı, o yılanı yüzlerce zahmetle çeke çeke Bağdat"a kadar geldi. O maceracı adam, çarşıda bir hengâmedir koparmak için yılanı Şat kıyısına[3] koydu. Bağdat şehrinde bir gürültüdür koptu. “Bir yılancı ejderha getirmiş! Görülmemiş, kocaman bir şey! Nasıl da avlamış?” diye, yüz binlerce ahmak adam toplandı. Ahmaklıklarından onlar da yılancı gibi yılana avlandılar. Onlar, yılanı görmek için bekleşiyorlardı. Yılancı da, etraftaki halk tamamıyla toplansın diye bekliyordu. “Halk iyice toplansın da elime geçecek para çok olsun” diyordu. Yüz binlerce meraklı ahmak toplandı, sıkı sıka halka oldular. İzdihamdan, erkeğin kadından haberi yoktu. Kıyamet günü gibi, herkes birbirlerine girmişti.
Yılancı, yılanı sardığı kilimi kımıldattıkça, halk onu görmek için parmaklarının ucuna basıp boyunlarını uzatıyordu. Ejderha, karakıştan donmuştu. Yüz çeşit kilim ve örtünün altındaydı. Yılancı, ihtiyatı elden bırakmamış, onu kalın iplerle bağlamıştı. Fakat halkın toplanmasını beklerken epeyce bir zaman geçmiş, Irak güneşi, yılanın üstüne vurmuştu. Güneş onu epeyce ısıtınca bedenindeki soğukluk, uyuşukluk sıyrılıp gitmişti. O müddet zarfında ölü bir halde bulunan ejderha dirildi, kımıldamaya başladı. Ölü yılanın kımıldadığını gören halkın hayreti bir iken yüz bin oldu. Şaşkınlıklarından bağrışarak hep birden kaçışmaya başladılar. Ejderha, halkın gürültüsü arasında çatır çatır bağlarını koparmaya başladı. Bağlarını koparıp kilimin altından sıyrılınca bir de ne görsünler, aslan gibi kükreyen çirkin ejderha! Kaçarken halk birbirini çiğnedi. Hezimette birçok kişi ayakaltında kalıp öldüler. Ölülerden yüzlerce yığın oldu.
Yılancı, “Ben meğerse dağdan, ovadan ne getirmişim!” diye korkusundan yerinde kaskatı kaldı, kaçamadı. O kör koyun, kurdu uyandırdı; cahilce Azrail"in yanına kendi ayağıyla gitti. Ejderha o ahmağı bir lokma ediverdi. Haccac"a[4] kan dökmekten kolay ne var? Ejderha yılancıyı yuttuktan sonra, bir direğe sarılıp kendisini sıkarak, karnındaki adamın kemiklerini çatır çatır kırdı.
Ey insanoğlu! Senin nefsin de bir ejderhadır. O nasıl olur da ölüdür? Ölmüş görünse bile ölmemiştir. Günah işlemek için eline fırsat geçmediğinden ötürü, gamdan uyuşmuş bir halde, donmuş gibi beklemektedir. Nefis güçlense, fırsat bulsa, Firavun"un eline geçenler onun da eline geçse neler yapmaz?!
Nefis ejderhası, yokluğa, yoksulluğa, fakirliğe düşerse, elinde bir kurtcağıza dönüşür. Fakat mevki ve mal yüzünden nefis sivrisineği büyür, çaylak kesilir! Nefis ejderhasını ayrılık karları içinde tut. Aklını başına al da, sakın onu Irak güneşinin altına getirme. Dikkat et! Ejderhan donmuş bir halde iken selâmettesin, fakat kurtuldu, kendine geldi mi ona lokma olursun. Onu mat et de mat olmaktan emin ol. Ona acıma; o, acımaya ve iyiliğe layık değildir. Üstüne şehvet güneşinin harareti vurdu mu, o geberesice hemen yarasa gibi kanatlarını çırpmaya, uçmaya başlar. Onunla yiğitçe cihad et ve savaş ki, buna karşılık Allah sana kendisiyle buluşmayı ihsan etsin.
O adam ejderhayı getirip de o korkunç şey, sıcak havada kendine gelince, o fitneleri meydana çıkardı. Azizim, hatta söylediklerimizin yüz kat üstününü yaptı!
Sen o nefse zahmet ve eziyet vermeden, riyazet ve mücadehe etmeden, onu uslu, rahat ve vefakâr bir halde tutmayı mı umuyorsun? Nefsi zabtetmek her aşağılık kişiye nasip mi olur? Ejderhayı öldürmek için Mûsâ olmak gerek. Hz. Mûsâ"nın ejderha şekline giren asasından korktukları için, yüz binlerce kişi kaçarken ayak altında kalmış, Hakk"ın takdiri ile ölüp gitmişlerdi! (Mesnevi Cilt: III, beyit nu: 976-1066)
6 saat?
+++1
Çevrimiçi hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.724
# 05 Mar 2015 23:59:54
Kim Allah’a Kavuşmayı Severse | Bir Kıssa Bin Hisse
Hz. Âişe [r.a] validemiz anlatıyor:
Rasûlullah [s.a.v] buyurdu ki:
Kim Allah’a Kavuşmayı Severse, Allah da ona kavuşmayı sever. Kim Allah’la buluşmayı hoş görmezse Allah da onunla buluşmayı hoş görmez.”
Ben bunu duyunca:
“Ey Allah’ın Rasûlü! Bu bahsettiğiniz durum ölümü hoş görmemek midir? Halbuki bizim hiçbirimiz ölümden hoşlanmaz.” diye sordum;
Rasûlullah [s.a.v] şöyle buyurdu:
“Hayır, durum o değil. Fakat mü’mine ölüm geldiğinde melekler tarafından kendisine Allah’ın rahmeti, rızası ve cenneti müjdelenir. İşte o zaman mü’min Allah’a kavuşmayı sever, Allah da ona kavuşmayı sever. Ölen kâfir ise ona Allah’ın azabı ve gazabı haber verilir. O zaman kâfir Allah’a kavuşmayı hoş bulmaz, Allah da ona kavuşmaktan hoşnut olmaz.
Kaynak; [Buhârî, Rikâk, 41; Müslim, Zikir, 5 [nr: 2065]
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 06 Mar 2015 20:19:39
Bir haftanın yorgunluğundan sonra baba ,pazar sabahı kalkmış .eline gazetesini almış ve akşama kadar oturup dinlenecek olmanın tadını çıkartayım demiş,
Ama baba bunları düşünürken oğlu yanına gelmiş ve kendisini parka götürmek için geçen hafta söz verdiğini hatırlatmış.
Canı hiç dışarı çıkmak istemediği için bir bahane bulup evde oturayım dinleneyim diye düşünmüş.Birden gazetenin promosyon olarak verdiği dünya haritasi gözüne ilişmiş.
Bu haritayi önce parçalara ayırmış.Oğluna uzatmış:
Oğlum bu haritayi birleştirebilirsen hemen gidelim parka demiş.
Sonra da içinden derin bir ohh çekmis.Bunu dünyanın cografya profösörlerinden birini getirsen yine de bir araya toplayamaz.İyi düşündüm diye sevinmiş..
Aradan 10 dakika geçmeden çocuk koşarak babasının yanına gelmis.
Baba haritayı düzelttim parka gidebiliriz demiş.
Adam önce inanmamış ve görmek istemiş.
Görünce de şaşırarak nasıl yaptığını sormuş…
Çocuk demiş ki; bana verdiğin haritanın arkasında insan resmi vardı.........
İNSANI DÜZELTİNCE DÜNYA KENDİLİĞİNDEN DÜZELDİ....
Çevrimdışı adamın biri
Bilge Üye
*****
5.161
24.406
# 06 Mar 2015 20:22:06
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
"BİR ANNENİN OĞLUNA YAZDIĞI İBRETLİK
MEKTUP" Annemin sadece bir gözü vardı. Öteki gözü
çukurdu, yani yeri boştu. Ondan nefret
ediyordum. Çünkü bu durum beni
arkadaşlarımın arasında utandırıyordu.
Babam, ben daha küçükken bir kazada
öldüğünden, ailemizi geçindirmek de anneme
kalmıştı. Bunun için okulda aşçılık yapıyordu.
İlk okulda iken bir gün annem bana
"merhaba" demeye gelmişti. Sanki, yerin
dibine geçmiştim. Bunu bana nasıl
yapabilirdi.? Onu görmezden geldim, ona
nefretle bakarak oradan kaçtım...
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım bana, "..Senin
annenin sadece bir gözü var. Diğeri ne
biçim.!" Dedi. Diğerleri de gülüşüyorlardı. O
anda yerin dibine girmek ve de annemin
ortadan kaybolmasını istedim.
Bu yüzden, o gün onunla karşılaşınca dedim
ki:
-"Beni gülünç duruma düşüreceğine, ölsen
daha iyi!.." Annem karşılık vermedi. Sadece, tek gözüyle
bana biraz baktı ve uzaklaştı gitti...
Dediklerim hakkında bir saniye bile
düşünmemiştim, çünkü çok kızmıştım. Onun
duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu
evde istemiyordum ama ev onun üzerineydi...
Çok çalıştım, kendime yeter oldum, sonunda
Singapur'a okumaya gittim.
Bir süre sonra da evlendim. Birikimime borç
ekleyerek kendime bir ev aldım.
Daha sonra çocuklarım oldu ve hayatımdan
memnundum. Annemi unutmuştum...
Bir gün annem bizi ziyarete gelmişti. Öyle ya,
kaç yıldır beni görmemişti.
Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini
görünce birden korktular, sonrada güldüler.
"Babaanneniz" diyemedim. İçeri girince ilk
fırsatta ona:
-"Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin
.? Buradan hemen git.!" Dedim
Bu çıkışıma annem kısık bir sesle:
-"Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim
galiba.!" Dedi ve çıktı-gitti...
Aradan yine uzun bir zaman geçmişti.
Bir gün "mezunlar toplantısı" için okulumdan
bir mektup aldım.
Karıma; "..iş seyahatine gidiyorum" diye
bahane uydurdum.
Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma
düştü.'Sadece meraktan' eski evime gittim.
Eski komşularımıza sorduğumda, "annemin
öldüğünü" söylediler.
Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama
içimde bir burukluk ve sızı hissettim.
Ben şaşkınca beklerken, "bana verilsin diye
annemin bir mektup bıraktığını" söylediler.
Açtım ve okumaya başladım:
_En sevgili oğlum... Her zaman seni
düşündüm.
Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için
üzüldüm...
Mezunlar gününde geleceksin diye çok
sevindim ve bekledim.
Ama; "seni görmek için yataktan kalkabilir
miyim" diye çok düşündüm...
Seni büyütürken, 'tek gözümle' sürekli bir
utanç kaynağı olduğum için de üzgünüm...
biliyormusun biricik oğlum. .?
Sen küçücükken, babanla birlikte bir kaza
geçirmiştin. Baban öldü fakat sen, bir gözünü
kaybetmiştin. Bir anne olarak, senin tek bir
gözle büyümene dayanamazdım...
Bu yüzden, babandan kalan tarlayı satarak,
ameliyat masraflarına yatırdım.
İşte, şimdi o yeri boş olan gözüm var ya, onu
sana vermiştim. Nakil çok başarılı geçmişti,
hiç fark edilmiyordu. "O gözle, biricik oğlum
görüyor ya..." diye çok mutlu oluyordum. Ana
yüreği ya oğul, sana 'sen benim gözümle
görüyorsun 'diyemedim...
Başarılarından dolayı seninle o kadar gurur
duyuyordum ki, bu bana yetiyordu.
Her şeye rağmen, sen benim oğlumsun...
Bütün sevgilerimle... Annen.
| Sadece 1 Anneniz Var. Annenizi Üzmeyin...
+1
Çevrimdışı Gülirem
Bilge Üye
*****
5.123
17.812
2. Sınıf Öğretmeni
# 06 Mar 2015 22:08:48
Hacile öğretmenim, bizim çocukluğumuzda...hikâyesi çok güzelmiş.
KABEYİ GÖREMEDİM
Sultan, Ayasofya'da arkasında bulunan ve çoğunluğu devlet erkanından oluşan cemaate namaz kıldırmak
icin hazırdır. Tekbirini alır, fakat bağlamaz ellerini Sultan... Onu, arkadan fark eden cemaat de bağlamaz ellerini, yana salar. Ikinci defa kaldırır ellerini Sultan, ama yine bağlamaz... Üçüncü tekbir için ellerini kaldırır ve namaza durur bu defa Sultan.
Namaz sonunda cemaatte bir merak, bu halin sebebini öğrenmek isterler... Sorar Sultan a yakın olan isimler:
" Sultanım neden üç defa tekbir aldınız? " Gönlü Allah sevgisi ile dolu olan Sultan cevaplar:
"Ne yapayım. Ancak üçüncü tekbirde Kabeyi karşımda görebildim. "
Çevrimdışı seliali
Bilge Meclis Üyesi
*****
4.869
31.332
2. Sınıf Öğretmeni
# 07 Mar 2015 07:00:32
SEN BU SUYU GÖNÜL ATEŞİYLE ISITMIŞSIN....
Aziz Mahmud Hüdaî Hazretleri, her sabah, hiç aksatmadan, erkenden kalkar, hocasının abdest suyunu ısıtıp hazırlayarak bekler.
Bir sabah uykuya dalmış ve ancak vaktin sonuna doğru uyanabilmiştir.
Hocasının ayak sesleri gelir.
Fırlayıp kalkar. İbriği kaptığı gibi koşar, fakat ısıtmaya vakit yoktur.
Hocasının yanına varır varmasına ama buz gibi suyu dökmeye kıyamaz.
İbriği göğsüne bastırmış bekler.
Hocası Üftade Hazretleri eğilerek:
Haydi, evladım, suyu dök, der.
Hüdaî ise ibrik göğsünde, öylece durur…
Buz gibi suyu, çok sevdiği hocasının ellerine dökmeye bir türlü kıyamaz.
Üftade Hazretleri tekrar söyler tatlı ve müşfik sesiyle:
Haydi, evladım, geç kalıyoruz. Ne duruyorsun?
Deyince dökmeye başlar suyu çekine çekine…
İçinden bir şeylerin koptuğunu hisseder.
Öylesine üzülmüş, öylesine üzülmüştür ki tarif edilmez.
Adeta bu üzüntü ve ıstırap bir ateş olmuş yüreğini yakmaktadır.
Elleri titreye titreye döker suyu bu duygular içinde.
Aman evladım! Der Üftade Hazretleri, bu su ne kadar da çok ısınmış böyle!
Bu sözler üzerine içinde bulunduğu duygulardan uyanan Hüdaî'nin üzüntüsü iyice artar.
Hocasının îma yollu uyarıda bulunduğunu düşünür.
Affedin hocam, der… Dalmışım, geç uyandım, suyu ısıtmaya vakit kalmadı.
Ne yapacağımı bilemedim. Ne olur, ne olur beni affedin, diye inler adeta.
Nasıl olur evladım! Der.
Görmüyor musun?
Bu su ne kadar da sıcak!
Şaşırır Hüdai Hz. leri…
Haaa anlaşıldı! Der…
Üftade Hazretleri!
Sen bu suyu gönül ateşiyle ısıtmışsın!
Evladım, der Üftade Hazretleri Aziz Mahmud Hüdaî'ye, bu hal senin hizmetinin tamam olduğunu gösteriyor artık…
Aziz Mahmut Hüdai HZ. Hayatından Alıntıdır...
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 07 Mar 2015 16:12:38
Padişahın yüzüğündeki yazı
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 07 Mar 2015 16:19:14
Bu da Geçer Ya Hû!
Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar. Köylüler kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini tavsiye ederler.
Derviş yola koyulur,birkaç köylüye daha rastlar.Onların anlattıklarından Şakirin bölgenin en zengin kişilerinden biri olduğunu anlar. Bölgedeki ikinci zengin ise Haddad adında başka bir çiftlik sahibidir.
Derviş Şakir’in çiftliğine varır. Çok iyi karşılanır, iyi misafir edilir, yer içer, dinlenir. Şakir de aileside hem misafirperver hem de gönlü geniş insanlardır…
Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir’e teşekkür ederken, “Böyle zengin olduğun için hep şükr et.”der. Şakir ise şöyle cevap verir: “Hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen görünen gerçeğin ta kendisi değildir.Bu da Geçer Ya Hû! ”
Derviş Şakir’in çiftliğinden ayrıldıktan sonra bu söz üzerine uzun uzun düşünür. Bir kaç yıl sonra dervişin yolu yine aynı bölgeye düşer. Şakir’i hatırlar, bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı köylüler ile sohbet ederken Şakir den söz eder. “Haa o Şakir’mi” der köylüler, “O iyice fakirledi, şimdi Haddad’ın yanında çalışıyor.”
Derviş hemen Haddad’ın çiftliğine gider, Şakir’i bulur. Eski dostu yaşlanmıştır, üzerinde eski püskü giysiler vardır. Üç yıl önceki bir sel felaketinde bütün sığırları telef olmuş, evi yıkılmıştır. Toprakları da işlenemez hale geldiği için tek çare olarak selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad’ın yanında çalışmak kalmıştır. Şakir ve ailesi üç yıldır Haddad’ın hizmetkarıdır.
Şakir bu kez Derviş’i son derece mutevazi olan evinde misafir eder. Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır… Derviş vedalaşırken Şakir’e olup bitenlerden ötürü ne kadar üzgün olduğunu söyler ve Şakir’den şu cevabı alır: Üzülme… Unutma,bu da geçer…”
Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bölgeye düşer. Şaşkınlık içinde olup biteni öğrenir. Haddad birkaç yıl önce ölmüş, ailesi olmadığı içinde bütün varını yoğunu en sadık hizmetkarı ve eski dostu Şakir’e bırakmıştır. Şakir Haddad’ın konağında oturmaktadır, kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yörenin en zengin insanıdır.
