 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Penşir Arslanı: Ahmed Şah Mesud
İki Eylül Bin Dokuz Yüz Elli Üç
Yedi bin yedi yüz rakımlı Hindikuş’un bağrında, havası sert/insanı mert insanların kasabası Bazarek’ten dünyayı selamlamış…
Komün ile kapitalin ‘danışıklı dövüş’ünün ortasında bulmuştu, kendini.
Celaleddin-i Rumi buradan göç eylemişti Anadolu içlerine. Farsçanın edebiyle yazmıştı, Mesnevi’yi.
Hindikuş köydü, şehirdi, geçimdi, ve nihayet özgür bir seçimdi. Sekiz yüz kilometre uzanan hattıyla arıcılıktan davarcılığa, gelene bereket getiren hoşgörü sıradağlarıydı.
Suyu berrak, toprağı münbit, taşı toprağı altındı, kadir kıymet bilene.
Mesud, daha tekli yaşlarda, hisleriyle aklının sentezinde yüzer, birini diğerinin önüne geçirmez, bir ülkeyi kurtarmak fikriyle kıyıya çıkardı.
Yaşından beklenmeyen olgunlukla ince düşüncelere dalardı:
Washington/Moskova hiç savaşmayacaklar/savaşır gibi yapacaklardı. Yerkürede, nükleer/biyolojik/kimyasal silahlarla kobay olacak nice köle varken, ne diye kendi şehirlerini vuracaklardı?
Bazarek, çarşı/pazar demekti. Tacik/Özbek/Kırgız/Peştun/Kazak… müminler, Söğüt/Domaniç çarşısından aldıkları ilhamla, ümmetin harcını karmışlar, Bazarek’i hayat kent yapmışlardı.
Yükünü satmanın derin huzuruyla, akşamüstü dağın yamacından kaybolurdu, köylüler.
Mesud şiir okur, Tacik estetiğini yansıtırdı. Mevlana, Hafız-ı Şirazi, İkbal… bir başka anlam katardı, hayatına.
Halk ve Hak düşmanı Lenin’i, Mao’yu, Che’yi… okumuş, sahtekar yüzlerini hem anlamış hem anlatmış, ipliklerini pazara çıkarmıştı.
Amerikan purosuyla poz veren Che’nin yoldaşı Kastro değil miydi, ülkesine ABD üssü Guantanamo’yu sokan?
Oysa Ali, Talha, Halid, Umeyr, Cendel… vardı gençlik için.
Ahmed için dövüş bir ‘sanat’tı. İlk kez liseler turnuvasında gösterdi gücünü. Gümüşün ve bronzun ortasında buldu, kendini.
Futboldaki çalımını zalimlere atacaktı yıllar sonra. Spor, güçlü Müslüman olmanın beden şükrüydü. Hantal bir vücutla ne okunur, ne savaşılırdı.
Mimarlık, Kabil’e uzanan bir hayaldi. Bazarek’in mütevazı ruhunu taşıdı, büyük şehre. Hindikuş’un ruha heyecan katan kıvraklığı, yüzüne yansımıştı.
Şairliğini “Besmeleyle başlandı/halka halka toplandı” şuuruna borçluydu. İnsan, dağlı olur da şiirden uzak kalır mıydı?
Başkentte, Bazarek günlerini hatırlardı, sık sık. Buzu ısıtıp abdest aldığı, ferah şimal rüzgarlarını içine çektiği, kar toplayıp buz şerbeti yaparak iftar açtığı mübarek yıllardı.
Fakültede atom karınca misali yerinde duramıyor, ‘kalıbının adamı’ oluyordu, birdenbire. Yemeye içmeye fazlaca vakti yoktu, Mesud’un. Kurtarılması gereken bir ülkesi vardı.
İki asırlık Britanya şımarıklığı, yarım yüz yıllık Rus diktası canından bezdirmişti Afgan halkını.
Rabbani ile kesişti, yolları. Ayaklı kütüphane idi, hocası.
Osman’ın ordularının Altı Yüz Kırk’larda gelmesini milat bilip, Fars kışkırtmalarıyla geçen on dört asrı öğretmişti, genç Mesud’a.
Zor bir coğrafyaydı, düşman için. İngiliz barınamamış, Rus korunamamış, Çin yeltenememişti.
Hayat, bir kompozisyondu. İçten içe, içten dışa çemberlerle doluydu. Ufuk Adam Rabbani, halef selef talebesine altın tepsi içinde sunmuştu tarih ile siyaseti, sanat ile cihadı.
Savaş ahlakını da öğretmişti, barış hukukunu da… Su hava toprak ateş rüzgar demir… yeryüzünün ordularıydı. Yaradan’dan bir lütuftu, anlayana.
Estetik bir aydın duruşu vardı, Rabbani’nin. Tatlı sert tavrıyla, cezbedici bir eğitim neferiydi.
Ahmed, yirmi ikisinde, Genç Müslümanlar’ın bilge adamıydı.
Habib Rahman’ın Cemaat-i İslami’si ustalık dönemiydi.
Davut, ‘tağut’tu. Yıkılmalı, yer ile yeksan olmalıydı. Habib Rahman hapiste, Mesud firardaydı.
Penşir İmamıydı artık, Mesud.
Hikmetyar ile yıldızı barışmadı, bir türlü. Aşırı ve tutarsız buldu. Nötr hali benimsedi, Hikmetyar’a karşı.
Hikmetyar’ın etrafı tekin değildi. Hassas bir bölgeydi, Afgan ülkesi. ‘Fitne uykuda’ydı ve uyandırmamalıydı.
Ömer Muhtar’ın Sudan’daki rolünü üstlenmişti: Arabulucuk!
Aralık Bin Dokuz Yüz Yetmiş Dokuz
Babrak Karmal’ı, yüz yirmi bin Kremlin çapulcusu ile tankların üstünde görünce, “Zillet değil şahadet!” döküldü ağzından.
Brejnev’in izinden gitmek, en acınası bir haldi ve Karmal’a pek yakışmıştı, yeni rolü. Erkek erkeğe, dudak dudağa pozları vardı, Brejnev’in.
Salaklığın geldiği nokta asalaklıktı.
Ülke, bir uçtan bir uca, tek vücuttu. Kuklaya karşı ilk zafer de bugünlerde geldi. Penşir Vadisi, Kremlin’in uykularını kaçırdı.
Tünelde en büyük zayiatı vermişti, Kızılordu.
Binlerce Rus, önü arkası kapatılan tünelde, toz bulutundan boğulup gitti. Kızılordu’nun suratı kıpkızıldı.
Ruslar, bindirilmiş kıtalarla giriyorlar, tabutlar içinde dönüyorlardı.
Afganlı “On beşinde genç yiğitler dağlarla nişanlanıyor” Hindikuş yamaçları Okçular Tepesi’ni andırıyordu.
Sekiz kez saldırıp havlu atan Kremlin, nokta atışı yapmaya kararlıydı. Mesud ortadan kalkarsa, sistem bozulur, düğüm çözülürdü.
Muhaberesiz muharebe, İslam’a aykırıydı. İşi sıkı tutmuştu, Mesud. Suikastçileri, daha ilk bakışta anlayan etkin ve yetkin savaşçıları vardı.
Devre dışı bırakmak, etkisiz hale getirmek, son kullanma tarihi geçen ajan provokatörleri gayyaya yollamak an meselesiydi.
Şeytanın iki atlısı uyuşturucu ile sigaraya cihad ilan etti.
Müslüman, Allah’ın emaneti bedeni kirletemezdi. Müslümanı göz göre göre kansere ve nihayet ölüme terk etmek, kardeşliğe sığmazdı.
İçip içmeme özgürlüğü de olamazdı. Zararlıysa içmezdi/içemezdi, o kadar. Yalvarma yakarma seansları boşunaydı. Yasak tek çözümdü. Elinden almak ve yok etmekti, yegane metod.
Allah yolunun erlerinin, toza/tütüne mahkum olması düşünülemezdi. Madem liderdi, her askerin hesabını tek tek soracaktı Yaradan.
Türkiye’nin tütün savaşını kaybetmesi, sigarayla barışık yaşamasından mı kaynaklanıyordu?
“Ne olur şunu bırak!” yol/yöntem olamazdı.
Takva zaferi getirmiş, Karmal/Necibullah devrilenler arasına katılmıştı.
Şuara 227 / “Zulmedenler nasıl bir yıkılışla yıkılacaklarını yakında göreceklerdir” / Gördüler!
Bir mücahit komutan olmak varken rezil bir sonla sonlanmak, Ömer ile Utbe, Mesud ile Necib farkıydı.
Sıra Kabil’deydi.
Mekke’nin Fethi’nde katliam bekleyen işkenceciler/boykotçular/ işbirlikçiler gibi, Moskova aşıkları da evlerine saklanmışlar, Mesud’un ne yapacağını endişeli gözlerle bekliyorlardı.
Mesud, Nasr’ı okuyor, eski tüfek komünistler, utanç içinde teslim oluyorlardı. Tarihe katliamcı olarak geçmek istemiyordu, Mesud.
Oysa öldürülmeyi çoktan hak etmişlerdi. Beni Kureyza’nın uyanan hücreleriydi, adeta. Ne çok can yakmışlardı. Bir milyon şehit beden, kafir/münafık ruh ikizlerinin marifetiydi.
Kabil, Adem Nebi’den beri hiç değişmemişti.
Kırkındaydı Mesud. Dostlarından çok düşmanları anıyordu gıptayla.
Adil bir savaşçı, esirlere merhametli bir komutan, doğru sözlü bir lider, şefkatli bir baba, stratejik bir diplomat, özgün bir şair, coşkun bir hatip, çevik bir sporcuydu.
Oğlu Ahmed’e seslenmişti bir gün:
“Şu yamaca doğru koş bakalım!”
Oğlu koşup gelince:
“Beni işte tam oraya gömün!”
İçine doğmuştu sanki. Öyle çok yorulmuştu ki! İhaneti de görmüştü, samimiyeti de…
Afgan cihadında ikinci perde sahnedeydi.
Devletleşmek!
Yüce gönüllü Mesud, hak edilmiş bir zaferi devletle taçlandırmak ister. Hiçbir Afganlının dışarıda kalmasına gönlü razı olmaz.
Ne ki tasada ve kıvançta bir olanlar, nimet/külfet dengesinde de paydaştılar.
Tarihten çıkardığı dersler, artı eksi kutuplar, etnik zenginlik… bir fırsat sunar ona.
Rabbani devlet başkanı, Hikmetyar başbakan, Mesud savunma bakanıdır.
Ne var ki şeytanın adımları ve adamları rahat vermez, Hikmetyar’a:
“Neden bir numara olmayasın?”
Hikmetyar’ın Hizb-i İslami’si kan kaybediyordu. Oysa ne kutlu bir cihada önderlik ediyordu, bir zamanlar.
Erbakan, genç Hikmetyar’ı çok sevmiş, Istanbul’a getirmişti, defalarca. Hikmetyar salona girince yer yerinden oynuyor, sevgi selinin ortasında buluyordu, kendini.
Zamanla, iyilerin yerini kötüler aldı. Savaş baronları sardı, her yanını. Bilgi akışı kesildi, yalnızlaştıkça yanlışlaştı.
İstihbarat savaşlarının kurbanı oldu, Afgan halkı.
Pakistan’ın ISI’sı ile İran’ın SAVAK’ı avucunun içine aldı Gülbeddin’i. Vurdu da vurdu Kabil’i. Günde bin roket, Rus işgalinde bile düşmemişti, Kabil’e.
Her ülke kendi etnisitesini koruma yarışına girmişti bile. Ne ki Komünist Parti artıkları işbaşındaydı hala.
Komünistler Dostumcu oluvermişti birden, ya da Dostumcular komünist... Ateci laik damar kabarmıştı bir kere. Tahran, Hazara sevdasına düşmekte geç kalmadı.
Rabbani, en sevdiği öğrencisi Mesud’a uzak düştü. Bir araya gelmesinler diye etten duvar ördüler.
Yen ittifak, Tahran - Hikmetyar arasındaydı. Bu kez bir devlet karşısındaydı, Mesud’un: İran!
Tarihinle gavurla savaşmamış Tahran, bir avuç Hazara’yı yönetime getirmek için kullanır, Hikmetyar’ı.
Mesud, Müslüman kanı akıtmak istemez. Peştun ayrılıkçılar, Kabil’in her yanındadır. Terk eder başkenti, Mesud.
Abdülhamid’in yalnızlığındadır artık.
Kızılordu’yu yerin dibine sokan, SSCB’yi dağıtan, Berlin Duvarı’nın yıkılmasına ilham olan Mesud, şimdi yeni bir imtihanla karşı karşıyadır: Fitne!
Dokuz Eylül İki Bin Bir!
Egemenlerin dünyasında tek bir seçenek kalmıştı: Suikast!
Allah’ın Rasulü’nü yok etmek isteyen şer ittifak, bu kez Penşir’de sahneye konacaktı.
İki gazeteci… Kameradan yayılan gürültülü mavi ışık…
İhanet bombası saniye geçmeden Mesud’un bedenini parçalayacak, hayatı ve şahadeti, bir okul olacaktı, Afgan halkına.
O varken giremiyordu, Moskova. Dizlerinin bağı çözülüyordu, Brejnev’in. Davud’un, Karmal’ın, Necibullah’ın uykusuz geceleriydi, Mesud.
Washington için tek engel de ortadan kalkmıştı.
Leş kargaları konmuştu, kaçar mıydı fırsat!
İç savaş arzulayanlar avuçlarını yalamışlar, en manidar ifade Taliban’dan gelmişti:
“Afganistan evladını kaybetti!”
Nesrin, Meryem, Fatma, Ayşe, Zehra, Ahmet; şehit babanın tabutu başında söz verdiler, Allah’a!
“O dağlarda o dağlarda anlatırlar dünyaya/Anlatırlar çağlara: La İlahe İllallah
.
Bir postal zulmü: Menderes, Zorlu, Polatkan…
1931
Fethi Okyar, aradığı civanmert delikanlıyı Aydın’da bulmuştu. Serbest Cumhuriyet Fırkası’nı, ondan başkasına emanet edemezdi.
Genç Menderes’le Okyar, ülkeyi Tek Parti jakobenlerinden kurtaracaktı. Ne var ki 3 ay sonra kilit vuruldu kapısına, SCF’nin.
Bir yıl geçmemişti ki ezanlar susturuldu, garip bir ses yükseldi semaya:
“Tanrı uludur Tanrı uludur!”
Zaten, Fatih’in emaneti Ayasofya’nın müzeye çevrilmesiyle ayak sesleri duyulmuştu, beş yıl önce.
Milli Şef’in partisine giren Menderes’e, ancak yedi yıl dayanabildiler. İhraç kaçınılmadı.
Demokrat Parti umutlarla kuruldu. “Yeter Söz Milletin!”di.
46 seçimlerinde huylu huyundan vazgeçmemişti. Tek Parti’nin hilesi ‘Açık oy, gizli tasnif’ti, milletle alay edercesine.
Tek Parti, ABD mısırı getirmek için yüz binlerce zeytin ağacını kestirdi. Artık mısıryağı yenilecekti. Türküsünü bile uydurmuşlardı:
“Zeytinyağlı yiyemem aman, basma da fistan giyemem aman!”
50’de sandık yeniden kuruldu. Tek Parti, ‘bir seçim bölgesinde en fazla oy alan partinin bütün vekilleri alması’nı diktanın garantisi olarak görüyordu.
Kazdığı kuyuya fena düşmüş, 416’ya 69 yenilmişti.
DP, ülkeye nefes aldırmış; Bilal’in Kabe’de ezan okuduğu günün yıldönümünde “Allah En Büyüktür!” nidaları yükselmişti.
Kalkınmanın kitabını yazıyordu DP!
Et Balık, MKE, TPO, Demir Çelik, DMO, Seka, TKİ… yüz binlere iş olmuş; traktör fabrikaları da genç mühendis Erbakan’ın eliyle açılmıştı.
Asfalt yollar 7bin km’yi bulmuştu.
Halk kadirşinastı. 54 seçimleri, malumun ilanıydı. Tek Parti bir kez daha tuş olmuştu. 503’e 31, jakobenlerin suratına inen Osmanlı tokatıydı.
Selanik provokasyonu, 6-7 Eylül 1955’te Istanbul’u harp alanına çevirmiş, 4bin Rum evi, 1000 Rum dükkanı, kiliseleri… küle dönmüştü.
1957 sandığında 3. kez yere serilen Tek Parti artık gözünü postallara dikmişti. 424’e 128, ebediyen tek başına iktidar olamayacağının resmiydi.
Milli Şef, aba altından sopa göstermeye başlamıştı bile:
“DP’lilerin başlarına kötü şeyler gelebilir”di. “Sizi ben bile kurtaramam”dı.
Medya maymunları manşet üstüne manşet atıyordu:
“Öğrenciler kıyma makinasında doğranmışlar”dı. Maksat malzeme olsundu.
20’lik üniversiteli Menderes’e:
“Hürriyet istiyoruz!” demiş, “Koskoca başbakanın boğazını sıkıyorsun, bundan iyi hürriyet mi olur?” cevabını almıştı.
Vazgeçilmez hastalık nüksetmiş, 27 Mayıs sabahı, Türkeş, darbeyi radyodan ilan eden ‘İhtilalin Kudretli Albayı(!)’ olmuştu.
DP’lilerin evleri tek tek aranmış; vekiller tutuklanmıştı.
Yakalanmasalardı, “12 uçak dolusu altın kaçırıyorlardı(!)”
Tek Parti hakimleri/savcıları 10 yıl boyunca yememiş içmemiş, atılan her sloganın, sıkılan her kuruşun hesabını 3 Adam’a fatura etmişlerdi.
Demek yargıçlar, bu mesailerini insan haklarına ayırsalardı, hukuk devleti kurabilirlerdi. Ama zulüm ile hükmetmek ne de tatlıydı!
Bindirilmiş kıtalar Yassıada salonunu doldurmuş, kabare oynatılıyordu. Vizyondaki filmin adı ‘Düşükler’di.
Roma arenalarını aratmıyordu, şaklabanlıklar.
Hüküm verilmişti. Polatkan, Zorlu ve nihayet Menderes…
6 doktor, dipçiklerin gölgesinde, ağır hasta Menderes’e ‘Sağlam Raporu’ vermişti.
Abdest aldı, mektubunu yazdı, sehpaya kendi çıktı.
Acı çeksin diye düğüm boğazına getirildi, şehadete uçtu.
3 Dev Adam sonsuza dek sevgiyle anılırken; kalem kıran kalemşörler, cellatlarıyla haşrolunacakları Büyük Gün’ü bekliyorlar.
.
Son Akıncı!
Bin Dokuz Yüz Kırk!
Açık oy, gizli tasnifçi Tek Parti diktasına diklenerek kodesi boyladığında, bıyığı terlemiş, sakalı tüylenmiş bir üniversite talebesiydi.
“Bir kötülük gördüğünde eliyle, diliyle mani olan, ona da gücü yetmezse kalbiyle buğz eden”di.
Nice sonra, tahta bavuluyla gardiyanlar arasından sıyrılmış, özgürlüğe adım atmıştı.
Nizamiyeden çıkınca, doğruca okulun yolunu tuttu. Fakat kaydı yenilenmedi. Hızını alamadı, dilekçe yazdı, bu sefer de postane kabul etmedi.
Ne de olsa silik bir ‘emir kulu’ idi. Üstelik devletin değil, partinin memuruydu.
Son çare, ‘arzuhal’i bakanlığa vermekti. Başlık tokat gibiydi:
“Yüksek makamın alçak vekiline!” Bunu yazan sen misin? Yine ceza evi yolu görünmüştü.
Matbuat, sesini duyurmak için tek yoldu:
“Bir ayaklarını Hacı Bayram’a, diğer ayaklarını Amerika’ya basarak milleti aldatmak isteyenlerin sonu hüsran!”dı.
Serdengeçti dergisi, “Hakk’a tapar, halkı tutar”dı.
“Allah’a, millete, vatana koşanların dergisi”ydi. “Allah’tan başka kimseden korkmaz!”dı.
“Sinesinde birleşsin sağa sola tapanlar! Kahrolsun, Hak dururken yabancıya tapanlar!” bir Anadolu manifestosuydu.
Malazgirt, Çanakkale unutulmuş, “On yılda on beş milyon genç yaratmışlar!”dı.
Serden geçmişti artık.
Dergi, aynı matbaada ikinci kez basılamıyordu. Altı Ok’tan fırça yemiş matbaacı, Osman Yüksel’i içeri sokmaz, o da başka bir matbaa arardı.
33 sayı, 33 ayrı matbaa! Dile kolay!
Yılmak nedir bilmezdi. Lügatinde yenilgi yoktu.
“Serdengeçti’nin ne zaman nerede çıkacağı belli olmaz. Fakat muhakkak çıkar, bir çıkar pir çıkar!”dı.
Ahmet Hamdi Akseki hacca gitmez ister, Milli Şef “Şimdi uygun değil!” der.
Serdengeçti, Akseki’ye: “Allah gel diyor, İnönü gelme diyor, Azrail ile anlaşman mı var da seneye diyorsun!!”
………………….
Trt radyo, bir yanlışlık yapar, Serdengeçti’yi konuk eder, ardından suç duyurusu kapıdadır.
Hakim sorar: “Evladım, sen bu radyoda Allah demenin yasak olduğunu bilmiyor musun?”
Sakin ve vakurdur:
“Allah Allah! Öyle mi?”
Günün birinde İslam Demokrat Partisi lideri Cevat Rıfat ile yolları kesişir. Artık daha güçlüdür.
Çemişgezek onun için bir ilçeden öte, Anadolu’nun beşiğidir, Çemişgezek dergisi emek yüklüdür, baştanbaşa mükemmeldir.
“Ayasofya’yı açmak, yeni bir çağ açmak” demek için bile Ayasofya dergisini çıkarmaya değerdir.
“Hayatımda iki şeyin millisini sevmedim; milli şef, milli piyango!” çürümeye reddiyedir.
Papazın, Celal Bayar’a “Ayasofya kilise olsun!” talebi, Serdengeçti’yi çileden çıkarır, küplere bindirir, beyninden vurulmuşa döner.
Savcı sorar:
“Ayasofya'yı cami yapmak istiyormuşsun!”
İstediğini söyleyen istemediğini işitirmiş:
“ Siz, Yunanistan savcısı mısınız?”
Merttir, özü sözü birdir:
“Altı Ok’çular, kendilerini yarı ilah sanıyorlardı. Tam 27 yıl Firavunlar gibi saltanat sürdüler, yediler içtiler, kustular! Altta kalan halktı, milletti, köylüydü; ama sadece nutuklarda…!”
Sekiz kez mapus damı, bir kez meclis görmüştür.
Bin Dokuz Yüz Altmış Beş…
Daha Meclis’e girerken döner kapıdan bir türlü çıkamaz: “Şimdiden döneklik başladı!”
Morrison Süleyman’a sorarlar: “Meclis’te muhalefet var mı?”
Birikmiş bir kızgınlıkla: “Bizim partide Osman Yüksel var ya!”
İlk parti içi muhalefettir!
“Volkan gibi lav atmış, ne susmuş, ne sönmüşüm; ben bu iman uğruna çılgınlara dönmüşüm!” Mehmet Akif esintisidir.
“Arkasız yiğitler, arkanız Allah’tır!” Necip Fazıl heyecanıdır.
“Amerikan doları bu yangını söndürmez, Ey meclis-i mebusan, bu kervan böyle gitmez!”
Yenilir yutulur sözler değildir.
Kravatı beline sarıp Meclis’e geldiğinde:
“Şunu boynuna tak!” uyarısına, “Nereye takacağım, yönetmelikte yazmıyor ki!” diyecek hazırcevaplılıktı.
Sadece bir cümlede, inkarcı kafayı yerin dibine sokmuştu:
“Bizler vatanın kurtuluşunu, İnkılap Tarihi dedikleri, şeflerinin fotoğraf albümünden başka bir şey olmayan derme çatma kitaplardan öğrenecek değiliz!”
Hastalığı bile nükte konusuydu:
"Parkinson öyle hoş bir isim ki araba markasına benziyor. İnsanın 'keşke benim de bir Parkinson'um olsa' diyesi geliyor.”
Çileli yolculuğunu haber verir gibiydi:
“Göreceğim boş bir kafes
Ceset kalmış çıkmış nefes
Nerde o can nerde o ses
Gelsen de bir gelmesen de!”
Tarık Sezai Karatepe
.
Medine'de bir Ümmet eri!
Bin Sekiz Yüz Altmış Sekiz…
Pek bilmez kimse, ilk adı Ömer’di. Ömer Fahreddin!
‘Adil olsun, kılı kırk yarsın; mazluma şefkat, zalime hiddet olsun!’ diye.
Akıncı önderi Bali Bey’in soyundandı Fahreddin…
‘Evlad-ı Fatihan’ derler.
Osmanlı yurdu Batı Trakya’da gözlerini açtığında, Osmanlı, dönmelerden çok döneklerce istilaya uğruyordu.
Abdülaziz Han, ne kadar çırpındıysa da, ablukayı yaramıyor, işbirlikçi kuşatmayı kıramıyordu.
Çok geçmemişti ki, Hüseyin Avni ve Mithat Paşa kumpasıyla, bilek damarları jiletlenerek şehit edilmişti.
Doksan Üç Harbi derler, 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşı’nda, Fahreddin dokuz on yaşlarında idi. Plevne kazanılsaydı, Osmanlı yeniden Viyana önlerine gidebilecekti. Olmadı.
Çünkü masonik cunta planıyla, batıda Gazi Osman Paşa’nın, doğuda Gazi Ahmet Muhtar Paşa’nın kaybetmesi gerekiyordu. Osmanlı’da güçlü bir isim kalmamalıydı.
Batıyı ve doğuyu birleştirecek özgürlük kolyesi kırılmıştı.
Fahreddin ve köylüleri, getirebildikleri ne varsa kağnılara koydular ve Payitaht Istanbul’un yolunu tuttular.
Acıları, Fahreddin’i, asker olmaya zorladı. Ülke yangın yerine dönmüşken oturup roman yazılmazdı.
Erkan-ı Harbiye Mektebi’ni birincilikle bitirdikten sonra, yirmi üçünde Kurmay Yüzbaşı idi.
On üç sene sonra bu sefer, fetih için döndü, doğduğu topraklara…
Evine ocağına hasret bırakan Bulgar’dan, Rusçuk’u alamasa da, Edirne’yi aldı.
Birinci Cihan Harbi, Fahreddin Paşa’ya, Taşnak Hınçak Ermeni artıklarını temizleme fırsatı verdi.
4. Ordu’ya bağlı 12. Kolordu Komutanı idi. Kısa süre sonra da 4. Ordu Komutanı…
Türk, Kürt, Zaza, Arap güçlerle kurduğu orduyla Haçlı sürüsünü dağıttı, Büyük Ermenistan’ın kurulmasına mani oldu.
Haçin, Urfa, Zeytun, Musadağı… onu bağrına bastı. Hamidiye Alayları yeniden canlanmıştı.
İki yıl cepheden cepheye koşarken, Cemal Paşa ona yeni bir vazife verdi:
Medine Müdafaası!
İki yıl, yedi ay, on gün…. dile kolay!
Şerif Hüseyin, çapulcularıyla zorluyor, Abdülhamid’in yaptırdığı rayları bozuyor, Fahreddin Paşa, mücahidlerle, sabaha kadar tren yolunu onarıyordu.
Osmanlı ordusu, kah çekirge kızartıyor kah buğday kaynatıyor kah hurma yiyordu.
Şerif Hüseyin ne kadar çırpınsa da Mekke’de, Taif’te, Yemen’de, Bağdat’ta, Şam’da, Trablus’ta, Beyrut’ta… isyan çıkartmayı başaramıyordu.
Çünkü Arap halkı biliyordu ki, Şerif Hüseyin, İngiliz malı, Lavrens uşağı, Ebu Cehil’in uyanan hücresi bir çıfıttı.
Su uyur düşman uyumazdı!
Araplar bizi arkadan vurdu, zırvası kocaman bir manipüle tarih yalanıydı.
Eğer arkadan vurmaktan bahsedilecekse, Timur’a, Uzun Hasan’a, 31 Mart’a… bakmak daha isabetli olurdu.
Fahreddin Paşa’nın, Kudüs’ü savunmak için kuzeye çekilen Osmanlı ordusu ile bir anda irtibatı kesildi. Yerel halktan aldığı destekle ve moralle direnmeye devam etti.
Medine’de Ebu Cehiller varsa Ebubekirler de vardı.
30 Ekim 1918 Mondros, Basel, Sykes Pıcot ve Balfour gibi, haritaların değiştirilme planı idi.
Fahreddin Paşa, “Medine’yi bırak, dön!” çağrılarına sert cevap verdi:
“Peygamberimin şehrini kimseye teslim etmem!”
…………
On Üç Ocak Bin Dokuz Yüz On Dokuz…
Yetmiş iki acı gün yaşadı. İngilizler, kuşatmayı daraltıyordu. Şehit ola ola yanında bir manga askeri kalmıştı.
Uzaktan, İngilizlerin geldiğini gördü. Peygamberimizin kabrindeki demir parmaklıkları sıktı sıktı.
Zorla ellerini ayırdılar ve Malta’ya götürdüler.
O, Çöl Kaplanı Fahreddin Paşa idi.
Kafkas Kartalı Şeyh Şamil’den aldığı sancağı, Çöl Arslanı Ömer Muhtar’a, gururla ve başı dik teslim edecekti.
.
Kızıldeniz'i yarmak!
20. Yüzyılın henüz başıydı
Nil deltasında bir çocuk dünyaya geldi: Hasan el Benna… Kim bilebilirdi ki çağın en büyük devrimcisi olacağını!
Benna, henüz 6’sındayken kendini ilme verdi. Yüce Kitabı ezberlediğinde 10’undaydı. Çünkü biliyordu ki, Vahiy’den bağımsız bir yaşantı, kurudur, renksizdir, neşesizdir, cansızdır, heyecansızdır.
“Gayem Allah, Önderim Resulullah, Düsturum Kur’an” derken de, nasıl bir gençlik yaşayacağının ipuçlarını veriyordu.
13’ünde, İngilizleri Mısır’ın bağrından atmak için verilen mücadelede en ön saflardaydı.
20’sinde bir ilkokul öğretmeni olarak İsmailiye’ye gittiğinde İngiliz emperyalizminin hücrelere nüfuz eden acı tesirlerini gördü.
Siyaset, ticaret, kültür ve sosyal yaşam tam bir abluka altındaydı. “Müslüman zalime esir olmaz” şuuruyla, tarım ve inşaat işçileriyle biraraya geldi, kahvehanelerde okey masalarından kaldırdığı genç adamlardan “Nasıl bir mücahit yetişirmiş!” gösterdi.
Taş dizebilen, kağıt oynayabilen, zar atabilen bir insan, Allah’ın verdiği zekanın idrakinde değildi, sadece. İşte Benna, farkındalık eğitimiyle, “Davana faydalı birisi olabilirsin” mesajı veriyordu.
6 adam tarihe yön verecek, mazlumlara nefes olacak bir kararı vermek üzere toplandılar. Lider de isim belli idi! “Müslüman Kardeşler”
‘İki kılıç arasına yerleşen Kur’an’ amblemi, ilimle cihadın senteziydi.
Her Mısırlının aidiyet duyacağı güçlü bir teşkilat modeliydi, İhvan!
“Müslüman Kardeşler sünni bir yöntem, tasavvufi bir hakikat, siyasal bir örgüt, sportif bir grup, bilimsel ve kültürel bir irtibat, ekonomik bir girişim ve toplumsal bir bağ”
İhvan’da statüko yoktu, olamazdı. Genel Mürşid 2 yıllığına seçiliyor, 11 kişilik Rehberlik Konseyi Mürşid’i kontrol ediyor, Bölge ve Mahalli Komiteler, anasınıflarından itibaren her Mısırlıya görev, yetki ve sorumluluk veriyor; gıpta edilecek bir sosyal ağ kuruyordu.
Bir anda 2 milyon üyeye, 20 milyon gönüllüye ulaşıyordu.
Benna’nın 43 yıllık cihad dolu yaşamı şehadetle sonlanıyor; İngiliz artığı rejimin kolluk kuvvetleri yaylım ateşine tutuyor, sokağa çıkma yasağı ilan ediliyor; cansız bedeninden bile korkuyorlardı.
Benna’yı babası ve kızkardeşleri defnediyordu. Mehmet Akif’in cenazesine ‘yasak’ getiren chp Türkiye’sini aratmıyordu.
Abdülkadir Udeh, İhvan’ın bayrağını dalgalandıran İslam Hukukçusuydu. Mücahidleri beraat ettirince şimşekleri üzerine çekiyor, Nasır’a yönelik suikast girişiminden sorumlu tutuluyordu.
“Özür dilersen Nasır seni affedecek” teklifine, “Bir müslüman, bir zalimden asla af dilemez” tarihi cevabını veriyordu.
Udeh, Benna kardeşinin yanındaydı, artık.
İhvan, kişiyi değil davayı önceleyen bir lider kadrosu idi.İnsanlar fani, dava baki idi.
Seyyid Kutub, Benna’nın Risaleleri’ni daha da zirveye taşıyarak Yoldaki İşaretleri/Fi Zılalil Kur’an’ı yazıyor, 12 yıllık zindan hayatı ‘şerefli bir son’la noktalanıyordu.
İhvan için tek gaye, Kur’an Toplumu idi. Her şehadet haberi, gürül gürül akan bir nehir gibi milyonları İhvan saflarına çekiyordu.
Nasır ve Necib, batılı seçmişler, imtihanı kaybetmişlerdi. Şimdi Sedat’a verilen bir misyon vardı: ‘Büyük İsrail’e taşeronluk yapmak!’
Camp David’de siyonizmin kirli ellerini sıkarken, çıldırmış bir delinin son demlerini yaşıyor, paranoyak ruh halini dışa vuruyordu.
Sedat, rezil bir akıbeti yaşamış, sonsuza kadar halkının lanetine uğramıştı. Mübarek “Ben daha çetin cevizim” diye ortaya çıkmış, Nil nehri kan ve gözyaşı akıtmıştı.
Hz. Musa soylular, Firavun’un soysuzlarıyla amansız bir mücadele içindeydiler. Müslüman Kardeşler, öyle diri bir yapıydı ki, milyonlarca üyesiyle bir anda plan değiştirebiliyor, program ise bütün estetiğiyle korunuyordu.
İhvan, tebliği canlı tutmak için tüm tabelalara ulaşıyor, sağ sol demeden her grupla ‘İyilikte ittifak’ yapabiliyordu. Bu manevra yapısıyla Mısır Meclisi’nde daima var olmuştu.
Arap Baharı, İhvan’a altın bir fırsat sunmuş, dinamo gücüyle Mısır’ın tüm alanlarını doldurmuş; adalet eşitlik özgürlük güvenlik çağrısını yüksek perdeden dillendirmişti.
Mübarek’in kirli çorapları açığa çıkmış, ülkenin kanını emen adi bir vampir olarak kodesi boylamıştı. İhvan, liderini Mısır Sultanı yapmış, mücadeleyi taçlandırmıştı.
Mursi, iki turlu seçimden de, “Diktaya karşı” oyları artırarak çıkmıştı. İlk iş, uğruna binlerce Müslüman Kardeşler Mücahidinin şehit olduğu Gazze Sınır Kapısı’nı açmış, “Hamas’a selam/Direnişe devam” halka halka tüm dünyaya yayılmıştı.
Tahran’da Esed’in cinayetlerini haykırmış, Şam elçisini çağırarak Nusayri zulme haddini bildirmişti. İçte de, Mısır Cuntasının kalıntılarıyla mücadele ediyor, gaspedilen haklarını tek tek geri alıyordu.
1 yıl süren canhıraş çabasının sonunda, binlerce arkadaşıyla Mederese-i Yusufiye’ye girmiş, İhvan’ın onur dolu tarihine şanlı bir sayfa yazdırmıştı.
Şehitlerin hanımefendisi Esma Biltaci, 17’sinde şehadet şerbetini içmiş, dünya kadınlarının çağlarüstü örneği olmuştu.
İhvan, küllerinden doğacağı günü bekliyor; Nil, bereketli topraklar üzerinde adaletin hasretini çekiyor.
.
Suriye Ümmettir!
“Ümran” senin günahın; Ümmetkent Görevin!
Daha anne karnında korkuyla stresle tanıştı. Acı elem keder… yoldaşı oldu.
Doğdu Ümran bebek. Üzerinden geçen çakal sürüsü, ne uyku bıraktı, ne huzur…
İt dalaşı yapan katil uçaklar, acımasız yapılar, terör devletleri… işgale uğramış bir ülkeyi karabasan gibi sarmıştı.
Ümran oyuncak nedir bilmedi, oyun nedir hatırlamadı, arkadaş nedir rastlamadı. Kapının önüne çıkar çıkmaz, soysuz tanklar, utanmaz pırpırlılar, insanlıktan nasipsiz Şebihalar yüzünden içeri kaçıverdi.
Yetersiz bile olsa beslenemedi, Ümran. Tozla toprakla, sinekle böcekle bağışıklık kazandı. Kaya gibi olmuştu vücudu. Gelişiyor, büyüyor; ama temizinden bir su içemiyor, iyisinden bir meyve yiyemiyor, sımsıcak bir çorbanın hayalini bile kuramıyordu.
Televizyon izlememiş, radyo dinlememişti. Belki de bu yüzden jelatinli yiyecekleri canı hiç çekmemişti. Son kullanma tarihi, son güne kadar tüketemeyip ısraf edenler içindi.
Nesiller boyu süren bir acının son kuşağıydı, Ümran. Sayısız akrabası, Baba Esed’in Hama katliamında şehadete uçmuştu. Suriye’yi kabusa çeviren Baas belası, yıkmadığı ev, yakmadığı can bırakmamıştı.
Zarif yürekli Cahit ne demişti o gün:
“Hama 1982
O gün ezan sesi gelmedi, camilerimizden minarelerimizden
Korktum bütün insanlar bütün insanlık adına”
Baas’ı kuran Mişel Eflak, Esed’in fikir babası ve Yahudi asıllı ırkçı bir Arap’tı. Tekin Alp namıyla bilinen Haim Naum’un, Abdülhamid’i tahttan indiren ekipten, ırkçı bir Türk olması gibi.
Baas, Arap coğrafyasında hızla büyüdü büyüdü... KGB, FBI, Mossad… Uygun zemin oluşturdu. Rus bölüyor, Abd parçalıyor, İsrail yutuyordu.
Troller harekete geçmiş, “Ey asil Arap halkı! Osmanlı yüzünden devletsiz kaldınız. Osmanlı sömürdü, siz çalıştınız. Osmanlı efendi, siz köleydiniz. Osmanlı’dan ayrılır ayrılmaz, milli kimliğinizi buldunuz. Ulus bilincine kavuştunuz!”
diyerek, yüz yıllık bir düşmanlığın tohumlarını atmışlardı.
Zap’ın güneyinde fitne çıkar da, Zap’ın kuzeyi boş durur mu?
Türk partnerleri de, “Araplar bizi arkadan vurdu, Türk’ün Türk’ten başka dostu yok! Osmanlı’yı yıktık, padişahı kovduk. Yaşasın ulus-devletimiz! Ümmet değil milletiz artık!” demiyorlar mıydı?
Sınırlar çizildi, akrabalar bölündü, coğrafya ateş topuna döndü. Baas diktatörler, halklarını inim inim inlettiler. Namaz, tesettür, ümmet, vahdet… tehlikeli kavramlar oldu.
Gece yarısı operasyonları, yerini yabancı istihbarat oyunlarına bıraktı.
Bir bahar günü ayağa kalkan Arap gençleri, Tunuslu seyyar satıcının yaktığı kıvılcımla, statükoya isyan ettiler. Emperyalizme sömürüye karşı şehitler vermiş, bereketli topraklar üzerindeydiler.
Tarık Bin Ziyad, Ukbe Bin Nafi, Ömer Muhtar, Senusi… yüzyıllar boyu bu topraklarda isyan aşkı ve mücadele ahlakını yeşertmiş, aydınlık nesle ışık tutmuşlardı.
Ihvan, kardeşliğin garantörü; Ortadoğu coğrafyasının oksijeniydi.
Öğretmen Hasan el Benna, kahvehanelerde tozun dumanın arasında aydın yetiştirmiş,
Sosyolog Seyyid Kutub, Kur’an’ı çağın idrakine sunmuş,
Ceza yargıcı Abdülkadir Udeh, kelle pahasına İslam hukukundan taviz vermemiş,
Halid Istanbuli, çağın Nemrut’u Enver Sedat’ı ortadan kaldırarak, kutlu bir dava uğruna şehit düşmüş; billur bir nesil yetiştirmişti.
Şehadet bilinci bir okuldu. 5 ilahiyat okusalar, bu eğitimi alamazlardı.
İşte bu heyecan, Suriye’de vücut buldu. Oğul Esed’in katliam düğmesine bastığı ilk andan buyana en iyiler şehit oldular.
Can çıkmadan huy çıkmazmış. Meğer gülen yüzlerin, parlayan gözlerin ardında sinsi bir Nusayri planı varmış. Oğul Esed, babasının yok ettiği bedenleri 5’e 10’a katladı.
Yersiz yurtsuz kalan Suriyeli, Akdeniz yoluyla Avrupa’ya geçmeye çalıştı. Korsanlara kaptırdıkları dolarlar, alabora olan teknelerde suyun yüzünü kapladı.
Aylan bebek, kıyıya vurmuş, on binlercesinden sadece biriydi. Timsah gözyaşları döken klavye kahramanları, destanlar dizdiler. Ama hiçbir çaba Aylan bebeği getirmeye yetmeyecekti.
Ailesiyle birlikte Kobani mezarlığına gömüldü, sessiz sedasız.
Daha bugün, Nasrallah/Ayetullah/Nusayri/Moskova/Waşington cehenneminin ortasında minik bir beden çıkarıldı. Ümran eli yüzü kanlı, üstü başı toz toprak olmuş halde enkazdan kurtarıldı.
Şimdi Ümranlar tarihin akışının değişmesini bekliyor.
Bir Ümmetkent kurmalı; ülkemin tam orta yerinde. Bir milyonluk yaşam alanı. Üreten çalışan, pazarlayan, evine ekmek götüren bir milyon muhacir yaşamalı.
Avrupa yollarında can veren değil, huzur güven içinde yaşam kalitesini yakalamış bir milyon muhacir.
Ensar bunu başarır, bir milyonluk kent, çarşısı pazarı okulu yolu köprüsü üniversitesi camisi ile Türkiye’nin Medine’si olsun!
Suriyeli çocuklar, baba katillerinin kreşlerinde istavroz çıkarmasın!
Sorunun değil, çözümün bir parçası olmak için
Ümmetkent!
Haydi Türkiye!
.
Enver'in Sarıkamış İhaneti!
Frankfurt gar görevlisi, alay ile karışık Germen gururuyla:
“Bu tren Enverland’a gider!” sadasını alabildiğine yükseltmiş, Cihan Ülkesi’ni ‘İhtiraslı Bir Adamın Yurdu’na benzetmişti.
Üçüncü mevkide üç günlük yer tutanlar, kıyasıya bir tartışmanın içinde buldular kendilerini.
Erivan şiveli Mutafyan, sanki Sarı Gelin’i besteler gibi:
“Allah var, asırlardır ülkenin her yanında ticaret, sanat, endüstri… hep bizde. Başımızı yastığa kor komaz yarını düşünmeden deliksiz uyuyabildik.
Karışanımız, görüşenimiz olmadı.
Ne vakit ki, iki Alman gemisine hilalli yıldızlı bayrak çekildi, o vakit rahatımız kaçtı.”
“Kim çekmiş?”
“Duymadın mı, Enverland diyordu görevli. Artık, Osmanlı’yı ağızlarına bile almıyorlar.
‘Enver’in Ülkesi’ onlar için.
31 Martçı Enver, Padişahtan habersiz göndere çekmiş bayrağı. İngiliz / Fransız boş durur mu? ‘Osmanlı harbe girdi!’ diye basmışlar yaygarayı.
Alman; hem Galiçya mevzisine taze güç(!) gönderir, hem Viyana’nın hesabı görülür, hem Altaylar’da misyonu artar… diyerekten bir taşla üç kuş vurmuş böylece.”
“Diplomasi dehası Saray ne demiş bu işe?”
“Otuz Bir Mart Cuntası çepeçevre sardı her yanı. Mithat’ın öcünü almakta, adeta sürek avına çıkmaktalar.
Kızıl Sultan(!) sürgünde, sonunu seyretmekte Istanbul’un.
Emperyal Frenk’e gün doğdu bir kere. Rum’u, Bulgar’ı, Ermeni’yi, Slav’ı… pençesine takmış, Pay-i Taht’a karşı kışkırtmakta.
Kurunun yanında yaş da yanmakta. Bizde de savaş ağaları var. Taşnak’ı, Pontus’u hortlatanlar Fransız lejyonları.
Anaların bağrından gencecik yiğitlerimiz alındı. ‘Düşman!’ diye, 4 asırdır kader birliği yaptığımız Türk’e, Kürt’e, Arap’a saldırttılar.
Paşalığı kendinden menkul densizler de yangına körükle gittiler. Millet-i Sadıka idik, olduk Millet-i Fasıka!”
…………………
“Yazıyor, yazıyor! Sarıkamış’ı yazıyor! Kurtların parçaladığı cesetleri yazıyor!”
Uzatılan beş fenik’i kapan, kasketini yana düşürmüş çocuk, gazeteyi rulo yapıp savurduğu gibi yarım açılan pencereden içeri düşürdü.
Sekiz sütuna manşetteki haberle, Sarıkamış’ın soğuğu daracık kompartımanda buz kesti. Yemen çöllerinden, Sarıkamış’a uzanan şehadetin öyküsüdür bu!
Yakan güneşten, kavuran soğuğa…!
Hakikat, ayrıntılarda saklıdır:
‘Yemen Müdafaası’ndan postalsız, paltosuz, yazlık gömleklerle, ayaklarında lastik çarık… Sarıkamış’a sevkedilen yüz bin asker dün sağ idi, bugün toprak altında!’
Karlar altındaki geceyi anlatan tek delil, Iğdırlı Ali Çavuş’un günlüğü:
‘Çadırın perdesi buz kesilmiş oğlak kulağı gibi….’
“Yeter, okuma artık!”
“Ne oldu gardaş, bir derdin mi var?”
“Var ya, güya Hürriyet Ayaklanması’nda ben de vardım.
Zil zurna sarhoş çete başları Istanbul’un her yanında nara atarken, Padişah’a galiz tarafından küfürler savuranların arasında idim.
Sultanahmet’ten Vezneciler’e uzanan binlerce sehpada nice vatan evlatları Firdevs’e uçtular.
Sorgusuz, mahkemesiz can verdiler. Yafta hazırdı: ‘İşbirlikçi!’ Her şey, bir şey içinmiş meğer!
Akşam olup da eve geldiğimde eşim, çocuklarım kapıdan içeri sokmadılar beni:
‘Git, hangi soysuzun peşine takıldıysan orda kal! Beş yüz yıllık Fetih Beldesi’ne ihanet ettin. Dışardaki zalimler, içerdeki hainler…
Mahvettiniz Mazlumların Yurdu Osmanlı’yı!’
Siyah iplik beyaz iplikten ayrılana dek şuursuzca yürüdüm, yürüdüm. Sızmışım yorgunluktan. Gün ağarıp da kendime geldiğimde Yenikapı’da sabahladığımı fark ettim.
Fatih’in, gemilerini Beşiktaş’tan, Akıncıların omuzlarında Haliç’e indirdiği tepelere baktım. Utandım kendimden. Geri dönülmez geçmişimden…
Eski tüfek İttihatçılar’dan birinin kapısında buldum kendimi.
“Bu şehirde yaşayamam. Yollayın beni gideyim. Artık ne ailem var, ne inancım...!”
Sirkeci’den trene bindirdiler beni. Köln Garı’nda işitmediğim hakaret kalmadı. ‘Halkına ihanet eden soysuz!’dum buralarda. Sığınmacı kaldım sersefil.
Acı haberlerini aldım. Çocuklarım taundan, yoksulluktan… eşim kahrından göçüp gitmiş bu dünyadan.
Ben de, hiç olmazsa son demlerimi onların mezarı başında geçireyim. Mevla’m affederse gönülden bir tevbe edeyim, çaresizim, hem de çok…!
Okuyalım gazeteyi de, yüzleşelim gerçeklerle:”
Frankfurt Postası keyiften dört köşe, sıralıyor manşetleri:
“Alman bakan, Osmanlı ordusu için:
‘Germen ordusuna eklenen bir süngü!’,
Rus general Petroviç de:
‘Cepheyi gezdim. Nişan almışlar, tetiğe bile basamamışlar!’ demiş, hayretle.
Asıl ifşaat Enver Paşa’dan gelmiş, etrafında sağ kalan(!) yaverlerine:
“Bunlar nasıl olsa bir gün ölmeyecekler mi?” demişti.
Enver’in yardımcıları(!) Bahaeddin Şakir ile Hafız Hakkı, Hasan İzzet’e çevirdikleri dolapla mağrur, umarsız…
İttihatçı komuta üçlüsü, Gazze’yi Siyon’a, Kafkasya’yı Kremlin’e, Şam’ı Erivan’a teslim ederken…
Ötelerden bir ses yankılanıyor:
“Üç beyinsiz kafanın uğruna üç milyon halk / Bak, nasıl doğranıyor? Kalk baba, kabrinden kalk!”
27 Mayıs, 12 Eylül, 28 Şubat, Sarıyayla, Aktütün, Dağlıca, 15 Temmuz… anlaşılamaz; Sarıkamış dosyası açılmayınca!…
Tarık Sezai KARATEPE
.
Bir İstiklal Mahkemesi klasiği!
Savaş artığı yorgun jip, iki jandarma ve kelepçeliyle, bozkırlarda yol alıyor; haber, köye tez zamanda ulaşıyordu.
Kavak ağaçlarının serin esintileri arasında, çeşmede keşik bekleyen kadınlar, kızlar, tozu dumana katan tekerleklerin, önüne ne çıkarsa deviren hızıyla donakaldılar; bakraçlar, helkiler, güğümler, kalaylılar düşüverdi ellerinden
Yukarı mahalleli Osman’dan, çoktandır haber yoktu. En son, Yemen dönüşü birkaç günlüğüne köye uğramış; bir sabah vakti, davudi sesiyle yanık mı yanık okumuştu, ezanı.
Çok söylemişler: ”Hükümet ezanı değiştirdi, başına iş açma!”; ama aldırmamıştı. ”Ben, Bilal’den duyduğumu okurum; sonra, öte dünyada yalancı çıkarım!”
Fötr şapkasıyla, ilçenin tek fotoğrafçısından çıkan Kılıç bey, soluğu savcıda aldı; elindeki listeyi gururla uzattı; Değirmenköy’den Osman baştaydı; böylece bir taşla iki kuş vuracak; hem Osman’dan kurtulacak, hem de uçsuz bucaksız tarlalara konacaktı.
Tek celsede karar çıkmış, kalem kırılmıştı. Osman, Silistre’de, komutanın sağ koluydu; ordan Bingazi’ye, nihayet Aden çöllerine "bir kutlu dava için" durmaksızın yol almıştı; bu sefer durum farklıydı.
O cephedeyken, yıllar yılı ilçede savaş ağalığı yapan, biri beşe satan, yarı resmi gazetenin imtiyaz sahibi, variyetine variyet katmış;
kahverengi purosu, bordo papyonu, yaka cebini kabartarak çıkardığı pembe mendili, şehir kulübünde dava vekilinden aldığı kösteklisi; ikide bir gösterdiği tahvilleri ve haciz defteriyle
bürokrasinin gözbebeğiydi artık.
Osman’la duruşmada bir kaç kez göz göze gelmiş, lakin her seferinde gözünü kaçırmıştı; Osman"sa, Maverada hesabımı nasıl olsa alırım! diye zavallıya bakmış; İstiklal Şairi’nin:
“Zulmü alkışlayamam, zalimi asla sevemem / Gelenin keyfi için, geçmişe kalkıp sövemem!” dizelerini söylemeyi başarmış; Kılıç, en çok da, ”Üç buçuk soysuzun ardından zağarlık yapamam!” kısmına bozulmuştu.
Kadın, henüz selam vermişti ki, korna sesi kerpiç duvarlara yayıldı; kapı kırılacak gibi çalıyordu. Kanatlının tahta sürgüsünü açtı; iki jandarma arasındaki yarini, elleri kelepçeli görünce oracıkta bayıldı.
Beş yaşındaki Elif, ne olduğuna anlam verememiş; yedisindeki Bekir ise, daha metin davranıp, ele güne karşı dik durmak için gayret sarfetmişti. Kuyu suyuyla, annesinin yünü yıkamış; çileli Anadolu kadını, neden sonra kendine gelmişti.
Tok sesli olanı, vazife şuuruyla(!):
“Yalnız beş dakika, helalleşin; köyü de birbirine katmayın!”komutunu, kim bilir kaç kez tekrarlamıştı. Aile, bir can etrafında, bir bütün olmuş; göz pınarları sel olup akmış; yürek parçalayan haykırışlar, yerini derin hıçkırıklara bırakmıştı.
Osman’ın yüzü, hiç bu kadar parlamamıştı; evini yurdunu namahreme çiğnetmeyen, on yıl var ki hasretin türküsünü yazan eşini alnından öpmüş;
çocuklarını da, "arkasından çok üzülüp, başlarına iş getirmesinler" diye, yanaklarına küçük birer buse kondurup, Allah"a ısmarlamıştı.
Jipin kirli naylonundan, yuvasına son kez bakmış; “Daha güzeli cennette!” tesellisiyle garip bir huzur bulmuştu.
Zindan, yabancısı olmayan bir yerdi. Onlarcasıyla, candan birer dost olduğu toprak yüzlülerle, son saatlerini, ahret gardaşlığına yakışırcasına geçirmiş;
sanki, az sonra terhis olacakmış gibi, nasihat üstüne nasihat etmiş; riyasız, gurursuz, umarsız, çıkarsız
nasıl yaşanırmış; dosta düşmana göstermişti.
Medrese-i Yusufiye, bir mektep, bir hayat okuluydu, her biri için.
Kimsenin gözüne uyku girmiyordu; konuşmadan, bir çift laf etmeden öylece kalakaldılar. Hem sonra, birazdan kanatlanacak bir gardaşı kucaklarken, yüz yirmi dört bin Kutlu Önder"e selam yollamak bahtiyarlığından mahrum kalmak istemezdi, hiç biri.
Okuyarak değil, yaşayarak geçen bir ömrün sonunda, işte hepsi burada! Bulgur pilavına on beş tahta kaşık uzanıyor, az yiyen kollanıyor, bir kısmı aç kalkıyordu.
Gaz lambasının ölgün ışığında, kimi Galiçya’da mermisi bitince Yunan’ın boğazını sıkıp, düşmanın oracıkta, dilini bir karış çıkardığını;
kimi namert Taşnaklara Ağrı’yı dar ettiğini; kimi Haymana’da, haçlının önünü bir manga yiğitle nasıl kestiğini anlatıyor. Sonra yuvaları gözlerinin önüne gelince, her biri bir köşeye çekilip ağlaşıyordu.
Sabaha karşı Dört…
Dalmıştı ki, rüyasında Müjdeli Yer’i gördü; doğruldu, kimseyle konuşmadan koğuştan çıktı; döndü; muradını Yaradan’a arz etti; derken, telkin için gelenin kulağına bir şey fısıldadı. Nasihate, asıl, onun ihtiyacı vardı çünkü!
Ulucanlar, yüzlerce kez şahit oldukları ayrılış anını, bir defa daha yaşadılar; her seher vakti, içlerinden üç beş civan koparılıyor; tevekkül içinde, Rahman’a kavuşuyordu, her biri.
Osman, boynundaki yaftayı okumadı bile; değersiz bir kağıt parçasıydı, ne de olsa!
Yeni dünya düzeninde Osman’a yer yoktu! Anadolunun bereketli topraklarına, otuz bin tirajlı gazetenin kıymetli okurları abone olmalı;
bebek katili Venizelos’a on iki adalar peşkeş çekilirken; banal köylüler efendi efendi çalışıp, burjuvaya borçlu kalmalıydılar.
Beş asır var ki pusuda bekleyen ailenin elli yıllık politikacısı, meydanı daima boş bulmalı; içindeki onursuz Bilderberg aşkıyla, iffet sembolüne, “Nazi gömleği!” diyebilmeliydi!
Seni tanıyorum!
”Kızımın iffeti batmakta, rezilin gözüne / Acırım tükrüğe billahi, tükürsem yüzüne”nin şairini, Sina çöllerine süren sendin!
“Bir gün, bir gündür” diye, fethi geciktiren Çandarlı senin ocağında büyüdü
Öz oğlunu Kanuni’ye boğduran bilmem kaçıncı kuşaktan ninendi; ülkem kan ağlarken, saraylar yaptıran Mithatlar, senin dergahında derecelendi, tam otuz üç kere!
Dedesinin öğüdünü tutup fabrikalar batıran ithal torun, sana yabancı değil.
Seni tanıyorum!
Istanbul’un orta yerini, hangi dostluğun şerefine patroniçeye sunan sen! Çark, seninle işliyor; dümenin başında sen varsın çünkü; biliyorum, ara sıra uyku tutmuyor gözlerin; kaçınılmaz akıbeti düşünüyorsun
“Yol yakınken döneyim!” diyorsun; ama, “Cağaloğlu’ndaki kartelci ağabeylerim ne der!” diye, içindeki sesi susturuyorsun; “Kimsenin kimseye fayda vermeyeceği gün!” soykırımcılar, dostlarıyla
Nazi gömleğin giydirilenler ise, apayrı bir yerde, alınları ışıl ışıl, güven yurdu’na yol alırken, son pişmanlık
.
Akıncı gence hitâbe!
“Sende ilim, sende edep, sende cesaret var oldukça yıkılır mı adaletin ülkesi?”
Asırlık ömür Ertuğrul’un emaneti yağız Osman, buğulanmış gözlerini uzaklara dikmiş; Çanakkale’den, öteleri düşlüyordu.
Hırçın dalgalar, “Vira Bismillah!” nidalarıyla karşı kıyıya vuracak, sahile çıkan leventler, dur durak bilmeden ötelere koşacaktı.
Gözüpek Samsa, heybetli Konuralp, verasetli Akçakoca, onurun adı Aykut, şecaatli Gazi Abdurrahman… liderin etrafında kümelenmiş, altı asırlık inanç tohumunu Frenk toprağına serpmek için heyecan dolu bir bekleyişe girmişlerdi.
Zaferin aşk boyutunun mimarları Edebalı, Dursun Fakih, Kayserili Davut… erenler, gözü kara, gönlü ak Hamzalarını hangi menbadan beslemişlerdi?
Dündar’ın kaybettiği “dostluk” imtihanı, şimdi onların zaferiyle kıtalar aşacak; Kutlu Önder’in izinde, “Güneşi sağ, ay’ı sol elime verseler, davamdan vazgeçmem!” şiarı olacaktı, ahi dostlarının.
Anadoluyu kan gölüne çeviren Karesi kıskanç, Candar ucuz hesap peşinde…, Germiyan baş olma sevdasıyla yanıp tutuşurken...
Artuk kan kaybediyor…, Saruhan çözülüp, Menteşe tükenirken…; ”uzak bakışlı adamlar” Nasr Suresi’nin müjdesiyle “İçte birlik, dışta zafer” düsturunu bayraklaştırıyorlardı.
Öyle ya, Yesrib’ten esen rüzgar, yedi yüz yıl var ki, aleme bereket götürmüş; Açe’de şafak duası, Lahor’da ikindi rüyası, Ağrı’da teheccüd olmuştu.
Karacahisar’da yalın kılıç şehadete koşan neferlerin nefesleri, Semerkand’da minberlere doluyor;
“Onları alınlarındaki secde izlerinden tanırsın; birbirlerine son derece merhametli, küfrün ordusuna ise oldukça izzetli” duruşlarıyla, mazluma hayat oluyorlardı an be an.
Kaynaşmış topluluklar, sıra dışı adamların mesajıyla bir olmanın coşkusunu yaşıyor, “Bir gül bahçesine girer gibi” tozu toprağa katıyorlardı. Sevgi ekip, merhamet biçmek bu muydu?
Tekfurun zulmünden kaçan Uhdud Adamları, Ömer ruhlularla kıyamete yürüyor; ensar, muhacirle kandan öte kardeş oluyordu.
Gladyatörlerin akıl almaz işkencesine sahne Bursa, akıncı ikliminin huzur meltemiyle bir ilkbahar neşesine kavuşuyor; ırmakları artık kan kırmızı akmıyor; söğüt ağacının rengarenk tonları maviye karışıyordu.
İznik, toprak alıp cennet satan keşişlerin son çırpınışlarıyla yankılanıyor; bir daha dönmemecesine… inanmış Rum, sadakatli Ermeni, vakur Peçenek’le dolup taşıyordu.
Kansız fethedilen topraklar, sanki hayal alemindeydi! Daha dün, çığlıkların yükseldiği Medrese-i Yusufiyeler… bugün, salıverilen mahkumların ibretlik öyküleriyle doluydu.
Kim bilir ne hayat sahnelerine şahittiler? Duvarların dili olaydı!
Bizans, sonu gelmeyen zulme başkentlik ederken, beklenen akıbet onu da bulacak mıydı?
Tabiat boşluk kabul etmezdi. Arta kalan topraklar, ekilip biçiliyor… tarlada, kul hakkının pratiği veriliyor… üretenle tüketen, aracısız buluşuyor… “kabzımal enflasyonu” kendine yeni Londralar arıyordu.
Şehirler kuruluyor; kalp fethinin mimarları “Üstünlük olmasın!” diye ırkını ileri sürmüyordu. Bacıyan-ı Rum, Anadolu, Osmanlı…. birliğin adı oluyor; “Sen, ben değil; biz!” şuuru, kurumuş çeşmelere zemzem oluyordu.
Gönen pazarında, “Yeni adamlar gelmiş; ne aldanıyor, ne aldatıyorlarmış; gidip alış veriş yapalım, dedikleri gibi var mıymış?” kuşkusuyla yola düşen Ortodoks ahali, akşam evini Besmeleyle açıyor;
“Pazara değil, mezara kadar!” kararlılığı yüzlerinden okunuyordu.
Mimar eli değen şehirlerde, bin yıllık alt yapıyı kuruluyor… ferah çarşılar, şadırvanla kucaklaşıyor… yolda kalmış hancılar, bir şey teklif etmenin “ayıp kaçtığı” medeniyet mekanlarına kavuşuyordu.
Sanatla zenaat arasındaki çizgi burada göze çarpıyor… estetiğin hakim olduğu köprüler, kurumuş gönülleri ıslatan çeşmeler, bugünün yerel yöneticilerine(!), “Uzaklarda arama!” diyordu.
Kulakları çınlasın; dubası göçmüş, yirmi yıllık Köy Hizmetleri(!) köprüsünün mühendisinin de bir baksın, yüz metre ötede, dünya durdukça dimdik ayakta kalacak Çemişgezek’in Taş Köprüsü’nü sağlam kılan nedir?
Ne varsa özünde vardı. İnançlarını malzeme yapmaktan haya eden coşkun yürek, gazadan gazaya koşuyor; dönüşü olmayan yolda “surda bir gedik” açıyordu.
Hayali değil, önder kahramanlara sahip bir neslin evlatları, içerde huzuru perçinliyor; namert düşmanı ise amansız nefesiyle takip ediyordu.
Söğütten çınara yolculuk, kaldığı yerden sürecek miydi?
.
Malcolm X: Harlem'de bir mücahid!
İnkalar, Mayalar, Aztekler, Kızılderililer ülkesi Amerika’da İslam hep vardı. Amerikalı Peygamberler, yerli ağalara, derebeylerine karşı cihad ettiler, halklarının haklarını savundular.
“Onlara, iyice açıklasın diye her peygamberi kendi kavminin dili ile gönderdik. Artık, Allah dileyeni saptırır, dileyeni de doğru yola iletir. Çünkü O, güçlüdür; hikmet sahibidir” Yüce Mesaj’ı, Allah’ın Amerika’ya peygamberler gönderdiğinin delilidir.
Amerika’nın keşfi, bir şehir efsanesidir. Oysa Amerika hep vardır. Çarşı, hukuk, mimari, edebiyat ülkesidir Amerika.
Daha 640’larda Mekkeli kardeşleri gelmiştir, Amerika’ya. Mağaralardaki secde ve rüku sembolleri; duvarlara kazınan ayetler, sanatın Allah ile buluştuğunun resmidir.
Su, toprak, hava ve ateş… nimettendir. Gözü gibi bakar Amerikalı. Ta ki at hırsızı Beyaz Adam, ziftten kara kalbiyle işgal edene dek.
1 gram altın için 1 ton suya siyanür katan Vahşi Batılı, koskoca kıtayı bir açık cezaevine çevirir. Balıklar görünmez, suya girilmez olur.
Kürek cezaları, prangalar, işkenceler canına tak dedirtir. Bu da yetmez, Senegal kıyılarından köle gemileri kalkar. Hastalanan, isyan eden… denize atılır.
1830’da, Çinke’nin, Amistad köle gemisinde, tam da Okyanus’un ortasında başlattığı soylu cihadı, meyvelerini verir.
Amerika kıtası, üzerine abanan karabasandan kurtulmak üzeredir.
Malcolm’un 7 göbek ailesi, Nebraska’ya getirilir. Nesilden nesile aktarılan çile tezgahından geçerler.
1925’te doğar Malcolm. 7 kardeş kıt kanaat geçinmekte iken Ku Klux Klan, Malcolm’un evini yakar yıkar. Henüz 4 yaşındadır Malcolm.
6 yaşına geldiğinde babasını vahşice katledip, arabayla üzerinden geçerler. Yasin Börü’nün zerdüşt katilleri sanki bu olaydan esinlenmişlerdi.
7 kardeş, 7 koruyucu ailede, ırgattır. Anne ise cinayet anını unutamaz. Tımarhanede 20 yıl. Malcolm, annesini canından çok sever. Bir an olsun bırakmaz.
Mahalle baskısı Malcolm’u suç makinası yapar. Sabit bir fikir oluşur Malcolm’de: “Beyazlar şeytandır. Beyaz’ın parası pulu zencinin hakkıdır.”
Kodeste okur okur. Yanına sinsice yaklaşan biri, Elijah’a yönlendirir. 7 yıllık hücre hayatından sonra Elijah’ın yanındadır artık. Çok geç anlar, Elijah’ın kalitesiz bir din simsarı olduğunu.
Malcolm, Kabe’de tavaf ederken bir renk cümbüşünün ortasında bulur kendini. Beyazlar içinde beyaz ruhlular, bir çiçek bahçesini andırır, adeta. “Biz eşitiz”
Zemzemini ikram eden Avrupalı, hurmasını paylaşan çekik gözlü, sağında solunda saf tutan Afrikalı/Asyalı, Malcolm’un zihin dünyasını önce paramparça eder, sonra hiç kopmayacak şekilde bir araya getirir.
“Irkçılık bir ideoloji değil, psikolojik bir hastalıktır” der. Elijah’la yollarını ayırır.
O, artık ‘Little’ da, ‘X’ de değildir. ‘Little’ beyazlar tarafından verilmiştir. Köleliği simgeleyen ‘X’i de bir kenara atar.
O, ‘El Hac Malik el Şahbaz’dır.
40 yaşındadır. Dünyanın bütün çilesini çekmiş yorgun bedeni huzura hasrettir. ‘Son günü’ olduğunu anlamıştır.
Hayat arkadaşıyla ve çocuklarıyla helalleşir. Yol boyu uyarılar alır. Aldırmaz, Malcolm.
Kadere teslim olmuştur, bir kere. Binler beklemektedir, heyecanla coşkuyla.
“Esselamü aleyküm!”
3 kişi selamını almaz. Nasipsizdir 3 kişi. Kargaşa çıkarırlar. Derken namert eller tetiğe sarılır. 21 kurşun çıkar bedeninden. 21 Şubat’ta 21 kurşun.
Bir ismi daha vardır Malcolm’un:
“Şehit”
.
İstanbul Sözleşmesi değil, 'Veda Hutbesi!'
“Bir şeyin şuyuu vukuundan beterdir.” kaidesi terkedilerek İstanbul Sözleşmesi o denli konuşuldu ki…
“Dünyada hak, suç ve suçlularla ilgili başka kaynak yok!” noktasına gelindi.
“Reklamın kötüsü olmaz”dı.
İstanbul Sözleşmesi, içine ustaca giydirilmiş birkaç maddeyle amacına çoktan ulaşmıştı.
Aklı sıra “Özel bir izleme mekanızması” kuruyor;
“cinsel yönelim”i güvence altına alıyor;
“klişelerden arındırılmış (!) toplumsal cinsiyet rolleri…”nin
“resmi müfredat içerisine ve eğitimin her seviyesine eklenmesi için gerekli adımları atar.”ı maharetle ve pişkinlikle savunuyor.
Hızını alamıyor…
“… mahkemeler, kolluk kuvvetleri, ….. tüm devlet kurumları ve sivil toplum kuruluşları…
etkin işbirliği için uygun mekanizmaların mevcudiyetini sağlamak üzere gerekli hukuki veya diğer tedbirleri alır.” deniyor.
İşgal ordularının bile yapamayacağı bir operasyonla durumdan vazife çıkararak, de facto uyguluyor.
Yuvaları dağıtıp kocaları evden öteleyen, 6 ay / 1 sene yaklaştırmayan,
Sokakları, yapayalnız / çaresiz çocuklar ordusuna çeviren,
“Kadının beyanı esas”la suistimale kapı aralayan,
lgbt’yi özendirip Etcep’i süsleyen,
sinsiliği aşikar paçavrayı tartışmak abesle iştigalden öte değil!
………..
Çünkü senin ruh haritanda, çözülmemiş sorun, şifa bulmamış hastalık yok!
14 asırdır serlevha olan Veda Hutbesi, insanlık onurunu göklere çıkarıyor.
Nasıl oldu da evren, çağlar / mekanlarüstü özgürlük çağrısından mahrum kaldı?
Hılfu’l fudul kalfalık, Veda Hutbesi ustalık eseriydi.
Çile ile yoğrulan mübarek ömrün final konuşmasıydı Veda Hutbesi!
124 bin er, can kulağı ile kalp gözü ile çağıranın çağrısına dikkat kesilmişti:
“Hamd Allah’a mahsustur!” sen de kimsin ey jenosid artığı Avrupa Konseyi?
“O’na hamdeder, O’ndan yardım dileriz!” senden değil!
“Bu şehriniz nasıl mübarek bir şehir ise,
canlarınız, mallarınız, namuslarınız da öyle mukaddestir,
her türlü tecavüzden korunmuştur.” “elinden / dilinden emin” sadıkların kaidesiydi.
“Sakın benden sonra eski sapıklıklara dönmeyiniz…”
Bedenlerin ve ruhların kaynaşması “Kitap” ile mümkündü.
Lut Kavmi’nin azgınlığı hız kesmemiş, Sicilya’dan İstanbul Sözleşmesi’ne…
Fethin başkentine, Ulubatlı’nın burçlara bayrak astığı yerden girmiş; Hasan, bir kez daha can evinden vurulmuştu.
Taş kesilen sapkınlığın izdüşümü, yüzyıllık evanjelist niyeti “cinsel yönelim” maskesiyle kapatacağını sanmış,
istişaresiz idareci de imzayı basmıştı.
Gaflet /dalalet / hıyanet ehli ise, merak edip sormamıştı bile: “Bu neyin nesi?”
“Ey insanlar!
Muhakkak ki şeytan, şu toprağınızda kendisine tapınmaktan tamamen ümidini kesmiştir.
Fakat siz bunun dışında ufak tefek işlerinizde ona uyarsanız, bu da onu memnun edecektir.” feraseti bugünü işaret etmişti.
“Ey insanlar!
Kadınların haklarını gözetmenizi ve bu hususta Allah’tan korkmanızı tavsiye ederim.” ebed müddet çağrısı, Tek İlah’a yönelişin adıydı.
“Siz kadınları Allah’ın emaneti olarak aldınız.
Onların namusunu kendinize Allah’ın emriyle helal kıldınız.” şaşmaz terazisi, huzurun habercisiydi.
Aile hukuku, fırsat düşkünü Vatikan / Telaviv ortaklığına havale edilemezdi.
“Sizin kadınlar üzerinde hakkınız, kadınların da sizin üzerinizde hakkı vardır.”
pozitif / negatif ayrımcılık değil, yetki / sorumluluk düzleminde adil bir dengeydi.
“Sizin kadınlar üzerindeki hakkınız, yatağınızı hiç kimseye çiğnetmemeleri,
hoşlanmadığınız kimseleri izniniz olmadıkça evlerinize almamalıdır.” inanan / inanmayan her insanın gıpta edeceği şah belgeydi.
“Eğer gelmesine müsaade etmediğiniz bir kimseyi evinize alırlarsa, Allah, onları yataklarında yalnız bırakmanıza ve bu işten sakındırmanıza izin vermiştir.”
Yuvanın kurtuluş reçetesiydi.
“Kadınların da sizin üzerinizdeki hakları, meşru örf / adete göre yiyecek ve giyeceklerini temin etmenizdir.”
Sözün bittiği yerdi.
Hiçbir ahlak ölçüsü, çoluk çocuk sahibini, on yıl önceki reşit olmayan(!) nikahından dolayı sofradan kaldırıp kodese yollamazdı.
Meğer “taşları bağlamışlar, köpekleri salmışlar”dı.
Muhafazakar adalet (!), kimi kimden muhafaza ediyordu?
Aile “A” ile başlar.
“A” yıkılırsa, “ile”den eser kalmaz.
.
Siyonistlerin hedefindeki adam!
Herzel, karşında kıvrım kıvrım kıvranıyor; siyon protokolünün sinsi ayağı banker, ‘devletin borçlarını silme karşılığı, Filistin’de bir Yahudi mahallesi şantajı’nı sahneye koyuyor; sert kayaya çarpıyordu:
“Şehit kanlarıyla alınan topraklar parayla satılmaz!”
Karlofça’dan beri gaflet, dalalet ve ihanet çemberinde yangın yerine dönen coğrafya, senin kıvrak zekanla yeniden güç topluyor;
‘Hasta adam’, “Ben daha ölmedim!” diyor; dosta güven, düşmana korku salıyordu. Düğmeye basılmıştı bir kere…
Yıldız’da bir Cuma saati, Haçlı’nın emeli boşa çıkmış; ömrüne bereket gelmişti. Biraderlerin tezgâhından geçmiş zangoç babası, sana tuzak kuranlara destan düzmüş, “defterlerin açılacağı gün”de, hainler safına adını yazdırmıştı:
Ey şanlı avcı, tuzağını boşuna kurmadın!
Attın... ama yazık ki, yazıklar ki vuramadın!
“Meclis-i Mebusan” denen, uzaktan kumandalı fitne yuvasını tar u mar ettin de, adını “Kızıl Sultan”a çıkardılar; ne gamdı senin için;
“O, razı olsun; yeter!” Nice sonra tezgaha gelecekler, dizlerine dövüneceklerdi; ama son pişmanlık….
Tarihler ismini andığı zaman
Sana hak verecek hey koca sultan
Bizdik utanmadan iftira atan
Asrın en siyasi padişahına!
Yenilikçi kanat, İT’çilerle düşüp kalkarken; sen Bilal’in ülkesine, çekik gözlüler diyarına, okyanus ötesine, Sibirya içlerine… Elçiler yolluyor, bir medeniyet projesini hayata geçiriyordun.
Yüz yıldır Hakkâri’ye döşenemeyen(!) raylar, İstanbul’dan Medine’ye bir kardeşlik köprüsü kurmuştu… Mühendisi de sen miydin yoksa!
Sen olsaydın, Doğu Ekspresi’nin son durağı Kurtalan değil, Pekin olurdu.
Seninle uğraşana haddini bildirir, “Ne olur ülkeme göz koymayın!” onursuz yakarışlarıyla meşgul olmaz, Britanya’nın bağrına yüz yıllık IRA belasını musallat ederdin; “dinsizin hakkından…”
Otuz bir mart… bin dokuz yüz sekiz…
Sarıkamış’ın katili otuz üç dereceli Enver, biraderlerle, sana tezgah kurmuş;
Emir almaya alışmış Elmalılının düzmece fetvasıyla, seni tahtından etmişler; sıra “Böl, parçala, yut”a gelmişti.
Balkanlar, cayır cayır; Kafkasya, kan ağlıyor; Lavrens kılıktan kılığa giriyordu. Beklenmedik anda harbe sokanlar, senin dilini kullanıyor, fakat senin yolundan gitmiyorlardı; kalpleri darmadağınıktı.
Sen olsaydın, tarihin en büyük kara savaşında; yüz binlerce Mehmetçiğe, bir Alman Limon Von Sanders komuta eder miydi?
Yoksa, yeryüzünün provokasyon ajandasına bir yenisi mi eklenecekti?
“Çanakkale içinde vurdular beni…”
Ders alınmayacak; seksen yıl sonra, Srebrenitsa’da, Hollandalı kiralık katiller, çetnikleri kutsayacak; on binler maveraya uçacaktı.
Bir karış yer almadan kahraman olmak nasıl bir çelişkiydi? Yoksa pır pırlar çiçekçide mi satılıyordu?
Seni bir kaşık suda boğanlar, İngiliz’in cetvelinden çıkan Lozan’a razı olmuşlar; hezimeti, "zafer" diye sunmuşlardı.
Sorunlu bölgeler kurmuşlar; bir gölü, bir dağı, bir yaylayı… üç ülkeye bağlamışlardı.
“Yurtta barış…” için her şeye değerdi(!)
Yoksa On İki Adalar, hangi meze sofrasında “boş bulunup” elden çıkmıştı!
Adına hutbe okunan yerlerde şimdi baykuşlar mı ötüyor; sana selam duran adamın torunu Kemal Derviş, 28 Şubat’ta Dünya Bankası’na patron oldu da, ülkenin kanını mı emiyordu?
Senin tahttan indirmenin yüzüncü yılını kutlayamışlar; hem de iki bin sekiz boyunca…
Senin dostların da Gazze’de, Ramallah’ta, Kabil’de, Kerbela’da, Üsküp’te, Grozni’de, Söğüt’te buluşmak üzere sözleşirler mi?
Kuzey’e karşı Güney’in sevdalısıydın; sen gittin gideli insanlar tarlasında ırgat; beşli çete, Büyük Şeytan’ın kalbinde, Pensilvanya’da, ne ihanet planları çiziyor, kim bilir?
Sen gittin gideli Kolombiya’da analar, uyuşturucuya kurban verdikleri fidanlarına ağlıyor;
Rio’da körpe bedenler, hangi kartelin topmodel tuzağında anne olma hayalini ebediyyen unutuyor;
Sen gittin gideli “ne mutlu” uluslar, kardeş kavgasında birbirine düşüyor; sen gittin gideli Bilderbergcinin hem bankası, hem dergisi, hem Manukyan’ı var!
Yüz yılın rövanşını kim kazanacak?
Yüzü kara, kalbi ak; toprağı İncil’le değiştirilen Zimbabveli mi; İngiliz’in, “Dokuma tezgahında kumaş işlemesin!” diye parmaklarını doğradığı Hintli mi; ataları ateşli silahlarla katledilen Kızılderili mi?
“Eşkiya dünyaya hükümran oldu!”
Sen gittin gideli!
.
Kırım: Soykırım
Fatih’in Akıncıları Kırım toprağına ayak bastığında Rus/Slav zulmü sona ermiş, Gedik Ahmet Paşa ‘surda bir gedik’ açmıştı.
Artık, Ruslar Tatarları değil, Tatarlar Rusları yönetiyordu. Knezlikten, prenslikten çıkıp devlet olamamış Ruslar için, bezgin ve üzgün yılların habercisiydi.
Kırım Hanlığı, üç asır, Karadeniz’in civamnert yiğitlerince yönetildi. Cennet satan Ortodoks ruhbanlık, yerini, Kurtuluşa Çağıran Ses’e bırakmıştı.
Lakin ‘kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık’tı. 18. Yüzyılın son çeyreğiydi.
İçten içe kinlenen Rus emperyal güçleri Kırım’ı işgal etti. Osmanlı, Balkanlarda, Kafkasya’da, Karadeniz’de Rus’a kök söktürdü.
Lakin, Devlet-i Aliye’nin yıkılmasıyla, Kırım’ın tutunacak dalı kalmadı.
Kırım, Alman Gestapoların ve Moskova’nın uzun ince hesap yaptığı bir kavşak noktasıydı, artık.
2. Dünya Savaşı, başkentlerin danışıklı dövüşüydü. Kırım, taze ve bakir bir kobaydı. Önce Almanlar, ardından Moskova, Kırım’ı işgal etti. En yeni silahlar, Kırımlılar üzerinde denenecekti/denendi.
Alman/Rus ordusunda savaşmayı kabul etmeyen Kırımlılar için tek seçenek şehadetti.
Hitler/Stalin iyi rol kesiyor, Kırım’ı ölüm tarlasına çeviriyorlardı. Kırımlı, iki ateş arasındaydı. Almanlar Rusçulukla, Ruslar Almancılıkla suçluyor; katliama zemin hazırlıyorlardı.
Oysa Kırımlı için ‘zulüm ne yandan gelirse gelsin’ aynıydı.
1944’ün 17 Mayıs’ını 18’ine bağlayan gece…
Üç…
Kırım işgal komutanı katliam emrini almıştı. Telefonun öbür ucunda Stalin vardı.
25bin Tatar evini aynı anda bastılar. “15 dakikada meydanlarda, tren istasyonlarında toplanın; yanınıza 5 kilodan fazla eşya almayın. Altınlarınızı, paralarınızı evde bırakın!”
Uykularından uyandırılıp battaniyelerde karga tulumba taşınan yaşlılar, beşiğinden kaldırılan gül kokulu bebekler; yolun sağında solunda sayısız ceset, tren istasyonlarında bekleşen 400bin Tatar…
Endişeli saatler, yerini yıllar sürecek sürgün hayatına bırakacaktı. Siren sesiyle, ölüm yolculuğu başlamıştı.
Daha düne kadar hayvan taşınan vagonlarda havasız susuz kalan yüz binlerce Tatar, bir taraftan da bayıltan kokuyla mücadele ediyordu.
Samanlar üzerinde, vıcık vıcık ahır kokan yerlerde, karanlık ve soğuk zeminde, paslı ve rutubetli bölmelerde kımıldayacak yer bile yoktu.
Refik Halit’in Gurbet Hikayeleri’nde, Emine’sini, Osman’ını ve nihayet Ali’sini ardı ardına kaybeden Erfiçeli Dul Ayşe misali, koklamaya kıyamadığı yavrusuna hasret analar, akıllarını yitiriyordu.
Az önce hiç olmazsa kesik kesik hırıltısını duyduğu yavrularından dünyaya ait sesler kesilmişti.
Ölüm kah bir ihtiyarı, kah bir genci buluyor, haftalar süren yolculukta jenosid neredeyse tamamlanıyordu.
Tuvaletsiz vagonlarda idrarını yapamadığı için kan zehirlenmesi, ölümlerin baş sebebiydi.
Rengi değişmiş, esmerleşmiş, kokusu kilometrelerce öteden hissedilen her yaştan cesetler, 3 günde bir duran vagonlardan atılıyor; ölü bedenler, kurda kuşa yem oluyordu.
200bin Tatar, üç haftada şehitler kervanına katılmıştı.
Arabat köylüleri için ölüm mangaları yeniden harekete geçmiş, köyünden çıkarılan 150 Tatar’ı taşıyan tekne Karadeniz’de batırılmıştı. Rus’un, nefes alan bir tek Tatar’a tahammülü yoktu.
Trenler, Tatarları, Asya içlerinde, bilmedikleri bir coğrafyaya bırakmış; Sibirya çalışma kampları, Tatar aileleri bir kez daha parçalamıştı.
Özbekistan’a gelebilen onbinler içinde 6 aylık bir bebek vardı: Mustafa Abdülcemil!
Kafa kağıdında, 13 Kasım 1943 yazıyordu. Taşkent’te geçen çocukluk yılları, onu dev yürekli bir adam yapmıştı.
18’ine geldiğinde Kırım Tatar Milli Gençlik Teşkilatı’nı kurdu. Bir adı vatan, bir adı özgürlüktü Cemiloğlu’nun.
Özbek Komünist Partisi, “Sen Tatar’sın!” diyerek Arap Dili okumasını engelledi.
Cemiloğlu’nun gönül tuşları bir kez daha yara almıştı. Takibe alındı, hapse atıldı, işkence çekti.
Kızılordu’da askerlik yapmayı reddetti. 1.5 yıl hapis yattı. 68/Çekoslovakya işgalini protesto etti.
31 yaşında bu kez Sibirya çalışma kampındaydı, dile kolay 2.5 yıl... Altıncı kez tutuklandı. Yakutistan’da sürgündü; 4 yıl.
‘Acı patlıcanı kırağı çalmaz’dı. Her seferinde daha da güçlenerek çıktı, kodesten.
Kızılmeydan’da zulmü tüm dünyaya haykırdı.
Ve nihayet buğulu gözlerle Akmescit’e kavuştu. Kırım onu bağrına basmıştı. Yeni ünvanı ‘Kırım Tatar Milli Meclisi Başkanı’, ödenmiş bir hayatın özetiydi, onun için.
Önce, kaldırılan Tatarca isimleri yeniden canlandırdı. Gaspedilmiş evler/dükkanlar/tarlalar ise, en köklü sorundu.
2014… Moskova, bir kez daha kirletti, Kırım toprağını.
‘Kırımoğlu’, tecrit edildiği vatanına döneceği günü bekliyor; Sinop’tan Sivastopol’a bakarken, “Bedenim burada, ama ruhum Kırım’da!” diyor.
.
Ömer Muhtar: Bir şehit önder!
‘Senusi’ bir tarikat, bir barikat, bir hakikatti.
‘Halk içinde Hakk’la beraber olan bir tarikat; Haçlı sürülerine set çeken bir barikat; dosta güven, düşmana korku salan bir hakikat.
Utbe bin Nafi’nin, Tarık bin Ziyad’ın doğduğu topraklar, 14 asırdır bir şehadet kuşağına sahne oluyordu.
1862… Libyalı Muhtar’ın bir oğlu dünyaya geldi: ‘Ömer!’ 16’sında yetim kaldı Ömer. Hayatın yükü omuzlarındaydı. Vahyi öğrenme arzusu, yollara düşürdü Ömer’i.
İyi bir marangoz, bilinçli bir çiftçi, çalışkan bir demirci, kabiliyetli bir duvar ustasıydı Ömer. Hayat bir bütündü. Önlüğünü çıkarır, Senusi hocanın uzaklara dalan gözlerinde ilmi arardı.
Cağbub Üniversitesi, ona ‘ombudsman’ görevi verdi. ‘Arabulucu!’ Kabileleri, Evs ve Hazrec gibi kardeş yaptı.
Birlik hali, rahmete vesile oldu. Fransız sömürgeci Cağbub’a giremedi.
Abdülhamid’in ‘gavuru gavura düşüren’ ilm-i siyaseti terkedilmiş, ‘gavur aşığı’ bir yönetim gelmişti: ‘İttihat ve Terakki Partisi’
Libyalı, düşmana karşı cenk ederken; İttihatçı Cemal Paşa, girdiği her savaşta havlu atıyordu.
Faslı Abdülkerim ve Cezayirli Abdülkadir’den sonra Sahra Cihadı yeni bir önder çıkarıyordu: Ahmet Şerif!
İttihat, düzmece talimatlarla Ahmet’e yeni bir cephe açtıyordu: İngilizler! İtalyan/Fransız sürüsüne karşı çift kanatla savaşan Ahmet, sonunda Mısır’a girdi.
İngiliz lejyonu ilk saldırıda darmadumandı. Ne var ki, anafor hücumu gecikmedi; karşı saldırı başlamıştı.
Nihayet Ahmet, bir punduna getirilerek Libya’dan koparıldı. Istanbul’daydı. İttihatçılar, bir konu mankeni gibi Anadolu’yu dolaştırdılar. Ahmet, nasıl bir kumpasa düştüğünü anlamayacaktı, hiçbir zaman!
Mussolini’nin Büyük Roma hayali, katliamı meşrulaştırıyordu. Ama ‘Onların bir tuzağı varsa Allah’ın da bir tuzağı var’dı.
Ahmet’ten bayrağı devralan Emir İdris de cepheyi terk edince, Libya Cihadı önderine kavuştu: Ömer Muhtar!
9 Yılda 50 büyük, 200 küçük ölçekli savaştan alnının akıyla çıktı, Ömer Muhtar! O bir uzun yol koşucusuydu, kısa mesafe tembeli değil!
Öyle güçlü bir istihbaratı vardı ki, bir Bedevi çoban, koskoca bir İtalyan Garnizonunu havaya uçuracak bilgiyi Lider’e ulaştırıyordu.
İdris’ten yardım istedi, Muhtar. İdris, Muhtar’ı Mısır’dan eli boş gönderdi. Muhtar, hem Ahmet’e, hem İdris’e sitem, kızgınlık ve alay dolu mektuplar gönderdi. İttihat’ın ptt’si Ahmet’e ulaştırmadı, bir türlü.
İtalya’ya vali dayanmıyordu. 5. Valisini de gönderdi, Libya’ya: Graziani!
Eceli gelen faşist lejyonlar, taş üstünde taş bırakmadılar. Son fert ortadan kalkıncaya kadar her yöntemi denemeye kararlıydılar. Hesap etmedikleri tek şey, cihadın bereketiydi!