Derviş eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar sevindiğini söyler ve yine aynı cevabı alır: “Bu da geçer…”
Bir zaman sonra Derviş yine Şakir’i arar. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir’in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: “Bu da Geçer Ya Hû! ”
Derviş, “ölümün nesi geçecek?” diye düşünür ve gider. Ertesi yıl Şakir’in mezarını ziyaret etmek için geri döner; ama ortada ne tepe vardır nede mezar. Büyük bir sel gelmiş,tepeyi önüne katmış, Şakir’den geriye bir iz dahi kalmamıştır…
O aralar ülkenin sultanı, kendisi için çok değişik bir yüzük yapılmasını ister. Öyle bir yüzük ki, mutsuz olduğunda umudunu tazelesin, mutlu olduğunda ise kendisini mutluluğun tembelliğine kaptırmaması gerektiğini hatırlatsın… Hiç kimse Sultanı tatmin edecek böyle bir yüzük yapamaz. Sultanın adamları da bilge Derviş’i bulup yardım isterler. Derviş, Sultanın kuyumcusuna hitaben bir mektup yazıp verir. Kısa bir süre sonra yüzük Sultan’a sunulur. Sultan önce bir şey anlamaz; çünkü son derece sade bir yüzüktür bu. Sonra üzerindeki yazıya gözü takılır, biraz düşünür ve yüzüne büyük bir mutluluk ışığı yayılır: “”Bu da Geçer Ya Hû! yazmaktadır.
Çevrimdışı paptyaeylüler
Uzman Üye
*****
1.071
7.295
1. Sınıf Öğretmeni
# 07 Mar 2015 20:27:46
Satılık Köpek Yavruları" ilanın altında küçücük bir çocuğun başı gözüktü ve çocuk dükkan sahibine sordu:
"Köpek yavrularını kaça satıyorsunuz?"
Dükkan sahibi,
"30 dolarla 50 dolar arasında değişiyor fiyatları" dedi.
"Benim 2 dolar 37 sentim var" dedi çocuk,
"Bir bakabilir miyim yavrulara?"
Dükkan sahibi gülümsedikten sonra bir ıslık çaldı ve köpek kulübesinden beş tane yumak halinde yavru çıktı. Yavrulardan biri arkadan geliyordu. Küçük çocuk yürümekte zorluk çeken sakat yavruyu işaret edip sordu:
"Bunun nesi var?"
Dükkan sahibi onun kalça çıkığı olduğunu ve hep sakat kalacağını açıkladı. Küçük çocuk heyecanlanmıştı.
"Ben bu yavruyu satın almak istiyorum."
Dükkan sahibi,
"Hayır, o yavruyu satın alman gerekmiyor. Eğer gerçekten istiyorsan, o yavruyu sana bedava veririm."
Küçük çocuk birden sinirleniverdi. Dükkan sahibinin gözlerinin içine dik dik bakarak,
"Onu bana vermenizi istemiyorum. O da diğer yavrular kadar değerli ve ben fiyatını tam olarak ödeyeceğim. Aslında, size simdi 2 dolar 37 sent vereceğim ve geri kalan borcumu da her ay 50 sent olarak tamamlayacağım."
Dükkan sahibi çocuğu ikna etmeye çalıştı.
"Bu köpeği gerçekten satın almak istediğini sanmıyorum. Bu yavru hiç bir zaman diğer yavrular gibi koşup, zıplayamayacak ve seninle oynayamayacak."
Bunun üzerine küçük çocuk eğildi, pantolonunu sıvadı ve büyük bir metal parçasının desteklediği sakat bacağını dükkan sahibine gösterip tatlı bir sesle,
"Ben de çok iyi koşamıyorum ve bu yavrunun kendisini çok iyi anlayacak bir sahibe gereksinimi var" dedi.
Çevrimdışı ugurlucky
Üyeliği İptal Edildi
12.957
33.489
Müdür Yardımcısı
# 07 Mar 2015 21:21:59
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Satılık Köpek Yavruları" ilanın altında küçücük bir çocuğun başı gözüktü ve çocuk dükkan sahibine sordu:
"Köpek yavrularını kaça satıyorsunuz?" Dükkan sahibi,
"30 dolarla 50 dolar arasında değişiyor fiyatları" dedi.
"Benim 2 dolar 37 sentim var" dedi çocuk,
"Bir bakabilir miyim yavrulara?" Dükkan sahibi gülümsedikten sonra bir ıslık çaldı ve köpek kulübesinden beş tane yumak halinde yavru çıktı. Yavrulardan biri arkadan geliyordu. Küçük çocuk yürümekte zorluk çeken sakat yavruyu işaret edip sordu:
"Bunun nesi var?" Dükkan sahibi onun kalça çıkığı olduğunu ve hep sakat kalacağını açıkladı. Küçük çocuk heyecanlanmıştı.
"Ben bu yavruyu satın almak istiyorum." Dükkan sahibi,
"Hayır, o yavruyu satın alman gerekmiyor. Eğer gerçekten istiyorsan, o yavruyu sana bedava veririm." Küçük çocuk birden sinirleniverdi. Dükkan sahibinin gözlerinin içine dik dik bakarak,
"Onu bana vermenizi istemiyorum. O da diğer yavrular kadar değerli ve ben fiyatını tam olarak ödeyeceğim. Aslında, size simdi 2 dolar 37 sent vereceğim ve geri kalan borcumu da her ay 50 sent olarak tamamlayacağım." Dükkan sahibi çocuğu ikna etmeye çalıştı.
"Bu köpeği gerçekten satın almak istediğini sanmıyorum. Bu yavru hiç bir zaman diğer yavrular gibi koşup, zıplayamayacak ve seninle oynayamayacak." Bunun üzerine küçük çocuk eğildi, pantolonunu sıvadı ve büyük bir metal parçasının desteklediği sakat bacağını dükkan sahibine gösterip tatlı bir sesle,
"Ben de çok iyi koşamıyorum ve bu yavrunun kendisini çok iyi anlayacak bir sahibe gereksinimi var" dedi.
asil sakat olan saticiymis bence
.Hazreti Yusuf’un Dostu | Bir Kıssa Bin Hisse
Çok uzaklardan, şefkatli bir dostu Hazreti Yusuf’a ziyaret için geldi. Misafiri oldu. Hazreti Yusuf, çocukluk arkadaşıyla oturup sohbete başladı. Hazreti Yusuf’un kardeşlerinin kıskançlığından, kuyuya atmalarından, zindanda geçen yıllardan, çekilen sıkıntıların sonunda ilâhî yardımın yetişmesinden, uzun uzadıya konuştular.
Sonunda Yusuf aleyhisselâm misafirine sordu: ”Dostun kapısına eli boş gitmek, değirmene buğdaysız gitmek gibidir. Bize ne hediye getirdin?” Misafir utana sıkıla, ”Sana armağan getirmek için birkaç şeye baktım, fakat hiçbirini sana lâyık görmedim. Altın madenine, altın kırıntısı götürülemez. Denize bir damla su hediye verilmez. Sana gönlümü ve canımı getirdim desem, Kirman’a baharat satmaya gitmiş gibi olurum.
Senin güzelliğinden başka, Mısır ülkesinin ambarında olmayan bir şey yok.
Ey gözümün nuru Yusuf’um! Sana armağan olarak ayna getirdim. Güneş gibi parlayan güzelliğine baktıkça, sevinir beni hatırlarsın. Zaten güzeller, hep aynaya bakar” dedi.
Koltuğunun altından çıkardığı aynayı Yusuf’a sundu.
Cenâb-ı Hak mahşer gününde insanlara, ”Kıyamet günü için, ne armağan getirdiniz?” diye soracak. Eğer o güne inanıyorsan, inkâr etmiyorsan, neden hazırlık içerisinde değilsin? Azıcık olsun yemeyi içmeyi bırak da Hak’la buluşacağın gün için bir armağan hazırla. Geceleri az uyuyanlara katıl. Seher vakti günahlarının bağışlanmasını dileyenlerden ol…
Kaynak; Semerkend Yayınları, Mesnevi’de Geçen Hikayeler, s. 60-61
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 08 Mar 2015 08:54:26
İKİ ASKER
Kocadere köyünde büyük bir sargı yeri kuruluyor. Kimi Urfalı, kimi Bosnalı, kimi Adıyamanlı, kimi Gürünlü, kimi Halepli çok sayıda yaralı getiriliyor...
Bunlardan biri Lapseki'nin Beybaş Köyündendir ve yarası oldukça ağırdır. Zor nefes alıp vermektedir. Alçalıp yükselen göğsünü biraz daha tutabilmek için komutanının elbisesine yapışır. Nefes alıp vermesi oldukça zorlaşır ama tane tane kelimeler dökülür dudaklarından.
"Ölme ihtimalim çok fazla. Ben bir pusula yazdım arkadaşıma ulaştırın..."
Tekrar derin nefes alıp, defalarca yutkunur: "Ben... Ben köylüm Lapseki'li İbrahim Onbaşıdan 1 Mecid borç aldıydım... Kendisini göremedim. Belki ölürüm. Ölürsem söyleyin hakkını helal etsin."
"Sen merak etme evladım" der komutanı, kanıyla kırmızıya boyanmış alnını eliyle okşar. Ve az sonra komutanının kollarında şehit olur ve son sözü de
"Söyleyin hakkını helal etsin" olur...
Aradan fazla zaman geçmez. Oraya sürekli yaralılar getiriliyor. Bunlardan çoğu daha sargı yerine ulaştırılmadan şehit düşüyor. Şehitlerin üzerinden çıkan eşyalar, künyeler komutana ulaştırılıyor.
İşte yine bir künye ve yine bir pusula. Komutan göz yaşlarını silmeye daha fırsat bulamamıştır. Pusulayı açar, hıçkırarak okur ve olduğu yere yıkılır kalır. Ellerini yüzüne kapatır, ne titremesine ne de gözyaşlarına engel olamaz...
Pusuladaki not:
"Ben Beybaş Köyünden arkadaşım Halil'e 1 Mecid borç
verdiydim. Kendisi beni göremedi. Biraz sonra taarruza kalkacağız. Belki ben dönemem. Arkadaşıma söyleyin ben hakkımı helal ettim."
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 08 Mar 2015 15:43:26
Ahde Vefa
Hz.Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzura üç genç girerler, derlerki
-Ey halife bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.
Bu söz üzerine Hz.Ömer suçlanan gence dönerek:
-Söyledikleri doğrumu diye sorar.
Suçlanan genç derki evet doğru bu söz üzerine Hz Ömer:
-Anlat bakalım nasıl oldu diye sorar.
Bunun üzerine genç anlatmaya başlar,derki :
-Ben bulunduğum kasaba hali vakti yerinde olan bir insanım ailemle beraber gezmeye çıktık kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Hayvanlarımın arasında bir güzel atım varki dönen bir defa daha bakıyor hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyva koparmasına engel olamadım, arkadaşların babası içerden hışımla çıktı atıma bir taş attı atım oracıkta öldü, nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir taş attım babası öldü, kaçmak istedim, fakat arkadşlar beni yakaladı,durum bundan ibaret,dedi.
Bu söz üzerine Hz Ömer söyleyecek bir şey yok bu suçun cezası idam, madem suçunu da kabul ettin...
Bu sözden sonra delikanlı söz alarak:
-Efendim bir özrüm var, ben memleketinde zengin bir insanım babam rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı, gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım şimdi siz bu cezayı ifnaz ederseniz yetimin hakkını zayi ettğiniz için Allah indin'de sorumlu olursunuz, bana üç gün izin veriseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün için de yerime birini bulurum der.
Hz Ömer dayanamaz derki:
-Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalırki? der,
Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar derki,
-Bu zat benim yerime kalır, o zat Hz peygamber (s.a.v) efendimizin en iyi arkadaşlarından, daha yaşarken cennetle müjdelen Amr ibni Asr' dan başkası değildir. Hz Ömer Amr 'a dönerek
-Ey amr delikanlıyı duydun, der.
O yüce sahabi:
-Evet, ben kefili, der ve genç adam serbest bırakılır.
Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur, Medinenin ileri gelenleri Hz Ömere çıkarak gencin gelmeyeceğini, dolayısıyla Amr ibni Asr'a verilecek idamın yerine, maktülün diyetinin verilmesini teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve babamızın kanı yerde kalsın istemiyoruz, derler.
Hz Ömer kendinden beklenen cevabı verir, derki,
-Bu kefil babam olsa farketmez, cezayı infaz ederim.
Hz Amr ibni Asr ise tam bir teslimiyet içerisinde derki,
-Biz de sözümüzün arkasındayız.
Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür.
Hz Ömer gence dönerek derki,
-Evladım gelmeme gibi önemli bir fırsatın vardı neden geldin.
Genç vakurla başını kaldırır ve:
-Ahde vefasızlık etti demeyesiniz diye geldim, der.
Hz Ömer başını bu defa çevirir ve Amr ibni Asr'a derki,
-Ey amr sen bu delikanlıyı tanımıyorsun nasıl oldu da onun yerine kefil oldun?
Amr ibni Asr :
-Bu kadar insanın içerisinden beni seçti, insanlık öldü dedirtmemek için kabul ettim der.
Sıra gençlere gelir derlerki,
-Biz bu davadan vazgeçiyoruz, bu sözün üzerine Hz Ömer :
-Ne oldu biraz evvel babamızın kanı yerde kalmasın diyordunuz ne oldu da vazgeçiyorsunuz?
Gençlerin cevabı dehşetlidir :
- Merhametsiz insan kalmadı deneyesiniz diye.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 08 Mar 2015 17:26:24
Biz küçükken çok büyüktük. Mesela kollarımızı bir açardık, dünyayı kucaklardık. Güzeldik biz küçükken.
Kaşlarımızı almayı bilmezdik, makyaj çok büyüklerin işiydi sevmezdik. Arkadaşlarımızla beraber bir gece uyuyabilirsek eğer velinimetti bizim için, lükstü, zenginlikti. Ailelerimiz en az beş kez arardı eve beş dakika geç kaldığımızda. Otobüsteyim bile diyemezdik, otobüsle bir yere gidemezdik. Otobüs lükstü, zenginlikti. Koşa koşa eve varana dek nefes almazdık ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabı verirdik.
Biz bir gülerdik küçükken, kalbimiz kahkahalar atardı. Biz küçükken öğretmenimiz en yakın arkadaşımızla sıralarımızı ayırmasın diye, teneffüse kadar konuşmazdık. Not yazardık birbirlerimize. Biz diyorum küçükken bizdik böyle bayağı bir kalabalıktık. Yani biz diyebileceğim kadar çok. Biz küçükken bir büyüktük ki böyle kollarımızı açsak sığmazdı eni boyu.
Sonra mı? Büyüdük. Kollarımızı açtığımızda bir kişiyi bile sığdıramayacak hale geldik. Küçülene kadar büyüdük, çok büyüdük yani. Biz olamadık bir daha. Sen, ben olduk. Büyüklük lüks değildi, zenginlik değildi. Koşa koşa büyüdük. Büyürken ne de çok küçüldük.
Çevrimdışı seliali
Bilge Meclis Üyesi
*****
4.869
31.332
2. Sınıf Öğretmeni
# 09 Mar 2015 21:55:07
Adamın biri Musa Aleyhisselâm'a:
— Ya Musa, ben bütün hayvanların dilinden anlamak istiyorum. Tur'u Sina'ya gittiğin zaman Allah'tan iste de benim duamı kabul etsin, diyordu.
Musa Peygamber:
— Her şeyi bilmek iyi olmaz. Senin hayvanların dilinden anlamaman daha iyidir. Bu sevdadan vazgeç, dediyse de, adam illâ öğrenmek istiyordu.
Bir gün Musa Aleyhisselâm Tur'a çıktığı zaman Cenab-ı Allah Musa Aleyhisselâm'a:
— «Ya Musa! O kulumun duasını kabul ettim, bundan sonra bütün hayvanların dilinden anlayacak. Yalnız her şeye ehemmiyet vermesin, sonra onun için iyi olmaz.» buyurmuştu.
Musa Aleyhisselâm, Tur'u Sina'dan geldikten sonra durumu bildirip her şeyle fazla ilgilenmemesini söyledi. Kendisine selâhiyet verilen adam, akşam ahıra hayvanlarını yemlemeye girmişti. Orada eşekle öküzün konuşmalarına şâhid oldu.
Onlar aralarında şöyle konuşuyorlardı:
Öküz:
— Yahu eşek kardeş, senin işin ne iyi, bana yazın rahat yok, kışın rahat yok. Sabah olacak çifte koşacaklar, ama sense akşama kadar rahat gezeceksin, diyordu.
Eşeğin öküze nasihati şöyle oldu:
— Bunlar hep senin ahmaklığından... Sen sabah olunca hasta numarası yaparsın, akşamdan sahibimizin döktüğü yemi bile yemezsin. O da sabahleyin seni bu haliyle görünce çifte koşmaktan vazgeçer ve birkaç gün olsun istirahat etmiş olursun, dedi.
Bu sözler öküzün hoşuna gitmişti. Hakikaten yem yemedi ve öyle aç karnına sabaha kadar yattı. Eşek ise öküzün yemlerini bile kendisi yemişti. Tabii bunların bu konuşmalarını sahibi duymuş ve gülerek ahırdan çıkmıştı.
Sabah oldu, adam ahıra girdi ki, öküz aç. Kalkması için birkaç tekme vurdu ise de öküz hastalanmıştı.
Adam:
— Bu sefer de onun yerine eşeği koşalım, diyerek aldı tarlaya götürdü
Akşama kadar eşekle çift sürdü. Eşeğin emdiği süt burnundan gelmişti. Akşam eve geldiği zaman öküz rahat rahat geviş getiriyor kendi kendine hakikaten bu iyi bir numara oldu diyordu. Eşek bu işin çekilemeyecek gibi olduğunu görünce öküze başka yoldan akıl verip kurtulmak istedi:
-Öküz kardeş, sen böyle yatarsan sahibimiz seni satacak. Bu gün tarlada beni gören köylüler sordular. O da, zaten tembel bir öküzdü, şimdi de hasta oldu. Yarın kasaba vereceğim, dedi. Eğer yarın' da böyle yaparsan kendini bıçağın altında bil, diyerek sabahleyen çifte gitmekten kurtuldu.
Adam bunların bu konuşmalarını dinledikçe kendi kendine gülüyor ve:
- Gördün mü ne kadar iyi bir şeymiş hayvanların dilinden anlamak, diyordu.
Ertesi sabah horozla köpeğin konuşmalarına şahit oldu. Horoz:
-Yarın efendinin, öküzü ölecek. Sana müjdem var. İyi bir ziyafet olacak senin için, diyordu.
Adam bunu duyar duymaz hemen pazara götürüp öküzünü sattı ve zarardan kurtuldu.
İkinci gün oldu, köpek horoza:
- Niye yalan söyledin? Hani ziyafet? Adam öküzü sattı kurtuldu, dediğinde, bu sefer horoz:
-Hiç merak etme! Öküzü sattı ama, yarın kölesi ölecek ve onun hayrına mutlaka bir yemek yedirirler. Sen de artıklarından istifade etsen yeter, dedi.
Adam bunu da duymuştu. Hemen pazara çıkarıp kölesini de sattı.
Köpek gene ziyafete erişememişti. Horoza: -Beni ne kandırıp duruyorsun? diye çıkıştı. Horoz:
-Ben yalan söylemem... Ziyafet var dediysem vardır. Efendimiz öküz ve köleyi satarak zarardan kurtuldu ama, yarın kendisi ölecek, işte o zaman ziyafetin büyüğü olacak, dedi.
Adam horozdan bunları duyunca etekleri tutuştu. Ne yapacağını şaşırdı ve doğru Hazreti Musa'nın huzuruna çıkıp durumu anlattı:
-Hakikaten ben yarın ölecek miyim? Bunun bir çaresi yok mu? diye yalvarmaya başladı.
Musa Aleyhisselâm:
-Ben sana demedim mi? Her şeye ehemmiyet vermeyeceksin diye... Eğer sen öküzü satmasaydın, o ölecek ve belâ atlatılmış olacaktı. Ama sen onları satmakla başkalarının zarar etmesini istedin. Kendi menfaatini düşünüp başkalarını kendisi gibi hesap etmeyenin hali budur, dedi.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 10 Mar 2015 17:59:32
Buhâra’da bir sucu, otuz sene boyunca bir kuyumcunun evine su taşımıştı. Kuyumcunun çok güzel ve sâliha bir hanımı vardı. Sucu, her zaman olduğu gibi yine bir gün geldi, fakat suyu verirken birdenbire ev sâhibesi olan kadının elini tutup bir müddet sıktı. Sonra da hemen bırakıp hızlıca evden uzaklaştı. Akşamleyin, her zaman yaptığı üzere kocasını pek tatlı ve iltifatkâr sözlerle eve buyur eden bu sâliha hanım, çarşıdan gelen kocasına bir müddet sonra, taaccüp ifâde eden bir üslûb ile şöyle sordu:
“–Söyler misin bey, bugün Allah Teâlâ’nın rızâsına muhalif ne yaptın?!”
Adam, hiç beklemediği bu suâl ile karşılaşınca, şaşkınlık içerisinde önce bir müddet kekeleyerek:
“–Bir şey yapmadım?!” dedi. Lâkin hanımı ısrar edince adam, gündüz yapmış olduğu hatâyı derhal hatırlayarak şöyle söyledi:
“–Evet, sevgili hanımım. Bugün bir cürüm işledim. Sabahleyin dükkânıma bir kadın gelmişti. Maksadı, bilezik almak imiş. Teninin beyazlığı hoşuma gittiğinden (bir anlık gafletle) bileziği o kadının koluna ben takmak istedim ve takarken de elini tutup sıktım.”
Kocasından bu cevabı alan sâliha hanım, beyine niçin böyle bir sual sorduğunu îzâh etmek ve onu bir daha böyle bir hâle düşmekten sakındırmak için şu kısa cümleyi sarf etti:
“–Allâhu ekber! Demek bugün sucunun âilene hıyânet etmesinin hikmeti buymuş!”
Bunu duyan kuyumcu ise, büyük bir pişmanlık içerisinde:
“–Hanım! Ben tevbe ettim. Sen de hakkını helâl et.” dedi. Ertesi gün de sucu gelip tevbe etti ve:
“–Ey evin sâhibesi, hakkını helâl et. Çünkü şeytan beni yoldan çıkardı. Bir anlık nefsime uydum!” dedi. Sâliha kadın ise, sucunun bu sözlerine şöyle mukâbelede bulundu:
“–Sen işine devam et. Çünkü hatâ sende değil, dükkândaki adamda!” (Rûhu’l-Beyân, XVI, sh: 38-39)
-alıntıdır-
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 11 Mar 2015 00:28:16
Beşinci Abbâsî Halîfesi Hârun Reşid, bir hâdiseden dolayı ülkesinde yaşayan gayr-i müslimlere çok kızar. Bu öfke ile, etraflıca düşünmeden; “müslüman olmadıkları takdirde, gayr-i müslimlerin Abbâsî mülkünü terk etmelerini emreden” bir ferman yazdırır.
Halîfenin bu emri üzerine çaresiz kalan gayr-i müslimler, büyük bir endişe ve hüzün içerisinde Behlül Dânâ Hazretleri’nin kapısına gelir ve hâdiseyi anlatarak kendisinden yardım isterler. Behlül Dânâ da gereğini yapacağını söyleyerek onları teskin eder ve nezâketle uğurlar.
Daha sonra da vakit kaybetmeden halîfenin huzûruna çıkar. Behlül Dânâ Hazretleri’ni karşısında gören Hârun Reşid pek sevinir. Zira o da gönlünde ağırlığını hissettiği hâlde, sebebini bir türlü anlayamadığı sıkıntısını giderip huzura kavuşmak istemektedir. Hemen bir sohbet meclisi kurulur. Sualler, cevaplar birbirini takip eder. Sohbetin iyice derinleştiği bir anda Behlül Dânâ, Halîfe Hârun Reşid’e şöyle sorar:
“–Halîfe Hazretleri söyler misiniz, namazda Fâtiha Sûresi’ni okurken «Rabbü’l-âlemîn» lâfzı «Rabbü’l-mü’minîn» şeklinde tilâvet olunsa ve bile bile bu hata üç kez tekrar edilse ne yapmak lâzım gelir?”
Hârun Reşid:
“–«Rabbü’l-âlemîn / Âlemlerin Rabbi» lâfzı «Rabbü’l-mü’minîn / Mü’minlerin Rabbi» diye okunursa mânâ değişir. Bunu da bilerek üç kez tekrar etmek tabiî ki namazı bozar. Bu sebeple de namazın yeniden îfâsı gerekir!” diyerek cevap verir.
Fakat daha bu cümleyi kurarken, Behlül Dânâ’nın bu mevzuları zaten bildiğini ve bunu bir hikmet gereği sorduğunu anlar. Sözlerini bitirir bitirmez bu defa Hârun Reşid, Behlül Dânâ’ya tebessümle sorar:
“–Şimdi sen söyle bakalım Behlül! Sen bu sormuş olduğun hususun câhili değilsin. Bilâkis bu hususta sen bizden de ârifsin. Bu suâli sormak nereden îcâb etti?”
Behlül Dânâ Hazretleri, söyleyeceği hakîkatin halîfenin gönlünde mâkes bulacağı vaktin geldiğini düşünerek şöyle der:
“–Peki Efendim, «Rabbü’l-âlemîn» yerine «Rabbü’l-mü’minîn» okununca, namazın bozulduğunu biliyorsunuz da, müslüman değildir diye gayr-i müslimleri yurtlarından sürüp atmanın dîninize zarar vereceğini bilmiyor musunuz?!”
Bu sözler üzerine yaptığı hatayı anlayan Halîfe Hârun Reşid yazdırdığı fermanı derhal iptal ettirir.
Çevrimdışı ismil003
Uzman Üye
*****
2.709
3.343
Müdür Yardımcısı
# 11 Mar 2015 01:25:15
Mü'min zannettiğimiz kişilerin yalan söyleyip durması ibretlik bir hikâyedir aslında.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 11 Mar 2015 07:15:09
O Senin Ailenden Değil | Bir Kıssa Bin Hisse
Hz.Nuh’un kafirlerle beraber bulunan bir oğlu vardı. Hz. Nuh oğlunu dalgalardan kurtulmaya çalışırken görünce seslendi:
– Ey oğulcağızım! Bizimle gemiye bin. Sakın kafirlerle beraber olma!
– Beni sudan koruyacak bir dağa sığınırım!
– Allah dilemedikçe, bugün O’nun azabından koruyacak hiçbir şey yoktur.
Hz.Nuh ile oğlunun arasına dalgalar girdi. Hz.Nuh’un oğlu da boğulanlardan oldu. Hz.Nuh oğlu için çok üzülmüştü. Nasıl üzülmesinki? O kendi oğlu değil miydi? Hz.Nuh dünyada sudan kurtulamayan oğlunu hiç değilse kıyamet günü kurtarmayı arzu etti!
Muhakkak ki, ateş sudan daha şiddetlidir. Ahiret alemindeki azap daha korkunçtur. Acaba Allah, kulu Nuh’a aile efradını kurtaracağına dair bir söz vermemiş miydi? Elbette vermişti. Allah Teala sözünden caymayacağı için Hz.Nuh Allah katında oğlu için şefaatte bulunmayı istedi.
Hz.Nuh rabbine şöyle yalvardı:
– Şüphesiz oğlum benim aile efradımdandır. Muhakkak ki, senin aile efradımı kurtaracağına dair verdiğin sözün haktır. Sen hakimlerin hakimisin!
Fakat Allah, soylara, soplara değil sadece amellere bakar. Allah kendisine ortak koşanlar hakkında yapılan şefaati kabul etmez. Allah’a ortak koşan bir kimse peygamberin ailesinden biri olamaz. İsterse öz oğlu olsun! Allah, Nuh kulunun dikkatini bu hususa çekerek şöyle buyurdu:
– Ey Nuh! O senin ailenden değildir. Çünkü o iyi olmayan amellerin sahibidir. O halde bilmediğin bir şeyi benden isteme. Seni cahillerden olmaktan menederim.
Hz.Nuh (a.s.) hemen hatasını anladı ve derhal Allah’a yönelerek tevbe etti ve yalvardı:
– Ey rabbim! Bilmediğim bir şeyi senden istemekten sığınırım. Eğer beni bağışlamaz ve bana merhamet etmezsen, hüsrana düşenlerden olurum.
Kaynak: Kur’an’ın Işığında Peygamberlerin Kıssaları, Ebu Hasan Ali En-Nedvi, Çev.Ali Arslan, Hikmet Neşriyat
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 12 Mar 2015 18:30:39
OSMANLI DÖNEMİNDE ( mutlaka ama mutlaka okuu..)
✅ Pencerenin önünde sarı çiçek varsa "Bu evde hasta var... Evin önünde hatta bu sokakta gürültü yapma..." anlamına gelirdi...
✅ Pencerenin önünde kırmızı çiçek varsa "Bu evde gelinlik çağına gelmiş, bekar kız var... Evin önünden geçerken konuşmalarına dikkat et ve küfür etme..." anlamına geliyordu...
✅ Kız istemeye gelindiğinde damat adayının namaz kılıp kılmadığını anlamak için pantolonunun "diz izine" bakılırdı...
✅ Kahvenin yanında su gelirdi... Şayet misafir toksa önce kahveyi alır, açsa suyu alırdı... Ona göre ya yemek sofrası hazırlanır ya da meyva ikram edilirdi...
✅ Kapıların üstünde iki tokmak olurdu. Biri kalın biri ince... Gelen bayansa kapıyı ince tokmakla vururdu... Evin hanımı kapıyı ev haliyle bile açardı... Erkekse kalın tokmakla kapıyı vururdu... Evin hanımı kapıyı ya örtünüp açar ya da bi mahremi (kocası vs.) açardı...
✅ Peygamber efendimiz (sav) in 63 yaşında vefatından sebep, 63 yaşını geçmiş büyüklerimiz yaşları sorulduğunda "Haddi aştık" derlerdi...
✅ Yolda küçük büyüğünün önünden yürüyemezdi...
✅ Cuma namazına esnaf -ki kuyumcular da dahil- kapıya kilit vurmadan giderlerdi...
✅ Fitre, zekat Ramazan ayından önce Şaban ayında verilirdi... Fakir fukara Ramazan ayına erzaksız girmesin diye...
✅ Esnaf Ramazan ayında toplanıp gerçek bir ihtiyaç sahibinin "borç defterini" kapatırdı...
Nereden nereye?
Kendimize yabancılaştık.
Nezaketin, güzel ahlakın, öz sevginin, hakiki saygının dünyayı kurtardığını unutur olduk....
Bu şuurda müslümanlar olmak ve yetiştirmek dua ve temennisiyle....
Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmektedir.
Düğün günü çok koyun ve inek kesilir.
Et kokuları mahalleyi sarar.
Ancak evin bitişiğinde, Müslüman, dul bir kadın,
dört yetimiyle yaşamaktadır.
Hepsi de günlerdir açtırlar. Kadıncağız,
düğün vekapısını çalıp, ‘ateş’ ister.
Ancak maksadı başkadır.
“Belki yemek verirler” diye gitmiştir.
Adam, kadının niyetini anlasa da, bir şey vermez.
Kadıncağız, bir daha gidip ‘ateş’ ister. Yine eli boş
döner.
Üçüncüde yine öyle. Ama ne olur bilinmez, bu
defa acır kadına. Hallerini anlamak için dehlize
iner ve dayar kulağını bitişik evin duvarına ve
dinler.
Yetimcik, annesine yalvarıyor:
— , ne olur bir daha git.
Belki bu sefer bir şey verirler.
Kadın ağlamaklıdır:
- Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum.
Adam bunu duyar. Kalbi sızlar. güzel bir ‘Sofra’
hazırlatıp, gönderir. evlerine. Ve dehlize inip,
dinler yine. Yetimlerin en küçüğü dua ediyor:
- Ya Rabbi! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona
ikram et! Onu imanla şereflendir!
Ardından;
- Âmiiiin! sesleri yükselir.
O anda, kalbi döner ateşperestin. Ve Şehâdet
getirip imanla şereflenir.
Nitekim Sadaka, belâyı önler. Ama dua, kaderi
değiştirir! buyurmuştur büyüklerimiz .
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 12 Mar 2015 21:26:52
Hirsizin biri, bir evin Catisina cikmis ve anten kablosunu kesmis.Evin reisi de tam TV'ye dalmisken yayin kesilince
televizyonunu biraz kurcalamis, Bozuldu herhalde"diyerek yatmis.Ertesi gun adam ise gittikten sonra hirsiz kapiyi acip adamin karisina,Yenge, beni abi gonderdi,televizyon bozuk, alin da bir bakin dedi" demis.Saf kadincagiz da televizyonu vermis. Aksam adam eve gelip
de televizyonu gorememis ve karisindan olayi ogrenince dumura ugramis tabii. O hafta sonu balkonda keyif yaparlarken bizim hirsiz asagidan islik çala çala onlara bakarak sokaktan gecmis. Kadin hirsizi tanimis ve Bak bey! Televizyonu calan adam iste buydu!!" demis.Adam bunu duyunca pijamalarla adami kovalamaya baslamis. 5 dakika sonra diger hirsiz adamin evine gelip, karisina Yenge,ben
polisim, abi hirsizi yakaladi. Simdi karakoldalar.Pantolonuyla, cuzdanini istiyor." demis ve kadin da vermis normal olarak. Adam hirsizi uzun bir saat kovaladiktan sonra kan ter icinde eve dönmüs.. VEEE yine dumur!
Artik gerisi bize kalmış.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 12 Mar 2015 21:55:33
Şu an sokaklar ibret satıyor.Çekilmiş kepenklere rağmen heva ve heveslerin esiri olmuş,boynunda teneke takılar,zincirden aksesuarlarla,doyumsuzca verilen-tüketilen harçlıkların kaçı helal ve nimet olarak çocukların kursağından geçiyor?
Kaç anne baba kızına son model telefon alamadığı kadar üzüldü çocuğunun terkettiği değerlere,görevlere...Kaç anne-baba banane-ye dönüştü...
SOKAKLAR ibret kokuyor mazlum anneler.Kıyamadığınız yavrunuz kendini ispatlama adına kendini zehirledi bile.Cebine doldurduğunuz harçlıklar,üzerine itina ile aldığınız kıyafetlerle artık bambaşka oldular.Artık ne bedenleri,ne ruhları bizim-para kadar,ne yürekleri..
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 12 Mar 2015 22:07:49
Namaz İle İlgili İbretlik Hikaye
Anneannesinin sözleri yankılandı kulaklarında: ''Oğlum namaz hiç bu vakte bırakılır mı?'' Anneannesinin yaşı yetmişe dayanmış, ama ezan
okunduğu vakit yerinden sıçrar, yaşından beklenmeyecek bir hızla abdestini alır ve namazını kılardı.
Kendisi ise,nefsini bir türlü yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep... namaz son dakikalara kalıyor, bu sebeple namazını alelacele eda ediyordu. Bunu düşünerek kalktı yerinden, gözü saate kaydı. Yatsı ezanının okunmasına on beş dakika kalmıştı. Başını her iki yöne pişmanlıkla sallayarak, "Yine geciktirdim namazı." dedi kendi kendine.
Kıvrak hareketlerle abdestini aldı ve daha elini yüzünü tam kurulamadan kendisini odasına attı. Mecburen, hızlı hareketlerle namazı eda
etti. Tesbihatını yaparken anneannesini düşünmeden edemedi. "Bu halimi görse, tatlı-sert kızardı yine bana." dedi. Çok seviyordu onu ...Hele öyle bir namaz kılışı vardı ki, onu hep bir gökkuşağı hayranlığıyla seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardı ki... hicabından renkten renge girerdi.