Lejyonlar, hurma ağaçlarını kestiler. Alimleri helikopterlerden attılar. Suları zehirlediler. Tarlaları bozdular. Koskoca Sahra, bir açık hava hapishanesine döndü. Hastalık, soykırım, sürgün… yüzyılın afetiydi.
Eritre’den aşağılık köleler getirildi. Gerilla harbi başlattı, İtalya! Yeşil Siri, kan kırmızıydı.
İtalya’nın Genel Af teklifi blöftü. Denenmiş denenmezdi. Seyyar mahkemeler kuruldu. Sindirme ve yıldırma! Chp’nin İstiklal(!) Mahkemelerini örnek aldılar, tıpa tıp!
Ömer Muhtar, küstah zalime teslim olmuyordu. Şantajla satın alınan yerel ağalar, Muhtar’ı, katlarla yatlarla kandırmaya çalıştılar. 70’indeki ihtiyar delikanlı, onlara acı bir tebessümle baktı baktı…
İhanet, ne ilk ne de sondu.
Halkına son kez seslendi:
“İtalyanlar, aslan postuna bürünmüş yaban eşeği gibidirler. Sakın teslim olmayın. Onurunuzu yitirmeyin!”
Nihayet İtalyanlar, Ömer Muhtar’ı çölde keşfettiler. Atı vuruldu. Silahına davrandı. Önüne geleni yere seriyordu. Eli yaralıydı. Son kurşunu da tükenmişti.
Yakalandı. Cunta Valisi Graziani, Muhtar’a hayranlık ve kıskançlık duydu. Cevval, olgun ve kararlı bir adamdı kaşısındaki.
Muhtar, zulüm mahkemesini tanımadı, ifade vermedi, savunma yapmadı.
15 Eylül 1931…
İtalyanlar, dev adamın şehadetine esir Libyalıların şahit olmasını istediler. Lejyonlarla kuşatılmış mü’minler, darağacındaki Muhtar’ın dudaklarından dökülen son cümlelerini duydular:
“Ey huzura eren nefis! Sen O’ndan razı, O da senden razı olarak Rabbine dön!”
Her Libyalı, Ömer’di artık. Zafere kadar, cennete kadar, sonsuza kadar…!
.
Evimiz Gazze!
Yurdundan yuvandan ayrı düşeli on altı takvim eskitmiştin. Bir sabah Bihaç’a snaypır kalleşliği dokununca için geçti birden, burkuldu yüreğin.
Durmam, duramam buralarda!
Emperyal Kıta’da haçlı artığı, fetihten kalan dostluğa kurşun sıkmış. Tito’nun gözdeleri, şimdi her biri bir katedralde, Vatikanlı Paul emriyle coğrafyama göz dikmiş, anı gözlüyorlar.
Kim bilir Drina, kaç şüheda kanıyla beslenecek, adına Şehitsu denecek bundan böyle.
Mostar Köprüsü, fethin hoşgörüsünü çoktan unutmuş
Hırvat sırtlanı, sırt dönmüş kapı bir komşusuna.
“Yok yok, bu acı yetişir. Bu şehirden gidiyorum” demiştin de, vurmuştun dağlara taşlara
Aliya yüreği, Travnik’te sımsıkı sarmış bedenini Sladziç, Haris duruşuyla selamlamıştı çelikten iradeni. Goradze’de pusu atmış, Srebrenitsa’da, Ramallah hatırası sapanların piyade tüfeğine bırakmıştı nöbetini.
"Nerde bir acı varsa arar bulur"du seni. İkilemez, bedenin "Bir Dava İçin Kanatlanacak Ebabil" oluverirdi. Bir mayıs şafağında Tuzla’dan Zenika’ya, nihayet Banja Luka’ya durmak bilmeden elli bin metre yürümüş, nefessiz kalmıştın.
Çetnik’in, başına binler dolar koyduğu zulmün "başbelası" idin. Neretva’da köprü ayağına bağladığın bobin, sana rahmet, onlara azaptı. Ülke, adınla çalkalanıyor, "Uzaklardan Gelen Aslan Parçası" ününe ün katıyordu.
Cephede kazanmıştın, Masada kaybedersek buna kalp mi dayanır? demiş, "ilk atılan saftaki yüz atlı"yla helalleşmiş
bir teheccüd vakti Adriyatik’ten bindiğin gemi, suları yara yara Akdeniz’de ilerlerken, sen de ardına bakıp:
Güzel belde! Ahını yerde komadım. Gardaşlık hakkı için düştüm buralara. Şimdi babalar çocuklarına, "Bir garip Ukbe vardı, dedesi Nafi gibi denizaşırı sevgiyi düşürdü içimize.
Gün olur da bir nasipsiz, şoven hıncı aşılarsa körpe dimağlara, "Biz ötelerden gelen adamı biliriz, Saff Dört"ü özümsemiş yiğidi!" deyin de Nazi artığını ardına bakmadan yollayın eşiğinizden." desinler.
Cebelitarık’tan geçerken tayfalar, Moro’da Manila - Madrid çetesinin soykırımından yakınıyor, Mindanao yalnız, bir başına! diyordu, biri ötekine.
Gazze’de bıraktığında iki yaşındaki İyad geldi gözünün önüne. Altısına basmış olmalıydı. Kucağında şühedaya karışan Zeytunlu Abid’in getirdiği son resmine bakıp, kokladın oğlunu:
Belki sana, annene dayalı döşeli evler, sürülmüş tarlalar, sararmış ekinler, turfanda yemişler
bırakamadım, ama benliğinden geçip kendini bulan şehadete susamış bir anı kaldı, posta eriyle yolladığım.
Bu şehirden gidiyorum! demiştin de, meğer yolun Pasifik"ten geçecekmiş. Çaglayan’da Haşimi’nin erleri seni karşılamış, gönül diliyle Ehlen ve Sehlen kardeşler olmuştunuz.
Zamboanga’da bir duruluk vakti, gözleri ışıl ışıl Talha dede, Soylarınız on asır evvel, buraları kansız fethettiler de insanlığımızı hatırladık. Emin tüccarlardı onlar. Yoksa, şu gördüğün minareden nakus sesleri yükselecekti.
Derdin derdimdir!
Kutlu Önder: "Bizim derdimizle dertlenmeyen bizden değildir!" emretti de evrensel bir rüyayı gerçek kıldı akınlarımız.
Talha dedenin cebinden çıkardığı Filistin kolyesi, sanki zaman / mekan perdesini kaldırmış, Beyt Layha"dan bir meltem esintisi dolmuştu Mindanao sokaklarına.
Balta girmemiş ormanlarda başlayan yolculuğun, Telavivli subayın yönettiği sürünün gökten sağnak sağnak ölüm yağdırmasıyla bölünüyor
vatansız kalan bir halka, "halka" olabildiğin için mesut ve bahtiyar hissediyordun kendini.
Balık Ülkesi’nde aç kalmak lügatlerde yazmıyor
Rızkın Sahibi, Okyanus’u direnişin emrine veriyordu. Kulak kabartmış, sezgilerine dikkat kesilmiştin. Tuzağı fark etmiş, bir anda ayağa fırlayıp, Operasyon bitene dek komuta bende! demiştin.
Medeniyet’İn demir atlarıyla donanmış(!) Endülüs jenositçilerini bir dalmayla dizgine getirmiş, gayene vakıf olmuştun.
Bundan böyle komutanımız sensin! haykırışlarıyla, gönlüne bir garip gurur aşılanmış
Şöhret beni bozar! deyip Penşir Kaplanı’nın ülkesine doğru, arkanda tarihe şahitlik eden binler bırakarak uzaklaşmış, gözden kaybolmuştun.
..
Serveti Ayağıyla Tepen Adam’ın yurdunda dalgalı sakalı, uzunca boylu Ahmet Şah’La bir Herat akşamında kucaklaşmış, Kudüs Caddesi’nden geçerken halkının ilgisi gözünden kaçmamıştı. Dudayev Cevher’i vuran akıbet onu da bulmuş, telsiz sinyallerin ulaştığı Mesut adam, Azzam’ına kavuşmuştu.
Milyon yürek, Kandehar’dan Kunduz’a, Celalabat’tan Pencap’a, Gazne’den Hayber’e Büyük Meydan’a akmış, bir Kevser yolcusunu, Şehitler ölmez!ile uğurlamıştı.
Şehadetin ülkenin tapusu artık! Adın yaşadıkça bir, iri, diri kalacak bu topraklar. Brejnevlerin, Gorbaçovların, Yeltsinlerin adı mı kaldı? Ebter oldu hepsi. Ama sen, bir Kurtuluş Savaşı"nı "kaya bedenlerle" verdin. Sana kavuşmaya az kaldı. dedin ardı sıra.
Saat bile geçmemişti, kanını yerde komadın. Brüksel tuzağını, binleri Leheb’in yurduna yollayarak bozdun. Bir okul olmuştu buralar. Sevgiye baş koymanın, hayırda yarışmanın, dostlukta kaynaşmanın
Yıkıntılar arasındaki şehre girdin. Yirmi üç şafak harabeye uyanan direnişin muştusuna selam verdin. Cümle melekler aldı selamını. Zeytun’a yürürken anıların canlandı birden.
Şu ağaçtan sapan yapmış, şu taşı keserle kırıp meşine denk düşürmüş, Siyon kinini kudurtmuştun, kaç kez.
İşte sokağın, evin, yuvan
Duvarlarda bir Kutlu Muharebe’den arta kalan kurşun izleri, kırık cama bastırılmış minder
İşte o an:
Sırt çantasıyla İyad, kanatlı kapıdan çıktı. Saklandın önce, anlaşılmaz bir refleksle. Sonra koştun, sarıldın sarıldın
tarifsiz bir özlemle.
Ben, baban!
Donakalmıştı İyad. Gururla karışık iki damla göz yaşı bıraktı oracıkta.
Demek babamsın, cepheden gönderdiğin mektuplarını okudum; anneme, arkadaşlarıma
Her gün okula götürüyorum.
Bana, "Yiğidin oğlu, ne mutlu sana! Gün olur da dayanır mı kapınıza, ben geldim diye! İşte o zaman seni görmeliyiz, huzur katacak odanıza!" diyorlar.
Anne, bak babam!
Şükür Yaradan’a! Kavuşmak bu güneymiş!
Artık ayrılmayacağız, hep taze tutacağız umudumuzu. Gördüm ki Kanla Yoğrulmuş Şehir viraneye dönmüş.
Önce bir iş tutayım, sonra bir kardeş aile bulalım kendimize. "Bir tebessüm bile sadakadır." buyurdu İki Cihan Serveri.
Sokağımıza arklar getirelim, bahçemize hurma ağacı
Ne dersiniz?
Sen varsın ya, olur her bir muradımız! Evimiz Gazze, Yolumuz Kudüs! Yürüyelim daima!
.
Bir yeryüzü manifestosu: Erbakan!
Çocuk yüreğin dev bir ormanı andırıyordu.
“Kurtaracağım seni ey dünya!
Seni saran -izmlerden, totem kılıklı –istlerden kurtaracağım!
Yeniden buluşacaksın, Alemlerin Efendisi’yle. Başına ne geldiyse zulüm adına, Yaradan’ın Sağlam İpi’ni bırakmaktan…
‘Temel eser’ niyetine bir faninin hayatını ‘ilkeler’ gibi sunmaktan, kula kulluktan kurtaracağım.
Sonra ey dünya!
Düreceğim defterini, doğu’nun ve batı’nın, kuzey’in ve güney’in diktasının…
Nefesini izleyeceğim, sonra basacağım ensesine, bulanık hava avcılarının.”
Kararlıydın, ceddinden öğrenmiştin, “İman varsa imkan vardır!”
Sıvadın kollarını. Niyet ettin, Direniş’in Manevi Mimarı’nın önünde.
Zaman yetmiyor, akrep ile yelkovan bir kelebeğin kanadında uçup gidiyordu. Ömür kısa, yol uzun, iş yoğundu…
Vahiy, “Gücümüzden fazlasını yükleme Allah’ım!” ile dua etmeyi öğretiyor;
‘Gücünüzün neye yettiğini bilemezsiniz, siz takatiniz tükenene kadar cehd edin’i aşılıyordu.
Işık güneyden gelmiş, Sibirya’yı ısıtmıştı, Ömer’in eliyle.
İspanya’yı Endülüs yapan;
Kudüs’ü, yıkılmaz sanılan Şarl(!)’dan koparan, Istanbul’u Müjde’nin başkentine çeviren ruh işte buydu.
Sen okudun, ama okuyuşun ‘dostlar alışverişte görsün’ haftalık çay sohbetlerinden farklıydı.
Periyodik değildi, aşkın bir zamandı yaşadığın.
Unutmak için değil, harekete geçmek içindi. Okumak soylu bir eylemdi.
Avucun avucunda.
Ulemanın kararıydı, binlerce er içinden sen seçilmiştin.
Odalar Birliği’nde, Tüsiad baronu’na karşı Ostim’i, İkitelli’yi, Çıkrıkçılar’ı, Rüzgarlı’yı… savundun.
Anadolu’yu savundun, Bizans’a karşı.
Vuruşa vuruşa çekildin Odalar Birliği’nden.
Fiyonklu sıra arkadaşın Sülo, sevmedi seni hiçbir zaman, hazzetmedi, bir kaşık suda boğmak istedi.
Başarın küplere bindirdi. Konya 3 vekilin reyini verdi sana.
Yandaş medya fotomontaja sarıldı, asparagas üretti. “Gittiği her yerde camiye giriyor!” dediler. Namaz beş vakitti, bilmezlerdi.
“Gösteriş olmasın diye Cuma’yı bile evde kılan” İsmet’in çocuklarıydı. Boşuna değildi, bir birikimin eseriydi, “Geldi İsmet, çekildi kısmet!”
Gün oldu; kader seni ülke yönetimine getirdi.,
Sen, “Kıbrıs’ın tamamını alalım…” dedikçe, ortağın Eco “Bunu dünyaya nasıl izah ederiz!” diye kaçacak delik aradı.
Eco ile açıldı aran.
“İmamlar da kadro alıyor, vay halimize…”
“Patır patır meslek okulları açılıyor, ne oldu Enstitü’müze…”
Ecele faydası yoktu, korkunun.
5 Eylül 80’de, Erkmen’i, “Siyonistle işbirliği yapıyor!” diye Dışişleri koltuğundan def edişin var ya, fena dokundu onlara…
24’ün fendi 376’yı yenmişti.
Yeniden kurulmuştu, Konya-Kudüs hattı.
Okyanus’un ötesinden icazetlenen pırpırlı, ihtilal borusunu öttürdü bir sabah.
Seni alıp götürdüler, 2 metrelik koğuşa.
Gelip gidene soruyordun: “Teşkilat ne durumda, seçime hazır mıyız…?”
Mehmet Zahid Sultan’ın şehadetini öğrendin, pilli siyah radyodan.
Yeltendin çıkmak için. Ne mümkündü, istibdadın prangası takılıydı, hücrenin her yerinde…
Derlenip toparlandı sevenlerin.
83’ün Güz’ünde Kongre’ye mesajın ulaştı, yüz binler haykırdı, sen bütün kalbinle oradaydın.
Lider çalışan adamdı, yorulan, ter akıtan, gözyaşı pınar olan, azimle yürüyendi. Oysa herkes genel başkan olabilirdi.
Seçim kazanmak olsaydı amacın, % 4’leri, 7’leri gördüğünde “Benden bu kadar!” derdin genel başkanlar gibi.
Oysa sen liderdin.
Gayret senden, başarı Allah’tandı.
“Okyanusta bir damla”ydı, parti kapatmalar, engeller. Dünyeviydi nihayet. Aslolan sabır, sebat, gayret.
4 dış, 2 iç darbe sarstı seni. Sendeledin, lakin yıkılmadın. Gidenlerin önüne iyi niyet taşları örmüşlerdi.
“Tamam, iyi hoş da yüzde 2 ile giden hareketten ne çıkar? Hocamız yine hocamız. Lakin biz bu yolu bırakmalıyız!”
Tebliğ bu değildi. Hayatında farzdan eser kalmamış, hatasıyla yüzleşmemiş insana ancak yardım edilirdi.
Bir gadre uğramışsa, ‘Halik’a ta’zim, mahluka şefkat’ evrensel prensibiyle elinden tutulurdu.
Kutlu Devir’de Ebubekir, Ömer, Osman, Ali vardı, Şanlı Önder’in yanı başında. Komutan senden olmalıydı, asker de…
………………….
Seni sevenler milyonlar, “Keşke daha fazla çalışsaydık da yeni bir zaferle taçlandırsaydık davayı!” hayıflanmasıyla oradaydı.
Ayrılığa düşenler, “Bir bizim halimize bak, bir de şu mahşeri cemaate! Şimdi renksiz, tatsız, tuzsuz, şekilsiz, biçimsiz, fikirsiz, ahenksiz bir ucubeye döndük!” diyorlar.
Yaktığın meşale her ferdin ısınacağı bir ocağa çağırıyor.
Tarık’ın gemileri yaktığı Atlas Okyanusu’na, Selahaddin’in ordusuna, Osman Bey’in çadırına, Fatih’in sancağına, Abdülhamid’in otağına…
Istanbul’da milyonlar, yeryüzünde milyarlar senin arkandan yürüdüler.
“Mücahit… Mücahit…” bir şahitlikti.
“İşte ordu işte komutan!” sarsılmaz bir komuttu, safını belirleyen.
Hayatın kadar naaşın da özgürleştirdi ruhları. Halk yürüyüşü, Cunta’ya inattı. 31 Mart’ın rövanşıydı.
Grup kararına uyup gelemeyen vefasız, söyleyecek sözü olmayan sedasız, şimdi bir ömürlük utancı yaşayacak.
Metin Yüksel, Ahmed Yasin, Rantisi, Ali İzzet, Ahmet Mesud, Mursi… yolunu gözlüyorlar.
Bir Kutlu Kervan’a kavuşasın diye.
Yolun yolumuz. Bizi duymayacaksın.
Ama biz, sen aramızdaymışsın gibi yad edeceğiz hatıranı. “Zafer inananlarındır ve zafer yakındır!” demiştin.
Şimdi hedef Roma!
.
İskenderpaşa'
Fetih Yurdu’ndan, Fethin Sultanı’na da uğrayıp yokuş aşağı inerken, neler düştü aklına neler!
‘Dünyayı ve ahireti algılama, bilgiden de öte bir vizyondur.
Ne mübarek bir belde burası. Yirmi birlik komutan işte şurada. Evini yuvasını, Alemlerin Sultanı’na açan Ensari, Haliç’e vermiş bağrını. Haykırıyor sanki, asırlık yaşıyla: Tapusu bende!
Adı Filistin’le yazılan Hakan, ses veriyor öteden, Cağaloğlu’nda.
…………………..
Bir de çağın mimarları… En koyusundan diktanın katline ferman yazdığı, göz diktiği Anadolu toprağına bakıp, sıkar yumruğunu:
İlim beyinde kaldıkça insana yüktür. İşlenmiyorsa bilgi, ateş ve kütüktür. Varsa bir dert yeryüzünde, yüreğinden kan damlıyorsa bir yetimin, çoktandır başı okşanmamışsa bir öksüzün…
Elimizin erdiğince, dilimizin döndüğünce koşacağız Ziyad gibi, süreceğiz atımızı Okyanus’a…
Adı bizden, kökü sizden faniler, yan bakmışlar beş vakit semayı dalgalandıran Kutlu Ses’e. Aslını unutun, kopyasını okuyun minareden, buyurmuşlar(!).
Aslı tek, taklidi çoksa hangi taklide uyalım? Yarın Hakkın Divanı’nda, emanet sorulduğunda ne cevap veririz! celallenmesiyle on sekiz yıl, her saniyesi istim üstünde geçen imtihan dakikalarını alnının akıyla yaşayan Dağıstanlı Zahid Hoca, Kanuni’ye komşu…
…………………
Solun şirret, sağın zillet olduğu altmışlı yıllarda, genç adama vazife verip, ‘Düşmanın silahıyla silahlanın!’ emrini kalbine nakış nakış nakşeden, Nakşi Sultan!
İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır! Serlevhasıyla sıkı sıkı kavradığı Tasavvufi Ahlak’ı satır satır resmeden Siyasetin Duayeni, başlatır seferini Malazgirt’ten.
Bahardır, nisan yağmurları yalar yüzünü. Yazdır, alemi saran cağıl cağıl bir esintidir, Kaçkar’da. Güzdür, gazelini döken bir çınardır, Ahlat’ta. Kıştır, zemheri soğuğu kaplar Ardahan’da, gökyüzünü.
Ak sakallı Kotku Hoca, alır haberini Konya’nın, Kayseri’nin… Tebessümdür yüzündeki. Bir elinde tesbih; diğerinde projeler, içinden çıkılmaz sanılan…
Ağır sanayi, beşikten mezara eğitim, tam bağımsız bir coğrafya, yarım kalmış Viyana…
Bir davettir, kurtuluşa. Terazidir; bir kefesinde kalkınma, diğerinde arınma.
Lefkoşe barışa erer, ondan gelen işaretle. Rum’un tezgahıdır bozulan, Yunan’ın inadı.
Laisizmi Türklere, marksizmi Kürtlere armağan(!) eden plana, ‘Dur!’ diyebilmenin adıdır, İskenderpaşa. Eşitlik, adalet, özgürlük, kalkınmadır. Suya kanar GAP. Akar, siyah elmas Batman’dan.
…………………..
Metin, Tekin Alpçi kurşunla Maşuk’una kavuşmuştur. Sadreddin acılıdır, Müfit yaralı. Bir Molla Mahmud’dur, musallada; yanında Dağıstanlı.
Bitlis, Rize, Kafkasya; yönelir aynı frekansla.
………………..
Cesarettir, aşıladığı. İndirir eliyle, Telaviv aşığı Bakanı. Su uyur, düşman uyumaz; n(e)tekim! Ayırır yolları, atar kodese.
Bir kasım sabahıdır, duyan koşar. Yüz binler saf durur, inletir arzı semayı. Kotku’nun gidişidir bu, lakin bir ölür, bin doğar. Uzak yakın demeden dosta koşar, sevenler.
Acı haberdir, tez duyulan. Mapusta yankılanır, selası. ‘Zindanda dakika farksızdır, aydan.’
……………….
'Coşan’ bir yürektir, bükülmez bir bilek... Nerede kalmıştık? der gibi, karşılar yarenini. ‘Birlikte rahmet, ayrılıkta gazap vardır!’ Bilir her biri.
Özeleştiri vaktidir. Nerede hata yaptık? Çok sürmez, iktidarla kesişir yolları. Haber salar, ‘Bırakma makamı masona!’
Ne var ki boşalmıştır içeri, Güneş Motel’in bir benzeri.
………………..
‘Yeryüzü geniş değil miydi?’ düşürür yollara. Hicret’tir Canberra; cesarettir Ottova. Aborjin Diyarı’nda yeni dostlar edinir. Gözüne batar hainin, pususu hazırdır zalimin.
Çok görür Sezer, Süleymaniye’yi. Onaylamaz kararnameyi. Lakin, onay halktan gelir. Milyonlar yürür ardından, davet gelir Eyüp Sultan’dan.
Dünya şahitliğe durur, kavramlar alabora olur. Nasıl olur da seksen sene sonra, kanunla kapattığımız, zincir vurduğumuz, sel olup çıkar karşımıza. Bilmez ki özgür bir bileğe, kelepçe takılmaz asla!
……………………
Bugün misyon sendedir İskenderpaşa! Seni beklemektedir, katmerleşen her sorun. Beş hastane dolaşıp parmağı dikilmeyen çocuk, seni arar gözleriyle.
Sen çıkar açığa, Çingene kanununu. Kazı kalbine insanın: ‘Üstünlük takvadadır!’ diye. Kuşan sorumluluğu, bekleme kimseden medet! Anahtar’ı sendedir; millet sende, sensin devlet!
Sen gelirsen, yeniden kurarsın Söğüt’ü. Sen gelirsen, kaptırmazsın Türk’ü, şoveniste. Vermezsin bir tek Kürt’ü, marksiste, leniniste. Çözdürmezsin sorunu, iki paralık coniye.
Kıskanırsın kardeşini. Çok görmezsin hiç birine, Rabbinin nimetini.
‘Asrın idrakini’ konuşturmalısın. Trajın kaldığı yerden başlamalı, yüz bin satan. Zamanla ayrıldı, ayrılan. Takılıp kalma geçmişe, yarın seni bekliyor.
İşte bir bebek doğdu, ‘Ben suçsuzum, suçsuz!’ diyor.
.
Akıncı şehit 'Metin Yüksel'
Yamaçlara gün çağmış, vakit kuşluğa dönmüş, Kolongo yeni bir umuda uyanmıştır. Börtü böcek, kuş kelebek çimen kokan yaylalarda, çayır yeşili ovalarda Rezzak sırrına erende, bir karayağız oğlan, sesine ses katar, cümle kainatın.
Baba, iki eliyle kaldırıp baş hizasında tuttuğu yavruya hayran hayran bakıp: "İsmailce teslim olup, İbrahimce yaşasın! Metin olsun adı!"
Metin! Bir kara sevdadır, sevgiye hasret topraklara. Harmanda bir köşede umarsız, kaygısız. Emeklerken bile büyüme hızındadır. Acelesi vardır besbelli!
Dördündedir yaşı, ayın ondördünde yüzü. Badem gözlü, kalem kaşlı, kara saçlı, bakanın doyamadığı cengaver bakışlı çocuk, dönmemek üzere bindiği kamyonun gürültüsüne karışan sesiyle cana can katandır. Üç kardeş, ana baba, bir de götürebildikleri ne varsa...!
Kartal'dan araba vapuruna bindiklerinde, garip bakışlar eksik olmaz üzerlerinden. Baba, çevirir başını.
"Başvekil'i asalı yılı geçti!"
"O kadar oldu mu?"
"Oldu ya!"
Aldırmaz; lakin içten içe sıkıntılıdır. Dalgaları yara yara ilerleyen vapur Eminönü'ne yanaşınca, güvercinlerin bini iner, bini kalkar. Draman troleybüsü, Saraçhane'den Fatih'e yönelince bir başka çarpar kalbi Metin'in.
Konu komşu, "Hoş geldin!"e gelirler. Kirece doyan duvarlar, çatısında minaremsi buhari... Bahçede, satın aldıkları evin sahibinden kalma tere, maydanoz, kıvırcık, soğan... köyünden bir karedir anılarda kalan.
Haliç'e bakan, şapı yeni atılmış pencere, mahattan otuz santim yüksektedir. Dirseğini dayar pencereye, seyreyler alemi.
"Yatarken 'İnna Ağtayna' okuyun ki erkence kalkalım."
"Nerelisin?"
"Bitlisli. Ya sen?"
"Tokatlı." "Rizeli." "Muşlu." "Edirneli." "Vanlı."
"Ne güzel, her birimiz bir yerden! Buralarda ne oynanır?"
"Ne istersen! Çarşamba'ya doğru uçurtma uçururuz.
Yorulunca Yavuz Selim'de çeşmeye dayanır;
Cibali'de yemlik, kuzukulağı... neyin yeriz. Okununca yatsı, gireriz eve."
"Ben de...!"
"O nasıl laf, gel tabi! Babamız sıkı sıkı tembih etti.
'Memlekette ne gördüyseniz aynısını işleyin.
Yediğinizden yedirin, içtiğinizden içirin. Buna bizim orda.........'
"Uhuvvet denir."
"Nerden biliyorsun?"
"Babam derin hoca akıllım. Her bir şeyi öğretti bize, ya!"
Dedi ki bir de:
Irkımızı, dilimizi, ana babamızı biz seçmedik.
Yüreğimizdekini biz seçtik sadece! Öbür Dünya'da üstünlük sağlamayacak boş şeylerin peşinde koşmayın!
Kimse kimsenin günahını çekmez!
"Metin, sekizine bastın. Büyüdün artık. Bugün seni birine götüreceğim. Çok seveceksin!"
Orta boylu, sarışınca adam, gözünü ondan ayırmıyordu. "Sen ne yakışıklı çocuksun öyle! Hep gel, olur mu? Arkadaş bol, ilim de! Unutma ama!"
Çarşamba'nın Rizeli hocasının, on üç takvim sonra, musallada, tam da önünde, göz pınarlarına hücum eden yaşları salıvererek el bağlayacağını nereden bilirdi ki!
Kış baharı kovalıyor, eksiliyordu seneler bir bir.
Orta'ya yazıldı o güz. Bir, iki, üç... derken dördüncü ayın sonunda patladı:
"Ben, artık okula gitmem!" Evde buz gibi bir hava esti. "Ben daha bilgiliyim herkesten. Nerdeyse öğrendiklerimi unutacağım."
"İyi de oğlum, sen okuma, öteki okumasın, ne olacak memleketin hali! Biz, okuyasınız diye girmedik mi bunca zahmete?"
"Kardeşlerim büyüyor, onlar okusun! Kararım karar!"
Metin, sokağın büyüsüne kapılmış, bir yol çizmişti kendine. Bir gün Sankiyedim'den Vezneciler'e inerken, altmışında bir nine çevirdi yolunu:
"Evlat, bir ilaç parası. Kocam ciğerlerini üşüttü, inşaatlarda bekçilik yaparken."
Varını yoğunu verdi Metin.
"Arkadaşlar, dispanser açacağız Fevzipaşa'ya. Doktorunu hastaneden, ilacını eczaneden bulup ücretsiz muayene edeceğiz, Anadolu insanını. Sade sloganla olmaz kuru kuru, halka ineceğiz tarafsızca.
Dilini, milletini sormadan bulacağız hastaları. Giderken bir hayır dua etsinler yeter. Ebemizin, dedemizin canı için."
Dispanser, dolup dolup boşalıyor; gelenlerin ardı arkası kesilmiyordu. Metin'in mahallesinde huzur vardı bir tek. Sağ sol yönünü şaşırmış, kırıp geçiriyordu birbirini.
'Serseri bir kurşun, alıp götürür canlarını!' diye okul kapıları ana baba günü oluyor, sermayesi kan ve acı, yüreği kaskatı lider(!)lere kin yağıyordu.
Nerde bir haksızlık, bir arsızlık, bir yolsuzluk varsa, bulurdu karşısında Metin'i. Bir vakit, kararınca hava sessizliğe bürünen sokaklar, Emin Bir Belde oluvermişti. Namı almış yürümüş, uzak ülkelere yol almak üzre saatleri saymıştı Metin.
İhanet onu da bulmuş, otuz yılın utancına boğmuştu namert ellerini. İkinci basamakta Ölüm Meleği "Vakit tamam!" diyor, yedinci basamakta Müjde'ye kavuşuyordu.
Baba, yirmi bir yıl öncesi gibi, "İsmailce teslim olup, İbrahimce yaşadı! Kaçanlardan değil, Gönlünü Rahman'a Açanlar'dan yazıldı." diyor, Fethin Mimarı'na bakıp:
"Can oğlum sana geldi, tam da yanı başında! Hep, seninle komşu olmayı istedi, işte erdi muradına!" gururla karışık yakarışı ciğerleri dağlıyordu.
Kartal bakışlı adamı uğurlarken elli bin yürek, haber Mindanao'ya tez ulaşıyor, yağmur ormanları arasında gürleyen ses, mekan üstü duruşunu haykırıyordu:
"Haftaya aramıza katılacak yiğit Sözünde Duranların Makamı'ndadır şimdi, Alnı Işıl Işıl Olanların Diyarı'nda!"
.
Son Âhi Babası, Necmettin Erbakan!
Türkiye Zirai Donatım Kurumu, Almanya’ya motor siparişi verdiğinde, genç Erbakan Almanya’daydı. Vatansever bir gencin elbette zoruna giderdi.
“Üretim yapması gereken bir kurum, neden motor ithal eder?” diye düşündü.
1956’da, Alman hükumetinin yüksek maaş teklifini reddedip yurda dönünce kollarını sıvadı ve Türkiye’de ilk yerli motoru imal edecek olan 200 ortaklı Gümüş Motor A.Ş’yi kurdu.
Pancar Motor fabrikasının temelini attı.
1960’daki Sanayi Kongresi’nde vites yükseltmişti:
“Yeni hedef, otomobillerin Türkiye’de yapılması”ydı. Eskişehir Demiryolları Cer Atölyesi’nde Devrim Otomobili adıyla imal edilmişti.
Kiremit ve toplu iğne ithal eden ülkemiz, otomobil / traktör üretiyordu.
Odalar Birliği’nin her kademesinde ter akıtarak, hakkını vererek 40 yaşında Başkan oldu. Teşviklerin hep Istanbul’a akmasına gönlü razı olamazdı. Anadolu müteşebbisinin önünü açtı.
Aynı tarihlerde kurduğu ESAM, ilim ve iş adamlarının buluşma yeriydi.
Küçük Sanayi Siteleri ve Organize Sanayi Sitelerinin kuruluşuna öncülük etti.
Akköprü’den içeriye sokulmayan Ankara köylüsü, OSTİM’in kurulmasıyla rahat bir nefes aldı.
Yarım asırlık OSTİM, 17 sektör, 139 işkolu, 6200 işletme ve 60000 çalışanıyla, ülkemizin yüz akı dev bir kuruluştur.
Anadoluya verilen teşvikler nedeniyle Odalar Birliği Başkanlığı’ndan zorla uzaklaştırılan Erbakan, 40 yaşında yurdun her köşesinde Tek Adam’dı.
Çünkü, 67 vilayetten gelen gözü çakmak gibi tüccar ruhlu Anadolu insanı, Erbakan’ın odasından adam gibi adam bir tavırla çıkıyordu.
Köy kahvehanelerinde, işletmelerde, devlet dairelerinde, Erbakan Destanı dillendiriliyor, bekleniyordu.
Milli Selamet Partisi sol ve sağ ile hükumet ortağı oldu. 200 fabrikanın temelini attı, 70’inin açılışını gerçekleştirdi.
Milli Görüş’ün haksızlığa, sömürüye, gelir adaletsizliğine geliştirdiği aksiyoner tavır, yanlı yansız hiç kimsenin gözünden kaçmamıştı.
“Onlar efendi, biz köle, olmaz olamaz!” haykırışı Türkiye sınırlarını aşmış, Afganistan’dan, Moro’dan duyuluyordu.
“Onlar ortak, biz pazar!” ise, Avrupa Ekonomik Topluluğu’na restti.
Milli Görüş, montaj sanayiinden değil, “fabrika yapan fabrikalar”dan yanaydı.
Milli Selamet Partisi, manevi kalkınma kadar maddi refaha da verdiği önemle dünya kamuoyunun gündemine oturmuştu.
Erbakan, Başbakan Yardımcılığı ve Ekonomik Kurul Başkanlığı görevlerini birlikte yürütüyordu. Çünkü ekonomik kalkınma, olmazsa olmazıydı.
22 Ekim 1976’da Hak İş’in kuruluşuna öncülük eden Erbakan, tarihte ilk kez İşçi Konfederasyonu Kuran Parti Lideri oldu.
Kendi açtığı fabrikaya sendika sokan lider payesi Erbakan’a nasip olmuştu.
12 Eylül’ün cezaevleri, Erbakan’a, yeni bir hamle için düşünme fırsatı verdi.
İlk belediyeleri kazanmasıyla birlikte belediye – müteşebbis bağını güçlendirdi. Konya, Sivas, Kahramanmaraş, Şanlıurfa ve Van’da yatırımlara hız verdi.
Belediye İktisadi Teşekkülleri ile iş hacmini artırdı, işsizlik oranını düşürdü.
1994’te 28 ilde kazandığı belediyeleri adeta şantiyeye çeviren Milli Görüş, 96 iktidarına adım adım yaklaşıyordu.
Tarihte ilk kez, bir hükumet kurulduğunda çarşı pazarlarda tatlılar dağıtıldı, tebrik telefonları açıldı.
Çünkü Milli Görüş, kuvveti değil Hakk’ı üstün tutan; gardiyan değil, garson devletten yana bir dünya istiyordu.
Refahyol Hükumeti ilk iş olarak Eşel Mobil sistemiyle, çalışanlara, enflasyon oranında maaş artışı sağladı.
Kamu-Tek de denen havuz sistemiyle, devlet kurumlarının iç – dış faiz borçlanmasının önüne geçildi.
Oluşan bu kaynaktan, halkın tamamı faydalandı.
Memura yılda % 130 zam verildi.
Asgari ücrette % 101 artış sağlandı.
Toplu İş Görüşmelerinde işçiye % 102 zam verildi.
Zorunlu tasarruf kesintilerinin kaldırılmasıyla, işçiye, memura, emekliye, asgari ücretliye görünmez bir zam daha verilmiş oldu.
Tarımsal destekleme fonlarının % 150 artırılmasından, ürün taban fiyatlarında % 312’ye varan artışlara, tarımsal alımların bedellerinin çiftçiye kısa vadelerde ödenmesine kadar her alanda üreticinin, emekçinin yüzü güldü.
Bavul ticaretinin kaldırılmasından, sanayi üretiminin % 30’dan % 90’a çıkarılması da cabası…
% 300 ile en yüksek zammı alan Bağ-Kur emeklisi, güven ve huzur içinde filesini dolduruyordu.
Çalışana ödenen ücret, 53 milyon liradan 107 milyon liraya çıktı. Bu da, çarşı pazarda 2 kat alışveriş yapılması anlamına geliyordu.
Az kazanana çok, çok kazanana az zam Milli Görüş prensibi hayata geçirildi.
2 kat üretim, 2 kat işgücü!
Anadolu hayvancılığının gelişmesi için et ithalatı yasaklandı.
TMO’nun Anadolu köylüsünden aldığı hububat alımı, 48 milyon dolardan 320 milyon dolara çıktı.
Milli Görüş dünya mazlumları için bir umuttu ve bunun adı da D-8’di.
Nijerya, Mısır Afrika’dan; Türkiye, İran, Pakistan Ön Asya’dan; Bangladeş, Malezya ve Endonezya Uzak Asya’dan seçilerek bir Bereketli Hilal oluşmuş,
barış / adalet / insan hakları / hürriyet temalı Adil Düzen’in küresel ölçekte temelleri atılmıştı.
Erbakan’ın 40 yıllık hayali gerçekleşmiş, zirai ilaçlama uçağının gövdesi Malezya’da, lastiği Endonezya’da, kokpiti Türkiye’de, iç aksamları Mısır’da, kanatları Bangladeş’te üretilmiş; diğer aksamları Nijerya, İran ve Pakistan’dan temin edilmişti.
8 ülke, sadece bir zirai ilaçlama uçağından 1.5 milyar dolar tasarruf sağlamıştı.
Böylece D-8, her ülkeye cansuyu olmuştu.
Osmanlı askeri de her geçtiği şehirde ihtiyaçlarını karşılar; Ahilik Esnaf Teşkilatlarını ayakta tutardı.
Gelişmeler olumlu seyredip, veriler yüzleri güldürürken, Memur-Sen’in dışındaki goygoycu takımı sendikacılığı bırakmış, darbe çağrısı yaparak, ışıkları bir dakika söndürerek, tencere tava çalarak, hiçbir olumlu gelişmeyi görmeyerek ülkeyi bir batağa sürüklemişlerdi.
Bugün 5’li Çete tarihe karışmış, ama maruz bıraktıkları acılar unutulmamıştır.
İlginç olan, aynı 5’li Çete’nin, darbe hükumetlerinde, ABD’den ithal bakan gelmesine seyirci kalmalarıdır.
Geldiğimiz noktada, Refah-Yol hariç tutulursa, çalışanın ve emeklinin aldığı maaş, bugünkünden çok çok gerilerde olacaktır.
Emeğin alınterinin soylu önderi, nerdesin?
Unutulan Vatan: Doğu Türkistan
Uçsuz bucaksız Çin ordusu, Budist/Taoist rahipler, çalgıcılar, Talas’ta, Tevhid erlerini yenmenin hayalini kuruyor; şarap yüklü atlar, lanet olası yüklerinin altında ezim ezim eziliyordu.
Abbasi Halifesinin duasıyla uğurlanan Mücahidler ise, Karluk kardeşleriyle buluşmuş, Kıta’nın, izmler batağından kurtulacağı anı gözlüyorlardı.
Akşam güneşi batıyor, gönüller aydınlanıyordu, bir anda. Arapça/Türkçe zafer çığlıkları duyuldu.
Hak, bir kez daha galip gelmişti.
Buhari/Tirmizi hadis aşkıyla yollara düşmüş, İbn-i Sina tıbbın kitabını yazmış, Farabi tevhid düşüncesini pratize etmiş, Uluğ Bey/Biruni göğün sırlarını keşfetmiş, Harezmi sayılarla dans etmiş, Serahsi hukuku çağına nakşetmişti.
Kaşgarlı, Türkçenin derinlerine inmiş, Yusuf Has, mutluluğun bilgisine ulaşmış, Edip Ahmet gerçeğin eşiğine yüz sürmüştü.
Yazının başkenti, akupunkturun vatanı, 12 makamlı müziğin kapısı olmuştu Doğu Türkistan.
14 harfle dünyaya hakim olmanın adıydı, Uygur Alfabesi.
1763/Çin işi bir işgaldi. Birlik bozulunca dirlik kalmazdı. Bitmeyen kin, 1000 yıl sonra yeniden zehir kustu, Doğu Türkistan’a!
Atalık Gazi Devleti Lideri Yakup Han, Abdülaziz’e elçiler yolladı, biat etti. Türkistan nefes almıştı yeniden.
93 Harbi, Çin’e yaradı. Türkistan, artık Sincan ‘işgal edilmiş topraklar’dı.
Fakat neden Türkiye’de bir ilçenin adı hala Sincan’dı?
İç/dış dünya ile irtibatı kesilen Urumçi’de, tek telgraf makinası, Sömürge Valisinin elindeydi.
1931/Hotan/Mehmet Emin Buğra, Kaşgar/Osman Batur, Karaşehir/Hafız Bey, Kumul/Hoca Niyaz, Altay/Şerif Han… Kutsal Cihad’ı başlatırlar.
1933/Doğu Türkistan İslam Cumhuriyeti kurulur. Lider Hoca Niyaz/yardımcısı Sabit Molla’dır.
Lakin Ankara, Stalin/Çin aşkına, yeni devleti tanımaz.
Böke Batur namıyla bir Mücahid çıkar, Çin’in karşısına. Çarpışır çarpışır, şehit olur.
Böke’nin gerilla eğitiminden geçmiş bir arslan vardır sahada: Osman Batur!
Altay Dağları’nın özgürlük savaşçısının kulağından hiç gitmez, Böke’nin sözleri:
“Bugün silahımızı alanlar, yarın canımızı alırlar. Bir gün biz, kafirleri yine çölün öbür tarafına atacağız. Sayıları, Taklamakan çölündeki kum taneleri kadar olsa bile…”
40’ındaki Batur, 30bin eriyle 10 yıl cihad eder. Çin’in kuvveti 300bindir. 1’e 10!
Hain bir ırkdaşı, ihbar eder Batur’u.
200 kişilik birliğe direnir.
29 Nisan 51/Esirdir, kulakları ve kolları kesilmiştir; Hazret-i Hamza gibi.
Katiller nişan almışlardır. Hamza yüreklidir Batur: “Gördüğüm hiçbir şeyden korkmam!”
Şehadete uzanan bir ses duyulur: “Allahuekber!”
Haberi, annesine ulaşır: “Ben oğlumu bugünler için doğurdum!”
İsa Yusuf yaşayan tarihtir, kayda geçer, olup biten ne varsa… “Vatan için vatan!” sloganıyla Türkiye’dedir, İsa Yusuf. Timsah gözyaşı döken Ankara bürokrasisini aşamaz bir türlü.
49/Mao, Doğu Türkistan’a Çinli aileler yerleştirir. % 4’ten % 50’ye çıkarır, kısa zamanda. Koloni şehirler kurulur. Ezanlar susturulur, camiler kapanır.
Milyon milyon Uygurlu, Himalaya/Pamir dağlarında vatana hasret giderken,
95/Hoten Cihadı, ardında binlerce şehit bırakır. ‘Dünya ile beraber hareket eden(!)’ başkentler, kadehleri katliam için kaldırırlar.
2017/Doğu Türkistan’da 7-8 aylık hamileler, ‘2. çocuk yasağı’ yüzünden kürtaj oluyor, 8 yıllık maaş karşılığı ceza ödüyor, anneler kısırlaştırılıyor..
Oruç/namaz yasaklanıyor; kulun Rabbi ile irtibatını engelleyen Pekin, cihadla terbiye edilmeyi bekliyor.
Melek yüzlü Uygur kızları, ailelerinden koparılıyor, Çin’in iç bölgelerindeki köle pazarlarına götürülüyor; bir daha da haber alınamıyor.
Yer altı/yerüstü kaynakları iç ediliyor; petrol, altın, bakır… ev sahibinden kaçırılıyor.
Katliamcı Abd, soykırımcı Fransa, sömürgeci İngiltere ve kinci Rusya ile 5’li çete kuran Çin, gücünü, dünyayı kuşatan sahte liderlerden alıyor…
Hayat acılarla devam ediyor; Talas Ovası, kardeşlerinin yolunu gözlüyor.
.
Talas'ta ümmetin zaferi!
Tang sülalesi, 618’de Çin siyasetini ele geçirmiş ve hükümran olmuştu.
715’te Emevi-Tibet ittifakı, Çin’e yenilmişti. Tang sarayı, yeni bir zaferin peşindeydi.
Emeviler ise boş durmamış, Çin sınırına dayanmışlardı. Emeviler aynı anda, hem İspanya’da hem Orta Asya’da idiler.
Çin’in esir aldığı bir ailenin çocuğu olan Kao Sien-Chih, Tang hanedanı hükümdarı Chun Zon’un itibarlı bir komutanı olmak için, ilk gençlik çağlarından beri var gücüyle çabalıyordu.
Maveraünnehir’deki Emevi topraklarında yanan fitne ateşi, en çok Kao ile Chun’un işine yarıyordu.
2. Doğu Göktürk Devleti’nin Uygurlar tarafından yıkılmasıyla, Çin’in batıya yayılmasında bir engel kalmamıştı.
Fakat Uygurlar, Göktürk’ün yerini dolduramamıştı.
Çünkü Uygurlar, maniheizm bataklığına saplanmışlar; Çin’in açık pazarı haline gelmişlerdi.
Taşkent ile Fergana arasında yüzyıllara dayanan kan davası, her ikisine de manda yönetimi getirmiş;
‘Vekalet Savaşı’nda, Taşkent şehri Emevilere, Fergana ise Çin’e bel bağlanmıştı.
Tang keşişler boş durmamış, Buda’nın öğretisini bölgeye yaymış, Çin emperyal planını misyonerlik kisvesi altına büründürmüştü.
Tibet, Çin’e boyun eğmemiş, özgür dağlılar olduğunu bir kez daha göstermişti. Taşkent-Tibet dostluğu ne pahasına olursa olsun bozulmalıydı.
Kao, Tibet’e sefer düzenlemiş, 72 Tibet şehrini yakıp yıkmıştı. Fergana’dan gelen haber, Kao’nun ilerleyişini durdurmuştu:
Taşkent ilerlemekte, Fergana düşmekteydi.
Bir yıllık yorucu savaş, Fergana’ya nefes aldırmış; Kao, Chun’un gözüne girmeyi bir kez daha başarmıştı.
Emevilerin, iktidarı Abbasilere bırakması, Çin tarafından iyi okunamamış; yerel dinamikler hesaba katılmamıştı.
Artık ‘mevali’ yoktu, ‘ümmet’ vardı.
Çinlilerin, Taşkent beyi Bagatur Tudun’a suikast teşebbüsü, bardağı taşıran son damla oldu. Tudun’un oğlu, Abbasi halifesi Ebu Müslim’den destek istedi.
Genç Ziyad Salih, Abbasi ordusunun komutanıydı.
751’in baharında, on binlerce asker, tekbirlerle, Semerkant’ı geçip ötedeki Talas ırmağı kıyısına vardılar.
Kao ile Salih, karargahlarını kurmuş, sabahı bekliyorlardı.
Kao’nu avantajı, Isık bölgesini avucunun içi gibi bilmesi, Salih’in handikapı ise coğrafi şartlara acemi olmasıydı.
Abbasi komutan, mızraklı sipahileri kanatlara, okçuları ise ön saflara yerleştirmişti.
Çin ordusunun tek farkı ise, ön safta okçular yerine arbaletçilerin olmasıydı.
Abbasiler, ilk gün, arbalet yağmurunda çok şehit verdiler. Salih, okçuları geri çekmek zorunda kaldı.
Kao, kalkandan bir duvar örmüştü. Abbasi okları, kalkanların sert çeliğinde etkisizleşiyordu.
Neyse ki akşam olmuş, Salih komutanlarıyla bir araya gelmişti. Bir şey yapmalıydı!
Sabahın ilk ışıklarıyla, Abbasiler hücuma geçti. Denge sağlanmıştı.
“İstişarede rahmet var!”dı.
Üçüncü gün, Ziyad Salih, askerleriyle birlikte kelle koltukta savaşıyor, Çin dağılıyordu.
Ne var ki dördüncü 24 saat hiç de kolay geçmeyecekti. Salih’in askerleri binlere kadar azalmıştı.
Ve kırılma noktası, Karlukların savaşa müdahil olmalarıydı. Çift kanattan saldıran Karluklar, savaşın bittiğini haber veriyordu.
Savaş meydanı sayısız Çin askerine mezar olmuş, yirmi binden fazlası da esir edilmişti.
Abbasi feraseti bir kez daha kendini göstermişti.
Çinli esirler, Bedir Savaşı’nda, Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen’in yaptığı gibi, kabiliyetlerine göre insanlığın istifadesine sunuldu.
Böylece, hem Müslümanlara meslek öğrettiler hem de İslam toplumunun şerefli bir üyesi oldular.
“Seni öldürmeye gelen sende dirilmeli”ydi!
Kağıt, barut, matbaa, ipek… Bağdat’ı, Şam’ı, Kahire’yi… medeniyet şehri yaptı.
“İlim, Çin’de bile olsa almalı”ydı ve “İlim mü’minin yitik malı”ydı!
Kao Sien-Chih, cezalandırılmayı beklerken, Chun Zon’un başmuhafızı oldu.
Böylece, yenilginin üstünü birlikte kapattılar.
Çin, Talas’ı kazansaydı soluğu Istanbul’da alacaktı. Lakin Pekin’deki hesap Talas’a uymadı.
Abbasi Araplarla Karluk Türkleri, yayılmacı Çin’i evine yollamıştı.
Budizm ile Maniheizm ise bir daha belini doğrultamayacak, Müslüman mahallesinde salyangoz satamayacaktı!
Tarık Sezai Karatepe,
.
Dünya işgal altında
69 sene önce bugün…
1954… Yalta Konferansı’nın üzerinden on yıl bile geçmemişti. Dünyanın doğusunu SSCB’ye, batısını ABD’ye, merkezini de İngiltere’ye bırakan küresel plan tıkır tıkır işliyordu.
Şimdi sırada Dünya Polis Devleti vardı.
Tek kutuplu evrenin temellerini atmak için Haçlı Seferleri, Tapınak Şövalyeleri ve İlluminate ile yürütülen operasyon, son noktaya gelmişti. 2. Dünya Savaşı, ardında, yıkılmış kentler, yoksul halklar bırakmıştı.
Yine de iş şansa bırakılmamalı, ayağa kalkanın tepesine vurulmalıydı. Düşman üretmekle işe başlandı. Bu düşman zahiren SSCB, ama gerçekte ise aklı başında herkesti.
Bunun için SSCB’ye Varşova Paktı kurduruldu.
Motto hazırdı:
Serbest piyasa kapitalizmini dünyaya hakim kılmak.
Thatcher, Clinton, Obama, Blair… dönem dönem kullandıkları seyislerdi. Sivil toplum izlenmeli, sendikalar zayıflatılmalı; küreselleşme fikrini allayıp pullayıp cazibe merkezi haline getirmeli. Yeşil Kartlarla beyin göçüne yol açmalı, burslar verilmeli, kale içten ele geçirilmeliydi.
Küresel ısınma bahanesiyle tarım ve hayvancılık kotaları konulmalı, dünya ekim alanları tek merkezden belirlenmeli; Kuş Gribi, Deli Dana Hastalığı ve Kırım Kongo Kanamalı Kene furyasıyla küçükbaş, büyükbaş hayvanlar itlaf edilmeli, tarım alanları terk edilmeli; Yapay Et cazip hale getirilmeliydi.
Buna rağmen bağımsız çiftçiler direnirse, karşılarında mevzuatı bulmaları işten bile değildi.
İlaç şirketleri, ne öldüren ne iyileştiren bir denklem üzerinde yoğunlaşmıştı bile. Hasta sakın ha ölmesin, sürünsün! Ölüyü soyamayız!
Rothschild ve Rockefeller aileleri ise iki asırdır bütün planların atbaşı uygulayıcıları, koçbaşı zorbacılarıydı.
Ülkeler sosyal deney haline gelmeli, covid masalı ile korku imparatorluğu kurulmalıydı. Gelir adaletsizliği artmalı, ırkçılık hortlamalı idi.
Ruanda’ya çökmek için Hutuların Tutsilere saldırması ve 4 ayda 1 milyon Tutsi’nin katledilmesi gerekiyordu. Elebaşı Fransa / Belçika, taşeron ise Çin’di.
Sürekli devletler tehlikeli idi. İstikrarsızlık özendirilmeli, zinde güçler bir gece yarısı gelmeliydi. 1960 darbesinde Cemal Gürsel’in 3 yardımcısının da gayri müslim olması başka nasıl izah edilebilirdi?
Elle tutulabilir ve muhatabı olan paraya karşı dijital para yaygınlaşmalı, çarşı pazar kalkmalı, üretim durmalı, sömürü çarkı genişletilmeliydi. Merkez Bankalarına çoktan ayar verilmişti bile.
Lgbt “cinsel yönelim” adıyla sempatik hale gelmeli, gökkuşağı renkli şemsiyeler uluorta dağıtılmalıydı. Aile kurmayan, çocuk doğurmayan nesepsiz, cibilliyetsiz bir akım, yerel ve genel yönetimlerce desteklenmeliydi.
Cinsiyet değiştirme ameliyatları ücretsiz ve devlet güvencesinde olmalıydı.
Öyle ya, geçen zamana yazıktı. Birbirleriyle onca savaşmış güçler birleşmeli, tek devlet olmalıydılar. AET, AB, NATO… aslında Avrupa Birleşik Devletleri ve Avrupa Ordusu için kurulmuştu. Hedefe giden yolda her şey mübahtı. Karapara aklanabilir, uyuşturucu merkezin inisiyatifinde olabilirdi.
Brezilya’yı eroin batağına saplayıp Rio’nun tepesine İsa heykeli dikmek tam bir Latin kurnazlığı idi. Celladına aşık olmak tam da buydu.
Güçlüler dokunulmazlık zırhına bürünmüştü. Onlar asla hakim karşısına çıkmaz, hapse girmezdi. Adınız Kissınger ise Endonezya, Şili ve Kamboçya’da darbe yapabilir, ama asla Uluslararası Savaş Suçları Mahkemesinde yargılanmazdınız.
Bilderberg’e öyle elinizi kolunuzu sallayarak giremezdiniz. 5’li çeteye antipati beslemiş olabilirsiniz. Bu sizin için hiç de iyi olmaz. Ticari ve siyasi geleceğiniz kararır.
Yan bakan mı oldu? MI6, CIA, MOSSAD, KGB… elverişli kişi ve gruplara terör örgütü kurdurur, hizaya getirirdi.
Çavuşesku, Saddam, Kaddafi… ömür boyu hizmet ettikleri yapının dışına mı çıktı? Önce itibarsızlaştırılır, sonra yok edilirdi. Teodor Herzel‘in Siyon Protokolleri, Bilderberg’in başucu kitabıydı.
Peki bütün bu planlara kim dur diyecek?
Tabi ki Müslümanın feraseti!
Tarık Sezai Karatepe
.
Bir İslam Çarşısı: Âhilik
Emanet ve ehliyet şuuruna sahip insanlar, emanete sahip çıkmayı ve ehliyete hâiz olmayı şiar edinirler.
Bilirler ki sendeki senin değildir. Dağıttığın senindir. Dağıtmak, artırmaktır.
Dağıttığın dönüp dolaşıp bir gün seni bulacaktır.
Durgun bir gölde, ancak solucanlar hayat bulur.
Oysa nehirler, envâi çeşit balıklarla doludur.
Nehirler hem çayların derelerin birleşmesiyle oluşur hem de yeni akarsu kaynaklarına hayat verir.
İnfak da böyledir.
Dağıtan, bereketlenen, hayata anlam katan salih amellerdir.
Rabbimiz bizi "hayat veren şeylere çağırır."
Ben değil 'biz' şuurudur bu.
Ben'den biz'e yükselmektir.
Bir dükkanda alışveriş yaptığımızda dükkan sahibi bizi uğurlarken, "Allah para versin!" değil, "Allah bereket versin!" der.
Çünkü bereketi yoksa, ne kadar kâğıda sahip olursak olalım, karşılığı yoktur.
Zekatın bir adının da temizlenmek olması bundandır.
Karz-ı hasenin, teşvik edilmesi, bireyden toplum olmaya giden yoldur.
Dengi ile, misli ile istemek, 'aldanan ve aldatan' olmamaktır.
Karz-ı hasen, sıfır enflasyonun müjdecisidir. Umarsız çıkarsız kardeş olabilmektir.
'100 veriyorum100 alacağım' şuurudur.
Kayıt altına alınmış, yazılı bir taahhüttür.
Oysa fâiz, katlanarak artırılmış bir borçtur.
Bir kâğıda rakam yazıyor.
Sonra rekamlarla, rekabetle, algı ile... talep meydana getiriyor.
İhtiyacı olan, kâğıdı ondan alıyor.
Çünkü mürekkep, matbaa, damga, şerit... onda.
Siz bunlara mâlik olmadığınız için organize olmuş yapıya muhtaçsınız.
Yapı, yasama/yürütme/yargı ağları ile kendini güvence altına almış.
Siz bu yapıdan 100 lira alıp 6 ay sonra 120 lira ödeyeceksiniz.
Peki aradaki 20 lirayı nasıl ödeyeceksiniz?
Zam yaparak!
Böylece hayat pahalılığı kavramı ortaya çıkacak.
Gelir dağılımında düşme, azalma, erime meydana gelecek.
Nakliyeden makina ekipmanına, servisten elektriğe kadar tüm ara yapılar etkilenecek.
20 lirayı tedarik edemezseniz, borcunuz kat kat artacak.
Yapı, borcunuzu 'yapılandıracak!'
Daha fazla zam yapacaksınız.
Siz üretmeyi değil borcunuzu düşüneceksiniz.
Bu da fakirleşmeyi; tefeciliği, havadan para kazanmayı artıracak.
Nihayet toplumsal çözülme meydana gelecek, işsizlik çoğalacak, zengin daha zengin fakir daha fakir olacak.
Sevgi saygı bağları koptuğu için de, kapkaç/hırsızlık/yolsuzluk... alıp başını gidecek.
Karz-ı hasen ise, kötülüğe giden yolları tıkıyor, üreticinin gönül rahatlığı ile, zam yapmadan, sadece çalışmayı ve bir başkasına faydalı olmayı düşünerek hareket etmesini sağlıyor.
Yeni alanlara yöneliyor. İstihdam artışı meydana geliyor.
Karz-ı hasen, sadece üretim kaynaklarının harekete geçirilmesi değil,
anlık ihtiyaçlar olan, sağlik/düğün/seyahat/barınma/egitim.. gibi temel alanlarda da hızlı hareket edebilmeyi sağlıyor.
Böylece tüm sektörler ivme kazanıyor, sağlıklı toplum meydana geliyor, evlenme oranları artıyor, seyahat kolaylığı ile alışveriş ve iş bağlantıları hızlanıyor, kiracılıktan ev sahibi olmaya giden yollar açılıyor, yurtiçi yurtdışı eğitim imkanları çoğalıyor.
Karz-ı hasen, çıkar sağlamayı, istismarı, iş ve iç huzursuzluğunu önlüyor, güzel bir gelecek için tüm kapıları açıyor.
Faize dayalı ekonomik sistemlerde, dün aldığınızı bugün de almak için cebinizde ek bir para bulunmalı.
Çünkü günlük faiz işliyor.
Oysa karz-ı hasenin esas alındığı yapılarda, dün ne ise bugün de o!
Karz-ı hasen, Allah'ın arzını, denizini, toprağını, ağacını... insanlığin ortak değeri ve mirası kabul edip aynı kazana kaşık sallamaktır.
"Faizleri düşürdük!" denilerek, konut fiyatlarına örtülü zam yapan kapitalist görüşe değil, çimentodan demire...
fiyat garantisi veren karz-ı hasenin huzur iklimine muhtacız!
Medine pazarı, Söğüt pazarı, Âhi ocağı...
Karz-ı hasenle 15 asır, kıtalar zamanlar üstü bir medeniyetin sarsılmaz aile ve millet bağını kurdu.
"Güzel bir borç!"la yeni iklimlere...
Tarık Sezai Karatepe
.
Mısır, İhvan'a hasret!
20. Yüzyılın henüz başıydı
Nil deltasında bir çocuk dünyaya geldi: Hasan el Benna… Kim bilebilirdi ki çağın en büyük devrimcisi olacağını!
Benna, henüz 6’sındayken kendini ilme verdi. Yüce Kitabı ezberlediğinde 10’undaydı. Çünkü biliyordu ki, Vahiy’den bağımsız bir yaşantı, kurudur, renksizdir, neşesizdir, cansızdır, heyecansızdır.
“Gayem Allah, Önderim Resulullah, Düsturum Kur’an” derken de, nasıl bir gençlik yaşayacağının ipuçlarını veriyordu.
13’ünde, İngilizleri Mısır’ın bağrından atmak için verilen mücadelede en ön saflardaydı.
20’sinde bir ilkokul öğretmeni olarak İsmailiye’ye gittiğinde İngiliz emperyalizminin hücrelere nüfuz eden acı tesirlerini gördü.
Siyaset, ticaret, kültür ve sosyal yaşam tam bir abluka altındaydı. “Müslüman zalime esir olmaz” şuuruyla, tarım ve inşaat işçileriyle biraraya geldi, kahvehanelerde okey masalarından kaldırdığı genç adamlardan “Nasıl bir mücahit yetişirmiş!” gösterdi.
Taş dizebilen, kağıt oynayabilen, zar atabilen bir insan, Allah’ın verdiği zekanın idrakinde değildi, sadece. İşte Benna, farkındalık eğitimiyle, “Davana faydalı birisi olabilirsin” mesajı veriyordu.
6 adam tarihe yön verecek, mazlumlara nefes olacak bir kararı vermek üzere toplandılar. Lider de isim belli idi! “Müslüman Kardeşler”
‘İki kılıç arasına yerleşen Kur’an’ amblemi, ilimle cihadın senteziydi.
Her Mısırlının aidiyet duyacağı güçlü bir teşkilat modeliydi, İhvan!
“Müslüman Kardeşler sünni bir yöntem, tasavvufi bir hakikat, siyasal bir örgüt, sportif bir grup, bilimsel ve kültürel bir irtibat, ekonomik bir girişim ve toplumsal bir bağ”
İhvan’da statüko yoktu, olamazdı. Genel Mürşid 2 yıllığına seçiliyor, 11 kişilik Rehberlik Konseyi Mürşid’i kontrol ediyor, Bölge ve Mahalli Komiteler, anasınıflarından itibaren her Mısırlıya görev, yetki ve sorumluluk veriyor; gıpta edilecek bir sosyal ağ kuruyordu.
Bir anda 2 milyon üyeye, 20 milyon gönüllüye ulaşıyordu.
Benna’nın 43 yıllık cihad dolu yaşamı şehadetle sonlanıyor; İngiliz artığı rejimin kolluk kuvvetleri yaylım ateşine tutuyor, sokağa çıkma yasağı ilan ediliyor; cansız bedeninden bile korkuyorlardı.
Benna’yı babası ve kızkardeşleri defnediyordu. Mehmet Akif’in cenazesine ‘yasak’ getiren chp Türkiye’sini aratmıyordu.
Abdülkadir Udeh, İhvan’ın bayrağını dalgalandıran İslam Hukukçusuydu. Mücahidleri beraat ettirince şimşekleri üzerine çekiyor, Nasır’a yönelik suikast girişiminden sorumlu tutuluyordu.
“Özür dilersen Nasır seni affedecek” teklifine, “Bir müslüman, bir zalimden asla af dilemez” tarihi cevabını veriyordu.
Udeh, Benna kardeşinin yanındaydı, artık.
İhvan, kişiyi değil davayı önceleyen bir lider kadrosu idi.İnsanlar fani, dava baki idi.
Seyyid Kutub, Benna’nın Risaleleri’ni daha da zirveye taşıyarak Yoldaki İşaretleri/Fi Zılalil Kur’an’ı yazıyor, 12 yıllık zindan hayatı ‘şerefli bir son’la noktalanıyordu.
İhvan için tek gaye, Kur’an Toplumu idi. Her şehadet haberi, gürül gürül akan bir nehir gibi milyonları İhvan saflarına çekiyordu.
Nasır ve Necib, batılı seçmişler, imtihanı kaybetmişlerdi. Şimdi Sedat’a verilen bir misyon vardı: ‘Büyük İsrail’e taşeronluk yapmak!’
Camp David’de siyonizmin kirli ellerini sıkarken, çıldırmış bir delinin son demlerini yaşıyor, paranoyak ruh halini dışa vuruyordu.
Sedat, rezil bir akıbeti yaşamış, sonsuza kadar halkının lanetine uğramıştı. Mübarek “Ben daha çetin cevizim” diye ortaya çıkmış, Nil nehri kan ve gözyaşı akıtmıştı.
Hz. Musa soylular, Firavun’un soysuzlarıyla amansız bir mücadele içindeydiler. Müslüman Kardeşler, öyle diri bir yapıydı ki, milyonlarca üyesiyle bir anda plan değiştirebiliyor, program ise bütün estetiğiyle korunuyordu.
İhvan, tebliği canlı tutmak için tüm tabelalara ulaşıyor, sağ sol demeden her grupla ‘İyilikte ittifak’ yapabiliyordu. Bu manevra yapısıyla Mısır Meclisi’nde daima var olmuştu.
Arap Baharı, İhvan’a altın bir fırsat sunmuş, dinamo gücüyle Mısır’ın tüm alanlarını doldurmuş; adalet eşitlik özgürlük güvenlik çağrısını yüksek perdeden dillendirmişti.
Mübarek’in kirli çorapları açığa çıkmış, ülkenin kanını emen adi bir vampir olarak kodesi boylamıştı. İhvan, liderini Mısır Sultanı yapmış, mücadeleyi taçlandırmıştı.
Mursi, iki turlu seçimden de, “Diktaya karşı” oyları artırarak çıkmıştı. İlk iş, uğruna binlerce Müslüman Kardeşler Mücahidinin şehit olduğu Gazze Sınır Kapısı’nı açmış, “Hamas’a selam/Direnişe devam” halka halka tüm dünyaya yayılmıştı.
Tahran’da Esed’in cinayetlerini haykırmış, Şam elçisini çağırarak Nusayri zulme haddini bildirmişti. İçte de, Mısır Cuntasının kalıntılarıyla mücadele ediyor, gaspedilen haklarını tek tek geri alıyordu.
1 yıl süren canhıraş çabasının sonunda, binlerce arkadaşıyla Mederese-i Yusufiye’ye girmiş, İhvan’ın onur dolu tarihine şanlı bir sayfa yazdırmıştı.
Şehitlerin hanımefendisi Esma Biltaci, 17’sinde şehadet şerbetini içmiş, dünya kadınlarının çağlarüstü örneği olmuştu.
İhvan, küllerinden doğacağı günü bekliyor; Nil, bereketli topraklar üzerinde adaletin hasretini çekiyor.
.
Er Ramazan'ı kurtarmak!
İpsala’nın dere köyünde, çığlık çığlığa dünyaya gelen gül kokulu yavruya, Silistre gazisi dedesinin adını vermişler. Gürbüz çocuk, kırlarda koşuyor, yorulunca da terli bedenini Meriç’in serin sularına bırakıyormuş.
Bir vakit sonra, tarlada çalışmaktan eli nasır bağlamış; yedisine basınca siyah önlüğünü giymiş, kolalı yakalığı, ütülü mendili; kendinden ağır sırt çantasıyla okulun yolunu tutmuştu.
Sıradışı davranıyor; soruyor, soruyor… Öğretmeni, yasaksavar cevaplar veriyor; lakin, kuşkularını artırmaktan, içindeki yangını körüklemekten öteye gitmiyormuş.
“Tarladan kabzımala verdiğimiz, pazarda üç katına çıkıyor; köyümüzün asfaltı yine gecikti, neden?”
Öğretmeni, soluğu Ramazan’ın evinde almış:
“Bu çocuk başıma iş çıkaracak? Dayak yasak olmasa ben bilirim yapacağımı, neyse…!”
Anası, okula her yollayışında, tatlı sert uyarıyor; lakin, nasihat kar etmiyormuş.
Beşi bir olup, bir çocuğu kıstıranlar, onu görünce tüyüyor; yakaladığının pestilini çıkarıyormuş. Amansız gücüyle, kimsesizlerin kimi, çaresizlerin çaresiymiş.
Akşam ajansı başlamaya görsün, kimseye rahat vermiyor; zincirleme sorular, yorgun argın eve düşen babayı canından bezdiriyormuş:
“Sakarya depreminde, Acil’in bayan doktoruna, ‘Bu halinle hastaneye giremezsin!’ demişler… Dovcons endeksi, ülkeleri Büyük Beyaz Reis’e mahkum etmiş; neden? Okulda öğrendiği resmi tarihmiş, bir de gayri resmisi varmış. Niçin ‘giden gelmiyor’muş, ‘acep ne iş’miş?
Meriç’in, Ardahan’ın ötesine ne olmuş; Batum, Kremlin’e; On İki Adalar, Helen’e…
Bağdat, Britanya’ya; "çevresi mübarek kılınmış şehir", "peygamberlerini şehit eden kavme"… nasıl peşkeş çekilmiş? En çok Abdülhamid seviliyormuş, oralarda; bir daha da gelmemiş öylesi.
O, rayları Pay-i taht’tan Şam’a, oradan Kudüs’e, son durak Mekke’ye uzatırken nasıl da, asırlar ötesini gören bir vizyona sahipmiş?
Sahi, Otuz Bir Mart, Perapalas’ta zil zurna demlenen pırpırlıların marifeti miymiş? Kızıl Sultan(!) orada mı mimlenmiş?
İsrail’i ilk, Cezayir’i en son tanıyan hariciye, kimin hesabına çalışıyormuş; Nahcivan kan ağlarken, Ankara niye susma hakkını kullanmış?
Milyonlarcası Firdevs’e uğurlanan Uygurlunun cellatlarına ‘devlet üstün hizmet ödülü’ vermek hangi değerle örtüşürmüş?
Kafkasya’da, sadece kendileri için değil, Anadolu için de vuruşan Şamil’in torunları, görüldükleri yerde gizli servise peşkeş çekilip, apar topar Sibirya’ya yollanacakmış; bu kararda da, anlı şanlı Turancıların parmağı varmış, neden?
Dedesinin kırk yıldır elinden bırakmadığı eski(meyen) yazıya ne olmuş; muhtar, ilçeye indiğinde bir yerlere uğrarmış da ser verip sır vermezmiş. Bir seferinde kaymakam, ahaliyi köy meydanına toplayıp, “Reyinizi bu adama verdiniz verdiniz; yoksa!”
On beşinde, babası elinden tutup, liseye yazdırmış. İlçeye ikinci gelişiymiş; ilkinde, ateşler içinde cayır cayır yanaken, ille de “Senet yaptır; yoksa bakmayız; ya da dilersen Sosyal Yardım’dan kağıt getir!” diyerek; kocaman adamı, manifaturacıdan, yalvar yakar beş yüz lira dilenmeye mahkum etmişler; bu da Ramazan’ın içine oturmuş.
Köylüleriyle bir evde kalıyor; ilk günlerde canına tak diyen hasretlik, zamanla yerini rutin duygulara bırakıyormuş; eline ne geçerse okuyor, takvim yapraklarını su gibi içiyormuş.
“Bu kavga niye; yaratılışta eş, secdede kardeş yüzlerin toprağına fitne tohumunu kim ekti; hangi etik değer(!), seçmediği meziyetten dolayı ötekini köleleştirebilir?
Renklerin ve dillerin üstünlüğü, şirk değil de nedir?
Benim istediğim kadar hürsün; biz üstünüz, siz ise teb’a!
Çanakkale’de bizimle savaşmışsın, doğru; hatta, Malazgirt’te de ordunun yarısı senin; Hamidiye Alayları da…
Hepsini al, senin olsun; biz artık, yepyeni bir ulusuz!
Taşnak, Posof’tan Midyat’a yakıp yıkar… taş üstünde taş, omuz üstünde baş komazken, mertçe canını siper eden de sendin;
“Ama şartlar değişti, kusura kalma; biz yolumuza böyle devam edeceğiz; işine gelirse…!” aymazlığı hangi izmin çöplüğünden çıkmış?
Ramazan, okulunun gözdesiymiş; akranları, nerde bir eğlence koşup dururken; o, gözleri kan çanağına dönmüş halde, elindeki “Yalan Söyleyen Tarih Utansın!”la uyuyakalırmış.
“Uluslarası İlişkiler okuyacağım; Telaviv’in ipliğini pazara çıkaracağım!” diye ahdetmiş.
Çözüm, özgüven, cesaret, ilim, ahlak… onda toplanmış; ‘Bütün kitapların bir tek Kitap’ı anlamak için yazıldığı’ engin bir limana demir atmış.
Acı haber tez zamanda yayılmıştı.
Artık, evin direğiydi Ramazan. Babasının yokluğunu hissettirmeyecek; çalışıp, sabır yumağı anasına, iki de karındaşına bakacaktı.
“Olsun, ben de ilçeye reis olurum; bu da bir şeref!’ diye kendini avutuyordu.
Nice sonra nişanladılar onu. Hayatın yükünü, iyiden iyiye omuzlarında hissediyor, birkaç yıl sonrasının hesabını yapıyordu.
Teskere dönüşü İpsala’da gazete çıkaracak, nerde bir hak ihlali varsa tepesine binecek,
“Haksız, haklıya, hakkını verene kadar benim yanımda zayıf; haklı, haksızdan hakkını alana dek benim yanımda güçlü!” Ömer buyruğunu burçlara dikecek, zor gün dostu olacaktı.
Gün oldu; eline kına yakıldı. Bir daha da haber alınamadı.
Yüz yıl önceydi...
Babasından, o da dedesinden dinlemişti:
Çankaya dedikleri devasa metropol, bağlık bostanlık bir yermiş. Hacettepe’den her sabah kalkar, bostanını sular, erik ağacının dibinde nefeslenir; menemenini yer, ayranını tepesine diker, pınardan suyunu içer; akşam ezanıyla evine düşermiş.
İki göz, bir sofa’da oğlunu everip, kızını gelin etmiş; torununun kulağına ezan okumuş; Yaradan’a şükredip, muhanete muhtaç olmadan yaşamışlar.
Bin dokuz yüz otuz…
Kazması küreği omzunda, nacağı belinde; bohçası, küreğin sapında;
tarlasına varınca bir de ne görsün, hokumet adamının elinde mezro, bir o yana bir bu yana ölçüp biçiyor;
bir anlam verememiş; içi ürpermiş; yüreği yerinden oynamış:
“Selamünaleyküm beyim, hayırdır inşallah”
Adamlardan biri:
“Hükumet selamınıöğretmediler mi sana?”
”O ne ki?”
“Devlet memurunun yanına girdin mi, günaydın, diyeceksin, şapkanı karnına yapıştırıp hazırolda duracaksın; anladın mı?””
“Anladım, anlamasına da kusura bakmazsanız, bir şey soracağım; tarlamda...” der demez, ikisi birden ağazları çıkana kadar gülüyor, yerlere yatarak yuvarlanıyor; ağzı açılmadık küfürler savuruyorlarmış.
Bizimkisi ne olduğunu anlamaya çalışıyor; akıl sır erdiremiyormuş.
“Bas git dayı, işimiz başımızdan aşkın; senin tarlanın yerine banka yapılacak, aha da planı, tamam mı?”
Adam oracıkta yığılıvermiş; komşu tarlada çalışan ırgatlardan biri, evini biliyormuş; adamı kağnıya attığı gibi evine bırakıvermiş.
Olanları çoktan duymuş olan ailesi; gözlerini açınca, sabır yüklü cümleler sıralamışlar. Çok sürmemiş; adama inme inmiş. Ne yaptılarsa çaresiz.
Bunu hak etmemişti. Balkan Harbi’nde serseri kurşun, sol kulağını almış; büyük oğlunun çiçek’ten toprağa girdiğini, Galiçya’dan dönerken öğrenmiş; yediği içtiği zehir olmuştu.
Dizlerinden birine azıcık derman gelmiş. Neden sonra bastonuna tutunarak vilayet’in kapısını çalmış; çıkınını açıp, dede yadigarı tapuyu hokumet adamına uzatmış.
Memur, sağı solu gözetleyerek, adamın sağlam kulağına:
“Bu tapu eski harf; Arap yazısı iki sene önce kalktı. Şimdi yazılar Latince. Sen git, şehir Kulubü’ne.Hakimlerden birine yalvar, razı et; tarlan gitti, hiç olmazsa istimlak al, üç beş kuruş.Benim akıl verdiğimi de deme sakın!”
Ankara Ulus’taki Şehir Kulübü, çimento fabrikası gibi dumana boğulmuştu; kırmızı örtülü yuvarlak masalar, sabaha dek seçkin(!) misafirlerini ağırlıyor, devlete millete büyük hizmeti geçmiş(!) zevat, yorgunluk atıyordu.
İzmirli avukat, Balıkesirli hakim, Bursalı mal müdürü, Batı Trakyalı doktor, Galatalı sanayici; iviç, yan, ikis, oviç soyadlı yeni dostlar; saygıdeğer hanfendiler, beyfendiler(!)
Komün hayatın tadını çıkarıyorlardı: ”Bana bu dansı lutfeder misiniz?”
Masaların etrafında, bordo ağızlıklarına taktıkları kahverengi puroları keyifle tüttürüyorlar; yeni dünya düzeninin şerefine kadeh kaldırıyorlardı.
Hem sonra, gül gibi geçinip gitmek varken niye savaşmışlardı ki! Çok şükür(!) ailelerinde eğitim zayiatı yoktu! Hiçbiri Çanakkale’ye katılmamıştı.
Adam, İtalyanların gaz odalarını andıran mekana girer girmez, bayılacak gibi olmuş; cesaretini toplayarak masalardan birine yanaşmıştı:
“Hakim beyi arıyom!”
İçlerinde, henüz haysiyetini kaybetmemiş biri, karşı masayı işaret etti:
Öğlen keyfini kaçırmamaya özen göstererek:
”Ne var!”
Anasının sütü gibi helal tapuyu hakime uzatmış;
”Senin gibi binlercesi var; iyisi mi, siz, gidin köyünüze; efendi efendi oturun! Köylü milletin efendisidir(!)” cevabı, kanun gibi tesirini göstermişti.
Bir anda elinden bastonu kaymış; hakim, kendine vurduğunu sanıp kapıcıya havale etmiş; o da görev şuuruyla bir güzel benzetmişti.
Apar topar merdiven boşluğuna atmışlar; sürünerek dışarı çıkmış, gözüne ilişen bir değnek imdadına yetişmiş, Samanpazarı’nın yolunu tutmuştu.
Sabahçı kahvesinde, cebindeki son kuruşuyla utana sıkıla istediği, buram buram Anadolu kokan çayını yudumlarken, eşekten düşenin halinden anlayan biri yanına sokulmuş;
Etimesut’taki tarlasının, Seyran’daki bağının başına gelenleri…
Bir diğeri Çınçın’daki iki katlı kesme taştan evini satmayınca, bir gece nasıl da yangın çıkarılıp don gömlek dışarı fırladığını…
Karakolda: “Başın ağrır, bu adamlar azılı, Allah’a havale et!”dendiğini…
Öteki, Balgat’taki mahalle fırınının bir sabah yerinde yeller estiğini; hiçbir şeye değil de, Gölbaşı’ndaki değirmenden yeni öğütüp, ne zahmetlerle getirdiği unlarına acıdığını…
“Bunların hiç mi dini imanı yok!”sızlanmasıyla dinlemiş; ucuz kurtulduğuna(!) için için sevinmişti.
İki saatlik yürümeyle evine zor güç ulaşmış; kahvede tanıştığı “Bizim burda ırgata ihtiyaç var” diyen ahbabının sözüne uymuş; Yozgat’ın Boğazlıyan’a doğru, yetmiş kuruşa tuttukları eski kasa kamyonetle yola düşmüşlerdi.
Anadolu insanı, yarım asırlık küslüğün ardından, şehri, Rüzgarlı’dan, Siteler’den, Ostim’den yeniden zorlayacaktı.
Meğer, Harf devrimi organize bir işti!
.
Malazgirt: İstanbul'un anahtarı!
Gözlerini ovaya çiviledin; uzun uzun… Belki son sabahın olacak; belki hiç bitmeyecek bir şafak bestesi… “Ömür! Ne de kısaymış!” deyiverdin. Yurdunu yuvasını terk eden on binler, etrafında etten duvar örmüşler; bir vücudun azaları olmuşlardı.
“Essalatü hayrun minen nevm” ovaya dalga dalga yayılıyor; Fırat’ın ve Dicle’nin çocukları saf tutuyordu.
En önde sen; sağında Kürt Muzuri’nin, solunda Türk Yesevi’nin yiğitleri; arkanda derya gibi akıp giden kırk bin aşk ve dava eri… Nasr okunuyor; maverada melekler, ilahi koroya eşlik ediyordu.
Buhara’dan kopup gelen çekik gözlüyle… toprağın rengine boyanmış, Zaho’dan sancağa koşan Hanzele soylular… rahmet sağanağında yıkanmaya gelmişlerdi, bereket sabahında…
En duru haliyle Kutsal Mesaj’a ram olalı nice asırlar geçmiş; her tecrübe, gönül iklimine meltem oluvermişti. Sen de ecdadından aldığın adalet bayrağını burçlara dikmiş…
“Öldürmek istediğiniz, kuduz bir köpek olsa bile işkence etmeyiniz!” düsturunu Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen’den almış; atının değdiği yer, Vareden’in Adıyla emanetine girmişti.
Evin toprak, libasın kefenin; sen de Selahaddin’e teslim edeceğin sancağı, küfrün kalbine saplayacağın o anı gözlerken, kim bilir neler düşündün, neler?
Karşında zulmün elebaşları; Frenk, Slav, Rum, Ermeni, Alman, İtalyan, Leh…. yine bir talandan geliyorlar; Sivas’ı, Erzurum’u yakıp yıkıp, taş üstünde taş komazken… seni de Isfahan’a gerisin geri yollamaya and içmiş, yüz binlerle Haçlı…
“Kimi Hindu; kimi yamyam; kimi bilmem ne bela / Hani, tauna da zuldür bu rezil istila!”
“Küfür tek millet!”ti ve sen de bu Kutlu Çağrı’ya davet etmiştin İbrahim soyluları. Kimi Dohuk’tan, kimi Taif’ten…
“Zulüm ile abad olunmaz”dı… ve vakit tamamdı. Elbet hesabı görülecekti; aç arslanlara parçalatılan mü’minlerin… “İnsan değil bunlar; düpedüz cadı!” denerek Paris meydanında yakılan Çingene’nin…
Toprağı gaspedilen İskoçyalının… Teslis’i reddettiği için başı gövdesinden ayrılan Sümeyyelerin… ahı yerde kalmayacak; Güney’in çocukları, Kuzey’in mazlumlarına nefes olacak; “Zulüm ne yandan gelirse gelsin!” yer ile yeksan edecekti.
Açe’de, Rabat’ta, Sevilla’da, Taşkent’te, Uygur’da, Hartum’da, Kerbela’da, Diyarbakır’da… eller senin zaferin için kalkıyor; senin yanında olamamanın vicdan azabını çekenler, “Bir zırh olsun, göndereyim!” diyerek, ezik ve mahcup, billurdan göz yaşlarını sana yolluyorlardı.
“Nice az topluluklar vardır ki, çok topluluklara galip geldiler!” bir kez daha hakikat olacak mıydı? “Zafer kesin!” zannıyla, katar katar şarap yüklü atlarını geride tutan çağın Nemrut’u, nereden bilecekti, şarap lağımında boğulacağını!...
Günün birinde bir senarist çıkar mıydı? Macarca, Çekçe, Fince, Rusça, Yunanca… nara atıp gayyaya yuvarlanan kiralık katillerle….
Türkçe, Kürtçe, Arapça, Farsça… yakarışlarla Firdevs’e uçan alp yiğitlerin iklimler aşıp gelen nur halkalarını… bir sahnede gözler önüne serip, zaman ve mekan perdesini aralayan “yedinci sanat”ını beyaz perdede konuşturan!
An olur; beyaz atınla, beyaz elbisenle, beyaz bir mektup bırakırsın; ak gönüllerden Akıncı yüreklere akarak, akın akın… Asırlardan asırlara… Kırk binlik orduna, uçsuz ovada Cuma kıldırmış; birazdan dünyayı terk edecek birinin haykırışıyla:
“Askerlerim! Yiğitlerim! Bugün burada ne emreden bir sultan, ne de emir alan bir asker vardır. Bugün ben sizlerden biriyim ve sizlerle birlikte savaşacağım.
Bugün burada Allah’tan başka bir sultan yoktur. Biz ne kadar az olursak olalım, düşman ne kadar çok olursa olsun, bütün müslümanların, zaferimiz için dua ettikleri şu anda, kendimi düşman üzerine atacağım.
Ya zafer kazanırız, ya şehit olarak cennete gideriz. İsteyen benimle gelsin, isteyen geri dönsün.”
“ Ey askerlerim! Eğer şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere yükselecektir.”
“Yâ Rabb! Seni kendime vekil yapıyorum. Azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum. Ey Allah’ım! Niyetim halistir, bana yardım et. Sözlerimde hilaf varsa beni kahret.” demiştin de bir tek fert ayrılmamıştı, mertlik kafilesinden.
Ortada ve en önde sen, cansiperane çarpışıyordun, namerde karşı. Komutandan ter akmayınca, askerden kan akar mıydı? Feda ettin kendini, tehlikeyi bertaraf ettin; sonra senden gelen bir sarma, bir dalmayla… bir bozgun, bir utanç kaldı, satılık beyinlere…
İşgale gelenler, yürek fethini gördüler; mahcup, ama adam gibi adamlarla savaşmanın gururuyla…
Ulaklar, zaferini okyanus ötelerine duyuruyor… Lahor çarşısında, Hindukuş zirvelerinde, Sibirya steplerinde, Kinşasa çöllerinde, Larnaka sahillerinde, Bilal’in ülkesinde, Sieera Leone’de… sokaklar “Hak geldi, batıl yok oldu!” şuuruyla coşuyor; bin yıllık Konstantin iktidarı yer ile yeksan oluyordu.
Kuzeye yöneliş seninle doruğa çıkmış; kıskaç daralmıştı. Senin davan ne ırk, ne toprak, ne de şöhretti. Eğer öyle olsaydı, beşte bir kuvvetinle, “görünmez kuvvetler” imdadına koşar mıydı?
“Ayrılıkta gazap, birlikte rahmet vardır!” şuuruyla, ayrıştıracak alt kimliklerinden sıyrılmış; kavmiyetçilikten haya etmiştin.
Seninle başlayan zulme karşı direniş muştusu, Anadolu’yu cahiliye enkazından kurtarmış; Trabzon, Çanakkale, Diyarbakır üçgeninde ırklar üstü bir medeniyetin tohumları atılmış…
Söğüt ruhu, sınır tanımamış; Avrupa illerini imar edip, Boşnak, Pomak, Arnavut… gönüllere deva olmuştu.
Mohaç’ta sönen medeniyet meşalesini yakacak er, kim bilir hangi coğrafyadan atını sürmekteydi?
Tarık Sezai Karatepe
Ağrı kesiciden uyuşturucuya...
Dünyaya gözlerini açtığında ne de masumdu! Lakin olacaklardan haberi yoktu.
Objeleri ayırmaya başladığında bir tuhaflık sezdi; normal değildi, insanlar!
Gözlerini birbirinden kaçırıyor, selamlaşmadan basıp gidiyorlardı.
Hayaletler şehri gibiydi, her yer.
Köşebaşlarını tutan kapçonlular, avını bekleyen çakaldılar.
İşte birisi yaklaşıyor… Birkaç bozukluk uzatıyor. Atıyor cebine. Ne garip şeydi bu!
Sınıfta durmaksızın uyuyan biri vardı; ne ders dinliyor, ne konuşuyor.
Bir noktaya odaklanıyor, sonra kapıyı çarpıp gidiyor. Öğretmenin ağzını bıçak açmıyor, tek kelime etmiyor.
‘Elalemin çocuğu’ydu, ona göre. ‘Neme lazım’dı. Anasının babasının adam edemediği sır sıpayla uğraşacak değildi(!)
Derken çocuk okula gelmez oldu, bir değil beş değil aylar geçti, ortalıkta yoktu.
Ormandan ağır kokular gelmeye başladı. Güvenlik(!) şeridinin içinde kazık gibi kaskatı kesilmiş bir beden.
Henüz 14’ünde idi. Belli ki altın vuruşu yaşamıştı.
Saçları aylardır taranmamış, vücudu su görmemiş, pantolonunun önü arkası idrar dışkı dolmuş, gömleğinin düğmesi yarı beline kadar açılmıştı.