O gün akşama kadar derse girmişti. Müthiş bir ağırlık vardı üzerinde. Duasını yaparken, başını ellerinin arasına alıp secdeye durdu. Namazdan sonra bir süre bu şekil tefekkür etmeyi severdi. Gözleri kapanır gibi oldu. "Ne kadar da yorulmuşum." dedi. Daldı gitti öylece....
Kıyamet kopmuştu. Mahşeri bir kalabalık vardı. Her yön insanlarla doluydu. Kimi dona kalmış, hareketsiz bir şekilde etrafı izliyor; Kimi sağa sola koşturuyor, kimisi de diz çökmüş, başı ellerinin arasında bekliyordu. Yüreği yerinden fırlayacak gibi atıyor, adeta kafesinden kurtulmaya çalışıyor,soğuk soğuk terler döküyordu. Hayattayken kıyamet, sorgu sual ve mizan hakkında çok şey duymuş ve ahiret hayatı adına bu kavramlar kendisi için köşe taşı olmuşlardı. Ama mahşer meydanında ki ürperti, korku ve bekleyişin bu denli dehşet vereceğini düşünmemişti.
Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir sağa, bir sola baktı. "Benim ismimi mi okudunuz?" dedi dudakları titreyerek.....
Kalabalık birden yarılmış, bir yol olmuştu önünde. İki kişi kollarına girdi. Mahşer meydanının vazifelileri oldukları belliydi. Kalabalık arasından şaşkın bakışlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmişlerdi. Melekler her iki yanından uzaklaştılar. Başı önündeydi. Bütün hayatı, bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden...." Şükürler olsun " dedi, kendi kendine ve devam etti; " Gözlerimi dünyaya açtım,Hep hizmet eden insanları gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koşuyor, malını islam yolunda harcıyordu. Annem eve gelen misafirleri ağırlıyor, yemek sofralarının biri kalkıp, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. İnsanlara hizmete çalıştım. Onlara Allah'ı anlattım. Namazımı kıldım. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kaçındım." Kirpiklerinden aşağı gözyaşları
dökülürken, "Rabbimi seviyorum, en azından sevdiğimi zannediyorum." Diyordu. Ama bir yandan da "O'nun için ne yapsam az, Cennet'i kazanmama yetmez." Diye düşünüyordu.Tek sığınağı Allah'ın rahmetiydi.
Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyordu. Sırılsıklam olmuş, zangır zangır titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi
bekliyordu. Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kağıt, mahşer meydanında ki kalabalığa döndüler. Önce ismi okundu. Artık ayakları tutmaz olmuştu. Neredeyse yığılıp kalacaktı. Heyecandan gözlerini kapamış, okunacak hükme kulak kesilmişti.
Mahşeri kalabalıktan bir uğultu yükseldi. Kulakları yanlış mı duyuyordu? İsmi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne yığıldı. Hayretten dona kalmıştı. " Olamaaaazzzz " diye bağırdı. Sağa sola koşturdu. "Ben nasıl Cehennemlik olurum? Hayatım boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koşturdum. Hep rabbimi anlattım." Diyordu.
Gözleri sağanak olmuş, titrek vücudunu ıslatıyordu. Vazifeli iki melek kollarından tuttu. Ayaklarını sürüyerek ve kalabalığı yararak
alevleri göklere yükselen Cehennem'e doğru yürümeye başladılar. Çırpınıyordu. Medet yok muydu? Bir yardım eden çıkmayacak mıydı?
Dudaklarından kelimeler kırık dökük, yalvarmayla karışık döküldü.."Hizmetlerim... Oruçlarım.... Okuduğum Kur'anlar......Namazım....Hiçbiri beni kurtarmayacak mı?" diyordu. Bağıra bağıra yalvarıyordu. Cehennem melekleri onu sürüklemeye devam ettiler. Alevlere çok yaklaşmışlardı. Başını geriye çevirdi. Son çırpınışlarıydı.
Resülullah, "Evinin önünde akan bir ırmak içinde günde beş defa yıkanan bir insanı o ırmak nasıl temizler, günde beş vakit namazda insanı günahlardan öyle temizler." Buyuruyordu. "Oysa ki benim namazlarım da mı beni kurtarmayacak?" diye düşünüyordu.
" Namazlarım.....Namazlarım.... Namazlarım." diye diye hıçkırdı. Vazifeli melekler hiç durmadılar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem çukurunun başına geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakıyordu. Son bir defa dönüp geriye baktı. Artık gözleri de kurumuştu. Ümitleri sönmüştü. Başını öne eğdi. İki büklüm oldu.
Kollarını sıkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vücudunu birden bire havada buldu. Alevlere doğru düşüyordu. Tam bir iki metre düşmüştü ki, bir el kolundan tuttu.
Başını kaldırdı. Yukarıya baktı. Uzun beyaz sakallı bir ihtiyar onu düşmekten kurtarmıştı. kendisini yukarıya çekti. Üstündeki başındaki tozu silkerek ihtiyarın yüzüne baktı.
"Siz de kimsiniz ?" dedi.
İhtiyar gülümsedi: " Ben senin namazlarınım."
"Neden bu kadar geç kaldınız ?Son anda yetiştiniz. Neredeyse düşüyordum."dedi....
İhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; Başını salladı;
" Sen beni hep son anda yetiştirirdin, ...hatırladın mı?
Secdeye kapandığı yerden başını kaldırdı. Kanter içinde kalmıştı. Dışarıdan gelen sese kulak kabarttı. Yatsı ezanı okunuyordu.Bir ok gibi yerinden fırladı. Abdest almaya gidiyordu.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 12 Mar 2015 22:26:59
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Namaz İle İlgili İbretlik Hikaye
Anneannesinin sözleri yankılandı kulaklarında: ''Oğlum namaz hiç bu vakte bırakılır mı?'' Anneannesinin yaşı yetmişe dayanmış, ama ezan
okunduğu vakit yerinden sıçrar, yaşından beklenmeyecek bir hızla abdestini alır ve namazını kılardı.
Kendisi ise,nefsini bir türlü yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep... namaz son dakikalara kalıyor, bu sebeple namazını alelacele eda ediyordu. Bunu düşünerek kalktı yerinden, gözü saate kaydı. Yatsı ezanının okunmasına on beş dakika kalmıştı. Başını her iki yöne pişmanlıkla sallayarak, "Yine geciktirdim namazı." dedi kendi kendine.
Kıvrak hareketlerle abdestini aldı ve daha elini yüzünü tam kurulamadan kendisini odasına attı. Mecburen, hızlı hareketlerle namazı eda
etti. Tesbihatını yaparken anneannesini düşünmeden edemedi. "Bu halimi görse, tatlı-sert kızardı yine bana." dedi. Çok seviyordu onu ...Hele öyle bir namaz kılışı vardı ki, onu hep bir gökkuşağı hayranlığıyla seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardı ki... hicabından renkten renge girerdi.
O gün akşama kadar derse girmişti. Müthiş bir ağırlık vardı üzerinde. Duasını yaparken, başını ellerinin arasına alıp secdeye durdu. Namazdan sonra bir süre bu şekil tefekkür etmeyi severdi. Gözleri kapanır gibi oldu. "Ne kadar da yorulmuşum." dedi. Daldı gitti öylece....
Kıyamet kopmuştu. Mahşeri bir kalabalık vardı. Her yön insanlarla doluydu. Kimi dona kalmış, hareketsiz bir şekilde etrafı izliyor; Kimi sağa sola koşturuyor, kimisi de diz çökmüş, başı ellerinin arasında bekliyordu. Yüreği yerinden fırlayacak gibi atıyor, adeta kafesinden kurtulmaya çalışıyor,soğuk soğuk terler döküyordu. Hayattayken kıyamet, sorgu sual ve mizan hakkında çok şey duymuş ve ahiret hayatı adına bu kavramlar kendisi için köşe taşı olmuşlardı. Ama mahşer meydanında ki ürperti, korku ve bekleyişin bu denli dehşet vereceğini düşünmemişti.
Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir sağa, bir sola baktı. "Benim ismimi mi okudunuz?" dedi dudakları titreyerek.....
Kalabalık birden yarılmış, bir yol olmuştu önünde. İki kişi kollarına girdi. Mahşer meydanının vazifelileri oldukları belliydi. Kalabalık arasından şaşkın bakışlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmişlerdi. Melekler her iki yanından uzaklaştılar. Başı önündeydi. Bütün hayatı, bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden...." Şükürler olsun " dedi, kendi kendine ve devam etti; " Gözlerimi dünyaya açtım,Hep hizmet eden insanları gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koşuyor, malını islam yolunda harcıyordu. Annem eve gelen misafirleri ağırlıyor, yemek sofralarının biri kalkıp, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. İnsanlara hizmete çalıştım. Onlara Allah'ı anlattım. Namazımı kıldım. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kaçındım." Kirpiklerinden aşağı gözyaşları
dökülürken, "Rabbimi seviyorum, en azından sevdiğimi zannediyorum." Diyordu. Ama bir yandan da "O'nun için ne yapsam az, Cennet'i kazanmama yetmez." Diye düşünüyordu.Tek sığınağı Allah'ın rahmetiydi.
Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyordu. Sırılsıklam olmuş, zangır zangır titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi
bekliyordu. Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kağıt, mahşer meydanında ki kalabalığa döndüler. Önce ismi okundu. Artık ayakları tutmaz olmuştu. Neredeyse yığılıp kalacaktı. Heyecandan gözlerini kapamış, okunacak hükme kulak kesilmişti.
Mahşeri kalabalıktan bir uğultu yükseldi. Kulakları yanlış mı duyuyordu? İsmi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne yığıldı. Hayretten dona kalmıştı. " Olamaaaazzzz " diye bağırdı. Sağa sola koşturdu. "Ben nasıl Cehennemlik olurum? Hayatım boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koşturdum. Hep rabbimi anlattım." Diyordu.
Gözleri sağanak olmuş, titrek vücudunu ıslatıyordu. Vazifeli iki melek kollarından tuttu. Ayaklarını sürüyerek ve kalabalığı yararak
alevleri göklere yükselen Cehennem'e doğru yürümeye başladılar. Çırpınıyordu. Medet yok muydu? Bir yardım eden çıkmayacak mıydı?
Dudaklarından kelimeler kırık dökük, yalvarmayla karışık döküldü.."Hizmetlerim... Oruçlarım.... Okuduğum Kur'anlar......Namazım....Hiçbiri beni kurtarmayacak mı?" diyordu. Bağıra bağıra yalvarıyordu. Cehennem melekleri onu sürüklemeye devam ettiler. Alevlere çok yaklaşmışlardı. Başını geriye çevirdi. Son çırpınışlarıydı.
Resülullah, "Evinin önünde akan bir ırmak içinde günde beş defa yıkanan bir insanı o ırmak nasıl temizler, günde beş vakit namazda insanı günahlardan öyle temizler." Buyuruyordu. "Oysa ki benim namazlarım da mı beni kurtarmayacak?" diye düşünüyordu.
" Namazlarım.....Namazlarım.... Namazlarım." diye diye hıçkırdı. Vazifeli melekler hiç durmadılar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem çukurunun başına geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakıyordu. Son bir defa dönüp geriye baktı. Artık gözleri de kurumuştu. Ümitleri sönmüştü. Başını öne eğdi. İki büklüm oldu.
Kollarını sıkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vücudunu birden bire havada buldu. Alevlere doğru düşüyordu. Tam bir iki metre düşmüştü ki, bir el kolundan tuttu.
Başını kaldırdı. Yukarıya baktı. Uzun beyaz sakallı bir ihtiyar onu düşmekten kurtarmıştı. kendisini yukarıya çekti. Üstündeki başındaki tozu silkerek ihtiyarın yüzüne baktı.
"Siz de kimsiniz ?" dedi.
İhtiyar gülümsedi: " Ben senin namazlarınım." "Neden bu kadar geç kaldınız ?Son anda yetiştiniz. Neredeyse düşüyordum."dedi....
İhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; Başını salladı; " Sen beni hep son anda yetiştirirdin, ...hatırladın mı?
Secdeye kapandığı yerden başını kaldırdı. Kanter içinde kalmıştı. Dışarıdan gelen sese kulak kabarttı. Yatsı ezanı okunuyordu.Bir ok gibi yerinden fırladı. Abdest almaya gidiyordu.
"Hz. Peygamber, en faziletli amelin hangisi olduğunu soran sahabiye: "Vaktinde veya vaktinin başlangıcında kılınan namazdır" buyurmuştur. (Buhari, Mevâkît 162)
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 12 Mar 2015 22:43:47
Allahü teâlâ, saf, temiz insanları sever. Hile yapanları sevmez...
Bir hac kervanı giderken, garip bir kişi de onlara katılmak ister. İçlerinden zengin biri ona, (Senin paran pulun yok, bineğin yok, nasıl gideceksin?) der. O garip kişi de, (Rabbim var!) der ve bir şekilde kafileye katılır. Hac vazifesi tamamlanıp dönülürken aynı zengin, o garibe, (Hac vazifeni yaptın mı?) diye sorar. O da, (Evet, elhamdülillah her vazifeyi yerine getirdim) der. Zengin kişi alay etmek için cebinden bir kâğıt çıkarıp, (Vazifesini yapanlara berat kâğıdı verdiler. Bak benimki bu. Hani seninki, sana vermediler mi?) der. Garip şaşırır, (Bana berat vermediler) der. Çok üzülür. Hemen geri koşup Kâbe’nin örtüsünün altına girip, ağlayarak, (Yâ Rabbî, ben de o kullarına verdiğin berattan isterim) diye yalvarır. Allahü teâlâ rahmetini gösterir gaipten mis kokulu bir berat gönderir. O da alıp kervana yetişir ve alay eden kişiye gösterip, (Bak, elhamdülillah bana da verdiler) der. Zengin kişi, (Biz alay ederken o gerçekten beratını aldı) der...
Sonra o garip vefat eder. Onunla alay eden zengin, onu rüyasında görür. (Hesabını nasıl verdin?) diye sorar. Garip de, (Bana bir şey sormadılar. Beratımı gösterdim, melekler beni geçirdiler) der.
.Allahü teâlâ, saf, temiz insanları sever. Hile yapanları sevmez...
Bir hac kervanı giderken, garip bir kişi de onlara katılmak ister. İçlerinden zengin biri ona, (Senin paran pulun yok, bineğin yok, nasıl gideceksin?) der. O garip kişi de, (Rabbim var!) der ve bir şekilde kafileye katılır. Hac vazifesi tamamlanıp dönülürken aynı zengin, o garibe, (Hac vazifeni yaptın mı?) diye sorar. O da, (Evet, elhamdülillah her vazifeyi yerine getirdim) der. Zengin kişi alay etmek için cebinden bir kâğıt çıkarıp, (Vazifesini yapanlara berat kâğıdı verdiler. Bak benimki bu. Hani seninki, sana vermediler mi?) der. Garip şaşırır, (Bana berat vermediler) der. Çok üzülür. Hemen geri koşup Kâbe’nin örtüsünün altına girip, ağlayarak, (Yâ Rabbî, ben de o kullarına verdiğin berattan isterim) diye yalvarır. Allahü teâlâ rahmetini gösterir gaipten mis kokulu bir berat gönderir. O da alıp kervana yetişir ve alay eden kişiye gösterip, (Bak, elhamdülillah bana da verdiler) der. Zengin kişi, (Biz alay ederken o gerçekten beratını aldı) der...
Sonra o garip vefat eder. Onunla alay eden zengin, onu rüyasında görür. (Hesabını nasıl verdin?) diye sorar. Garip de, (Bana bir şey sormadılar. Beratımı gösterdim, melekler beni geçirdiler) der.
Yüce mevlamın lütfetmesi
buna benzer bir hadise bizzat kendim yaşadım.
2004 2005 hac sezonunda RABBİM nasip etti eşimle hacca gittik . Orada kabenin içinde namaz saatini beklerken biraz sohbet edelim dedik . Hanımlardan biri " kızım ALLAHisterse cebinden bir kuruş harcamadan insana hacı olmayıda nasip eder "DEDİ .NASIL YANİ TEYZE DEDİM ."kızım ,ben evlere temizliğe giden bir kadınım ,hacca gitmeyi de çok istiyordum .Temizliğe gittiğim evlerden birinin HAC organizasyon şirketi vardı ,teyze bana 10 tane HACca gidecek müşteri bul seni bedava hacca götiriyim dedi. Bende gittiğim evlerdekilere söyledim. 10 kişidende fazla müşteri buldum .şimdi burdayım .Bana hiç parada harcatmıyorlar,her vazifemide yapıyorum ALLAHAşükür de"di.Bana çok manidar gelmişti..
Çevrimdışı eml48
Bilge Meclis Üyesi
*****
6.753
25.454
1. Sınıf Öğretmeni
# 12 Mar 2015 23:11:28
Abdullah bin Câfer -radıyallâhu anh- bir seyahat esnasında, bir hurma bahçesine uğradı. Bahçenin hizmetçisi, siyâhî bir köle idi. Köleye üç adet ekmek getirmişlerdi. Bu sırada bir köpek geldi. Köle, ekmeklerden birini ona attı. Köpek, ekmeği yedi. Öbürünü attı. Onu da yedi. Üçüncüyü de attı. Onu da yedi.
Bunun üzerine Abdullah bin Câfer -radıyallâhu anh- ile köle arasında şöyle bir konuşma geçti:
“–Senin ücretin nedir?”
“–İşte gördüğünüz üç ekmek.”
“–Niçin hepsini köpeğe verdin?”
“–Buralarda hiç köpek yoktu. Bu köpek uzaklardan gelmiş olmalı. Aç kalmasına gönlüm râzı olmadı.”
“–Peki bugün sen ne yiyeceksin?”
“–Sabredeceğim, günlük hakkımı Rabbimin bu aç mahlûkuna devrettim.”