Son gece ateş yakmış, ısınmaya çalışmıştı.
Hücreleri ölmüş, organları iflas etmiş, akıl melekeleri kaybolmuş, dudaklarından köpükler saçılmıştı.
Götürdüler. Yiril yiril kokuyordu. Ağızlarını burunlarını kapatıp üstünü başını çıkardılar. Hortum tuttular, uzaktan.
Sakaryalı Ozan’ın,
Bir garip ölmüş diyeler/Üç günden sonra duyalar/Soğuk su ile yuyalar/Şöyle garip bencileyin
dörtlüğü anlamını bulmuştu.
Musallaya koydular. Biyolojik ana babası tabutun uzak köşelerindeydiler.
Kardeşleri soğuk bir bakış attılar, ikisine de. Dayıları konuşmuyor, amcalarının suratı turşu satıyor; tezyeler halalar diş biliyordu.
Namazda omuzlarının birbirine değmemesine özen(!) gösterdiler.
Mezarına bir kürek atan kaçıp uzaklaşıyordu. Bir tuhaflık vardı, bu işte.
“Amca, ben oğlunuzun arkadaşıyım!”
“Ne yapayım arkadaşıysan!”
Ters yönlere gittiler.
Birdenbire:
“Gel bakalım buraya, çocuk!”
Adamın gözleri doldu taştı. Pınar gibi yaş akıttı.
“Ben oğlumun katiliyim!”
“Nasıl yani?”
“Benim sardığım paketler geçmiş eline, mani olamadım. Zaten derlerdi, ‘Alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste’; inanmazdım.
Gizliden gizliye almış, çekmiş. Öğrenince iş işten geçti. Ne olur sen bulaşma bu illete!
Kendimi öldüreceğim, dayanamam bu acıya!”
“Hayır amca, intihar basitliktir. Yok ettiğin can kadar, sırada bekleyenleri kurtarmaktır görevin; onlar da senin evladın!”
Ezan okunuyordu. Çocukla adam kollarını sıvadılar, şubat ayazında abdest aldılar, ferahladılar birden.
Kürsüde, o an’a ayarlı bir Kurtuluş Sözü duydular:
“Size birbirinizi seveceğiniz bir şey söyleyeyim mi? Aranızda selamı yayınız!”
Ürperdiler birden, ne çok acı vardı. Selamsız toplum suça müsaitti.
Herkes ölecek yaştaydı; lakin bonzaiden ölmek müslümana yakışmazdı.
Bu, küresel bir savaştı ve ülkesi bu savaşı kaybetmişti.
.
Arakan ölüyor, nerdesin?
Batan bir tekne hayatınızı ne kadar değiştirebilir?
14 asır önceydi…
Cidde’den yola çıkan Tevhid yolcuları, sahile ramak kalmışken alabora oldular.
Kıyıda çığlık çığlığa bir koşturmaca yaşandı. Denizciler kurtarılmıştı.
Okyanusun dibini boylamamış ne varsa tekneden kıyıya çıkarıldı.
Zamanla Arakanca Arapça’ya karıştı. Ümmettiler. Arakanlı eşleri oldu, çoğaldılar.
‘Abdu’r rahme’ idi, Arakan. Rahmet Ülkesi!
“Buda mı gelecekti başımıza?” deyip Budist olan milyonlar, insanizmi bırakıp Kitap’a koştular.
Heykeller darmadağındı; yer ile yeksan olmuş, şirk belası tarihe karışmıştı.
Kral Naremeikla, Süleyman’dı, artık! Değişen sade adı değil, kimliğiydi.
Arakan İslam Devleti, çekim merkeziydi. Yeryüzü gıpta ile bakıyordu. Parası, bayrağı, başkenti vardı.
Budistler ise yeni efendilerini seçmişlerdi: İngilizler!
Budist-Hristiyan cani kılıklılar, bir gece Arakan’ı baştan başa kuşattılar.
Yeryüzü cenneti Arakan, ilk defa, sürgünle diri diri yakılmayla karşı karşıyaydı.
Ormanlar, mescidler, medreseler kül oldu.
Efendilerin Savaşı 1. Dünya, Japon hunharlığını getirdi, bölgeye.
İngiliz danışıklı dövüşü sahnedeydi: “Biraz da sen öldür!” Arakan’ın yüzbinleri hayatta yoktu. Dün var, bugün yoktu.
Lemro Nehrinin suları aylarca kan kırmızı aktı.
Budist Rakhineler her duruma müsaitti. Tetikçi oldular, kendi halklarına karşı. Oysa akraba idiler, Arakan’la!
Müslüman için namert düşmanın kim’liği farketmiyordu.
Hem İngiliz’e, hem Japon’a, hem Rakhinelere karşı cihad ettiler.
Budist Thakin Partisi, kan döküyor, nefret saçıyor; İngiliz sermayeli radyo, provokasyon kokuyordu:
“Müslümanın canını al, malını gaspet!”
Algı yönetimi devredeydi: “Arakanlılar, Hintli Müslümanlardır!”
100 asırlık ülkelerinde kimliksizdiler artık; hastane yok, okul yok, tapu yok!
Burma diktasının sinsi çağrısı: “Silahlarınızı teslim edin, söz, barış olacak!”
İşte o an kurşunlar boca edildi; can verdiler, oracıkta. Müminin feraseti neredeydi?
2012… Mayıs…
10 milyon Arakanlı bir kez daha kuşatıldı. Ağaçları bağlayıp yaptıkları sallar, Bengal Körfezi’nde tabutları oldu.
Arakan yanıyordu. Buda hilesi, siyonizmden çok şey öğrenmişti.
Burma Terör Devleti, evleri dükkanları hem yakıyor, hem de kaza vergisi alıyordu.
Bangladeş yeni mülteciye sınırları kapattı.
Hasina: “Myanmar, her müslümanı Bengal’e yollayarak ‘Müslümansız Arakan’ istiyor.”
Myanmar: “Müslüman Bengal sizi istemiyor!”
İki dikta arasında kalan Arakanlı, Bengal’in her yerine dağıldı. Dağ başları, göl kenarları, santim santim toprak parçası Arakanlılarla doldu taştı.
1 milyon Arakanlı, derme çatma 20 metrekarelerde 10 kişi yaşıyor(!)
Gündüz erkekler, gece kadınlar yıkanıyor. Uyku sırayla. Pirinç lapası, en güzel dünya nimeti, Arakanlı için. Soğuk sıcak fark etmiyor. Yeter ki, açlıktan ölmesin.
Ölüm ile yaşam o kadar içiçe ki, hemen yanıbaşlarında iki metre mezar açıp devam ediyorlar, hayata.
Donuk gözler, neşesiz yüzler, ümitsiz yürekler… kampların vazgeçilmezi.
“Gün gelir, Burma katillerinden intikam alırız!” diye her ailenin 9-10 çocuğu var.
Fakat ne yazık ki, analar evlatlar birbirinden kısa sürede ayrılıyor. Ecel alıp götürüyor, çoğunu.
Çin/Tayvan organ mafyası gün geçmiyor ki yüzlerce çocuğu kaçırmasın.
Zehra’nın Gözleri’nin Arakan versiyonu bu.
Myanmar, İslam adına ne varsa yokediyor. Ezan kısık, sünnet gizli, Kur’an yasak.
Nikahın bile vergisi var. Özel mülkiyet mi, o da ne? “Herşey devletin!”
Müslüman ölüler yakılıyor: “Yer işgal etmesin!”
Nagamin timi, Budist rahiplerden haz alarak hayatı cehenneme çevirirken, ümmetin çocukları sınır boylarında ölümü bekliyor.
Tarık Sezai Karatepe
.
Kot işçisi ölüyor, farkında mısın?
Slikozis'le gelen tehlike!
Sen ‘granit taş/kum tozu/kedi kumu´ dersin, o ‘selika´ der.
Altın kadar değerlidir.
‘Bir gramı boşa gitmesin´ diye kapılar pencereler sıkı sıkı kapatılır.
Olur ya, zerrecikler havaya karışırsa bir daha dönmez. Sermayeyi kediye vermemeli tabi ki(!)
Slikozis´e yakalanan emekçi, artık iflah olmaz bir yola girmiştir. Ciğerleri kömür karasına dönmüş, kalbi iflas etmiş, yaşayan ölüye benzemiştir.
Vaktiyle Kuş gribi, Deli Dana, Kırım Kongo Kanamalı Kene hastalıkları bilinmezdi.
‘Köyümüze kıran düştü? derlerdi.
Adı konulmamış, teşhisi yapılmamış hastalıktan insanlar toprağa girer;
Hele buna bir de nazar/bela/pis nefes zannıyla, otantik/fantastik/metafizik bir boyut eklendi mi, işin içinden çıkılmaz hale gelirdi.
Slikozis, iki bin beş´te tespit edildi.
Ama ne var ki, elli yıldır yüz binlerce kot emekçisi, ‘Sen taşlanmış, beyazlanmış, aklanmış paklanmış, eskitilmiş kot giy´ diye
Ya canından oluyor; yirmi iki, yirmi üç yaşlarında hayata veda ediyor ya da genç yaşta hayattan elini eteğini çekiyor.
Sadece Bingöl´ün Karlıova ilçesinin Taşlıçay köyünde üç yüz genç, bu hastalığa yakalandı, çoğu öldü. Kalanlarsa veremle mücadele ediyor, diyalize bağlı yaşıyor, yataktan çıkamıyor.
Hayat onlar için çoktan bitti. Ne neşe kaldı, ne heyecan, ne de aile huzuru!
Duvardaki siyah beyaz resimden başka, geçmişi hatırlatan bir şey yok artık.
…………
Koruculuk, hayvancılığa sekte vurunca çaresiz kalan gençler, bilmedikleri bir memlekette, bekar evlerinde kalıyor, sigortasız çalışmak zorunda bırakılıyorlardı.
‘İşine gelirse!
Kapının önünde üç kuruş için bekleyen binler var. İstersen yevmiyeni vereyim, sırtına pul yapıştırıp göndereyim memleketine!’ namertçe bir tehditti.
Atölye, sadece kazanca odaklıydı. İnsan = sermaye: Sınırsız limitsiz zenginlik!
Burada çalışan insandı, ama insan hesaba katılmamıştı. Kapitalizmin feodalizmden farkı, biri şehirli, diğeri köylü olmasıydı.
Denize düşen yılana sarılır, böyle bir şeydi. Maraba olmaktan kurtulan gençler, daha büyük bir felaketle karşı karşıyaydı.
Hiç olmazsa köylerinde açık hava, temiz su vardı. Şimdi ikisinden de mahrumdular. Sanki temerküz kampında kürek cezasına çarptırılmışlardı.
On saat zehir soluyan, toz yutan emekçiler, üç beş gün sonra önce öksürükle, sonra nefes darlığıyla, bilahare yürüme güçlüğüyle karşılaşıyorlar; işe gitmedikleri saatler, sorgusuz sualsiz yevmiyeden kesiliyordu.
Gurbet elde ölen olursa, imece usulü cenaze masrafı ayarlanıyor, bir minübüsün bagajında yüzlerce kilometre öteye, köy mezarlığına götürülüyordu.
Kimi evli, ekmek parası götürecek; kimi nişanlı, ev bark düzecek; kimi bekar, başlık parası ayarlayacaktı.
…………
Denetimi yok mu bunun?
Güzel soru. Olmaz olur mu? Var tabi ki.
Denetçi, teftişe geleceği zaman, atölye sahibinden araba istiyor, sonunda geliyor; pis kokuları teneffüs etmemek için civar bir yerde belgeler dolduruluyor, temiz raporu(!) hazırlanıyor, gidiyor.
Eğer biraz titizlik gösterirse,
‘Müfettiş bey, madem öyle kapatalım gitsin, hem bunlara sigorta yaparsam maaşı nerden vereceğim? Devlet zaten Yeşil Kart´a bağlamış. Sigortayı ne yapsınlar?’
Zihin kirliliğiyle beyni allak bullak oluyor.
‘Sade biz değiliz ki bu yöntemi kullanan! Maden, tünel, yol yapımı, seramik, cam işçileri de aynı tozu yutuyor; devlet değil misiniz, önlem alın!’
yüzsüzlüğün aymazlığın arsızlığın kepazeliğin daniskasıydı.
‘Kendiniz için istemediğinizi başkası için de istemeyin’ Peygamber Buyruğu´nu baş tacı etmiş bir insanın yapması gereken ilk şey, kimseden bir şey beklemeden, robot kıyafetleri bulup alıp giydirmekti.
Velev ki kanun, yasa, denetleme olmasın. Hayvana reva görülmeyecek bir ortamda, saatler geçirmeye zorlamak, ölüme sebebiyet vermekti, düpedüz cinayetti.
Holokost´tu bunun adı. Orada cayır cayır yanıyorlar, burada ise nefesleri buhar oluyor, ciğerleri köze dönüyordu.
Bir şey yapmalı!
Soma için ‘Yaşam Odası çok pahalı!’ diyen etkili ve yetkili birine, gazeteci ‘Senin oğlun yeğenin olsa üçü beşi hesaba katar mıydın?’ demek istemiş, diyememişti.
O gün bunlar denseydi, bugün bir hayatı daha kurtarabilirdik.
Kıyıya vurmuş sayısız denizanasından birini denizle buluşturmak, onun için çok şey ifade ederdi.
.
Sen yoksun diye!
“Müjdecim!”
İnsan, seninle anlam kazandı; seninle manasına kavuştu, varlık. Sen yoksun diye, yüzler gülmüyor; tahammül sınırını aştı hayat.
Yokluğunu fırsat bilenler, kan gölüne çevirdiler dünyayı. Kuzey, Güney’i eziyor; kara bulutlar çöküyor, semadan tüm evrene
Yaradan'ın üstünlük ölçüsü "takva" iken, "ne mutlu" ırklar türedi. İlahlık yarışına girenin biri, diğerine:
“Sana, benden gayri özgürlük veren olmaz; benim istediğim kadar hürsün; ya sev, ya terk et!” inkarın daniskasıydı.
Ey Alemlere Rahmet Olan!
Yokluğunda sahte liderler dolaşıyor, sağda solda; “Kurtuluş bende!” diyor, her biri. Halklarını atıyorlar gayyaya bilerek, isteyerek. İzmler çöplüğüne döndü, dünya!
İnsanı insan yapan değerler pazara düştü; dosta kurşun, düşmana gül. Tutulan yol hak olsaydı, çokluğuna rağmen zelil olur muydu, seni sevenler!
Ankaralı ve Telavivli monşerler, Mavi Marmara’yı pazarladı, soysuz bir masada! Ahiret yokmuş gibi davranmak, Büyük Gerçek’i değiştirir miydi?
”Kurtarıcım!”
Coğrafyam kan ağlıyor; sen, üç binlik gücünle, Mute'de, çağın abd'sini devirdin; biz, kaç kat fazlayken yenik düştük haçlıya; "Zalimlere meyletmeyin; size ateş dokunur!" yüce emrini unuttuk.
İtibar aradık, Teksaslı Büyük Şeytan'ın sofrasında, tarihi kanla yazılmış Beyaz Reis’in masasında.
Ali'nin yasını tutan milyonlar, coninin refakatinde(!) akıp giderken Kerbela'ya; hangi menzile koştular? Sen olsaydın, toprağına, Kızılderili soykırımcısı necis ayaklar değer miydi?
Halep’e askeri operasyon düşüncesi yokmuş. Harekat, El Bab’la sınırlıymış. Rus dostlarımız emin olsunlarmış(!) Varsın, Moskova Tahran Şam şeytan üçgeni, her gün 500 Halepliyi şehit etsinmiş.
Senin yurdunda, kız çocukları, toprak olmaktan kurtuldular; Ömer, seninle öğrendi adaleti, şefkati. “Diri diri gömülen kıza, hangi günahtan dolayı öldürüldüğü sorulduğu zaman!”
Hazro'nun belediye reisi, kan davasından canını zor atıyor, odasına; hani sen, kaldırmıştın tüm ilkellikleri; mesaj yerine ulaşmadı mı yoksa!
Yaradan'ın şaşmaz terazisi: ”Bir millete olan kininiz, sizi, o millet hakkında adaletsizliğe sevketmesin!”iken, çıldırmış olmalı, eli silah tutan!
Suçların şahsiliğini sen getirdin; ama, dedesinin ihanetini torunlarından soran, yeryüzünün en ilkel düşüncesi milliyetçilik, vatanımı elli ikiye böldü; sınır ötesi operasyona değil, "gönül ötesi operasyon"a susadı dünya! İnsana, sınır mı konurdu?
”Efendim!”
Selamı sen getirdin; "barış olsun" diye; lakin, zenginin ajandasında, orta direğin telefonu niye yok!
Niye, 1994’te, bir milyon Hutu/Tutsi’nin Fransız kurşunuyla can verdiği Ruanda'ya, dünya sağır kesildi?
Gazze; Mekke'ye, Istanbul'a, Karaçi'ye, Sumatra'ya… ne kadar uzakmış meğer! Bunca telefon direği varken, neden sesi duyulmuyor; Kabil'in, Açe'nin, Grozni'nin…?
Seni, benden kopardılar, ben de oyuna geldim; renklerimiz, ırklarımız, dillerimiz... Yaradan'dan, "tanışalım" lütfu iken; şimdilerde, "Bana hakaret etme; tek, ne istersen vereyim" kanunu çıkıyor; meğer ne kadar da zayıfmışız!
Muteber işler yapardık, bir zamanlar; fethe çıkardık dünyayı; korunmaya ihtiyacı mı vardı ismimizin! Gör, bak; kapıları açtık mı sonuna kadar, gönlümüz mazluma geniş, zalime dar!
”Peygamberim!”
Sen yoksun diye, yüz binlerin yuvası tarumar oldu; hani, sosyal devletti, yok yok yanıldım;
"Madem düştün batakhaneye; öde, pek kutsal olan(!) vergilendirilmiş kazancını" diye, kadının hayatını kararttığı yetmiyormuş gibi, kapısına, "görev şuuru içinde(!)" vatan evladını dikmiş ki, soysuz tabelanın altında, kimse hır gür çıkarmasın.
Maaşı da "ırz" parasındanmış meğer! Anne, "cennet, ayakları altında olan"dı; çift anahtarla kapısını gizlice açıp, "gündüzünü saklayan" değil!
Her köşe başını, gayet resmi tefeciler tutmuş; bir bankanın yakasından kurtulan, diğerine yapışıyormuş; denize düşen….!
“Şeytanın pisliklerinden bir murdar!” iktidarın övünç kaynağıymış meğer! Ne kadar da gelişmişiz, bir bu kadar kravatlı gangster varken!
Çalış, daha çok çalış; kredi puanın eksiden artıya dönsün; bak, sokaktan, emekli parasını yeni çekmiş biri geçiyor. Abd aşkına sana yatırsın da alın terini, ödensin artık, şu dış borç faizi(!)
Artık çağ atladık; falcılık, varoşların sanatı değil; milyoner, bir o kadar da çağdaş kuşakların itibarı oldu, Çankaya sırtlarında. Yüzlercesi, "enayinin parası" deyip kaptı kaçtı oynuyor, hayal iklimlerinde.
”Sana uymayan ölçü!”
Sen yoksun diye, emeğin, alın terinin, göz nurunun yerini, "Bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir pul" aldı; "daha üzerimize güneş doğmadı" nesli uzak değil!
Yirmi sene evvelinin bereketli akşamları yok artık! Yerini, sabahçı kahveleri aldı; oysa zaman, öldürülecek bir şey değil, kazanılacak bir şeydi!
“Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini bilin; dar vakitten önce bol zamanın…”
Sen, Nur otuz bir için, hainleri sürüp çıkardın Medine'den; biz, bu kadar milyon kadın, erkek; ….krasi oyunundan bekledik, iffet imtihanını!
Meğer tuhaf bir delilik haliymiş bizimkisi; komutandan ter akmadan, askerden kan akar mıymış! Mekke'de, senin askerin, açlıktan taş bağlamışsa karnına, senin karnında iki taş!
“Onda sizin için güzel bir örnek vardır!”
Mazlumuz dedik; mağduruz dedik; zillet halini seçtik kısaca; mağdur fethe çıkamazdı, bilemedik; daha yürek ülkesini fethetmeden, nereye koşacaktık; başsız, nefessiz!
Senin çobanların vardı; her biri ruh ikliminde birer lider! "Dağdaki çobanla eşit miymiş!" Olamazdı ki! Çobanın Rabbi, ona tefekkür nimeti vermiş; çağın zavallısına da uzak bir hasret düşmüş, insanlıktan!
”Hayat olsa teperim!”
Hayat dediğin nedir ki, gün olur geçer; sana kavuşmaksa bir ömre bedel! Sen bir yana, dünya bir yana; sevginle nice asırlara!
Yazıyı kim buldu?
“Yazıyı kim buldu?”
“Sümerler!”,
“Peki parayı…?”
“Lidyalılar!”
soru/cevabına alışık bir topluma,
“Yok öyle değil! İşin aslı şu!” demek için insanoğlunun ve insankızının serüvenini bilmek gerek!
Adem Peygamberimiz, kendine elbise, ayakkabı yaptı. Tarımla, hayvancılıkla uğraştı. Öğüttü, pişirdi, yedi.
Allah, sahifeler gönderdi. Peygambere okuma/yazma yeteneği verdi. “Eşyanın bilgisini” öğretti.
İlk insan, ilk öğretmendi aynı zamanda.
Eşi Havvâ ile ayrı düşünce, Rabbinden kelimeler alarak duâ etti.
Şeytan çatır çatır konuşuyor da insan neden konuşmasın?
Derken Kâbil, kardeşi Hâbil’i şehit edince, bedeni toprağa gömme bilgisini bir kargadan öğrendi.
“Yazıklar olsun bana, bir karga kadar bile olamadım?”
Nice seneler sonra İdris Peygamber, makası ve iğneyi kullandı. Ölçtü, biçti, dikti…
Nuh Nebi, çelik kazanlı duman tüten gemisini öyle ustalıkla yaptı ki, altı aylık tsunamiye dayandı ve Şırnak/Cudi dağına oturdu.
Süleyman Peygamberin sarayındaki billurdan cam tabakayı, kraliçe Belkıs fark etmemişti bile.
Miğferi ve örgülü zırh yapmayı öğrenen Dâvud Peygamber, kral Calut’un ordusunu yenmişti.
Ashâb-ı Kehf uyanınca, üzerinde kral resmi olan gümüş parayla, bir arkadaşlarını alış-verişe göndermişlerdi.
Milimetrik hesaplarla taş ustalığı yapan İbrahim ve İsmail Peygamberler, çağa meydan okuyordu adeta.
Çin’de, Hind’de dokunan ipekliler, Mekke pazarında alıcı buluyor,
Resulullah Efendimiz bütün bir yarımadada ticaret yapıyordu.
Hazret-i Ali’nin, Hakkı bâtıldan ayıran çift kanatlı Zülfikar’ı, Mekke’de çeliğe su verildiğinin deliliydi.
Hendek’te binlerce sahabi, aynı anda kazma kürekle toprağı kazmışlar;
genişliği 9.5, derinliği 4.5 metre; uzunluğu 5.5 kilometre olan mükemmel bir set yapmışlardı.
Matbaayı M.S 700'lerde Uygurlardan öğrenen Avrupa, yeni bir şeymiş gibi satmaya kalkmıştı.
Osmanlı’da matbaa hep vardı, sadece bilgide kopyacılığı/tembelliği/rehaveti önlemek için her ilim insanı kendi kitabını 'eliyle' yazmıştı.
İskender’in aynı anda yapılan 400 bin savaş arabası, Göbeklitepe’deki mimari, İnka/Maya/Aztek dağlarındaki taş şehirler… bilginin hep varolduğunu işaret ediyordu.
Mağaralarda kargo uçağa benzeyen resimler gerçek miydi?
“Olsa bugün nerde?” diyenlere, alüminyumun 100, metalin 200-300 sene sonra toprağa karıştığını söylemek gerek.
Şimdi yüzyılın aldatmacası fosil devri gerçekten yaşandı mı, yoksa evrimcilerin kafasındaki fosil çiçek mi açtı?
Devrimci bir önder: Tarık Bin Ziyad!
Koskoca yarımada, önce aforoz edilen, nihayet engizisyon pençesi altında inin inim inleyen mazlumlarla doluydu.
Vizigot seçkinler, dini siyasete/ticarete/hamasete alet ederek, Efendi-Köle düzenini kurmuşlardı.
Korku İmparatorluğu, paralı/parasız ajanlarla, lejyonlarla ayakta duruyor; nerde bir ‘Yeter artık!’ hareketi başlasa, saatler geçmeden bastırılıyordu.
Bağırış çağırış arasında götürülenlerin acı haberleri ulaşıyordu, şehirlere.
Hazret-i İsa´dan bir söz ulaşmamıştı, buralara.
Oysa İsa Resul´ün adına işleniyordu, cinayetler, vurgunlar, soygunlar, arsızlıklar, yolsuzluklar. Hesap Günü gelmeyecekti, sanki.
Faizi, Yahudiler sokmuş, Hristiyanlar beğenmişti. Kirli ilişkiler çarkına giren yerliler, ömür boyu hizmetkarı oluyorlardı, Saray´ın.
Siyon bankerler, bir ideal için buradaydılar: Borçlandır/Fakirleştir/Köleleştir!
Gerçi çeşitlenmemişti, bugünkü kadar. Taşıt yoktu ki taşıt kredisi olsun. İhtiyaç kredisinin ise esamesi okunmuyordu.
O gün toprakları, evleri… elinden alınan köylüler, zorla borçlandırılıyordu. Öyle tıpış tıpış gitmiyorlardı, emperyal bankalara.
Milli bankaları(!) da yoktu, saçma sapan!
Allah faizi yasaklamış, dini tekeline alan belamlar, ‘Şöyle de olabilir!’ diyerek, köşeyi dönmenin yoluna bakmışlardı.
Yine de beynini teslim etmemiş asil bir topluluk vardı, İber Yarımadası´ında.
Musa Nusayr´a haber yolladılar:
“Kurtar bizi, şeytanın adımlarından ve adamlarından!”
Nusayr, 40´ındaki Tarık bin Ziyad´a verdi görevi. Yıldırım hızıyla ayrıldı Tarık.
Yedi gemi, beş bin mücahidle!
Cebel artık Tarık Dağı idi, yedi asır sürecek bir medeniyetin ilk adımları atılıyordu, buradan.
Sahilde mendil sallayan anneler ve çocuklar, son kez görecekleri yiğitlere veda ediyorlardı.
Gemiler ufuk çizgisinde kaybolunca, mahzun mahzun döndüler evlerine. Çok geçmeden, garip bir huzur kapladı, yüreklerini. Teskin oldu kalpleri.
‘Cennette buluşmak üzere!’ idi, Kutlu Sefer.
Rodrik haber almıştı, yüz bin Haçlı ile akın etti, sahile. Yaşamayı seçenler kaçtılar, şehadet yolcuları ise sahile çıktılar.
Rodrik bindirilmiş kıtalar yolladı; Galiçya´dan, Leon´dan, Navarra´dan, Aragon´dan, Kastilya´dan…
Bir anda döndü Tarık, baktı arkasına. Kuşatma sürüyor, ama bir türlü netice alınamıyordu. Kıyıda gemiler varken zafer hayaldi. Bitkin düşen asker, dönmek istiyordu, belki de.
Buz kesen bir ses duyuldu:
“Gemileri yakın!”
Sebebini anlamıştı, asker. Kendi gemilerini yakmak da vardı, kaderde.
“Arkanız düşman gibi deniz, önünüz deniz gibi düşman! Nereye gideceksiniz?”
Kırılma noktasıydı, bu sözler. İşte, Hicret´ten 90 sene sonra İslam yurduydu, İber.
Şehirler düşüyor, kiliseler anahtarlarını teslim ediyorlardı.
“Allah´ın yardımı ve yakın bir fetih gelince” kalpler İslam´a açılmış, “İnsanların bölük bölük Allah´ın dinine girdiğini görürsün!” hakikat olmuştu, bir kez daha.
Gırnata´dan Kurtuba´ya, Toleytula´dan Madrid´e, Barselona´ya geçtikçe, yeni Müslüman olan on binler karşılıyordu, onları.
İspanyolca, Portekizce, Fransızca dua eden Müslümanlar vardı, Yarımada´da.
Şehirler hamamlarla, evler tuvaletlerle tanışmıştı. Çorak topraklar parklarla bahçelerle donanmıştı.
Çöl ikliminde, imkanı olmayan, ama mümkün´ü olan Mücahidler için İber Yarımadası, bir çiçek/sebze/meyve resitaline dönüştü.
Bir duygu patlaması yaşandı, İber´de.
Kıta santim santim elden geçiyor, evler yollar köprüler dükkanlar camiler… nakış nakış işleniyordu.
Fetih, Fransa´nın güneyine ulaştı.
Pireneler´de kıyasıya bir Hak Batıl savaşı yaşandı. Direnmek boşunaydı. Güney Fransa şehirleri, bir bir teslim oldu, medeniyete.
Daha Roma´da Köln´de… 200 yazma eser bile yokken, Kurtuba´da 2 milyon el yazması vardı.
Endülüs´ün artçı/öncü etkisi, Avrupa´yı sardı, kısa sürede.
Şimdi kıyılarda Tarık Yıldızı parlıyor, El Hamra ihtişamlı günlerini arıyor.
Tarık Sezai Karatepe
Çingeneler: Ümmetin yitik çocukları!
Daha çocuk yaşta iken “Dünyaya barış gelecek, savaşa hayır..!” umuduyla sabahlar,
‘herhalde 40 yaşına geldiğimizde Türkiye’de yasak masak kalmaz!’ diye iç geçirirdik.
Gündemimizde Ayasofya, Afganistan, Filistin, Yök… vardı; Asır Ajans’ın bant tiyatrosunu dinler, Erbakan’ın mitinglerini kaçırmaz; Sebil, Seriyye, Çatı... dergilerini biriktirirdik.
Sanki sorunlar birkaç tane idi ve onlar çözüldüğünde dünya cennete dönecekti.
Ama çözülmüyordu. Çünkü bizler parçalı bir hayatı yaşıyorduk;
Şehirde çingeneler vardı!
81 vilayetin dış kesimlerinde, gettolarında/varoşlarında, derme çatma konutlarda barınan, yaşadığı toplumla alışverişi sadece kağıt ve plastik atıkları toplamak olan bu insanlar; doğar, büyür ve sessizce ölürler.
Selâları minareden pek cılız duyulur, cemaat onu on beşi geçmezdi.
Yakınlarının hıçkırıkları arasında öte âleme yolcu edilirler; şehrin öte yakasında hayat tamtamlarla sürer giderdi.
Partiden varlıklı, iktidardan palazlanmş sermayeden güç almış zenginler, onları karınca sürüsü gibi görür, alay dolu bakışlarla purolarını tüttürürken…
150’yle giderlerdi ki, yanı başlarındaki torunları yüksek tepeleri sorgulayıp akşam yemeğinde canlarını sıkmasın!
Bartın’daki Arap Câmi’ye öğle vakti girerken esmer genç yanıma gelip:
“Abey, ayakkabını boyyum mu?” der demez bana anlatılanların etkisiyle:
“Gitti, güzelim ayakkabı!” diye düşündüm. Ama câmi çıkışında ayakkabımı iki parmağına takmış, zerafetiyle:
“Abey, boyadım” deyince, “Neden bir Çingene arkadaşım yok!” diye hayıflandım.
Geçen yıl anlı şanlı bir stk’daki dostuma:
“Neden Çingene kongresi yapmıyoruz?” mesajını yolladığımda
“Benimle dalga mı geçiyorsun?” cevabı geldi.
Hayır, seninle dalga geçmiyorum; seni insanlığa davet ediyorum; insan hakları örgütü popüler olmak için uğraşmaz, sorunu kavrar, çözüm yollarını tartışır.
Sen, Bentderesi dolmuşundan inip Çinçin'e arka yoldan çıktın mı? Burnuna ahır kokuları geldi mi? İlaçsız çocukların iniltilerini duydun mu?
Belki de kapkaç yaparlar diye geçmedin oralardan! Merak etme İstiklal Caddesi değil orası, bir şeyler olmaz.
Sen, lüzumsuz yerlerde insan hakları mücadelesi birliktelikleri(!) oluştururken, kısa sürede sonuç alacağın asıl zeminden uzaklaşıyorsun.
Yüce Kur’an:
“Ey müminler!
Bir topluluk diğer bir topluluğu alaya almasın. Belki de onlar, kendilerinden daha iyidirler. Kadınlar da kadınları alaya almasınlar. Belki onlar kendilerinden daha iyidirler.
Kendi kendinizi ayıplamayın, birbirinizi kötü lakaplarla çağırmayın. İmandan sonra fasıklık ne kötü bir isimdir! Kim de tevbe etmezse işte onlar zalimlerdir.”
buyurur.
Analar hâlâ, çocuklarına seslenirken:
“Çingene’nin evladı, çingenelik yapma!” derler. Farkında olmadan bir topluluğa karşı suç işlerler.
İnanan bir insan olarak Çingene sorununun, Filistin, Doğu Türkistan, Irak ve diğer coğrafyalardaki sorunlardan bağımsız olmadığını düşünüyorum.
İslam evrenseldir ve Çingeneler de bu ümmetin şerefli bir üyesidirler.
Sorgu vakti:
Çingenelerin şehir dışına atılmaları konusunda gizli bir kanun mu var?
Birbirine küskün Harlem benzeri bir tabaka mı oluşturuluyor?
Çingenelerin itilmişliği, toplum mühendisliği projesi mi?
Kin ve nefret pompalayan şer güçler uygun zemin mi arıyorlar?
Filistin-İsrail benzeri gelir adaletsizliği planlı bir uygulama mı?
Unutmayalım: Sorunları yok saymak, sorunları ortadan kaldırmıyor.
“Susma, sustukça…..!”
Diyarbakır: Ümmetin Kalesi!
27 Mayıs 639
90 asırlık Diyarbakır Kalesi neler görmüştü neler!...
Suriçi’nde Sasaniler kana doymuyor; 2 asırdır, taş üstünde taş, gövde üstünde baş bırakmıyorlardı.
Sasani Kisrası 2. Şapur’dan, 1. Kavat’a değişmeyen tek şey vardı: İşgal, açlık, katliam!
Kavat, adını bundan mı almıştı?
Antakyalı tarihçi Marcellinus’un dili olsa da konuşsa: Ceset yığınları, pişirilen ölüler, delirtilen on binler, hayalet şehir Diyarbakır!…
İki ateş arasındaydı, Diyarbakır! Bizans ile Sasani’nin güç gösterisine sahne oluyordu. Şamar oğlanı gibi gelen vuruyor, giden vuruyordu.
Güneşe secde eden Şemsilerle, ateş üstünde zıplayan Mecusiler ise, Vahyi Kuşanmış Adalet Savaşçılarını bekliyorlardı.
Âlemlere Rahmet Olarak Gönderilen İnsanlığın Rehberi, Hendek’te, Bizans’ın ve Sâsâni’nin fethini müjdeliyordu.
Mute’de ilk acıyı tattırmıştı, Bizans’a.
Adaletli Halife döneminde Urfa ve Kudüs, küfrün önderlerinden temizlenmiş; Diyarbakırlı, Ömer’in ordularını bekliyordu.
Bilal, Kâbe’den sonra İlk Kıble’de de ezan okumuş; esaretin bağlarını bir kez daha çözmüştü. Yüreği Kudüs kadar genişti, Habeşlinin.
“Size ne oluyor da, Allah yolunda ve ‘Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu şehirden çıkar, katından bize bize bir yardımcı gönder!’ diyen zavallı erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?” İlahi Emri, 8bin mücâhidi yollara düşürmüştü.
Onur ve gurur sevdasına kapılmış Melike Meryem, “Teslim ol!” teklifini reddetmiş; heyecanlı bekleyiş, yerini fetih hazırlığına bırakmıştı.
Yenikapı’da Halid bin Velid, 9 kez yere serdiği Bizans’a, bir acı daha tattırmak istiyordu.
“Sizin hayatı ve şarabı sevdiğiniz kadar, ölümü seven bir orduyla geldim!” diye haykırıyordu, Bizans’a!
Muaz bin Cebel, Darkapı’da şehâdet erleriyle konuşlanmıştı. Said ise Urfakapı’da, cennetin yolunu gözlüyordu.
Genel Komutan İyaz, Mardinkapı’da, Diyarbakırlıyı özgürlüğüne kavuşturmanın hayalini kuruyordu.
5 ay geçmişti. Sabır taşı çatlıyor, yakarışlar arşı titretiyordu.
Halid nihayet, 100 yiğidiyle gediklerden girmiş, yalınkılıç çarpışıyordu. Oğlu Süleyman, ilk hamlede şehâdete ermişti.
Yer gök tekbirlerle yankılanıyor, Suriçi, hürlüğün coşkusunu yaşıyordu.
Tarihinde ilk kez katliam yaşamadı Diyarbakır, ilk kez onuru ve şerefi tattı, ilk kez korku duymadı, kalpler ürpermedi, ilk kez.
İyaz’ı ve ordularını bağrına bastı, Diyarbakır: “Bi xer be!”
Tevhid erlerinden yeni bir kelime öğrenmenin zamanı gelmişti: “Xuda Jı Razi Be!”
Yüzyılın ültimatomu, 27 Mayıs 639’dan 13 asır sonra, Dağkapı’da, Şehit Said’in dudaklarından dökülecekti:
“Xvezı bi wı ye ku xve misilman!”
“Ne mutlu Müslümanım diyene!”
Çad'da neler oluyor?
Ukbe bin Nafi’nin Endülüs seferine, köy köy kasaba kasaba şehir şehir destek verdi, Çad.
Kılıç ile kalemin eşsiz ahengi, barbarlara karşı bir iman dersine dönüştü.
Tolunoğulları, Afrika’da sadece bir devlet kurmadı. Kalkınmanın merkezi yaptı, Afrika’yı..
Onbinlerce yıllık eşsiz kültür havzası Çad, kendine geldi, özüne döndü.
Kanemlilerin Bornulara teslim ettiği Hicret bayrağı hiç inmedi, gönderden.
Çad gölü, aş/iş demekti. Kıbrıs kadar göl, adaletli idareciler ve mert sözlü alimlerce barış adına işletildi, asırlarca.
Cetvelle çizilen sinsi sınırlar yoktu. Selam, sınır ötesi bir parolaydı.
Çöl, vaha, orman ve göl… Çad’ın yer altı/yerüstü zenginliğine kaynaklık ediyordu.
Uçsuz bucaksız Çad, emin bir belde idi.
Osman Fodyo’nun halklara nefes aldıran uzun soluklu cihadı, Nijerya’dan Çad’a, uyanışa ve dirilişe vesile oldu.
Ümmetin seçtiği bir Afrika Halifesi’ydi, Osman.
Bantu/Animist kabilelere Tevhid’i götürdü. İza ca’daki fetih, dalga dalga yayıldı, Afrika’ya.
Osmanlı’nın kan kaybetmesiyle, kurtlar sofrasında bakir bir lokma haline geldi, Çad.
Frenk lejyonlar, Kuzey Güney çatışması çıkardılar, bıçak sırtı sınırlar çizdiler.
Yeni moda devlet biçimi, bağımsızlık verip ‘bağımlı cunta’ bırakmaktı.
Yarım asırdır Paris hesabına çalışan dikta, en pahalı petrolü halka layık gördü.
Günlük 250bin varil petrolde Paris’in payı % 99, Çadlının payı % 1 !
Çadlı sadece süt ve ayran içse bir anda gelişecek, tarım ve hayvancılık. Ekilmeyen 1 gram toprak kalmayacak.
Bir de nar suyu ‘Angaara’
Oysa, Coca Cola uyuşturuyor, zehirliyor, Çadlıyı. Kazandığı üç kuruş, asit sularında heba oluyor.
Misyonerler cirit atarken, Müslümanlar yaftalanıyor.
100 günde 1 milyon Ruandalıyı katleden Fransa, gördüğü her canlıyı ‘google earth’ programıyla katlediyor, Çad’da.
Siyonist subaylar, Şaron’dan beri burada. Şaron, Çad’da, Köy köy katliam yaptı.
Hissene Habre, 8 yıl, yeryüzünün en büyük işkencehanesine çevirdi, Çad’ı.
Mosad/Cıa/Dgse iz sürdü, halkları birbirine düşürerek, yüzyıllar sürecek kin ve nefretin tohumlarını attı.
Hiçbir cinayet, fail-i meçhul değildi, katiller biliniyordu. Habre, Guantanamo ve Ebu Gureyb’e çevirdi, Çad’ı.
Habre için sonun başlangıcıydı. Vaşington/Paris/Telaviv, sümüklü mendil gibi attı, Habre’yi.
Hak arayan mazlumların duası kabul olmuş, sürgünde yargılanmıştı.
Şimdi tek kişilik kodesinde, bir film şeridi geçiyor gözünden…
Sağlıksız koğuşlarda doğar doğmaz ölen bebekler, domuz bağı ile katledilen köylüler, iffetine el uzatılan bakireler, kaçırılan yüzbinler, Habre’nin gülah galerisi…
Büyük fotoğrafı gören Osman Fodyo, tam 2 asır önce göçtü, bu alemden.
Çad, direniş ruhunu taşıyacak yeni erler bekliyor.
Ölü Deniz, sıtma kolera tifüs veba değil, bereket akıtacağı günlerini özlüyor.
Yeryüzünün Kişişel Gelişim Önderi, başarının anahtarını veriyordu oysa:
“İki günü eşit olan zarardadır!”
Tarık Sezai Karatepe
.
Aliya: İgman dağının sırrı!
Aziziye’de Bir Evvabin Vaktidir
Ahşap kubbesinde, yüz yılların yorgunluğunu iliklerine kadar hisseden Pay-i Taht bakiyyesi kıblegah, ana gövdeden koparılışının hüznüyle ağlamaklı. Yeşil zemin üzerine sarı ay yıldız yastaydı.
‘Eyvah! Ne yer, ne yar kaldı / Gönlüm dolu ah u zar kaldı!’
Kınına sokulmuş sadaret kılıcı, hilal ile haç’ın sur’a dek sürecek kavgasına ayarlıydı. ‘Kavgam karanlığa, güneş adına…’
Ak sakallılar, göynekleri ıslanırcasına gözyaşı döküyor, ak saçlılar bir emperyal planın alıp götürdüğü vahdeti, ye’se kapılmadan an be an bekliyorlardı.
Ak gönüllerse daha bir delişmen, “Biz de ana yurdu kurtarırız, nifaktan infaka döner sokaklar, çarşılar… Bir prens uğruna dökülürse kanlar, uğrarsa belaya milyonlar; girerse Balkanlar ateş çukurunun içine…
Zulüm sağnak sağnak inerse Belgrad’dan, Zagreb’den… ötelerde Berlin’den. Koşarız imdadına, Al-i Osman Yurdu’nun.
Beş asırdır Sancak inmedi minberden. Ne kara günler gördük, ne elemler sardı Drina’nın bağrını. Katolik katılığı, Protestan bağnazlığı sarmışken benliğimizi, bir Fatih yürekti kimliğimize kavuşturan.
…………………..
“Aliya dede, torunun oldu…!”
“Ali İzzet olsun adı. Ali gibi Seyfullah, ezilen tüm halklara bir İzzet yürek olsun!”
Bedeni onu değil, o bedenini taşıyordu sanki. Kundağı kaldırdı gururla, Boşnak şivesiyle okudu kulağına Bilalce. Sava bir başka akmaktadır, geceye karışan bir gurup vakti.
Önce şehrin adını koydu, sonra torununun. Şamaç’tan Aziziye’ye bir Kutlu Yürüyüş’tü onunki… Osmanlı’da bir subaydı, gönüllerde bir kahraman. ‘Eğilmeden, yıkılmadan’
Henüz ikisindedir Ali İzzet. Hırvat Ustaşaların nankör sesleri duyulur, Sırp Çetniklerin vefasızlığı. Sokaklarına yüreğini koyduğu Balkanlar’ın Üsküdar’ına alıp götürür bir rüzgar. Vatan Saraybosna’dır, asra yaklaşan ömründe.
Yedisinde ‘Errahman’ dinler. On ikisinde, ayrılıkları rahmete çevirecek mesajı: ‘Irk uğruna savaşan bizden değildir, ırk uğruna ölen bizden değil!’
Halkının, giderek içlere çekilişini hazmedemiyordu. On altısında ömürlük misyonunu kuşanmış, sıcak yuvasına ‘Veda!’ etmişti.
Yatağı, buz kesen sokaklar… yorganı gökyüzü. Boşnak, Arnavut, Türk, Pomak, Çingene kardeşleriyle, Balkanların Söğüt’ünü kurmak üzere ahitleşmişti.
İlk Cihan Harbi söküp atarken birliği, ikincisi ‘Böl, parçala, yut’u tezgahlıyordu, Yesrib’e. SS, Ustaşa’ya sözde devletini kurdururken, Frenk’in Grek’e yaptığını uyguluyordu, adım adım.
Ateşe el uzatılır mıydı, maşa varken?…
Ustaşa’nin Aliya’ya cebri, Zorlu Bir Adam’a çok dokundu:
“Kiralık katilimiz ol, yoksa!...”
“Sizin askeriniz olmaktansa…!”
Saraybosna, güzel yurt, bölünmüştü bir daha. Bir tarafta Akıncı Yürekler, diğer yanda Çetnik aymazlığı. Partizanlar, çiğnerken ecdad yadigarını bir kez daha, Gradacac’dan Başşehir’e düştü yolu. İmdada koşmaya, uzak yakın akrabaya…
Prangalarla tanıştı genç bilekleri. Yüreğine asla vurulamazdı, ancak bedenine… Genç bir muvahhiddi, tarihe not düşen. Kahramanlar yaşar, tarihçiler yazardı.
Mapus damı Yusufça bir uzletti. ‘Garip pencerecik, küçük, daracık / Dünyaya kapalı, Allah’a açık’
Zenitsa çıraklık, Stolac kalfalık, Bele ustalık yıllarıydı, hürriyete adım adım. Bin bir gece masallarını andıran, bin bir imtihan gecesi.
Devirler değişse de değişmezdi totemler. Dün Karun, Nemrut… bugün Hitler, Tito… Bıroz da ilahlık yarışına girdi, halefleriyle.
Eski Kıta’da direnen, direndikçe özgürleşen Yusuf Yüzlüler vardı, adı şehitlerle yazılan. ‘Onların bir tuzağı varsa…!’
Varlığı uykularını kaçırıyor, lakin baş edemiyordu. Sinecek gibi değildi. Hem, Drina’nın Çocukları’na tutsaklık yaraşır mıydı? Yeni Beleneler bekliyordu, mazlum ve bir o kadar mağrur coğrafyayı.
Beş yıla hüküm giydi Aliya. Nasibine düşen beş yıl! ‘Bana mısın?’ demiyordu, lakin. ‘Şahit ol Ya Rab!’ haykırışı maltayı inletiyordu. ‘Sayım var, maltada hizaya dizil / Tek yekun içinde yazıl ve çizil!’
Gönlü ile beyni arasında mekik dokuyan kalemi, kainatın sırlarını açtı ona. Manifesto idi, alemi kuşatan soluğu. Nil’in Çocukları Kutub ile Benna, yolunu gözlüyor; süre daralıyordu.
İkinci Yusufiye’ye aldırmadı bile. Beş kere üç yüz altmış beş daha vardı, yürek fethine. Beş bin kere olsa ne çıkardı?
“Yaptığının hatalı olduğunu söyle!” rüşveti tutmadı. Değil mi ki Kutlu Önder: “Sağ elime güneşi, sol elime ay’ı verseler…!” demişti.
…………………..
SDA bir umuttu, hür beyinlere. Etkisi Tuna’dan Sava’ya, Adriyatik’ten Drina’ya… sardı bütün bir yurdu.
Ravza’dan yayılan bir esintiydi, fetihten bir muştu. Bedenler değil, yürekler yarışıyordu Anadolu hinterlandında. Gazi Hüsrev’den kalan.
Rakipleri birleştikçe dağılıyor, ‘Sen onları birlik zannedersin. Onların kalpleri paramparçadır!’ bir kez daha tahakkuk ediyor… niyet halis olunca da akıbet hayr oluyor, ’Nice az topluluklar, çok topluluklara galip geliyor’du.
Miloş, Periç, Karad, Milad… şeytanın dört atlısı boş durmuyor, birliğe göz dikiyor, bir baştan bir başa kana bulanan ecdad yurdu, muhacir otağı oluyordu.
Çanakkale’de mezarları kaybolmuş yiğitlerin ittifakı misali, Moro’dan Rabat’a… insanlık onuru, çentik-ustaşa tezgahını boşa çıkarıyor, yetmişindeki ihtiyar delikanlı, her sabah olduğu gibi tünellerden varoşlara erzak taşıyordu.
Ömer’in, modern çağa bir izdüşümüydü sanki!
Yenilgi üstüne yenilgi tadan kahpe tuzak, acısını silahsızdan çıkarıyor, bir Amsterdam kalleşliğiyle, Goradze / Srebrenitsa, adaş oluyor Halepçe / Hama kardeşleriyle, ‘şehit kentler’ kervanına iki müsemma katılıyor, İkbal’in Pakistan’ı, İzzet’in Bosna’sı yüz yılı taçlandırıyordu.
…………………….
Kürsüdeki adam, daha da devleşiyor, uzaklara takılan bakışları maverayı gözlüyordu.
“Tarihimizi kanla yazdık. Evlerimiz yakılıp yıkıldı. Düşmanlarımız mert değildi. İşte toplu mezarlar!
Çok şükür ayaktayız. Hamd ediyorum ki elimde dalgalanan bayrağı teslim edeceğim yüz binler var. Selam sana ey halkım!”
İki Bin Üç… Ekim’in On Dokuz’u… Saraybosna
Milyonlar hep bir ağızdan:
“Selam sana Aliya, yolun açık olsun! Şehitlere selam!”
Tarık Sezai KARATEPE
.
Direnen Kafkas: Abhazya!
Adaletin Sembolü Ömer’in orduları, Mekke’den Diyarbakır’a, oradan Kafkasya’ya uzanmış, yenilmez sanılan Bizans zulmüne son vermişlerdi.
Dağlılar, artık daha güçlüydü. Alınteri medeniyetinin adı “Müslüman Kafkasyalı” idi. Abhazya özünü bulmuş, Kafkasya’nın çekim gücü olmuştu.
Ağaçtan minareler, kubbeler, duvarlar… Evrensel Mesajı haykırıyordu. Mekke ile Sohum arasındaki gönül köprüsü, karanlığı yırtan bir özgürlük meşalesiydi.
İlk defa duydukları bu tebliğ, adalet/eşitlik/özgürlük/güvenlik esasına dayanıyordu.
Gerçi Allah her millete peygamber göndermişti. Kim bilir, binlerce yıldan beri, hangi Abhaz peygamberin öğretisine bağlıydılar?
Tevhidi düşünce, Abhaz’la bütünleşmiş, kan uyuşması gerçekleşmişti. Yapılan, tam da, doku nakliydi. Gürcüler, Ermeniler ve Ruslar, Abhaz çarşısında Kur’an’la tanışıyor, evine ocağına ‘Müslüman’ dönüyorlardı.
Selçuklu Devleti bir Ümmet Hareketiydi. Abhaz yiğitler, barışta ve savaşta ‘eşit yurttaşlık’a katkı sunuyorlar; gün oluyor çarşıya, gün oluyor cepheye koşuyorlardı.
Vatikan’ın ve Hahamlığın izdüşümü Moğollar, Haçlı hesabına Selçuklu’yu parçalayıp Gürcistan’ı yağmalamışlar, bunu da İslam adına(!) yapmışlardı.
Osmanlı’nın ‘kabul edilmiş bir dua misali’ fetihleri, kabus dolu günlerin sonu olmuştu. 3 asır, Karadeniz’den dünyaya açılan bir limandı Abhazya!
1800’ler, Abhazya için bir sınavdı. Rus soykırım timi, Abhaz halkına kan kusturdu. Osmanlı’yla et ve tırnak olan Abhazyalı toparlanıp kısa sürede Rus’a kök söktürdü.
Abhaz halkı şehitler veriyor, bir o kadar Rus’u da hak ettiği cezaya çarptırıyordu.
Tam da “Bitti” derken 93 Harbi, Abhazya’nın her hücresine derin bir yıkım getirdi. Osmanlı yönetiminde güç kazanan Mithat Paşa ve avanesi, emperyalist ortaklıkla bölgeyi kan gölüne çevirdi.
Osmanlı ülkesi, Abhaz Hicretine sahne oluyor; Anadolu’da her köy/kasaba, Abhaz kardeşlerine kucak açıyordu. Öyle, İkinci Vatan değildi, öz vatandı.
Nihayet 1917 Bolşevik Devrimi kabus gibi çökmüştü. Devrim, masonik/ateist üst aklın ürünüydü. Kültür asimilasyonu başlıyor; sadist bir Gürcü olan Stalin, tarihi kinini günyüzüne çıkarıyordu.
Abhazlar, güçlü bir manevra ile Abhazya Cumhuriyeti’ni ilan ettiler. Komünist Parti, haliyle, bağımsızlığı tanımadı.
Ankara’daki laik yönetim, zaten Stalin yanlısıydı. Abhaz halkı tarihte ilk defa yalnızdı ve iş başa düşmüştü.
Abhazca yasak, cami harap, meydanlar darağaçlarıyla dolu. Yol kenarlarında kurşuna dizilmiş mücahid/mücahide Abhaz bedenleri…
Din iman adına ne varsa yok edildi. Çocuklara Rus/Gürcü isimleri verildi. Yaşananlar, Tek Parti Türkiye’sinin Kafkas yansımasıydı.
Demografik yapı değişti, Gürcü/Rus nüfus yerleşti Abhazya’ya. 1948’den buyana Siyonizmin Filistin’de yaptığının pratiğiydi, olup bitenler.
Sanki Abhaz ülkesinde Abhaz yoktu, olmamalıydı. 1950’de neredeyse “Abhazım” diyen kalmamıştı. Söndü sanılan ilim ocaklarının katkısıyla, ‘direniş’ günden güne ivme kazandı ve Abhazlar 1991’de bağımsızlık ilan ettiler.
Ne var ki, Cezayir’i en son tanıyan Türkiye, Abhazya’yı henüz tanımamıştı. Monşerler hala çok baskındı. Acı tarafı, şu saatlerde bile gündemde yoktu.
Cansiperane bir Abhaz cihadının sonunda, 1993’ün 30 Eylül’ünde, son Gürcü askeri, Abhazya’yı terk etti.
Şimdi Abhazya, karadan ve denizden abluka altında. Ortodoks vahşet, Mekke Dönemi’ni aratmayacak boykot uyguluyor.
14 asır Karadeniz’in dünyaya açılan kapısı Abhazya, dostların(!) gafleti, başkentlerin dalaleti ve düşmanların ihanetinin pençesinde kıvranıyor; ötelerden gelecek bir Ömer bekliyor.
Tarık Sezai Karatepe
.
'Kürt'
Ne olduysa bu yüzyılda oldu. Fıtratı inkar eden, yok saydı seni önce:
“Bizdensin de farkında değilsin. Dağda ‘kart kurt’ ses çıkaransın sadece. Her şeyi bizden öğrendin, zaten yabandın(!) Dilin bile yok, dilin olsa alfaben olurdu.”
…
Cehaletten öte bir inkardı bu. Bağdat sarayında, Nizamülmülk’ün otağında, Ahmed Hani’nin Mevlid’iyle Mem-u Zin’i okuyunca, ‘Bu ne yüksek şaheser, dili de enfes!’ demeye başladı.
Yutkunarak ‘Varsın!’ dedi, arsızca. Lutfetti(!) magazin basın.
Ne yokluğun üzdü seni, ne varlığın şımarttı. Üst perdeden konuştu sonra, kavmini üstün tutan şoven ağızlı:
“Sana haklarını vermeyen mi var? Olamıyor musun işçi, memur, bürokrat? Kim kısıtlıyor seni?” vecizesi(!) bile,
‘Senin özgürlüğün benim tekelimde. İstersem artırır, istersem çeker alırım! İyisi mi daha fazla canımı sıkma’yla eşanlamlıydı.
…………
Vardın hep, Adem’le yazıldı adın.
İnsanlık harcının bir tuğlası da sendin. Sen de tanıştın; haramla, helalle. Vahiy, seni de muhatap kıldı. Lisanın şekillendi çok geçmeden. Elinle ve dilinle yaptıklarından sorumlu kılındın.
Hak / batıl imtihanında safını belirledin. ‘Her kavme gönderilen’ Elçiler, senin şehrinde doğdu. "Put kıran İbrahim" sendendi.
Zalim de içinden çıktı. Azer oldu, oğlunu gammazlayan. Nemrut oldu, ilahlık taslayıp da bir sineğe mağlup olan.
Kucak açtın, Hira’dan gelen habere. Ömer’in Orduları adalet getirdi Diyarbakır’a, Batman’a. Zerdüşt belasından, Sasani çilesinden, Mecusi ateşinden kurtardın coğrafyanı.
Eyüp Ensari, Istanbul’a yürürken sendin ön safta. Sendin, Battal’ın rıbatında Malatya’da.
Alparslan’n ordusuna on bin er verdi, Mervani Kürt İslam Lideri Molla Yahya. Bitlisli İdris ise, Doğu’nun çimentosu, Batı’nın amansız korkusuydu.
İçin içine sığmadı, yürüdün Kudüs’e. Bir tebessüm yayıldı, Selahaddin’in yüzüne. Aslan Yürekli(!) Richard, hayran kaldı düşmanına.
Devletin aslıydın, yaması değil. Irk değildi esas olan, hedefe yürüyen alperen’di.
Ektin biçtin toprağını. Şükrettin Yaradan’a. Şehitlik bir anlamdı, içi doldurulan. Şühedaya karışan, bilirdi amacını.
Taşnak’a vurulan bir tokattı, Hamidiye. Karşılıksız bir sevdaydı, Payitaht’a bağlılığın. Osman, ortak adındı. Osmanlı, kara sevdan.
Çanakkale’de mezar taşları… Hakkari, Van, Bingöl, Şırnak…
‘Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli / Ebedi yurdumun üstünde benim, inlemeli!”
………………
Lozan’da Musul ile Kerkük’ü veren irade(!) kabahati sana attı. Fakat, yalancının mumu söndü, yatsıya kalmadan. Mızrak, çuvala sığmazdı. On İki Ada, Venizelos’a armağandı.
Yeni konsept, kana doymadı. Seni sana bırakmadı. Taşeron katillerdi, musallat olan. Kompradordu, yüz bin kez cana kıyan.
BOP’un Tanzimatçısı, seni ‘yakın tehdit’ algıladı. Yaradan’ın İpi’ne sıkı sıkı sarılmışken sen, fitne soktu arana:
“Ya kendini yok say yeryüzünde, ya da önderler bulalım sana marksistinden, ateistinden.
Yakın dostun da hazır, komşun Telaviv’den(!) Toprak ağaları bir yandan ezsin seni; bir yandan sokalım arana, okumuş entellektüeli(!)
Bırak Şafi ilmihalini, oku Kapital’i. Çağdaş ol biraz canım, sıyır başındakini. Öğrenme elif be’yi. Kopsun bağın mazinle, yürü git Lenin’in izinde(!)”
………………
Bugün seni tartışıyor, Teksaslı Süvari. Özgürlük diyor, demokrasi diyor. Hem vuruyor kıymadan, hem de “Hani merminin parası(!)” diyor.
Hakemmiş Coni, kaynağını tüketen. Halepçe’yi mahvedeni kov kalbinden; ötenden, berinden.
Çık yolculuğa. Tillo’ya git mesela. Bin yıllık rasathanede pusulanı ayarla. Yüzün aydın olsun. Gir meclisine, Cezeri’nin.
………………
Sinsi sinsi yaklaşan ‘kökü dışarıda’ siyasiye hesap sor, çöz niyetini:
“Senin derdin Kürt’ü Türk’ten ayırmaksa boşuna. Ayrılmaz, kıblesi bir olan. Biz büyümek isterken, Mohaç’ta yarım kalanı tamamlamak istersen, senin bize sunduğun (!) küçülmek!
Küçüleceksen, git Enternasyonal’e. Bir fetret döneminden sonra, kanmayız asla sana! Ne adımızı kullan, ne rant çıkar acımızdan!
Hem bu coğrafyada siyaset yapıyor, hem de peşkeş çekiyorsunuz değerlerimizi.
Hiç de bize benzemiyorsunuz. Kürt analarının ahlakı, silinip gitmiş sizden! Ezana ayarlı değil, saatiniz! Randevunuz ‘derinler’le!
Çözüm mü?
Çözüm Yüce Vahiy’de:
“Biz, sizi tanışasınız diye kavimler halinde yarattık!” “Dağılmayın, parçalanmayın!”
“Onlar inkar edenlere karşı oldukça zorlu, kendi aralarında merhametli!”
İşte yol haritamız: Anadolu tutkumuz; inancımız, gururumuz!
"Hepiniz Âdem'densiniz, Âdem de topraktandır.
Ve gürle:
Ne Mutlu Müslümanım Diyene!
"Yê ku dibêje ez misilman im çiqas kêfxweş e!"
"Necip" bir şair, "Fâzıl" bir yürek!
"Geldik işte! Şu dağların ardında, aradığın! Burda başlar, hayat yolculuğu!”
“Ya otuz yıl? Yaşamamış mı, hiç gelmemiş mi dünyaya? Hatırası, hayalleri… Dünü, yarını…!”
“Saati işlemiş, o durmuş; bunca sene. ‘Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuş…’ Derin bir pişmanlıkmış, aykırı bir duruş!”
“Sen tut; Istanbul’u, Sorbon’u bırak; Şemdinlili Kürt Hoca’nın izini sür, koş gel buralara.”
“Düz mantıkla anlaşılmaz elbet. Yaşamak gerek. Kavramlar dünyasının kurbanı sen! Beğenmezsin ıhlamur kokulu dağları, cağıl cağıl akan suları.
Bilmezsin, kuzuyu doğar doğmaz kucağına almayı, alnına kına sürmeyi. Ezanla karşılamayı hayatı, ‘İlk O’nu duysun!’ diye adını vermeyi.
‘Mecburi hizmet’ dersin, ‘doğu görevi’ diye kestirip atarsın. Işık doğudan gelir, Büyük Doğu’dur adı.
…………………….
“Duyuyor musun?”
“Neyi?”
“Nuh’un gemisi karaya oturuyor sanki. Tufan Günü yakınlarda bir yerde, Cudi’de. İşte ayak bastığın yerde kuruldu, Hak Batıl terazisi.
İbrahim, on yedisinde bir bilekti Harran’da. Eyyup, çıktı doruğa sabrıyla, Urfa’da.
Anladın mı şimdi, Maraşlı Şair’i çekeni? Kapanmayan bir dertti. Solgundu benzi, sararmıştı rengi. Seyyid Taha’nın fendi, Sorbon’u yendi.”
“Onun için getirdin buralara! Yüzleşeyim Anadolu’yla, helalleşeyim toprağıyla.”
“Vasiyeti vardı, lakin getirmediler yerine. ‘Taha’nın yanına gömün!’ diye.”
“Köyüne gidelim Taha’nın!”
………………………
“Hoş geldiniz, sefalar getirdiniz. Hanemize neşe kattınız. Demek, Üstad’ın izini sürersiniz. Ne iyi ettiniz de geldiniz!
Sıradışı kitabını burda düşündü, uzaklardan gelen sese kulak verdi. Adını da şu minderde koydu kitabının.
‘Son Devrin Din Mazlumları olsun adı.’
Piranlı Hoca çekilirken dar ağacına, yirmi ikisindeymiş şair, bilmezmiş o zamanlar. Bohem hayatıymış sürdüğü. Nice sonra berraklaşınca zihin, anlamış o vakit:
‘İnananı çizin!’
Silistreli’ye yapılan, gitmezmiş hayalinden. Ayırmazmış hiçbir şey, Sonsuzluk Emeli’nden.
Erbilli gatakulliye gelmiş, Menemen’in bağrında. Onulmaz bir yaraymış, Yirmi Beş’in baharında.”
“Herşeyi paylaşmış sizinle. Siz Kürt, o Türk!”
“İnsan anlaşmaz, söz ile kelam ile. Lakin anlaşır insan, lisan-ı hal ile. Bir Büyük Medeniyettir birlikte kurduğumuz. Yalnız O’nadır yalnız, Bir Olan’a kulluğumuz!”
“Kalk gidelim, yol uzun. Yaylalardan aşalım, ırmaklardan geçelim. Rastlarız bir çobana, talim ederiz ayrana, içeriz kana kana, şükrederiz Yaradan’a!”
………………………
“Duyuyor musun?”
“Yine neyi?”
“İstiklal rafa kalktı, kaldı ‘Mahkemeleri.’ Yüz binler Hakk’a yürür, kanla dolar bentleri. Fırat ile Dicle’nin ahını kimse duymaz, götürürler bir anda hesabını sorar sormaz.”
“Şu Şair’in derdine bak, bir eli yağda bir eli balda geçerken ömrü, vurmuş kendini dağlara, yaralıymış belli, gönlü.”
……………………….
“İşte göründü Maraş, emir gelir Sütçü İmam’dan: Sonuna kadar savaş!”
“Uzunoluk dedikleri, demek burası. Kısakürek şaire ilham katan, Maraşlının duası. Bir kere çıkıp dönmeyen evine, yiğitlerin yuvası.
Şair olmaz mı insan, havasına suyuna…! Zarifoğlu Cahit’tir, Beyazıt bir Erdem. Kapılan rüzgarına….”
……………………....
Arvaslı’yla kesişir, yolları Anadolu’da. Tek satır yazmaz, dünyasından kopunca.
‘Bak incele, var mı edebe ters. Sonra girerim vebale, lanet okur bana herkes!’
Sağlam bir bağdır, Arvaslı’ya uzanan. Bağlum’a düşer yolu, odur mezarını kazan. Islatır gözyaşları kefenini, bezini. Van’dan gelen nefestir, haykırırken sesini.”
……………………….
‘Konuşturman, vurun. Sokun tabutluklara. Ola ki konuşursa, foyamız çıkar meydana.
Sen misin tek başına, çılgınca eleştiren. Dokunulmaz kılmadık mı, çıkmasın sakın ortaya.
Sonra benden sorarlar, hesabını On İki Ada’nın,
Milli Şef’tir adımız, sarsılmasın itibarımız!’
………………………
“İşte duydun duyacağını.
Paşakapısı, Üstad’ın ruh iklimi okulu. Şu kodeste geçti, yıllarının pek çoğu. Şu pencereye konardı Yusufcuk, şu meydanda gördü Ali’nin idamını,’Boynunda yafta.’
Volta atarken maltada, geleceği kurardı. Çıkar çıkmaz soluğu Cağaloğlu’nda alırdı.
Sesler kenetlenir, harfler dize gelir, kaçardı uykusu Malatyalı Rotaryen’in. Sireni hiç susmazdı, Mecidiyeköy Şube’nin.
Kireci yeni vurulmuş duvarları özlerdi. Şimdi bütün mahkumlar kapısını gözlerdi. Hayat devam ediyor, mapushane damında. Ömür ‘Nihayet!’ diyor, bir bahar sabahında.
………………………...
‘Ölüler, yaşayanlardan daha fazla konuşurmuş.’ Bunu gördüm naaşında. Sığmadı yüz binler sığmadı, Fatih’in avlusuna.
Bir birliğin eseri, arkana düşen erler; Şemdinli’den Eyüp’e fethe yürür neferler!
Yaşarken çok bekledin, işte şimdi hayalin! Haliç’e bakan yamaç! Bu senin pürmelalin!
………………………..
“Selam sana ey şair! İşte yanıbaşındayım!
Görmek nasip olmadı, dinledim lakin sözünü.
‘Çile’sini sen çektin, gittin Öte Diyar’a.
Yanmaktadır günbegün, Bağdat ile Diyala!
Tarık Sezai Karatepe
Ateist bir darbe: 27 Mayıs
1931
Fethi Okyar, aradığı civanmert delikanlıyı Aydın’da bulmuştu. Serbest Cumhuriyet Fırkası’nı, ondan başkasına emanet edemezdi.
Genç Menderes’le Okyar, ülkeyi Tek Parti jakobenlerinden kurtaracaktı. Ne var ki 3 ay sonra kilit vuruldu kapısına, SCF’nin.
Bir yıl geçmemişti ki ezanlar susturuldu, garip bir ses yükseldi semaya:
“Tanrı uludur Tanrı uludur!”
Zaten, Fatih’in emaneti Ayasofya’nın müzeye çevrilmesiyle ayak sesleri duyulmuştu, beş yıl önce.
Milli Şef’in partisine giren Menderes’e, ancak yedi yıl dayanabildiler. İhraç kaçınılmadı.
Demokrat Parti umutlarla kuruldu. “Yeter Söz Milletin!”di.
46 seçimlerinde huylu huyundan vazgeçmemişti. Tek Parti’nin hilesi ‘Açık oy, gizli tasnif’ti, milletle alay edercesine.
Tek Parti, ABD mısırı getirmek için yüz binlerce zeytin ağacını kestirdi. Artık mısıryağı yenilecekti. Türküsünü bile uydurmuşlardı:
“Zeytinyağlı yiyemem aman, basma da fistan giyemem aman!”
50’de sandık yeniden kuruldu. Tek Parti, ‘bir seçim bölgesinde en fazla oy alan partinin bütün vekilleri alması’nı diktanın garantisi olarak görüyordu.
Kazdığı kuyuya fena düşmüş, 416’ya 69 yenilmişti.
DP, ülkeye nefes aldırmış; Bilal’in Kabe’de ezan okuduğu günün yıldönümünde “Allah En Büyüktür!” nidaları yükselmişti.
Kalkınmanın kitabını yazıyordu DP!
Et Balık, MKE, TPO, Demir Çelik, DMO, Seka, TKİ… yüz binlere iş olmuş; traktör fabrikaları da genç mühendis Erbakan’ın eliyle açılmıştı.
Asfalt yollar 7bin km’yi bulmuştu.
Halk kadirşinastı. 54 seçimleri, malumun ilanıydı. Tek Parti bir kez daha tuş olmuştu. 503’e 31, jakobenlerin suratına inen Osmanlı tokatıydı.
Selanik provokasyonu, 6-7 Eylül 1955’te Istanbul’u harp alanına çevirmiş, 4bin Rum evi, 1000 Rum dükkanı, kiliseleri… küle dönmüştü.
1957 sandığında 3. kez yere serilen Tek Parti artık gözünü postallara dikmişti. 424’e 128, ebediyen tek başına iktidar olamayacağının resmiydi.
Milli Şef, aba altından sopa göstermeye başlamıştı bile:
“DP’lilerin başlarına kötü şeyler gelebilir”di. “Sizi ben bile kurtaramam”dı.
Medya maymunları manşet üstüne manşet atıyordu:
“Öğrenciler kıyma makinasında doğranmışlar”dı. Maksat malzeme olsundu.
20’lik üniversiteli Menderes’e:
“Hürriyet istiyoruz!” demiş, “Koskoca başbakanın boğazını sıkıyorsun, bundan iyi hürriyet mi olur?” cevabını almıştı.
Vazgeçilmez hastalık nüksetmiş, 27 Mayıs sabahı, Türkeş, darbeyi radyodan ilan eden ‘İhtilalin Kudretli Albayı(!)’ olmuştu.
DP’lilerin evleri tek tek aranmış; vekiller tutuklanmıştı.
Yakalanmasalardı, “12 uçak dolusu altın kaçırıyorlardı(!)”
Tek Parti hakimleri/savcıları 10 yıl boyunca yememiş içmemiş, atılan her sloganın, sıkılan her kuruşun hesabını 3 Adam’a fatura etmişlerdi.
Demek yargıçlar, bu mesailerini insan haklarına ayırsalardı, hukuk devleti kurabilirlerdi. Ama zulüm ile hükmetmek ne de tatlıydı!
Bindirilmiş kıtalar Yassıada salonunu doldurmuş, kabare oynatılıyordu. Vizyondaki filmin adı ‘Düşükler’di.
Roma arenalarını aratmıyordu, şaklabanlıklar.
Hüküm verilmişti. Polatkan, Zorlu ve nihayet Menderes…
6 doktor, dipçiklerin gölgesinde, ağır hasta Menderes’e ‘Sağlam Raporu’ vermişti.
Abdest aldı, mektubunu yazdı, sehpaya kendi çıktı.
Acı çeksin diye düğüm boğazına getirildi, şehadete uçtu.
3 Dev Adam sonsuza dek sevgiyle anılırken; kalem kıran kalemşörler, cellatlarıyla haşrolunacakları Büyük Gün’ü bekliyorlar.
Tarık Sezai Karatepe
İstanbul'un Fethi: Hak Bâtıl Savaşı
Doludizgin küheylan, asırlardır beklenen kutlu müjdeyi arzın her köşesine yayıyor; Ortodoks keşiş: “Konstantinapolis'te Latin serpuşu görmektense Osmanlı sarığını tercih ederiz!” isyan bayrağını açıyordu; adalete susamış birinin ruh haliyle…
Cenevizli, atılan mumbaralardan ocağının başına yıkıldığını arzedince, derhal arzusu karşılanmış; yürek fethi gerçekleşmişti. Düşman saflarındaki biri, Fethin Mimarı'na şikayet gücünü nereden alıyordu?
Yirmi birindeki Mehmet, gece yarılarına kadar didinmişti; Cenevizlinin evini tarumar eden, "düz giden havan" dı; "kavisli havan"ın çizimi de ona nasip olacaktı.
“Surda bir gedik açtık, mukaddes mi mukaddes…!”
Teheccüd vakti tomur tomur terleyerek uyandı; elli iki seher beklemiş; Yaradan"ın yardımıyla sona gelmişti. Otağından, Altın Boynuz'a bakıyor; dudaklarından “İzaca” dökülüyordu. Lider, risk alandı: “Gemiler karadan…!”
Bir gece yarısı Beşiktaş sahilinden yağlı kütüklere bindirilen kadırgalar, dağları delen Ferhat misali Galata'dan Kağıthane'ye, oradan Haliç'e salınıyor…
"Küfrün önderleri" Sarayburnu'ndan Karaköy'e çekilen zincirin verdiği rehavetle derin uykulara dalıyor; tan yeri ağarınca acı akıbeti tadıyorlardı.
“Yelkenler biçilecek, yelkenler dikilecek; dağlardan çektiriler, kalyonlar çekilecek; kerpetenlerle surun dişleri sökülecek…”
Yıllar var ki, tebasına zulümlerden zulüm beğendiren, "halkını kilise fareleri kadar yoksul bırakan" imparator, ırkdaşlarını yangının ortasına atmış; canlı kalkan misali siper etmişti. Bizans'ın Gresuva ateşleri, gemilere sağnak sağnak yağıyordu.
Rakibini alt eden, ama asla aşağılamayan “yüreği Istanbul kadar geniş adam” ise, şehri kansız almak muradındaydı; fetih devletini görsünler diye…
İmar eden mimar, şehre, vakarla süslenmiş tevazu ile girdi. Geride on binlerce Hamza yürek bırakarak… “Müminlerden öyle erler vardır ki …!”
Gürani, Akşemseddin, Hüsrev…'in elinde genç adam, bilgi ile edebi harmanlamış; şehir medeniyetinin kapılarını açmıştı. Ayasofya'da soykırım bekleyen zayıflara: “Asırlardır, öz yurdunda garip, öz vatanında paryasınız; lakin bundan böyle gökyüzü kadar hürsünüz!” mesajını veriyordu…
Selahaddin'in Kudüs onurunu üç asır sonra cengaverleriyle yaşayan kumandan, elinde demir topuz, safları yarıyordu; “o ne güzel kumandan, onun askeri ne güzel asker”di. “Fethin daha bir ülkeyi parlattığı gündü / Bir uğruna can verdiğimiz yerde göründü.”
Şehzade Orhan, ihanet çemberinin içinde, Akıncı"ya karşı, Bizans mı kesilmişti? Altı yüz ırkdaşıyla… Demek coni, kiralık katil tutmayı ondan öğrenmiş; kendi silahıyla vurmuştu, Kufe'yi, Halepçe'yi, Kabil'i…
"Ufuksuz" Beylikler, sınırboylarında kardeş kanı dökerken, leventler gaflet yurdunu, bir baştan bir başa Tevbe yetmiş bir'le aydınlatmış; güvenin başkenti olmuştu. Akkoyunlu, Karakoyunlu… hayırda yarışmayı bırakmış; nakus sesine boyun eğmişken, ötelerden bir gür seda, “Nush ile uslanmayanı tekdir etmiş”, sıra "köteğe" gelmişti.
Pontus, korkunun ecele faydası olmadığını anlamak için sekiz sene ölüp ölüp dirilmiş; Sırp çizmesinin gladyatörlerine karşı: “Yok mu, bir sahip!” çığlığına uyanan Bosna, küllerinden yeniden doğmuştu. Adriyatik, artık köle pazarı değil, özgürlük deryası olacaktı.
Tuna bir başka akıyor; Mostar, yaldızlı sulara kucak açan "hilal köprü"ye kavuşuyor; dört asır, evrensel çağrının dinamik gücü oluyor… kıtanın en batısında, Gırnata"da esen hikmet meltemi, Travnik'te metafizik poyraza dönüşüyordu.
Roma'nın fethi yakındı; Sevilla'yla Goradze tarihi buluşmaya hazırlanırken, Çağın Son Nemrut"unun yerlebir olmasına ramak kalmıştı. Toronto limanında demirleyen Akıncılar, tam da “Endülüs"e merhaba!” diyecekken bulutlar acı haberi getiriyor… Çizme'de halklar kan ağlarken, Giyotinci Papa derin bir nefes alıyordu.
Doktoru, Venedikli "dönme" Yahudi Maestro, adı Yakup olsa da gönlü Azer'di… zehri gıdım gıdım akıtırken… atını denize süren Hanzele coşkusuna…
“Köprüler yaptırdım, gelip geçmeye / Çeşmeler yaptırdım, suyun içmeye” erenleri için hizmette sınır yoktu; güneş balçıkla sıvanmaz, mızrak çuvala sığmazdı. Demek, Hırvatlara köprüyü yıktıran, derin bir redd-i miras duygusuydu.
Fethin getirdiği çağlarüstü prensip, gittiği yerde taş üstüne taş koymaktı; taş üstünde taş bırakmamaksa işgalcinin mesleğiydi, Timurlenk'ten bu yana; Vietnam'da, Somali'de… Sömürgeci görüldüğü yerde gayya'ya yuvarlanırken; fatihlerin kıymeti kaf dağının ardında daha iyi bilinirdi.
Ekinlere zarar vermeden, suları zehirlemeden, ecnebinin siyanürünü ozon tabakasına boca etmeden…. garpta yedi yüz elli, şarkta altı yüz yirmi sene doyasıya yaşanan medeniyet iklimi, “verilecek hesap”a dayanıyordu.
Tabiat boşluk kabul etmez. Yedi Tepeli Şehir, nice zaman sonra, yerli / yabancı; kökü içerde / dalı dışarda "derin"lerce yağmalanmış; Çandarlı'dan Enver'e; Şehzade Orhan'dan Mithat'a uzanan ihanet bulutunun sisinde boğulmuştu. Attan inen medeniyet, rehaveti bulmuş; umut dağıtan kent, hayalini yitiren biçareye dönmüştü.
Şimdi aynı meydanda, Manisalı Fatih Mehmet, Bitlisli Metin'le; şehadet kervanında sonsuzluk yurduna yürüyor; Ensari, Haliç kıyısından kadırgaları gözlüyordu…
Atlılar, ufukta ne zaman belirecekti?
Tarık Sezai Karatepe
.
Mavi Marmara kızıla boyandı!
Arkada bıraktılar, tüm fasit davaları. Düştüler yola.
“Artık demir almak günü gelmişse zamandan / Meçhule giden bir gemi kalkar, bu limandan”
Baktılar ve gördüler ki, ülkede işler kördüğüm ve çözüleceği de yok!
İyisi mi kulaç atmak kardeşliğe, acı ile pençeleşen Hanzele yüzlülerle kaynaşmak! “Biz geldik!” diyebilmek!
“Burda kalsak boğulacağız, sorunlar yumağında kaybolacağız. Ne saflar netleşiyor, ne de taraflar belirgin.
Dün ‘özgürlük özgürlük’ diyen, bugün statükoyla el ele! Akşam mü’min yatan, sabah münkir kalkıyor. Sonra başlıyoruz, sen ben kavgasına!
Çürüdük, içimiz geçti, ağzımız çiriş çanağı gibi. Belki uzaklardan bir rüzgar, ferahlatır benliğimizi!
Rotamız Gazze, yükümüz insani yardım!”
Kıbrıs’tan ayrılırken, son kara parçasına buğulu gözlerle bakabilmek de varmış!
İşte yaklaşıyorlar…
Güvertede, davudi sesiyle bir gönüllü, Kurtuluş’a çağırıyor. Şunun şurasında bir-iki saat uyumuş bedenler, hayatlarının en anlamlı abdestini alıyorlar.
Sanki Kisra’nın sarayı yıkılıyor, yüzlerine su değince. Firavun, Kızıl Deniz’e gark oluyor, başına meshedince.
Bizans darmadağın, secdeye yönelince. Sasani can çekişiyor, tekbirle Bir’leyince. Rüku bir tavırdır, bugünün Kayser’ine.
Daha Kıble’den kalkmadan sırası geliyor, şehitlerin. Ölüm Meleği muştuluyor bilinçaltına, şehadeti.
Havadan indirmeyle, denizden bindirmeyle Ben Guryo’nun çocukları saldırıyor, dört bir yandan. Kahrolası Yahudi, ibret almaz zamandan.
O an her şey kayıttadır. Kiramen Katibin yazmaktadır, olup biteni. Kevser’in dostlarını, can yakıcı ateşin müdavimlerini… Yazmaktadır, zulme sessiz kalanı.
“Bu da nerden çıktı, uykumuzun arasında!” diyen koltukzedeyi.
Zorbadan izin almadan lavaboya bile gidemeyen sahte mülteciyi, kurulmuş düzeneği patlak veren ‘otorite sapkını’nı yazmaktadır.
‘Başınız sağolsun!’ dese İsrail’i darıltır, demese müslümanı…
Tercihi Telaviv, otoritesi Şimon Peres!
Ecevit’e şefaat edecekti, tüh, şimdi de Peres çıktı başına!
…………………………………….
Saatler 4.30’a ayarlıdır. Dünyanın yarısı gıpta ile, yarısı da elini ovuşturarak izlemektedir, mübarek cihadı.
Birazdan siyah iplik beyazından ayrılacak, güneş Akdeniz’e bir başka doğacaktır. Ay şahit, yıldızlar şahitken, nöbet sırası güneştedir. Güneş de dile gelecek,
Cenabet bir Siyonist, kan revan olmuş gaziyi, karga tulumba taşımaktadır.
Gördüm, İzzettin ruhluların çapraz sorguda kıvrılmayan dilini, göğe uzanan şehadet parmağını, insan ile hayvan arasındaki insanlık farkını gördüm.
Gördüm, işkence yaptıkça çılgına dönen yahudinin kudurmuş gözlerini, dünyaya midesinden bağlı Arz-ı Mev’ud uşağını gördüm.”
…………………………………….
‘Yerkürenin umudu Mavi Marmara bir başarsa!’ diye el açıp niyaz edenlere, bir bilge kişinin verdiği moral yetti de arttı bile:
“Zafer seferdir”
Yeryüzü terimlerine inat, kendi literatürleriyle cevap veriler:
“Sefer ile memurduk, vazifemiz tamam. Bir dahaki gazamız, Kırgız Yurdu’na.
Etnik metnik derken Özbek canlara kastettiniz. Oysa hepiniz Adem’diniz. Aranıza kan girdi, can yitti. Şimdi ne olacak haliniz?”
Milliyetçilik hangi kıtaya huzur getirmiş, kim gülmüş bölücülükle? Unutmayın ki, dünyanın en ilkel görüşüdür milliyetçilik.
Osmanlı’yı en son bölen ülke Türkiye.
Sonra çıkar bir akl-ı evvel, kılıf uydurur, bir de:
‘Bizimkisi müspet milliyetçilik, menfisinden değil(!)”
Menfisini de gördü dünya, müspetini de.
Eta’sı, Kızıl Tugaylar’ı, Asala’sı, Pkk’sı, Ergenekon’u, Tit’i, Baas’ı, 17 Kasım’ı…. Köprüler yıktılar, ocaklar söndürdüler.
Biz size modern yazarların(!), gölgesinden korkan şairlerin, kan emici vampirlerin kitaplarıyla gelmedik. Kırgız’ı, Özbek’i kardeş kılan Yüce Mesaj’ı getirdik size.
Bir, İslam’la tanıştığınız 700’lü yıllara bakın. Manaslı, Kutadgu Bilgli, Atabet’ül Hakayıklı yıllara…
Bir de sokakları ceset yüklü 2000’lere… Nasıl kıydınız suçsuz bedenlere, yoksa Şaron mu öğretti size, Sabra’yı, Şatilla’yı?
Siz kardeş olmadan, suçlular bedel ödemeden ayrılmayız buradan.”
………………………………..
Sonra Afgan’la buluşurlar, Penşir Vadisi’nde.
“Biz Mavi Marmara’yız, gazilerimizle geldik size. Birleşin ve kovun Haçlı’yı kapınızdan. Yoksa Karzailer bitmez aranızdan.”
Örnek alın bizleri. Ben Abdülhamit, Çubuk’tan. Sünni derler bana. Ben de Ali Ekber, yine Çubuk’tan. Alevi’dir adım. Hakikaten yaşarım, Ali gibi. Her Alevi, olsa keşke benim gibi.
Mavi Marmara gemi değildir sadece, okuldur aynı zamanda, bir çağrıdır çağlardan çağlara. Önderimiz Musa’nın gemisi gibi.
Binen mutludur, binemeyen hasret gider, sevgiye kardeşliğe
.
Ankara'nın Türkleri, Türkiye'nin Kürtleri!
Başkentlerden Konya, Bilecik, Bursa, Sivas, Edirne; nihayet Istanbul; barış, adalet, zafer şehirleriydi. Bir ucu Viyana’da, diğeri Hicaz’da kardeş türküleri.
Mevlana, Hayme Ana, Emir Sultan, Gazi Abdülvahab, Sinan Mimar, Fatih Mehmet kalem ile kılıcın buluşmasında adalet bayrağını burca çektiler.
Mesnevi’nin melteminde, Selçuklu’nun dergahında, şehzadenin otağında, Kutlu Sancak’ın altında, Selimiye’nin ihtişamında, karadan denize kadırgalarda Akıncı bir rüzgar, fethi müjdeleyen bahardı…
Ankara bir ileri karakoldu. Hacı Bayram, şafakla beraber uğurlardı cepheye, erlerini. Hoca hocalığını, komutan komutanlığını bilirdi. Sınırları aşmazdı kimse. Aşarsa, ecnebinin sınırını aşardı.
At sırtındaki son lider Kanuni’ydi. Fethedemeyen, işgale uğrardı. İlgilenmediğin, dayanırdı kapına. Baskın, basanındı.
Istanbul, kaosa düştü sonunda. Durgun suda solucan barınırdı. Haliç’te, leventlerin heyecanından eser yoktu. Sadabad, rahatlıktı. Kağıthane ‘Araba Sevdası.’
Kızıl Sultan(!) bir şanstı. Denk bütçe ile kendine geldi Osmanlı. Psikolojik üstünlüğü aldı yeniden. ‘Besle kargayı, oysun gözünü’ paşalar, 31 Mart’ladı Sultan’ı. Istanbul düşmeliydi, düştü.
Istanbul, Ergenekonzedeydi artık. Mahmut Şevket, Hareket Ordusu’yla yürüyünce başkente, Rumeli Bulgar’a, Yunan’a kaldı.
7 asır sonra Orhan’ın yurdu nakus çığlıklarıyla inledi. Balkan Savaşı, derken 1. Cihan Harbi, ‘3 beyinsiz kafa’nın marifetiydi.
………………………………
Pusudaki kin, yeni konsepti uyguladı. Tek Partili Ankara, Tek Partili Çan-kaya yeni sürüme hazırdı. İmar planında camiye yer yoktu. Kiliseye vardı ama. Dalgınlıktı ne de olsa(!)
Çanakkale’de ümmetin mezar taşları yosun tutarken, Ankara tangoya hazırdı. Malatyalı dönme, aykırı sesleri boğmaya geliyordu.
Şehit İskilpli Âtıf, rüyasına yürüyor; savunmasını yırtıyordu. Onu, Kutlu Önder çağırıyordu. ‘Frenk Mukallitliği’ statükoya reddiyeydi.
Gözdağı için Menemenleniyordu Ege. Erbili de kim oluyordu, Said’in her türlüsü yasaktı. Gözden kaybolmalıydı, yakışmazdı, el aleme rezil ederdi bu haliyle.
Jön Türkler, ‘Yeniyi sevmek için eskiye küfret!’ asimetrik harbini uyguluyordu, adım adım. ‘Selçuklu bağnaz, Osmanlı vahşi, padişah hain, yönetim zalim; kıyafeti absürt, kazancı züğürt ayak takımı’ydı ecdad!
‘Ankara’nın taşına bak / Anaların yaşına bak!’ salya sümük asker yolu gözleyen Batmanlı, Yozgatlı analar ne de çağdışıydı! Harp bitmişti, lakin yeni bir savaş vermeliydi Anadolu’ya karşı.