Bu güzel ahlâk karşısında hayran kalan Abdullah -radıyallâhu anh-;
“–Sübhânallah! Bir de benim çok cömert olduğumu söylerler! Hâlbuki bu köle benden daha cömertmiş!” buyurdu.
Ardından da o köleyi ve hurma bahçesini satın aldı ve köleyi âzâd edip bahçeyi ona hediye etti.
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 12 Mar 2015 23:59:49
Sınıfların birinde zeki ve kıskanç bir öğrenci varmış. Bu öğrenci diğerlerinin başarılarını sabote etmeye çalışırmış. Konuşurken sözünü keser, başkalarının defterlerini karalarmış.
Öğretmen durumu fark edince öğrenici tahtaya kaldırmış ve neden böyle davrandığını sormuş. Öğrenci itiraf etmiş:
-Öğretmenim kimsenin benim kadar başarılı olmasını istemiyorum. Bu nedenle başkalarına zarar veriyorum.
Öğretmen tahtaya eşit büyüklükte iki çizgi çizmiş. Öğrenciye:
-Bak burada aynı uzunlukta iki çizgi var. Birisi benim öbürü de senin olsun. Seninkinin daha uzun olması için ne yaparsın ?
-Sizin çizgiyi silgiyle kısaltırdım öğretmenim.
Öğretmen:
-Bunun bir yolu daha var üstelik senin metodundan daha akıllıca, demiş ve tebeşirle öğrencisinin çizgisinin boyunu uzatmış.
-Bak bu şekilde benim çizgim seninkinden daha kısa oldu, hem de senin çizgin eskisinden daha uzun oldu. Başkalarından daha başarılı olmak istiyorsan onları sabote etmek yerine daha çok çalışmalı ve kendi yeteneklerini geliştirmelisin.
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 13 Mar 2015 06:13:55
Bu hikaye Peygamberimiz (sas)’in “Cennet ehlinin kandilidir.” dediği Hazreti Ömer (ra)’nın başından geçmiş bir hadisedir.
Bir gün Hazreti Ömer (ra)’nın huzuruna bir bedevi (deve çobanı) gelir:
-Ey müminlerin emiri, acizleri medet umduğu kişi! Biliyorsun ki ben çöl adamıyım. Benim devem hastalandı. Çoluk çocuğun iaşesi hep devede kaldı.Bana yeni bir deve lazım. Bana bir deve ver de köyüme gideyim!
Bu hikaye Hazreti Ömer’e pek inandırıcı gelmedi:
-Sen galiba bedava deve edinmek için böyle konuşuyorsun. Her isteyene deve verecek olsaydık, devletin hazinesi boşalırdı. Senin durumu önce bir inceleyelim, araştıralım. Çünkü ben herkesten sorumluyum.
Bu söz bedevinin hoşuna gitmedi, arkasını dönüp gitti. Hazreti Ömer’in (ra) içine bir kuşku düştü. Ya adam doğru söylemişse? Adamı gizli gizli takip etmeye başladı.
Hazreti Ömer’den (ra) umduğunu bulamayan bedevi yolda Allah’a yalvardı:
-Ey ulu Rabbim! Ömer’e gittim, vaziyetimi anlattım. Bana inanmadı. Böyle yapmakla günah işledi halbuki o deveye hakikaten ihtiyacım vardı. Sen gene de onu affet!
Bedeviyi takip eden Hz. Ömer (ra) bu sözleri işitince ağlamaya başladı.Nedametle dua etti:
– Allahım, bedevinin duasını kabul et!..
Daha sonra bedeviye yetişen Hz. Ömer (ra) Onun eteklerinden öptü, sarmaşıkların söğüt dallarını tel tel sıkması gibi onu kucakladı, alnından öptü de dedi ki:
-Merhaba ey iyi huylu, merhametli kul, önce sana inanmamıştım, şimdi sana inandım. İhtiyacın kadar deveyi alabilirsin…
İşte Müslümanın Müslümana merhameti… Merhamet etmeyene merhamet edilir mi?
Ey topraktan yaratılan insan!… Kanadı kırık serçenin yarasını sar ki, senin iman kanadına da merhem koyan olsun… Acizlerin duasına mazhar ol ki, onların inleyişi Arş’ı titretir. Suyu kuruyan ırmağın kuğulara bir faydası yoktur. Sen ırmak gibi akamıyorsan da çeşme gibi gözünün yaşını akıt ki, acizler testilerini doldursunlar… Allah için bir boncuk ver, ona mukabil bir avuç inci al…
Ey iki gözünü dünyaya dikmiş, ona gönül bağlamış adam, Allah tarafına meylet ki, dünyalar ardınca sürüklensin…
Zira:
“Dünya aç gözlülerin paylaşılmaz malıdır, İnsan ondan çok değil, bir miktar almalıdır!..”
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 13 Mar 2015 20:03:58
Dalı Bırakabilmek
Oldum olası kendisine güvenen ve bununla gurur duyan birisiydi o. Çoğu kişiye göre başarılıydı da Etrafındakilere başarısının sırrını hep şöyle açıklardı. "Kontrol! Anahtar kelime bu. Kontrolü hiçbir vakit elden bırakmayacaksın. Aklını kullanacaksın. Adımlarını yere sağlam basacaksın. O zaman başaramayacağın şey kalmaz " Kontrole verdiği bu önem yüzünden arkadaşları arasında adı "Bay Kontrol"e çıkmıştı.
Gerçekten de, Bay Kontrol, hayatının denetimini hep elinde tutmak ister, her şeyin planladığı gibi yürümesini ister, kolay kolay kimselere güvenmezdi. Birisine bir iş havale ettiğinde dahi, gizliden gizliye o işi takip eder ve sonuç elde edilinceye dek içi rahat etmezdi.
Ama her şeyi kontrol etmek mümkün değildi elbette. Geceleri uykunun kollarına bırakamıyordu kendisini. Uykuya dalabilmek, yorgun birisinin uyanık kalması kadar zordu onun için. Bu sorunu uyku haplarıyla halledebiliyordu bir şekilde, ama ya midesi? Ekşime, gastrit derken ülsere varan rahatsızlığı, doktoruna göre tek nedenden kaynaklanıyordu: Yoğun stres. Her reçetenin yanında doktordan bir de tavsiye alıyordu bu yüzden:
"Kendinizi biraz rahat bıraksanız! Sakinlesin. İşleri biraz oluruna bırakın." Ama onun cevabı hazırdı:
"Doktor bey, yapacak bunca iş varken insan nasıl rahat olabilir? Oluruna bırakırsam, işler nasıl yürüyecek, söyler misiniz lütfen?" Gençlik enerjisi bitmeden kariyerinin zirvesine ulaşmak, toplumda parmakla gösterilen bir kişi olmak, daha ilerde ülkesinin kaderinde söz sahibi olmak... Kendince belirlediği hedeflerdi bunlar. Her adımını bunları hesaplayarak atar, her sözünü bunları düşünerek söylerdi. Kariyerine zarar vermesin, planları bozulmasın diye, evliliği bile erteleyip dururdu.
Peki ya arkadaşları? Bay Kontrol'le bir arada bulunanlar, kendilerini hep diken üstünde hissederlerdi.
Ağzını açıp birşey söylemese bile, etrafına yaydığı gerilim herkesi rahatsız ederdi. Planladığının dışında bir aksaklık mı meydana geldi? İşte o zaman, gözü hiçbir şeyi görmez, sorumluları fena halde haslardı. Hele hele çalışanları hasta olduğunda, işler aksayacak diye küplere binerdi. Soğuk algınlığına yakalananlara "Arkadaşım, kendinize iyi bakacaksınız. Hasta olmayacaksınız" diye nutuk çekerdi.
Hayattaki en büyük korkusunu herhalde söylemeye gerek yok: Kontrolü kaybetmek. Bunu hayatında iki kez derinden yaşamıştı. İlki üniversite yıllarında, hiç hesapta yokken bir kıza aşık olduğunda. Ve bir de babasının beklenmedik ölümünde. İlkinde, sınıf birincisi ideal öğrenci gitmiş; yerine, etrafına boş boş bakan ve leylasından başka hiçbir şeyi düşünmeyen bir mecnun gelmişti. Ama çok geçmeden kurtarmıştı kendisini bu durumdan. Gelecekle ilgili planlarını düşünerek kontrolü tekrar eline almıştı. Babasının bir trafik kazası sonucunda ani ölümü ise tam bir darbe olmuştu. Kendi hayatıyla ilgili bütün tutkuları, planlan, hedefleri ölümün soğuk yüzüne çarpmış ve paramparça olmuştu. Ama o zoru başarmış ve bu parçaları tekrar birleştirip yoluna devam etmişti!
İşte efendim, bu Bay Kontrol'ün başına, nadir de olsa çıktığı tatillerden birisinde öyle birşey geldi ki, masallara lâyık!
Temiz havasıyla ünlü, dağların tepesinde kurulu bir tatil köyünde kalıyordu. Bir gece vakti, aklına nereden geldiyse, yalnız başına yürüyüşe çıkmaya karar verdi.
Kafasında işiyle ilgili konuları evirip çevirirken, tatil köyünden hayli uzaklaştığını farketmedi. Tam önemli bir yatırımı yapıp yapmamayı düşünüyordu ki, birden hayatı boyunca nefret ettiği o duygu bütün benliğini sardı: Boşluk! Ayağı kaydı ve sarp yamaçtan aşağı yuvarlandı. Çok güvendiği ayaklarının üzerinde değildi artık... Derken, can havliyle kayalıklardan uzanan bir ağaç dalına tutunabildi. Bütün gücüyle sarıldı dala.
Aşağıya baktığında dehşete düştü, çünkü yüzlerce metrelik bir uçurum uzanıyordu ayaklarının altında. Yukarıya kendi başına çıkması imkansızdı. O dalı sonsuza kadar tutamayacağı da açıktı.
Bay Kontrol, o patikadan geçen birisi sesini duyup yardımına koşar ümidiyle bağırmaya başladı:
"İmdaaat! Imdaaaaaaaat! Yukarıda kimse var mı?
Imdaat!" Dakikalarca bağırdıysa da sesini kimse duymadı. İnsanların gezmek için pek kullanmadığı bir yoldu çünkü orası. Her geçen dakika saatler gibi geliyordu ona. Kollarındaki derman azalıyor, ne yapacağını bilemiyordu.
Tam ümidini yitirecekken, tutunduğu dalın üstüne yabani bir güvercin konuverdi ve adamın hayret dolu bakışları altında konuşmaya başladı:
"Ey insan, zor durumda görünüyorsun!" Bay Kontrol önce ne diyeceğini bilemedi. Rüyada olup olmadığını sordu kendi kendisine. Ama güvercin konuşmaya devam etti:
"Buradan kurtulmak ister miydin?" Bunun ilâhî bir mucize olduğunu, bu kuşu kendisine Allah'ın gönderdiğine kanaat getiren Bay Kontrol yüreğinden kopan bir feryatla haykırdı:
"Allahım! Bu kuşu Senin konuşturduğunu biliyorum. Lütfen Allahım, lütfen beni kurtar. Beni buradan kurtarırsan, bir daha asla günah işlemeyeceğim. İyi bir insan olacağım. Bundan sonraki hayatımda hep senin emirlerine uyacağım!" "Vaatlerde bulunmayı bırak şimdi" diye sözünü kesti güvercin. "Buradan gerçekten kurtulmak istiyor musun, sen onu söyle." "Evet, evet!" oldu Bay Kontrol'ün cevabı.
"Peki" dedi kuş, "bunun için Rabbinin senden istediği herşeyi yapar mısın?" Teslimiyetin son kertesine gelen Bay Kontrol'ün cevabı yine aynı oldu:
"Evet! Ne isterse! Emretsin yeter!" "O zaman senden istenen şeyi söylüyorum" dedi ilâhî mesajı taşıyan haberci güvercin ve devam etti:
"Dalı bırak!" Duyduklarına inanamadı bizimki:
"Nasıl?" "Duydun ya, Rabbin dalı bırakmanı istiyor. Korkma, Ona güven. O seni kurtaracak." Bir süre, ne diyeceğini bilemedi Bay Kontrol. Sonra...
Evet, ne cevap verdi ve ne yaptı dersiniz?
Peki, onun yerinde siz olsaydınız, ne yapardınız?
Ben çıkamadım işin içinden ::)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 13 Mar 2015 20:55:17
Namaz Kılan Adam İle Köpek | Bir Kıssa Bin Hisse
Vaktiyle mescidin birinde bir adam konuklamıştı. Din yolunda gayreti kendisine azık edinmişti. O aşık adam, bir gece sabaha kadar namazdan başka bir şeyle meşgul olmamak niyetiyle mescide gitmişti.
Fakat gece olup etraf kararınca bir ses duyuldu. Namaz kılan adam,kemal sahibi birinin mescide geldiğini sandı. Gönlünden,
”Böyle bir insan mescide ancak ibadet etmek için gelir. İyi oldu. Böylece kamil bir adam namazımı görüp, ibadetimi duyacak!” diye geçirdi.
Bütün gece sabaha kadar ibadette bulundu, bir an bile ibadeti bırakmadı. Bir hayli dua etti,ağlayıp inledi. Kah tövbe etti, kah istiğfar….
Müstehap ve sünnetleri yerine getirdi. Kendisini adam akıllı iyi gösterdi.
Tan yeri ışıyıp etraf ağarınca mescid aydınlandı. Adam bir de baktı ki, mescidin köşesinde bir köpek yatmış uyuyor. Bu dertle canı yandı, kanı kurudu… Gözyaşları yağmur gibi kirpiklerinden damlamaya başladı… Gönlü utanç ateşiyle öyle bir yandı ki; içinden çıkan ahlarla dili de yandı, damağı da….
Ve kendi kendine dedi ki:
”A edepsiz! ALLAH seni bu gece şu köpekle terbiye etti. Bütün gece şu köpek için ibadette bulundun.
Ne olurdu, bir gecelik de ALLAH için uyanık kalsaydın. Senin, bir gece bile ALLAH için riyasızca ibadet ettiğini görmedim…
Ey riyakar insan! Nice köpekler var ki senden daha iyi. Bir bak kendine! köpek nerede sen neredesin?
Utanmazlığın yüzünden riyalara gark oldun. ALLAH ‘tan utanmaz mısın sen? Kendi kadrini, mevki ve dereceni gördün ya! Bu şekilde muvaffak olmaktan artık ümidini kes! Bu alemde, bu halinle bir senin elinden bir iş gelmez.Gelse bile ancak köpeklere layık bir iş olur bu. Bilmem ki, neden şeytana eş olursun? Niçin nakşa kapılıp sersemleşirsin?”
Şeytanın şu zulüm yuvasından kaç artık. Şu şaşkınlıklarla dolu zindandan geç. Şu deccal sesli adamlardan ne istersin. Şu kendilerini mehdi gösterenlerden ne umarsın?
Kaynak; İlahiname, Feridüddin Attar, Semerkand Yayınları
Çevrimdışı sarnıç
Bilge Meclis Üyesi
*****
8.385
127.459
# 13 Mar 2015 21:33:40
Londra'da bir camiye yeni bir imam gönderilmiş. Adam şehre gitmek için hep aynı otobüse biniyor ve çoğu zaman aynı şoföre rastlıyormuş. Bir gün, bilet alırken şoför yanlışlıkla 20 kuruş fazla vermiş. İmam yanlışlığı oturup parasını sayınca fark etmiş. Kendi kendine düşünüyormuş "20 kuruşu geri versem mi şoföre?.."diye ama içinden bir ses diyormuş ki "Çok gülünç bir sayı ve şoförün umrunda değil. Otobüs şirketi çok para kazanıyor zaten... Sadece 20 kuruş onlara bir şey yapmaz." Ve bu parayı saklayabilir diye düşünmüş Allah'tan gelen bir hediye gibi... İneceği durağa gelince, imam kalkmış ve fikrini değiştirmiş, inmeden önce şoförün yanına gitmiş, 20 kuruşu geri vermiş ve: "Paranın üstünü fazla verdiniz."demiş. Şoför gülümsemiş ve demiş ki: "Siz caminin yeni imamısınız değil mi? Aslında uzun zamandır sizi ziyaret etmek istiyordum caminizde, İslamı öğrenmek için. Ve bilerek size fazla para verdim nasıl tepki vereceğinizi görmek istedim." İmam inerken artık bacaklarını hissetmiyormuş, yere yığılacakmış ki, bir direğe tutunmuş ve kendine gelmeye çalışmış, gözlerinden yaşlar dökülerek gökyüzüne bakmış ve demiş ki: "Allahım! Az daha İslam'ı 20 kuruşa satıyordum!.."
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 15 Mar 2015 18:28:00
ANNELER OKUMALISINIZ
Efendimiz Sallallahü Aleyhi Vessellem buyurmuştur ki:
'' Kadın, hamileliğin de, doğum yapıncaya , bebeği sütten kesilinceye kadar, Allah yolunda hudutlar da nöbet bekleyen mücahit gibidir ( daima öylece sevap alır durur). Eğer bunlar arasında ölüverirse ona şehit mükâfatı ve ecri vardır. ''
'' Kadın hamile iken, bu onun için gündüz oruçlu, gece namazlı , rabbine gönülden teslim olmuş , mücahit bir kimsenin ecir ve mükâfatı gibi mânen kazanç sağlayan bir durum hâsıl eder.''
'' Doğum ağrısı tuttuğunda, hiç bir mahluk onun ne kadar çok ecir ve mükâfat kazandığını hakkıyla idrak edemez. ''
'' Çocuk doğunca bebeğin sütü her soruşun da veya her süt vermede anasına, bir can ihya etmişcesine sevap gelir.''
''Kadının loğusallıktan çıkma zamanı gelince, vazifeli melek her iki omuzuna vurarak der ki :
'' Hiç günahın kalmadı, pak oldun. Haydi hayata günahsız olarak yeniden başla..
Çevrimdışı seliali
Bilge Meclis Üyesi
*****
4.869
31.332
2. Sınıf Öğretmeni
# 15 Mar 2015 18:36:17
Eşekli Kütüphaneci Mustafa Amca
Ürgüp'te bir eşek heykeli olduğunu biliyor muydunuz? Eşeğin heykeli mi olurmuş dediğinizi duyuyorum. Eğer o eşek yıllarca köylere kitap taşımışsa neden olmasın? Tabi ki asıl konu kütüphaneci Mustafa Güzelgöz'ün hikayesidir.
Yıl 1943. Genç Mustafa’nın tayini kütüphaneci olarak Ürgüp Tahsin Ağa Kütüphanesi’ne çıkar.
Devlet memurluğu o dönemde süper bir şey, çünkü özel sektör yok. Bizimki kütüphanede heyecanla okurları bekler; bir gün olur, beş gün olur, gelen giden yok. Etraftakilerle konuşur, herkese anlatır: “Bakın kütüphane bomboş duruyor, gelin kitap okuyun.” Gelen giden olmaz. Amirlerine durumu bildirir.
– Kardeşim otur oturduğun yerde, maaşını düzenli alıyon mu, almıyon mu?
– Alıyorum.
– Eee, o zaman ne karıştırıyon ortalığı, gelen giden olsa maaşın mı artacak? Başına daha fazla bela alacan, o kütüphaneye yıllardır kimse gelmez zaten.
23 yaşındaki genç memur “Ne yapayım, ne yapayım?” diye düşünür durur. Sonunda aklına bir fikir gelir, eşine söyler. Eşi önce “Deli misin bey?” der, ama kocasının bir şeyler üretme, işe yarama çabasını yakından görünce fikri kabullenir.
O dönem devletteki amirlerinin çıkardığı tüm engellerin tek tek, binbir güçlükle üstesinden gelir. Çünkü o zaman da şimdiki gibi, “Aman bir şey yapmayalım da başımıza bir iş gelmesin, çalışsan da aynı maaş, çalışmasan da“ zihniyeti aynen vardır.
O bıyıklı, kravatlı, asık yüzlü, sigara kokan, arkalarındaki Atatürk resminden utanmayan, ama ülkesine gram faydası olmayan bürokratları zorlukla ikna eder ve bir eşek alır. İki tane de sandık yaptırır. İki sandığa, kalınlığına göre 180-200 kitap sığar. Sandıkların üstüne “Kitap İade Sandığı” yazar.
Kitapları eşeğe yükler ve köy köy gezmeye başlar.
Kütüphaneye de bir yazı asar: “Sadece Pazartesi ve Cuma günleri açıyoruz.” Köydeki çocuklar şaşırır. Eşeğe bir sürü kitap yüklemiş bir amca, o gariban çocukların küçücük ellerine kitapları verir. Düşünün, Noel Baba gibi. Noel Baba yalan, Mustafa Amca ise gerçek. Geyikler yerine eşeği var. Eşek de daha gerçek, Mustafa Amca da.
“Çocuklar bunları okuyun, aranızda da değişin. On beş gün sonra aynı gün gelip alacağım. Aman yıpratmayın, diğer köylerdeki arkadaşlarınız da okuyacak” der. Mustafa artık Ürgüp’teki kütüphanede bir iki gün durmakta, diğer günler eşeği Yüksel’le köy köy gezmektedir. Köylerdeki çocuklar Eşekli Kütüphaneciyi her seferinde alkışlarla karşılarlar. Kalpleri küt küt atar heyecandan, sevinç içinde yeni kitapları beklerler. Mustafa Amca‘nın ünü etrafa yayılır. Diğer devlet memurları makam odalarında sıcak sıcak oturup iş yapmazken, Mustafa’nın eşeği Yüksel yediği otu hepsinden fazla hak etmektedir. Kitaplar daha sonra 5 eşek ve 2 katırla taşınmaya başlamıştır.
Zamanla insanlar kütüphaneye de gelmeye başlar. Mustafa bakar ki kütüphaneye kadınlar hiç gelmiyor. Zenith ve Singer’e mektup yazar: “Bana dikiş makinesi yollayın, firmanızın adını kütüphanenin girişine kocaman yazayım“ der. Zenith dokuz tane, Singer bir tane dikiş makinesi yollar (ilk sponsorluk faaliyeti). Salı günlerini kadınlar günü yapar. Kumaşı alan kadın kütüphaneye koşar. On makine yetmediği için sıra oluşur. Sırada bekleyen kadınların eline birer kitap verir, beklerken okusunlar diye. Okuma-yazma oranının düşüklüğünü görünce halkevlerine okuma yazma kursları vermeye gider. Halıcılık kursları başlatır, bölgede halıcılığı canlandırır.
Mustafa Güzelgöz köylüler arasında efsane olur, yıllar geçtikçe köylerdeki çocuklarda okuma aşkı yerleşir.
Güzelgöz, köylere kitap taşımak kadar yöresinde başka girişimlere de öncülük etmiştir. Yaptığı bu çalışmalarla, yöredeki sosyal ve kültürel hayatı zenginleştirmiştir.
Güzelgöz, kütüphaneleri tam anlamıyla bir eğitim merkezi haline dönüştürmek için bunların yanına bir de spor teşkilatı kurmuştur. Bir çok kütüphanenin yanda voleybol sahaları kurulmuş gençlerin futbola olduğu kadar diğer spor etkinliklerine de dikkatleri çekilmeye çalışılarak bedensel olarak güçlenmeleri amaçlanmıştır.
Karain, Mustafapaşa ve Çökek köylerinde, köy duvar gazetesi için panolar konmuştur. Bu panolara köyle ilgili haberler yazılmakta, Türk büyüklerinin resimleri asılmaktadır. Özelikle bu resimleri gören köylüler altındaki yazıları da merak ederek okumaktadır.
Güzelgöz, Ürgüp ilçesinde ilk folklor oyunlarını başlatır. İlk bando çalışmalarını hayata geçirir.
Modern iletişim araçları ile Ürgüp halkını tanıştırmak amacıyla köy köy gezerek 16 mm'lik sinema makinesiyle gösterimler yapar. Konusu, kültür-sanat, tarım, hayvancılık ve gündelik yaşamı kolaylaştırıcı bilgileri içeren belgesel filmleri köylerin uygun alanlarında göstererek köylüyü bilgilendirmeye çalışır.
Ayrıca fotoğraf makineleri ve baskıda kullanılan sarf malzemelerini sağlar. Saydam gösterimi için bir makine bir de jeneratör edinir. Böylece elektrik imkânı olmayan köylere bu hizmeti götürme imkânını da sağlamış olur.
Güzelgöz, sosyal ve kültürel etkinliklere öncülük etmenin yansıra yörenin ekonomik olarak kalkınması için de çalışmalarda bulunur. Çökek köylüsünün ürettiği üzümü yok pahasına satmaktadır. Güzelgöz köylünün elindeki ürünü değerlendirebilmesi için köylüyü kooperatifçilik çalışmalarına yöneltir.
Bu arada valilik Mustafa Güzelgöz hakkında dava açar, “kendi görev tanımı dışında davranıyor” diye. 50 yaşına gelen Mustafa Amca baskıyla emekli edilir. 2005 yılında Mustafa Amca vefat eder. Tüm Kapadokya çok üzülür, aralarında toplanırlar. Ürgüp’e Eşekli Kütüphaneci Mustafa Güzelgöz ve eşeğinin heykelini dikerler.
Girişimcilik ne biliyor musun?
Bulunduğun yere yenilik katmalısın.
Mutlaka adım atmalısın. Bu sadece evinin önünü temizlemek demek değildir.
Yaptığın iş olduğu yerde sayıyorsa, sende bir eksiklik vardır arkadaş.
İnsan var, dokunduğu yere değer katar; insan var, dokunduğu yere değer kaybettirir.
Bakın Nevşehir’den ve bu ülkeden nice müdür, amir, vali, bürokrat, milletvekili, politikacı geçti; binlercesinin adını kimse hatırlamaz ama Mustafa Güzelgöz ve eşeğinin heykeli var...
1963 yılında ise ABD Barış Gönüllülerince ödüle layık görülür. Kütüphaneye de 1960 model bir jeep hediye edilir.
Hakkında Fakir Baykurt ve Tayfun Talipoğlu'nun kitap yazdığı Mustafa Amca'nın tüm gençlere tanıtılması dileğimle... ?
Kaynaklar :
- Fakir Baykurt, Eşekli Kütüphaneci, Literatür Yayıncılık
- Ahmet Şerif İzgören, Süpermen Türk Olsaydı Pelerinini Annesi Bağlardı, Elma Yayıncılık
- Aydın İleri ve Tayfun Talipoğlu, Eşekle Gelen Aydınlık, Anfora Yayıncılık
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 17 Mar 2015 06:54:06
İki arkadaş ormanda gidiyorlarmış. Birden önlerine ayı çıkmış. Biri hemen ağaca tırmanmış. Diğeri kaçamayıp olduğu yere yatmış ve korkusundan soluğu tutulmuş. Ayı yerde yatan gencin yanına gelip koklamış, çevresinde bir kaç defa dolandıktan sonra çekip gitmiş.
Ağaçtaki arkadaş ayının gittiğini görünce inip arkadaşının yanına gelmiş: “Ayı senin yanına gelip kulağına ne söyledi?” demiş.
Yerde yatan genç cevaplamış: “Tehlikeyi görünce seni bırakıp kaçanlarla yola çıkma!" dedi..
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 17 Mar 2015 15:50:06
FIRINCININ DUASI
ibrahim Ethem taci tahti terk ediyor.
Seneler sonra seyr-i sülûkünü tamamladiktan sonra Belh sehrine tekrar geliyor.
Kendi yaptirdigi camide yatsi namazi kiliyor. Disarida sulu kar, yagmur, soguk…
surada kivrilayim da sabah olunca giderim” diye düsünüyor.
Caminin bekçisi geliyor, camide saklandigi yerden buluyor, çikariyor.
Ne yapiyorsun” diyor.
Müsaade et, surada yatayim. Sabah namazindan sonra Belh’e girecegim” diyor.
Görevli bacagindan tutuyor onu
ibrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptirmadi bu camiyi” diyor ve
bacagindan sürükleye sürükleye, kafasini merdivenlere vura vura atiyor onu disariya.
ibrahim Ethem “Ben bu camiyi yaptirdim” diyemiyor kibir olur diye.
Çaresiz, sehre gidiyor. Her taraf kapali, sadece bir yer açik.
Bir firin. Kapiyi çaliyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi istiyor. Orada çalisan isçi, “Geç otur” diyor.
Aradan bir-iki saat geçiyor. Sabah ezani okunmaya basliyor. Okunduktan sonra isçi dönüyor
Hosgeldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz ne?” diyor.
ibrahim Ethem de
Ben iki saattir burada oturuyorum, simdi mi geldi aklina sormak” diyor.
Firinci diyor ki
Ben bu firinda isçiyim. iki çocugum var, iki de yetime bakiyorum.
Ben onlara simdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldigin vakit benim mesai saatim dahilindeydi.
Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istedigin kadar konusabiliriz, simdi kazancima haram karismaz. ibrahim Ethem
Sen ne güzel adammissin. Sen Allah’tan bir şey isteyip de olmadigi vaki oldu mu?” diye soruyor.
Ben Allah’tan ne istediysem verdi. Fakat Allah’tan bir sey istedim. Onu bana vermedi.
Allah’a yalvardim, bana ibrahim Ethem’i göster diye, bana onu göstermedi” diyor.
O Allah, öyle bir Allah ki,” diyor ibrahim Ethem, “ibrahim Ethem’i bacagindan sürükleye sürükleye, kafasina vura vura getirir sana gösterir ve
senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir. diyor ve Allah diyerek ruhunu teslim ediyor.
Sevenin sevdiginden istedigi tek şeydir dua,
Ayri bedenleri bir muhabbette birlestirendir dua,
Çaresizken sigindigimiz tek limandir dua,
Kulun RABBiYLE teke tek bulustugu andir dua,
Yoksulun ekmek kapisi dertlinin derman kapisidir dua.
Duanızda bizleri de hatırlayınız inşa'ALLAH. . . .
Çevrimdışı efoo
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.586
87.682
Müdür Yetkili
# 17 Mar 2015 22:06:59
Harun Reşid, Şiblî hazretlerinden nasihat ister. O da, (Diyelim ki çöldesin. Susuzluktan öleceksin. Servetinin yarısını bir bardak su için verir misin?) diye sorar. Harun Reşid, (Evet, veririm) der. Şiblî hazretleri, (Peki, suyu içtin fakat çıkaramasan, “Servetinin kalanını verirsen seni kurtarırız” diye bir şart ileri sürseler. Kalan servetini verir misin?) diye tekrar sorar. O da, (Evet, mecburen veririm) der. Şiblî hazretleri, (Öyle ise, bir bardak su bile etmeyen servetinle gururlanıp, kibirlenme!)
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 17 Mar 2015 23:15:52
Başkasından dua almak neden çok önemli?
İş aradığım yıllarda bir sınava girdim; kesin kazanırım dedim, kaybettim. Ardından başka bir sınava girdim, öncekine göre kötü geçmişti. Birincisi kaybettiysem ikincisini kesin kaybederim dedim. Sonuçları beklerken bir kampta öğrencimiz olan temiz yüzlü bir ortaokul öğrencisi bana telefon etti. Sınava girdiğimi duymuştu. “Senin için çok dua ettim.” dedi. Beklemiyordum, çok duygulandım. Çok geçmeden de listenin ön sıralarında kazandığımı öğrendim. Bu dua bana sadece moral vermemiş, inanıyorum ki hayatımı da etkilemiştir.
Yüce Allah Musa aleyhisselama “Bana hiç günah işlemediğin bir gönülle sığın.” Buyurmuş. Musa aleyhisselam “Ya Rabbi bende öyle bir gönül yok.” Cevabını vermiş. Bunun üzerine yüce Allah “Öyleyse bana başkasının gönlüyle sığın.” karşılığını vermiş.
Başkasının bizim için samimi dua etmesi nasıl olur? Anne, babamızın, dedemizin, ninemizin, arkadaşlarımızın, yetimlerin, kimsesizlerin duasını nasıl alırız? Onlara iyilik yaparak! Gönüllerini hoş ederek! Güleryüz bile bir iyiliktir.