Türk kavramı değişmişti. Vals etmeli, damsız kokteyle katılmamalı, milli(!) Orman Çiftliği birası içmeli, davul-zurna değil konçerto dinlemeli, kıskançlığı bir kenara atıp Avrupalarda damızlık aramalıydı.
Sıra Kürt tanımındaydı. Yıldırarak ayırmak, yok sayarak ötelemek, bağırınca da: “Bak gördün mü? İhanet içlerine işlemiş bunların, vatan sevgileri hikaye, gavurdan beter bunlar!” demeliydi, dendi.
………………………..
Kimi arkasına kanun kuvvetini alarak diğerini yok saydı. Kimi, Yüce Kitap’ın “Müşrikler ancak birer necistir!” buyurduğu totem liderlere sığındı. Kimi, siyasi hayatını riske atıp doğruları haykıran önderlerini sandığa hapsetti.
Kızacaksınız bana, içinizdeki duyguların tercümanıyım sadece. Fotoğraf çektim sizlere. Şimdi diyeceksiniz ki: “İmkanımız mı vardı da birleşemedik!” Vardı kardeşim vardı. Elinizde Hayat Rehberi, önünüzde Kainatın Efendisi vardı.
Fransız İhtilali’nden etkilendiğiniz kadar, Veda Hutbesi’ne kulak vermediniz. “Arap’ın Arap olmayana üstünlüğü yoktur. Üstünlük takvadadır!” zaman ve mekan üstü mesajına sağırdınız.
Bir hiç uğruna can veren evlatlarınıza sahip çıkamadınız. “Kürt’ün de Türk'ün de laikini severim. Ancak o taşeronluk yapar, siyonist emellerime!” diyen Brüksel kaçkınına boyun eğdin.
‘Türk ırkçılık yapıyor, ben niye yapmayım!’ dedin, garip bir ulusçuluğa teslim oldun. Ensar’ı okumadın, belli. Hicret’i de mi unuttun?
Ankara’daki kadar Diyarbakır’da da faiz işliyor. Hani ‘harp açmıştı faiz yiyenler, Allah’a ve Resul’üne karşı!’
Türk star Kürt star; Türk pop Kürt pop… Değişmek mi bu, özgürlük mü? Bir günahı Türkçe işlemekle Kürtçe işlemek arasında fark ne?
Türkü dinlerken öğle namazını kaçırmakla, dengbeje tempo tutarken ikindi’yi heba etmek!
Asıl gündemden koparmak bu! İdris-i Bitlis’ten, Ahmed-i Hani’den, Şehit Şeyh Said'den uzak düşmek!
Şimdi tarihi yeniden kuşanmak vakti! Zamana anlam katmak!
Barışmak ânı, Yücelerin Yücesi’yle; sarılmak ânı Saff Suresi âyet 4’e!
Tarık Sezai Karatepe
.
Pekin, Bitmeyen Kin!
Doru, şaha kalktıkça canlanır hatıralar. Gözleri alev alevdir küheylanın. Bir taze başlangıçtır, Talas’tan kalan.
Sınır Tanımayan Özgürlük, yetişir imdada Yesrib’den, Kufe’den, Kandahar’dan… Bir aydın buluşmasıdır, bin yıllara selam.
Çin, şaşırır neye uğradığına. Beyazlar giymiş bir Ziyad Salih’tir, fersah fersah öteden gelen. Tiril tiril, apak, yakışmamıştır bir faniye üzerindeki kadar!
Bir cenk coşkusudur. Kumral ile sarı, badem ile çekik… Bagatur’un öcünde birleşmiş, Tüen’in çağrısı cevap bulmuştur.
“İlim Çin’de bile olsa alınız!” fermanı, medeniyetler kurmuşken Tebriz’de, Bağdat’ta… Bu kez mühür vurmalıdır, Asya’nın Kalbi’ne.
Beden dili, ses diline galiptir artık.
Bir Abbasi rüzgarıdır, sıra dağlar aşıp vahalar geçen. ‘Hılful Fudul’dür mazluma koşan, ‘Faziletliler Dayanışması’dır Kutlu Önder’den kalan.
Yeryüzü haklarıdır, işte bu an!
Candır, ırkını sormayan. Nerde varsa bir zulüm, hesapsız yürüyendir. Karluk’un çağrısı yerde kalır mı? Kao sürer atını, zor kurtarır canını.
Sur’a dek sürecek Fars, Türk, Arap, Kürt, Çerkez, Peştun … canların kardeşliği Buhara’da külliyat, Kaşgar’da lügat olur.
Uluğ Bey, o ruhla kurar rasathanesini. Mars’a yolculuktur hayalleri süsleyen.
Yesevi, bir bitmeyen senfonidir. O’nu anlatır, O’nu dinletir taş yüreklere… Yusuf Has Hacip’tir, hikmet ırmağına dalan.
Bir kolyedir yeryüzü. Kurtuba’da Elhamra, Pay-i Taht’ta Ayasofya, Dimeşk’te Ümeyye, Semerkand’da bir ulu çınardır göklere erişen.
……………………..
Siner sinsi düşman, su uyur…. Kesilir fetih haberleri. Bir milattır Karlofça… Knezler birleşip de Urallar’a yerleşirken… Pekin de, incileri sökmektedir kolyeden bir bir…
Asya rüyası, Haçlı-Budist kabusuna dönmüştür buralarda. Haberci bekler halklar, Fetih’ten kalan. Gelmez ulak; duyulmaz sesi, Al-i Osman’ın.
Garip işler bırakmaz yakasını. Sıradanlaşmıştır. Kanayan bir yaradır Anadolu. Paris görmüş üçlü, hayran hayran bakar postallara, kanunlara… Ramses’ten kalan.
Çiğnenirken adalet, Belgrad’da, Zagreb’de… Düşer derdine ecnebinin,Tanzimat’la, Islahat’la…
Canına okur Meclis’in, adı çıkmıştır bir kere, ‘Gavur Aşığı!’ Reşit’in…
………………………..
Sarıkamış’ı Karlara Gömen Adam, alır soluğu buralarda. Eker fitnenin tohumunu, filizlenir ayrı-gayrı, boy verir ırkçılık en kabasından…
Meğer bir ‘vazife’ adamıymış bizimki. Germen’den nişan!
Ansızın kırılır kapılar, söner ocaklar, Uygur’da, Duşanbe’de… “Gelsin de kurtarsın sizi Yavuz, Kanuni…!”
Kırk Dokuz’da basar düğmeye öldürücü darbe. Mao’dur gayya yarışında geri durmayan. El verir Nemrut, İbrahim’in Yurdu’ndan.
Huzura açılan eller, selama yürüyen ayaklar kesilir çaprazından.
On binlerle İffet Anası, “Düşerse namus kalesi, uğrarsa Komün hilesi… Yaşamak haram!” sedasıyla takar iki parmağını gırtlağına; erer Sümeyye’nin Yurdu’na, kavuşur Asiye’nin huzuruna!
Dokuz çeşidi, Çin işkencesinin; yıldırmadı Yasir soyluları. Alfabesi alınır elinden, lakin yürek diline gücü yeter mi beşerin!
Hayber! Kavuşsun ellerin, Urumçi’den Karaçi’ye… Kurulsun yeni dünya… Ulaşsın müjde… Kutlu Elçi’ye!
……………………….
‘Çingene’ye idam ipini çektirirler!’ galat-ı meşhuru bir kez daha tahakkuk ediyor, ‘nişan’lıyordu İşkencenin Kalbi’nde müstekbiri.
Nasıl ki, dün yanlışlarla doluydu(!) Irkın en iyisi, zalime muti olandı(!)
Gaflet bu kadardı!
Tarık Sezai Karatepe
.
Bir direniş öyküsü: Raid Salah
Filistin, Selahaddin’in Hıttin Zaferi’nden 730 yıl sonra, Haçlı Siyonist ablukası altındaydı. 1917 İngiliz kuşatması, tarihte iktidar olamamış Siyonistlere, 31 yıl boyunca, “Devlet nasıl yönetilir, nasıl ayakta tutulur?” stajı vermişti.
14 Mayıs 1948 finaldi. Basel’in üzerinden yarım asır geçmişti ki İsrail kuruldu.
Nekbe, ‘Büyük Felaket’ bu idi. Haganah, Irgun ve Stern siyonist terör örgütlerinin sentezi olan İsrail, Filistin’i kangölüne çeviriyordu. İsrail’e ‘terör devleti’ denmesi bundandı.
1958 İşgal altındaki Filistin toprağı Ummul Fahm, bir hareket liderinin doğumuna tanıklıkediyordu.
‘Gürleyen’ anlamında Raid koydular adını. ‘Düzelten’ olsun diye de Salah! Adı ile müsemma bir çocuktu. Selahaddin gibi hiç gülmüyordu yüzü. Oturupşiir yazabilirdi, tiyatro oynayabilirdi; gezmeye, avlanmaya çıkabilirdi. Fakat o, çocuk yüreğiyle yumruklarını sıkmış, küfre meydan okuyordu.
Hak, devredilemezdi. Daha ortaokul yıllarında hukukçu olmayı kafasına koymuştu. Fakat öyle, bir büro açıp iş takibi yapmak değildi amacı. Hedefi, İbrahimi bir tavırla, Davudi bir vuruşla zalimin belini kırmaktı. Bir taraftan, El-Halil Üniversitesi’nde İslam Hukuku öğreniyor, diğer yandan da, zaliminzayıf yönlerini keşfedip hamle üstüne hamle yapıyordu.
Asrın Bilgesi’nden duyduğu, “Siyasetle ilgilenmeyen Müslümanları, Müslümanlarlailgilenmeyen siyasetçiler yönetir!” sözü, ona ilham oldu. 1989’dan 2001’e, 3 dönem, Ummul Fahm Belediye Başkanı seçildi. Emin ve adildi. Yönetim tecrübesini, bu sefer, topraklarının topyekun kurtuluşuna adadı. Artıko, Filistin İslami Hareketi’nin lideriydi. Gençliğinden beri alışık olduğu soğuk zindanlar, ona medrese oldu. İzzeddinel Kassam’dan Ahmed Yasin’e… on binlerin aşkı ile tutuşmuştu yüreği. 13 yıl önce, Istanbul’da, Uluslarası Kudüs Buluşması’nda idi.
Ümmeti uyarıyor ve“Şahid ol ya Rab!” diyordu. Raid Salah’ın mesajı netti! Siyonistlerin, “Keydem Yeruşalayim / İlk Önce Kudüs” planı açık bir savaştı! David Ben Gorion, “Kudüs’süz bir İsrail’in ve tapınaksız bir Kudüs’ün kıymeti veanlamı yoktur” demişti. “6 yıl içinde Kudüs’ü yahudileştirmek ve Mescid-i Aksâ’yı ele geçirmek” nihai hedefti.
“Proje, bir Yahudi ferdinin, bir cemiyetin veya bakanlığın değil, bizzat İsrail Meclisi Knesset’in görüşü” idi. “Mescid-i Aksâ’nın yer üstünü Müslümanlara, yer altını Yahudilere veriyorlar”dı. “500milyon dolar ayrılmış”tı bile. “Finansörler ise, İsrail Hükümeti, uluslararası güçler, Yahudi finans lobileri, bankerler, cemiyetler ve Batı’dan gelen güçler”di.
“Projeyi hazırlayanlar, bu projelerin Kudüs’e seyahati ve ticareti hareketlendireceğini ve Kudüs halkına iş alanlarının açılacağını belirterek bizleri aldatmayı hedeflemekte”ydiler. “Yahudi-Müslüman-Hristiyanlardan(!) oluşan müşterek bir heyet kurup, projeleri denetlemek” yöntemlerden biriydi. “Amaçları, bizleri kandırmak ve yahudilerin Kudüs’e ve Mescid-i Aksâ’ya hâkimolmalarını meşrulaştırmak”tı.
“Megâribe Kapısı yolunu tamamen yok edip, Mescid-i Aksâ’ya saldırı yapacaklarındaaskeri araçları geçirmek için bir yol açıp kapı yapmak” en tehlikeli madde idi. Nihai gaye ise, “Mescid-i Aksâ’ya ait olan Tenkiziyye Medresesi’nin yerine dünyanınenbüyük sinagogunu inşa etmek”ti. Tenkiziyye, Osmanlı Mahkemesi idi. “Rahmet Kabristanı’ndaki sahabe kabirlerini kaldırıp bir teleferik istasyonu kurmak” enalçakça plandı. “Bu teleferik, Zeytin Dağı’nda bulunan yahudi kabristanından hareketle Mescid-i Aksâ’ya bağlantılı olacak”tı. “Silvan Mahallesi’ndeki Filistinlilerin evlerini yıkıp yerine Yahudi yerleşimyerleri kurmak” tam bir savaş sebebi idi. Raid tehlikeyi haber vermiş, görevini yapmıştı. Megâribe Kapı yolu yıkıldı, Aksa’nın altında kazılar sürüyor, yeraltına çok sayıdasinagog yapıldı bile. Raid, 31 Mayıs 2010’da Mavi Marmara’da, en ön safta idi. O durmadı, yılmadı, gürlemeye ve ıslah etmeye İsrail zindanında devamediyor. Filistin tutsak olduktan sonra, içerisi ile dışarısı bir, ne de olsa! Tarık Sezai Karatepe
.
Srebrenitsa: "Küfür tek millettir"
BM yeryüzünün en organize terör örgütü, NATO egemenlerin yedeğiydi.
Ümmetin yiğitleri ise ‘durumdan vazife çıkararak’, 7 kıtadan akın akın gelip, oluk oluk kanlarını akıttılar.
Ağrılı Selami Yurdan şehitlerin ilkiydi.
Bingöllü Edip ile Adil, az sonra da Ürgüplü Ahmet izledi onu.
Ardından Ebubekir, Renda, Said, İlhan, Abdülmetin, Yusuf, Güven, Muammer, Ali, Şamil, Müslim, Mehmet, Mustafa, Ömer, Bahaddin, Ramazan…
Çanakkale’den Hakkari’ye; Muğla’dan Ardahan’a şehitler ülkesiydi Bosna!
Sade Anadolu’dan değil;
Sudan’dan, Açe’den, Afganistan’dan, Çeçenya’dan gelip canlarıyla suladılar, Bosna toprağını.
Bilge Kral’ın önderliğinde süren Kutlu Savaş, zafere ermek üzereydi ki, Sırp soykırımcıların imdadına Hollandalı işbirlikçiler yetişti.
Zaten Hollanda, asansör devlet değil miydi?
Kızılderili soykırımında, Afrika’da, kime lazım olursa, lejyonerlerini salan ara rejim ülkesi, gangster bir derebeyi idi.
Hollanda askeri, güvenli bölge Srebrenitsa’yı koruyordu(!)
Boşnak’ın canı malı namusu onlara emanetti(!)
Karadziç’in suç ortağı Mladiç, birkaç Hollandalı askeri rehin alarak(!), toplama kampındaki Boşnakları istedi.
Karremans’ın “Çekilin!” talimatıyla, 600 Hollandalı, 30bin Boşnak’ı ölüme yolladı.
Tepeler, nehir kenarları, yollar, patikalar… kaçışan Boşnaklarla doluydu.
Tuzla’ya ulaşabilenler tek tüktü, soykırımın görgü tanığıydı onlar.
CIA, KGB, MOSSAD, Vatikan… ellerini ovuşturarak seyrediyordu.
Beyaz Adamın(!) Ruanda tecrübesinin üzerinden 1 yıl geçmemişti.
1 milyon Hutu/Tutsi’nin katliam emrini veren, Fransa Belçika terör koalisyonuydu.
Şimdi yeni laboratuar Srebrenitsa idi.
İlk anda 8bin çocuk kadın erkek ihtiyar… toprağa düştü.
Annesine sığınan yavru, masumane sesleniyordu:
“Çocukları küçük kurşunlarla vururlar, değil mi anne?”
Sağ kalanlar mezar eşiyor, işlem bitince, onlar da yuvarlanıyordu canlı canlı…
Meğer kendi kabirlerini kazıyorlardı.
Asit kuyularına atılan bedenler bir anda eriyor, “Parmak uçlarının birleşeceği” Adalet Günü’ne ısmarlanıyordu.
İş makinaları toplu mezarların yerini değiştiriyordu. Hangi ceset kime ait, bilinmeyecekti(!)
Şeytanın ajandasındaki her kötülüğü yaptı, ajanlar.
Eti kemiği yapışmış kadınların/kızların bedenleri kirletiliyordu, ama ruhları apaktı.
Onlar, konu mankeni değildi; magazin malzemesi, paparazzi soytarısı olamazdı.
Ped reklamında da göremezdiniz.
Onlar ümmetin evlatları, bacılarıydı.
Yıllar sonra Mavi Kelebekler uçuşmaya başladı, mezarların üzerinden.
Meğer ölü toprağı renk değiştirince Mavi Kelebekleri çekiyormuş, kendine.
Nerede Mavi Kelebekler uçuşuyorsa orada toplu mezar vardı.
Boyun kemiklerine sarılı meşin kılıf içindeki Kur’an’lar, Şahitliği simgeliyordu.
Srebrenitsa bir ders verdi, dünyaya:
Başkentler işbirlikçidir, güvenme!
İş bitip de katliamcı çekilince çikolata yollarlar, alay edercesine.
Bağrımdaki şehit sayım 8372 değil, 30bin, inanma!
Da se ne zaboravi i da se ne ponovi!
Unutulan soykırım tekrarlanır, uyuma!
5 Temmuz 93… Başbağlar
Osmanlı’nın uç beyi, kale gibi iman beldesi Başbağlar, kimliğini korumuş; laik/seküler aymazlığa geçit vermemişti.
Gizli/açık bütün planların uğrak yeriydi, Başbağlar. Onca uğraşa rağmen, bir çakıl taşı sökememişti, ateist blok.
Başbağlar düşerse, Anadolu düşerdi.
Bu kez servis edilen, militer zorbalıktı.
Akşam abdestiyle günün yorgunluğunu atan 22 adam, ön safı doldurdu.
Tercanlı Adil Hoca, davudi sesiyle ezana başladı. Tam da ‘Hayye alel felah!’ derken etrafı sarıldı.
“Bizi kurtuluşa çağırma; biz, atalarımız gibi cehennemin dibini boylamak istiyoruz!” der gibiydiler.
Ellerinde keleş, üç beş kubur faresi, sürüklediler, çıkardılar hocayı, camiden.
Ardından, etle tırnak gibi birbirini seven cemaatini uzaklaştırdılar.
100 cani idi, etraflarını saran. İlk önce telefon tellerini kestiler. Katliam duyulmasın, diye.
Anaları bacıları gelinleri dereye indirdiler. Böylesi daha da acı verecekti.
Hem uzaklardan kurşun seslerini duyacaklar hem de çaresizliği yaşayacaklardı.
İronik bir hazdı, hainin istediği.
Köy meydanına getirilen 28 Müslümana örgüt propagandası yapıldı.
Köy basanlar, devrimciler’miş.
Oysa, Telaviv/Vaşington hesabına çalışan Erivan aşığı Apoistlerdi.
Devrimcilerin eline su dökemezlerdi.
'Emperyalizme karşı savaş veriyorlar’mış. Neden öyleyse, bir sömürgeciye tek kurşun atmadılar?
'Halkların özgürlüğü için savaşıyorlar’mış. Lakin yok ettikleri, halkın tâ kendisiydi.
İşte şu anda, Kemaliye’nin emekçi bir köyünü haritadan siliyorlardı.
Derken kahrolası yaylım ateşi başladı. 28 beden, Rahman’a kavuştu.
Nasipte, namazlarını meleklerle kılmak varmış.
Erlerini yitiren kadınlar, lanet yağdırdılar uzaktan.
Vahşeti taçlandırmak gerekirdi. Bitişik nizam 200 ev cayır cayırdı.
Yoktu böyle bir cinayet. Çığlıklar arasında 5 can daha yandı. Bağırışlarını dinledi, kadın/erkek siyonist güruh.
Okul, köy odası, ahır, ağıl…
Ne varsa kül oldu. Müslümanın ineğine davarına bile tahammülü yoktu, Kandil zorbasının.
Kurşun sesleri, J....’e ulaştı.
'Bizim haylaz çocuklar'(!)dı, 'müdahaleye değmez'di, 'sabah olsun gidilir'di. 'Boş kovanlar sayılır, toplanır, dönülür'dü.
Böyle ferman buyurmuştu, Ergenekon/Pkk danışıklı düeti.
Neden gelen giden yoktu? Şaşılacak şeydi(!)
Gecenin 1’i.
Geride kalanların acısından keyif çıkarırcasına etrafı kolaçan eden 100 katil, arsızca köyden ayrıldılar.
Yeni yeni katliamlar için, güven içinde(!) mevzilerine yöneldiler.
Termal kameralar görmeyecekti, onları. Bana dokunmayan yılan, hesabı.
Kurşunlanmış, yakılmış bedenlerin başında, göz pınarları kurumuş kadınlar çocuklar, çaresizliğin en acısını yaşadılar, sabaha dek.
Yetkililer(!), 14 saat sonra gelebildiler(!) Alt tarafı rutin tespitti.
33 beden karga tulumba mezarlığa götürüldü.
Nice sonra 20 zanlı yakalandı. Asıl katillerin kaçması sağlanmıştı, ne de olsa.
Zulümde 2. perde oynanıyordu. Mahkeme, İzmir’e alındı. Nihayet 17’sinde bir suçlu seçildi, ceza almasın, diye.
Elebaşı Baran kod adlı Müslüm Durgun, tam da ödül beklerken, infaz edildi, örgütü tarafından.
Zağar itler yaşlanınca vurulurdu.
Zaman aşımının geçmesi sağlandı, özenle. Katiller dağıldılar, her bir yana.
Zaman aşımı geçer geçer de…
Zamanın yeniden başlayacağı Sonsuz Zaman Cehennemi’nde Zerdüşt katillerin akıbeti ne olurdu!
Dul kadınlar, yetim çocuklar beldesi Başbağlar’ın adalet talebi yok.
Kimi kime şikayet edecek, mazlum Başbağlar!
32 yıl sonra, herkes, donuk gözlerle birbirine soruyor:
"Dosya yeniden açılsın!" diyecek bir adam çıkmaz mı?
Tarık Sezai Karatepe
.
Suriye'de Şeytan İttifakı
Suriye ile 877 kilometrelik bir gönül iklimi var. Öyle ayrılmaz bir bütünlük ki Halep ile Kilis, Cerablus ile Karkamış, Kobani ile Suruç, Tel Abyad ile Akçakale, Kamışlı ile Nusaybin bir kalp haritası!
Kalbin bir yerindeki acı, zamanla her yanı sarıyor. Stend takılıyor, anjiyo oluyor, kalp kapakçığı değişiyor, kalbe giden kan değerleri ölçülüyor, neler neler…
Doğru tedavi ile kalp, uzunca bir süre insanı hayata bağlıyor.
……………
“Suriye’siz savaş, Mısır’sız barış olmaz!” demişler.
Dinamik demografik yapısı ile Suriye, hayra çalıştığında ümmet ve insanlık için bulunmaz bir coğrafya! Ama şer odakların kıskacında da her türlü bölünmeye açık bir ülke!
Bilinç okuması yapan biri, çok net bir biçimde şu sonuca varacak:
“Allah, Kur’an / Peygamber gönderdi. ‘Yol’ gösterdi. Gizli, anlaşılmayan, insanın boyunu aşan, girift bir mevzu yok.
Her yaş grubuna, her mesleğe, meşrebe hitap ediyor. Üstünlüğün ölçüsü mal mülk, torun torba, şan şöhret değil, takva!
İyi, temiz yaşa. Dürüst, adil, çalışkan, faal ol. İki günün eşit olmasın. Misyonunu kuşan, vizyonunu hayata geçir. Allah sana ‘Müslüman’ demiş. Başka başka isimlerle neden oyalanıyor, ayrılıyorsun?”
……………
Abdullah ibni Sebe Yahudi bir ‘Beyaz Arap’tı. İran’da örgütlendi. Nabza göre şerbet veren ‘ortalık malı’ bir karakteri vardı. Güçler dengesinde satranç oynamayı severdi.
Fitne atmosferinde, Tahran’ın gazına gelen Şam’ın statükocu barbarları, çapulcu derebeyleri, feodal ağaları, kartel yapılanmaları, gölge devlet uzantıları Hz. Ali ile Hüseyin’i şehit ettiler.
Ajan-provokatif eylemlerle, Suriye toprakları saldırıya açık hale geldi. Hayber Yahudilerinin yadsınamaz bir rolü vardı. Kutlu Resul’ün Kuzey’e sürdüğü ‘Beyaz Araplar’, ne kadar tefrika varsa soktular.
Tüm evrenin İslam’ı benimseyeceği, İngiliz’in Fransız’ın, Ermeni’nin… Müslüman olacağı, eşi benzeri bulunmaz İlahi Mesajlar varken, talihsiz bir biçimde ümmet bölündü.
Küfür dolu İsrailiyat sözler, tembelci Hint geleneği, insana körü körüne itaati savunan ‘masumiyet inancı’, la yüs’el portreler… İslam’a yamandı.
Cebrail’in getirdiği Kur’an’da, kula kulluk yoktu. Fasit zihniyet, coğrafyayı cehenneme çevirdi.
Şia, Sasani Mecusi inancını formatlamış, ortaya Fars-İslam Sentezi adında ucube bir şey çıkmıştı. Tahran’da, Kum’da, Kufe’de… kin ve nefret pompalanıyor, sözümona Hz. Ali’nin, Hüseyin’in katillerine lanet okunuyordu.
Görünürde ise, şer güçlerle her türlü ittifak mübahtı.
Artık İslam aradan çekilmiş, İslam adına garabet yapılar türemişti. Hayber Yahudisi ‘Beyaz Araplar’ bölgede hep var oldu.
Selçuklu Sultanlarını şehit eden beyni kirlenmiş Haşhaşiler, ‘Beyaz Araplar’dı.
Osmanlı’yı güçsüz bırakanlar da, Padişahların Hac yolunu kesenler de, ‘Hac yolu güvenli değil’ fetvasını(!) çıkaranlar da, bunlardı.
‘Beyaz Araplar’; Yavuz, Mekke’yi Medine’yi fethedince sindiler, gizlendiler, ama örgütlenmeye devam ettiler. Soy soyladılar, boy boyladılar. Dillenen her çocuğa atalarının çektiklerini(!) anlattılar.
Hayber sülalesi, Arap coğrafyasında gölge iktidarı hiç mi hiç bırakmadı. Yeni nesilleri, ‘Bir gün size göstereceğiz!’ zırvasıyla, Yunan’ın Megao İdea benzeri bir duyguyla yetiştirdiler.
Beni Kaynuka’nın iffetsizliği, Beni Nadir’in şirretliği, Beni Kureyza’nın sinsiliği üzerlerine çökmüştü. Osmanlı’yı yıkmak için İngilizle flört eden Suud Ailesi de,
Fahreddin Paşa, Medine’de peygamber kabrinin halkasına yapışmış, gözyaşı dökerken, etrafını saranlar da ‘Beyaz Araplar’dı.
Sicim gibi gelen afete rağmen, ümmet şuurundaki Arap Kürt Türk Çerkes… Suriyeliler, Baas ihanetini püskürtmüşlerdi.
Olmadı Esed’in Şebihaları, olmadı Apo’nun Hevalleri, olmadı Işid’in Baronları ile yüklendiler.
Moskova’yı, Pentagon’u, kurdu kuşu… imdada çağırdılar.
Işid’e vurunca Pyd, Pyd’ye vurunca Esed ciyak ciyak bağırıyor. Dünya, kahrolası bir danışıklı dövüşe şahit oluyor!
Hani daha dün birbirinizi lime lime ediyordunuz? Demek ki yorgan gidince kavga bitiyordu.
Mevlana, arkadaşlarıyla gezerken, bir köpek sürüsüne rastlamışlar.
-Hocam, ne güzel de oynaşıyorlar!
-Hele sen aralarına bir kemik at da, görürsün nasıl oynaştıklarını!
Ne yapsalar boş!
Tarihin eşiğindeki Cerablus destan yazıyor, Kamışlı zerdüşt ihanete direniyor, Kobani içindeki canavarı atıyor.
Osmanlı bakiyesi Silahlı Kuvvetler, de facto ilan edip Suriye’yi Haçlı zihniyetten kurtarıyor, ‘Beyaz Araplar’ kaçtıkları kafese geri dönüyor.
Yoksa, ‘Beyaz Araplar’ın işgal altındaki Filistin topraklarına karşı çıldırtıcı ilgisizliği, işgalin parçası olmalarından mı kaynaklanıyor?
Tarık Sezai Karatepe
.
Kıbrıs 1974 "Bana ne Amerika'dan!"
Garip bir eski zaman hikayesiydi, Ana Kıta’dan kopuşun. Kudret Elinde Olan, Hikmetinden Sual Olmayan fiziken uzak düşürmüştü, kıyını yaylanı…
Risalet haberlerini en önce alırdın. Kenan ilini, Lut’u, Erihalı İsa’yı…
Anlatırdı tayfalar Limasol’a, Girne’ye, Güzelyurt’a…
O’ndan Gelen Bir Rahmetle Uyutulan Yedi Genç’le komşuydun. Komşuydun Tarsus’la, Anamur’la…
Ramses fırtınası, Nemrut kasırgasıydı zindanına dolan. Uhdud Ashabı’nı saklardın bağrında. Çığlıklar gelirdi Magosa’dan, Baf’tan.
Gelenin zulmü, gidenin ilenciydi hatıralarda kalan. Bir Asur çilesi, bir Mısır hilesi, bir Pers sillesiydi derin izler bırakan.
………………….
“Ümmetimden bir kısmının gök rengi denizlerin üzerinde…”
Dikkat kesilen Yesrib, müjdeli habere odaklanmıştı.
“……..gemilere binip…..”
Gözler parlamış, bir şehadet çağrısına kulak kesilmişti, ensar ile muhacir.
“……….inkar edenlerle harbe gittiğini gördüm.”
Kutlu Elçi’nin mesajı Akdeniz’in kurtuluşunu muştuluyordu. İstanbul, Roma…. nihayet Beyaz Göl’ün sinesinde Beyaz Ada.
Fizik yaşı doksan altı, ruh yaşı on sekiz Ensarlı Eyyüp, surların önünde çağlar üstü bir kuvvetin öncüsüyken…
Seksen altısındaki Rumeysa, Bir Önder’in Halası olmanın onuruyla kararını vermişti:
“Bu seferde ben de varım!”
Ada, bir fetih sabahında vahiy buyruğuna kavuşuyor…
Larnaka, Kutlu Misafir’i kıyamete dek ağırlıyor…
Fitnenin kalelerinden biri daha düşüyor, toza toprağa karışıyordu.
“Söz” yerde kalır mıydı!
………………………
Bir garip kindi, Aslan Yürekli(!)nin akını. Yenilen bir pehlivandı Kudüs’ten kalan. Yeşil Ada boyandı, bir baştan bir başa kırmızıya…
Kompradorlar, Eski Kıta’dan kadırgalara bindirirken ırkdaşlarını, bin bir desise ile…
Girne’de, Lefke’de…
Ceneviz, Venedik, Malta korsanlarına pazarlıyor, hileyle.
Daha tadını çıkarmadan servetin, ihanetin bedelini ödüyorlardı onursuzca. Böyle gelmiş, böyle gitmezdi!
Kim ki, yol emniyetine zarar verir, hesabı kesilirdi. Venedik, sert kayaya çarpmış; bir Mustafa Paşa hıncı sarmıştı bütün Ada’yı.
Yol kesen, adam kaldıran haydutların ülkesi, bağırsaklarını temizliyordu, asırların yorgunluğuyla. Allı yeşilli ipekler, Çin işi kağıtlar… alıcısını buluyor…
‘Teslis!’ diyerek gelen gelen, ‘Tevhid!’ diyerek dönüyordu. Temizliğin adını duymuştu Güneş Batmayan İmparatorluk(!)tan gelenler. Arap sabunu, Türk hamamı…
……………………….
Ne ki gaflet, sarmaşık gibi yayılmıştı bünyeye. Gediklerden giren Haçlı, bir kez daha sokuldu iffetin yanı başına.
Sadabad’da eğlenedursun erkan(!), yıkılıyordu kaleler anbean.
Gladyo, kurtarmak varken padişahtan İstanbul’u(!), düşünür müydü Güzelyurt’u, Limasol’u! Olan oldu, kurdu karargahını.
Yurtta barış vardı, Kıbrıs’ta savaş!
Danışıklı dövüş sanatkarı çıktı meydana. “Sizi ben kurtaracağım!”
Ya kurtarıcılardan kurtulmak, ne zor şeydi!
……………………….
“Tamamını alalım!”
“Sözümüz var, dostlarımıza verilmiş, bu kadarı kafi!”
“Erim” erim eriyen adam, söze giriyor: “Sam Amca’dan icazetsiz, caiz olmaz izinsiz!”
Sağ’ın sol’un mahfillenmiş iki atlısını, bir telaş sarıyordu, Ege’nin kara bahtlısını!
Viyana’dan sonra ilk zaferdi Ehl-i Salib’e karşı. Ambargoysa ambargoydu. Bir tahıl ambarıydı Anadolu. Van’a yeterdi Karaman!
……………………..
Cephede kazanıp masada kaybetmekti bahtına düşen. Tam da soluyacakken özgürlüğün havasını, inancın baharını…
Bir garip adamlar çıktı sahile. Girne’ye yat, Lefkoşe’ye kat.
‘Herşey mübah, Vahiy yasak!’ bir düzene kurban edildi. ‘Denk’ düştü bir ‘taş’, hilalin bağrına.
“Haç takmış gençler görüyorum(!)” dedi aymazca. Ne ki her değeri tar umar ettin, köyüne bile giremedin. Ne ekersen…!
Elinle yitirdin kıymetini, çağın geçti artık! Mahatma, Malcolm, Mandela… taht kurmuşken halkının gönlüne….
‘Dinazor’dun gayri, iflah olmaz bedenin.
……………………….
Kürsüye abanıp gözünü halka diken adam! Vahyi vicdanlara hapseden çağın belası! Tehdit algılaması mı değişti?
Meriç’in ötesi dost, Posof’un berisi…!
Hayal kurma boşuna, yok ilerisi!
Tarık Sezai Karatepe
.
Somali: Hicret'in ilk durağı!
Şu kıyılar var ya!
Tevhid’i teslis’e, hakk’ı batıl’a tercih edenlerin sesleriyle yankılanır. Zeyla derler buralara.
Emin Bir Kral’ın misafirlerini karşılar. Necaşi’nin, ‘dünya bir yana gelse teslim etmeyeceği’ konuklarıdır, onlar.
Hicret’in manasıdır, çilenin mayası… bu diyarlar. Bilal yüzlüler, selama koşarlar. İz süren cahiliye artığına vermez kardeşlerini, Necaşi.
O gün bu gün özgürlüğe sevdalıdır, gayeye tutkulu…
Yay gibi gerilmiş bir coğrafyadır, Somali. Kuzey’i ve Güney’i kavramıştır, haritada. Hamidir, onlara.
‘Eski Kıta benden sorulur!’ der gibidir. Yapar vazifesini, yüz yıllarca.
Mekke’den gelen haber, önce burada yankılanır. Davudi sesiyle Bilal, çağırır Kenyalıyı, Tanzanyalıyı, Ugandalıyı…
‘Haydin kurtuluşa!’ der. Köle gittiği Hicaz’dan, hür döner vatanına. İşkence Ebu Cehil’den, inkar Leheb’den kalmıştır. Kazanılmıştır bir imtihandır, kızgın güneş altında: ‘Ehad, Ehad!’
Yerlinin toprağını alıp haç’ını bırakan Avrupalı, sert kayaya çarpmıştır, bu kez. Ufalır, kocaman adamlar(!)
Kızıl Deniz, emindir. Nil bir başka akar. Suyun sahibi Firavun değildir. Emanettir insana, Yaradan’dan.
Bakir topraklar yerlilerindir. Bugünden sonra Senegal Limanı, evinden koparılan babaları, bir daha uzak illere uğurlamayacaktır.
Köleliği ayağının altına almıştır, Kutlu Önder. İnsanlığın anayasasıdır, Veda Hutbesi!
“Anaların özgür doğurduğunu kim köleleştirebilir?” nidası duyulur, Ömer’den.
Masal değildir, yaşanan. Destan olamaz, gerçek kahraman! Nehirler oynak balıklarla daha bir şen, dağ başları huzurun iklimidir.
Ormanlar, gemilere yüklenen tomrukların altında can veren öz sahiplerini hatırlar. Geride kalmıştır, tarlasında ırgat olmak.
Ürettiğini korsana kaptırmak tarihe karışmıştır. Komprador, çıkamaz insan içine. Adil bir fetihtir, eşit bir dağılım.
Yerli diller, Arapça’ya karışır namaz ikliminde. Karışmaz ne konuştuğuna, Medineli ensari, Mekkeli sahabi.
Haykırır, tüm kıtaya: Diller, renkler ve tenler Allah’ın ayetlerindendir. Karışan, Yaradan’ın sınırlarını çiğner, açıkça.
Mogadişu kucak açar dünyaya: ‘Edebiyle gelen baş tacıdır, yok haddi aşarsa ibretlik bir son bekler, bu limanda.’
Selçuklu’nun adı duyulur, Osmanlı’nın kendi gelir. Kuzey, Güney’e dost; Güney, Kuzey’e müttefik. Tek gözlü korsanların hevesi kursağında kalır. Afrika, adilce bölüşür Yaradan’ın nimetini.
………………………
Adına Hutbe Okunan Abdulhamid Sultan’ın gözbebeği topraklar, nakus gürültüsüyle inledi, günün birinde. Su uyur, düşman uyumazdı.
Nimetin, elden gidince anlaşılırdı kıymeti. Hasta Adam(!) fethi unutmuş; salgın, vücuda yayılmıştı. En iyi savunma saldırıydı ve ‘Cennet kılıçların gölgesi altında’ydı.
Tabiat boşluk kabul etmezdi ve işgal, fethin yerini doldurmuştu.
Bin iki yüz yıllık refah beldesi, korsan naralarıyla yerle bir oluyor; ırmaklar kirleniyor, dağlar üç gram altın için patlıyor, sokaklar yaban adamların ‘mal bulmuş mağribi’ tavırlarına alışıyordu.
İtalyan güneyden, İngiliz kuzeyden, ayırmıştı ülkeyi. On yıllar acı ekti, göz yaşı biçti.
……………………..
Altmış Dokuz’da, elinde büyüttüğü Berri’yi ülkeye saldı, İtalya. Otuz yıl sonra, Karzai’yi Afganistan’a yolladığı gibi.
İthal bir ajandı, tanıdık bir plancı. Sosyalistti. Lakin yaptığı benziyordu, Anadolu’dakine:
Somalice, Arap harfleriyle yazılıyordu. Köküne bağlıydı, halk. Yürümezdi böyle, devrim amacına ulaşmazdı. Latin alfabesi yetişti imdadına(!)
Önce alfabe, sonra terazi, sonra takvim, sonra kıyafet değişti. Nihayet yakın düşman tehdidi(!), en yakın düşmanla ittifak!
Yeryüzünün zalimleri sıralamada hiç şaşmadılar.
Daha şehit dedelerinin kanı kurumadan, torunları, Berri’nin darağaçlarında sallandı. Kodeslerinde can verdi. Kabustu, sokağa çöken. Karabasandı, bulvarlara yayılan.
İtalyan’a, İngiliz’e karşı verilenden daha fazlası şühedaya karıştı.
Önce danışıklı dövüşle, birden fazla ülkeyle harbe tutuş; genç nüfusu azalt. Devrim mahkemeleri kur. Alimlerini kurşuna diz.
Sonra ateş aç, halkın üstüne. Katlet, gözünü kırpmadan. Kalanlarını kaldır ortadan.
Yeryüzünde yirminci yüzyıl için emperyalizmin buyurduğu bu demek. Ülkeler farklı, planlar dakik, titiz, aynı!
Hicret’in Yurdu, bu kez zalimden kaçış için yollardaydı. Denize düşen yılana sarılırdı. Etiyopya insan seli, Etiyopya çaresizlikti, Somali için.
İç savaş şartlarını hazırlayıp, kaçtı Berri. Silahlar, saklandıkları yerden çıkarıldı. Yağlandı sinsice. Pat patlar sağa sola saçıldı, birbirine düştü mü’minler.
Kuraklık ve kilise… Pusuda bekleyen misyonerler. Alıp götürdüler, Hicret’in Çocuklarını.
Orada edindiği tecrübeyle Bosnalı çocuğa da haç takmıştı, Avrupalı. Soyadını taşıyan herkesi yok et, çaresiz kalanı kendine benzet!
………………………..
Askeri üs lazımdı, coni’ye. Oradan kan dökecekti bölgede, at hırsızı kovboy! Fırsat bu fırsattı ve fırsat ganimetti.
Hesaba katılmayan bir şey vardı:
Şehitlik bir rütbeydi ve şehadete koşan bir mü’minden daha güçlü bir silah yoktu. Seyyid Hasan ile Seyyid Muhammed’in kahramanlıklarıyla uyumuştu bebeler, ninni yerine.
Anadolu’da Battal Gazi, Ulubatlı… ne ise, Somali’de Hasan ile Muhammed o idi. Direnişin sembolüydü ikisi, yüz yıl önceden.
Yirmi yıl direnen iki yiğitti, çöllerde. Dağıstan’da otuz yıl direnen Şamil ile Murat gibi.
……………………
Bugün bir imtihandır, Somali’de, semadan inen. Hedefe koşan iki kişi okusa, ‘….Dağılmayın, parçalanmayın!’ emrini…. Gelecek günler, umuttur Somali’de.
Fitne MOSSAD’dır, CIA’dır, KGB’dir. Kol gezer sokaklarda. Birbirine düşürür, Yaradan’ın kardeş kıldığını.
Zeyla Limanı aziz konuklarını bekler. Bilal’i özler, Bilal yüzlüler. Yokluğa ve kıtlığa inat, kovar zalimi toprağından. Şimdi evi onarmaktır, vazifesi.
Kanı durduran, kazanır ecri. Sevinir, evine döner mülteci. Tarihi tersine çevirmektir, vazifesi. Zalimi kovmuş, sıra haine gelmiştir.
Yakındır, İza Ca’daki müjdesi!
Tarık Sezai Karatepe
.
Gazze: Direne Direne…
Yasir, Batı Şeria'da dünyaya gözlerini açmış; intifadada Gülistan"a kavuşan babasını görmemişti bile. Varsa yoksa Mirac"ın Kalbi"ydi onun için.
Seksen İki'nin Kasabı, uzak yakın akrabalarını, kapı bir komşularını zulm ile bu dünyadan koparırken… o da bir tan vakti Kutlu Kervan'a iltica etmişti.
Nablus'a müjdeli haber tez ulaşmış, şehadet tebriği için binler evine akın etmişti. "Asude bir bahar"dı pencerelerine dolan. Ravza'dan bir güvercindi eşiğine konan.
Şehitkent, "Errızku Alallah" erleriyle dünyayı faniye bırakıyor… üçler yedilere, yediler kırklara, kırklar yüzlere, yüzler binlere karışıyordu. Bir yüce bahtiyarlıktı Yasir'in ocağına düşen.
Dumanı bir başka tütüyor, mahalleli sanki bir beden olmuş, "Geride kalanlarına" dişlerinden tırnaklarından artırdıklarıyla kol kanat geriyor… takvanın pratiğini yaşıyor, teorisini anlı şanlı teolojicilere(!) bırakıyordu.
Bir göz evde altı can, Nablus Radyosu'şndan saat başı ajansları alıyor… "son dakika"lar hep bir İrem yolcusunu muştuluyor… Kah iki sokak ötede aşure sofralarından bir tanıdık, kah Eriha'üda can ciğer bir kardeş son nefesini veriyor, cisminden vazgeçip ismine kavuşuyordu: Adın Şehadet!
Dokuzuna yeni girmiş, yüzünde ayva tüyleri, bakışları kartal, yürüyüşü Velidce… Sözleri dilinden değil Mavera'dan dökülen bir Ziyad yürek Yasir, Cuma'yı iple çeker… Aksa Mescidi'ni görür görmez anasının elinden kurtulur, beyazlar arasında bembeyaz oluverirdi.
Çorabına sakladığı sapanı "Ebabilce" bir güç olur, bir'e on kuvvetiyle siyon şakağında patlardı. Bir keresinde yakayı ele vermiş, “Ya Vedud!” hamlesiyle sıyrılıp tozu dumana katmıştı.
Ölgün mum ışığında yüzünü pencereye dayamış, betona gelen gömleğinin rengi atmış, masraf çıkarmamak için katlayıp saklamıştı.
Uzaktan gelen sesler, dimağına bomba gibi düşüyor… duydukları başka bir dünyada yaşadığı kanaatini uyandırıyordu.
Kemp Deyvid'de Sedat, "vadedilmiş yurt"a harç taşıyor… “Ramses'in torunuyum, Teoder'n onuruyum!”u seslendiriyordu.