Kendimizle ilgili duamızı bencillikle, kibirle, dünyacılıkla, kıskançlıkla, çıkarcılıkla kirletebiliriz. Hâlbuki başkasına dua eden kalp çıkarsızdır, kıskanmaz, samimidir. Biz insanlar için dua etmeyi ihmal etmeyelim ki Allah da insanlardan bize dua eden kullar nasip eylesin. Muhammed Bozdağ
Çevrimdışı oksijen41
Tecrübeli Üye
****
328
1.808
# 18 Mar 2015 13:56:34
yaşanmış ve ibretlik hikayeler
AŞKIN BÖYLESİ
Bir otobus duragında karşılaşmışlardı ilk kez.... Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler. Gençtiler, çok genç... Birbirileriyle konuşacak cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başardılar. İkisi de her sabah otobüse bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında. Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan binmişti otobüse, kız ise ablasında.... Sırf birbirilerini görebilmek için, her sabah erkenden evlerinden çıkıp, şehrin öbür ucundaki o durağa, onların durağına geldiklerini, gülerek itiraf ettiler bir süre sonra... Okullarını bitirince hemen evlendiler. Mutluydular hem de çok mutlu... Bazen işsiz, bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı kenetlenmişti ki yürekleri ve elleri hiçbir şeyi umursamadılar. Ayın sonunu zor getirdikleri günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar olduklarında da hep mutluydular. Zaman aşımına uğrayan, alışkanlıklara yenik düşen, banka hesabında para kalmadığı için ya da tam tersine o hesabı daha da kabarık hale getirmek uğuruna bitip-tükeniveren sevgilerden değildi onlarınki... Günler günleri, yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü, büyüdü... Tek eksikleri çocuklarının olmamasıydı. Zorlu bir tedavi sürecine rağmen çocuk sahibi olmayınca, ?bütün mutlulukların bizim olmasını beklemek, bencillik olur? diyerek devam ettiler hayatlarına. Çocuk yerine, sevgilerini büyüttüler... ''Senin için ölürüm? derdi kadın, sımsıkı sarılıp adama ve adam ?Hayır, ben senin için ölürüm? diye yanıt verirdi hep... Bazen eve geldiğinde, aynanın üzerinde bir not görürdü kadın, ?Bir tanem, kütüphanenin ikinci rafına bak....? Kütüphanenin ikinci rafında başka bir not olurdu, ?Mutfaktaki masanın üzerine bak ve seni çok sevdiğimi sakın unutma? Mutfaktaki masadan, salondaki dolaba sevgi dolu notları okuya okuya koşturan kadın, sonunda kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman en sevdiği çikolatalar, kimi zaman da pahalı armağanlarla karşılaşırdı... Aldığı hediyenin ne olduğu önemli değildi zaten.... Hayat ne kadar hızlı akarsa aksın, işleri ne kadar yoğun olursa olsun hep birbirlerine ayıracak zaman buluyorlardı bulmasına ama kırklı yaşların ortalarına geldiklerinde, daha az çalışmaya karar verdiler. Adam, hastaneden ayrıldı ve muayenehanesinde hasta kabul etmeye başladı. Kadın da mimarlık bürosunu kapadı ve sadece özel projelerde görev aldı. Artık daha fazla beraber olabiliyorlardı. Bir gün sahilde dolaşırken, harap durumda bir ev gördü kadın, üzerinde ?satılık? levhası asılı olan. ?Ne dersin, bu evi alalım mı?? dedi adama. ?Bu viraneyi yıktırır, harika bir ev yaparız. Projeyi kafamda çizdim bile. Kocaman terası olan, martıları kahvaltıya davet edeceğimiz bir deniz evi yapalım burayı...? ?Sen istersin de ben hiç hayır diyebilirmiyim?? diye yanıt verdi adam. ?Amerika?daki tıp kongresinden döner dönmez ararım emlakçıyı... Kaç para olursa olsun, burası bizimdir artık....? Sadece bir hafta ayrı kalacaklarını bildikleri halde, ayrılmaları zor oldu adam Amerika?ya giderken. Her gün, her saat konuştular telefonla. Gözyaşları içinde kucaklaştılar havaalanında. Fakat birkaç gün sonra, kocasında bir tuhaflık olduğunu fark etti kadın. Eskisi kadar mutlu görünmüyor, konuşmaktan kaçınıyordu. Onu neşelendirmek için, sahildeki evi hatırlattı ve çizdiği projeyi verdi kadın ama hiç beklemediği bir cevap aldı: ?Canım, o ev bizim bütçemizi aşıyor. Sen en iyisi o evi unut...? Mutsuzluk, mutluluğun tadına alışmış insanlara daha da acı, daha da çekilmez gelir. Kadın, hiç sevmedi bu beklenmedik misafiri. Derdini söylemesi için yalvardı adama, ?Senin için ölürüm, biliyorsun, ne olur anlat? diye dil döktü boş yere... Yıllardır sevdiği adam, duyarsız ve sevgisiz biriyle yer değiştirmişti sanki. Ona ulaşmaya çalıştıkça, beton duvarlara çarpıyordu kadın, her çarpmada daha fazla kanıyordu yüreği... Bir gün, çocukluğunun, gençliğinin ve bütün hayatının birlikte geçtiği arkadaşına dert yanarken, ?Artık dayanamıyorum, sana söylemek zorundayım? diye sözünü kesti arkadaşı. ?O, seni aldatıyor. İş yerimin tam karşısındaki restoranda genç bir kadınla yemek yiyiyor her öğlen. Sonra sarmaş dolaş biniyorlar arabaya....? ?Sus, sus çabuk, duymak istemiyorum bu yalanları? diye bağırdı kadın. Onca yıllık arkadaşını, kendisini kıskanmakla suçladı.... Ertesi gün, öğle vakti o restoranın hemen karşısında bir köşeye sindi sessizce ve peri masallarının sadece masal olduğunu anladı... Kocasının eskiden aynı hastanede çalıştığı genç çocuk doktorunu tanıdı hemen. Bazen evlerinde ağırladıkları kadına nasıl sarıldığını gördü adamın... Akşam kocası eve gelir gelmez, bazen bağırıp, bazen ağlayarak, bazen ona sımsıkı sarılıp bazen de yumruklayarak haykırdı suratına her şeyi. İnkar etmedi adam. Zamanla duyguların değişebildiği, insanların orta yaşa geldiklerinde farklılık aradığı gibi bir şeyler geveledi ağzında ve bavulunu alıp gitti evden. Kapıdan çıkarken, ?son bir kez kucaklamak isterim seni? diyecek oldu ama kadın, ?defol? dedi nefretle... İlk celsede boşandılar... Modern bir aşk hikayesinin böyle son bulmasına kimse inanamadı. Arkadaşlarının desteğiyle ayakta kalmaya çalıştı kadın. Adamın, sevgilisiyle birlikte Amerika?ya yerleştiğini öğrendi. Bazen yalnız kaldığında, onu hala sevdiğini hissedince, ağlama nöbetleri geçiriyor, aşkın yerini, en az onun kadar yoğun bir duygu olan nefretin alması için dua ediyordu. Aradan bir yıl geçti... Her şeyin ilacı olduğu söylenen zaman bile, kadının derdine çare olamamıştı. Bir sabah, ısrarla çalan zilin sesiyle uyandı. Kapıyı açtığında, karşısında o kadını gördü. ?Sen, buraya ne yüzle geliyorsun? diye bağırmak istedi ama sesi çıkmadı. ?Lütfen, içeri girmeme izin ver, mutlaka konuşmamız gerekiyor.? dedi genç kadın. Kanepeye ilişti ve zor duyulan bir sesle konuşmaya başladı: Hiçbir şey göründüğü gibi değil aslında. Çok üzgünüm ama o bir saat önce öldü. Geçen yıl Amerika?daki kongre sırasında öğrendi hastalığını ve yaklaşık bir senelik ömrü kaldiğını. Buna dayanamayacağını, hep söylediğin gibi onunla birlikte ölmek isteyeceğini biliyordu. Seni kendinden uzaklaştırmak için, benden sevgilisi rolünü oynamamı istedi. Ailesine de haber vermedi. Birlikte Amerika?ya yerleştiğimiz yalanını yaydı. Oysa ilk karşılaştığınız otobüs durağının karşısında bir ev tutmuştu. Tedavi görüyor ve kurtulacağına inanıyordu ama olmadı. Gece fenalaşmış, bakıcısı beni aradı, son anda yetiştim. Sana bu kutuyu vermemi istedi...? Gözlerinden akan yaşları durduramayacağını biliyordu kadın. Hemen oracıkta ölmek istiyordu. Eline tutuşturulan kutuyu açmayı neden sonra akıl edebildi. İtinayla katlanmış bir sürü kağıt duruyordu kutuda. İlk kağıtta, ?Lütfen bütün notları sırayla oku bir tanem? diyordu... Sırayla okudu; ?Seni çok sevdim?, ?Seni sevmekten hiç vazgeçmedim?, ?Senin için ölürüm derdin hep, doğru söylediğini bilirdim.? ?Fakat benim için ölmeni istemedim? ?Şimdi bana söz vermeni istiyorum.? ?Benim için yaşayacaksın, anlaştık mı?? son kağıdı eline alırken, kutuda bir anahtar olduğunu gördü kadın... Ve son kağıtta şunlar yazılıydı: Sahildeki evimizi senin çizdiğin projeye göre yaptırdım. Kocaman terasta martılarla kahvaltı ederken, ben hep seni izliyor olacağım.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 18 Mar 2015 19:14:00
Bedeli Çanakkale'de ödendi
Çanakkale Savaşı sırasında Yahudi bir tüccardan kamyon lastiği almak için zabit adayı Mehmet Muzaffer tarafından verilen sahte "yüzlük kaime", Kriminal Polis Laboratuvarı Daire Başkanlığındaki özel kasada özenle muhafaza ediliyor.
- O dönem, en büyük banknot elli kaimenin üzerinde "Bedeli Dersaadet'te altın olarak tesviye olunacaktır" ibaresi yer alırken, zabit adayı Mehmet Muzaffer, yaptığı sahte yüzlük kaimenin üzerine "Bedeli Çanakkale'de altın olarak tesviye olunacaktır" yazıyor
- Konunun duyulması üzerine Şehzade Abdülhalim Efendi, karşılığını vererek Yahudi tüccardan sahte parayı alıyor ve Emniyet Müzesine hediye ediyor
Asteğmen Mehmet Muzaffer, diğer cephelere asker ve malzeme sevkinde kullanılan araçların lastik ihtiyacı temin için karargah tarafından İstanbul'a gönderilir.
Komutanlarının emri üzerine lastik almak üzere İstanbul'a gelen Mehmet Muzaffer, aradığı lastikleri Karaköy'de Yahudi bir tüccarda bulur. O yıllarda İstanbul'da otomobil ve kamyon nadir rastlanan vasıtalardır ve lastikleri ise yok denecek kadar azdır. Yahudi tüccarla anlaşan Muzaffer, lastikler için ödenecek parayı almak üzere Erkan-ı Harbiye'ye gider.
-Bedeli Çanakkale'de...
Yazıyı okuyan Yarbay, "Ne alınacak ?" diye sorar. "Oto ve kamyon lastiği" deyince kızar: "Bak oğlum! Ben askerin ayağına postal, sırtına kaput alacak para bulamıyorum, sen otomobil lastiğinden bahsediyorsun. Hadi yürü git insanı günaha sokma. Para mara yok!" Mehmet Muzaffer, Erkanı Harbiye'den çıkar. Beyazıt Meydanı'nda yürürken aklına bir çözüm gelir. Doğru Yahudi tüccarın yanına gider. Paranın sabaha hazır olacağını, gemiye yetiştirmek için lastikleri erkenden alacağını söyler.
1. Dünya Savaşı'nın başlarından itibaren çıkarılan ve karşılıklarının harpten sonra altın olarak ödeneceği yazılan "evrakı nakdiye"nin basımında kullanılan kağıdın aynısını Karaköy'de tedarik eden Mehmet Muzaffer, bütün gece çini mürekkebi ve boya ile 100 kaime taklit eder.
Kahraman asker, "Bedeli Dersaadet'te altın olarak tesviye olunacaktır" ibaresi yerine ise "Bedeli Çanakkale'de altın olarak tesviye olunacaktır" yazar. Mehmet Muzaffer, "yüzlük kaime"yi tüccara verir ve lastikler, Sirkeci'den Çanakkale'ye gidecek gemiye yüklenir. Birkaç gün sonra Yahudi tüccar elindeki parayı bozdurmak üzere Osmanlı Bankasına gider, paranın sahte olduğunu burada öğrenir.
Üstelik o dönemdeki en büyük kağıt para ellilik kaimedir. Mehmet Muzaffer, bir gecede iki sahte para yapamayacağı için 50 kaimeye benzeterek yüzlük kaime yapar.
-Polis okuluna verildi
Yahudi tüccar olayı büyütmek istemez ama hikaye tüm İstanbul'a yayılır. Şehzade Abdülhalim Efendi, karşılığını vererek tüccardan parayı alır, zarif sedef kakmalı, içi kadife bir mücevher çekmecesine yerleştir ve İstanbul Polis Okulu'ndaki Emniyet Müzesine hediye eder.
1970'e kadar burada sergilenen "evrakı nakdiye" halen Ankara Gölbaşı'ndaki Kriminal Polis Laboratuvarı Müdürlüğü bünyesindeki Belge İnceleme Laboratuvarında koruma altında tutuluyor.
Kriminal polisi, özel bir odada çelik kasada tutulan bu paraya gözü gibi bakıyor. Mehmet Muzaffer teğmen rütbesiyle Gazze'de şehit düşer. Kahraman mehmetçik, geriye, savaşın yokluk içinde hangi şartlarda kazanıldığını gösteren ibretlik bir hatıra bırakır
. Kapı vurulduğunda yaşlı kadın güçsüz bacaklarıyla hole doğru ilerledi. Gelenler, oğlunun asker arkadaşlarıydı. Her ikisi de elini öptükten sonra uzun boylu olanı:
-Pek fazla vaktimiz yok anacığım, dedi. Birkaç saat koparıp hayır duanı almak istedik.
Kadın, büyük bir telaşla:
-Olmaz öyle şey , diye atıldı. Birşeyler yedirmeden sizi bırakır mıyım hiç?
Yaşlı kadın bu sözleri, eşinin ve oğlunun sağlığındaki günlerin vermiş olduğu alışkanlıkla bir çırpıda söylemiş, fakat işin nereye varacağını düşünememişti.
Diğer asker, saatine baktıktan sonra:
-Peki anacığım, diye karşılık verdi. Karnımız tok ama yine de ikişer yumurta kırarsan yeriz.
Esasında delikanlı, kadına bir zahmet vermemek için böyle demiş ve bahçede de tavukları gördüğünden, işi en basit şekliyle geçiştirmek istemişti. Onların son günlerde sadece iki yumurta yaptığını, ve evde de başka birşey bulunmadığını nerden bilecekti?
Yaşlı kadın, mutfağa doğru yönelirken, şimdi yan odada oturan gençlerle birlikte askerlik yaptığı sırada, şehid olan yavrusunu düşünüyordu. O da arkadaşları gibi, sahanda yapılan yumurtayı ne kadar çok severdi.
Kadın, titrek elleriyle yumurtaları kırmaya çalışırken , ister istemez üzülüyor ve misafirlerine, fakirliğini hissettirmemenin çarelerini arıyordu.
İyi ama çocuklar ikişer yumurta dedikleri halde, tabaklarında sadece birer yumurta gördüklerinde ne olacaktı?
Yaşlı kadın, daha fazla birşey düşünemedi. Ve acizliğinin verdiği tevekkülle, yumurtaları alıp kırdığında, nur yüzü sevinç gözyaşlarıyla ıslandı.
Her iki yumurta da, çift sarılı çıkmıştı..
Çevrimdışı gülru_06
Tecrübeli Üye
****
690
1.830
3. Sınıf Öğretmeni
# 18 Mar 2015 20:00:50
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
Kapı vurulduğunda yaşlı kadın güçsüz bacaklarıyla hole doğru ilerledi. Gelenler, oğlunun asker arkadaşlarıydı. Her ikisi de elini öptükten sonra uzun boylu olanı:
-Pek fazla vaktimiz yok anacığım, dedi. Birkaç saat koparıp hayır duanı almak istedik.
Kadın, büyük bir telaşla:
-Olmaz öyle şey , diye atıldı. Birşeyler yedirmeden sizi bırakır mıyım hiç?
Yaşlı kadın bu sözleri, eşinin ve oğlunun sağlığındaki günlerin vermiş olduğu alışkanlıkla bir çırpıda söylemiş, fakat işin nereye varacağını düşünememişti.
Diğer asker, saatine baktıktan sonra:
-Peki anacığım, diye karşılık verdi. Karnımız tok ama yine de ikişer yumurta kırarsan yeriz.
Esasında delikanlı, kadına bir zahmet vermemek için böyle demiş ve bahçede de tavukları gördüğünden, işi en basit şekliyle geçiştirmek istemişti. Onların son günlerde sadece iki yumurta yaptığını, ve evde de başka birşey bulunmadığını nerden bilecekti?
Yaşlı kadın, mutfağa doğru yönelirken, şimdi yan odada oturan gençlerle birlikte askerlik yaptığı sırada, şehid olan yavrusunu düşünüyordu. O da arkadaşları gibi, sahanda yapılan yumurtayı ne kadar çok severdi.
Kadın, titrek elleriyle yumurtaları kırmaya çalışırken , ister istemez üzülüyor ve misafirlerine, fakirliğini hissettirmemenin çarelerini arıyordu.
İyi ama çocuklar ikişer yumurta dedikleri halde, tabaklarında sadece birer yumurta gördüklerinde ne olacaktı?
Yaşlı kadın, daha fazla birşey düşünemedi. Ve acizliğinin verdiği tevekkülle, yumurtaları alıp kırdığında, nur yüzü sevinç gözyaşlarıyla ıslandı.
Her iki yumurta da, çift sarılı çıkmıştı..
hocam konuyla çok alakalı değil ama bende bugün çok sevindim sabah yumurta yaparken 3 kirdiğim yumurtanın hepsi çift sarılıydi
Çevrimdışı Gülirem
Bilge Üye
*****
5.123
17.812
2. Sınıf Öğretmeni
# 18 Mar 2015 20:26:16
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
hocam konuyla çok alakalı değil ama bende bugün çok sevindim sabah yumurta yaparken 3 kirdiğim yumurtanın hepsi çift sarılıydi
Ömrünüz hep öyle bereketli olsun öğretmenim inşaallah.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 19 Mar 2015 06:54:39
Adamın biri kalkmış camiye gitmek üzere temizce giyinmiş yola çıkmış..!
Giderken yolda düşmüş, kalkıp üstünü silkeleyip evine dönmüş..! Elbisesini değiştirip temiz kıyafetlerle tekrar yola çıkmış..!
Yeniden düşmüş, yeniden eve gidip üstünü değişip yola çıkmış..!
Yolda giderken elinde lamba ile onun yolunu aydınlatan bir adam görmüş..!
Beraber mescide doğru ilerlemişler..!
Düşen adam lambayı tutana namazı kendisinin kıldırmasını söylemiş kabul etmemiş..!
Lambayı tutan adam Düşen adam niçin istekli olmadığını namaz kıldırmayı kabul etmediğini sorunca lamba tutan adam kendisini şeytan olduğunu söylemiş..!
Düşen adam şok olmus ve neden kendine ışık tutup yolunu aydınlattığını sormuş..!
Şeytan demiş ki; Seni düşüren bendim..!
Mescide gitmemen için ve sen birinci defa düştüğünde eve gidip elbiseni değişip tekrar mescide doğru çıkınca ALAH senin tüm günahlarını affetti..!
Ben seni ikinci defa düşürdüm sen tekrar üşenmedin eve gidip elbiseni değiştin.. !
Tekrar yola çıktın bu defa Allah senin geçmiş ehli beytinin günahlarını bağışladı..!
Ben korktum ki 3. Düşmende Allah dünyadaki tüm müslümanların günahlarını bağışlayacak..!
O sebeble senin güvenli bir şekilde mescide ulaşman için lambayla yolunu ben aydınlattım...!
Bir iyilik yapacaksan zorluklarından dolayı o işi yapmaktan asla vazgeçme bunun karşılığında ne kadar mükafat kazanacağını tahmin bile edemezsin..!
Çevrimdışı seyfi ünaldı
Bilge Meclis Üyesi
*****
5.186
32.943
3. Sınıf Öğretmeni
# 19 Mar 2015 07:31:50
Hacile hocam Allah sizden razı olsun.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 19 Mar 2015 17:17:35
Cümlemizden inşallah öğretmenim.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 19 Mar 2015 23:30:46
Fazla Yükle Gidersem, Onlara Erişemem! | Bir Kıssa Bin Hisse
HZ. ÖMER (r.a.)
Hz. Ömer (ra) hilafete geçtiği zaman:
“Ey nas! Ben hakdan, adaletten ayrılırsam ne yaparsınız?” diye sormuştu. Ahaliden biri:
“Ya Ömer! Sen eğrilir, hakdan inhiraf edersen, seni kılıcımızla doğrulturuz!” cevabını verince Hz. Ömer (ra):
“Elhamdülillah! Eğrilirsem beni kılıçları ile doğrultacak arkadaşlarım varmış!” diyerek şükretti ve sevindi.
Yine Hz. Ömer, bilindiği üzere hilafeti esnasında maddi sıkıntı içinde idi. Zor geçiniyordu. Halbuki hazine ganimetlerle dolmuş durumdaydı.
Ashabdan bazı ileri gelenler, Hz. Ömer’in kızı Hz. Hafsa’ya, babasının hazineden geçinecek kadar bir tahsîsaat almasını teklif etmesini telkin ettiler. Hz. Peygamber’in zevcesi olan Hz. Hafsa da babasına bu teklifi yapınca, Halife Hz. Ömer (ra) kızına:
“Kızım sen Hz. Peygamber’in zevcesiydin. Bana söyler misin, Hz. Resulullah’ın yemede içmede hali nasıldı? diye sordu.
“Kifayet mikdarı idi.” cevabını alınca Hz. Ömer (ra) sözüne devam etti.
“İki arkadaşım (Hz. Peygamber ve Hz. Ebubekir) ve ben, üçümüzün hali, aynı yolda giden üç yolcuya benzer. Biri (Hz. Peygamber) makamına vardı. Diğeri (Hz. Ebubekir), aynı yolda giderek birinciye erişti. Üçüncüsü (ben) de arkalarından onlara ulaşmak isterim. Fazla yükle gidersem, onlara erişemem!…” buyurdu.
O, fetihlerin çokluğuna, hazinenin zenginliğine bakmayarak; yaşadığı müddetçe, yeter dereceden fazla hiç bir şey kabul etmemişti. Ve hiç bir zaman dünya servetine tenezzül etmedi. Vefat ederken de borçlu idi.
KAYNAK: TOPBAŞ, Osman Nuri, Mesnevi Bahçesinden Bir Testi Su, Erkam Yayınları Altınoluk Dizisi 20, s. 91-92
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 19 Mar 2015 23:36:26
ÇAĞIMIZIN FIKRASI
Adamın biri New York, Central Park'ta yürüyüş yaparken, aniden kuduz
bir köpeğin küçük bir kıza saldırdığını görür. Koşar ve köpekle
boğuşmaya başlar. Hayli uzun bir uğraştan sonra üzeri yara bere içinde
kaldığı halde köpeği öldürür. Ama küçük kızın da hayatını
kurtarmıştır. Son anda bu sahneyi gören polis nefes nefese olay yerine
koşar ve adamın yanına gelir.
Sarılıp teşekkür etikten sonra 'Sen' der 'bir kahramansın, yarın bütün
gazeteler seni yazacaklar. Ve göreceksin başlık da şöyle olacak; Cesur
New York'lu küçük kızın hayatını kurtardı.'
Adam 'Ama ben New York'lu değilim!' der.
Polis 'Fark etmez, bu durumda gazeteler şunu yazacaklar; Cesur
Amerikalı küçük kızın hayatını kurtardı' cevabını verir.
'Ama ben Amerikalı da değilim' der adam artık şaşırarak. Polis 'Ya, o
halde nerelisin?' diye sorunca adam cevap verir;
'Ben Iraklıyım!'
Polis adama başka bir şey söylemez. Ama adam ertesi gün gazeteleri
aldığında şöyle bir başlıkla karşılaşır;
'Radikal İslamcı, masum Amerikan köpeğini öldürdü.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 20 Mar 2015 06:29:45
MELEKLERİN TEBRİK EDECEĞİ İBADET
Birgün, Efendimiz (s.a.v) kalkıyor ve kızı Hz. Fatıma'nın evine geliyor.
Eve girdiğinde görüyor ki, Hz. Fatıma oturmuş, elinde beyinin elbisenin söküğünü dikiyor.
Ayağıyla da, Hz. Hasan'ın beşiğini sallıyor, ağzıyla da Kur'ân-ı Kerim okuyor.
Bu haldeyken Efendimiz (s.a.v) içeri girince, Hz. Fatıma "buyur babacığım" diye ayağa kalkıyor.
Ama Efendimiz (s.a.v) "kalkma kızım, otur otur" diye ısrar ediyor, ama Hz. Fatıma ayağa kalkıyor.
Efendimiz (s.a.v) buna rağmen "keşke otursaydın" diye ısrar edince, Hz. Fatıma merak ediyor:
Babacığım sen gelirsin de, ben ayağa kalkmaz olur muyum..?
Niye otursaydım ki..?
Efendimiz (s.a.v) Fatıma'nın oturma sebebini, şöyle anlatır:
Kızım, hanımlar çok bahtiyardırlar, mesutturlar, kazançlıdırlar.
Ben kapıdan içeri girdiğim zaman, buranın meleklerle dolu olduğunu gördüm.
Babacığım, bu kadar melek niçin gelmiş buraya..?
Her birisi, bir başka sebepten gelmişti.
Sen elinle kocanın elbisesinin yırtığını dikiyorsun, hizmet ediyorsun, işte meleklerin bir kısmı, senin kocana hizmet edişinden dolayı gelmişlerdi.
Bir hanımın gönül rızasıyla kocasına hizmet etmesi, meleklerin tebrik edeceği bir ibadettir.
Diğer bir kısmı da elinle kocanın elbisesini dikerken, ayağınla da oğlunun beşiğini sallıyordun,
bir hanımın çocuğuna bakması, isteyerek, severek, şefkatle, sevgiyle hizmet etmesi, meleklerin gelip seyredebileceği bir hizmettir.
Meleklerin bir kısmı da, oğlun Hasan'ın beşiğini salladığın için gelmişlerdi.
Sen ağzınla da boş durmuyor, Kur'ân-ı Kerim okuyordun, işte büyük bir kısmı da senin okuduğun Kur'ân-ı Kerim'i dinlemek için gelmişlerdi.
Kızım, hanımlar çok şanslıdırlar, eğer niyetlerini düzeltirlerse, eğer duygularını düzeltirlerse, eğer bu saydığım hizmetleri şuurla, ibadet kastıyla yaparlarsa, onların yaptığı bütün işler, ibadet yerine geçer.
Bir hanımefendi, İslâm şuuruyla hayatına bakarsa, zengin bir din kültürüyle hayatını zinetlendirirse, kendi dünyasını İslâmî ölçülerle böyle güzelleştirirse, bu hanımın ev hizmeti de ibadettir.
Daha doğrusu, hanımların cennete gitmeleri, beylere nisbetle daha öncelikli, daha kolaydır.
Bu da hanımlar için çok sevindirici, memnuniyet verici bir müjdedir.
Bir kadın beş vakit namazını kılar, Ramazan orucunu tutar, iffetini korur, bir de kocasına itaat ederse, ona "haydi, cennetin hangi kapısından istersen gir" denilir.
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 20 Mar 2015 17:23:59
Farkında olmak..
Bir gün susmayı öğrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım.
Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı.
Babam akşamları eve yorgun dönerdi. Ben bütün gün evde sıkılır, onun
gelişini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla
oynamak isterdim. Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi.
Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir araya gelirdik babamla.
Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım. Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa
patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme!' derdi. Annem de 'Bütün
gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksın
babanla?'diye çıkışır, beni odama gönderirdi.
Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol
alırdım.
Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ
ne istiyor anlamadım.' diye bağırmaya devam ederdi. 'Keşke benim de bir
odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte
otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret
edemezdim.
Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır,
televizyon seyrederdi. Beni yanına çağırır biraz severdi. Onun
izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile
kıpırdatmazdı. Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda
hapsim yeniden başlardı.
Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz. Bu defa
susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım. Önce resim yaparak
başladım işe.
Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna
işte.' diyordu. Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey
sorsam afallıyordu. Ama bana kızarak beni artık odama
göndermiyordu.
'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum.' diye komşulara
anlatıyordu annem halimi.
Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı. Annem 'Odanı topla!' diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum.
Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı
beceremiyordum.
Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım.' dedi bir
gün.
Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da
elimden alırsa ben ne yapacaktım?
Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım. Babam eve gelince uygun
zamanı kolladım. Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi. Babam
oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim.
Babam baktı. Hım, dedi 'Çok güzel olmuş. Bu adam benim herhalde.' dedi.
Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.'dedim.
O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da
arkadaşın.'dedi.
Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu
küçükkız da annem.' dedim.
Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi.
Heyecanla başladım anlatmaya.
Ben büyüyüp adam olacağım. İş bulup çalışacağım. Siz yaşlanıp
küçüleceksiniz. Beliniz bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe
teyze gibi küçücük kalacaksınız. Ben işten geldiğimde yorgun olacağım. Siz
benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi
duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde,
'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim.' diyeceğim. Ve bir de
bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum. Sıcacık odaları da var, daha
ne istiyorlar' diye.
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Duyduklarına
inanamıyorlardı.
Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar
konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi.
Farkında' Olmalı İnsan...Kendisinin, Hayatın Olayların, Gidişatın
Farkında Olmalı
Çevrimdışı ferdem
Bilge Üye
*****
4.415
27.386
# 20 Mar 2015 17:34:24
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]
MELEKLERİN TEBRİK EDECEĞİ İBADET
Birgün, Efendimiz (s.a.v) kalkıyor ve kızı Hz. Fatıma'nın evine geliyor.
Eve girdiğinde görüyor ki, Hz. Fatıma oturmuş, elinde beyinin elbisenin söküğünü dikiyor.
Ayağıyla da, Hz. Hasan'ın beşiğini sallıyor, ağzıyla da Kur'ân-ı Kerim okuyor.
Bu haldeyken Efendimiz (s.a.v) içeri girince, Hz. Fatıma "buyur babacığım" diye ayağa kalkıyor.
Ama Efendimiz (s.a.v) "kalkma kızım, otur otur" diye ısrar ediyor, ama Hz. Fatıma ayağa kalkıyor.
Efendimiz (s.a.v) buna rağmen "keşke otursaydın" diye ısrar edince, Hz. Fatıma merak ediyor:
Babacığım sen gelirsin de, ben ayağa kalkmaz olur muyum..?
Niye otursaydım ki..?
Efendimiz (s.a.v) Fatıma'nın oturma sebebini, şöyle anlatır:
Kızım, hanımlar çok bahtiyardırlar, mesutturlar, kazançlıdırlar.
Ben kapıdan içeri girdiğim zaman, buranın meleklerle dolu olduğunu gördüm.
Babacığım, bu kadar melek niçin gelmiş buraya..?
Her birisi, bir başka sebepten gelmişti.
Sen elinle kocanın elbisesinin yırtığını dikiyorsun, hizmet ediyorsun, işte meleklerin bir kısmı, senin kocana hizmet edişinden dolayı gelmişlerdi.
Bir hanımın gönül rızasıyla kocasına hizmet etmesi, meleklerin tebrik edeceği bir ibadettir.
Diğer bir kısmı da elinle kocanın elbisesini dikerken, ayağınla da oğlunun beşiğini sallıyordun,
bir hanımın çocuğuna bakması, isteyerek, severek, şefkatle, sevgiyle hizmet etmesi, meleklerin gelip seyredebileceği bir hizmettir.
Meleklerin bir kısmı da, oğlun Hasan'ın beşiğini salladığın için gelmişlerdi.
Sen ağzınla da boş durmuyor, Kur'ân-ı Kerim okuyordun, işte büyük bir kısmı da senin okuduğun Kur'ân-ı Kerim'i dinlemek için gelmişlerdi.
Kızım, hanımlar çok şanslıdırlar, eğer niyetlerini düzeltirlerse, eğer duygularını düzeltirlerse, eğer bu saydığım hizmetleri şuurla, ibadet kastıyla yaparlarsa, onların yaptığı bütün işler, ibadet yerine geçer.
Bir hanımefendi, İslâm şuuruyla hayatına bakarsa, zengin bir din kültürüyle hayatını zinetlendirirse, kendi dünyasını İslâmî ölçülerle böyle güzelleştirirse, bu hanımın ev hizmeti de ibadettir.
Daha doğrusu, hanımların cennete gitmeleri, beylere nisbetle daha öncelikli, daha kolaydır.
Bu da hanımlar için çok sevindirici, memnuniyet verici bir müjdedir.
Bir kadın beş vakit namazını kılar, Ramazan orucunu tutar, iffetini korur, bir de kocasına itaat ederse, ona "haydi, cennetin hangi kapısından istersen gir" denilir.
Bu düşünceden mi uzaklastık bilmiyorum ancak huzurlu olmak için Allah rızasını ggözetmek temel kaide.
Aile bireyleri olarak bu temel kaideyi ıskalıyoruz galiba. Allah huzuru eksik etmesin yuvalardan
Çevrimdışı ogrtmn35
Bilge Meclis Üyesi
*****
17.460
177.589
4. Sınıf Öğretmeni
# 20 Mar 2015 19:38:53
Peygamber Efendimiz buyuruyorlar ki:
“Evlatlarınıza Eshab-ı Kehf’in isimlerini öğretiniz. Çünkü onların isimleri:
1. Bir binada bulunursa, o bina yanmaz,
2. Bir eşya üzerine yazılırsa, o eşya çalınmaz,
3. Bir hayvan üzerinde bulundurulursa o hayvan kaçıp gitmez,
4. Yangında bir bez parçası üzerine Eshab-ı Kehf’in isimleri yazılıp ateşin ortasına atılsa yangın söner,
5. Çok ağlayan çocuğun beşiğinde başının altına konulsa, çocuk ağlamaz,
6. Çekirge için, bir kâğıt üzerine yazılıp bir ağaca takılıp tarla ortasına dikilirse çekirgeler gider,
7. Hamile kadının sol oyluğuna bağlanırsa, doğum kolay olur,
8. Uyuyamayan bir kimseye, Haşr Suresinin sonunda “Lev enzelnâ”dan başlayarak 4 âyet, arkasından da Eshab-ı Kehf’in isimleri okunursa, o kimse uyur.”
Eshab-ı Kehf’in İsimleri
1. Yemlîhâ,
2. Mislînâ,
3. Mekselînâ,
4. Mernûş,
5. Debernûş,
6. Şâzenûş,
7. Kefeştatayyûş,
8. Kıtmîr (Köpeklerinin ismidir).
Osmanlı Sigorta Şirketi
İngiliz Büyükelçisi, eski Müslüman-Türk evlerinin dış duvarlarına asılan, “Eshabı Kehf ve Yâ Hâfız Ey Muhâfaza eden, koruyan Rabbimiz” levhalarını görünce dayanamamış ve Keçecizâde Fuad Paşa’ya bunların ne olduğunu sormuş.
Fuad Paşa, İngiliz’in tam anlayacağı dille cevap vermiş: "O gördükleriniz, Osmanlı sigorta şirketinin levhalarıdır."
Çevrimdışı caki1910
Uzman Üye
*****
1.898
6.883
# 20 Mar 2015 19:45:36
GARİP BİR TECELLİ
Osmanlı son devirinin Haliç sandalcılarından
Hasköylü Salih, on beş defa deniz kazası
geçirmiş ve hepsinden de sağ salim kurtulmuştu.
En sonunda bir kahvede su içerken boğularak
ölmüştür.
Çevrimdışı hacile
Bilge Meclis Üyesi
*****
29.719
233.725
# 20 Mar 2015 23:55:31
Müslümanlar Dilinden Emin Olsun | Bir Kıssa bin Hisse
Bir gün adamın birisi, Sufyan b. Uyeyne’nin yanında Müslümanların gıybetini yapıyor ve onları eleştiriyordu. Bunu gören Sufyan, adamın yanına gelerek:
─ Acaba doğuda hiç kâfirlerle cihâd ettin mi?
Adam:
─ Hayır, dedi.
─ Peki, ya batıda? Adam yine:
─ Hayır, dedi.
─ Güneyde?
─ Hayır.
─ Kuzeyde?
─ Hayır.
Bu cevapları alan Sufyan b. Uyeyne rahimehullâh, adama:
─ “Allah’ın düşmanları elinden emin. Sus da, biraz da Müslümanlar dilinden emin olsunlar!”
dedi.
Hayır…hayır…
O halde susta kafirler elinden emin olurken Mülümanlar da dilinden emin olsunlar…
Kaynak; Beyhakî, Şuabu’l Îmân, 5/314.
Çevrimdışı yaar23
Bilge Üye
*****
3.393
37.837
4. Sınıf Öğretmeni
# 21 Mar 2015 00:33:40
Küçük Odun
Malik bin Dinar Hazretleri, bir gün, bir sabiye ( küçük çocuğa ) rastladı. Çocuk toprak ile oynuyordu. Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyordu .
Malik bin Dinar buyurdu:
İçime O çocuğa selam vermek doğdu. Nefsim kibirlenip selam vermekten vazgeçti.
Ben nefsime şöyle seslendim: Ey nefsim! Peygamber efendimiz S.A.V. Hazretleri küçük ve büyük herkese selam verirdi. Sende bu çocuğa selam ver!
Ve O çocuğa selam verdim,
Çocuk:
Ve aleykümselam ve rahmetullahi ve berekatuhu, Ey Malik bin Dinar.
Sordum:
Beni nereden tanıdın? Daha önce beni görmüşlüğün yoktu?
Çocuk:
Melekut aleminde ruhum, senin ruhunla karşılaştı. Ölmeyen ve sürekli hayy olan Allahu Teala bizleri tanıştırdı.
Ben ona sordum:
Akıl ile Nefsin arasındaki fark nedir?
Çocuk:
Nefsin, seni bana selam vermekten alıkoyandır. Aklin ise seni selam vermeye teşvik eden ve zorlayandır.
Yine sordum:
Senin halin nedir? Niye bu toprakla oynuyorsun?
Çocuk:
Çünkü biz Topraktan yaratıldık; yine ona döndürüleceğiz!
Yine sordum:
Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyorsun?
Çocuk:
Evet! Rabbimin azabını hatırladığımda ağlıyorum; rahmetini hatırladığımda ise gülüyorum.
Ben sordum:
Evladım! Senin ne günahın var ki?
Çocuk:
Ey Malik bin Dinar! Böyle söyleme! Görmüyor musun büyük odunları tutuşturmak için, önce küçük odunları tutuşturuyorlar!..
.burada kaldık https://www.egitimhane.com/ibretlik-hikayeler-k114901-975.html
|
| Bugün 19 ziyaretçi (281 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