Nil'den Fırat'a, Namus'un Ülkesi'ni küfrün masasında kadehliyor… çağlar geçse de insanın değişmezliğini bir kez daha rezilce sergiliyor… Leheb"in çocuklarının huzurunda takdis oluyor, "ebter"lerden yazılıyordu.
Yasir, yumruklarını betona vura vura haykırıyor… arka dişleriyle, ön dişlerini neredeyse yerinden oynatıyordu. “Olamaz, kimse Halik'ıma, halkıma, vatanıma, can yatanıma muhanetlik edemez.”
Hayat mektebinde okumuş, gün görmüş anacığının feraset yüklü kelimeleriyle hayat bulmuş, şok dalgası başından aşıp gitmişti.
Bir Halid hıncı ihaneti yerde komamış, Yasir idolünü bulmuştu.
Travmalar sürüyor… Rabat'ın Telaviv asıllısı savaş baltalarını çıkarınca, “Demek yetiştirip yetiştirip, allayıp pullayıp kavimlerin başına doluyorlar. Şimdi uyanmak vaktidir!” deyiveriyordu. Adı başka, cinsi aynı.
Liyon damızlığı Burgiba, iffete harp açıp sürek avı başlatmış… Topla tüfekle değil belki, lakin muhaberesiyle sokaklara korku imparatorluğu salmış… kaçınılmaz akıbet onu da bulmuştu. “Anacığım, o nasıl Habip; peki ya kimin dostu?”
“Bizde de vardı bir vakitler. Kuzey'de Hakk'ı reddedip, Güney"de teslim olmuş(!) nifak ehlidir bunlar. Yolu aydın olsun! Babandır bize öğreten, bir asil duruşu, özgürlüğü soluyuşu, mazlumu koruyuşu, zalimi kovuşu…”
Frenk'e ülkeyi dar eden Utbe'nin torunları şimdi çöllerde, yüzde doksan iki"nin hesabını veriyorlar. “Nasıl olur da halkın gönlünü fetheder, zafere yürürsünüz? Bundan böyle açık oy, gizli tasnif! Gelsin de Medeni kurtarsın sizleri!”
Yasir, tam da radyoyu un ufak edecekken: “Pireye kızıp yorgan yakma! Irkımız bir, yüreğimiz başka! Tıpkı Alemlerin Efendisi ile Cehaletin Babası gibi… İki ayrı alem: Nur ile ateş, sonsuz mutluluk ile ebedi azap, Firdevs ile Gayya…”
Ömer Muhtar'ın ülkesinde bir adamcık çıkmış, “Yeşil ile kırmızıyı sentez yapacağım!” diyormuş. Bilmiyor mu ki: “Eksilttiğiyle ve artırdığıyla baş başa kalacak, bir gün. Niyetiyle baş başa. Yalnız ve baş başa. Hiçbir şeyin fayda vermediği günde baş başa.
İblis'in bile: “Bana zorla mı inandın, çek öyleyse benim gibi…!” terk edişiyle baş başa. Mecusilerle, Baasilerle baş başa.
“Cancağızım niye şaşırdın? Uzantıları yok mu bizde? Yolumuzu çizene kadar, İki Ayağının Gücü Yüreğindeki Adam, biz de gaflet uykusundaydık. Yolu, yolumuz!”
Dünyanın Aydınlığıyla Aydınlandığı Güneş Şehir'de Kral, muvahhidlere göz açtırmıyor, "Bir araya gelirlerse vurun boyunlarını!" buyuruyormuş(!) Kraliyet televizyonunda Gazze"nin adı bile yasakmış! Hahamın Hicaz"daki kolbaşıymış!
“Kaşı kalem, gözü badem oğlum! Şerif Hüseyin'in adamları, saydıkların. Şimdi her biri, bir ırkdaş ülkede şehir eşkiyası. Lavrens'e kucak açıp, birliğimiz tuz buz olup, Pay-i Taht derdest edilince Lordlar'ın necis çizmeleri çiğnedi buraları.
Frenk komutan Garo, Dimeşk'e girdiğinde Hıttin"in öcünü alırcasına Kudüs Fatihi"nin kabrini tekmeleyip: "Kalk Selahaddin, Haçlı Seferi şimdi bitti, biz döndük!" narasını atarken… Esad"ın dedeleri, torunlarına, Hama Seksen İki"yi bırakıyorlardı. Elli bin Sümeyye, elli bin Selami…
İstanbul'un Zarif şairini işitmedin mi, Cahitçe bir yürekle:
“O gün ezan sesi gelmedi; camilerimizden, minarelerimizden
Korktum; bütün insanlar, bütün insanlık adına!”
“Anne! O buraya gelemiyorsa… biz gidelim Bir Halkı Dönüştüren Adam'a. Ne zaman kavuşacak yurdumuzun iki yakası?”
“Kalpleri değiştirmek O'na mahsus. İnsan, bir vesiledir… vahiyle aradaki perdeyi kaldırmada. Gidelim, umudumuz bir başka bahara kalmadan gidelim. Vakit bizi kuşatmadan gidelim. "Uyku, bizi sarmış zehirli meyve"… Gidelim.
……………….
“Biz geldik!”
“Safalar getirdiniz!”
Gözünü ufka diken adam, dünya şafağına son bir kez bakıyor, bakıyor… Nasipsiz kalleşlik, onu bir fecr vakti masivadan koparıyor…
Geride direnen, direndikçe iki yüz altı karada sınırları zorlayan Ezilenlerin İktidarı"nı, Mustaz'afların Zaferi'ni muştuluyordu.
“Ya hayır söyle, ya da sus!”
Tarık Sezai Karatepe
Hülagû'den Netanyahu'ya Filistin Bayrağı'nın Hikayesi
Şark’tan İslam topraklarının üzerine doğan güneş, kızıla boyanmıştı durmak bilmeyen ardı arkası kesilmeyen Moğol saldırıları, Orta Asya’dan, Harzemşahlar başta olmak üzere Müslüman devletleri ve Müslümanların yüzlerce yıl emek verip inşa ettikleri ne varsa, yıka yıka bir sel gibi önüne katıp Irak ve Anadolu’ya kadar getirmişti.
Kendisine itaat etmeyen herkesi açlıkla yıkımla ve ölümle tehdit eden Moğollar, Hülagü liderliğinde bir taraftan İslam hilafetinin merkezi Bağdat’ı kuşatmışken bir taraftan Malatya önlerine kadar ulaşmıştı. İç çekişme ve korkunun zayıflattığı, Anadolu Selçuklu hükümdarları, İzzeddin ve Rükneddin, Hülagü’nün huzuruna çıkıp boyun bükmüş, O da Anadolu’yu aralarında bölüştürmüştü.
Orta Asya’dan Bağdat’a, Anadolu’dan Basra’ya kadar ayakta kalmak, istiklali korumak imkânsız hale gelmiş, yüzlerce yıllık Abbasi Hilafeti çökmüş Bağdat düşmüştü (1258). Kimilerine göre Bağdat’ın işgalinde 200 bin kişi, kimilerine göre ise milyonu aşan sayıda Müslüman öldürülmüş veya yaralanmıştı.
Koca İslam dünyası adeta kurbanlık koyun gibi sırasını bekler halde, yakılıp yıkılan, yağmalanıp ırz u iyali paymal edilen beldelerin hara edilişini uzaktan seyretmekten öte bir şey yapmıyor yapamıyordu.
İbn Ebi’l-Yusr, Bağdat’ın düşüşüne şöyle yanıyordu:
لسائل الدموع عن بغداد أخبار
فما وقوفك والأحباب قد ساروا
يا زائرين إلى الزوراء لا تفدوا
فما بذاك الحمى والدار ديّار
تاج الخلافة والربع الذي شرُفت به
المعالم قد عفٌاه إقفار
أضحى لعطف البلى في رَبْعِه أثر
وللدموع على الآثار آثار
يا نارَ قلبي من نار لحرب وغى
شبّت عليه ووافي الربع إعصار
Gözyaşı döken için Bağdat’tan haberler vardır,
Gayrı ahbabın çekip gittiği yerde durmak da nedir!
Gitmeyin Zevrâ’ya ey ziyaretçiler!
Kalmadı zira o diyarda kimsecikler.
Issızlık ele geçirdi Hilafet tacını,
Şerefyap olunan cümle mekân u meskeni.
Musibete duçar olan yerde izleri kaldı,
Gözyaşlarının, harap şehirde izleri kaldı.
Savaşın uğultusu sardı her tarafı eyvah,
Kalbime çöken yangınlar misali bigâh…
Bağdat’ın acıklı düşüşü, Sadi Şirazi’nin de dilinden beyitlere dökülmüştü,
نسيمُ صبا بغدادَ بعد خرابِها
تمَنَّيتُ لو كانت تَمُرُّ على قبري
لأنّ هلاكَ النفسِ عندَ أولى النُهى
أحَبُّ لهم من عيشِ منقَبِضِ الصدرِ
Virane olmuş Bağdat’ın sabâ rüzgârı,
Kabrimin üzerinde essin isterdim.
Zira akledenler için ölüm,
Evlâdır göğüs daraltan bir hayattan…
Nice beyler nice komutanlar şehirlerini ve kalelerini bir bir Moğol’un insafına teslim ediyordu. Ancak direnenler de vardı, Meyyafarkin (Diyarbakır-Silvan) ve Mardin Artukluları gibi…
Silvan‘da direniş iki koca yıl sürdü, ancak nereye kadar? Bir eşek başının 30 dirheme satıldığı, insanların kedi köpek ve her türlü nebatatı tükettiği, ardından da birbirinin ölüsünü yemeye başladığı yerde direnmek mümkün müydü? Nihayet teslim alınan şehrin Eyyubi hâkimi Melik Eşref, direnişinin ağır faturasını, halkının kılıçtan geçirilmesi ve kendi hayatıyla ödedi. Moğollar, gövdesinden ayırdıkları başını, teşhir için Şam’a gönderdi.
Moğol ordusunun başındaki Yaşmut ve Uruktu Noyan, Diyarbakır’dan sonra Mardin surlarının önüne gelerek Necmeddin Gazi’ye tehdit ve aşağılama dolu bir itaat teklifinde bulundu. Lakin tehditlere boyun eğmeyen Necmeddin Gazi, “Kalemiz, zahire ve silahlarla, Türk yiğitleri ve Kürt cengaverleriyle ağzına kadar dolu olduğu için yüce Allah’a hamd olsun” diye cevap verip direnme kararı almıştı.
Ne yazık ki sekiz aylık direniş sonrası şehirde başlayan veba salgını ve gıda yetersizliği şehir halkının büyük kısmı gibi nihayet Necmeddin Gazi’yi de hayattan koparmıştı. Yerine geçen oğlu Kara Arslan ise istemsizce Moğollara teslim olmuş ve böylece oradaki direniş de sona ermişti.
Kara bulutlu bir fırtına gibi coğrafyanın üstüne çöken Moğollar, ilerlemeye devam ederken önce Halep’i daha sonra Şam’ı istila etti ve Gazze yakınlarında Son Eyyubi Sultanı En’nasır Yusuf’u esir aldı. İslam aleminin son umudu Kahire’deki Memlükler bu gidişatı Gazze’de durdurmayı başardı. Bir Ramazan günü (3 Eylül 1260) Filistin’in kuzeyine doğru çekilen Moğol ordusuyla Ayn Calut mevkiinde karşı karşıya gelen İslam ordusu, yenilmez denilen düşmanı büyük bir hezimete uğrattı ve istila hareketini durdurdu. Dağılan düşman birliklerinin peşini bırakmayan Memlük ordusu, kalan Moğolları imha etmeyi ve Şam’ı Humus ve Halep’i geri aldı ve böylece Bilad-ı Şam ile Mısır tek bayrak altında, Seyfeddin Kutuz liderliğinde birleşmiş oldu.
Ancak Moğollar, terör estirmeye devam ediyor, işgal altında tuttukları bölgelerde veya boyun eğdirdikleri beyliklere, halka ve liderlere, her türlü zulmü reva görüyordu. Moğollara karşı mücadele ise bazen zayıflayıp bazen harlanan köz gibi İslam topraklarında varlığını koruyordu.
Bu arada halk nezdinde söz sahibi kimi alim ve kanaat önderleri tıpkı bazı siyasiler gibi etliye sütlüye karışmadan Moğol istilasına ram olmuşken, kimileri özellikle Şam ulemasından bazı isimler ise Moğollara karşı hem liderleri hem de halkı örgütlemeye ve mücadele etmeye davet ediyor, bunun için durmadan çaba sarf ediyordu.
İşte bu noktada, Şam’da yaşayan Harranlı Kürt alim Takiyyüddin İbn Teymiyye, gayrete gelmesi için birçoklarının hiç umut görmediği bir gruba yönelmişti. Irak’ın batı tarafları ile Suriye’nin doğu bölgesindeki çölleri mesken tutmuş Bedevi Arap kabileler ve Musul kırsalına yerleşmiş Türkmen aşiretler. Bu Arap ve Türkmen kabilelerin bir kısmı birbirine düşman ve kan davalıydı. Ayrıca başta Tai kabilesi olmak üzere bedeviler, yol kesmekle yağma yapmakla ün salmış ne Memlükler tarafından ne de medeni bölgelerde sevilmiyor, güven vermiyordu.
Şamlı alim ise bütün sıra dışı alışkanlıkları ve kötü ünlerine rağmen, dur durak bilmeksizin, tek tek bu başıboş kabileleri dolaşıp, onlarla görüşmeler yapıyor ve kendilerini Moğollara karşı cihada davet ediyordu.
Nihayet uzun uğraşlar sonunda Şamlı alimin ve kendi içlerindeki gayretli öncülerin mücadelesi meyvesini vermeye başlamıştı. Ayn Calut zaferinin üzerinden 40 koca yıl geçmiş ve bu süre boyunca daha fazla ilerleyemediyse de Moğollar, kontrol ettiği bölgelerde mezalimini devam ettiriyordu.
Kimi zaman ayaklanmalar, yer yer direniş devam etse de devrinin süper gücü Moğolların bölgeden sökülüp atılamaz olduğuna dair genel bir kanı oluşmuştu. Ancak Tai aşiretleri başta olmak üzere bölgedeki bedevi kabileler, daha bir iki sene önce üzerlerine asker gönderen Memluk sultanına itaat ederek Moğollara karşı bir savaş için hazırlıklara başladı.
Irak’ın batısında yayılan Memluk etkisini kırmak ve Şam’ı ele geçirdikten sonra Mısır’a yönelmeyi planlayan İlhanlı Moğollarının lideri Gazan Han da boş durmuyor yeni ittifaklar ve savaş hazırlıkları yapıyordu. Gazan Han çıkacağı sefer için bir taraftan Kilikya’daki Ermenilerle bir taraftan da Arvad adasında konuşlu Tapınak şövalyeleriyle antlaşmalar yapmış ve Kudüs’ü tekrar onlara bırakmaya söz vermişti.
Gazan Han, Kutluşah komutasındaki 80 bin kişilik Moğol ordusu ve müttefik Ermeni kuvvetleri, 1303 yılında harekete geçirdi ve Memluklerin üzerine gönderdi. Moğol ordusu doğudan Halep üzerinden Şam’a doğru yürürken Akdeniz’den saldırı için hazırlık yapan Tapınakçılar, beklemedikleri şekilde Memluk saldırısına uğradı ve çıkarma yapamadı. Denizden gelen diğer kuvvetler ise sahillere saldırmak dışında pek başarı gösteremedi.
Nihayet, Kutluşah komutasındaki Moğol ordusu, Nisan Şam’ın güney doğusunda Merc’us Suffar ovasında Şakhab isimli mevkide Memluk ordusuyla 43 koca yılın ardından bir kez daha karşı karşıya geldi.
Sultan Nasır Muhammed bin Kalavun komutasındaki Memluk ordusuyla İlhanlı Moğol ordusu arasında yaşanan ve üç gün süren çarpışmalar, Moğolların ağır hezimetiyle sona erdi ve dağılan kuvvetleri doğuya doğru kaçmak zorunda kaldı.
Şakhab savaşından muzaffer ayrılan Memluk kuvvetleri, tekbirlerle ve tehlillerle Şam’a girerken Moğollar, Ayn Calut’tan 43 sene sonra bir kez daha ağır bir hezimete uğramış ve bir daha gelmemek üzere Irak’a oradan doğuya doğru çekilmek zorunda kalmıştı.
Şakhab savaşında ve savaşa giden doğu çölleri boyunca Moğollara karşı koyan Tai aşiretinden Safiyuddin El-Hilli de vardı ve Bağdat’ın 1258’deki düşüşü sırasında Moğollar tarafından camii içinde şehit edilen dayısının intikamını almanın iftiharını yaşıyordu.
Yaşananların ruhunda bıraktığı etkiyi ve Müslümanların birlik olduğunda neler yapabildiğini ise yazdığı uzunca şiirinde anlatıyordu.
سَلي الرّماحَ العَوالي عن معالينا
واستشهدي البيضَ هل خابَ الرّجا فينا
وسائلي العُرْبَ والأتراكَ ما فَعَلَتْ
في أرضِ قَبرِ عُبَيدِ اللَّهِ أيدينا
“Ol ulularımızı, ulu mızraklara sor!
Şahid ol ol aklara! umutlar yıkılmadı!
Ubeydullah toprağında, ellerimizin,
Hele Arab’a, Türk’e, neler ettiğini sor”
Şiirin devamında El-Hilli şöyle demektedir:
"إنّا لَقَوْمٌ أبَتْ أخلاقُنا شَرفاً
أن نبتَديَ بالأذى من ليسَ يوذينا"
"بِيضٌ صَنائِعُنا، سودٌ وقائِعُنا
خِضرٌ مَرابعُنا، حُمرٌ مَواضِينا"
“Öyle bir kavimiz ki ahlakımız şeref ile ,
Bize eza etmeyene, reddeder her ezayı,”
“Aktır yaptıklarımız, karadır savaşlarımız,
Yeşildir menşeimiz, kırmızıdır mazilerimiz.”
Bu şiir dilden dile dolaşıp durmuş cümle Arap dünyası, özellikle de edebiyat ile uğraşan herkes, aktardığım son beyitleri ezberinde tutmuştur.
Yıllar yılları asırlar asırları kovalamış, Moğol saldırıları ve işgalinin üzerinden yaklaşık 600 sene geçmişti ve Safiyuddin el-Hilli’nin şiirinden aktardığım son beyit, iki taraftan birbirine bakan iki kırmızı üçgen arasında en üstte siyah ortada yeşil altta beyaz bir hat olacak şekilde yeniden tasarlanmış ve İstanbul’da yaşayan Arap öğrencilerin kurduğu Edebiyat Topluluğu’nun (Münteda el-Edebi) duvarına asılmıştı.
Meşrutiyetin ilanı, Osmanlı’nın cümle münevverleri gibi Arap gençlerini de sevindirmiş ve geleceğe dair içlerinde heyecan uyandırmıştı. İstanbul’da mukim çok sayıda Arap öğrenci, tüccar, bürokrat ve Arap coğrafyasını temsilen Meclis’te görev yapan mebuslar, söz konusu Edebiyat Topluluğu’nun cemiyet merkezine devam ediyordu.
Cemiyet, çoğunlukla Arap öğrenciler ve çeşitli siyasiler tarafından hem edebi-fikri konuları konuşmak hem de Arap halkının yaşadığı içtimai ve siyasi hususları değerlendirmek üzere toplantılara sahne oluyordu. Ancak cemiyet merkezinde sadece Araplar bir araya gelmiyordu, zaman zaman Türklerin ve diğer Osmanlı unsurlarının da burada bir araya geldiğini hatta Enver Paşa’nın ve Talat Paşa’nın da burada Arap öğrencilerle bir araya geldiğini ve kendilerine gelecek vizyonlarına ilişkin konuşmalar yaptığı vakiydi.
Cemiyet mensupları arasında giderek artan bir söylemle Arap milliyetçiliği yapanlar olduğu gibi Osmanlı milliyetçiliği veya İslamcılık yapan gruplar veya şahsiyetler de bulunuyordu. Hükümetin Araplara haksızlık ettiğini, onları ötekileştirdiğini söyleyenlerin yanında Türk-Arap kardeşliğini ve birlik olunduğu zaman düşmanlara galebe çalınabildiğini ve sorunların üstesinden ancak birlikle gelinebileceğini savunanların sayısı da az değildi.
Abdulkerim Kasım el-Halil’in kurucusu olduğu Edebiyat Topluluğu’nun müdavimleri arasında sonraları Suriye’nin Cumhurbaşkanlığını yapacak Şükrü el-Kuvvetli, yıllarca Irak Başbakanlığı yapacak Nuri Said, Şerif Hüseyin’in mebus çocukları Emir Faysal ve Emir Abdullah, ünlü Arap yazar ve düşünür Esad Dağır, sonraları Şerif Hüseyin’in birliklerine komuta edecek ve kendisiyle ayrı düşüp Mısır’a geçecek orada Genel Kurmay Başkanlığı yapacak Osmanlı Subayı Aziz Ali, ileride Kudüs Kadılığı yapacak Nesib el-Baytar, Iraklı siyasetçi Arif el-Arif gibi önemli isimler yer almaktaydı.
Cemiyette sohbet ve muhabbetin konusu bir gün dönüp dolaşıp yine edebiyattan siyasete ve Osmanlı’yı içten içe kemiren kavmiyet meselesine geldiğinde öğrencilerden biri, Osmanlı’nın kuruluş yıllarında yaşanan 1303 yılındaki Şakhab zaferine ve o savaşta büyük rol almış Tai aşiretinden Safiyuddin’in şiirini okumuş ve dinleyenler mazinin izzetli günlerini hatırlayıp duygulanmışlardı.
Şiiri dinleyen bir başka öğrenci, işte o vakit “Aktır yaptıklarımız, karadır savaşlarımız,
Yeşildir menşeimiz, kırmızıdır mazilerimiz.” Beytini üzerine yazdığı, üstte siyah, ortada yeşil, altta beyaz ve iki taraftan birer kırmızı üçgenin yer aldığı bir flama yapmış ve Edebiyat Topluluğu’nun duvarına asmıştı.
Arap Edebiyat Topluluğu’nun duvarına asılan bayrağın ilk hali.
Cemiyet mensupları bu bayrağı kendilerini temsil eden bir sembol olarak çabucak benimsediler. Aslında bayrağın renklerine ilham olan şiir Arapların, Türklerin, Kürtlerin, Sünnilerin, Şiilerin, hatta sufi ve selefilerin, hep birlikte Moğollara karşı birleşerek kazandığı bir zaferden mülhemdi, ancak üzerinden geçen yüzyılların ardından Müslümanlar, yeniden kavmiyet davası gütmeye başlamış ve birbirinden ayrılmak için bahane arar olmuştu.
Başta mevlidi nebevi olmak üzere kandillerde ve Ramazan aylarında cemiyet merkezinde düzenlenen programlar vesilesiyle, Arap-Türk-Kürt-Arnavut fark etmeksizin herkes İslam kardeşliği esasında bir araya geliyor ve duygulu anlar yaşanıyordu. Sanki herkes gelecekte bir ayrılığın yaşanacağını ve araya fitne gireceğini hissediyordu.
İttihat ve Terakki hükümetlerinin geçen yıllar içinde giderek yükselen Türkçülük ve Arapçılık, gençliğin ruhunda derinleşiyor ve onları yüzyıllardır birlikte inşa edilen koca bir devleti yıkmaya parçalamaya itiyordu.
Yusuf Akçura ve Ahmet Ağayev’in Türkçülük-Turancılık söyleminin, İttihatçılar arasında giderek etkin hale geldiği, bazı Arap milliyetçilerinin de kurdukları cemiyetler ve yapılar üzerinden kavmiyet davası gütmeye başladığı süreçte, birliği ve beraberliği korumak adına çaba sarf eden kimi Türk ve Arap münevverler de yoğun biçimde çaba sarf ediyordu.
Ancak gelecek yıllar, vahdet yerine tefrikaya gebeydi; Trablusgarp savaşı, Uşi antlaşmasıyla Libya’nın düşmesine yol açtığında Arap milliyetçilerinin tezleri güçlenmiş birçoğu Fransa başta olmak üzere dönemin emperyalist güçleriyle iş birliği arayışlarına girişmişti.
Paris’te, 1913 yılında, gerçekleştirilen 1. Arap Kongresi’nde konuşulan konulardan biri de bayrak meselesiydi ve kongreye katılan bazı delegeler İstanbul’da Edebiyat Topluluğu’nda benimsedikleri sembolik flamayı bayrak olarak önerdi ve kabul edildi. Birinci Cihan harbi ve sonrasındaki yıllarda bu bayrak, ufak bazı değişikliklerle önce Şerif Hüseyin ardından da çok sayıda Arap ülkesi tarafından kullanılmaya başlandı.
Günümüzde de söz konusu bayrak çeşitli biçimlerde Arap ülkelerinin büyük bir kısmı tarafından kullanılmaya devam etmektedir. Bayrağın renklerinin, hilafet, Emevi, Abbasi ve Fatımi renklerini temsil ettiği yönündeki iddialar ise sonradan yapılan yakıştırmalardan ibarettir. Kimi Türk veya Arap yazarların iddia ettiğinin gibi bu bayrak ayrılık ve parçalanmışlığın değil birlik ve beraberliğin sembolü bir şiirden çıkmıştır. Sykes-Picot antlaşmasında belirlenmiş veya İngilizlerin, isyanı temsil için çizdiği bir bayrak da değildir.
Asırlar boyu Osmanlı çatısı altında yaşayan nice halk, nice din ve mezhep mensubunun hayal köşkünde baş köşe hep Asitane’ye aitti. Osmanlı devletinin yıkılışının üzerinden yüz yılı aşkın bir süre geçmesine rağmen bugün halen, Arap dünyasında, “İstanbul” denildiğinde özellikle yaşlıların dilinden, bir iç çekişle beraber, “El-Asitane”, “Merkezül Hilafe’l İslamiye” gibi cümleler dökülür. Zira İstanbul, Resulullah’ın (S.A.S) müjdesinin tahakkuk ettiği yer, yüzyıllarca hepsinin başkenti, bir olmanın, birlikte olmanın temessül ettiği yer demek. İşte Filistin ve birçok Arap ülkesinin bayrağının neşet ettiği yer de o şehr-i İstanbul’dur.
Akif’in “Bana vahdet gibi bir yar-ı müsait lazım” mısraında ifade ettiği üzere Müslümanların bugünlerde en çok vahdete ihtiyacı var. Zira Allah’ın ipine sımsıkı sarılıp birlik olmamamız, bizi ancak azaba duçar kılar.
(قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلٰٓى اَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِكُمْ اَوْ مِنْ تَحْتِ اَرْجُلِكُمْ اَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذ۪يقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍۜ اُنْظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الْاٰيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَفْقَهُونَ)
“De ki: ‘Allah size üstünüzden veya ayaklarınızın altından bir azap göndermeye ya da sizi bölük pörçük hale getirip de birbirinize güçlerinizin acısını tattırmaya kādirdir.’ Bak, anlasınlar diye âyetlerimizi nasıl da açıklıyoruz!” (En’am Suresi 65. Ayet)
Peygamber efendimizin (S.A.V) müjdelediği üzre geçmiş ümmetler gibi toplu helak olmayacağımızı biliyoruz, lakin bugün içinde bulunduğumuz hal, mezkur ayette işaret edildiği gibi bölük pörçük olup bir birimizin acısını tattığımız gerçeğiyle tam olarak örtüşmektedir..
Dolayısıyla Filistin bayrağına ilham olan şiirin yazıldığı savaşta nasıl ırk, dil, mezhep ve meşrep farklarını bir kenara bırakıp ümmetçe bir araya gelip zafer kazandıysak bugün de zafere ancak o şekilde ulaşabiliriz.
Zamanın en büyük emperyal gücü olan Moğollara Hele Filistin’in çağımızın Moğolları Siyonist-Emperyalist ABD-İsrail zulmü altında inlediği bugünlerde Filistin bayrağı, en az Filistinliler kadar bu topraklara, bize, cümle ümmet-i Muhammed’e aittir.
Vesselam…
.
Gazze için yola çıkan yürekler: Umuda adanmış bir yürüyüşün hikâyesi
Biz yedi arkadaş, Antalya’dan kalkıp Mısır’a doğru yola çıktık. Amacımız açıktı: Gazze’de yaşanan insanlık dışı kuşatmayı, şiddeti ve soykırımı duyurmak, barışçıl bir yürüyüşle dünya vicdanını harekete geçirmekti. Katılmak istediğimiz Küresel Gazze Yürüyüşü (March To Gaza), 57 ülkeden binlerce aktivisti Mısır’ın El-Ariş kentinden Refah sınırına kadar bir araya getirecek, Filistin halkının sesi olacaktı.
Organizasyon önce hareketin 12 Haziran sabahı Kahire’den başlamasını planlamıştı. Güzergahımız şöyleydi: 120 km ilerideki İsmaliye, sonrasında 320 km ilerideki Ariş Limanı, en son 370 km ilerideki Refah sınır kapısı şeklinde olacaktı. Yani toplam yolculuğumuz 370 km olacaktı. Ariş’e kadar araçlarla, sonrasındaki 50 km’yi yürüyerek geçecektik. Yolumuz uzun, hedep pusluydu. Varmamızın önünde bir çok engelin olacağının farkındaydık. Günlerden Cuma’ydı. Sabah erkenden hazırlanmış hareket emri bekliyorduk. Fakat Kahire’den toplu çıkış dikkatleri üzerimize çekme riskine karşı 120 km ilerideki İsmaliye’den başlamasına karar verildi. Herkes kendi imkanlarıyla yola çıkacak, İsmaliye’de buluşacaktık. Saat 12:00 sularında yola çıkma kararı verildi, önce ya da sonra çıkacak olanlar da fırsatları kollasınlar denildi. Fakat 12:00 denmesi ortalamada toplu bir çıkışa yöneltti. Nitekim daha Kahire’den çıkşta 51. km’de otoban gişelerinde durdurulduk. Bariyerler açılmıyordu. Bütün girişler kapatılmıştı. Sivil polisler bütün arabaların pencerelerini açtırıyor, yabancı gördükleri kişilerin pasaportlarını topluyorlardı. Bizden önce 50 kadar kişi yol kenarına alınmış, bizden sonra da bu sayı 500’leri bulmuştu. Biz 11:00 sularında yola çıkmış, 11:30 civarında gişelere gelmiştik. Saat 13:00’e kadar gelenler tutulmuş, sonrasında bariyerler kaldırılmıştı. Biz keşke erken ya da geç gelseydik de takılmasaydık diye hayıflanırken, Mısır polisinin bizleri küçük parçalara böldüğünden haberimiz sonra olacaktı. Mısır’a 6500 kişi olarak gelmiş, o ana kadar 4500 kişi daha ülkeye girmeden havaalanından ya da otellerinden alınarak deport edilmişlerdi. Biz toplamda yola çıkan 2000 kişi kadar kalmıştık. İlk 500 kişi de otoban gişelerinde beklemeye başlamıştık. Yol kenarında bir petrol ofisi vardı. Perol ofisi hınca hınç dolmuş, su ve tuvalet kuyruğu uzadıkça uzamıştı. Mısır polisi öncelikle bizi hapishane otobüsünün giriş kapısına pasaportlarımızdan okuyarak çağırmaya başladı. Tek sıra halinde dizdi. Kapının ağzındaki arkadaşımızı intikal aracına zorla sokmaya çalıştı. Biz direndik, binmedik. Bu defa baktı olmayacak, bu planından vazgeçti. İkinci planı uygulamaya başladı. Sivil bir otobüs getirdiler. “Bu otobüs 45 kişilik, kim bu araca binerse pasaportunu vereceğiz, Kahire’ye kadar da götüreceğiz” dediler. İçimizden bu söze kananlar oldu, yerli yabancı 20-25 kişi bindi. Biz Avrupalılarda bir çözülme olur mu diye tereddüt ettik ama onlarda da bizimkisi kadar bir çözülme oldu. Geri kalanı binmeme kararı aldı. Otobüs dolmayınca da binenler saatlerce otobüste oturmak zorunda kaldı. Ancak saat 16:00 sularında yarı dolu haliyle otobüs gitti. Emniyet yetkilileri kalanlar için beklemeye başladılar. Biz Türkler önce marş, tekbir, slogan olarak hareketliydik ama yabancılardaki sessizlik bizi düşündürmüştü, öncülüğü onlara vermeye karar verdik, sesimizi kestik. Bu defa onlar ritim tutturmaya, slogan atmaya başladılar. Biz de zaten Avrupalıların ön planda olmasını istiyorduk, onların alandan ayrılması ve biz Türklerin Mısr polisyle karşı karşıya gelmemiz her iki ülke için de iyi olmayacağı kanaatindeydik. Nitekim Avrupalılar kandi ülkelerinin Gazze yürüyüşlerinin ekip başları olduğu için kitlesini yönetmeye aşina idiler. Çok profesyonel bir şekilde idare ettiler. Saatlerce ritim dahilinde slogan, müzik, marş söylediler. Polis bir müddet sonra bizi dubalarla etrafımızı, alana giriş ve çıkışları kapattı. Tuvalete gitmek isteyene bile izin vermediler. Arka tarafımızı da panzerlerle kapattılar, oradan da çıkışı engellediler. Büyükelçiliğimizi aradık, su ve gıda istedik; büyükelçilikten getiremeyiz, işimiz var dendi. Nihayet saat 17:00 sularına gelince Mısır Emniyetinin sivilleri (içlerinde baltacı denilen kişilerin olduğu da söyleniyor) bize saldırmaya başladı. İlk tuttukları küçük boylu bir arkadaşı sürüklemeye başladılar. Onu kurtarmak adına ben arkadaşa sıkı sıkıya sarıldım, bir müddet götürmelerine engel oldum ama birkaç elden ikimizi birden çekiştirmeye başlayınca gücümüz kesildi ve yerlerde sürüklenerek otobüslere karga tulumba atıldık. Bizden sonra diğer arkadaşlar da arkadan getirilerek 400-500 kişilik ekibimizin tamamı otobüslere tekme tokat dolduruldu. Ben yapılan zulümleri telefonumla çekerken Mısır polisinin farketmesi üzerine elimdeki telefonu zorla almaya çalıştılar. Vermek istemeyince beni otobüsten indirmeye kalkışınca ben de telefonumu vermek zorunda kaldım.
Bir saatten fazla otobüslerde bekletildikten sonra alanda kimse kalmadığı kesinleştikten sonra Kahire’ye doğru yol almaya başladık. Biz deport edileceğimizi bekliyorduk. Kahire’ye yaklaştıkça işin renginin değişmeye başladığını farkettik. Öndeki 20 kişi hazırlansın, indireceğiz dendi. Nil köprüsünün üzerine gelince ilk 20 kişi indi arkadan bütün arkadaşlar hızlıca indiler. Diğer otobüsleri aradık, onları da üçer beşer Kahire’ye dağıtmışlar.
Ben kurtarmaya çalıştığım kısa boylu sonradan Diyarbakırlı olduğunu öğrendiğim arakadaşla sohbet ettik. Kusura bakma seni kurtaramadık falan muhabbetine girdik, bu vesileyle yoldaş olmuş olduk. Onun elinde bir çanta vardı, çantanın kendisine ait olmadığını, üstüne kaldığını söyleyince fotoğrafını çekip whatsup gurubumuza attık. Grup başkanı Dr. Hüseyin Durmaz kendisine ait olduğunu söyleyince ben o çantayı da kendi çantamla beraber omuzladım, Nil köprüsünün üzerinden kilometrelerce uzakta bir yere yürüyerek gece 23:00 gibi vardık. Yol arkadaşım Antalyalı Ganim Nalbant ben telefonsuz kalınca ciddi şekilde yardımcım oldu, birlikte Dr. Hüseyin Durmaz’ın yanına vardık. Çantanın Hz Musa’nın balığı gibi bizi buluşturduğunu, bakalım bundan sonra kader çizgimizin nasıl gelişeceğini merak ettiğimi söyledim. Yanında diğer organizatör Muhammed Raşit Sancar da oradaydı. Bundan sonra ne planladıklarını sordum. Avrupa delegasyonlarının fikirlerinin de önemli olduğunu, birlikte karar alacaklarını söylediler. Yarın cumartesi gün boyu bunun istişaresini yapacağız dediler.
Cumartesi gün boyu yapılan istişareler sonucunda haftanın resmi ilk günü olan Pazar günü (Mısır’da resmi tatil Cuma-Cumartesi) bütün ülkelerin vatandaşları kendi konsolosluklarına gidip, Kahire’nin bir meydanında basın açıklaması ve mitingi için Mısır hükümetine baskı yapılması konusunda karar alınmıştı. Nitekim Pazar sabahı bu yapıldı. Biz de Türkiye konsolosluğuna gittik. Konsoluklar bunda başarılı olamadılar. Bizden de Türkiye konsolosluğunun içinde konsolosluğa sığabilecek bir sayıda kişiyle basın açıklaması yapmamız istendi, denileni yapmak zorunda kaldık.
Tabiki bizim eylemimizin İsrail’in İran saldırının gölgesinde kaldığının farkındaydık. İsrail bunu planlı mı yaptı yoksa tesadüf müydü konusunda İsrail’in bir taşla iki kuş vurma çabasında olduğu, bizim genel kanaatimiz oldu.
Basın açıklamlarının konsolosluklarda olması bizleri tatmin etmemişti. Beklemeye geçtik. Cezayir, Tunus tarafından gelen 1200 kişilik ekibin durumunu da merak ediyorduk çünkü. Öğrendik ki Hafter hükümeti ekip başlarından 14 kişiyi kaçırmış ve ekibin geri dönmesi şartıyla iade şantajı yapıyormuş. İsrail’in hudutlarının ta oralardan başladığını da farketmiş olduk.
Biz Antalya ekibi olarak 4 gün daha bekleyerek Çarşamba günü dönme kararı aldık. Organizatörlerimizin de dönmemizi istemeleri, eylem tekrarının Refah’a ulaşma konusunda bir sonuç doğurmayacağı, İsmailiye-Ariş arsında daha 15 kontrol noktası olduğu, buraları sarı saçlı mavi gözlü Amerikalıların tuttuğu, bundan sonraki yapılacak eylemlerin Gazze’ye bir katkısının olmayacağı gibi zarara doğru gitmeye başlayacağı konusundaki telkinleriyle biz de uçak biletlerimizi aldık ve geri döndük. İkinci kontrol noktası olan İsmailiyye’de ise durumlar bizden farklı değilmiş. Oraya giden arkadaşlarımızdan birisinin ifadeleri ise şöyleydi:
“Ancak henüz yürüyüş başlamadan baskılar başladı. İsrail hükümeti, Mısır’a resmî olarak yürüyüşe izin verilmemesi yönünde baskı uyguladı. “Cihatçı, radikal, provokatör” gibi etiketlerle bizi karalamaya çalıştılar. Oysa biz, cebinde tırnak makası bile taşımaktan çekinen, elinde sadece vicdanı olan insanlardık. Savaşın ve zulmün son bulması için umutla gelen barış elçileriydik.
Yola çıktık. Binlerce insanla birlikte İsmailiye’ye ilerlemeye başladık. Mısır güvenlik güçleri bizi durdurmak için beş ayrı kontrol noktası kurmuştu. Her noktada bin kişilik gruplar ayrılarak pasaportlar toplandı, geri dönmemiz istendi. Ama biz, yere oturduk. Direndik. Sessizce, yalnızca “Özgür Filistin” diyerek.
Ne var ki, bir süre sonra ortalık değişti. Provokasyon için özel olarak getirilen siviller – halk arasında “baltacı” diye bilinen saldırganlar – çevremizi sardı. Önce sözlü tacizle başladılar, sonra şişe, taş ve sopalarla üzerimize yürüdüler. Biz yine karşılık vermedik. Ama içimizden bazıları dayanamayıp su şişesi fırlatınca saldırganlar iyice azıttı. Ellerindeki demir ve tahta sopalarla insanları dövdüler, yaraladılar.
Mısır polisi mi? Onlar sadece izliyordu. Baltacılar emir alıyor, saldırıyor, sonra insanları sürükleyip gözaltı araçlarına dolduruyordu. Tüm bunlar yaşanırken Mısır devleti sessiz kaldı. Böylece uluslararası kamuoyuna “Hükümet değil, halk tepki gösterdi” algısı sunmak istediler. Ama gerçek öyle değildi.
Bu şiddet ve provokasyon ortamı nedeniyle yürüyüş iptal edildi. Organizasyon, tüm aktivistlerin güvenliği için geri çekilme kararı aldı. Ancak bu geri çekiliş bir vazgeçiş değil, daha güçlü bir dönüşün başlangıcıydı. Çünkü yürüyüş sadece bir eylem değil, bir bilinçti.
Biz Mısır’a, Filistin için umut olmak istedik. Çocuklar ölmesin, anneler kefen yerine battaniyeye sarılsın, sokaklar kan değil kahkaha koksun diye yürümek istedik. Birilerinin bu adaletsizliğe dur demesi gerekiyordu ve biz bu uğurda gerekirse canımızı ortaya koymaya hazırdık.
Bu yürüyüş belki Refah’a ulaşamadı ama vicdanlara ulaştı. Gazze için yola çıkan yürekler asla susmayacak. Çünkü biz, insanlık ölmesin diye yürüyenleriz.” Arkadaşımız böyle diyordu.
Bu yolculuktan neler elde etiik diye düşünecek olursak:
-6500 kişi Türkiye ve Batı’dan, 1200 kişi kuzey Afrika’dan bir noktaya odaklanabilmiş, içtimasını yapmış oldu. Bundan sonra egemenler bunu hesaba katarak adım atmaları gerekiyor. Bize rağmen hesap yapılırsa yanılabileceklerini bilecekler.
-İnsanlığın ortak kelimesi olan “VİCDAN” tam anlamıyla Mısır’da tezahür etmiş oldu. Avrupa’nın solcuları bizim solcular gibi değil, daha insalcıl ve merhametliler. Bizim solcular zaten solcu değil, Kemalist ve gaddarlar. Tölerans eşikleri çok düşük.
- İsral’in sınırlarınin nerelerden başladığı test edilmiş oldu.
- Büyükelçimizden edindiğimiz intibaya göre bizim yürüyüşümüzün Mısır-Türkiye ilişkilerine zarar vereceği korkusunu kendisinde hep hissetmemiz oldu. Bizden dolayı çok tedirgindi ve bu durum onu bize karşı pasif davranışlara itiyordu. Mesela 5 arkadaşımız toplanan pasaportlarını bulamamışlardı, arkadaşlarımız büyük elçilikten sonra önce karakola, oradan göç idaresine gönderilerek geçici pasaport verilme yolu tercih edildi. Halbuki büyükelçimiz Mısır emniyetini arayıp vatandaşlarımızın pasaportlarını buraya yollayın diyebilirdi. Geçici pasaport çıkartmak arkadaşlarımızın iki gününe mal oldu.
- Mısır’ın nasıl bir kabile devleti olduğu, halkı nasıl sindirdikleri görülmüş oldu. Mesela arkadaşlarımızın piramitlerde başlarına güneş geçmesin diye Mısır desenli kefiyelerini yol kesen sivil polisler çıkartmışlar, birkaç tane kontrol noktasında kefiyelerinden dolayı müdahalede bulunmuşlardır.
- Mısır Polisi İspanyol delegasyon başkanını 3 gün boyunca dövmüşler, sonra da deport ederek kendilerince göz korkutma gayretine girdikleri görülmüştür.
-Sondan geriye doğru bakılırsa “keşke Kahire’de büyük bir eylem yapabilseymişiz, dünyaya güçlü bir görüntü verebilseymişiz” diyorum. Ama bu durumda da kafadan engelleneceğimiz için organizatörlerimiz eleştirilecek, “bize müsaade edilmeyeceğini bile bile neden Kahire’de bu kadar boy gösterisi yapılmasına izin verdiniz” derdik. Yani organizasyon dünya geneli hakettiği sese ulaşamamıştı.
- Benim açımdan ise durum şuydu: Ben gitmeseydim kendimi affetmezdim. İmtihanımı vermeye ve Allah’a olan mazeretimi azaltmaya gittim. Mavi Marmara gemisine bindiğimde de aynı duyguyu taşıdım, 2013 yılı Adeviye meydanında bulunduğum bir haftalık birlikteliğimde de aynı duyguyu taşımıştım. Sisi sabaha kadar üzerimize kurşun sıkarken iyiki burdayım demiştim.
İnşallah bundan sonra da dünyanın neresinde olursa olsun, insanlığa farz-ı kifaye olan eylemlerde bulunabilmeyi kendime şiar edinmeyi bir borç bilirim. Bu dünya hayatını manevi zirvelerde sonlandırabilmenin gayreti içerisindeyim. Rabbim canımı en razı olduğu anda almayı nasip etsin. Tek dileğim iyilerle birlikte ölebilmek, salih kulları arasına girebilmek. Başka bir talebim ve duam yoktur.
Alpaslan Arslan
.
|
| Bugün 19 ziyaretçi (236 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
